[right]چشم[/right]

من شخصا با یکی از پرسنل توپ اورلیکن صحبت و مصاحبه کردم (مقاله ش توی سایت هست ولی به صورت مقاله نه مصاحبه) که می گفت ما زمان شاه عملا رفتیم توی کردستان عراق و توپهامون رو هم بردیم اونجا(یعنی اورلیکنهارو) بعدشم گفت که اولش بلد نبودیم با راپیر کار بکنیم. فکر می کردیم این موشک فایر اند فورگات (چی گفتم؟؟ ) هستش ولی بعد فهمدیم که اینجور نیست و خدمه بعد از شلیک سایت نشانه روی رو باید تا لحظه ی اصابت روی هدف نگه دارن. اون وقت که این رو فهمدیم یکی از هواپیماهاشون رو انداختیم. حالا بعدش هم چیزی رو انداختن یا نه من خبر ندارم. فقط می دونم که حسن البکر تا آستانه ی ورشکستگی رفت و ناچار شه که قرارداد الجزایر روقبول بکنه بعدشم چیزی که همه یادشونه اینه که ایران توی این قرار داد خط تالوگ شط العرب رو به عنوان مرز به عراق تحمیل کرد اما چیزی که یادشون نیست اینه که ارتفاعات زین قوس (و یه جای دیگه که یادم نیست همون نزدیک قصرشیرین)به جاش به عراق داد. قرار بود که خط مرزی عوض بشه که نشد و همین دلیل اعتراض صدام و پاره کردن قرارداد الجزایرشد. یعنی ما خودمون بهانه دادیم دست طرف که ... اگر ما به موقعش از این ارتفاعات عقب نشینی کرده بودیم(یعنی به قرارداد الجزایر احترام گذاشته بودیم) اون طرف هم مجبور بود احترام بذاره. دست کم بهانه رو از دستش در می آوردیم و موضع ما محکمه پسند تر بود مطلب دیگه ای باشه در خدمتیم

[right]به قول حضرات کفار وووو. فاکس بت از بغل آواکس رد شده؟؟؟ جل الخالق! مگه آواکه پترول نداشته؟[/right]

[right]برادر نجف دم شما و همرزمان عزیزتان گرم. آنهایی که رفتند که روحشان شاد و آنهایی که مثل شما ماندند هم انشالله خداوند به زندگی شان خیر و برکت عطا کند[/right]

سلام اخوی خوبی؟ این رو جدی می گی یا سر به سرم می ذاری؟ یعنی می خوان پله ها رو دو تا یکی بکنن؟

[right]موج کلاسها فکر کنم برای اینکار خیلی کوچولو باشندها. شما یه نگاهی به آنتن اینها بندازی می بینی خودشون اندازه ی رزمناون[/right]

[right]سلام برادر این لئوپارد دو هستش یا برادرشه ؟ یه جورهایی انگار شباهت دارن با هم؟[/right]

الف- اگر کسی قاهر نمی دونم چند رو با اف 5 هم مقایسه بکنه ... چه برسه به اینکه بخواد با هورنت مقایسه ش بکنه. حالا من نمی دونم کسی از بچه های اینجا چنین مقایسه هایی داشته یا نه؟ مثل اینه که بخوای فرغون رو با جیپ مقایسه بکنی. میشه به نظر شما هر چی رو که جرخ داره با هم مقایسه کرد؟ ... ج- من نمی گم که کی باید اینجا بحث بکنه یا نکنه. من حرفم این بود که کسانی که فکر تاپیک درست کردن بودن (شما می تونی بهش بگی افزایش بار علمی فروم) چون می دیدن که به تاپیکها شون توجهی نمی شه دل زده می شدن و کنار کشیده می شدن. اگر چهار صفحه قبل رو به دقت بخونی اسم خیلی هاشون رو می تونی ببینی د- اون زمان که من و دوستانم اینجا فعالیت می کردیم بحثها محدود به چند تا موضوع نبود بلکه درباره ی همه مسائل نظامی بحث می کردیم. هر کس بسته به علاقه و ظرفیتش. اون زمان کسی رو محدود نمی کردیم. الان هم از اون بچه ها کسی اگر باشه اهل دیکتاتوری نیست. بعدش هم ما 15 نفر نبودیم. خیلی خیلی بیشتر از این حرفها بودیم. ریزش اصلی بچه های میلیتاری بعداز اون حرکتهای احمقانه ی سال 88 شروع شد که یه سری توی خیابونها کارهای احمقانه کردن و بچه های میلیتاری بینشون(از نظر سیاسی) دو دستگی شدیدی ایجاد شد و شد آنچه که شد به قول سلمان بعد از جریان سقیفه :کاردید و ناکردید ه- از لطف شما و دقت شما تشکر می کنم و معذرت می خوام اگر حرفهام توهین امیز بود به قول برادران افغان: از تلخ پروا نیست و من الله توفیق رضاکیانی موحد // ویرایش شد از استفاده از عبارات نامناسب بپرهیزید cheka

[right]وقتی چین می ره به سمت ساخت جنگنده های نسل پنجم اینکه فرانسه با اون توان و زیرساختهای محکمش مثل اسب عصاری دور خودش بچرخه سبب می شه که توی این زمینه عقب بیافته. من نمی دونم فرانسی ها برنامه ی ساخت جنگنده ی نسل پنجم دارند یا ندارند(راستش خیلی وقته که بیشتر تاریخ می خونم) ولی اگر نداشته باشن تا 20 سال دیگه قافیه رو باختن. اینکه رافائل بهترین جنگنده ی زمان خودش بوده دلیل نمی شه که برای جنگهای آینده هم بهترین باشه. یادتون باشه که ارتشها سلاح رو می سازن برای استفاده در آینده نه امروز[/right]

ما در خدمتیم برادر مرتضی از کجاش شروع کنم؟

[right]احتمالا ساخت صنایع تانک سازی آبادان چین هستش[/right]

[right]چیزی که برای من عجیبه اینه که چه طور آمریکایی ها که هم با ماهواره تمام زمین عراق رو شخم می زدن (ثانیه به ثانیه) و هم کلی اواکس داشتن متوجه بلند شدن فاکس بتها نشدن که درست و حسابی جلوشون رو بگیرن. بالاخره اگر زودتر می فهمیدن یه فکر حسابی به حالش می کردن[/right]

به قول قدیمی ها خر همون خره فقط پالونش عوض شده. فرانسه باید یه فکر اساسی به حال هواپیماهای نیروی هوایی ش بکنه

[right]الف- من یه همکلاسی داشتم که سال 65 به اندازه ی 6 ماه جبهه رفته بود و می گفت عراق با هواپیماهای ملخی بمباران می کرده اونها رو و هرکاری هم که می کردن نمی تونستند اون هواپیماها رو با دوشکا بندازن. احتمالا پی سی7 بوده چون هم عراق و هم ایران داشتن ازش[/right] [right]ب- بعیده که عراق با توپولوف خط مقدم رو بمباران کرده باشه. توپولوف های عراق تی یو22 بودن و تی یو 16 که هیچ کدوم به درد پشتیبانی نزدیک نمی خوره[/right] [right]ج- این عزیز رزمنده باید شکل ظاهری هواپیماها رو با دقت می گفت تا بشه حدس زد ولی با توجه به کتابهایی که خوندم احتمال می دم که سوخو 20 یا سوخو 22 باشه. عراق از این جنگنده ها برای پشتیبانی نزدیک زیاد استفاده می کرد[/right]

[right]جالب بود و دست شما درد نکنه. ایران هم با توجه به نیازی که برای ورود به فضا داره نیاز داره که دو سه تایی از این جور ناوها بسازه. حالا به این بزرگی هم که نشد کوچکتر. میشه بدنه ش رو سفارش داد به خارج و تجهیزاتش رو خودمون روش نصب کنیم. به هرحال دنیای میلیتاری بدون فضا یعنی هیچ[/right]

[right]با سلام خدمت دوستان[/right] [right]اگر دقت کرده باشید عباس عزیز این تاپیک رو اصلا به یاد من درست کرده. پس بد نیست که خودم هم چن خطی اینجا بنویسم[/right] [right]الف- ما اینجا سرمی زنیم حتی اگه چیزی ننویسیم[/right] [right][color=#ff0000]...[/color][/right] [right]ج-مطالبی که من قبلا می نوشتم واینجا می گذاشتم در حقیقت مقالاتی بود که برای مجله ی جنگ افزار تهیه می کردم و بعد از چاپ مجله اینجا هم دوستان می تونستند بخونند. الان در وبلاگم می نویسم و بازهم دوستان می تونند اونجا بخونند. در ضمن بعضی از کاربران هستند که مطالب رو از اونجا می یارن اینجا کپی پیست می کنند. پس در حقیقت چیزی عوض نشده. اون قدیمها خودم تاپیک می زدم الان دوستان زحمتش رو می کشن[/right] [right]د-بزرگترین علتی که دوستان قدیمی میلیتاری نسبت به اینجا دلسرد شدن برخورد ناشایستی بود که با بعضی از دوستان شد و عطای اینجا رو به لقاش بخشیدن[/right] [right]ه-علت مشکل بالا هم عمدتا برمی گشت به مدیران عزیز سایت که خوب اکثرا کم سن و سال بودن و تجربه ی مدیریتی اینچنینی نداشتند و خیلی از مواقع خودشون تاپیکها رو به بیراهه می کشوندند[/right] [right]ز-علت دیگه هم که بعضی از دوستان اشاره کردن و درباره ی افرادی مثل من صدق می کنه(که بیشتر در فکر ایجاد تاپیک بودن نه بحث کردن) این هست که تاپیکها زود از صفحه ی فروم حذف می شدند که این هم خودش به همون مشکل بالا برمیگیرده[/right] [right]در اخر بگم عباس عزیز که این تاپیک رو ایجاد کرده فعلا سربازه. انشالله سربازیش که تموم بشه برمیگرده و فعالیت می کنه بهتر از قبل[/right]

سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا هم اکنون دارای سه فروند ناوهلیکوپتربر هجومی بازمانده از کلاس "تاراوا" می باشد که در سالهای 2011 تا 2015 به سن بازنشستگی می رسند. به علاوه، این نیرو دارای ؟ فروند هلیکوپتربر جدیدتر از کلاس "وسپ" است. با وجود امکان جایگزینی هیلکوپتربرهای قدیمی تاراوا با هلیکوپتربرهای جدید وسپ تفنگداران دریایی در فکر بکارگیری ناوهلیکوپتربر کاملا جدیدی هستند چراکه آموزه های جدید و نیازهای عملیاتی این نیرو اجازه استفاده از هلیکوپتربرهای کلاس وسپ را نمی دهد. بزرگترین تغییر در هواپیماهای محمول این گونه ناوها اتفاق افتاده است. تا چندی دیگر جنگنده اف-35 به خدمت این نیرو در خواهد آمد و باید هلیکوپتربر جدیدی برای حمل این گونه هواپیماها طراحی شود تا بتواند بهترین مقدورات را در اختیار سپاه تفنگداران دریایی قراردهد. ناوهای هواپیمابر جدید باید سبک تر از نمونه های قبلی باشند و بتوانند نیروهای رزمی بیشتری را با سرعت بیشتر و به مسافت دورتر اعزام کنند. به علاوه، این ناو باید بتواند ،مانند هلیکوپتربرهای سابق، به عنوان ناوسرفرماندهی یک "ناوگان هجومی تفنگداران دریایی" عمل کند. پس از برگذاری مناقصه، ساخت ناوهلیکوپتربر جدید به شرکت نورث روپ واگذار شد و قرار است که اولین نمونه این شناورها ،با نام "یو.اس.اس آمریکا"، در سال 2010 به آب انداخته شود و پس از انجام آزمایشهای گوناگون در سال 2013 رسما به خدمت گرفته شود. عرشه پروازی این ناو شباهت زیادی به عرشه ناوهای کلاس وسپ دارد اما یو.اس.اس آمریکا 24متر از ناوهای کلاس وسپ طولانی تر و 3 متر عریض تر می باشد. ظرفیت یو.اس.اس آمریکا حتی از ناوهواپیمابر فرانسوی شارل دوگل، بزرگترین هواپیمابر حال حاضر اروپا، بیشتر می باشد. حداکثر ظرفیت شارل دوگل به 43000 تن می رسد درحالیکه وزن کامل هلیکوپتربرهای کلاس آمریکا به بیش از 45000 تن بالغ می شود. ظرفیت زیاد این هلیکوپتربر وقتی بیشتر به چشم می آید که آن را با ناو هواپیمابر بریتانیایی اینونسیبل یا ایتالیایی جوزپه گالیباردی مقایسه کنیم. ناوهای اخیر به ترتیب دارای وزن رزمی 20000 و 14000 تن می باشند و می توانند یک سوم یا حداکثر نیمی از هواگردهای یو.اس.اس آمریکا را حمل کنند. قیمت یک فروند ناو کلاس آمریکا 3 برابر یک فروند هلیکوپتربر هجومی کلاس وسپ است اما چرا با اینکه می توان با پول یک فروند از این ناوها 3 فروند هلیکپتربر قدیمی ساخت تفنگداران دریایی به ساخت این غولهای گران قیمت روی آورده اند؟ پاسخ این سوال در تغییرات هواگردهای این نیرو نهفته است. هلیکوپتربرهای سابق نوعا به 16 فروند هلیکوپتر سنگین، 4 فروند هلیکوپتر تهاجمی کبرا، 2 فروند هیویی و 6 فروندهواپیمای عمود پرواز هاریر مجهز بودند اما ناو یو.اس.اس آمریکا ناوگان بال ثابت گسترده تری را حمل می کند. هواپیماهای محمول هلیکوپتربر یو.اس.اس آمریکا به 12 فروند وی-22 و 10 فروند اف-35 بالغ می شود که 6 درصد بیشتر از هلیکوپتربرهای کلاس وسپ هستند. ناوهلیکوپتربر آمریکا ،برخلاف پیشینیانش، به هاورکرافت مجهز نشده است. بدین سان فضای بیشتری برای افزایش ظرفیت آشیانه هواگردها در داخل بدنه کشتی باقیمانده است. به علاوه مقداری از این فضا برای افزایش ذخیره سوخت، سلاح و تعمیرگاه هواگردها درنظرگرفته شده است. این انتخاب یو.اس.اس آمریکا را شبیه هلیکوپتربرهای قدیمی کلاس "ایوجیما" در دهه 60 کرده است. این ناوها را می توان به عنوان ناوهواپیمابر سبکی در نظر گرفت که بسته به نوع مأموریت می توان آرایش ونوع هواگردهای آن را تغییر داد.چهار آرایش پروازی تا کنون برای آمریکا درنظرگرفته شده اند که عبارتند از: 1-آرایش استاندارد: 10 فروند اف-35 12 فروند ام.وی-22 4 فروند سی.اچ-53 8 فروند سوپرکبرا 4 فروند ام.اچ-60 نایت هاوک 2-آرایش کنترل دریایی: 20 فروند اف-35 6 فروند هلیکوپتر ضدزیردریایی 3- آرایش 2007: 6 فروند اف-35 12 فروند ام.وی-22 4 فروند سی.اچ-53 4 فروند زولوکبرا 3 فروند ام.اچ-60 نایت هاوک 3 فروند یو.اچ-1 هیویی 4- آرایش 2008: 6 فروند اف-35 12 فروند ام.وی-22 4 فروند سی.اچ-53 8 فروند زولوکبرا 3 فروند یو.اچ-1 هیویی 5- ناوهواپیمابر: 22 فروند اف-35 برای آشنایی خوانندگان با توان رزمی این ناو بد نیست که توضیح مختصری درباره هواگردهای آن داده شود. هواپیمای اف-35 یک شکاری-بمب افکن چند منظوره نسل پنجم می باشد که توانایی بلندشدن در باندهای کوتاه و فرود به صورت کاملا عمودی را داراست. بکارگیری اف-35 بدین معنی است که هلیکوپتربرهای جدید کلاس آمریکا نیازی به نصب منجنیق بر روی عرشه ندارند. این هواپیما می تواند طیف وسیعی از مأموریتها را برعهده گیرد و ویژگی رادارگریز بودن آن توان زیادی برای تهاجم عمیق در خاک دشمن را به آن داده است. ام.وی-22 هواپیمایی است که به موتورهای چرخان مجهز شده و می تواند مانند هلیکوپتر نشست و برخواست کرده ولی مانند یک هواپیمای معمولی حرکت کند. این هواپیما ترابری بوده و می تواند 24 سرباز را با تجهیزات کامل تا فاصله 200 مایل دریایی حمل کند. ام.وی-22 را می توان برای حمل چترباز، نفربر یا زرهپوش های سبک بکارگرفت و توانایی جمع شدن بالهایش اجازه می دهد که تعداد زیادی از آنها را در آشیانه یا بر روی عرشه ناو آمریکا حمل کرد. هلیکوپتر کبری از اصلی ترین هواگردهای محمول کبری به حساب می آیند. کبرای پیر هنوز هم توانایی های رزمی خود را حفظ کرده و سپاه تفنگداران دریایی حاضر به تعویض این کهنه سرباز با هلیکوپترهای جدیدتر نمی باشد. این هلیکوپتر با حمل طیف وسیعی از تسلحات ضدزره ، از جمله موشکهای تاو و ماوریک، توانایی زیادی در رزم با ادوات زرهی دشمن و پشتیبانی از پیاده نظام خودی دارد. سی.اچ-53 هلیکوپتری است که می توان آن را برای حمل و نقل سرباز و ملزومات یا در نبردهای ضدزیردریایی بکارگرفت. دیگر عناصر پروازی یو.اس.اس آمریکا عبارتند از هلیکوپترهای چندمنظوره بل هیویی و هلیکوپترهای ام.اچ-60 که بیشتر برای انجام عملیات جستجو و نجات بکارمی روند. یو.اس.اس آمریکا ، به عنوان ناوسرفرماندهی یک "گروه هجومی آبی-خاکی"، قرار است که بتواند یک تیپ از تفنگداران دریایی را با تمام محوله و سلاح هایشان در خود جای دهد. این ناو به تسهیلات کامل برای اسکان این تعداد سرباز مجهز شده است و با داشتن یک بیمارستان مجهز می تواند نیازهای درمانی سربازان مجروح شده در عملیات نظامی را تا حدود زیادی برطرف نماید. اصولا هر گروه هجومی-آبی خاکی تفنگداران دریایی آمریکا دارای 4 عنصر است که مهمترین آنها عنصر زمینی می باشد. عنصر زمینی یک گروه هجومی آبی-خاکی یک تیپ تفنگدار است که توسط تانکهای آبرامز، زرهپوشهای آبی-خاکی ، زرهپوشهای سبک لاو و آتشبارهای گوناگون تقویت می شوند. این ادوات در هنگام عملیات توسط دیگر ناوهای گروه در منطقه عملیاتی پیاده می شوند. عنصر لجستیک رزمی وظیفه تأمین نیازهای مهندسی-رزمی در صحنه عملیات را برعهده دارد و نصب تجهیزاتی چون ژنراتورهای برق، پلهای موقت، پمپ آب و.. را برعهده دارد. هواگردهای محمول یو.اس.اس آمریکا هم عنصر هوایی گروه هجومی آبی-خاکی را تشکیل می دهند و وظیفه حمل سربازان به ساحل و پشتیبانی از آنها را برعهده دارند. تمامی این عناصر تحت نظارت عنصر فرماندهی قراردارند و هماهنگی بین آنها توسط فرماندهی انجام می پذیرد. عنصر فرماندهی گردانهای اطلاعات، مخابرات، دیده بان توپخانه و رابط هوایی را هدایت می کنند. یکی از تجهیزات جالب نصب شده بر روی این ناو سیستم شبیه ساز و تمرینی "آموزگار تاکتیکی نیروی نبرد" می باشد. این سیستم شبیه ساز اجازه می دهد که پرسنل ناو تا زمان رسیدن به منطقه هدف به تمرینات نظامی خود ادامه دهند. با استفاده از این سیستم فرماندهان صحنه نبرد و افسران می توانند به توانایی های سربازان خود در محیط پرتنش میدان جنگ پی برده و با تنظیم سناریوهای گوناگون سعی در بهبود توانایی های رزمی سربازانشان کنند. این سیستم می تواند با کشتی های دیگر به صورت شبکه درآمده و محیط بزرگتری برای تمرینات نظامی را در اختیار فرماندهان قراردهد. یو.اس.اس آمریکا ، به عنوان یک فرودگاه شناور، به تجهیزات و رادارهای لازم برای کنترل ترافیک هوایی صحنه نبرد و رادارهای رهگیر برای مقابله با هواگردهای دشمن مجهز شده است. از جمله سیستمهای الکترونیکی این شناور، سیستم مقابله با موشکهای کروز ضدکشتی موسوم به اس.اس.دی.اس مارک-2 است. اس.اس.دی.اس هم اکنون در هواپیمابرهای کلاس نیمیتز به کار گرفته شده است و وظیفه اصلی آن یکپارچه سازی تسلیحات ضدموشک نصب شده بر روی شناور با تجهیزات راداری و الکترونیکی است. تسلیحات تحت فرمان این سیستم عبارتند از موشکهای حرارتی ریم-116 با برد 7.5کیلومتر و گتلینگهای 6لول فالانکس با نواخت آتش 4500 گلوله در دقیقه. اس.اس.دی.اس می تواند با شبیه ساز میدان نبرد به صورت یکپارچه عمل کند. این ناوها پس از به خدمت گرفته شدن به یکی از عناصر کلیدی دکترین دریایی آمریکا برای قرن بیست و یکم در خواهند آمد. ناوهلیکوپتربرهجومی آمریکا با تغییر درناوگان هواگردهایی که حمل می کند می تواند به راحتی برای مأموریتهایی چون اسکورت کاروانهای دریایی، مین روبی و مین گذاری، شکار زیردریایی، مقابله با دزدان دریایی، عملیات ضدتروریستی، عملیات کماندویی درعمق خاک دشمن، کنترل اغتشاشات در بحرانهای بین المللی،گرفتن سرپل در ساحل دشمن، پشتیبانی از پیاده نظام و هجومهای آبی-خاکی بکارگرفته شود. احتمالا تا پایان دهه سوم قرن اخیر سپاه تفنگداران دریایی 10 فروند هلیکوپتربر کلاس آمریکا را در اختیار خواهد گرفت. یو.اس.اس آمریکا...........................................................................مشخصات تاریخ سفارش...............................................................................2007 تاریخ شروع پروژه............................................................................2008 تاریخ به آب انداختن.........................................................................2010 تاریخ به خدمت گرفته شدن...............................................................2013 وزن کامل درحدود.............................................................................45000 تن طول..............................................................................................257.3 متر عرض.............................................................................................32.3 متر آبخور..............................................................................................؟ متر پیشرانه..........................................................................................دو توربین گازی جنرال الکتریک ال.ام2500 با قدرت جمعا 64مگاوات؛2 محور و 2 پروانه؛2 موتور دیزل کمکی با قدرت 5000 اسب بخار سرعت.............................................................................................20+ گره دریایی برد...................................................................................................9500 مایل دریایی خدمه................................................................................................ 65 افسر؛994 نفرملوان؛1687 نفر تفنگدار دریایی؛+ (184 نفر مجروح) هواگرد.............................................................................................. ترکیبی از هواپیماهای اف-35 وام.وی-22+ هلیکوپترهای سی.اچ-53؛کبرا؛هیویی؛ سی هاوک بالابر..................................................................................................2 دستگاه تجهیزات الکترونیک: سیستم جمع آوری داده درگیریAN/USG-2 سیستم ضدموشک کروزSSDS MK2 سیستم جمع آوری اطلاعات صحنه نبرد DCGS-N شبیه سازمیدان نبرد AN/USQ-T46(V) BFTT سیستم تشخیص دوست از دشمن AN/UPX-29 (V) سیستم کنترل ترافیک هواییAN/TPX-42A(V)14 سیستم تقرب هواگردها AN/SPN-35C ژیروسکوپ ناوبری لیزری AN/WSN-7 RLGN رادار جستجوی هوایی 3بعدیAN/SPS-48 رادار جستجوی برد بلند AN/SPS-49 رادار جستجوی سطحی و رهگیرAN/SPQ-9B تسلیحات: 2 قبضه موشک انداز ریم-116 2 قبضه موشک انداز سی اسپارو 2یا3 قبضه گتلینگ 20 میلیمتری ولکان فالانکس 7 قبضه مسلسل کالیبر 50 نویسننده:رضاکیانی موحد منبع: ماهنامه جنگ افزار شماره 59 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/ship.jpg[/img] لوگوی ناو هلیکوپتربر یو.اس.اس آمریکا [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/lha-6-deck-2008.gif[/img] چیدمان هواگردهای مستقرشده بر روی عرشه یو.اس.اس آمریکا [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/750px-F-35A_-_Inauguration_Towing.jpg[/img] جنگنده-بمب افکن رادارگریز اف-35 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/800px-20080406165033%21V-22_Osprey_refueling_edit1.jpg[/img] ام.وی-22 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/lha-r-2004-image100.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/800px-Ussamericalha6.jpg[/img]

با آغاز جنگ جهانی دوم، ژاپن توانست با بهره گیری از جنگنده های معروف زیرو برتری هوایی خود را بر متفقین تحمیل کند. این هواپیما نسبت به رقبایش مانورپذیری بهتری داشت و مهارت خلبانان ژاپنی آن را به صورت سلاحی کشنده درآورده بود. اما در طول جنگ ژاپن از توسعه و ساخت هواپیماهای جدیدتر غفلت کرد و زمانی که نسل جدید جنگنده های آمریکایی مانند موستانگ وارد کارزار شدند زیروها در برابرشان حرفی برای گفتن نداشتند. در انتهای جنگ ژاپنی ها به خودشان آمدند و با ساختن شکاری های جدید -مانند رایدن- تصمیم گرفتند که این عقب ماندگی را جبران کنند اما دیگر برای آنها خیلی دیر شده بود. در ماه های انتهایی جنگ، بمباران های هوایی آمریکا توسط بمب افکنهای غول پیکر بی-29 عرصه را برای ژاپنی ها تنگتر کرد. این بمب افکنها -که در ارتفاعی خیلی زیاد پرواز می کردند- در آرایشهای بزرگ سرمی رسیدند و هیچ شهر یا کارخانه ای از حملاتشان مصون نمی ماند. از سوی دیگر، ژاپنی ها هواپیمایی که بتواند در آن ارتفاع به مقابله با بی-29 برخیزد در اختیار نداشتند. نیروی دریایی سلطنتی ژاپن برای مقابله با تهاجم بی-29 های آمریکایی نیاز به رهگیری بسیار پرقدرت تر از هواپیماهای موجود داشت. این رهگیر باید توانایی پروازدر ارتفاع بالا و با سرعتهای زیاد را می داشت و همچنین به توپهایی مجهز می شد که بتوانند در زره ضخیم بی-29 نفوذکنند. پروژه ساخت هواپیمای جدید در یوکوسوکا و زیر نظر ماسئوکی سورونو آغازشد. طراحان یک طرح جدید و در ،آن زمان، انقلابی ارائه دادند. بالهای این هواپیما درعقب قرارگرفته و سکان افقی آن به جلو آورده شده بود. به علاوه، موتور هواپیما -برخلاف طرح های معمول آن زمان- در انتهای بدنه نصب شده بود. هواپیمای جدید شیندن (آذرخش پرشکوه) نام گرفت. برای آزمایش این ساختار جدید تصمیم گرفته شد تا 3 فروند هواپیمای بی موتور در اندازه های اصلی بسازند تا آزمایشهای مقدماتی پرواز بر روی آنها انجام شود. اندکی بعد طرح، طراحان و نمونه های آزمایشی برای توسعه بیشتر به کیوشو فرستاده شدند. علت اصلی این انتقال آن بود که کارخانه کیوشو نسبت به دیگر کارخانه های هواپیماسازی ژاپن سفارشات کمتری داشت و پرسنل آن می توانستند وقت بیشتری را صرف طرح جدید کنند. آزمایشهای پروازی بر روی شیندن در تاریخ سوم آگوست 1945 -سه روز قبل از پرتاب بمب اتمی بر روی هیروشیما- آغازشد. تنها چند اشکال جزئی در هواپیمای جدید پیداشدند و شیندن برای تولید انبوه برگزیده شد. اما تنها 2 فروند نمونه اصلی از شیندن ساخته شد چرا که بمباران هسته ای ژاپن این کشور را مجبور به متارکه جنگ کرد. نمونه اولی اکنون در موزه هوا-فضای ملی آمریکا قرار دارد و تنها نمونه ای است که به صورت واقعی پرواز کرده است. نمونه دوم قرار بود که به موتور جت مجهز شود. نصب موتور جت بر روی شیندن از روی میز نقشه کشی فراترنرفت. چون طرح از مرحله آزمایش جلوتر نرفت متفقین اسم خاصی برای شیندن انتخاب نکردند. خوانندگان باید دقت کنند که تشابه اسمی بین این هواپیما و دیگر جنگنده ژاپنی با نام "شیدن" اسباب سردرگمی آنها نشود. اگر شیندن به تولید انبوه می رسید نه تنها یک هماورد ممتاز در برابر جنگنده های متفقین بود بلکه یکی از شاخص ترین هواپیماهای زمان خود به شمار می رفت. پس از جنگ جهانی دوم شرکت ساآب سوئد ساخت هواپیماهایی با ظاهر شیندن را ادامه داد و طرح های موفقی چون ساآب35 دراگن، ساآب37 ویگن و ساآب 39 گریپن را ارائه داد. این هواپیماها ثابت کردند که ژاپنی ها در طراحی هواپیمای جدید خود راه درستی را انتخاب کرده بودند. ‏ نویسنده رضاکیانی موحد منبع ماهنامه جنگ افزار مشخصات تولیدکننده: کیوشو هیکوکی کا.کا. موتور: 2موتور میتسوبیشی 12 سیلندرHa-43 قدرت: 2130 اسب بخار نسبت قدرت به وزن: 432 اسب بخار/تن جداکثرسرعت: 750 کیلومتر بر ساعت بردعملیاتی: 852 کیلومتر سقف پرواز عملیاتی: 12000متر نرخ صعود: 750 متر در دقیقه وزن خالی: 3645 کيلوگرم وزن بارگیری شده: 4928 کیلوگرم حداکثر وزن: 5228 کیلوگرم طول: 9.66 متر عرض: 11.11متر ارتفاع: 3.92متر مساحت بال: 20.5 متر مربع بار بال: 240 کیلوگرم/ متر مربع خدمه: 1 نفر تعداد: 2 فروند اولین پرواز: سوم آگوست 1945 تسليحات: 5 قبضه توپ 30 میلیمتری تایپ5 به همراه ؟ گلوله؛2 بمب 60 کیلوگرمی

[right]فکر کنم این چیزی که شما تعریف کردید پروسسور باشه نه میکروپروسسور[/right]

[right]تا اونجا که من می دونم زنبورک اختراع ایرانی ها نبوده و اصولا در زمانی که سلاح آتشین فراگیر شد ایرانی ها علاقه ی چندانی بهش نداشتن. یه جور توپ سبکی بوده که خیلی کشورها اون رو می ساختن. مثل تفنگ کلاش که الان تون افغانستان خود ملت تو زیرزمین خونه شون می سازن[/right]

[right]خیلی هم نامرد بود. اگر نادر مرد بوده پس دم چنگیز و تیمور گرم. اون هم یه جنایتکاری بوده مثل بقیه... درباره ی زنبورک یه توپ سرپر برنجی بوده که گلوله های فلزی سبکی رو شلیک می کرده. توی ایران می بستندش روی شتر و شتر رو به زانو می خوابوندن و باهاش شلیک می کردن. تقریبا از عصر صفویه به بعد به شدت در ارتش ایران ازش استفاده می شده. اصولا چون ایران راه درست و حسابی نداشته ارتش های ایران هیچ وقت به سمت استفاده از توپهای بزرگ و سنگین نرفتن( نه اینکه اصلا نداشتن ها. توپهای بزرگ رو روی قلعه ها کار می ذاشتن) چون سرعت ارتش رو پایین می آورده[/right] http://www.bing.com/images/search?q=zamburak&FORM=AWIR#view=detail&id=5BC671C7E52F1549CBCA51C574A46E0ABD21BA8D&selectedIndex=13

[right]برادر سلام. این تاپیکهایی که ازشون صحبت کردی آدرس بده تا بخونیم. من هم مثل بیشتر دوستان فکر می کنم از نظر دریایی ژاپن قدرتش بیشتره. البته معادلات قدرت در زمینه ی دریایی الان با گذشته فرق کرده و یه قدرت دریایی بدون هواپیما یعنی عملا هیچی. این هست که اگر بخواهیم مقایسه کنیم باید تاثیر هواگردهای دو طرف رو هم کاملا در معادلات وارد کنیم.[/right]

[right]من هم به خاطر اینکه خیانت در امانت نشه اصلا در نوشته دست نبردم. محض اطلاع دوستان یادآوری می کنم که این متن خودش یه بخش از کتابیه که این بنده ی خدا درباره ی ارتش اسرائیل نوشته. خود این جناب هم از سخنگوهای ارتش اسرائیل بوده و معلومه که کار کردن با رسانه ها رو خوب بلد هستش و می دونه که از قلمش چه جور استفاده کنه.[/right] [right]درباره ی ماکت بد نیست یادآوری کنم که دلتافورس برای عملیات در تهران یه ماکت کامل از سفارت آمریکا درست کرده بود و روی اون کار می کردن. این ماکت هم فکر نکنم که کامل باشه. یعنی مثلا طرف بیاد و سیم کشی و لوله کشی هم انجام بده. به نظر من همین که با مصالح پیش ساخته کلیات دیوارها رو بشه ساخت کفایت می کنه[/right]

[right]بعد شما اونجا چیکار می کردی برادر؟؟؟؟؟[/right]