بلیز خان ظاهرا آمریکایی ها فکر نمی کردند که درگیری جدی بشه. احتمالا تو این فکر بودن که اومدن یه پیک نیکی چیزی!!!

اگه به جنگهای هوایی علاقه دارید اینجا رو هم نیگاه کنید: http://www.military.ir/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=4996&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight= شرح درگیری فیترهای لیبیه با تامتکتهای آمریکایی. در حقیقت اولین شکار تامکتهای نیروی دریایی آمریکا همین دوتا فیتر بودند.

نویسنده:رضاکیانی موحد منبع:ماهنامه جنگ افزار شماره 57 ترانزیت-ناوست تنها چند روز پس از پرتاب ماهواره اسپوتنیک-1 به وسیله روسها، دو فیزیکدان آمریکایی با استفاده از تجزیه و تحلیل سیگنالهای رادیویی اسپوتنیک توانستند مدار آن را محاسبه کنند. جورج ویفنباخ و ویلیام گویر ،از آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جان هاپکینز، محاسبات خود را بر اساس "پدیده دوپلر" انجام دادند. مدیر آزمایشگاه ، فرانک مک کلور، حدس می زد که اگر با استفاده از اثر دوپلر می توان موقعیت یک ماهواره را تعیین کرد پس شاید راهی وجود داشته باشد که با استفاده از این تکنیک بتوان محل یک گیرنده زمینی را نیز مشخص کرد. بر این اساس، توسعه یک سیستم ناوبری ماهواره ای در سال 1958 آغازشد ولی اولین ماهواره آن ،با نام ترانزیت-1آ، در سپتامبر سال بعد به دلیل نقص فنی موشک حامل از قرارگرفتن در مدار زمین بازماند. در سال 1960 ماهواره دوم با نام ترانزیت-1بی با موفقیت در مدار قرارگرفت. 4 سال بعد، نیروی دریایی این سیستم را ،که امروزه با نام ناوست شناخته می شود، در اختیارگرفت. ماهواره های سیستم ناوست با نام اسکار یا نُوا شناخته می شدند و در مدار قطبی با فاصله 1100 کیلومتر بر گرد زمین می چرخیدند. ناوست به گونه ای طراحی شده بود که برای تعیین موقعیت یک گیرنده زمینی سیگنالهای حداقل 5 ماهواره باید آن را پوشش می دادند. زمانی که این سیستم عملیاتی شد همواره 10 ماهواره ناوست در مدار بودند. نیروی دریایی ایالات متحده از ناوست برای ناوبری زیردریایی های مسلح به کلاهکهای هسته ای بهره گیری می کرد. وظیفه دوم این سیستم رله کردن پیامهای رمزشده بود. با بهبودهایی که بعدها داده شد ناوست می توانست با دقتی در حدود 200 متر مکان یک گیرنده زمینی را مشخص کند. ناوست در سال 1996 به نفع سیستم پیشرفته تر جی.پی.اس کنارگذاشته شد و امروزه ماهواره های آن برای نیروی دریایی آمریکا نقش یک "صندوق پستی فضایی" را بازی می کنند. در سالهای 1967 تا 1991 هزاران کشتی، زیردریایی، هواپیما و کشتی خصوصی از سیستم ناوبری ناوست استفاده می کردند و حتی مدارکی در دست است که نشان می دهد بعضی از کشتی های شوروی سابق نیز به گیرنده های ناوست مجهز شده بودند. جی.پی.اس در سال 1967 نیروی دریایی ایالات متحده یک ساعت دقیق اتمی را به همراه ماهواره تیماشن به مدار زمین فرستاد. کارکرد بدون اشکال این ساعت پایه ای برای سیستم موقعیت یاب جدید این کشور شد. "جی.پی.اس" در کنترل نیروی هوایی آمریکا قراردارد و اولین ماهواره این سیستم (بلاک-1) در سال 1978 در مدار قرارداده شد. تا سال 1985 تعداد10 ماهواره آزمایشی دیگر روانه فضا شدند و در سال 1989 اولین ماهواره بلاک-2 در مدار قرارگرفت. جی.پی.اس در سال 1993 به صورت کاملا عملیاتی درآمد و یک سال بعد این سیستم دارای 24 ماهواره در مدار زمین بود. سیگنالهای ارسال شده توسط ماهواره های این سیستم دارای اطلاعاتی مانند زمان دقیق ارسال سیگنال و اطلاعات دقیق مدار پروازی ماهواره می باشد. گیرنده های زمینی جی.پی.اس زمان ارسال هر سیگنال را اندازه گیری کرده و فاصله خود را تا ماهواره محاسبه می کنند. با استفاده از فرمولهای مثلثاتی فاصله محاسبه شده با اطلاعات موقعیت ماهواره ترکیب شده، محل گیرنده مشخص می شود و اغلب، موقعیت گیرنده بر روی یک نقشه به نمایش درمی آید. گیرنده های فعلی می توانند اطلاعاتی مانند جهت و سرعت گیرنده زمینی را نیز محاسبه کرده و به نمایش درآورند. در تئوری، برای محاسبه مکان یک کاربر پوشش 3 ماهواره کفایت می کند اما به دلیل اشکالات کوچکی در اندازه گیری زمان، عملا از 4 ماهواره برای تعیین موقعیت استفاده می شود. جی.پی.اس برای پوشش تمامی سطح کره زمین از 24 ماهواره استفاده می کند. این ماهواره ها در 6 صفحه مداری قرار دارند و هر صفحه شامل 4 ماهواره می شود. ماهواره های جی.پی.اس در ارتفاع تقریبا 20000 کیلومتری قرارگرفته اند. همواره چند ماهواره ذخیره برای جی.پی.اس در نظر گرفته شده اند. به عنوان مثال در ماه مارس 2008 تعداد 31 ماهواره در مدار زمین قرارداشتند. ماهواره های اضافی به دقت اندازه گیریها کمک می کنند. پس از این که شوروی سابق در سال 1983 یک فروند جمبوجت کره جنوبی را ،که به دلیل اشتباه ناوبری وارد حریم هوایی این کشور شده بود، سرنگون کرد رئیس جمهور وقت آمریکا ،رونالد ریگان، طی دستوری استفاده از جی.پی.اس را برای کاربران غیرنظامی آزاد کرد تا از بروز حوادثی این چنین در آینده جلوگیری شود. تا سال 2000 سیگنالهای جی.پی.اس که برای مقاصد غیرنظامی بکارمی رفتند از دقت کمتری نسبت به سیگنالهای نظامی برخوردار بودند. از سال 2000 به بعد دقت این سیگنالها افزایش یافت و دقت گیرنده های جی.پی.اس غیرنظامی از 100 متر به حدود 20 متر کاهش یافت. البته دولت آمریکا کنترل دقیقی بر جی.پی.اس های غیرنظامی اعمال می کند و گیرنده هایی که بتوانند در ارتفاعی بیش از 18 کیلومتر و با سرعتی بیش از 1000 گره دریایی کار کنند را در رده گیرنده های نظامی طبقه بندی کرده و خرید آن را منوط به اخذ مجوز از مراجع نظامی کرده است. علت این تصمیم دولت آمریکا آن است کشورهایی مانند کره شمالی نتوانند از این گیرنده ها برای افزایش دقت موشکهای بالستیک خود استفاده کنند. درحال حاضر سیستم موقعیت یاب جی.پی.اس تنها سیستم عملیاتی موقعیت یاب ماهواره ای جهان است که به صورت آزاد در دسترس عموم قراردارد. پاروس-سیکادا شوروی سابق اولین تجربه خود برای مکان یابی ماهواره ای را در سال 1967 آغازکرد و سیستم خود را پاروس نام نهاد. مشکلاتی که در توسعه نرم افزارهای محاسباتی روی داد سبب شد تا پروژه پاروس با تأخیر مواجه شود و اولین ماهواره آن در سال 1974 پرتاب شد. در نهایت، سرویسهای نظامی شوروی سابق در سال 1976 توانستند به صورت عملیاتی از پاروس استفاده کنند. پاروس شامل 6 ماهواره بود که هرکدام در یک صفحه مداری با زاویه 30 درجه نسبت به دیگری قرار داشتند. این سیستم دقتی در حدود 100 متر داشت. در سال 1974 پروژه سیستم تعیین موقعیت غیرنظامی با نام سیکادا به راه افتاد. سیکادا در حقیقت نمونه غیرنظامی پاروس بود که برای استفاده در کشتی های غیرنظامی و استفاده های علمی طراحی شده بود. اولین ماهواره سیکادا در سال 1978 به فضا پرتاب شد. سیکادا از دست کم 4 ماهواره استفاده می کرد که هر کدام در یک صفحه مداری جداگانه به گرد زمین می چرخیدند. این سیستم سیگنالهایی ارسال می کرد که هم به وسیله کاربران نظامی و هم کاربران کشتی های غیرنظامی قابل استفاده بودند و بیشتر برای تعیین موقعیت ایستگاه های ثابت زمینی یا کشتی های کم سرعت مناسب بودند. گلوناس توسعه نسل بعدی سیستم مکان یاب ماهواره ای در شوروی سابق در سال 1976 آغازشد. اولین پرتاب ماهواره ای برای مکان یاب ماهواره ای روسها ،که به گلوناس شهرت یافته، در سال 1982 آغاز شد. گلوناس ،به مانند جی پس اس آمریکایی ها، برای مقاصد نظامی و هدفگیری موشکهای بالستیک ساخته شد. روسها قبل از راه اندازی گلوناس سیستم مکان یاب ماهواره ای به نام سیکادا را ساخته بودند که برای کامپیوترهای آن محاسبه دقیق موقعیت 1 تا 2 ساعت وقت می گرفت. درعوض، گیرنده های گلوناس به محض قرارگرفتن در معرض سیگنالهای ماهواره می توانند موقعیت را محاسبه و اعلام کنند. در بهترین حالت، گلوناس در سطح دقتی برابر با 57-70 متر و در ارتفاع دقتی برابر با 70 متر دارد و می تواند سرعت 15 سانتیمتر بر ثانیه را تشخیص دهد. گلوناس در حالت عملیاتی دارای 24 ماهواره است که 21 عدد از آنها برای ارسال اطلاعات و 3 عدد به صورت ذخیره در نظرگرفته شده اند. این ماهواره ها در 3 صفحه مداری به گرد زمین گردش می کنند و هر صفحه 8 ماهواره را شامل می شود. در نتیجه این آرایش، هر گیرنده گلوناس در هر زمانی می تواند حداقل 5 ماهواره را در دید خود داشته باشد. در سال 2007 ولادیمیر پوتین طی فرمانی دستور داد تا استفاده از گلوناس برای تمامی کاربران غیرنظامی داخلی یا خارجی بدون پرداخت حق اشتراک آزاد اعلام شود. در سال 1991 گلوناس می توانست تمامی سطح جهان را پوشش دهد. کمبودهای مالی پس از فروپاشی شوروی سبب شد تا جایگزینی برای تعدادی از ماهواره ها ،که عمرشان تمام شده بود، به فضا ارسال نشود و همین امر سبب شده است تا امروزه گلوناس دارای نقاط کور زیادی باشد. روسیه در سال 2001 بازسازی گلوناس را از سرگرفت و با پیوستن هندوستان به این پروژه در سال 2004 انتظار می رود که تا انتهای سال 2010 گلوناس دوباره بتواند تمامی جهان را پوشش دهد. در ماه فوریه 2009 گلوناس دارای 19 ماهواره عملیاتی در مدار زمین بود. این سیستم ناوبری برای پوشش تمامی خاک روسیه دست کم به 18 ماهواره نیاز دارد. بیدو در روز 30 اکتبر 2000 چین ماهواره بیدو-1آ و در دسامبر همان سال بیدو-1بی را در مدار زمین قرارداد. ماهواره های بعدی این سیستم موقعیت یاب در سالهای 2003 و 2006 با موفقیت پرتاب شدند. بر خلاف سیستمهای جی.پی.اس، گلوناس و گالیله؛ چینی ها ماهواره های خود را در مدار ژئوسنکرون قرار داده اند. مزیت این راه حل در این است که بیدو به تعداد کمتری ماهواره نیاز داشته باشد اما در عین حال سطح پوشش داده شده توسط بیدو کمتر از سیستمهای رقیب خواهد شد. محدوده تحت پوشش بیدو از طول جغرافیایی 70 تا 140 درجه شرقی و عرض جغرافیایی 5 تا 55 درجه شمالی تجاوز نخواهدکرد. محاسبه موقعیت در سیستم بیدو مراحل زیر را دنبال می کند: 1- یک سیگنال از یک ایستگاه متحرک به سمت آسمان ارسال می شد 2- هر کدام از ماهواره های ژئوسنکرون سیگنال را دریافت می کنند. 3- هر ماهوره به هنگام دریافت سیگنال زمان دقیق را به یک ایستگاه زمینی ثابت اعلام می کند. 4- ایستگاه زمینی با محاسبه اختلاف زمان سیگنالهای دریافتی موقعیت ایستگاه متحرک را محاسبه کرده و از یک نقشه برای تعیین ارتفاع آن کمک می گیرد. 5- ایستگاه زمینی موقعیت 3بعدی ایستگاه متحرک را به ماهواره ها ارسال می کند. 6- ماهواره ها موقعیت محاسبه شده را در اختیار ایستگاه متحرک قرار می دهند. در نوابر 2006 چین اعلام کرد که سیستم مکان یاب ماهواره ای بیدو از سال 2008 عملیاتی خواهد شد و دقتی در حدود 10 متر خواهد داشت. یک سال بعد چین توانست دقت سیستم بیدو را به 0.5 متر برساند و پس از آمریکا دومین کشوری باشد که در ناوبری ماهواره ای به دقتی کمتر از 1 متر دست پیداکند. چین برای اینکه بیدو را به صورت یکی سیستم عملیاتی با پوشش تمامی سطح کره زمین قرار دهد در حال توسعه یک سیستم جدید می باشد. این سیستم بیدو-2 یا کمپس نام دارد و از 35 ماهواره استفاده می کند. 5 عدد از این ماهواره ها در مدار ژئوسنکرون و بقیه آنها در مدار متوسط قرار خواهند گرفت. این آرایش به بیدو-2 اجازه خواهد داد تا تمامی سطح کره زمین را پوشش دهد. بیدو-2 دارای دو نوع خدمات خواهد بود: خدمات آزاد برای چین و خدمات نظامی با پرداخت حق اشتراک. تا کنون 2 ماهواره از ماهواره های بیدو-2 به مدار زمین پرتاب شده اند. دوریس سیستم ماهواره ای دوریس توسط آژانس فضایی فرانسه طراحی و اجرا شده است و مرکز هدایت آن در شهر تولوز در خاک فرانسه قرار دارد. به علاوه، 50 تا 60 ایستگاه زمینی در نقاط مختلف زمین برپاشده اند تا بتوانند به خوبی مدار ماهواره های دوریس را پوشش دهند. این ایستگاه ها تنها به ارسال سیگنال به ماهواره ها می پردازند. ماهواره ها نیز بر اساس اثر دوپلر می توانند با دقتی در حدود 2 سانتیمتر مدار خود را تعیین کنند. همین محاسبات به دوریس اجازه می دهد تا موقعیت ایستگاه های زمینی را نیز تعیین کند. البته دقت دوریس کمتر از جی.پی.اس است اما دوریس هنوز هم در "چهارچوب مرجع جهانی" شرکت دارد. دوریس 4 ماهواره دارد وظیفه اصلی آن مشاهده سطح اقیانوس ها می باشد. آی.آر. ان.اس.اس دولت هندوستان باور دارد که در صورت بروز درگیریهای نظامی تضمینی برای ارائه اطلاعات سیستمهای مکان یاب ماهواره ای عمومی ،مانند جی.پی.اس، به این کشور در دست نخواهد بود. از این رو، سازمان تحقیقات فضایی هندوستان نیز یک پروژه موقعیت یاب ماهواره بومی را در دست اجرا دارد. کار بر روی سیستم موقعیت یاب آی.آر.ان.اس.اس در سال 2006 آغاز شده و هندوستان انتظار دارد تا سال 2012 آن عملیاتی کند. هندوستان تصمیم دارد تمامی اجزا و قطعات زمینی و فضایی این سیستم را به صورت بومی تولید کند. آی.آر.ان.اس.اس از 7 ماهواره استفاده می کند که 3 عدد از آنها در مدار ژئوسنکرون قرار خواهندگرفت. این آرایش به تمام ایستگاه های هدایت هند اجازه می دهد تا هر 7 ماهواره را در دید داشته باشند. قرار است تا آی.آر.ان.اس.اس به دقتی در حدود 20 متر در داخل هندوستان و شعاع 2000 کیلومتری مرزهای این کشور دست پیداکند. هنوز معلوم نیست که آیا توسعه آی.آر.ان.اس.اس بر روی همکاری هندوستان و روسیه برای توسعه گلوناس تأثیر دارد یا خیر؟ گالیله در سال 1999 سیستمهای موقعیت یاب جداگانه ای که توسط آلمان، ایتالیا، بریتانیا و فرانسه در حال توسعه بودند در یکدیگر ادغام شدند. اولین مرحله پروژه سیستم موقعیت یاب اروپایی گالیله رسما در روز 26 می 2003 و با توافق اتحادیه اروپا و آژانس فضایی اروپا آغازشد. گالیله راه حل جایگزین اروپایی ها برای استقلال آنها از جی.پی.اس آمریکایی و گلوناس روسی است و آنها،برخلاف آمریکایی ها، هدف اصلی خود را استفاده غیرنظامی از گالیله اعلام کرده اند. آمریکا این حق را برای خود محفوظ نگه داشته است تا در هنگام نیاز دقت جی.پی.اس را برای کاربران عمومی پایین آورد یا از دسترسی آنها به صورت کامل جلوگیری کند. البته آمریکا دسترسی متحدان نظامی خود به جی.پی.اس را محدود نخواهد ساخت. اروپایی ها اعلام کرده اند که گالیله تنها در هنگام درگیریهای بسیار جدی محدود خواهد شد و همواره برای کاربران نظامی و غیرنظامی در دسترس خواهد بود. در سال 2002 سخنگوی پروژه اعلام کرد که به دلیل مشکلات مالی و فشار فزاینده آمریکا توسعه گالیله تقریبا متوقف شده است. چند ماه بعد فشارهای آمریکا سبب شد تا کشورهای اروپایی بر داشتن یک سیستم موقعیت یاب مستقل تأکید کنند و کار بر روی پروژه گالیله از سرگرفته شد. پس از طی شدن مراحل ابتدایی پروژه، اروپایی ها در تأمین مالی گالیله به مشکل برخوردکردند. در این زمان حملات یازدهم سپتامبر به وقوع پیوست و دولت آمریکا بازهم مخالفت خود را با گالیله به اتحادیه اروپا اعلام کرد. در سال 2003 کشور چین و یک سال بعد اسرائیل به پروژه گالیله پیوستند و سال 2005 سال ورود اکراین،مراکش، عربستان سعودی و هندوستان به پروژه گالیله بود. در نوابر 2007 وزرای ارتباطات 27 کشور اروپایی توافق کردند تا بودجه مورد نیاز برای عملیاتی شدن گالیله تا سال 2013 را تأمین کنند. گالیله ،پس از راه اندازی، دارای دو مرکز کنترل خواهد شد. اولین مرکز کنترل در نزدیکی مونیخ آلمان و دومی در نزدیکی رم ، پایتخت ایتالیا، واقع خواهد شد. 7 شرکت خصوصی که درگیر توسعه گالیله بودند در ابتدای سال 2007 این پروژه را رها کردند و بنا بر توصیه مشاور حمل و نقل اتحادیه اروپا این اتحادیه ،خود، پروژه گالیله را در دست گرفت. هزینه گالیله تا پایان سال 2005 در حدود 1.1 میلیارد یورو برآورد شد و پرتاب 30 ماهواره این سیستم تا سال 2010 برنامه ریزی شده است. هزینه کل پروژه در حدود 3.4 میلیارد یورو برآورد می شود. قرار است که گالیله به دقتی بیش از جی.پی.اس و گلوناس دست بیابد و در ارتفاعات بالا نیز دقتی خوب ارائه کند. هدف سیاسی از راه اندازی اروپا بی نیاز کردن کشورهای عضو اتحادیه از جی.پی.اس و گلوناس در هنگام روی دادن درگیریهای نظامی یا بحرانهای سیاسی است. اگرچه گالیله یک سیستم کاملا مستقل است اما قرار است گیرنده های آن به گونه ای طراحی شوند که کاربر بتواند در صورت نیاز از سیستم جی.پی.اس نیز استفاده کند. به علاوه، ماهواره های گالیله توانایی این را دارند که سیگنالهای "سیستم جهانی امداد دریانوردی" را دریافت و ارسال کنند. استفاده عمومی از سیستم موقعیت یاب ماهواره ای گالیله مانند جی.پی.اس آزاد است اما دستیابی به دقتهای بالا برای مقاصد نظامی کنارگذاشته شده است. گالیله از 30 ماهواره استفاده می کند که در مدار مئو به گرد زمین می چرخند. این ماهواره ها در 3 صفحه پخش شده اند که هر کدام با دیگر 56 درجه زاویه دارد. طول عمر هر ماهواره سیستم گالیله 12 سال تعیین شده است. سیستم موقعیت یاب ماهواره ای گالیله به مشتریان خود 4 سرویس مختلف ارائه می دهد. اولین سرویس "سرویس باز" می باشد که برای تمام افراد آزاد و رایگان می باشد. این سرویس به کاربر اجازه می دهد تا با دقت 4 متر در سطح افقی و 8 متر در ارتفاع موقعیت خود را پیداکند. سرویس دوم "سرویس تجاری" است که با گرفتن اشتراک دقتی برابر با 1 متر را به مشترکین ارائه می کند. این سرویس بر خلاف سیستم قبلی از 3 سیگنال جداگانه به جای دو سیگنال بهره گیری می کند. سرویسهای بعدی سرویس "عمومی تثبیت شده" و "ایمنی زندگی" هستند که دقت آنها برابر با سرویس باز است اما هدف اصلی آنها مقابله با روشهای ایجاد پارازیت و اختلال الکترونیکی می باشد. سرویس اول برای کاربران انتظامی و امنیتی (پلیس،نیروهای اطلاعاتی و...) و سرویس دوم برای صنعت حمل و نقل (هواپیمایی، کشتیرانی و...) درنظرگرفته شده اند. اولین ماهواره گالیله که در مدار قرارگرفت جیو-آ نام داشت که در روز 28 دسامبر 2005 توسط آژانس فضایی اروپا در مدار قرارگرفت. این ماهواره در حقیقت یک ماهواره آزمایش بود. پس از آن 7 ماهواره آزمایش دیگر توسط آژانس فضایی اروپا به فضا پرتاب شده اند. تکمله با توجه به مطالب بالا درمیابیم که هر قدرت نظامی که بخواهد اقتدار خود را در سطح منطقه ای یا جهانی حفظ کند ناگزیر از ورود به فضا خواهدشد. چشم پوشی از فضا به معنای عقب افتادن از دیگران در یک بازه زمانی 50 ساله خواهد بود. در تئوری های مدرن نظامی، فضا به عنوان عقبه نیروهای رزمی دیده می شود و از دست دادن کنترل آن با از دست دادن پیروزی در صحنه جنگ مترادف می باشد. از این رو، نیروهای نظامی ایران برای رسیدن به خودکفایی و اعمال اقتدار خود نیاز دارند تا بر داشتن یک سیستم ناوبری ماهواره ای بومی تمرکز نمایند. این سیستم دست کم باید بتواند تمامی خاک ایران را پوشش دهد. خوشبختانه ایران با پیشرفتهای تکنولوژی موشکی در دهه هفتاد و قدم گذاشتن به عرصه فضا در دهه هشتاد نشان داده است که از این عرصه مهم غافل نیست. هرچند که شاید پروژه های عظیم و هزینه بر فضایی غیرضروری نمایند اما مزیتهای استفاده از فضا به عنوان بعد چهارم صحنه نبردهای امروزه غیرقابل انکار می باشند. از جمله مزیتهای تکنولوژی فضایی قابلیت استفاده از آن برای کاربران غیرنظامی است. درنهایت، ایران برای حفظ جایگاه خود ، به عنوان یک قدرت منطقه ای، ناچار از صرف چنین هزینه های گزافی است.

بلیز جان این ناکثها کمتر از اینها رو هم حاضر نیستند به ما بفروشتند چه برسه مسائلی که اینقدر براشون حیاتیه. درضمن اون آپولو که دست روسها افتاد کل مطلبش رو می تونید اینجا بخونید. اگه به مطالب فضایی علاقمند هستید این سایت یکی از بهترین هاس: http://www.astronautix.com/articles/sovpsule.htm مواظب خودت باش رضا

1- آرمانی عزیز تشکر می کنم از حسن ظن شما. 2-رپتور جان گالیله تا اونجا که من می دونم هنوز کاملا عملیاتی نشده و حالاحالا ها کار داره. مخصوصا با مشکلات مالی که الان کشورهای اورپایی دارند باهاش دست و پنجه نرم می کنند احتمال عقب افتادن اون از برنامه هم هست. اما اینکه اروپایی ها چقدر بهش تکیه کردند؟ فکر کنم جوابش یه خورده منفی باشه. اونها در گیرنده های گالیله یه آپشن گذاشتند که بشه سوئیج کرد روی جی.پی.اس. این یعنی هنوز به سیستم خودشون اعتماد کامل ندارند. 3-واریورخان من هم فکر می کنم که با 3 تا ماهواره بشه خاک ایران و قسمت عمده ای از خاورمیانه رو پوشش داد. اینکه می گید جی.پی.اس برای کاربر معمولی بهتره کاملا درسته ولی اگر اتفاقی افتاد من معتقدم که آمریکا صددرصد دسترسی ما رو به جی پی اس قطع می کنه. در ضمن همون جور که در متن اومده فروش جی پی اس هایی که کاربرد نظامی دارند رو آمریکا به شدت ممنوع کرده. پس بهترین گزینه اینه که دستمون رو بگیریم به زانوی خودمون. حتی اگه خرجش خیلی زیاد بشه. 4-بلیز عزیز من نمی دونم که طبق قوانین زدن ماهواره های دشمن قانونی هست یا نه؟ ولی به شخصه اگه جنگی باشه و من یکی فرمانده باشم به هیچ قانونی احترام نمی ذارم مگر اینکه اون قانون به نفع من باشه. (ببخشیدها یه خورده غیر اخلاقی شد) در زمینه اینکه تجهیزات روسیه و چین رو کپی کنیم فکر خوبی به شرط اینکه بتونیم اونها رو اول پیداکنیم. راستی می دونستی روسها یه دونه کپسول آپولو رو سالم تونستند از ته دریا دربیارن؟

من به ندرت پست سیاسی می دم ولی اینبار می خوام یه خورده بیشتر بحث سیاسی کنم. دوستان اگه به متن دقت کرده باشند می بینند که آمریکا برای جلوگیری از گالیله خیلی به اروپا فشار آورده. این نشان دهنده این مطلب هست که آمریکا دوست داره در بعضی از زمینه های فنی کاملا بدون رقیب باشه و هیچ هماوردی رو برای خودش قابل تحمل نمی دونه حتی دوستان اروپایی اش رو که الان تقریبا تماما روسای جمهور و نخست وزیرانشون هم سو با آمریکا و سیاستهای اون هستند. نکته اینه که آمریکا به هیچ عنوان حاضر نیست از یکه تازی خودش بگذره و برای همین سعی می کنه که ابزارهای لازم برای این یکه تازی رو(پول، تسلیحات، علم ، تکنولوژی و....) تا اونجا که ممکنه به خودش منحصر کنه. این فشار تا اونجا افزایش پیدامی کنه که حتی با وجود لابی های گسترده یهودی در آمریکا این کشور اجازه نصب رادار اسرائیلی فالکون رو بر روی آواکسهای چین نداد و دست آخر اسرائیل رو مجبور کرد تا قرارداد پر منفعتش رو با چین به هم بزنه. دلیلش هم این بود که این آواکسها رو برای امنیت خودش تهدید می دونست با اینکه قرار نیست حالاحالاها بین چین و آمریکا شاهد جنگی باشیم. یه مطلبی هم در زمان جنگ اول خلیج فارس از روزنامه خوندم که نمی دونم چقدر صحت داره. نوشته بود که رادارهای کنترل زمینی تامپسون که عراقی ها داشتند در یک مورد تونست یکی از بمب افکنهای رادارگریز آمریکا رو کشف کنه. آمریکا انقدر به فرانسه فشار آورد تا تونست نقشه های فنی این رادار رو از فرانسه بگیره تا بتونه راه مقابله با اونها رو پیداکنه. الان که احتمال مذاکرات ایران با آمریکا می ره (که من شخصا معتقدم هر چه زودتر بهتر) باید حواس برنامه ریزان و سیاست گذاران ما جمع باشه که در صورت وقوع مذاکرات مستقیم با آمریکا بی خودی بهشون باج ندهند و تا امتیاز درست و حسابی از شون نگرفتند بهشون امتیازی واگذار نکنند. این بود انشای امروز ما. ببخشید که از بحث خارج بود. پی نوشت: حق با واریور است. ساخت یه سیستم ناوبری بومی بدون شک اشکالات زیادی رو داره و اگر ما همین امروز برنامه ریزی مون رو شروع کنیم شاید تا 20 سال دیگه هم عملیاتی نشه ولی به نظر من با تمام این مشکلات باید این گزینه رو وارد بازیمون کنیم. حالاکه داریم به فضاراه پیدامی کنیم داشتن همچین سیستمی باید جزو الویتهای بالا باشه وگرنه اگر مثلا بخواهیم آدم به کره ماه یا مریخ بفرستیم چه مشکلی ازمون حل می شه؟ ما باید این تکنولوژی پرهزینه رو اول برای مسایل مخابراتی و امنیتی بکاربگیریم .ناوبری ماهواره ای جزو حوزه هایی است که هم کاربرد نظامی داره و هم غیرنظامی. یعنی با یه تیر دو نشون. خلبان ایرانی فکر کنم در این باره قبلا مفصلا بحث کردیم ولی تاپیکش یادم نیست. به هرحال بعضی از موشکها مثه یه نوع از موشکهای استاندارد می تونند به عنوان ضدموشک به کار بروند. یه تاپیک هم بود درباره روشهای ضدماهواره ای روسها که شاید بد نباشه نگاهش کنی: http://www.military.ir/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=5089&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight= البته اگر دوستان این تاپیک رو منتقل می کردند به بخش فضا خیلی بهتر بود.

ساختن هشدار دهنده تصادف خیلی کار شاق و نفس گیری نیست. هرکسی که به الکترونیک علاقمند باشه می تونه خودش برای ماشینش همچی چیزی رو درست کنه. خیلی از ماشین ها الان سیسیتم آلارم دنده عقب دارند که تقریبا همین کار رو می کنه. فقط لازمه برعکس ببندید روی ماشینتون. اکه خیلی مردن بیان یه ماشین درست کنن که صدی 2لیتر بنزین مصرف کنه. یا با نور خورشید یا علف و سبزی راه بره.

من جداشرمنده تمام دوستان هستم. این مطلب لینک اصلی نداره. من خودم اینها رو از توی مجله درآوردم و آپ لود کردم. البته سرعت اینترنت اداره ما خیلی بالاست. تایپ کردن اینهمه صفحه برای من یکی که امکان نداره . اگر می شد نوکر همتون هم بودم. به هرحال اگر کسی راه حلی به فکرش می رسه اطلاع بده. مثلا ایمیل کردن اینها در یه فرمت با حجم کم برای دوستانی که علاقمند هستند. ولی در کل اگه از من می شنوید سعی کنید از کافی نتی جایی اینها رو ذخیره کنید و بعد سرفرصت بخوندی. تفسیرشون هم باشه برای بعد.

در مورد نوع آمریکاییش چیزی نخوندم. حوصله کردی درباره اش یه توضیح کوچیک بنویس. در ضمن اون تاریخه. تاریخ و زمانی که نوشته ام تکمیل شده. همیشه پاکش می کنم.این دفعه یادم رفت.

لطفا توسط مدیران محترم سایت به بخش مربوطه منتقل شود: منبع: فصلنامه نگین ایران (فصلنامه تخصصی مرکز مطالعات دفاع مقدس سپاه پاسدارانشماره 27 زمستان 87) نقل با ذکر مأخذ اصلی بلامانع است.

کدوم مدار عزیز؟ بنده خدا داره ته دریا واسه خودش با پریای دریایی گرگم به هوا بازی می کنه. در ضمن با پیشرفتهایی که در زمینه ساخت سوپرکنداکتورهای (ابررسانا) دمای بالا به وجود آمده احتمالا مصرف برق این توپهای مغناطیسی پایین می یاد.

در منابع مختلف اینترنتی که من نگاه کردم اسم توپ رو ننوشته بودند و فقط اشاره کرده بودند که این توپ بدون عقب نشینی هست. (تقریبا یه چیزی شبیه بازوکا یا آرپی جی) . شلیک توپ در فضا با توجه به نبودن جو هیچ اشکالی رو ایجاد نمی کنه غیر از دوتا. یک ضربه عقب نشینی توپ فضاپیما رو از مدارش خارج می کنه که حتما برای تصحیح اون فکری کرده بودند(البته توپهای بدون عقب نشینی ضربه کمی دارند) و اشکال دوم هم خارج کردن دود احتمالی توپ از داخل سفینه است تا سبب بیماری سرنشینانش نشه. در زمینه شلیک به زمین در این سفینه سلاحی رو نصب نکرده بودند. این سلاح بیشتر به عنوان یه پاد سلاح در برابر ماهواره های جنگ ستارگان طراحی شده بود. یعنی باید به ماهواره های مراقب آمریکایی در مدارشون حمله می کرده و اونها رو از کار می نداخته. برای حمله به زمین یه سیستم روسها درست کرده بودند به نام فوبس. (سامانه مدارگرد موشک انداز) که قرار بوده چند تا کلاهک هسته ای رو با خودش داشته باشه و در هنگام لزوم اونها رو به سمت زمین پرتاب کنه. اینجوری دیگه برای ماهواره های مراقب فرصت رهگیری ایجادنمی شده. بعدها با پیمانهای خلع سلاح بین دو ابر قدرت نصب هرگونه سیستم مجهز به تسلیحات کشتار جمعی در فضا ممنوع شد(خوشبختانه) به هرحال امکان اضافه کردن تسلیحاتی که بشه باهاش از فضا به زمین شلیک کرد وجود داره ولی به شرط اینکه اولا یه دستگاه دقیق هدفگیری توی سفینه کار بذاریم.(که فکر نکنم اون زمان روسها همچی چیزی ساخته بودند) دوما سلاحمون کلاهکش به یه جور سپر حرارتی مجهز باشه که توی جو جزغاله نشه. فکر لیزر رو اصلا نکن. یه لیزر قوی انقدر برق مصرف می کنه که مولد برقش احتیاج به 3-4 تا سفینه انقدری داره.(البته لیزرهای جدید روز به روز دارند کم مصرف تر می شوند وشاید تا 10 سال دیگه هم لیزر فضایی کاملا کم مصرف عملیاتی بشه) یه سلاح ایده ال برای این جور سفینه ها می تونه توپهای مغناطیسی باشه. این توپها با استفاده از یه میدان مغناطیسی قوی می تونند یه پرتابه رو با سرعت خیلی بالا شلیک کنند. فعلا در مرحله آزمایشی هستند اما شنیدم که حتی آمریکا داره روی کاتاپولتی کار می کنه که با این سیستم بتون هواپیماهای روی ناو هواپیمابر رو پرتاب کنه. باید یه خورده ای صبر کنیم تا ببینیم کار به کجا می کشه. غیر از این مطلب که من ترجمه کردم اطلاعات کاملتری در اینترنت وجود نداره(متاسفانه) و تمام سایتها از روی دست هم کپی کردند.

کسی در اینباره نظری نداره؟

انقدرها هم کم تعداد نبودند. حدود 1400 تا ازشون ساخته شد. یه نمونه جالب از اینها رو به عنوان رهگیر شبانه به رادار مجهز کرده بودند. آنتن رادار در دماغه هواپیما مثه شاخک حشرات زده بیرون

اونی که شما می گید یه نمونه از بمب پرنده وی-1 هست که به صورت سرنشین دار ساخته شده. وی-1 یه جور موشک کروز ابتدایی بود که از موتور پالس جت استفاده می کرد و طرح خیلی جالب و ابتکاری داشت. مدل سرنشین دارش رو درست کرده بودند برای حملات انتحاری ولی کلا خلبانهایی که برای این هواپیماها درنظر گرفته شدند به دلیل نبود امکانات آموزشی در واحدهای پیاده پخش شدند و کار به اونجاها نرسید. در ضمن رپتور جان حدس شما صحیحه و پی-80 همون شوتینگ استار هست. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-Henschel_Hs_132_wiki.jpg[/img] Henschel_Hs_132 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/Go229.jpg[/img] Horten Ho 229 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-EF_131_V1.JPG[/img] Junkers Ju 287 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-ModellPhoto_MeP1101_2.png[/img] Messerschmitt Me P.1101 این یکی قرار بوده بال متغیر باشه. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-Messerschmitt_Me_262A_at_the_National_Museum_of_the_USAF.jpg[/img] عشق من مستراشمیت 262. عکسی که می بینید مال موزه نیروی هوایی آمریکاس. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-He162_color010.jpg[/img] He162 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-Arado_234B_3.jpg[/img] آرادو-234 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-Caproni_foto.jpg[/img] Campini Caproni CC.2 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-Japanese_Ohka_rocket_plane.jpg[/img] Yokosuka MXY7 ملقب به اوهکا . این هم بمب پرنده بوده و برای حملات انتحاری ساخته شده بود. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-Kikka.jpg[/img] Nakajima J9Y ملقب به کیکا نکته: اولین جت جنگنده جهان هاینکل 280 بود که به خاطر مستراشمیت 262 کنسل شد. عکسش توی پست بالا هست.

اقا پرویز گل خیلی وقته که از این سایت رحلت کردند. حواست کجاس برادر؟

[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/270px-ModellPhoto_He343.png[/img] He343 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/He280.jpg[/img] He280 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-Flughafen_Rostock-Laage1.JPG[/img] He 178 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-Ta183-1.jpg[/img] Ta183 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/180px-Bundesarchiv_Bild_141-2733%252C_Neu_Tramm%252C_US-Soldaten_mit_V4.jpg[/img] Fieseler Fi 103 R [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-I-250_back.jpg[/img] Mig- I-250 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-Yak15-3.jpg[/img] Yak15 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-Mig9.png[/img] Mig9 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-La150-2.png[/img] La150 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-FR-1_Fireball.jpg[/img] FR-1_Fireball

بیشتر این طرح ها آزمایشی بودند و خیلی هاشون حتی به پرواز اول هم نرسیدند چه برسه به پرواز مافوق صوت

این عکس چن تاشون. بقیه رو هم به تدریج می ذارم. فقط دوستان یادشون باشه که بعضی از این هواپیماها دورگه هستند و هم موتور جت دارند و هم پیستونی. اون زمان چون هنوز به جتها اعتماد نداشتند از این ترفند زیاد استفاده می کردند. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-Douglas_XSB2D_Destroyer_in_flight.jpg[/img] Douglas_XSB2D [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-XP83_01.jpg[/img] XP83 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-Fh1_phantom_750pix.jpg[/img] Fh1_phantom [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-XP-81.jpg[/img] XP-81 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-Northrop_XP-79.jpg[/img] -Northrop_XP-79 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-Dh115_vampire_t11_june2004_arp.jpg[/img] Dh115_vampire [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/180px-Gloster_Meteor_Mk_III_ExCC.jpg[/img] Gloster_Meteor [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/Jet-Age-Museum-E28.jpg[/img] Gloste-E28 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-050324-F-1234P-004.jpg[/img] p-59 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-P80_600pix.jpg[/img] P80

قضیه خیلی پیچیده شد. درمورد میگ-29 من فکر نکنم که امکان مهندسی معکوسش رو داشته باشیم. در زمینه بهسازی هم بهتره اگر بخواهیم کاری انجام بدیم با مشارکت خود روسها (ترجیحا اوکراین یا بلوروس) باشه.

سامان جان من که بدون مشکل دارم می خونمشون. گفته بودم که یه سری نکات رو علامت زدم و جلوشون شماره گذاشتم . درباره هر کدوم یه توضیح کوچیک می دم. های لایت زرد نکات مثبت و های لایت قرمز نکات منفیه که به ذهنم رسیده. فقط دوستان توجه کنند که این اظهار نظرهای من مال یه آدم حرفه ای نیست و به اندازه عقل خودمه. اگه جایی اشتباه کرده بودم لطف کنید و تذکر بدید. 1-نکته مثبتیه. در جنگ باید از هر فرصتی حتی کوچکترین فرصت استفاده کرد تا دشمن رو به زانو درآورد. 2- این هم مثه بالا. باید از هر فردی که می تونه تایثیر مثبتی روی کارمون داشته باشه استفاده کنیم فارغ از اینکه مال کجاس و دین ومذهبش چیه. 3-بدون شرح. جهت درج در تواریخ 4-این هم به همون 1و2 باز میگرده. استفاده از تمام ظرفیتهای علمی و صنعتی که در دست داریم برای چرخش کارها. 5-جهت ثبت در تاریخ 6- کل قضیه ای که در این مصاحبه بهش پرداخت می شه و به صورت منفی درآمده اینه که ما از تانکهامون به عنوان یه توپ زنجیر دار استفاده می کردیم و کمتر اون رو به عنوان تانک واقعی استفاده می کردیم. مهمترین مشخصه یه تانک عبارتند از قدرت حرکت، زره و توان آتش. ما از اولی کاملا غفلت کرده بودیم. در اینجامی بینیم که به جای پیشروی با تانک و ضربه زدن به نقاط حساس و ضعیف تر دشمن تانک رو به جای توپ 106 استفاده می کردیم. زمانی که در آلمان تانکها رو در لشکرهای زرهی متمرکز کردند آلمانها با این اشکال مواجه شدند که برای مقابله با تانکهای دشمن در لشکرهای پیاده چه کار باید کرد؟ جواب ساخت یه جور تانک با برجک ثابت بود که خیلی ارزون تر از تانکهای معمولی در میامد و اسمش رو گذشته بودند شکارچی تانک یا زره کوب Tank Destroyer. اینها در لشکرهای پیاده کار پشتیبانی از پیاده نظام رو برعهده داشتند. 7-از دیدگاه روانشناسی و مدیریت نکته خیلی جالبیه. فرمانده همیشه باید به فکر پشتیبانی و حمایت از نیروهایش باشه. 8-نکته منفی مدیریتی. این مسئله باعث تداخل در امر تصمیم گیری میشه . فرمانده یه گردان تانک نمی دونه که در صورت نیاز به چیزی باید پیش فرمانده تیپ بره یا باید مستقیما به لشکر مراجعه کنه. این جور مدیریت سبب می شه که کلی دوباره کاری و چالش بین نیروها و رده ها بوجود بیاد. بهتر بود پس از تمرکز امکانات در این لشکر خود تانکها و پرسنل اونها هم به همین لشکر واگذار می شدند و به صورت متمرکز فعالیت می کردند. 9-این هم جهت ثبت در تاریخ 10-بدون شرح 11- بازهم یه اشکال مدیریتی و بی توجهی. 12- یه اشکال دیگه که به اشکال 10 برمی گرده .نبود آموزش کافی و مناسب . 13-این بزرگترین مشکل بوده. یعنی عدم باور و خود باوری. همین مسئله دست زرهی رو می بسته و افراد نمی تونستند از پتانسیلهاشون به نحوه کامل استفاده کنند. 14و15- این هم یه اشکال مدیریتی دیگه که متاسفانه ما ایرانی ها اغلب به اون یه جورهایی آلوده هستیم. 16-بدون شرح 17-به 14 و 15 برمی گرده. 18- این دیگه از اون حرفاس. من که معنی اش رو نفهمیدم. به هرحال امیدوارم دوستان ازش استفاده کنند. 2-3 تا مطلب دیگه هم درباره زرهی سپاه هست که از همین منبع گرفتم و به تدریج در سایت می ذارم.

بمب افکن استراتژیک فرانسه جهت حمل بمبهای اتمی بود که خدابیامرز شده. فعلا فرانسه تصمیم گرفته که حمل بمبهای هسته ای رو فقط به زیردریای هاش واگذارکنه.

مطلب خوبی بود و خسته نباشید این هم عکسش [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_PC-21_1.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_PC-21_2.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_PC-21_3.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_PC-21_4.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_PC-21_8.jpg[/img] طرح این هواپیما نشون می ده که اگر طراحی اولیه یه هواپیما حسابی بشه میشه اون طرح و ساختار را تا سالهای سال بهسازی کرد یا بر اساس اون مدلهای جدید تر درست کرد. شرکت پیلاتوس سالها قبل هواپیمای آموزشی پی سی7 رو ساخت که ایران به صورت گسترده ای به عنوان هواپیمای آموزشی ازش استفاده کرده. من یه دوست داشتم که یادش بخیر . از جبهه که اومده بود می گفت عراق از اینها برای بمباران مواضع ما استفاده می کرد. (عراق هم از همینها داشت) یعنی به عنوان هواپیمای پشتیبانی نزدیک. پی سی7 هم از نظر تیپ ظاهری خیلی شبیه این بود و موتورش هم توربوپراپ بود. بعدها روی پی سی-9 کار کردند و حالا هم.... ما هم در صنایع نظامی و غیرنظامی مون باید همین مسئله رو مورد دقت قرار بدیم. اگه یه طرح خوب رو از آغاز شروع کنیم می تونیم به خوبی اون رو ادامه بدیم. شاهد دیگه اش هم تانکهای روسی است که به نوعی همه فرزند تی-34 هستند. مشخصات دیگه پی سی-21 عرض بال 9.11متر طول 11.23متر وزن خالی 2270 کیلوگرم حداکثر وزن در موقع بلند شدن 4250 سرعت 685 کیلومتر برساعت سقف پرواز 11582

1- گري پاورز يه خلبان آمريكايي بود. با يو-2 پرواز مي كرد. از يه جاهايي وسط پاكستان بلند مي شدند تا نزديكي هاي مسكو مي رفتند(از مسير افغانستان) و بعدش هم از مسير ايران يا افغانستان برمي گشتند. سيستم كارشون اين بود كه بعد از رسيدن به سقف پرواز يو-2 و هنگامي كه وارد حريم هوايي شوروي مي شدند موتور هواپيما رو خاموش مي كردند. يه بار كه گري پاورز خيلي ارتفاع از دست مي ده. تصميم مي گيره موتورش رو روشن كنه تا اوج بگيره و بعد دوباره اون رو شات دان كنه. روشن كردن موتور همان و اصابت سام 2 به هواپيماش همان. اينها چيزهاييه كه من خيلي سال پيش خوندم (حدود 20 سال) شايد اون زمان كه اينترنت و كتاب متاب نبود توي مجله ها يه مقدار پيازداغش رو زياد كرده بودند ولي اصل واقعه اينه كه يو-2 بالاخره با سام ساقط شد. اين هواپيماهاي جديد شناسايي رو يه وقت بذار و با دقت نگاهشون كن و بعد يه دو تا عكس يو-2 رو هم با دقت نگاه كن. ببين شباهت دارند يا نه؟

بر اساس اطلاعات اینجا http://dic.academic.ru/dic.nsf/enwiki/10649439 و اینجا http://en.wikipedia.org/wiki/BAE_Mantis موتورش قطعا توربوپراپ هست. بعدش هم کمپرسور ربطی به ملخ نداره. یعنی کارشون ربطی به هم نداره. این قضیه 55 هزار پا شاید حالا باشه 54 هزار پا شما خیلی سخت نگیر. قضیه این جوریاس که بر طبق مطالعات من!!!!! تمام این هواپیماهای این تیپی (مثه پریدتور و...) از نظر اسکلت و سازه و بدنه شباهت خیلی زیادی با یو-2 خدابیامرز دارند. البته یو-2 هنوز هم خدابیامرز کامل نشده و ناسا داره ازش به عنوان ابزار هواشناسی در ارتفاعات بالا استفاده می کنه. اگه خوب یادت باشه یو-2 در ارتفاعات بالا اصلا از موتور استفاده نمی کرد و گلاید می کرد. منظورم اینه که این جور هواپیماها احتیاج خیلی زیادی به پیشرانه در ارتفاعات بالا ندارند و با کمترین نیرو می تونند خودشون رو در پرواز نگه دارند. مسئله توربوچارژر و سوپرچارژر اگه واقعا تمام مشکلات موتورهای پیستونی رو حل می کرد خوب چه مرضی بود که اینهمه تحقیق کنند و موتورهای جت رو بسازند. مطمئن باش که اونها هم محدودیتهای خودشون رو دارند. اگه بخواهی از دیدگاه هزینه ای حساب کنی قیمت یه موتور جت شاید به اندازه خود بدنه یه هواپیما (به غیر از آویونیک) بیارزه. قطعاتش رو که اینجا دارند به ما 4 لا 5 لا می فروشتند یه استارتر خالی اش که خودمون اگه همت کنیم می تونیم بسازیمش توی ایران به قیمت چند ده هزار دلار به ما فروخته میشه . در زمینه خروجی اگزوز هم فکر نکنم که خیلی داغ تر از موتورهای توربوجت باشه. آخرین نکته درباره شاگرد و استاده که من حرفی ندارم بزنم. شما خودت استادتری.