قبلا توضیح دادم که استفاده از موشک بالستیک ممکن نیست. آمریکا هم تاکنون از موشک بالستیک در هیچ جنگی استفاده نکرده. موشکهای بالستیک ICBM و SLBM هر دو کلاس جزو موشکهای هسته ای بوده و امکان استفاده از آنها بجز در یک جنگ هسته ای وجود ندارد. از میان موشکهای بالستیک کوتاه برد و میانبرد و دوربرد هم دو تای دوم ارزش تاکتیکی نداشته و موشکهای کوتاه برد نیز امکان استفاده در منطقه میسر نیست! به دو دلیل، استراتژی نظامی آمریکا بر استفاده از موشکهای کروز تاکتیکی بنا نهاده شده نه موشکهای پر هزینه بالستیک با دقت کمتر، دوم اینکه ایران از این لحاظ برتر از آمریکاست. مانع دیگر روسیه هست که هرگز اجازه استقرار سیستمهای موشکی کوتاه برد و میانبرد را در منطقه به آمریکا نخواهد داد چون این سلاحها با کلاهک هسته ای میتوانند در یک نبرد احتمالی بصورت تاکتیکی علیه پایگاههای استراتژیک این کشور مورد استفاده قرار گیرد. بهتر است از فکر مقابله با موشکهای بالستیک بیرون بیایم چون اولا ممکن نیست ثانیا آمریکا در جنگ از این موشکها استفاده نمیکند.

شنیده ها حکایت از تولید بومی موشک فونیکس دارد.

javadseifyi, مطالب جالبی بود البته قبلا خوانده بودم. :| منبع رو هم ذکر کنید بهتر است. مقاله دوم رو آرمان از وبلاگ ایر ترجمه کردن و مترجم مطلب اول اسمش یادم نیست! :cry: قیمت تسلیحات ثابت نیست و با توجه به شرایط که مهمترین آن وضعیت خریدار است تا ده برابر نوسان دارد شاید هم بیشتر! چند سال قبل روسها هر گردان S-300PMU1 رو به قیمت حدودا 150 میلیون دلار به کشورهای آسیای شرقی مانند چین و ویتنام ... صادرات میکردند. قیمت مدل PMU2 و S-400 اعلام نشده ولی بدلیل تواناییهای بیشتر بویژه در سیستم S-300PMU2 که توانایی درگیری همزمان با 36 هدف بوسیله 72 موشک را دارد قیمت هر گردان از آن باید بیشتر از 500 میلیون دلار باشد چون یک پدافند استراتژیک است. روسها پیشنهادی 4 میلیارد دلاری به ایران مبنی بر تجهیز کل کشور به سیستم S-400 داده بودند که از طرف ایران رد شد. ولی مطمئن باشید قیمت خرید برای ایران چند برابر بیشتر از دیگر کشورها مانند چین و هند است.

موشک فونیکس است که تغییر رنگ آن میتواند به معنای ارتقا و بروز رسانی باشد.

بالگرد بسیار توانایی است ولی قیمت زیاد آن مانع بکارگیری انبوه در جنگها میشود. شاید یک موشک ایگلا نتواند یک فروند آپاچی را سرنگون کند اما با شلیک ده فروند همزمان چه؟! قیمت این ده فروند موشک یک درصد قیمت آپاچی هم نیست اما بالگردی گران قیمت را منهدم میکند. فکر کنم بالگردهای ارزانتری مانند کبری مناسبتر باشد.

CanadianForces, دوست من اینا رو میزاری که سایت رو مسدود کنن! لینک صحیح اینطوریه اون دوستمون اشتباه نوشت. http://gallery.military.ir

جالب بود دستت درد نکنه. اگه فرصت کنم فایلها رو به گالری سایت منتقل میکنم تا کاربران راحتتر دریافت کنند.

بیشتر شبیه توپ خودکششی هست و از شکل ظاهری مشخصه که نمیتونه تانک باشه. حالا اگه تانک هم بود مطمئن باشید 100% بازنده است با آن ابعاد و زره ضعیف ...

این یک پروژه تحقیقاتی پیشرفته است که برای اولین بار سه سال قبل با پروژه JX-12 آشنا شدم. این طرح هم شبیه F-22 بود ولی از فناوریهای روسی مانند Su-27 , MiG-31 ... در آن استفاده شده بود. چین در حال دستیابی به مراحلی از فناوری نظامی است که بعد از دیگر نیازی به کپی برداری نبوده و خود هر چه را که لازم باشد بصورت بومی خواهد ساخت. تا این مرحله شاید 10 یا 20 سال دیگر زمان لازم است. مدتی که سریع سپری شده و شاهد یک ابرقدرت نظامی مستقل خواهیم بود.

خوبه ادامه بدید تا فردا چهار نفر رو انتخاب کنیم.

دوستان گرامی اسم چهار نفر را برای انتخاب کاربران فعال آبان ذکر کنند. فردا آخر آبان هست!

تمام عکسها به لینک تبدیل شد!

احتمالا از وسایل جاسوسی شوروی یا حتی خود آمریکا برای آزمایش بوده است.

معمولا همینطور است. پس باید به تمام جوانب امر توجه کرد.

استفاده از موشکهای بالستیک بدون اجازه روسیه ممکن نیست و در ثانی موشکهای بالستیک ابرقدرتها اکثرا مجهز به کلاهک هسته ای هستند و فقط برای حملات استراتژیک استفاده میشود نه تاکتیکی. آمریکا نیاز به تسلیحات تاکتیکی دارد تا موفق به کور کردن شبکه راداری ایران شود. موشکهای کروز برای انهدام سایتهای راداری ساخته نشده اند. از این موشکها برای انهدام تاسیسات و زیربناها و ساختمانهای تاکتیکی استفاده میشود. هیچ موشک کروزی قادر به انهدام رادار نیست. مهمتر اینکه سایتهای موشکی مانند هاوک ، سام6 ، تور ... خود قادر به رهگیری موشکهای کروز هستند و بنابراین امکان حملات تاکتیکی به سایت پدافندی هم تا قبل از انهدام رادار وجود ندارد. برای زدن رادارها تنها راه حل استفاده از موشکهای ضد رادار مانند AGM-88 هست که بردی در حدود 50 کیلومتر و سرعت کمتر از یک ماخ دارد. روشهای زیادی برای رهگیری این موشکها ابداع شده که تعدادی از آنها توسط روسها در جنگ یوگسلاوی با موفقیت آزمایش شد.

خوب من در اتاق جنگ پنتاگون نیستم! :| مسلما آمریکا تا از برتری نسبی در آسمان مطمئن نشود هرگز هواپیماهای گران قیمت خود را به پرواز در نخواهد آورد. در دو جنگ عراق تا زمانی که امنیت 99% برای بمب افکنها ایجاد نشده بود هیچ کدام حتی بمب افکن بی2 که ادعا میکنن شناسایی نمیشه پرواز نکرد! اینکه هیولایی مثل بی52 با آن ابعاد و RCS وحشتناک براحتی و بدون تلفات در آسمان عراق اقدام به شخم زدن میکرد دلیلش نبود حتی یک موشک ضدهوایی عراقی برای مقابله بود! بمب افکن بی52 سطح مقطع راداری بسیار زیادی داره و از صدها کیلومتری حتی با قدیمیترین رادارها شناسایی میشه! در مورد جنگنده های اف15و16و18 هم این قضیه وجود دارد. نکته دیگری که باید بدان توجه کرد که اکثرا هم توجه نمیشود این است: آمریکائیها تا از فلج کردن پدافند دشمن مطمئن نشوند اقدام به شلیک موشک کروز هم نخواهند کرد مگر در حجم محدود! برخلاف تصور عموم که فکر میکنن آمریکا مثلا به هر سایت پدافندی ما صد موشک کروز شلیک میکنه باید بگم اینطور نیست و تا از کور کردن سیستم پیش اخطار مطمئن نشن چنین کاری نمیکنند. پس به یک نتیجه مهم میرسیم: باید بههر قیمت مانع از فلج کردن شبکه پدافندی و راداری خود شویم. اگر در این مهم موفق عمل کنیم آمریکائیها مجبور به استفاده از روشهای کلاسیک خواهند شد که تلفات زیادی به همراه خواهد داشت. یکی از روشهای موثر برای اینکار استفاده از رادارهای غیرفعال هست که قابل شناسایی و انهدام نیستند. میتوان با تولید انبوه صدها رادار غیرفعال و استقرار آنها در مناطق حساس از هرگونه تحرک دشمن مطلع شد. کافی است از ورود جنگنده های مهاجم به آسمان کشور بموقع باخبر شویم تا با خاموش کردن رادارها نتوانند کاری کنند و چون رادارهای غیرفعال با سایتهای پدافندی در ارتباط خواهند بود میتوان درست زمانی رادارها را روشن کرد که جنگنده های دشمن در تیررس موشکهای خودی قرار داشته باشند. این روش یکی از جدیدترین روشهای پدافندی است. به همین دلیل آمریکا 100% مخالف فروش رادارهای غیرفعال روسی به ایران هست! خیلیها میگن یه راداره دیگه چیز مهمی نیست ولی از صد تا اس300 هم مهمتر میباشد.

بله واقعیت دارد و روسها و چینیها چنین کارهایی انجام داده اند. تا چند سال قبل قیمت یک فروند جنگنده F-7M سه میلیون دلار بود که با تغییر رادار و سیستم تسلیحات میشه 5 میلیون و این قیمت برای خرید انبوه مناسب است. مثلا یک قرارداد 400 فروندی برای مونتاژ و آموزش خلبان ... که سرجمع میشه 3 میلیارد دلار! با این پول 100 تا میگ29 هم نمیشه خرید! به نظر من این روش بعنوان میانبر ایده مناسبی است.

نگاهی به توان نظامی آلمان و شوروی ارتش شوروی در خلال پاکسازیهای گسترده استالینی در سال 1937 جزو ارتشهای ضعیف محسوب میشد که حتی نتوانست فنلاند را شکست دهد! این ارتش با از دست دادن هزاران افسر ارشد از ضعف فرماندهی رنج میبرد. ولی این روند با شکست از فنلاند تغییر کرد و به دستور استالین ارتش در مدت دو الی سه سال بازسازی و قدرت سابق را بدست آورد. شوروی در یک ژانویه 1939 توان نظامی زیر را داشت: بیش از 131 لشکر 2.5 میلیون سرباز 56 هزار توپ و خمپاره انداز 21 هزار تانک 7700 هواپیما که این تعداد ظرف دو و نیم سال در تاریخ 22 ژوئن 1941 بصورت زیر درآمد: بیش از 316 لشکر 5.8 میلیون سرباز 117 هزار توپ و خمپاره انداز 26 هزار تانک 18700 هواپیما توان رزمی شوروی هم در مرزهای غربی بدین صورت بود ( 22 ژوئن 1941 ): 190 لشکر 3.3 میلیون سرباز 60 هزار توپ و خمپاره انداز 16 هزار تانک 10700 هواپیما در برابر توان نظامی عظیم شوروی که مسلما برای یک جنگ بزرگ تدارک دیده شده بود آلمان در نظر داشت با توان زیر تحت قالب عملیات بارباروسا به شوروی حمله کند: 166 لشکر 4.3 میلیون سرباز 43 هزار توپ و خمپاره انداز 4100 تانک 4800 هواپیما با یک نگاه ساده و توجه به استراتژی طرفین میتوان به شانس کم آلمان در صورت از دست دادن زمان پی برد. ارتش آلمان تقریبا هیچ اطلاعاتی از استعداد نظامی شوروی نداشت! و تنها نیمی از توان غربی شوروی را کل توان آن تصور میکردند! ژنرالهای آلمانی معتقد بودند شوروی کمتر از 10 هزار تانک دارد اما بعد از حمله مشخص شد شوروی دارای بیش از 20 هزار تانک است! در برابر این رقم وحشتناک ( که در آن زمان غیرقابل تصور بود ) آلمان تنها 5200 تانک داشت که 3350 دستگاه از این تعداد به جبهه شرق فرستاده شد و با کمک متحدان آلمان به 4100 دستگاه رسید. توان زرهی شوروی 5 و هوایی آن 2 برابر آلمان و متحدان بود! با آسودگی خیال استالین از عدم درگیری با ژاپن و گسیل میلیونها نیروی ارتش از خاور دور به مسکو ، استالینگراد و ... آلمان در سراشیبی شکست قرار گرفت. در 2 دسامبر 1941 لشکر 4 زرهی پانزر موفق شد تا 24 کیلومتری مسکو نفوذ کند اما با دو دشمن بزرگ روبرو شد! اول سرمای بسیار شدید و دوم مواجه با بیش از یک میلیون نفر مدافع شهر! عامل سرما و توان برتر شوروی که چند هفته بیشتر از جمع آوری آن نمیگذشت باعث تلفات 155000 نفری سپاه مرکز آلمان شد و در 5 دسامبر با پاتک سنگین شوروی به استعداد 500000 نفر آلمانها 200 مایل عقب رانده شدند! نبرد مسکو که از 2 اکتبر 1941 الی 7 ژانویه 1942 ادامه یافت باعث عقب نشینی کامل آلمان از جبهه مرکز و وارد آمدن تلفات سنگین 250000 کشته و 500000 زخمی بدان شد! ارتش آلمان زمانی به مسکو رسید که دیگر توان پیشروی نداشت! مثل مسابقات قویترین مردان که گاها یک متر مانده به خط پایان نمیتونن وزنه رو حمل کنن! :|

بحث گسترده ای است چون با توجه به تاکتیک دشمن که حملات هوایی و سپس زمینی است مجبور به وارد کردن نیروی هوایی در بحث جنگ کلاسیک هستیم! اگر با کشور دیگری درگیر بودیم نیازی به این کار نیست و میتوان نیروهای زمینی دو طرف را مستقلا مقایسه کرد.

جالب بود دستت درد نکنه. :|

saman_777, سوال رو ندیده بودم! :| البته از من پرسیدن فکر کنم. :cry: پستها رو بصورت یک تاپیک در میارم.

در تصویر فوق سه تیوب برای موشکهای بزرگ 48N6 و چهار تا برای موشکهای کوچک 9M96 دیده میشود. در تصویر زیر هم موشکهای 9M96E ، 9M96E2 و 48N6E2 رو مشاهده میکنید. موشک 9M96E بیشتر جهت مقابله مستقیم با اهدافی مانند هواپیماها و موشکهای کروز طراحی شده است که بردی در حدود 40 کیلومتر و مجهز به سر جنگی ترکشی شونده 24 کیلوگرمی است. مدل 9M96E2 که نسل جدید این موشک میباشد تفاوت چندانی با مدل اولیه ندارد و فقط با یک موتور بزرگتر و قویتر مجهز شده که منجر به افزایش طول آن شده است. برد این موشک در حدود 120 میباشد. ارتفاع اثر هر دو موشک نیز به ترتیب از 5 متر الی 20 و 30 کیلومتر (تا 35 کیلومتر هم اعلام شده) متغیر بوده و میتوانند در هر شرایط آب و هوایی با اهداف هوایی و موشکهای کروز درگیر شوند. ناگفته نماند که این موشکها توانایی درگیری با موشکهای بالستیک را نیز دارند البته نه در حد و اندازه موشکی مثل 48N6 و ... دقت هر دو موشک در رهگیری اهداف هوایی 90% ، پرنده های بی سرنشین 80% و موشکهای کروز 70% میباشد. همچنین حداکثر سرعت هدف برای این موشک 4.8 کیلومتر بر ثانیه معادل 16 17 ماخ میباشد که از این بابت تفاوتی با موشکهای 48N6 ندارد! در کل میتوان با استفاده از موشک 9M96 با اهدافی مانند هواپیمای با سرنشین و بی سرنشین ، موشکهای شلیک شده از هواپیما، بالگرد، کشتی، زیردریایی و پرتابگرهای زمینی، بمبهای رها شده از هواپیما و حتی موشکهای هوا به هوا و زمین به هوا درگیر شد! هر یک دستگاه پرتابگر اس-400 میتواند از ترکیب تسلیحاتی زیر بهره ببرد، 4 موشک 48N6E یا 4 موشک 5V55K/R 3 موشک 48N6 و 4 موشک 9M96E/E2 2 موشک 48N6 و 8 موشک 9M96E/E2 1 موشک 48N6 و 12 موشک 9M96E/E2 16 موشک 9M96E/E2 با ورود به خدمت نسل جدید موشکهای ضد موشک و ضد هوایی روسی یعنی سری موشکهای 9M96 دیگر سایتهای موشکی اس-400 نیازی به سایتهای کمکی مانند سام11و17 نداشته و خود میتوانند با استفاده از موشکهای کم هزینه و کوچک با اهداف هوایی نیز در فواصل نزدیک تا متوسط درگیر شوند. این قابلیت سیستم اس-400 یکی دیگر از ویژگیهای منحصربفرد آن است که در کنار برد و دقت زیاد توانایی درگیری با انواع مختلف مهاجمان را داده است.

CanadianForces, دستت درد نکنه فکر کنم همون کلیپ باشه. لینک رو بصورت کد گذاشتم چون سایت یوتیوب مسدود است. javadseifi, خوب ببینید دوست من، ما دو راه بیشتر نداریم. یا اینکه طی 10 سال یک ارتش قدرتمند کلاسیک مجهز به تجهیزات پیشرفته ایجاد کنیم که زمان رسیدن به چنین هدفی با یک بودجه نظامی سالانه 20 میلیارد دلاری چیزی در حدود 10 سال خواهد بود. یا هم قید تسلیحات پر هزینه رو زده و با تولید انبوه که فناوری پیچیده ای هم ندارن خودمون رو در عرض چند سال قوی کنیم تا در برابر حملات بیگانه مقاومت کنیم. استفاده ترکیبی از این دو راه اشتباه هست! مثلا خرید چند تا سیستم پیشرفته که بدلیل تعداد کم اصلا جوابگو نخواهد بود و در همان ساعات اولیه جنگ نابود میشود! الان به توانایی تولید موشک هاوک دست یافته ایم و با تامین بودجه میتوان تعداد حدود 15 گردان کنونی را ظرف پنج سال به 50 گردان افزایش داد. هزینه این کار شاید به اندازه خرید 5 گردان اس300 باشد! ولی از کمیت بیشتری برخوردار است. برای نبرد با آمریکا کمیت مهمتر از کیفیت است چون باعث سردرگمی دشمن و تقسیم نیروی آنها میشود. یک پدافند هر چقدر هم که قدیمی باشد باز دشمن مجبور به فلج کردنش هست پس بخش عظیمی از نیروی آنها صرف نبرد با واحدهای کمی میشود. در این صورت واحدهای کیفی ما مانند اس300 با تعداد کمتری مهاجم درگیر شده و در نتیجه تلفات احتمالی کاهش میابد. یک پدافند کامل با ارائه موشکهای 9M96E2 برای سیستم S-300PMU2 این سیستم مداومت زمانی بیشتری برای درگیری پیدا کرده و میتوان همزمان با دهها هدف درگیر شود. هر پرتابگر با 16 موشک تسلیح میشود که در مجموع هر گردان رزمی از 192 موشک آماده شلیک برخوردار میباشد. این سیستم میتواند همزمان با 36 هدف بوسیله 72 موشک ( دو موشک برای هر هدف ) درگیر شود. برد آن 120 کیلومتر و سرعت موشک 1 کیلومتر بر ثانیه است اما بجز سرعت و برد تفاوت چندانی با موشکهای بزرگ 48N6E2 ندارد و مانند آن میتواند هدفی با سرعت 3 کیلومتر بر ثانیه تا ارتفاع 30 کیلومتری را رهگیری کند! قیمت این سیستم اعلام نشده ولی در صورت خرید چنین سیستمی هر چند گران از یک پدافند مستحکم در برابر هواپیما ، بالگرد ، موشک کروز و سلاحهای هدایت شونده AGM بهره خواهیم برد که نفوذ بداخل آن چندان ممکن نیست! مثلا برای دفاع از شهر تهران این سیستم بسیار مناسب است.

سامان جان این دو پست چه ربطی به این تاپیک داشت؟!

مبحث جالبی است. ببینید برای ایجاد یک شبکه پدافند کامل باید بیشتر از بخش عامل به پدافند غیر عامل توجه شود تا تلفات و خسارات ناشی از جنگ قبل از همه برای خود نیروهای مسلح و پدافند عامل کاهش یابد. چون در غیر اینصورت دیر یا زود شبکه پدافندی دچار مشکل شده و با نابودی یک سایت حفره ای بزرگ در پدافند کشور بوجود خواهد آمد. خوشبحتانه چند سالی است به این موضوع توجه شده و طرحهایی از سوی دولت در دست اجراست. در بعد پدافند عامل وضعیت ما مناسب هست اما قابل قبول نیست! متخصصان داخلی به فناوری تولید سیستمهای هاوک ، اس200 ، سام2 ، رپیر ، اف ام 80 و ... دست یافته اند و در بخش موشکهای دوش پرتاب از پیشرفت بیشتری برخوردار بوده ایم. تعداد موشکهای هاوک که ستون فقرات پدافند ضد هوایی کشور میباشد تا قبل از آغاز تولید داخل در قالب 12 گردان و در حدود 150 پرتابگر بود که احتمال میرود این رقم تا چند سال آینده به دو برابر افزایش یابد. موشکهای صیاد1و2 و سام250 و شهاب ثاقب و ... هم به تولید انبوه رسیده اند و صدها پرتابگر از آنها در نقاط مختلف کشور وجود دارد. این شبکه پدافندی برای مقابله با تهدیدات منطقه ای مانند عربستان ، ترکیه و پاکستان مناسب به نظر میرسد اما در برابر حمله همه جانبه آمریکا بدلیل کمیت کمتر دارای مشکل است. برای مقابله با آمریکا باید همزمان شکبه ای پیچیده و مکمل از تمام واحدهای پدافندی ایجاد کرد تا نقطه ضعفی برای ضربه زدن دشمن باقی نماند. شبکه ای که از چند کیلومتر تا چند صد کیلومتر را پوشش دهد. نمونه ای از این شبکه که روسها آنها را ابداع کرده اند بصورت زیر است: سیستمهای S-300PMU2 برای پدافند دور برد ضد هوایی و ضد موشک سیستمهای S-300V و Buk-M1 برای پدافند فاصله متوسط تا دور در برابر هواگردها و موشکهای کروز و ... سیستمهای Tor-M1 و پانتسیر و تانگوسکا و SAM-8 OZA برای پدافند کوتاه برد در برابر هواگردها و موشکهای کروز توپهای 23 و 30 و 57 و ... میلیمتر و موشکهای دوش پرتاب برای پدافند در برابر هواگردها در فاصله بسیار نزدیک در سیستم فوق هر واحد مکمل و محافظ واحد دیگری است و امکان نفوذ بداخل چنین پدافندی تقریبا غیر ممکن است. محدوده پوشش این شبکه از چند صد متر تا 200 کیلومتر ( 125 هزار کیلومتر مربع ) و ارتفاع چند متری تا 30 کیلومتر میباشد. این سیستم توانایی درگیری همزمان با انواع مختلفی از مهاجمان را دارد و هیچ هدفی درون آن امنیت نخواهد داشت. هزینه راه اندازی چنین سیستمی فقط برای یک منطقه چند میلیارد دلار خواهد بود! البته با توجه به ضریب اطمینان 99% چنین هزینه ای قابل توجیه است. مساحت کشور را که 1.6 میلیون کیلومتر مربع است در نظر بگیریم برای پوشش کامل آن به 16 الی 20 تا از این شبکه های دفاعی نیاز خواهیم داشت. میتوان با یک پروژه ده ساله و خرید امتیاز تولید سیستمهای فوق هم از هزینه ها کاست و هم به مرور زمان صاحب تجربه کافی برای طراحی سیستمهای کاملا بومی شد. البته مشکل مالی و عدم اطمینان به روسها یه مشکل دیگه است! کلیپی از شبکه مذکور دارم که آپلود میکنم. :|