دیر رسیدم یا دیر رسیدند؟ شما این رو باید خطاب به سیاستگذاران ارشد بگید. چیزی که من بیان کردم: سیاستگذاران و افراد ذینفع باید از این توهم پیروزی و وارد شدن ضربه به دشمن و مهم نبودن ضربه دشمن در بیان و استراتژی و تاکتیکشون و رویکرد مداخلاتشون در خاورمیانه رو تغییر بدن که حداقل از این به بعد خودشون یا نیروهای متحدشون به مسلخ نرن و سرنوشت لبنان و فلسطین در انتظار یمن نباشه . باید قبول کنن که نتیجه ای که استراتژی و تاکتیک های اونها در نبرد 7 اکتبر و پیامدهای بعدش و کلا رویکرد نظام جمهوری اسلامی در خاورمیانه داشته شکست بوده یا بقول خودشون عدم الفتح. باید ریشه های این شکست رو پیدا کنن و با برنامه ریزی مختلف اون مشکلات رو حل کنن که به تفصیل در تاپیک های مختلف در موردش نظراتمو گفتم. اتخاذ رویکرد، استراتژی و تاکتیک مناسب یا اصلاح اونها همین علاج واقعه قبل از وقوعه که حداقل در نبرد بعدی شکست در انتظارمون نباشه. جدای از این . افراد ذی نفوذ و سیاستگذار اعتقاد دارن پیروز میدانن چطور میخواهید بهش بگید که اگر فکر علاج واقعه می بودی این پیامد در انتظارت نبود؟ اگر این سیاستگذاران ارشد اول فکر می کردند و بعد عمل که شرایط این نبود. مخاطب شما افرادی اند که از روز اول از سر احساس و شور زیادی ریختن تو یه سفارت خانه خارجی و شانس آوردن نیروهای ضربتی دشمن گرفتار توفان شن شدند و کلی پیامد اقتصادی و انزوای بعدشو در قالب مشتی شعار و تاریخ سازی بی منفعت پنهان کردند. این افراد قائل به انجام وظیفه اند و اصلا به شکست اقداماتشون و پیامد و مسئولیتی که گردنشون نیست یا فشار خرد کننده ای که به ملت میاد فکر نمیکنن. حالا شما میخواهید به این سیاستگذاران ارشد بفرمایید علاج واقعه قبل از وقوع؟ خب این گوی و این میدان.

یه جا یادمه یه سری فرمانده بودن به آقای خامنه ای مژده دادن که دقت موشک های ما به n متر رسیده و انتظار داشتن رهبر خیلی به به و چه چه کنه. رهبر بعد از یه خدا قوت و تشکر میگه این خوبه ولی هدف بعدی تون باید نقطه زنی باشه.اون فرمانده راوی تعجب میکنه از این مطالبه گری رهبر. به نظرم در مورد موشک های ایرانی و یمنی مطالبه باید همین باشه. خوبه که: موشک های ما و متحدین به سرزمین اشغالی می رسن از پدافند رژیم عبری عبور می کنن آسمان سرزمین های اشغالی رو نورافشانی میکنن مردم و نظامی های اسراییلی رو راهی پناهگاه میکنن و مستقیم ( اصابت موشک) یا غیر مستقیم (پدافند و...) خسارت وارد میکنن اما این کافی نیست. ما دهه ها تبلیغ موشک هامونو کردیم و با اونها فخر فروختیم به خاطر همین زمانی این تهاجم موشکی موثره که این موشک ها اهداف نظامی رو به دقت و با تخریب و موفقیت بالا مورد تهاجم قرار بدن و مورد بعدی که کمی ایده آل گرایانه است چه با نفوذ پهبادی و ... از خسارت وارده به رژیم عبری آگاهی پیدا کنن. رسانه دست دشمنه و تنها راه نقش بر آب کردن بازی رسانه ای دشمن نشان دادن تلفات تسلیحاتی و جانی اونهاست.

فکر کنم اون دو قطبی و دسته بندی همیشگی که در جامعه وجود داره در مورد همین مسئله یمن و غزه و لبنان هم مصداق داره : 1) دسته اول به نیت و جهان بینی کار دارن که ما میدونیم ظالم اسرائیله غرب و مظلوم فلسطین و یمن و دخالت کنیم و مهم انجام وظیفه است و نه نتیجه ( یا اتخاذ استراتژی و تاکتیک درست) 2) دسته دوم بجز نبود اون جهان بینی مایل اند ایران همون سیاست سوییس رو در خاورمیانه میانه داشته و در مسائل خاورمیانه دخالت نکنه هرکدوم از این دو دسته بندی که همیشه علیه هم هستند ضعف هایی دارند. به نظر من این بدیهیه که اسرائیل در ماجرای فلسطین و لبنان اشغالگر و ظالم هستش و در کل غرب استثمار و استمارگر هست. مورد دوم شکل دخالت ما در تحولات خاورمیانه است یعنی ما بعد از رویکرد و انتخاب جهان بینی درست یعنی مقابله با ظالم و دفاع از مظلوم ، استراتژی و تاکتیکی متناسب با اون داشته باشیم ولی آیا ما در بحث فلسطین و لبنان استراتژی، تاکتیک و ابزارهای مداخله مون متناسب و یا مفید بوده؟ به نظرم خیر. ما هم از نظر ابزارهای مداخله ناکارآمد بودیم مثلا بجز ضعف اقتصادی و اجتماعی و دیپلماتیک از نظر ابزارهای نظامی سلاح های دقیق و با قدرت تخریب بالایی نداشتیم که مثل دشمن هم فرماندهان خصم رو ترور کنیم و هم ساختارهای نظامی و حتی زیرساخت های اقتصادی شو نابود کنیم. این خمپاره و پهپادهای ما در مقابل موشک ها و مهمات مهیب ایالات متحده و رژیم صهیونیستی کارآمدی نداره. من هرچی نگاه میکنم در این ده سال خسارت خاصی به رژیم صهیونیستی زده نشده نه فرماندهی ازش به هلاکت نرسیده. بالاترین سلاحی هم از رژیم که نابود شده یه اف 16 بود که در دام پدافند ما افتاد. با این رویه که ساختار نظامی دشمن داره و بهش آسیبی نمیرسه نمیشه در این نبرد به پیروزی رسید و شکل جنگ مغلوبه شده. به خاطر همین به مانند سیاست درستی که ما در این ماجرای سقوط 10-11 روزه بشار اسد داشتیم وقتی اون اراده مقاومت همپا با دشمن وجود نداره باید اون استراتژی و تاکتیک های متناسبش ، بررسی و به روز بشن تا بتونیم در مقابل دشمن ایستادگی کنیم.سیاست و استراتژی های ما در خاورمیانه که باعث شده رژیم عبری، آذربایجان، ترکیه، عربستان، اردن، امارات، قطر، افغانستان و... همه علیه ما باشن اشتباه بوده و باید تغییر کنه. اما این تغییر استراتژی و تاکتیک به معنای تسلیم، سکوت یا سیاست بی طرف ما نیست .همچنانکه ما سالها در مقابل ترکیه و آذربایجان بی طرف و حتی حامی بودیم و نظام ما به اشتباه این دشمن آشکار رو دوست فرض کرد و نتیجه شم دید. از طرف دیگه در مورد رژیم صهیونیستی این رژیم تغییر ماهیت نداده که ما جهان بینی و رسالتمونو در مواجهه با اون کلا تغییر بدیم بلکه باید در سیاست هامون یه تجدیدنظر و تغییر تاکتیک ایجاد کنیم تا بتونیم در نبردی دیگر هماورد تمام عیاری باشیم و پشت دشمن رو به خاک بمالیم. ما در دفاع مقدس هم روزی یه انتخاب درست داشتیم و با آتش بس تونستیم آروم آروم ساختارهای خودمونو درست کنیم و اگر جنگ رو با اون کمبودهای نظامی، اقتصادی و حتی در میان مدت سیاسی ادامه می دادیم نتیجه ای به مراتب تلخ تر از قطعنامه 598 نصیب ما میشد. الان هم نیاز به این عقلانیت وجود داره که در شرایطی که دشمن ابزارهای کارامدی در دستشه و ضربات مهمی هم به ما وارد کرده و رقبای سنتی منطقه مثل ترکیه و کشورهای عرب زبان کاملا علیه ما هستند، مقداری ساختارهای اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و حتی بین الملل خودمونو بهتر کنیم و با پیشرفت ملموس و یکدست سازی توانایی های نظامی مون دوباره به بازی رقابت در خاورمیانه برگردیم.

دلیلش اینه: برتراند راسل میگه: ﭼگونه ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﺎﻭﻟﻬﺎﯼ ﮐﻒ ﭘﺎﯾﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺴﯿﺮﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ به جای حماسه سرایی و ادعای پیروزی هرچقدر زودتر استراتژی و تاکتیک های تقابل با رژیم عبری مورد بازبینی قرار بگیره، جلوی ضرر زودتر گرفته میشه.

نقطه ضعف رو که در کوتاه مدت نمیشه کاری کرد حداقل ضربه دردناک باشه.1000 تا شلیک کنیم اگه شدم بیشتر با نبود پلن بی و سی چاره ای جز این نیست، بهرحال این موشک هارو نگه داشتیم برای این روز اگر قراره از اسرائیل شکست بخوریم چه فایده ای داره نگه داریشون؟. آیت الله خامنه ای وقتی خودش بعد از عملیات وعده صادق 2 نماز جمعه اومد و امامت رو برعهده گرفت نشون داد تا نقطه آخر پای کار هست و ترسی نداره. بهرحال وعده صادق 3 و 4 هم انجام نشه دشمن جری تر میشه و ضربه های بدتری میزنه پس چه بهتر که ما ضربه قوی بهش وارد کنیم مخصوصا نابودی آشیانه و مراکز بازآماد هواپیماهاشون و بجز تمهیدات و احتیاطات قبل و بعدش بقیه کار رو بسپاریم به خدا ...

اگر چرت و پرت های بعضی رسانه های بیگانه رو بی خیال شیم باید گفت در عملیات وعده صادق 2 ، بین 50 الی 90 درصد موشک های ما از سد پدافند صهیونیست ها رد شد و بجز مقداری نیاز به دقت بالاتر موشک ها، دلیل عدم کامیابی حمله موشکی مون توان تخریبی پایین اونها بود و باید بتونیم به مقدار زیادی اون توان تخریب رو بالا ببریم (حالا راه حل های ثانی و ثالث که فعلا در دستور کار سیاستگذاران نظام و نظامی ما نیست به کنار). در وعده صادق 3 که باید انجام شه نیاز به وارد کردن یه ضربه دردناک به رژیم کودک کش داریم.

این فرجام لزوما از پیش تعیین شده نیست. اعراب و حتی اسرائیل اجازه یکدست شدن و افتادن سوریه به دست تفکرات اخوانی - سلفی رو نمیدن و به نظر میرسه شرایط سوریه به سمت لیبی شدن از نوع خفیفش بره. همچنین کردها حضور دارن که روابطشون با ایالات متحده و اسرائیل خوبه و با ترکیه و نیروهای نیابتی اش شکرآب. همچنین رابطه تحریرشام با اسرائیل و اینکه به سمت تعامل یا تقابل برن مهمه. اگه به سمت تقابل برن شرایط برای ایران خوبه ولی متاسفانه تحریر شام و اسرائیل الان بیش از حد ممکن با همدیگه پسرخاله و متحدن. در حال حاضر اون عقبه نیروهای نظامی سوریه حداقل 90 درصدش نابود شده و اگه در سوریه باشیم از سمت اسرائیل ملعون فقط میخوریم و زدنی در کار نیست و این رژیم اجازه حضور و تثبیت رو به ما نمیده.

گرگ و کفتار تا از برچیده شدن کامل حکومت اسد اطمینان حاصل کنن میفتن به جوون هم. طمع اسرائیلم بیشتر از اینه از سوریه دل بکنه و توجهات منفی رو به خودش جمع می کنه. جدای از واردی که عرض کردم فعلا طرفی در سوریه وجود نداره که ما باهاش همکاری کنیم، نه تحریرشام، نه نیروهای کرد و....چند ماه تا یه سال دیگه شرایط تغییر میکنه و یکی از بازیگران داخلی سوریه به طرف ما خواهد آمد

عجله کار شیطونه اوردوز عزیز . فعلا شرایط سوریه معلومیتی نداره. شتاب ما در انتخاب یکی از طرفین درگیر یا بازیگر در سیاست سوریه یا تماس نزدیک با تحریر شام و... میتونه شرایط مارو بدتر کنه. یه مدت سکوت کنیم به نظرم شرایط بیشتر پیچیده و بغرنج بشه و مساعد برای سیاست ورزی ما. الان درست یا غلط مردمان سوریه مثل خیلی از مردمان ناسپاس کشورهای عرب زبان مارو مقصر و حامی دیکتاتوری میدونن و به غلط یه سری احساس منفی در مورد ما وجود داره. چندماه دیگه که دم خروس این تحریر شام بیرون زد و وضعیت سوریه از اینی هم که هست بدتر شد قدر مارو خواهند دونست. هنر اینه این موج متلاطم شرایط رو دووم بیاریم تا مثل عراق دوباره زمان دخالت ما برسه(البته به شرطی که همونم لازم باشه)

بهترین انتخاب برای ایران در حال و هوای کنونی سوریه اینه که انتخاب و فعالیتی نکنه و اجازه بده مدتی وقایع داخلی سوریه بدون حضور ایران اتفاق بیفتند. برخلاف این دسته بندی ها به نظرم تنها دو دسته بندی وجود داره: 1) نیروهای تحت حمایت ترکیه 2) نیروهای تحت حمایت ایالات متحده ممکنه این نیروها متحد بشن و یا وارد نزاع با همدیگه بشن. ممکنه یکی از این دو نیرو یا اتحاد نیروهای تحت حمایت ترکیه و ایالات متحده بتونه این شرایط وخیم داخلی سوریه رو بهبود ببخشه و یا اینکه شرایط بدتر شه و حالات ثانویه ای پیش بیاد.

این تماشای جزغاله شدن میگ 29 و پدافند سوریه دل آدمو به دل میاره. پس کی قراره بلند آسمان ایران زمین جایگاه گردان هات باشه سوخو 35؟ کی میرسی ؟ همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی به پیام آشنائی بنوازد آشنا را https://cdn.rokna.net/servev2/w75guqSOMycg/Db2f077dXpA,/سوخو+35.jpg

بدبختی اینه ترکیه و آذربایجان و این کشورهای نژادپرست که مخصوصا تضاد زیادی با نژاد آریایی دارن همه جوره دشمنی شونو نشون دادن ولی از طرف بعضی نهادها و گعده ها و بعضی شهروندان خام کشورمون چشم بسته از ترکیه و آذربایجان و اردوغان حمایت میشه. کی باید این حمایت تموم شه؟ زمانی که لشکریان اسمیگل و الهام بیان تبریز و ارومیه رو محاصره کنن؟ کی میخواهیم به سمت استفاده از ظرفیت ارمنستان و کردها یا راههای دیگه برای کنترل ترکیه و آذربایجان بریم؟

بله موافقم. با همه قلع و قمع ها ارتش وظیفه شو در دفاع مقدس قابل قبول انجام داد به خصوص نیروی هوایی ارتش که عملکردش در 2 سال اول جنگ درخشان بود و اگر گرفتار نبود قطعات و جایگزین نشدن جنگنده ها نمیشد اون رویکرد تهاجمی نیروهای کشورمون ادامه پیدا میکرد و گرفتار عملیات های با موج انسانی و تلفات زیاد نمیشدیم. به نظرم متوازن ترین و منطقی ترین کارنامه رو در بین ساختار نظامی ما در جنگ نیروی هوایی ارتش داشت (و یکی از دلایل در حد زیادی هم به حفط سازمان نظامی اش بر میگشت برخلاف نیروی زمینی ارتش که کلا قلع و قمع شد و نمیشد با اون شرایط انتظار تاپی ازش داشت و در حد خودش خوب عمل کرد). حالا خارج از حوصله بحث هست. دوست عزیز ما در خاورمیانه 4 گرایش سیاسی داریم: گرایش شیعی، اخوان المسلمین، گرایش سلفی و اندیشه های سکولار و ملی. وقتی دو کشور گرایش کاملا متضاد دارن اون تقابل یا رقابتشون طبیعیه. اما چرا باید در مقابل اسرائیل و کلا غرب ایستاد؟ بمباران بی امان ساختارهای پدافندی و آفندی نیروی هوایی سوریه رو ببین تا ببینی غرب به کشورهای خاورمیانه چه دیدی داره و اونهارو چطور میبینه یعنی یه سری رعیت مطیع و ضعیف که عین موم توی دستشون باشن و هرروز به هر روشی استعمار و استثمار بشن. سوریه، حماس یا حزب الله با مشت آهنین سرکوب شدن و میشن ولی این شرایط ترکیه و عربستان هم چندان قابل افتخار نیست. شمارو ارجاع میدم به دیپورت شدن ترکیه از پروژه اف 35 و کلی شرط و شروط گذاشتن برای فروش کیت های اف 16 به ترکیه یا شپشو خواندن بن سلمان توسط ترامپ. من نقاط قوت حکمرانی های ترکیه یا عربستانم می بینم ولی سرجمع خاورمیانه از دید غرب همونیه که ترامپ گفته یعنی یه بر شپشوی شترسوار که روی چاههای نفت اونها به اشتباه قراردارن... اتفاقا ترکیه در مقابل اسرائیل ادعای ایستادگی داره ولی اینکه در شعار ضدیت با اسرائیل رو میگه در عمل کشورهایی مثل ترکیه و امارات خودشون عمله اسرائیل میشن حقارت و زبونی اونهارو میرسونه نه منطق و واقعی گرایی شون. ما از دید اسرائیل دشمن قابل احترامی هستیم ولی این دلیل نمیشه من ایرادهای کلی سیاست خارجی یا مشکلات حوزه نظامی خودمون رو نبینم و این جریان پروکسی سازی یا مداخله اشتباه در کشورهای دیگه مخصوصا کشورهای عرب زبان اونهم به این صورت الکن که هم جریمه بشیم هم پول رو بدیم و پیاز رو بخوریم رو نبینم. سکوت رو در مقابل رژیم آپارتاید، اشغالگر و ظالم اسرائیل رو جایز نمیدونم و اطمینان دارم روزی تقاص این ظلم های بی پایانشونو میدن به شرطی یک رویکرد ، استراتژی و تاکتیک درست در مقابل اونها و کلا غرب در پیش گرفته بشه یا رویکرد جامع و بهتر و انسانی تر از روش حکومتداری غرب در نظر گرفته بشه. در حال حاضر ما اون رویکرد رو نداریم و با این مسیر فعلی به این رویکرد نخواهیم رسید مگر اینکه یه بازبینی کلی در سیاست های کلی 46 ساله خودمون داشته باشیم که اونم ار یکی دو روز و یک سال و دوسال نیست. به قول بیژن عبدالکریمی در مقابل تئوریسین های غرب ما باید گفتمان و تئوریسین های برابری داشته باشیم ولی این چنین افرادی قرنهاست که در بین ما وجود نداشتند و اصولا ما اندیشه پویا و عملی (منظورم ایدئولوزی نیست شیوه حکمرانی) که بتونیم باهاش در مقابل غرب و سگ عنان گسیخته اش اسرائیل دووم بیاریم نداریم. ما دشمن قابل احترامیم ولی آیا ابزار پیروزی و غلبه بر دشمن رو هم داریم؟ ای جنگ 1 ساله به خوبی کاستی های مارو نشون داد.

تا زمانی که اردوغان در راس قدرت ترکیه باشه باز منتظر جولان دادن اندیشه های اخوانی و (به طور ضمنی سلفی) در خاورمیانه باشیم. نمیگم این ملی گراهای افراطی ترکیه خوبن (چون اونام در عمل ضدیتشونو با ایران ثابت کردن) ولی حداقل میشد از فرصت کودتا در ترکیه استفاده کرد و تمام قد پشت اردوغان نبود و از کارت گروه های پرتعداد کردها و همچنین مخالفین سیاسی اردوغان در بین گروه های دیگه ترکی استفاده کرد.

فقط همین یه کارمون مونده که از کره جنوبی یه دشمن و خصم تمام عیار بسازیم و وارد یه کشمکش و مخمصمه بیهوده با این کشور بشیم. کره جنوبی هم مثل خیلی کشورها به دنبال پیشرفت فناوری و صنایع خودش هست و اگه کشوری پیشنهاد خوبی بهش بده همکاری میکنه همچنانکه در مورد همکاری سامسونگ و ال جی و دوو و... با ما نه نگفت. اینکه ما با کره جنوبی به خاطر صادراتش بجنگیم مثل جنگیدن دون کیشوت با آسیاب بادی میمونه. ما خیلی هنر داشته باشیم در صنایع نظامی و استراتژیک خودمون پیشرفت کنیم و اگر کره شمالی میل داشت اون فناوری یا صنعت پیشرفته خودمونو برای آزمون و خطا و کسب تجربه با هزینه ای معقول در اختیار کره شمالی ( یا هر کشور خواهان اون تکنولوژی) قرار بدیم. ساختن فرصت از تهدید به معنای دشمن تراشی و برداشتن تمرکز از روی دشمن اصلی نیست. فعلا دشمن اصلی ما اسرائیله و باید تمام تمرکز رو روی این رژیم و حرکات شیطانیش بزاریم.