در وضعیت کنونی هر جنگنده نسل چهاری به ناوگان نیروی هوایی ایران اضافه بشه باید کلاه رو به آسمون انداخت! ولی بجز جنبه کمی جی 10 حرف خاصی نسبت به جنگنده های قدرتمند خانواده فلانکر و فالکروم برای گفتن نداره. جی 10 نه چالاکی میگ 29 و 35 رو داره، نه برد عملیاتی عالی سوخو 30 و 35 و نه حتی اف 16. ایران قبلا سابقه استفاده از F-7 رو داره که بجز ضعف شدید در تمام ویژگی ها چون از فناوری ایالات متحده استفاده می کردند، این موارد رو از اف 7 حذف و جنگنده ای تقریبا لخت و عور رو تحویل دادند که شهرت بدی در میان نیروهای هوایی برای کیفیت نازل داشت. جدای از مورد فوق از زمان اف 4 و اف 14 نیروهای هوایی با جنگنده های دو موتوره به سازگاری رسیده اند و از این رو میگ 35 و سوخو30 برتری بیشتری نسبت به جی 10 دارد. میگ 29 و سوخو24 جنگنده هایی به نسبت کارا بودند، میگ29 جنگنده قابل اعتنا در دفاع هوایی نقطه ای و سوخو 24 بمب افکنی قابل با ویژگی ها و برد عملیاتی قابل توجه بود. جی 10 نه برد عملیاتی مناسبی داره، نه به نسبت قیمت برتری بر سوخو30 داره. و یکی از ایرادهای مهم وغیرقابل چشم پوشی استفاده از پلت فرم جنگنده لاوی اسرائیل هست که شانس این انتقال را خیلی کاهش می دهد. و اما چند نکته مثبت احتمالی جی10: چین می تواند در ارائه ملزومات وتسهیلات بعد از فروش برخلاف روسیه در ذهن ایرانی ها خاطره خوبی ثبت کند. چین می تواند برخلاف روسیه که چه در انتقال تکنولوژی و چه نگهداری جنگنده و ارائه خدمات خساست به خرج میدهد، با انتقال فناوری هم بازار ماندگار و تضمین شده ای رو برای خودش مهیا و زمینه را برای معاملات بزرگتر فراهم کند.

برای هیچ متعصبی دلیل نیاور با او مجادله نکن او جبهه می گیرد و کسی‌ که جبهه گرفت دیگر فکر آموختن نیست بلکه فکر پیروزی‌ست تغییر دست خود شخص است نه دیگران بگذار او خودش کنجکاو شود و عقایدش را نقد کند تنها به او دو کلمه بیاموز شـک کن این آغاز تغییر است وینستون چرچیل

متاسفانه این خام فروشی، کوته بینی، عدم پیش بینی آینده و میل به طراحی و اجرای برنامه های بلند مدت، خود حق پنداری و عدم توجه به کارشناسان و مشاوران که در هر جناح حاکم وجود داشته همیشه بوده و هست و به نظر هم نمیاد تغییری کنه. بعد از برجام گشایش های اقتصادی رخ داد ولی باز در بر همان پاشنه چرخید که قبلا می چرخید. فروش نفت تنها یکی از روش های کسب در آمد بود و ما سالها رقابت در عرصه های مختلف کسب درآمد رو به تدریج با دامپینگ مستمر رقبا واگذار کردیم و روزی رویه درست میشه که دست از این تکیه گاه پایان پذیر برداریم و بر راه های مختلفی مثل گردشگری و صادرات دیگر محصولات تکیه کنیم.

همون قضیه پلیس خوب و پلیس بد شده، یکی با دست میزنه اون یکی با پا پیش می کشه، فعلا با این وضعیت اقتصادی ناجور مذاکره اشتباهه چون هر مذاکره ای محکوم به شکسته. اگه در زمینه موشکی محدود بشیم که دیگه باید دست به دعا برداشت، بد خلق نشن و سمت ما نیان. اگه قراره در زمینه موشکی مذاکره ای داشته باشیم بد نیست در ابتدا اقتصاد پویا و بدون تزلزلی رو داشته باشیم ، بعد هدف یا اهدافی مثل مجموعه های رنگارنگ از جنگنده های چند منظوره رو مثلا درخواست کنیم و بجاش یه چیز الکی مثبت قبول کنیم مثل اینکه برد موشک هامون بیشتر از 5 هزار کیلومتر نباشه و.... ولی با توجه به روش مذاکره و خالی بودن چنته ما نمیشه انتظار ثمره ای بجز محدودیت داشت پس با انکار در مقابل اصرار فعلا باید این مسیر رو ادامه داد تا چه پیش آید، چون طرف مقابل این قدر زرنگه که تا روزنه ای ببینه با زیرکی خواسته شو به کرسی می نشونه

میشه گفت این جنگ عربستان و یمن به بن بست رسیده و راه چندان تا پایان و معطوف شدن مبارزه به جنگهای داخلی یمن نمونده. جنگی که طرف حساب حوثی ها دست بالارو نداره. جنگ یمن عبرت خوبی برای عربستان بد که تنها نجهیزات کافی نیست و آموزش و استفاده درست از نیرو به همراه طرج های هوشمندانه و پیش برنده نیازه. چیزی عربستان فاقد اون بود و بجز حمله های کور در یمن حرفی برای گفتن نداشت. یمن هم سوریه زمینی بود که در اون عربستان عایدی نداشت.

این میدان سوریه هم ماجرایی شده برای خودش. واقعا در فکر بشار اسد و فرماندهان نظامی سوریه چی می گذره که اینقدر دست دست می کنن و زمان طلایی رو از دست میدن تا جمیع خناسان بعد از ، از دست دادن حلب و محاصره شدن در ادلب از طرق دیگه ای، بلوایی دیگه ای رو شروع کنند. بعد از این همه مصیبت و کشتار و دست دست شدن زمین های مختلف نمیدونم چرا قوای ملی سوریه در پیشروی و تثبیت اون مشکل دارن و به سختی جایی رو پس گرفته و دوباره به راحتی از دست میدن؟ البته پشت پرده این ماجراها نباید از سو نیت روسها و تعلل زیاد در خشکاندن غده چرکین باقیمانده شورشی ها و شروع روند راه حل سیاسی گذشت.

ویل دورانت میگه: هیچ ملتی از بیرون شکست نخواهد خورد مگر اینکه از درون از هم فرو پاشیده شده باشد. در زمان جنگ خیلی کشورهای دنیا بسیج شده و علیه ما توطئه کردند شوروی و فرانسه تسلیحات رو فراهم می کردند آلمان تسلیحات شیمیایی رو ایالات متحده پشتیبانی اطلاعاتی کشورهای عربی و در راس اون عربستان تامین مالی حتی عناصری خود فروخته هم علیه هم میهن های خودشون سلاح برداشتند ولی نتیجه این شد که متری از خاک ایران کم نشد، چون مردم در صحنه بودند و از خاک میهن شون دفاع کردند، این مردم ولی نعمت اند و تا زمانی انقلاب رو از آن خودشون بدونن ، جمیع خناس ها نمی تونن هیچ غلطی بکنند، نباید اونها رو با عافیت طلبی و مصلحت اندیشی های بی خودی از پیشرفت و اصلاح و آبادانی ایران ناامید کرد در غیر این صورت وقتی مردم در صحنه نباشند باید انتظار هر توطئه ای از جانب دشمنان ایران رو داشت.

مرکز گرایی افراطی و سرمایه گذاری در استان های میانی و میل شدید به عدم توسعه در بعضی استان ها و به تازگی هم تشویق برای بالا بردن جمعیت فلان اقلیم خاص برای جا نموندن از نظر کمی، معلوم میکنه که مسئولان ما از هر جناحی کلا از دنیای مدرن و تحولات دنیا غافل و کلا تعطیلن. بروز اغتشاشات فراگیر و حتی شورش و درگیری داخلی رو می تونیم به بیماری سل تشبیه کنیم، در بدن بسیاری افراد عامل بیماری سل وجود داره ولی درصد خیلی کمتری به این بیماری مبتلا میشن چون سو تغذیه و ضعف سیستم ایمنی بدن مثل یک ماشه برای فلان شدن عامل بیماری و درگیر شدن بدن عمل میکنه. یک مملکت هم تا وقتی از نظر شاخص های رفاهی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی در سطح قابل قبولی باشه این موارد احتمال خیلی کمی برای بروز این موارد در اون وجود داره ولی زمان مدیدی یک یا چندین دولت تحصیلدار سالها روی اعصاب مردمان یک جامعه رژه میرن، اونها رو مستعد سواستفاده و حرکت های احساسی می کنند. کشورهای همسایه راه ترقی رو می پیمایند و در مملکت ما سال به سال نگاهی مدیریتی عقب مانده تر واپس گراتر میشن. پس بهتره بجای میل دوباره به سمت شعار و ریا و ... این اشخاص قدری بلند نظرتر ، کاراتر، با وجدان تر و راستگوتر باشند تا کم کم دیدگاهی درست و انسانی در جامعه فراگیر بشه. اول انقلاب هم خیلی مشکلات و کاستی ها بود ولی فاصله کمتر و دلسوزی خیلی از افراد باعث میشد امید و اشتیاق برای آبادانی و حراست از میهن کهن وجود داشته باشه. شرایط طوری بود که فرد بتونه از جان و مال و خانواده اش بگذره و راهی جبهه بشه ولی الان چطور؟ کم کم با رویه ای که مسئولین در پیش گرفتند و به شعور عموم مردم توهین کرده و خودشون و حکومت رو جدا و بی نیاز از پاسخ گویی به مردم میدونن این امید رنگ باخته و روز به روز تردیدها بیشتر میشه. وقتی مردم تنها نقش سیاهی لشکر رو در مواقع خاص داشته باشند و در بقیه مواقع منافع و قدرت تنها بین دو جناح تقسیم میشه میشه انتظاری جز این داشت؟ باید هم منتظر باشیم که حکومت های پوچ مثل عربستان و ترکیه برای ایران نقشه بکشند.

همون بلایی رو که با اتحاد کامل بر سر مردم رو آوردند، رو قراره ترامپ به سر خودشون بیاره. تجربه نشون داده ترامپ شوخی ای نداره پس باید در این زمینه هشیار بوده و مسئولین بتونن زیر ساخت های خوبی برای عدم ضربه پذیری ایجاد کنند.

سوخو 35 تک سرنشین هست، مراد مقاله سوخو 35 به صورت تک پیشرانه بوده، ورای اعتماد به نفس مقاله اصلی در مقایسه، جی 10 در مقابل سوخو 35 حرفی برای گفتن نداره و نهایتا با گونه های توسعه یافته میگ 29 قابل مقایسه باشه. Single Engine Su-35: این عبارت به معنای اینه که جی 10 نسخه تک موتوره سوخو 35 است که ادعای گزاف و به دور از ذهنیه.

از قضا سکنگبین صفرا فزود.مشکل ما همین زیادی عمقی کار کردنه. خواستیم ابروشو درست کنیم زدیم چشمشم کور کردیم. همین محبت افراطی ایران این قوم رو پررو کرده. محبت از حد بگذرد نادان خیال بد کند ایران در وضعیت بغرنج فعلی نه سرمایه ای برای دستجات نظامی و گروه های سیاسی داره نه سابقه سیاه استعمار و نقشه چند وجهی بریتانیا و ایالات متحده و ... رو داره نه سیاستمداران درست حسابی از هر جناحی داره که بتونن مثل آدمیزاد با ادبیات دیپلماتیک صحبت کنند و گزک دست طرف مقابل ندند کافیه سخنان ولایتی، یونسی و علم الهدی و تاثیر مخربش که به وسیله رسانه ها هم بولد میشه رو در نظر گرفت انتظار ما هم اشتباهه: ما از عراق امید یه متحد تمام قد رو داریم در مورد اهل تسنن که بدیهیه وضع چطوره در مورد کردها و کردستان عراق که ما اون سبقه اشتراک آریایی رو فراموش کردیم و حقیقتش بجز جریان داعش بذری در کردستان نکاشتیم که بخواهیم درو کنیم در مورد تشیع عراق به نظرم با این غیر قابل پیش بودن رفتار و غیر قابل اعتماد بودنشون بهتره سرمایه گذاری چندانی رو تشیع چه مذهبی و چه لائیک نکنیم ایاد علاوی که تا مدتها دشمن سرسخت ما بود حیدر عبادی که آخرش ضد ما و متحد ایالات متحده و تایید کننده تحریم ها از آب در اومد مقتدی صدر ناپخته هم که شده مار در آستین. تقدم زمانی رو به خاطر ندارم ولی فکر کنم همین ظهور داعش ریشه اش در فتنه ای بود که همین مقتدی و با برادر کشی و عدم انسجام شیعه برپا کرد، آدم یاد مسلم ابن عقیل و ظهور عبیدالله ابن زیاد میفته. در حال حاضر هم که این وسط راس فتنه و شرخر همین گروه های شیعه هستند و از قضا همین کسانی که از نظر مذهبی به ما نزدیک تراند( تا قشر لائیکی مانند علاوی) و زمانی رفیق گرابه و گلستان بودند و حالا دشمن، از جمله کسانی هستند که این ضربه رو وارد کردند، ماشالا ناف عراق رو با فساد عنان گسیخته بریدند. به نظر بهتره یه مدت اینقدر با عراق مثل بچه ناز پرورده و عزیز کرده رفتار نکنیم. صبر کنیم تکلیف سیاسیون عراق با هم مشخص شه و به یک صراطی مستقیم شن بعد ما برنامه ریزی کنیم اونهم در صورتی نتیجه اش نشه آتش زدن کنسولگری دیگه ای. اگه پوشش جمعیتی عراق رو در نظر بگیریم 60-65 درصد جمعیت عراق شیعه هستند 20 درصد کرد 15 درصد اهل سنی پس نخست وزیر شیعه است، رئیس جمهور کرد و رئیس مجلس سنی و به احتمال زیاد کلیت دولت همگراه با ما. شاید بجز فراخوانی سفیر، کمی صبر و سکوت در این موقع و عدم دخالت مشابه معامله ای که با حماس کردیم تاثیر گذار باشیم وگرنه تا وقتی ایران با محبت و حمایت افراطی اش نقش دایه دلسوزتر از مادر رو ایفا کنه، بخشی از مردمان عراق به ناحق ما رو مسبب بدبختی هاشون میدونن و ...

در عراق شد آنچه نباید میشد، در وضع چندان جالبی نیستیم، نه راه پیش داریم نه راه پس. اگه به اقدام شنیع آتش سوزی کنسولگری اعتراض درخوری نکنیم که یعنی اقدام اونها رو قبول داریم. اگه هم اقدامی بکنیم که دقیقا زوم میکنن روی کنش ما و با واکنشی حیله گرانه بازی رو پیش می برن تا تمرکز از جاهای دیگه برداشته بشه. با جناب قلم قبلا در مورد اینکه اصولا باید در کشورهای عربی و وقایعشون حضور داشت و سرمایه گذاری کرد صحبت کردیم. اگرچه به نظرم شرکت در این بازی برای ما اشتباهه ولی سیاستیه که 40 ساله روش برنامه ریزی و هزینه کردیم و شاید کنار کشیدن از اون دیگه امکانش نباشه ولی لااقل میشه در جزئیات مقتدرتر نشون داد . عذرخواهی دولت عراق اقدام پسندیده ای بود ولی به نظرم راه حل در حال حاضر فراخواندن سفیرمون در عراق و کاهش رابطه با دولت عراق تا زمان جبران خسارت ها و گرفتن الزام عملی برای جلوگیری از تکرار همچین حادثه ایه. چه فرقیه بین این اقدام و مشابه اون در مورد کنسولگری عربستان؟ شاید بعد 40 سال نیاز باشه این کشورهای عربی زبان به خودشان بیان و بدونن ما پدرخونده شون یا دایه دلسوزتر از مادرشون نیستن که هر خیره سری و بی عقلی اونها رو تحمل کنیم. اگه بعد سالها پشتیبانی ما از فلسطین گرفته تا سرکوب وحوش داعش جواب ما اینه چه بهتر ورطه رو به دست خودشون بدیم لیاقت اینها همون اسرائیل و داعشه.

موافقم ولی باید تلاش کرد و کم کم به این مسیر رسید. کار نیکو کردن از پر کردن است امروز وقت تلاش و برنامه ریزیه و فردا دیره. چالش رو خود تحقیر پنداری ندونیم، برای همین رونمایی ها برنامه ریزی کنیم. به والله تایم اداری خیلی مواقعی به بطالت می گذره میشه با کارگاه و پایش مداوم ضعف ها دید و بر طرف کرد. ما در طی سال محصولاتی رو رونمایی می کنیم: میشه این محصولات موقعی رونمایی بشن که کامل شده باشن، در اطلاع رسانی و روند برگزاری دقت بیشتری به کار برد، در ادبیات معرفی و پیشگیری در اغراق در معرفی تلاش کرد، در سفرهایی که کشورهای بالقوه مشتری به ایران دارند محصولات برترمونو بهشون نشون بدیم، در سفرهای خارجی شرکت های پیشرو رو با خودمون ببریم . کار رو به رقابت بسپاریم و برای هدفمون و تلاشی کنه برای اون مشی بودجه مکفی تعیین کنیم تا باعث انگیزه مضاعف بشه. برنامه ریزی عملیاتی و میان و بلند مدت طراحی کنیم و چالش های آینده رو پیش بینی و با همکاری بین سازمانی به سمت رفعشون بریم. سوئد هم با همین روند به اینجا رسیده. نمونه هایی مثل پهپاد و یا موشک هارو داریم اگر اراده باشه دلیلی نداره اون تفکر رو در نیروی هوایی به همون قدرت و در تمام سطوحش پیاده نکنیم.

امکان رسیدن بهش دیر و یا زود هست کشور سوئد نمود بارزی از این نکته است که با صبر و سرمایه گذاری میشه به محصولات قدرتمندی مثل گریپن رسید. در ایران هم اگه ما روند تولیدی رو زیر مجموعه از یک صنعت عظیم و بالقوه درآمدزا بدونیم و براساسش برنامه ریزی کنیم در درازمدت مسئله حل میشه، هم نیاز داخلی تامین میشه و هم میشه با درآمد حاصل از صادرات به ارتقای محصولمون بپردازیم. همین مشابه کوثر88 حالا با شکلی شلخته یا شکیل کشورهای معدودی هستند که بهش رسیدن پس ما قسمت مهمی از راهو رفتیم و باید برای بقیه اش برنامه ریزی و پایش مستمری داشته باشیم. ما در محصولات دیگه ولی جزئی تر و در حوزه دیگه به امر رسیدیم و اتفاقا سریع تر ضعف ها و راهکارها برای ارتقا به دستمون اومده.

گفتن یکی دو نکته برای کوثر 88 و کوثر بد نباشه ( البته قبلا به طور خلاصه بهش اشاره داشتم ولی جمع بندی می کنم). فقط چشم کشورهای برتر و پیشرو در زمینه ساخت جنگنده به این نوع رونمایی ها نیست، کشورهایی با اقتصادهایی ضعیف و سطوح پایینی از توان نظامی، لزوما به سراغ بالاترین تکنولوژی های غرب نمیرن اونها گاه به سمت جنگنده هایی میرن که هزینه کم و طیف گسترده ای از استفاده برای اونهارو داشته باشه و براشون به صرفه باشه. اینجاست که اهمیت رونمایی از محصولاتی مثل کوثر 88 و کوثر مشخص میشه. چون اینها مثل فیلم های سینمایی هستند که با یک آنونس و مراسم رونمایی درست میتونن مخاطب زیادی رو جلب کنند . جالب اینجاست اگه ما از بعد معرفی درست و منظم بتونیم سطحمون رو بالا ببریم شانس رقابت در این بازارهارو خواهیم داشت چون بنابر چیزی که مشاهده کردم هزینه های نگهداری و سرویس و خدمات جانبی کشورهای غربی بالاست و روسیه هم در این زمینه کارنامه چندان جالبی نداره، در این وجه متمایز کننده ما در بالا بودن تجربه نگهداری و سرویس و ارائه اون با هزینه کمتر و کیفیت بالاتر میتونه باعث ایجاد حس اعتماد طرف های مقابل و همکاری های طولانی بشه و بعدا هم با ساخت محصولات به طور بالقوه چند بازار رو برای فروش و تامین هزینه های ارتقا و خطوط تولید داشته باشیم. پاکستان با جی اف 17 تونسته این مسیرو بره ، مسلما اگه کمی تمرکز بالاتر بره ماهم می تونیم.

سخت افزار باید وجود داشته باشه تا افراد بر اساس چارت سازمانی باهاش خو بگیرن و به مهارت های بالایی برای درجه خوبی از انجام تاکتیک مورد نظر و مچ بودن با دیگر اجزای سازمان برسند. آموزش ، آموزش و آموزش می تونه مقدار زیادی از این گپ به وجود اومده رو بپوشونه ولی از اونجا به بعد امکانات و مشکلات چند وجهی خلل ایجاد می کنه اگه مثال کلی بزنم سیستم بهداشت ما تونست با آموزش و تکیه بر امکانات حداقلی سرعت زیادی در بهبود شکاف بین ما و سیستم بهداشتی مورد نظر داشته باشه ولی از مرحله ای چون زیر ساخت ها فراهم نبود ، امکان ارتقا خیلی سخت و در مرحله ای متوقف شد. در بعد نظامی تقابل اف 14 با حداقل امکانات با طیف گسترده ای از جنگنده عراقی از سوخو 20 و 22 تا میگ 21 و 23 و میراژ اف 1 و میگ 25 نمونه بارز این مسئله بود. با اینکه کمبود امکانات و خیلی موارد دیگه بیداد می کرد ولی اف 14 کاری کرد کارستان چون سلاح برتر بود و دست بالارو در خیلی از زمانهای جنگ داشت.

اون سخنان رجزخوانی صرف بوده چون امکاناتی برای نیل به اون هدف ها نداریم که ضربه کاری بزنیم و مثلا توپ بیفته در زمین طرف مقابل. اینها پنداره هایی شبیه به هیتلر یا سردمداران ژاپن در جنگ جهانی دومه و کاملا رده. نمونه دیگر رو حسین شریعتمداری با پیشنهاد همیشگی تنگه هرمز ارائه کرد. وقتی طرحی ارائه میشه باید به فرجامش فکر کرد و روش و طرح اجراش. این شما هستید که باید ثابت کنید چرا این نظر اشتباهه و تحلیلتونو بگید . چیزی که من دیدم اینکه اون جمله به مذاق شما خوش نیومد و زدید به صحرای کربلا بقول خودتون لحن جدی و تلخ. من تحلیل یا ادله ای از شما ندیدم. هر وقت به سمت تحلیل و گفتگوی از دریچه احترام و جایگاه برابر رفتید، مثل همیشه میگم کلام شما برای من محترم و با ارزشه. وگرنه به نظرم ادامه بحث موضوعیتی نداره.

دقیقا به صلابه کشیدنه اینکه طرف مقابل رو به حرف های تکراری و .. ربط بدید یا با ادبیات غیر تحلیلی و سرشار از غلیان احساسات صحبت کنیم. این همنوا بودن با فلان اندیشکده و پنتاگون شاید برای شما سنجه باشه، برای بنده نیست. در مقابل رزم آرا که فرمایش می کنید ، بودند کسانی که با عدم تحلیل و خود بزرگ بینی زمینه ساز ترکمانچای یا شکست بعد از پرل هاربر یا جنگ خرد کننده خلیج فارس شدند . باید در عرصه دفاعی دقیق بود و انعطاف پذیر و پاسخگو. همین روحیه انتقادی و نترس بودن بعضی عزیزان بود که باعث شد امثال محسن رضایی حرفشو درست کنه. تا زمانی نقد و انعطاف در جامعه ای باشه اون جامعه پتانسیل برتر بودن و موفقیت رو داره وگرنه هر لحظه باید نگران وارد شدن ضربه ای غیر قابل جبران بود. اصلا کاری به میلیتاری و سیاستش ندارم صلاح مملکت خویش خسروان دانند، اینکه رویه شون درست یا غلطه به خود عزیزان مربوطه و وارد اون بحث نمیشم. صحبت بنده اگه مطرح بشه خیلی تنده و ممکنه نام بردن از اشخاصی باعث ایجاد ایجاد دردسر بشه و جز خطوط اساسی بنده است که وقتی در انجمنی حضور دارم و زحمت دست اندر کاران اون رو می بینیم، مطلبی که حتی بهش اعتقاد دارم ،رو اگه باعث ایجاد مشکل بشه قرار نمیدم.

شما چهار ساعته بدون منطق و استدلال بنده رو به صلابه کشیدید برای یه نقد ساده و منطقی مسلما راهکار هست راهکاری که باید ۴۱ سال قبل انجام می دادیم و ندادیم خشت اول چون نهد معمار کج تا ثریا می رود دیوار کج ولی آیا ظرفیتی برای شنیدنش وجود نداره گمون نکنم چون به نظر میاد در چهارچوب میلیتاری نباشه. اگه خواستید اطلاع بدید تا خصوصی براتون بفرستم

نقدی که باعث تحقیر خودی نشود و... از این دست شرط ها. قرار نیست که امور رو به دست بقیه بدند ماشالا گروه های انحصار و منفعت گرا از هر جناح فراوان اند. خیالتون راحت کسانی که سالهاست همین رویه رو ادامه دادند تا از نظر نظامی، اقتصادی و سیاسی حرفی برای گفتن نداشته باشیم، کوچکترین روزنه ای برای دیدی غیر خودشون قائل نیستند و فرمان دست اونهاست با این ادبیات حماسی و رجزخوانی تا فردا ببینیم آیا در پس این رجز چیزی هست یا نه؟ اگه قرار بود ظرفیتی برای پذیرش نقد در درون و اصلاح ساختار ما فراهم بشه که وضعیت ما این نبود که هواپیمای 60-70 سال پیش رو به عنوان هماورد اف 18 یا رقیبی برای اف 35 ( یا اف 22) مطرح کنیم از فلان مجله کذایی و کسی هم چیزی نگه و ککمون نگزه و منابع هم که در دسترسمون باشه. گرفتار سخنانی شدیم که فقط مصرف داخلی دارند و بس. خطر جدیه و پشت دروازه های ماست و نه حتی از ایالات متحده یا اسرائیل بلکه از ترکیه، عربستان ، امارات و....

بهر صورت این فیلتر ها چیزیه مد نظر شما و بنده باهاش مخالفم چون باید از نقد استقبال کرد. صحبت بر سر تحلیل و نقد و سنجیدن یک موضوعه. این یک موضوع مهمه که از نظر گروه های مشاور و اتاق های فکر که مسلما کارشناس در زمینه باید در موردش نظر بده. بنده ادعایی در این مورد ندارم بلکه اتاق فکر در هر صنعتی مجزاست. اینکه شما با جمعی از عزیزان رفتید امیدوارم اثری هم داشته باشه. کلیتی که من می بینم نامتوازن و دارای نقص های فراوانه. بله دیگه این رویه مملکت ما شده، بیخود نیست که جهان سومیم. شما سخن امام حسین رو ببینید: کسی که تو را دوست دارد، از تو انتقاد می کند و کسی که با تو دشمنی دارد، از تو تعریف و تمجید می کند. (امام حسین ع؛ (نزهه الناظر،ص88)) انسان بنا بر اعتقاد و وجدانش باید چیزی که از دستش بر میاد انجام بده و اگه فکر میکنه تفکرش سازنده است اون رو از بقیه دریغ نکنه. اینکه واکنش چی باشه خیلی مهم نیست چون قضاوت بنی آدم بر مبنای گمانه هاییه که خیلی مواقع اشتباهه.

برادر گرامی تا صبح میشه از قوانین میلیتاری و فعالیت های جنابعالی و جدیت و تلخی و... گفت. به حاشیه نریم. از تعارف کم کن و بر مبلغ افزای. من بنا بر شخصیت و منشم احترام طرف مقابل رو دارم اینکه طرف هر طور میخواد برخورد کنه مربوط به خودشه . من آنچه شرط بلاغست با تو می‌گویم تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال ما سالهاست در جا زدیم بخصوص در صنعت هوایی. هنوز دیر نشده. اتاق فکرهایی رو میشه ایجاد کرد و انجام فعالیت های مفید برای زنگ تفریح نشدن و استفاده از تمام پتاسیل ها و نه بخشی از اون.

وقتی بحث به سمت دو قطبی میره معمولا اینطور میشه. فکر کنم جایی که بنده عرض کردم نظر شما محترم و ارزشمنده پایان بحث بود ولی خب شما براساس اون دیدگاه جدی و تلخ که از پست قبل ادامه دادید و این مسلما باعث رنجش فرد مقابل و بحث های دفاعی و نه پیش برنده میشه. نه بحث و اهمیت نقد برای اصلاح جامعه است و سخن از میلیتاری نیست. جمله رو بنده رو فکر کنم بد برداشت کردید. بحث پیچید چون این فرض تقابل خیلی احتمالش بالا نیست. اگه بشه بحث تقابل احتمالی ایران با اسرائیل یا عربستان و به خصوص این سیاست زیرکانه بیسمارکی رو ادامه داد جالب تر میشه

خب شما این سخن رو مطرح کردید و این فرمایش شما ظرفیتی مثل کشور سوئیس و آزادی بیان و احترام در برخورد با فرد مخالف رو می طلبه نه جدیت و تلخی بیان.

خب چون شما منطقی یا استدلالی ارائه نکردیم. مگه شما کفه ترازو هستی که بالانس یا عدم بالانسو تشخیص بدی؟ اصلا بحثی از میلیتاری مطرح نیست بلکه منظور کسانیه که با تفکر یکدستشون دارن رویه موجود رو پیش می برن. در تفکر اونها نیروی هوایی یا توسعه متوازن نیروهای مسلح و... معنایی نداره بدلایلی که گفتم. من کاری به شخص زیباکلام ندارم هرچند از نظر من فرد منطقی و اهل پژوهشی هست. شما باید منظور رو بگیرید که در دفاع دیگه تحلیل و تحلیل اینکه اصلا این دفاع باعث پیروزی میشه یا نه به کناری میره. در اونها جهاد و دفاع از وطن قصده و فرد از خونه و زندگیش میگذره تا این هدفو انجام بده. در دفاع همه شرکت می کنند. ولی نقد برای اینه ما زمانو از دست ندیم که در خیلی مواقع از دست دادیم.