مغول به وحشیگری و خونریزی معروف بودند و حتی کودکانشون خون هم می نوشیدند ولی این یه مزیت نبود تازه اینکه ما به مقام مغول ها که تماما وحشی بودند سقوط کنیم، افتخاری نیست، چون تفاوتی با وحوش و ددان نداشتند این قوم. نیچه این باب ضعیف کشی رو تز و به عنوان یه مبنای پیشرو ارائه کرد. اگه مشغله اجازه داد و نخونده بودید،مطالعه کتاب نبرد من را به شما توصیه میکنم دوست گرامی. عجالتا انسانها از نسل شیث هستیم. ما مردانه زندگی می کنیم، مردانه می جنگیم و مردانه می میریم. حقیقت و یا واقعیت؟ فرمایشی که شما بر اون تاکید دارید واقعیت دنیا و قبول اونه ولی همونطور که قبلا بحث کردیم در این زمینه تفاوت عقیده هست و به نظرم چه در نبرد و چه در زندگی دیدگاه حقیقت طلبی راهگشاست. در زمینه عراق هم مسئله خیلی ساده تره. جواب بعضی سوالات میتونه پیچش مسئله عراق رو برای ما نمایان کنه: 1) چرا ما که ناجی عراق بودیم این بلا سرمون اومد و آمریکا علی رغم دست های پنهان و آشکارش در خیزش داعش هنوز پر مدعا در عراق حضور داره؟ 2) چرا وقتی ما تقریبا عراق رو به عنوان متحد داشتیم، ورق برگشت و میانه ما و عراق شکرآب شد ؟ 3) چرا افرادی که پرورش و حمایت اونهارو تمام قد بر عهده داشتیم نظیر مقتدی صدر و العبادی بر ضد ما شدند؟ 4) چرا نیروهای نظامی عراقی وقتی در مملکت خودشون مورد هجوم اسرائیل و یا آمریکا قرار گرفتند جرات پاسخ دهی متناسب رو ندارند؟ ما در عراق و کلا خاورمیانه گاها سیاست کارایی داشتیم و با کمترین هزینه، گاها نتیجه گرفتیم ولی فاقد پلن های بی و سی هستیم و همین امر بعضی مواقع باعث معکوس شدن روند تحولات شده ما در زمینه رسانه ضعیف عمل کردیم و در مورد کشور ما که ناجی عراق بودیم طوری تبلیغ شد که فضا کاملا ضد ایرانی شد ما باید به دنبال متحدی باشیم که مثل اسد نترس باشه نه متحدین نیمه راه و ترسو که حتی حمیت و غیرت دفاع از خودشونو ندارند

نکات مثبت بشر همین بعد ایمان و اخلاق و حقوق بشره. پیروزی با ارزشه که با رعایت قواعد اخلاقی باشه و عدم جنایت و در عراق هم رویه جاری و ساریه. میتونیم با همین سلاح متعارفی که سالها روش سرمایه گذاری کردیم و دقیقم هست حمله دشمن رو تلافی کنیم. برو قوی باش گر راحت جهان طلبی که در نظام طبیعت ، ضعیف پایمال است این شعر رو تنها افرادی گرگ و کفتار صفتی مثل هری اس ترومن میتونن قبول داشته باشن که از هر جنایتی رویگردان نیستند همین رویکرد قوی باش و ضعیف کشی که از اواخر قرن نوزدهم توسط یک فیلسوف باب شد زمینه ساز وقوع جنگ جهانی اول و بخصوص دوم و اون جنایت های عظیم شد

کلی گفتم برادر گرامی. یعنی این راهکار نیست چه در این مسئله چه مسئله های دیگه ای. شک نکنید حتی اگه داشتیم ایالات متحده باز میزد. اونوقت ما ریسک استفاده از بمب هسته ای رو می پذیرفتیم؟ به نظرم نه چون راه حل گاهی سلاح نیست بلکه روش بازی و تقابله. ما مشکل و روش حلش جلوی چشممونه، وقتی میگم بعضی سخنان فرماندهان رجز و کاربردی نیست همون موضوع عراق مصداقشه. ما مجهزترین موشک هارو داریم. ولی نمیشه ازش استفاده کنیم چرا؟ چون عراق زمین بازی ما نیست، شرایط بازی به نفع ما نیست، روند این شطرنج با توجه به اینکه ثبات عراق نیاز ماست و نه بحرانش رو به بدتر شدنه و تمرکز از روی سوریه و یمن که کم کم داشت به سمت گره گشایی می رفت برداشته میشه و گره منطقه کورتر میشه.

این ترقه بازی و فلان کار نمادی مثل اعتراض دم سفارت ارزشی نداره. استفاده از بمب هسته ای هم چاره کار نیست مثل اینکه بیاییم ابروشو درست کنیم، بزنیم چشمشو کور کنیم. این سلاح آخرین حربه است نه اولین و استفاده از اون هم به نظرم هیچ فایده ای نداره. اگه قرار بر مقابله مستقیم باشه، همونطور که بعضی فرماندهان مبارز می طلبیدند ماشالا موشک نقطه زن میشه اونارو محو کرد. ناوگان پنجم پیشکش یه پایگاه آمریکایی رو محو کنند! هرچند این هم راه حل نیست و ما باید با مهره های دیگری در این بازی شطرنج که پیچیده شده، بازی رو ادامه بدیم.

باید گفت چه وقت بهم ریختن عراق بود جناب مقتدی صدر ؟! الان فساد حل شد و امور نظم گرفت؟

سوال اینکه عراق و یا مرده ریگ شکل گرفته از عراق کدوم بیشتر به نفع ایران هست . راستش این سوال مدتها در ذهن بنده بود ولی خیلی تمایلی برای گفتنش در این محفل نداشتم ما در ابتدا عراق رو به یکپارچه در نظر می گیریم. عراق با توجه به اکثریت شیعه و البته مصلحت اندیشی و تقسیم قوا کشوری نیست که به سمت متحد و یا دشمن تمام قد ایران بره. این کشور بیشتر نقشی خنثی داره و نه میشه در آفتابش خوابید و نه در سایه اش بود حالا اگه عراق 3-4 کشور یکی کردستان عراق یکی منطقه سنی نشین و و دولت شیعه یکی مذهبی یکی لائیک باشه چی: کردستان عراق در مجموع رابطه خنثی با ایران خواهد داشت. گاها کردستان ممکنه در نقش ایرانی مبتنی بر سیاست های نژادی و نه مذهبی و نزدیک به ایران فرو بره و ممکن هم هست اشتراکاتش با ایران رو بخاطر منافعش و گرایشش برای اتحاد با دیگر کشورها فراموش کنه. در مورد حکومت سنی، میشه گفت این حکومت بر علیه ایران خواهد بود و به طور بالقوه تهدیدی برای امنیت ما محسوب میشه دولت شیعی مذهبی عراق به طور بالقوه متحد ایران خواهد بود ولی از شانس بد با توجه به نفوذ کشورهای استعمارگر هر آینه ممکنه این پتانسیل بالقوه خنثی و یا حتی به برعکسش تبدیل شه. در مورد دولت شیعه لاییک، با توجه به رقابت احتمالی و تفاوت شکل حکومتی با جمهوری اسلامی ایران میشه گفت این کشور میتونه رقیب و البته همسفره و در حالت به یه تهدید باشه برای ایران ( و البته در حالت تقریبا بعید حتی متحد ایران باشه) . وقتی موارد فوق رو جمع ببندیم حالا چه در قالب سه کشور ( کردستان، کشور سنی، کشور شیعه) و چه چهار کشور( کردستان، کشور سنی، کشور شیعیان مذهبی، کشور شیعیان لائیک) در مجموع همون حالت خنثی نسبت به ایران وجود داره و وقتی عراق یکپارچه باشه احتمال کمی برای رویارویی با عراق داریم ولی در حالت تجزیه عراق باید با بودن 3-4 کشور در سمت غربی ایران هر آن منتظر کشمکش و تحت تاثیر قرار گرفتن ایران و باز شدن بیشتر پای کشورهایی نظیر ایالات متحده به این کشورها و تفرقه افکنی در بین کشورهای خاورمیانه و سیاست تفرقه بنداز و حکومت کن باشیم.

مجله خوبی بود. برای من که گاها ممکنه به قصد چند دقیقه سری به سایت می زنم ولی ساعت ها میمونم ( و بعدا ممکنه مشکل ساز شه) این مجله منبع منسجمی از اطلاعات مختلف بود و در وقت مناسب هر سری میشه مقاله ای از اون رو با حوصله خوند و استفاده کرد. مواردی که عرض می کنم صد البته سلیقه ایه ولی بهر صورت به قصد بالا بردن کیفیت کار هست و اما: نقاط قوت : 1) مجله کیفیت بالایی از نظر نگارشی و ادبیات بیاتی داشت. گاها مطالبی مثلا در قالب مقالات رو در دنیای مجازی می دیدم که حتی ادبیات محاوره ای داشت و این جدی بودن و تاثیر مقاله رو کم می کنه. ولی این مجله از این بابت مشکل چندانی نداره و ادبیاتی که نیازمند برای بیان یه مقاله هست رو در حد خوبی داره. مطالب جاستیفای شده است و همین اون مطالبو مرتب و منظم کرده. 2) تقسیم مطالب هدفمند هست و اغتشاشی در چیدمان و تقسیم بندی دیده نمیشه. حال و هوای مطالب در یک حدود هست. 3) گاها ترکیب تصاویر و متون جذابیت بالایی داره نمونه اون مطلب دکترین هسته ای ضربه دوم که شکل ارائه رو جذاب و زنده کرده 4) خاطره کاربر نجف 47 جالب و هوای تازه ای در میان سیر مقالات نظامی بوده و استفاده هرچه بیشتر از مشابه این موارد جذابیت و تنوع مجله رو بالا می بره و اما مواردی که می تونه بهتر شه: 1) فهرست اول به نظرم کمی درهم و زیادی بسط داده شده بود . میشه یه فهرست خلاصه و جمع و جورتر از عناوین مطالب و حتی بدون عکس داشت. 2) بهتره اسامی دست اندرکاران مجله با تفکیک قسمت های مختلف اعم از نویسندگی، ویرایش، امور گرافیک و حتی تحقیق و گردآوری مطالب با نام نویسندگان و یا سرپرستان قسمت های مربوطه ذکر بشه. در مجلات غالبا افراد با نام حقیقی اسم برده میشن ، در اینجا میشه نویسندگان رو در صورت تمایل با نام واقعی و یا نام کاربری اسم برد. 3) مقالات از نظر ادبیات و استفاده از علائم نگارشی گاها دچار مشکلات و از نظر شکل انتشار گاها به هم ریخته است. برای کمک به ویرایش بهتر میشه از نرم افزار آنلاین ویراستلایو بهره برد و یا نرم افزار ویراستار رو به ورد خودتون اضافه کنید. ویراستلایو زحمت کمتر ولی ویراستار ورد زحمت بیشتری دارند. همچین قرار دادن مطالب در نوت پد باعث میشه اون شکل به هم ریختگی ها پیش نیاد. 4) مقالات گاها یکدست نیستن. بعضی مقالات مثل نقش ترکمانان سلجوقی در جنگ های صلیبی خیلی گسترده و طولانی اند و حتی میشد با تغییر عنوان این مطالب رو مثلا در چند نوبت منتشر کرد و بر عکسش در مثلا یک کتاب بجز کلیاتی تقریبا چیز خاصی از اون کتاب که بتونه به مخاطب برای خوندنش انگیزه بده گفته نمیشه. 5) میشه بخش های نیروی هوایی، زمینی، دریایی و... رو کاملا جدا کرد و در آغاز هر بخش صفحه آغازینی با عکس مربوط به اون بخش گذاشت تا روند تقسیم مطالب منظم تر باشه. 6) بعضی مطالب یا مقالات عنوان دارن بعضی ندارن، داشتن عنوان و ذکر نام نویسنده ( در قالب تالیف، ترجمه، تالیف و ترجمه و گردآوری) به اون مطالب هویت میده. 7) بعضی مطالب رفرنس دارن و بعضی فاقد رفرنس دهی هستند. بهتره برای همه مطالب رفرنس و اون هم با فرصت رسمی و یکدستی ارائه بشه. 8) ذکر خاطره از کاربران ایده عالی هست و میشه این ایده رو با داشتن یک تریبون و صحبتی مختصر و مفید با یک کاربر کامل کرد. 9) در صفحه آغازین میشد تیترهای اصلی رو کمی جذاب تر بکار برد و حتی از یک تصویر بهتر و شکیل تر از اف 14 استفاده کرد.

دست عربستان بازه و علی رغم کمبودش در نیروی انسانی با خریدهای متنوع و دست و دل بازی می خواد کشور اول منطقه باشه در ایران کمبود بودجه و محدودیت های سیاسی و تحریم و... هست و همین باعث نیاز به انتخاب بهتر میشه ولی در اینجا بودجه که دست امثال ماها نیست و صرفا تبادل اطلاعاتی جهت هم افزایی می کنیم در یه بحث همیشه موافق و مخالف وجود داره یکی از تکنولوژی موشکی دفاع می کنه یکی تقویت نیروی هوایی یکی تکنولوژی بومی رو می پسنده یکی وارد کردن جنگ افزارهای کشور همسایه برای برداشتن فاصله ها به نظرم بجای زوم کردن روی جملات دوستانمون و مسخره و توهین کردن و دیگر شگردها ، نظرمونو بگیم و تراوشات ذهنی مونو به اشتراک بگذاریم. توی یه بحث ، هرچه قدر تفکر و مستندات رو بشه بهتره تا اینکه از طریق جنگ روانی و... برخورد کنیم. بجای رفتن به سمت کل کل، عقاید و تحلیل هامونو ارائه بدیم.

بالاتر عرض کردم خدمتت برادر. ایالات متحده در عراق و سوریه و عربستان در یمن به یک بن بستی رسیده بودند. به نظرم با استفاده از یک پلن بی ساختگی یه بحران ایجاد و سعی کردند اوضاع به سمت تقابل ایران و ایالات متحده بره و هزینه شو عربستان بده و عربستان و اسرائیل پشت ایالات متحده قایم شن. ما اگه قراره زوری بزنیم بهتره در یمن یا سوریه پاسخ بدیم و در درازمدت یکی از دو رقیب اسرائیل یا عربستان رو از بازی حذف کنیم بعد از اون واقعا نبرد مغلوبه میشه ولی رویارویی با ایالات متحده فرق می کنه چون چون در حمله به خاک ایران افکار عمومی علیه ترامپ بسیج میشه و در خارج از کشور کمی بحث تقابل پیچیده . بمباران یه نقطه از ایران یه حالته و رویارویی در عراق که زمین متفاوتی شرایط دیگه ای داره.

این حالت میشه شروع یه جنگ تمام عیار و مسلما هیچکی مثل ترامپ، بن سلمان و نتانیاهو رو خوشحال نمیکنه و بهانه برای شروع یه جنگ گسترده رو به دستشون میده

رسیدن به لبه تکنولوژی و تولید انبوه قابل ستایشه ( منظور تکنولوژی موشکیه) ولی نباید همه تخم مرغ هارو در یک سبد چید.

صدام جنایتکاری بود که از قتل عام عظیم شیعیان و کردهای عراقی ابایی نداشت. در مقابل سالها ظلم و اختناق حزب منحط بعث این شادی چیز زیادی نیست و باید ظرف زمانی این مورد رو سنجید و اما دو چیز رو برادران شیعه و کرد عراق باید در نظر بگیرن: اولا کردها در حال حاضر یکی از عالی ترین مقام های عراق یکی رئیس جمهور رو در اختیار دارند، قصدی که داشتند استقلال از حکومت مرکزی بود ولی صدام و حوادث اخیر شاید تلنگری برای اینها باشه که بجای استقلال دوباره اسیر حکومتی شبیه دیکتاتوری حزب بعث و کشتارهایی نظیر عملیات انفال نشن. در مورد شیعیان عراقی هم باید گفت ایرا از هر نظر نیروهای عراقی رو آموزش داده و حمایت کرده. راهی که این نیروها وقتی که ایران در عراق نباشه و حضور ایالا متحده پررنگ باشه، میرن به ناکجاآباده و به حاشیه رونده شده و هر آن باید منتظر خیزش کابوسی دیگه ای نظیر داعش باشن. و اما این دو گروه قومیتی بزرگ که 80-85 درصد ترکیب عراق رو در اختیار دارند از خواب غفلت بیدار میشن؟ باید گفت که متاسفانه نه و چون مومی در دستان ایالات متحده و دیگر کشورهای استعمارگراند.

این حملات وقتی قبلش شاهد حمله اسرائیل به نیروهای عراقی بویم، نشان دهنده سنجش حساسیت ایران نسبت به این ماجراست. اینکه واکنش ما چیه و براساس اون واکنش جریان رو گسترده و یا محدودتر کنند. بنا بر مصلحت یکی از دو راه پاسخ مستقیم در عراق و چه غیر مستقیم در سوریه و یا انگیزش نیروهای یمنی برای تکرار کابوس آرامکو نیازه. در زمانی که در عراق ایالات متحده و عربستان جا پایی برای موندن نداشتند و بخاطر جریان پهپاد و بعد آرامکو فشار روانی زیادی روی اونها بود، ایالات متحده با زیرکی بهانه ای واهی برای حمله به نیروهای تحت حمایت ایران جور کرد و این حمله کشورهایی نظیر عربستان رو که در خطر بودند رو در پس حمایت آمریکا و ترامپ قرار داد. بر میگردم به سخنان ترامپ ؛ خود این رئیس جمهور اجرا تلویحا به عربستان و کشورهای عربی پیشنهاد داد که نیرو و مداخله نظامی رو آمریکا انجام بده بشرطی پول این عملیات ها رو کشورهای خود فروخته عربی زبان بدن. حال فعلا وضعیتی که ایران گرفتارش شده بازی باخت - باخت . اگه پاسخ نده شکل جالبی نداره و اگه پاسخ بده و این وضعیت ادامه پیدا کنه تمرکز از شکست عربستان در یمن، محو قوای شورشی در سوریه و برقراری دموکراسی در عراق به سمت این کشمکش میره که به صلاح ایران نیست. پس پاسخ لازمه ولی باید تمرکز در سوریه و یمن از دست نره تا برگ های بازی در مقابل این خناسانی که پلن های پیچیده بی و سی رو در چنته دارند، رو داشته باشند. در مورد عراق که امیدی به سیاستگذارانش که دستی دستی نخست وزیر و رئیس جمهور رو خونه نشین و کشورشون رو از وضعیتی عادی به کشوری بحران زده تبدیل کردند نیست.

اینارو من جایی عرض کردم و یکی از کاربران یه جمله غلط از خودش در آورد و در دهان طرف بحث گذاشت و بعد غلط رو بارها و بارها تکرار کرد بدون اینکه به دغدغه طرف مقابلش برای پیشگیری از خالی بودن دست ما در چنین مواقعی دقت کنه. دقیقا فرمایش شما درسته و چیزی بود که اگه اون کاربر اجازه می داد بهش می پزداختم. پروپاگاندای طرف مقابل واقعا قویه. ما حتی گام جزئی رو با احتیاط زیادی بر می داریم دیگه گام متقابل و گسترش جنگ بماند. چیزی که برای من جالبه اینه : ایالات متحده یه اشغالگره در عراق و کلی جنایت کرده، ایران کشوری بوده که جدای از بعضی اظهارات غضنفرهای وطنی همه جانبه و تقریبا بدون چشمداشت از یکپارچگی عراق دفاع کرده. حالا چطور ایالات متحده اومده با گستاخی متحد ایران رو بمباران کرده و ول کن عراق نیست؟ فکر کردن به این سوال می تونه راه های انجام یه تقابل و یا اجتناب از تقابل رو به ما نشون بده. اگه بهانه رو حمله به فلان پایگاه ایالات بدونیم که من رو یه نمایش صرف از اشغالگرا عراق میدونم. این فضاسازی ایالات متحده اون هم با دست خالی و از طرف دولت ترامپ رعب آوره. واقعا خیال می کردم جهان کم کم جلوی این فضاسازی قدرتمند رسانه ای بایسته ولی چیزی که من می بینم تسلیم صرفه و تلاشی برای پیشگیری از خودکامگی ایالات متحده در این عرصه نمی بینم. در مورد سیستم های اطلاعاتی ما اون رصد هست ولی شرایط طوری نیست نه بشه پیشگیری کرد و نه پاسخی روشن داد. متاسفانه این ایالات متحده خبیث چه در عراق و چه سوریه تونسته در بازی باخته، کارت هایی رو رو کنه وبازی رو به وقت اضافه بکشه.

این موارد چه از جانب ایالات متحده باشه و چه اسرائیل باید پاسخی به اون داده بشه. ادعا و هل من مبارز طلبیدن بعضی فرماندهان و سکوت در مقابل بعضی موارد متناقضه. این رویه باب بشه و بدون پاسخ بمونه چندان خوشایند نیست هرچند نیاز نیست پاسخ رو آشکارا و در بوق و کرنا کنند و در هر منطقه ای از منطقه از افغانستان تا تل آویو اسرائیل میتونه این پاسخ داده بشه. بخواهیم یا نخواهیم کم کم داریم به سمت یک تقابل جدی میریم و این اوضاع داغون عراق و چند پارگی سوریه و دست دست کردن روسیه در ختم جنگ داخلی سوریه به پیچش قضیه اضافه کرده.

آدم یاد سناریویی میفته که هیتلر به منظور بهانه داشتن برای حمله به لهستان اونو پیاده کرد یعنی ایجاد یه بحران کاذب و پاسخ دهی به اون بحران. یاد و خاطره فیلم سگ را بجنان زنده شد!

اولا باید فاتحه ای جهت شادی روح اون شهید بزرگوار فرستاد. واقعا کار کردن با جنگنده هایی با فقدان پشتیبانی از کشور سازنده و فرسوده بودن تقریبی سازه ( حال در مورد میگ 29 کمتر و بقیه هواگردهای دیگه نیروی هوایی من جمله اف 4 و اف 5 بیشتر) شجاعت و ایمان بالایی رو می طلبه. شاید برای میگ 29 که یک شکاری رهگیر نقطه ای و اف 14 که یک هواپیمای رهگیره کار سخت تر هم باشه چون نیازه این هواپیماها با پروازهای زیاد از نظر عملیاتی بودن حسابی چک بشن چون وظیفه دفاع از آسمان ایران رو بر عهده دارن و نوع وظیفه ای که بر دوش دارن گاها مانورهای مختلف و یا داگ فایت رو می طلبه. اف 14 و پیشرانه اش که تی اف 30 وضع درست و حسابی نداره و واقعا فکری اساسی برای نیرویی کرد که در تقابل ها ویترین نیروهای نظامیه ولی عملا اولویتی برای به روز و قدرتمند نگاه داشته شدنش وجود نداره. ناوگان هوایی ما در زمان صلح اینطوره خدا به زمان جنگش رحم کنه.

بله اشاره کردم که این اس در معنا اشاره داره به اف 14 ها، اف 4 ها، اف 5 ها. اگه همون اس بعد از اسم فارسی بیاد انگار که مدل اف 14 رو مثلا میگه .

با سلام و تشکر بابت این مقاله سترگ. فقط یکی دو جای این مقاله جای سوال داشت. به نظر مدل اف های در خدمت A باشد، مدل اف 5 ها و اف 4 های ایران از نوع دی ، ای و آر اف ای باشد. این S به کار رفته به نظر میرسه نشان دهنده اسم جمع باشه تا مدل.

در مورد تهاتر با توجه به بحران نقدینگی و ارز ر ایران ر مورد روسها فعلا تنها راه حله اگه قبول نشه که معامله بی معامله. در مورد جی اف 17 و پانسمان موقت، زخم باز و عمیق باید با بخیه ترمیم بشه، پانسمان موقته و بعد برداشتنش آش همون آشه و کاسه همون کاسه. مورد دیگه شوک توکسیک این پانسمان موقته یعنی به طوری که سموم و مواد مضر در قسمت بسته شده جمع شن و بعد شدن و در زمان بحرانی اثری فاجعه بار میتونه داشته باشه. ورود جی اف 17 و بولد زیاد و فراموش کردن ضعف های نیروی هوایی در اثر ورود این جنگنده میتونه همین شوک توکسیک باشه. قبلا تجربه خرید محصول بی کیفیت اف 7 و جنگنده های پناهنده شده عراق که بجز چند فروند با کیفیت ، بقیه صرفا از نظر کمی نیروی هوایی مارو پوشش دادند رو داریم. در مورد تحریم تسلیحاتی این یه ضعفه و متاسفانه اگه قرار بر قلقلک و بای دادن ما با این گزینه باشه کاری بجز گام های ان ام بعدی از دست ما بر نمیاد. در مورد بودجه برای جنگنده داخلی بله این رو موافقم هرچند تقابلی با گسترده کردن کار بر پهپادها که پیشرفته قابل ملاحظه ای در این زمینه داشتیم نداره. خرید + تولید با تمرکز داخلی. تغییرات بوده ولی هنوز نیروی هوایی عنصر پیشرو در تهاجم و زدن مشت نخسته. نیروی هوایی به تعبیر دوست عزیزمون باغ وحش شده از انواع مختلف جنگنده ها از ایالات متحده، روسیه ، چین، فرانسه و... . اتفاقا نیاز به سر راست شدن زیر ساخت ها برای اجتناب از هزینه های اضافی حس میشه

بودجه نظامی کم و نا متوازن. در زمینه امور جاری بد نیست و اتفاقا برخلاف بودجه های احمقانه عربستان و... جای خوشحالی داره فقط متاسفانه جنبه پیشگیری از نمیتونه تضمین کنه.

ورای شرایط سخت موجود و خیلی مسائل که باید در نظر گرفت و ضربات گاها سهمگین ارتش اسرائیل، عقیده بنده این هست که در عرصه نظامی در سوریه و تقابل ایران و اسرائیل شاهد یک شطرنج هستیم. شطرنجی که اسرائیل در یک طرف اون با رخ و اسب و فیل و وزیر و ایران با مجموعه ای سرباز ها که اسرائیل رو محاصره کرده. پنجه های ایران رو که به دور گردن اسرائیل کم کم محکم میشه رو حس میکنم و همین حرکات اسرائیل رو منطقی می کنه، حرکاتی مثل آخرین تلاش های یک محتضر برای آویختن به ریسمان زندگی.

شاید ایده آل گرایانه باشه ولی سال 2021 و برداشته شدن تحریم تسلیحات میتونه زمان انتخاب و تعیین مسیر باشه. به نظرم سوخو 30 باید آخرین محصول عظیم خریداری شده برای نیروی هوایی باشه، میشه هم باهاش آسمون ایران رو پوشش داد و هم به دنبال انتقال فناوری بود. مسلما پروسه سختی برای این امر وجود داره ولی بهرحال روسیه باید دوستی شو ثابت کنه . دوستی که البته به آینده اش در نیروی هوایی امیدی نیست و در گذشته هم رابطه پر نوسانی رو با هم در این زمینه داشتیم. در مورد تکامل نیروی هوایی همه چیز مهیا است: نیروی انسانی و تجربه مستقل شدن در نگهداری جنگنده هایی از انواع مختلف، تجربه ساخت و به روز کردن جنگنده های مختلف چه آموزشی، چه از نوع پشتیبانی نزدیک. حتی زمینه برای ارتقای قابل توجه و حتی ساخت جنگنده متوسط هم وجود داره. به شرطی به سمت خودباوری بریم، روی این بخش تمرکز کنیم و سرمایه گذاری قابل توجهی داشته و به طور موازی به دنبال بازار یابی هم باشیم. نیروی هوایی ایران چندان فاصله ای با جی اف 17 و تجاس نداره و می تونه با تکیه بر پلت فرمی مثل اف 14 هم نیاز داخلی رو در سالهای آتی تامین و هم از خروج ارز از کشور جلوگیری کنه و در نهایت نیم کاهی با بازار احتمالی برای نسخه های ارتقا یافته اف 5 و اف 14 داشته باشه.

متاسفانه فرمایش شما درسته. هرچند در هر صورت فعلا پولی برای هیچ کدوم از گزینه های مطرح شده نداره ولی چه بهتر بشه پول هایی که مفت و مسلم سالهای ساله هدر میره برای 1-2 سال کمی جلوشو گرفت و خرج چیزی کرد که اینده ما بسته به اونه. اف 5 چه الگوی اف 18 براش در نظر گرفته و چه اف 20 خوبه ولی نیازمند زمانه و این زمان رو یه گزینه چند منظوره که جانشین اکثر این پیشکسوتان نیروی هوایی بشه، میتونه بخره وگرنه باید منتظر هر اتفاقی بود. منتظر بود که وقتی آسمان و حرکت اول رو به دست طرف میدیم چقدر ضربه بزنه و بعد ایران به سراغ تلافی بره. گزینه ای مثل سوخو 30 میتونه هم در دفاع قدرتمند باشه و هم با تلافی متعارف و نه انتحاری مشت ایران رو هرچه بیشتر در مقابل خناثان دور و برش بسته نگه داره

عزیز برادر دو چیز: یکی اون فرمایش شما زمانیه که میگ 29 جنگنده تاپی بود ، همین الان هم سوخو 30 چندان تحفه ای نیست و روسیه اون رو به کشورهای زیادی فروخته. اینکه به ایران نمیفروشه به نظر بخاطر خباثت ذاتی روسها است و اینکه بخوان در ازای فروش تکنولوژیش بقول خودتون امتیاز اساسی از ما بگیرن نه فشار امریکا وگرنه قبل تحریم میتونستن بفروشن یا حتی در زمان سی محمد خاتمی که گاهی تنش ما با ایالات متحده کمتر بود. اول اینکه غیرممکن، غیر ممکنه شاید فروختن. 40-45 سال پیش هم ایالات متحده اف 111 رو به ما نداد ولی با مقادیری سیاست ورزی اف 14 رو به دست آوردیم که بعدها ارزششو نشون داد. جدای از این موارد معنی زنده نگه داشتن نیروی هوایی رو نمیدونم. اگه منظور مانور و تمرین و آموزشه اینا تا وقتی یه نیروی هوایی قدرتمند توان غافلگیری در حمله و اجتناب از غافلگیر شدن در هجوم دشمن رو به ما نه چه فایده ای داره؟ ممنونم بابت دیدگاهتون. این بحث ها بیشتر به اشتراک گذاشتن دیدگاهه وگرنه در دکترین دفاعی ما نیروی هوایی ما نقش چندانی نداره و وقتی صحبت از نیروی هوایی میشه طوری شرطی شدیم که یاد شاهد 129 و ابابیل و فطرس بیفتیم و نه ناوگان قدرتمندی از جنگنده های چند منظوره