صفویان اقوامی ترک نژاد و زبان بودند که با حمایت هفت طایفه قزلباش که تباری ترک داشتند یعنی شاملو، افشاری، روملو، بهارلو، ذوالقدری، تکلو ، قاجار به حکومت رسیدند این طوایف بعدا با هم متحد شده و ترک های شاهسون رو تشکیل دادند

شاید یکی از تلخ ترین لحظات زندگیم وقتی بود که دیدم در عفرین مجسمه کاوه آهنگر که ورای نژاد نماد عدالت و حق طلبیه، ویران شد. ورای مردمان کرد هدف اردوغان ، ایرانه. اگرچه بر خلاف حوثی ها که به نظر حق دارن، کانتون های کرد سوریه به خاطر خیره سری و عم انعطاف خودشون و حسابی بیجا روی کمک ایلات متحده توی این مخصمه افتادن ولی امیدوارم با اینکه خیلی برای ایران دردسرسازه ولی مثل قضیه عراق که ایران عراق و کردستان عراقو با کمک هاش از دست داعش نجات داد، در قضیه اخیر سوریه هم سکوت نکنه و همون راه درستو حالا با چراغ خاموش پیش بره تا این قضیه سوریه دیگه فیصله پیدا کنه و به دنبال چالش با دو حریفی باشیم که خودشونو مدتها پشت آتیش سوریه پنهان کردند یعنی اسرائیل و همچنین حکام سعودی که لازمه با پتک انصارالله دوباره له شن!

کانتون های کردی سوریه انگار آبشون با بشار اسد توی یه جوب نمیره پس اگه قدرت و استقلال میخوان باید بهانه ای نیارن. الان وقتشه مقاومت کنن وگرنه اگه بترسن و عرصه میدانی رو به اردوغان بدن این هیولای رها شده رو دیگه نمیشه کنترل کرد. معلوم نیست به پیشرفتش تا عمق سوریه ادامه نده و یا فردا به بهانه ای در عراق یا حتی ایران این فیلمو پیاده نکنه. متاسفانه ایراد خیلی از ما انسانها اغراقه. کردها بین سه کشور محاصره هستند و نیازه برای استقلال یا لااقل تاثیر گذاری در حد جمعیت 40-50 میلیونی شون با یکی از این سه کشور متحد شن ولی این تدبیر در رهبران کرد بجز مرحوم جلال طالبانی وجود نداره. متاسفانه بعد از اینکه اون مرحوم بدرود حیات گفت کردها فاقد رهبران تاثیر گذار و متحد کننده و صد البته واقع گرا بودند و عنصری که میتونست در ترکیب با دولت بشار اسد نسخه داعش، جبهه النصره و.. رو کاملا بپیچه گول وعده های ایالات متحده رو خورد. بعد از قضیه ای مثل کوبانی عده ای مشغول حماسه سرایی شدند. غافل از اینکه کردها فاقد سلاح های سنگین و تاثیر گذاری مثل موشک های دور برد، پدافند هوایی یا تانک و نفربر به مقدار کافیه. با ارتش ترکیه نمیشه با کلاشنیکف و ژ 3 جنگید . سران کرد سالها مشغول جنگ قدرت و در خواب خرگوشی بودند. اگه الان با همین سلاح ها سبک هم مقاومت نکنند همین بلایی که به حق اسرائیل سر ترسوهای کرانه باختری و فتح میاره سر اونا میاد. تروریست هایی که بشار اسد و متحدینشون در طی سالها منهدمشون کردند دوباره با حیله اردوغان زنده شده و نه تنها کردها بلکه دولت و ملت سوریه و کل خاورمیانه رو دوباره گرفتار کابوس داعش و گروهک تروریستی مشابه اون می کنند. طراحی خاورمیانه جدید در قرن بیستم توسط دول استعمارگر به گونه ای بوده که همه اقوام و در همه کشورها به جون هم بیفتن. وقتشه از ناحیه کردها میل به اتحاد با کشورهای اسلامی رو بشه وگرنه لاییک و تافته جدابافته بودن برای کانتون های کردی و آلت دست اجانبی مثل انگلیسی و آمریکا شدن که اصلا دلسوز کشوری نیستند و تنها دنبال منافعشونن، برای کشورهای اسلامی چیزی به جز ننگ و نابودی به دنبال نمیاره.

به نام دادار هور خدا لعنت کند کسانی رو که فکر ریشه کن کردن و قتل عام یک نژاد و تبار و قومیت هستند، این تفکرات قرون وسطایی اردوغان و بعضی حکومت های عرب که داعش و جبهه النصره است، آبروی اسلام و مسلمین رو برده و کاری کرده که پیشرفت اسلام و تفکر ناب محمدی و علوی در دنیای امروز متوقف بشه. خدا نابود کنه حکومت اردوغان رو که فکر احیای مصنوعی احرار الشام و جبهه النصره و داعشه. زمانی در استانبول و آنکارا آشکارا صندوق حمایت از مثلا مجاهدین سنی رو برپا کردند و فتنه برادرکشی بین مسلمانان رو کلید زدند همه نژادها از پارس و ترک و عرب و کرد و ... آفریده خدا هستند، ملاک برتری فقط تقواست و نقشه راه همزیستی و تکثر گرایی و تعامل. همه محترم اند همه جان ها ارزش دارند هرکه جان انسان بی گناهی رو تباه کنه انگار که همه بشریت رو قتل عام کرده خیلی بهتره با زبان گفتگو کرده و تکفیریان و قاتلین مسلمانان و برادر کشان رو همه نژادها و همه مذاهب از تشیع و اهل سنت, باهاش مقابله کنند. خدا ان شالله همه را هدایت و از شر حکام فاسد و قدرت طلب نجات بده.

از نظر بلوغ سیاسی بین کشورهایی مثل عراق، اردن،لبنان و حتی مصر که بین کشورهای عربی بالاترین فرهنگ رو داره با ایران فاصله هست. دلیلش هم ریشه های تاریخی وابستگی به غرب برای استقلال از امپراطوری عثمانی بود. بر خلاف ما ایرانی ها که تجربه تاریخی موفق از تعامل با کشورهایی مثل ایالات متحده، روسیه، انگلیس، فرانسه و.... نداریم، ظاهرا تعامل با کشورهای غربی به دهن این کشورها مزه داده. تا زمانی که شکل استعمار هم از این حالت مستقیم و سر سپردگی بعضی حکام و مقامات این کشورها به غرب در نیاد نمیشه انتظار بلوغ سیاسی و تکثر گرایی رو داشت. طراحی خاورمیانه هم طوری بود عملا با داشتن نژادها و مذاهب و درگیری های مختلف دائما این کشورها یا در حال نزاع خارجی باشند یا داخلی و همین امر وابستگی اونها و آسیب پذیری شون رو نسبت به نفوذ بیگانه بیشتر می کنه. همین مقتدا صدر و اثیل نجیفی که در قضایای این 5 سال موش می دووندند، بعدها ثابت خواهد شد که به طمع قدرت و با تحریک چه قدرت های خارجی به دنبال بحران آفرینی بودند.

من کلیات رو گفتم یعنی سیستم کلی حاکمیت بر مبنای نژاد عربه و از اقلیت یا اکثریت های آریایی ، آشوری ، یهودی سخنی به میان نیاوردم. در کشور عراق هم در قسمت کردستان اکثریت نژاد آریایی دارند و کرد هستند ولی اکثریت کشور عراق نژادشون عرب و دارای مذاهب شیعه و سنی هستند. در همین ایران خودمون اقلیت های درشت و ریزی وجود دارند که از نژاد آریا نیستند ولی وقتی در مورد کشور ایران صحبت میشه اذهان به سمت کشوری که در برگیرنده اقوامی آریایی نژاد هست میره. ما در دنیا با نام پرشیا معروفیم. یعنی سرزمین اقوام پارس ( واژه ای که از زمان بکار بردن یونانی ها روی کشور ما مونده) در صورتی خود اقوام پارسی بخشی از اقوام آریایی هستند و خود اقوام آریایی قسمت اعظم اقوام ایران زمین و نه همه اون. سخن از کلیات یه چیزه و اشاره به جزئیات که در بحث نیازی به گفتنش نیست و بحث رو به بیراهه می کشونه یه چیز دیگه. در اونجا نیازی نبود وارد جزئیات شم در مورد بازگشت سرزمین هایی که در زمان امپراطوری های قدرتمند ساسانی یا حتی هخامنشی مسلما خواسته ای دلچسبه ولی در واقعیت حتی درصدی امکانش وقوعش وجود نداره. بجز عدم توانایی ما در بکارگیری ابزارهای لازم بدین منظور، دنیای امروزه این تحمل رو نداره که حکومتی در خاورمیانه اقوام مختلف رو زیر یک لوا گرد هم بیاره. خاورمیانه بعد از جنگ جهانی اول با هدف تجزیه هرچه بیشتر کشورهای واقع در اون طراحی شد و این طراحی موزیانه به گونه ای بود که در هر کشور اکثریتی از یک نژاد و اقلیت یا اقلیت های تاثیر گذاری از اقوام دیگه وجود داشته باشند و یا کشور از جهاتی مثل عدم دسترسی به آب های آزاد یا نفت یا محصور بودن در میان چند کشور در تنگنا باشه و این تفاوت های فرهنگی و یا تنگناها سبب کشمکش های بعدی و به عنوان جا پایی برای بازگشت ای کشورهای غربی در قالب استعماری نو باشه.

ساختار چند پاره عراق و کشورهایی نظیر سوریه و به خصوص لبنان همیشه پتانسیل تقابل و کشمکش هایی رو داره. کشور عراق با تجربه تقریبا موفق در دموکراسی در حال گذر از سیستم بسته حکومتی حاکم بر اکثریت کشور های عرب نژاده ولی به خاطر دخالت ذی نفعان خارجی اکثرا غالبا بازیگران تحت تاثیر قرار گرفته و به دنبال اعتراضات گنگ و کور اند و یا نفوذ بیشتر و بهره گیری از سهمی بیشتر از کیک قدرت تا برپایی ساختار شفاف و اصلاحاتی موثر و دنباله دار. مهم تر از همه چیز برچیدن اندیشه قبیاه ای و عشیره ایه که متاسفانه خاورمیانه رو در خودش فرو برده، تا زمانی که تعامل و تکثر گرایی و بهره گیری از اندیشه ها و دیدهای مختلف و هماهنگی بین اونها وجود نداشته باشه، اوضاع همین هست که هست. باید بزرگتر فکر و بزرگتر اندیشید تا به سمت استقلال در اندیشه و رویه و گریز از آلت دست بازیگران خارجی بودن رفت.

اگر این عملیات «نصر من الله» با جزئیاتش صحت داشته باشه، باید گفت این عملیات میخ دیگه ایه بر تابوت بن سلمان و رژیم سعودی و خیال بافی هاش. البته به شرطی نیروهای انصار الله و متحدینش گرفتار پاتک نشن ( که خودشون استادشن). با این عملیات و بمباران پهپادی قبلی نبرد فرسایشی یمن از اون بن بست در اومده و علی رغم فشارها و صدمات فوق العاده ای که بر مردم یمن وارد میشه، اوضاع برای بن سلمان روز به روز پیچیده تر شده و بعد از سوریه و عراق به نظر می رسه این جوان خیره سر باید شکست در این جبهه رو هم بپذیره. یمن تبدیل به ویتنامی برای عربستان شده و تنها راه رهایی از اون تا باقیمانده آبروی نداشته اش بر باد نرفته و تشت رسوایی اش بر زمین نیفتاده، آتش بس فوری در تمامی جبهه ها و توقف این بمباران های کور جنگنده های اف 15 است.

آمریکا از انگلیس بدتر، انگلیس از آمریکا بدتر، شوروی از هر دو بدتر، همه از هم بدتر، همه از هم پلید‌تر

سلاح های غیر متعارف در تقریبا همیشه اوقات صرفا اثری بازدارنده و نه کاربردی دارند . این سلاح ها، سلاح هایی برای استفاده نشدن هستند، بجز ایالات متحده در جنگ جهانی دوم کشوری نمی تواند از آنها استفاده کرده و متعاقب آن تحت تاثیر آثار استفاده از این سلاح ها از درون دچار فروپاشی نشد البته بشرطی از تقابل احتمالی بعد از استفاده از آن سربلند بیرون آمد. عربستان تنها زمانی می تواند دلخوش به تقابل با ایران باشد که متحدینی تمام عیار از ایالات متحده و انگلیس گرفته تا اسرائیل را آشکارا به عنوان حامی داشته باشد چیزی که در حال حاضر وجود ندارد یعنی این کشورها متحد عربستان نیستند بلکه صرفا از حماقت و بلندپروازی حاکمان سعودی پلی برای رسیدن به منافع خودشون ساختن. ترامپ که به تعبیر خودش حکام شپشوی آل سعود را وسیله برای دوشیدن می بینه و اسرائیل اونها رو وسیله ای برای محو کامل فلسطینیان و کرانه باختری . البته من منکر مشکلات عدیده خودمون در حوزه اقتصادی، اجتماعی و سیاسی و فاصلمون با کشوری پیشرفته نیستم ولی مثل ایران و عربستان مثل همون دو شخص لاغر و چاق می بینم که زندانی میشن و فرد چاق نمیتونه با اثرات زندانی شدن کنار بیاد و زود می میره چون با این شرایط سازگاری نداره. آل سعود بلند پروازی و جاه طلبی های احمقانه ای دارند بدون اینکه زیر ساخت های اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی اون رو داشته باشه. توهم شکست ناپذیری چیزی بود که در تقابل با قسمتی از کشور یمن اشتباه بودن اون ثابت شد. تقابل مستقیم ایران کابوسی وحشتناک برای صاحبین این تفکر است چه نتوانسته اند برای نقاط ضعف خود مثل تاسیسات نفتی و تاسیسات آب شیرین خود بیابند.ایران در حال حاضر چه از نظر سیاسی، اجتماعی ، مخصوصا اقتصادی دچار ضعف های عدیده ایه ولی شرایطش مثل اوایل انقلاب و نابسامانی های داخلی و آماده نبودن برای تقابل با عراق و بعد از اون نامناسب بودن سیاست های تقابل با رژیم صدام نیست. ایران اگرچه از نظر نظامی هم ساختاری ناقص و بخصوص از نظر نیروی هوایی معیوبی داره ولی از باب ضعف عربستان بخصوص تاسیسات نفتی و آب شیرین سلاحی قدرتمند و کارا در اختیار دارد سلاحی ( یا سلاح هایی) که از قضا نمونه های کوچیکتر آن را حوثی های یمن به همین تازگی به کار بردند و اتفاقا ضربه ای ورای پیش بینی ها به عربستان وارد کرد. آیا آل سعود از ضربه ای 100 برابر این ضربه و نابودی تاسیسات گرانقیمت و پر سود خود جان سالم به در خواهد برد؟ گمان نکنم.

در صورت تقابل مستقیم، ایران خسارات فراوانی ممکنه ببینه حتی فراوان تر از جنگ تحمیلی ولی به شخصه شک ندارم که دیگه اثری از رژیم سعودی نخواهد بود. عربستان یه سری ضعف های عدیده داره که نتونسته اونهارو پوشش بده.

سایه جنگ، ترس و هرچیز دیگه ای که بشه اسم روش گذاشت عامل مهمیه تا عربستان صابون تقابل مستقیم رو به تنش نزنه. جنگ مستقیم امر ساده ای نیست و در اون عربستان باید منتظر هر ضربه ای باشه و تجربه جنگ با یمن نشون داده همین سلاح های متعارف برای سرکوب کردن زیاده خواهی و جاه طلبی حکام سعودی کافیه. ایران هشت سال طعم درگیری نا برابر در دفاع مقدس رو تا با گوشت و خون لمس کرده. زمانی رسیده که مسئولین عربستانی باید ببینن آیا میتونن هزینه این گستاخی و بلندپروازی هاشونو مدیریت کنند. در عمل که در همین بمباران تاسیسات نفتی خودشون اونم با پهپاد موندن. مشکل عربستان در نداشتن تجهیزات سخت افزاری و نرم افزاری نیست. مشکل در زیاده خواهی و نامحدود بودن خواسته های اشتباه اونهاست. خواسته هایی که لزوم با رشوه و پول تامین نمیشن و باید هزینه شو بدن. تا دیر نشده باید حکام سعودی بیدار شن تا قبل از اینکه مثل صدام به تاریخ بپیوندند.

هزار دستان بود و ابر دست غافل که دست خداست بالاترین دست ها

در مورد ریشه مشکلات داخلی باهاتون موافقم ولی برجام جزئی از امور بین الملل و سیاست خارجیه و نه سیاست داخلی. اینکه این مشکلات درست بشه و با اصلاح ریشه ای ساختارهای فاسد موافقم ولی لزوما این به معنای شاخ و شانه کشیدن برای دیگر کشورها و از بین بردن وجهه بین المللی و نفوذ خارجی نیست ( برعکس هم هستند کسانی که فقط بر سیاست خارجی تکیه کردند و مدیریت داخلی رو فراموش کردند و شد آنچه شد) ایالات متحده یه کشور پر نفوذ و ابر قدرت در دنیاست ولی همه دنیا نیست، ایران سالها گول تبلیغات ضعیف خودش و تبلیغات طرف مقابل که ایران رو کشوری با رویکردی وحشیانه و تروریستی و محور شر معرفی می کرد رو خورد. برجام فرصتی بود که ما حقانیت خودمونو ثابت کنیم و از اون بخصوص در گره گشایی قضایای بغرنجی مثل سوریه و عراق که بعدا با قدرت انصارالله در یمن شدت گرفت، بهره بگیریم. ما تا از جانب برجام خیالمون راحت نمیشد، نمی تونستیم با فراغ بال به دیگر مسائل بپردازیم و به قول دوستان این بعد اجتماعی یا جنبه انگیزشی برجام بود. در زمینه های اقتصادی این وجه صلح طلب ایران خیلی میتونست راهگشا باشه علی رغم چوب لای چرخ گذاشتن همیشگی ایالات متحده و پادوی همیشه در صحنه اش ( عربستان، اسرائیل، امارات و...). ایران خیلی مزایای اقتصادی برای کشورهای سرمایه گذار میتونست داشته باشه و عطش شدیدی در بعضی کشورها برای بدست اوردن این بازار وجود داشت و در صورت حل شدن این مسئله برجام بیشترم میشد. در مورد انتظار انصاف از طرف غربی واقعا انتظار انصاف و یکرویی از سیاستمداران غربی انتظاری عبثه بلکه ما باید از تجربیات گذشته درس بگیریم و چشممونو بیشتر باز کنیم چه در زمان بستن قرارداد و چه اجراش. صد بار برجام اولین و آخرین مسئله سیاست خارجی ما نبوده و نیست و اینطور نیست بعد از حلش دیگه وزارت خارجه رو تعطیل کنیم، مسائل دیگری مثل حقوق بشر ، دموکراسی، ادعاهای مرزی، جنگهای نیابتی و.. و مسائل دیگری که در اینده ممکنه بوجود بیاد وجود داره و در بعضی موارد باید ما رویکردمونو اصلاح کنیم و در بعضی موارد قویتر و با صلابت بیشتری ظاهر شیم.

برجام شرایط رو نرمال کرد و ما از اون حالت کشور منزوی کم کم در اومدیم خیلی مواهب برجام رو سالها بعد میشد دید وقتی این قضیه کاملا به بایگانی سپرده بشه سرمایه گذاری خارجی در ایران زیاد بشه خرید تسلیحات تهاجمی در کوتاه مدت ایران رو قدرتمند و کمک به خرید زمان برای خودکفایی و سرامد بودن در نیروی هوایی، دریایی و زمینی در منطقه نفوذ روز افزون ایران با توجه به جنگ های نیابتی به گمونم این موارد رو ترامپ خیلی زیرکانه دید و سعی کرد جلوشو ظهور غول رو قبل از مقابله با اون بگیره اگه ایرادی به برجامه در این زمینه است یعنی وقتی که زمان قسمت اعظم تعهدات طرف غربی بود و چون در مواردی در تنظیم برجام سهل انگاری شده بود طرف غربی موقع بزنگاه از انجام تعهدات شونه خالی کرد اینستکس که گل سر سبد پلن بی اروپایی ها است چیزی جز وسیله ای برای خرید زمان و هیاهوی بسیاری برای هیچ نیست چون به درستی همون طور که شیخ حسن روحانی 6 سال پیش گفت آمریکا کدخداست و میشه گفت اروپایی ها پادوی اون. اون زمان ایشون به سمت تعامل با ایالات متحده رفت نه اتلاف وقت با کشورهای اروپایی مثل زمان رئیس جمهور جریان دوم خرداد ولی باعث تعجبه بعد شیش سال روحانی این صحبت خودشون رو فراموش کرده و بجای خونه کدخدا مشغول مذاکره با آبدارچی شدند که ما مثلا 50 درصد دیگه تعهد بدیم اونا 10 درصد تعهداتی که کاملا زیر پا گذاشتن، رو انجام بدن. اگه در زمان برجام هول و خوش بینی مذاکره کنندگان ما باعث محکم نبون بعضی مفاد و سو استفاده بعدی شد در حال حاضر دیگه بهانه ای وجود نداره و یک بار این رویه رو طی کردیم و انجام اشتباه مجدد نشون دهنده چیزی جز حماقت نیست

جدای از متفاوت بودن اهداف نحوه تعامل حزب الله و بشار اسد با ایران متفاوته .حزب الله یکی از بازوهای قدرتمند و متحد تمام عیاره ولی چه بشار اسد و چه قبلش پدرش حافظ اسد اگرچه همیشه به صورت متحد ایران بودند ولی جدای از استقلال در تصمیم گیری اشتراکات در اهداف و ذهنیات دو سیاستگذاری در طی سالها در نوسان و گاهی در تضاد با هم بوده که این تضاد و تفاوت ها ناشی تفاوت رویه حاکم بر دو کشور ایران و سوریه است. سوریه از کمک ایران استقبال کرده و خیلی مواقع به خصوص در هشت سال دفاع مقدس به ایران کمک های شایانی کرده ولی این به معنی یکسان بودن اهداف و رویکردهای این دو نیست.

مذاکره و چک و چانه بر اساس داشته ها است، دست ایران در هر دوره ای خالی بوده چون از نظر اقتصادی می لنگیده و وقتی اصل کار مشکل داشته باشه هیاهوی سیاسی یا رسانه ای هم فایده ای نداره چون دشمن می دونه این صحبت ها هارت و پورت خالیه و طرف مقابلشون در سالهایی که برای داشتن اقتصادی مستقل و کم نیاز به نفت وقت داشتیم، فقط به گذران وقت و روزمرگی گذروندن و خیلی سخنرانی ها و گفتار درمانی ها که انجام میشه فقط مصرف داخلی داره و بس. در مورد گام های انجام شده این موارد جزئی و بدون قدرت ایجاد حساسیت در ترامپ و تیم بی بی اه. صد گام دیگر هم برداشته باشه اثر محسوسی نخواهد داشت. باید به سمت غنی سازی 20 درصد رفت تا طرف حساب دستش بیاد ( هرچند صرفا راه حله موقته نه چاره اساسی کار و نقشه راه) وگرنه معلومه اراده ای برای تغییر در این توازن که از نظر اقتصادی به ضرر مردم ایران هست، داده نمیشه.

سیستم دیگر دول عرب بخصوص در نبرد 1948، جنگ شش روزه و تا حدودی در یوم کیپور مبتنی بر تبلیغات و احساس گرایی فوق العاده و در نظر گرفتن اهداف بالا با تکیه بر روشی غلط و استفاده نادرست از ابزار و بخصوص طراحی عملیات و بازی خوردن از طرف اسرائیلی در 1967 و 1973 و بعد گرفتار شدن در رعب حاصل از شکست های یکطرفه است. ولی حزب الله یوم بخوبی با پیشرفت ابزارهاش تونسته مراحل شناسایی و تدوین عملیات و استفاده درست از ابزارها برای مقابله با اسرائیل رو انجام بده و از نبردهایی گاها یکطرفه فاصله بگیره و متناسب با ابزارش پاسخ مناسب و جنگ به جنگ دقیق تر و تاثیرگذارتری رو بده. حزب الله و حماس تونستن گام اول در تقابل رو یاد گرفته و پیاده کنند، امیدوارم تونسته باشن علی رغم کمبودهایی که هست با هوشمندی پلن ب و ابزار موجود برای گام های بعدی در صورت گسترش نزاع های آتی رو در آستین داشته باشند.

یه چیزی رو هم که دوستان باید در نظر بگیرن ظرف زمانی حادثه نقل شده است: در زمان جنگ تحمیلی نیاز شدیدی به سلاح های سبک و سنگین حس میشد و به خاطر نیاز و عجله دندون اسب پیشکشی ( و گاها خریداری شده) رو نمی شمردن. اگه در حال حاضر تقریبا اول ایمنی و بالا بودن کیفیت محصول خریداری شده مهمه ولی در زمان جنگ اول راه افتادن ملزومات مورد نیاز جنگ مهم بود و نه لزوما ایمنی یا کارایی وسیله مورد استفاده. چنانچه ما خریدهایی رو داشتیم که چه زمان جنگ و چه بعد کارایی نداشتند ( نمونه های برعکس اون هم وجود داشت).

با فرمایش شما موافقم و به نظر من هم اقدامی سنجیده و نه کور و احساسی و البته بدون در نظر گرفتن زمان و با تاکید بیشتر بر تاثیر گذاری اش بهتره. اسرائیل علی رغم طراحی موفق بعضی عملیات ها شبیه غریقی که داره دست و پا می زنه و شاید ایران و متحدین اون این دست و پا زدن رو درک کردن و با پختگی در بازی اسرائیل گیر نمی افتن. اوضاع منطقه مثل دو نفر می مونه که مشغول بازی 5 دست شطرنج مختلف با هم هستند و نتیجه کلی این بازی ها مهمه برای این دو. الان ایران در سوریه و یمن در حد جدال با دشمنانشه و گسترش احساسی قضیه خواست طرف مقابله. میشه در یمن و بخصوص سوریه موفق بود و آهسته آهسته ریسمان رو به دور گردن اسرائیلی که دچار فترت شده تنگ کرد.

علی رغم پست ارزشمند شما خیلی متوجه ربط این پست با عرض بنده نشدم. صحبت بنده در مورد رویه و سیاست داخلی اسرائیل بود که از بلند پروازی و اون دیوانه وار بودن وجه تهاجمی اش که اتفاقا در کنار طراحی درست عملیات و استفاده مناسب از زیر ساخت و ابزارهای تهاجمی رمز موفقیتش در چندین جنگ بوده، فاصله گرفته و انگار این رژیم اسرائیل و محدوده اشغالی اش نهایت جاه طلبی های این رژیمه و همین میتونه نکته مثبتی باشه و قابل توجه کسانی که بودن اسرادیل رو خوش نمی دارند برای وارد کردن ضربه های بعدی بر وجه شکست ناپذیر بودن ارتش اسرائیل.

حمله انتقامی و پاسخ نمادین اسرائیل مثل پیش غذا میمونه و منتظر باید بود که آیا غذای اصلی بعد 13 سال دوباره سرو میشه یا درگیری ها در همین حد محدود می مونه. ولی چیزی که به چشم من میاد احتیاط و دوری اسرائیل از جاه طلبی و بلند پروازی دیوانه دار گذشته این رژیمه علی رغم اینکه شخصی مثل نتانیاهو رو به عنوان رئیس جمهور و فرمان دهنده می بینه. اسرائیل سالها قبل بی پروا تر بود و در تجاوز و بلندپروازی های گوناگون حد و مرزی نمی شناخت ولی امروزه بجز دست اندازی گاه و بیگاهش به سوریه که تا حدودی موفق و بدون پاسخ بوده دیگه به سمت گسترش مرزها و تجاوزگری نرفته و طوری محافظه کار شده که بعد اقدامی تجاوزکارانه با واسطه از حزب الله درخواست تخفیف در پاسخ به تجاوز اسرائیل و گسترش نزاع رو داشته!

فقط نمونه بودن از نظر فناوری چاره کار نیست، بدلایلی همین سوخو 30 جور شه باید چند ردیف شتر جلوی این جنگنده خوب قربانی کرد از جمله اینکه: 1) نیروی هوایی کهنسال ایران متشکل از چندین نوع جنگنده از ایالات متحده، روسیه، چین، فرانسه و... است و وجود سوخو 30 که یک جنگنده چند منظوره هست میتونه جانشین مناسبی برای جنگنده هایی مثل اف 4 باشه. 2) به خاطر فروش سوخو 30 به کشورهای متعدد ، دسترسی به قطعات سوخو 30 خیلی محتمل تره تا دریافت خدمات و کمک های جانبی و خدماتی در مورد سوخو 35 یا سوخو 57 که یا به کشوری فعلا فروخته نشده و یا به کشورهای معدودی فروخته شده. 3) خریدی مناسبه که با انتقال فناوری همراه باشه وگرنه مثل ابرجنگنده تامکت باید استرس روزی رو داشت که این جنگنده بازنشسته بشه و جانشینی براش نباشه ولی با انتقال فناوری سوخو 30 میشه هم با اطمینان خاطر یه جنگنده مولتی رول با ویژگی های خوب به خصوص در زمینه بعد تهاجم هوایی که دست ایران چندان پر نیست، داشت و در آینده هم میشه با سرمایه گذاری بر روی فناوری بومی اون جنگنده رو ارتقا داد و بروز رسانی کرد. در مورد سوخو 35 یا سوخو 57، رافائل یا گریپن یا جی 20 خود این خریدها بعید به نظر می رسه چه برسه به انتقال فناوری. به اصطلاح سنگ بزرگ نشانه نزدنه. 4) قرار نیست سوخو 30 اولین و آخرین جنگنده خریداری شده ایرانی باشه. میشه اون رو در ترکیب با دیگر جنگنده ها به کار برد و در کنارش جنگنده های دیگری رو حالا در تعداد کمتری خریداری کرد. 5) علی رغم کارشکنی روس ها در تامین قطعات و خدمات رسانی به جنگنده هایی نظیر میگ 29 و سوخو 24 در مجموع این جنگنده ها به خصوص در زمان بعد از جنگ که کمبود جنگنده های به روز احساس میشد، عملکرد و پتانسیل بیشتری داشتند تا جنگنده های مثل اف 7 که سابقه و شهرت خوبی در نیروی هوایی نداره. سوخو 30 از کار در اومده تره نسبت به مثل جی 10 که هندوانه سربسته است و فعلا قابلیت هاش عملیاتی نشده. 6) سوخو جنگنده دو کابینه است و خیلی خلبان های نیروی هوایی چه در زمینه آموزش و چه بعد عملیاتی سازگاری بیشتری با هواپیماهای دو کابینه دارند به نسبت نمونه های مثل سوخو 35 و یا جی 10

کنفوسيوس از تسليم و منسيوس از قرباني شدن در راه حق میگه در تسليم شدن در راه حق، ديگه شکست يا پيروزي معنا نداره بلکه بيشتر نوعی پرهيزگاريه اگه يه مرد بزرگ، که کل زندگيش وفادار بوده، در مبارزه با ستمگر و در پيروزي شکست بخوره، پس این سرنوشته اما ، تسليم شدن به ستمگر چه می تونه باشه جز یک شرمساری غیر قابل تحمل؟ ژوگه لیانگ کانگ مینگ، صخره سرخ ( جان وو- 2008)

محتمل ترین گزینه که هم قابل دسترس باشه و هم نیازهای گسترده مارو پوشش بده و جایگزینی مناسب برای جنگنده های متنوع و عموما کهن سال نیروی هوایی باشه سوخو 30 که اگه با انتقال فناوری و پیشرانه هم همراه باشه که چه بهتر. اگه ایران از هول حلیم توی دیگ بیفته ممکنه با میگ 35 قانع بشه و اگه بتونه طرف روسی رو مجاب کنه میتونه به ترکیبی ایده آل از سوخو 30 + سوخو 35 دست پیدا کنه . بازی با کارت رافال یا گریپن هم خوبه ولی بیشتر میتونه دستاویز دیپلماتیک برای فشار بر روسیه باشه. پ.ن 1 : گزینه هایی مثل کوثر 88 و ... راهی حداقل ده ساله برای تبدیل به جنگنده چند منظوره ای مشابه اف 18 دارند و فعلا نمیشه به عنوان وزنه ای کارا در کوتاه مدت روی آونها حساب کرد. پ.ن2: ما در این سال با داشتن اف 14، میگ 29 نتونستیم به سمت طراحی به جنگنده چند منظوره کارا بریم در این زمینه به نظرم اگه بتونیم پیشرانه آر دی 43 و یا AL-31 رو از روسیه تهیه کنیم، خیز بزرگی به سمت تولید جنگنده سنگین برداشتیم.