برای تبدیل به یک جنگنده پنهانهکار اگه پیشرانه تامکت اصلاح و مدل قدرتمندی جایگزین اون باشه با توجه به خصوصیاتش پتانسیل بالاتری نسبت به اف 5 به تبدیل به یک جنگنده پنهانکار چند منظوره داره بخصوص اینکه ارتقاهای که بر روی جنگنده اف 5 شده باعث چندان چشمگیر و رو به جلویی نشده و همین امر تامکت رو گزینه ی بهتری میکنه که ارزش سرمایه گذاری داره. حتی اگه 100-200 میلیون برای هر فروندش هزینه کنیم.

ترامپ شرایط احمدی نژاد سال 88 رو داره یعنی کارنامه داخلی خوبی داره ولی از نظر کارنامه خارجی بجز چند تا عکس و ادعا و تبیین تز ملی گرایی و نژاد پرستی و... حرفی برای گفتن نداشته. حال اگه دولت روحانی کمی دست از محافظه کاری برداره و گام های بعدی رو به طور پیوسته برداره چون دیگه ترامپ المانی بجز گزینه نظامی در دست نداره ، ممکنه کمی قاعده بازی رو بهم بزنه. در صورت اجرای درست ایران و خروج از برجام و چندتا اتفاق خارجی که رخ بدن ممکنه رقیب دموکرات شانس کمی برای پیروزی داشته باشه، با در نظر گرفتن شرایطی که عرض کردم ممکنه بایدن یا الیزابت وارن 1 % و سندرز علی رغم پیری اش 5 % شانس برای پیروزی داشته باشند. البته موارد دیگه ای هم مهمه: 1) احزاب جمهوریخواه و دموکرات دو روی یک سکه هستند. جمهوریخواه ها رویکرد تهاجمی و خشونت و تقابل مستقیم رو مد نظر دارند و دموکرات ها ساختن گروهک های افراطی ماند طالبان و داعش. دموکرات ها صرفا با پنبه سر می برن ولی در عمل تفاوت چندانی ندارند و رویکرد کلی شون با جمهوریخواه ها یکیه. 2) در دوره دوم ترامپ ممکنه ترامپ به سمت معامله سیاسی با ایران بره. اون سخت گیری ترامپ شاید برای جلب محبوبیت و رای باشه ولی در دور دوم ممکنه تمایل بیشتری برای تعامل و مذاکره با ایران داشته باشه چون دیگه دو دوره شو هم تجربه کرده و دیگه استرسی بابت چیزی نداره . این امر باید مد نظر ما باشه که اگه استراتژی خروج از برجام ما نتیجه داد، هر دولتی بعد روحانی اومد اگه تمایل به توافق داشت، از هول حلیم توی دیگ نیفته و تجربه های دو توافق و یک عدم توافق رو در نظر بگیره و ازشون برای تعامل بهتر و برابر با کشورهای حیله گر غربی استفاده کنه.

وقتی دوره دوم رییس جمهوری باشه راحت میشه هر چیزی رو بهش گفت حتی در لفافه شعار و از زبان شعر تهدیدش کرد، از اولم همین بوده. عده ای راه حل ارائه نمیدن بلکه صرفا مخالف اند و مخالفت اونها نه از باب کارشناسی و ارائه راه حل بلکه از باب چیز دیگه ایه. برگردیم به نقطه آغاز: ما کشوری هستیم که در زمینه انرژی هسته ای گام هایی رو برداشتیم. باید پیش بینی می کردیم پنهان کاری این فناوری نمیتونه تا ابد باشه، باید خطرات و تهدیدها و راهکارهای روبرو شدن با اون رو حدس زده و اعمال می کردیم. در یک مذاکره چند نکته به نظرم مهمه که نه دولت سید محمد خامی فکری براش کرد نه احمدی نزاد و نه روحانی: 1) انسجام داخلی و بهره گیری از نظر کارشناسان: ما باید اتاق فکر های قدرتمندی داشته باشیم که فراجناحی باشند و به منافع ملی فکری کنند. جناحی بودن آفتی شده که باعث حرکات گعده ای و بر مبنای افراط و تفریط و تکرویی میشه. باید در زمینه مذاکره ای به نظر واحد و تلفیقی از کارشناسان رسید. اینکه یه دولتی یه تز در مذاکره داشته باشه و از داخل صداهای کاملا مخالف به گوش برسه باید تضعیف تیم مذاکره کننده میشه و یا توافقی از ترس فشار داخلی صورت نمی پذیره یا تیم مذاکره کننده بخاطر عجله برای محبوبیت و استفاده از سهمی بیشتر از کیک قدرت از هول حلیم وی دیگ میفته. در این زمینه آیا ما فکری کردیم؟ آیا افراد وارسته از جناح و منفعت شخصی داشتیم؟ جواب خیره 2) توافق در نهایت یه امر بین دولت ایران و دولت های مستقر غربی در زمان خودشه. آیا تضمینی هست این تا زمان زیادی باشه ؟ خیر. حتی اگر در مجلس های کشور های پنج گانه تصویب بشه باز با چرخش قدرت احتمال از بین رفتنش هست. حالا ما می تونیم روی طرف مقابلمون فشار بیاریم؟ خیر. نه اقتصا قدرتمندی داریم و نه اهرم های فشار دیگه ای. 3) مذاکره یه چیزه و اینکه چطور به یک مذاکره بریم چیز دیگه. ما در سه دولت مختلف با دست خالی پیش رفتیم. شعار و سفسطه دولت های مختلف گاها مصرف داخلی داره. ضعف و تجربه نداشتن تیم های مختلف مذاکره کننده به کنار ولی اینکه طرف مقابلمون بدونه مشکل اقتصادی مارو میز مذاکره کشونده باعث میشه ورای جزئیات خواست طرف مقابل اعمال بشه نه ما. 4) مخالف با توافق و سعه صدر دولت روحانی در خروج تدریجی گام هایی اند که استفاده زمانی محدود دارند. ما باید ببینیم بدون توافق و شروع کشمکش در مقابل بیگانگان دووم میاریم. و بعد از این سعه صدر سیاست ما چیه.من در هیچ دولتی در مورد سیاست هسته ای پلن ب ای ندیدم و صرفا یه دیدگاه 100 ای رو تبلیغ و تمام قد ازش دفاع میکردن در صورتی اصلا فکر بعد و تنگناهای اون مسیر نبودن. خلاصه اینکه در گذشته بودن دردی رو دوا نمیکنه مگر اینکه ضعف هارو بشناسیم و همه با هم برای رفع اونها تلاش کنیم و برای رضای خدا و منفعت ملت سیاستی درست رو پیش بریم نه سیاستی از باب منافع شخصی و جناحی. آیا ما رویکردی اینده نگر و برنامه عملیاتی برای ختم این مشکل داریم. جواب در همه دوره های این قضیه هسته ای خیر است. ما صرفا سیاستی واکنشی و گرفتار روزمرگی داریم.

ارتش سوریه باید درنگ رو جایز ندونه و مامن ترکیبی از تروریست هارو که ادلب هستش رو از چند جهت و به خصوص با آزادی مناطق باقیمانده استان لاذقیه رو خراب کرده و به فاز نظامی فتنه خانمانسوز سوریه پایان بده. امیدوارم روسیه که در مرحله ای با دخالت نیروی هوایی اش در از بین رفتن گروه های مختلف تروریستی کمک خوبی کرد، صرفا به دنبال امتیاز گیری نباشه چون اگه قضیه کش پیدا کنم با سیاستی پیچیده ای از غرب در سوریه، عراق یا یمن می بینیم هر لحظه امکان عود مجدد این شورش وجود داره. جنگ در دراز مدت باعث فرسایش روحی نظامیان و مردم میشه و گاها مقابل شکست و یا اشغال بی تفاوت خواهند شد. باید سریعا به حیات این غذه چرکین پایان داد و بعد با سعه صدر و تدبری به ترمیم اقتصاد سوریه و راه حل سیاسی با مشارکت تمامی مردم کشور سوریه پرداخت.

مشکل عمده ما اینه که این مذاکرات حالت جناحی داشته، هر جناح موقعی در راس کاره از مذاکره یا عدم مذاکره به جد حمایت میکنه و فقط نظر خودشو قبول داره و یا میخواد مذاکره و یا توافق در زمان دولتشون باشه تا بتونن با استفاده از محبوبیت حاصل از توافق ( و یا عدم توافق) مجلس، شوراها یا دولت بعدی رو به چنگ بیاره. نتیجه یه سری افراط و تفریط ها است و بغرنج تر شدن مشکل. یا از هول حلیم توی دیگ میفتیم و یا گره ای که با دست باز میشه رو سعی می کنیم با دندون باز کنیم. اگه موفقیت از آن ماست اینو حاصل کار حزبمون می دونیم و وقتی موفقیت آمیز نبود اون رو تصمیم نظام . غافل از اینکه مردم کور نیستن و می بینن چه اتفاقی میفته. با رویه فعلی ترامپ که اصلا منطق خاصی نداره و بعد از فشارهای خرد کننده بر ملت ایران به مانند کره شمالی میخواد با روحانی عکس یادگاری بندازه و در کارزار انتخاباتی اون رو به رخ رقیب دموکراتش بکشه، مذاکره اصلا فایده ای نداره چون جمهوریخواه ها حداقل امتیازو حاضر نیستن به طرف مذاکره بدن و صرفا مجبوریم در یکی دو موضوع دیگه کوتاه بیاییم و به ترامپم کمک کنیم. مذاکره در حالت فعلی حاکی از شکست ماست یعنی اونها میدونن سالهاست ما از نظر اقتصادی اوضاع مساعدی نداریم و این اوضاع بده که مارو سر میز مذاکره آورده و همین باعث میشه پیش باخته باشیم و جای مانور زیادی نداشته باشیم. پس رویه درست همین گام های باقیمانده برای کاهش تعهدات در برجامه تا اونها به دنبال ما بیان و روز از نو ، روزی از نو، دوباره بشیم کارو از اول شروع کنیم که ببینیم به توافق می رسیم یا تقابل و....

گاهی فراموش می کنیم این قوم همون قومی اند که مسلم رو تنها و امام حسین رو شهید کرده و مولا علی نفرینشون کرد. تا پنجه مون رو عسل کرده و دهنشون کنیم و خطر داعش رو با ارسال تجهیزات از گلوله ساده تا فراگ فوت، آموزش از اولیه تا پیشرفته نیروهای صفر کیلومتر عراقی رفع کنیم باز هم اینطور نسبت به ما و لطفی که در حقشون کردیم جواب میدن. حقشون این بود دخالتی نمی کردیم تا زن و بچشون اسیر داعش میشد و مردهاشون اعدام و دفن در گورهای دسته جمعی بشن اونهم به دست برادران اعرابی شون. بقول حکیم ابوالقاسم فردوسی : درختی که تلخ است وی را سرشت گرش برنشانی به باغ بهشت ور از جوی خلدش به هنگام آب به بیخ، انگبین ریزی و شهد ناب سرانجام گوهر به کار آورد همان میوهٔ تلخ بار آورد

سالهاست که با تی وی خداحافظی کرده ام چه اینور و چه اونور ( حداقل 10 سال). واقعیت عینی است، فیلم سخنرانی فلان شخص و سنگ پرانی و محاصره سفارت وجود داره. مشکل اینه در یک مسئله داخلی که نه دولت مستقر ربطی به ایران داره، نه اعتراض کننده نباید با گل به خودی و حرف های نامربوط کاری کرد که فکرها منحرف بشه و به سمت ما بیاد. آمریکا و خیلی کشورها چندین نقشه دارن و بر خام بودن دولت های عربی سوار شدن ولی دلیل نمیشه گزک دستشون داد. اون از سخنان گهربار یونسی و ولایتی و اینم از این.

تصاویر و فیلم های نشان داده شده از کربلا دل هر ایرانی رو به درد میاورد، ای کاش کمی هم به غضنفر های وطنی تلنگری زده بشه که با حرف های پوچ و ناپخته برای ایران هزینه تراشی نکنند. در این دوره که سریعا همه چیز در اینترنت پخش و تماشا و تحلیل میشه ای کاش چنته کسی خالی از هر فکر و ایده مفیدیه لااقل سکوت رو پیشه کنه. بقول نظامی : با این که سخن به لطف آب است کم گفتن هر سخن صواب است آب ار چه همه زلال خیزد از خوردن پر ملال خیزد کم گوی و گزیده گوی چون در تا ز اندک تو جهان شود پر لاف از سخن چو در توان زد آن خشت بود که پر توان زد

در مورد جواب کامل اگه اینجا امکانش نیست یا رغبتی برای انتشارش نداری اونو پخ کن تا از فرمایشت استفاده کنم. در مورد دو مثال شما مثلا ساسانیان و افشاریان فکر کنم صرفا جنگ های 26 ساله با بیزانس و یا گستردگی زمینی منظور شماست وگرنه در دوره های مختلفی دولت ساسانی تحت تاثیر افکار شرقی و یا مسیحی بودیم و نفوذ خاصی نداشتیم که هیچ بلکه ارمنستان که همسایه ما بود رو هم با افراطی گری دینی تقدیم بیزانس کردیم. حقیقتش به نظر میرسه این سلاح هسته ای برای شما جنبه نوستالژیک داشته باشه که در هر بحثی احتمالا به اون ارجاع میدید بحثو وگرنه به نظر من راهکار فساد سیستمی، نبود دموکراسی، ندادن میدان به افکار کارشناسان و همچنین تکثر آرا، شفافیت و پاسخگویی به افکار عمومیه . اگر ما در کشورمون بتونیم یه الگوی خوب کشورداری رو پیاده کنیم ناخوداگاه به سمت نفوذ داشتن افکارمون بر روی همسایه ها میریم. اشتراکاتی مثل نژاد مشترک با کردها و یا اشتراکات مذهبی با اعراب شیعه مذهب برای همزیستی بهتره تا در مواقع حساس اونها تبدیل به دشمن ما نشن. اینکه بخواهیم متحدی تمام قد و دارای اشتراکات فراوانی داشته باشیم با برنامه و رویه های کنونی ما اصلا امکانش نیست و حتی خیلی المان ها هم در دست ما نیست و بر میگرده به ویژگی های دموگرافیک مردمان عراق.

در مورد قسمت اول فکر کنم شما چه دو پست قبلی و نظرم در چت روم رو با دقت نخوندی . چون تقریبا همین صحبت هارو عرض کردم. کاری به جزئیات ندارم ولی کلیات این صحبتتونو قبول دارم و اگه نیاز باشه در ادامه بهش می پردازم. در مورد سوال چون خاورمیانه جز جهان سومه و کشورهایی با ضریب پایینی از دموکراسی، تکثر آرا، شفافیت مالی، رقابت سالم در زمینه سیاسی ، اقتصادی ونداشتن الگوی سالم حکومت داری و مبتنی بر پاسخ دهی به افکار عمومی داره ولی لزوم نفوذ ما زمینه برای ایجاد فساد نیست چون رقبای ما هم در این زمینه بهتر نیستند و نحوه حمایت اونها از احزاب صرفا باعث ظهور یک دولت تحصیلدار میشه و بس. مثلا همین مقتصدی صدر چه زمانی که تحت حمایت نظام جمهوری اسلامی بو و چه در حال حاضر که در مسیر عکسش حرکت میکنه دارای رفتاری واحد بود یعنی میل به تصاحب قدرت. اما روی سخن من این موارد نبود و بهتره کمی ژرف تر فکر کنیم در مورد خیزش های در دنیای کشورهای عرب زبان: اینکه اصولا این خیزش ها اصیل هستند تا تحت القای بیگانگان یا رسانه ها یا کانون های ثروت و قدرت، آیا اصلا راس مشخصی برای این اعتراضات وجود داره و یا حرکت هایی گنگ هستند؟ آیا صرفا برای مقابله با خودکامه شخص یا حزبی هستند و یا نه دارای برنامه ای برای بعد از سقوط قدرت فعلی هستند و کشورشون رو در آغوش هرج و مرج ول نمی کنند؟ آیا معترضین خودشون علت پیدایش نابسامانی ها و به دنبال اون اعتراضات نیستند؟ این سوالات به نظرم باید باعث بشه کمی با احتیاط بیشتری نسبت به تحرکات شکل گرفته در کشورهای عرب زبان اظهار نظر و یا دخالت کنیم چون ممکنه سرمایه گذاری ما نه تنها باعث رهاوردی برای ما نشه بلکه باعث بسیج شدن افکار و حرکات بر ضد ما بشه. نمونه اش قضایای مصر که روی کار آمدن اخوان المسلمین که بنا بر پیش فرض جکومت ایران باعث پیوستگی بیشتری نسبت به مبارک نسبت به حکومت ایران میشد نه تنها این امر رخ نداد بلکه ضرر و هزینه های زیادی هم برای ایران به همراه داشت.

عراق، سوریه، لبنان و .. هر کدوم موارد جداگانه ای هستند و سیاست گذاری جداگانه ای رو می طلبه. اگه سوریه حضور تمام قد مارو طلب می کنه، لبنان حضور ما در پرده از تدبیر و تعامل رو نیاز داره. در عراق ما باید نهایت احتیاط رو به کار بگیریم. عناصر تاثیر گذاری مثل حشد الشعبی و مراسم عظیمی مثل بزرگداشت یاد و خاطره امام حسین و شهدای کربلا و بعد از اون گردهمایی بی نظیر اربعین فرصتی برای تاثیر گذاری تدریجی بر روی این منطقه هست. منطقه کردستان و به خصوص حزب اتحاد میهنی هم وجود داره که در صورت پیگیری از دیرباز متحدی برای ایران بوده ولی در کنار اینها باید یادمون باشه تمرکز و فعالیت زیاد در عراق میتونه نتیجه عکسی داشته باشه درست مثل قضیه فعالیت آونگ گونه عربستان در لبنان که یه بار روابط رو قطع و شهروندانشو به خروج از لبنان فرا می خونه، یه بار نخست وزیر لبنان بازداشت میکنه یه بار حامی جریاناتیه و پولی رو در اونجا سرازیر میکنه و در نهایت این افراط در عمل باعث شده نه تنها در میان مردمان لبنان محبوبیتی نداشته باشه بلکه احزاب 14 مارس مثل عروسکی در دستان عربستان نشون داده و با کاهش اقبال عمومی روبرو بشن. در عراق هم ما چند سال قبل جنگی خانمان سوز را با رژیم بعثی پشت سر گذاشتیم و ریشه های تاریخی اختلاف هنوز وجود داره و حتی با مکر خناثان خارجی و یا بی تدبیری امثال ولایتی و یونسی و در عراق مقتدی صدر در اظهار نظر و بولد شدن نقش ایران در عراق ممکنه نمونه خاموشش که برچیده شن نفوذ ایران در عراقه رخ بده. عراق خواسته یا ناخواسته محل ام افکنی قدرت های مزور خارجیه. در این بلوا همون سکوت ما بهتره چون تا ما سیاست سکوت رو در پیش بگیریم و بزاریم زمان بعضی چیزا رو حل کنه نمی تونن از کلمات و سخنان ما بر علیه خودمون استفاده کنند و کاری رو که با 7 هزار میلیارد نتونستن انجام بدن رو با این موارد پوشش بدن.

این اشارات ترامپ رد گم کردنه و پر بیراه نیست که با اردوغان قبلا در زمینه تجاوز نیروهای ترکی و شورشی به توافق رسیده باشه. جنگ اصلی الان در سرزمین هاییه که نیروهای کرد حضور دارند و همچنین ادلب. باید نیروهای سوری با هماهنگی با نیروهای کردی ان شالله بتونن هم به سمت مرز برن و هم این غده چرکین ادلب رو ریشه کن کنند. ادلب که پاکسازی بشه، یکی از گام های آخر ختم این شورش داخلی برداشته میشه و بعد از اون نوبت به مشارکت سیاسی میرسه تا با حرکت به سوی دموکراسی واقعی و مشارکت دادن شهروندان اهل تسنن و کرد در امور داخلی و قدرت دهان یاوه گویانی مثل اردوغان بسته بشه. کسی مثل اردوغان ورای تمام مهملاتی که به هم می بافه، دچار جنون شدید قدرته و به خاطر کودتای نیمه موفقی که قبلا رخ داد مثل مکبث به شدت دچار هراس شده یکی هراس از عدم موفقیت و کاهش حرکاتی که بوی ناسیونالیسم بده و از این نظر ملی گراها در ترکیه باز سر بلند کنند . بخاطر همین پیاز داغ بعضی مسائل نژادی رو زیاد میکنه تا از این نظر هم محبوبیتی کسب کنه و هم دهان مدعیان رو ببنده و هم حواس مردم نسبت به مسائل داخلی ترکیه پرت بشه غافل از اینکه ورای تمام این حرکات هایی که در این سالها در میان کشورهای عربی زبان رخ داد برنده اصلی اسرائیله. همه به جون هم افتادن و دیگه کمتر کسی فلسطین و قدس رو یادشه و در این بلوا قضیه ای مثل معامله قرن و حل شدن تدریجی کرانه باختری و قسمت اعظم سرزمین فلسطین در کام صهیونیست ها مطرح میشه. امیدوارم اردوغان ورای شعارهای جذاب و تو خالی بدونه در عمل حامی اسرائیل شده و باعث تفرقه و بحرانی عمیق بین کشورهای اسلامی.

قدرت تحلیل و به روز بودن علمی مقالات خیلی عیان و بی نیاز از بحثه که بسیار پایینه. البته بهرصورت هر کسی چه در جایگاه عادی و چه از جایگاه یک ژورنال یا نشریه کثیر الانتشار حق داره نظرشو چه درست و چه غلط و چه عمیق و چه سطحی بیان کنه ولی تعجب از کسانیه که اصولا در دیدگاهشون همیشه دچار پیش فرض اند. این پیش فرض و نتیجه گیری قبل از بررسی منجر به این میشه که به دنبال ادله یا مقالاتی باشند که صرفا موید دیدگاه اونها باشه حالا هرچقدر پیاز داغ این مقالات آبکی و تعریف و تمجید از دیدگاه اونها بیشتر، بهتر. خنده دارتر اینه که برای انتشار بریده بریده شده از همچنین مقالاتی ساپورت مالی و تبلیغاتی هم میشن و این نوعی رویه ای معیوب در انتشار آزاد و منصفانه اطلاعاته و متاسفانه در این زمانه در تمام دنیا این امر رو در روزنامه نگاری و اطلاع رسانی که رسالتی عظیم رو باید داشته باشه شاهد هستیم چه در کشورهای غربی و چه در فضای فکری که سخن از وجدان و ایمان و... است.

متاسفانه در این وادی حال حاضر چیزی به نام رسالت اطلاع رسانی درست و هچنین رقابت سالم وجود نداره. گاها تریبون دست کسیه که فرق اف 16 و اف 15 رو نمیدونه و ماشالا هم راه به راه اخبار فیک تولید، منتشر و بر اونها پای فشاری می کنه و به شدت هم امثال این سایت ها پشتیبانی تمام قد هم میشن. اگه داده پایگاه قدرتمندی داشتیم جدا از معرفی، محل های خوبی برای بحث و تحلیل در مورد مقالات وجود می داشت ولی در نبود همچین سایت های که تامین بوده و با فراغ بال به رسالتشون بپردازن ، گود به دست کسی افتاده که صرفا به طور ناشیانه ای یا کپی پیست میکنه و یا با سو گیری بسیار زیادی صرفا مطالبی رو از هر پایگاه خبری منتشر میکنه که موید ادعاهاش باشه فارغ از اینکه اصلا چیزی که اون سایت خبری مرجع ادعا میکنه در ظرف تعلق می گنجه یا نه.

بقول رودو خلیل آسمان بر روی جنگنده های ترکیه ای بسته بشه، روی زمین حرفی واسه گفتن ندارن. امیدوارم این روند مقاومتی بعد از اون شوک اولیه تا اشغال کامل همه بیگانگان اعم از ترکیه و آمریکا ادامه پیدا کنه.

عراق و لبنان حکایت، یکی بر شاخ بن می بریده. مثال بارزی که دموکراسی در کشورهای عربی زبان هنوز به سطح قابل قبول نرسیده. موندم دیگه باید چه امکاناتی به سعد حریری داده بشه تا بدون غرغر کردن به دغدغه های مردم برسه. اینکه بن سلمان حریری رو با بازداشت خانگی تحقیر می کنه یا سر سعد حریری در زمانی که در قدرت نیست بجای طرح ریزی برای برنامه های قدرتمندی که به ایشون محبوبیت بده، بیشتر به هدیه دادن به فلان مدل گرمه مشکل خود سعد حریریه. این بهانه تراشی و تیپ اپوزیسیون گرفتن وقتی نخست وزیر باشی و ارکان قدرت در اختیارته، توجیهی نداره. همچنانکه در عراق هم مقتصدی صدر که به فساد ساختاری و... معترضه از این نکته غافله اگه شخصی مثل مقتصدی صدر بدون پشتوانه فعالیت سیاسی و پختگی لازم به ارکان قدرت برسه، خود این مسئله نشان دهنده یکجور فساده نه رقابت سالم سیاسی. در عراق و لبنان این دموکراسی من درآوردی قبیله ای سبب شده امثال مقتدی صدر، حریری، جنبلاط یا جعجع نفوذی داشته باشن ولی همچنانکه دوران مخوف فالانژها به سر اومد و حزب الله قدرتمند و کم کم اونها با به حاشیه رونده شدند ، باید این اشخاص و جریان های سیاسی حامی شون مثل مستقبل فراموش نکنن که دوران موج سازی و موج سواری دیر یا زود به پایان می رسه و بازنده خود اونها هستند.

رونمایی آبرومندانه یه محصول به تامین نیاز داخلی و معرفی درست محصول ، یه هدف جانبی خیلی مهم هم داره که ما با پیشرفت محصولاتمون باید دنبالش باشیم اونهم بازار خارجیه. همین جت یاسین با توجه به هزینه و کاربردی که داره می تونه نیاز خیلی از همسایه های مارو تامین کنه و وجود بازار خارجی، باعث پویایی در تحقیقات و ارتقای این محصول و هرچه بیشتر کارآمدتر شدنش میشه.

چیزی که در رسانه ها می خونیم : تسنیم : هواپیمای «یاسین» به عنوان اولین جت آموزشی ساخت ایران با قابلیت رزمی، صبح امروز با حضور وزیر دفاع و فرمانده نیروی هوایی ارتش رسما رونمایی شد. مشرق نیوز: دومین محصول در زمینه هواپیماهای آموزشی، جت «یاسین» است که صبح امروز با حضور وزیر دفاع، فرمانده نیروی هوایی ارتش و معاون علمی و فناوری رئیس جمهور در پایگاه شهید نوژه همدان رونمایی شد. به نظر میاد مثل زمان احمدی نژاد، شتاب حسن روحانی هم برای رونمایی از محصولی که قبلا رونمایی یا معرفی شده و یا هنوز چرخه تولیدش کامل نشده به علاوه ناهماهنگی روابط عمومی سازمان و وزارات دخیل در پروژه باعث اخلال در رونمایی هرچه شکیل و بهتر این محصول شده. اگه یه تست پروازی ساده است خب چه نیازه معاون رئیس جمهور و وزیر دفاع و جناب نصیر زاده تشریف فرما بشن، اگر نه مسئله تامین هواپیمای آموزشی مهمه که هست، باید روندی آبرومندانه تر برای اون در نظر بگیرن.

مواظب باش آرزوهات، طناب دارت نشن ( دارث ویدر از روگ وان: داستانی از جنگ های ستاره ای ) پ.ن : خدا همه رو عاقبت به خیر کنه

با فرمایش شما موافقم ولی اگه دقت کرده باشید صحبت بنده در مورد کیفیت رونمایی است بخصوص وقتی سه مقام ارشد حضور دارند و این رونمایی باید باعث بالا رفتن انگیزه بشه نه بازخوردهایی که مثل آب سرد اند.

داشتن یک جت آموزشی و بالا بردن تجارب آموزشی کادر پروازی یکی از نیازهای امروزه است و از این بابت کوثر 88 در این تنگنای اقتصادی و تامین نکردن هواپیما توسط کشورهای دیگه غنیمته. ولی کج سلیقگی در رونمایی و حتی رنگ نکردن و نداشتن ظاهر مناسب کوثر 88 منو یاد فیلم مد مکس : جاده خشم می اندازه که با ترکیب ماشین های مختلف، دستگاه جدیدی رو خلق می کردند. امیدوارم حضرات از جناب سورنا ستاری و امیر حاتمی و نصیر زاده و... به اهمیت بازخورد مثبت و نقش اون در بالا بردن روحیه دست اندر کاران برای ادامه کار و اینکه رونمایی بجای دادن انگیزه طوری نشه که مارو اسباب خنده و مزاح کنه، فکر کنند.

جدای از تحلیل های خوب دوستان در زمینه روحیه، تاکتیک برتر و موارد دیگه دو مورد رو متذکر بشم: اولا لطف حضرت حق و اراده او که تا اراده باریتعالی نباشه برگی از درخت نمیفته. رحمت و لطف او شامل مردمان سختی کشیده سوریه شده تا دوباره اسیر جنایات گله های شیطانی داعش و جبهه نصره و... نشن دوما از یاد نبریم دلاوری رادمردان ایرانی که چه در عرصه آموزش که از رزم مقدماتی گرفته تا سطوح پیشرفته، شناسایی و طراحی عملیات و حتی نبرد مستقیم زحمت های فراوانی برای ملت عراق و سوریه بدون توجه به قومیت یا مذهب اونها کشیدن و خون سرخ شهدای این سرزمین، تضمین تمامیت ارضی دو کشور سوریه و عراق شد. امیدوارم این موردو چه سوری ها و چه عراقی ها از یاد نبرن که رفیق زمان سختی شون چه کشوری بود.

امیدوارم زودتر بساط تهاجم اردوغان رو جمع کرده و مناطق اشغالی رو فتح دوباره ای کنند. این اردوغان به زنان و کودکان و پیران هم رحم نمیکنه و ابائی از قتل عام مردم عادی نداره. خدا لعنتش کنه که به همراه دیگر متحدین اخوانی اش صد راه بدی در راه محور مقاومت شدند. هیچ وقت فکر نمیکردن نه آمریکا و اسرائیل و انگلیس و نه کشورهای منحط بقول دوستمون عرب زبان بلکه اخوان المسلمین و احزاب وابسته اش این بلارو سر منطقه بیارن.

هیچ وقت درک نکردم چرا ارتش سوریه بعد از رهایی بسیاری از نقاط از سلطه داعش و جبهه نصره و احرار شام و ارتش آزاد و... و جمع شدن همه اراذل و تروریست ها در ادلب از سمت نیروهای دولتی سوریه و متحدین مسلطی مثل ایران دست روی دست گذاشته شد. روحیه بازاری و خباثت روسیه برام طبیعیه ولی اینکه سوریه و ایران چرا اینقدر دست و روی دست گذاشتن جای تعجب داره. مورد دوم به تاخیر انداختن فرایند مشارکت دادن بقیه اقوام کرد نژاد و سنی مذهب و بازگشت کشور به چرخه طبیعیشه. واقعا وضعیت سوریه از اون اوضاع داغون سالهای 2014 و 2015 فاصله گرفته. پس وقتی دست بشار اسد دیگه زیر تیشه نیست میتونست با انعطاف بالاتری کردها و حتی اون مخالف متعادل رو وارد سیاست کنه. شاید حالا این جمله که انتخابات ایمنی سازی کشور هستف به معناش پی می برم. هرچه چرخه فرایند سیاسی به عقب بیفته خناثان که در پلن ای شکست خوردن سراغ پلن های بعدی میرن. بقول لرد وریس :طوفان ها میان و میرن، امواج سر هم می کوبن، ماهی بزرگ، ماهی کوچکتر را می خوره، و من همچنان پارو می زنم. این تعلل محور مقومت خدای نکرده ممکنه منجر به فعال کردن پلن سی از طرف خناثان بشه یعنی سو استفاده اسرائیل، عربستان یا گسیل تروریست ها از سمت اردن و... امیدوارم این قضیه زودتر ختم شه و بعد ادلب و بعدهم بازگشت آرامش به کشور جنگ دیده سوریه و عبور به سمت تکثر گرایی.

هم نیاز به مقاله و تولید محتوای تحلیلی هست که قابل دفاع و به روز باشه و هم بحثای چالشی . چون در خیلی از بحثا، نظرات و دیدگاه ها تبادل میشه، فرد یاد میگیره و اطلاعاتشو به اشتراک می زاره. اگه ر هرکدوم افراط بشه یا اون سایت دچار کسالت میشه و یا رقیق بودن محتوای ارائه شده و پرش از روی مطالب و گیج کننده بودن اونها میشه. پس تعادل بین این دو و حضور هردو عنصر ضروریه.