در مورد استفاده از موتور rd33 و یا AL-31 جدای از مزیت ها و معایب ، شاید یکی از عللی که باعث شده حول و حوش این دوتا مانور داده بشه تا حدودی زیادی امکان در دسترس بودن این دو پیشرانه است. rd33 با توجه به کاربردش در جنگنده میگ 29 که در اختیار ایران هست و AL-31 هم باتجربه موفق این پیشرانه که یکی از ارکان قدرتمند جنگنده سوخو 30 است. ما در حال حاضر موتور تی اف 30 رودر اختیار داریم و بعد از 40 سال به نوعی سازگاری با این موتور رسیدیم ولی در مورد مخاطرات جدیدتر مثل ایگل ( و جدیدتر) که نیاز به موتور قابل اتکاتری که دچار واماندگی نشه به تولید با کیفیت تر و یا تامین اون ( یا موتوری مشابه و بهتر مثل F110-GE-400) از طرق دیگری هستیم. در این مورد هم که روابط ما با کشورهای غربی مشخص هست، در این 40 سال هم اثری از تولید این موتور در داخل کشور نبوده پس انتخاب ما محدوده و تقریبا تنها گزینه کشور روسیه است. اگه قرار باشه که روسیه حداقل همکاری رو هم با ما نداشته باشه شاید بهتر باشه در بعضی زمینه ها رویه مونو عوض کنیم. در ادامه دوست گرامی M-ATF به نکات خوبی اشاره کردند. واقعا در این 40 ساله ما هر آزمون و خطایی که بود رو انجام دادیم، فرصت دیگه ای نیست. وضعیت موجود تنها در صورتی قابل قبوله که تنها مواجهه ما با اشرار و گروه های مسلح در لب مرز باشه ولی اگه فکری اساسی نشه دیر نباشه زمانی که بحرین و قطر و کویت هم برای ما رجز بخونن( امارات که مدتی پیش خوند)! در حال حاضر هم که تمرکز بر سمت جنگنده های چند منظوره فشرده ولی کاراتر رفته که هم از قدرت دفاعی (چه در فاصله ای دور و چه داگ فایت) و همچنین تهاجمی به صورت همزمان برخوردار باشند. خیلی از ارگان و افراد تلاش قابل ستایشی برای نگهداری و ارتقای داشته های نیروی هوایی انجام میدن ولی نبود و یا ناکافی بودن تصمیم گیری و اقدامات کلان این اجزا رو نتونسته به سمت نتیجه ای که مورد انتظاره رهنمون کنه.تا وقتی اهدافی کلان تصور نشه نمیشه به برنامه ریزی و تصمیمات بزرگی رسید و این تصمیمات هم پیش فرض هایی دارن مثل سرمایه گذاری خوب و بلندمدت و عدم تصمیم گیری های خلق الساعه، تعامل با کشورهای صاحب دانش در حوزه نظامی، اهمیت و ارزش قائل شدن برای دانش بومی و همچنین بازاریابی و نیازسنجی برای ورود یک محصول هست.به نظرم ما در همون در نظر گرفتن اهداف و تصمیم گیری و تصمیم سازی مشکل داریم. به قول یکی از بزرگان انسان تا زمانی که اشتباه خود را نشناسد محکوم به تکرار آن است. باید دید که نسخه بهبود یافته جنگنده اف 5 کدام مورد رو پوشش میده؟ نقش یک بمب افکن قدرتمند مثل سوخو 34، یک جنگنده رهگیر کم نقص مثل اف 14 ، یک جنگنده چند منظوره چند منظوره مثل اف 15؟در حالت حداقلی حتی اگه چند اسکادران از این تولید بشه میتونه آسمان کشورمون رو در مقابل کشورهای رقیب که ماشالا کم هم نیستن ، پوشش بده. همچنین کدام کشوری که رابطه ای دوستانه با ما داره حاضر به خرید این جنگنده هست؟ فعلا جنگنده چند منظوره برای ما بقولی اوجب واجبات هست و اگه از این مسئله و تامین اون خیالمون راحت شد اون موقع میشه زمان بخریم و به سمت توسعه آهسته و پیوسته کوثر یک رفت.

برادر گرامی مسلما شما مسلط هستید ( و شکسته نفسی می فرمایید). اینها گمانه زنی بود و صرفا چند پیشنهاد و چون در تاپیک مربوط به ارتقای اف 14 در این مورد و مقایسه اش با راهکارهای موازی دیگه خیلی بحث نکرده بود، پس این نوشتار بنده زمینه ای بود برای استفاده از دانش و نظر دوستان برای بررسی بیشتر این موضوع. در مورد فرمایش شما : بنده قدرت تی اف 30 رو با آر دی 33 یا AL-31 مقایسه نکردم. منظور مشکل واماندگی تی اف 30 بود . به نظرم این تاپیک در این زمینه خوبه در مورد حذف بال متحرک هم کاهش هزینه و هرچه ساده و عملی تر کردن طرح مد نظرم بود. در مورد همین کوثر 1 هم اونطور که پیداست مشکل بودجه وجود داره پس طبیعیه که برای طرحی به پیچیدگی ارتقا و تولید اف 14 نیاز به سرمایه و ریسک بالاتری وجود داره. در مورد مانور پذیری میگ 23 هم باید گفت این هواپیمای نسل سه چندان مانورپذیر نبود و اگه مثلا استرایک ایگل یا سوپر هورنت را هماوردی فرضی برای این طرح بدونیم، از نظر مانور پذیری خیلی بهتر از میگ 23 هستند.

دو تاپیک جی اف 17 ( تندر) و کوثر دو بحث تقریبا مشابه داره. یکی امکان استفاده از جنگنده تندر و دومی بومی سازی کامل جنگنده اف 5. اگرچه ممکنه گزینه اول راه حلی ممکن و مناسب برای زمان حال و گزینه دوم اقدامی ارزشمند و بالا برنده روحیه و اعتماد باشه ولی به نظرم هچ کدوم تغییر محسوسی در توازن نیروهای هوایی در منطقه ایجاد نمی کنند و گره گشای هیچ کدام از مشکلاتی که داریم نیستند. ما زمانی شاه مهره ای به نام تامکت رو در نیروی هوایی مون داشتیم که علی رغم بسیاری از کاستی ها چه در ابتدا و چه در انتهای دفاع مقدس، تونست بار خیلی از مشکلات رو به دوش بکشه و راه گشا باشه. ولی حتی در صورت موفق بودن جنگنده کوثر یک این جنگنده تا طی طریق مسیری به مانند اف 5 تا اف 18 راهی بسیار طولانی رو در پیش رو داره راهی که خیلی سخت و گاه نیاز به طراحی مجدد در جمیع قسمت های این جنگنده از موتور، رادار و... داره. طی طریق بین اف 5 تا اف 18 فقط دو سکانه کردن جنگنده نیست. به نظرم گزینه بهتر و البته بسیار چالش برانگیزتر توسعه جنگنده اف 14 به منظور چند منظوره کردن این جنگنده اعم از نقش بمب افکن و برتری هوایی و رهگیری باشه یعنی همون کاری که با مسیری ساده تر در مورد اف 15 انجام شد و واقعا ظرفیت استفاده از این جنگنده خوب بسیار گسترده تر شد. در دنیای کنونی این همه طرح های مختلف که عملا همه نقش جنگنده پشتیبانی نزدیک رو دارن، موازی کاری و بالا رفتن هزینه و عدم نتیجه گیری رو به دنبال داره. در مورد اف 14 چند اقدام شاید لازم باشه: - یکی پیدا کردن موتوری خوب و کارا که مشکلات موتور تی اف 30 رو نداشته باشه. آر دی 33 می تونه بیس خوبی برای این منظور باشه و البته AL-31 گزینه ای ایده آله اگه بشه اونو تحت لیسانس کشور سازنده اش در ایران تولید کرد. - سبک کردن سازه تا بتونه برای برتری هوایی ظرفیت بیشتری داشته باشه. - حذف ویژگی متحرک بودن بالها. در این صورت اگه این روند کج دار و مریز طی باشه و سوخو 30 به ما تعلق بگیره در کنارش جنگنده ای رو خواهیم داشت که ویزگی های سوخو 30 و تولید تحت لیسانس موتور قدرتمند AL-31 به شدت میتونه بر روند ارتقاش تاثیر مثبت بزاره و اگرم سوخو 30 خریداری نشد ،حتی در صورت صرف 10 سال گزینه ای که بستر مناسب برای توسعه و پاسخگویی نیازهای حال و آینده رو داره.

ایده جالبی مطرح شد. همین اکثریت و دست برتر نداشتن حوثی ها در یمن شاید مورد جالبی باشه. جالبه تمرکز عربستان بر کشوریه که نه نیروی قابل توجهی داره و نه حتی اکثریت رو. ایران هم در حال حاضر انواع و اقسام مشکلات درونی و بیرونی رو تجربه می کنه و حتی در کمال پر رویی دارن گناه 11 سپتامبر رو هم گردن ما می اندازن! پس این وسط بی احتیاط و تهاجمی رفتار کردن بدون داشتن ابزارهای لازم می تونه همون نتیجه ای رو در بر داشته باشه که تسخیر لانه جاسوسی و یا حمله به افغانستان (در پس جنایت طالبان) یا همکاری با عراق در جنگ خلیج فارس بر علیه آمریکا می تونست برای ما در بر داشته باشه که الحمداله با کیاست و تدبیر اون دوتای دوم خطرش رفع شد. اگه با تامل به این قضیه نگاه کنیم به راحتی میشه نقشه به میان کشیدن پای ایران و گسترش جنگ رو حس کرد، نقشه ای که عملا در یمن و حتی سوریه شکست خورده و در سوریه نبرد تقریبا مغلوبه و در یمن به بن بست رسیده. به نظر بنده عاقلانه تر همین رویه است که از ضعف های عربستان( مثل ضعف رفتاری بن سلمان در قضیه خاشقچی، حریری یا حتی عبدالله دوم) با استفاده گاه و بیگاه از کارت ترکیه و.. بهره برد وگرنه شاید فعلا شرایط و ابزار بردن جنگ رو به سمتی جنگی متعارف و همه جانبه رو نداریم، بهتره به شیوه بیسمارک عمل کنیم تا هیتلر تا توسط اهریمنانی که بجز پلن A قطعا پلن B و حتی C رو در آستین دارن، سورپرایز نشیم.

هر پاسداشتی لزوما مادی نیست ولی انصافا در بزرگداشت و پاسداشت معنوی قهرمانان جنگ اعم از نیروهای هوایی، زمینی یا دریایی کم کاری شده. جالبه اگه این حجم از فداکاری در مثلا ایالات متحده رخ داده بود، خدا می دونه چه تعداد فیلم هالیوودی با کیفیت روانه پرده سینما میشد تا در این زمینه اطلاع رسانی بشه. میشد از همین حماسه بزرگوران کوشکی وابراهیمی فیلمی در حد نجات سرباز رایان ساخت . ما قهرمانانی مثل هوشنگ صمدی یا فرض الله شاهین راد یا عملیات هایی مثل کمان 99 یا حمله به اچ 3 را داشتیم که فوق العاده بودند ولی حداقل اطلاع رسانی از این قهرمانان نداشتیم، قهرمانانی که غالبا خانواده خودشون رو که می تونستن در کنار اونا باشند رو به خاطر وطن و غیرتشون رها کرده و همچنین با دقت و مهارت و تسلط با تحمل انواع و اقسام فشارها کارهایی رو کردند که واقعا کم نظیره. خیلی ناراحت کننده است که خیلی کم به حماسه دلیرمردانی که نیروی هوایی عراق رو با اف 14، اف 4 یا اف 5 منهدم کردند و یا امثال ابراهیمی سعید یا خلیل کوشکی که واقعا شاهکار کردند، پرداخته شده. واقعا نمیشه معادل مادی برای این کارهای حماسی در نظر گرفت و باید به معنای واقعی کلمه این حماسه ها برای بالا رفتن حس غرور، وظیفه شناسی و تعهد معرفی بشن. وقتی نسلی صیاد شیرازی، صمدی، ابراهیمی سعید، باکری یا کاظمی رو نشناسه طبیعی که به سمت سوپرمن، ثور، هالک یا قهرمانان پوشالی بره که به خوردشون داده میشه.