به نام خدا پهپاد Avenger شرکت جنرال اتمیکس مجهز به پاد Legion به طور خودکار هواپیما های هدف را رهگیری می کند پهپاد Avenger به همراه پاد Legion شرکت General Atomics Aeronautical Systems (GA-ASI) روز چهارشنبه اعلام کرد که برای اولین بار از یک هواپیمای بدون سرنشین Avenger مجهز به غلاف Legion لاکهید مارتین برای ردیابی و دنبال کردن اهداف استفاده کرده است. این موضوع، هوانوردان نظامی را یک قدم به دستیابی به سامانه های خودمختار که همکاری سرنشین دار-بدون سرنشین (MUM-T) را در همه عملیات های بین حوزه ای پشتیبانی می کنند، نزدیک می کند. در طول پرواز، سامانه جستجو و رهگیری مادون قرمز پاد Legion یعنی IRST21 چندین هواپیمای سریع در حال فعالیت در منطقه را شناسایی کرد و اطلاعات ردیابی هدف را به موتور خودمختار Avenger فرستاد. بخش خودمختار، اهداف را الویت بندی می کند و مانور های مورد نیاز برای درگیری با هدف را به Avenger می دهد. Dave Belvin، نایب رئیس بخش سنسورها و پایداری جهانی در لاکهید مارتین گفت: "این پرواز یک حسگر حیاتی را نشان می دهد که به هواپیماهای جنگی بدون سرنشین مانند Avenger امکان می دهد به طور خودکار در عملیات مشترک همه حوزه فعالیت کنند. ما پاد Legion را برای تشخیص و ردیابی غیرفعال اهداف برای خلبانان تاکتیکی جنگنده در محیط های محروم از رادار طراحی کردیم. این قابلیت اطلاعات لازم را فراهم می کند تا هواپیما های بدون سرنشین بتوانند اهداف هوایی دشمن را بدون دخالت انسان ردیابی کنند و با آن درگیر شوند." این پرواز بر اساس سری آزمایشی پروازهای خودمختار GA-ASI است که در دسامبر سال 2020 آغاز شد تا عملکرد نسل بعدی هواپیمای بدون سرنشین هوا به هوا را نشان دهد. ادغام نرم‌افزار پاد Legion در سامانه مدیریت ماموریت Avenger (MMS) کمتر از سه ماه طول کشید و با وجود استانداردهای پیام سامانه های ماموریت باز (OMS) فعال شد. این نمایش OMS ثابت می کند که سامانه های عملیاتی موجود را می توان به سرعت در سراسر سامانه ها با حداقل هزینه ادغام کرد. منبع

به نام خدا DRDO Ghatak هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) (2020) پهپاد رزمی Ghatak (با نام قبلی AURA) توسط DRDO (سازمان تحقیق و توسعه دفاعی) برای خرید توسط نیروی هوایی هند (IAF) در حال توسعه است. این پهپاد طرحی تمام بال و مشابه بوئینگ Phantom Ray دارد. بخش جلویی مثلثی، بال های رو به عقب، بال با لبه های عقبی دندان اره ای و موتور وسطی در میانه محفظه سلاح داخلی از ویژگی های ظاهری آن است. انتظار می رود Ghatak به عنوان یک پهپاد مسلح، یک جفت بمب هدایت لیزری یا مشابه آن (برحسب دامنه ماموریت) را حمل کند. برنامه AURA در سال 2009 و با 125 میلیون روپیه (3.5 میلیون دلار در 2019) بودجه آغاز شد. بودجه اولیه 2.31 میلیارد روپیه ای (37 میلیون دلار در 2019) برنامه در می سال 2016 توسط دولت هند لغو شد. در مارس سال 2017، مدلی در اندازه واقعی از آن برای آزمایش ساخته شد. نسخه اثبات گر فناوری به نام بستر آزمایش بال پرنده (SWiFT) توسط آژانس توسعه هوایی و انستیتو فناوری کانپور هند در حال توسعه است. از این برنامه برای توسعه فناوری مورد نیاز برای نسخه نهایی Ghatak استفاده می شود. نسخه اولیه SWiFT در سال 2021 با موتور توربوفن NPO Saturn 36MT برای پرواز های آزمایشی آماده خواهد شد. در سه‌ماهه آخر سال 2021 نسخه کوچکی از این پهپاد بال دلتا توسط ADA و انستیتوعلوم هند توسعه داده شد و به طور آزمایشی در Hosur پرواز کرد. این پهپاد با موتور میکروجت خود به حداکثر سرعت 190 کیلومتر بر ساعت دست یافت. یک ورودی هوا در بالا هوای مورد نیاز را به موتور توربوفن می رساند. خروجی موتور به یک دریچه کرکره مانند در پشت منتقل می شود تا اثر راداری پهپاد را کاهش دهد. سطح خارجی بدنه با مواد مخصوص جاذب راداری که در هند ساخته می شود، پوشیده خواهد شد. ممکن است در آینده DRDO برای توسعه بیشتر Ghatak با قدرت های دفاعی اروپایی وارد همکاری شود تا با کاهش گره های یادگیری، برنامه Ghatak سریع تر به نتیجه برسد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2020 - وضعیت: در حال توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 0 - سازنده: DRDO (هند) - کشورهای مصرف کننده: هند (احتمالی) - نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - تسلیحات: 2 بمب هدایت لیزری در داخل محفظه های داخلی - نسخه ها: Ghatak (سری پایه) منبع

به نام خدا Denel Dynamics Seeker هواپیمای بدون سرنشین (UAV) جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) (1986) برای تقریبا یک دهه، نیروی هوایی آفریقای جنوبی (SAAF) برای ایفای نقش حساس ISR در میدان نبرد به سری پهپاد های تاکتیکی Seeker متکی بود. این سامانه در سال 1986 رونمایی شد و تا وارد شدن طرح های مدرن تر و با قابلیت های بیشتر در سال 1996 در خدمت بود. از آن زمان 4 نسخه اصلی از این پهپاد ساخته شده است: Seeker I، Seeker II، Seeker 200 و Seeker 400. این هواپیما توسط نیروهای الجزایر، عربستان سعودی و امارات متحده عربی استفاده می شود. خدمه پارک های آفریقای جنوبی از این پهپاد برای مقابله با شکار غیر قانونی بهره می برند. Seeker (Seeker I) در جنگ مرزی آفریفای جنوبی (1966-1990) حضور داشت و در به پایان رسیدن این درگیری نقش مهمی ایفا کرد. پهپاد Seeker شکل و طراحی مرسومی برای سامانه های ISR بدون سرنشین دارد. بال های اصلی مستقیم و ثابت در بالای بدنه ی تخته ای و نزدیک میانه نصب شده اند. در حالی که بخش جلویی بدنه، سامانه های اویونیک، ذخیره سوخت، تجهیزات ماموریتی، دوربین و حسگر ها را در خود جای می دهد، موتور در بخش عقبی یک ملخ چند پره را در آرایش pusher می چرخاند. میله های دمی نازک از لبه انتهایی بال ها منشا می گیرند. هر بالچه دمی عمودی و این میله ها توسط یک سطح افقی در نقش پایدار ساز به هم متصل می شود. برخش زیرین چرخ دار و ثابت است. Seeker I مدل مقدماتی این سری بود. Seeker 2 با تغییرات جدید و مدرن در تجهیزات عملیاتی، برای بازار صادراتی توسعه داده شد. کارایی پهپاد در برد عملیاتی و پشتیبانی عملکرد تاکتیکی افزایش پیدا کرد. Seeker 200، یکی از جدید ترین نسخه ها، براساس پلتفرم Seeker II ساخته شده و از موتوری با مداومت کمتر استفاده می کند. از ویژگی های این نسخه می توان به توانایی شناسایی به لحظه در روز و شب و جستجو، رهگیری و هدف گذاری لیزری از آسمان اشاره کرد. طراحی آن ماژولار تر شده تا بهتر بتواند تقش های متنوعی در میدان نبرد را بر عهده بگیرد. سامانه کامل شامل 6 پهپاد Seeker 200، یک ایستگاه زمینی تاکتیکی و تجهیزات مورد نیاز می شود. Seeker 200 تا 250 کیلومتر برد دارد (از طریق کنترل در میدان دید و range-passing) و برای افزایش پایداری از یک لینک داده پشتیبان استفاده می کند. این پهپاد می تواند تا ارتفاع 5486 متری و به مدت 10 ساعت پرواز کند. محموله آن می تواند تا 40 کیلوگرم (شامل بسته جمع‌آوری اطلاعات الکترونیکی) وزن داشته باشد. Seeker 400 همانند Seeker 200 از Seeker II منشا گرفته است. محموله ماموریتی تا 100 کیلوگرم افزایش یافته و مداومت پروازی به 16 ساعت رسیده است. Seeker 400 می تواند تا ارتفاع 5486 متری پرواز کند. توانایی پرواز خودکار به همراه عملکرد خلبان دستی فعالیت می کند. این نسخه را می توان توسط 2 هواپیمای ترابری C-130 هرکولس لاکهید مارتین (یا موارد مشابه) منتقل کرد. تا پایان دهه 1990 حداقل 10 فروند Seeker II به نیروی هوایی الجزایر تحویل داده شد.بین سال های 1996 تا 2010، 11 فروند به نیروی هوایی امارات متحده ارسال شد مشخصات - سال ورود به خدمت: 1986 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 100 - سازنده: Denel Dynamics (آفریقای جنوبی) - کشورهای مصرف کننده: الجزایر، عربستان سعودی، آفریقای جنوبی، امارات متحده عربی - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) – قوای محرکه: 1 موتور معمولی که ملخ 2 پره را در آرایش pusher می چرخاند - حداکثر سرعت: 250 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 8000 متر - برد: 750 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. - نسخه ها: Seeker (سری پایه)، Seeker I (مدل تولیدی اصلی)،Seeker II (نسخه ارتقا یافته با موتور و کارایی بهتر)،Seeker 200 (نسخه به روز تر بر اساس پلتفرم Seeker II)،Seeker 400 (نسخه ای از Seeker 200 با افزایش توانایی و کارایی) منبع

به نام خدا آیا روسیه در حال آماده شده برای جنگ با طالبان است؟ امروز روسیه، تاجیکستان و ازبکستان یک رزمایش نظامی عظیم را تنها در 20 کیلومتری مرز با افغانستان به پایان رساندند که به نظر می رسد نمایش قدرت علیه گروه طالبان است که به سرعت در حال تصرف مناطق وسیعی از سرزمین از دولت کابل است. فرمانده بخش نظامی مرکزی روسیه، سرهنگ ژنرال Alexander Lapin به خبرنگاران روسی گفت: "ما در حال تکمیل تمرینات مشترک با نیروهای مسلح تاجیکستان، ازبکستان و فدراسیون روسیه هستیم. برای اولین بار، استفاده از یک گروه بین المللی از نیروها با استفاده گسترده از نیروی هوایی، شناسایی و قدرت آتش بر اساس تجربه به دست آمده در جمهوری عربی سوریه به نمایش گذاشته شد." در این رزمایش که در محل تمرین Harb-Maidon، بسیار نزدیک به مرز افغانستان، برگزار شد، بیش از 2500 سرباز شرکت کردند که 1800 نفر آن ها از روسیه بودند. حدود 500 قطعه سلاح و تجهیزات نظامی در این رزمایش مورد استفاده قرار گرفت. این مقام خاطرنشان کرد که این رزمایش ها در مقابل پیشینه تشدید اوضاع در افغانستان و تهدید نفوذ گروه های تروریستی رادیکال به کشورهای مرزی منطقه آسیای میانه انجام شده است. سرهنگ ژنرال Sherali Mirzov، وزیر دفاع جمهوری تاجیکستان اظهار داشت: "طی چند سال گذشته، تنش از خاک خاورمیانه به افغانستان منتقل شده است. تجزیه و تحلیل فرآیندهای در حال انجام در سال های اخیر نشان می دهد که وضعیت منطقه ما به توسعه رویدادها در وضعیت سیاسی این کشور بستگی دارد." در این رزمایش، نظامیان سه کشور گروه شبیه سازی شده ای از "گروه مسلح غیرقانونی" را که از مرز دولتی در جنوب تاجیکستان عبور کرده بودند، شکست دادند. سرویس مطبوعاتی بخش نظامی مرکزی روسیه روز سه شنبه اعلام کرد: "بر اساس برنامه این رزمایش، گروهی از شبه نظامیان مسلح به طور غیرقانونی برای انجام حملات تروریستی در خاک این جمهوری از مرزهای کشور عبور کردند. خدمه هواپیمای L-39 از تاجیکستان شناسایی هوایی منطقه را انجام دادند و طی آن مکان های تجمع شبه نظامیان را پیدا کردند. خلبان ها مختصات اهداف را به خدمه روس و تاجیک هلیکوپترهای تهاجمی Mi و سامانه های لانچر چندتایی موشکی Grad و Uragan منتقل کردند. پس از آتش حمله، واحدهای تفنگی متحرک سه کشور بر روی نفربرهای زرهی BTR-82A، خودروهای جنگی پیاده‌نظام BMP-2، به همراه خدمه تانک های T-72، شکست نیروهای اصلی دشمن را تکمیل کردند." به منظور جلوگیری از عقب نشینی شبه نظامیان به خط سنگی، نیروهای ویژه تاجیکستان با چتر نجات از هواپیمای An-26 فرود آمدند. این بخش افزود: "کمک به خنثی سازی دشمن که به کوه ها پناه آورده بود، با محاسبه تسلیحات خمپاره ای پایگاه 201 ارتش و نیروهای مسلح جمهوری ازبکستان انجام شد که در یک مسیر لولایی شلیک کردند." جت روسی Su-25 طی رزمایش ها، جنگنده های سوخو -25 روسیه پشتیبانی آتش برای واحد های تفنگدار متحرگ و تانکی و همچنین پوشش هوایی برای فرود نیروهای تهاجمی هوایی در فاز فعال تمرینات پرسنل نظامی از روسیه، تاجیکستان و ازبکستان را فراهم کردند. خلبانان Su-25 از فرودگاه Gissar برخاستند و حملات هوایی گروهی را با استفاده بیش از 350 موشک S-8 هوا به سطح غیر هدایتی بر روی اهدافی انجام دادند که ستونی از خودرو های زره پوش سبک و تجمع نیروهای مسلح غیرقانونی را شبیه سازی می کرد. منطقه نظامی مرکزی گفت: "خلبان ها عناصر خلبانی پیچیده را بررسی کرده و از حملات سامانه های موشکی ضد هوایی قابل حمل دشمن فرار کردند. همچنین، پرسنل نظامی بخش اشعه، حفاظت شیمیایی و بیولوژیکی روسیه از طریق آتش افروزهای پیاده‌نظام "Shmel" به دشمن حمله کردند. سرویس مطبوعاتی گفت: "پرسنل یگان های شعله افکن که برای تقویت تفنگداران متحرک تعیین شده بودند ماموریت یافتند تا اهداف شناسایی شده را سرکوب کنند. محاسبات Bumblebee بر روی نفربرهای زرهی. -82A به منطقه تعیین شده رفتند و نیروهای پناه گرفته را نابود کردند. شلیک از شعله افکن ها با مهمات مختلف، شلیک تکی و رگبار جوخه های شعله افکن از فاصله 700 متری انجام شد." شعله افکن ها در جهت حفظ منافع بخش تهاجمی نیروهای اصلی خود، از عبور از منطقه دشمن مجهز به نقاط شلیک طولانی مدت اطمینان حاصل کردند. منبع

کابین KF-21

به نام خدا Denel Dynamics Bateleur هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2016) Denel Dynamics Bateleur در دسته پهپاد های ارتفاع متوسط پایداری بالا (MALE) قرار می گیرد و با سری MQ-1 پریدیتور جنرال اتمیکس آمریکایی قابل مقایسه است. نیروی آن توسط یک موتور ملخی تامین می شود و برای شناسایی و نظارت بدون سرنشین در نظر گرفته شده است. مبدا برنامه Bateleur به سال 2003 و تبدیل آن به برنامه خصوصی توسط Denel (به صورت دقیق تر Denel Dynamics، با نام قبلی Kentron، اکنون Kentron شاخه ای از کنسرسیوم دفاعی Denel متعلق به دولت آفریقای جنوبی است) در سال 2004 بر می گردد. بدین ترتیب، دامنه طراحی Bateleur اهداف بسیار گسترده ای داشت و هیچ گونه سفارشی توسط ارتش آفریقای جنوبی ارائه نشد. پهپاد هایی مثل Bateleur با اینکه کاملا غیر مسلح هستند، اما نقش های بسیار مهمی در میدان نبرد دارند؛ نقش هایی که فراتر از شناسایی ساده دشمن اند. این نقش ها می توانند شامل رله ارتباطی، کمک در ماموریت های جستجو و نجات، تشخیص برای پشتیبانی توپخانه، تعیین لیزری اهداف زمینی، گشت های (دریایی و ...) ساده و موارد مشابه باشند. به طور قطع ارتش آفریقای جنوبی به عنوان هم کار هدف در نظر گرفته شده است اما امید هایی برای صادرات آن به کشور هایی مانند برزیل نیز وجود دارد. پهپاد های مدرن می توانند نقش مهمی در مقابله با دزدی های دریایی در حال گسترش و نگرانی های قاچاق و همچنین مدیریت خط ساحلی گسترده برای آفریقای جنوبی داشته باشند. محموله ماموریتی آن اکثرا شامل دوربین (الکترواپتیک و مادون قرمز) است. فاصله سنج لیزری در صورت درخواست روی محصول نهایی نصب خواهد شد. هدف یاب لیزری هم قابل حمل است. حداکثر وزن محموله آن در حدود 200 کیلوگرم است. بدنه به صورت ماژولار طراحی شده که در مدت کم دمونتاژ و در قطعات مجزا به راحتی منتقل می شود. انتظار می رود توان آن از یک موتور معمولی 4 سیلندر با 115 اسب بخار قدرت تامین شود. طراحی Bateleur معمولی و با استاندارد های بروز است و توسط دماغه بزرگش که اپتیک، حسگر ها و اویونیک را در خود جای می دهد، مشخص است. بدنه صاف و ساده آن، جای کافی برای چند ورودی را ایجاد می کند. اپتیک از یک بخش چرخنده در زیر دماغه آویزان است. بال ها مستقیم اند و در وسط میانه کناره های بدنه نصب شده اند. بخش دم از بال های افقی تشکیل شده که به یک جفت بالچه عمودی متصل هستند. موتور در انتهایی ترین قسمت بدنه نصب شده و یک ملخ 3 پره را در بین 2 بالچه عمودی می چرخاند. بخش زیرین Bateleur از آرایش مرسوم سه‌گانه با پایه های تک چرخ (2 چرخ فرود اصلی و یک پایه دماغه) تشکیل شده است. پایه های اصلی به محفظه هایی در زیر هر بال جمع می شوند. پایه جلویی دقیقا زیر دماغه قرار گرفته است. Bateleur به عنوان یک پهپاد کاملا خودکار طراحی شده است، به این معنی که با استفاده از ناوبری مبتنی بر GPS قادر خواهد بود تا به سمت نقاط از پیش تعیین شده پرواز کند. سامانه خلبان خودکار به گونه ای است که Bateleur قادر به برخاست و فرود بدون دخالت انسان خواهد بود. بخش زیرین چرخ دار آن، برخلاف پهپاد های منجنیق پرتاب و بازیابی با توری، نیاز به باند اماده دارد. این امر ویژگی های تاکتیکی Bateleur را محدود می کند، اما پهپادی با این اندازه توانایی پرتاب و بازیابی به شیوه دیگری را ندارد. ماکت Bateleur در ابعاد واقعی در نمایشگاه هوافضا و دفاع آفریقا در سال 2004 (AAD2004) در پایگاه Waterkloof نیروی هوایی رونمایی شد. این رونمایی ورود رسمی برنامه Bateleur به فاز عملی بود. سامانه به عنوان یک ماکت، بیشتر شبیه یک طرح اولیه کامل بود. اولین پرواز آن برای 2006 برنامه ریزی شده بود اما تا کنون این اتفاق صورت نگرفته است، به نظر می رسد تاخیر در توسعه Bateleur علت این موضوع باشد. نیروی هوایی آفریقای جنوبی به دنبال به خدمت گرفتن پهپاد های کلاس متوسط در اینده نزدیک است اما هزینه خرید یک فروند Bateleur ممکن است این نیرو را به خرید جایگزین های ارزان‌تر خارجی وادار کند. نام Bateleur به گونه های عقاب رایج در آفریقای مرکزی و جنوبی اشاره دارد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2016 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: Denel Dynamics (آفریقای جنوبی) - کشورهای مصرف کننده: برزیل (احتمالی)، آفریقای جنوبی (احتمالی) - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های میدان نبرد) - طول بال ها: 15 متر - حداکثر وزن برخاست: 1000 کیلوگرم – قوای محرکه: 1 موتور پیستونی 4 سیلندر روتاکس 914 با قدرت 101 اسب بخار یا 1 موتور 4 سیلندر پیستونی سوبارو EA-82T با قدرت 115 اسب بخار - حداکثر سرعت: 250 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 8000 متر - برد: 750 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله شامل دوربین و اپتیک های لیزری تا وزن 200 کیلوگرم - نسخه ها: Bateleur (سری پایه) منبع

به نام خدا اتمام آزمایش های زمینی موشک بالستیک قاره پیمای Sarmat توسط روسیه سامانه لانچر موشک بالستیک قاره پیمای Sarmat رئیس ارشد آژانس فضایی Roscosmos فاش کرد که موشک بالستیک قاره پیمای (ICBM) سارمات روسی مبتنی بر سیلو آزمایش های زمینی را تکمیل کرد. Dmitry Rogozin، مدیرکل شرکت فضایی دولتی روسکوسموس روسیه، روز شنبه در گفتگو با کانال یوتیوبی Soloviev Live گفت: "در واقع، ما در حال تکمیل آزمایش‌ های زمینی همه سامانه ها هستیم. هرگز پیش از این روسیه چنین موشک بالستیک قاره پیمایی نساخته بود." Sergey Shoigu، وزیر دفاع روسیه هفته گذشته گفت آزمایش های پروازی موشک بالستیک قاره پیمای Sarmat امسال آغاز می شود و در سال 2022 به پایان می رسد. انتظار می رود نیروهای موشکی استراتژیک روسیه از سال آینده موشک های Sarmat را دریافت کنند. Sarmat جایگزین موشک های R-36M2 Voevoda خواهد شد که جزو قدرتمندترین موشک ها در جهان بوده و از دهه 1970 عملیاتی اند. Sarmat به طور قابل توجهی از نسخه قبلی خود برتر است. برخی از ویژگی های آن در انجمن Army-2019 منتشر شده است. موشک جدید 208.1 تن وزن دارد ، محموله آن نزدیک به 10 تن و سوخت آن به 178 تن می رسد. بر اساس گزارش رسانه های دولتی روسیه، برد سارمات حدود 18000 کیلومتر است. Sarmat می تواند از مسیرهای غیرقابل پیش بینی پرواز کند و مناطق دفاع موشکی را دور بزند. این موشک می تواند بر فراز قطب شمال و جنوب پرواز کند و از جهاتی که برای رهگیری در نظر گرفته نشده است به اهداف نزدیک شود. Sarmat می تواند یک خط از وسایل ورود مجدد از جمله گلایدر های مافوق صوت Avangard را حمل کند. برخلاف ICBM های Yars و Topol-M، سارمات از سوخت مایع استفاده می کند. قدرت بیشتر، امکان حمل کلاهک های بیشتر، اهداف ساختگی ، جمر ها و سایر ابزارها برای شکستن دفاع موشکی را فراهم می کند. تا کنون، آزمایش‌ های Sarmat در Plesetsk در حال انجام است و به آزمایش‌ های pop-up محدود می شود تا آمادگی های قبل از پرتاب و نحوه خروج موشک از سیلو را بررسی کند. یک بار شارژ کوچک ماکت را به ارتفاع چند ده متر می رساند. منبع

به نام خدا Dassault nEUROn هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) (2018) داسو nEUROn اثبات گر فناوری پهپاد رزمی است که برای ارائه یک UCAV مستحکم، با دوام و مسلح به قدرت های اروپایی ساخته شده است. با اینکه این برنامه توسط کنسرسیوم فرانسوی (داسو) رهبری می شود، nEUROn پروژه مشترک اروپایی است که شامل ساب AB از سوئد، Alenia Aeronautica از ایتالیا، EADS CASA از اسپانیا، EAB از یونان، RUAG از سوئیس، Thales از فرانسه و EADS فرانسه می شود. داسو مسئول مونتاژ و آزمایش های پروازی خواهد بود، طراحی پایه، اویونیک و سامانه سوخت توسط ساب توسعه داده می شوند. مجموعه سلاح ها توسط Alenia Aeronautica و سامانه ارتباطی توسط EADS CASA و Thales ساخته خواهند شد. منشا nEUROn به طرح یک بمب افکن 2 موتوره پنهان کار بدون سرنشین بزرگتر توسط داسو بر می گردد. با مشارکت بیشتر کشور های اروپایی، داسو این طرح را به اندازه ای کوچک‌تر؛ با 1 موتور و تسلیحات مرسوم تر تقلیل داد. اطلاعات جمع‌آوری شده از این طرح برای تولید انبوه یک محصول نهایی با دوام (پهپاد یا هواپیمای سرنشین دار) در آینده استفاده خواهد شد. از آنجایی که بسیاری از کشور های شرکت کننده برای دهه های آینده انتظار یک هواپیمای سرنشین دار بزرگ مقیاس را ندارند، برنامه این پهپاد رزمی نیاز به مشارکت و تجارب بیشتری در طراحی مشترک، توسعه و ساخت یک هواپیما با مبدا اروپایی دارد. از این رو، فواید طولانی مدت این برنامه کاملا مشخص است. داسو nEUROn ظاهری بال دلتا با برجستگی هایی روی قسمت بالایی دارد، بخش زیرین بدنه و بال ها تا جای ممکن صاف و ساده هستند. تک موتور آن به همراه ورودی هوای ذوزنقه ای شکلش در وسط قسمت بالایی بدنه نصب شده است. خروجی آن طرح خاص و رادار گریزی دارد که در پشت قرار گفته. سطوح بدنه و بال ها تبدیل به یک سطح ترکیبی یکپارچه شده اند تا ویژگی های پهنان کاری آن افزایش یابد. به دلیل نبود هیچ سطح دمی عمودی، اساسا nEUROn طرحی بال پرنده است. چرخ ها (از نوع سه‌گانه مرسوم) کاملا به داخل بدنه جمع می شوند. سلاح ها در محفظه داخلی حمل می شوند تا توانایی های پنهان کار nEUROn بیش از پیش افزایش یابد. nEUROn از نظر ابعاد، با حدود 10 متر طول و 12 متر طول بال، هم سطح هواپیما های سرنشین دار تمام اندازه یا پهپاد های رزمی مانند "RQ-170 "Sentinel لاکهید مارتین قرار می گیرد. وزن خالص آن 4900 کیلوگرم است که در حالت تجهیز کامل به محموله های ماموریتی به 7000 کیلوگرم می رسد. توان nEUROn از طریق یک موتور توربوفن Rolls-Royce-Turbomeca Adour / SNECMA M88 در وسط بدنه تامین می شود. حداکثر آن بالای 980 کیلومتر بر ساعت تخمین زده می شود و انتظار می رود تا ارتفاع 14000 متری پرواز کند. کنترل پرواز و انتقال سلاح کاملا خودکار طراحی شده اما در صورت نیاز امکان مداخله انسانی به عنوان پشتیبان نیز وجود دارد. با شروع برنامه از سال 1999، داسو تبدیل به اولین قدرت اروپایی شد که پرواز آزمایشی پهپاد های رزمی پنهان کار را انجام داد. در آپریل 2014، nEUROn به همراه جنگنده چند منظوره رافال و جت تجاری فالکون 7X در بالای دریایی مدیترانه دیده شد. در نوامبر سال 2015، nEUROn آزمایش های پروازی و رهاسازی سلاح را در سوئد به پایان رساند. در ژانویه سال 2019، جنگنده اسپانیایی یوروفایتر تایفون وارد فرانسه شد تا وارد مبارزه با داسو nEUROn شود. انتظار می رود این آزمایش توانایی های پنهان کاری nEUROn را به نمایش بگذارد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2018 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: Dassault Aviation (فرانسه) - کشورهای مصرف کننده: فرانسه (احتمالی)، ایتالیا (احتمالی)، هلند (احتمالی)، سوئد (احتمالی) - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 9.5 متر - طول بال ها: 12.5 متر - وزن: 4900 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 7000 کیلوگرم (2100 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن Rolls-Royce-Turbomeca Adour / SNECMA M88 با رانش 40 کیلو نیوتن - حداکثر سرعت: 980 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 14000 متر - تسلیحات: 2 موشک هوا به سطح یا بمب های هدایت دقیق 230 کیلوگرمی - نسخه ها: nEUROn (نام پروژه) منبع

به نام خدا DARPA KQ-X (Global Hawk) اثبات گر تانکر سوخت رسان هوایی بدون سرنشین (2012) KQ-X برنامه ای است که توسط DARPA سفارش داده شده تا 2 فروند از پهپاد های RQ نورثروپ گرومن متعلق به ناسا را برای تحقیق درباره ی روش های سوخت گیری هوایی مستقل و امکان سنجی آن تغییر دهند. قراردادی 33 میلیون دلاری به نورثروپ گرومن اهدا شد تا الزامات برنامه شامل نصب چیدمان شلنگ و لنگر را تهیه کند تا یکی از گلوبال هاوک ها به عنوان تانکر سوختگیری هوایی و دیگری به عنوان هدف سوختگیری به کار بروند. این برنامه توانایی فعالیت خودکار به پهپاد ها را بدون دخالت انسان می دهد. پیش بینی می شود که سوخترسانی هوایی گلوبال هاوک توانایی پرواز تا یک هفته را به آن می دهد. در آگوست سال 2012، اعلام شد که 2 فروند گلوبال هاوک پرواز نزدیک به هم را کامل کرده اند. برخلاف سامانه های انتقال سوخت شلنگ و لنگر معمولی که در هواپیما های بال ثابت فعلی استفاده می شوند (و در آن هواپیمای سوخت گیر به دنبال سوخترسان قرار می گیرد)، در برنامه KQ-X هواپیمای گیرنده در جلو و بالای تانکر قرار می گیرد و شلنگ پایین آورده می شود تا به تانکر برسد. هواپیمای تانکر با میله بلند در دماغه اش که برای جمع‌آوری داده های ماموریتی حساس به کار می رود، مشخص است. این 2 هواپیما در طول آزمایش در انواع موقعیت های نزدیک به هم قرار گرفتند. فاز دوم آزمایش در سپتامبر 2012 لغو شد. گلوبال هاوک های مورد استفاده، تحت مالکیت ناسا بودند و به طور مشترک با نورثروپ گرومن مورد استفاده قرار می گرفتند. ناسا به 2 هواپیمای خود برای ماموریت های علوم جوی در ژوئن سال 2012 پس از آزمایش های کنترل پرواز احتیاج داشت، باید تغییرات را بر می گرداند و آن ها را برای پرواز رهگیری طوفان پیکربندی می کردند. ممکن است آزمایش های دیگری انجام شده باشند اما ناسا در ژوئن آن سال استفاده از گلوبال هاوک را پس از سقوط یکی از این پهپاد ها که در اختیار نیروی دریایی بود، متوقف کرد. پرواز سی ام ماه می نهمین و آخرین آزمایش این برنامه بود که در آن 2 هواپیما در ارتفاع 13700 متری در نزدیکی هم پرواز کردند تا آیرودینامیک و فعل و انفعالات کنترلی اندازه گیری شوند. داده های پروازی وارد شبیه‌ساز شدند و شبیه‌ساز نتیج گرفت که 60 درصد تلاش برای سوختگیری خودکار منجر به اتصال میله سوختگیری به لنگر گیرنده خواهد شد. آزمایش های سوختگیری خودکار بعدی تحت برنامه اثبات گر سامانه های هوایی رزمی بدون سرنشین و با نرم‌افزار X-47B نورثروپ گرومن انجام شد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2012 - وضعیت: در حال توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 2 - سازنده: نورثروپ گرومن، ناسا (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: سوختگیری هوایی (سازه هوایی اختصاصی یا تغییر یافته برای انتقال سوخت به هواپیماهای هم پیمان)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 13.54 متر - طول بال ها: 35.41 متر - ارتفاع: 4.62 متر - وزن: 3850 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 10400 کیلوگرم (6550 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن Allison Rolls-Royce AE3007H با رانش 300 کیلو نیوتن - حداکثر سرعت: 800 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 20000 متر - برد: 25000 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. فقط سوخت داخلی - نسخه ها: KQ-X (نام پروژه، 2 پهپاد نورثروپ گرومن برای آزمایش های ناسا مورد استفاده قرار گرفتند) منبع

به نام خدا خبرگزاری های چینی: هویتزر های M109 فروخته شده به تایوان اردک هایی منتظر حمله هوایی چین اند هویتزر M109A6 پالادین رسانه های چینی از فروش هویتزر های خودکششی ایالات متحده به تایوان انتقاد کرده و آنها را هدف مستقیم ارتش آزادی بخش خلق (PLA) می‌دانند. دولت بایدن به تازگی اولین فروش تسلیحات خود به تایوان را تائید کرد که شامل 40 دستگاه سامانه توپخانه هویتزر متوسط خودکششی M109A6 صد و پنجاه و پنج میلی متری، 1698 دستگاه کیت هدایت دقیق برای مهمات، قطعات یدکی، آموزش، ایستگاه هایی زمینی و ارتقا هویتزر های نسل قبل به ارزش 750 میلیون دلار می شود. اخیرا گلوبال تایمز به نقل از Wei Dongxu، کارشناس نظامی مستقر در پکن، گفت: "زمانی که نیروهای مسلح در جزیره تایوان نتوانند برتری هوایی را بدست آورند یا دریا را تحت کنترل داشته باشند، هویتزرهای خودکششی نمی توانند نقش مورد نظر خود را ایفا کنند، و در جنگ احتمالی در صورت استقرار در خط مقدم جبهه یا مواضع ساحلی به اهداف PLA تبدیل می شوند. " Wei مدعی شد که چنین سلاح هایی به دلیل نداشتن پوشش کافی نمی توانند از حملات ترکیبی از جنگنده های چند منظوره، بمب افکن ها، هلیکوپترهای تهاجمی، موشک ها و نیروهای زمینی فرار کنند. Wei گفت: "ایالات متحده در واقع با فروش تسلیحات به جزیره تایوان کمک نمی کند، بلکه این جزیره را به عنوان سطل بازیافت اسلحه و تجهیزات قدیمی می‌ بیند و سود غیرمنطقی بالایی از آن به دست می آورد و در عین حال مشکلات بیشتری را در سراسر جهان ایجاد می کند. Wei اضافه کرد: "ارتش آمریکا به تدریج علاقه خود را به هویتزرهای M109 از دست داده است." وزارت امور خارجه چین روز پنجشنبه این فروش سلاح را محکوم کرد و خاطرنشان کرد که چین قاطعانه اقدامات متقابل قانونی و ضروری را انجام خواهد داد. پیش از این، دولت ترامپ به توافق شامل 135 موشک کروز هدایت دقیق، موشک اندازهای سبک متحرک و غلاف های شناسایی هوایی قابل اتصال به هواپیماهای جنگنده چراغ سبز نشان داده بود. Xin Qiang، معاون مرکز مطالعات ایالات متحده در دانشگاه فودان شانگهای، از احتمال افزایش تنش توسط دولت بایدن با فروش سلاح های تهاجمی تر خبر داد زیرا هیچ قصدی برای بهبود روابط تیره چین-ایالات متحده به دلیل مسئله تایوان وجود ندارد. گفته می شود ایالات متحده در نوزدهم جولای یک نسخه تجاری از هواپیمای نظامی را در تایوان فرود آورد و به بارگیری و تخلیه پرداخت. قبل از آن، در پانزدهم جولای یک هواپیمای C-146A Wolfhound در فرودگاه Taipei Songshan به زمین نشست و 34 دقیقه باقی ماند، 3 سیاست مدار ایالات متحده در ششم ژوئن به جای هواپیمای تجاری که معمولا این وظایف را انجام می دهد، توسط یک هواپیمای ترابری C-17 Globemaster III وارد جزیره شدند. Xin ادعا کرد: "هدف واقعی ایالات متحده ایجاد مشکل برای سرزمین اصلی چین از طریق تایوان است، حتی اگر چنین اقداماتی سیگنال نادرستی را برای جدایی طلبان تایوان ارسال کند و اوضاع حساس کنونی را سخت‌تر کند." واشنگتن متحدان خود را برای افزایش فعالیت در اطراف دریای چین جنوبی و تنگه تایوان بسیج می کند. John Aquilino، دریادار نیروی دریایی ایالات متحده، روز چهارشنبه در انجمن امنیتی آسپن گفت که عملیات نظامی آمریکا در واکنش به اقدامات چین در ارتباط با هنگ کنگ و سین کیانگ انجام می شود. منبع

به نام خدا DARPA Falcon HTV-2 وسیله آزمایش مافوق صوت (2010) Falcon HTV-2 (وسیله فناوری هایپرسونیک) که به عنوان سریع ترین هواپیمای دنیا شناخته می شود، سامانه آزمایش هایپرسونیک است که توسط DARPA برای نیروی هوایی ایالات متحده توسعه داده می شود. این برنامه هنوز در حال توسعه است و هدف آن ساخت هواپیمایی است که بتواند در 60 دقیقه به هر نقطه ای از زمین برسد (طبق اعلام دارپا مسیر نیویورک تا لس آنجلس را در 12 دقیقه طی می کند). این ویژگی آن را تبدیل به سلاحی وسوسه انگیز خواهد کرد. ایده اصلی این است که تحقیقات مربوطه منجر به ساخت پهپادی با توانایی پرتاب مهمات علیه اهداف زمینی شود که به راحتی از رادار می گریزد، از موشک های مقابله کننده فرار کند و پیش از واکنش دشمن به هدف برسد. برنامه فالکون HTV-2 (حمله سریع جهانی) در سال 2003 متولد شد تا به تحقیقات روی وسیله ای برای ارتش ایالات متحده کمک کند که هدف اصلی آن رسیدن به هر بخشی از جهان در کمتر از 1 ساعت است. در طی فاز طراحی، HTV-2 با شبیه سازی های رایانه ای و آزمایش در تونل باد ساخته شد تا اعتبار چنین سامانه هایی ارزیابی شود. با اینکه آزمایش های تونل باد به 15 ماخ و زمان کوتاه محدود می شد، دارپا با منابع مالی خود توانست نسخه واقعی آن را بسازد. HTV-2 از راکت پرتاب می شود، در اساس بدون سرنشین است و کنترل زمینی آن همانند سایر پهپاد هاست. HTV-2 نسخه ای تحقیقاتی است تا اطلاعات پروازی مورد نیاز برای پردازش های پس از ماموریت را تامین کند. مفهوم کلی نسبتا ساده است و شامل انتقال یک هواپیمای بدون سرنشین به زیر مدار می شود. پهپاد از سامانه راکتی بوستر رها می شود، کنترل خود را بدست می گیرد، جهت یابی می کند و به سمت زمین شیرجه می زند، در طول این پروسه سرعتش به 20921 کیلومتر بر ساعت (20 ماخ، 20 برابر سرعت صوت) می رسد. طراحی پیکان مانند آن با سرعتی باورنکردنی اتمسفر بالایی را می شکافد، و با وجود سرعت 20 ماخی آن را تبدیل به یک گلایدر مافوق صوت می کند. سپس هواپیما با پایان ماموریت خود در سقوطی کنترل شده در اقیانوس می افتد. به دلیل پرواز زیر مداری، بدنه HTV-2 قادر به تحمل گرمای بسیار زیاد (تا 2000 درجه سانتی گراد) در طول پرواز با سرعت زیاد و ارتفاع بالا خواهد بود. همچنین، اصول آیرودینامیک آن باید به شدت پایدار باشد و در سرعت های بالا کنترل شود. سوار کردن آن بر دوش هواپیمای بوستر کار جدیدی در نیروی هوایی ایالات متحده نیست. آن ها از این شیوه پرتاب در دسته ای از سامانه های آزمایشی خود در دهه های 1950 و 1960 استفاده کرده اند. یکی از این سامانه ها، بوئینگ B-29 Superfortress تغییر یافته بود که برای پرتاب هواپیمای راکتی Bell X-1 (با کمک این هواپیما آمریکا برای نخستین بار با موفقیت دیوار صوتی را شکست) استفاده شد. هواپیمای راکتی X-15 نورث آمریکا نیز از زیر بال های بوئینگ B-52 Stratofortress پرتاب شد. HTV-2 توسط راکت بوستر Minotaur IV Lite به فضای زیر مداری پرتاب می شود. B-29 Superfortress به همراه Bell X-1 و B-52 Stratofortress به همراه X-15 تا امروز فالکون HTV-2 دو بار با موفقیت پرتاب شده اما هر دو پهپاد به دلیل از دست رفتن ارتباط، به صورت کنترل نشده به اقیانوس سقوط کردند. اولین پرواز در آپریل سال 2010 انجام شد و در طول آن به سرعت 17 تا 22 ماخ رسید. دومین و آخرین پرواز عمومی شده در دهم آگوست 2011 در پایگاه هوایی Vandenberg در کالیفرنیا به وقوع پیوست. این پرواز 9 دقیقه به طول انجامید و طبق گقته ها پیش از سقوط، اطلاعات با ارزشی مثل رسیدن به سرعت 5.8 کیلومتر در ثانیه استخراج شد. بررسی پرواز پرواز فالکون HTV-2 به چند فاز اصلی تقسیم می شود. فاز اولیه "فاز پرتاب" است که شامل لانچر بوستر Minotaur IV Lite برای رساندن HTV-2 به فضا می شود. نیروی تراست سامانه Minotaur IV به فالکون اجازه می دهد به سرعت و ارتفاع تقریبا مداری برسد. پس از پرتاب و رسیدن به ارتفاع مورد نظر، HTV-2 از بوستر لانچر جدا می شود و با فعال کردن سامانه کنترل بازخورد (RCS)، جهت خود را با استفاده از تراستر های خود (همان طور که شاتل های فضایی جهت خود را در خارج از جو تنظیم می کنند) در شرایط تقریبا مداری تنظیم می کند. به این فاز "فاز جهت گیری ورود دوباره" می گویند. HTV-2 در حین رسیدن به خود کنترلی، وارد "فاز ورود دوباره" می شود. در این فاز پهپاد به صورت کنترل شده به سمت زمین شیرجه می رود. پس از آن HTV-2 وارد "فاز به بالا راندن" می شود که در واقع HTV-2 جهت و سرعت خود را تنظیم می کند. "فاز گلاید" فاز بعدی است که در آن HTV-2 با سرعتی باورنکردنی در کمتر از 1 ساعت به هر نقطه ای روی زمین می رسد. تا این زمان، این دوره برای آزمایش اعتبارسنجی سامانه های داخلی، کنترل پرواز، جمع‌آوری داده و توانایی های آیرودینامیک استفاده شده است با اینکه برنامه های نیازی بسیارند. پس از پرواز، هواپیما وارد "فاز ترمینال" می شود. در این فاز HTV-2 بر می گردد و با شیرجه به منطقه ای از پیش تعیین شده، ماموریت خود را طبق برنامه ریزی به پایان می رساند. سپس گروه بازیابی هواپیما را برای استفاده مجدد جمع‌آوری می کنند. راکت بوستر Minotaur IV Lite Minotaur IV Lite نسخه توسعه یافته از خانواده راکت های Minotaur IV است.Minotaur IV پس از درخواست نیروی هوایی ایالات متحده برای یک سامانه پرتاب چند بار مصرف برای رسیدن به مدار کم زمینی، از سری موشک های Peacekeeper توسعه داده شد. نسخه Lite لانچر Minotaur IV از پروسه ای 3 مرحله ای و سوخت جامد استفاده می کند و به ارتفاع زیرمداری می رسد. Minotaur IV تا کنون 4 پرتاب موفق داشته است که در اولین پرواز خود سامانه HTV-2 را حمل کرد. با هزینه 50 میلیون دلار برای هر پرتاب، Minotaur IV سامانه پرتاب گران‌قیمت قابل استفاده مجدد است. راکت Minotaur IV Lite در سپتامبر 2007 اعلام شد که نیروی هوایی ایالات متحده با پروژه Blackswift موافقت کرده است (Blackswift هواپیمایی مافوق صوت بدون سرنشین در اندازه یک جنگنده است که با نام HTV-3X شناخته می شود). با این حال، این برنامه در اکتبر سال 2008 به دلیل کمبود منابع مالی لغو شد. HTV-1 اصلی تا مرحله طراحی مفهومی پیش رفت اما قبل از کاربردی شدن HTV-2 لغو شد. Blackswift مشخصات - سال ورود به خدمت: 2010 - وضعیت: در حال خدمت محدود - تعداد فروند ساخته شده: 2 - سازنده: دارپا (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) – قوای محرکه: نامشخص - حداکثر سرعت: 20921 کیلومتر بر ساعت - تسلیحات: ندارد. - نسخه ها: HTV-2 (سری پایه) منبع استفاده از این مطلب در صورت نام بردن سایت میلیتاری (www.military.ir) مجاز است

به نام خدا Tu-22M3 های روسی بمباران پایگاه های جنگ طلبان را در یک رزمایش نزدیک افغانستان تمرین می کنند Tu-22M3 نیروهای روسی با استفاده از چهار بمب افکن Tu-22M3 در رزمایش با ازبکستان در نزدیکی مرز این کشور با افغانستان، بمباران اردوگاه شبه نظامیان شبیه سازی شده را تمرین خواهند کرد. در واضح ترین نشانه مبنی بر اینکه مسکو قصد حمله به اهداف طالبان را دارد، وزارت دفاع روسیه روز پنجشنبه اعلام کرد: "Tu-22M3 از یک فرودگاه در منطقه ساراتوف برخاسته، به محل تمرین Termez پرواز می کند و حملات بمباران گروهی علیه اردوگاه های استتار شده شبه نظامیان و انبارهای مهمات را در تمرین مشترک روسیه و ازبک انجام می دهد." این وزارتخانه گفت: "یک جفت جنگنده میگ -29 نیروهای پدافند هوایی و نیروی هوایی جمهوری ازبکستان پوشش بمب افکن های روسی را تامین می کند." این رزمایش تا دهم آگوست در منطقه هم‌مرز با افغانستان با حضور 1500 سرباز ادامه خواهد داشت. Tu-22M3 بمب افکن مافوق صوت دوربرد برای درگیر شدن با اهداف دریایی و زمینی با موشک های هدایت شونده و بمب های هوایی طراحی شده است. به علاوه، این رزمایش شامل هواپیماهای تهاجمی از پایگاه هوایی کانت روسیه در قرقیزستان مانند هواپیماهای تهاجمی Su-25 و هلیکوپترهای Mi-8 است که هر دو در حمله روسیه به افغانستان در دهه 1980 مورد استفاده گسترده قرار گرفتند. طالبان احیای طالبان طالبان سه شنبه شب در کابل، پایتخت افغانستان، با بمب و تفنگ به بسم الله محمدی، وزیر دفاع، حمله کردند که ناموفق بود. ذبیح‌الله مجاهد ، سخنگوی طالبان در بیانیه ای در رسانه های اجتماعی گفت: "طالبان چهارشنبه حمله به کابل را انجام داده است. این حمله آغاز عملیات تلافی جویانه علیه رهبران دولت کابل است که دستور حملات و بمباران مناطق مختلف کشور را می دهند." منبع

به نام خدا CSSC SG-60 پهپاد جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) دریایی (2018) SG-60 پهپاد مستقر بر کشتی با منشا چینی است که توانایی پرتاب و فرود دریایی را دارد. این هواپیما توسط شرکت کشتی سازی دولتی چین (CSSC) ساخته شده است و شباهت بسیار زیادی به پهپاد Integrator اینسیتو (به نام "RQ-21 "Blackjack در نیروی دریایی ایالات متحده) دارد. این پهپاد اولین بار در IDEX 2019 نمایش داده شد. از ویژگی های ظاهری آن می توان به بال های اصلی مستقیم، دم با ترکیب 2 میله ای و پروانه در آرایش pusher در انتهای بدنه اشاره کرد. با توجه به نقش ISR، ماموریت های SG-60 به جمع‌آوری داده دریایی محدود می شود. SG-60 همانند Integrator توسط سامانه منجنقیق پرتاب می شود و بازیابی آن از طریق skyhook و کابل است. بنابراین روی هر کشتی جنگی که فضای حمل تجهیزات را داشته باشد توانایی فرود دارد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2018 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 25 - سازنده: شرکت کشتی سازی دولتی چین (چین) - کشورهای مصرف کننده: چین (احتمالی)، پاکستان (احتمالی) - نقش: نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمانان)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 2.5 متر - طول بال ها: 5 متر - ارتفاع: 35 متر - وزن: 35 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 60 کیلوگرم (25 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور پیستونی با قدرت 8 تا 10 اسب بخار که یک ملخ 2 پره را با آرایش pusher در انتهای بدنه می گرداند - حداکثر سرعت: 135 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 5700 متر - برد: 90 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله ماموریتی شامل تجهیزات دوربین و حسگر برای نقش ISR - نسخه ها: SG-60 (سری پایه) منبع

به نام خدا روسیه تا سال 2024 موشک های قاره پیمای Topol را بازنشسته و آنها را به لانچر ماهواره تبدیل می کند موشک بالستیک Topol نیروی موشکی استراتژیک روسیه تصمیم گرفته است که موشک های بالستیک قاره پیمای توپول را در سال 2024 از خدمت نظامی خارج کرده و از آنها در برنامه های غیرنظامی استفاده کند. یک منبع در بخش دفاعی TASS در روز پنجشنبه گفت: "برنامه ریزی شده است که جدیدترین موشک بالستیک قاره پیمای Topol در سال 2024 از خدمت در نیروهای موشکی استراتژیک خارج شوند. موشک های توپول خارج از خدمت با موشک بالستیک قاره پیمای Yars با سرجنگی MIRVed (چند کلاهک با قابلیت هدف گرفتن مستقل) جایگزین می شوند." در نوامبر سال گذشته، یوری سولومونوف، طراح ارشد موسسه فناوری حرارتی مسکو، گفت که برخی از ICBM های توپول که از کار افتاده اند، به عنوان موشک های حامل Start-1 مجددا مورد استفاده قرار خواهند گرفت. وی گفت: "تصمیم گیری در مورد این موضوع در سال 2020/2021 تصمیم گیری می شود." سولومونف افزود: "همه چیز به دو برنامه برای ایجاد دو گروه از ماهواره های کوچک بستگی دارد، که راکت های Start-1 برای آنها وسایل پرتاب مناسبی اند." تعداد 360 سامانه توپول در ده لشکر نیرو های موشکی استراتژیک روسیه در سال 1999 وجود دارد. تست موشک بالستیک قاره پیمای RS-24 Yars با قابلیت هسته ای توسط روسیه Start-1 یک موشک حامل سوخت جامد کلاس سبک است که بر اساس ICBM توپول ساخته شده. این موشک با حداکثر وزن برخاست 47 تن، می تواند محموله ای بیش از 500 کیلوگرم را به مدار LEO برساند. از سال 1993 تا 2006، روسیه هفت پرتاب موشک Start را از ایستگاه های فضایی Plesetsk و Svobodny (Vostochny فعلی) انجام داد. گزارش شده است که RS-24 Yars شبیه به موشک قاره پیمای SS-27 (Topol M) روسیه و موشک بالستیک زیردریایی پرتاب Bulava (SS-NX-32) طراحی شده است. طول این موشک 22.5 متر و قطر آن 2 متر برآورد شده است. اعتقاد بر این است که این موشک مجهز به یک حامل ورود مجدد (RV) جدید است که به RV اجازه می دهد در فضا و هنگام ورود مجدد مانور دهد. وزن کل پرتاب RS-24 حدود 49000 کیلوگرم برآورد شده و انتظار می رود حداقل برد آن 2000 کیلومتر و حداکثر 10500 کیلومتر باشد. منبع

به نام خدا چین از جدید ترین قطار گلوله ای خود برای انتقال نیروها به تبت استفاده می کند بخش Lhasa-Nyingchi از خط ریلی سیچوآن-تبت PLA از راه آهن تازه افتتاح شده Lhasa-Nyingchi در منطقه خودمختار تبت در جنوب غربی چین برای انتقال نیروها به منطقه استفاده کرد. js7tv.cn، سایت خبری وابسته به PLA در روز چهارشنبه گزارش داد: "سربازان در تیپ تسلیحاتی ترکیبی وابسته به فرماندهی ارتش PLA تبت اخیرا با قطار تندرو Fuxing به یک میدان تمرین در ارتفاع 4500 متری رفتند. این اولین بار است که راه آهن لهاسا-نیینگچی ، بخش مهمی از راه آهن سیچوان-تب ، میزبان ماموریت انتقال نیروها است و گامی دیگر در جهت توسعه سیستماتیک حمل و نقل نظامی چین محسوب می شود." راه آهن 435 کیلومتری به عنوان اولین خط قطار گلوله در تبت در 25 ژوئن افتتاح شد و لهاسا را به شهر نیینگچی متصل می کند. سواری یک طرفه تنها سه ساعت و نیم طول می کشد، تقریبا نصف زمان لازم برای سفر بین دو شهر را از طریق جاده. یک متخصص نظامی چینی به Global Times گفت: قطارها وسیله ای کلیدی برای انتقال پرسنل ، تجهیزات و ملزومات نظامی در مقیاس بزرگ است، همچنین می تواند مکمل حمل و نقل جاده ای باشد، که کندتر است اما می تواند بار بیشتری حمل کند و انتقال هوایی، که سریعتر است اما بار کمتری حمل می کند. این متخصص اضافه کرد: "راهها به سمت تبت و در خود منطقه طولانی اند و در محیط های چالش برانگیز از جمله زمین های پیچیده و ارتفاع زیاد ساخته شده اند، طی کردن چنین مسافتی طولانی می تواند باعث خستگی سربازان شود و هواپیماها گاهی اوقات باعث بیماری ارتفاع در مناطق فلات می شوند و ظرفیت حمل و نقل محدودی دارند." منبع

به نام خدا Chengdu (AVIC) Wing-Loong (Pterodactyl) هواپیمای بدون سرنشین ارتفاع متوسط مداومت بالا (MALE) (2014) Chengdu Pterodactyl I (یا Wing-Loong I) در نمایشگاه بین المللی هوایی و هوافضای چین (Zhuhai) در سال 2010 رونمایی شد. هدف این برنامه تبدیل پهپاد های MALE به هواپیما های بدون سرنشین رزمی (UCAV) و پشتیبانی از انواع مهمات هدایت دقیق است. اولین پرواز آن در سال 2009 انجام شد. در طول توسعه، حداقل یک فروند آن از بین رفت. گروه صنعت هواپیمایی Chengdu (CAC) با چندین دهه تجربه در هوانوردی مدرن چین، کار خود را با ساخت هواپیما های جنگنده شوروی در دوران جنگ سرد و زمانی که روابط بسیار نزدیکی بین این دو قدرت آسیایی برقرار بود، آغاز به کار کرد. از آن زمان، این شرکت به طراحی، توسعه و ساخت محصولات تقریبا داخلی برای ارتش چین و هم پیمانان (در صورت تائید صادرات) مشغول است. پهپاد Pterodactyl یکی از این محصولات است که توسط مصر، قزاقستان، مراکش، نیجریه، پاکستان، عربستان سعودی، امارات متحده عربی، ازبکستان و بنگلادش مورد استفاده قرار می گیرد. در ظاهر، Pterodactyl با بخش دماغه برجسته، بدنه صاف، بخش زیرین چرخ دار و باله های دمی عمودی رو به بیرون شباهت هایی با پهپاد پریدیتور آمریکایی دارد. بال های آن مستقیم اند و توانایی حمل 4 موشک یا بمب هدایت پذیر را دارند. یک برجستگی در زیر بخش دماغه، اپتیک های پیمایشی را در خود جای داده است. بخش زیرین برای استفاده راحت نیرو های زمینی، چرخ دار و از نوع تماما جمع شونده است. تمام چرخ ها رو به عقب جمع می شوند تا آیرودینامیک بهتری داشته باشد. توان Pterodactyl توسط یک موتور در عقب بدنه تامین می شود که یک ملخ 3 پره را در آرایش pusher می گرداند. این پهپاد توانایی مجهز شدن به رادار روزنه مصنوعی و FLIR (دوربین مادون قرمز جلو نگر) را دارد. حداکثر وزن محموله آن 100 کیلوگرم است. حداکثر سرعت آن به 280 کیلومتر بر ساعت می رسد، 4000 کیلومتر برد دارد (با مداومت 20 ساعته) و تا ارتفاع 5000 متری پرواز می کند. در مارس سال 2017، نیروی هوایی مصر به عنوان بخشی از عملیات های نیرو های مسلح مصر علیه جنگ طلبان، تعدادی حملات هوایی در شهر های ال عریش، رفح و شیخ زوید انجام داد. اکثر این حملات که در آن ها مکان های استقرار و خودرو های متحرک هدف قرار گرفت، توسط پهپاد های Wing Loong صورت گرفت و 18 کشته بر جای گذاشت. گزارش های متناقضی وجود دارد که پهپاد های Chengdu Pterodactyl I چینی با اپراتوری امارات متحده عربی به ارتش اتیوپی کمک کردند تا در تیگرای پیشروی کند. در سوم آگوست سال 2019، دولت وفاق ملی لیبی (GNA) اعلام کرد که یک پهپاد متعلق به ارتش ملی لیبی (LNA) را سرنگون کرده است. نیرو های وابسطه به خلیفه حفتر به طور گسترده از پهپاد چینی Wing Loong که امارات متحده عربی در اختیارشان می گذارد استفاده می کنند. در طول جنگ داخلی علیه GNA، نیرو های GNA پس از دریافت 12 فروند پهپاد بایراکتار TB2، از این پهپاد های ترک در 2 دسته استفاده کرد. بین می تا جولای سال 2019، نصف این پهپاد ها در طول حملات هوایی LNA توسط Wing Loong II نابود شدند. دسته دوم در جولای جایگزین پهپاد های از دست رفته شدند. در بیست و ششم می سال 2020 یک فروند پهپاد Wing Loong I توسط پدافند هوایی GNA سرنگون شد. در بیست و ششم دسامبر سال 2016، پهپاد Wing Loong ائتلاف صعودی توسط نیرو های حوثی یمن سرنگون شد. در عملیات طوفان قاطع در سال 2018، عربستان با استفاده از این پهپاد، صالح علی الصمد، از افسران عالی رتبه حوثی، را به قتل رساند. در دسامبر سال 2019، نیرو های حوثی با نشان دان لاشه پهپاد، اعلام کردند که یک Wing Loong را در یمی مورد اصابت قرار داده اند. 10 روز بعد یکی دیگر از پهپاد های Wing Loong سرنگون شد و رسانه های حوثی ها تصاویر لاشه آن را منتشر کردند. در می سال 2021، نیرو های حوثی یکی دیگر از پهپاد های Wing Loong را در منطقه نجران سرنگون کردند و تصاویر و فیلم های مکان سقوط را نشان دادند. Wing-Loong II نسخه ارتقا یافته مدل اصلی با توانایی حمل مهمات بیشتر (تا 12 موشک هوا به سطح در نقاط سخت زیر بال ها) است. وزن آن 4218 کیلوگرم و طول بال های آن 11 متر است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2014 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 250 - سازنده: گروه صنایع هواپیمایی Chengdu، شرکت صنایع هوانوردی چین (چین) - کشورهای مصرف کننده: چین، مراکش، مصر، اندونزی، قزاقستان، لیبی، نیجریه، پاکستان، عربستان صعودی، صربستان، امارات متحده عربی، ازبکستان - نقش: ضد کشتی (مجهز برای جستجو، رهگیری و درگیر شدن با عناصر سطحی دشمن توسط کسب اطلاعات بصری، پشتیبانی از رادار و تسلیحات موجود)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 9.05 متر - طول بال ها: 14 متر - ارتفاع: 2.77 متر - حداکثر وزن برخاست: 1100 کیلوگرم – قوای محرکه: 1 موتور با ملخ 3 پره در آرایش pusher - حداکثر سرعت: 280 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 5000 متر - برد: 5000 کیلومتر - تسلیحات: 100 کیلوگرم تجهیزات حسگر برای نقش ISR، تسلیحات هوا به سطح تا 200 کیلوگرم، بمب های هدایت دقیق FT-10، FT-9، FT-7، GB7 و GB4، موشک های BRM1 و AKD-10 - نسخه ها: Wing-Loong (سری پایه)، Pterosaur I (نسخه اولیه که در سال 2005 پرواز کرد)، Wing-Loong I (نام دیگر، اولین بار در سال 2009 پرواز کرد، دارای یک نقطه سخت زیر بال)، Wing-Loong II (نسخه ارتقا یافته، توانایی حمل بیشتر سلاح زیر بال، 70 درصد بدنه از کامپوزیتساخته شده است، 11 متر طول بال، 4218 کیلوگرم وزن، 480 کیلوگرم وزن محموله، 6 نقطه سخت زیر بال ها، اضافه شدن بالچه های انتهای بال، موتور بنزینی پرقدرت تر با کارایی بهتر)، WJ-1 (نسخه حمله زمینی، بدون برجستگی چانه ای، در نوامبر سال 2014 رونمایی شد)، GJ-1 (نسخه نیروی هوایی ارتش آزادی بخش خلق چین، نسخه حمله زمینی، توانایی های ارتقا یافته شامل تعیین خودکار هدف، پشتیبانی از سلاح در زیر بال ها و سامانه های اپتیکی در برجستگی پانه ای)، GJ-2 (نسخه جدید ارتش، در جایگاه نمایش Wing-Loong II در نمایشگاه هوایی Zhuhai در 2018 رونمایی شد، نشان داده شده در رنگ نیروی هوایی ارتش آزادی بخش خلق چین) منبع

به نام خدا Chengdu (AVIC) Soar Dragon (Soar Eagle) هواپیمای بدون سرنشین ارتفاع بالا مداومت زیاد (HALE) (2020) چین، همانند دیگر قدرت های جهانی، نقش پهپاد ها در نبرد های مدرن را پذیرفته است. به همین دلیل، بسیاری از شرکت های داخلی به کار گرفته شدند تا اولین نسل سامانه های بدون سرنشین برای شناسایی، رهگیری و درگیری با اهداف را تولید کنند. "Guizhou "Soar Eagle (با نام Soar Dragon هم شناخته می شود) قدمی در این راستاست تا پلتفرمی بزرگ مقیاس و پیشرفته با پیشرانه توربوجت باشد. Soar Eagle در حال حاضر تحت توسعه است و در نقش شناسایی با توانایی حمل سلاح در خدمت نیروی هوایی ارتش آزادی بخش خلق چین (PLAAF) است. Soar Eagle شباهت فاحشی با پهپاد برد بالا مداومت زیاد گلوبال هاوک نورثروپ گرومن در خدمت نیروی هوایی ایالات متحده دارد. اما چندین ویژگی متمایز آن، Soar Eagle را تبدیل به یکی از خاص ترین طراحی های چینی کرده است. تک باله دمی عمودی و بال های پشت سر هم از جمله این ویژگی هاست. Soar Eagle همانند گلوبال هاوک، قسمت جلویی برآمده ، موتور در انتها، ورودی هوای روی پشت بدنه و اندازه ای بزرگ‌تر از پهپاد های کلاس متوسط دارد (تقریبا هم اندازه هواپیما های سرنشین دار کوچک). طول بال های آن بیش از 24 متر و طول بدنه آن حدود 14 متر است. به همین دلیل توانایی های فیزیکی برای خدمت در ارتفاع و مداومت بالا را دارد و در دسته پهپاد های "ارتفاع بالا مداومت زیاد" (HALE) قرار می گیرد. نیروی Soar Eagle از یک موتور توربوجت Guizhou WP-13 که در انتهای بدنه ساده آن نصب شده، تامین می شود و حدود 43 کیلونیوتن رانش تولید می کند. WP-13 کپی چینی سری موتور Tumansky R-13 دوران شوروی است که در رهگیر های Su-15 و MiG-21 جنگ سرد مورد استفاده قرار گرفته بود. سرعت کروز آن 750 کیلومتر بر ساعت است، تا ارتفاع 18000 متری پرواز می کند و مداومت 10 ساعته دارد. اگرچه که Soar Eagle یک هواپیمای پنهان کار کامل نیست اما برخی ویژگی های پنهان کاری مثل آرایش دم V شکل رو به بیرون، بدنه لبه دار و ورودی هوای S-duct را دارد. شرکت صنایع هواپیمایی Guizhou چین پیمانکار اصلی توسعه Soar Eagle است و طراحی آن توسط شرکت هواپیمایی Chengdu پیگیری می شود. Soar Eagle اولین بار در نمایشگاه هوایی Zhuhai رونمایی شد. تا سال 2018 هفت فروند از این پهپاد در 3 پایگاه Shigatse در منطقه خودمختار تبت (3 فروند)، پایگاه هوایی Lingshui در جزیره هاینان (3 فروند) و پایگاه هوایی Yishuntun (2 فروند) مشاهده شد. در بیست و چهارم جولاس سال 2019، یک پهپاد Soar Eagle کشتی USS Antietam، کلاس Ticonderoga، که در حال عبور از تنگه تایوان بود را تعقیب کرد و اولین ماموریت خود را به ثبت رساند. تا سال 2019، Soar Eagle در 3 مکان استراتژیک مستقر است: یک پایگاه هوایی در استان Jilin، Yishitung نزدیک تبت و Lingshui در جزیره هاینان. جنگنده JL-9 در کنار 2 پهپاد soar drago مشخصات - سال ورود به خدمت: 2020 - وضعیت: در خدمت محدود - تعداد فروند ساخته شده: 7 - سازنده: شرکت صنایع هوایی Guizhou، Chengdu، شرکت صنایع هوایی چین (چین) - کشورهای مصرف کننده: چین - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، ضد کشتی (مجهز برای جستجو، رهگیری و درگیر شدن با عناصر سطحی دشمن توسط کسب اطلاعات بصری، پشتیبانی از رادار و تسلیحات موجود)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 14.3 متر - طول بال ها: 24.8 متر - ارتفاع: 5.4 متر – قوای محرکه: 1 موتور توربوجت Guizhou WP-13 (Tumansky R-13) با رانش 43.1 کیلو نیوتن - حداکثر سرعت: 7500 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 18000 متر - برد: 5625 کیلومتر - تسلیحات: موشک های ضد کشتی و کروز - نسخه ها: Soar Dragon (سری پایه)، Soar Eagle (نام دیگر) منبع

به نام خدا CETC JY-300 (Tian Shao) / (Sentinel of the Sky) پهپاد کنترل و هشدار زودهنگام هوایی (2026) یکی از پهپاد هایی که توسط صنایع بومی هوافضای چین در نمایشگاه هوایی Zhuhai سال 2018 معرفی شد، پهپاد ارتفاع متوسط مداومت بالای (MALE) Zhuhai "Tian Shao" (دیده بان آسمان) بود. این پهپاد هم اکنون توسط گروه CETC (چین)، سازنده تجهیزات الکترونیکی، در حال توسعه است. JY-300 به این دلیل تولید شده است تا نقش کنترل و هشدار زودهنگام هوایی بدون سرنشین (AEW&C/AWACS) را بر عهده بگیرد. به همین دلیل به رادار آرایه اسکن الکترونیکی فعال (AESA) مجهز شده است. شکل کلی آن همانند پهپاد پریدیتور شرکت جنرل اتمیکس است. بخش دماغه برجسته است و اجزای مرتبط با کنترل و فعالیت کلی هواپیما را در خود جای می دهد. برجستگی مجموعه اپتیک در قسمت چانه قرار دارد. بدنه رو به عقب مخروطی می شود. بخش دم از یک جفت باله عمودی رو به عقب تشکیل شده و باله افقی ندارد. در زیر دم یک بالچه شکمی کوچک قرار دارد. بال های اصلی در نزدیکی میانه بدنه نصب شده اند و از کناره های بدنه لبه دار (نشانه ای مشترک بین هواپیما های پنهان کار امروزی) منشا می گیرند. در انتهای بال های منعطف، بالچه هایی وجود دارند تا بهره وری سوخت افزایش یابد. مجموعه پیشران در انتهای بدنه قرار می گیرد و یک ملخ 3 پره را در آرایش pusher می چرخاند (همانند سری پریدیتور). از چرخ های سه‌گانه ثابت برای حرکت روی زمین استفاده می شود. مهم ترین ویژگی این پهپاد نداشتن محفظه رادار خارجی است که بین هواپیما های AWACS بسیار مرسوم است. به جای آن، آنتن های تطبیقی رادار در سطوح مختلف پهپاد مثل لبه های جلویی/عقبی بال ها و کناره های بدنه جلویی نصب شده اند تا پوششی 360 درجه ایجاد کنند. حداکثر سرعت آن به 200 کیلومتر بر ساعت می رسد و تا ارتفاع 7500 متری پرواز می کند. مداومت پروازی آن 15 ساعت است. حداکثر وزن برخاست آن 1300 کیلوگرم و وزن محموله آن 400 کیلوگرم است. طول بال های JY-300 به 17 متر می رسد. ورود JY-300 به خدمت، گام مهمی برای طراحی و توسعه پهپادی چین خواهد بود و عصر جدیدی از کنترل های بدون سرنشین AWACS را آغاز خواهد کرد. به احتمال زیاد چین این فناوری را به کشور هایی که ایالات متحده و اسرائیل از فروش پهپاد به آن ها خودداری می کنند، صادر خواهد کرد. بخشی از ویژگی های سازه ای و فنی، براساس حدس و گمان است. در نوامبر سال 2018، نسخه ای پروازی از پهپاد CETC JY-300 AEW در نمایشگاه هوایی Zhuhai به نمایش در آمد که به رادار آرایه اسکن الکترونیکی فعال (AESA) مجهز بود. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2026 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: گروه CETC (چین) - کشورهای مصرف کننده: چین (احتمالی) - نقش: هشدار زودهنگام هوایی (مجهز برای ارائه کنترل و فرماندهی در بالای میدان نبرد برای عناصر هوایی دوست)، جنگ الکترونیک (دفع فعال طیف الکترومغناطیس دشمن محافظت از نیروهای دوست در برابر این طیف)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 8 متر - طول بال ها: 17 متر - ارتفاع: 3.1 متر - وزن: 700 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 1300 کیلوگرم (600 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور با ملخ 3 پره در آرایش pusher - حداکثر سرعت: 200 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 7500 متر - برد: 3000 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. تجهیزات ماموریتی برای نقش هشدار زودهنگام هوایی - نسخه ها: JY-300 (سری پایه) منبع

به نام خدا CASIC WJ-600 هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) (2016) CASIC WJ-600 پهپاد بزرگی است که در حال حاضر تحت توسعه توسط برند شرکت علم و صنعت هوافضای چین (CASIC) قرار دارد. WJ-600 پهپادی هجومی زمینی و دریایی خواهد بود که به عنوان پلتفرم مستقل حمل سلاح برای انجام عملیات به همراه ارتش آزادی بخش خلق چین (PLA) طراحی شده است. به همین دلیل WJ-600 به اپتیک ها و حسگر های به روز چینی مجهز است و از سامانه های رهگیری و درگیری فعلی برای استفاده از انواع مهمات (بمب و به خصوص موشک) پشتیبانی می کند. اولین بار، WJ-600 در نمایشگاه هوایی چین در سال 2010 رونمایی شد. طراحی کلی آن شبیه موشک های کروز است. بدنه ی سیلندر مانند دراز و مرکزی آن، سامانه های پروازی مورد نیاز مثل سامانه اویونیک، ذخیره سوخت، تجهیزات ماموریتی و موتور را در خود جای می دهد. همانند دیگر پهپاد های رده بالا، WJ-600 بخش دماغه برجسته ای دارد تا اجزاء ماموریتی حیاتی در آن قرار بگیرند. تک موتور توربوجت در قسمت انتهایی بدنه نصب شده است. هوای مورد نیاز موتور از یک ورودی در بالای بدنه تامین می شود که کاملا در انتهای پشتی بدنه قابل رویت است. بال های اصلی صاف آن دقیقا در انتهای بخش میانی و بالای بدنه قرار دارند. هر بال یک نقطه سخت برای حمل خارجی مهمات دارد. بخش دمی هواپیما از یک باله عمودی و 2 صفحه افقی تشکیل می شود. خروجی موتور دقیقا در پایین باله عمودی قرار گرفته. بخش زیرین WJ-600 از هیچ چرخی تشکیل نشده، بلکه این هواپیما توسط یک مجموعه راکتی فرو رفته در زیر بخش دمی پرتاب و توسط سامانه چتر نجات خودکار بازیابی می شود، بدنه توسط یک بخش باد شونده (طبق تصاویر منتشر شده) محافظت می شود. WJ-600 مجهز به سامانه رادار روزنه مصنوعی و تجهیزات نظارت الکترونیکی (دوربین های معمولی و مادون قرمز، نشانه گذار و فاصله سنج لیزری و ...) است که به آن توانایی فعالیت در ارتفاع های مختلف در همه ساعات شبانه روز و همه شرایط جوی را می دهد. وزن محموله برای ماموریت های نظارت مسلح به 600 کیلوگرم می رسد که به آن توانایی انجام شناسایی فعال، شبیه سازی هدف، جنگ الکترونیک و پرواز های ارتباطی را می دهد. هر بال یک نقطه سخت برای حمل موشک یا مهمات مشابه (موسک های ضد تانک هدایت شونده، بمب های پرتابی و ...) دارد. موتور حاکثر سرعت و ارتفاع WJ-600 را به 720 کیلومتر بر ساعت و 10000 متر می رساند. برد عملیاتی آن 2100 کیلومتر است. ترکمنستان به دلیل داشتن 700 کیلومتر مرز مشترک با افغانستان، 2 فروند پهپاد WJ-600A/D با برد افزایش یافته را خریداری کرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2016 - وضعیت: در حال خدمت به صورت حدود - تعداد فروند ساخته شده: 35 - سازنده: شرکت علم و صنعت هوافضای چین (CASIC) (چین) - کشورهای مصرف کننده: چین، ترکمستان - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 5.3 متر - طول بال ها: 6.5 متر - وزن: 470 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 600 کیلوگرم (130 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوجت (WJ-600) یا توربوفن (WJ-600A) - حداکثر سرعت: 720 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 10000 متر - برد: 2100 کیلومتر - تسلیحات: موشک ضد کشتی KD-2، موشک زمین به زمین CM-502KG، بمب های هدایت شونده ZD-1 و FT-6، موشک های هوا به هوا - نسخه ها: WJ-600 (سری پایه، مجهز به موتور توربوجت)، WJ-600A (مجهز به موتور توربوفن)، WJ-600A/D (نسخه بهبود یافته برای ترکمنستان) منبع

به نام خدا CASIC Skyhawk (series) هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2020) پهپاد CASIC "Skyhawk" از صنایع هوایی چین عضوی از خانواده سامانه های بدون سرنشین (UAS) برای مصارف نظامی و تجاری است. این خانواده شامل خط تولید Sky Hawk 1 وSky Hawk 3 می شود. در نمایشگاه هوایی Zhuhai در سال 2018 نسخه بال پرنده Skyhawk (برای نقش نظارت پنهان کارانه) رونمایی شد. اولین عضو این خانواده، یعنی پهپاد مینیاتوری SH-1 در نمایشگاه هوایی Zhuhai در سال 2008 رونمایی شد. این پهپاد طراحی تمام بال داشت که قدرت آن توسط یک موتور پیستونی با ملخ 2 پره تامین می شد. آرایش کلی بدنه آن بسیار مرسوم تر از نسخه SH-3 بود. توانایی حمل محموله آن به 30 کیلوگرم می رسد. پرتاب این پهپاد از طریق منجنیق و با کمک بوستر انجام می شود، بازیابی آن از طریق باز شدن چتر نجات برای کم کردن سرعت سقوط است. بخش زیرین از میله های لغزنده تشکیل شده. طول آن 2.3 مترو طول بال های آن 4.2 متر است. به سرعت 150 کیلومتر بر ساعت می رسد و تا ارتفاع 5000 متری پرواز می کند. SH-3 بدنه ای 2 میله ای و موتور مشابه SH-1 دارد. البته بخش دم، باله های عمودی رو به پایین و متمایل به خارج دارد تا پایداری آن بهتر حفظ شود. روش بازیابی آن همانند SH-1 و با کمک چتر نجات و میله های لغزنده انجام می شود. طول آن به 3.6 متر افزایش پیدا کرده است اما طول بال ها ثابت باقی مانده. توانایی حمل محموله آن تا 5 کیلوگرم است. ارتفاع عملیاتی آن تا 3000 متر کاهش پیدا کرده و سرعت آن به 120 کیلومتر بر ساعت می رسد. SH-3 شامل 2 نسخه SH-3A و SH-3B می شود. مدل A از چرخ های سه‌گانه استفاده می کند تا دیگر نیازی به پرتاب با منجنیق نباشد. بازیابی آن هنوز با چتر نجات صورت می گیرد. مدل B پهپاد میکرو (MAV) و دست پرتاب است که توسط یک موتور الکتریکی با ملخ 2 پره نیرودهی می شود. زمان پروازی آن به 45 دقیقه محدود می شود و بازیابی آن از طریق فرود روی باند یا چتر نجات است. در ژانویه 2019، یک ویدئو از اولین پرواز نسخه پنهان کار Skyhawk منتشر شد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2008 (SH-1) - وضعیت: تحت توسعه - سازنده: شرکت علم و صنعت هوافضای چین (CASIC) (چین) - کشورهای مصرف کننده: چین - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 2.3 متر (SH-1)، 3.6 متر (SH-3) - طول بال ها: 4.2 متر (SH-1)، 3.6 متر (SH-3) - حداکثر وزن برخاست: 150 کیلوگرم (30 کیلوگرم ظرفیت بار) (SH-1)، 25 کیلوگرم (5 کیلوگرم ظرفیت بار) (SH-3A)، 1.5 کیلوگرم (0 کیلوگرم ظرفیت بار) (SH-3B) – قوای محرکه: 1 موتور پیستونی که یک ملخ 2 پره را می گرداند (SH-1) (SH-3A)، موتور الکتریکی (SH-3B) - حداکثر سرعت: 150 کیلومتر بر ساعت (SH-1)، 120 کیلومتر بر ساعت (SH-3A)، 80 کیلومتر بر ساعت (SH-3B) - ارتفاع پروازی: 5000 متر (SH-1)، 3000 متر (SH-3A) (SH-3B) - برد: 180 کیلومتر (SH-1)، 30 کیلومتر (SH-3A)، 20 کیلومتر (SH-3B) - نسخه ها: Skyhawk (نام پروژه اصلی)،Skyhawk 1 (SH-1) (نسخه سال 2008، پهپاد مینیاتوری، منجنیق پرتاب، بدنه بال پرنده، موتور پیستونی با ملخ 2 پره در آرایش pusher)، Skyhawk 3 (SH-3) (بدنه با 2 میله، موتور پیستونی با ملخ 2 پره در آرایش pusher، باله های دمی به حالت V برعکس، بخش زیرین با میله های لغزنده)، Skyhawk 3A (SH-3A) (براساس SH-3، چرخ های سه‌گانه، افزایش حداکثر وزن برخاست)، Skyhawk 3B (SH-3B) (پهپاد میکرو، بازنگری شده، بدنه مرسوم، دارای موتور الکتریکی)، Flying wing stealthy Sky Hawk (نسخه رونمایی شده در سال 2018) منبع

به نام خدا Convair F2Y Sea Dart: جنگنده ای با اسکی های آبی Convair F2Y Sea Dart هواپیمای جنگنده دریایی آمریکایی بود که هنگام برخاست و فرود از اسکی های آبی استفاده می کرد. این جنگنده فقط به عنوان نمونه اولیه پرواز کرد و هیچ وقت به تولید انبوه نرسید. F2Y تنها هواپیمای دریایی است که از سرعت صوت فراتر رفته است. این هواپیما در دهه 1950 ساخته شد تا مشکلات فرود و برخاست هواپیما ها بر روی ناو های هواپیما بر را برطرف کند. این برنامه پس از نتایج نامطلوب و حادثه دلخراش سال 1954 متوقف شد. در چهارم نوامبر سال 1954 Sea Dart در آسمان متلاشی شد و خلبان آن، Charles E. Richbourg، کشته شد. 4 فروند هواپیمای باقی مانده در سال 1957 بازنشسته شدند اما تعدادی تا 1962 آماده به خدمت باقی ماندند. شروع Sea Dart با ورود Convair به رقابت نیروی دریایی ایالات متحده برای ساخت یک هواپیمای رهگیر مافوق صوت بود. در آن زمان، تردید های زیادی برای عملیاتی کردن جنگنده های مافوق صوت از عرشه هواپیمابر ها وجود داشت. برای حل این مشکل، نیروی دریایی ایالات متحده جنگنده های زیرصوت زیادی خریداری کرد. البته این نگرانی ها دلایلی هم داشت. بسیاری از طرح های مافوق صوت در آن زمان نیاز به باند برخاستی طولانی بودند، سرعت نزدیک شدن بالایی داشتند و پایداری یا کنترل زیادی نداشتند. تمام این عوامل برای هواپیمابر ها مشکل ساز بودند. تیم Ernest Stout در آزمایشگاه تحقیقات هیدرودینامیک Convair پیشنهاد داد تا رویF-102 Delta Dagger اسکی آبی نصب کنند. پیشنهاد Convair منجر به سفارش 2 نمونه اولیه در اواخر سال 1951 شد. پیش پرواز نمونه های اولیه، 12 فروند از آن سفارش داده شد. هیچ تسلیحاتی در Sea Dart نصب نشد اما هدف برنامه، مسلح کردن نسخه تولیدی به 4 توپ 20 میلی متری Colt Mk12 و باتری راکت های غیر هدایتی با باله های جمع شونده بود. 4 فروند از هواپیما های سفارش داده شده برای ایفای نقش وسیله آزمایشی بازطراحی شدند. پس از مدتی 8 فروند دیگر هم سفارش داده شد. این هواپیما قرار بود بال دلتا و ضد آب باشد و برخاست و فرود آن توسط اسکی های آبی دوگانه جکع شونده انجام می شد. Sea Dart در حالت سکون یا حرکت با سرعت پایین در آب تا لبه عقبی بال هایش در آب فرو می رفت.اسکی ها در هنگام برخاست تا موقعی که هواپیما به سرعت 16 کیلومتر بر ساعت نرسیده بود، باز نمی شدند. توان Sea Dart توسط 2 موتور توربوجت Westinghouse XJ46-WE-02 با قابلیت پس سوز تامین می شد که هوای مورد نیاز خود را از ورودی هایی در بالای بال ها (برای عدم ورود اسپری آب) دریافت می کردند. در زمانی که این موتور ها اماده نبودند، 2 موتور Westinghouse J34-WE-32 با قدرت کمی بیش از نصف موتور های قبلی روی آن نصب شدند. نمونه اولیه از نسخه ازمایشی با یک اسکی استفاده می کرد که موفقیت آن از نسخه ی دارای 2 اسکی بیشتر بود. تا سال 1957، آزمایش هایی روی انواع آرایش های مختلف اسکی ها صورت گرفت و پس از آن به انبار منتقل شد. ایالات متحده تنها کشوری نبود که به دنبال اسکی های آبی باشد. شرکت Saunders-Roe از انگلستان نسخه ای آزمایشی از جت جنگنده قایق پرنده به نام SR.A/1 را ساخته بود که اولین بار در سال 1947 به پرواز در آمد. این طراحی در واقع یک جنگنده مجهز به اسکی بود اما نتایج خوبی نداشت. در دهه 1950، نیروی دریایی ایالات متحده آرایش داخلی یک زیردریایی هواپیمابر را مطرح کرد که می تواند 3 فروند از این هواپیما ها را حمل کند. هواپیما ها در محفظه های فشار نگه داری می شدند که از بدنه بیرون نزده بود. هواپیما ها توسط یک بالابر در سمت چپ به بالا می آمدند. در آب های آرام هواپیما خودش برخاست را انجام می داد اما در آب های متلاطم این کار توسط منجنیق صورت می گرفت. این برنامه به دلیل 2 مشکل عمده روی کاغذ باقی ماند: سوراخ مورد نیاز برای بالابر بدنه را ضعیف می کرد و انتقال بالابر بارگیری شده به ساختار بدنه دشوار بود. Sea Dart در تاسیسات Convair در سن دیگو در فرودگاه Lindbergh ساخته شد و برای آزمایش، در دسامبر سال 1952 به بندر سن دیگومنتقل شد. هواپیما با خلبانی E. D. "Sam" Shannon به طور ناخواسته اولین پرواز کوتاه خود را در حالی که قرار بود فقط آزمایش تاکسی سریع داشته باشد، در چهاردهم ژانویه سال 1953 انجام داد. اولین پرواز رسمی آن در نهم آپریل بود. موتور های کم توان باعث شدند تا جنگنده کند شود و اسکی های آبی به اندازه مورد انتظار موفق نباشند. اسکی ها با وجود بازوی لرزش گیر oleo در هنگام برخاست و فرود تکانه های شدیدی ایجاد کردند. کار برروی اسکی و بازو ها شرایط را تا حدودی بهبود بخشید اما آن ها قادر به رفع مشکل عملکرد ضعیف نبودند. Sea Dart با موتور های J34 قادر به رسیدن به سرعت مافوق صوت نبود. طراحی آن نیز مربوط دوره پیش از قانون سطح Whitcomb بود و ضریب پسای فراصوت زیادی داشت. دومین نسخه اولیه لغو شد، بنابراین اولین هواپیمای آزمایشی ساخته شد و پرواز کرد. این هواپیما به موتور های J46 مجهز بود که کارایی کمتری داشت. با این حال، با شیرجه ای کم عمق به سرعتی کمی بیش از 1 ماخ دست پیدا کرد تا به تنها هواپیمای دریایی مافوق صوت تا به امروز تبدیل شود. در چهارم نوامبر سال 1954، Sea Dart BuNo 135762 در نمایشی برای مقامات نیروی دریایی و خبرنگاران بالای بندر سن دیگو در آسمان متلاشی و خلبان آزمایشی Convair، Charles E. Richbourg، پس از عبور ناخواسته از محدودیت های سازه هوایی کشته شد. ریچبورگ 31 ساله، کهنه سرباز نیروی دریایی از جنگ جهانی دوم بود. بدون او به سرعت از آب خارج شد اما او از شکستگی سازه هوایی نجات نیافت. پیکر وی در آرامستان ملی سنت آگوستین در فلوریدا به خاک سپرده شد. حتی پیش از این اتفاق هم نیروی دریایی نسبت به این برنامه بی علاقه شده بود (مشکلات جنگنده های مافوق صوت بر روی عرشه حامل در حال برطرف شدن بودند) و سقوط آن باعث شد تا برنامه Sea Dart به حالت آزمایشی درآید. تمام هواپیما های تولیدی لغو شدند، اما 3 نمونه آزمایشی تکمیل شدند. 2 پیش نمونه نهایی هیچ وقت پرواز نکردند. علی رغم اینکه Sea Dart به طور رسمی بازنشسته شد و از سال 1957 دیگر پرواز نکرد، حداقل یک نسخه از F2Y تا سال 1962 در انبار باقی ماند. در نتیجه، نام آن تحت "سامانه سه خدمته تعیین هواپیمای ایالات متحده در سال 1962" به YF-7A تغییر کرد. هر 4 فروند Sea Dart باقی مانده تا امروز نجات پیدا کرده اند. XF2Y-1 Sea Dart، با شماره 137634، به دلیل اشتباه جرثقیل در وضعیت بدی است و منتظر ترمیم برای موسسه Smithsonian در واشنگتن است. YF2Y-1 Sea Dart، با شماره 135763، در موزه هوایی و فضایی سن دیگو در پارک بالبوآ نمایش داده می شود. این هواپیما از موزه ملی هوانوردی دریایی در پایگاه Pensacola نیروی دریایی قرض گرفته شده است. YF2Y-1 Sea Dart، با شماره 135764، در موزه هوانوردی بال های آزادی در پایگاه Willow Grove نیروی دریایی در پنسیلوانیا نمایش داده می شود. این هواپیما از موزه ملی هوانوردی دریایی در پایگاه Pensacola نیروی دریایی قرض گرفته شده است. YF2Y-1 Sea Dart، با شماره 135765، در موزه هوایی فلوریدا که بخشی از مجموعه Sun 'n Fun در فرودگاه بین المللی Lakeland Linder است، نمایش داده می شود. مشخصات - خدمه: 1 - طول: 15.583 متر - طول بال ها: 10.77 متر - عرض: 1.65 متر - آب‌نشین (عمق مورد نیاز عدم برخورد به کف دریا): 1000 میلی‌متر در صورت جمع شدن اسکی ها، 2450 میلی‌متر در صورت باز بودن اسکی ها - ارتفاع: 4.9 متر با لوازم 3 نقطه ای ساحلی، 2.26 متر در حالت افقی - مساحت بال ها: 52.8 متر مربع - وزن: 7586 کیلوگرم - وزن ناخالص: 11055 کیلوگرم - حجم سوخت: 3800 لیتر سوخت قابل مصرف + 25 لیتر سوخت غیر قابل مصرف - قوای محرکه: 2 موتور توربوجت Westinghouse J46-WE-12B با پس سوز که هرکدام 20 کیلونیوتن رانش خشک و 27 کیلونیوتن رانش با پس سوز تولید می کنند. در نسخه 137634 از 2 موتور Westinghouse J34-WE-32 با 15 کیلونیوتن تراست (فقط خشک) استفاده می شد - حداکثر سرعت: 1118 کیلومتر بر ساعت (در ارتفاع 2400 متری)، 1328 کیلومتر بر ساعت (در ارتفاع 11000 متری) - حداکثر سرعت: 1.25 ماخ - برد: 826 کیلومتر - زمان ارتفاع گیری: 11000 متر در 1 دقیقه و 42 ثانیه - بارگیری بال ها: 140 کیلوگرم بر متر مربع - نسبت رانش به وزن: 0.56 (در حالت بارگیری کامل)، 0.96 (در هنگام خالی بودن) - طول باند مورد نیاز برای بلند شدن: 1700 متر - طول باند مورد نیاز برای فرود: 460 متر - زمان برخاست در هوای آرام: 35 ثانیه - سرعت فرود در 20 درجه آلفا: 209 کیلومتر بر ساعت در پیکربندی فرود با 10 درصد سوخت تسلیحات: توپ ها (4 توپ 20 میلیمتریColt Mk 12 ثابت شده به سمت جلو)، راکت ها (راکت های هوایی با بالچه های جمع شونده)، موشک ها (2 موشک هوا به هوا) منبع

به نام خدا CASC CH-92 هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2018) CH-92 سامانه بدون سرنشین بال ثابتی است که توسط علم و فناوری هوافضای چین (CASC) توسعه داده شده است. فناوری پهپادی در بازار های جهانی به صورت محدود به فروش می رسد و دسترسی چین به اروپا محدود است. این کشور در آفریقا، خاورمیانه و اروپای شرقی به دنبال خریدار گشته و تا حدودی در این زمینه موفق بوده است. CH-92 یکی از پهپاد های شرکت CASC است که شامل پهپاد های CH-1 تا CH-10، CH-91، CH-802، CH-803 و CH-901 می شود. این هواپیما با طراحی معمولی خود، برای ارتفاع های پایین تا متوسط طراحی شده است. بال های اصلی در کل صاف هستند و در شانه بدنه در کناره ها نصب شده اند. بدنه ساده است و سامانه های عملیاتی مربوط، ذخیره سوخت و پیشرانه را در خود جای می دهد. پیشرانه آن یک موتور معمولی است که در عقب سازه هوایی قرار گرفته و یک ملخ چند پره را در آرایش "pusher" می گرداند. میله های دوقلو از پایین و انتهای بال های اصلی مبدا می گیرند و توسط یک بال افقی به هم متصل می شوند. این ساختار توسط 2 باله عمودی تکمیل می شود. بخش زیرین از چرخ های ثابت با آرایش سه‌گانه تشکیل شده. بخش اپتیکی/حسگر در چانه ی سازه هوایی قرار گرفته است. حداقل 6 فروند نمونه عملیاتی CH-92A در جولای 2020 به پدافند هوایی نیروی هوایی صربستان تحویل داده شد.این پهپاد ها به همراه حدود 18 موشک، بخشی از برنامه تسلیح و مدرن سازی ارتش هستند. با این خرید، صربستان به اولین کشور حوزه بالکان تبدیل شد که به پهپاد های هجومی مجهز شده است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2018 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 50 - سازنده: شرکت علم و فناوری هوافضای چین (CASC) (چین) - کشورهای مصرف کننده: چین، صربستان - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، هشدار زودهنگام هوایی (مجهز برای ارائه کنترل و فرماندهی در بالای میدان نبرد برای عناصر هوایی دوست)، جنگ الکترونیک (دفع فعال طیف الکترومغناطیس دشمن محافظت از نیروهای دوست در برابر این طیف)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) – قوای محرکه: 1 موتور معمولی با آرایش pusher که یک ملخ را در انتهای بدنه می چرخاند - حداکثر سرعت: 200 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 5000 متر - برد: 250 کیلومتر - تسلیحات: 2 موشک ضد تانک هدایت پذیر، مهمات هدایت دقیق و موارد مشابه در 2 نقطه سخت - نسخه ها: CH-92 (سری پایه)، CH-92A (سری تولیدی) منبع

به نام خدا CASC CH-901 مهمات با مداومت بالا/پهپاد انتحاری (2018) CH-901 راه حلی چند منظوره است. این پهپاد برای انتحاری بودن طراحی شده و سر جنگی بخشی از محموله قابل حمل آن است. گزینه های مهمات با مداومت بالا برای اپراتورهای جهانی امروز با تحولاتی که در ایالات متحده، اسرائیل و چین مشاهده می شود، در حال افزایش است. CH-901 بخشی از لیست طولانی هواپیما های بدون سرنشین CASC است که شامل پهپاد پنهان کار رزمی CH-7، پهپاد بال ثابت CH-92 و میکرو پهپاد CH-802 می شود. CH-901 پهپاد نسبتا کوچکی است که توسط یک پیشرانه با ملخ 2 پره پرواز می کند. هدف اصلی آن خنثی کردن اهداف زمینی است. این پهپاد می تواند در تعداد بالا برای حملات دسته جمعی استفاده شود. همانند دیگر مهمات مداومت بالا، CH-901 از بدنه ای تیوبی و موشک مانند استفاده می کنند. بال های فنری آن پس از پرتاب باز می شوند تا پایداری آن در حین پرواز حفظ شود. کل این مجموعه از یک تیوب ساده پرتاب می شود؛ به همین دلیل بسیار جمع و جور و مناسب عملیات های سطح جوخه است. یک واحد متحرک سنگین با نمایشگر های جمع شونده، کنترل های مورد نیاز و فید ویدئو مستقیم، اطلاعات مورد نیاز برای اجرای موفق حمله را به اپراتور می دهد. CH-901 می تواند توسط اپراتور سطح جوخه به کار گرفته شود یا توسط پهپاد مادر در تعداد زیاد پرتاب شود (در حالت دوم برد عملیاتی آن افزایش می یابد). همچنین آزمایش های این پهپاد توسط چین نشان داده شده که در آن پهپاد های CH-901 از یک لانچر با 48 تیوب از روی یک خودرو (به عنوان ایستگاه زمینی متحرک) پرتاب می شوند و با موفقیت به صورت دسته جمعی به هدف حمله می کنند. به غیر از ارزش هجومی آن، اپتیک های نصب شده روی CH-901 به آن اجازه می دهند تا به عنوان پهپاد جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) عمل کند. توانمندی های آن به اندازه ای است که می توان از آن برای حمله دسته جمعی به اهداف هوایی استفاده کرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2018 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 100 - سازنده: شرکت علم و فناوری هوافضای چین (CASC) (چین) - کشورهای مصرف کننده: چین (احتمالی) - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - وزن: 9 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 9 کیلوگرم (0 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور الکتریکی که یک ملخ 2 پره را در انتهای بدنه می گرداند - حداکثر سرعت: 120 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 450 متر - برد: 10 کیلومتر - تسلیحات: ترکشی، سر جنگی Shaped-Charge - نسخه ها: CH-901 (سری پایه) منبع

تو این تصویر می شد لباس ها یکدست یا حداقل قرینه باشه