به نام خدا CASC CH-7 پهپاد پنهان کار رزمی با ارتفاع و مداومت بالا (HALE) (2022) CASC (شرکت علم و فناوری هوافضای چین) در نمایشگاه هوایی Zhuhai 2018، مدلی زیرمقیاس از پهپاد پنهان کار رزمی CH-7 تحت توسعه خود را رونمایی کرد که بر روی حمله مستقیم به پلتفرم های هشدار زودهنگام و کنترل هوایی (AEW&C/AWACS) دشمن در فاصله زیاد با موشک های داخلی متمرکز بود. CH-7 طرحی خصوصی از این شرکت است که با تلاش های فضایی چین مرتبط است و بیانگر انقلابی عظیم در قدرت پهپادی چین است. در نظر گرفتن طراحی بال پرنده برای این نوع از هواپیما ها عموما نشان دهنده برطرف شدن چالش های آیرودینامیک و کنترلی برای مهندسان است. CH-7 شباهت های ظاهری زیادی به پهپاد های بال پرنده غربی و به خصوص پهپاد ناونشین X-47B نورثروپ گرومن دارد. شکل کلی آن به صورت "کایت شکسته" (cranked-kite) است و از هیچ صفحه ی عمودی به هر شکلی استفاده نمی کند. گفته می شود CH-7 از 1 موتور توربوفن استفاده می کند که در بخش مرکزی بدنه قرار گرفته است. هوای مورد نیاز از یک ورودی در سطح پشتی تامین می شود و گاز های اضافی از دریچه ای در انتها خارج می شوند. بخش زیرین از چرخ های سه‌گانه جمع شونده برای حرکت روی زمین استفاده می کند. علی رغم ویژگی های پنهان کار تبلیغ شده، CH-7 برای نامرئی شدن بیش از طراحی خاص و پوشش بدنه، به تجهیزات نصب شده اتکا دارد. از نظر ساختاری، این هواپیما 10 متر طول، 22 متر طول بال و 13000 کیلوگرم وزن ناخالص دارد. در سناریوی تعیین شده، این پهپاد پنهان کار قادر خواهد بود تا بدون دیده شدن به محدوده دشمن نفوذ کند و با شلیک موشک های ضد تشعشع (ARM) به مقابله با پلتفرم های هشدار زودهنگام بپردازد. چندین CH-7 می توانند برای تعیین هدف یا نظارت/شناسایی با هم عمل کنند (با جایگزینی سلاح ها به تجهیزات ماموریتی مخصوص). CH-7 توانایی درگیری با تاسیسات راداری زمینی با همان قدرت کشندگی را هم دارد. این پهپاد همچنین توانایی ارتباط بین تشکیلاتی امن را هم دارد تا داده ها و اطلاعات هدف را به هواپیما های سرنشین دار همراه، با تسلیحات سنگین تر، منتقل کند. از دیکر توانایی های این پهپاد می توان به ضد کشتی بودن و حمل بمب های پرتابی هدایت دقیق اشاره کرد. پرواز نسخه اولیه آن برای 2020-2021 برنامه ریزی شده و در ادامه پرواز های آزمایشی انجام خواهد شد. تولید انبوه و صادرات آن به طور خوشبینانه از 2022 آغاز خواهد شد. رویکرد های کلی بدون محدودیت فناوری های چینی،این کشور را در دهه آینده در صدر فروش بازار پرسود جهانی پهپاد ها قرار می دهد. بازاری که تحت سلطه ایالات متحده و اسرائیل است اما فروش به بخش های خاصی از جهان و مشتریان خاصی (به طور گسترده در خاورمیانه) را محدود کرده اند. بخشی از مشخصات و ویژگی های فنی، تخمین زده شده اند. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2022 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: شرکت علم و فناوری هوافضای چین (CASC) (چین) - کشورهای مصرف کننده: چین (احتمالی) - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، هشدار زودهنگام هوایی (مجهز برای ارائه کنترل و فرماندهی در بالای میدان نبرد برای عناصر هوایی دوست)، جنگ الکترونیک (دفع فعال طیف الکترومغناطیس دشمن محافظت از نیروهای دوست در برابر این طیف)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیرو های ویژه (در خدمت عناصر و ماموریت های نیروها و عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 10 متر - طول بال ها: 21.95 متر - ارتفاع: 3.2 متر - وزن: 6500 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 12250 کیلوگرم (5750 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن با مشخصات نامعلوم - حداکثر سرعت: 885 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 10000 متر - برد: 3500 کیلومتر - تسلیحات: محموله عملیاتی تا 1814 کیلوگرم. پشتیبانی احتمالی از موشک های هوا به سطح (شامل موشک های ضد تشعشع)، بمب های هدایت دقیق و مهمات پرتابی در محفظه داخلی - نسخه ها: CH-7 (سری پایه) منبع

انداختن شیار روی خود ورق نمی تونه جای این شن ها رو بگیره؟

به نام خدا CASC CH-5 Rainbow هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) (2017) CASC CH-5 یکی از اعضای سری پهپاد های رزمی بومی چین است. این پهپاد برای نقش هواپیمای بدون سرنشین رزمی طراحی شده و می تواند مهمات مختلفی را حمل (و تا دقت متوسطی پرتاب) کند. CH-5 تا حدودی در ظاهر و کاربرد مشابه پهپاد MQ-9 ریپر آمریکایی است. این هواپیما بال های مستقیمی دارد. موتور آن (با خروجی 450 اسب بخار) در انتهای بدنه قرار دارد و ملخ چند پره ای را در آرایش pusher می چرخاند. این پهپاد به دلیل ساختار لینک داده مشابه کاملا با CH-3 و CH-4 یکپارچه است. مداومت پروازی آن تا 60 ساعت است، تا ارتفاع 9000 متری پرواز می کند و می تواند محموله های ماموریتی تا وزن 1000 کیلوگرم ر احمل کند. طول بال های آن 21 متر و حداکثر وزن برخاست آن 2720 کیلوگرم است. برنامه هایی برای ساخت نسخه های با مداومت و برد عملیاتی بیشتر، و پشتیبانی از مهمات گسترده‌تر وجود دارد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2017 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 50 - سازنده: شرکت علم و فناوری هوافضای چین (CASC) (چین) - کشورهای مصرف کننده: چین، عربستان سعودی - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 11.2 متر - طول بال ها: 21 متر - ارتفاع: 3.8 متر - وزن: 2225 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 2720 کیلوگرم (495 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوشارژ که یک ملخ چند پره را در انتهای بدنه با آرایش pusher می گرداند - حداکثر سرعت: 480 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 9000 متر - برد: 10000 کیلومتر - تسلیحات: بمب های پرتابی هدایت دقیق و مهمات هواپایه شامل بمب و موشک. محموله ماموریتی تا وزن 1 تن - نسخه ها: CH-5 (سری پایه) منبع

به نام خدا CASC CH-4 Rainbow هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) (2014) CASC CH-4 پهپاد اختصاصی رزمی است که مبدا چینی دارد. گفته می شود تشابهات بسیار زیادی بین این پهپاد و MQ-9 ریپر آمریکایی وجود دارد. هردو این پهپاد ها برای ایفای نقش در ماموریت های هجومی با انواع مهمات هدایت دقیق و گشت زنی بالای منطقه هدف برای ساعت های طولانی (CH-4، 14 ساعت مداومت پروازی دارد) ساخته شده اند. بخش دمی رو به بیرون (بدون باله های عمودی)، بال های مستقیم و چرخ های سه‌گانه ثابت از شباهت های بین CH-4 و MQ-9 است. صنایع چینی در گذشته با کپی کردن محصولات خارجی برای حل مشکلات داخلی مشکلی نداشته اند. CH-4 یک مدل از سری طولانی پهپاد های "CASC "Rainbow است که شامل CH-1، CH-2، CH-3، CH-4 و CH-5 می شود. از این پهپاد 2 نسخه وجود دارد: "CH-4A" برای نقش شناسایی و "CH-4B" برای نقش شناسایی مسلح/حملات کلی. همانند طراحی ریپر، CH-4 بدنه ای کشیده دارد که سامانه های اپتیک، اویونیک، ذخیره سوخت و موتور (موتور یک ملخ 3 پره را در انتهای بدنه در آرایش pusher می گرداند) را در خود جای می دهد. در قسمت چانه یک برآمدگی وجود دارد که مجموعه حسگر ها با قابلیت شامل مادون قرمز، روزانه (با بزرگنمایی) و مسافت سنج لیزری می شود. توانایی حمل موشک های ضد تانک (ATGM) چینی و بمب های پرتابی هدایت دقیق تا وزن 350 کیلومتر را روی 4 تا 6 نقطه سخت زیر بال ها دارد. الجزایر، مصر، اتیوپی، اندونزی، عراق (در مقابل داعش)، اردن، میانمار، پاکستان، عربستان سعودی (در مقابل حوثی ها)، امارات متحده عربی و زامبیا از این پهپاد استفاده می کنند. عربستان خط تولید کامل این سری از پهپاد ها را در اخیار دارد. Ch-4 عراقی مشخصات - سال ورود به خدمت: 2014 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 500 - سازنده: شرکت علم و فناوری هوافضای چین (CASC) (چین) - کشورهای مصرف کننده: الجزایر، مصر، اتیوپی، اندونزی، عراق، اردن، میانمار، پاکستان، عربستان سعودی، امارات متحده عربی، زامبیا، چین - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 11 متر - طول بال ها: 20 متر - ارتفاع: 3.8 متر - وزن: 1600 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 4500 کیلوگرم (2900 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور معمولی با قدرت 900 اسب بخار که یک ملخ 3 پره را در آرایش pusher می چرخاند - حداکثر سرعت: 350 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 14440 متر - برد: 2750 کیلومتر - تسلیحات: 4 تا 6 نقطه سخت زیر بال ها برای حمل موشک های هدایپ پذیر ضد تانک/هوا به هوا و بمب هاب هدایت دقیق. محموله ماموریتی تا 350 کیلوگرم - نسخه ها: "CH-4 "Rainbow (سری پایه) منبع

به نام خدا CASC CH-3 Rainbow هواپیماپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) (2012) CH-3 نسخه مسلح سری پهپاد های CH-1/CH-2 است. تمام این مدل ها ساخته شرکت علم و فناوری هوافضای چین (CASC) و بخشی از خط تولید پهپاد های "CASC "Rainbow هستند که با CH-1 شروع شد و تا کنون به مدل CH-901 رسیده است. این سری پهپاد ها مشتریانی جهانی دارند و توانایی های تاکتیکی مدرن در میدان نبرد را با هزینه کمتر نسبت به پهپاد های غربی ارائه می دهند. CH-3 در ظاهر بال هایی رو به عقب دارد که در امتداد بدنه ساده آن قرار گرفته اند. در جلوی بدنه اصلی، کانارد هایی برای کنترل و پایداری بیشتر نصب شده اند. بال های اصلی در انتهای خود بالچه هایی عمودی دارند و در زیر هرکدام از آن ها یک نقطه سخت برای حمل و پرتاب موشک های هدایتی وجود دارد. چرخ ها جمع شونده نیستند. موتور در پشت بدنه نصب شده و ملخی 3 پره را در آرایش pusher می چرخاند. از مشخصات این پهپاد می تواند به بال های 8 متری، مداومت 12 ساعته، محموله 80 کیلوگرمی و برد 2400 کیلومتری اشاره کرد. الجزایر، میانمار، نیجریه، پاکستان، عربستان سعودی (خط تولید کل سری ها) و ترکمنستان از خریداران CH-3 هستند. CH-3 نسخه اولیه بود و CH-3A نسخه بعدی آن است که وزن محموله ماموریتی بیشتر (تا 180 کیلوگرم) و مداومتی نصف سری قبل (6 ساعت نسبت 12 ساعت سری قبل) دارد. این مدل به صورت استاندارد از لینک داده ی ماهواره ای استفاده می کند. در اکتبر سال 2015، دولت عراق ویدئویی از پهپاد CASC Rainbow منتشر کرد که در حال عملیات بود. با این ویدئو مشخص شد که عراق پهپاد Rainbow را به خدمت گرفته است و به خرید هایی فراتر از تجهیزات آمریکایی علاقه دارد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2012 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 500 - سازنده: شرکت علم و فناوری هوافضای چین (CASC) (چین) - کشورهای مصرف کننده: الجزایر، میانمار، نیجریه، پاکستان، عربستان، ترکمنستان، چین - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 7 متر - طول بال ها: 8 متر - ارتفاع: 2 متر - حداکثر وزن برخاست: 650 کیلوگرم (80 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور که ملخ 3 پره را در آرایش pusher می گرداند - حداکثر سرعت: 220 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 4000 متر - برد: 960 کیلومتر - تسلیحات: 2 نقطه سخت زیر بال ها برای حمل موشک های هدایت پذیر. محموله ماموریتی بین 60 تا 80 کیلوگرم - نسخه ها: "CH-3 "Rainbow (سری پایه)، CH-3A (محموله ماموریتی افزایش یافته، مداومت کمتر) منبع

به نام خدا ممکن است چکمیت، جنگنده جدید سوخو، نام Su-75 را نداشته باشد جنگنده حمله سبک جدید روسیه، checkmate، که در نمایشگاه MAKS 2021 رونمایی شد با اینکه شماره 75 روی آن حک شده بود اما ممکن است Su-75 نامیده نشود. در رسانه های غربی گمانه زنی ها مبنی بر اینکه Checkmate در واقع Su-75 است ، بسیار گسترده است. با این حال، منابع آگاه به Defenseworld.net گفتند که عدد "75" روی بدنه هواپیما ، همان طور که در هواپیما های دیگر روسی مشاهده شده، نام تحت توسعه نمونه های اولیه است. این منبع گفت: "اگر عدد 75 روی کناره های این جت جدید نام اصلی آن باشد، United Aircraft Corporation (UAC) آن را با نام واقعی که Su-75 باشد صدا می زد. عدد 75 می تواند به این معنی باشد که این یک نمونه اولیه است نه مدل یا ماکت." برای مثال، هنگامی که اولین هواپیمای جنگنده پنهانکار در MAKS 2011 در روسیه رونمایی شد، بر روی بدنه جلوی آن شماره 52 و رویدم آن عدد 075 نوشته شده بود. این هواپیما سپس PAK-FA (دورنمای هواپیمای جنگنده هوانوردی خط مقدم) نامیده گرفت که بعدا به T-50 تبدیل شد. نمونه اولیه های بعدی T-50 با عدد هایی مانند 53، 54 و 55 نمایش داده شدند که در سال 2017 به Su-57 تبدیل شد. جنگنده حمله سبک (LTS) چکمیت، همانند PAK-FA، ممکن است نامی باشد که در طول فاز توسعه به آن داده شده است. این موضوع با سیستم نامگذاری Su-XX سوخو نیز همخوانی دارد. جالب توجه است، به گفته مقامات UAS، نام Su-57 از جمع کردن 35 و 22 (F-35 و F-22 ایالات متحده) به وجود آمده که نشان می دهد این هواپیما از توانایی های هردو جت پیشرو آمریکایی برخوردار است. این منبع گفت: "همانطور که UAC بیان کرده، LTS Checkmate با جنگنده پنهان کار تک موتوره و یک سوم هزینه نمونه آمریکایی به دنبال بازار F-35 است، و نام آن می تواند بیشتر از Su-57 به F-35 نزدیک باشد. از آنجایی که این هواپیما کوچک‌تر و سبک‌تر از Su-57 است، چکمیت می تواند عدد کمتری از 57 داشته باشد." ایالات متحده، ابتدا F-16 V ارتقا یافته با سازه ای متعلق به دهه 1960 را به کشور هایی در آسیا و خاورمیانه می فروشد تا امکان خرید F-35 برای آنها فراهم شود. اندونزی یکی از این کشور هاست که به دنبال خرید F-35 بود اما متوجه شد که اگر می خواهد درخواست F-35 در نظر گرفته شود باید اول F-16 را سفارش دهد. روسیه به دنبال این چنین بازاری است که نیاز و دلیل خرید F-35 را دارد اما واشنگتن به دلایل مختلف راضی به فروش نیست. منبع

به نام خدا Boeing X-48 پهپاد بال بدنه ترکیبی (BWB) آزمایشی (2007) مفهوم بال بدنه ترکیبی (BWB) در هواپیما ها فقط شامل اتصال محکم عناصر بال به بدنه می شود که نوعی بال پرنده است، هیچ مرز مشخصی بین بدنه و بال های اصلی وجود ندارد و هواپیما فاقد واحد دم است. این مفهوم، بسیاری از مزایای بال پرنده را با فضای داخلی بزرگ‌تر (یعنی ذخیره سوخت بیشتر و سطوح بیشتر برای کمک به ایجاد نیروی بالابرنده) ترکیب کرده است. در مجموع، این ویژگی ها برد عملیاتی و بهره وری سوخت را نسبت به ترکیب های سنتی بالا می برد. با این حال، همانند دیگر طراحی های نوین، هواپیما های BWB نیز چالش های تکنولوژیک خود را دارند که پیمانکاران برجسته دفاعی را به سمت دنبال کردن محاسن چنین هواپیما هایی سوق می دهد. بوئینگ X-48 یکی از این پلتفرم هاست. هواپیما های BWB از اوایل دهه 1920 و پس از بازیابی از جنگ جهانی اول (جنگی که در آن هواپیما ها با شکل تک بال، بال بزرگ و بال سه‌گانه به جزئی جدایی ناپذیر از ارتش ها تبدیل شدند) در ذهن مهندسان هوانوردی شکل گرفتند. از آن زمان، این مفهوم توسط طراحان بزرگ این حوزه تکامل یافت و تا جایی که فناوری اجازه می داد بال های مستقیم به بال های خمیده تبدیل و پوسته های تراز تمام فلزی تبدیل به یک اصل شدند. در قرن جدید، بخش "Phantom Works" بوئینگ، شاخه پروژه های مخصوص این شرکت، جستجو برای پیشبرد چیز هایی که از BWB ها شناخته شده بود را آغاز کرد که منجر به ساخت X-48 شد. کار های اولیه توسط مک دانل داگلاس انجام شد که پس از ادغام این شرکت در سال 1997، داده ها به شرکت بوئینگ منتقل شد. پس از آن، بوئینگ با مهندسان مرکز تحقیقات Langley ناسا همکاری کرد تا X-48 را توسعه دهد. مدلی کوچک مقیاس از یک هواپیمای BWB رادیو کنترل با موتور ملخی در سال 1997 پرواز کرد تا این طرح مفهومی را ثابت کند. با این حال X-48A با 10.6 متر طول بال پیش از انجام هر کار فیزیکی، لغو شد. پس از آن X-48B با 6.2 متر طول بال ساخته شد. مدل B که از لحاظ ابعادی کوچک‌تر از مدل A بود، دارای بال هایی با مساحت بیشتر و لبه های جلویی زاویه دار بود. سطح بدنه آن به صورتی بود که نیازی به واحد دم نداشت. و در عوض، بال های عمودی در انتهای بال های اصلی قرار گرفته بودند. تصویری از کابین خلبان روی بخش دماغه بدنه کشیده شده بود و 3 محفظه موتور به انتهایی ترین بخش پشتی بدنه چسبیده بودند. موتور های آن از نوع توربوجت JetCat P200 بود که 5.8 نیوتن متر رانش تولید می کرد. آرایش چرخ های آن از نوع 3 گانه بود و وزن ناخالص آن به 225 کیلوگرم می رسید. در هرجایی که ممکن بود از کامپوزیت استفاده شد. Cranfield Aerospace انگلیس مسئول ساخت این پهپاد بود. X-48B فاز آزمایشی خود را در سال 2007 آغاز کرد و اولین پرواز آن در بیستم جولای به ثبت رسید. ساخت 2 نمونه اثبات گر به Cranfield Aerospace سفارش داده شد که با نام های "Ship 1" و "Ship 2" تحویل داده شدند. X-48B قادر بود تا به حداکثر سرعت 220 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند، پنجره ماموریتی آن 40 دقیقه بود و ارتفاع پروازی آن به 3000 متر می رسید. X-48B از زمان شروع پرواز به عنصر مهم Phantom Works در زمینه تحقیقات درباره ی BWB ها تبدیل شد. چشم انداز های آینده ی X-48B بسیار جالب است. این پهپاد نسخه مقیاس کوچکی از هواپیمای تمام اندازه ایست که قرار است ساخته شود. اگر یکسری جنبه های فنی حل شوند، BWB ها می توانند در بازار های نظامی و تجاری حاضر شوند. توانایی آن ها فریبنده به نظر می رسد اما قانع کردن نهاد هایی مانند نیروی هوایی ایالات متحده شرکت های حمل نقل بزرگ سخت است. این هواپیما ها در آینده خواهند توانست نقش ترابری سنگین وزن در خدمات ارتش و هواپیما های مسافربری برد بلند را ایفا کنند. وقتی X-48B وارد فاز آزمایشی شد، نسخه X-48C معرفی شد. این نسخه ابتدا مدلی تغییر یافته از X-48B با 2 موتور بود که برای آزمایش توانایی تولید نویز کم (ویژگی خوبی برای هواپیما های مسافربری) ساخته شد. اولین پرواز X-48C در آگوست سال 2012 صورت گرفت و در آپریل همان سال فاز آزمایشی را به پایان رساند. برنامه هایی برای ساخت هواپیما های بزرگ‌تر در این سری وجود دارد و بوئینگ تحقیقات خود درباره ی طراحی های BWB را ادامه می دهد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2007 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 2 - سازنده: بوئینگ (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 4.6 متر - طول بال ها: 6.22 متر - ارتفاع: 0.9 متر - وزن: 195 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 225 کیلوگرم (30 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 3 موتور توربوجت JetCat P200 با رانش 5.87 نیوتن متر - حداکثر سرعت: 220 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 3050 متر - برد: 145 کیلومتر - تسلیحات: ندارد - نسخه ها: X-48 (سری پایه)، X-48A (نسخه برنامه ریزی شده برای اثبات پرواز، ساخته نشد)، X-48B (نسخه 3 موتوره، 2 فروند از آن با نام های Ship1 و Ship2 ساخته شد)، X-48C (X-48B تغییر یافته، نسخه 2 موتوره، اولین بار در آگوست 2012 پرواز کرد) منبع

شنیدم بانک ها این کار رو می کنن

به نام خدا برخورد صاعقه به 2 فروند F-35B آسیب زد 2 جنگنده F-35B سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده در سفر خود به ژاپن پس از برخورد صاعقه به شدت آسیب دیدند. جت ها متعلق به ایستگاه هوایی سپاه تفنگداران دریایی (MCAS) Iwakuni ژاپن بودند. Marine Corps Times در اینباره گزارش داد: "برخورد صاعقه به اندازه ای به جت ها آسیب زد که هر دو اتفاق در کلاس حادثه سطح A دسته بندی می شوند. هواپیماها توانستند بدون خطر فرود بیایند و هیچ کدام از نیرو ها در این حادثه آسیب ندیدند." حوادث سطح A، حوادثی اند که باعث مرگ، ناتوانی دائمی یا خسارتی بیش از 2.5 میلیون دلار شوند. سروان Marco A. Valenzuela، سخنگوی گروه هوایی 12 تفنگداران دریایی، در ایمیلی به Marine Corps Times گفت: "پس از انجام اقدامات استاندارد گزارش دهی و ارزیابی، به دلیل هزینه های پیش بینی شده ترمیم بیش از 2.5 میلیون دلار، حادثه مربوط به آب و هوا به عنوان حادثه سطح A تعیین شد." F-35B Valenzuela اضافه کرد: "عملیات ایمن هواپیماها و آمادگی اسکادران های ما برای پشتیبانی مداوم از متحدان، شرکا و نیرو های مشترک ما در منطقه ضروری است." در ژوئن سال 2020، لاکهید مارتین پس از مشاهده خرابی در یکی از سامانه ها (سامانه تولید گاز بی اثر (OBIGGS) که برای محافظت از صاعقه استفاده می شود) اعلام کرد که نسخه F-35A نمی تواند در رعد و برق پرواز کند. این سامانه هوای غنی از نیتروژن را به مخزن سوخت پمپ می کند تا آن را بی اثر کند. بدون این سامانه، احتمال دارد جت در اثر برخورد آذرخش منفجر شود. منبع

به نام خدا Boeing X-45 هوایپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) پیش نمونه (2002) X-45C بوئینگ X-45 به عنوان اثبات گر فناوری، با مشارکت دارپا (آژانس پروژه های تحقیقات پیشرفته دفاعی) توسعه داده شد تا پهپادی رزمی و تمام خودکار برای به خدمت گرفته شدن توسط نیروی هوایی ایالات متحده (USAF) باشد. این هواپیمای پیشرفته اولین بار در بیست و دوم می سال 2002 پرواز کرد که منجر به ساخت تعدادی هواپیما و استفاده از آن ها در آزمایش های فعال شد. X-45 پس از اتمام فاز آزمایش، موفق به ثبت سفارش از طرف USAF نشد به همین دلیل بوئینگ تلاش کرد تا آن را به نیروی دریایی ایالات متحده (USN) بفروشد. USN طرح نورثروپ گرومن را ترجیح داد. بنابراین، X-45 به پایان رسید و هردو فروند نسخه اولیه X-45A به موزه های آمریکا تحویل داده شد. اکنون این پهپاد ها در موزه ملی هوا و فضا Smithsonian در واشنگتن دی سی و موزه ملی نیروی هوایی ایالات متحده در دیتون اوهایو نگهداری می شوند. بوئینگ "Phantom Ray" شاخه ای از برنامه X-45 است که اولین پروازش را در سال 2011 انجام داد و تا کنون فقط 1 فروند از آن ساخته شده است. بوئینگ Phantom Ray X-45A با خطوط صاف و تیز، بخش پشتی مخلوطی و بال های رو به عقب متمایز است. این هواپیما هیچ بخش دمی (و همچنین بالچه های عمودی دمی) نداشت و موتور توربوفن آن در قسمت فوقانی بدنه قرار گرفته بود تا بخش شکمی صاف باقی بماند. تک موتور آن از طریق یک ورودی هوا در جلو تغذیه می شد و گاز های اضافی از دریچه ای کوچک در پشت خارج می شدند. این سامانه تقریبا تمام طول هواپیما را طی می کرد. بخش زیرین از آرایش چرخ های 3 تایی استفاده می کرد که کاملا جمع شونده بودند. کنترل پرواز تماما خودکار بود اما خلبان روی زمین می توانست در صورت نیاز مداخله لازم را انجام دهد. مهندسان بوئینگ در مکان مشهور "Phantom Works"، دو فروند از پهپاد X-45A را تکمیل کردند که قراربود بیانگر نسخه تمام اندازه آینده باشند. آزمایش های زمینی و پروازی منجر به پرتاب مهمات از هواپیما شد که کارایی آن را ثابت کرد. حتی چند بار 2 فروند X-45 با هم پرواز کردند تا قدرت عملیاتی خودکار و یکپارچه خود را در مقابله با اهداف شبیه سازی شده نشان دهند. آن ها با موفقیت از نرم‌افزار خود برای یافتن بهترین راه، تفسیر سطح تهدید ها و مدیریت منابع استفاده کردند. با اتمام چندین پرواز، 2 هواپیما بازنشسته شدند. برنامه X-45 منجر به ظهور چندین نسخه مختلف شد. X-45A یک اثبات گر فناوری باقی ماند. X-45B نسخه تمام اندازه ای بود که مشخصات فنی بالاتری داشت و به ساخت نسخه تمام شده ی X-45C انجامید. X-45C از موتور توربوفن F404 استفاده می کرد. نسخه ای مخصوص نیروی دریایی از این طرح با نام X-45N به USN پیشنهاد شد اما نوثروپ گرومن X-47 جای آن را گرفت. X-45C X-45N از نظر ابعاد، X-45A حدود 8 متر طول، 10 متر طول بال و 2 متر ارتفاع داشت. وزن خالی آن 3600 کیلوگرم بود. 2 محفظه سلاح داخلی طولانی در بخش شکمی وجود داشتند که قادر به حمل JDAM ها (مهمات حمله مستقیم مشترک) یا بمب های پرتابی هدایت شونده مشابه بودند. X-45A از موتور توربوفن Honeywell F124-GA-100 استفاده می کرد که حداکثر سرعت آن را به 920 کیلومتر بر ساعت (تا 0.75 ماخ) می رساند و بردی حدود 2400 کیلومتر داشت. ارتفاع پروازی عملیاتی آن 13000 متر بود. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2002 - وضعیت: بازنشسته - تعداد فروند ساخته شده: 2 - سازنده: بوئینگ، دارپا (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: حمله زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 8.1 متر - طول بال ها: 10.3 متر - ارتفاع: 2.14 متر - وزن: 3630 کیلوگرم – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن Honeywell F124-GA-10 با رانش نامشخص - حداکثر سرعت: 920 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 13200 متر - برد: 2400 کیلومتر - تسلیحات: بمب های هدایت دقیق داخل 2 محفظه سلاح داخلی - نسخه ها: X-45 (سری پایه)، X-45A (مدل آزمایشی، 2 نسخه از آن ساخته شد)، X-45B (نسخه تمام اندازه X-45A)، X-45C (مجهز به موتور توربوفن F404)، X-45N (نسخه دریایی پیشنهاد شده به نیروی دریایی ایالات متحده)، "Phantom Ray" (نسخه شخصی براساس اطلاعات X-45) منبع

Checkmate

ویدئویی از A-10 https://www.aparat.com/v/0c1NI

به نام خدا Boeing X-37 OTV (Orbital Test Vehicle) فضاپیمای بدون سرنشین مدار پایین (2010) بوئینگ X-37 به عنوان فضاپیمایی چند بار مصرف، طولانی مدت و بدون سرنشین در خدمت نیروی هوایی ایالات متحده و ناسا است که تا امروز چندین پرواز تا مدار LEO و برعکس انجام داده است. این هواپیما در کلاس "وسایل آزمایش مداری" (OTV) دسته بندی می شود. X-37 کوچک‌ترین و سبک‌ترین فضاپیما های مداری است که تا کنون پرواز کرده است (قطعا این فضا پیما از ناوگان شاتل های ناسا کوچک‌تر است). بی شک، تلاش بوئینگ روی گلایدر X-40 بر طراحی X-37 تاثیرگذار بوده است (X-37 مقداری از X-40 بزرگ‌تر است). X-37 از X-37A که طرح اولیه ای توسط ناسا بود، متولد شد. در سال 2004، این پهپاد تحت شرایط طبقه‌بندی شده به دارپا تحویل داده شد، و خود این وسیله آزمایش رویکرد و فرود (ALTV) که از کار های قبلی منشا گرفته بود، برای آزمایش های گلاید پرتابی در 2005 و 2006 مورد استفاده قرار گرفت. X-37B نسخه عملیاتی فعلی این سری است که به مقدار زیادی از X-37A الگو گرفته و تغییراتی برای تناسب با نیاز های رو به افزایش در آن به وجود آمده است. نسخه ای بزرگ‌تر به نام X-37C هم توسط بوئینگ در حال ساخت است که 2 برابر بزرگ‌تر نسخه B است. X-37C همچنین قرار است با پرتابگر توسعه ای (EELV) Atlas V جفت شود. در ظاهر شباهت هایی بین X-37B و شاتل های فضایی قبلی وجود دارد (به جز طرح سیاه و سفید). بخش دماغه صاف است اما برای سفر اتمسفری آیرودینامیک محسوب می شود و (از آنجایی که به عرشه پرواز سرنشین دار نیازی نیست) با پشت آن یکپارچه شده است. بدنه اصلی کناره هایی تقریبا یک تکه، بخش بالایی خمیده و بخش زیرین تقریبا صاف دارد. بال های اصلی (همانند دیگر شاتل های فضایی) در پایین و وسط کناره های بدنه نصب شده اند و جاروبک ها فقط در قسمت لبه های جلویی وجود دارند. هیچ باله دمی افقی در آن استفاده نشده، در عوض بالچه های عمودی رو به بیرون نقش دوگانه ای در هنگام پرواز اتمسفری به عهده خواهند داشت. قسمت زیرین از چرخ های سه‌گانه کاملا جمع شونده با چرخ های دوتایی در دماغه و چرخ های تکی در زیر بال های اصلی تشکیل شده است که برای فرود روی باند از آن ها استفاده می شود. در هردو بخش دماغه و دم رانشگر های با مانور دقیق وجود دارند. سامانه های اویونیک در نزدیکی دماغه قرار دارند. در پشت سامانه های اویونیک، مخزن سوخت JP-8 مبتنی بر نفت سفید قرار گرفته و مخزن هیدروژن پراکسید بعد از آن نصب شده است (نیروی الکتریسیته از طریق سلول های خورشیدی آرسنیدی و باتری های لیتیوم-یونی تامین می شود). در وسط بدنه، محفظه حمل محموله، 2 مخزن را از هم جدا می کند. گاز های موتور اصلی از طریق نازلی در انتهایی ترین قسمت فضاپیما خارج می شوند. Scaled Composites White Knight که از آن برای پرتاب X-37A در آزمایش های گلاید استفاده شد ابعاد X-37 شامل حدود 9 متر طول، 4.5 متر طول بال ها و حدود 3 متر ارتفاع می شود. حداکثر وزن برخاست آن 5000 کیلومتر است. محموله ابعادی 1x2 خواهد داشت. سرعت مداری (LEO) آن به 17400 کیلومتر بر ساعت می رسد. پرتاب X-37 توسط راکت های سری Atlas V 501 (توسط United Launch Alliance) انجام می شود و راکت های مرحله ای Centaur تقویت شده، رانش بیشتری را در طول سفر فراهم می کنند. X-37 در داخل یک حامل محموله قرار می گیرد و وقتی به ارتفاع مورد نظر رسید، از آن خارج می شود. فرود آن خودکار است و در طول آن سرعت X-37 به 25 ماخ می رسد. X-37، بعد از شاتل بوران مربوط به دوران شوروی، تنها فضاپیمایی است که قابلیت فرود خودکار دارد. X-37 قابل استفاده مجدد است. تاکنون 6 ماموریت توسط X-37B انجام شده است (پرواز OTV-1 تا OTV-6). X-37B اول، در ساعت 23:52 بیست و دوم آپریل سال 2010 برای انجام اولین ماموریت خود توسط راکت Atlas V از ایستگاه Cape Canaveral SLC-41 به فضا پرتاب شد. فضاپیما برای انجام آزمایش در مدار LEO قرار گرفت. نیروی هوایی ایالات متحده اطلاعات کمی از این ماموریت منتظر کرده اما شبکه جهانی منجمان آماتور ادعا کرد که این فضاپیما را در مدار شناسایی کرده است. در بیست و دوم می سال 2010 فضاپیما در زاویه 39.99 درجه قرار داشت و هر 90 دقیقه در مدار (401 بر 422 کیلومتری) دور زمین می چرخید. OTV-1 هر 4 روز از بالای مکان تعیین شده روی زمین عبور می کرد و ارتفاع عملیاتی آن به طور معمول در حوزه ماهواره های نظارتی قرار می گرفت.ماهواره های تجاری LEO نیز از این مدار استفاده می کنند و ارتفاع فضاپیما هم سطح ISS و فضاپیما های سرنشین دار بود. نیروی هوایی ایالات متحده در سی ام نوامبر 2010 اعلام کرد که فرود این فضاپیما بین سوم تا ششم دسامبر صورت گرفته است. همان طور که برنامه ریزی شده بود، X-37B از مدار خارج شد، به جو زمین بازگشت و با موفقیت در پایگاه Vandenberg نیروی هوایی فرود آمد. این اولین فرود مداری خودکار ایالات متحده بر روی باند فرود بود. از زمان شاتل بوران شوروی در سال 1988 تا آن زمان چنین فرودی صورت نگرفته بود. OTV-1 224 روز و 9 ساعت را در فضا سپری کرد. در طول OTV-1 یکی از چرخ ها ترکید و آسیب جزئی به بخش زیرین وارد شد. X-37B دوم ماموریت افتتاحیه خود به نام OTV-2/USA-226 را از پایگاه Cape Canaveral SLC-41 در ساعت 22:46 پنجم مارس سال 2011 شروع کرد. این ماموریت طبقه‌بندی شده بود و ارتش ایالات متحده آن را تلاشی برای آزمایش فناوری های فضایی جدید تعریف کرد. در بیست و نهم نوامبر 2011، نیروی هوایی ایالات متحده اعلام کرد که USA-226 را بیش از 270 روز اولیه ادامه خواهد داد.در آپریل سال 2012، ژنرال William L. Shelton از فرماندهی نیروی هوایی ایالات متحده اعلام کرد که این ماموریت موفقیتی چشمگیر بوده است. در سی ام می 2012، اعلام شد که X-37B در ژوئن سال 2012 در پایگاه Vandenberg خواهد نشست. فضاپیما در شانزدهم ژوئن سال 2012 پس از 468 روز و 14 ساعت استقرار در فضا به طور خودکار فرود آمد. چهارمین ماموریت X-37B با کد AFSPC-5 و نام USA-261 به وقوع پیوست. این دومین پرواز X-37B دوم بود. X-37B توسط راکت Atlas V از پایگاه Cape Canaveral SLC-41 در بیستم می سال 2015 به فضا پرتاب شد. هدف ماموریت، آزمایش پیشران اثر هال XR-5A شرکت Aerojet Rocketdyne در حمایت از برنامه ماهواره های ارتباطی با فرکانس های بسیار بالای پیشرفته، و تحقیق ناسا بر روی عملکرد مواد مختلف در فضا برای حداقل 200 روز بود. فضاپیما رکورد 717 روز و 20 ساعت حضور در فضا را ثبت کرد و سپس در ساعت 11:47 هفتم می سال 2017 در تاسیسات فرود شاتل در مرکز فضایی Kennedy بر زمین نشست. پنجمین ماموریت X-37B با نام USA-277 از مجموعه پرتاب 39A مرکز فضایی Kennedy در ساعت 14:00 هفتم سپتامبر سال 2017 درست پیش از فرا رسیدن طوفان Irma آغاز شد. لانچر آن، فالکون 9 بود که تعدادی ماهواره دیگر هم به همراه داشت. فضاپیما به مدار بالاتری نسبت به ماموریت قبل وارد شد. در طول پرواز، فضاپیما با کمک سامانه پیشران، مدار خود را تغییر داد. با اینکه محموله OTV-5 طبقه‌بندی شده بود اما با اعلام نیروی هوایی، یکی از پرواز های آزمایشی، مربوط به "پخش کننده حرارتی با ساختار پیشرفته II (ASETS-II) بود که عملکرد لوله حرارتی نوسانی را اندازه گیری می کرد. این ماموریت با فرود فضاپیما در ساعت 7:51 بیست و هفتم اکتبر سال 2019 در تاسیسات فرود شاتل ها به اتمام رسید. ششمین ماموریت (OTV-6) X-37B با نام نیروی فضایی 7 ایالات متده (به نام سابق AFSPC 7) در ساعت 13:14 هفدهم می 2020 توسط راکت Atlas V 501 از پایگاه Cape Canaveral SLC-41 پرتاب شد. در این ماموریت آزمایش های بیشتری نسبت به ماموریت قبلی انجام شد که شامل 2 آزمایش ناسا بود. یکی صفحه نمونه برای ارزیابی واکنش مواد به شرایط فضا بود. دومین آزمایش اثرات تابش های فضایی بر دانه ها را بررسی می کرد. سومین آزمایش که توسط آزمایشگاه تحقیقات نیروی دریایی (NRL) طراحی شده بود، با تبدیل انرژی خورشیدی به انرژی فرکانس های رادیویی ماکرویو به انتقال آن انرژی به زمین می پرداخت. X-37B جزو دارایی های دپارتمان نیروی هوایی است، اما نیروی فضایی تازه تاسیس ایالات متحده مسئول پرتاب، عملیات های مداری و فرود خواهد بود. X-37B ماهواره ای 136 کیلوگرمی به نام FalconSAT-8 (USA-300) را در می سال 2020 به فضا فرستاد. این ماهواره که توسط دانشجویان آکادمی نیروی فضایی ایالات متحده در همکاری با آزمایشگاه تحقیقات نیروی هوایی توسعه داده شده است، ماهواره کوچکی است که 6 محموله آزمایش را حمل می کند. فضاپیما از سامانه پیشران الکترومغناطیس، فناوری آنتن سبک و چرخ های واکنشی تجاری برای کنترل وضعیت در مدار استفاده می کرد. به گفته آکادمی نیروی فضایی ایالات متحده، آزمایش های FalconSAT-8 شامل: پیشران القای مقناطیسی الکترواستاتیک (MEP) (سامانه پیشران الکترومغناطیس)، آنتن فرا ماده (MMA) (آنتن کم حجم، سبک و ضعیف با عملکرد مشابه آرایه فازی)، آزمایش نانوتیوب کربنی (CANOE) (کابل های RF با روکش بافته شده از نانولوله های کربنی و آلیاژ های حافظه دار)، کنترل وضعیت و ذخیره انرژی (ACES) (چرخ های واکنشی تجاری تغییر یافته به فلای ویل برای ذخیره و رهاسازی انرژی)، kyPad (دوربین و کارت گرافیک خارجی یکپارچه درون یک بسته کوچک، سبک و کم توان) مشخصات - سال ورود به خدمت: 2010 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 2 - سازنده: Boeing Defense،Space & Security (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 8.92 متر - طول بال ها: 4.55 متر - ارتفاع: 2.9 متر - حداکثر وزن برخاست: 5000 کیلوگرم – قوای محرکه: 1 موتور اصلی مبتنی بر سوخت هیدروژن پراکسید با مخزن سوخت جت JP-8 مبتنی بر نفت سفید، که با کمک راکت به مدار های پایین می رسد - حداکثر سرعت: 17425 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 2000000 متر - برد: 4200 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. - نسخه ها: X-37 (سری پایه)، X-37A (نسخه اولیه توسعه داده شده توسط ناسا، استفاده شده در آزمایش های گلاید، بعد ها به DARPA تحویل داده شد)، X-37B (تغییر یافته از X-37A برای افزایش حوزه ماموریتی)، X-37C (نسخه ای بزرگ‌تر از X-37B دارای فضا برای 6 نیروی ماموریتی) منبع

به نام خدا اندونزی 6 فروند دیگر از هواپیمای رزمی-آموزشی T-50i را صنایع هوایی کره سفارش داد هواپیمای آموزشی/حمله سبک KAIT-50 صنایع هوایی کره (KAI) روز سه شنبه اعلام کرد که قرارداد صادرات 6 واحد T-50i، هواپیمای تمرین تاکتیکی مقدماتی، را با وزات دفاع اندونزی (I-MoD) امضا کرده است. T-50i هواپیمای تمرینی است که به درخواست نیروی هوایی اندونزی و برپایه ی T-50 ساخته شده است. این هواپیما می تواند ماموریت های تمرینی و حمله سبک را انجام دهد. ارزش این قرارداد 274.488 میلیارد وون (239 میلیون دلار آمریکا) است. KAI در سال 2011، 16 واحد T-50i را به ارزش 400 میلیون دلار به اندونزی فروخت. با این سفارش خرید جدید، تعداد هواپیما های T-50i در خدمت اندونزی به 22 فروند افزایش می یابد. طبق گزارش منتشر شده از I-MOD در رسانه های محلی: "وزارت دفاع به همکاری خود با KAI برای اضافه کردن 6 فروند هواپیمای جنگنده T-50i ادامه می دهد." I-MoD تاکید کرد که پروسه خرید 6 واحد T-50i مراحل اجرایی و قوانین مربوط به وزارت خانه ها/سازمان های مربوطه را گذرانده است. منبع

به نام خدا Boeing QF-16 (Fighting Falcon) پهپاد بدون سرنشین هدف و تمرین (2015) QF-16 سرنوشت جنگنده های چند منظوره بازنشسته "F-16 "Fighting Falcon لاکهید مارتین است که به عنوان پهپاد های مقایس کامل بازسازی شده اند. تغییر QF-16 ها توسط برنامه ای به رهبری بوئینگ انجام می شود و در ادامه تغییر "F-4 "Phantom II های مک دانل داگلاس توسط BAe به QF-4 است. سری QF-16 به عنوان هدفی هوایی برای تمرین، توسعه دکترین هوایی و آزمایش فناوری های جدید ساخته شده است. تا سال 2015 شش فروند F-16 تغییر یافته ناوگان QF-16 را تشکیل می دهند که در حال حاضر در اسکادران اهداف هوایی هشتاد و دوم نیروی هوایی ایالات متحده خدمت می کنند (در مجموع 61 فروند سفارش داده شده است). آزمایش ها در پایگاه Holloman نیروی هوایی در نیومکزیکو انجام می شوند. سازه هوایی F-16 توسط مهندسان بوئینگ به تجهیزات جدید مجهز شده تا توانایی برخاست و فرود خودکار، اجرای مانور های از پیش تعیین شده و درگیری در ارتفاع و سرعت بالا را بدست آورد. این هواپیماهای پیشین نیروی هوایی ایالات متحده (اکثرا نسخه های F-16A و F-16C) از موتور های توربوفن F100-PW-200، -220 یا -229 Pratt & Whitney و یا F110-GE-100 یا -129 جنرال الکتریک استفاده می کنند که با قابلیت پس سوز توانایی رسیدن به سرعت های مافوق صوت و حرکات سریع برای تبدیل شدن به اهداف مدرن برای خلبانان آمریکایی را دارند. همچنین، این هواپیما ها پوشش دفاعی خود را حفظ کرده اند تا با مقابله در برابر موشک های هوا به هوای ردیابی راداری یا جستجو گر، چالش بزرگ تری برای دانش آموزان خلبانی باشد. اگر QF-16 با عدم پاسخگویی به اپراتور یا خطری در نزدیکی منطقه مسکونی مواجه شود، می تواند در آسمان نابود شود. برنامه QF-16 از زمان آغاز توسعه به چندین هدف بزرگ دست پیدا کرده است. در بیست و سوم سپتامبر 2013 با کابین خالی از خلبان پرواز کرد. در آگوست سال 2014 گزارش شد که هواپیما با موفقیت به آزمایش شلیک موشک های زمینی پاسخ داده است. اما به جای هدف قرار دادن مستقیم پهپاد با موشک (و خطر از دست دادن آن)، یک ایستگاه کنترل زمینی موشک را به مختصات معینی در فضا نزدیک QF-16 شلیک کرد و سامانه جمع‌آوری داده پهپاد بررسی کرد که موشک به آن مختصات رسیده است. بعد از مقایسه داده های ایستگاه کنترل و QF-16، تائید شد که موشک به هدف برخورد کرده است. این احتمال وجود دارد که داده های جمع‌آوری شده از پروژه QF-16، برای ساخت پلتفرم جنگنده بدون سرنشین تمام اندازه در آینده نزدیک استفاده شود. در مجموع سفارش 61 فروند QF-16 به بوئینگ داده شده است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2015 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 126 - سازنده: شرکتBoeing (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 15 متر - طول بال ها: 9.95 متر - ارتفاع: 4.88 متر - وزن: 8570 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 19200 کیلوگرم (10630 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن Pratt & Whitney F100-PW-200/220/229 یا F110-GE-100/129 جنرال الکتریک با قابلیت پس سوز که 3231 نیوتن متر رانش تولید می کنند حداکثر سرعت: 1450 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 15240 متر - برد: 4200 کیلومتر - سرعت افزایش ارتفاع: 15240 متر بر دقیقه - تسلیحات: ندارد. حمل مواد منفجره در صورت عدن پاسخگویی پهپاد در هنگام پرواز - نسخه ها: QF-16 (سری پایه، برپایه ی سازه هوایی F-16 Fighting Falcon جنرال داینامیکس/ لاکهید مارتین) منبع

تصویری از چکمیت

به نام خدا Boeing Phantom Works ATS (Airpower Teaming System) Loyal Wingman (2030) برای دهه ها، برنامه ریزان جنگ آسمان هایی را تصور می کردند در آن پهپاد ها دوش به دوش جنگنده های سرنشین دار پرواز می کنند. بوئینگ با کمک دولت و صنایع محلی استرالیا، Airpower Teaming System" (ATS)" را رونمایی کرد، پهپادی ماژولار که برای ارائه راهکاری کم هزینه و بدون سرنشین برای هم پیمانان آمریکایی و استرالیایی ساخته شده است. ATS در ترکیب با محصولات نسل فعلی بوئینگ مثل جنگنده دریایی چند منظوره "Super Hornet" و گشت دریایی P-8 "پوسایدن" فعالیت می کند. این پهپاد، که توسعه آن توسط بخش Phantom Works International بوئینگ رهبری می شود، اولین بار درنمایشگاه هوایی Avalon استرالیا در فوریه 2019 رونمایی شد. اثبات فناوری آن در "برنامه توسعه پیشرفته Loyal Wingman" یا LWADP دنبال می شود و هدف نهایی پروژه، تولید هواپیمایی قادر به مسیریابی تماما خودکار با کمک هوش مصنوعی و انجام عملیات با هواپیما های سرنشین دار یا به تنهایی در صورت نیاز است. ساخت ATS با کمک منابع مالی دولت استرالیا (حدود 30 میلیون دلار آمریکا در مدت 4 سال)، پشتیبانی مستقیم نیروی هوایی سلطنتی استرالیا (RAAF) و محصولات هوایی صنایع استرالیایی (مثل BAe Systems استرالیا) امکان‌پذیر شد. مشارکت طرف های خارجی، دسترسی و خریداری آن را برای احزاب خارجی فراهم می کند، مانند دیگر پروژه های خارجی بوئینگ مثل برنامه "Wedgetail" (در خدمت کره جنوبی و ترکیه). همچنین این برنامه به تکامل صنایع دفاعی بومی استرالیا کمک می کند تا به رشد و بلوغ برسد و برای نیاز های آینده خوداتکایی آماده شود. طراحی نهایی ATS از یک موتور توربوفن سبک استفاده می کند که نوع، مدل و قدرت آن نامشخص است اما طبق گزارش ها 10845 نیوتن متر رانش تولید می کند. پیشبینی می شود برد آن 3700 کیلومتر باشد و به طور یکسان توانایی عملیات بالای زمین یا دریا را داشته باشد. ظاهر فعلی این پهپاد (که اکثرا در استرالیا مهندسی شده است) نمایانگر بخش دماغه طویل، ورودی های هوای کناری برای تنفس تک موتور نصب شده، بال های اصلی نصب شده در قسمت شانه و واحد دم V شکل (بدون هیچ باله دمی) است. بال های اصلی لبه جلویی غیر شکسته و رو به عقبی دارند، لبه پشتی ترکیبی آن هم رو به جلو (پنل داخلی) و هم رو به عقب (پنل خارجی) است. لبه های چین دار بدنه، قابلیت پنهانکاری آن را نشان می دهد. از بخش زیرین 3 تایی (جمع شونده) برای حرکت روی زمین استفاده می شود. ATS در حال حاضر حدود 12 متر طول دارد اما از دیگر ابعاد آن اطلاعاتی در دسترس نیست. در داخل، محموله ماموریتی ATS شامل جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) توسط یک سامانه ماژولار تعبیه شده است تا متناسب با هر سورتی، تجهیزات را به سرعت تعویض کنند. توانایی جنگ الکترونیک ATS ارزش این پهپاد را در میدان نبرد افزایش می دهد. در صورت تکامل این برنامه، ATS راه گشای دوران جدیدی از جنگ های بدون سرنشین خواهد بود، قدمی در راستای دستیابی به میدان نبردی که شامل هوش مصنوعی و جنگیدن هواپیما های بدون سرنشین در کنار اربابان انسانی خود است. در نهایت میدان های نبرد تماما تحت سلطه بدون سرنشین ها خواهند بود و انسان ها از این معادله حذف خواهند شد. در فوریه سال 2020، بخش اساسی بدنه ATS توسط بوئینگ استرالیا ساخته شد. در ماه آپریل، روشن شدن ATS، نقطه عطفی برای این برنامه مشترک بین ایالات متحده و استرالیا بود. در ماه می، اعلام شد که ATS در پنجم می سال 2020 توسط بوئینگ رونمایی خواهد شد. در ماه سپتامبر، برای اولین بار موتور آن روشن شد. در ماه اکتبر، بوئینگ استرالیا اولین آزمایش تاکسی آن را در انجام داد. ATS برای اولین بار در یکم مارس 2021 پرواز کرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2030 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: بوئینگ، بوئینگ استرالیا (ایالات متحده) - Phantom Works International، BAe Systems (استرالیا) - کشورهای مصرف کننده: استرالیا (احتمالی)، ایالات متحده (احتمالی) - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 11.58 متر – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن با نوع، مدل و رانش نامشخص - برد: 3705 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. آرایش ماموریتی از تجهیزات مخصوص نقش جاسوسی-نظارت-شناسایی با روش ماژولار تشکیل شده است - نسخه ها: ATS (Airpower Teaming System) (سری پایه) منبع

ویدئویی از زاویه دید راننده تانک M60A3 ترکیه https://www.aparat.com/v/yPWd7

کانسپت جنگنده بدون سرنشین ترکیه

به نام خدا Zala Aero نمونه ی پهپاد هیبریدی با مداومت 12 ساعته را در ماکس 2021 رونمایی می کند Zala Aero، زیرمجموعه گروه Kalashnikov، پهپاد هیبریدی ZALA 421-16E5G را برای اولین بار در نمایشگاه بین المللی هوایی MAKS-2021 به نمایش می گذارد. Kalashnikov اخیرا در بیانیه ای گفت: "اولین نمونه های این پهپاد در حال حاضر در تاسیسات مجتمع سوخت و انرژی مورد استفاده قرار می گیرند." این پهپاد می تواند بیش از 12 ساعت در هوا بماند، مسافتی بیش از 1200 کیلومتر را طی کند و نظارت هوایی را در فاصله بیش از 100 کیلومتری انجام دهد. اثر صوتی کم ZALA 421-16E5G به دلیل توانایی آن در کار در حالت بی صدا روی باتری بافری است. این حالت می تواند تا 1 ساعت دوام داشته باشد و مدت زمان شارژ مجدد باتری در هوا تنها 2 ساعت است. ZALA 421-16E5G برای کار در سکوت کامل رادیویی در مناطقی با وضعیت رادیویی دشوار در فاصله تا 500 کیلومتری از نقطه پرتاب سازگار شده است. عملکرد "ناوبری ویدئویی" امکان از دست نرفتن دید حتی در نبود سیگنال سامانه های ناوبری ماهواره ای را فراهم می کند. این پهپاد به محموله هدف ترکیبی با 2 دوربین حرارتی و یک دوربین فیلمبرداری با بزرگنمایی 60 برابری مجهز است. ویدئو ها با فرمت HD (1280*720) پخش می شود، به همین دلیل اپراتور در ایستگاه زمینی می تواند تصاویر مخابره شده را با جزئیات ببیند.

به نام خدا Boeing Phantom Eye هواپیمای بدون سرنشین (UAV) ارتفاع بالا با مداومت طولانی (HALE) (2012) بوئینگ Phantom Eye پهپادی نسل جدید است و مهم ترین ویژگی آن سامانه پیشرانه هیدروژن مایع آن است که بهره وری و برد زیادی دارد. این پیشرانه ها هیچ گاز خروجی یا اتلاف سوخت ندارند و آب تنها خروجی آنهاست که Phantom Eye را حامی محیط زیست می کند (اگرچه این فناوری در زمان رونمایی Phantom Eye گران‌قیمت بود). دیگر پهپاد های هم رده اکثرا از موتور های بنزینی (پریدیتور، ریپر) یا موتور های توربوفن (گلوبال هاک) برای افزایش برد و توانایی های ماموریتی استفاده می کنند. پهپاد Phantom Eye محصول شاخه سری "Phantom Works" بوئینگ است که حوزه کاری آن مشابه تاسیسات سری "Skunk Works" لاکهید مارتین، سازنده جنگنده پنهانکار F-117 Nighthawk در دهه 1980 می باشد. بوئینگ بازار های مختلفی (تجاری و نظامی) را برای Phantom Eye تدارک دیده و این پهپاد می تواند برای نظارت بر شرایط متغیر زمینی در مدت طولانی مورد استفاده قرار گیرد. تجربه رزمی آمریکا در افغانستان و عراق باعث شد تا الزامات جدیدی برای تمام شاخه های نظامی اضافه شود؛ این محصول مفید جنگ های پویای طولانی مدت است. پهپاد ها از شروع سال 2001 و حملات سال 2003 نقش پر رنگ تری در عملیات های ارتش ایالات متحده داشته اند و راه های جدید تر و بهتری برای انواع نقش های در میدان نبرد ارائه کرده اند، به خصوص جمع‌آوری داده که ماهواره ها در مواقعی می توانند توانایی محدودی ارائه کنند و هواپیما های شناسایی سرنشین دار معمولا جایگزین مناسبی نیستند. پهپاد ها ساکت‌تر هستند، مداومت بیشتری دارند، از کیلومتر ها دورتر به جاسوسی از دشمن می پردازند و اطلاعات به روز را به زمین مخابره می کنند. بوئینگ پیشتر پهپاد Condor را طراحی کرده بود. این پلتفرم که پهپاد تحقیقاتی با ارزشی بود، اولین پرواز خود را در سال 1988 انجام داد. این پهپاد بعد از حدود 300 ساعت جمع‌آوری داده، بازنشسته و به موزه هوایی سن متیو کالیفرنیا منتقل شد. Phantom Eye برگرفته از Condor است. در این برنامه Aurora Flight Sciences، Ball Aerospace، Ford و MAHLE Powertrain هم همکاری می کنند. هرکدام از این شرکت ها تخصص خود را در طراحی مفهومی Phantom Eye به کار گرفته اند. این پهپاد همانند طراحی های انقلابی پیش از خود، حداقل تا امروز، نه مسلح است و نه برای نقش نظارتی/شناسایی برای جاسوسی از اهداف در مدت طولانی طراحی شده است. اگر برنامه Phantom Eye موفق شود، این پهپاد قادر خواهد بود تا برای روز ها در یک مکان معیین باقی بماند. یا ممکن است به برنامه دیگری تبدیل شود و راه را برای پهپاد هایی با مداومت چند هفته ای یا حتی چند ماهه باز کند. طراحی خارجی Phantom Eye با هیچ معیاری طراحی بدیعی ندارد، بدنه اصلی برآمده، بال های 45 متری و میله دمی نازک از مشخصه های آن است. این پهپاد ویژگی های پنهانکاری را فدای برد و ارتفاع بالا کرده و طراحی آن هم محصول این تفکر است. بدنه شبیه توپ راگبی است و بال های بزرگی در بالای آن نصب شده اند تا بیشترین نیروی بالا کشنده را تولید کنند. در هنگام سکون، بال ها به طرزی قابل توجه به پایین خم می شوند اما هنگام پرواز، رو به بالا قرار می گیرند، به همین دلیل پایه های نازکی در طرفین بدنه آن را حمایت می کنند. بدنه با ظرافت به سمت عقب باریک می شود و در انتها تک باله عمودی دمی و یک جفت بال افقی رو به پایین را نگه می دارد. شکل کلی قسمت دم به حالت Y برعکس است. نیروی Phantom Eye توسط 2 موتور در داخل محفظه های ساده تامین می شود که هرکدام یک ملخ 4 پره را می چرخانند. 2 موتور تعبیه شده در این هواپیما در خودروی تجاری فورد فیوژن هم یافت می شود. برخلاف نسخه های احتراقی، این مدل از موتور های فورد به مقدار زیادی تغییر داده شده اند تا از مزایای پیشرانه های هیدروژن مایع بهره ببرند. به همین دلیل این سامانه بسیار مقرون به صرفه تر است. این پیشرانه ها از نوع موتور های 4 سیلندر 2 لیتری فورد هستند که هرکدام 150 اسب بخار قدرت تولید می کنند و هواپیما را به سرعت هایی بیشتر از 273 کیلومتر در ساعت (هم سطح بالگرد های مدرن) می رسانند. در مارچ سال 2010 موتور ها در محیط کنترل شده، آزمایش شدند. Phantom Eye حدود 4 روز مداومت پروازی دارد و می تواند به ارتفاع 20000 متری برسد، قلمرو جوی که پیشتر فقط در اختیار هواپیما های جت سرنشین دارد بود. توانایی حمل 200 تا 227 کیلوگرم تجهیزات ماموریتی را دارد. Phantom Eye اولین بار در دوازدهم جولای سال 2010 در نمایشگاه بوئینگ در تاسیسات سنت لوئیس میسوری به صورت عمومی رونمایی شد. آزمایش های زمینی آن در پایان سال 2010 در مرکز تحقیقات پرواز Dryden ناسا در پایگاه نیروی هوایی Edwards کالیفرنیا آغاز گردید. از آن جا اولین پرواز خود را در اول ژوئن سال 2012 (به تاخیر افتاده از سال 2011) انجام داد. بوئینگ به دنبال دیگر پروژه های مشابه و نسخه های بزرگ تری از Phantom Eye رفت تا مداومت پروازی را بیش از پیش افزایش دهد، به گفته منابع تا بیش از 10 روز، به همراه محموله داخلی شامل تجهیزات تخصصی. در فوریه سال 2014، نیروی هوایی ایالات متحده وضعیت Phantom Eye را به خدمت آزمایشی در گروه عملیاتی چهارصد و دوازدهم تغییر داد. در آگوست سال 2016، پهپاد از خدمت/آزمایش فعال خارج شد. قطعات Phantom Eye برای نمایش در موزه آزمایش پرواز نیروی هوایی، از هم جدا شد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2012 - وضعیت: بازنشسته - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: شرکتBoeing (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده (بازنشسته) - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول بال ها: 45.7 متر - وزن: 6400 کیلوگرم – قوای محرکه: 2 موتور فورد 4 سیلندر لیتری با سوخت هیدروژن مایع که هرکدام 150 اسب بخار قدرت تولید می کنند حداکثر سرعت: 150 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 19812 متر - تسلیحات: ندارد. 200 کیلوگرم محموله شامل تجهیزات نظارتی - نسخه ها: Phantom Eye (سری پایه) منبع

به نام خدا Boeing MQ-25 Stingray هواپیمای تانکر بدون سرنشین مبتنی بر حامل (2025) "MQ-25 "Stingray یکی از برنامه های جاری نیروی دریایی ایالات متحده برای ساخت هواپیما های بدون سرنشین تانکر سوخترسان برای خدمت در ناوگان بزرگ کشتی های هواپیمابر خود است. الزامات این برنامه شامل حداقل حجم سوخت 6350 کیلوگرم و برد پروازی 804 کیلومتر از کشتی میزبان می باشد. بوئینگ، نورثروپ گرومن، جنرال اتمیکس و لاکهید مارتین در برنامه Stingray رقابت کردند. نورثروپ گرومن در سال 2017 از رقابت کنار کشید. گرومن با پهپاد X-47B نسخه ناو هواپیمابر نشین شرکت کرده بود. نیروی دریایی امیدوار است Stingray تا میانه های این دهه (حدود سال 2025) به سطح عملیاتی برسد. در آگوست سال 2018، نیروی دریایی ایالات متحده، بوئینگ را به عنوان برنده این رقابت اعلام کرد و قراردادی 805 میلیون دلاری برای توسعه 4 هواپیمای MQ-25 تا آگوست 2024 با این شرکت بست. در دوم آپریل سال 2020، 3 فروند MQ-25 آزمایشی دیگر سفارش داده شد تا مجموع سفارش ها به 7 فروند برسد. این برنامه ممکن است تا 13 میلیارد دلار و 72 فروند پهپاد افزایش یابد. سال های 2000 شاهد انفجاری در سامانه های بدون سرنشین هوایی در حوزه نظامی بود و تعجبی ندارد که نیروی دریایی ایالات متحده از آن زمان به دنبال تانکر های هوایی بدون سرنشین برای پرواز از عرشه ناو های هواپیمابر خود باشد. پروژه ای که در ابتدا قرار بود برنامه "پهپاد نظارت و حمله هوایی برخاست از هواپیمابر" (UCLAS) باشد به "سامانه سوخت رسانی هوایی مبتنی بر ناو هواپیمابر" (CBARS) تبدیل شد. در سال 2016 برای این محصول نام "MQ-25 "Stingray انتخاب شد. طرح بوئینگ، از شاخه سری "Phantomworks" بود که تحت تاثیر کار های قبلی بوئینگ برای برنامه پهپاد رزمی UCLASS قرار گرفته است. این پهپاد جدید اولین بار در نوزدهم دسامبر سال 2017 در مراسمی با حضور خبرنگاران رونمایی شد. طراحی این پهپاد بال پرنده خمیده با لا های رو به عقب است. بال های دمی از 2 جفت سطح رو به بیرون تشکیل می شود. بخش زیرین بدنه از چرخ های سه‌گانه برای حرکت روی زمین استفاده می کند، هر بال اصلی یک چرخ تکی را حمل می کند اما بازوی دماغه با چرخ های دوتایی تقویت شده است. بدنه کاملا صاف است و برای حمل سامانه های اویونیک، موتور (ها) و ذخیره سوخت طراحی شده است. بال های جمع شونده در طراحی آن در نظر گرفته شده است زیرا کشتی ها فضای محدودی دارند.. برای عملیات های روی حامل MQ-25 نیاز است تا از میان عرشه شلوغ هواپیمابر حرکت کند، و از بالابر تا منجنیق برای پرتاب و از عرشه تا بالابر پس از بازگشت را طی کند. این کار نیاز به برنامه نویسی پیشرفته ای دارد. همچنین، برای خدمت در نیروی دریایی، این پهپاد بیشتر عمر خدماتی خود را در حال ماموریت روی آب خواهد بود که چالشی برای مهندسان است. فراتر از آن، کیفیت بخش هوایی نیروی دریایی، به پهپاد سازه و زیرسازه ای تقویت شده برای تحمل فشار ها، پوشش های ویژه برای مقابله با محیط های شور دریایی، توانایی عملیات در شب و روز و قلابی نگه دارند برای فرود روی عرشه ناو داده است. به تمام این ویژگی ها توانایی عملیات خودکار و انتقال سوخت هنگام کار کنار هواپیما های سرنشین را هم باید اضافه کرد. Stingray قادر به سوخت رسانی به تمام انواع هواپیما های نیروی دریایی ایالات متحده. توانایی سوخت گیری سریع و بهینه هواپیما ها توسط پهپاد های خودکار، گام مهمی برای هوانوردی نیروی دریایی است. این پهپاد ها به هواپیما هایی مثل F/A-18 مدل E و F اجازه می دهد تا برگرداندن تغییرات ذخیره سوخت خود، به فرم رزمی سابق برگردند. MQ-25 علاوه بر توانایی سوخت رسانی، نقش ISR (جاسوسی-نظارت-شناسایی) هم دارد و می تواند با حمل رادار به ناوگان اصلی کمک کند. با روی کار آمدن Stingray، برنامه نیروی دریایی برای حفظ F/A-18 و F-35 در نقش هجومی دیگر نیازی به تانکر های سرنشین دار که بر روی چاچوب هواپیما های رزمی فعلی ساخته شده، ندارد. در سال 2017 بوئینگ اعلام کرد MQ-25 در فاز های نهایی آزمایش موتور است. زمان پایان شرکت در برنامه تا روز سوم ژامویه سال 2018 بود. بوئینگ در نظر دارد تا حدود 72 فروند پهپاد MQ-2 را تا آن زمان تولید کند. نمونه اولیه شرکت بوئینگ در دسامبر سال 2017 رونمایی شد. اگرچه که این طرح از سال 2011 روی کاغد آمده و از نوامبر سال 2014 وجود داشته است.تصاویر منتشر شده در ژانویه 2018 و تصاویر رسمی در مارچ سال 2018 منتشر شدند. نمونه اولیه بوئینگ MQ-25 (به نام T1) تا سال 2018 در حال انجام آزمایش های سازگاری با ناو هواپیمابر بود. در آپریل سال 2018، اعلام شد که بوئینگ، موتور توربوفن AE3007 رولزرویس را برای نمونه اولیه پهپاد سوخترسان MQ-25 انتخاب کرده است. در فوریه سال 2019، نیروی دریایی ایالات متحده قراردادی 41.8 میلیون دلاری را برای ساخت آشیانه MQ-25 Stingray در Patuxent River (مریلند) با B.L. Halbert International منعقد کرد. در می سال 2019، اعلام شد که اولین دور پرواز های آزمایشی MQ-25 T-1 در ماه ژوئن یا جولای سال همین سال آغاز خواهد شد. در ماه ژوئن اولین پرواز آن برای میانه های سال برنامه ریزی شد. در سپتامبر سال 2019، نیروی دریایی ایالات متحده کار برروی یک نمونه توسعه ای MQ-25A را اغاز کرد. اولین پرواز آن در نوزدهم همان ماه انجام شد که 2 ساعت به طول انجامید. ورود به خدمت آن برای سال 2022 سا 2023 برنامه ریزی شد. در ماه اکتبر، آزانس اطلاعات ملی فضایی، بوئینگ را مسئول تحقیق درباره ی احتمال یکپارچه سازی پاد های چند کاربره (MMP) بوئینگ با سازه فعلی پهپاد MQ-25 کرد تا در نقش گشت دریایی در کنار هواپیمای گشتی بوئینگ P-8A پوسایدن خدمت کند. در مارس سال 2020، بررسی طراحی سامانه (SDR) پهپاد MQ-25 به پایان رسید. در ماه آپریل، سفارش خرید 3 فروند MQ-25 اضافه تر را به ارزش 84.7 میلیون دلار به بوئینگ ارائه کرد. در ماه می، بوئینگ ساخت 4 فروند از MQ-25 را برای آزمایش مهندسی شروع کرد. در ماه نوامبر، نیروی دریایی ایالات متحده، تمرینات پروازی مجازی برای پهپاد MQ-25A را آغاز کرد. در ژوئن سال 2021، یک فروند نسخه اولیه پهپاد MQ-25 با موفقیت عملیات سوخترسانی هوا به هوا را با یک هواپیما ی بوئینگ F/A-18F سوپر هورنت پشت سر گذاشت. این عملیات در چهارم ژوئن در ارتفاع 3 کیلومتری در پایگاه هوافضای میسوری انجام شد و اولین در نوع خودش بود. انتظار می رود تا سال 2025، این پهاپد عملیاتی شود. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2025 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: Boeing Phantomworks (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده (برنامه ریزی شده) - نقش: نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمانان)، سوخت گیری هوایی (تانکر، پلتفرم اختصاصی یا تغییر یافته برای انتقال سوخت به هواپیما های هم پیمان)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 16 متر - طول بال ها: 23 متردر حالت بال باز، 9.5 متر در حالت بال تا شده - ارتفاع: 3.4 متر در حالت بال باز، 4.8 متر در حالت بال تا شده - وزن: 6400 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 20000 کیلوگرم (13800 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن AE 3007N رولزرویس با 44 نیوتن رانش حداکثر سرعت: 620 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 12000 متر - برد: 930 کیلومتر هنگام حمل 6803 کیلوگرم سوخت - تسلیحات: ندارد. ماموریت آن فقط محدود به حمل سوخت است - نسخه ها: MQ-25 "Stringray" (سری پایه)، MQ-25A (مدل تولیدی پیشنهادی)، T1 (نمونه اولیه شرکت بوئینگ)، MQ-25 MPA (مدل پیشنهادی برای هواپیمای گشت دریایی، شامل پاد چند کاربره (MMP) شرکت بوئینگ) منبع

به نام خدا Boeing MQ-18 Hummingbird (A160) هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2012) A160 Hummingbird یک پهپاد بالگردی است که مزایای پهپاد های مرسوم را با بالگرد های رزمی مدرن ترکیب کرده است. Hummingbird هدفی کوچک‌تر است، سرعت بیشتر و بهره وری موتور بالاتری دارد و توانایی هایش فراتر از سامانه های بال چرخنده اندازه کامل نسل فعلی است. همچنین، به دلیل بدون سرنشین بودن، این پهپاد خدمه خود را دور از صحنه نبرد نگه می دارد و در صورت لزوم می تواند محموله و نیرو را به خط مقدم منتقل کند. جدا از قابلیت های ترابری، Hummingbird تطبیق پذیر است و می تواند در نقش هایی از جمله جمع‌آوری اطلاعات، شناسایی و نظارت دشمن یا میدان نبرد (به صورت لحظه ای)، رله ارتباط هوایی متحرک برای نیرو های زمینی و پیدا کردن به هدف در صورت نیاز ظاهر شود. گفته می شود که Hummingbird تا حد زیادی خودکار است که نیاز به مداخله انسانی را کاهش می دهد و برنامه ریزی شده است تا در طول پرواز برای یافتن بهترین راه انجام ماموریت تصمیم بگیرد. منشا A160 به توسعه پهپاد Maverick توسط شرکت Frontier Systems بر می گردد؛ مدلی تغییر یافته از بالگرد تجاری 2 سرنشینه رابینسون R22 و جد پهپاد A160. Maverick اولین پرواز بدون سرنشین خود را پس فقط 1 سال از آغاز برنامه و در سال 1998 انجام داد. سامانه های داخلی که برای Maverick توسعه داده شده بودند، در پهپاد A160 مورد استفاده قرار گرفت. Maverick توسط ارتش ایالات متحده خریداری شد و حداقل 4 فروند از آن در خدمت نیروی دریایی بود (یا است). اولین پرواز A160 در ژانویه سال 2002 به ثبت رسید. نمونه های اولیه از یک موتور خودرو بنزینی 4 و 6 سیلندر استفاده می کردند که به یک روتور 3 پره متصل بود. در سال 2003، آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی (DARPA)، قراردادی 75 میلیون دلاری را برای ساخت و آزمایش 6 نمونه اولیه به Frontier Systems اعطا کرد. اما بوئینگ در سال 2004 شرکت Frontier Systems را خریداری کرد و Hummingbird را به خط تولید پهپاد خود اضافه نمود. Hummingbird تا مدتی با نشان Boeing Phantom Works خدمت کرد و سپس تحت برند Boeing's Advanced Systems که شاخه ای از سامانه های دفاعی یکپارچه بوئینگ بود، در آمد. A160T ارتقا یافته (حرف T بیانگر موتور توربینی است) پرواز های آزمایشی خود را در ژوئن سال 2007 آغاز کرد. در سال 2008 رکورد مداومت پروازی برای پهپادی در این کلاس را شکست و به مدت 18.7 ساعت پرواز کرد. در بیست و هفتم سپتامبر سال 2007 یکی از نمونه های اولیه A160T در سانحه ای به دلیل عدم پاسخگویی حسگر داده به کامپیوتر پرواز از دست رفت. در مارس سال 2010، Hummingbird ارزشیابی توانایی ترابری خود را برای تفنگداران دریایی ایالات متحده به اتمام رساند. در این ارزیابی، 1134 کیلوگرم را در 2 سورتی پرواز 277 کیلومتری بین 2 پایگاه خط مقدم شبیه سازی شده جا به جا کرد. چیزی که این آزمایش را خاص کرد، این بود که Hummingbird با تنظیمات برنامه ریزی شده ماموریتی خود و تقریبا خودکار، پرواز کرد. در بیست و هشتم جولای سال 2010، بار دیگر یک A160T بر اثر از دست رفتن کنترل سقوط کرد. در آگوست سال 2010، 2 فروند Hummingbird به سامانه های راداری جدید Forrester مجهز شدند و پرواز های آزمایشی خود را در Belize انجام دادند. این رادار توانایی پایش از میان شاخ و برگ های انبوه را دارد. این پرواز ها منجر به سقوط یکی دیگر از A160T ها شد و ارزیابی ها را متوقف کرد. با این حال، ساخت آن در مارچ سال 2010 آغاز شد. نام رسمی Hummingbird در ارتش ایالات متحده "YMQ-18A" است. در ظاهر، Hummingbird با توجه به ساختار بدون تغییر بالگرد رابینسون R22 و پهپاد Maverick، مانند بالگرد های سرنشین دار معمولی است. بدنه آن صاف است و در قسمت دماغه به شدت مخروطی می شود. بدنه به سمت عقب ظریف و ساده است. ملخ اصلی 4 پره در نزدیکی و بالای بدنه اصلی و اندکی جلوتر از مرکز قرار دارد. بخش زیرین از 2 چرخ فرود اصلی کاملا جمع شونده (به سمت عقب) در زیر قسمت میانی و یک چرخ غیر جمع شونده دمی در پشت تشکیل شده است. موتور و جعبه دنده در مرکز بدنه نصب شده اند و 2 ورودی هوا در طرفین هوای مورد نیاز موتور را تامین می کنند. یک بالچه عمودی در پشت و زیر ساختار دم قرار گرفته که چرخ دمی را حمل می کند. محموله ها را می توان مستقیما زیر بدنه و بین بازو های فرود اصلی حمل کرد. طول سازه ی Hummingbird حدود 10 متر و طول ملخ اصلی آن 11 متر است. حداکثر وزن برخاست آن 3000 کیلوگرم اعلام شده است. انتظار می رود تا حداکثر ارتفاع 9144 متری پرواز کند اما با موتور فعلی تا ارتفاع 6096 متری می رود. حداکثر سرعت کروز آن 304 کیلومتر در ساعت و برد آن 4166 کیلومتر است. شرکت بوئینگ ادعا می کند که Hummingbird می تواند در تمام مشخصه های نبرد از بالگرد های مدرن فعلی عملکرد بهتری داشته باشد. این پهپاد از نظر ارتفاع و مداومت پروازی از سامانه های بال چرخنده فعلی بالاتر است. به نویز تولیدی آن هم توجه شده و صدای کمتری از بالگرد های مرسوم بزرگ‌تر از خود تولید می کند. یکی از جنبه های خاص Hummingbird، "سامانه تنظیم خودکار سرعت ملخ" است که به پهپاد اجازه می دهد در طول پرواز نسبت به شرایط تغییر ارتفاع، واکنش نشان دهد. ملخ می تواند تعداد دور بر دقیقه خود را تنظیم کند تا چرخشی بهینه (کمتر یا بیشتر) را بسته به شرایط خارجی فراهم کند و با کاهش مصرف سوخت، مداومت پروازی خود را افزایش دهد. بوئینگ اسم این ویژگی را "سامانه سرعت مطلوب ملخ" یا OSR گذاشته است. Hummingbird مانند بالگرد های مرسوم می تواند بدون نیاز به باند برخاست و فرود انجام دهد اما برخلاف پهپاد های دیگر نیازی به منجنیق پرتاب یا سامانه بازیابی ندارد. این پهپاد برای ارتش های متحرکی که در جبهه های متغیر می جنگند و به خصوص گروه هایی که به منابع میدان نبرد دسترسی ندارند، مناسب است. کنترل دقیق آن به فرماندهان اطمینان می دهد که Hummingbird می تواند منابع را تقریبا در هر محیط رزمی مثل محیط های کوهستانی و مناطق شهری، برای سربازان تامین کند. Hummingbird همچنین مناسب پرتاب از کشتی های نیروی دریایی برای داشتن چشمی فعال، مرتفع و مداوم در آسمان خواهد بود. در هفدهم آپریل سال 2012 سقوط دیگری بر اثر لرزش برای Hummingbird رقم خورد که به رادار و بدنه هواپیما آسیب زد. در دسامبر سال 2010، وزارت دفاع ایالات متحده (فرماندهی سامانه های هوایی نیروی دریایی) به طور رسمی اعلام کرد که قراردادی 30 میلیون دلاری با شرکت Frontier Systems امضا کرده است تا 2 فروند Hummingbird را برای پشتیبانی از فعالیت های ارتش آمریکا در افغانستان آماده کند. اما پیش از ارائه پهپاد ها در سال 2012، سفارش خود را لغو کرد، زیرا احتمال تاخیر های فنی برنامه ریزی شده آن بالا بود، و ریسک و هزینه به حدی افزایش پیدا کرده بود که ادامه برنامه دیگر به نفع دولت نبود. لرزش یکی از مشکلات گفته شده بود. سفارش متوقف شدن کار باعث شد A160 در مرحله توسعه باقی بماند اما به نابودی نزدیک شود. در دسامبر سال 2012 فرماندهی تمرینات و دکترین، نظر ارتش درباره پهپاد بالگردی عمود پرواز برای ماموریت های جاسوسی-نظارت-شناسایی را مورد بررسی قرار داد و تصمیم گرفت که به دلیل محدودیت بودجه، این ایده دنبال نشود و در عوض، ارتش از پهپاد های بال ثابت فعلی خود استفاده کند. با این تصمیم پروژه Hummingbird برای همیشه متوقف شد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2012 - وضعیت: لغو شده - تعداد فروند ساخته شده: 2 - سازنده: Frontier Systems ، Boeing Phantom Works، Boeing Integrated Defense Systems، Boeing Advanced Systems (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده (لغو شده) - نقش: ترابری (توانایی ترابری کلی در محدوده نزدیک برای عناصر زمینی فعال با انواع مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 10.7 متر - طول بال ها: 11 متر - وزن: 1134 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 2948 کیلوگرم (1814 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوشفت Pratt & Whitney PW207D با قدرت 550 اسب بخار حداکثر سرعت: 258 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 6100 تا 9150 متر - برد: 4170 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله یا پاد های تجهیزاتی در زیر بدنه نصب می شوند - نسخه ها: A160 (سری پایه، موتور خودروی بنزینی 4 یا 6 سیلندر)، A160T (مجهز به موتور توربوفن)، YMQ-18A (نمونه اولیه ارتش ایالات متحده، مجهز به موتور توربوشفت Pratt & Whitney PW207D)، MQ-18A (نام رسمی ارتش در صورت ورود به خدمت) منبع

ویدئویی از این بالگرد: https://www.aparat.com/v/FDVPJ

به نام خدا نیرو هایی از کشور ثالث بانی انفجار اتوبوس در پاکستان اتوبوس پاکستانی حامل کارشناسان چینی که پس از انفجار به دره سقوط کرد گلوبال تایمز به نقل از کارشناسان دفاعی چین گزارش داد، انفجار اتوبوس در استان Khyber Pakhtunkhwa پاکستان در روز چهارشنبه که منجر به کشته شدن 9 کارشناس فنی چینی و چهار پاکستانی شد، ممکن است کار "یک کشور ثالث" باشد، زیرا هیچ گروه شبه نظامی مسئولیت آن را بر عهده نگرفته است. به گفته Qian Feng، مدیر بخش تحقیقات در انستیتوی استراتژی ملی دانشگاه Tsinghua: "از آنجایی که هیچ گروه تروریستی مسئولیت این حادثه را به عهده نگرفته است، احتمالا حمله توسط یک نیروی سوم، آژانس اطلاعاتی از یک کشور سوم، انجام شده است." وی بدون توضیح بیشتر گفت: "شواهد مربوط به کشور ثالثی که قصد دارد کریدور اقتصادی چین و پاکستان را مختل کند جمع‌آوری شده است." Qian، طالبان پاکستان را متهم کرد و اظهار داشت که اگرچه مشخص نیست که این طالبان پاکستان بوده اند که این حمله را انجام داده اند یا نه، اما این حوادث متناسب با شیوه کار آنهاست. در سال های اخیر این گروه تروریستی پروژه های چینی را در این کشور هدف قرار داده و حملاتی را به گردشگران و همچنین کسبه چینی انجام داده است. کارشناس دیگر، Wang Shida، معاون موسسه تحقیقات آسیای جنوبی، جنوب شرقی آسیا و اقیانوسیه آکادمی تحقیقات روابط بین‌الملل معاصر چین، اشاره کرد که در حالی که تعداد حملات خشونت آمیز در پاکستان در حال کاهش است، اما در دو سال گذشته تعداد این حوادث که مربوط به چین بودند افزایش یافته است. Wang توضیح داد که این موضوع بیشتر به دلیل پیشرفت خوب کریدور اقتصادی چین و پاکستان (CPEC) است. Wang گفت: "برخی از افراد ،در داخل و خارج پاکستان، تحمل این وضع را ندارند و همیشه سعی می کنند با ایجاد حوادث شرورانه پیشرفت آن را کند کنند." منبع