به نام خدا Honeywell RQ-16 T-Hawk (Tarantula Hawk) پهپاد میکرو برخاست و فرود عمودی (MAV) (2008) Honeywell RQ-16 T-Hawk پهپاد سایز میکرو (MAV) برخاست و فرود عمودی (VTOL) است که در حال حاضر در خدمت محدود در ارتش و نیروی دریایی ایالات متحده قرار دارد. این پهپاد توسط انگلیس هم خریداری شده و در حال ارزیابی توسط ارتش هند است. این سامانه در کوله پشتی حمل و توسط یک نفر مدیریت می شود. توانایی برخاست عمودی به پهپاد اجازه می دهد تا در فضا های محدود و باز استفاده شود. تکنسین های خنثی سازی بمب از RQ-16 استفاده می کنند تا دید بهتری از وضعیت خطرناک داشته باشند. تا امروز این MAV قدرت خود را در میدان ثابت کرده و چندین عملیات موفق هم داشته است. از یک سامانه RQ-16 برای دید نزدیک تر از راکتور هسته ای Fukushima Dai-Ichi که قربانی زلزله و سونامی عظیمی شده بود استفاده شد. یک پهپاد T-Hawk روی سقف راکتور شماره 2 سقوط کرد. Honeywell International پیمان کار و سازنده RQ-16 است. RQ-16 ها ابتدا در عراق (با موفقیت) مورد آزمایش قرار گرفتند و پس از آن در افغانستان به کار گرفته شدند. آرکیو _16 ، از پیشرانه ایی ۲ سیلندر تخت ( باکسر ) به حجم ۵۵ سی سی و قدرت ۴ اسب بخار ، با شناسه 3w_56 استفاده میکندو می تواند به سرعت 130 کیلومتر بر ساعت و ارتفاع 3200 متر برسد. وزن کلی آن 9 کیلوگرم است و سامانه می تواند برای حمل و نقل به 2 جزء اصلی تقسیم شود. 2 کیف حمل هم ارائه می شود. در نوزدهم سپتامبر سال 2012، اعلام شد که نیروی دریایی ایالات متحده قراردادی 8.2 میلیون دلاری به Honeywell International اعطا کرده است تا از سامانه RQ-16B T-Hawk (هواپیمای میکرو بلوک 2) برای استفاده در عملیات آزادی پایدار پشتیبانی کند. T-Hawk نام خود را از Tarantula Hawk، زنبور شکارچی که به وفور در جنوب غربی آمریکا یافت می شود، گرفته است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2008 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 410 - سازنده: Honeywell International - ایالات متحده - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده، انگلیس - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - وزن: 8 کیلوگرم – قوای محرکه: 1 پیشرانه ایی ۲ سیلندری تخت ( باکسر ) به حجم ۵۵ سی سی و قدرت ۴ اسب بخار ، با شناسه 3w_56 - حداکثر سرعت: 130 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 3200 متر - تسلیحات: ندارد - نسخه ها: G-MAV (پهپاد میکرو، نام اولیه)، RQ-16A T-Hawk (سری پایه، مورد استفاده در نیروی دریایی ایالات متحده، 372 نسخه سفارش داده شد)، RQ-16B T-Hawk (نسخه ارتقا یافته)، XM156 (Class I) (نام ارتش ایالات متحده) منبع

سلام. درسته

به نام خدا HESA Shahed-129 (Eye-Witness) پهپاد ارتفاع متوسط مداومت بالا (MALE)/ حمله سبک (2012) نسل دوم صنایع ایرانی با مهندسی معکوس نمونه های خارجی و تکمیل طراحی های بومی مدت زیادی است که درگیر توسعه پهپاد ها اند. سری شاهد-129 پلتفرمی 2 منظوره است که توانایی شناسایی و حمله را دارد. این پهپاد توسط مرکز تحقیقات هوایی شاهد توسعه داده شده و تولید آن بر عهده هسا است (برپایه مدل قدیمی تر شاهد-123 که خود بازطراحی هسا-100 بود). شاهد-129 اولین بار در سپتامبر سال 2012 دیده شد و از آن زمان در حال ساخت است. احتمال دارد دولت سوریه این پهپاد را برای جنگ داخلی که از سال 2011 در جریان است، خریداری کرده باشد. شاهد-129 در میانه های سال 2012 رونمایی شد. در ظاهر، به نظر می رسد شاهد-129 تقلیدی از مدل های خارجی مثل Hermes 450 اسرائیلی و پهپاد Watchkeeper انگلیسی باشد و می توان انتظار توانایی های میدان نبرد مشابه ای از آن داشت. بدنه تیوب شکل آن، موتور، سوخت، اویونیک ها و محموله ماموریتی شناسایی را در خود جای می دهد. مجموعه اپتیکی در یک برجستگی در زیر بدنه و عقب بخش دماغه قرار گرفته که چرخشی 360 درجه و بدون مانع را فراهم می کند. بال های اصلی مستقیم اند و در شانه بدنه نصب شده اند، هرکدام 1 نقطه سخت دارند. هر نقطه سخت 2 ریل پرتابی برای حمل 2 موشک سدید-1 دارد که در مجموع توانایی شلیک 4 موشک را به شاهد-129 می دهد. بخش زیرین، چرخ دار است اما در طول پرواز ثابت می ماند (همانند پریدیتور آمریکایی). بخش دم از 2 باله رو به بیرون تشکیل می شود و موتور یک ملخ 3 پره را در انتها با آرایش pusher می چرخاند. ورودی هوا در زیر بخش دم قابل مشاهده است. نسل اول در عمل شاهد-129 برای کنترل مستقیم پرواز به یک ایستگاه کنترل زمینی (GCS) احتیاج دارد اما می توانند در مسیر های از پیش تعیین شده به طور خودکار پرواز کند. برد این هواپیما به دلیل تکنولوژِ ارتباطی، محدود می شود اما برای ارائه توانایی گشت به ارتش و نیروی دریایی ایران کافی است. طراحی 2 کاربره آن (شناسایی و هجومی) امکان گشت فعال در منطقه و حمله مستقیم از یک پلتفرم را می دهد. حملات موشکی می توانند روی اهداف زمینی (خودرو ها و استحکامات) و هوایی (مثل گشت هوایی دشمن) متمرکز شوند که مورد دوم برای حفظ کنترل آب های خلیج فارس حیاتی است. این ویژگی ها برای پهپاد ها و پهپاد های رزمی این کلاس متعارف است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2012 - وضعیت: در خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 100 - سازنده: شرکت صنایع هواپیما سازی ایران (هسا)، مرکز تحقیقات صنایع هوایی شاهد - ایران - کشورهای مصرف کننده: ایران، سوریه - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 6 متر - طول بال ها: 10.5 متر - حداکثر وزن برخاست: 990 کیلوگرم – قوای محرکه: 1 موتور 4 سیلندر 4 زمانه Rotax 914 با قدرت 115 اسب بخار - حداکثر سرعت: 175 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 5485 متر - برد: 300 کیلومتر - سرعت افزایش ارتفاع: 274 متر بر دقیقه - تسلیحات: 4 موشک هوا به سطح زیر بال ها (2 موشک در هر نقطه سخت) - نسخه ها: Shahed-129 (سری پایه)، Shahed-123 (طراحی اولیه که مدل 129 برپایه آن ساخته شده است) منبع

سلام. به نظرم برای آیرودینامیک بودن و شاید مقداری فنری بودن برای نرم شدن حرکت اینطوره مثل سیکر 400

به نام خدا HESA Qasef-1 مهمات با مداومت بالا/ پهپاد رزمی (2016) HESA Qasef-1 از سری پهپاد های ایرانی ابابیل مشتق شده است. ایران سعی کرده تجربه و تخصص خود در حوزه پهپاد های سطح نظامی را افزایش دهد و ابابیل محصول این ابتکار عمل است. ابابیل از دهه 1980 در حال خدمت است و به طور مداوم به فرم های توانمند تر و بهتر ارتقا یافته است. قاصف-1 یکی از این محصولات است که گفته می شود از سال 2016 در سرویس عملیاتی بوده است. اینکه قاصف-1 محصول مستقیم صنایع ایرانی باشد یا حاصل تغییرات انجام شده در تولید ابابیل-2 توسط حوثی ها، مورد بحث است. در این مقاله این طور در نظر گرفته شده که صنایع داخلی ایرانی توسعه آن را برعهده دارند. برخلاف ابابیل، قاصف-1 مهمات با مداومت بالا انتحاری است که اهداف زمینی را رهگیری می کند (کنترل از ایستگاه زمینی توسط GPS انجام می شود) و با دستور فرمانده، در حرکتی انتحاری خود را فدا می کند. این موضوع در ترکیب با سر جنگی 30 کیلوگرمی توانایی انفجار/خسارت بمب های پرتابی را با هزینه ای بسیار کمتر فراهم می کند. به این ترتیب، قاصف-1 سلاح هجومی کم خرج و مناسب برای شورشی هایی است که دنبال سروصدا کردن اند. به تمام این ویژگی ها این مورد را هم باید اضافه کرد که پهپاد ها به اندازه کافی کوچک و کند هستند تا با گریز از رادار های متعارف، توانایی پنهان کاری داشته باشند. مشخصه های فیزیکی این هواپیما براساس نمونه های گرفته شده و نمایش داده شده توسط مقامات سعودی، شامل بدنه مرکزی و تیوب مانند، بال های اصلی نصب شده در انتها (مقداری رو به عقب) و بال های جلویی برای کنترل بیشتر می شود. باله های عمودی روی بال های اصلی در انتهای هواپیما قرار گرفته اند. بدنه تمام تجهیزات عملیاتی مرتبط مثل موتور، اپتیک ها، سوخت و اویونیک ها را در خود جای می دهد. موتور در انتهایی ترین بخش بدنه نصب شده و یک ملخ چند پره را در آرایش pusher می چرخاند. از آنجایی که این پهپاد، انتحاری است (پرواز بازگشتی ندارد)، نیازی به چرخ نیست که ساخت آن را آسان تر می کند و هزینه تولید را کاهش می دهد. پرتاب قاصف-1 توسط منجنیق پنوماتیک (جدا یا نصب شده روی خودرو) یا با کمک جت/راکت صورت می گیرد. معروف است که حوثی ها از پهپاد قاصف-1 برای حمله مستقیم به اجزای سامانه موشکی پاتریوت (بیشتر بخش حساس رادار) استفاده می کنند. این موضوع بیانگر توانایی قابل توجه برای شورشیان و روش جدیدی از افزایش تنش در جنگ طولانی یمن است (*!!). پهپاد های مسلح حوثی ها همچنین به فرودگاه های اماراتی و سعوتی و پالایشگاه و خطوط نفتی عربستان هم حمله کرده اند. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2016 - وضعیت: در خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 100 - سازنده: شرکت صنایع هواپیما سازی ایران (هسا) - ایران - کشورهای مصرف کننده: ایران، یمن - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 2.88 متر - طول بال ها: 3.25 متر - ارتفاع: 0.9 متر - وزن: 30 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 85 کیلوگرم (55 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور پیستونی 2 سیلندر WAE-342 با قدرت 25 اسب بخار که یک ملخ 2 پره در انتهای بدنه با آرایش pusher می گرداند - حداکثر سرعت: 370 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 3000 متر - برد: 120 کیلومتر - تسلیحات: 1 سر جنگی 30 کیلوگرمی انفجار ضربه ای (اثر تقریبا مشابه با بمب های پرتابی متعارف هنگام انفجار) - نسخه ها: Qasef-1 (سری پایه، اختلاف نظر بر سر اینکه این محصول ساخت صنایع داخلی ایران است یا تغییر ابابیل-2 توسط حوثی های یمن) منبع

به نام خدا HESA Ababil-3 پهپاد جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) (2008) ابابیل 3 (یا Ababil-III) از خانواده پهپاد های ایرانی ابابیل ارتقا یافته است. این خانواده از پهپاد ها توسط صنایع داخلی ایران توسعه یافته و ساخته شده اند و شامل مهمات با مداومت بالای Ababil-1، Ababil-2، و Ababil-CH 2 میله دمی می شود. ابابیل-3 نسخه بازطراحی شده و مخصوص نقش جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) در سطح نظامی با امنیت ملی است. طبق گمان ها، تولید آن از سال 2008 آغاز شده و تا امروز در حال خدمت است. به دلیل شباهت فیزیکی با Seeker شرکت Denel Dynamics، مشکوک است که ابابیل-3 کپی/مشابه ایرانی این طراحی آفریقای جنوبی باشد. همچنین به نظر می رسد اجزای داخلی آن هم کپی/مشابه تجهیزات غربی موجود باشد. در خارج، ابابیل-3 از آرایش 2 میله ای اثبات شده استفاده می کند که بدنه اصلی درست در وسط آن قرار می گیرد. بدنه تمام سامانه های مرتبط مثل اپتیک ها، اویونیک ها، موتور و ذخیره سوخت را در خود جای می دهد. مجموعه اپتیک روی یک برجستگی شکمی با حرکت 360 درجه نصب شده و توانایی رهگیری و گزارش بی وقفه را دارد. بال های اصلی ثابت روی ستون فقرات پشتی بدنه قرار گرفته اند که نسبت نیروی بالا برنده به پسا و سطوح کنترلی را فراهم می کنند. میله های 2 تایی، زائده های باریکی اند که به انتها می روند و به باله های دمی مستطیلی شکلی ختم می شوند که توسط یک صفحه افقی (بالا برنده) به هم متصل اند. فعالیت های روی زمین (برخاست، فرود و حرکت کلی روی زمین) ابابیل-3 از طریق چرخ های سه‌گانه ثابت با پوشش آیرودینامیک انجام می شود. ساختمان این پهپاد، کامپوزیتی است. ابابیل-3 با طول بال 7 متری خود بزرگ‌تر از ابابیل-2 است. قدرت پهپاد از یک موتور متعارف، به احتمال زیاد کپی شده از یک طراحی آلمانی (اعتقاد بر این است که از Limbach L550E مشتق شده باشد)، استفاده می کند که یک ملخ چند پره را در انتهای بدنه با آرایش pusher می چرخاند. از مشخصات فنی ابابیل-3 می توان به حداکثر سرعت 200 کیلومتر بر ساعت، برد 250 کیلومتر و ارتفاع 5000 متری اشاره کرد. ابابیل-3 در آسمان های عراق، سوریه و سودان دیده شده است. چندین فروند از آن در فعالیت های رزمی و در تصادفات (به دلیل آموزش ضعیف یا کیفیت پایین پهپاد) از بین رفته است. در سال 2009 جنگنده آمریکایی F-16 Fighting Falcon پهپاد ابابیل-3 را پس از 70 دقیقه پرواز در حریم هوایی عراق سرنگون کرد. نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران از ابابیل-3 تنها در نقش ISR استفاده می کند. در سوریه این پهپاد به Zagil III-B تغییر نام پیدا کرده است. برای کتائب حزب الله نام آن Basir-1 است. در سال 2019 یک پهپاد ابابیل-3 در حریم پاکستان سقوط کرد یا سرنگون شد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2008 - تعداد فروند ساخته شده: 550 - سازنده: شرکت صنایع هواپیما سازی ایران (هسا) (ایران) - کشورهای مصرف کننده: سودان، عراق، ایران، سوریه - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 4.5 متر - طول بال ها: 6.5 متر – قوای محرکه: 1 موتور متعارف (احتمالا Limbach L550E یا مشابه آن) که 1 ملخ چند پره را در انتهای بدنه با آرایش pusher می چرخاند - ارتفاع پروازی: 5000 متر - حداکثر سرعت: 200 کیلومتر بر ساعت - برد: 250 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. تجهیزات ماموریتی برای نقش ISR (اکثرا دوربین و حسگر ها) - نسخه ها: Ababil-3 (سری پایه) منبع

به نام خدا HAI E1-79 Pegasus (series) سامانه هوایی بدون سرنشین شناسایی (UAS) (1992) HAI E1-79 "Pegasus" یک سامانه هوایی بدون سرنشین (UAS) یونانی است که توسط برند مادر صنایع هوانوردی Hellenic (HAI) توسعه و ساخته شده است. این هواپیما در نقش جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) میدان نبرد است که از زمان ورود به خدمت به صورت محدود تولید شده است. توسعه Pegasus به صورت مشترک توسط KETA (مرکز تحقیق و توسعه نیروی هوایی Hellenic) و HAI در سال 1979 شروع شد. اولین نمونه اولیه در سال 1982 پرواز کرد. Pegasus از این سال مدت زمان زیادی را صبر کرد تا در سال 1992 به صورت رسمی وارد خدمت شود. Pegasus با استاندارد های UAS، متعارف است؛ ترکیب 2 میله ای و ملخ با آرایش pusher، به همراه بدنه با طرفین صاف و بال های نصب شده در بالا. 2 میله از انتهای عقبی بال های اصلی مبدا می گیرند و به بال های دمی عمودی ختم می شوند که توسط یک صفحه افقی به هم متصل اند. بخش زیرین از چرخ های سه‌گانه تشکیل شده است که در طول پرواز ثابت می مانند. بالای بدنه یک قسمت بیرون زده وجود دارد که به شکل دیسک است. یک برجک تغییر پذیر در زیر بدنه اصلی، تجهیزات حسگر و دوربین را در خود جای می دهد. Pegasus از نظر ابعاد، 2.1 متر طول و حدود 5 متر طول بال دارد که نسبتا کوچک است. این پهپاد با سامانه نیرودهی متعارف خود (ملخی که با آرایش pusher گردانده می شود) می تواند به سرعت 161 کیلومتر بر ساعت برسد. Pegasus با سوخت داخل خود مداومت 3.5 ساعته دارد. Pegasus II نسخه بزرگ‌تر، سنگین تر و پیشرفته‌تر از پلتفرم Pegasus اولیه با توانایی های ماموریتی ارتقا یافته تر است. این مدل اولین بار در سال 2005 مشاهده شد و تا امروز تولید بسیار محدودی داشته است. طول آن به 4.3 متر و طول بال هایش به 6.2 متر افزایش یافته است. Pegasus II می تواند حدود 15 ساعت به صورت مداوم پرواز کند. نقش آن همانند نسخه اولیه، ISR است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 1992 - تعداد فروند ساخته شده: 20 - سازنده: شرکت صنایع هوانوردی Hellenic/ کارخانه هواپیمایی دولتی - یونان - کشورهای مصرف کننده: یونان - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 4.3 متر - طول بال ها: 6.2 متر - وزن: 200 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 250 کیلوگرم (50 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور متعارف در انتهای بدنه که 1 ملخ 2 پره را در آرایش pusher می چرخاند - حداکثر سرعت: 160 کیلومتر بر ساعت - برد: 2000 کیلومتر - سرعت افزایش ارتفاع: 573 متر بر دقیقه - تسلیحات: ندارد. تجهیزات ماموریتی به حسگر ها/دوربین ها برای نقش ISR محدود می شود - نسخه ها: E1-79 "Pegasus" (سری پایه)، Pegasus II (نسخه بزرگ‌تر با وزن عملیاتی بیشتر، مشخصات عملیاتی بهتر) منبع

به نام خدا Gyrodyne QH-50 DASH بالگرد پهپادی ضد زیردریایی (1963) نیروی دریایی ایالات متحده برای مقابله با نیروی رو به گسترش زیردریایی های شوروی در اواخر دهه 1950 و اوایل دهه 1960 برنامه "توانبخشی و مدرن سازی ناوگان" (FRAM) را تصویب کرد که به کشتی های جنگی دوران جنگ جهانی دوم اجازه می داد به سرعت و متناسب برای خدمت آینده به عنوان شکارچی زیردریایی مدرن سازی شوند. از آنجایی که کشتی های دوران جنگ برای رزم سطحی طراحی شده بودند، این برنامه برای پیکربندی بخش های موجود جهت تبدیل شدن به پلتفرم های جنگ ضد زیردریایی (ASW) موثر، تعیین شده بود. پیش کسوتانی مثل USS Laffey (DD-724) این تغییر را تجربه کردند و بخشی از این توانایی های تقویت شده شامل امکاناتی برای کنترل پهپاد بدون سرنشین Gyrodyne QH-50 "DASH" (پهپاد بالگردی ضد زیردریایی) بود. 755 نسخه از این مدل ساخته شد و تا مدتی دراختیار نیروی دریایی و ارتش ایالات متحده و همچنین نیرو های دفاع شخصی دریایی ژاپن قرار داشت. تولید آن از سال 1962 تا 1969 ادامه داشت و ورود به خدمت آن در سال 1963 اتفاق افتاد. اولین پرواز این بالگرد در سال 1959 ثبت شد. Gyrodyne پهپاد DASH را براساس روتورسیکلت RON (سامانه بالگرد سرنشین دار یک نفره پیش آهنگی که برای نیروی دریایی ایالات متحدده و به خصوص USMC توسعه داده شده بود و اولین بار در سال 1955 پرواز کرد) ساخت. این بالگرد خود از Bendix Model 2C تکامل یافته بود و 10 فروند از آن ساخته شد. بالگرد بدون سرنشین جدید از عرشه کشتی های جنگی پرواز می کند و به عنوان دارایی نظامی جند بار مصرف (بسیاری از اجزای آماده در ساخت آن به کار برده شده اند)، با نام DSN-1 بود و توسط یک موتور پیستونی Porsche YO-95-6 با قدرت 72 اسب بخار به حرکت در می آمد. 1 جفت ملخ 2 پره اصلی هم محور (که گشتاور همدیگر را خنثی می کنند) در بالای بدنه و روی یک دکل قرار گرفته است. بدنه هواپیما در اصل خود موتور بود و از هیچ پوسته ای استفاده نمی شد. بخش زیرین از ترکیب میله ای تشکیل می شد که برای عملیات از عرشه به اندازه کافی مقاوم بود. تسلیحات اولیه فقط شامل یک تورپدو سری Mark 43 می شد. DSN-1 مدل پیش تولید بود و 9 فروند از آن تکمیل شد. کنترل آن توسط یک اپراتور از راه دور انجام می شد که فعالیت های برخاست و فرود را مدیریت می کرد و اپراتور دوم کنترل عملیات اصلی را بخش مرکز اطلاعات رزمی کشتی بر عهده داشت. هواپیما های اولیه، دوربین حمل نمی کردند، به همین دلیل عملیات های پس از برخاست عملا کورکورانه انجام می شدند. پس از آن، DSN-2 ساخته شد که به 2 موتور Porsche برای افزایش قدرت مجهز بود اما همچنان فقط یک تورپدو حمل می کرد. DSN-2 که یک نمونه پیش تولید محسوب می شد، فقط 3 نمونه از آن ساخته شد. DSN-3 به موتور توربوشفت Boeing T50-4 مجهز شد که با افزایش قدرن (300 اسب بخار) به آن اجازه می داد 2 تورپدوی Mark 43 را با خود به میدان نبرد ببرد. 373 نسخه از این مدل ساخته شد. پس از بازترکیبی ارتش ایالات متحده در سال 1962، سری DSN به QH-50 تغییر نام پیدا کرد و باعث شد DSN-1 به QH-50A، DSN-2 به QH-50B، و DSN-3 به QH-50C تبدیل شود. QH-50D از موتور توربوشفت 365 اسب بخاری Boeing T50-12 استفاده می کرد و 377 نسخه از آن ساخته شد. مدل QH-50DM درواقع 10 پهپاد DASH با موتور های بوئینگ تغییر یافته بودند و به عنوان پلتفرم شناسایی برای ارتش ایالات متحده ساخته شدند. این پهپاد ها در جنگ ویتنام (1955 تا 1975) از سپتامبر 1959 تا آپریل 1975 مورد استفاده قرار گرفتند (برنامه DASH به صورت رسمی در سال 1969 به پایان رسید). YQH-50E مجموعه ای از 3 پهپاد DASH بود که 2 موتور Allison T63-A-5A روی آن ها قرار داشت. قرار بود QH-50F نام خدمتی آن باشد اما این مدل هرگز به خدمت گرفته نشد. QH-50H نسخه دیگری بود که 2 موتور، ملخ های عریض و بدنه بزرگتری داشت. اگرچه هیچ وقت وارد خدمت نشد. نیروی دریایی ژاپن از 20 پهپاد DASH در چندین گروه ناوشکن های خود استفاده می کرد. این موضوع تا سال 1977 ادامه داشت. مشخصات - سال ورود به خدمت: 1963 - تعداد فروند ساخته شده: 755 - سازنده: شرکت Gyrodyne (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ژاپن، ایالات متحده - نقش: جنگ ضد زیردریایی (مجهز برای جستجو، رهگیری و درگیر شدن با عناصر زیرسطحی دشمن تسلیحات مخصوص)، ضد کشتی (مجهز برای جستجو، رهگیری و درگیر شدن با عناصر سطحی دشمن توسط کسب اطلاعات بصری، پشتیبانی از رادار و تسلیحات موجود)، نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمانان)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 3.95 متر - طول بال ها: 6.1 متر - ارتفاع: 2.95 متر - وزن: 525 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 1035 کیلوگرم (510 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوشفت Boeing T50-BO-8A با قدرت 300 اسب بخار که 2 ملخ 2 پره اصلی را در یک محور می چرخاند - حداکثر سرعت: 148 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی 5000 متر - برد: 132 کیلومتر - سرعت افزایش ارتفاع: 573 متر بر دقیقه - تسلیحات: 1 یا 2 تورپدوی سری Mk 44 یا Mk 46 - نسخه ها: QH-50 (سری پایه)، DSN-1 (فرم اولیه، مدل پیش تولیدی، 9 نمونه تکمیل شدند، مجهز به یک موتور پیستونی Porsche YO-95-6 با قدرت 72 اسب بخار)، DSN-2 (فرم دوم، مدل پیش تولید، 3 نمونه تکمیل شدند، مجهز به 2 موتور Porsche)، DSN-3 (فرم سوم، مدل تولیدی، 373 نمونه تکمیل شدند، 1 موتور توربوشفت 255 اسب بخاری Boeing T50-4)، QH-50A (تغییر نام از DSN-1 در سال 1962)، QH-50B (تغییر نام از DSN-2 در سال 1962)، QH-50C (تغییر نام از DSN-3 در سال 1962)، QH-50D (موتور توربوشفت 365 اسب بخاری Boeing T50-12، 377 نسخه تحویل داده شد)، QH-50DM (مدل شناسایی ارتش ایالات متحده برای جنگ ویتنام، 10 نسخه تغییر یافته)، YQH-50E (مدل توسعه ای با موتور Allison T63-A-5A، 3 نسخه تکمیل شد)، QH-50F (مدل پیشنهادی برای YQH-50E)، QH-50H (مدل 2 موتوره QH-50F پیشنهادی، ملخ های اصلی عریض تر، بدنه بزرگ‌تر) منبع

به نام خدا Guizhou (AVIC) WZ-2000 (WuZhen-2000 / WZ-9) هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) (2008) اکنون دیگر طبیعی است که هواپیما های بدون سرنشین فعلی به پهپاد های رزمی آینده تبدیل شوند. شرکت Guizhou چین پهپاد توربوفن WZ-2000 را به عنوان یک پهپاد پرسرعت و هجومی با توانایی نظارتی توسعه داده است. توسعه این هواپیما از سال 1999 شروع و چندین ماکت از آن ساخته شد تا در سال 2002 به نسخه نهایی برسد. WZ-2000 ابعاد جدیدی به توانایی هجوم هوایی چین می افزاید. این توانایی در حال حاضر فقط در نیرو های هوایی سطح بالا دیده می شود. همچنین، این پهپاد بازار صادراتی پهپادی های رزمی که اکنون توسط چند کشور کنترل می شود را تهدید می کند. اگر چین این محصول را به مشتریان نظامی خود پیشنهاد کند می تواند وابستکی به کشور هایی مثل ایالات متحده و اسرائیل را کاهش دهد. WZ-2000 در بخشی از در دوران طولانی مدت طراحی خود، با نام WZ-9 و WuZhen-2000 شناخته می شد. گفته می شود WZ-2000 نام نسخه نهایی است. اولین پرواز نسخه اولیه در بیست و ششم دسامبر سال 2003 به ثبت رسید. WZ-2000 حدود 7.5 متر طول و 9.8 متر طول بال دارد. حداکثر وزن برخاست آن 1700 کیلوگرم است و توانایی حمل 80 کیلوگرم ذخایر و تجهیزات ماموریتی را دارد. توان پهپاد از طریق یک موتور توربوفن WS-11 (ساسا سری Ivchenko AI-25 روس) با رانش حدود 17 کیلونیوتن تامین می شود که سرعت آن را به حدود 704 کیلومتر بر ساعت می رساند. برد 2400 کیلومتر و برد رزمی 800 کیلومتر برای آن گزارش شده است. ارتفاع عملیاتی WZ-2000 تا 18000 متر می رسد و مداومت به دلیل موتور توربوفن پر مصرفش به حدود 3 ساعت محدود می شود. گمان می رود مدیریت پهپاد توسط 2 اپراتور در ایستگاه کنترل زمینی انجام شود. WZ-2000 به عنوان یک پهپاد رزمی می تواند موشک های هوا به سطح و مهمات هدایت دقیق را متناسب با الزامات ماموریتی خود حمل کند. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2008 - وضعیت: در خدمت محدود - تعداد فروند ساخته شده: 20 - سازنده: شرکت صنایع هواپیمایی Guizhou، شرکت صنایع هوانوردی چین - چین - کشورهای مصرف کننده: چین - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 7.5 متر - طول بال ها: 9.8 متر - وزن: 850 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 1700 کیلوگرم (850 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن WS-11 با رانش 16900 نیوتن - حداکثر سرعت: 800 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی 18000 متر - برد: 2400 کیلومتر - تسلیحات: متغیر. 2 نقطه سخت برای مهمات هوا به سطح (KD2 یا مشابه) شامل بمب های پرتابی متعارف و مهمات هدایت دقیق (ZD1 یا مشابه) - نسخه ها: WZ-2000 (سری پایه)، WZ-2000B (مدل ارتقا یافته)، WuZhen-2000 (نام دیگر)، WZ-9 (اسم پیشین) منبع

گویا پهپاد های مسلح چینی CH-4 متعلق به پاکستان به طالبان کمک کردند. حداکثر وزن برخاست این پهپاد 1300 کیلوگرمه و می تونه علاوه بر سامانه های الکترواپتیک و رادار سار، 345 کیلوگرم محموله حمل کنه. 40 ساعت مداومت داره و می تونه به موشک های هوا به زمینی مثل AR-2 مسلح بشه. چین ژانویه امسال تعداد نامعلومی از این پهپاد رو به پاکستان تحویل داده.

به نام خدا Guizhou (AVIC) Sparrow Hawk II هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2016) طراحی ظاهری Sparrow Hawk II بدون شک از سری پهپاد های پریدیتور جنرال اتمیکس الهام گرفته است. این پهپاد چینی، سامانه هوایی در حال توسعه برای نقش نظارت، شناسایی و جمع‌آوری داده است. محموله آن از سامانه های اپتیکی و حسگر ها تشکیل می شود. قدرت پهپاد از یک موتور تامین می شود که یک ملخ 3 پره را در آرایش pusher می گرداند. موتور، همانند سری پریدیتور، در انتهای بدنه قرار گرفته است، واحد دم به شکل حرف V است و بال های اصلی بزرگی دارد. بدنه بلند و کشیده و صاف است، یک مجموعه برجستگی در زیر بدنه برای حمل محموله وجود دارد. بخش زیرین، چرخ دار است و پهپاد برای برخاست و فرود نیاز به باند آماده دارد. Sparrow Hawk II اولین پرواز خود را در اول آگوست سال 2011 انجام داد و واحد سنجش از راه دور دوگانه خود را آزمایش کرد. این پرواز به مدت 4.5 ساعت به طول انجامید و موفقیت آمیز بود. وجود عکس هایی از این پهپاد با نقاط سخت زیر بال ها و موشک های مصنوعی نشان از قصد سازندگان به تبدیل Sparrow Hawk II به یک هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) دارد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2016 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: شرکت صنایع هواپیمایی Guizhou، شرکت صنایع هوانوردی چین - چین - کشورهای مصرف کننده: چین - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) – قوای محرکه: 1 موتور که یک ملخ 3 پره را با آرایش pusher می گرداند - ارتفاع پروازی 8500 متر - برد: 2900 کیلومتر - تسلیحات: محموله شامل اپتیک ها و حسگر ها. امکان توسعه مهمات هدایت پذیر هوا به سطح به صورت 2 موشک یا مهمات پرتابی - نسخه ها: Sparrow Hawk II (سری پایه) منبع

به نام خدا Griffon Aerospace MQM-170 Outlaw پهپاد هدف/ISR/آموزشی (2004) Outlaw G2 Griffon Aerospace MQM-170A "Outlaw" که به عنوان هواپیمای بدون سرنشین ارزان قیمت توسعه داده شده، در ارتش و نیروی دریایی ایالات متحده برای تمرینات پدافند هوایی مورد استفاده قرار می گیرد. Griffon Aerospace در سال 1993 توسط مهندس Larry French در مدیسون آلاباما تاسیس شد. French شرکتش را پس از موفقیت در توسعه یک هواپیمای 6 سرنشینه تک موتوره 2 باله (Lionheart) تاسیس کرد. فروش این هواپیما باعث شد French وارد حوزه پهپادی شود. Outlaw در جولای سال 2004 معرفی شد و از آن زمان در خط تولید بوده است. تا کنون تعداد فروند های ساخته شده از 3000 فروند عبور کرده است. Outlaw G-2 Outlaw G-1 Outlaw از طرح هواپیما های متعارف شامل بدنه بلند و باریک، بال های اصلی تکی و واحد دم V شکل استفاده می کند. بدنه هواپیما مجموعه اویونیک، ذخیره سوخت و موتور را در خود جای می دهد. دم V شکل از 2 باله عمودی رو به بیرون تشکیل می شود. همانند بسیاری از پهپاد های ملخی، Outlaw از یک ملخ 2 پره در آرایش pusher برای حرکت رو به جلو استفاده می کند. توان پهپاد از یک موتور پیستونی 2 سیلندر 4 زمانه 3W-150i با قدرت 17 اسب بخار تامین می شود. MQM-170A Outlaw G-1 Outlaw معمولا از طریق یک سامانه منجنیق پنوماتیک پرتاب می شود اما می تواند با کمک چرخ های سه‌گانه خود از باند های فرود هم استفاده کند. Outlaw را همچنین می تواند با وجود چرخ هایش از منجنبق پرتاب کرد تا در هنگام بازگشت با چرخ هایش فرود بیاید (این ویژگی هنگام حمل محموله های حسگر یا اپتیک گران‌قیمت بسیار کاربردی است). کنترل هواپیما از طریق نقاط از پیش تعیین شده GPS یا کنترل دستی توسط اپراتور زمینی صورت می گیرد. برد عملیاتی آن به 111 کیلومتر می رسد. Outlaw G-2 Outlaw G-1 محموله ماموریتی Outlaw متغیر است تا متناسب با نیاز مشتری (و ماموریت) باشد. محموله می تواند تا 18 کیلوگرم برسد و محفظه هایی در نزدیکی مرکز بدنه برای حمل تجهیزات و ذخیره سوخت استفاده می شود. Griffon Aerospace خط کاملی از پهپاد ها شامل پهپاد مشابه Broadsword (بزرگ‌تر از نظر ابعاد)، پهپاد با مشخصات بالای Outlaw G2 با بال های نصب شده در بالا و واحد دمی V شکل، و پهپاد تاکتیکی Outlaw SeaHunter با 2 موتور و 2 میله دمی می شود. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2004 - وضعیت: در خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 3000 - سازنده: Griffon Aerospace (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، تمرینی (توسعه داده شده برای استفاده شدن به عنوان تمرین گر برای خلبانان دانش آموز (معمولا زیر نظر مربی))، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 2.7 متر - طول بال ها: 4.15 متر - وزن: 54 کیلوگرم – قوای محرکه: 1 موتور پیستونی 2 سیلندر 3W-150i که یک ملخ 2 پره را با آرایش pusher در انتهای بدنه می گرداند - حداکثر سرعت: 195 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی 4900 متر - برد: 220 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. حداکثر 18 کیلوگرم ممحموله ماموریتی - نسخه ها: MQM-170 "Outlaw" (سری پایه)، MQM-170A (نام ارتش ایالات متحده روی سامانه های اولیه)، Outlaw G2 (پلتفرم به روز رسانی شده با سازه هوایی بزرگ‌تر و ساختار بال تقویت شده، افزایش توانایی های ماموریتی با محموله، مداومت و چابکی بیشتر) منبع

به نام خدا Gongji-11 (GJ-11) هواپیمای بدون سرنشین رزمی پنهانکار (UCAV) (2019) ارتش چین به حدی به پهپاد ها علاقه دارد که یک سرمایه گذاری بزرگ ملی باعث ساخت پهپاد های مدرن در میدان نبرد از کوچک و قابل حمل تا بزرگ و کاملا خودکار شده است. این مجموعه شامل پهپاد رزمی Gongji-11 (یا GJ-11) که اولین بار در یکم اکتبر سال 2019 در رژه روز ملی چین رونمایی شد نیز می شود. این پهپاد به دنبال گسترش قابل توجه قابلیت های بدون سرنشین چین است و به نظر می رسد به میزان زیادی تحت تاثیر طراحی های غربی (مانند اثبات گر فناوری X-47-B نورثروپ گرومن) در شکل و اندازه باشد. با اینکه اطلاعات کمی از GJ-11 منتشر شده است اما گمان می رود این پهپاد برتری هایی نسبت به همتایان جهانی خود با اندازه و نقش یکسان داشته باشد. GJ-11 یک هواپیمای تهاجمی است و به همین دلیل یک محفظه سلاح داخلی دارد. یکی دیگر از نکات قابل توجه، طراحی پنهان کارانه آن، یعنی بدنه ساده و خروجی اگزوز پوشانده شده، است. به این ترتیب، انتظار می رود که هواپیما مخفیانه به آسمان دشمن وارد شود و بدون شناسایی شدن، به اهداف با ارزش استراتژیک بالا حمله کند. ظاهر تمام بال آن (بدون هیچ باله دمی) با یک موتور توربوفن داخلی که از ورودی هوای بالایی در بالای دماغه تغذیه می شود، بی شباهت به X-47B نیست. گاز های موتور از یک دهانه ساده در عقب و بالای بدنه خارج می شوند. بال ها کاملا با بدنه ادغام شده اند و سطح کلی صافی دارد. شکل کلی هواپیما به مانند نوک پیکان است تا حداکثر آیرودینامیک و بهره وری سوخت را برای برد های عملیاتی داشته باشد. یک ترکیب پایه فرود سه تایی با چرخ های جمع شونده امکان حرکت روی زمین را برای GJ-11 فراهم می کند. توانایی های بدون سرنشین نیز برای آن در نظر گرفته شده است. GJ-11 با وجود تمام پتانسیل های موجود در طراحی آن، به عنوان عضوی جدید و اثبات نشده در مجموعه پهپاد های چینی باقی مانده است. فقط زمان مشخص می کند که آیا این سامانه به اندازه هزینه هایش کارایی خواهد داشت یا خیر. برخی مشخصات عنوان شده براساس حدس و گمان است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2019 - وضعیت: در خدمت محدود - تعداد فروند ساخته شده: 12 - سازنده: گروه صنایع هوانوردی Hongdu (چین) - کشورهای مصرف کننده: چین - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 11.65 متر - طول بال ها: 62 متر - ارتفاع: 3.1 متر - وزن: 6350 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 20215 کیلوگرم (13865 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن نامشخص - حداکثر سرعت: 1000 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی 12500 متر - برد: 4000 کیلومتر - تسلیحات: بمب های هدایت لیزری، بمب های متعارف یا موشک های هوا به سطح قرار گرفته درون محفظه سلاح داخلی - نسخه ها: Gongji-11 (GJ-11) (سری پایه) منبع

به نام خدا روسیه هزینه توسعه جت چکمیت را خود بر عهده می گیرد روسیه هزینه توسعه جدیدترین هواپیمای جنگنده روسی خود به نام "چکمیت" را بدون سرمایه گذاری خارجی تامین خواهد کرد. Denis Manturov، وزیر صنعت و تجارت، امروز در مجمع اقتصادی شرقی در ولادیوستوک گفت: "ما بودجه ای برای این کار داریم که کاملاً مشخص شده است. این برنامه به هیچ وجه به مشتریان خارجی وابستگی ندارد." RIA Novosti به نقل از Manturov گفت: "در مورد مشارکت خارجی، همکاران خارجی اغلب درخواست مدل های دونفره می کنند." Manturov خاطرنشان کرد که مشتریان خارجی می توانند هزینه ایجاد نسخه دو نفره هواپیما را تأمین کنند؛ تعداد زیادی درخواست برای این موضوع از خارج دریافت می شود. نمونه اولیه (برخی گزارش ها می گویند ماکت) این هواپیمای جنگنده نسل پنجم در جولای گذشته در نمایشگاه هوایی MAKS-2021 رونمایی شد. تصویر شبیه سازی شده از تک موتور جت چکمیت به نظر می رسد اظهارات مانتوروف با سرگئی چمازوف، مدیر اجرایی روستک که در گفتگو با خبرنگاران هنگام رونمایی رسمی از چکمیت در اولین روز نمایشگاه ماکس 2021 گفته بود "هواپیمای چکمیت بر اساس مشخصات مشتری خارجی ساخته شده است" مغایرت داشته باشد. چمازوف توضیح نداد که آیا مشتریانی که جت برای آنها ساخته شده هزینه آن را پرداخته یا قبول کرده اند. وی همچنین مشخص نکرد که چه تعداد هواپیما توسط مشتری ناشناس سفارش داده می شود. چکمیت به عنوان پاسخ روسیه به هواپیمای F-35 آمریکایی، یک هواپیمای جنگنده تک موتوره با قابلیت پنهان کاری، است که دفترچه سفارشات آن از قرارداد با نیروهای هوایی آمریکا و متحدانش پر شده است. منبع

به نام خدا GIDS Shahpar هواپیمای بدون سرنشین (UAV) شناسایی (2012) به خدمت گرفتن پهپاد GIDS Shahpar نشان می دهد کشور پاکستان از نقش هواپیما های بدون سرنشین در میدان نبرد آگاه است. این سامانه برای نقش شناسایی بدون سرنشین در ارتفاع متوسط ساخته شده و در برخی فعالیت ها مثل نشستن و برخاست به طور خودکار عمل می کند. محموله ماموریتی شامل دوربین و حسگر های مختلف برای عملیات در روز و شب می شود. "GIDS" مخفف "راه حل های دفاع صنعتی جهانی" در راولپندی پاکستان است. GIDS Shahpar در سال 2012 به طور رسمی به خدمت ارتش پاکستان (نیروی هوایی و ارتش) در آمد و تا حدی هم به نیروی هوایی عربستان خدمت کرده است. Shahpar ترکیب "canard pusher" دارد یعنی مجموعه بال های کوچک (کانارد ها) در جلوی بال های اصلی (در عقب) نصب می شوند و موتور یک ملخ را با آرایش pusher در انتهای بدنه می گرداند. این ترکیب باعث می شود که بخش جلویی بدنه برای حمل بسته های ماموریتی، سوخت و موتور استفاده شود. بال های اصلی تا حدی به عقب متمایل اند و در انتهای خود باله های عمودی دارند. بخش عقبی برای چرخش یک ملخ 3 پره خالی است. بخش زیرین، چرخ دار و ثابت است. یک برجستگی اپتیکی (مجموعه چند حسگری Zumr-I (EP)) در زیر بدنه دیده می شود. Shahpar از نظر ابعادی، 4.2 متر طول و 6.6 متر عرض دارد. وزن محموله به 50 کیلوگرم می رسد و حداکثر وزن برخاست پهپاد حدود 480 کیلوگرم است. از مشخصات فنی آن می توان به سرعت کروز 150 کیلومتر بر ساعت، ارتفاع پروازی 5180 متر و برد 250 کیلومتر (محدود شده توسط لینک داده) اشاره کرد. قدرت پهپاد از یک موتور 4 سیلندر 4 زمانه Rotax 912 صد اسب بخاری تامین می شود. از این موتور اتریشی در بسیاری از هواپیما های کوچک و بسیار سبک در جهان استفاده می شود. Shahpar داده های به روز را به فرماندهان زمینی ارائه می دهد. هدایت و رهگیری از طریق یک سامانه مبتنی بر GPS انجام می شود و امکان کنترل دستی یا خودکار هم وجود دارد. پروسه نشستن به صورت دستی یا خودکار است و برای باند های کوتاه از یک چتر افزایش پسا استفاده می کند. Shahpar ll در سال 2021 معرفی شد و پس از اتمام فاز آزمایش و صلاحیت، در حال ساخت است. Shahpar ll طراحی شده تا به صورت خودکار برخاست و فرود روی باند یا فرود با چتر نجات را انجام دهد. اهداف روی زمین توسط اویونیک geo-reference یا geo-pointe می شوند. تجهیزات زمینی شامل برنامه ریزی ماموریت، شبیه‌ساز، مدیریت ماموریت و کنترل و رفع اشکل خدمه می شود. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2012 - وضعیت: در خدمت محدود - تعداد فروند ساخته شده: 50 - سازنده: Global Industrial Defence Solutions (GIDS) - پاکستان - کشورهای مصرف کننده: پاکستان، عربستان سعودی (Shahpar) - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 4.2 متر - طول بال ها: 6.6 متر - وزن: 380 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 480 کیلوگرم (100 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور Rotax 912 با قدرت 100 اسب بخار - حداکثر سرعت: 160 کیلومتر بر ساعت (Shahpar)، 210 کیلومتر بر ساعت (Shahpar ll) - ارتفاع پروازی 5000 متر (Shahpar)، 6100 متر (Shahpar ll) - برد: 250 کیلومتر (Shahpar)، 300 کیلومتر (Shahpar ll) - تسلیحات: ندارد. محموله ماموریتی شامل حسگر ها، دوربین ها و سامانه های رهگیری - نسخه ها: Shahpar (سری پایه)، Shahpar ll (مدل سال 2021) منبع

به نام خدا Ghods Mohajer / Mersad (Migrant) هواپیمای بدون سرنشین (UAV)/ پهپاد شناسایی (1981) SANZT Arpia مهندسان برای ساخت پهپاد بومی برای ارتش تلاش بسیاری نموده اند. این پهپاد ها شامل انواع جاسوسی، نظارت، شناسایی (ISR) و پهپاد های رزمی مسلح اند. مهاجر یک پهپاد جمع‌آوری داده است. ایران، سوریه، ونزوئلا (مهاجر 2 را به صورت بومی و با نام SANZT Arpia تولید می کند) و همچنین نیرو های حزب الله از این پهپاد استفاده می کنند. مهاجر، 4 گونه اصلی دارد. نیاز به سامانه های ISR از زمان جنگ ایران و عراق در دهه 1980 احساس می شد و صنایع ایرانی را وادار کرد که راه حلی بومی برای ارتش ارائه دهند. در نتیجه در اوایل این دهه تعداد زیادی نمونه اولیه ساخته شد و نمونه های عملیاتی در میدان نبرد بین 2 همسایه مورد استفاده قرار گرفتند. سری اولیه نام مهاجر-1 را به خود گرفت و خط پهپاد های مهاجر که تا اکنون مورد استفاده قرار می گیرند را آغاز کرد. به جز استفاده در نقش ISR، گفته می شود که بعضی مدل های مورد استفاده در جنگ در واقع مسلح به راکت بودند تا به اهداف زمینی حمله کنند. مهاجر 1 از پس این فعالیت ها، گونه ای پیشرفته‌تر با برد بیشتر و مسیریابی ارتقا یافته ساخته شد. نام مهاجر-2 برای این مدل انتخاب و به صورت انبوه برای ارتش ایران تولید شد. مهاجر-2 حدود 3 متر طول داشت و طول بال های آن به 3.8 متر می رسید. سامانه پیشرانه آن از یک موتور 2 زمانه سری WAE-342 تشکیل می شد که 25 اسب بخار قدرت تولید می کرد و یک ملخ 2 پره را در آرایش pusher می چرخاند (ملخ در انتهای سازه هوایی قرار دارد). بدنه در کل تیوبی شکل بود و بال های اصلی مستقیم آن در میانه بدنه قرار گرفته بود (انتهای بال ها صاف بود). بخش دمی از 2 میله تشکیل می شد و یک صفحه افقی میان 2 باله عمودی قرار داشت. سامانه های اپتیکی روی یک برجستگی چرخان زیر دماغه نصب شده بودند. از ویژگی های فنی مهاجر می توان به حداکثر سرعت 161 کیلومتر بر ساعت، برد بیش از 145 کیلومتر، ارتفاع پروازی 3350 متری و مداومت 6 ساعته اشاره کرد. مهاجر 2 پیشرفت های این سری منجر به تولید مهاجر-3 شد که برد و توانایی های میدان نبرد بیشتری داشت. فعالیت های بیشتر برای ساخت نسخه ای پیشرفته‌تر باعث به وجود آمدن مهاجر-4 شد که خود 2 زیر مدل داشت. مهاجر-4 با اینکه فرم کلی و توانایی های مهاجر-2 را حفظ کرده بود اما بدنه ی جعبه ای تری داشت و از چرخ های سه تایی بهره می برد. در انتهای بال های اصلی، بالچه هایی رو به بالا دیده می شوند. مهاجر 4 مهاجر 4B مجموعه پهپاد های مهاجر به اقدامات ایران (و متحدانش) در منطقه ای که دائما درگیر جنگ و مشکلات قبیله ای/سیاسی است، می افزاید. ارتقا این پهپاد همچنان ادامه دارد و نسخه های بهتر ساخته و آزمایش می شوند. بی شک، این سری کمک زیادی به پیشبرد صنعت هوایی بومی برای ایجاد صنعت پهپادی پایدار در ایران کرده است. پهپاد مهاجر با نام مرصاد هم شناخته می شود. مهاجر 6 مشخصات - سال ورود به خدمت: 1981 - وضعیت: در خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 400 - سازنده: صنایع هوایی قدس - ایران - کشورهای مصرف کننده: ایران، سوریه، ونزوئلا – مصرف کننده های غیر دولتی: حزب الله، ارتش ملی لیبی - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 3.12 متر - طول بال ها: 5.3 متر - وزن: 85 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 175 کیلوگرم (90 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور WAE342/3w که یک ملخ 2 پره را در آرایش pusher می گرداند (مهاجر-4) (بسته به مدل های مختلف متفاوت است) - حداکثر سرعت: 165 کیلومتر بر ساعت - برد: 100 کیلومتر - تسلیحات: از آنجایی که محموله آن تجهیزات شناسایی است معمولا مسلح نیست. گفته می شود بعضی گونه ها مسلح به RPG اند - نسخه ها: Mohajer (سری پایه)، Mohajer-1 (مدل اولیه سال 1981)، Mohajer-2 (نسخه ارتقا یافته، برد بیشتر، دارای خلبان خودکار)، Mohajer-2N ("Novin") (نسخه ارتقا یافته و مدرن شده، برد بیشتر، مجموعه اپتیکی بیشتر، مدل سال 2014)، Mohajer-3 (بدنه بازطراحی شده و تخت، برد افزایش یافته)، Mohajer-4 (بدنه و بال های بازطراحی شده، افزایش برد و ارتفای پروازی)، Mohajer-4(B) (نسخه فتوگرامتری با توانایی نقشه برداری هوایی)، Mohajer-4 "Hodhod A/100"، Mohajer-4 "Shahin"، SANT "Arpia" (نسخه ونزوئلایی که گمان می رود برپایه Mohajer-2 ایرانی باشد) منبع

به نام خدا تله های انفجاری ورماخت در جنگ جهانی دوم در طول جنگ جهانی دوم نازی ها بمب هایی را در وسایل روزمره در کشتی های باربری بریتانیا وارد می کردند. اعتقاد آن ها بر این بود که اگر تدارکات بریتانیا قطع شود، می توانند آن ها را از گرسنگی تسلیم خود کنند. اما برنامه شان توسط واحد ویژه ضد خرابکاری MI5 که تله های انفجاری را کشف و خنثی کردند، برملا شد. این واحد تنها از 3 عضو تشکیل می شد: دانشمند Victor Rothschild، منشی و همسرش Teresa Georgina Mayor و بازرس کارآگاه پلیس Donald Fish. Rothschild و منشی اش (که بعد ها همسرش شد) دو سوم این واحد را تشکیل می دادند. زمانی که Rothschild به دنبال کسی بود تا مبدل ها و تله های انفجاری را مستند کند، Fish پسر خود، راننده خود آموخته که قبل جنگ حرفه خود را با کار در شرکت Alvis آموخت، پیشنهاد کرد. Rothschild فرزند کارآگاه Fish، به نام Laurence را مامور نقاشی سند سازی تله های انفجاری کشف شده کرد تا راهنمای هر کسی باشد که احتمال دارد در آینده با چنین دستگاه هایی رو به رو شود. تاریخ‌دان Nigel West، که چندین کتاب درباره ی جاسوسی نوشته، می گوید: "آلمان ها در جریان جنگ جهانی دوم مشتاق نابود کردن کشتی ها و محموله های خود بودند تا بندر های خنثی تحویل انگلستان شود. ایده این بود که با گرسنگی بریتانیا را مجبور به تسلیم شدن کنند. و تعدادی دستگاه بسیار مبتکرانه ایجاد کردند که می توانستند با تایمر های طولانی مدت وارد محموله ها شوند. آنها می خواستند که کشتی ها در دریا آتش بگیرند یا غرق شوند." Rothschild شخصیت بزرگی بود، دانشمند و کارشناس خودخوانده در بسیاری از موارد، که بعد ها به عنوان چهارمین Baron Rothschild، تبدیل به رئیس اتاق فکر پیشگامان نخست وزیر Edward Heath شد. وی همچنین فرد شجاعی بود. او برای خنثی کردن یک تله انفجاری که توسط نازی ها در محموله پیازی که از جبل الطارق و اسپانیا می رفت جاسازی شده بود، مدال جورج دریافت کرد. یک ستوان نیروی دریایی سلطنتی برای همین کار یک چشم و بازوی خود را از دست داد. Rothschild در حین کار خود مراحل را برای منشی خود توضیح می داد تا در صورت رخ دادن حادثه او یادداشت بردارد و همه مراحل را ثبت کند. نایل وست می گوید: "Rothschild با ثروت خانوادگی خود بسیار سخاوتمندانه برخورد می کرد. او حقوق نمی گرفت و تقریبا به طور قطعی هزینه های طراحی را از ثروت خود به Fish پرداخت کرد. او خانه خانوادگی خود در Tring را در اختیار ماموران MI5 قرار می داد که خانه شان را در بمباران مرکز لندن از دست داده بودند. و زمانی که MI5 در زمان آزادی پاریس به یک دفتر نیاز داشت، Victor به سادگی یکی از عمارت های خود را در اختیار آن ها قرار داد." Fish نامه ها را نگه داشته بود اما نقاشی ها ناپدید شده بودند. Rothschild نقاشی مورد علاقه خود را قاب کرده بود. تعدادی دیگر از طریق عکس ها شناسایی شدند اما از بقیه آن ها خبری نبود. گمان می رفت این نقاشی ها گم شده اند تا اینکه پس از 70 سال در زیرشیروانی قدیمی پیدا شدند. یکی از اعضای خانواده Rothschild در حین تمیز کردن خانه شان در Suffolk در یک جای مخفی در کشو کمد، بغچه نقاشی ها را پیدا کرد. یکی از طرح های معروف نازی ها، به قتل رساندن نخست وزیر وقت بریتانیا، وینستون چرچیل، به وسیله شکلات تخته ای به همراه بمبی در داخل آن بود. این بمب با شکسته شدن قسمتی از شکلات منفجر می شد. اینکه چگونه قرار بود این شکلات به دست چرچیل برسد و اینکه چطور آلمان ها اطمینان حاصل می کردند که خود چرچیل آن را می شکند و نه اعضای خانواده یا کارکنانش مشخص نیست. این 25 نقاشی، نمونه هایی عالی از تدابیر دهه 1940 اند. نامه ای از Rothschild که Laurence را مامور به تصویر کشیدن تعدادی از تله های انفجاری کشف شده می کند: 2 مورد از پر استفاده ترین فیوز های تله های انفجاری، Z.Z. 35 (فعال سازی با کشیدن) و Z.u.Z.Z. 35 (فعال شدن با کشیدن و رهاسازی) بودند. از این فیوز ها در نارنجک های تخم مرغی، مین های S، مین های ضد تانک (teller mines)، مین های جعبه ای و مین های ضد نفر استفاده می شد. 2 مین teller که با فیوز Z.Z. به هم متصل بودند. خارج کردن یکی ازمین ها به فعال سازی دیگری می انجامید. مین S وزن مین teller جلوی فعال سازی نارنجک پایینی را می گرفت. مین جعبه ای. معمولا با فشار فعال می شدند می توان با سیم هم آن ها را ساخت. در این تصویر Laurence ظرف قلعی غذای ارتشی را به تصویر کشیده که در زیر سوسیس و پوره ها، وسیله انفجاری قایم شده است. وسیله به شدت انفجاری پنهان شده در قوطی روغن. دستگاه های زمان سنجی از پیچیده تا ساده مانند لوله آزمایشی پر از نخود خشک که پس از جذب آب، منبسط می شد و 2 گیره را به هم متصل می کرد. مواد منفجره در ظاهر زغال مواد منفجره پنهان شده درون برس آرایش و لباس سوتی که با فوت کردن در آن منفجر می شد نقاشی های Laurence نه تنها با جزئیات فنی ، بلکه از لحاظ هنری هم زیبا بودند. Rothschild احترام ویژه ای برای کار های او قائل بود. پس از جنگ، Laurenc تبدیل به یک نقاش پوستر موفق، طراح گرافیکی و نقاش منظره شد. مین کار گذاشته شده در زیر کلاه و سلاح بمب در داخل فلاسک منبع 1 منبع 2 منبع 3

به نام خدا Ghods Ababil هواپیمای بدون سرنشین شناسایی (UAV) (1995) ابابیل 1 حوزه هواپیما های بدون سرنشین زمانی قلمرو ارتش اسرائیل و ایالات متحده محسوب می شد. اما در دهه 1990 تمام قدرت های نظامی بزرگ شروع به توسعه پهپاد بومی برای انواع سرویس های میدان نبرد (شناسایی، نظارت و هجومی) کردند. حتی در عصر ارتباطات دیجیتال و ماهواره ها هم پهپاد ها مزیت هایی دارند. در مقایسه با جنگنده های مدرن چند منظوره، پهپاد ها هزینه ساخت، عملیات و نگهداری نسبتا پایینی دارند، نیاز به قرار دادن خلبان در معرض خطر پدافند هوایی و زمینی دشمن ندارند و توانایی ارزیابی بی وقفه میدان نبرد را ارائه می دهند (ماهواره ها حتما باید در مدار و بالای منطقه در حال نظارت باشند که این اتفاق فقط 1 بار در هر 24 ساعت ممکن می شود). به این ترتیب، پهپاد ها روش جنگ در آینده نزدیک و فراتر از آن اند. ابابیل شکل آیرودینامیک متعارفی دارد و بیش از هر چیزی به یک راکت بال دارشبیه است. بدنه فریم تیوبی شکل و دماغه ای مخروطی دارد. کانارد ها در سطح بالا و جلوی بدنه قرار دارند، در حالی که بال های اصلی در سطح پایین و انتهای بدنه نصب شده اند. موتور در انتها جای گرفته و یک ملخ 2 پره را در آرایش pusher می چرخاند. یک بال دمی عمودی حسن ختام عناصر طراحی آن است. درباره ی مشخصات فنی، حداکثر برد 241 کیلومتر، شعاع کمی بیش از 150 کیلومتر، ارتفاع پروازی 4200 متر و حداکثر سرعت 270 کیلومتر بر ساعت گزارش شده است. قرار نیست طراحی این پهپاد جایزه طراحی ببرد اما درگیری عملیاتی آن در منطقه توجه وزارت دفاع ایالات متحده و هم پیمانان منطقه ای آمریکا را به خود جلب کرده است. ابابیل B ابابیل از طریق یک لانچر پنوماتیک در پشت یک کامیون بنز 911 پیکربندی شده پرتاب می شود. این پهپاد همچنین توانایی پرتاب از دریا با کمک راکت را نیز دارد. از آنجایی که ابابیل هیچ بخش زیرینی ندارد، توسط میله ها و سامانه چتر نجات ساخته شده در صنایع تولیدی ایران بازیابی می شود. بسته به مدل و ماموریت تعریف شده، ابابیل می تواند ترکیب های مختلفی از تجهیزات نظارتی را حمل کند. یک مجموعه ارتباطی یکپارچه امکان ایجاد لینک داده مستقیم بین اپراتور زمینی و پهپاد را فراهم می کند. سامانه هدایتی شهید نوروزی محصول بومی ایران است. سیستم آشکارساز برپایه مادون قرمز و دوربین های تلویزیونی CCD بخشی از کار های داخلی اند. ابابیل در نقش هجومی می تواند 40 کیلوگرم سرجنگی حمل کند. این نسخه خاص سرجنگی را تا رسیدن به هدف حمل می کند کخ منجر به از دست رفتن پهپاد می شود (برخلاف پریدیتور و ریپر آمریکایی که موشک های هلفایر را شلیک می کنند). نسخه های مخصوص دیگری هم وجود دارند. از ابابیل در جنگ لبنان، جنگ عراق، جنگ های داخلی سودان، سوریه و عراق استفاده شده است. ابابیل 3 به گفته منابع اسرائیلی، حزب الله 12 فروند از این پهپاد را از ایران دریافت کرده بود که 3 فروند آن ها در طول جنگ 2006 لبنان توسط جنگنده های اسرائیلی سرنگون شدند. یکی از ابابیل ها هم در شانزدهم مارس سال 2009 توسط F-16 Fighting Falcon جنرال اتمیکس در عراق (96 کیلومتری شمال بغداد در نزدیکی بلاد روز) مورد اصابت قرار گرفت. قاصف 1 تعداد 500 فروند ساخته شده تخمینی است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 1995 - وضعیت: در خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 500 - سازنده: صنایع هوایی قدس/هسا - ایران - کشورهای مصرف کننده: ایران، عراق، سودان، سوریه – مصرف کننده های غیر دولتی: حماس، حوثی ها، حزب الله، کتائب حزب الله، ارتش ملی لیبی - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 2.88 متر - طول بال ها: 3.25 متر - ارتفاع: 0.91 متر – قوای محرکه: 1 موتور پیستونی که یک ملخ 2 پره را در آرایش pusher می گرداند - حداکثر سرعت: 370 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع: 30000 متر - برد: 120 کیلومتر - تسلیحات: سر جنگی هدایت پذیر (کل پهپاد از دست می رود) - نسخه ها: Ababil (سری پایه)، Ababil-B (پهپاد هدف)، Ababil-S / Ababil-R (پهپاد نظارتی)، Ababil-T (مدل هجومی برد کوتاه تا متوسط)، Ababil-II (مدل پایه سال 1999)، Ababil-III، Ababil-V (پهپاد شناسایی و نظارتی تاکتیکی برد متوسط)، Ababil-CH (طراحی 2 میله ای، ابعادی بزرگ‌تر از Ababil-T)، Qasef-1 (مهمات با مداومت بالا براساس سری Ababil-2، دارای سر جنگی) منبع

به نام خدا General Atomics MQ-9B Protector / SkyGuardian (“Predator B”) پهپاد ارتفاع متوسط مداومت بالا (MALE) (2021) جنرال اتمیکس برای دستیابی به مقررات جدید ناتو و FAA آمریکا برای استاندارد های هوایی تجاری در سراسر جهان، نسخه ای از پهپاد موفق MQ-9 "Predator B" را با نام MQ-9B "Protector" طراحی کرد. این نسخه در حوزه نرم‌افزار و سخت‌افزار ارتقا هایی را شاهد بوده تا در شرایط مختلف آب و هوایی جهان عملکرد بهتری داشته باشد و در برابر خطرات طبیعی مثل برخورد پرنده، یخ زدگی و صاعقه محافظت شود. نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا (RAF) متعهد به خرید این مدل است و انتظار می رود تا سال 2023 پهپاد ها آماده شوند. Protector فرم و کارایی پریدیتور را حفظ کرده است. بدنه صاف آن مجموعه اصلی اویونیک، اپتیک ها و موتور را در خود جای می دهد. بال ها مستقیم اند و بالچه ای هایی در انتهای خود دارند. مجموعه اپتیک روی یک برجستگی در چانه بدنه قرار گرفته است. ترکیب بال های دمی Y شکل از 2 باله رو به بیرون و یک بال رو به پایین تشکیل می شود. بخش زیرین، 3 پایه چرخ دار را نگه می دارد. در انتهای هواپیما یک ملخ 3 پره در آرایش pusher دیده می شود. Protector به حداکثر سرعت 388 کیلومتر بر ساعت می رسد و مداومت 40 ساعته دارد. عمر عملیاتی آن حدود 40 هزار ساعت و ارتفاع عملیاتی آن تا 12000 متر است. سامانه های پشتیبان شامل مجموعه حسگر های الکترواپتیک/مادون قرمز MTS-B ریتون، رادار ماموریتی چند حالته Lynx و توانایی حس و دوری کردن در تمام شرایط جوی می شود. محموله ماموریتی ماژولار است و به خریدار اجازه می دهد تا لوازم مورد نیاز خود را اضافه کند. از پلتفرم MQ-9B در پهپاد رزمی SkyGuardian هم ساخته شده که از مهمات هدایت دقیق استفاده می کند. SeaGuardian هم به عنوان گشت دریایی چند ماموریته توسعه داده شد و به رادار جست و جوی سطحی برای رسیدن به الزامات سورتی های دریایی در حوزه های تجاری و نظامی مجهز است. در جولای سال 2018، طرح اولیه MQ-9B SkyGuardian در سفری از Grand Forks داکوتای شمالی به Fairford انگلیس به مدت 24 ساعت پرواز کرد. این پرواز اولین بار در نوع خود توسط یک هواپیمای بدون سرنشین ارتفاع متوسط مداومت بال (MALE) بود. در ماه نوامبر، بلژیک MQ-9B SkyGuardian را برای نیاز خود به پهپاد MALE انتخاب کرد. در فوریه سال 2019، جنرال اتمیکس با شرکت های فرانسوی MBDA و شرکت آمریکایی Raytheon به توافق رسید تا برنامه انگلیسی Protector را برای نیروی هوایی و دریایی سلطنتی انگلیس پیش ببرد. این توافق امکان پشتیبانی Protector از موشک ها/بمب های توسعه داده شده توسط هردو شرکت (Brimstone و Paveway IV) را فراهم می کند. در مارس سال 2019، General Atomics MQ-9B یکی از چندین پهپادی بود که برای انتخاب توسط گارد ساحلی ژاپن (شامل 12 پهپاد) رقابت می کرد. در همین ماه، وزارت امور خارجه ایالات متحده فروش پهپاد MQ-9B به بلژیک تحت برنامه فروش خارجی نظامی (FMS) را تائید کرد. با این فروش، بلژیک به همراه انگلیس به اپراتور های خارجی این مدل تبدیل شد. در می سال 2019، MQ-9B در کنار پهپاد Heron TP اسرائیلی برای انتخاب توسط کانادا رقابت می کرد. در ماه جولای، انگلیس از قصد خود برای بازنشسته کردن ناوگان پهپاد های Reaper وجایگزین کردن آن ها با MQ-9B "Protector" تا سال 2024 خبر داد. در آپریل سال 2020، اولین نسخه تولیدی MQ-9B SkyGuardian پرواز کرد. در ماه آگوست، جنرال اتمیکس قراردادی 189 میلیون دلاری برای ساخت ناوگان MQ-9B های بلژیک دریافت کرد. در ماه سپتامبر، یک پهپاد Protector نیروی هوایی سلطنتی به نام Protector RG.1 / UK.1 اولین پرواز خود را انجام داد. در ماه نوامبر، وزارت امور خارجه ایالات متحده فروش 4 فروند پهپاد MQ-9B SkyGuardian به جزیره تایوان را تائید کرد. امارات متحده عربی هم به دنبال خرید MQ-9B است. تا 18 سامانه پهپادی توسط این کشور خریداری می شود. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2021 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 2 - سازنده: General Atomics(ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: بلژیک، تایوان، امارات متحده عربی، انگلیس، ایالات متحده - نقش: حمله زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 11.2 متر - طول بال ها: 20.3 متر - ارتفاع: 3.8 متر - وزن: 1750 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 5000 کیلوگرم (3250 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوپراپ Honeywell که یک ملخ 3 پره را در آرایش pusher می گرداند - حداکثر سرعت: 390 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 12195 متر - برد: 4500 کیلومتر - تسلیحات: مجموعه ماموریتی شامل حسگر ها و تجهیزات جمع‌آوری داده با پشتیبانی از موشک MBDA "Brimstone" و بمب هدایت دقیق Raytheon "Paveway IV" - نسخه ها: MQ-9B "Protector" (پریدیتور B، سری پایه)، MQ-9B "SkyGuardian" (نسخه مسلح)، MQ-9B "SeaGuardian" (گشت دریایی چند منظوره)، Protector RG.1 / UK.1 (نسخه نیروی هوایی سلطنتی، 16 فروند از جنرال اتمیکس خریداری شده است، اولین بار در سپتامبر سال 2020 پرواز کرد) منبع

به نام خدا General Atomics MQ-9 Reaper ("Predator B") هوای بدون سرنشین رزمی (UCAV) مناسب برای تمام شرایط آب و هوایی (2007) MQ-9 ریپر (M= چند منظوره، Q= هواپیمای بدون سرنشین، 9= اسم این سری) پلتفرمی سطح بالا و کنترل از راه دور برای نیروی هوایی ایالات متحده است که توانایی اقدام فوری و درگیری دقیق را دارد. ظاهر آن مشابه سری پهپاد های Predator است و در واقع مشتقی بزرگ‌تر از نظر ابعاد با قدرت بیشتر و توانایی حمل مهمات گسترده‌تر محسوب می شود. MQ-1 پریدیتور (Predator A) نسل اول پهپاد های پریدیتور بود که با نام RQ-1 و به عنوان پلتفرم شناسایی بی سرنشین ساخته شد و بعدا مسلح شد (با نام MQ-1). MQ-9 "Reaper" ("Predator B") تحول بعدی این سری بود که از ابتدا به عنوان یک پلتفرم شناسایی مسلح با ویژگی های فنی بهتر و سازه هوایی بزرگ‌تر تلقی می شد. MQ-9 ریپر در سال 2007 معرفی شد و نقش مهمی در "جنگ علیه تروریسم" ایالات متحده در افغانستان و عراق داشت. یکی ویژگی های شاخص MQ-9 نسبت به MQ-1، باله های دمی چرخیده به بالا و رو به بیرون آن است که در MQ-1 رو به پایین اند. سامانه MQ-9 کاملا قابل حمل است و برای حمل هوایی می توان آن قطعات آن را از هم جدا و توسط هواپیمای ترابری لاکهید C-130 یا هواپیما های مشابه حمل کرد. طراحی پایه بدون خلبان این پهپاد امکان برخاست و فرود روی تقریبا هر باندی را می دهد. Reaper توانایی حمل و پرتاب مهماتی مانند موشک ضد تانک هلفایر و بمب های هدایت دقیق JDAM سری GBU-12 / GBU-38 توسط 2 نقطه سخت خارجی خود را دارد. از آنجایی MQ-9 در رده "شکارچی/قاتل" گروه بندی می شود، می تواند به عنوان یک پهپاد شناسایی بی وقفه در استراتوسفر فعالیت کند و در صورت نیاز با اهداف درگیر شود. تصویربرداری توسط یک تلویزیون محافظت شده، یک تلویزیون روز و دوربین های مادون قرمز به همراه یک فاصله سنج لیزری انجام می شود که نقش هدف گذاری لیزری را هم برای مهمات هدایت مستقیم JDAM دارد. عملکرد MQ-9 از طریق چندین خودروی پشتیبانی زمینی و ایستگاه های تجهیزاتی (ایستگاه های کنترل زمینی) صورت می گیرد. خلبانان آموزش دیده Reaper را با یک دسته کنترل به پرواز در می آورند و توسط یک دوربین رنگی نصب شده در دماغه و سایر سامانه های گزارش پرواز، فعالیت هواپیما را بررسی می کنند. قرار است MQ-9 جای خود را به مدل Avenger (پریدیتور C) که بزرگ‌تر، پنهان کار و با موتور جت است، بدهد. در سال 2015، 104 نسخه آزمایشی MQ-9 Reaper در اختیار نیروی هوایی ایالات متحده قرار داشت. در فوریه سال 2011، وزارت دفاع ایالات متحده اعلام کرد که قراردادی برای خرید 24 سامانه MQ-9 Reaper اضافه تر به ارزش 148 میلیون دلار را با با شرکت General Atomics Aeronautical Systems منعقد کرده است. در اکتبر سال 2011، وزارت دفاع اعلام کرد که یک قرارداد برای ارائه 2 سامانه MQ-9 Reaper، 3 رادار LYNX بلوک 30 و یک موتور اضافی به نیروی هوایی ایتالیا به ارزش 15 میلیون دلار را با جنرال اتمیکس بسته است. در نوامبر سال 2013، هلند از برنامه خود برای عملیاتی کردن ریپر ها تا سال 2017 خبر داد. 4 فروند از آن ها در این نیرو حضور خواهند داشت. نیرو های هلند، فرانسه، ایتالیا، انگلستان، ایالات متحده و چند کشور دیگر از اپراتور های این پهپاد اند. در سال 2014، تعداد کل ریپر های تولیدی به عدد 163 رسید. در فوریه سال 2015، اعلام شد که قراردادی 279 میلیون دلاری برای کار بر روی 24 فروند MQ-9 ریپر بلوک 5، قطعات یدکی و تجهیزات پشتیبانی به جنرال اتمیکس اعطا شده است. کار ها در Poway کالیفرنیا و تا سی ام سپتامبر 2017 انجام می شوند. در دسامبر سال 2015، انگلیس برنامه ای برای خرید 20 فروند پهپاد MQ-9 ریپر جدید تحت برنامه "محافظ" داشت. این پهپاد ها به 10 فروند MQ-9 موجود اضافه خواهند شد. در فوریه سال 2016، یک پهپاد ریپر در فرودگاه قندهار افغانستان سقوط کرد. در جولای سال 2016، یک پهپاد ریپر متعلق به تعهد ایالات متحده به جنگ داخلی سوریه در حین ماموریت در سوریه ناپدید شد. در سپتامبر سال 2017، فرانسه اعلام کرد که ناوگان پهپاد های ریپر خود را که تا آن زمان فقط در نقش جاسوسی، نظارت، شناسایی (ISR) بودند، مسلح خواهد کرد. این موضوع فرانسه را به سومین دارنده هواپیما های ریپر مسلح (پس از ایالات متحده و انگلیس) تبدیل می کند. در فوریه سال 2018، نسخه MQ-9B در حال ادامه فاز آزمایش خود بود. در ژوئن سال 2018، اعلام شد که طبق برنامه قرار است پهپاد MQ-9B Sky guardian در نمایشگاه Royal International Air Tatoo انگلیس حضور یابد. این هواپیما از Grand Forks داکوتای شمالی تا RAF Fairford پرواز می کند و در طول این پرواز از اقیانوس آتلانتیک رد می شود. نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا قرارداد خرید این محصول را امضا کرد و اولین نمونه خود را در سال 2023 دریافت می کند. در نوامبر سال 2018، نیروی هوایی ایالات متحده قراردادی 263 میلیون دلاری به جنرال اتمیکس اعطا کرد تا سری جدید پهپاد های MQ-9 ریپر خود را به تولید انبوه برساند. در همین ماه، استرالیا MQ-9 ریپر را برای طرح ارتفاع متوسط مداومت بالا (MALE) خود انتخاب کرد. در سپتامبر سال 2019، جنرال اتمیکس از سامانه کنترل چند ماموریتی جدید خود رونمایی کرد که زمان تمرین خدمه را به نصف کاهش می داد. در ژوئن سال 2020، نیروی هوایی ایالات متحده به دنبال ناوگان قدیمی پهپاد های MQ-9 خود از طریق برنامه "MQ-X" (که یک بار لغو شده بود و دوباره بازطراحی شد) بود. USAF هدف خود را سال 2030 تعیین کرد و به دنبال یک پهپاد ارتفاع متوسط با قابلیت های هجومی است. در همین ماه، جنرال اتمیکس حضور خود در برنامه "MQ-X" یا "MQ-NEXT" نیروی هوایی ایالات متحده را اعلام کرد. در سپتامبر سال 2020، جنرال اتمیکس با موفقیت یک پهپاد MQ-9 ریپر را با سامانه هوش مصنوعی (Agile Condor از طریق پاد های ماموریتی یکپارچه) برای فعالیت جستجو و رهگیری (که اهداف بالقوه را به اپراتور زمینی نشان می داد) به پرواز در آورد. جنرال اتمیکس کار بر روی پاد های ماموریتی ISR/EW هوا پرتاب و قابل بازیابی از هوا Sparrowhawk را ادامه می داد. USAF امکان استفاده MQ-9A از موشک های هدایت پذیر ضد تانک هلفایر را آزمایش کرد که به پهپاد اجازه می داد بدون کم شدن توانایی های میدان نبرد، بهره وری تسلیحات خود را 2 برابر کند. در اکتبر سال 2020، گزارش ها نشان دادند که ایالات متحده قصد دارد پهپاد MQ-9 را به تایوان بفروشد. در ژانویه سال 2021، نیروی هوایی ایالات متحده 90 نفر از پرسنل و پهپاد های MQ-9 مرتبط را در راستای حمایت از عملیات های ناتو به رومانی (بیشتر در حوزه بالکان و دریای سیاه) فرستاد. جنرال اتمیکس امکان هدف گیری زیرسطحی را به نمایش گذاشت تا توانایی های جنگ ضد زیردریایی این پهپاد در نقش دریایی را افزایش دهد. در این آزمایش 10 sonobuoy پرتاب شد که هدف را به مدت 3 ساعت تعقیب کردند. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2007 - وضعیت: در خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 200 - سازنده: General Atomics Aeronautical Systems - ایالات متحده - کشورهای مصرف کننده: استرالیا، جمهوری دومنیکن، فرانسه، ایتالیا، هلند، اسپانیا، انگلیس، ایالات متحده - نقش: حمله زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جنگ ضد زیردریایی (مجهز برای جستجو، رهگیری و درگیر شدن با عناصر زیرسطحی دشمن تسلیحات مخصوص)، نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمانان)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 11 متر - طول بال ها: 20.1 متر - ارتفاع: 3.81 متر - وزن: 1680 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 4760 کیلوگرم (3080 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن Honeywell TPE331-10GD با قدرت 900 اسب بخار که یک ملخ 3 پره را در آرایش pusher می گرداند - حداکثر سرعت: 370 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 15240 متر - برد: 3022 کیلومتر - تسلیحات: مهمات مختص ماموریت می تواند شامل هر ترکیبی از این سلاح ها در در 4 نقطه سخت 2 تایی (در مجموع 6) باشد: موشک ضد تانک AGM-114 هلفایر، مهمات حمله مستقیم مشترک GBU-12 و GBU-38 - نسخه ها: "RQ-1 "Predator (پهپاد بدون سرنشین شناسایی که MQ-1 برپایه آن ساخته شد)، "MQ-1 "Predator (پهپاد شناسایی مسلح از مدل RQ-1)، "MQ-9 "Reaper (سری پایه، برگرفته از RQ-1، بزرگ تر، عملکرد فنی بهتر، قابلیت حمل محموله بیشتر)، "MQ-9 "Guardian (نسخه گشت دریایی که توسط آزانس گمرک و مرزبانی ایالات متحده استفاده می شد، حداقل 2 نسخه استفاده می شود، مجهز به رادار جستجوی دریایی مخصوص و تجهیزات الکترواپتیکی)،MQ-9B "SkyGuardian" (دارای مجوز مقررات پرواز هوافضایی اروپا (NATO STANAG 4671)، دارای توانایی حس و دوری کردن (از سایر هواپیما ها)، محافظت در برابر اصابت صاعقه، مداومت 40 ساعته، بال های 24 متری با بالچه های انتهایی)، "SeaGuardian" (نسخه گشت دریایی ارائه شده توسط GA-ASI ) منبع

به نام خدا General Atomics MQ-25 Stingray طرح پیشنهادی هوای بدون سرنشین تانکر هوایی (2017) 3 بازیگر اصلی در برنامه تانکر های هوایی بدون سرنشین نیروی دریایی ایالات متحده (USN) حضور داشتند: بوئینگ، لاکهید مارتین و جنرال اتمیکس (با پشتیبانی بوئینگ). وقتی نیروی دریایی جهت برنامه را از حمله و پشتیبانی هوایی پرتاب شده از ناو هواپیمابر بدون سرنشین (UCLASS) به طراحی پهپاد تانکر و شناسایی MQ-25 استینگری تغییر داد، نورثروپ گرومن کنار کشید. شرکت General Atomics Aeronautical Systems، بازیگر اثبات شده در بازار پهپاد ها و سازنده سری معروف پریدیتور، همانند بوئینگ و لاکهید مارتین به جایزه این برنامه چشم داشت، جایزه ای که در حوزه تدارکات احتمالا میلیارد ها دلار می ارزید و تعهد پشتیبانی سالانه. USN بزرگترین نیروی جنگنده دریایی و بیشترین تعداد ناوهای هواپیمابر را در اختیار دارد. پهپاد رزمی Avenger شرکت جنرال اتمیکس پایه طرح پیشنهادی Stingray بود. به همین دلیل طراحی آن ها شباهت های خارجی زیادی دارد، مثل ورودی هوای نصب شده در بالای بدنه که تک موتور آن را تغذیه می کند، آرایش باله های دمی V شکل رو به بیرون و بخش زیرین با چرخ های سه تایی جمع شونده. بدنه کاملا صاف است و تجهیزات پشتیبانی مرتبط مانند اویونیک و سوخت را در خود جای می دهد. موتور همانند سایر پهپاد های نظامی سایز متوسط تا بزرگ در عقب نصب شده است. در طرح پیشنهادی Stingray برخلاف طراحی شبه بال-بدنه ترکیبی Avenger، بال های اصلی در بالای 2 طرف بدنه قرار دارند و انتهای هر بال به یک بالچه ختم می شود تا پایداری و بهره وری سوخت افزایش یابد. در بخش چانه بدنه یک برجستگی مربوط به حسگر ها دیده می شود که به پهپاد اجازه می دهد تا نقش جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) پایه (بخشی از الزامات USN) را ایفا کند. برای رعایت بخش الزام حمل سوخت USN، در زیر هر بال یک مخزن سوخت قرار دارد. این هواپیما ویژگی های پنهان کار دارد، یک قلاب گیرنده برای فرود روی ناو هواپیمابر روی آن تعبیه شده و بال های جمع شونده به آن اجازه حمل روی ناو هواپیمابر را می دهد. این ویژگی ها جدا از الزامات معمول هواپیما های نیروی دریایی مثل محافظت در برابر اسپری نمک خورنده و بخش زیرین تقویت شده عملیات های سنگین روی ناو هستند. MQ-25A کاملا خودکار است و سامانه آن فعالانه دستورها و مسیرها را از مدیر پرواز روی عرشه دریافت می کند. جنرال اتمیکس در حال آزمایش موتور توربوفن Pratt & Whitney Canada PW815 برای Stingray است که حدود 71 کیلونیوتن رانش تولید می کند. شرکت انتظار دارد تمام الزامات فنی نیروی دریایی مثل برد عملیاتی را پاس کند که هواپیما را ملزم می کند تا در فاصله نسبتا دور از کشتی حامل خود و در اقیانوس نا آرام عملیات کند. موتور PW815 تائیدیه نظامی ندارد که ممکن است خلاف طرح پیشنهادی GA-ASI باشد. انتظار می رود Stingray به طور معمول از سوپر حامل های Nimitz و کلاس Ford ناوگان نیروی دریایی عملیات کند. هر طرح باید حدود 6300 کیلوگرم سوخت را با پاد های سوخت گیری لنگری استاندارد به هواپیما های رزمی سرنشین دار تحویل دهد که اپراتور زمینی نیر بخشی از عملیات سوختگیری خواهد بود (با استفاده از لینک های ویدئویی و ارتباطی بی وقفه). نیروی دریایی امید دارد که ناوگان F/A-18 سوپر هورنت خود را که برای حمل سوخت تغییر یافته اند آزاد کند تا این پلتفرم ها بتوانند به فرم رزمی سابق خود برگردند. MQ-25 سوخت رسان اصلی به لاکهید F-35 لایتنینگ 2 خواهد بود. در آگوست سال 2018، MQ-25 Stingray بوئینگ به عنوان برنده پروژه پهپاد سوخترسان نیروی دریایی ایالات متحده معرفی شد. فرداد اولیه به ارزش 805 میلیون دلار برای 4 پهپاد آزمایشی تا آگوست سال 2024 است. USN انتظار دارد که اولین نسخه قابل پرواز در سال 2020 آماده شود. با اضافه شدن سفارش 3 فروند آزمایشی دیگر در سال 2020، تعداد کل سفارش ها به 7 فروند رسید. احتمال دارد این برنامه از 13 میلیون دلار فراتر رود و از 72 فروند هواپیما تشکیل شود. در سال 2019، اولین نسخه آزمایشی MQ-25 به فرودگاه MidAmerica St. Louis که نزدیگ پایگاه Scott نیروی هوایی قرار دارد، منتقل شد. با ادامه یافتن آزمایش های تاکسی، اداره فدرال هوانوردی به این هواپیما تائیدیه داد و مجوز آزمایش های پروازی آن را صادر کرد. MQ-25 اولین پرواز خود را در نوزدهم سپتامبر سال 2019 انجام داد. در دسامبر سال 2020، شرکت بوئینگ ویدئویی از اولین پرواز MQ-25 با مخزن های سوختگیری خارجی Cobham را منتشر کرد. در ژوئن سال 2021، اولین آزمایش سوختگیری انجام شد که در آن MQ-25 به یک F/A-18 سوپر هورنت سوخترسانی کرد. این ماموریت حدود 4.5 ساعت به طول انجامید که در آن 2 هواپیما چندین بار اتصال خشک و تر را به مدت بیش از 10 دقیقه انجام دادند و در مجموع 147 کیلوگرم سوخت منتقل شد. نیروی دریایی ایالات متحده برنامه دارد تا اسکادران بدون سرنشین ناو پرتاب چند منظوره 10 (VUQ-10) را تا اکتبر سال 2021 با 4 نمونه مهندسی و ساخت MQ-25A تشکیل دهد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2017 - وضعیت: در حال توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: General Atomics Aeronautical Systems (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده، کانادا (سفارش داده شده)، هند (سفارش داده شده) - نقش: نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمانان)، سوخت گیری هوایی (تانکر، پلتفرم اختصاصی یا تغییر یافته برای انتقال سوخت به هواپیما های هم پیمان)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 16 متر - طول بال ها: 23 متر - ارتفاع: 1.8 متر – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن Rolls-Royce AE 3007N با رانش بیش از 44 کیلونیوتن - برد: 930 کیلومتر با حمل 6800 کیلوگرم سوخت - تسلیحات: ندارد. تجهیزات ماموریتی سامل 2 مخزن سوخت لنگری زیر بال ها و سامانه های ISR پایه - نسخه ها: "MQ-25 "Stingray (سری پایه)، MQ-25A (مدل تولیدی) منبع

به نام خدا General Atomics MQ-20 Avenger (Predator C) هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) (2016) General Atomics Avenger (با نام قبلی پریدیتور C) از سری MQ-9 ریپر (Predator B سابق) توسعه یافته که خود از یافته های MQ-1 پریدیتور (Predator A) استفاده می کرد، و به عنوان هواپیمای بدون سرنشین رزمی واقعی معرفی شده که نشان می دهد نقش آن از پهپاد های قبلی بیشتر است. Avenger نسخه بهتر و کشنده تر پهپاد های پریدیتور است که اگر فناوری آن متاسب با هزینه هایش باشد، می تواند خدمتی طولانی و سالم در ارتش آمریکا داشته باشد. اولین پرواز آن در چهارم آپریل سال 2009 تکمیل شد. پیمان کار اصلی، General Atomics Aeronautical Systems از سن دیگو کالیفرنیا است. پریدیتور A (MQ-1) زندگی خود را به عنوان یک پلتفرم شناسایی آغاز کرد و بعد ها تغییراتی کرد تا بتواند موشک های ضد تانک هلفایر را حمل کند. پریدیتور B (MQ-9 ریپر) نسل دوم پریدیتور بود که از ابتدا برای حمل تسلیحات توسعه یافته داده شده بود اما توانایی های فنی بهتری هم داشت. نسل سوم پریدیتور (Predator C، Avenger) هم راستای جنگنده های نسل پنجم است. با این هم کاری، نیروی هوایی ایالات متحده بسیار جلوتر از سایر نیرو ها خواهد بود. یکی از جنبه های مثبت Avenger جدید، استفاده از زیرساخت های زمینی Predator A و Predator B است که به همین دلیل ارتش ایالات متحده فقط به Avenger و نرم‌افزار های جدید نیاز دارد (مانند سایر نسخه های پریدیتور). چیزی که Avenger را از مدل های قبلی پریدیتور متفاوت می کند، استفاده از موتور جت و پنهانکار بودن آن است. مدل اولیه و پریدیتور های بعد از آن از سامانه های موتوری ملخی pusher استفاده می کردند که به یک موتور احتراقی متصل بود. استفاده Avenger از یک موتور Pratt & Whitney PW545B با 21 کیلونیوتن رانش، باعث تکامل قابل توجه در خانواده پریدیتور شده است. ظاهر آن تنومندتر و ترسناک‌تر است، بسیار متفاوت از قامت شکننده MQ-1 و MQ-9. مشخصات فنی آن شامل حداکثر سرعت بیشتر از 740 کیلومتر بر ساعت و ارتفاع عملیاتی 18000 متر (قابل مقایسه با جنگنده های نظامی) است. مداومت آن 20 ساعت است اما در صورت اضافه شدن یک مخزن سوخت داخلی که فضای محفظه بمب را محدود می کند، افزایش می یابد. مخزن سوخت داخلی حدود 2 ساعت به زمان پرواز Avenger اضافه می کند. در خارج، Avenger طراحی صاف و مدرنی دارد، مشابه هواپیما های پنهان کار لاکهید مارتین مثل F-22 و F-35. ترکیبی از منحنی ها و زاویه های تیز این پهپاد، سیگنال های راداری که به دنبال رهگیری آن اند را منحرف می کند. بخش جلویی بدنه عاری از هرگونه امکاناتی و شبیه یک پوزه بدون کابین خلبان است. بال های 20 متری مقداری به عقب متمایل اند و در میانه بدنه نصب شده اند. از آنجایی که Avenger با باله های عمودی Y شکل طراحی شده، هیچ بال افقی در آن وجود ندارد. باله های عمودی شکل و کارایی بال های افقی و عمودی را مانند هواپیما های متعارف بر عهده دارند. گاز های موتور از طریق یک مجرای کوچک S شکل در عقب بدنه خارج می شوند تا اثر گرمایی آن کاهش یابد. ورودی هوا توسط یک پنل کوتاه از سطح زیرین جدا می شود که از دریچه خروجی عبور می کند. Avenger به رادار های روزنه مصنوعی (SAR) Lynx توسعه داده شده توسط جنرال اتمیکس و حسگر نظارتی منطقه وسیع AESA است. این حسگر از یک سامانه برگرفته شده که جزو بخشی از سامانه هدف گیری الکترواپتیکی (EOTS) F-35 لایتنینگ II است. پرتاب و بازیابی این پهپاد از طریق یک باند فرود مرسوم است و از یک بخش زیرین 3 تایی که از 2 پایه فرود اصلی و یک پایه فرود در دماغه تشکیل می شود، استفاده می کند. Avenger از محفظه بمب داخلی استفاده می کند تا اثر راداری خود را به حداقل برساند. سامانه موشک ضد تانک AGM-114 هلفایر (مشابه بالگرد Hughes AH-64 آپاچی)، بمب های هدایت لیزری GBU-24 Paveway III، JDAM (مهمات مشترک حمله مستقیم) GBU-31 (که بمب های پرتابی را هدایت پذیر می کند)، بمب های کوچک GBU-38 (بمب هایی که برای توانایی حمل مهمات هواپیما ها طراحی شده اند) را حمل می کند. تسلیحات محفظه داخلی را می توان با حسگر ها، تجهیزات الکترونیکی و راداری جایگزین کرد. در ژوئیه سال 2016، برنامه ریزی شد تا نسخه ارتقا یافته ای از پهپاد Avenger با 3 متر اضافه شدن طول بال در سپتامبر 2016 برای اولین بار پرواز کند. در نوامبر سال 2016، اعلام شد که جنرال اتمیکس اولین پرواز پهپاد Avenger را به اتمام رسانده است. بال های جدید و بزرگ‌تر، مداومت پروازی آن را از 15 به 20 ساعت افزایش دادند. در دسامبر سال 2020، یک فروند پهپاد Avenger شرکت جنرال اتمیکس با کد های DARPA به طور خودکار پرواز کرد. در ژوئن سال 2021، یک پهپاد MQ-20 Avenger با سامانه پرواز خودکار Skyborg نیروی هوایی ایالات متحده با موفقیت پرواز کرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2016 - وضعیت: در حال توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 8 - سازنده: General Atomics Aeronautical Systems - ایالات متحده - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده، کانادا (سفارش داده شده)، هند (سفارش داده شده) - نقش: حمله زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 12.5 متر - طول بال ها: 20.12 متر - وزن: 4650 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 8255 کیلوگرم (3605 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن Pratt & Whitney Canada PW545B با رانش 21 کیلونیوتن - حداکثر سرعت: 740 کیلومتر بر ساعت - سرعت کروز: 650 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 18288 متر - برد: 5835 کیلومتر - تسلیحات: مهمات داخل محفظه سلاح داخلی شامل هرکدام از موشک های ضد تانک AGM-114 هلفایر، بمب های هدایتی GBU-24 Paveway III، بمب های هدایتی JDAM GBU-31، بمب های کوچک GBU-38، مخزن سوخت که 2 ساعت به مداومت پروازی اضافه می کند - نسخه ها: "MQ-20 "Avenger (پریدیتور C،سری پایه)، Sea Avenger (مخصوص نیروی دریایی)، Avenger ER (بال هایی با طول 23.2 متر، ظرفیت سوخت بیشتر، حمل محموله کمتر، افزایش مداومت به 20 ساعت) منبع

به نام خدا General Atomics MQ-1C Gray Eagle (Sky Warrior) هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) (2009) پهپاد کنترل از راه دور MQ-1C "Sky Warrior" / "Gray Eagle" جنرال اتمیکس بخشی از نسل رو به افزایش سامانه های پهپادی مسلح است که توسط ارتش ایالات متحده مورد استفاده قرار می گیرند. فعالیت های صورت گرفته در عراق و افغانستان نیاز، و متعاقب آن، فناوری مورد نیاز برای این سامانه ها را ایجاد کرد و ارتش ایالات متحده به صورت فعال بر روی آماده سازی پلتفرم های پهپادی برای نبرد های فعلی و آینده کار می کند. MQ-1C از سری افسانه ای پریدیتور توسعه یافته است. Gray Eagle مدلی بزرگ تر و مسلح از نسخه قبلی با مشخصات فنی بهتر، مانند موتور سوخت جت دیزلی جدید است. به همین دلیل MQ-1C در رده پهپاد های هیبریدی قرار می گیرد. این پهپاد تا امروز بیش از 6000 ساعت پروازی و از بین بردن حدود 3000 شورشی در عراق را به ثبت رسانده است. سری اولیه پهپاد پریدیتور از سال 1995 در سرویس است و عمدتا به عنوان پلتفرمی برای جمع آوری اطلاعات وشناسایی غیر مسلح توسعه داده شده بود. با تبدیل حمله افغانستان و عراق به جنگ تمام عیار، نیاز به پهپاد های مسلح برای گشت زدن در آسمان ها را افزایش یافت. آزمایش های پریدیتور مسلح در اوایل سال 2001 و با موفقیت کامل انجام شد. پس از آن جنرال اتمیکس MQ-9 ریپر ("Predator B") قدرتمند تر را به عنوان یک برنامه خصوصی معرفی کرد که به طور رسمی در سال 2007 به خزانه ارتش آمریکا اضافه شد. MQ-9 نخستین پهپاد در سرویس با قابلیت شکارچی-کشنده بود. نسل جدید از موتور پرقدرت تر، ابعاد سازه برزگ تر و قابلیت حمل مهمات بهره می برد که حوزه ماموریتی آن را افزایش می داد. این سامانه ها با استفاده از تاسیسات کنترل زمینی Predator A خرید مقرون به صرفه ای محسوب می شدند. پس از آن جنرال اتمیکس سری پریدیتور را با MQ-1C واریور که در پاسخ به رقابت پهپاد های ERMP (برد بلند چند منظوره) ارتش ایالات متحده ساخته شد، ادامه داد. هدف این برنامه جایگزینی سری پهپاد های IAI RQ-5 Hunter بود. اولین پرواز Warrior در اکتبر سال 2004 به ثبت رسید و پرواز های آزمایشی در بهار سال 2008 شروع شد. اولین پرتاب موشک در بیست و سوم فوریه سال 2009 صورت گرفت. MQ-1C پس از الحاق رسمی به ارتش ایالات متحده در سال 2009 تا ژانویه سال 2010 به صورت فعال در خدمت این نیرو در عراق و سپس افغانستان بود. پس از آن Warrior، که با نام Sky Warrior هم شناخته می شد، در سال 2010 توسط وزارت دفاع به Gray Eagle تغییر نام پیدا کرد. پهپاد Hunter MQ-1C از برنامه پهپادی ERMP ارتش ایالات متحده در سال 2002 که به دنبال پلتفرمی با مداومت پروازی بیشتر برای جایگزینی سری پهپاد های IAI RQ-5 Hunter متولد شد. جنرال اتمیکس که با پهپاد پریدیتور تجربه کافی را کسب کرده بود، نسخه بازطراحی شده Sky Warrior را برای این برنامه ارسال کرد. همچنین نسخه ای بازطراحی شده از IAI RQ-5 هانتر هم در نظر گرفته شد. محصول جنرال اتمیکس به عنوان برنده انتخاب و نام MQ-1C برای آن تعیین شد. قراردادی 214 میلیون دلاری برای توسعه بیشتر با جنرال اتکیس بسته شد و انتظار می رفت هزینه کل پروژه به 1 میلیارد دلار برسد. MQ-1C گری ایگل، Predator C خانواده پریدیتور نیست. پریدیتور C در واقع پهپاد Avenger جنرال اتمیکس با موتور توربوفن و سازی هوایی پنهانکار است. Avenger از MQ-9 ریپر توسعه داده شده در حال که می توان GrayEagle را نسخه ارتقا یافته Predator A محسوب کرد. پهپاد Avenger بین سال های 009 تا 2010، آزمایش های بسیاری درباره ی GrayEagle و موشک هلفایر انجام داد. در آزمایشی در سال 2009، 10 موشک به اهداف مختلف شلیک شد و موفقیت 90 درصدی حاصل شد. تنها شلیک ناموفق مربوط به یک هدف متحرک در زیر یک هواپیما بود. در آزمایش سال 2010، GrayEagle هست موشک شلیک کرد که همه آن ها مستقیما به هدف اصابت کردند. 6 عدد از موشک ها توسط خود GrayEagle هدفگذاری شد اما 2 عدد باقی مانده توسط بالگرد هجومی AH-64 آپاچی همراه آن هدف گذاری لیزری شد. GrayEagle در فرم اولیه مسلح در عراق (ژوئن 2010) و افغانستان (اواخر 2010) حضور داشت. GrayEagle در مقایسه با پریدیتور، از موتور قوی تری بهره می برد که عملکرد فنی و عملیات طولانی مدت بهتری دارد. این پهپاد به یک موتور سری Thielert Centurion 1.7 با قدرت 165 اسب بخار مجهز است و می تواند ارتفاع عملیاتی و مداومت بیشتری داشته باشد. موتور به یک ملخ 3 پره در انتهای بدنه با آرایش pusher متصل است. GrayEagle توانایی رسیدن به حداکثر سرعت 273 کیلومتر بر ساعت و مداومت پروازی بیش از 24 ساعت را دارد. این پهپاد تا ارتفاع 7300 متری پرواز می کند و می تواند توانایی شناسایی، رهگیری و مداخله به لحظه را به فرماندهان بدهد. Sky Warrior شباهت بسیاری در عناصر طراحی خارجی با سری خانواده پریدیتور دارد. از نکات قابل توجه در این بازطراحی، بخش دماغه بزرگ آن محتوی رادار روزنه مصنوعی/ نشانگر هدف زمینی متحرک (SAR-GMTI) است. Sky Warrior نسبت به پریدیتور های قبل از آن طول بال بزرگ تری دارد. مدل های قبلی از موتور احتراقی و چیدمان پروانه استفاده می کرد اما Sky Warrior به یک موتور پیستونی خاص مجهز است که سوخت آن ترکیبی از سوخت رده جت است. این موتور علاوه بر توانایی های بیشتر، عملکرد و ارتفا بالاتری که ارتش ایالات متحده در برنامه ERMP به دنبال آن بود را نیز تامین می کند. مجموعه اویونیک از سامانه رادار AZ/ZPY-1 STARLite تشکیل شده است. در خارج Sky Warrior طراحی مشابه ای با پریدیتور دارد. بخش دماغه برجسته در ابتدای بدنه یک مجموعه رادار (رادار روزنه مصنوعی Lynx II) و رهگیری (نشانگر هدف زمینی متحرک) را در خود جای می دهد. سامانه هدف گیری (AN/AAS-52 چند طیفی) در برآمدگی زیر دماغه قرار گرفته است. بال های اصلی مستقیم اند و در میانه بدنه نصب شده اند. شاخصه بدنه باریک و بلند آن، محفظه جلویی و باله های دمی عمودی Y برعکس است که توسط یک باله عمودی مستقیم از هم جدا می شوند. موتور در انتهایی ترین قسمت بدنه نصب شده و هوای مورد نیاز آن توسط یک ورودی هوای کوچک در بالا تامین می شود. موتور، یک ملخ 3 پره را در آرایش pusher می گرداند. چرخ ها کاملا جمع شونده اند. از 4 نقطه سخت برای مهمات مختلف و تجهیزات خاص استفاده می شود. قدرت Sky Warrior توسط یک موتور Thielert Centurion 1.7 سوخت سنگین تامین می شود. از توانایی های عملکردی آن می توان به برد عملیاتی 370 کیلومتر، ارتفاع پروازی بین 7620 تا 8830 متر، مداومت 36 ساعته و حداکثر سرعت 250 کیلومتر بر ساعت اشاره کرد. طول بال های آن 17 متر، طول کلی آن 8.5 متر و ارتفاع آن 2 متر است. حداکثر وزن برخاست Sky Warrior به 1451 کیلوگرم می رسد. MQ-1C عضو جدیدی از خانواده پهپاد های مسلح ارتش ایالات متحده است. MQ-1C در جست و جوی اهداف و کمک به نیرو های زمینی در مقابله با دشمن توانایی های فوق العاده ای دارد. این پهپاد از 4 موشک ضد تانک هوا به سطح Hughes AGM-114 هلفایر P+ برای مقابله با خودرو های دشمن (یا دشمن داخل سازه) یا تا 8 موشک برد کوتاه هوا به هوای AIM-92 استینگر برای مبارزه با هواپیما های ارتفاع پایین دشمن مثل بالگرد های پشتیبانی هوایی نزدیک استفاده می کند. Gray Eagle همجنین می تواند از بمب های هدایت پذیر GBU-44/B Viper Strike برای حملات دقیق بهره ببرد. توانایی حمل مهمات به 362 کیلوگرم محدود می شود. هدف گیری با کمک سامانه هدف گیری چند طیفی AN/AAS-52 متصل به پایه استوانه ای چرخان در زیر قاب دماغه انجام می شود. همانند بیشتر UAV ها، MQ-1C در پرواز های شناسایی تخصص دارد و چشمی در آسمان است که دشمن فاقد آن است. MQ-1C علاوه بر تعیین و حمله خودکار، در ماموریت خسته کننده اهداف برای هواپیما های دیگر هم آزمایش شده که می توانند با همکاری هم یک تیم شکارچی-قاتل را تشکیل دهند. این پهپاد می تواند برای موشک های بالگرد ضد تانک آپاچی، مهمات پرتابی هدایت دقیق برای F-16، F/A-18 هورنت و یا حتی F-22 نسل پنج هدف گذاری کند.بالگرد آپاچی بلوک 3 تاسیسات یکپارچه ای دارد که به خلبان AH-64 اجازه می دهد تا با مهمات Gray Eagle تعامل داشته باشد. Gray Eagle همانند پهپاد های نسل جدید، در ماموریت های خود کاملا مستقل است، با برنامه خود به طور خودکار برخاست و فرود انجام می دهد و با GPS به مسیر های از پیش تعیین شده می رسد. همچنین با همکاری بالگرد های هجومی همراه می تواند مهمات خود را پرتاب کند. چندین پهپاد Gray Eagle می توانند به یک ایستگاه کنترل زمینی (حتی ایستگاه های سری پریدیتور) متصل شوند. خلبان Gray Eagle از یک دسته و صفحه کلید برای کنترل آن استفاده می کند. تا سال 2012، ارتش ایالات متحده 12 پهپاد Sky Warrior را با واحد های کنترل زمینی خریداری کرد. عملیات ها توسط Task Force ODIN (مشاهده، تشخیص، شناسایی و خنثی سازی) در Fort Hood تگزاس مدیریت می شود. عملکرد گروه ویژه ODIN با کار در کنار لشکر 25 پیاده ارتش ارتش ایالات متحده ، عنوان ستایش شایسته واحد ارتش را برای آن ها به ارمغان آورده است. MQ-1C توسط اپراتور های آموزش دیده از ارتش ایالات متحده کنترل می شود. برخلاف نیروی هوایی ایالات متحده که کنترل پهپاد هایش را فقط به افسران می دهد، ارتش ایالات متحده اجازه کنترل پهپاد را به افسر ها، استوار یکم ها و پرسنل استخدامی می دهد. اپراتور های Sky Warrior در خاک مستقر اند، برخلاف پهپاد های دیگر که از داخل ایالات متحده مدیریت می شوند. اولین لشکر پیاده در ژوئن سال 2010 پهپاد های Gray Eagle خود را تحویل گرفت. تا امروز ایالات متحده بیش از 1 میلیارد ساعت از پهپاد ها استفاده کرده که بیانگر تغییر روش جنگ آمریکاست. این پهپاد ابتدا قرار بود توسط ارتش ایالت متحده نام MQ-12 را به خود بگیرد، اما وزارت دفاع نام آن را MQ-1C گذاشت. در ناگذاری های ارتش ایالات متحده، حرف M نشان دهنده مسلح بودن پهپاد است و حرف Q برای سامانه هواپیمای بدون سرنشین استفاده می شود. در مارس سال 2011 کیفیت پایین در تمام زیر سامانه های اصلی آشکار شد. در همان ماه یک پهپاد Gray Eagle به دلیل یک چیپ معیوب و قطع رسیدن دستور ها به بخشی از سطوح کنترلی آن در کالیفرنیا سقوط کرد. آزمایش های پروازی تا تعویض چیپ به تعویق افتاد اما ساعت پروازی آن کمتر شد. زمان بین خرابی هواپیما یا اجزا آن به 25 ساعت رسید درحالی که حداقل زمان 100 ساعت بود. زمان بین خرابی ایستگاه کنترل زمینی 27 ساعت بود اما حداقل زمان 150 ساعت بود. حسگر ها در مقایسه با الزام 250 ساعتی، در 134 ساعت خراب می شدند. در اکتبر سال 2011 یک گزارش نتیجه گیری کرد که Gray Eagle فقط 4 مورد از 7 پارامتر فنی مهم را پوشش می دهد. 11 بازنگری نرم افزازی خارج از برنامه تا حدی اطمینان پذیری آن را افزایش داد. مشکلات اطمینان پذیری اکثرا به دلیل حسگر های تازه نصب شده بودند. در سال 2013 اعلام شد که General Atomics با موفقیت آزمایش های نسخه ارتقا یافته Gray Eagle (IGE) را پشت سر گذاشته است. افزایش مداومت و افزایش 100 درصدی محموله از تغییرات این نسخه بود. این مدل تغییر یافته، یک طرحی خصوصی بود که با بدنه ای عمیق تر، محفظه ذخیره داخلی بزرگتری برای تجهیزات و سوخت داشت. یک تانکر سوخت انتخابی (226 کیلوگرمی) در زیر شکم نصب می شود تا برد عملیاتی آن بیشتر شود. IGE از یک موتور دیزلی ycoming DEL-120 استفاده می کند. در سال 2015 از قرارداد 47.7 میلیون دلاری بین جنرال اتمیکس و ارتش ایالات متحده برای تولید انبوه تجهیزات زمینی Gray Eagle رونمایی شد. در مارس سال 2017، ارتش ایالات متحده گری ایگل را به کره جنوبی فرستاد که باعث عصبانیت چین شد. در سال 2018، برنامه ای برای مدرن سازی ناوگان Gray Eagle ارتش ایالات متحده تهیه شد که با تغییر تقریبا تمام قسمت های طراحی آن به دنبال آماده کردن این پلتفرم برای آینده نزدیک بود. یکی از بخش های مهم ارتقا، موتور این پهپاد بود که در طول عمر عملیاتی آن اشکالاتی داشت. در اکتبر سال 2019، قرار شد MQ-1C Gray Eagle مدل ER (افزایش برد) توسط جنرال اتمیکس تغییر یابد تا مهمات هدایت پذیر کوچک Dynetics GBU-69/B و نسل جدید "Air-Launched Effects" (پهپاد های کوچک هواپرتاب) را حمل کند. در ژانویه سال 2020، MQ-1C توسط جنرال اتمیکس برای نقش "ALE Mothership" انتخاب شد. در فوریه سال 2020، جنرال اتمیکس با موفقیت یک MQ-1C افزایش برد را با حسگر های پیشرفته برای ارئه داده های هدف زمینی آزمایش کرد. در ژوئن سال 2020، یک پهپاد Gray Eagle، پهپاد سری Altius-600 را پرتاب کرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2009 - وضعیت: در حال خدمت محدود - تعداد فروند ساخته شده: 100 - سازنده: General Atomics Aeronautical Systems (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: حمله زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 8 متر - طول بال ها: 17 متر - ارتفاع: 2.1 متر - وزن: 1450 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 1635 کیلوگرم (185 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور "Thielert "Centurion (مرسدس بنز) 1.7 سوخت سنگین (دیزل) با قدرت 135 اسب بخار که یک ملح چند پره را در انتهای بدنه با آرایش pusher می چرخاند - حداکثر سرعت: 250 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 8840 متر - برد: 2000 کیلومتر - تسلیحات: تا 362 کیلوگرم در 4 نقطه سخت. 4 موشک ضد تانک Hughes AGM-114 هلفایر، 8 موشک برد کوتاه ضد هواپیمای AIM-92 استینگر، 4 بمب هدایت پذیر GBU-44/B ""Viper Strike، 4 مهمات کوچک هدایت پذیر GBU-69/B - نسخه ها: "MQ-1C "Gray Eagle (سری پایه)، "MQ-1C "Sky Warrior (نسخه جایگزین)، MQ-1C "Gray Eagle" ER (نسخه افزایش برد)، MQ-12 (نام انتخاب شده توسط ارتش ایالات متحده) منبع

به نام خدا روسیه در حال مذاکره با ترکیه برای پشتیبانی از پروژه جت جنگنده TF-X ماکت TF-X روسیه در حال رایزنی با ترکیه برای ارائه فناوری و تخصص برای پروژه بلند پروازانه جنگنده TF-X آنکارا است. دیمیتری شوگایف، مدیر سرویس فدرال روسیه در همکاری های فنی و نظامی، روز چهارشنبه در یک نشست خبری در نمایشگاه ARMY-2021 در نزدیکی مسکو گفت: "در این مرحله، رایزنی ها با طرف ترک در سطح گروه های تخصصی در زمینه مسائل مربوط به تعامل در ایجاد جنگنده ملی ترکیه در حال انجام است." او در اظهارات خود به نقل از TASS گفت: "در این زمینه، نقاط جالبی وجود دارد که ما می توانیم با توجه به تجربه ای که متخصصان ما در توسعه و ساخت هواپیما دارند، به آنها کمک تکنولوژیکی دهیم. و ما آماده ایم که تخصص مان را با شرکای ترک خود به اشتراک بگذاریم. اما صحبت درباره جزئیات خاص در این مرحله زود است." در حالی که ریاست صنایع دفاعی ترکیه، که سرپرستی این پروژه را بر عهده دارد، معتقد است که جنگنده TF-X کاملا بومی است، مشخص است که صنعت ترکیه فاقد فناوری های حیاتی لازم برای به ثمر رساندن این پروژه است. موتور رولزرویس در رویداد IDEF 2021، مشخص شد که پروژه توسعه TF-X به مرحله بررسی نیازمندی های سامانه (SRR) رسیده است و پس از آن، بررسی عملکرد سامانه و بازنگری طراحی اولیه انجام می شود. ورود اوکراین به TF-X گزارش شده است که شرکت اوکراینی FED قراردادی با شرکت هواپیمایی ترکیه برای پروژه TF-X امضا کرده است. ویکتور پوپوف، رئیس هیئت مدیره FED در طول IDEF 2021 گفت: "ما در برنامه TF-X (جنگنده آزمایشی ترکیه) شرکت می کنیم. این هواپیما، نسل پنجم و یک جنگنده است. این همچنین یک کار بزرگ با ضرب الاجل های بسیار کوتاه است. این بدان معناست که ما در حال بارگیری استفاده کامل از مهندسان، تکنسین ها و تولید خود هستیم. " موتور TF-X از روسیه می آید؟ در حالی که Turkish Aerospace معتقد است که موتور TF-X به صورت بومی با کمک رولز رویس توسعه می یابد، شک برانگیز است که بتواند این کار را در بازه زمانی کوتاهی که برای راه‌اندازی و اولین پرواز TF-X تعیین کرده است انجام دهد. موتور روسیه که برای سوخو -57 در حال توسعه است در دسترس به نظر می رسد. ممکن است از یک موتور برای مرحله توسعه استفاده و بعدا آن را با موتور بومی جایگزین کنند. پوتین و اردوغان ورود اروپایی ها به TF-X در هاله ای از ابهام؟ پیشتر ، ترکیه اعلام کرده بود که نرم‌افزار Dassault Systems را برای توسعه TF-X انتخاب کرده است. علاوه بر این، شرکت ترکیه ای Kale برای توسعه موتور TF-X با رولز رویس همکاری کرده است. پیشرفت این پروژه ها مشخص نیست. روابط بین ترکیه و شرکای اروپایی اش در ناتو اخیرا به دلیل اختلافات ترکیه با یونان تیره شده است. فرانسه در مناقشه مدیترانه طرف یونان را گرفته و این کشور را به جت های رافال مجهز کرده است. منبع

به نام خدا General Atomics MQ-1 Predator (Predator A) هواپیمای بدون سرنشین (UAV)/ پهپاد ISR (1995) با قیمتی حدود 40 میلیون دلار برای هر سیستم، RQ-1/MQ-1 پریدیتور بخشی گران اما جدایی ناپذیر از عملیات های نیروی هوایی ایالات متحده در عراق و افغانستان است. پریدیتور می تواند با مداومت بسیار خوب خود، بخشی از سرزمین را پوشش دهد بدون اینکه خدمه هوایی دوست را در معرض آتش یا اسیر شدن توسط دشمن قرار دهد. تا کنون بیش 97 از فروند از این پهپاد به نیروی هوایی ایالات متحده تحویل داده شده است. با اینکه پهپاد بزرگ‌تر و توانمند تر MQ-9 جایگزین پریدیتور شد اما نسخه MQ-1C گری ایگل همچنان در خدمت این نیرو است. پریدیتور سرویس خود را با نام RQ-1 که مدل شناسایی غیر مسلح بود، شروع کرد. نام MQ-1 در سال 2002 تعیین شد تا بیانگر نسخه تغییر یافته در نقش شناسایی مسلح باشد. پرواز پریدیتور از طریق یک دوربین رنگی در جلوی بدنه امکان‌پذیر است که اطلاعات لحظه ای را به خلبان کنترل کننده آن واحد در ایستگاه کنترل زمینی مخابره می کند. دوربین های مادون قرمز و تلویزیونی نصب شده در بدنه می توانند خدمت شناسایی تصویری به لحظه و ساکن را ارائه دهند. پریدیتور برای ایفای نقش شناسایی مسلح، به 2 موشک ضد تانک AGM-114 هلفایر (مهماتی که معمولا در بالگرد رزمی AH-64 آپاچی استفاده می شود) در زیر هر بال مجهز است و می تواند با دستیابی و رهگیری لیزری به مقابله با وسایل زمینی بپردازد. در این حالت، پریدیتور از سامانه روشنگر و تعیین هدف لیزری با توانایی مادون قرمز خود استفاده می کند. قدرت پریدیتور از یک موتور توربوشارژ روتاکس 115 اسب بخاری تامین می شود که یک ملخ نصب شده در عقب بدنه را می گرداند. MQ-1 در بخش فنی می تواند به ارتفاع 7600 متری برسد، 1200 کیلومتر برد و 217 کیلومتر بر ساعت سرعت دارد (سرعت کروز معمولی آن 135 کیلومتر بر ساعت است). طول بال های آن 14 متر است و وزن آن بدون بار آن به 500 کیلوگرم می رسد. به همین دلیل، پریدیتور به هیچ وجه یک هواپیمای کوچک نیست. پریدیتور ابتدا نام RQ-1 را دریافت کرد که حرف R بیانگر نقش شناسایی و عدد 1 نشان دهنده سری اولیه این هواپیمای بدون سرنشین است. حرف Q به معنی بدون سرنشین بودن این هواپیماست. از سال 2002، نام آن به MQ-1 تغییر یافت تا نشان دهنده وظیفه شناسایی مسلح آن باشد. از پریدیتور در 3 اسکادران شناسایی نیروی هوایی استفاده می شود. نسخه پریدیتور XP مدلی با توانایی کمتر از پریدیتور برای بازار صادراتی است که برای کشور های دوست ایالات متحده قابل سفارش است. تمام ویژگی های تسلیحاتی این مدل حذف شده اند تا تمایل بازار به آن افزایش پیدا کند. امارات متحده عربی با اعلام رسمی سفارش خرید این محصول در فوریه سال 2013 به اولین مشتری پریدیتور تبدیل شد. تاکنون بیش از 360 فروند از پهپاد های پریدیتور ساخته شده اند. مشخصات - سال ورود به خدمت: 1995 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 365 - سازنده: General Atomics Aeronautical Systems (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایتالیا، ترکیه، امارات متحده عربی، مراکش، ایالات متحده - نقش: حمله زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 8.22 متر - طول بال ها: 14.8 متر - ارتفاع: 2.1 متر - وزن: 512 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 1020 کیلوگرم (508 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور 115 اسب بخاری 4 سیلندر روتاکس 914F که یک ملخ 2 پره را در آرایش pusher می گرداند - حداکثر سرعت: 217 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 7620 متر - برد: 1250 کیلومتر - تسلیحات: 2 موشک AGM-114 هلفایر (MQ-1B)، 4 موشک AIM-92 استینگر (MQ-1B)، 6 موشک هوا به سطح AGM-176 گریفین - نسخه ها: RQ-1 (سری پایه در نقش شناسایی)، RQ-1A (نسخه پیش تولید از سامانه پریدیتور شامل ایستگاه کنترل زمینی)، RQ-1K (نسخه پیش تولید سازه هوایی پریدیتور)، RQ-1B (نسخه کامل سامانه پریدیتور شامل ایستگاه کنترل زمینی)، RQ-1L (سازه هوایی پریدیتور)، MQ-1 (مجهز به موشک های AGM-114 هلفایر و AIM-92 استینگر، بدون رادار روزنه ای)، MQ-1B (آنتن های بازطراحی شده، برجستگی VHF روی پشت بدنه، ورودی های هوای پشتی و شکمی)، MQ-1B Block 10/15 (مجموعه اویونیک و کنترل ارتباط به روز شده، واحد دم بازطراحی شده)، "MQ-1C "Grey Eagle (نسخه ارتقا یافته سری پریدیتور)، Predator XP (نسخه صادراتی، بدون هیچ گونه سلاحی) منبع