*بسم لله الرحمن الرحیم* ناوگان موشک بالستیک ترایدنت 2 دیی 5 (Trident II D-5 Fleet Ballistic Missile) و زیردریایی های موشک بالستیک جدید کلاس کلمبیا (The New Columbia-Class SSBN) ترایدنت 2 دیی 5 عضو نسل ششم از برنامه ناوگان موشک بالستیک نیرو دریایی آمریکا است که در سال 1335 (1956 میلادی) آغاز شده است. این ناوگان شامل پولاریس ای 1، پولاریس ای 2، پولاریس ای 3، پوسایدن سی 3 و ترایدنت 1 سی 4 می باشد. اولین پرتاب ترایدنت 2 در سال 1369 (1990 میلادی) از زیردریایی به نام تنتسی (USS Tennessee SSBN734) صورت گرفتن. موشک ترایدنت 1 که جایگزین موشک پوسایدن است هم اندازه هستنند ولی موشک ترایدنت 2 مقداری بزرگتر است. ترایدنت 2 دی 5 یک موشک سه مرحله ای با سوخت جامد است که دارای ناوبری اینرسی میباشد. برد این موشک 4000 مایل دریایی (4600 مایل یا 7360 کیلومتر) است. این موشک در سطح بالا تر و با میزان حمل قابل توخه بیشتری نسبت به موشک های دیگر میباشد. هر سه مرحله ترایدنت دی 2 از اپوکسی گرافیت سبک تر، قوی تر و سخت تر ساخته شده است که ساختار یکپارچه آن به معنای صرفه جویی در وزن میباشد. برد موشک توسط آنتن آیرودینامیکی (ایرواسپایک) افزایش می یابد، امتداد تلسکوپی به سمت خارج که کشش پیشانی را حدود 50 درصد کاهش می دهد. ترایدنت 2 با اثر فشار گاز منبسط شده از لوله پرتاب از زیردریایی شلیک می شود. هنگامی که موشک به فاصله کافی از زیردریایی دور می شود، موتور مرحله اول مشتعل می شود و ایرواسپایک درازتر میشود و مرحله پرواز موشک شروع میشود. در حدود دو دقیقه، پس از شروع موتور مرحله سوم، موشک بیش از 20،000 پا (6،096 متر) در ثانیه حرکت می کند. انواع موشکهای ترایدنت سی 4 و دی 5 ده زیردریایی ترایدنت در ناوگان آتلانتیک نیرو دریایی آمریکا در ابتدا به موشک ترایدنت 2 دی 5 مجهز شدند و هشت زیردریایی موجود در اقیانوس آرام در ابتدا به موشک ترایدنت 1 سی 4 مجهز شدند. در سال 1375 (1996 میلادی) نیروی دریایی امریکا زیردریایی موجود در اقیانوس آرام را تغییر داد تا آنها هم بتوانند موشک ترایدنت 2 دی5 را حمل کنند. امکانات سامانه سلاحی ترایدنت 2 قرار بود یک تکامل از ترایدنت 1 باشد. با این حال، بازگشت یک موشک پیشرفته با فناوری قادر به برد 4000 مایل دریایی و توانی حمل محموله ای مشابه با پوسایدن سی 3 POSEIDON C3)) که برد آن تقریباً به 2000 مایل دریایی می رسد. همچننین موشک جدید باید در لوله پرتاب سیلندری گرد زیردریایی که حاوی سی 3 است جا بگیرد. بنابراین، موشک جدید سی 4 می تواند در زیردریایی های موجود در آن زمان (به عنوان مثال ، قطر تقریبا 74 اینچ و طول نزدیک به 34 پا) استفاده شود. بعلاوه، دقت سامانه موشکی جدید سی 4 با 4000 مایل دریایی بیشتر از 2000 مایل دریایی پوسایدن سی 3 میباشد. برای تأمین این نیاز برد، یک مرحله پیشرانه تقویت تی.اس (TS Booster) به موشک سی 4 اضافه شد تا برد را همراه با پیشرفت پیشرانه و کاهش وزن موشکها افزایش دهد. تحولات در سامانه راهنمایی مهمترین عامل در نگه داشتن دقت بود. اکنون که زیردریایی بزرگتر جدیدتر ترایدنت برای موشک های ترایدنت 2 دیی 5 در دسترسی وجود دارد، فضای اضافی در زیردریایی ها را می توان برای طراحی موشک در نظر گرفت. علاوه بر این، با امکان عملکرد بهتر و بزرگتر، می توان میزان حمل بیشتری را در موشک ها قرار داد. با استفاده از IAP، می توان زیر سامانه های سلاح پیشرفته ای ایجاد کرد تا دقت بهبود یافته مطلوب را فراهم کند. بنابراین، با استفاده از زیردریایی بزرگتر، سامانه سلاح ترایدنت 2 دیی 5 به تکامل سامانه ترایدنت 1 سی 4 تبدیل شد و فن آوری در همه زیر سامانه های این سلاح، موشک (سامانه هدایت و ورود مجدد)، اطفاء آتش، زیرسامانه اینرسی، پرتابگر و ابزار دقیق آزمایش (غیر تاکتیکی) و در نتیجه موشکی با برد بیشتر، دقت بهتر و میزان حمل سنگین تر ایجاد می کند. ترایدنت 2 دیی 5 تکامل یافته ترایدنت 1 سی 4 است. به طور کلی، دی 5 مانند سی 4 به نظر می رسد، فقط برای ایجاد نیروی محرکه بیشتر و افزایش میزان حمل، اندازه آن بزرگتر شده است. قطر دی 5، 83 اینچ (2.11 متر) و طول آن 44.6 پا (13.59 متر) در حالی که سی 4، 74 اینچ (1.88 متر) قطر و 34.1 پا (10.39 متر) طول دارد. هر دو موشک به ترتیب از 81 و 71 اینچ (2.06 و 1.8 متر) جلوی موتور مرحله دوم قرار دارند. ترایدنت 2 دی 5 شامل یک بخش مرحله اول، یک بخش بین مرحله، یک بخش مرحله دوم، یک بخش تجهیزات، یک بخش فیرین و یک بخش کلاهک با یک آنتن آیرودینامیکی (ایرواسپایک) می باشد. ای موشک مانند سی 4 بخش آداپتور ندارد. بخش تجهیزات دی 5، همراه با کلیه سامانه های اینرسی و برقی، همان عملکرد بخش آداپتور را انجام می دهد (به عنوان مثال، ساختاری پشتیبانی بعد از فیرینگ و انتهای جلو موتور مرحله دوم قرار دارد). موتورهای مرحله اول و مرحله دوم نیز از اجزای اصلی ساختار موشک هستند که توسط یک قطعه میان مرحله ای به موشک متصل می شوند. جلو موتور مرحله دوم، ساختار بخش آداپتور سی 4 در دی 5 حذف شده است و بخش تجهیزات برای استفاده به عنوان بخش آداپتور به علاوه بخش تجهیزات گسترش یافته است. موتور مرحله سوم در قسمت تجهیزات مشابه سی 4 نصب شده است. براکت سازه در قسمت جلو بخش تجهیزات از C4 اصلاح شده است تا کلاهک ام.کی 5 (MK5) با تجهیزات اضافه شده و کلاهک ام.کی. 4 آر.بی (Mk 4 RB) را در خود جای دهد. کلاهک هایMK4 وMK5 در موشک ترایدنت 2 دی 5 بخش مرحله اول شامل موتور راکت مرحله اول، سامانه تی.وی.سی (TVC) و قطعات تشکیل دهنده احتراق مرحله اول می باشد. بخش میانه، بخشهای مرحله اول و مرحله دوم را به هم متصل می کند و شامل تجهیزات الکتریکی و منفجره است. بخش مرحله دوم شامل موتور موشک مرحله دوم، سامانه تی.وی.سی (TVC) و قطعات لازم برای شروع احتراق مرحله دوم است. در مقایسه با سی 4 ، دی 5 با میزان حمل بزرگتر و سنگین تر خود و برای نزدیک شدن به برد بیشتر و بهبود عملکرد موتور، این موشک به کاهش وزن مورد نیاز است. برای بهبود عملکرد موتور موشک، یک تغییری در سوخت جامد انجام شد. سی 4 از سوخت XLDB-70 استفاده می کند. به معنی سوخت جامدی که 70 درصد آن به دو مبنای متقابل تبدیل شده است. این سوخت شامل ایچ.ام.ایکس (His Majesty’s Explosive (HMX))، آلومینیوم و پرکلرات آمونیوم می باشد. بند این مواد پلی گلیکول آدیپات(PGA) ، نیتروسلولز(NC) ، نیتروگلیسیرین (NO) و دییزوسیانات (HDI) است. درواقع میشود گفت که سوخت دی 5 پلی اتیلن گلیکول (PEG) / NG است در حالی که سوخت سی 4 PGA / NG نام دارد. سوخت دی 5 به این دلیل نام دارد که عمده ترین نوآوری استفاده از PEG به جای PGA در بند بوده ولی هنوز یک سوخت متقابل و دو پایه است. استفاده از PEG باعث مخلوط انعطاف پذیرتر، رئولوژیک تر از مخلوط سی 4 با PGA می شود. بنابراین، مخلوط دی 5 از انعطاف پذیری بیشتری برخوردار است و می توان مقدار سوخت را در این موشک افزایش داد. در نتیجه سوخت دی 5 را مشه PEG / NG75 نامید. شرکت مشترک پیمانکاران فرعی سوخت، هرکول و تیوکل (Hercules and Thiokol) نام تجاری NEPE-75 را به این نوع سوخت داده اند. برای صرفه جویی در وزن مواد قاب موتور مرحله اول و دوم دی 5 تبدیل به گرافیت / اپوکسی شدند که سبک تر از کولار پاکسی موشک سی 4 است. قاب موتور قرار بود اپوکسی کولار باشد اما در اواسط پروژه توسعه در سال 1367 (1988میلادی)، به گرافیت / اپوکسی تغییر یافت. این تغییر باعث افزایش برد شد (کاهش وزن بی اثر) به علاوه این امر توانست هرگونه استاتیک بالقوه الکتریکی مرتبط با کولار و گرافیت را از بین برد. همچنین در کلیه نازل موتور موشک دی 5 از حلقه های تقسیم شده گرافیت پیرولیتی استفاده شده است ولی ورودی نازل سی 4 یکپارچه است. این تغییر برای قابلیت اطمینان بیشتر به عمل آمده است. بخش تجهیزات بیشتر پکجهای های هدایت الکترونیکی و کنترل پرواز را در خود جای داده است. موتور موشک و سامانه TVC به یک سیلندر ایجکتر در وسط بخش تجهیزات و جلوی این قسمت نسب شده اند. یک موتور ایجکتر کوچک در جلو گنبد موتور قرار دارد. هنگامی که موتور مرحله دوم شروع به کار می کند، یک موتر ایجکتر این موتور را از بخش تجهیزات جدا می کند. بخش تجهیزات دی 5 با استفاده از گرافیت / اپوکسی به هم متسل شده اند در حالی که در سی 4 از کامپوزیت آلومینیوم استفاده شده است. این تغییر باعث کاهش وزن و افزایش برد موشک شده است. برای جنس قسمت میانی مثل سی 4 از آلومینیوم معمولی استفاده شده است. برای جدا سازی بخش تجهیزات سی 4 موتور موشک مرحله سوم از یک لوله با مواد منفجره فشرده شده استفاده می شود. قسمت فرینگ و سامانه ورودی مجدد، قسمت جلو موتور را تشکیل می دهند و از یک ساختار اولیه با دو موتور راکت جتیسون و یک مکانیزم قفل تشکیل شده است. در قسمت مجموعه دماغه کلاهک جلو فرینگ یک آنتن آیرودینامیکی (ایرواسپایک) قابل دراز شدن وجود دارد. تحویل سی 4 به دی 5 و قسمت های آنها موشک دی 5 قابلیت حمل کلاهک های Mk 4 یا Mk 5 را به عنوان محموله دارد. کلاهک های دی 5 یا شامل Mk 4 یا Mk 5 است. این کلاهک ها توسط چهار پیچ و مهره به قسمط تجهیزات متصل شده اند. امواج STAS و امواج تسلیحات پیش از پرتاب قبل از جدایی کلاهک ها به موشگ فرستاده می شود. هنگام جدا شدن، کلاهک ها یک مسیر بالستیک را به سمت هدف دنبال می کند و جایی که موشک با هدف برخورد می کند توسط یک سامانه پیش فرض انتخاب می شود. این کلاهک محتوی یک مجموعه AF&F می باشد و هیچ مجموعه هسته ای و الکترونیکی در این کلاهک وجود ندارد. AF&F باعث سالم ماندن کلاهک در انبار و ورود مجدد می باشد. وزارت انرژی امریکا (DOE) مسئولیت تأمین کردن مجموعه هسته ای به حالت یک بسته فیزیک را به عهده دارد. بخش تجهیزات باری سی 4 و دی 5 تقریبا مشابه هستند. سی 4 از ژنراتور گاز TVC استفاده می کند در حالی که دی 5 از چهار ژنراتور گاز TVC استفاده می کند. قسمت تجهیزات دی 5 دارای دو ژنراتور "A" است که در ابتدا شروع به کار می کند و این قسمت را با استفاده از مجموعه سوپاپ های یکپارچه به حرکت می اندازد. هنگامی که فشار گاز در ژنراتورهای "A" کاهش می یابد، ژنراتورهای "B" برای باقیمانده پرواز بخش تجهیزات مشتعل می شوند. پرواز بعد از پرتاب بخش تجهیزات سی 4 و دی 5 و عرضه کلاهک ها متفاوت است. سی 4 پس از اتمام سوختن موتور موشک و جداسازی، PBCS مرکز تجهیزات را مستقر می کند تا سامانه هدایت بتواند فعالیت خود را انجام دهد. سپس سامانه راهنما خطاهای خط پرواز را تعیین می کند و موشک را در مسیر آماده می سازد و مسیر پرواز در بخش تجهیزات را اصلاح می کند. سپس بخش تجهیزات سی 4 وارد حالت رانش پر سرعت می شود، PBCS آن را به موقعیت مناسب در فضا و سرعت صحیح برای استقرار مجدد کلاهک می رساند. در مدت حالت رانش پر سرعت، بخش تجهیزات به عقب پرواز می کند. هنگامی که سرعت مناسب برای انتشار مجدد کلاهک به دست می آید، قسمت تجهیزات سی 4 به حالت ورنیه می رسد. پس از اتمام جدا سازی تمام کلاهک ها، بخش تجهیزات به عقب می رود و وارد موقعیت مناسبی برای ورود مجدد میرسد. در طول عقب رفتن، توده های گاز از PBCS به طور متفاوتی بر روی کلاهک ها تأثیر می گذارد. در مورد دی 5، بخش تجهیزات از PBCS خود برای مانور دادن موشک استفاده می کند. این عمل باعث میشود که موشک هدایت اصلی خود را از زیردریایی به صورت عادی دریافت کند. سامانه هدایت پرواز، مسئول بخش تجهیزات دی 5 در رانش پر سرعت می باشد. با این حال قسمت تجهیزات دی 5 به جلو پرواز می کند. همانند سی 4، بخش تجهیزات دی 5 وقتی به ارتفاع، سرعت و نگرش مناسب برسد، برای استقرار کلاهک ها وارد حالت ورنیه می شود. با این حال، برای از بین بردن تأثیر ستون PBCS بر کلاهک ها هنگام آزاد شدن، مرکز تجهیزات تحت یک مانور اجتناب از پرت کردن ستون (PAM) قرار می گیرد. اگر جدا شدن کلاهک توسط ستون نازل PBCS مختل شود، آن نازل بسته میماند تا کلاهک از موشک دور شود. وقتی که نازل PBCS بسته است، قسمت تجهیزات به طور خودکار سه نازل دیگر را به کار می اندازد. این امر باعث چرخش بخش تجهیزات می شود تا بتواند از کلاهک دور شود. در مدت زمان بسیار کوتاه، کلاهک و نازل به حالت عادی باز می گردد. PAM فقط هنگامی استفاده می شود که ستون نازل کنار کلاهک مشکلی پیدا کند. این PAM یکی از تغییرات طراحی شده در دی 5 برای ارائه دقت بهتر است. طراحی دیگر برای کمک به بهبود دقت، تغییر نوک بینی کلاهک MK5 بود. در موشک ترایدنت 1 سی 4 یک شرایط خطا وجود دارد که در برخی موارد کلاهک در فضا با سرعت ناهموار روبرو می شود. این شرط خطا باعث رانش کلاهک می شود. همانطوری که طراحی کلاهک Mk 5 توسعه یافت، تغییراتی در شکل نوک بینی پایدار (SSNT) صورت گرفت. دماغه کلاهک Mk4 از مواد گرافیت پوشیده شده با کاربید بور ساخته شده. دماغه Mk 5 دارای یک هسته مرکزی فلزی با مواد کربنی و کربن است که بقیه نوک بینی ("پلاگین") را تشکیل می دهد. هسته مرکزی فلزدار با سرعت بیشتری نسبت به ماده اصلی کربن و کربن در قسمت خارجی نوک بینی از بین می رود. این امر منجر به تغییر شکل ناخوشایند و متقارن تر با تمایل کمتری به رانش است و در نتیجه یک سامانه دقیق تر و قابل اطمینان تر به وجود می اید. آزمایشات قبلی SSNT در برخی پروازهای موشکی سی 4 مفهوم طراحی را تأیید کرده بود. در ترایدنت 1 سی 4، زیر سامانه هدایت پرواز امواج داده را از زیر سامانه هدایت به دستورات سوپاپ باند فرمان (دستورات TVC) تبدیل می کند که با میزان واکنش موشکی که از بسته ژیروسکوپ دریافت می شود، تعدیل می شود. در ترایدنت 2 دی 5، ژیروسکوپ حذف شد است. رایانه کنترل پرواز دی 5 این میزان واکنش موشک را از واحد اندازه گیری اینرسی سامانه هدایت (IMU) دریافت می کند که از طریق مجموعه الکترونیکی هدایت منتقل می شود. استفاده گسترده تر از کامپوزیت ها در ساختار دی 5 موجب صرفه جویی در وزن می شود. طراحی مجدد سامانه مهمات دی 5، از لحاظ عملکردی با سی 4 یکسان است و نحوه جدایی مهمات باعث کاهش وزن می شود. ابعاد و اتصالات ترایدنت 2 دی 5 پیشرفت های اخیر زیردریایی لوئیزیانا (SSBN 743)، آخرین زیردریایی ساخته شده از 18 زیردریایی ترایدنت که با موفقیت یک موشک بالستیک ترایدنت 2 دی 5 غیر مسلح را در 27 آذر 1376 (18 دسامبر 1997 میلادی) پرتاب کرد. پرتاب از زیردریایی غوطه ور در محدوده شرقی ایالات متحده، در سواحل ایالت فلوریدا، به عنوان بخشی از عملیات نمایش و انهدام (DASO) زیردریایی لوئیزیانا صورت گرفت. هدف از این عملیات نشان دادن توانایی خدمه زیردریایی در برآورده ساختن الزامات ایمنی برای اداره، نگهداری و بهره برداری از سامانه تسلیحاتی استراتژیک است. عملیات نمایش و انهدام همچنین توانایی زیردریایی را در هدفگیری صحیح و پرتاب موشک ترایدنت تأیید می کند. این هفتاد و هفتمین پرتاب متوالی موشک ترایدنت 2 دی 5 از سال 1360 (1989 میلادی) بود که طولانی ترین سلسله موفقیت در تاریخ موشکهای بالستیک ایالات متحده است. آزمایش پرواز ترایدنت 2 دی 5 پس از شلیک از زیردریایی نیروی دریایی ایالات متحده به طور منظم آزمایش های مشترک سامانه موشکی بالستیک پرتاب شده زیردریایی ترایدنت 2 را با همکاری وزارت نیرو و وزارت دفاع (DOD) بر روی اجسام جدید Mk5 موسوم به مجامع آزمایش مشترک انجام می دهند. در طی یکی از پروازهای گذشته، هنگام پرواز از طریق مدار ون آلن و ناهنجاری اقیانوس اطلس جنوبی (مدارپروتون پرانرژی و با ارتفاع کم) یک رویداد ناخوشایند پیش آمد. یک تلاش چند رشته ای توسط دانشمندان و مهندسان آزمایشگاه ساندیا برای تعیین عناصرعلمی و کمک به طرح یک راه حل گرد آوری شده. برای اصلاح این رویداد ، سامانه تلفمتری W88-0 / JTA با قرار دادن چهار مدار مجتمع مقاوم در برابر پروتون با انرژی بالا در طراحی پردازنده امواج، دوباره طراحی شد. زیردریایی های موشک بالستیک جدید کلاس کلمبیا (Columbia-Class SSBN) زیردریایی های کلاس کلمبیا یک کلاس جدیدی از زیردریایی هسته ای نیروی دریایی ایالات متحده است که برای جایگزینی زیردریایی های موجود کلاس اوهایو ساخته شده است. زیردریایی موشک بالستیک کلاس کلمبیا خلاصه هدف پروژه کلاس کلمبیا طراحی و ساخت 12 زیردریایی موشک بالستیکی جدید است. کلاس کلمبیا جایگزین قوای قدیمی و فعلی نیروی دریایی امریکا که 14 زیردریایی موشک بالستیکی کلاس اوهایو است خواهد شد. زیردریایی های کلاس اوهایو برای عمر مفید 42 سال طراحی شده اند (دو دوره 20 ساله با 2 سال سوخت گیری میانسالی هسته ای). هم انطور که زیردریایی های کلاس اوهایو برای اولین بار در سال 1360 (1981 میلادی) شروع به کار کردند، آنها بین سالهای 1406 و 1419 (2027 و 2040 میلادی) به میزان حدود یک زیردریایی در سال، به پایان خدمت خود می رسند. از سال 1410 (2031 میلادی) نیروی دریایی امریکا قصد دارد هر زیردریایی بازنشسته کلاس اوهایو را با یک زیردریایی زیردریایی موشک بالستیکی کلاس کلمبیا جایگزین کند. زیردریایی کلاس کلمبیا در حال پرتاب موشک ترایدنت نیروی دریایی امریکا پروژه کلاس کلمبیا را به عنوان پروژه اصلی خود شناسایی کرده و می خواهد اولین زیردریایی کلاس کلمبیا را در سال 1400 (2021 میلادی) آماده به کار کند. پروژه کلاس کلمبیا با هزینه بودجه سایر پروژه های نیروی دریایی امریکا تأمین خواهد شد. زیردریایی کلاس کلمبیا از نظر قابلیت زیر آب رفتن نسبت به کلاس اوهایو بهتر و سریعتر خواهد بود و بنابراین بزرگترین زیردریایی ساخته شده توسط ایالات متحده خواهد بود. نیروی دریایی امریکا کلاس کلمبیا را مجهز به جدیدترین قابلیت های نهان کاری کرده است تا از عمر آنها در طول 40 سال کاملا اطمینان داشته باشد. نام کلاس برنامه کلاس کلمبیا تا سال 1395 (2016 میلادی) به عنوان برنامه جایگزینی اوهایو (Ohio Replacement Program (ORP)) یا SSBN (X) شناخته می شد. زیردریایی های کلاس کلمبیا معروف به زیردریایی جایگزین اوهایو یا SSBNX شناخته میشوند. برخی از اسناد بودجه نیروی دریایی امریکا همچنان از این اصطلاحات استفاده می کنند. در 7 مرداد 1395 (28 July 2016 میلادی) گزارشی منتشر شده است که اولین زیردریایی این کلاس به افتخار دیستریک کلمبیا (District of Columbia) نامگذاری شده است. از آن زمان، این پروژه به عنوان پروژه کلاس کلمبیا، و زیردریایی ها به عنوان زیردریایی های کلاس کلمبیا شناخته می شود. کلاس کلمبیا به طور رسمی در 24 آذر 1395 (14 December 2016 میلادی) توسط وزیر نیروی دریایی امریکا، آقای ری مابوس تعیین شد و زیردریایی اصلی این کلاس (USS Columbia (SSBN-826)) خواهد بود. در 7 آبان 1399 (28 October 2020 میلادی) وزیر نیروی دریایی امریکا اعلام کرد که دومین زیردریایی کلاس کلمبیا USS Wisconsin (SSBN-827) نامیده خواهد شد. لوله های پرتاب موشک ترایدنت 2 دی 5 از زیردریایی کلاس کلمبیا بودجه زیردریایی کلاس کلمبیا برای حفظ قدرت زیردریایی نیروی دریایی ایالات متحده ضروری است و هزینه کل دوره کل کلاس 347 میلیارد دلار تخمین زده شده است. این رقم شامل تمام هزینه های پیش بینی شده برای توسعه، خرید و بهره برداری از 12 زیردریایی تا سال 1420 (2042 میلادی) است. در سال مالی 1398 (FY 2019)، نیروی دریایی امریکا 3.7 میلیارد دلار برای برنامه کلاس کلمبیا درخواست کرد که درواقع 97 درصد بیشتر نسبت به 1397 (FY 2018) بوده و به عنوان دومین برنامه گران قیمت در بودجه سال 1398 (2019 میلادی) پنتاگون، در کنار جنگنده F-35 رسیده است. تحقیقاتی برای كاهش هزينه و بررسی امكانات طراحی و ساخت انجام شد و نتيجه آن نشان داد كه این طرح جديد بهترین گزينه خواهد بود و می تواند تمام نيازهای فنی را بفراهم سازد. زیردریایی کلاس کلمبیا گرانتر از زیردریایی های دیگراست، آنها بسیار پیشرفته تر هستند و صرفه جویی در هزینه ارائه می دهند. بزرگترین صرفه جویی درهزینه سوخت هسته ای کلاس کلمبیا است. این نوع سوخت به گونه ای طراحی شده است که تا زمانی که زیردریایی در حال فعالیت است طول بیاورد، بنابراین نیازی به سوخت گیری هسته ای 2 ساله مانند زیردریایی های موشک بالستیکی (SSBNs) قدیمی تر ندارد. این عمل 2 سال به عمر مفید هر زیردریایی اضافه می کند یا 24 سال وقتی همه زیردریایی های این کلاس را در نظر بگیرید. برآورد هزینه عملی ساخت این زیردریایی حدود 8.4 میلیارد دلار است (به اضافه 14.4 میلیارد دلار برای هزینه های طراحی و غیره). نیروی دریایی امریکا در حال حاضر 6.2 میلیارد دلار بودجه تدارکات از سال قبلی را دریافت کرده است. برای بودجه 1399 (2021 میلادی) نیرو دریایی امریکا 2.9 میلیارد دلار برای تدارکات، 1.1 میلیارد دلار بودجه پیش خرید و 397.3 میلیون دلار بودجه تحقیق و توسعه برای این برنامه را درخواست کرده است. بودجه کل نیروی دریایی امریکا برای سال مالی 1399 (2021 FY) 207.1 میلیارد دلار میباشد. در خرداد 1399 (ژوئن 2020 میلادی) نیروی دریایی ایالات متحده با یک قرارداد 869 میلیون دلاری با جنرال داینامیک واحد قایق های برقی (General Dynamics Electric Boat Division) برای ساخت و پیش ساخته زیردریایی های کلاس کلمبیا و همچنین ساخت دو زیردریایی بر قرار کرد. این اصلاح ارزش قرارداد را به 9.47 میلیارد دلار افزایش داده است. در 15 آبان 1399 (5 نوامبر2020 میلادی) جنرال داینامیک اعلام کرد که نیروی دریایی ایالات متحده برای تکمیل USS Columbia (SSBN-826)، مواد برای USS Wisconsin (SSBN-827)، و همچنین طراحی و پشتیبانی مهندسی مرتبط یک قرارداد 9.25 میلیارد دلاری با این شرکت نوشته است. برنامه تحویل نیروی دریایی امریکا قصد دارد اولین زیردریایی کلاس کلمبیا را در سال 1400 (2021 میلادی) خریداری کند، دومین زیردریایی را در سال 1403 (2024 میلادی) و یک فروند را هر سال بین 1405 تا 1414 (2026 تا 2035 میلادی) خریداری کند. طبق این برنامه، اولین زیردریایی (یا زیردریایی پیش برد) در سال 1407 (2028 میلادی) تحویل داده خواهد شد، زیردریایی دوم در سال 1410 (2031 میلادی) و مابقی 10 زیردریایی با میزان یک واحد در سال از سال 1412 تا 1421 (2033 تا 2042 میلادی) تحویل داده می شود. پس از تحویل در سال 1407 (2028 میلادی)، با هدف آماده شدن برای اولین گشت بازدارنده در سال 1410 (2031 میلادی) زیردریایی پیش برد تحت آزمایشات مهمی قرار خواهد گرفت. قسمت های مختلف در زیردریایی کلاس کلمبیا پایگاه صنعتی ساخت زیردریایی زیردریایی های نیروی دریایی ایالات متحده در دو کشتی سازی ساخته میشوند. اولین، جنرال داینامیک واحد قایق های برقی در گروتون ایالت کانتیکت و کنست پوینت ایالت رود ایلند (General Dynamics Electric Boat Division (GD/EB) of Groton, CT, and Quonset Point, RI,) و دومین کشتی سازی هانتینگتون اینگالزاینداستریال نیوپورت نیوز در نیوپورت نیوز ایالت ویرجینیا (Huntington Ingalls Industries Newport News Shipbuilding (HII/NNS), of Newport News, VA. GD/EB and HII/NNS). این دو مکان تنها کشتی سازی هایی در امریکا هستند که قادر به ساخت کشتی های مجهز به انرژی هسته ای می باشند. GD / EB فقط زیردریایی می سازد، در حالی که HII / NNS توانایی ساخت ناوهای هواپیمابر هسته ای و انواع دیگر کشتی ها را دارد. در حال حاضر هر دو منطقه مشترکاً در حال ساخت زیردریایی های تهاجمی کلاس ویرجینیا هستند. جنرال داینامیک حدود 78٪ از ساخت کلاس کلمبیا را انجام می دهد و اخیراً برنامه را به ساخت و ساز در مقیاس کامل در مجتمع تولیدی شرکت در پوینت ایالت رود ایلند منتقل کرده است. ساخت چهار مدل از شش "سوپرمدل" در تاسیسات جنرال داینامیک در و کنست پوینت ایالت رود ایلند انجام خواهد شد. سپس سوپرمدولها برای آزمایشگاه نهایی و مونتاژ شرکت جنرال داینامیک در گروتون ایالت کانتیکت منتقل می شوند، جایی که قطعات یک زیردریایی کامل در تاسیساتی با مساحت 200000 متر مربع وجود دارد. جنرال داینامیک قصد دارد در طی 10 سال آینده حداکثر 18000 کارگر اضافی را برای این پروژه استخدام کند. حدود 2٪ کار توسط هانتینگتون اینگالزاینداستریال نیوپورت نیوز در نیوپورت نیوز ایالت ویرجینیا در نیوپورت نیوز انجام خواهد شد. علاوه بر جنرال داینامیک و کشتی سازی هانتینگتون اینگالزاینداستریال نیوپورت نیوز، پایگاه صنعتی ساخت زیر دریایی شامل چندین شرکت تأمین کننده و همچنین آزمایشگاه ها و امکانات تحقیقاتی در ایالات مختلف در حال فعالیت هستند. کشتی سازی هانتینگتون اینگالزاینداستریال نیوپورت نیوز در طراحی و تولید بیشتر ماژول های اصلی کلاس کلمبیا، از جمله ماژول های کمان ، استرن ، ماشین آلات کمکی، روبناها و سلاح ها شرکت خواهد کرد. بروشور کلاس کلمبیا از شرکت جنرال داینامیک منابع اطلاعات: https://www.naval-technology.com/projects/colum11bia-class-ballistic-missile-submarines/ columbia-class.com https://fas.org/nuke/guide/usa/slbm/d-5.htm

*بسم لله الرحمن الرحیم* موشک ترایدنت 2 (دیی5) ( TRIDENT II (D5) Missile) و زیردریایی مجهز به موشک‌های هدایت ‌شونده کلاس اوهایو (Ohio Class SSGN) موشک استراتژیک ترایدنت 2 از زیردریایی های کلاس اوهایو امریکا پرتاب میشوند که هرکدام توانایی حمل 20 موشک D5 میباشد. طبق قرارداد فروش موشک پولاریس (Polaris Missile) رایدنت 2 نیز در زیردریایی های کلاس ونگارد (Vanguard Class) انگلستان حمل و آماده پرتاب هستند. برد این موشک 12000 کیلومتر است که مشابه موشک هایی است که از سیلو های داخل زمین پرتاب می شوند و میتواند تا 2800 کیوگرم میزان حمل داشته بانشد. محموله آن دارای یک کلاهک پس از پرتاب (Post Boost Vehicle (PBV)) است که می تواند حداکثر 12 کلاهک (Reentry Vehicle (RV)) را حمل کند، اگرچه بر اساس قرارداد نیو استارت (New START) بین امریکا و شوروی، تعداد کلاهک های را به هشت عدد محدود می کند. کلاهک ها می تواند کلاهک MK4 با یک W76 100 کیلو تان یا کلاهک MK5 با W88 100 کیلو تان باشد. ترایدنت دیی-5 اولین موشکی است که از زیر دریایی های ایالات متحده پرتاب میشود و توانایی نابودی اهداف سخت شده را دارد. این موشک با استفاده از یک سیستم ناوبری اینرسی همراه با یک سیستم ارجاع که دقت زدن هدف را به 90 متر میرساند. طول این موشک 13.42 متر است و عرض آن 2.11 متری است و وزن پرتاب آن 59.090 کیلوگرم می باشد. موشک ترایدنت دی 5 در حال پرتاب از زیردریایی موشک ترایدنت 2 (TRIDENT II) یک سلاح استراتژیک هست که از زیردریایی های کلاس اوهایو (Ohio Class) یا ترایدنت پرتاب موشود و این زیردریایی شامل سیستمهای پرتاب موشک بالستیک از زیردریایی (SLMB)، سیستم ورود مجدد و تجهیزات کمکی هستند. ترایدنت دیی-5 در سال 1369 (1990 میلادی) وارد نیروی دریایی امریکا شد. اولین پرتاب این موشک در بهمن سال 1366 (ژانویه 1987) رخ داد و اولین پرتاب از زیر دریایی در فروردین سال 1368 (مارس 1989) صورت گرفت که نا موفق بود. نیرو دریایی امریکا تا سال مالی 1387 (FY2008) 437 موشک ترایدنت دیی-5 خریداری کرده و قصد دارد تا سال مالی 1391 (FY2012) هر سال 24 عدد موشک بیشتر خریداری کند تا جمع موشک هایش به 533 واحد برسد. بر اساس قرارداد نیو استارت (New START) امریکا می تواند دارای 1090 کلاهک و 280 واحد موشک باشد که 240 واحد آن در حال کارکرد باشد. پرتاب موشک ترایدنت دی 5 از زیردریایی کلاس اوهایو در سال 1378 (1999 میلادی) ایالات متحده عمر موشک های ترایدنت و زیردریایی های کلاس اوهایو را به 42 سال افزایش داد. بر اساس برنامه بررسی وضعیت هسته ای در سال 1389 (2010 Nuclear Posture Review) ایالات متحده 14 زیردریایی کلاس اوهایو را در حال کارکرد خواهد داشت و 2 زیردریایی در حال تعمیرات. هر کدام از این زیر دریایی ها حامل 20 موشک ترایدنت خواهند بود که جمع این واحد ها را به 240 موشک فعال می رساند. از سال 1399 (2016 میلادی) تا بحال 9 زیردریایی مسلح به ترایدنت در اقیانوس آرام و 5 زیردریایی در اقیانوس اطلس مستقر هستنند. موشک ترایدنت دیی-5 زیر برنامه های بهبود سازی گسترده ای رفته است. از سال 1372 (1993 میلادی) سیستم های دقیقتر GPS در موشک های ترایدنت آزمایش شده است و در سالال 1373 (1994 میلادی) نوع نفوذپذیر در زمین با توانایی زدن قرارگاه های زیرزمینی در نظر گرفته شده بود. در ساال 1387 (1998 میلادی) فیوزهای بهبود یافته انفجار در هوا برای MK4RV در نظرگرفته شده بود. موتورهای سه مرحله ای جدیدتری تولید و آزمایش شده است ودر آینده احتمالاً درموشک های تولید شده استفاده خواهد شد. بهبودی امکانات برای 300 موشک در سال 1399 (2020 میلادی) در نظر گرفته شده. این بهبودی باعث می شودکه موشک های ترایدنت نوع D-5A, D-5LE پیشرفته تر ساخته بشوند و عمر طولانی تری تا ساال 1421 (2042 میلادی) داشته باشند. به روز رسانی موشک ترایدنت دی 5 نیروی دریایی ایالات متحده در ابتدا قصد داشت زیردریایی های ترایدنت را به مدت 30 سال در کار نگه دارد ، ولی عمر مفید آنها را تا سال 1406 (2027 میلادی) به مدت 42 سال افزایش دهد. نیروی دریایی امریکا نظر دارد بین سالهای مالی 1397 تا 1400 (FY2018 – FY2021) 4.8 میلیارد دلار برای تغییرات ترایدنت 2 بودجه بزارد. قابل به اشاره است که ایالات متحده در حال طراحی یک زیردریایی جدید است تا از سال 1410 (2031 میلادی) جایگزین ناوگان فعلی کلاس اوهایو بشوذ. پیش بینی می شود با استفاده به روزرسانی همه زیر سیستم ها به طول عمر 300 موشک ترایدنت دیی-5 به موشک های D-5A یا D-5LE تبدیل شوند که این باعث می شود موشک ها تا سال 1421 (2042 میلادی) در حال کار باقی بمانند. ترایدنت دیی-5 در سال 1373 (1994 میلادی) با استفاده از چهار زیردریایی کلاس ونگارد در انگلستان وارد خدمت شد. هر زیردریایی می تواند 16 موشک حمل کند و به کلاهک های انگلستانی مجهز است که شبیه کلاهک های W76 100 کیلو تان امریکایی هستند. تعداد نامعلومی از این موشک ها نیز برای برنامه های غیر استراتژیکی با کلاهک های 10 کیلوولت در نظر گرفته شده است. طبق بیانیه سال 1378 (1999 میلادی) انگلستان تعداد کلاهک های مستقر در هر زیردریایی را به 48 واحد رساند و به طور متوسط 3 کلاهک در هر موشک وجود دارد. در تیر 1395 (ژوئیه 2016) پارلمان انگلستان تصویب کرد که برای حفاظت موارد اتمی این کشور زیردیایی های اتمی (SSBN) این کشور تا سال 1429 (2050 میلادی) فعال باشند. پرتاب موشک بالستیک از زیردریایی، بخشی جدایی ناپذیر از برنامه هسته ای استراتژیک امریکا بوده است. این نوع موشک تضمین کننده توانایی اعتصاب لحظه ای برای فرمانده نیروی فرماندهی استراتژیک امریکا و رئیس جمهور این کشور است. ابتدا در سال 1335 (1956 میلادی) با ساخت موشک پولاریس ای 1 (Polaris A1) و تکامل از طریق پنج نسل بعدی از جمله پولاریس ای 2 (Polaris A2)، پولاریس ای 3 (Polaris A3)، پوسایدن سیی 3 (Poseidon C3)، ترایدنت 1 سیی 4 (Trident I C4) و نیروی امروزه ترایدنت 2 دیی 5 (Trident II D5)، هر نسل این موشک ها در برد، میزان حمل و دقت زدن هدف افزایش یافته است. تکامل موشک ترایدنت دی 5 از موشک پولاریس ای 1 ویژگی های ترایدنت 2 (دیی5) - کاربد اصلی: استراتژی بازدارندگی هسته ای. - پیمانکار: شرکت موشک و فضا لاکهیید در سان ولی ایالت کالیفورنیا (Lockheed Missiles and Space Co., Inc., Sunnyvale, CA.) - تاریخ تاسيس: 1369 (1990 میلادی) - بهای واحد: 30.9 میلیون دلار - موتور: موشک سه مرحله ای سه مرحله ای با سوخت جامد. - طول: 13.41 متر (44 پا) - قطر: 2.11 متر (83 اینچ) - وزن: 58500 کیلوگرم (130000 پوند) - برد: 7360 کیلومتر (4000 مایل دریایی) - سیستم هدایت: اینرسی. - زمینه: کلاس اوهایو (Ohio Class) امریکا 20 موشک کلاس و ونگارد (Vanguard Class) انگلستان 16 موشک. - کلاهک: گلاهک های به طور مستقل و قابل تنظیم هسته ای. زیردریایی مجهز به موشک‌های هدایت ‌شونده کلاس اوهایو به نیرو دریایی امریکا توانایی حمله و انجام عملیات ویژه از یک سیستم ساکت و مخفی را فراهم می کنند. این زیردریایی ها مجهز به موشک های تاکتیکی و قابلیت های ارتباطی برتر هستند که قادر به پشتیبانی مستقیم به فرمانده جنگنده و نیروهای عملیات ویژه (SOF) می باشند. زیردریایی کلاس اوهایو در بررسی وضعیت هسته ای سال 1373 (1994 میلادی) مشخص شد که امریکا فقط 14 مورد از 18 زیردریایی های مجهز به موشک‌ های هدایت ‌شونده خود را برای تأمین نیازهای نیروی استراتژیکی اش نیاز دارد. بنابراین، نیروی دریایی امریکا چهار زیردریایی کلاس اوهایو را به سیستم عامل حمله زمینی و حمایت نیروهای عملیات ویژه تبدیل کرد. این امر به نیروی دریایی امریکا اجازه داد تا از فناوری زیردریایی موجود خودرا استفاده کند و در عین حال توانایی های خود را برای تأمین نیازهای فعلی و آینده فرماندهان ارتشی این کشور گسترش دهد. دفتر برنامه زیردریایی مجهز به موشک‌ های هدایت ‌شونده امریکا به جای ساخت زیردریایی جدید، با صرفه جوی مالی و زمان، در مدت پنج سال چهار زیردریایی موشک های بالستیک (SSBN) را تبدیل زیردریایی مجهز به موشک‌های هدایت ‌شونده کرد. در 24 آبان 1381 (15 نوامبر 2002 میلادی) زیردریایی کلاس اوهایو (USS Ohio – SSGN 726) وارد کارخانه کشتی سازی شد و در آذر 1384 (دسامبر 2005) تبدل آن تمام شد و برای اولین بار در مهر 1386 (اکتوبر 2007) وارد به کار شد. زیردریایی های نیرو دریایی امریکا با نام های فلوریدا (USS Florida – SSGN 728)، میشیگان (USS Michigan – SSGN 727)، و جورجیا (USS Georgia – SSGN729 ) بین سال 1382 تا 1386 (2003 – 2007 میلادی) تبدیل به زیردریایی مجهز به موشک‌های هدایت ‌شونده یا کلاس اوهایو شدند. نیرو دریایی امریکا برای بوجود اوردن زیردریایی مجهز به موشک‌های هدایت ‌شونده وارد یک شراکت منحصر بفرد شد. هر چهار زیردریایی ذکر شده علاوه بر کار تبدیل گسترده ، به تعمیرات اساسی مهندسی سوخت گیری (ERO) نیز نیاز داشتند. قرارگاه نیرو دریایی امریکایی پیوگت سوند (Puget Sound Naval Shipyard) در ایالت واشنگتون تعمیرات اساسی مهندسی سوخت گیری برای زیردریایی های اوهایو و میشیگان بر عهده داشت و در همان ضمان در قرارگاه نیرو دریایی امریکایی نورفوک (Norfolk Naval Shipyard) در ویرجینیا بر روی زیردریایی های فلوریدا و جورجیا کار شد. نیرو دریایی امریکا قرارداد تبدیل زیردریایی موشک های بالستیک به زیردریایی مجهز به موشک‌های هدایت ‌شونده را به شرکت جنرال داینامیک واحد قایق های برقی (General Dynamics Electric Boat Division) داد و به این شرکت اجازه داد که در قرارگاه های نیرو دریایی مشغول به کار شوند. این مشارکت که برای اولین بار صورت گرفت بسیار موفقیت آمیز بود و برنامه به موقع و با هزینه کمتر تمام شد. زیردریایی کلاس اوهایو در حال بارگیری موشک ترایدنت دی 5 این چهار زیردریایی با هم بیش از نیمی از نیروی پرتاب عمودی را بر عهده دارند و می توانند 154 موشک کروز تاماهاک با خود حمل و پرتاب کنند. این موشک ها در لوله های مخصوصی هفت تیری به نام کپسول های گرد چندتایی (MACs) در 22 لوله پرتاب مشوند. این لوله های پرتاب موشکی همچنین می توانند انباری برای تجهیزات نیروهای عملیات ویژه، غذا و سایر مواد مصرفی باشند تا توانایی زیردریایی ها برای ماندن در خط مقدم و برای پشتیبانی از فرمانده جنگندی فراهم کنند. این لوله های موشکی همچنین می توانند محموله هاییی مانند انواع موشک های جدید، پهبادها و زیردریایی بدون سرنشین را در خود جای دهند. زیردریایی مجهز به موشک‌ های هدایت ‌شونده علاوه بر این خدمه خود می توانند 66 پرسنل نیروهای عملیات ویژه را با خود حمل کنند. تخت خواب های بیشتری در قسمت انبار موشک ها برای استقرار افراد اضافی نصب شد و اقدامات دیگری نیز صرف شده است تا افزایش مدت زمانی که اشخاص نیروهای عملیات ویژه بتوانند در داخل این زیردریایی ها مستقر شوند قابل باشد. دو لوله پرتاب موشک در جلو زیردریایی تقیر یافت تا توانایی وارد کردن و بازیابی مخفیانه افراد نیروهای عملیات ویژه را داشته باشد. هر کدام از این لوله ها همچنین می تواند یک پناهگاه عرشه خشک (DDS) را در خود جای دهد و قابلیت های زیردریایی و نیروهای عملیات ویژه را افزایش دهد. برگشت سرباز و نیروهای عملیات ویژه در بالای پناهگاه عرشه خشک (DDS) برای افزایش قابلیت ارتباطی هر زیردریایی یک اتاق رادیویی زیردریایی عمومی و دو آنتن داده با سرعت بالا مجهز شدند. این تجهیزات به هر زیردریایی امکان می دهد تا به عنوان یک مرکز فرماندهی جنگی مشترک مخفی و کوچک در خط مقدم فعال باشد. زیردریایی مجهز به موشک‌ های هدایت ‌شونده عنصر اصلی قدرت جنگی آینده نیروی دریایی امریکا است. هر زیردریایی با ظرفیت حمل بار فوق العاده، مفهوم استقرار دو خدمه و عملیات مخفیانه، انعطاف پذیری ماموریت و قابلیت های پیشرفته را برای جنگ به ارمغان می آورد. ویژگی های زیردریایی مجهز به موشک‌های هدایت ‌شونده اوهایو کلاس: تولید کننده: جنرال داینامیک واحد قایق های برقی (General Dynamics Electric Boat Division) خدمت: نیرو دریایی امریکا تسلیحات: حداکثر 154 موشک تاماهاک (Tomahawk missiles)، اژدر MK48 و 4 لوله شلیک آژدر پیشرانه: یک راکتور هسته ای ، یک شافت سرعت: 20+ گره دریایی خدمه: 15 افسر ، 144 نفر سربازپ منابع اطلاعات: https://www.navy.mil/DesktopModules/ArticleCS/Print.aspx?PortalId=1&ModuleId=724&Article=2169285 4/4 https://missilethreat.csis.org/missile/trident/ ¼ https://www.military.com/equipment/ssgn-ohio-class-guided-missile-submarine 1/17

منابع: متن: https://www.ssp.navy.mil/fb101/themissiles.html#VI عکس: www.dmitryshulgin.com/tag/trident-ii-d5

بسم لله الرحمن الرحیم آشنایی با موشک ترایدنت 1 و ترایدنت2 (TRIDENT I C4 Missile) موشک ترایدنت 1 سیی4 ترایدنت، نام مشهوری از اساطیر رومی است که به سیستم استراتژیک سلاحی در دریا داده شده. با استفاده از فناوری پیشرفته در انواع سوخت ها، وسایل الکترونیکی و سایر مواد مختلف، برد موشک های ترایدنت بسیار بیشتر از موشک های پوسایدن (POSEIDON) است و میزان حمل آن را به برد 4000 مایل دریایی می رساند. ماتنند پوسایدن هر موشک ترایدنت مجهز به ام.ای.ار.وی است، که قابلیت حمله چندگانه را دارد. برای جوابگویی به پیشرفت های کشور شوروی در توانایی های جنگ ضد زیردریایی، که تهدیدی برای نیروهای آمریکا مستقر در دریا می باشد، و برای گسترش حوزه عملیاتی و توسعه و استقرار زیردریایی هسته ای که می تواند حامل موشک باشد، برنامه پیشرفته موشک دوربرد جدیدی به نام ترایدنت ایجاد شد. این امر بازدارنده معتبری از جنگ هسته ای در دهه 1980 و پس از آن برای ایالات متحده فراهم می کند. مدیر برنامه های سیستم های استراتژیکی، برای مدیریت سیستم سلاح استراتژیک (هدایت موشک، پرتاب، ناوبری، کنترل آتش، ابزار آزمایشی) و رابط های آن با سیستم زیردریایی، به اختیارات خود واگذار شد. موشک ترایدنت 1 سیی4 یک موشک با سوخت جامد سه مرحله ای است که از زیر دریایی پرتاب می شود. برد و میزان حمل ترایدنت از موشک پوزئیدون بیشتر است، بنابراین در حوزه عملیاتی ناوگان زیردریایی ایالات متحده چندین برابر افزایش می یابد. C4 در زیردریایی جدید ترایدنت مستقر شده است. بعلاوه ، یكی از الزامات طراحی C4 قابلیت پر كردن مجدد در زیردریایی های موجود پوزیدون بوده است. افزایش برد و میزان حمل، بدون افزایش متناسب ابعاد فیزیکی موشک سیی3 ، با چندین پیشرفت فناوری در زمینه های اصلی زیر حاصل شد: پیشرانه، میکروالکترونیک و مواد جدید برای صرفه جویی در وزن. برد موشک با شکل دادن به مسیر با فرمان مدیریت انرژی تعمیم یافته کنترل می شود. اعلاوه بر این، موشک ترایدنت1 برای افزایش عملکرد آیرودینامیکی خود از یک شاجک قابل ارتقا استفاده می کند. این شاخک بر سر جلو موشک نسب شده و بهد از پرتاب به حالت تلسکپی بلند تر می شود. برنامه آزمایش پرواز موشک C4 در 18 ژانویه 1977 و با پرتاب موشک C4X-1 از یک جایگاه پرتاب کف تخت در کیپ کاناورال فلوریدا آغاز شد. اولین گشت تاکتیکی زیردریایی پوزیدون در اکتبر در اکتبر1979 و اولین زیردریایی ترایدنت در سپتامبر1982 از بانگور ایالت واشنگتون آغاز شد. زیردریایی های های کلاس اهایو یا ترایدنت (TRIDENT/OHIO Class SSBN) ساکت تر، تواناتر و پیشرفته تر از مدل های قبلی خود، زیرذریایی های های کلاس پوزیدون (POSEIDON Class SSNB) هستند. موشک ترایدنت 2 دیی5 (TRIDENT II D5 Missile) در اکتبر سال 1980 ، به دستور وزیر دفاع آمریکا، نیروی دریایی این کشور برای دستیابی به ویژگیهای عملکردی با تمرکز به موشک بالستیک پرتاب شده از زیر دریایی های جدیدی که توانایی شلیک موشک ترایدنت باشد، یک برنامه توسعه 3 ساله را آغاز کرد. یکی از اهداف اصلی این برنامه عملکرد و بهبود دقت دهف زدن و افزایش میزان حمل بود. در فوریه 1981 وزیر دفاع مجدداً مأموریت و نیاز به پیشرفتهای کیفی در سیستمهای پرتاب موشگ بالستیک از زیردریایی (SLBM) این کشور را تأیید کرد و نیروی دریایی را به ادامه مرحله 1 (نمایش و اعتبارسنجی) برنامه نوسازی SLBM راهنمایی کرد. وزیر دفاع بعداً دستور داد تا قبل از پایان سال مالی 1983 نیروی دریایی برای یک بررسی شورای بازنگری سیستم دفاع 2 آماده شود تا یک گزینه مدرن سازی SLBM با قابلیت عملیاتی اولیه را انتخاب کند تا آخر سال 1989. د ر اکتبر 1981 ، معاون وزیر دفاع آمریکا نیروی دریایی این کشور را به تأمین بودجه توسعه موشک D5 برای حمایت از قابلیت عملیاتی اولیه ممتاز اختصاص داد. قابلیت عملیاتی اولیه به دلیل خرابی های اولیه پرواز موشکی ارزیابی عملکرد 3 ماه به تأخیر افتاد. موشک ترایدنت 2 دیی5 TRIDENT II D5 Missile)) در سال 1990 ساخته شد و تا قرن آینده بازدارنده استراتژیک دریایی در ایالات متحده خواهد بود. موشک D5 یک موشک سه مرحله ای، با سوخت جامد و مجهز به هدایت کننده است. ترایدنت 2 دیی5 TRIDENT II D5 Missile)) از زیردریایی های هسته ای کلاس اهایو(OHIO Class) که هر کدام دارای 24 لوله پرتاب موشک هستند، از زیر آب پرتاب می شود. موشک ترایدنت2 و مدل قبلی آن ترایدنت1 بیش از 4000 مایل دریایی برد دارد. ترایدنت2 پیچیده تر و با قابلیت بیشتری در میزان حمل است.