Kh-55 (نامگذاري شده ناتو AS-15 'Kent') موشكي مادون صوت و برد بلند است كه توانايي حمل كلاهك هسته اي را دارد.طراحي اين موشك توسط كمپاني MKB Raduga در پاسخ به ساخت موشك هاي كروز امريكايي در همين كلاس به نام (particularly the BGM-109 Tomahawk and AGM-86 missiles) انجام گرفت.اين موشك طراحي شده براي پرتاب از هواپيما و زير دريايي,كه توانايي حمل كلاهك متعارف يا هسته اي به وزن 200 كيلوتن را در مسافتي برابر با 3000 كيلومتر(1860 مايل). موشك Kh-55 طراحي با نام ازمايشي RKV-500 و اولين پرواز ازمايشي خود را در سال 1978 انجام داد و در سال 1981 به مرحله توليد رسيد.مدل اصلي ان (NATO 'Kent-A') در سال 1983 وارد خدمت شد.پيشرانه موشك توسط يك موتور توربوفن(R95-300) تامين ميگردد و از دوبال كوتاه براي كارايي بيشتر در پرواز استفاده ميكند.اين موشك در ارتفاعي زير 110 متر با سرعتي مادون صوت پرواز ميكند.سيستم ناوبري اين موشك خودكار است. مدل به روز شده , Kh-55SM (NATO 'Kent-B') درسال 1986 ارائه شد.كه ازسيستم TERCOM(مقايسه عوارض زميني) براي ناوبري استفاده ميكرد با موقعيت ياب متناوب براي مقايسه كردن عوارض زميني توسط رادار داپلر (رادار تعيين کننده اشياء ثابت و متحرک) با نقشه ذخيره شده كه بر روي برد كامپيوترموشك قرار داده شده است.موشك Kh-55Sm از يك مخزن سوخت اضافي بهره ميگيرد.كه برد ان را به 2500 تا 3000 كيلومتر افزایش میدهد. مدل دريايي Kh-55 3K-10 Granat با نام, طراحي شد به صورت همزمان با مدل اصلي كه ظاهرا براي استفاده در زير دريايي طراحي شده بود.موشك Kh-55 توسط هواپيماهاي توپولف Tu-95 و Tu-160 حمل ميشود. مدل ها 3 نسخه پرتاب هوايي از اين موشك ساخته شده است ,(Kh-55, Kh-55-OK and Kh-55SM)كه قابليت پرتاب از بمب افكن هاي توپولف Tu-95 و Tu-160را دارا هستند.علاوه بر اين نيروي دريايي شوروي(روسيه فعلي) به مدل دريايي اين موشك مجهز است كه توسط ناتو SS-N-21 Sampson نامگذاري شده است و در زير دريايي هاي كلاس Akula- Victor III- Yankee Notch- Sierra مورد استفاده قرار ميگيرد.نوع پرتاب زميني اين موشك در دست طراحي است با نام RK-55 (NATO: SSC-X-4). ============================================================ مشخصات: عملكرد: موشك كروز استراتژيك,هوا/دريا/زمين سازنده: Raduga OKB / M. I. Kalinin Machine Building Plant طول:8.09 متر وزن:1.700 كيلوگرم قطر: Kh-55: 0.514 m (1 ft 8 in), Kh-55SM: 0.77 m (2 ft 6 in) طول بال: 3.1 متر برد: Kh-55SM:3000 كيلومتر و2500 كيلومتر Kh-55: سرعت: 0.48-0.77 ماخ/355 تا 570 مايل/571 تا 917 كيلومتر سيستم هدايت: سيستم ناوبري خودكار به همراه سيستم تطبيق عوارض زمين كلاهك: 200 كيلوتني هسته اي دقت: 150m CEP زمان ساخت: 1984 مدل مشابه: Tomahawk ============================================================== در سال 2005 گزارشي انتشار يافت كه 18 عدد از اين موشك توسط اكراين به دو كشور ايران و چين فروخته شده است.ايران ميتواند با برخي تغييرات اين موشك را توسط بمب افكن هاي su-24 خود مورد استفاده قرار دهد. منبع

از سال 1986 گزارشهاي دريافتي از ايران حاکي از برنامه توسعه و پيشرفت موشک بالستيکي ميان بردي بود که نامهاي مختلفي از قبيل Shahab 3،Shihab 3،Shehob 3 و يا Zelzal براي آن برگزيده شده بود.در سال 1993 ايران و کره شمالي همکاريهاي بسيار نزديکي را در جهت برنامه توسعه و پيشرفت موشکهاي سوخت مايع يک مرحله اي No-dong 1 و No-dong 2 آغاز کردند و احتمالا در همان زمان پاکستان نيز براي توسعه و پيشرفت موشکهاي Ghauri1/2 خود به اين برنامه ملحق شد. طراحي موشک No-dong کره شمالي بر اساس تکنولوژي ساخت موشک روسي SCUD B بنا نهاده شده بود که بعدها نيز امتياز ساخت موشکهاي SCUD B و SCUD C را نيز در اختيار کره شمالي قرار داد و آنها نيز نسخه بعدي آن را به ايران فروختند. موشکهاي No-dong و شهاب ٣ که به نظر مي‌آيد طراحي آنها بر اساس موشکهاي SCUD مدل B و C باشد شايد تنها در مقياس (کوچکتر يا بزرگتر بودن) تفاوت اندکي با هم داشته باشند. گزارشهاي ارسالي از ايران حاکي از آن است که ايران در حال بررسي خريد امتياز موشک شهاب No-dong کره شمالي و مجموع 150 فروند از اين موشکها مي‌باشد. همچنين ايران در نظر دارد که تمامي مراحل آزمايش برد و پرتاب اين نوع موشکها را در داخل خاک ايران انجام دهد،زيرا کره شمالي با شرايط سختي براي اين آزمايشها از قبيل :عدم صدور مجوز براي پرواز اين موشکها بر فراز خاک ژاپن از سوي اين کشور و فشار وارده از سوي چند کشور جهان از جمله آمريکا به کره شمالي براي ترک سريع برنامه‌هاي موشکي ايران روبه رو است . در سال 1997 ايران مشغول انجام آزمايش و تست هفت موتور براي توسعه ي برنامه هاي موشکي خود بود که اين موشک شهاب ٣ ناميده ميشد. منابع خبري معتقدند که کره شمالي در فاصله سالهاي 1994 تا 1995 تعداد اندکي موشک احتمالا 5 تا 12 فروند No-dong به همراه 4 خودروي مخصوص حمل موشک به ايران تحويل داده است و اين تحويل‌ها به علت فشار چندين کشور به کره از جمله آمريکا متوقف شد و بار ديگر از سال 1997 از سر گرفته شد. آنچه به نظر مي‌رسد اين است که توسعه و ظهور موشک شهاب ٣ ابتدا با مجوز صنايع هوافضاي ايران ودر نهايت مجلس به انجام رسيد و وظيفه آزمايش و نگهداري و عملياتي نگاه داشتن آن به صنايع موشکي همت در تهران سپرده شد که اين مرکز با در اختيار داشتن موتورهاي موشک و تانکرهاي سوخت ساخته شده در يک مرکز بزرگ و وسيع زير زميني واقع در خوجان به خوبي از انجام ماموريت محوله برآمده است. ====================================================== در آوريل 1998 برنامه پرواز آزمايشي موشک بالستيکي ميان برد خود را که نام Ghauri 1 يا Hatef برآن نهاده شده بود به اجرا گذاشت که به نظر مي‌رسيد بسيار شبيه موشکهاي شهاب ٣ ايران و No-dong کره شمالي باشد که در نهايت باعث امضاي توافقنامه اي مشترک براي ساخت کمپاني‌اي واحد جهت برنامه‌هاي موشکي ميان سه کشور مزبور شد. به نظر مي‌رسد که تکنولوژي ساخت موشکهاي No-dong 1 و No-dong 2 از کره شمالي به ايران و پاکستان فرستاده شده است و به همين دليل موشکهاي شهاب ٣ و Ghauri 1 يا Hatef 5 بسيار به هم شبيه هستند. اولين برنامه پرواز آزمايشي موشک شهاب ٣ در ژولاي 1998 انجام شد دو فروند از اين نوع موشک نيز در سپتامبر 1998 به نمايش عمومي در آمد. يک منبع وابسته به منابع اسرائيلي گزارش کرد که ايران در حال ساخت و توسعه يک کلاهک هسته اي براي موشک شهاب ٣ مي‌باشد ، اما اين گزارشات از سوي مقامات ايراني تائيد نشده است. در سپتامبر 2000 يک موشک شهاب 3 مدل D آزمايش شد که ايرانيها عنوان کردند که از آن به عنوان نخستين وسيله پرتاب ماهواره در ايران استفاده خواهند کرد. اين موضوع نشان مي دهد که موتور استاندارد شهاب ٣ ابتدا يک موتور با سوخت جامد دو مرحله اي بود. برد موشك‌هاي نسل جديد «شهاب ۳»، در مقايسه با سري قبلي حدود ۱۰۰ درصد ارتقا پيدا كرده و از ۱۳۰۰ كيلومتر به ۲۵۰۰ كيلومتر افزايش يافته و خطاي هدف‌گيري که در نسل قبلي نسبت به برد آن ۸ در ده‌هزار بوده، در نسل جديد، به ۲ در ده‌هزار كاهش يافته است. نكته ديگر، سيستم اختصاصي ناوبري موشك‌هاي شهاب است كه موجب شده كساني كه ادعا دارند ايران اين موشك ها را از كشورهاي ديگر تهيه كرده است، اما اين سيستم ناوبري و الكترونيكي ساخته شده توسط متخصصان ايراني، جاي شبهه اي را باقي نگذاشته است. اين سيستم علاوه بر آنكه قدرت شناسايي و اصابت به اهداف را به گونه اي بسيار دقيق در اختيار ايران قرار داده است كه علاوه بر اطمينان از برخورد موشك به هدف موردنظر، در صورت خروج از مسير تعيين شده نيز مي تواند آن را تصحيح كرده و درصد اطمينان از برخورد را به نحو چشمگيري افزايش دهد. نكته ديگر در خصوص بهينه سازي استفاده از موشك هاي شهاب، تغيير زاويه شارژ موشك شهاب است كه از اين پس با زاويه صفر با سطح افق مورد استفاده قرار مي گيرد. اين تغيير موجب مي شود تا فواصل آماده سازي شليك موشك ها كمتر شده و قدرت متحرك سازي شليك ها را افزايش مي دهد تا شليك هايي نامحدود در زمانهاي كوتاه را شاهد باشيم. مشخصات: عملكرد: موشك بالستيك ميان برد سازنده:سازمان هوا و فضاي ايران طول:16.58 متر وزن:1780 كيلوگرم در مدل اوليه و 2.180 كيلوگرم در مدل هاي بعدي قطر: 1.38 متر برد: 1300 كيلومتر در مدل اول و 2500 كيلومتر در مدل هاي بعدي موتور: موتور تك مرحله اي با سوخت مايع در مدل اوليه و سوخت جامد در مدل بعدي وزن پرتاب: 17480 كيلوگرم كلاهك:بين 700 تا 1200 كيلوگرم دقت: 190m CEP زمان ساخت: ۱۹۹۷ ============================================================== ========================= منبع

با پیدایش تانک هایی با بدنه ای ضخیم و مجهز به زره های واکنش گر انفجاری و به کارگیری آنها در نبردهای زمینی ، موشک های ضد زره با سر جنگی های دومرحله ای پا به عرصه نبرد گذاشتند. متخصصان صنایع موشکی ایران هم با به کارگیری توان علمی و فنی خود تحقیقات بر روی این نوع موشک ها را شروع و موفق به ساخت و تولید موشک توفان 2 با سر جنگی دو مرحله ای شدند . این موشک دارای دو سر جنگی پیشرو و اصلی می باشد . سر جنگی پیشرو که در نوک دماغه پروب تلسکوپی تعبیه می شود ، قادر است زره روی تانک را پاکسازی نموده تا سر جنگی اصلی بتواند به داخل تانک نفوذ و آن را منهدم کند .این موشک قابلیت نصب بر روی نفربر ، بالگرد و خودرو و نیز شلیک زمین به زمین ، هوا به زمین و زمین به هوا را داراست و تا 92 % برخورد با هدف را تضمین می کند. البته با توجه شباهت زیاد ظاهری موشک های توفان و موشک های تاو آمریکایی ، می توان گفت که موشک توفان نوعی الگو برداری از موشک تاو و بومی سازی تکنولوژی آن است . لازم به ذکر است که موشک های تاو سال ها در اختیار یگان های نیروی زمینی ارتش قرار داشته اند و در دوران جنگ هم استفاده فراوانی از آنها شد . هم اکنون هم مدل های جدیدتر تاو در اختیار ارتش آمریکا در عراق قرار دارد . پرتابگر موشک توفان ۲ موشک توفان ۲ ساخت ایران خانواده موشک های تاو ساخت آمریکا مشخصات فنی موشک توفان ۲: طول موشک با پروب باز شده : ۱۴۵ سانتی متر قطر موشک : ۱۵ سانتی متر وزن موشک : ۱۹ کیلوگرم وزن سرجنگی : ۴ کیلوگرم نوع سوخت : جامد زمان پرواز ( تا 3000 متر ) : ۱۳ ثانیه مشخصات فنی موشک تاو آمریکایی: طول : ۱۵۵ سانتی متر قطر بدنه : ۱۵ سانتی متر وزن : ۲۱ کیلوگرم برد : ۴ کیلومتر سوخت : جامد شروع توسعه طرح : اواسط دهه ۱۹۶۰ موشک های توفان 2 می توانند تا 760 میلیمتر در زره های فولادی محافظت شده نفوذ کنند . برد موثر این موشک ها 3850 متر است و قابلیت پرتاب از موشک انداز های تاو را نیز دارند . جیپ مجهز به موشک های توفان ۲ متعلق به لشکر ۸۴ پیاده لرستان از نیروی زمینی ارتش سربازان آمریکایی در حال شلیک تاو هلیکوپتر کبرا هوانیروز و شلیک تاو در رزمایش ضربت ذوالفقار کشوری که در ابتدا در استفاده کردن از این موشک ها هم با مشکل مواجه بود هم اکنون به یکی از سازندگان آن تبدیل شده است . ======================== منبع:وبلاگ ارتش ایران

در ادامه جوسازي هاي اسراييل عليه برنامه هاي صلح آميز هسته اي ايران روزنامه اسرائيلي جروزالم پست به نقل از يکي از مقامات عالي رتبه IDF (يگان ويژه دفاع هوايي اسرائيل) در گزارشي مدعي شده است سيستم دفاع موشکي ضدبالستيک اسرائيل به نام Arrow-2 (پيکان – 2) قادر است کليه موشک هاي ايراني (حتي موشک هايي که کلاهک هسته اي حمل مي کنند) را هدف قرار داده و آن را نابود کنند! اين روزنامه در ادامه مدعي شده از آنجايي که ايران خطرناکترين دشمن اسرائيل و يک تهديد نظامي عليه موجوديت اين کشور است سيستم دفاع موشکي Arrow-2 نقش حياتي در تامين امنيت اسرائيل به عهده دارد. ژنرال ايلان بيتون فرمانده يگان ويژه دفاع هوايي اسرائيل در مصاحبه با اين روزنامه گفت اين سيستم توانايي بسيار بالايي در هدف قرار دادن موشک هاي اسکاد که تعداد زيادي از آن در اختيار سوريه است را دارد و ما به علت تهديداتي که از جانب موشک هاي شهاب 3 ايراني احساس مي کرديم آن را تقويت کرديم. ژنرال بيتون در ادامه صحبت هاي خود مدعي شد اصلاحات سيستم Arrow-2 که به تازگي اعمال شده قادر است موشک هايي که دو کلاهک جداگانه که يکي از آنها براي گمراه کردن سيستم هاي ضدموشک است را شناسايي کرده و آن را نابود کنند. وي در پاسخ به اين سؤال که آيا انهدام موشک ها در آسمان اسرائيل به ويژه موشک هايي که کلاهک هاي نامتعارف حمل مي کنند خطري براي اين کشور ايجاد نمي کنند گفت موشک هايي که به سمت اسرائيل شليک شوند در يک ارتفاع بالا به گونه اي هدف قرار مي گيرند که به صورت کلي نابود شده تا نتوانند خطر و خساراتي را وارد آورند. اين ژنرال اسرائيلي در ادامه صحبت هاي خود گفت ما هميشه بايد يک مرحله جلوتر از دشمنانمان باشيم. آنها موشک هاي خود را به سيستم هاي الکترونيکي بسيار پيشرفته اي براي گمراه کردن سيستم هاي ضد موشک مجهز کرده اند و ما هم شيوه هايي را طراحي کرده ايم که آنها را شناسايي کرده تا بتوانيم موشک هايي که به سوي اسرائيل مي آيند را نابود کنيم. اين سيستم دفاع موشکي آخرين بار در ماه دسامبر با موفقيت آزمايش شد. در جريان اين آزمايش اين سيستم توانست يک موشک دور برد شبيه سازي شده شهاب را در ارتفاع بسيار بالا هدف قرار داده و آن را نابود کند. در حالي که سيستم Arrow-2 در خط مقدم دفاع ضد موشکي اسرائيل براي مقابله با موشک هاي شهاب قرار دارد سيستم دفاع ضد موشکي پاتريوت نيز قرار است به عنوان سيستم پشتيباني دفاع ضد موشکي اسرائيل از سيستم Arrow-2 پشتيباني کند. اسرائيل دو سکوي پرتاب موشک سيستم Arrow-2 دارد که يکي از آنها در منطقه پالماحيم براي حفاظت از تل آويو و ديگري در منطقه عين شمر در شمال اسرائيل قرار دارد. اسرائيل دو سکوي پرتاب موشک سيستم Arrow-2 دارد که يکي از آنها در منطقه پالماحيم براي حفاظت از تل آويو و ديگري در منطقه عين شمر در شمال اسرائيل قرار دارد. اين ژنرال اسرائيلي مدعي شد، تنها اسرائيل نيست که از جانب موشک هاي شهاب ايران احساس ناامني و تهديد مي کند بلکه کشورهاي اروپايي که در تير رأس موشک هاي ايراني هستند نيز مذاکرات خود را براي خريد سيستم هاي مشابه Arrow-2 آغاز کرده اند. چندي پيش فرماندهان عالي رتبه نيروي هوايي ترکيه در رسانه هاي اين کشور اعلام کردند از آنجا که موشک هاي شهاب -3 ايراني قادر هستند،‌ اهدافي را در سراسر ترکيه هدف قرار دهند ترکيه مايل است موشک هاي ضد شهاب از اسرائيل خريداري کند. قابل توجه است که اسرائيل ساخت و طراحي سيستم دفاع ضدموشکي Arrow-2 را از 12 سال قبل و بعد از حمله موشکي صدام حسين به اسرائيل آغاز کرده تا بتواند يک سپر دفاعي قدرتمندي در برابر موشک هاي اسکاد به وجود بياورد.... ژنرال بيتون همچنين گفت: کشورهاي اروپايي به صورت فعال در حال کار بر روي سيستم دفاع ضدموشکي خود هستند و اينطور ادامه داد که اسرائيل از جانب کشورهاي عربي همسايه خود نيز احساس ناامني مي کند و براي همين ما در حال تلاش براي به روز کردن توان دفاعي خود هستيم تا بتوانيم هميشه يک مرحله جلوتر از دشمنان خود باشيم. قابل توجه است که اسرائيل ساخت و طراحي سيستم دفاع ضدموشکي Arrow-2 را از 12 سال قبل و بعد از حمله موشکي صدام حسين به اسرائيل آغاز کرده تا بتواند يک سپر دفاعي قدرتمند در برابر موشک هاي اسکاد به وجود بياورد. ارتش اسرائيل در طراحي اين سيستم نه تنها دفاع در برابر تهديدات سابق را مدنظر قرار داده بلکه ساخت سيستمي براي مقابله با موشک هائي با سرعت بالاتر و حامل کلاهک هاي چند منظوره در آينده را نيز در دستور کار خود قرار داده و تا به حال 5/2 ميليارد دلار در اين زمينه سرمايه گذاري کرده است. اين روزنامه در انتهاي گزارش خود به اين موضوع اشاره کرده که با وجودي که اسرائيل توانسته سيستم دفاع موشکي در برابر موشک هاي شهاب بسازد هنوز نتوانسته است بسياري از شهرهاي اسرائيلي را از خطر حملات موشک هاي کاتيوشا توسط حزب الله محافظت کند. اين ژنرال اسرائيلي در آخر گفت سيستم مورد نظر نمي تواند موشک هاي با برد کمتر از 70-60 کيلومتر را هدف قرار دهد و گفت ما در حال تلاش هستيم که اين سيستم را اصلاح کرده تا بتوانيم با خطرات موشکي حزب الله مقابله کنيم. مطمئنا روزي راه حلي پيدا خواهيم کرد. تنها مشکل فعلي ما مشکلات مالي است. -------------------------- inrozha.com

با سلام خدمت دوستانم در جمع گرم میلیتاری چند روزیه که حسابی درگیر هستم و اصلا هم وقت کافی ندارم.ولی بزودی سرم خلوت میشه و تا آخر هفته آینده انشالله به همان روال قبلی بازمیگردیم.مقاله امشب درباره غول لجستیکی ایالات متحده به نام C-17 و با لقب گلوب مستر است و از یک کتاب خارجی گرفته شده است.این همن تقدیم به رضا جان که میگه میلیتاری مرده،امیدوارم مفید باشد،شب خوش ... با شدیدتر شدن جنگ سرد بین بلوک شرق و غرب در اواخر دهه 1970 ، به ویژه پس از اشفال نظامی افغانستان در 1979،مقامات نظامی ایالات متحده برای تقویت پایگاه های امریکایی و پیمان ناتو در برابر اقدامات احتمالی پیمان ورشو براگیخته شدند. در آن زمان،با وجود برنامه های اصلتحی بهبود هواپیماهای گالاسکی و استارلیفتر،باز هم ارزیابی های کارشناسان نظامی از سرعت عمل ناتو در برابر حمله احتمالی ورشو نگران کننده بود.بنابراین، در فوریه 1980 وزارت دفاع ایالات متحده ساخت یک هواپیمای جدید ترابری سنگین استراتژیک،با قابلیتهای تاکتیکی و امکان استفاده از فرودگاه های نامناسب را به مناقصه گذاشت... گلوب مستر،غول ترابری ایالات متحده پس از بررسی طرح های پیشنهادی،طرح مک دانل داگلاس در 29 اوت 1981 برنده مناقصه اعلام شد.این طرح را سی-17 نامیدند. همانند بسیاری از طرح های جدید،برنامه ساخت سی-17 با مشکلات جدی(مثل تاخیر در تکمیل و توسعه نرم افزار سیستم کنترل رقمی) مواجه شد،و با ماه ها تاخیر ادامه یافت.این تاخیر طولانی باعث بروز اختلافاتی جدی بین مسئولان شرکت سازنده از طرفی،و کنگره و نیروی هوایی ایالات متحده از طرف دیگر شد، و در نتیجه وقفه هایی در پرداخت هزینه ها به وجود آمد.سرانجام اولین پیش نمونه C-17 در دسامبر 1990 از آشیانه اش خارج شد،و تا تابستان سال بعد،آزمایش های زمینی را انجام داد.با تکمیل این آزمایش ها،اولین آزمایش پروازی در 15 سپتامبر 1991 انجام شد. سی-17 قادر است سه فروند هلیکوپتر آپاچی را در خود جای دهد سی-17 به چهار موتور توربوفن قدرتمند و سیستم پرواز با سیم مجهز است.این هواپیما ضمن دارا بودن قابلیت سوختگیری هوایی،برد پروازی زیادی دارد.امکان زودپروازی از روی باند های نامناسب و عملکرد پروازی قدرتمند از ویژگیهای دیگر گلوب مستر هستند.به علاوه،فضای درونی این هواپیما چنان طراحی شده که امکان حمل انواع وسایل نقلیه نظامی چرخدار یا زنجیردار حال و آینده ایالات متحده را دارا باشد.مثلا شش دستگاه کامیون 900 کیلوگرمی را میتوان درون آن به صورت کنار هم قرار داد.برای تطابق با استاندارد های نیروی هوایی درباره تحمل سازه ای در برابر خسارات ناشی از حمله دشمن،و همچنین اغتشاشات هوایی در ارتفاعات پایین،بال سی-17 با استحکامی مضاعف طراحی شده،چنانچه که سازه کلی هواپیما حدود یک سوم وزن پایه را تشکیل میدهد!بیشتر سیستم های درونی سی-17 مثل سیستمهای فشار،تهویه وضدیخ) با رایانه کنترل میشود. کابین C-17 با وجود برنامه اولیه وزارت دفاع برای خریداری 210 فروند سی-17،در مارس 1990 این تعداد به 120 فروند کاهش یافت.در دسامبر 1993 پنتاگون اعلام کرد که ابتدا فقط 40 فروند سی-17 را خریداری میکند،و اگر شرکت سازنده نتواند افزایش هزینه ها،مشکلات طراحی و تاخیر ها را در مدت دو سال جبران کند،خرید 80 فروند بعدی را لغو خواهد کرد.با این تهدید،مشکلات سی-17 حتی زودتر از زمان پیش بینی شده رفع شد و در نوامبر 1995 خرید همه 120 فروند قطعی شد. ---- مشخصات فنی ---- نیروگاه - چهار موتور توربوفن پرات اند ویتی F117-PW-100 بیشترین رانش موتور: 185.5 کیلو نیوتون ظرفیت مخازن سوخت درونی: 102.600 لیتر ابعاد بیرونی دهانه بال: 52.2 متر مساحت ناخالص بال: 353 متر مربع دهانه دم افقی: 19.8 متر طول: 53 متر ارتفاع: 16.7 متر ابعاد درونی بیشترین عرض قابل بارگیری: 5.5 متر بیشترین ارتفاع درونی: 4.1 متر حجم درونی: 593 متر مکعب وزن ها وزن خالی عملیاتی: 122 تن بیشترین بارمزد: 78 تن بیشترین وزن برخاستن: 263 تن ! عملکرد پروازی بیشترین سرعت کروز در ارتفاع پایین: 650 کیلومتر بر ساعت طول میدان برخاستن: 2.28 کیلومتر طول میدان فرود: 920 متر برد: 4.500 کیلومتر -خدمه پروازی شامل سه نفر(خلبان،کمک خلبان،مامور بار) به همراه 2 نفر همراه احتمالی در کابین - بیشترین محموله قابل حمل شامل سه فروند هلیکوپتر آپاچی،یا پنج دستگاه زره پوش LAV-25 با سرنشین - قادر به حمل 102 چترباز - قادر به حمل تانک M1 ! [/color] در صورت استفاده از این مطلب،درج نام نویسنده و لینک سایت الزامی میباشد

موشك P-270 موسكيت(روسي,П-270 «Москит»:انگليسي:D Mosquito يك موشك روسي مافوق صوت است كه از موتوري رم جت براي پرواز استفاده ميكند.كد طراحي اين موشك 3M80 است و ناتو اين موشك را SS-N-22 Sunburn نامگذاري كرده است.سيستم اين موشك توسط كمپاني معروف روسي Raduga Design Bureau در طول دهه 70 ميلادي طراحي شد كه دنباله طرح موشك SS-N-9 "Siren"بود.نسخه اصلي موسكيت براي پرتاب از كشتي طراحي شده بود اما در نمونه هاي بعدي توانايي پرتاب از پرتابگرهاي ساحلي و زيرآبي(زير دريايي) و هوايي(جنگنده هاي سوخو-33 و نسخه دريا پايه سوخو27)را بود.اين موشك توانايي حمل سر جنگي متعارف و هسته اي را داراست. هنوز نوع و طبقه بندي اين موشك ناشناخته باقي مانده و گزارش هاي زيادي در مورد ان موجود است.اين موشك كه حالا با نامگذاري ناتو به نام SS-N-22 Sunburn شناخته ميشود.اين موشك توسط نيروهاي ناتو اناليز شده و ناتو از ان به عنوان موشكي ترسناك با پتانسيلي قوي و سرعت بسيار زياد كه توانايي نابود كردن نيروهاي دريايي كشورهاي عضو را دارست نام برده است.موسكيت توانايي در خطر قرار دادن نيروهاي ناتو در دريايي بالتيك, درياي سياه و اقيانوس ارام را داراست(شامل كره شمالي و ژاپن).با توجه به اينكه ايران نيز از دارندگان اين موشك است موسكيت توانايي در خطر انداختن كل ناوگان امريكا و كشورهاي خارجي مستقر در خليج فارس و درياي عمان را داراست. موشك موسكيت سري 3M80 داراي طولي برابر با 9.39 متر و قطري برابر با 0.76 است طول بالهاي اين موشك برابر با 2.10 متر و وزن پرتاب ان برابر يا 3.950 كيلوگرم است.موسكيت از سيستم ناوبري خودكار همراه با فرماندهي خودكار مسير به روز شده و راداري فعال استفاده ميكند. 3M80 از موتوري رم جت كه با سوخت جامد كار ميكند براي پرواز استفاده ميكند كه به ان سرعتي برابر با 2.5 ماخ ميبخشد,موسكيت توانايي حمل كلاهكي 300 كيلويي يا 200 كيلوتني را تا مسافت 90 كيلومتري داراست. موسكيت در سال 1980 عملياتي شده و در ختيار نيروي دريايي شوروي قرار گرفت.در سال 1992 روسيه شروع به طراحي نسخه اي جديد از 3M80 نمود كه 3M82 نام گذاري شد. 3M82 وزن پرتابي برابر با 4.500 كيلوگرم را داراست كه توانايي حمل كلاهكي 320 كيلوگرمي را به فاصله 160 كيلومتري داراست. 3M82 در سال 1993 وارد خدمت شد.روسيه نوع هواپايه اين موشك را طراحي و با نام Kh-41 وارد خدمت ساخت.نوع زمين پايه با كد 3M80E شناخته ميشود.طبق گزارش هايي در سال 1995 برد اين موشك از 160 كيلومتر به 200 كيلومتر رسيد كه از تانكر سوخت اضافي بهر ميبرد. طبق گزارش هاي رسيده در سال 2001 چين و روسيه طرحي مشترك براي بهبود دادن SS-N-22 Sunburn را آغاز كرده اند.نام اين موشك جديد 3M80MBE بود كه توانايي رسيدن به برد 200 كيلومتر را دارد. ============================================================= مشخصات: عملكرد: موشك كروز ضد كشتي هوا/دريا/زمين سازنده: Raduga Design Bureau طول:9.39 متر قطر: 0.76 متر طول بال: 2.10 متر برد: 3M80: 90 كيلومتر : 3M82160 كيلومتر 3M80MBE:200 كيلومتر سرعت: 2.5 ماخ سيستم هدايت: INS, datalink, active and passive radar كلاهك: 200 كيلوتني هسته اي,320 كيلوگرمي متعارف زمان ساخت: 1980 دارندگان: روسيه,چين,اوكراين,ايران ======================================================= ======================= منبع

دوستان اين تاپيك در باره ي موشك هاوك زمين به هوا است كه به دست متخصصان صنايع هوايي كشورمان تبديل به يك موشك هوا به هوا با برد حدود90كيلومتر شده است. دوستان در اينباره از نظرات خود دريغ نكنند. :D پروژه موشک هاوک هوا پرتاب جدا از موشک فاطر که به راحتی روی هواپیماهای F-4 و F-14 بدون هیچ مشکلی نصب می شد، ایرانیان ریل های پرتاب موشک نزدیک برد روسی آرچر R-73 را هم برای نصب این موشک روی هواپیماهای فوق الذکر تولید کردند. به علاوه، نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران مدت هاست که هواپیماهای تامکت خود را با موشک هوا به هوایی که به طور بومی آن را طراحی کرده است مسلح نموده است. این موشک که سجیل یا AIM-23C یا یاسر هم خوانده می شود، نمونه ای از موشک ضد هوایی زمین به هوای هاوک یا MIM-23B آمریکایی است. گفته می شود که کوشش برای ساخت چنین موشکی در حقیقت از جایی شروع شد که اسرائیل دست به استارت پروژه ی Distant Thunder یا Distant Reach کرد. در این پروژه، نیروی هوایی اسرائیل و صنایع هواپیماسازی این رژیم تلاش هایی را برای تبدیل موشک ضد رادار AGM-78 به یک موشک هوا به هوا برای رهگیری هواپیماهای سریع السیر MiG-25 انجام دادند. ظاهراً ایران کار تبدیل موشک های زمین به هوای MIM-23B را به موشک های هوا به هوا از سال 1986 شروع کرده بود. پروژه تبدیل موشک های هاوک به موشک هایی که از هواپیماهای جنگنده قابل پرتاب باشد، پروژه «قوش آسمان» نامیده شد. تست های اولیه این موشک بسیار نا امید کننده بود. ظاهراً خطوط ارتباطی رادار AN/AWG-9 برای موشک هاوک کافی نبود و سیستم هدف گیری موشک هاوک نیز در برقراری ارتباط با این رادار دچار مشکل بود. در جنگ ایران و عراق هم بیش از یکی دو موشک هاوک شلیک نشد چرا که این پروژه با مشکلات بسیاری مواجه بود. اگرچه در سال های اخیر گفته می شود که مشکلات این موشک به کلی رفع شده و موشک هاوک هواپرتاب به طور محدود در خدمت نیروی هوایی است. تعداد زیادی از تامکت های نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران به منظور توانایی حمل موشک هاوک دستخوش تغییراتی شدند. موشك هاوك زير بال F14 تامکت های ایرانی می توانستند در آن واحد دو موشک هاوک را در پایلون های 1B و 8B، یعنی محل نصب موشک های فینیکس در نزدیکی ورودی موتورها، و یک موشک دیگر را در فضای بین موتورها که اصطلاحاً تونل نامیده می شد حمل کنند. در مقابل موشک هاوک یا سجیل، موشک یاسر قرار داشت که یک موشک هوا به زمین بود که به طور گسترده ای روی هواپیماهای F-4E و F-14A آزمایش شده بود. این موشک آمیزه ای از تکنولوژی موشک هاوک و کلاهک جنگی بمب M-117 به وزن 375 کیلوگرم بود. تنها رازی که در مورد موشک یاسر سر به مهر مانده بود سیستم هدف گیری این موشک بود. در حالی که برخی منابع ایرانی از وجود سیستم هدایت لیزری خبر می دادند، منابع دیگر اظهار می کردند که هدف گیری این موشک به کمک رادار AN/AWG-9 صورت می پذیرد. به نقل از وبلاگ هوانوردي اير

بسمه تعالی مقدمه: هواپيماي پيش اخطار A-50 موسوم به Mainstay در دهه هفتاد و به منظور جايگزيني هواپيماي قديمي و ناتوان Tu-126 Moss طراحي شد و اولين نمونه از آن در سال 1980 اولين پرواز خود را به انجام رساند و تا سال 1992 بطور کامل جايگزين Tu-126 هاي قديمي شد، اين هواپيما که به مراتب توانمند تر از Tu-126 مي باشد توسط شرکت بريو روسيه برپايه هواپيماي ترابري ايليوشين 76 طراحي شد، علت اينکه ايليوشين 76 بعنوان هواپيماي پايه براي انجام ماموريت پيش اخطار انتخاب شد اولا کاهش هزينه پروژه بود که نياز به طراحي هواپيماي جديد را برطرف مي ساخت (مانند E-3 Sentry) و همچنين از ميان هواپيماهاي آن زمان شوروي ايليوشين 76 بواسطه ويژگي هاي پروازي (نظير سرعت، برد، وزن محموله و...) مناسبترين گزينه بود. جديدترين نمونه از A-50 با نام A-50U است که از سيستم راداري Schnel-M بهره مي برد که توانايي هاي گسترده تري به اين نوع از Mainstay مي دهد، نيروي هوايي روسيه قرار است طي برنامه اي تمام A-50 هاي خود را به اين استاندارد ارتقا دهد که باعث مي شود اين پيش اخطار ها بتوانند تا سال 2020 در خدمت باقي بمانند. کارايي: A-50 توانايي انجام ماموريت هاي گشتي در ارتفاع 5000 تا 10000 متر را دارا است، اين هواپيما مي تواند حدود هفت ساعت به پرواز ادامه دهد و با يک بار سوخت گيري هوايي مي تواند حدود چهار ساعت ديگر نيز به پرواز ادامه دهد. حد اکثر برد اين هواپيما حدود 5000 کيلومتر مي باشد و در مسيري بطول 2000 کيلومتر مي تواند به مدت يک ساعت و بيست و پنج دقيقه در حالت گشتي باقي بماند. خدمه هواپيما نيز پانزده نفر شامل پنج نفر خدمه پرواز و ده نفر خدمه عمليات مي باشد. سيستم هاي راداري: عمده تفاوت A-50 و IL-76 حذف قسمت شيشه اي دماغه هواپيما و رادوم بزرگ بالاي بدنه است، اين رادوم در مدل هاي اوليه سيستم راداري Flat Jack و در مدل U سيستم Schnel-M ساخت وگا را در خود جاي داده است، اين سيستم شامل قسمت هاي زير مي باشد: ايستگاه رادار سيستم کاهش داده سيستم انتقال مکالمات و انتقال علائم مجموعه ديجيتال کامپيوتري ابزار شناسايي دوست و دشمن سيستم هدايت صوتي براي هدايت جنگنده ها سيستم رمزگشايي ارتباطات ابزار ارتباطي راديويي ابزار مسافت ياب ابزار ثبتي برد اين سيستم 800 کيلومتر مي باشد و توانايي کشف و رديابي 50 تا 60 هدف را داشته و مي تواند 10 تا 12 جنگنده را بطور همزمان هدايت کند، گفته مي شود اين سيستم که توانايي کشف اهداف هوايي، زميني و دريايي را دارد از سيستم هاي بکار رفته در E-3 Sentry نيز قوي تر است، هرچند بسياري نيز با اين نظر مخالفند. سيستم هاي عمل و ضد عمل الکترونيک: A-50 مجهز به يک مجموعه کامل از سيستم هاي الکترونيکي است که مي تواند ضمن منحرف ساختن تسليحات هدايت شونده دشمن در برابر اقدامات الکترونيک آنها نيز مقاومت نموده و به انجام اقدامات الکترونيک بر عليه دشمن نيز بپردازد. سيستم هاي ارتباط راديويي بکار رفته نيز در برابر اقدامات الکترونيک دشمن کاملا قابل اعتماد اند و کمتر دچار مشکل مي شوند. با اين وجود يکي از راه هاي حفاظت از آواکس نيز همراهي ديگر جنگنده ها است، چرا که هواپيماي بزرگي به مانند A-50 هر قدر هم که از سيستم هاي الکترونيکي پيشرفته اي بهره ببرد باز هم در برابر تجهيزات پيشرفته نمي تواند چندان مقاوم باشد. کنترل پرواز و ناوبري: A-50 از سيستم ناوبري و کنترل پرواز NPK-T استفاده مي کند، اين سيستم امکان ناوبري هواپيما در تمام ساعات شبانه روز و در هر نقطه اي از جهان را فراهم مي کند. بعلاوه داده هاي اين سيستم توسط سيستم هاي عملياتي نيز قابل استفاده است. با وجود تمام ويژگي هاي مناسب A-50U و سيستم Schnel-M دو کشور هند و چين که اميد مي رفت A-50 را بعنوان پيش اخطار هوابرد خود انتخاب کنند سيستم اسرائيلي Phalcon را ترجيح دادند، اين امر نشان مي دهد که دو کشور هند و چين سيستم اسرائيلي فالکن را بر سيستم هاي موجود در A-50U ترجيح داده و آن را مناسب تر دانستند، هند قراردادي را بطور رسمي به مبلغ 1/1 ميليارد دلار با اسرائيل به امضا رساند و طي آن قرار شد سه سيستم فالکن روي هواپيماي اليوشن 76 نصب شده و به نيروهاي هندي تحويل شوند، چين نيز پس از لغو برنامه توليد A-50I تحت فشار آمريکا، تکنولوژي هاي اين سيستم را تا حدودي از اسرائيل بدست آورد و در KJ-2000 بکار گرفت. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ منبع اصلي:www.army-technology.com منبع كمكي:http://www.fas.org منبع برداشت:انجمن هوا فضا نوشته alishahrag

مقدمه: سلام به همگی دوستان و عزیزان و خوانندگان محترم... هدف از ایجاد این تاپیک اشنایی با جنگنده اف-7 بود و طوری که من نگاه کردم در سایت جایش خالی بود.مدیران محترم بعد از بررسی تاپیک را منتقل کنند. جنگنده ایی که در اذهان به بدترین هواپیمای دنیا تبدیل شده بود, هواپیمایی همه از آن به عنوان هواپیمایی که بسیار ضعیف ,برد محدود ,و عدم داشتن تسلیحات پیشرفته یا سیستم های آویونیک کم قدرت یاد میکردند. اما اصل این قضیه این است که این هواپیما هم مانند تمامی هواپیما های دنیا بی نقص نبوده و دارای ایراداتی بوده که غیر قابل انکار است, اما این یک طرف ماجرا هست! مهم ترین مشکل دولت چین برای این هواپیما این بود که قبل از برسی کامل و دقیق به طرح کپی سازی از میگ -های 21 روسی دست به تغییراتی در این هواپیما زد.( مقصر اصلی چین است) که به دلیل داشتن مسایل سعی و خطایی اقدام به فروش این جنگنده با قیمت بسیار پایین به ملل ( کم درآمد) کرد. همین ترفند برای کشور چین بسیار مفید بود, زیرا که با فروش این هواپیما هزینه تحقیقات بر روی این هواپیما برای خیلی سودمند شد.در عین حال با به کار بردن این هواپیما توسط کشورهای کاربر عیوب این جنگنده به مرور زمان بیرون می افتاد و آنها در جهت رفع آن با عنوان ارتقای آها بر می آمدند. هواپیمایی که در حوالی سال 45 تا 50 شمسی ساخته شد و تا الان هم که همه ما در کنار هم هستیم بر روی این هواپیما برسی هایی انجام میشود!( که در اصل هواپیما سازی اشتباه است!!-چون باید تمامی عیوب رفع, و سپس تجارت آنها اغاز شود) که این نشان دهنده تلاش محدود چین برای این هواپیما بود ! مثلا هواپیمایی مثل اف-16 الان دیگر دستخوش هیچ گونه تغییراتی نیست( مگر به سفارشات خاص) چون طرح طبق یک روند ارتقای متعادل پیش رفته یعنی از اول اینگونه نبوده تا با داشتن یک الگوی اولیه اقدام به فروش کنند.به هر حال جنگنده اف-7 مقصر نبوده چون توانایی هایی را که هر هواپیمای جنگی رهگیر شکاری دارد را با خود یدک میکشد.این توانایی ها مثل داشتن یک رادار با برد مناسب با هواپیما ( بیش از 50 کیلومتر)-حمل موشک های قدرتمند کوتاه برد( مازیک R-550 -سایدویندر)-سرعت مافوق صوت- و غیره را دارد! در ضمن مهمترین مزیت اف-7 سازگاری کامل با هرگونه سیستم آویونیکی یا رزمی میباشد, که مزیت بسیار بالایی است. اف-7 های نیروی هوایی کشور ما نیز از اصل داشتن مرغوبیت کم بی بهره نبوده اند , چون کمی خرید آنها از چین زود اقدام شد.( هر چه دیر تر خریده میشدند- کامل تر بودند)هرچند طر حایی امروزه برای ارتقای انها در نظر گرفته شده! میگ-21 F یک جنگنده رهگیرکوتاه برد است و اولین الگو از نمونه های میگ-21 بود.اما همین نمونه یکی از هواپیماهایی است که پس از سرویس شدن از طرف خیلی از کشورهای جهان مورد استفاده قرار گرفته و آنها را مسلح کرده است.E-5 نمونه اولیه میگ 21 بود که اولین پروازش را در سال 1955 انجام داد نمایش پرواز در انظار عمومی مردم و در نمایشگاه هوایی در فرودگاه توشینو در موسکودر ژوئن 1956 انجام شد.میگ های 21 اغلب درجنگ ویتنام علیه هواپیماهای ایلات متحده به کار گرفته شد. مابین 26 آوریل 1965 تا 8 ژانویه 1973 فانتوم ها و B-52 های نیروی هوایی امریکا 68 فروند از میگ های 21 را زدند.بیش از 30 کشور از ملل دنیا به اضافه دوستان کشور امریکا با جنگنده میگ 21 پرواز کرده اند.حداقل 15 نگارش از میگ 21 خارج از کشور شوروی تولید شده است.براورد ها چنین است که بیش از 8000 فروند از این جنگنده ساخته شده است که این آمار بیشتر از تولید سایر جنگنده ها میباشد. تولید این هواپیما در چین به اندازه ایی بود که در هر ماه 14 فروند از این هواپیما را تولید میکردکه در درجه اول آنها را برای صادرات می ساخت! در سال 1995 پیشنهاد شد که تا سال 2005 حدود 1000 فروند دیگر از این هواپیما تولید شود. اما در حقیقت موجودی خود نیروی هوایی چین 500 فروند پیشنهاد شده است. هواپیمای میگ 21 از سوی ایالات متحده امریکا تحت برنامه خارجی Materiel Acquisition/Exploitation را کسب,و YF-110 را انتخاب کرد. در سال 1961 دولت شوروی لیسانس کارخانه میگ-21 F-13 را که با موتور R-11 F300 پیش میرفت را به دولت چین تحویل داد.زمانی که تعدادی از هواپیماها و کیت های CKD یا اجرا کننده های ضربتی تحویل داده شد, اما تکنیک های لازم را به طور کامل ارائه نکردند. سری اول هواپبماهای ساخته شده چین در فوریه 1964 آغاز شد و با نام J-7 استفاده شد! طرح اصلی ساخت جنگنده های اف-7 در سالهای 1964-65 به کمپانی چنگدو واگذار شد و قرار شد که کمپانی های گیژو و شینیانگ موتور جنگنده J-7 را تولید و پشتیبانی و حمایت کنند تا زمانی که تولید آن به طور کامل توسط خود چین آغاز شود.اما این طرح ها با شروع انقلاب فرهنگی در چین تحت تاثیر قرار گرفتند. آزمایشات استاتیکی در نوامبر 1965 کامل شدند.اولین پرواز جنگنده J-7 ساخته شده توسط شینیانگ در 17 ژانویه 1966 انجام شد.تولید جنگنده اف-7 کمپانی چنگدو در ژوئن 1967 سروع شد.طرح ارتقای J-7II ها از سال 1975 شروع شد و اولین پرواز را در 30 دسامبر 1978 تایید شد و قرار تولید کامل به سال 1979 موکول شد.طرح توسعه F-7M ها در سال 1981 شروع شد.(در سالهای اولیه جنگ تحمیلی).J7 III اولین پروازش را در 26 آوریل 1984 انجام داد. افشای طرح اف-7 M در اکتبر 1984 , و تولید آن در دسامبر 1984 آغاز شد. قرار بر این شد که این هواپیما ها را با نام ایر گارد بنامند.اولین تحویل اف-7 های P به پاکستان بود که در سال 1988 انجام شد.اولین اف-7 با نام F-7MP در اواسط سال 1988 با پاکستان تحویل داده شد.اولین اجرای عمومی F-7MG در نوامبر 1996 انجام شد.در سال 1988 چین ابتدا 20 فروند از 60 فروند جنگنده اف-7 اسکای بولتز را به پلکستان تحویل داد.با ارتقای اف-7 های ظاهرا این طور به نظر میرسید که کراچی به داشتن یک هواپیمای کاملا بومی چینی متمایل شود. نمونه های تولیدی فعلی از جت جنگنده اف-7 J-7: نمونه تولیدی اولیه برای گرفتن مجوز از شوروی -ساخته چین / شینیانگ - به تعداد خیلی کم J-7 I: نمونه اولیه تولیدی جنگنده اف-7 برای نیروی هوایی چین( به سال 1967) که توسط چنگدو ساخته شد.مجهز به توپ 30 میلیمتری و ورودی مخروطی متغیر , این هواپیما برای تولید زیاد مورد قبول واقع نشد,چون کاناپه( صندلی خلبان ) آن مشکلاتی داشت , همچنین از لحاظ ایجکت کردن نیز مسائلی برای ان پیش میامد. F-7 A: نمونه صارداتی از J-7 I بود که برای آلبانی و تانزانیا صادر شد. J-7 II: نمونه تغییر داده شده و بهر توسعه داده شده J-7 I بود که از موتور توربوجت WP7B با قدرت تراست 9700 پوند و در حالت پس سوز 13450 پوند استفاده میکرد.همچنین مخزنی به اندازه 720 لیتر هم داشت. برای این منظور مخزن داخلی (وسطی ) هواپیما تا حدودی افزایش یافته بود.در این نمونه سطح ترمز بر پایه سکان عمودی منتقل شد تا اجرای فرود در فرودگاه ها راحت تر باشدو مسافت طی شده کوتاه تر باشد. مشکلات سایبان که موقع ایجکت ایجاد مشکل میکرد برطرف شد و به دنبال آن سایبان قبل از اینکه ایجکت انجام شود پرتاب میشد.نمونه صندلی جدیدی که چنگدو پیشنهاد کرده بودقابلیت ایجکت در ارتفاع صفر و سرعت های کم { 135 نات یا 250 کیلومتر) را داشت.سیستم قطب نمای جدید لانژو روی آن نصب شد.تولید انبوه این مدل از اف-7 بسیار بعید به نظر میرسد چون با به وجود آمدن نمونه های J-7 III , و F-7MG دیگر نیازی شاید به تولید این ورژن نباشد. F-7B: این مدل از اف-7 نمونه صادراتی هم داشت به نام این مدل از اف-7 توانایی شلیک موشک های R-550 ماژیک فرانسوی را داشت.تعداد 150 فروند از این مدل که شامل F-7M و F-7B میشد را طی سالهای 1982 تا 1983 به مصر, عراق و سودان فروختند. JJ-7: مدل اموزشی و 2 سرنشینه از اف-7 بود که چینی ها ساختند,این مدل را از ورژن میگ-21 U ( مونگول A ) طراحی کرده بودند. این مدل را کمپانی گیژو در سال 1981 ساخت. FT-7 هم نمونه صادراتی از این هواپیما بود.صندلی ایجکت این مدل ساخت چین بود و نمونه کپی شده مدل اصلی روسی بود , با این تفاوت که نمونه روسی آن از غیر قابل اعتمادتر بود. FT-7A: چین یک سری از اف-7 های اموزشی را به مصر داده بود و بعد از دیدن مشکل داشتن صندلی های ایجکت روسی آنه که ( اصلی بودند) پیشنهاد داد که انها را بازبینی کندو نمونه های ساخته شده توسط خودش را که در آنها ابتدا سایبان کنار میرفت و سپس صندلی پرتاب میشد را به جای مدل قبلی جاسازی کند. JJ-7II A: نمونه ارتقا داده شده از مدل JJ-7 II بود که با اویونیک غربی مجهز شده بود مثلا HUD انگلیسی مدل 956 داشت.که امروزه به یک استاندارد برای جنگنده های J-7 تبدیل شده است. F-7 W نیز اولین مدل صادراتی از اف-7 بود که این مدل HUD را داشت. در این مدل تغییراتی در سایبان ها و شیشه های پشت اف-7 داده شد که امروزه از همین مدل دیگر استفاده میشود. مدل های FT-7B با داشتن آویونیک ساخت کمپانی راکول که از این آوینک برای دیگر مدل های بعدی نیز استفاده کردند.همچنین F-7MB که اولین مدل از اف-7 بود که چهار نقطه حمل مهمات داشت. F-7M AIRGUARD : نمونه بهتر و ارتقا داده شده از J-7II بود که آویونیک غربی داشت, و مخصوص صادرات بود.داشتن سیستم های آوینونیک انگلیسی مثل رادار مارکونی( GEC ) مدل 226 اسکای رنجر و HUD مدل 956 و موتور های WP-7B و WP-7BM را میتوان نام برد - ایر گارد دارای یک بال کاملا متفاوت بودکه این امکان را به ان داده بود که در هنگام فرود و تیک اف مسیر کوتاه تری را به اندازه 20 % مدل های قبلی بپیماید. در عین حال با افزایش حالت آیرودینامک در ان در هنگام اجرای نبرد های هوایی , هواپیما بسیار سریع تر شده بود( با همین تغییر حالت در بال ها) طبق ادعا های مشتریانی که اف-7 ها را خریده اند روی هم رفته ایرگارد 40% از میگ 21 در اجرای عملیات هایی( که از ان خواسته میشود) موثرتر بوده است.همچنین ایرگارد ها توانایی شلیک موشک های هوا به هوای فرانسوی ماژیک R-550 و موشک PL-7 را دارند. ایر گارد ها در سال 1980 به مصر و میانمار فروخته شدند. تا پیش از سال 2000 ازمایشات مختلفی از سوی چینی ها بر روی اویونیک و رادار این هواپیما انجام شد که سعی شد از مدل های دیگر استفاده شود که بعضی از آنه درست نشدو بنابر این تصمیم گرفته شد که سیستم های دیگری را روی ان آزمایش کنند. J-7MP : بعد از حدود 2 سال استفاده نیروی هوایی پاکستان از ایر گاردها( اف- های M ) در سال 1980 20 فروند از آنها را به کشور چین بازگرداند, هدف از ارسال ایر گارد های پاکستانی ارتقای آنها بود, پاکستان در خواست کرده بود که سیستم های آویونیک و تسلیحاتی این جنگنده را تغییر دهند, به دنبال آن چین 24 فروند از اف-7 های ایرگارد را آپگیرد کرد!برای مثال رادار اسکای رنجر گرینف( اف-آی-ای-آر) ایتالیایی (226- مارکونی GEC ) همچنین ایرگاردهای پاکستانی را به قابلیت حمل و شلیک موشک های سایدویندر AIM-9 ارتقا دادند. رادار ایتالیایی 55 کیلوگرم وزن داشت و آنتن آن یک صفحه مسطح مشبک بود. برد رادار اف-7 های ایرگارد بیش از 50 کیلومتر بودبا این حال رادار انگلیسیتنها 42 کیلوگرم وزن داشت که آنتن آن سهموی شکل( نیم دایره ایی ) بود. اما تنها برد آن 15 کیلومتر بود. اما هر دو رادار از لحاظ طول عمر و کیفیت دارای میانگین عمر 200 ساعت را داشتند.J-7MP را به طور انحصاری بنابر نیاز نیروی هوایی پاکستان اینگونه سازگار کردند. اما چین با استفاده از دانش J-7P تجربه هایی بدست آورد که آنها را به صورت یک استاندارد برای ورژن های بعدی خود اختصاص داد.اختصاص طرح برای F-7 های P و F-7 های MP . تصاویر از رادار اف-7 و تحقیقات چینی ها با سیمولاتور F-7 P : به تازگی این مدل از اف-7 ها ی اسکای بولت را چین برای پاکستان ساخت. تعداد این مدل ساخته شده برای پاکستان حدود 60 فروند است. با راه اندازی این مدل, تعدادی از اف-7 ها که در خدمت پاکستان بوند,طرح ارتقای رادار ایتالیایی گرینف MK-II آنها شروع شد که موفق شد گواهینامه ایزو 9002 را ازKamra Avionics که کارخانه الکترونیک و رادار پاکستان ( PAC) بود- Pakistan Aeronautical Complex- را دریافت کند. در مقایسه ایی که بین گرینف -7 و رادار جدید میتوان دید تنها افزایش 1 کیلوگرمی وزن آن است که به 56 کیلوگرم رسیده است. اما در مورد زاوایای اسکن رادار , تغییر -/ + 20 در جه ایی رادار به جای - /+ 10 درجه ایی گونه اصلی آن است, به عبارتی درجه دید( اسکن ) رادار 2 برابر شده است. ضمنا رادار جدید مجهز به ECM ( اخلالگر الکترونیکی سیگنا لها) و قابلیت دیدن و زدن و همچنین شلیک و زدن را دارد. ( look-down and shoot-down )همچنین این نسل از اف-7 میتواند به طور همزمان4 هدف را رهگیری و در زمان لازم یکی از چهار هدف را دنبال کرده و بزند! این مدل یک گونه اموزشی به نام FT-7P هم دارد. با این تفاوت که گونه های اف-7 آموزشی چینی فاقد رادار هستند این مدل همانند مدل رزمی اف- 7 پی دارای رادار جنگی بوده به اضافه صندلی های ایجکت شونده مجرد, به طوری که میتوان برای نبرد ها آن را مسلح کرد واستفاده نمود. J-7 III : که با استفاده از مهندسی معکوس از میگ های-21 MF ( فیشبد J) مصری( ظاهرا) الگو برداری شده است. به وسیله شرکت هواپیما سازی چنگدو ( CAC) در این جنگنده رادار کنترل آتش JL-7( که وزن 100 کیلوگرم و برد 28 کیلومتر و MTBF - طول عمر- 70 ساعت) را داشت و موتور توربو جت لیانگ WP-13 - نمایشگر سربالای و ایونیک جدیدو ظرفیت سوخت بیشتر شد.( تولید آن محدود به 20 تا 30 فروند شد) از فروش این مدل تا کنون گزارشی نشده است. ضمنا این مدل نیز توانایی شلیک آر -550 مازیک فرانسوی را دارد! JZ-7: گونه اکتشافی از اف- های چنینی که مانند میگ-21 R بود. این هواپیما علاوه بر شناسایی توانایی عکس گرفتن را نیز دارد . همچنینمی توان غلاف های ESM اکتشافی ر ا روی آن توسعه داد. Saber-II : گونه جایگزین برای سوپر 7 این مدل را کمپانی نورث روپ کروپوریشن با ارتقای F-7P های پاکستان انجام داد. در این مدل ( سابر 2) ورودی موتور در بینی هواپیما دست نخورد به عوض آن رادار این هواپیما تغییر داده شد و رادار جت جنگنده -شکاری اف-20 تایگر شارک به شماره AN/APG-67 ساخت جنرال الکتریک امریکا روی آن نصب شد. اما این برنامه به علت یک سری مسایل اعتراض آمیز در سال 1989 خاتمه داده شد.و به طور نهایی برای هواپیمای FC-1/JF-17 تکامل یافت. غرب و اف- 7 ( طرح سوپر-7 و ارتقای آن که با کمک تکنیک و دانش امریکایی ها بود پس از یک سری مسایل در سال 1989 به پایان رسید.سوپر 7 مانند F-7FS یک رادار بزرگتر و قدرتمند تری داشت, همچنین آنتن های به همراه دیگر اصلاحات زیادتر دیگری روی آن پیاده شد.) در اواسط سال 1980 انگلستان ارتقای F-7 های M را رد کرد.پس از آن چینی ها توانستند نتایج موفقی را که به مربوط رد طرح آپگرید به سال 1980 میشد را بدست اورند, پیشتر انگلستان پیشنهاد کرده بود که در طرح ارتقای اف-7 های چین موتور جنرال الکتریک F-4040 یا موتور توربو فن پرات اند ویتنی PW 1120 را روی آن نصب کنند.تا اینکه موتور بهتر شود.انتخاب راداری که بتواند امواج مادون قرمز یا دسته های اشعه ماورای بنفش را شامل شود,که این مشخصات در رادار ها درSea Harrier FRS Mk 1 به کار برده شده است یا رادار AN/APG-69 ساخت امرسون .اگر چه تست نصب رادار روی جنگنده اف-7 موفق بود اما طرح ارتقای این هواپیما رد شد!قبل از اینکه موتور ها روی اف-7 ازمایش شوند! چون این موتور و رادار جدید قیمتشان از یک J-7 نو هم گران تر بود!!! ( قیمت آنها 2 میلون دلار آمریکا در سال 1984بود) J-7E : نمونه ارتقا داده شده گونه J-7 II بود که در سال 1987 تکامل پیدا کرد و قرار شد که جایگزین گونه های J-7 II و اف-7 B باشد. در این مدل سطح بالها ی دلتایی 2 برابر شد, هواپیما از موتور توربوجت WP-13F بهره گرفت و رادار سوپر اسکای رنجر مارکونی انگلیسی روی آن نصب شد.توانایی حمل سوخت بیشتر و مصرف آن هم دستخوش تغییرات مفید شد. قدرت مانور این مدل از جنگنده 45% از F-7 M ها بیشتر بود.طول باند برای لندینگ وتیک اف برای J-7E به 600 متر رسید, این در حالیست که طول باند برای تیک اف J-7 به 1000 متر و 900 متر برای لاندینگ بود. J-7E اولین نمونه از خانواده J-7 بود که به سیستم HOTAS مجهز شد, که از ان به بعد این استاندارد برای مدل های بعدی به کار برده شد. بالهای تغییر داده شده اف-7 J-7EH : نمونه ساخته شده برای نیروی دریایی که توانایی حمل موشک ای ضد کشتی مثل C-802 را داشت.اما بنابر محدودیت رادار J-7EH این هواپیما نمیتوانست که به طور مستقل با داشتن موشک های ضد کشتی هدف هایی که بودند را مورد اصابت قرار بدهد و با آنها( کشتی ها) درگیر شود! بنابر این اطلاعات هدف یابی میبایست توسط هواپیمای دیگر مثل SH-5 یا Y-8X فراهم میشد. نمایی از کاکپیت اف-7 مشخصات هواپیمای جنگنده اف-7 ( J-7 E ) خدمه: 1 نفر طول هواپیما: 14.88 متر ارتفاع هواپیما: 4,10 متر فاصله بین باله ها: 8,32 متر مساحت باله: 23 متر مربع وزن خالی: 5,2 تن وزن با بارکامل: 7,5 تن ماگزیمم وزن برای برخاستن: 9,1 تن پیشرانه: 1 عدد موتور توربو جت لیانگ وپن 13 F با پس سوز-با قدرت 9590 پوند یا 44.1 کیلونیوتن و قدرت خشک(مطلق) 66.1کیلونیوتن ماگزیمم سرعت: بیش از 2 برابر سرعت صوت ( 2175 کیلومتر در ساعت) برد جنگی: 850 کیلومتر برد آزاد: 2200 کیلومتر سقف ارتفاع پروازی: 18800 متر نرخ اوج گیری: 11700 کیلومتر در دقیقه مهمات: 2 قبضه توپ 30 میلیمتری که هرکدام 60 فشنگ دارند.4 محل نصب تجهیزات زیر باله ها که هرکدام توانایی حمل 500 کیلوگرم را دارند. ( مجموع 2000 کیلوگرم).همچنین دارای یک خط بار در وسط است که قادر به حمل یک تانک سوخت 720 لیتری است. توانایی حمل موشک های PL-8 و PL-9 بمب های 50 کیلوگرمی تا 500 کیلوگرمی.راکت پد های 12*55 میلیمتر و 7* 90 میلیمتری را قادر به حمل است. آویونیک: رادار 226 PD GEC-Marconi Super Skyranger or Italian Grifo-7 که مخصوص صادرات میباشد. ______ مترجم و نویسنده : General SAMAN از انجمنهای سنترال کلوپ

[right] [font=tahoma,geneva,sans-serif][size=4][color=#000080]سلام[/color][/size][/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif][size=4][color=#000080]مدت زیادی بود که به میلیتاری سر نزده بودم و به طور اتفاقی به یادش افتادم.فکر کنم 7 8 سال پیش بود که به مباحث نظامی علاقمند شدم.اون زمان خواننده ی انجمن های دانشجو و سنترال کلاب و مخصوصا وبلاگ میلیتاری سعید عزیز بودم.هیچ وقت مقالات اساتیدی مثل رضا6662 و ترجمه مقالات تام کوپر رو درباره نیروی هوایی فراموش نمیکنم و هنوز هم نکردم.از همان ابتدا که مدیر زحمت کش سایت سعید عزیز خبر شروع سایت میلیتاری رو در وبلاگش داد به میلیتاری اومدم.اوایل سایت خیلی خلوت بود و به ندرت تاپیکی ایجاد میشد.درواقع در کل اینترنت مقالات نظامی به زبان فارسی بسیار کم پیدا میشد و افراد کمی بودن که علم نظامی و تحلیلی داشتند و یا وقت میگذاشتند مقالات انگلیسی رو ترجمه میکردند.یادمه کتاب زیاد میخریدم،هفته ای یه کتاب میخریدم و مطالب جالبش رو توی سایت میذاشتم و بعد ها ترجمه رو شروع کردم.میلیتاری بالا و پایین زیاد داشت و خیلی ها اومدند و رفتند و یاد دادند و یاد گرفتند و در نهایت این سایت رو تبدیل کردند به بزرگترین انجمن نظامی به زبان فارسی.[/color][/size][/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif][size=4][color=#000080]افتخار میکنم که بین دوستانی بودم که دیدم رو نسبت به دنیای اطرافم عوض کردند.عزیزانی مثل سعید مدیر زحمت کش سایت که کلی از وقت و هزینه اش رو صرف شروع کاری کرد تا همه ی ما بهش مدیون بشیم،مصطفی بای عزیز با تاپیکای تاریخیش و میتونم به جرات بگم در حق سایت پدری کرده،حسین جی ام ان که خیلی دلم براش تنگ شده، احمد ، سینا و آرمانی که بحث های گرمشون هیج وقت یادم نمیره.لیچ کینگ کبیر که تمام استراتژی و بحث هاش منجر به انفجار میشد !دوست هم اسمم ابراهیم واریور که خیلی چیزا ازش یاد گرفتم.مهدی الکترو مرد دریا. بابک هم شهری سعید که تاپیک های قهوه ای رنگش همیشه به یادم هست.کلی با هم آنلاین بازی میکردیم .ارنستو رومل آقای چریکی با چشمک هاش! محمدعزیز که نام قبلیش امیر1351 بود.کلنل شاک نامرئی، رایچلمارشال، سامان،امپراطور، داوود،نصیرایرانی، کرکس و خیلی از دوستای عزیزم که به سوادم اضافه کردند.[/color][/size][/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif][size=4][color=#000080]دقیقا نمیدونم بعد از چقدر دارم پست میذارم.ولی به سایت که اومدم اولین کاری که کردم مستقیم رفتم سراغ پست های خودم، و متوجه شدم واقعا خیلی عوض شدم.اون حس و حال گذشته،ادبیات صحبت کردنم،چیزایی که روزم رو باهاش شب میکردم و برام مهم بودن توی این چند سال واقعا عوض شدند.به هر حال زندگی هیچوقت یکنواخت نمیمونه و امیدوارم از دوستانی که دیگه در سایت نیستند خرده نگیرید و درک کنید که گاهی روزگار آدم رو مجبور میکنه که زندگی خودش رو دگرگون کنه.[/color][/size][/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif][size=4][color=#000080]واقعا و از صمیم قلب اون آدم گذشته رو دوست دارم و کلی خاطره برام زنده شد.سعی میکنم هر چند روز به سایت سر بزنم.اميدوارم میلیتاری هميشه در هدفي كه دارد موفق و پابرجا باشد.[/color][/size][/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif][size=4][color=#000080] Abraham.ch[/color][/size][/font][/right]

جواب این سوال رو هیچوقت نخواهید فهمید.

در اواسط دههء 1980، نیروی دریایی ایالات متحده، نیاز خود را جهت یک موشک پیشرفنهء هوا به هوای دوربرد جهت جایگزینی موشکهای AIM-54 Phoenix (فونیکس) اعلام کرد. پروژهء ساخت موشک تحت نام AAAM که مخفف عبارت Advanced Air-to-Air Missile آغاز شد. این موشک قرار بود به میزان قابل توجهی سبکتر و کوچکتر از موشک فونیکس باشد، اما پیش بینی شده بود که دارای برد بیشتر و سرعت کمتری باشد که میزان آن 3 ماخ اعلام شده بود.جهت انجام این پروژه، برخی تکنولوژی های کلیدی نظیر استفاده از یک موتور رم جت به همراه موتور معمول موشکها، و همچنین هدایت پذیری راداری / حرارتی توسط «مرکز تست سلاح نیروی دریایی ایالات متحده» (NWC = U.S Naval Weapons Center) در China Lake به سال 1983 مورد ارزیابی قرار گرفتند. این ارزیابی ها، تحت برنامه ای به نام ACIMD یا Advanced Common Intercept Missile Demonstration انجام شدند. تحت برنامهء ACIMD، اولین موشکهای آزمایشی طراحی و ساخته شدند، اما تا زمان لغو این پروژه، هیچگاه مورد آزمایش قرار نگرفتند. به سال 1987، دو تیم پیمانکار جهت تکمیل ارزیابی های نهایی AAAM برگزیده شدند؛ این شرکتها عبارتند بودند از : 1) هیوز – رایتئون 2) جنرال داینامیکس – وستینگهاوس موشک AAAM ساخت هیوز – رایتئون، بر پایهء طراح ACIMD بود، و از یک سیستم راکت هیبریدی با سوخت جامد به عنوان موتور بهره می برد که به این موشک، امکان دست یابی به سرعتهای بالاتر به هنگام رسیدن به حداکثر بردش را می بخشید. سامانهء هدایت این موشک بر پایهء هدایت اینرسیایی بود که در میانهء راه با فرمانهای رادار تامکت، اصلاح مسیر می کرد؛ (شبیه به سیستم هدایت پذیری موشک AIM-120 آمرام) همچنین جهت هدفیابی نهایی، از سیستم دوگانهء هدفیابی راداری و حرارتی بهره می برد. تیم طراحی جنرال داینامیکس – وستینگهاوس، یک طرح کوچکتر ولی بسیار قابل توجه را پیشنهاد کردند. موشک طراحی این تیم از پیشرانه چندضربه‎ای (multiple-pulse) با سوخت جامد بهره می‏برد. سامانهء هدایت پذیری این موشک بر پایهء یک سیستم اینرسیایی به همراه یک هدفیاب نیمه فعال راداری بسیار پیشرفته برای پیمودن مسیر تا نیمهء راه و از یک سنسور الکترواپتیکالی جهت هدفیابی مستقل از ميانه تا انتهاي مسیر بهره می‏برد. همچنين يك سيستم ثانويه و پشتيبان جستجوكنندهء حرارت نيز پيش‏بيني شده بود تا عمل هدفيابي را به هنگامي كه جستجوگر الكترواپتيكالي از يافتن هدف ناكام شود، به انجام برساند. تامكت شليك كنندهء اين موشك، از يك غلاف هدفياب بهره مي‏برد كه مجهز به يك رادار جلونگر و عقب نگر بود كه بدين جهت به هواپيما اين امكان را مي‏داد كه بدون نياز به پرواز به سمت هدف، آن را مورد شناسایی قرار دهد. در اواخر دههء 1980، مقرر شد از موشك AAAM بر ضد هواپيماهاي ساخت شوروي Tu-22M Backfire و Tu-160 Blackjack كه بمب‏افكن‏هاي دوربرد و مافوق‏صوت به شمار مي‏رفتند، استفاده شود. با اين حال، پس از پايان دوران جنگ سرد، برنامهء ساخت اين موشك به سال 1992 قبل از آنكه طرح و نقشه‏اي براي توليد انبوه در نظر گرفته شود، براي هميشه كنار گذاشته شد. اندك زماني قبل از لغو ساخت اين موشك، طرح رسمي ساخته شده به نام YAIM-152A جهت ساخت موشك درنظر گرفته شده طبق برنامهء AAAM اختصاص يافت. قبل از خاتمه يافتن طرح AAAM، نيروي دريايي ايالات متحده، نگاه مثبت خود را به نوع دوربرد موشك هوا به هواي AIM-120 AMRAAM (شايد موشك AIM-120C-7) جهت جايگزيني موشكهاي AIM-54 Phoenix ابراز داشت. موشكهاي دوربرد آمرام ويژهء نيروي دريايي، قرار است پس از به موزه فرستاده شدن جنگنده‏هاي موفق اف14 تامكت، از سال 2007 وارد سازمان خدمت در اين نيرو شوند. مشخصات: طول:12فوت قطر: هیوز-رایتون=23سانتی متر جنرال داینامکس=14سانتی متر وزن: هیوز-رایتون=300کیلو گرم جنرال داینامکس=172 کیلو گرم سرعت:3ماخ برد:بیش از 180 کیلومتر پیشرانه: هیوز-رایتون=ramjet engine/integral rocket جنرال داینامکس=multiple-pulse solid propllant rocket سرجنگی:30 تا 50 پوند مواد ترکشی چند تکه شونده ------------------------------------------------------ منبع:centralclubs.com

با سلام خدمت عزیزان و خوانندگان میلیتاری چندی است که در کشور سخن از خریداری هواپیماهای روسی توپولفTu-204 به میان می رود... البته تاریخچه این مذاکرات برای خرید و حتی انتقال تکنولوژی و ساخت این هواپیما در کشور به چند سال پیش بازمی گردد. ولی با توجه به حوادث تلخ اخیر به نظر می رسد که اخیرا این مساله صورت جدی تری به خود گرفته است. خبرهای رسیده حاکی است که کاندیدای اول برای خرید این نوع هواپیما، هواپیمایی جمهوری اسلامی (هما) است و تهداد 35 فروند مدل 100 را سفارش داده که باید دید که در تصویر کلان آینده «هما»، این هواپیما چه جایگاهی دارد و چگونه قرار است با سیستم فعلی مدیریت، آموزش، عملیات و تعمیر و نگهداری این مجموعه تطبیق پیدا کند.... به همین دلیل پس از کسب اجازه از دوست عزیزم سعید برای ارسال مطالب هواپیماهای 204 و 154 تصمیم بر معرفی این هواپیمای فوق العاده مجهز و زیبا گرفتم...امیدوارم مورد توجه عزیزان قرار گیرد... .... در سال 1986 سه هواپیمای جدید مسافربری روسی به نمایش گذاشته شدند.یکی از این هواپیما ها که برای خدمت در خط هوایی آئروفلوت در دهه 1990 پیش بینی شده بودند،توپولف 204 بود. [align=center] توپولف 204 مدل 300 [/align] توپولف 204 که به بویینگ 757 روسی شهرت یافته،ابعاد مشابهی با 757 دارد،ولی پسگرایی بالهایش کمی کمتر است.در ساختار توپولف 204 از مواد مرکب و کامپوزیتی استفاده زیادی شده تا از وزن هواپیما کاسته شود.این وزن بهینه،به همراه موتور های کم مصرف،بازدهی سوختی قابل توجهی در این طرح جدید توپولف داشته است.بالهای 204 به هوابرهای فرابحرانی مجهز است و علاوه بر نسبت منظری زیاد و پسگرایی متوسط،ته بالهایی هم دارد(راحتترین راه تشخیص 757 و 204 از هم همین ته بالها است که 757 ندارد).توپولف 204 به سیستم پیشرفته پرواز با سیم مجهز شده و به جای فرمان کنترل،با اهرم های مرکزی هدایت میشود. [align=center] توپولوف 204 در حین فرود [/align] پیش نمونه این هواپیما برای نخستین بار در 2 ژانویه 1989 به پرواز درآمد.تولید مدل پایه این هواپیما در 1994 آغاز شد و در 12 ژانویه سال 95 گواهینامه صلاحیت پروازی را دریافت کرد.در سال 1994 اعلام شد نمونه هایی از 204 با بدنه کوتاهتر در حال طراحی است .این طرحها شامل نوع نزدیک برد/میان برد برای حمل 166 مسافر و نوع دور برد برای حمل 99 تا 160 مسافر است که آنها را 224 و 234 نامیدند. [align=center] کابین پیشرفته 204 [/align] چند ويژگي مهم و برجسته­اي که طراحان اين هواپيما بر آن تاکيد دارند عبارتند از ارتفاع کابين،ایمنی، مصرف سوخت و قيمت پايين هواپيما کابين هواپيما با توجه به سفارش مشتريان به اشکال مختلف قابل ارائه است که نوع تک کلاس با 212 مسافر و دو کلاس و سه کلاس با 164 تا 193 مسافر از جمله ­ي آن­هاست. [align=center] مدل آواکس 204 [/align] ---- قیمت در سال 2000 : 40 میلیون دلار ---- مشخصات فنی مدل پایه ----- نیروگاه - دو موتور توربوفن Aviadvigatel PS-90A بیشترین توان موتور: 158.3 KN ابعاد بیرونی نسبت منظری بال : 9.6 زاویه پسگرایی بال: 20 درجه دهانه دم افقی: 15 متر طول: 46 متر ارتفاع: 14 متر ابعاد درونی طول کابین: 30 متر بیشترین عرض کابین: 3.5 متر بیشترین ارتفاع کابین: 2.2 وزن ها بیشترین وزن سوخت: 24 تن بیشترین بارمزد: 21 تن بیشترین وزن برخاست: 94.6 تن بیشترین بار بال: 518 کیلوگرم بر مترمربع عملکرد پروازی سرعت کروز (در ارتفاع 12 کیلومتر): 830 کیلومتر بر ساعت برد (با بیشترین بارمزد): 2900 کیلومتر - خدمه پروازی شامل 2 نفر با یک مهندس پرواز احتمالی در عرشه پرواز -احتمال تدارک صندلی چهارم برای مدرس پرواز یا ناظر در عرشه ظرفیت حمل مسافر: 190-214 نفر انواع مدل ها: TU-204C: نوع باربریTU-204 می‌باشد. تمام مشخصات آن مشابه TU-204می‌باشد به جز موارد زیر: OEW (وزن عملکردی خالی):kg 58500 MTOW (وزن برخاست بیشینه): kg 103000 برد:2321 مایل دریایی. با حداکثر مقدار سوخت دارای بردی برابر 3671 مایل دریایی است. TU-204-100: این نسخه دارای گنجایش مسافر بیشتر و نیز حجم سوخت قابل حمل افزونتر در داخل بال است ولی از لحاظ نوع موتور و مقدار گنجایش بار تغییری نکرده است. MTOW(وزن برخاست بیشینه):kg 103000 OEW (وزن عملکردی خالی):kg 58500 برد: 2321 مایل دریایی TU-204-100C: مشابه TU-204-100 است و هواپیمای باربری می‌باشد . ماکزیمم بار قابل حمل در این نسخه با کاهش برد، افزایش یافته است. TU-204-120: تمام مشخصات این هواپیما به جز موارد زیر مشابهTU-204-100 است. موتور: Rolls-Royce RB211-535-EA OEW (وزن عملکردی خالی):kg59300 برد:2213مایل دریایی نمونه اولیه این هواپیما در 14 اوت 1992 پرواز کرد واولین هواپیمای تولیدی از این نوع در 7 مارس 1997 به پرواز درآمد. گواهینامه روسی را با محدودیت هایی در 16 جولای 1997 وسپس به طور کامل یک سال بعد دریافت کرد. TU-204-120C: این نوع هواپیما مشابه TU-204-100 می‌باشد با این تفاوت که دارای موتورهای Rolls-Royce RB211-535-EA است. مشخصات عملکردی این هواپیما مشابه TU-204-120 است به جز موارد زیر: برد: 1808 مایل دریایی ،برد با حداکثر سوخت 3542 مایل دریایی. اولین پرواز این هواپیما در 10 نوامبر 1997 انجام گرفت واین هواپیما گواهینامه خود را به طور کامل در اوت 1998 دریافت کرد. این نوع هواپیما دارای وزن زیادی بوده و توانایی حملkg 30000 بار را دارد. [align=center] نحوه چیدمان صندلی های هواپیما(تک کلاسه و معمولی) [/align] TU-204-122: مشابه TU-204-120 با آلات دقیق غربی ساخت Rokwell-collins می‌باشد که تاکنون فروند تولیدی از این نوع هواپیما ساخته نشده است. TU-204-200: مشخصات این هواپیما به جز در موارد زیر مشابه TU-204-100 است. OEW (وزن عملکردی خالی):kg59000 MTOW (وزن برخاست بیشینه): kg 110750 برد: 2591 مایل دریایی در این نوع ، وزن سوخت قابل حمل در بال به مقدار کمی افزایش یافته و دارای ارابه های فرود قویتری می‌باشد . توانایی حمل 212 مسافر در 2کلاس را دارد. یک نمونه از این هواپیما ،مدل باربری TU-214 است که در ادامه این نوشتار توضیحات این هواپیما نیز آورده شده است. TU-204-P: هواپیمای گشت‌زنی نظامی است . در ژانویه 1997 روسیه اعلام کرد که نیروی دریایی روسیه نوع ضد ناو این مدل از TU-204 را جایگزین II-38, BE-12 می‌کند. TU-204-220 : مشخصات این هواپیما به جز موارد زیر مشابه TU-204-200 است. موتور:Rolls-Roy=RB211-535-E4 ویا RB211-535-F5که قابلیت تولید191.7 kN تراست را دارد. در برخی از انواع این هواپیما PW2240 با قابلیت تولید 185.5kN تراست نیز به مشترین این هواپیما پیشنهاد می شود. برد: 2483 مایل دریایی TU-204-200C: هواپیمای باربری مشابه TU-214 TU-204-220C: نوع باربری TU-204-220 است. TU-204-222: مشابه TU-204-220 با آلات دقیق غربی ساخت Rockwellاست. TU-204-230: دارای موتورهای توربوپراپ Samara NK-93 بوده که قابلیت تولید 176.5KN تراست را دارند.درJanes 2002-2001 ذکر شده این پروژه در مراحل اولیه خود می‌باشد. TU-204-Bussiness Jet: این هواپیما در سال 1998 باید به پرواز درمی‌آمد اما پروژه آن باشکست روبه رو شد. TU-204-300: دارای سیستم های خودکار پیشرفته تری است. نسبت به TU-204 اصلی برد بیشتر و طول کوتاهتری دارد. طول این هواپیما تقریبا ft20 کوچکتر ازTU-204 اصلی است. دارای دو نوع می‌باشد. نوع سنگینتر که دوربرد است. این نوع دارای موتورهایPS90A2 است که تراستی معادلN103000 تولید می‌کند و برد آن با 144 مسافر 5000 مایل دریایی است. نوع سبک‌تر که تراست تولیدی توسط موتورهای این نوع، N89000 بوده و برد آن با 144 مسافر، 1900 مایل دریایی است.طول باند مورد نياز سري300 معادل 2500 متر است که اين مقدار براي بقيه مدل­ها 2250 متر است. [align=center] توپولوف 204 میتواند در شرایط بد جوی هم پرواز کند [/align] TU-204-400 : مشخصات این نوع TU-204 در موارد زیر متفاوت از TU-204 اصلی است. گنجایش: 240 مسافر MTOW (وزن برخاست بیشینه): kg 120000 TU-204-500: نوعی از TU-204-300 می‌باشد که برای مسیرهای کوتاه‌تر بهینه شده است.و مشخصات آن در موارد زیر متفاوت از TU-204-300 می‌باشد. طول بدنه : 52 متر سرعت کروز: 84 / 0 ماخ [align=center] کابین 204 مجهز به نمایشگر های چند کاره و سیستم پرواز با سیم [/align] TU-224: مشخصات این هواپیما به شرح زیر است. گنجایش : (برد متوسط) 144 مسافر (دوربرد) 160-99 مسافر موتور: RB211-535E4 طول : .2m40 MTOW(وزن برخاست بیشینه): kg 11075 برد: 3617 مایل دریایی [align=center] صندلی های تک کلاسه توپولف 204 [/align] : TU-234 دارای سه نوع ، کوتاه برد ، برد متوسط و دوربرد است و نوع دیگری ازTU-204-300 می‌باشد. مشخصات آن در موارد زیر متفاوت از TU-204-300 می‌باشد. MTOW (برد کوتاه): kg 84800 (برد متوسط، دوربرد)000 kg 103 برد کوتاه برد : 1995 مایل دریایی برد متوسط : 3585 مایل دریایی بیشترین برد : 3885 مایل دریایی TU-214: این مدل از این هواپیما نسبت به نوع اصلی سنگین‌تر و کارآمدتر می‌باشد. دارای کابین قابل تغییری است که به‌راحتی می‌توان آن را به کابین مناسب برای مسافران ، بار و ترکیبی از بار ومسافر تبدیل نمود. این هواپیما برای پرواز در مسیرهای متوسط بهینه شده و به ادعای سازنده در کلاس خود ارزان‌ترین هواپیما است. این هواپیما دارای پیکربندی های متفاوتی به شرح زیر است : ـ پیکربندی استاندارد آن برای 164 مسافر در 2 کلاس با برد استاندارد 3600 مایل دریایی - نوع دوربرد با مخزن سوخت اضافی برای 4400 مایل دریایی و 164 مسافر در دو کلاس - نوعVIP با برد 4900 مایل دریایی - TU-214C: نوعی که به سرعت قابل تغییر به باربری و مسافربری دو کلاسه می‌باشد. به طور کلی طراحی این هواپیما براساس TU-204-200 بوده که تولید آن درسال 1995 به صورت عمومی اعلام گردید. گنجایشی معادل 16 مخزن بارLD3 و ظرفیت 30 مسافر و یا 6 مخزن بار و ظرفیت 130 مسافر را داراست. نمونه اولیه آن در 5 فوریه 1996 آماده پرواز گردید و اولین پرواز آن در 21 مارس 1996 انجام گرفت . در سال 1998 به آن گواهی‌نامه موقت تعلق گرفت و در همان سال موتور غربی PW2037 به عنوان سیستم پیشران جایگزین در این هواپیما مورد استفاده قرار گرفت . [align=center] صندلی های معمولی توپولف 204 [/align] TU-214C: همانطور که در توضیحات بالا ذکر شد ، نوع باربریTU-214 است که در سال 2002 عرضه گردیدو در مشخصه زیر متفاوت از TU-204 اصلی است OEW(وزن عملکردی خالی): kg 57000 TU214D: نوع دوربرد با ظرفیت 150 مسافر می‌باشد که اولین بار در اواسط 2002 عرضه گردید. دارای مخزن سوخت کمکی در زیر کابین می‌باشد. در سال 2003 گواهی‌نامه خود را دریافت نمود. TU214VSSN: ازنوع VIP بوده و کارخانه سازنده آن را برای جابه جایی مدیران روسی عرضه کرده است.اولین پرواز این مدل در 22جون 2002 انجام شد _____ مراجع: مواردی را هم خودم اضافه کردم... مرجع 1 مرجع 2 مرجع 3 موفق باشید

با سلام خدمت تمامی عزیزان میلیتاری بعد از چند روز تاخیر ادامه مقالات بخش هلیکوپتر ها را از سر میگیریم.مقاله امروز درباره کاموف-32 هلیکس.سی است و امیدوارم مورد توجه عزیزان قرار گیرد... -------- پس از مرگ کاموف در 24 نوامبر 1973،سرگئی میخائف 36 ساله جانشین او شد و مدیریت برنامه ناتمام کاموف-32 را، که توسط طرح قبلی کاموف-27 بود،به عهده گرفت.در این دوران،به دلیل توسعه و بهره برداری از شمالی ترین نواحی روسیه،نیاز مبرمی به یک هلیکپتر دوربرد قابل استفاده در تمامی شرایط جوی وجود داشت تا برای شناسایی کوه های یخی استفاده شود.البته هدف اصلی از طراحی 32 تخلیه محموله هایی تا وزن 5 تن از کشتی به ساحل بود و هیچیک از هلیکوپتر های آن زمان شوروی توانایی چنین کاری را نداشت.همچنین طبق برنامه،کاموف 32 بایستی به شکل یک جرثقیل پرنده طراحی میشد تا در امور نصب خطوط انتقال قدرت برق و کارهای عمرانی هم مفید باشد. برای نخستین بار در هشتم فوریه 1981 نشریه ارتش سرخ گزارش خلاصه ای از ساخت هلیکوپتر جدید کاموف-32 را منتشر کرد و شروع تولید آن را اعلام کرد.اولین پرواز این هلیکوپتر در 1976 یا 1977 انجام گرفت، و تولید آن در 1980 آغاز شد.سازمان ناتو که قبلا کاموف-27 را هلیکس نامیده بود،طرح جدید را هلیکس.سی نامگذاری کرد. کاموف-32 با یک نفر خلبان پرواز میکرد و اهرم های کنترل و صفحه آلات دقیق فقط برای صندلی سمت چپ کابین(خلبان) در نظر گرفته شده بود.این هلیکوپتر قابلیت پرواز در شب را داراست و بنا به ادعای سازنده اش، حتی در بدترین شرایط جوی قطب شمال،چه روز و چه شب قدر به پرواز است.بنابراین،قطعا هیلکس به تجهیزات کامل الکترونیکی و سیستم های حرارتی ضد یخ برای تیغه های پروانه،مجرا های ورودی هوا و پنجره ها مجهز است.همچنین سیستم خلبان خودکار کاموف-32 به کمک یک جهت یاب الکترومکانیکی و یک سیستم کنترل کننده،اجرای مانور تقرب و پرواز ایستا را بدون نیاز به دخالت خلبان میسر میکند. --------- انواع مدل ها:[/b] Ka-32A : مدل ارتقا یافته پایه Ka-32A1 : مدل آتش نشانی Ka-32T : مدل همگانی،قابل استفاده به عنوان آمبولانس یا جرثقیل هوایی Ka-32S : مدل دریایی Ka-35K : جرثقیل هوایی -------- کاربران روسیه،بلغارستان،یمن ---- مشخصات فنی مدل T ----- نیروگاه - دو موتور توربوشفت کلیموف TV3-117V بیشترین توان موتور: 1.63 KW ظرفیت کل مخازن سوخت درونی: 3.000 لیتر ابعاد قطر پروانه ها: 15.9 متر طول: 11.3 متر ارتفاع: 5.4 متر وزن ها بیشترین بارمزد: 4.000 کیلوگرم (درونی) 5.000 کیلوگرم (بیرونی) بیشترین وزن برخاست: 11 تن عملکرد پروازی بیشترین سرعت افقی: 250 کیلومتر بر ساعت بیشترین سرعت کروز: 230 کیلومتر بر ساعت سقف پرواز خدمتی: 5 کیلومتر سقف پرواز ایستا: 3.5 کیلومتر برد: 800 کیلومتر بیشترین مداومت: کمتر از 5 ساعت - خدمه پروازی شامل خلبان و ناوبر در عرشه پرواز مجهز به سیستم تهویه - قادر به حمل بار یا 16 نفر مسافر در کابین اصلی[/color] [align=center][/align] [align=center]در صورت استفاده از این مطلب،درج نام نویسنده و سایت الزامی میباشد[/align]

[b]. [align=center][size=24][color=brown]Pratt & Whitney FW119[/color][/size] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-Pratt_%2526_Whitney_F119.JPEG[/img][/align] [color=darkblue]پیشرانه مدرن و قدرتمند F-119 ساخت شرکت پرات اند ویتی ایالات متحده یک موتور توربوفن پیشرفته میباشد که جهت استفاده در جنگنده پیشرفته تاکتیکی F-22 Raptor طراحی شده است.این موتور با در اختیارداشتن تراستی برابر 160 کیلونیوتن یکی از قدرتمند ترین پیشرانه های هم رده خویش بوده و میتواند هواپیمای F-22 را در پرواز سوپرکروز به سرعتی بیش از 1.5 ماخ برساند.این پیشرانه از تکنولوژی تغیر مسیر رانش دو بعدی نیز بهره میبرد.این تکنولوژی این امکان را به رپتو میدهد تا خروجی هایش را تا ±20° به بالا و پیایین منحرف کند.از این موتور مشتقاتی با نام F-135 با نیروی رانش حدود 180 کیلونیوتن نیز برای استفاده در جنگنده F-35 JFS ساخته شد. [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/f-22-raptor-12%7E0.jpg[/img][/align] این موتور از کمترین تعداد قطعات استفاده میکند و حدود 40% نسبت به سایر پیشرانه ها قطعات کمتری دارد.این ویژگی مثبت باعث بالا رفتن عمر مفید موتور و افزایش فواصل بین تعمیرات اساسی موتور و نیز کاهش دردسر های تعمیراتی میشود.در حال حاضر بر روی کاغذ رپتور کم سرعت ترین هواپیمای امروزی است.اما نباید فراموش کنیم که رپتور میتواند بدون پس سوز،سرعت بالایی گرفته و بدون نگرانی از پایان سوخت، ماموریت های محوله را انجام دهد.در این موتور از ديسك هاي تيفه اي پیشرفته و کمپرسور محوری جریانی مدرن استفاده شده است که ثبات تراکم بالایی دارد همچنین تمامی کنترل های پیشرانه در تمام شرايط پرواز توسط کامپیوتر کنترل میشود. [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/engine5.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/mURI_temp_c10ef0d0.jpg[/img][/align] -------- ویژگی های عمومی --------- نوع: توربوفن سوپرسونیک طول: 5.1 متر قطر: 1 متر وزن خشک: 3.900 پوند اجزای سازنده کمپرسور: دو تکه ای - دور معکوس - کمپرسور محوری جریانی - ضریب منظر پایین توربین: محوری جریانی - دور معکوس نازل تغیر رانش: دو بعدی واگرا/همگرا کارایی حداکثر تراست: 160 کیلونیوتن با پس سوز نسبت رانش به وزن: 9:1 [/color] [align=center] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/pw119.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_raptor34.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/Axial_compressor%7E0.gif[/img] [color=red]نویسنده و مترجم: ابراهیم چنعانی در صورت اسفاده از این مطلب،درج نام نویسنده و لینک سایت میلیتاری الزامی است.[/align][/color][/b]

موشک اسرائیلی جریکو 1 موشك جريكو 1 يك موشك برد كوتاه است,متحرك,يك موشك سوخت جامد.در عملكرد اوليه براي ضربه زدن به دشمنان و همسايه هاي مجاور اسرائيل توانست كلاهك را به سر جنكي متعارف ,شيميايي و اتمي مجهز كند. در مورد جريكو 1 اعتقاد بر اين بود كه اين موشك در سال 1962 و با كمك كمپاني فرانسوي Marcel-Dassaultتوليد گشت.( Marcel-Dassault=شركت تحقيقات هواوفضاي فرانسه). باور اوليه بر اين بود كه در بين سال هاي 1965 و 1968 بيش از شانزده مورد پرتاب براي تست انجام گرفته است كه ده پرتاب با موفقيت انجام شده.در سال 1973 اين موشك وارد سرويس شد و در مجتمع زير زميني زكريا در جنوب غربي تل اويو نسخه اصلي ان گسترش يافت. در اولين صف اريايي جريكو 1 كه براي اسرائيل بسيار مهم بود توانست به شايستگي با به همراه داشتن كلاهك هسته اي جلوي حمله ديگر كشورها را بگيرد.بهرحال اسرائيل شروع كرده بود و اين اولين جنگ افزار هسته اي ان بود.بنابر اين جريكو 1ميتوانست به عنوان يك سلاح بازدارنده و به عنوان سلاحي براي ترساندن ديگر كشورها مورد استفاده قرار گيرد.برد موشك جريكو 1 به قدري بود كه برخورد كند به شهرهاي دشمن مانند دمشق وقاهره و براي انها ايجاد خطر كند.درشب جنگ سال 1973,مانع حملات سوريه و مصر در مواقع بحراني گشت. بيشترين برد موشك جريكو 1 تقريبا 500 كيلومتر(310 مايل) بود وبيشترين بار مفيد كه قابل حمل بود 650 كيلوگرم بود.بر طبق شواهد كلاهك ان قابليت حمل 450 كيلوگرم مواد منفجره خطرناك و يك كلاهك 20 كيلوتني را داشت.با نظر به اينكه اين موشك مقدار بار كمي را حمل ميكرد و عملكرد مطلوبي نداشت تلاشها براي ساخت مدلهاي جديدتري از ان ادامه يافت.وزن پرتاب اين موشك 6700 كيلوگرم و طول ان برابر 4/13 متر بوده و قطر ان 8/0 ميباشد و از يك موتور 2 مرحله اي سوخت جامد براي پرتاب استفاده ميكند.موشك مي تواند از سكوهاي ثابت و متحرك پرتاب شود. با ساخته شدن موشك جريكو 2 عمر عملياتي موشك هاي جريكو 1 پايان يافت و از سرويس خارج شدند. مشخصات: كشور:اسرائيل باهمكاري كشور:فرانسه نام ثبت شده: YA-1 كلاس:SRBM جايگاه:متحرك طول:13.40 متر قطر:0.80 متر وزن پرتاب:6700 كيلوگرم تعداد كلاهك: تك كلاهك سر جنگي:450 كيلوگرم; هسته اي 20 كيلوتن, هيدروژني پيشرانه:2 مرحله اي سوخت جامد برد:500 كيلومتر وضعيت:از رده خارج شروع كار:1973-? ======================================== موشک اسرائیلی جریکو 2 موشك جريكو 2 يك موشك برد متوسط است,متحرك,يك موشك سوخت جامد.در عملكرد اوليه براي ضربه زدن به دشمنان و همسايه هاي مجاور اسرائيل توانست كلاهك را به سر جنكي متعارف ,شيميايي و اتمي مجهز كند. در مورد جريكو 1 اعتقاد بر اين بود كه اين موشك در سال 1962 و با كمك كمپاني فرانسوي Marcel-Dassaultتوليد گشت.( Marcel-Dassault=شركت تحقيقات هواوفضاي فرانسه). باور اوليه بر اين بود كه در بين سال هاي 1965 و 1968 بيش از شانزده مورد پرتاب براي تست انجام گرفته است كه ده پرتاب با موفقيت انجام شده.در سال 1973 اين موشك وارد سرويس شد و در مجتمع زير زميني زكريا در جنوب غربي تل اويو نسخه اصلي ان گسترش يافت. مشخصات: كشور: اسرائيل باهمكاري كشور: افريقاي جنوبي نام ثبت شده:YA-3 كلاس: MRBM جايگاه: متحرك طول: 14.00 متر قطر: 1.56 متر وزن پرتاب: 26000 كيلوگرم تعداد كلاهك: تك كلاهك, 1,000 كيلوگرم سر جنگي: هسته اي 1 مگاتن, هيدروژني پيشرانه: 2 مرحله اي سوخت جامد برد: 1500 كيلومتر وضعيت: عملياتي شروع كار: 1990 =========================================== موشک اسرائیلی جریکو 3 جريكو 3 در حال توسعه است وبرنامه ريزي شده براي استفاده در حال 2005.(طبق برنامه ريزي در حال حاضر در حال خدمت ميباشد. اين موشك بهينه سازي شده موشك Shavit كه حمل كننده ماهواره است ميباشد.تخمين زده ميشود كه اين موشك بردي برابر با 4800 تا 6500 كيلومتر داشته باشد.(2982 تا 4038 مايل). جريكو 3 كل خاور ميانه را با كلاهك هسته اي خود در دسترس دارد.در جنگ بعدي اسرائيل و اعراب,جريكو 3 و در دسترس قرار ميدهد حمله هسته اي را براي دفاع از اسرائيل. برد موشك جريكو 3 و همچنين سرعت و فشردگي كلاهك ان براي نبردهاي نزديك ان را قادر ميسازد كه از پدافند ضد بالستيك عبور كرده و منطقه عملياتي را پوشش دهد. جريكو 3 تقريبا برد حداكثري بين 4800 تا 6500 كيلومتر دارد همراه با سرجنگي به وزن 1000 تا 1300 كيلوگرم كه ميتواند مجهز به كلاهك هسته اي به وزن 750 كيلوگرم يا 2 و 3 كلاهك هسته اي با بازده كمتر.داري پيشرانه پرتاب با قدرت برابر 29000 هزار كيلوگرم و طول برابر 5/15 متر وقطري برابر 56/1 متر.موتور اين موشك 3 مرحله اي بوده و از سوخت جامد استفاده ميكند.گمان ميرود جريكو 3 يك موشك هدايت شونده است و كلاهك ان از رادار هدايت شونده استفاده ميكند و توان شليك از سيلو و ماشين متحرك را دارد. مشخصات: كشور: اسرائيل باهمكاري كشور : YA-4 كلاس: IRBM جايگاه: متحرك طول: 15.50 متر قطر: 1.56 متر وزن پرتاب: 29000 كيلوگرم تعداد كلاهك:تك كلاهك, 1,000 to 1,300 كيلوگرم سرجنگي: 750 كيلوگرم; هسته اي پيشرانه: 3مرحله اي سوخت جامد برد: 4800-6500 كيلومتر وضعيت: تکامل يافتن شروع كار: 2005 ============================= منبع

[align=center][color=brown][b]Pratt & Withney PW1120[/b][/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/82bbdfd4lpfqrat8x87.jpg[/img][/align] [b] [color=darkblue]موتور PW1120 یک موتور Turbofan ساخت Pratt & Whitney و نمونه توسعه یافته موتور F100 میباشد. این موتور در ابتدا بر روی یک فروند جنگنده F-4E نصب گردید و پس از آن در پروژه نافرجام ساخت هواپیمای اسرائیلی IAI Lavi مورد استفاده قرار گرفت. توسعه: توسعه و طراحی موتور PW1120 برای اولین در ماه June سال 1980 و به سفارش نیروی هوایی اسرائیل (IDF/AF) آغاز گردید. در این نمونه بخش هایی همچون: گیربکس, پمپ سوخت, کانال های کنار گذر و سیستم های کنترل الکترونیکی تنها با اندکی تغییرات, تماما" مشابه F100 میباشند. از جمله اجزا و مزایای منحصر بفرد در موتورهای PW1120 میتوان به مواردی همچون: کمپرسورهای کم فشار با قطر کم, توربین های تک مرحله ای و خنک شونده و نازل های سبک وزن اشاره داشت. اولین آزمایش بر روی نمونه مقیاس کامل, در June سال 1982 انجام گردید و در August سال 1984 اولین اجازه پرواز برای PW1120 صادر شد. بیش از 70% قطعات PW1120 با F100 مشابه میباشند و این امر بخش اعظمی از نیازهای نیروی هوایی اسرائیل به قطعات یدکی این موتور را تحت لیسانس و خدمات کمپانی Bet-Shemesh Engines Limited مرتفع میساخت. [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/iiqq0hd3hjt8c741ydbq.jpg[/img][/align] کمپانی IAI طی یک پروژه تحقیقاتی بر روی ارتقاء بخش هایی از موتور و سازه F-4 اقداماتی به عمل آورد. در ین پروژه یک عدد موتور PW1120 در Nacelle سمت راست (جایگاه مخصوص موتور) یک هواپیمای F-4E-32MC نیروی هوایی اسرائیل قرار گرفت و آزمایشاتی بر روی آن صورت پذیرفت. این هواپیما بعدها با نام چکش سنگین و یا Super Phantom نام گرفت. هدف از انجام این آزمایشات بدست آوردن نتایج و پاسخ های مرتبط با استفاده از PW1120 بر روی هواپیمای Lavi بود. قدرت این موتور کمی بیشتر از موتورهای J79-GE-17 که بطور استاندارد بر روی F-4E نصب میگردند میباشد. [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/lbwt6roszxt7c5gt77y.jpg[/img][/align] در ماه April سال 1987بر روی همان هواپیمای F-4E دو موتور PW1120 نصب گردید و در همان تاریخ نیز اولین پرواز این نمونه به انجام رسید. این تجربه بسیار موفقیت آمیز بود و هواپیمای Kurnass 2000 با استفاده از موتور PW1120 و بدون استفاده از پس سوز توانست به سرعت 1 ماخ دست یابد. این میزان 17% بهتر از نمونه های استاندارد F-4 میباشد. این هواپیما نهایتا" در سال 1987 و در نمایشگاه هوایی پاریس, در معرض دید عموم قرار گرفت. [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/5j6yu7vf1f2b4fi6sp4i.jpg[/img][/align] ============================= کاربران: IAI Lavi Kurnass 2000 مشخصات: نوع موتور: Turbofan همراه با پس سوز طول: 13.5 فوت قطر: 3.35 فوت وزن خالی: 1292 کیلوگرم کمپرسور: جریان محوری همراه با 3 فن و 10 تیغه نسبت کنارگذر: 0.36 به 1 توربین: 2 عدد کم فشار و 2 عدد پر فشار ============================== ترجمه, تالیف و تنظیم: CAPTAIN PILOT منبع: http://en.wikipedia.org [url=http://www.centralclubs.com/pratt-withney-pw1120-iai-lavi-t75246.html]Centralclubs منبع[/url] [/b]============================== [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/ntbm0fia4vh0c00qll6q.jpg[/img][/align] [/color]

[color=darkblue]سلام متاسفانه فرصت مطالعه نظرات دوستان عزیز رو نداشتم.اما خبری رو اکنون مشاهده کردم که فکر کنم نتیجه گیری مناسبی برای این بحث شما عزیزان باشد.گرچه دوستان رعایت انصاف رو خصوصا در نظرسنجی نکردند،اما به هر حال امیدوارم بحث با این خبر ختم شود. [b]روزنامه الریاض چاپ عربستان چند روز پیش اقدام به انتشار یک گزارش تصویری کرد و در آن قدرت بالای! نظامیان خود را به تصویر کشید.[/b][/color] [color=red][b]چند روز پس از این اقدام بود که سفیر عربستان در قاهره نیز با دیدن این تصاویر، دچار توهم شد و حرف‌هایی را در زمینه اعمال قدرت نظامی علیه ایران مطرح کرد که به نظر می‌رسد باید درستی یا نادرستی این حرف‌ها را با نگاهی به تصاویر یادشده قضاوت کرد.[/b][/color] [color=darkblue]این سه تصویر در سایت روزنامه «الریاض» منتشر شده‌اند: [align=center][img]http://www.tabnak.ir/files/fa/news/1390/1/24/89866_280.jpg[/img][/align] - در تصویر فوق نظامیان عربستانی در حالی که تجهیزات نظامی پیشرفته! خود را منقوش به عکس شاه 87 ساله خود کرده‌اند، آمادگی خود را برای رفتن به جنگ اعلام می‌کنند. [align=center][img]http://www.tabnak.ir/files/fa/news/1390/1/24/89867_650.jpg[/img][/align] در این تصویر توانایی نظامیان عربستانی در اتخاذ روش‌های مختلف(!) برای تیراندازی به سمت بادکنک‌ها به نمایش گذاشته شده است! [align=center][img]http://www.tabnak.ir/files/fa/news/1390/1/24/89868_184.jpg[/img][/align] این تصویر نیز مربوط به یکی از تمرینات مخصوص کماندوهای آل سعود است. آنها با برعکس گرفتن اسلحه تمرین می‌کنند که چگونه در صحنه جنگ؛[b] پشت به دشمن و رو به میهن فرار کنند[/b]. همانطور که در تصویر مشاهده می‌شود، اساسا در بین نظامیان آل سعود تیراندازی به سمت بادکنک و سایر هدف‌های مهم به همین شکل انجام می‌شود. نظرات کاربران: - اقا اینا چطور از فاصله 2کیلومتری بادکنک به این کوچکی و با این رنگ نامشخص رو هدف میگیرند؟؟! واقا تهجب اوره من میترسم از اینا -اقا اون مشکیا به بادکنک که شلیک نمیکنن! دارن به اون سیبل در فاصله یک تا دومتری شلیک میکنن فکر کنم اگه به هدف بزنن اونوقت اون بادکنک ها رو بهشون هدیه میدن!!! -به اين ميگن ارتش باد كنكي [/color] [url=http://www.tabnak.ir/fa/news/158386/%D9%82%D8%AF%D8%B1%D8%AA-%D9%86%D8%B8%D8%A7%D9%85%DB%8C-%D8%AE%DB%8C%D8%B1%D9%87%E2%80%8C%DA%A9%D9%86%D9%86%D8%AF%D9%87-%D8%B9%D8%B1%D8%A8%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86!-+%D8%B9%DA%A9%D8%B3]منبع[/url]

[color=darkblue]با سلام لطفا یک لینک معتبر و سالم از مطلب ارائه بدید تا منتقل شود. [/color]

[align=center]AN/APG-66 F-16 Radar System [/align] رادار AN/APG-66 یک رادار پالس داپلر طراحی شده مخصوص جت جنگنده اف-16 فالکون هست که نمونه ی توسعه داده شده ی رادرا WX-200 وستینگهاوس است.این رادار برای عملکرد با موشک های اسپارو- موشک میان برد پیشرفته ی آمرام و موشک کوتاه برد سایدویندر طراحی شده است. کار طراحی اولیه در 1960 شروع شد و پیشرفت به سمت رادار WWX-200 پیش میرفت.توسعه ی رادار APG-66 در سال 1975 آغاز شد و چهار سال بعدیعنی در 1979 قابلیت استفاده موثر رادار در اف-16 دست یافتی شد. [align=center][/align] این رادرا از رادار AN/APG-65 جنگنده ی اف-18 قابلیت های کمتری دارد اما وزنش کمتر و برای بدست آوردنش هزینه ی کمتر و در هواپیما فضای کمتری را اشغال می کند.رادار APG-66 از یک آنتن آرایه ایی مسطح دو وجهی استفاده می کند که در دماغه هواپیما قرار گرفته و 4 فرکانس عملیاتی دارد که در باند I و J کار می کنند.رادار از قسمت های واحد کوچک شامل: * آنتن / *فرستنده / * واحد فرکانس رادیویی توان پایین/ * پردازش دیجیتال سیگنال DSP/ * کامپیوتر و * پانل کنترل تشکیل شده است.این سیستم 10 مد عملیاتی دارد که به هوا به هوا , نمایش هوا به سطح و ساب مد ها ( زیر حالت ها ) تقسیم شده است. حالت هوا به هوا جستجو و درگیری را شامل است که دو مد چندین تغییر دارند به عنوان مثال حالت جستجو شامل RWS/TWS/LSR و VSR است. 6 مد نمایش هوا به سطح هم شامل: نقشه زمینی پرتو واقعی / نقشه زمینی پرتو واقعی منبسط شده / تیز کردن پرتو داپلر / موج رادیویی برای هدایت هواپیما و حالت دریایی است. همچنین APG-66 ساب مد های ثابت و انتخابی نیز دارد.تغییر سایز آنتن از نمونه کوچک در A-4 های ارتقا داده شده ی ارتش نیوزلند , به آنتن بزرگتر در نمونه APG-66J برای جنگنده های فانتوم E ارتش ژاپن مشاهده می شود. سیستم نمایش شامل: پانمل کنترل / نمایشگر سربالا HUD و نمایش رادرا و چند سیستم دیگر است.واحد LRU ( مجموعه خط قابل تعویض) اجازه ی کوتاه شدن زمان متوسط برای تعمیر یا MTTR را می دهد به طوری که به آسانی می توان قطعات را تعویض کرد و دیگر درگیر ابزار و تجهیزات خاص نشد.وستینگهاوس 115 ساعت را برای مشخصه یMTBF رادرا AN/APG-66 تعیین کرده است گرچه متوسط خدمتی 97 ساعت می باشد. توسعه: سری AN/APG-66 با پسوند (V) یک نمونه از رادار های پالس داپلر APG-66 هستند با یک واحد قابل تعویض LRU ی SDP یا پرداشگر سگنال اطلاعات که جایگزین کامپیوتر های APG-66 شده است. SDP وظائف ترکیب شده اش را با حافظه ی بیشتر , قابلیت توان عملیاتی بیشتر و سرعت پردازش بیشتر انجام می دهد. لازم به ذکر است که نمونه های سری (V) دارای برد کشف بیشتری به اندازه ی 20% نسبت به نمونه ی APG-66 هستند. سری ( V) همه ی مد های عملیاتی APG-66 را دارد علاوه برآن 12 مد به آن اضافه شده است: *TWS *آگاهی وضعیت دوبرابر هدف *نقشه برگ برگ شده *آگاهی وضعیت پیشرفته *رهگیری دقت بالا *نشانه ی هدف متحرک زمینی GMTI *رهگیری هدف متحرک زمینی GMTT * رهگیری هدف دریایی *آفند و پدافند اهداف چندگانه * تیز کردن پرتو خهای داپلر DBS و HRMAT این رادرا شامل 9500 قطعه است که در آن هیچ قطعه ی هیدرولیکی یا چرخی به کار نرفته است. [align=center] [/align] مشخصات تاکتیکی رادار AN/APG-66 کشور سازنده: ایلات متحده ی امریکا USA شرکت سازنده: وستیگنهاوس نوع آنتن: آریه ایی مسطح دو وجهی نوع رادار :ESA فرکانس عملکرد: باند I و J برد اسکن : بیش از 150 کیلومتر برد رهگیری: مد سربالا 72 کیلومتر مد سرپایین 34 کیلومتر وزن رادار: 134 کیلوگرم مساحت رادار: 0.1 متر مربع پهنای پرتو آنتن: 3.2*4.8 درجه طول سیستم: 74 سانتی متر عرض سیستم: 48 سانتی متر ماکزیمم زاویه اسکن آزیموت: +/- 60 درجه و +/-30 درجه و +/- 10 درجه ماکزیمم زاویه اسکن الویشن: +/- 60 درجه مشخصه ی MTBF : بین 100 تا 150 ساعت بکار رفته در هواپیماهای : F-16-A/F-16B/F-4EJ/A-4 و هاوک 200 تسلیحات همخوان با سیستم راداری: موشک اسپارو مدل های F/M/E - موشک میان برد پیشرفته ی آمرام- اسکای فلش- موشک پنگوئن-موشک میکا-موشک سایدویندر AN/APG-66 طراحی شده توسط وستینگهاوس و برای جنگنده اف-16 محصول لاکهید مارتین( جنرال داینامیکس) بود.AN/APG-68 به دنبال رادار APG-66 آمده است. تولید مجموع 2936 دستگاه از مجموعه رادار برای آینده پیش بینی می شود. نمونه های رادار AN/APG-66 این نمونه برای جت های اف-16 سری A و B طراحی شده بود. جدای از اسامی رسمی, رادار های زیر از شرکت نیز استفاده شده اند: AN/APG-66H , نصب شده بر روی هواپیمای هاوک-200 که آنتن کوچکتر داشت و قابلیت ها در این نوع تا حدودی کمتر شده بود. AN/APG-66J , رادار متناسب شده برای برنامه ی ارتقای فانتوم های F-4E ژاپن. AN/APG-66NT , نمونه رادار نصب شده بر روی هواپیمای T-39 نیروی دریایی. AN/APG-66NZ , رادار نصب شده تحت پروژه ی KAHU بر روی هواپیمای A-4 Skyhawk نیوزلند. نمونه های دیگر AN/APG-66SR,SS و AN/APG-66T که قابلیت رهگیری حین جستجوی اهداف چندگانه را داشت. AN/APG-66 (V)1 نمونه رادار توسعه داده شده برای جنگنده دفاع هوایی ADF اف-16, در این رادار اصلاحات زیر انجام شد: *بهبود کشف هدف کوچک *بهبود روشن سازی موج پیوسته مورد نیاز در موشک اسپارو. در این نمونه مد های استانداراد هوا به هوا به شرح زیر است: سر بالا – سر پایین- جستجو و رهگیری-رهگیری حین جستجو- رهگیری اتوماتیک . جستجوی جنگ هوایی AN/APG-66 (V)2 این نمونه رادار کنترل آتش FCR , بهبود داده شده ی نمونه ی قبلی و توسعه داده شده برای بروز رسانی میان دوره ی اف-16 است.این نمونه رادار با پردازشگر اصلاح شده و انتقال دهنده ی های فاز سریعتر, حافظه حجمی اضافه شده و یک فرستند با قدرت بیشتر مجهــــــــــــز شد. خصوصیات جدید در این رادار شامل: * امکان رهگیری 10 هدف حین جستجو *مــــد 6 شلیک موشک آمرام که اجازه ی شلیک همزمان به 6 هدف را می دهد. * یک مــــد آگاهی از وضعیت دو هدف را می دهد. خصوصیت دیگر شامل بهبود 25% برد کشف و برد رهگیری در مقایسه با اف- 16 های بلوک 10 و 15 است. حالت تیزی پرتو DBS داپلر 64:1 زیاد تر شد, حالت نگاشت زمینی و مد هوا به سطح بالا برده شد, سیستم ضد اقدام متقابل الکترونیک یا ECCM بهبود داده شد,میزان اعلان خطر ساختگی بهتر شد, سازگاری نمایشگر رنگی با سیستم و بار گذاری OFB گذرگاه مالتی پلکسر ( برای کامپیوتر سیستم). RC یا کامپیوتر رادار و DSP یا پردازش دیجیتال سیگنال جنگنده های F-16A/B که روی نمونه ی اصلی سیستم APG-66 بودند, با یک پردازشگر سیگنال اطلاعات SDP با 6 برابر توان پردازش بیشتر تعویض شد.در نتیجه وزن سیستم 18 درصد ن مساحت و حجم سیستم 16% , توان تلف شده 14% و هوای خنک 19% کاهـــــــــــش پیدا کرد.شماری از برد های مداری از 45 عدد به 14 عدد کاهش پیدا کردند و نهایتا" واحد LPRF (واحد فرکانس رادیویی توان پایین) و واحد فرستنده بهبود و اصلاح شدند. AN/APG-66 (V)3 نمونه تنزل داده شده از APG-66(V)2 با قایلیت روشن سازی موج پیوسته برای هدایت موشک اسپاروی AIM-7F . این نمونه رادار برای تایوان توسعه داده شد. [align=center]نویسنده و مترجم: SALAM از سنترال کلاپز[/align]

به نام خدا در این مقاله به بررسی نیروی دریایی اسرائیل میپردازیم. ابتدا توضیحاتی درباره خود اسراییل و کنکاشی پیرامون آن: در سال 1904 میلادی و در حدود 104 سال پیش نهضت جهانی صهیونیسم یعنی بازگشت یهودیان به ارض موعود یعنی فلسطین آغاز شد و بیش از 40 هزار یهودی وارد این کشور شدند و این روند ادامه پیدا کرد تا اینکه وزیر خارجه وقت بریتانیا آرتور جی بالفور نامه مشهور خود در باب پذیرش بخشی از فلسطین به عوان سرزمین یهودیان را منتشر کرد.در جریان جنگ جهانی دوم بر اساس آماری متناقض بین 600 هزار تا 6 میلیون یهودی در کوره های آدم سوزی و ساخت صابون از چربی حاصل از بدن یهودیان و اتاقک های گاز و اردوگاههایی مانند آشویتس لهستان قتل عام شدند.این موضوع 3 سال پیش محل جنجال رسانه ای عظیمی علیه ایران شد و حتی تا آستانه حذف ایران از جام جهانی فوتبال نیز منتهی شد که به دلیل عقب نشینی ضمنی ایران از موضوعیت سیاست افسانه نامیدن هولوکاست مسکوت ماند.تب این موضوع نیز به سرعت خوابید و مشخص نشد چرا مطرح شد و چرا سریع باد موضع خوابید. به هر حال در کشاکش این سالها عربهای فلسطین یعنی همین اجداد نسل کنونی فلسطین که در رام الله و قدس شرقی و غزه زندگی می کنند زمین های خود را به یهودیان فروختند و در واقع فلسطین را به صهیونیست ها فروختند.متاسفانه این مساله در اکثر کتب تاریخی چاپ ایران سانسور می شود و خیلی ها نمی دانند که یکی از عوامل تشکیل اسراییل همین فروش زمین ها توسط خود فلسطینی های آن زمان بوده است. به هر حال زمان گذشت تا اینکه در سال 1948 میلادی اعلمیه استقلال اسراییل منشر شد و اسراییل به عنوان عضو مستقل سازمان ملل متحد به رسمیت شناخته شد.جالب اینکه اولین کشوری که اسراییل را به رسمیت شناخته است شوروی سابق بود. در جریان جنگ استقلال 1948 که 7 کشور عربی برای نابودی اسراییل به آن هجوم آوردند تنها کشوری که به اسراییل سلاح فروخت چکسلواکی بود و حتی آن موقع آمریکا نیز با اسراییل رابطه نداشت.در سالهای بعد نیز فرانسه تامین کننده اصلی تسلیحات اسراییل بود.در جریان این جنگ اعراب شکست سختی خوردند و 26% به خاک اسراییل اضاف شد.بیش از 700 هزار فلسطینی آواره شدند و 600 هزار نفر نیز به اجبار تابعیت اسراییل را به عنوان شهروند درجه 2 پذیرفتند. جنگهای مهم و تاثیر گذار دیگر اسراییل نیز به نام جنگ 6 روزه(شکست اعراب در 1967) جنگ یوم کیپور(شکست اولیه اسراییل و شکست نهایی مصر و نهایتا پیمان صلح انورسادات1973 جنگ لبنان 1982 و جنگ معروف 33 روزه در 2006 اسراییل پس از جنگهای آن سالها تصمیم به برقراری ارتباط بیشتر با دنیا گرفت و هم اکنون 160 کشور دنیا اسراییل را به رسمیت می شناسند و از میان اعراب نیز مصر و اردن با اسراییل پیمان صلح دارند. ایران نیز در سال 1328 اسراییل را مشروط به رسمیت شناخت و روابط تا سال 57 ادامه یافت و سپس قطع شد.در جریان جنگ تحمیلی نیز روابط محدودی در باب خرید تسلیحات از اسراییل و همچنین همکاری اعلام نشده و غیررسمی(نیاز به منبع مستدل)در بمباران نیروگاه اتمی تموز(اوسیراک)عراق ایجاد شد که ادامه نیافت. پایتخت این کشور اورشلیم(قدس غربی)است.البته عملا پایتخت هنوز تل آویو است ولی اکثر مراکز رهبری اسراییل در اورشلیم مستقرند.زبان رسمی عبری است و حدود 7 میلیون نفر جمعیت دارد از نظر علمی تحصیلکرده ترین در خاورمیانه هستند و پیشرفته ترین دانش پزشکی دنیا در اسراییل است.بالاترین سطح آزادی بیان در خاورمیانه نیز در اسراییل است و کلا جرم سیاسی خاصی در این کشور وجود ندارند و احزاب آزاد به راحتی در آن فعالیت می کنند.افراطی ترین حزب اسراییل لیکود است که البته در سالهای اخیر مواضع معتدل تری به خود گرفته است.احزاب مذهبی این کشور تعلقات ناسیونالیستی ندارند و بیشتر دنبال حفظ منافع خاخام های یهودی هستند. در رسانه های دولتی ایران از اسراییل به الفاظی چون رژیم صهیونیستی و رژیم اشغالگر قدس نیز یاد می شود که در بین مردم عامه چندان جا نیفتاده اند و معمولا همان لفظ اسراییل بکار میرود. شهر های مهم اسراییل به ترتیب تل آویو-اورشلیم(قدس غربی)-حیفا-عکا(مرکز بهاییان) میباشد. تل آویو معروف است به شهری که هرگز نمی خوابد و چراغهای آن همیشه نورانی است. و شهری بسیار زیبا و پیشرفته با ساختمان های مرتفع و بزرگ و بورس اقتصادی و مراکز تجاری است. حیفا نیز از مراکز واردات صادرات اسراییل است.. پس از این معرفی نسبتا مبسوط وچکیده از اسراییل حال به نیروهای مسلح و نیروی دریایی می رسیم. نیروی هوایی اسراییل از قدرتمند ترین نیروهای هوایی جهان مجهز به پیشرفته ترین جنگنده های روز دنیا است که با تصویب سنای آمریکا اف 22 و اف 35 نسل آینده جنگنده های آن کشور خواهند بود. نیروی زمینی اسراییل تا قبل از جنگ 2006 رزم کلاسیک با تانک های مرکاوا بود که با شکست سختی که از آرپی جی 29 های حزب الله خورد به فکر تجدید نظر در آن افتادند. نیروی هسته ای اسراییل: توان غیر رسمی آن حاکی از وجود 400 بمب و کلاهک هسته ای دارد. نیروی دریایی اسراییل:دوستان در اسراییل لفظ ارتش بکار نمی رود وبه جای آن واژه نیروی دفاعی اسراییل رایج است. نام کامل نیروی دریایی اسراییل نیروی دریایی نیروی دفاعی اسراییل است که نام ثقیل و غیر قابل هضمی است. وظیفه آن: حفظ کیان و استقلال کشور اسرائیل و عقیم‌کردن تلاش‌های دشمنان آن در مختل‌کردن روال عادی زندگی در داخل کشور حوزه استحفاظی آن نیز دریایی مدیترانه-دریای سرخ-خلیج ایلیا(عقبه) و حاشیه کانال سوئز است.و فرمانده آن آلوف(دریاسالار) الی مآروم است پایگاه ها: • پایگاه دریایی حیفا ناوگان کشتی‌های جنگنده موشک انداز، ناوگان زیردریایی و کشتی‌های گشتی و تجسسی واحد ۹۱۴. • پایگاه دریایی عتلیت مرکز یگان‌های کماندویی فوق ویژه شایتت ۱۳ • پایگاه دریایی ایلات پایگاه کشتی‌های گشتی و تجسسی واحد ۹۱۵. • پایگاه دریایی اشدود پایگاه کشتی‌های گشتی و تجسسی واحد ۹۱۶. • پایگاه دریایی و زیردریایی آموزشی حیفا پایگاه آموزشی کشتی‌های ناوشکن، ناوچه، ناوبر و زیردریایی • پایگاه عملیاتی ممتام (ממת"ם) پایگاه عملیاتی ارتباطات، رادار، ماهواره‌ای، شناسائی لجستیک و عملیات • پایگاه دریایی عملیاتی پایگاه کشتی‌های جنگنده و موشک انداز • پایگاه کل نیروهای دریایی پایگاه کل فرماندهی عملیات و لجستیک نیروهای دریایی ارتش اسرائیل - مستقر در تل‌آویو نیروها: 1.ناوگان و ناوچه های سریع موشک اندار حیفا وظایف: حفظ اسراییل وسد راه و ممانعت از ورود ناوگان دشمن از آن نقطه 2.ناوگان زیر دریایی ها واحد نخبگان داوطلب تشکیل شده در 1959 وظایف: حمله به شناورهای دشمن و گرد آوری پوشش اطلاعاتی و عمل حمایتی برای واحد های دیگر تفنگداران دریایی: نیروی ویژه و مقابله با تروریسم اطلاعات نیروی دریایی: انجام امور اطلاعاتی و تجسسی مربوز به نیروی دریایی [align=center][/align] تجهیزات: ناوچه حفاظتی کلاس ساعر 5 3 فروند به نامهای: ایلات-لاهاو-هانیت ناوچه موشک انداز کلاس ساعر4.5 8 فروند به نامهای:روماه-کشت-هتز-کیدون-تارشیش-یافو-هرو-سوفا ناوچه موشک انداز کلاس ساعر 4 2 فروند:نیتزاچون-آتزمائوت گشتی های ساحلی: دوبار کلاس:15 فروند سوپر دورا کلاس دورا کلاس:9 فروند دورا ام ک 2:چهار فروند دورا ام ک 3:دوازده فروند شالداگ کلاس: شالداگ ام ک 2:پنج فروند سفارش ناچ شل: کشتیهای پشتیبان:چهار فروند باری و سوخترسان زیر دریایی ها: سه فروند فوق پیشرفته دلفین ساخت آلمان به نام های دلفین-لیویاتان-تکوماه سیستم های موشکی دریایی: ضد ناو هارپون-دفاع موشکی باراک- دریا به دریا گابریل- رادار های زیر • EL/M-2221 STGR - Search, Track & Guidance/Gunnery Radar • EL/M-2228S AMDR - Automatic Missile Detection Radar • EL/M-2228X SGRS - Surveillance & Gunnery Radar System • EL/M-2238 STAR -Surveillance & Threat Alert Radar • EL/M-2226 ACSR - Advanced Coastal Surveillance Radar پرسنل نیروی دریایی اسراییل در سال 2006-11500 نفر برآورد می شود که حدود6500 نفر فعال و5000 هزار نفر نیز رزرو میباشند.انشالله تکمیل بیشتر مقاله در فرصتی دیگر... چیزی که من بررسی کردم و یک قیاسی با وضعیت نیروی دریایی خودمان داشتم آنچنان هم از ما در این زمینه برتر نیست و نیروی دریایی ایران از هر لحاظی در خاورمیانه حرف اول را میزند.قدرت موشکی مطلوب و مخربی نیز داریم.مشکل ما عمدتا سن زیاد پرنده ها(بیش از 35 سال)است که امیدوارم با خرید های جدید به هر نحو از انحا بتوانیم این مسئله را بر طرف کنیم.البته بیشتر دوست دارم و داریم روزی جنگنده پیشرفته ملی استخوانبندی نیروی هوایی را تشکیل دهد تا دیگر محتاج بیگانه نباشیم.چون متاسفانه اسراییل در حال تبدیل به نیروی هوایی نسل پنجم خاورمیانه است. موفق باشید _____________ به نقل از سنترال کلوپ

[color=darkblue][quote]سلام اون قمستی که گفت ما تونستیم تصایر ارسالی هواپیماهای جاسوسی رو به پایگاه های اسرائیلی به دست بیاریم .... کسی در موردش نظری نداره ؟؟؟ فکر کنم اگه اینجور باشه ما هم باید بتونیم مال این آمریکایی ها رو به دست بیاریم می تونیم ؟؟؟[/quote] حتی تصاویر هواپیماهای بدون سرنشین مانند MQ1-Pradetor به صورت کد نشده به مرکز کنترل ارسال می شوند.در دو سال اخیر امریکایی ها متوجه شدند که شبه نظامیان عراقی به تصاویر ارسالی این هواپیماها دسترسی کامل دارند و در فرصت مناسب از تیررس آنها خارج میشوند... اما چگونه ؟ شما میتونید تنها با صرف 26 دلار و خرید نرم افزار SkyGrabber که ساخت روسیه هست و برای دریافت اطلاعات شخصی نظیر فیلم و موسیقی طراحی شده است به شبکه اطلاعاتی این پریدیتور های اسباب بازی متصل شوید و تصاویر ارسالی آنها رو با کیفیت Full HD (!) مشاهده کنید... اضافه کنم که امریکایی ها از سال 1990 و جنگ بوسنی به این ماجرا آگاه بودند اما فکر نمیکردند که کسی بتواند آنرا کشف کند !!!! ... نتیجه ؟! شما از B-2 ها،F22 ها و ماهواره های فوق پیشرفته جاسوسی و امثالهم تنها یک اسکلت مخوف + مقداری مقالات و عکس آبدار مشاهده میکنید،لذت ببرید و تحسین کنید،اما فراموش نکنید که باز هم ساخت بشر است و ممکن است نقطه ضعفی هرچند مسخره آنرا تبدیل به یک اسباب بازی کنترلی دست بچه ها کند !!! موفق باشید ! [/color]

[color=darkblue]سلام اون پست رو ساعت حدود 4 صبح دادم.شما ببخش... درباره اون توپ هم عرض کردم که, مدلی که روی این هواپیما نصب میشه 30mm 553 هست و اصلاح میکنم, 1200 نرخ شلیک داره...این توپ بر روی تقریبا تمام جنگنده های فرانسوی نصب شده و در کفیر و لاوی هم استفاده شده است. این PDF کاملا گویاست.تقدیم شما... 180KB - [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/airproducts-000084-document1.pdf]دانلود[/url] [/color] [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_DEFA30mm%7E1.jpg[/img][/align]

[color=darkblue]با سلام ظاهرا سرور جدید سایت آی پی های رنج کشورمان را بن کرده و ورود به سایت ملزم به استفاده از روش های نامتعارف (!) میباشد. حداقل برای بنده چنین است و البته شاید اشتباه میکنم. لطف کنید بررسی کنید. موفق باشید... [/color]

[color=darkblue]سلام... با تشکر،منتقل شد. [quote]اون وسيله اي كه زير اين هواپيما نصب هست چيه ؟! [/quote] این یکی از آتشبارهای خانواده DEAF ساخت فرانسه هست, کالیبر 30 و نرخ شلیک 1300 شلیک در دقیقه و به صورت پاد به بدنه وصل میشه...گونه های مختلفی از این آتشبار در نیروی هوایی اسراییل هم تولید و به صورت گسترده استفاده شده است. [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/C101-gun_050.JPG[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_800px-Canon_DEFA_MG_1400.jpg[/img] [/align] [/color]