منم كه ديدم هنوز نام جعلي خليج عربي هستش :mrgreen: icon_cheesygrin :mrgreen: :lol: icon_cheesygrin

آماري از درگيريها با اين جنگنده در جنگ تحميلي اگر بدين ممنون ميشم

آقا مصطفي دست درد نكنه واقعا قلمت گيراس ما منتظزيم برادر :mrgreen:

به حق بود كه از فرماندهان اين عمليات نامي برده بشه :mrgreen:

دست درد نكنه hosseingmn اين عمليات نشاني از نبوغ تيزپروازان نيروي هوايي است

به ياد دارم هر وقت كه لازم براي غرب بوده القاعده حرف زده مثلا در حال حاضر كه تصاويري از قتل عام اسراييبل در غزه در اكثر رسانههاي جمعي منتشر ميشود با آمدن اين نوار مي خواهند اينطور نشان بدهند كه مظلومند :mrgreen:

اينا همش رجز خوني و در عمل كاري نميتونن بكنن اگه افغانستان سد ببنده مسولين ما هم بايد برق هرات قطع كنند

شادي روح شهداي نيرو هوايي علي الخصوص تيز پروازان آن صلوات

آقاي جنرال ميگي چيكار كنيم بزنيم تو سرمان ، برزيم بيرون :mrgreen: والا مشكل خودمونيم من ميگم(( عليكم انفسكم)) تو خودت چيكار كردي براي حل مشكلات به جزء انتقاد ، توي حرفات تناقض زياد من شخصا بيشتر براي شما متاسفم icon_cheesygrin

راستي كسي از موشكهاي در حال بررسي و توليد آماري بده ممنون ميشم

امپراطور عزيز ممنون ميشم كه آمارو ادامه بدين سخت پي گيرشم اگه آماري از تلفات حزب اله داشته باشين ممنون ميشم

ممنون بابت راهنمايتون در مورد جمله ي آخرتون چيزي ندارم بگم :mrgreen: شوخی بود عزیز دلگیر نشو. SAEID

من با نظر آقا مصطفي موافقم ما نبايد فقط قوممون دلاور و جنگجو و برتر بدونيم و بقيه رو هيچ حتي اگه عرب باشن

اين زير دريايي تا چه شعايي قابل استفادس؟

با تشكر از آقا مصطفي عزيز در مورد قانون اساسي متقاعد شدم ممنون با سلام خدمت آقا سعيد عزيز در مورد پست متوالي شرمنده، بلد نيستم نقل قول كنم اگه بگين ممنون ميشم اما در مورد پست ذكر شده ، مطالعه كردم و نظرم همون است حتما از كج فهمي منه نه از جامع نبودن پست شما به هر حال شما ببخشيد :mrgreen:

اميدوارم در زمينه ي توليد موشكهاي هوا به هوا خودكفا بشيم

موضوع بحث در حال حاضر توان مقابلس نه حمله با توجه به اينكه سوريه از تاكتيك ايران و حزب اله سود ميبره و دفاع در خاك خود توان مقابله با اسراييل را دارد

Mr_Fox عزيز منظور بنده اين بود كه اين واقعه را نبايد با سيزده بدر قاطي كنيم من اين همه استناد تاريخي آوردم به همين دليل :mrgreen:

دست درد نكنه مقاله ي جامعه اي بود

البته اگر از اون اول كه خاتمي مقداري از خليج مورد مناقشه با پاكستان رو ارزونيشون نميكرد كه نميدونم واسه چي بود وچي به جاش گرفت اعتراض ميكرديم الان دولت مردان عزيزمون اينقدر راحت از حقمون نميگزشتن :mrgreen:

يادم مياد كه يكي از سياستمدارانمون گفت سرگي لاوورف در مناقشه اي كه با كشورهاي سابق شوروي در حاشيه درياي كاسپين و از ترس حضور آمريكا در اين دريا در شوراي امنيت پيش آمده بود گفت (( ما به قرارداد 50 به 50 شوروي با ايران پايبنديم)) حالا نميدانم چطور اينطور شد و برخي از عزيزان ميهن پرست از اين كم شدن سهم دفاع ميكنند

منم فكر ميكنم قابل رهگيري باشه اگه اون ضد موشك از جلو بياد كه تو كليپهاي پدافند ضد موشکی آمریکا تمام موشكها از جلو هدف قرار ميگيرن

mr -fox عزيز خير خير اين همان جشن سيزده بدر نيست و اين جشن ريشه به قبل از اين واقع دارد و مربوط به زمان ايران باستان و دوران كيومرث است براي درك موضوع اين مطالب را كه قبلا برادر خاطي ما آقاي iranboss نقل كرده اند اميدوارم ديد شما را عوض كند /تیر روز از فروردین ماه برابر با 13 فروردین در گاهشماری ایرانی/ // سخن پیرامون جشن «سیزده بدر»، همانند دیگر جشن های ملی و باستانی ایران، نیاز به پژوهش زیاد و مقدمه چینی ای طولانی دارد، به ویژه جشنی با این گستره ی برگزاری و سابقه ی طولانی که این پهنه و زمان تغییراتی ژرف در آیین ها و مراسم ویژه ی این روز ایجاد کرده است. در این راستا کوشش بر این بوده است تا خردورزانه ترین و مستندترین گفتارها، نوشتارها و نگرش ها را در این زمینه گردآوری کنیم. بهتر است در آغاز، پیشگفتاری پیرامون عدد 13 و روز سیزدهم و اینکه آیا این عدد و این روز در ایران و فرهنگ ایرانی نحوست داشته یا نه فراهم آوریم : نخست باید به این موضوع توجه داشت که در فرهنگ ایرانی، هیچ یک از روزهای سال «نحس» و «بدیومن» یا «شوم» شمرده نشده، بلکه چنانچه می دانیم هر یک از روزهای هفته و ماه نام هایی زیبا و در ارتباط با یکی از مظاهر طبیعت یا ایزدان و امشاسپندان داشته و دارند،(نگاه کنید به نام روزهای ماه) و روز سیزدهم هر ماه خورشیدی در گاهشماری ایرانی نیز «تیر روز» نام دارد که از آن ِستاره ی تیشتر، ستاره ی باران آور می باشد و نیاکان فرهیخته ی ما از روی خجستگی، این روز را برای نخستین جشن تیرگان سال، انتخاب کرده اند. همچنین در هیچ یک از متون کهن و هیچ دانشمند و نویسنده ای، از این روز به بدی یاد نکرده اند بلکه در بیشتر نوشتارها و کتاب ها، از سیزدهم نوروز با عنوان روزی فرخنده و خجسته نام برده اند. برای نمونه کتاب «آثار الباقیه» جدولی برای سعد و نحس بودن روزها دارد که در آن جدول در مقابل روز سیزدهم نوروز کلمه ی «سعد» به معنی نیک و فرخنده آورده شده است. اما پس از حمله ی تازیان به ایران از این رو که اعراب هفت روز در هر ماه را نحس می دانستند و سیزدهمین روز از هرماه نیز جز این روزها بوده، روز سیزدهم فروردین را هم به اشتباه نحس خواندند. برای مثال دو بیتی ای از «ابونصر فراهی» هست که نحوست روزهای هر ماه را بیان می کند : هفت روزی نحس باشد در مهی زان حذر کن تا نیابی هیچ رنج سه و پنج و سیزده با شانزده بیست ویک وبیست وچهار وبیست وپنج از سویی دیگر پس از نفوذ فرهنگ سامی نوبت به رخنه ی فرهنگ اروپایی در زمان حکومت صفویان رسید که در این فرهنگ نیز عدد 13 را نحس می دانستند، و هنوز هم با پیشرفت های علمی و فن آوری پیشرفته اروپا، این خرافات عمیقا در دل بسیاری از اروپاییان وجود دارد که در مقایسه با خرافات شرقی، شمارگان آن ها کم نیست و مثال های بسیار دیگری مانند «داشتن روزی بد با دیدن گربه ی سیاه رنگ»، «احتمال رویدادی شوم پس از رد شدن از زیر نردبام» یا «شوم بودن گذاشتن کلید خانه روی میز آشپزخانه»، «خوش شانسی آوردن نعل اسب» و بسیاری موارد خرافی دیگر که خوشبختانه تا کنون وارد فرهنگ ما نشده اند و برای ما خنده آور هستند. اما تنها چیزی که در فرهنگ ایرانی می توانیم درباره ی عدد سیزده پیدا کنیم، «بد قلق» بودن عدد 13 به خاطر خاصیت بخش ناپذیری آن است.(این خود نشانه ای از دانش بالای ایرانیان از ریاضی و به کارگیری آن در زندگی روزمره است.) اما وقتی درباره ی نیکویی و فرخندگی این روز بیشتر دقت می کنیم منابع معقول و مستند با سوابق تاریخی زیادی را می یابیم. همان طور که گفته شد سیزدهم فرودین ماه که تیر روز نام دارد و متعلق به فرشته یا امشاسپند یا ایزد سپند (مقدس) و بزرگواری است که در متون پهلوی و در اوستا تیشتر نام دارد و جشن بزرگ تیر روز از تیر ماه که جشن تیرگان است به نام او می باشد. فروردین ماه نیز که هنگام جشن و سرور و شادمانی و زمان فرود آمدن فروهرها است. و تیر روز از این ماه نخستین تیر روز از سال می باشد در میان ایرانیان باستان بسیار گرامی بوده و پس از دوازده روز جشن که یادآور دوازده ماه سال است، روز سیزدهم را پایان رسمی روزهای جشن نوروز می دانستند و با رفتن به کنار جویبارها و باغ و صحرا و شادی کردن در واقع جشن نوروز را با شادی به پایان می رساندند و به قول امروزی ها «حسن ختامی بود بر بزرگ ترین جشن سال». در کتاب « المحاسن و الاضداد » گفته شده : «... در صحن کاخ سلطنتی دوازده ستون از خشت خام برپا می کردند که در هریک از آنها یکی از حبوبات دوازده گانه را می کاشتند و کـُشتی که از پشم گوسفند بافته می شود، شش قسمت است که هر قسمت دوازده رشته می شود که بطور مجموع هفتاد و دو نخ می شود، می بستند.» عدد شش اشاره است به شش گاههنبار و عدد دوازده به یاد دوازده ماه است و هفتادودو هم به هفتادودو فصل یسنا اشاره است. // تاریخچه ی سیزده بدر // همانطور که پیشینه ی جشن نوروز را از زمان جمشید می دانند درباره ی سیزده به در (سیزده بدر) هم روایت هست که : «... جمشید، شاه پیشدادی، روز سیزده نوروز را در صحرای سبز و خرم خیمه و خرگاه بر پا می کند و بارعام می دهد و چندین سال متوالی این کار را انجام می دهد که در نتیجه این مراسم در ایران زمین به صورت سنت و آیین درمی آید و ایرانیان از آن پس سیزده بدر را بیرون از خانه در کنار چشمه سارها و دامن طبیعت برگزار می کنند ...» اما برای بررسی دیرینگی جشن سیزده بدر از روی منابع مکتوب، تمامی منابع مربوط به دوران قاجار می باشند و گزارش به برگزاری سیزده به در در فروردین یا صفر داده اند، از همین رو برخی پژوهشگران پنداشته اند که این جشن بیش از یکی دو سده دیرینگی ندارد اما با دقت بیشتر در می یابیم که شواهدی برای دیرینگی این جشن وجود دارد. همانطور که پیش از این گفته آمد، تنوع و گوناگونی شیوه های برگزاری یک آیین، و دامنه ی گسترش فراخ تر یک باور در میان مردمان، بر پایه ی قواعد مردم شناسی و فرهنگ عامه، نشان دهنده ی دیرینگی زیاد آن است. همچنین مراسم مشابه ای که به موجب کتیبه های سومری و بابلی از آن آگاهی داریم، آیین های سال نو در سومر با نام «زگموگ» و در بابل با نام «آکیتو» دوازده روز به درازا می کشیده و در روز سیزدهم جشنی در آغوش طبیعت برگزار می شده. بدین ترتیب تصور می شود که سیزده بدر دارای سابقه ای دست کم چهار هزار ساله است. شیوه های برگزاری و مراسم سیزده بدر همانگونه که اشاره شد شیوه های برگزاری این جشن و همچنین مراسم و آداب این روز بسیار متفاوت و گسترده می باشد که در اینجا به تفصیل نمی توان به آنها پرداخت، اما همانطور که می دانیم سیزدهم فروردین تیشتر روز می باشد و آغاز نیمسال دوم زراعی، و مردمان ایرانی برای نیایش و گرامیداشت تیشتر، ایزد باران آور و نوید بخش سال نیک به کشتزارها و مزارع خود می رفتند و در زمین تازه روییده و سرسبز و آکنده از انبوه گل و گیاهان صحرایی به شادی و ترانه سرایی و پایکوبی می پرداختند و از گردآوری سبزه های صحرایی و پختن آش و خوراکی های ویژه غافل نمی شدند. بخشی دیگر از آیین های سیزده بدر را هم باورهایی تشکیل می دهند که به نوعی با تقدیر و سر نوشت در پیوند است. برای نمونه فال گوش ایستادن، فال گیری (به ویژه فال کوزه)، گره زدن سبزی و گشودن آن، بخت گشایی (که درسمرقند و بخارا رایج است) و نمونه های پرشمار دیگر ... علاوه بر این ها آیین های سیزده بدر مانند چهارشنبه سوری و نوروز، پر شمار، زیبا و دوست داشتنی است، بازی های گروهی، ترانه ها و رقص های دسته جمعی، گردآوری گیاهان صحرایی، خوراک پزی های عمومی، بادبادک پرانی، سوارکاری، نمایش های شاد، هماوردجویی جوانان، آب پاشی و آب بازی بخشی از این آیین هاست که ریشه در باورها و فرهنگ اساطیری دارند. از جمله شادی کردن و خندیدن به معنی فروریختن اندیشه های پلید و تیره، روبوسی نماد آشتی، به آب سپردن سبزه ی سفره ی نوروزی نشانه ی هدیه دادن به ایزد آب «آناهیتا» و گره زدن علف برای شاهد قرار دادن مادر طبیعت در پیوند میان زن و مرد، ایجاد مسابقه های اسب دوانی که یادآور کشمکش ایزد باران و دیو خشک سالی است. علف گره زدن افسانه ی آفرینش در ایران باستان و موضوع نخستین بشر و نخستین شاه و دانستن روایاتی درباره ی «کیومرث» دارای اهمیت زیادی است، در «اوستا» چندین بار از کیومرث سخن به میان آمده و او را نخستین پادشاه و نیز نخستین بشر نامیده است. گفته های «حمزه ی اصفهانی» در کتاب «سِنی ملوک الارض و الانبیاء» صفحه های 23 تا 29 و گفته های «مسعودی» در کتاب «مروج الذهب» جلد دوم صفحه های 110 و 111 و «بیرونی» در کتاب «آثار الباقیه» بر پایه ی همان آگاهی است که در منبع پهلوی وجود دارد که : «مَشیه» و «مَشیانه» که دختر و پسر دو قلوی کیومرث بودند، روز سیزدهم فروردین برای نخستین بار در جهان با هم ازدواج کردند. در آن زمان چون عقد و نکاحی شناخته نشده بود ! آن دو به وسیله ی گره زدن دو شاخه ی «موُرد»، پایه ی ازدواج خود را بنا نهادند و چون ایرانیان باستان از این راز به خوبی آگاهی داشتند، آن مراسم را به ویژه دختران و پسران دم بخت انجام می دادند، امروزه نیز دختران و پسران برای بستن پیمان زناشویی، نیت می کنند و علف گره می زنند. این رسم از زمان «کیانیان» تقریبا فراموش شد و در زمان «هخامنشیان» دوباره آغاز شد و تا امروز باقی مانده است. در کتاب «مُجمل التواریخ» چنین آمده است : «... اول مردی که به زمین ظاهر شد، پارسیان آن را «گل شاه» نامیدند، زیرا که پادشاهی او الا بر گل نبود، پس پسر و دختری از او ماند که مشیه و مشیانه نام گرفتند و روز سیزده نوروز با هم ازدواج کردند و در مدت پنجاه سال هیجده فرزند بوجود آوردند و چون مُردند، جهان نود و چهار سال بی پادشاه بماند.» همانگونه که شباهتی بین چارشنبه سوری و نوروز امروزی متداول در تهران و شهرهای بزرگ، با شیوه های اصیل و کهن آن وجود ندارد، سیزده بدر امروزی نیز تنها نامی از یک جشن کهن را برخود داشته و هیچ شباهتی به آیین کهن و یادگار نیاکان ما ندارد. نحوه ی اجرای این جشن، مانند بسیاری از دیگر آیین های ایرانی، عمیقا از شیوه ی اصیل و باستانی خود دور شده است و به شکل فعلی آن، دارای سابقه ی تاریخی در ایران نیست. اگر در گذشته مادران و پدران ما، سبزه های نوروزی خود را در این روز به صحرا می برده و برای احترام به زمین و گیاه، آن را در آغوش زمین می کاشته اند، امروزه ما آن را به سوی یکدیگر پرتاب می کنیم و تکه تکه اش می کنیم. سیزده بدرِ پیشینیان ما، روزی برای ستایش تیشتر، برای طلب باران فراوان در سال پیش رو، برای گرامیداشت و پاکیزگی طبیعت و مظاهر آن، و زیست بوم مقدس آنان بوده است. در حالیکه امروزه روز ویرانی و تباهی طبیعت است. --------------------------------------------------- ----------------------------- بن نوشت ها : 1. تاریخ نوروز و گاه شماری ایران - عبدالعظیم رضایی. 2. راهنمای زمان جشن ها و گردهمايی های ملی ايران باستان - رضا مرادی غیاث آبادی. 3. نوشتار جشن زنانه ی سیزده بدر - رضامرادی غیاث آبادی. 4. اصل و نسب و دین های ایرانیان باستان - عبدالعظیم رضایی. 5. آثارالباقیه- ابوریحان بیرونی، ترجمه ی اکبر دانا سرشت. 6. فرهنگ لغات برهان قاطع - محمد حسین بن خلف تبریزی. 7. سخنرانی های استاد غیاث آبادی در بنیاد جمشید پیرامون جشن های ایرانی. //

دست درد نكنهhamed_713 مقاله ي جالبي بود

فكر كنم همون فونيكس خودمون ولي به توليدش در ايران مطمن نيستم :mrgreen: