بالگرد سوپر استالیون CH.53E CH.53E سنگین ترین بالگرد درحال حاضر غرب مشهوربه سوپراستاليون می باشد سپاه تفنگداران دریایی امریکا بزرگترین کاربر این نوع بالگرد ترابری سنگین است.ماموریت این بالگرد ترابری حمل نیرو و تجهیزات در هر ساعت ودر هر کجا می باشد.امریکا در حمله به طبس از این بالگرد (مدل اولیه)استفاده کرد . ایران نیز تعداد اندکی از این بالگرد را در اختیار دارد. طول ۳۵/۲۲ متر سقف پرواز ۵۶۴۰ متر عرض ۶۹/۲ متر حداکثرظرفیت ۵۵ نفر ارتفاع ۳۲/۵ متر وزن خالی ۱۶۴۸۲کیلوگرم حداکثرسرعت ۳۱۵کیلومتربرساعت حداکثر وزن ۲۵۴۰۰کیلوگرم برد ۲۰۷۵کیلومتر بار قابل حمل با قلاب ۱۶۳۳۰کیلوگرم ساخت سیکورسکی/امریکا

این خبر که خیلی وقته شنیده میشه دیگه مثل اینکه قطعی شده و در همین سایت هم در بخش خبرها اومده منم یه مشخصاتی ازش میزارم تا بچه ها نظرشون روبدن. J-10 یا جیان-10 جنگنده برتری هوایی چینی است که بر پایه طرح لغو شده صنایع هوافضای اسرائیل موسوم به لاوی بوجود آمده است. هدف اصلی از طراحی و ساخت این جنگنده اولا ایجاد جنگنده ای برای برابری با جنگنده های جدید شرقی نظیر میگ-29 و سوخو-27 و غربی نظیر اف-16 و اف-15 و دوما کسب تکنولوژی های نوین در زمینه ساخت هواپیماهای جنگنده بود. پروژه ساخت این جنگنده با کد 8610 در دهه هشتاد توسط موسسه چنگدو شروع شد، در مراحل ساخت این جنگنده علاوه بر اسرائیلی ها روس ها و پاکستانی ها نیز به کمک چینی ها شتافتند، طرح اصلی بدنه جیان-10 بر پایه لاوی اسرائیلی بوجود آمده است. موتور توربوفن AL-31FN جنگنده جیان-10 سیستم راداری هواپیما (موسوم به Type 1473) به احتمال زیاد همان سیستم مورد استفاده در لاوی است که ممکن است در چین در حال ساخت کامل یا مونتاژ باشد، این سیستم تقریبا با رادار F-16C/D برابری کرده و حتی برتر از آن خوانده می شود، این سیستم با موشک حرارت یاب PL-8 که کپی چینی پایتون-3 می باشد و موشک نیمه فعال PL-11 و با موشک هدایت فعال مدرن PL-12 مطابقت داده شده و می تواند در نبرد های هوا به هوا از این تسلیحات استفاده کند، در نبرد های هوا به زمین نیز این جنگنده می تواند به انواع بمب های هدایت شونده و فاقد هدایت و احتمالا برخی موشک های هوا به زمین چینی مجهز شود. گفتنی این رادار بردی حدود 100 کیلومتر دارد و توانایی تعقیب 10 هدف بطور همزمان را داشته و می تواند همزمان با دو فروند از آنها درگیر شود. از دیگر تجیزات موجود می توان به سیستم گیرنده اخطار راداری ARW-9101 اشاره کرد. در مورد موشک PL-12 لازم به ذکر است که این موشک برپایه موشک زمین به هوای HQ-61 تولید شده و با انجام اصلاحاتی مانورپذیری آن بسیار افزایش یافته، در زمینه هدایت نیز باید گفت طراحی سیستم هدایتی آن توسط شرکت روسی آگات که پیش از این سیستم هدایتی موشک توانمند R-77 را نیز طراحی کرده بود انجام شده، موشک PL-12 گاها (SD-10 (Shen Dian-10 نیز خوانده می شود. FPRIVATE "TYPE=PICT;ALT=" جیان-10 مجهز به PL-8 و PL-11 و PL-12 در کنار Su-30MKK علاوه بر تسلیحات مدرن، هدایت جنگنده و بکارگیری سیستم های تسلیحاتی نیز در جیان-10 بسیار ساده است، سیستم پرواز با سیم بکار رفته در جیان-10 بصورت رایانه ای فرامین پروازی صادره از سوی خلبان را کنترل نموده و در صورت وجود اشتباهی در این فرامین (مانند فرامینی که با وارد آوردن فشار به خلبان موجب بیهوشی و یا در مواردی مرگ خلبان شده و یا فرامینی که به از دست رفتن کنترل هواپیما می انجامد) آنها را اصلاح می نماید، بعلاوه سیستم های رایانه ای کنترل تسلیحات موجود در جیان-10 این امکان را برای خلبان فراهم می کنند که در حین نبرد کمتر در میان کلید های مختلف سردرگم شده و بار فکری خود را به تناسب بین هدایت هواپیما و کنترل تسلیحات تقسیم نموده و بدین ترتیب در شرایط مناسب تری از لحاظ فکری به نبرد ادامه دهند. علاوه بر سیستم های رایانه ای طراحی آیرودینامیکی جیان-10 نیز بسیار مناسب بوده و در نبرد های نزدیک هوایی ترکیب مانورپذیری و موشک بسیار دقیق PL-8 می تواند این هواپیما را پیروز میدان گرداند. بنا به ادعای وبسایت های چینی این جنگنده توانسته در یک آزمایش سه مرحله ای در تمام مراحل جنگنده J-11/Su-27SK را شکست دهد. با تمام این اوصاف جیان-10 دارای مشکلاتی نیز می باشد که اصلی ترین آنها برد 1300 کیلومتری (بدون مخازن اضافی و سوختگیری هوایی) است، کارشناسان چینی علاقه مندند جنگنده ای در اختیار داشته باشد که بتواند بدون نیاز به سوختگیری هوایی عملیات های دوربردتری را انجام دهد که این امر نیازمند ایجاد تغییراتی در جیان-10 است، این احتمال وجود دارد که چینی ها در آینده دست به اصلاح موتور جنگنده به منظور کاهش مصرف سوخت بزنند و یا مخازنی مانند مخازن سوخت تطبیقی اف-16 را بر روی جیان-10 تطبیق دهند منبع:www.aerospacetalk.com و به نظر خودم يه سو استفاده از وضع ايران و انداختي بيشتر نيست.

بمب افکن Tu-22M، آتشی زیر خاکستر جنگ سرد در دوران جنگ جهانی دوم، همیشه بمباران کشورهای دور از دسترس مسئله ای مشکل ساز برای نیروی هوایی کشورهای درگیر در جنگ بود. چرا که خطرات زیادی یک بمب افکن را در حین پرواز دوربرد به کشور دشمن تهدید می کرد. رهگیری شدن به وسیله جنگنده های دشمن، اتمام سوخت، خرابی موتورها و نقص فنی، همه و همه از عواملی بودند که مانع از موفقیت در بمباران های استراتژیک دوربرد می شدند. پس از جنگ جهانی دوم، کم کم این ایده توسعه زیادی پیدا کرد و نتیجه همین پیشرفت، رقابت شدید شوروی و آمریکا، یعنی دو طرف جنگ سرد در ساخت بمب افکن های سنگین دوربرد شد. یکی از مهم ترین و پیشرفته ترین بمب افکن های ساخت شوروی که همواره موجب وحشت غرب بود، بمب افکن مافوق صوت سنگین Tu-22M، یعنی نمونه اصلاح شده همان بلایندر قدیمی بود. در مقاله زیر، به تفصیل به تشریح توانایی های این بمب افکن فراموش شده البته قدرتمند و مقتدر خواهیم پرداخت: توانایی لحظه به لحظه بمباران طرف مقابل در جنگ سرد، برای شوروی و آمریکا حکم یکی از بزرگترین آرزو هایشان را داشت. ظاهراً هنوز قدرت بمباران های سنگین دو طرف به حدی نرسیده بود که آمریکا و شوروی بتوانند با هم درگیر نبرد های این چنینی شوند. بنابراین، هر دو کشور شروع به توسعه موشک های قاره پیمای خود کردند و هر روز با دست یافتن به فناوری پیشرفته تری، هر یک از طرفین قدرت خود را به رخ طرف مقابل می کشیدند. موشک های دوربرد تا اواخر جنگ سرد همچنان یکی از موضوع های داغ بحث های نظامی بین آمریکا و شوروی بود، اما انگار این دو کشور هم به این نتیجه رسیده بودند که هرگز بمباران موشکی نخواهد توانست جای عملیات انسانی را به طور کامل بگیرد، یعنی کاملاً جایگزین آن شود. در نتیجه آمریکا و شوری هیچ گاه از گسترش نیروی بمباران استراتژیکی که به وسیله هواپیماهای سنگین و دوربرد انجام می شد غافل نشدند. توپولف Tu-22M و تاریخچه Tu-22 بلایندر، جد بزرگ بک فایر Tu-22 از هواپیماهایی بود که هنوز تاریخ نخستین پرواز آن معلوم نیست. این هواپیما احتمالاً در اوایل دهه 60 نخستین پروازهای خود را انجام داد و در خدمت نیروی هوایی و نیروی دریایی شوروی قرار گرفت. ناتو که با بررسی عکس های هوایی به وجود این هواپیما پی برده بود، آن را بلایندر نام نهاد. با بررسی شکل بال های- پسگرای این هواپیما و ابعاد آن، سرعت آن حداکثر دو ماخ پیش بینی گشت که بعدها معلوم شد سرعت بلایندر هیچ گاه از 1.4 ماخ فراتر نرفته است. این هواپیما بمب افکنی با حداکثر وزن برخاست حدود هشتاد تن بود و موتورهای آن با یک پیکربندی نا متعارف در عقب بدنه و درست در زیر سکان عمودی قرار داشتند. مشهورترین مدل بلایندر، مدل بلایندر C است که به تجهیزات گسترده ECM یا دفاع الکترونیکی مجهز بود و در خدمت نیروی دریایی شوروی سابق قرار گرفت. عراق به عنوان هم پیمان نزدیک شوروی در آن سال ها، یکی از مشتریان Tu-22 بود و در زمان جنگ ایران-عراق هم این کشور، استفاده نسبتاً گسترده ای از این بمب افکن علیه ایران به عمل آورد. هواپیمای Tu-22M، یعنی بمب افکن مورد بحث این مقاله، از نظر ساختار کلی و البته نام شاید به Tu-22 شباهت هایی داشته باشد، اما توپلوف 22 مدل ام که به بک فایر مشهور است، اساساً هواپیمای دیگریست. توپولف Tu-22M چگونه به وجود آمد پس از طراحی بمب افکن Tu-22 هیئت طراحی توپولف کار را بر روی طرح بمب افکنی بر پایه ی بلایندر آغاز کرد. توپولف از ابتدا می خواست با تغییر زاویه پسگرایی بال ها و نصب موتورهای جدید با قدرت افزون تر نمونه ای اصلاح شده از Tu-22 را ارائه دهد. این طرح، طرح شماره 106 نام گرفت اما چندان که باید و شاید موفق نبود. شرکت توپولف طرح شماره 125 که بمب افکنی با بردی بیش از 4.800 کیلومتر و سرعتی بالغ بر 2.500 کیلومتر بر ساعت بود را نیز در سال 1962 به دولت آن زمان شوروی ارائه کرد. پس از تحلیل های فراوان، طرح 125 شرکت توپولف رد و طرح T-4 شرکت سوخو مورد قبول واقع گردید. با این که امیدها برای شرکت توپولف داشت به تدریج از بین می رفت، اما این شرکت دوباره دست به طراحی جدیدی با کد 145 زد. طرح 145 هواپیمایی اصلاح شده بر پایه ی Tu-22 بود که توانایی انجام ماموریت ها را چه در سرعت های زیر صوت و چه در سرعت های بالای صوت داشت. برای آن که حداقل نیاز های این هواپیما برای برد آن مرتفع شود، نیاز به استفاده از بال های متغیر بود تا طرح 145را تبدیل به بمب افکنی با انعطاف پذیری بالا و قابلیت پرواز در هر شرایط سرعت پروازی بنماید. بر اساس پیش بینی ها، هواپیمای جدید سرعتی بالغ بر 2.300 کیلومتر بر ساعت و بردی بین شش تا هفت هزار کیلومتر داشت. پس از آن که طرح T-4 شرکت سوخوی ناکام ماند، در سال 1967 توپولف رسماً مامور توسعه طرح 145 شد. نام هواپیمای جدید، همان Tu-22M بود. بیشتر گام هایی که در راه ساخت Tu-22M برداشته شد، نسبت به زمان خود بی نظیر بود. به خصوص که توجه ویژه ای هم به سیستم بال های متغیر که البته اساس همین طرح بود هم شده بود. بال های Tu-22M که در وسط بدنه قرار گرفته بودند، می توانستند زاویه خود را نسبت به خط عرضی هواپیما برای مطابقت با شرایط پروازی گوناگون تغییر دهند. نوک بال ها حالتی انحنایی و البته باریک و ریشه بال ها هم شکلی عریض و پهن داشت. توپولف Tu-22M چگونه بمب افکنی بود با معرفی بمب افکن سوپر سونیک بک فایر، آرزوهای نیروی هوایی شوروی برای داشتن بمب افکنی مدرن و در حد و اندازه های بمب افکن B-1B آمریکایی به بار نشست. بک فایر برای نخستین بار در سال 1969 در کازان مشاهده شد. برای نخستین بار در سال 1971 در آسمان رامنسکوی، در شرق مسکو بک فایر اقدام به انجام سوختگیری هوا به هوا کرد. این مسئله اگر شاید در وهله ی اول چندان هم مهم نباشد، اما همین عمل سوختگیری هوایی به منزله تهدیدی جدی برای آمریکا بود. توپولف برد این هواپیما را 2.200 کیلومتر اعلام کرده بود، در حالی که CIA معتقد بود برد این هواپیما می بایست از چهار هزار کیلومتر بیشتر باشد. DIA هم برد هواپیما را بدون سوختگیری AA، در حدود پنج هزار کیلومتر اعلام کرده بود. اگر به این برد زیاد، سوخت گیری هوا به هوا هم اضافه می شد، بک فایر به یک بمب افکن میان قاره ای به خصوص با توان حمله به کشوری چون آمریکا تبدیل می شد. بک فایر از موضوعات مورد بحث سران دو کشور شوروی و آمریکا در مذاکرات سالت 2 بود؛ هر چند که شوروی در این مذاکرات پذیرفت تا به جهت اطمینان از عدم حمله اتمی به کشور آمریکا، لوله ی سوختگیری هوایی Tu-22M را حذف نماید، اما روس ها چندی بعد این لوله ها را دوباره نصب کردند. Tu-22M0- Backfire A- نخستین مدل بمب افکن بک فایر که به دلیل کارائی پایین تنها دو فروند از آن تولید شد. این دو فروند برای مقاصد آموزشی در سال 1973 به مرکز تمرینات هوایی منتقل شدند. Tu-22M- Backfire A- اولین فروند از بمب افکن بک فایر که که کارائی و عملکرد آن مثبت تشخیص داده شده و ورود نمونه های بعدی آن به خدمت صحیح و به جا ارزیابی گردید. Tu-22M2- Backfire B- مدل B بمب افکن بک فایر، اولین مدل از این بمب افکن سنگین بود که دستخوش اصلاحاتی در مقیاس بزرگ شد. این مدل به موتورهای نیرومند تر NK-22 مجهز گردید و برد آن به صورت رسمی تا پنج هزار و صد کیلومتر و بالاترین سرعت آن تا 1.800 کیلومتر بر ساعت افزایش یافت. این نمونه برای نخستین بار می توانست تا سه فروند موشک هوا به سطح Kh-22 را در زیر بدنه خود حمل نماید. اگر چه این مدل سیستم تعقیب اتوماتیک عوارض زمین را نداشت، اما مع الوصف قادر بود به خوبی از پس پرواز در ارتفاع پایین هم برآید. تعداد 211 فروند از این مدل در فاصله ده سال، یعنی بین سال های 1973و 1983 تولید شد. در همان ابتدای تولید، موتورهای جدیدتر NK-23 هم معرفی گردیدند که اصولاً نمونه های تقویت شده موتورهای قبلی بودند، اما این نمونه از موتورهای جدید به هدف های مورد انتظار دست نیافتند. گفتنی است که نخستین پروازهای آزمایشی این مدل از Tu-22M از سال 1973 شروع شد. Tu-22M2Ye- Backfire B- مدل Ye بک فایر نمونه ای از بک فایر بی بود که مجهز به موتورهای جدید NK-25 و سیستم پیچیده کنترل پرواز شده بود. اما باز هم این تغییرات انتظارات را برآورده نکرد و این طرح هم همچنان مسکوت ماند. Tu-22M3- Backfire C- به جرات می توان گفت که این مدل، پیشرفته ترین مدل بک فایر بود که نخستین پروازهای آزمایشی خود را در سال 1977 به انجام رساند. در پی انجام تغییراتی، دماغه هواپیما برای جا دادن برخی از سامانه های جدید دراز تر شد و حداکثر زاویه برگشت بال های بک فایر تا 65 درجه افزایش یافت. همچنین با نصب موتورهای جدید، این نمونه از بک فایر یکی از نقص های اجداد خود که عدم توانایی پرواز سوپر سونیک در ارتفاع دریا بود را نیز مرتفع نمود. حداکثر سرعت در مدل M3 به بیش از 2.300 کیلومتر بر ساعت و برد آن به بیش از 6.800 کیلومتر افزایش یافت. همچنین با افزایش باورنکردنی تسلیحات قابل حمل، M3 می توانست دوبرابر آن چه M2 حمل می کرد، اسلحه های مختلف را حمل نماید. در سال 1985 تست های مختلفی از پرواز در ارتفاع پایین انجام شد که همگی حاکی از موفقیت عملکرد هواپیما در ارتفاع پایین بودند. Tu-22MR- اگرچه با ورود ماهواره های فضایی به عرصه ماموریت های جاسوسی هواپیماهای شناسایی تقریباً از رده خارج شدند، اما نمونه های انگشت شماری از Tu-22M3 ها برای انجام ماموریت های شناسایی بهینه سازی شدند. در Tu-22MR محفظه های نگهداری بمب جای خود را به سنسورها و حسگرهای مفصل هوایی داده اند. با تمام این اوصاف، در توانایی اخلال گری سیستم های الکترونیکی دشمن یا ECM نه مدل M2 و نه مدل M3 یا MR چندان موفق نبوده اند و همیشه برای تکمیل این نقش، هواپیماهای اسکورت دیگری که باید به عنوان مکمل به عملیات اضافه شوند، الزامی بوده اند. به احتمال فراوان ساخت بمب افکن قدرتمند B-1B لنسر آمریکایی، واکنشی نسبت به ساخت بک فایر بوده است. بک فایر درست مخالف بسیاری از بمب افکن های رده خود، دارای پیکربندی ویژه ای است، چنان که موتورهای توربوفن آن در داخل و قسمت های کناری بدنه واقع شده اند. این ترکیب، بک فایر را بیشتر به یک جنگنده عظیم الجثه مشابه می سازد تا یک بمب افکن استراتژیک. بک فایر چهار خدمه دارد، یک خلبان در قسمت جلو سمت چپ، کمک خلبان در قسمت جلو سمت راست، افسر ارتباطات در قسمت عقب سمت چپ و یک افسر ناو بر در قسمت عقب سمت راست که البته افسران قسمت عقب کابین هیچ دیدی نسبت به جلوی هواپیما ندارند، اگر چه پنجره های کناری وسیع و بزرگی برای آنان در نظر گرفته شده است. تا کنون هیچ بک فایری به کشورهای خارجی صادر نشده است، اگر چه کشورهایی مثل ایران و چین در سال های 1990 علاقه فراوان خود را به داشتن این بمب افکن در خدمت نشان داده اند. هر چند گزارش هایی هم مبنی بر پیشنهاد این بمب افکن به کشور هند، مجهز به موشک های نزدیک برد Kh-15S وجود دارد. با تمام اوصاف، روسیه هنوز هم بزرگترین پرواز دهنده بمب افکن مشهور دوران جنگ سرد یعنی بک فایر است و این هواپیما به دلیل لغو پروژه T-60S به دلیل هزینه های زیاد تا آینده نامعلوم به عنوان بمب افکن اول استراتژیک روسیه در خدمت باقی خواهد ماند. دوستان اگر کسی اطلاعات بیشتری از این هواپیما و نسلهای قبلی اون به ویژه اونایی که عراق داشت بعد به ایران هم پناهنده شدند داره دریغ نکنه ممنون. Air.blogfa.com

اولین بار در سال ۱۹۶۰ طرح این پرنده ی آههنین داده شد و اولین نمونه ی ساخته شده در اوايل دهه ۷۰به پرواز در آمد .نام هایند را هم سازمان پیمان آتلتنتیک شمالی (ناتو) برای آن برگزید. اما روسیه اين هلیکوپتر را کروکوديل ناميد. هايند بالگردی بود که در حمله نیروهای شوروی به افغانستان به شهرت رسید. اين بالگرد نشان داد که می تواند بهترين وسيله برای تخليه وجابجائی نيروها درمناطق کوهستانی وبيابانی تحت کنترل مجاهدين افغان باشد .اين بالگرد در بسياری از جنگها شرکت داشته است. این پرنده با وزن خالی حدود 10000 کیلوگرم یکی از سنگین ترین بالگرد های تهاجمی است. بدنه کابین خلبان آن بوسیله صفحاتی ضد گلوله به جنس فولاد به ضخامت ۵/۱ سانتی متر و صفحات بزرگ وقوسی از شیشه ضد گلوله پوشیده شده است که خلبان ومسئول جنگ افزار را از گزند گلوله های کالیبر۷/۱۲ وتاحدودی گلوله های کالیبر۲۳ میلیمتری محافظت می کند.کابین این هلیکوپتر تحت فشار وبه گونه ای طراحی شده تا در محیطهای آلوده به مواد شیمیایی وبیولوژیک نیز بتواند به اجرای ماموریت بپردازد.چیزی که این بالگرد را از سایر بالگردها متمایز می سازد دوبالی است که این پرنده عمود پرواز دارد این بالها میتوانند حدود۲۵ درصد نیرو در پرواز افقی را تامین کند و می توان ان را با انواع جنگ افزار مسلح نمود .بیش از ۲۵۰۰ فروند از این هلیکوپتر در بیش از ۳۴ کشور جهان از جمله عراق و سوریه در پروازند. سازنده راستورتل / روسیه وسیه ظرفیت ۸+۲ برد پروازی ۴۱۶ کیلومتر حداکثر سرعت ۲۸۰کیلومتر بر ساعت سقف پرواز ۴۵۰۰ متر حداکثروزن ۱۱۵۰۰ کیلوگرم توپ دماغه ۳۰ میلیمتری جایگاه جنگ افزار ۶ عدد جنگ افزار موشکهای ضد تانک راکت. غلاف توپ و بمب منبع:وبلاگ تخصصی هلیکوپتر

یک سری اطلاعات کامل از قایق پرنده می خواستم و خواستم بدونم کار تخصصی اون چیه و این چیزیکه ایران ساخته در چه حد و اصلا چیزی ساخته یا وارداتی.

دوستان کسی اطلاعات کاملی در مورد هواپیمای کفیر دارد اگه هست لطف کنید. ببخشيد خيلي كلي ميپرسم

سعيد جان در مورد قرار داد موشك هاي بالستيك فكر نكنم و مطمينم كه مربوط به موشك هاي كوتاه و برد متوسط بشه. همون يوگسلاوي در نهايت چي به سرش اومد.

با 1 آواكس آخه كجا رو ميشه پوشش داد. البته اگه درمورد ايران نخواد ريسك بكنه براي حمله ي اول و نابودي پدافند و رادار از موشكهاي بالستيك كوتاه و يا برد متوسط استفاده كنه.

میدونم قبلا بحث زیاد شده ولی همیشه بی معنی تمام شده بر اساس امار نیروی هوایی ترکیه شامل 60هزار سرباز 600 جنگنده است که شامل: 240 اف16سی/دی 175 اف4ئی 44 اراف-4ئی 140 اف5 آ/بی که همگی عملیاتیوقرار است300 فروند اف35وخرید تعداد نامعلومی ب16 در حالی که ایران تنها 350 فروند هواپیما که بسیاری از انها از کمبود قطعه رنج میبرند چه راهکار فوری وجود دارد.

سعيد پست منو حذف كردي نيستش؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ چرا بحث منحرف ميكني تو كل پست منو بخون بعد به همش جواب بده نه اينطوري يه قسمت رو ميگيري و اصل صحبت رو از بين ميبري اگه ميتوني جواب منو بده و گرنه بحث منحرف نكن.

از لحاظ موشك بالستيك و پدافند با نظر من موافقي يا نه.

نبرده كه ديگه نياره برده كه از حمله ي اوليه ي ايران در امان باشن تا با بعد شليك موشكها و از بين بردن و كم كردن توان ايران بدون خطر وارد خليج فارس بشن.

چرا همه چي رو به اماما ربط ميدين ها مگه ... اتفاقا امامان ما تا حد امكان از بروز جنگ جلوگيري ميكردن توافق نامه ي صلح امام حسن با معاويه را نشنيدهاي همين امام سين چرا داشت از محدوده ي حكومت اموي خارج ميشد، چرا به كربلا رسيدو... ولي ما براي آباداني و جلوگيري از جنگ و يا تحريم چه كرديم .

الان موشك شهاب3 هم جز موشكهاي بالستيك به حساب مياد حتما كه موشك بالستيك نبايد اتمي يا قاره پيما باشه خوب در اصل نكته ي اصلي رو فراموش كردي بله تركيب اينها خيلي خطرناك هست اما نه با 2 گردان يا 24 عدد و...

به طور صددرصد . اين هواپيما قادر به رد شدن از سنگين ترين پوشش ها و محافظت هاي هوايي است چه برسد به سيستم راداري ايران در اين مورد تا حدودي امكانش هست البته در شرايط جنگ با آمريكا (يعني تنها دارند بي2 و هواپيماهاي پنهانكار) بايد از بين رفتن تاسيسات و همين طور جنگ الكترونيك سنگين آنها رو بكنيم.

ناو ها را كه براي در امان ماندن از خليج پارس بيرون برده و همينطور انجام مانور انتظار كه نداري بزارش دم دسمون مساله ي عراق فرق داشت اونا مرز ابي و همينطور تسلطي به خليج پارس نداشتن امكان استفاده از موشك بالستيك هم كم نيست همينطور هواپيما هاي ضد رادار آخه ايران مي خواد موشك به كجا بزنه گيرم چندتا به اين همسايه ها زديم به آمريكا چيزي نمي شه.

لطفا حضرت علي رو با هر كسي مقايسه نكنيد خوب اينكه كاشاني زياده خواه بود و اينوهمه ميدونن سعيد بي خود از كسي طرف داري نكن هيچ كس معصوم نيست مگه همه امام و پيامبرن ما خودمون بارها سو استفاده از دين و همينطور احساسات مردم ساده رو ديديم اين بار هم به اسم دين از مردم سو استفاده شد و كشور عقب افتاد و در عقب ماندگي خود فرو رفت شما هم اگه خيلي حرفات مستند و از روي تاريخه تاريخ درست رو بخون نه هر چيزي رو .تاريخي كه بعد از انقلاب نوشته شد بيشتر شبيه تاريخ هرودوت است تا واقعيت. در امر بررسي تاريخ،انتقاد و يا مقايسه بايد بدونه جانب داري و تعصب بي جا صحبت كرد.

عراق يا يوگسلاوي كي دهها فروند از هواپيما هاي ناتو رو منهدم كردن. فقط هر دو زيرو رو شدن. اين رو هم در نظر داشته باش كه كشور ما نابود ميشه اونا چندتا اهن پاره از دست ميدن اونم با اقتصاد اونا كه اصلا مهم نيست.

خطر ناك هست اما به شرط داشتن مدل اصلي امريكا كه فقط موشك كروز نداره اگه از موشك بالستيك استفاده كرد چي با 24 تا ميگ 31 تاييد نشده و احيانا از مدل به درد نخور و دو گردان اس300 و 29 تور ام 1 با وسعت ايران كاري مي توان كرد. در مورد حمله ي موشكي به عراق بسياري از فيلم هاي شليك موشك موجود است و چيز بيشتر را نشان مي دهد. و همين طور اهدافي كه نابود شد هم چيز ديگري رو ميگفت.

اولا كه اين امار از خوشبينانه هم خوشبينانه تره مسلما اينها از اولين اهداف بوده وبا اين وضعيت تحريم و نامردي روسها و همينطور موشك باران سنگين (حالا اگه همه ي خلبانا حاضر به پرواز بشن) ما كارمون به نبرد هوايي يا حداقل نبرد درست وحسابي نمي رسه.

يه اطلاعات مختصر ي در مورد اين دو هواپيما ميدم براي شروع هركي مطلب تازه و جالب داشت بده. هواپيماي اي 10 ای.۱۰ هواپیمای ضد تانک و پشتیبانی نزدیک ایالات متحده درحال برخاستن از پايگاه بگرام در افغانستان سازنده فرچاید/امریکا طول ۲۶/۱۶متر ارتفاع ۴۷/۴متر سرعت ۷۲۲ کیلومتر در ساعت سقف پرواز ۱۰۶۰۰متر شعاع رزمی ۴۶۵کیلومتر وزن خالی ۹۷۳۰ کیلوگرم حداکثر وزن ۲۲۶۸۰کیلوگرم وزن مهمات ۷۲۵۸کیلوگرم توپ داخلی هفت لول ۳۰میلیمتری ۱۳۵۰تیر هوا پیمایٍ سوخو 25 SU.25 هواپیمای ضد تانک و پشتیبانی نزدیک روسیه وبلوک شرق که اخیرا در ایران مورد استفاده قرار گرفته است .تصوير زير اين هواپيما متعلق به نيروی هوايی سپاه پاسداران را بر فراز تنگه هرمز نشان می دهد سازنده روسیه طول ۵۳/۱۵متر ارتفاع ۸۰/۴متر سرعت ۹۷۵کیلمتر در ساعت سقف پرواز ۷۰۰۰متر شعاع رزمی ۴۰۰کیلو متر وزن خالی ۹۱۸۵کیلو گرم حداکثر وزن ۱۷۵۳۰کیلو گرم وزن مهمات ۴۳۴۰کیلو گرم توپ داخلی دو لول ۳۰میلیمتری ۲۵۰تیر ---------------------------------------------------------------------------------------------- منبع: مبلاگ تفنگ داران دريايي ---------------------------------------------------------------------------------------------- به نظر خودم كه اي 10 بهتره اولين دليلمم مقدار بيشتر حمل سلاح.

به هر حال اينجا بحث سوخو25 است نه سوخو39 و مهمتر اينكه كشور ما از اين نوع دارد.

كاشكي مردم زوذتر به خودشون بيان.