ارتش عراق یه ارتش شرقیه... تجهیز اون به تسلیحات غربی بدون هیچ پشتوانه ای یعنی تضعیف اون...خدا بهشون رحم کنه

کسی می دونه که اژدر حوت چقدر سر جنگی و برد داره؟

البته یک اسکادران SU-27 را هم به آنها اضافه کنید

این هم عکس منسوب به میگ-31 در تبریز قرار دادن مطالب کذب و شایعه ساز در سایت ممنوع است. عکس حذف شد. SAEID

من به su-35BM رأی می دم

اگه میشه لطفا تعداد پرنده های موجود را نیز قرار دهید

این هواپیما برای فیلمSTEALTH محصول سال 2004 ساخته شده است

فکر می کنم یک هواپیمای اثبات فناوری باشه...

برای آپلود من سایت irapic.com را پیشنهاد می کنم

فکر می کنم طول موشک 9.3 متر باشه...

ممنون، مطلب جامعی بود

امراز طراحی زیبایی داره!!!

سامانه موشکی Arrow Arrow یک سیستم رهگیر ضد اهداف بالستیک است و سیستم طوری طراحی شده که هدف خود را در مرحله میانی پرواز و در محدوده فوقانی جو زمین موسوم به "استراتوسفر" منهدم می نماید. از سیستم های مشابه "ارو" در جهان می توان به سامانه های ضد موشکی پاتریوت PAC-3 و THAAD ساخت امریکا و هم چنین سیستم های S-300 و S-400 روسی نام برد که البته در شیوه رهگیری و آتش تفاوت هایی با "ارو" دارند. آغاز مطالعات بر روی پروژه "ارو" به سال 1986 بر می گردد و چنین تخمین زده شده که حمایت های واشنگتن از این پروژه تاکنون به بیش از 2 میلیارد دلار بالغ گشته است. [/URL] عملکرد این سیستم از رادار غول پیکری به نام “GREEN PINE” استفاده می کند که برای هدف یابی در کنار سامانه دیگری به نام “YELLOW CITRON” استفاده می گردد. در شرایط کاربرد واقعی، سیستم قادر به دریافت اطلاعات شبکه ماهواره ای نظارت موشکی امریکاست که به آن این امکان را می دهد که به کمک آشکارسازهای مادون قرمز قوی، بتواند مسیر موشک های بالستیکی تاکتیکی را رهگیری کند. نخستین مجموعه عملیاتی از سیستم «ارو» از سال 2000 میلادی فعال شده و قرار است که به زودی با نسل دوم موشک های این سیستم موسوم به «ARROW-2» تجهیز گردد. [/URL] سامانه «ارو» توسط یک افسر کنترل که وظیفه اش ارزیابی مسیر موشک هاست، کنترل می گردد تا تصمیم به شلیک یکی از موشک های پیشرفته «ارو» را جهت مقابله اتخاذ نماید. هر دستگاه پرتابگر شامل شش محفظه پرتاب است که هر کدام قادر به شلیک به سمت هدفی مستقل و جداگانه است. این موضوع در یکی از آزمایش های اخیر که به طور همزمان چهار هدف از شش هدف تعیین شده منهدم گردید، به طور تجربی آزمایش شد. سرعت حرکت موشک های «ارو» به سمت هدف به 3 کیلومتر در ثانیه می رسد. ولی بر خلاف سلاح های «سینتیک» که با استفاده از انرژی جنبشی هدف را منهدم می کنند، موشک های «ارو» با انفجار یک سرجنگی پرقدرت، قادر به انهدام هدف از فاصله 50 متری آن هستند. [/URL] با توجه به تکنولوژی بالای به کار رفته در سیستم ضد موشکی «ارو» کشورهای زیادی برای خرید آن آمادگی دارند. به خصوص که تهدیدات موشکی نیز به طور فزاینده در جهان در حال افزایش است. از جمله کشورهایی که این سیستم را خریداری نموده اند، باید از هند نام برد که قصد دارد تا بدین وسیله، دفاعی در برابر موشک های مهاجم پاکستانی برای خود ایجاد کند. رادارهای GREEN PINE ظاهرا تاکنون به هند فروخته شده اند ولی امریکا با ارائه موشک های هدف گیر به این کشور موافقت نکرده است. کره جنوبی نیز در سال 2007، 36 فروند موشک «ارو-2» را به همراه شش دستگاه رادار هدف گیر”GREEN PINE” سفارش داده است. هم چنین باید از ترکیه نام برد که در سال های اخیر به استفاده از این جنگ افزار دفاعی علاقه نشان داده است. [/URL] مشخصات سیستم ضد موشکی بالستیک ارزش هر واحد: 3 میلیون دلار ورود به خدمت: سال 2000 میلادی مشخصات موشک موتور دو مرحله ای سوخت جامد وزن موشک: 1300 کیلوگرم طول موشک: 7 متر قطر: 0.8 متر حداکثر سرعت موشک: 9 ماخ برد: 90 کیلومتر ارتفاع عملیاتی: 50 کیلومتر سرجنگی: گرمایاب، انفجاری ترکش شونده پلت فرم پرتاب کننده: پرتاب کننده زمینی مجهز به شش کپسول ترجمه و نوشته: احمد آشتیانی

نگاهی به پروژه جنگنده F-35 سالیان درازی است که نیروهای نظامی امریکا به دنبال ساخت هواپیمای جنگنده ای پرقدرت و پر سرعت و با کمترین هزینه ساخت و کمترین احتمال خطر هستند. این آرزو با ساخت هواپیمای جنگنده F-35 تحقق یافته است. در میان تمامی پروژه هایی که در صنعت هوافضای امریکا تاکنون پیگیری شده است، یکی از آنها بسیار درخشنده تر و با نشاط تر پیش می رود و باعث بوجود آمدن رقابت بسیار سنگین بین شرکت های بزرگ امریکایی شده است. نام این پروژه JSF است. منشأ و مبدأ این پروژه را می توان از سال 1986 میلادی دانست. هنگامی که نیروهای امریکایی و انگلیسی حضور به هم رسانده و به دنبال ساخت یک جنگنده مافوق صوت برتر بودند. اما پروژه فوق در سال 1990 رسمی شد و در زمانی که مؤسسه پژوهشی تحقیقاتی پیشرفته ARPA به دنبال یک جنگنده چند منظوره با وزن و قیمتی پایین بود، باز هم این حرکت بسوی ساخت یک جنگنده مافوق صوت کشیده شد و به همین خاطر رقابتی بین شرکت های هواپیماسازی و موتورسازی در سالهای 1991 تا 1994 برای بدست آوردن امتیاز ساخت این جنگنده به وجود آمد. حریفان در قالب 3 تیم، آماده حضور شدند: 1- تیم مک دانل داگلاس و نورثروب گرومن و هوافضای انگلیس 2- شرکت بوئینگ 3- شرکت لاکهید مارتین هر کدام از این تیم ها طرحی را ارائه دادند. در ارزیابی سال 1996، طرح تیم مک دانل داگلاس و نورثروب رد شد و در مقابل شرکت بوئینگ و لاکهید مارتین هر کدام به ترتیب طرح های تجربی X-32 و X-35 را ارائه دادند. سرانجام در اکتبر 2001 طرح X-35 شرکت لاکهید برنده این مسابقه شد. زیرا طرحش نسبت به X-32 ارزان قیمت تر و کم خطرتر بود. بعد از تثبیت طرح X-35 دیگر آن را به نام F-35 می شناسند؛ چون حرف F در هواپیماهای امریکایی نشان دهنده جنگنده است. در کل سه مدل از این جنگنده به نام های F-35A, F-35B,F-35C ساخته خواهد شد. بنابه تقاضای هر کدام از نیروهای نظامی، تفاوت هایی در طراحی ها دیده می شود البته نمونه طراحی پایه یکی است. در این راستا نیروی هوایی امریکا درخواست مدل A را کرده که گونه ای معمولی است و در نشست و برخواست همانند جنگنده های عادی است و قرار است جایگزین جنگنده های F-16 و A-10 شود. از طرفی یگان تفنگداران و نیروی دریایی ایالات متحده به دنبال جانشینی برای هواپیمای F/A-18 بودند. نیروی دریایی به دنبال جنگنده ای با خصوصیت حمل زیاد سوخت و برد زیاد بود و یگان تفنگداران نیز به دنبال جنگنده ای کوتاه برخاست و عمود فرود برای جایگزینی با HarrierAV-8B بود. در کل سفارشات در حدود 3000 فروند شد. بدین ترتیب: 1- 1763 فروند مدلA برای نیروی هوایی 2- 609 فروند مدل B برای یگان تفنگداران دریایی 3- 480 فروند مدل C برای نیروی دریایی 4- برای نیروی هوایی و دریایی سلطنتی انگلیس مجموعاً 150 فروند که 60 فروند متعلق به نیروی دریایی و 90 فروند نیز متعلق به نیروی هوایی است که این جنگنده ها بسیار شبیه مدل C هستند. طرح X-35 در تابستان 2002 تثبیت شد و دیگر F-35 با تفاوت های بسیار جزئی، مثلاً دماغه F-35 12 سانتی متر کشیده تر شد و بالچه ها 5 سانتی متر عقب تر بودند. هر سه مدل F-35 قابلیت سوخت گیری در آسمان را دارند با این تفاوت که در مدلA بازوی متحرک سوخت گیری در پشت کابین خلبان قرار دارد و در صورتی که در مدل های B و C در سمت راست دماغه هواپیما هستند. جنگنده های F-35A و F-35C می توانند در هر محفظه 900 کیلوگرم تسلیحات حمل کنند. در صورتی که F-35B به علت کوتاه برخواست بودن و عمود فرود بودن در هر محفظه 450 کیلوگرم توانایی حمل دارد. تنها در مدلA که متعلق به نیروی هوایی امیریکاست می توان یک مسلسل پیشرفته با کالیبر 27 میلی متر مشاهده کرد که طراحی اصلی آن از مسلسل بی کا 27 کاوزر برداشته شده است. مسئولیت ساخت رادارهای F-35 را بخش سیستم الکتریکی شرکت نورثروب گرومن عهده دار است و برای این کار این شرکت دست به گسترش رادار APG-77 زده است و با مدرن کردن آن امیدوار است که هوشمندترین رادار در حال حاضر را طراحی کند. از لحاظ مشخصات ظاهری مدل A و C دارای بال ها و دم های بزرگتری هستند که باعث افزایش برد و فرود آسان تر می شود و قوی ترین چرخ ها در مدل C دیده می شود. تقریبا تمامی موشک های پیشرفته از قبیل CBUها و AIM120C و دو گونه AIM-9 به نام های سایه طوفان و سایدویندر را با خود حمل می کنند. اولین پرواز آزمایشی مدلA در 24 اکتبر 2000 و مدل C در 16 دسامبر 2000 و مدل B در 23 ژوئن 2001 انجام شد. F-35A http://irapic.com/uploads/1217428394.jpg F-35B http://irapic.com/uploads/1217429503.jpg F-35C http://irapic.com/uploads/1217407985.jpg هم چنین خاطر نشان می شود که کشورهایی همانند ترکیه، استرالیا و نروژ نیز در این پروژه شرکت دارند. منبع: مجله پرواز

هندی ها کمی در خرید این ناو عجله به خرج دادند و گرنه فرانسه پیشنهاد بهتری برای آنها داشت(البته به همراه جنگنده روی آن یعنی رافال)

قابل تأمل بود...

مهمترین کاری که انجام می دادم افزایش کمی و کیفی مراکز تحقیقاتی نطامی بود که تاثیرات آن روی فقط ارتش منحصر نمی شود و تمام علوم و صنایع دیگر کشور نیز از آن بهره خواهند برد.

دولتهای مسلمان نیازی نیست کاری انجام دهند اصلا از آن ها توقعی نیست ولی ملت های آنان کافیست تا چند ماه کالاهای مثلا اسرائیلی و امریکایی رو نخرند (چینی بخرن) ببینید چه بلایی سرشون می آد؟ نمونه اش همین دانمارک... سر محصولات لبنیاتی و دامی اش چند میلیلرد دلار به دلیل تحریم مسلمانان ضرر داد...

یکی از مهمترین نقات قوت Iranian Airforce فوق سری بودن حتی بدیهی ترین تسلیحات آن می باشد. بسیاری از کارشناسان نطامی حتی از نوع پرنده های موجود در این نیرو اطلاع ندارند چه رسد به تعداد و وضعیت آنها؛ و این به معنی عدم توانایی آنالیز و سردرگمی...

فکر می کنم جنگنده های Harrier,skyhawk و Mig-29 باشند.

این جنگنده عملا طرح شکست خورده ای محسوب می شه فقط به خاطر یک سری ملاحظات سرپا نگه داشته شده...

ای کاش درباره آواکس های ساخت اروپا نیز مطالبی عنوان می شد!!

اظهارات مجری جالب بود...مدام از هدر رفتن این وسیله گرانقیمت صحبت می کرد

این نهایت آرزوی غربه که عربستان رو به عنوان رهبر کشورهای سنی مذهب به جان ایران شیعی بندازه یا بر عکس ... شاید خیلی از عملکردهای رهبران این کشورها مخالف مصالح اسلام و مسلمین باشه و لی هیچ وقت ملت ها رو نباید فراموش کرد . مصلحت ایجاب می کنه که صبری هوشمندانه در پیش گیریم.

من به شخصه طراحی F-15 و سری فلانکر رو می پسندم. البته فانتوم در زمان خود شاهکاری بود