خبرگزاري فارس شماره : 8610250389 25/10/86 - 14:28 توضيحاتي از محصول جديد وزارت دفاع شليك 1100 تير در دقيقه و انهدام هوشمند موشك‌هاي كروز خبرگزاري فارس: «سماوات» به عنوان محصول جديد وزارت دفاع، يك توپ پدافند هوايي تمام اتوماتيك 35 ميلي‌متري است كه قابليت‌هاي متعددي را در خود جاي داده است. به گزارش خبرنگار دفاعي خبرگزاري فارس، سردار مصطفي محمدنجار وزير دفاع كشورمان در حاشيه مراسم افتتاح خط توليد اين محصول جديد وزارت دفاع، به بيان ويژگي هاي آن پرداخت و گفت: توپ پدافند هوايي 35 ميلي متري در ارتفاع پايين و به صورت هوشمند، موشك‌هاي كروز را مورد شناسايي و هدف قرار مي‌دهد و آنها را تا برد 4 كيلومتري منهدم مي‌سازد. به گفته وي، سماوات داراي نواخت تير بالا بوده و در دقيقه مي تواند 1100 تير را شليك كند. نجار خاطرنشان كرد: اين محصول جديد، تلفيقي از فعاليت 3 مجموعه وزارت دفاع است و شركت صاايران بخش الكترونيكي و كنترل آتش، سازمان هوافضا بخش مهندسي و سازمان صنايع دفاع نيز كارهاي مكانيكي اين طرح را بر عهده داشته‌اند. وزير دفاع تأكيد كرد: جمهوري اسلامي ايران جزو چهار كشوري است كه فناوري اين نوع توپ را در اختيار دارد و طراحي و ساخت آن در مدت زماني بسيار كوتاه، بر اساس شرايط بومي ايران و با كار شبانه‌روزي تحقق يافته است. وي در پايان از تحويل اين توپ پدافند هوايي به نيروهاي مسلح در آينده نزديك خبر داد. انتهاي پيام/ دوستان اگر كسي اطلاعات بيشتري راجع به اين توپ داره, لطفا در اختيار همه فرار بده

پاتریوت یک سیستم پدافند هوایی برد بلند برای مقابله با موشکهای بالستیک تاکتیکی، موشکهای کروز و هواپیماهای پیشرفته است که قابلیت کار در همه نوع آب و هوا و ارتفاعی را دارد. پاتریوت (MIM-104) توسط ریتون در ماساچوست و کنترل و شلیک موشک لاکهید مارتین در فلوریدا ساخته شده است. به علاوه امریکا این سیستم در آلمان، یونان، اسراییل، ژاپن، کویت، هلند، عربستان و تایوان نیز در حال کار است و آماده فروش به مصر نیز میباشد. http://www.army-technology.com/projects/patriot/images/pat6.jpg سیستم موشکی پاتریوت در عملیات موسوم به آزادی عراق توسط امریکا به کار گرفته شد. این سیستم در کویت نصب شد و توانست تعدادی از موشکهای زمین به زمین دشمن را بوسیله موشکهای هدایت بهینه شده PAC-3 با موفقیت نابود کند. سيستمهاي پاتريوت نصب شده در كويت http://www.army-technology.com/projects/patriot/images/pat8.jpg موشک پاتریوت موشک پاتریوت به سیستم هدایت TVM (ردیابی بوسیله موشک) مجهز شده است. دستورات در طی مسیر توسط مرکز کنترل متحرک به سیستم هدایت موشک منتقل میشود. سیستم هدفیاب موشک اطلاعات هدف را در فاز نهایی پواز بدست می آورد و اطلاعات را بوسیله ارتباط TVM به رادار زمینی برای محاسبات نهایی میفرستد و نتیجه را دریافت میکند. سرجنگی فدرتمند 90 کیلوگرمی این موشک در پشت قسمت هدایت قراردارد. برد این موشک 70 کیلومتر و حداکثر ارتفاع آن بیش از 24 کیلومتر است. حداقل زمان پرواز زمان مسلح کردن موشک است که کمتر از 9 ثانیه و حداکثر آن کمتر از 3.5 دقیقه است http://www.army-technology.com/projects/patriot/images/pat1.jpg ارتقاع GEM-T پاتریوت ریتون GEM-T (موشک هدایت ارتقاع یافته) پاتریوت را تولید کرد. نمونه بهینه شده موشک PAC-2. این بهینه سازی شامل نصب یک فیوز جدید و نصب یک اوسیلاتور کم پارازیت است که حساسیت جستجو برای اهدافی با بازتابش راداری کم را افزایش میدهد. موشک GEM-T امکان انهدام موشکهای کروز و بالستیک هو-تنفس را میدهد که به این امکان جدید PAC-3 (امکان پیشرفته پاتریوت) میگویند. اولین نمونه های این موشک در نوامبر 200 به ارتش امریکا تحویل شد. 770 موشک در حال بهینه سازی هستند که بیش از 500 موشک به ارتش تحویل شده است و تحویل آنها در سال 2007 پایان میپذیرد. امکان پیشرفته پاتریوت (PAC-3) یک موشک PAC-3 امکان مقابله موثرتر در مقابل موشکهای بالستیک تاکتیکی و کروز را دارد که از فناوری پیشرفته بزن-برای-ازبین بردن استفاده میکند(Hit-To-Kill). لاکهید مارتین طرف اصلی قرارداد بهمراه ریتون مسولیت اجرای این طرح را عهده دار شدند. PAC-3 دارای یک جستجوگر موج میلیمتری باند Ka است که توسط بویینگ ساخته شده است. سیستم هدایت موشک هدف را بوسیله انرژی جنبشی آزاد شده در اثر برخورد مستقیم نابود میکند. تولید PAC-3 با نرخ تولید پایین در اواخر 1999 آغاز شد و اولین تولید LRIP آنهاکه 92 موشک بودند در سپتامبر 2001 تحویل شد. قراردادی برای تولید 88 موشک در دسامبر 2002 بسته شد و قرارداد دیگری برای تولید 12 موشک در مارس 2003 منعقد شد. این موشکها برای اولین بار در عملیات آزادی عراق در مارس/اپریل 2003 بکار گرفته شد. در فوریه 2004 لاکهید مارتین برنده قرادادی برای تولید 159 موشک PAC-3 شد که 22 فروند آن برای جایگزینی آنهایی بود که در عراق استفاده شدند. تحویل این موشکها تا اپریل 2006 انجام شد. قرارداد دیگری برای تولید 156 موشک در فوریه 2005 دریافت شد که 32 فروند آن برای هلند و 16 فروند ان برای ژاپن تحت توافقنامه فروش خارجی نطامی درخواست شده بود؛ همچنین مذاکراتی برای فروش به کره جنوبی و تایوان نیز در حال انجام است. لاکهید مارتین و EADS(در گذشته شرکت هوافضای دایملر کرایسلر) مبادرت به تاسیس یک شرکت مشترک برای تولید این سیستم جهت نیروی هوایی آلمان کردند و در سپتامبر 2006 آلمان درخواست 72 فروند موشک PAC-3 کرد. لاکهید مارتین قراردادی را در ژانویه 2007 برای تولید موشکهای هواپرتاب PAC-3 منعقد کرد که احتمالا F-15C اولین جنگندهای خواهد بود که ازاین سیستم بهره میبرد. ایستگاه پرتاب M901 ایستگاه پرتاب M901 وظیفه حمل، نشانه گیری وپرتاب موشک پاتریوت را بر عهده دارد. هرپرتابگر 4 موشک دارد که بوسیله امواج VHF یا کابل فیبر نوری به مرکز کنترل متصل است و اطلاعات قبل و بعد شلیک بدینوسیله منتقل میگردد. http://www.army-technology.com/projects/patriot/images/pat7.jpg http://www.army-technology.com/projects/patriot/images/pat3.jpg ایستگاه کنترل ایسگاه کنترل AN/MSQ-104 تنها قسمت خدمه دار در واحد شلیک پاتریوت است. این ایستگاه با ایستگاه های پرتاب M901 و دیگر قسمتهای سیستم پاتریوت و مرکز فرماندهی اصلی مرتبط است. این ایستگاه 3 خدمه دارد که برای 2 کنسول کنترل و 1 ایستگاه ارتباطات با 3 ترمینال رله ی رادیویی به کار میروند. کامپیوتر کنترل دیجیتال اسلحه بعد از اتصال دیتا قراردارد. http://www.army-technology.com/projects/patriot/images/pat5.jpg رادار رادار AN/MPQ-53 یک رادار آرایه ای مرحله ای است که جستجو، هدفیابی، ردیابی، شناسایی، هدایت موشک و عملکردهای ضد جنگ الکترونیک را انجام میدهد. این رادار بر روی یک تریلر حمل میشود که بصورت خودکار توسط کامپیوتر دیجیتال کنترل اسلحه در مرکز کنترل بوسیله یک کابل اتصال کنترل میشود. این سیستم رادار دارای بردی بیش از 100 کیلومتر است و قابلیت ردیابی 100 هدف و هدایت بیش از 9 موشک به اهداف را دارد. رادارهای پاتریوت ارتش امریکا بوسیله ریتون در حال بهینه سازی هستند که این بهینه سازی شامل بالابردن قدرت رادار و اضافه کرد قابلیت باند پهن برای بالابردن تمایز اهداف میشود. http://www.army-technology.com/projects/patriot/images/pat2.jpg حمله به هدف حمله به اداف میتواند به صورت دستی، نیمه خودکار و تمام خودکار انجام شود. وقتی تصمیم به حمله به یک هدف گرفته میشود، ایسگاه کنترل، ایستگاه یا ایستگاه های پرتاب را انتخاب میکند و اطلاعات پیش پرتاب را به موشک انتخاب شده میفرستد. سپس پرتاب انجام میشد و هدایت بوسیله رادار انجام میشود. اتصال زمین به موشک "دستور" و اتصال موشک به زمین "TVM" اجازه ردیابی پرواز موشک و دریافت دستورات هدایت از کامپیوتر کنترل اسلحه را میدهد. به محض شلیک موشک TVM آن فعال شده و موشک را به سمت هدف قرار میدهد. یک فیوز مجاور وظیفه انفجار سرجنکی موشک در برخورد به هدف را دارد. http://www.army-technology.com/projects/patriot/images/pat10.jpg منبع : Army Technology

هواپيماي جنگنده پشتيبان F-2 براي نيروي دفاع هوايي ژاپن نتيجه برنامه توايد مشترك امريكا و ژاپن است. صنايع سنگين ميتسوبيشي به عنوان طرف اصلي قرارداد و شركت هوانوردي لاكهيد مارتين امريكا به عنوان طرف دوم قرارداد. F-2A مدل تك سرنشين و F-2B مدل دو سرنشين اين جنگنده است. آژانس دفاعي ژاپن برنامه توليد 130 فروند F-2 كه 83 فروند آن از مدل A و 47 فروند آن از مدل B است را دارد كه تا سال 2010 تحويل آنها انجام ميشود. گرچه آينده برنامه نامعلوم است ولي تاكنون 76 فروند تحويل شده است. در سال 1987, نيروي دفاع هوايي ژاپن نوعي از هواپيماي F-16C را به عنوان FS-X ژاپن براي جايگزيني با هواپيماي F-1 ميتسوبيشي را انتخاب كرد و در سال 1988 ميتسوبيشي به عنوان پيمانكار اصلي براي هواپيمايي كه به نام F-2 شناخته ميشود انتخاب شد. اين برنامه شامل انتقال تكنولوژي از امريكا به ژاپن ميشود و سهم امريكا در اين قرارداد 40% است. چهار نمونه آزمايشي ساخته شد كه دو نمونه آن براي آزمايشات استاتيكي و دونمونه ديگر براي آزمايشات فرسودگي استفاده شد. پروازهاي آزمايشي اين نمونه ها در سال 1997 كامل شد و هواپيما در سال 1998 وارد مرحله توليد شد. اولين توليدات در سپتامبر 2000 به آژانس دفاعي ژاپن تحويل شد كه بيش 49 فروند را شامل ميشد. اين جنگنده در تاسيسات كوماكي ميتسوبيشي در ناگويا مونتاژ ميشود. طراحي كاوازاكي مسئوليت توليد قسمت مياني بدنه, درهاي چرخها و موتور را بر عهده دارد. ميتسوبيشي قسمت جلويي بدنه و بالها را توليد ميكند. ميتسوبيشي همچنين طراحي ساختار جعبه بال-پاييني كه شامل پوسته پاييني, تيرك, دنده ها و سري است و از چند سازه گرافيت اپوكسي ساخته شده را انجام داده است. كه اين اولين بار است كه در يك جنگنده تاكتيكي از اين تكنولوژي استفاده ميشود. شركت فوجي ساخت سطح بالايي بالها, پوشش رادار, فلپ ها و ورودي هواي موتور به همراه قسمت انتهايي را انجام ميدهد و شركت لاكهيد مارتين نيز طراحي و ساخت قسمت انتهايي بدنه و باله هاي پاياني و لبه جلويي فلپ ها را انجام ميدهد. كابين كابين به سه نمايشگر چند كاره و يك نمايشگر كريشتال مايع ساخت شركت يوكوگاوا مجهز شده است. HUD نيز توسط شركت شيمادزو ساخته شده است. تسليحات سيستمهاي جنگ الكترونيك, كامپيوتر ماموريت, و راداد فاز فعال به وسيله ميتسوبيشي الكتريك ساخته شده است. يك توپ M61A1 ولكان 20 م م در انتهاي قسمت اتصال بال نصب شده است. اين جنگنده داراي 13 جايگاه حمل سلاح است كه يكي در زير بدنه, 2 عدد در قسمت انتهاي بال و 5 عدد در زير هز بال است. سيستم حمل سلاح توسط لاكهيد مارتين ساخته شده است. اين جنگنده داراي 2 ريل پرتاب موشك فريزر نش ايت كه توسط نيپي ساخته شده است. اين جنگنده فابليت حمل موشك ميانبرد اسپارو, موشك كوتابرد سايدوايندر و موشك كوتاه برد AAM-3 ساخت ميتسوبيشي را دارد. F-2 ميتواند به موشكهاي ضد كشتي ASM-1 و ASM-2 مجهز شود. اين موشكها كه از سري نوع 80 ساخت ميتسوبيشي هستند در اصل براي F-1 در سال 1980 ساخته شدند. اين جنگنده همچنين توانايي حمل بمبهاي 500 پوندي, بمبهاي خوشه اي CBU-87/B و پرتاب كننده راكت را دارد.قسمت مركزي و محلهاي داخلي حمل سلاح زير بال توانايي جمل مخزن سوخت 4400 كيلوگرمي را دارد. آويونيك و كنترل پرواز لاكهيد مارتين مسوئوليت ساخت سيستمهاي آويونيك را دارد. سيستم پرواز بر روي سيم توسط شركت پرواز الكتريك ژاپن توليد شد و هاني ول نيز تحت يك برنامه مشترك توليد شد. حالات سيستم پرواز بر روي سيم شامل كنترل افزايشي, تثبيت استاتيكي و كنترل بار در هنگام مانور ميشود. ارتباطات سيستمهاي ارتباطي موجود در F-2 يك فرستنده AN/ARC-164 كه بر روي كانال UHF كار ميكند و توسط ريتون ساخته شده, يك فرستنده V/UHF ساخت شركت NEC و سيستم هشدار دهنده دوست از دشمن, يك راديو HF ساخت شركت كوكوساي الكتريك را شامل ميشود. موتورها اين جنگنده با يك موتور توربوفن F110-GE-129 جنرال الكتريك با پس سوز مجهز شده است. اين موتور نيروي معادل 131.7 كيلو نيوتن توليد ميكند كه سرعتي معادل 2 ماخ را به اين جنگنده ميدهد. منبع : Airforce Technology

E-3 سيستم هشدار و كنترل پرنده توسط گروه دفاعي و فضايي بوپينگ ساخته شد.نقش E-3 نظارت هوايي, دستور, كنترل و ارتباطات (عملكردهاي C3) براي نبروهاي دفاع هوايي و تاكتيكي است. http://www.airforce-technology.com/projects/e3awacs/images/e3awacs2.jpg در امريكا هواپيمايي كه E-3 را حمل ميكند E-3 AWACS, در بريتانيا E-3 Sentry AEW و در فرانسه E-3 SDA ميباشد. E-3 در سال 1977 وارد خدمت شد.هم اكنون 32 فروند در اختيار نيروي هوايي ايالات متحده, 7 فروند در اختيار نيروي هوايي سلطنتي انگلستان, 4 فروند در اختيار نيروي هوايي فرانسه و 5 فروند در اختيار عربستان سعودي است(اين 5 فروند قرار بود به ايران تحويل شود) نيروي پيش اخطار هوايي NATO نيز در سال 1980 آغاز به كار كرد و 17 E-3A را به خدمت گرفت. آواكس نيروي هوايي سلطنتي انگلستان http://www.airforce-technology.com/projects/e3awacs/images/e3awacs6.jpg آواكس ناتو http://www.airforce-technology.com/projects/e3awacs/images/e3awacs7.jpg آواكس نيروي هوايي فرانسه http://www.airforce-technology.com/projects/e3awacs/images/e3awacs8.jpg آواكس نيروي هوايي عربستان http://www.airforce-technology.com/projects/e3awacs/images/e3awacs5.jpg E-3 رادار با نگاه پايين و نمايش 360 درجه از از افق و در ارتفاع مورد استفاده داراي بردي بيش از 320 كيلومتر است. اين رادار ميتواند همزمان اهدافي را در هوا و آب شناسايي و رهگيري كند. در نقش تاكتيكي E-3 ميتواند هواپيماهي دشمن را كه در ارتفاع پايين و بر فراز هر نوع تپه يا ناهمواري طبيعي در پرواز هستند را شناسايي و رهگيري كند و ميتواند هواپيماهاي خودي را نيز در همان فضا شناسايي و كنترل كند. در نقش دفاع استراتژيك, E-3 ميتواند هر نوع خطر هوايي را شناسايي و رهگيري كند. در سالهاي 1990 تا 1991 در عمليات توفان صحرا 845 سورتي پرواز آواكس انجام شد و آواكسهاي E-3 ناتو نيز نقش مهمي را در برقراري محدوده پرواز ممنوع براي نيروهاي سازمان ملل در بوسني و كوزوو ايفا كردند. برنامه 30/35 نيروي هوايي امريكا براي مدرنيزه كردن E-3 ها شامل : 1-نصب سيستم موقعيت ياب جهاني (GPS) 2-بالا بردن حافظه كامپيوتر 3-تصب سيستم توزيع شده مشترك (JTIDS) پايانه كلاس 2 4-سنجش پشتيابني الكترونيكي (ESM) آواكس بلاك 30/35 آماده سوخت گيري http://www.airforce-technology.com/projects/e3awacs/images/e3awacs9.jpg برنامه 40/45 شامل : 1-سيستم ماموريت مبتني بر كامپيوتر ساختار باز 2-بهبود سيستمهاي ارتباطي, ناوبري و سيستمهاي سنجش الكترونيكي بويينگ برنده قرارداد برنامه طراحي و توليد سيستم (SDD) در سال 2003 شد و اولين پرواز هواپيماي ارتقاع يافته در جولاي 2006 انجام شد. شروع توليد براي 2008 و تحويل 5 هواپيماي ارتقاع يافته براي 2010 برنامه ريزي شده است و تحويل 32 هواپيما براي 2016 پيش بيني شده است. در ژانويه 2006 بويينگ و لاكهيد مارتين قرارداد ارتقاع سيستمهاي ماموريت براي 7 آواكس E-3D Sentry نيروي هوايي سلطنتي انگلستان تحت پروژه عقاب را در دست گرفتند. شروع بهبود سازي براي سال 2008 در نظر گرفته شده است. هواپيماي E-3 : اين هواپيما داراي 4 خدمه پرواز كه شامل 2 خلبان, ناوبر و مهندس پرواز است و 13 خدمه آواكس است, مدلهاي B و C داراي 18 خدمه آواكس است. مدل پايه E-3 مدل نطامي شده بويينگ 707-320B تجاري ميباشد كه تفاوت آن در رتودوم بزرگ چرخان بر روي آن است كه شامل رادار اصلي, شناسايي دوست از دشمن و آنتنهاي ارتباط داده كنترل جنگنده ميباشد(TADIL-C). http://www.airforce-technology.com/projects/e3awacs/images/e3awacs3.jpg طرح بندي امكانات در بدنه هواپيما در كناره ها با مكانهايي براي ارتباطات, سيگنال و پردازش اطلاعات, كنسولهاي دستور و كنترل, ناوبري و شناسايي هدف است. سيگنال و پردازش اطلاعات بوسيله يك كامپيوتر قدرتمند IBM به نام 4PiCC-1 انجام ميشود. هواپيما داراي 14 كنسول دستور و كنترل كه با مانيتورهاي رنگي كيفيت بالاي هازلتاين مجهز ميشود است. در نوامبر 2006 شركت نورث روپ گرومن قرارداد توليد سيستم حفاظت خودكار منحرف كننده حرارتي براي هواپيماي بزرگ (LAIRCM) را به نام AN/AAQ-24 را براي 17 آواكس ناتو برنده شد.اين قرارد داد تا پايان دسامبر 2009 اعتبار دارد. كنسول دستور و كنترل http://www.airforce-technology.com/projects/e3awacs/images/e3awacs4.jpg رادار : رادار اصلي كه در روتودم جاي دارد, رادار آواكس AN/APY-1/2 ساخت شركت نورث روپ گرومن است. سيستمهاي انتقال, كامپيوترها و نمايشگرها در داخل هواپيما جاي دارند. http://www.airforce-technology.com/projects/e3awacs/images/e3awacs1.jpg رادار 6 بار در دقيقه اسكن ميكند. در زماني كه رادار غير فعال است چرخش پوشش رادار به يك بار در هر 4 دقيقه كاهش پيدا ميكند. اين رادار چند حالته است و از الگوريتمهاي قدرتمند ميان گذاري و معكوس ميان گذاري استفاده ميكند. حالتهاي اصلي رادار عبارتند از : 1-پالس داپلر بدون ارتفاع(PDNES) براي نظارت بر اهداف هوايي 2-پالس داپلر با ارتفاع(PDES) براي يافت ارتفاع اهداف 3-رادار ماوراي افق 4-فقط دريافت براي عمليات غير فعال 5-حالت دريايي كه از پالس هاي موج كوتا ه براي شناسايي كشتيهاي سطحي استفاده ميكند 6-حالت آماده باش بويينگ با همكاري بخش سيستمها و سنسورهاي لكترونيكي نورث روپ گرومن برنامه ارتقاع رادارهاي آواكس E-3 را انجام داد كه شامل امكان مقابله AN/APY-1/2 با خطراتي با بازتابش راداري كم, موشكهاي كروز و سيستمهاي جنگ الكترونيك است. ارتقاع حساسيت در برابر اهداف با RCS كم را به وسيله چند رادار نظارت كامپيوتري جديد براي جايگزيني با پردازشگرهاي ديجيتالي داپلر مرتبط با رادار و ترجمه نرم افزار مربوطه يه زبان ADA است. اين برنامه براي 17 آواكس ناتو, 7 آواكس انگلستان در سال 2000 و براي 32 آواكس امريكا در اپريل 2005 به پايان رسيد. سيستم تحقيق و شناسايي AN/APX-103 توسط Telephonics Corporation براي شناسايي دوست از دشمن كه به سرعت يك مجموعه اطلاعات از تمام اهداف بر روي برد راداري براي اهداف نظامي و غير نظامي ارائه ميدهد. اين اطلاعات شامل وضعيت دوست يا دشمن بودن, برد, سمت و موقعيت ارتفاع و كد شناسايي ميشود. موتورها : آواكسهاي امريكا و ناتو بوسيله 4 موتور توربو فن TF-33-PW- 100/100A ساخت پرت اند ويتني كه 21,000 پوند نيروي تراست توليد ميكند تجهيز شده اند. آواكسهاي عربستان, انگلستان و فرانسه با چهار موتور توربوفن CFM-56-2A-2/3 ساخت شركت سي اف ام كه نيروي تراستي معادل 24,000 پوند را توليد ميكند مجهز شده اند. قدرت بالاتر موتورهاي CFM-56 به هواپيما اجازه عمليات در ارتفاعات بالاتر را ميدهد كه باعث بالاتر رفتن برد شناسايي افقي رادار ميشود. تانكرهاي سوخت كه در بالها قرار داده شده اند گنجايش 90,500 ليتر سوخت را دارد كه برد بدون سوخت گيري هوايي هواپيما را ميتوان بيش از 9250 كيلومتر و 11 ساعت پرواز در نظر گرفت. منبع : Airforce Technology

طراحي مدل A اسب بالدار نيروي دريايي امريكا (Pegasus) در ژون 2001 توسط نورثروپ گرومن آغاز شد. اين طرح در راستاي برنامه هاي آژانس پژوهشهاي پيشرفته دفاعي و برنامه UCAV-N در جهت نيازهاي نيروي دريايي آمريكا انجام ميشد برنامه مشابه ديگري نيز توسط آزانس پيگيري ميشد؛ برنامه توليد X-45 توسط بوئينگ در جهت نيازهاي نيروي هوايي آمريكا. DARPA (آژانس پژوهشهاي پيشرفته دفاعي ) در اكتبر 2005 برنامه JUCAS؛ برنامه هواپيماي بدون سرنشين مشترك نظامي را اعلام كرد كه تركيبي از طرح X-45C و X-47B بود به هر حال X-47A ساخته شد و در فوريه 2003 اولين پرواز آزمايشي را با موفقيت به پايان رسانيد. [اولين پرواز X-47A در فوريه 2003 - كاليفرنيا] X-47B نمونه بزرگتري از X-47A بود. در آگوست 2004 DARPA قرارداد توليد X-47B را با نورثروپ بست كه ساخت اين مدل از ژون 2005 آغاز شده و اولين پرواز آزمايشي آن در اكتبر 2006 انجام شد. X-47 : طراحي آن به نحوي است كه كمترين RCS (بازتابش راداري) را داشته باشد. زاويه بالهاي عقب 55 درجه در 33 درجه زاويه جلوي بدنه ميباشد. مدل A آن بالي به طول 8.5 متر دارد. بدنه كاملا از كربن توسط انيستيتوي Scaled Composites Inc of Mohave ساخته شده است. برخلاف طراحي متعارف در اين نمونه از طراحي مشابه B-2 استفاده شده كه در آن سكان عمودي وجود ندارد كه علاوه بر كم كردن RCS باعت مصرف سوخت كمتر نيز ميشود.براي كنترل انحراف به طرفين؛ صفحات زيرين و بالايي هواپيما به دو قسمت حركت كننده مجهز شده و از آنجايي كه نبودن سكان عمودي باعث تمايل به خم شدن به طرفين ميشود؛ همانند B-2 از نرم افزاري استفاده شده كه در هر لحظه 60 بار وضعيت هواپيما را چك كرده و آن را تصحيح ميكند. تيك آف و لندينگ آن به صورت عادي انجام شده و داراي 2 چرخ عقب و يك چرخ جلوست كه سيستم فرود آن را شركت هوافضاي اسميت طراحي كرده است. آويونيك : آويونيك اين هواپيما توسط BAE Systems ساخته شده است كه شامل سيستمهاي كنترل پرواز؛ خلبان خودكار؛ كنترل موتور؛ سيستم دستور و كنترل ماموريت و ... است كامپيوتر داخلي ازسيستم عامل طراحي ساختار باز CsLEOS كه از روش [ديوار آجري] براي تقسيم بندي حافظه و زمان براي اجرا كردن چند برنامه بر روي يك سيستم بدون ايجاد تداخل در يكديگر استفاده ميكند. اين سيستم همچنين از حالات زمان بندي چندتايي بهره ميبرد كه امكان سوئيچ بين آنها را به سورت آني فراهم ميكند. سيستمهاي ناوبري نيز شامل سيستم موقعيت ياب جهاني متصل به كشتي (SRGPS) مختص نيروي دريايي آمريكا و سيستم نشستن خودكار ميشود. موتورها : از يك موتور توربوفن ساخت پرت اند ويتني كانادا (JT15D-5C) استفاده ميكند كه نيرويي معادل 1419 كيلو نيوتن توليد ميكند. 472 ك گ قابليت حمل سوخت دارد كه تا 717 ك گ براي ماومريتهاي دور قابل افزايش است. مانورپذيري : X-47 ميتواند تا 3G را تحمل كند.

Tunguska-M1 يك سيستم اسلحه/موشكي براي دفاع سطح پايين هوايي است. اين سيستم توسط دايره طراحي تجهيزات KBP در Tula طراحي و توسط كارخانجات مكانيكي اوليانوسك در اوليانوسك روسيه ساخته شده است. اين سيستم توانايي حمله به اهداف در زمان حركت و ايستاده با استفاده از اسلحه براي اهداف نزديك و موشك براي اهداف دور را دارد. همچنين اين سيستم توانايي حمله به هردوي هليكوپتر و هواپيما را دارد و همجنانا ميتواند بر روي اهداف زميني شليك كند. Tunguska در سال 1988 در ارتش روسيه وارد خدمت شد و به آلمان، هند، پرو، اوكراين صادر شد و مغرب 12 فروند آن را در دسامبر 2004 سفارش داده است. تسليحات Tunguska-M1 هشت موشك زمين به هوا 9M311-M1 با نام ناتوي SA-19 Grison حمل ميكند. هدايت اين موشك رادار نيمه فعال و هدايت بر اساس خط ديد است. وزن اين موشك 40 كيلوگرم و سر جنگي آن 9 كيلوگرم است. طول آن 2.5 متر با قطر 1.7 متر است و فاصله بين باله هاي ن 2.2 متر است. سرعت حداكثر اين موك 900 متر بر ثانيه است و ميتواند اهدافي را با سرعت بيش از 500 متر بر ثانيه مورد هدف قرار دهد. برد اين موشك بين 15 تا 6000 متر براي اهداف زميني و 15 تا 10000 متر براي اهداف هوايي است. دو اسلحه دو لول 30 م م ضد هوايي بر روي وسيله نصب شده است كه توانايي شليك حداكثر 5000 تير در دقيقه را دارند كه برد آن در برابر اهداف هوايي 3000 متر است. اين برد براي اهداف زميني ميتواند تا 4000 متر افزايش يابد. كنترل آتش اين سيستم داراي رادار شناسايي و رديابي، ديد نوري، سيستم محاسباتي ديجيتال، سيستم اندازه گيري شيب و تجهيزات ناوبري است. برد شناسايي رادار 18 كيلومتر و برد ردياب آن 16 كيلومتر است. وسيله نقليه سيستم Tunguska-M1 بر روي وسيله 34 تني با موتور چند سوختي نصب شده است. جعبه دنده آن هيدرومكانيكي و كمكهاي آن هيدروپنوماتيك است. برجك زره دار آن از سرنشينان و منبع تغذيه انرژي محافظت ميكند. سيستمهاي خنك كننده، گرمايشي و تميز كننده هوا نيز بر روي اين وسيله نصب شده است. هر آتشبار Tunguska-M1 شامل شش وسيله و يك ترانسلودر به همرا تجهيزات تعمير و آموزش ميباشد. منبع : Army Technology

مانور Herbst اين مانور كه به نام مانور J-Turn نيز شناخته ميشود، يكي از مانورهاي جنگ هوايي است كه از فناوري پس واماندگي مانند جهت دهنده گازهاي خروجي موتور و سيستمهاي كنترل پرواز پيشرفته براي رسيدن به زواياي بالاي حمله استفاده ميشود. (پس واماندگي لحظه اي است كه كنترلهاي پرواز نرمال مثل فلپها ديگر عمل نميكنند و هواپيما از كنترل خارج ميشود، هدف فناوري پس واماندگي سعي در كنترل هواپيما در اين لحظات است، اين فناوري در مانورهاي دفاعي نيز كاربر دارد) مانور Herbst به جنگنده اجازه ميدهد كه به سرعت جهت خود را با تركيب زاويه بالاي حمله (AOA) و چرخش عوض كند. مراحل انجام مانور به ترتيب زير است : 1- هواپيما سرعت خود را به بيش از 0.5 ماخ ميرساند. 2- هواپيما درحين كم كردن سريع سرعت شروع به افزايش زاويه حمله ميكند. 3- هواپيما از محدوديت معمول آيروديناميكي ميگذرد (براي كنترل نياز به تغيير جهت دهنده گازهاي خروجي است) 4- زاويه حمله به حداكثر 70 درجه ميرسد. 5- هواپيما به سرعت شكل مخروطي جهت حركت خود را تغيير ميدهد. 6- هواپيما دماغه را پايين ميآورد و سرعت ميگيرد. 7- حالا هواپيما در جهت عكس حركت ميكند. اين مانور در رده مانور Cobra كه در نمايشهاي هوايي استفاده ميشود قرار دارد ولي اين مانور در موقعيتهاي رزمي پركاربردتر است. ان مانور اولين بار توسط جت آزمايشي X-31 در 29 اپريل 1993 انجام شد؛ F-22 نيز قابليت انجام اين مانور را دارد. اين مانور به نام دكتر Wolfgang Herbst از كارمندان Messerschmitt-Bölkow-Blohm گذاشته شده است. Herbst پايه گذار Rockwell Snake بود كه مباني پروژه X-31 را تشكيل داد و يكي از اصلي ترين طراحان فناوري پس واماندگي است. فيلمي از اين مانور : NASA

مقدمه : يك شكافنده انرژي جنبشي (كه به نام اسلحه KE نيز شناخته ميشود) نوعي مهمات مانند يك فشنگ است كه ماده منفجره اي ندارد و از انرژي جنبشي براي شكافتن هدف استفاده ميكند. اين شرايط را ميتوان به هر نوع سلاح شكافنده زره تعميم داد ولي معمولا به نوع مدرن اين سلاحها اشاره دارد مانند armor-piercing fin-stabilized dicarding sabot كه به اختصار APFSDS ناميده ميشود و به نوع بلند شكافنده ميگويند و براي فشنگهاي كوچك استفاده نميشود. BM 15 125 mm ساخت شوروي ضد تانك فرانسوي با Sabot تكنيك مقابل اين شكافنده ها، شكافنده هاي شيميايي هستند. دونوع شكافنده شيميايي در حال استفاده وجود دارد: 1-ضد زره انفجار قوي (HEAT) 2-ضد زره سر خرد شونده (HESH) اين شكافنده ها در گذشته به صورت گسترده در برابر زره ها استفاده ميشد و هنوز هم در اين زمينه كار ميكند ولي اين شكافنده در مقابل زره هاي چند سازه اي مدرن مانند Chobham كه در تانكهاي امروزي استفاده ميشوند كم اثر ترند. اصل كلي در شكافنده انرژي جنبشي آن است كه از انرژي جنبشي خود كه معادله اي بين جرم و سرعت است براي شكافتن زره استفاده ميكند. قدرت تخريب اسلحه هاي KE مدرن بوسيله موارد زير به حداكثر رسيده است : 1-شليك با سرعت بسيار بالا؛ جرم موشك با سرعت مبادله ميشود و افزايش انرژي جنبشي با مربع سرعت صورت ميگيرد. 2-تمركز نيرو بر يك ناحيه كوچك در حالي كه رابطه با جرم زياد حفظ ميشود. 3-به حداكثر رساندن جرم در فضاي اشغال شده توسط موشك ولو آنكه كوچك باشد كه براي اين منظور از فلزهاي سنگين مانند اورانيوم غني شده استفاده ميشود. تاريخچه : توليد تسليحات KE از دو صورت طراحي توپخانه تركيب ميشود؛ سرعت بسيار بالاي مازل و نيروي متمركز شده.سرعت بالا بوسيله استفاده موشك با پايه كم جرم و سطح مقطع بزرگ در پرتابگر بدست مي آيد.شليك يك موشك كوچك كه در يك پوسته كم وزن خارجي قرار داشته باشد sabot ناميده ميشود كه باعث افزايش سرعت ميگردد. پس از بيرون آمدن موشك از پرتابگر ديگر نيازي به sabot نميباشد و از آن جدا ميشود. آلمان در جنگ جهاني دوم براي بالاتر بردن برد تسليحات ضد هوايي خود تحت نام Treibspiegel از Sabot استفاده ميكرد. پيش از آن از نمونه چوبي آن در بين پرتاب كننده و موشك استفاده ميشد. sabot يك لعت فرانسوي است كه نام نوعي كفش چوبي است كه در بعضي از كشورهاي اروپايي استفاده ميشده است. تمركز نيرو در يك ناحيه كوچك با جايگزيني فلز تك كه معمولا استيل است با نوعي آلياژ كه از دو نوع فلز تشكيل شده است(هسته تنگستن و پوسته از يك فلز سبكتر) بدست مي آيد. اين طراحي به عنوان شكافنده زره چند سازه جامد شناخته ميشود. هسته در اين نوع طراحي در زمان برخورد تاثير بيشتري نسبت به سري از همان نوع و اندازه فلز ام به صورت پهن تر دارد.( گرچه مقاومت هوا و ديگر مقاومت ها براي پوسته با سايز يكسان برابر است). بين سالهاي 1941 و 1943، بريتانيا دو تكنيك را در APDS تركيب كرد. sabot با پوسته فلزي بيروني APCR (چند سازه جامد) جايگزين شد كه در زمان پرتاب سطح مقطع بزرگي را براي بدست آوردن حداكثر شتاب در اختيار ميگذاشت. طراحي مدرن : APDS پايه طراحي تسليحات KE است. پيشرفتهاي منطقي براي بلندتر كردن و كوچك كردن سطح مقطع برخورد انجام شد گرچه طول زياد و نازك از نظر آيروديناميكي ناپايدار است و با تكانهاي شديد مواجه ميشود كه نتيجه آن دقت پايين است.معمولا براي جلوگيري از اين منظور پوسته ها بوسيله به چرخش در آوردن موشك حول محور خودش به آن پايداري ميبخشند كه به جز موارد معدودي اين روش كارآمد است. اين كار شامل اضافه كردن پره مانند آنچه در تيرو كمان وجو دارد مشود كه APFSDS نيز يك موشك ثبات بويله پره است. اشكال اين روش در آن است كه گردش از انرژي جنبشي خطي كم ميكند، چون مقداري از اين انرژي به انرژي جنبشي گردشي تبديل شده است و باعث كم شدن اثر برخورد ميشود. اين تسليحات معمولا از پرتابگرهاي بدون خان پرتاب ميشوند؛ كاري كه آلمان، روسيه، امريكا، فرانسه و چين در تانكهايشان انجام ميدهند. البته امكان شليك از پرتابگرهاي خان دار نيز وجود دارد. شكافنده هاي KE براي تانكها مدرن معمولا فقط 2 تا 3 سانتيمتر قطر و 50 الي 60 سانتيمتر طول دارند؛ با توليد شكافنده مدرن تر، طول آنها در حال افزايش و قطر آنها در حال كاهش است. براي به حداكثر رساندن انرژي جنبشي شكافنده بايد از فلزات سنگين مانند تنگستن يا اورانيو غني شده ساخته شوند. سختي شكافنده اهميت كمتري دارد ولي همچنان يكي از فاكتورها نفوذ در مكانيزم نابودي است به همين خاطر از آنجاييكه اورانيوم به خودي خود سخت نيست از آلياژ آن با نيكل و/يا روي استفاده ميشود. منفعت ديگر استفاده از اورانيوم آتش زا بودن آن است؛ قطعات گرم شده شكافنده بعد از برخورد با شكافنده در تماس با هوا مشتعل ميشوند. علاوه بر آن شكافنده هاي اورانيومي حالت مهم زنجيره برشي عايق گرما به خود ميگيرد كه در زمان برخورد شكستگيهاي اين زنجيره باعث شكافتن و پوساندن مداوم ماده ميشود. فرسايش حالت مخروطي دارد ولي در ديگر فلزات مانند تنگستن حالتي به نام قارچي بوجود مي آيد. كشورهاي معدودي از اورانيوم غني شده كه هزينه تمام شده آن نسبت به تنگستن كمتر است استفاده ميكنند كه دليل آن ضرر محيطي و سلامتي است و همچنيني براي استفاده از اين تسليحات كشورها بايد برنامه غني سازي فعال داشته باشند. استفاده از اين تسليحات در ميادين جنگ و باقي ماندن آنها در خوروهاي جنگي و تاثير تشعشعات آن براي سلامتي عمومي قابل توجه است. سرعت APFSDS ها برا اساس طول و نوع آن فرق ميكند ولي نمونه معمول آن KEW-A1 ساخت جنرال دايناميكس سرعتي معادل 1740 متر بر ثانيه دارد. سرعت APFSDS ها بين 1400 تا 1850 متر بر ثانيه متغير است. sabot نيز با اين سرعت بالا حركت ميكند تا جدا شود و ممكن است صدها متر را به همين شكل بپيمايد و براي وسايل نقليه سبك و سربازان مهلك باشد. CKEM : در دهه 80 ارتش امريكا در پي جايگزيني تكنولوژي هاي مربوط به سيستمهاي سنگين ضد تانك بود و در سال 1990 لاكهيد مارتين آزمايشات پروازي موشك انرژي جنبشي را انجام داد و قراردادي براي توليد KEM بسته شد. در سال 1997 و در پي ACTD (برنامه نمايش تكنولوژيهاي پيشرفته) ارتش امريكا قراردادي را براي توليد 12 وسيله نقليه و 144 موشك انرژي جنبشي با لاكهيد مارتين بست. در سال 1999 ارتش امريكا برنامه اي تحت عنوان CKEM (موشك انرژي جنبشي فشرده) براي نسل آينده سلاحهاي ضد تانك آغاز كرد. پروژه LOSAT تحت برنامه MGM-166 KEM توسط لاكهيد مارتين آغاز شد و 12 واحد آن در اكتبر 2002 تحويل شد و در صحرايي در New Mexico آزمايشات خود را آغاز كرد. آزمايشات در ژولاي 2004 پايان يافت كه نتايج آن به شرح زير بود : . در كل 18 موشك شليك شد . نابود كردن يك تانك M60 كه با سرعت 22 مايل در فاصله 2400 متري در حركت بود. . نابود كردن هدفي در شب در فاصله 4300 متري . اهدافي در فواصل نزديك . نابود كردن سنگرها و ساختار دفاعي . شليك 7 موشك در فورت بليس - تگزاس مشخصات موشك KEM : 1 - 2845 م م طول 2 - 162 م م قطر 3 - 80 كيلوگرم وزن 4 - بيش از 4 كيلومتر برد 5 - 1524 متر بر ثانيه سرعت 6 - توانايي انهدام زره هاي چند لايه، ساندويچي و واكنش گر را دارد. پس از اين آزمايشات تصميم بر آن شد كه LOSAT توليد نشود ولي برنامه CKEM براي ادامه بر اساس KEM به لاكهيد مارتين سپرده شد. برخي از مشخصات احتمالي موشك CKEM : 1 - 1.52 متر طول 2 - 45.3 كيلوگرم وزن 3 - 5 تا 8 كيلومتر برد 4 - بيش از 6 ماخ سرعت 5 - موتور سوخت جامد پس از سه سال آزمايش اين موشك توانست در فوريه 2007 يك تانك T-72 با زره تقويت شده واكنش گر را نابود كند. HATM : تيمي با رهبري شركت ريتون در راستاي برنامه CKEM و نمايش و ارائه تكنولوژيهاي مورد نياز براي آن به توليد يك سلاح ضد تانك مافوق صوت پرداختند. موشك غير قابل هدايت HATM در آگوست 2002 اولين آزمايش خود را انجام داد. اين موشك توانايي شليك از ITAS ساخت ريتون و پرتابگرهاي موشك BGM-71 TOW را دارد. اين پرتابگرها بر روي هاموي نصب ميشود. اين موشكها بيش از 6 ماخ سرعت دارند و بوسيله پره هاي گردشي از لحاظ آيروديناميكي تثبيت شده است. دومين پرتاب آن در نوامبر 2002 انجام شد و با موفقيت مرحله جدا شدن Sabot را انجام داد. مشخصات موشك HATM : 1 - 1.27 متر طول 2 - 15.2 سانتيمتر قطر 3 - 6.6 ماخ (2200 متر بر ثانيه) سرعت 4 - موتور سوخت جامد [Sabot و پره ها در تصوير زير كاملا مشخص هستند] KEI (رهگير انرژي جنبشي) : توانايي انهدام بالا و دارا بودن سرعت بسيار بالا و همچنين قابليت اعتماد و هزينه كمتر باعث شد كه اين موشكها صرفا به عنوان ضد زره به كار نروند و آژانس دفاع موشكي امريكا پروژه اي را تحت عنوان رهگير انرژي جنبشي با قابليت پرتاب از زمين و دريا براي نابود كردن موشكهاي بالستيك را به نورث روپ گرومن بدهد. اين رهگير، آنطور كه انتظار ميرود قرار است بر ضد موشكهاي بالستيك برد بلند و برد متوسط در تمام فازهاي پروازي استفاده شود. KEI در ابتدا براي هدف قرار دادن موشك در فاز بوست يعني درست بعد از شليك طراحي شده بود. در اين فاز موقعيت موشك قابل پيش بيني است و منحرف كننده هانيز نميتوانند استفاده شوند. به هر جهت اوخر MDA اعلام كرده است كه KEI توانايي هدف قرار دادن موشكهاي بالستيك در فاز مياني و فاز پاياني را نيز خواهد داشت. KEI چگونه كار ميكند : اين سيستم شامل پرتابگرهاي زمين پايه و پرتابگرهاي دريا پايه است كه در ناوشكنهاي نيروي دريايي و احتمالا قسمتي از برنامه Aegis ميباشد كه پس از تكميل اين سيتم قادر است اهداف را در 5 دقيقه اول پروازشان نابود كند. هر پرتابگر زمين پايه دو موشك را حمل ميكند و هر سيستم آتشبار آن شامل 5 پرتابگر است كه با هواپيماهايي مانند C-17 قابل حمل است. يك سيستم C2BMC (فرماندهاي و كنترل و مديريت جنگ و ارتباطات) كه شامل 6 هاموي است با اين سيستم در ارتباط است و از آنجاييكه KEI رادار و سنسورهاي خود را ندارد C2BMC از ديگر سيستمهاي برنامه BMD مانند رادار جاسوسي AN/SPY-1 و ردياب و شناسايي فضاپايه (STSS) و يا ديگر رادارهاي X-Band دريا پايه استفاده ميكند. هنگاميكه يك موشك بالستيك شليك شود، ابتدا توسط سنسورهاي ماهواره اي شناسايي ميشود و اطلاعات به C2BMC فرستاده ميشود، سپس رادار AN/SPY-1 شناسايي و رديابي را برعهده ميگيرد و رهگير شليك ميشود، سپس رادار پيش اخطار Cobra Dane رديابي هدف را تصحيح ميكند، وسيله كشتن ماوراجو يا EKV ساخت ريتون از موشك جدا ميشود، هدف را ردياب ميكند و اطلاعات خود را با َAegis SPY-1 به روز رساني و تصحيح ميكند و در نهايت با استفاده از انرژي جنبشي حاصل از برخورد هدف را كاملا نابود ميكند. EKV - Exoatmospheric Kill Vehicle هر كشوري كه توانايي توليد سلاح هاي تخريب سنگين را دارد مسلما توانايي توليد منحرف كننده ها را دارد، سرجنگي تنها شي نيست كه از يك موشك جدا ميشود، منحرف كننده هايي نيز وجود دارند كه EKV را در پردازش گيج ميكند، ساده ترين و موثرترين منحرف كننده ها بالونهاي ميلر هستند، سر جنگي نيز ميتواند درون اين بالونها قرار گيرد و از آجايي كه هيچ نيروي كششي در بالاي جو وجود ندارد بالونها هم مانند هر شي ديگري پرواز ميكنند. تشخيص بالون پر از خالي نيز در بيرون جوبسيار مشكل است، ولي برنامه نويسان ردياب EKV توانسته اند با DOD در عمل يك بالون خالي از پر و يك منحرف كننده از سرجنگي را تشخيص دهند؛ از روي شكل، روشني و ... ولي چيزي كه آژانس را نگران ميكند اين است كه قرار دادن يك بالون ميلر اضافي فقط چند هزار چوب آب ميخورد ولي هر EKV در حال حاضر 100 ميليون دلار ارزش دارد و بخاطر همين مورد است كه براي اطمينان از اينكه در تشخيص منحرف كننده از سر جنگي اشتباه نشده است ما نميتوانيم چند هزار EKV آماده شليك در هر لحظه داشته باشيم و براي همين آژانس بدنبال پروژه هايي نيز هست كه بتواند موشك را در فاز پاياني هدف قرار دهد. (مانند سيستمهاي ليزري) هر موشك KEI 36 فوت طول و 36 اينچ عرض دارد و 2.5 تا 3 برابر سرعت ميانگين معمول موشكهاي بالستيك ميتواند پرواز كند و همين آن را سريعترين در نوع خود ميكند، براي رسيدن به اين سرعت، مراحل اول و دوم فاز بوست در مدت 60 ثانيه با هم ميسوزند و سرعت آن را به 6 كيلومتر در ثانيه ميرسانند. منابع مستند : برداشتي از كتاب "معرفي آلياژهاي مبتني بر تنگستن به عنوان شكافنده ماده انرژي جنبشي" - 1995 كتاب "سلاح هاي مخرب سنگين" مقاله "دفاع موشكي فضاپايه ميشود؟" واشنگتن تايمز - 29 اپريل 2004 وب سايتها : globalsecurity.org آژانس دفاع موشكي (MDA) northropgrumman.com raytheon.com lockheedmartin.com army-technology.com هرگونه استفاده از اين مطلب تنها با نام وب سايت ميليتاري و نويسنده آن مجاز است.

قابلي نداشت icon_cheesygrin

اسكرم جت : مانند رم جت با يك تفاوت اصلي در نحوه احتراق كه سوپر سونيك است. و مانند موتور يك راكت با اين تفاوت كه اكسيژن از جو گرفته ميشود و از اكسنده استفاده نميشود. بدون اكسنده اضافي ميتواند به سرعتهاي بين 12 تا 24 ماخ(!) -يعني سرعت گردش مداري زمين- برسد. موتورهاي توربيني در سرعتهاي بالا فشار زيادي را تحمل ميكنند و حرارت موتور بالا ميرود به نحوي كه در ماخهاي بالاتر باعث آب شدن و تغيير ساختار موتور و از كار افتادن آن ميشود. انرژي آزاد شده هم با افزايش دماي تركيب سوخت-هوا كم ميشود... X-31 از اين موتور استفاده ميكرد و تونست به 17 ماخ برسه و X-43 يا همون Aurora هم از اين موتور استفاده ميكند...

F-35 A F-35 B F-35 C

نه خواهش ميكنم، بنده هم اطلاعات جامعي ندارم، خواستم اشتباه برداشت نشه... icon_cheesygrin

sh_roshan2002، تصوير مربوط به يك آبرامز است... icon_cheesygrin

سعيد جان اگه اشتباه نكنم 4.8 كيلومتر بر ثانيه ميشه بيش از 16 ماخ! يعني 17280 كيلومتر بر ساعت... ولي جريكو حداكثر 6800 كيلومتر بر ساعت يعني حدود 6.4 ماخ سرعت داره... فكر ميكنم S-300 PMU2 هم بتونه از پسش بربياد (موشك 48N6E2 حدودا 6.7 ماخ سرعت داره) ولي فكر ميكنم ايران PMU1 و سوريه P رو داره؟!

فرض محال، محال نيست!! اگر استفاده كند به علت تراكم جمعيتي بيشتر ايران آسيب بيشتري ميبيند... نظر نويسنده در مورد تهران متاسفانه كاملا درسته، اطراف تهران با كوه محصور شده، اين خيلي خطرناكه... البته اسرائيل با اين كار باعث واكنش شديد جهاني (به جز امريكا، انگليس و ...) ميشه... ولي چيزي كه مسلمه ما هم بيكار نشستيم، برخورد يك موشك نه چندان مدرن به مخازن سمي چندين تني اطراف حيفا يا تلاويو ميتونه جون هزاران نفر رو بگيره... ماهم نميخوايم موشكهامون رو الكي بفرستيم طرف اسرائيل، نقاط حساس پيش بيني شدن... در ضمن انهدام يك موشك كروز يا يك موشك جريكو با كلاهك اتمي كار بسيار مشكلي نيست فقط مسئله تشعشعات است كه در صورت انهدام در جو هم خطرناكه... بمباران نوتروني در جو، باران اسيدي، تشعشعات اتمي، الكترونهاي آزاد كه باعث اختلالات الكترونيكي ميشه و ... در مورد انهدام تجهيزات اتمي قبل از شليك اونها هم حتما برنامه اي وجود داره...

Diameter!!! تا جاييكه بنده ميدونم ديامتر قطر ميشه نه ضريب خطا!!! icon_cheesygrin اوني كه شما ميخواستي بگي ميشه CEP!!! Circular Error Probable البته تا جاييكه من شنيدم به دليل امكان تغيير تراژكتوري در Shahab-3B (حتي در فاز ترمينال) سيستم هدايت اينرسيايي نسبتا خيلي دقيق ميمونه و ضريب خطاي بين 30-50 متر رو ميده؛ شهاب 2 رو اطلاع دقيق ندارم. (حالا نميدونم، شايدم اين چيزي كه آقا سعيد ميگن درست تر باشه) :mrgreen:

ياد فيلم Miami Vice افتادم :mrgreen:

البته قضيه از اين ابر رساناهايي كه ما ميشناسيم خيلي فراتره، تهيه و نگهداري از اين ابر رساناها كار مشكليه و به ميدان مغناطيسي بسيار قوي هم نياز است كه البته در صورت تامين اين دو نتيجه ميشه افزايش برد و مانورهاي بسيار سريع!! تا به حال در مورد اثر ميراژ انيشتين شنيديد؟ چون من چيزهايي در مورد اين هم در B-2 ها شنيدم! نامريي شدن!! البته انتظار نداشته باشين كه از اين مورد چيزي ديده باشيد تا حالا!! چون چيزي نيست كه ديده بشه و حتما شاهد عيني هم نداشته و فقط اطلاعات درز كرده و ... ميدونم شبيه فيلمهاي علمي - تخيلي شد ولي واقعيت هم ميتونه از تخيل به وجود بياد، نه؟! اگر فرصت بود مطالب كاملي رو از جنگ جهاني و تلاشهاي نازيها و امريكا و كمكهاي انيشتين در جنگ جهاني دوم به نيروي دريايي امريكا و نظريات و آزمايشاتش مينويسم.

آمين!! :mrgreen: نه به هيچ وجه تخيلي نيست!! شروع كار به تسلا و بعد از اون به نازيها بر ميگرده... نازيها تا يه جاهايي پيش رفتن كه حالا اگر علاقه مند داشت ميگم، ولي بعد از اون امريكا قضيه رو دنبال كرد... ناسا هم در سال 2002 وجود همچين تحقيقاتي رو تاييد كرد... طبق گفته ناسا تحقيقات بعد از مقاله يك فيزيكدان روس به نام Evgeny Podkletnov در مجله Physica C در سال 1992 آغاز شده. Podkletnov در اون مقاله اين نطريه رو ميده كه وسيله اي كه حول يك ابر رسانا و يك مغناطيس ساخته شده باشه، ميتونه اونو از جاذبه آزاد كنه... اين كار رو در آزمايشگاه هم در مقياس بسيار كوچك انجام ميده و طي اون شي 0.3 درصد وزنش رو از دست ميده، با توجه به تغيير نكردن شي معني اون كم شده اثر جاذبه بر شي است، پس در صورت ساخت يك ابر رسانا در اندازه مناسب و يك مغناطيس قوي ميشه جاذبه رو تا حد صفر كم كرد...

شرمنده ! icon_cheesygrin امكان نداره از شكستن ديوار صوتي باشه، همونطور كه گفتم B-2 ، يك هواپيماي زير صوت است؛ گذشته از اون اين هاله هيچ شباهتي به هواي متراكم كه در اثر شكستن ديوار صوتي بوجود مياد نداره، نوع شكل گيري اون و فشردگيش كاملا متفاوته. ميتونه آزمايش سيستم Anti-Gravity باشه. اگر دوستان علاقه داشتن ميتونم اطلاعات اندكي رو در اختيارشون بزارم. به هر جهت امريكا مدتهاست داره اين سيستم رو روي B-2 و F-117 آزمايش ميكنه ولي هنوز عمومي و رسمي اعلام نكردن...

دوست گرامی mostafa_by فوق العاده بود، هم اطلاعات جامع و کاملی دارید و هم فلم روان و زیبا... تبریک و احترامات بنده رو بپذیرید... :mrgreen:

با سلام! دوست عزيز B-2 يك هواپيماي sub-sonic است!! پس ايجاد هواي متراكم در اثر شكستن ديوار صوتي منتفي است! من عكسي از B-2 بر روي اقيانوس ديدم كه اون در اثر رطوبت زياد هوا ميتونه باشه، ولي اين عكس اين طور كه به نظر مياد احتمالا در يك صحرا گرفته شده، همچين اتفاقي عجيب به نظر ميرسه... البته يك سرهنگ بازنشته نيروي هوايي امريكا به نام Donald Ware از قول يك جنرال سه ستاره نيروي هوايي امريكا گفته كه B-2 ها الان دارال سيستم Electrogravitic يا همان Anti-Gravity هستند... البته يه همچين سيستمي به 15 ميليون ولت الكتريسيته نياز داره... منابع در صورت درخواست موجود است...

تهديد در اينجا متوقف ميشود : دفاع در برابر تهديدات هوايي هميشه يك مسئله جدي بوده است. با افزايش انواع تهديدات هوايي شامل راكتهاي برد كوتاه، آتش توپخانه، موشكهاي بالستيك، پهبادها، انواع مهمات هوا به زمين، خمپاره و موشكهاي كروز؛ دفاع در برابر آنها مستلزم يك سيستم دفاعي مطمئن است كه توانايي نابود كردن تهديداتي با برد كوتاه و دير-شناسايي را داشته باشد و بتواند تمامي تهديدات هوايي را به شكل سريع و دقيق با قابليت نابودي نرديك بدون آسيب رساندن به نيروهاي خودي دفع كند.اين سيستم بايد بارگذاري آساني داشته باشد و بتواند به صورت مداوم شليك كند. سيستمهاي دفاع ليزري پا به عرصه ميگذارند. سرعت دفاع يك سيستم ليزري برابر سرعت نور است. ايده، طراحي و ساخت ليزر پرانرژي تاكتيكي پيشرفته(THEL ACTD) توسط شركت نورثروپ گرومن انجام شد و هم اكنون به عنوان سيستم آزمايشي THEL استفاده ميشود.اولين نمونه اين سيستم در ژون سال 2000 تحويل شد و ابتدا بر روي موشكهاي كاتيوشا آزمايش شد. در اوايل جنگهاي مدرن امروزي نيز نتها راه براي فرار از آتش توپخانه پيدا كردن يك سنگر بود ولي THEL در اوخر سال 2002 اين روش را تغيير داد. در يك زمان كوتاه قابل توجه سيستم به نحوي بهينه سازي شد تا توانايي انهدام آتش توپخانه را پيدا كرد، پس از چند روز آزمايش THEL توانست چند راند توپخانه را در آسمان نابود كند. اين سيستم در حال ارتقاع براي نابود كردن انواع تهديدات هوايي است و پتانسيل تغيير طبيعت جنگ را دارد. اين موفقيت تحسين برانگيز بوسيله قانونمندي گرومن در طراحي، پياده سازي و آزمايش اين سيستم انقلابي امكان پذير شد. THEL يك فناوري عجيب و غريب و و آزمايشگاهي نيست، اين سيستم از ابتدا به صورت يك سيستم عملياتي ليزري طراحي شده است. نتيجه : اين سيستم واقعي است و كار ميكند - اين سيستم 4 سال آزمايش را پشت سر گذاشته و هزاران تهديد را خنثي كرده است، اين سيستم همچنان به صورت مطمئن كار ميكند. فيلمي از آزمايشات سيستم Sky Gaurd : 1- You Tube (براي كانكشن سرعت پايين) You Tube 2-Northrop Grumman - WMV(براي كانكشن سرعت بالا) Northrop Grumman منبع : Northrop Grumman

مطلب جالبي بود، مرسي icon_cheesygrin

بحث از برد موشك عاشورا آغاز شد، رسيديم به امكان زدن اسرائيل و سرعت شهاب 3 و اينكه چرا احتمال زدنش توسط ABM ها پايينه و من يه چيزي در مورد مسير حركت و Decoy ها در فاز ميدكورس گفتم و غير قابل پيش بيني بودن كه با كمي برداشت اشتباه جناب msh بحث بالا گرفت (در حاليكه در اون زمينه هر دو تقريبا يه چيز ولي متفاوت ميگفتيم) تا اينكه رسيديم به هدايت كلاهك كه اين يكي واقعا واسه خودم هم غير قابل باوره !!! icon_cheesygrin