فرخ خان شما که روی سامانه های روسی کار کردی، می تونی دلیل تراجکتوری عجیب و غریب موشکهای سام روسی ( خصوصا سام 3) رو برای ما توضیح بدی؟! واقعا به اینچنین مانورهایی نیازه؟!

چرا بالگرد آمریکایی نمی خرند؟! کبرا زد یا آپاچی.

ممنون، پس با داشتن تعدادی رادار پسیو در کنار رادارهای اکتیو می توان با دقت خوبی و از برد مناسبی هواگردهای پنهانکار را کشف کرد؟

بسیار ممنون از بانو هلیا. واقعا مقاله مفیدی هست و علی رغم مشفله زیادم سعی می کنم وقت بذارم و کامل ازش استفاده کنم. [quote] تنها چیزی که متریال ما عوض میکنه، مقدار RCS یا Radar cross section اون هست. این RCS به چند تا چیز وابسته هست: جنس اون وسیله (هواپیما، کشتی و ...) اندازه اون وسیله اندازه نسبی اون وسیله (نسب به طول موج اون رادار) زاویه بازتاب اون wave (موج) زاویه برخورد موج [color=#ff0000]پولارایزیشن اون موج ها چه توی فرستادن و چه هنگام دریافت نسبت به وسیله ی ما[/color][/quote] دقیقا، برای همین هست که خیلی به RCS هایی که سایتها در مورد هواگردهای پنهانکار میدن نمیشه اعتماد کرد، چون با تغییر همین آیتم آخری ( که البته خودش دنگ و فنگ داره) میشه RCS یک پرنده خاص را به بازی گرفت. [quote]نکته آخر اینکه، از هر روشی که ما iron pentacarbonyl رو درست کنیم، یه dissociation energy مخصوص به خودش داره! یعنی گرمای متفاوتی میخواد که تجزیه بشه، برای همین بسیار مهم هست که بدونیم کجا میخوایم از این کوتینگ استفاده کنیم و در مقابل چی قراره مقاومت کنه که بدونیم از چه راهی بهتره استفاده بشه.[/quote] نکته مهم اینه که ما توجه داشته باشیم که اساسا دمای جاهای مختلف بدنه با هم متفاوت هست و همین مساله باز هم معدلات را پیچیده تر می کنه( مثلا دمای لبه حمله بال با زیر اون) [quote]منطقی نیست که موج رو از خودش عبور بده. چون پوشش ما، روی یه چیزی قرار داره دیگه! یعنی رنگی که شما میگید، موج رو از خودش عبور بده که بخوره به کامپوزیت یا فلزی که پشتش هست؟ اون فلز یا کامپوزیت یا پلاستیک یا هرچیزی، حتما جذب کننده رادار نیست، چون اگه بود، دیگه لازم نبود رنگ ضد رادار بخوره! و اینطوری موج رو از خودش عبور میده که بدنه هواپیما، اون رو بازتاب بده. این که اصلا خوب نیست[/quote] یه بحثی هست در باب توان رادارهای با طول موج بلند در شناسایی هواگردهای پنهانکار، گفته میشه که این امواج از لایه های جاذب امواج رادار روی بدنه عبور می کنند و با برخورد به سازه و اجزای داخلی پرنده مجددا بر می گردند که منجر به آشکار سازی اون میشه، این مطلب چقدر صحت داره؟

[quote]خصوصا با توجه به شایعاتی که در مورد محدودیت سنی بودن خلبان ها مطرح شد[/quote] بعید می دونم نوری مالکی زیر بار بره.

این سامانه، در دست مبارزان مقاومت، چه شود!

[quote name='SBS' timestamp='1371035097' post='315554'] [quote name='Lord-Soldier' timestamp='1371034570' post='315553'] چه سلاحی میتونه به نظر شما هم قدرت کافی و برد کافی برای استفاده روی نفتکشهای بعضا چند صد متری داشته باشه و هم طولش برای عمل در راهروها بلند نباشه؟ [/quote] CBJ MS [/quote] دقیقا، من اگه کاره ای بودم، یه تعداد CBJ-MS قاچاقی وارد می کردم و می دادم دست اینطور نیروهای نظامی که خیال همه تون راحت بشه، واقعا توی SMG ها از همه سر هست، خصوصا از نظر توان نفوذ در سطوح زرهی سبک و جلیقه ضد گلوله، بعدش هم MP-7 در آخر هم P-90

چکا جان اگه اشتباه نکنم توی یه فایل پی دی اف مربوط به سامانه AN/AAS-52 و یک یا دو سایت خوندم که یک سامانه هر دو کار رو انجام میده( هم فاصله یابی و هم نشانگذاری) اگر سرچ کنید شاید شما هم ببینید، بازم اگه پیدا نشد بفرمایید خودم می گردم پیداشون می کنم.

[quote]محمد جان فکر نکنم فاصله یاب لیزری تو نقش هدف گذار خوب عمل کنه چون لیزری که معمولا در مسافت یاب های لیزری نظامی استفاده میشه توان کمتری داره و نهایتا در کلاس 2 یا 3 قرار میگیره ، در حالیکه نشانه گذار ها لیزرهای توان بالاتری (در حد چند وات موج پیوسته) هستند [/quote] جناب چکا اگر ممکن هست منبعی در این خصوص بفرمایید.

دوستان عزیز توجه داشته باشند که سیستم فاصله یاب لیزری می تونه به عنوان هدف گذار هم استفاده بشه و از این بابت مشکلی نیست.

[quote]چرا ما هیچوقت جنگنده هامون مسلح دیده نمیشن؟[/quote] شما اگه سری به سایت معتبر ایرلاینرز بزنید اکثر عکسهای نظامی از تمام کشورها، متعلق به هواپیماهای غیر مسلح هست، اساسا هواپیماها بغیر از ماموریتهای رزمی یا آموزشی-رزمی هیچگاه بی جهت با خود سلاح حمل نمی کنند ( به 1001 دلیل از جمله امنیت) و برای همین در همه کشورها کمتر دیده می شوند، بخصوص در حالت فول لود که خیلی خیلی کم پیش میاد.

مقابله با خودروهای زرهی با روشهای متعارف بسیار سخت شده و کفه ترازوی «تانک-ضد تانک» فعلا به سمت تانکها سنگینی می کنه، اما بنظر میرسه در آینده ای نه چندان دور نسل جدیدی از سلاحها یا تاکتیکهای ضد تانک به بازار بیایند که دوباره تا چند سالی برتری را به ضد تانکها بدهند.

[quote] با توجه به منبع يك و منبع دو صفحه 44 و 45 با توجه به اينكه باندآي و جي در خط ديد مستقيم كار مي كنند به نظر مي رسه منظور اينه كه رادار در سطح پائين و نزديك به افق بردي معادل 75 كيلومتر داره نه اينكه افق ديدي 75 كيلومتري داشته باشه و بتونه اهداف در سطح دريا را تا 75 كيلومتري شناسايي كنه . مسئله حل شد .[/quote] ممنون از پیگیریتون، پس پیش فرض بنده باید درست باشه.

ممنون جناب سناپس، جا داره یادی از شهدای پیشمرگان مسلمان و همه شهدای کردستان در راه انقلاب و دفاع مقدس بکنیم به ذکر یک فاتحه و صلوات.

[quote]حالا پیشمرگ های مسلمون چی هستن نمیدونم!![/quote] دوستمون توضیح میدند.

[quote]ترکیبی که سالها فراموش شده بود یا ازآن استفاده نمیشد.[/quote] استفاده نمیشد چون نیازی نبود، در هر جایی که نیاز به آتش سبک باشه از کبراهای نان تاو و در جایی که نیاز به آتش ضد تانک باشه از کبراهای تاو استفاده می شد. 214 ها برای وظایفی که توسط کبرا قابل انجام نبود( مانند رسکیو، حمل بار داخلی، اسلینگ و . . .) اسنفاده می شدند. [quote]منتظر جت رنجرهای مسلح هستیم ...[/quote] جت رنجرهای مسلح وجود داشته و دارند، منتها دلیل عدم رویت/بکارگیریشون دقیقا همون چیزی هست که عرض شد.

در مورد پیشمرگان [b]مسلمان[/b] کرد هم بنویسید. . .

[quote]شاید روسها یه تیم کماندویی برای محافظت از سیستم ها و پرسنل روس(احتمالا) بفرستند...![/quote] الان یه خطر جدی تر برای اس 300 های سوری وجود داره، ایران! اینقدری که روسها می ترسن چیز بدرد بخوری از اس 300 بدست ایران بیفته، از انهدامشون توسط تیم های کماندویی اسراییلی ناراحت نمیشن! تقریبا تمامی عملیات بکار گیری این سامانه توسط نیروهای روس خواهد بود، چون به سوری ها اطمینانی ندارند!

پست بنده در سنترال در غیاب میلی جون! (موارد ترکیب شده ز 2 یا چند پست هست) ب : پست دوم در پاسخ به تکراری دانستن «سامانه» ( و نه خود موشک) ب : <

[quote]یک سوال اگر خدایی نکرده از یک کشور اروپایی مثلا از فرانسه و یا انگلیس از خاک اونها به کشور ما حمله موشکی بشه آیا ما موشکی داریم که به خاک اونها به راحتی برسه ؟[/quote] یه کم سوالهات بوداره!

متاسفانه صحبت جناب رد آرمی در برخی جاها غلط هست، مثلا اینجا: [quote]اف-14 يه جنگنده نسل چهارم كه رادارش در نمايش دادن و رهگيري جنگنده هاي نسل پنجم عاجزه ![/quote] در حالی که اینطور نیست و حتی همون رادار بیسیک اف 14 هم در فاصله ای حدود 20 تا 30 کیلومتری ( اگه اشتباه نکنم) می تونه هدفی در ابعاد اف 22 را تشخیص بده. پس تشخیص وجود داره منتها از فواصل نزدیکتر. حالا اگه اشتباه نکنم، این نتایج با محدود کردن برد رادار و سی پی یو 8088 ( اگر درست بگم) بدست اومده، با صحبتهایی که از ارتقاء رادار اف 14 در کشور هست و دستیابی به سب پی یو های با سرعت بسیار بالاتر و توان پردازش قوی، این نتیجه قابل تغییر بنظر می رسد. [quote]همچنين قدرت مانورش در مقابل جنگنده هاي روسي نظير سوخوي-35 و 37 [color=#ff0000]هيچ چيزي[/color] براي گفتن نداره ! [/quote] با این کلمه هیچ چیز مخالم، اما با دلیل، دلیلم هم خاطره ای هست که سرهنگ مازندرانی نقل کردند از صحبتی که با خلبانان روس در مورد مانورهایی چون کبرا و . . . داشتن و اونها اذعان کردند که انجام چنین مانورهایی با برداشتن رادار و . . . و سبک کردن دماغه و یه سری کارهیا دیگه و در کل بردن مرکز ثقل پرنده به عقب به اون شکل انجام میشه و خودشون هم قبول کرده بودن که در واقعیت انجام چنین مانورهایی اگر نگیم غیر ممکن، بسیار سخت است. [quote]كارشناس ها هواپيماسازي گفتند كه اگه يك جنگنده آمريكايي(مثلا اف-14) بخواد مانوري را كه سوخوي-37 اونرو انجام ميده(منظورش همان پشتكيه كه ميزنه !) انجام بده در هوا از هم متلاشي ميشه ![/quote] خیر، درسته در این مانورها زاویه حمله زیادی به پرنده اعمال میشه و نرخ گردش بالا هست ولی به همون میزان سرعت هم پایین هست که باعث میشه جی زیاد بالا نره، به هر حال اف 14 در جنگ نشان داد که جی زیاد و در سرعت بالا را بخوبی تحمل می کند. [quote]برادر من در جنگ ایران و عراق همیشه تکنولوژی غربی ما بر شرقی عراق چربید عراق هم فقط زمانی موفقیتهایی کسب نمود که از تکنولوژی غربی استفاده کزد![/quote] خیر تلاش جان، جناب چکا درست میگن، خاطره ابرهای چف تی یو 22 های عراقی به همراه اخلال های سنگینشون هنوز در خاطر خدمه رادارهای ما هست. [quote]برادر ما حتی با اف 5 میگ 25 رو سرنگون کردیم![/quote] اون که با هدایت رادار زمینی و بوسیله توپ بود( منظورم اینه که ECM در اون نقشی نداشت) [quote]اول اینکه همینطور که شناسایی این هواپیماها برای رادارهای پیشرفته و بزرگ جنگنده ها کار پرهزینه و مشکلیه این قضیه برای رادارهای کوچکتر و البته ضعیفتر کار بسیار بسیار مشکلیه. دوم اینکه با توجه به سیستمهای جنگ الکترونیک پیشرفته ای که این جنگنده ها دارن اختلال در کار موشک در فواصل دور از هواپیمای شلیک کننده کار راحت تریه. دوستان توجه کنند که موشکهایی مثل فینیکس یا امرام دارای دو مرحله پروازی هستند. مرحله اول توسط هواپیمای شلیک کننده تا نزدیکی هدف راهنمایی شده و در فاز نهایی رادار داخل موشک فعال شده و با قفل رادار داخلی به سمت هدف حرکت میکنن. مشکل موشکهای دوربرد در همین فاز نهایی هست یعنی جایی که باید به رادارهای کوچک خودشون متکی باشند. در این فاز اعمال جمینگ تاثیر زیادی بر روی قفل موشک داره.[/quote] دوست عزیز در کل مطلب شما صحیحه اما همین موشک فینیکس قابلیتی داره به نام HOJ یا Homing On Jamm که به اون این قابلیت را میده که بر روی منبع جمر قفل کنه و دخل هدفو بیاره ( برخی دیگر از موشکهای غربی و شرقی نیز این قابلیت را دارند) لذا این مشکل قابل حل هست.

[quote] به دلایلی مصلحت به ادامه این تاپیک نمیبینم عزیزان هر برداشتی رو میتونن داشته باشند.[/quote] برادر عزیز، من خواهش می کنم یکبار مقاله را بطور کامل از ابتدا بخونید.

[quote]طبق گفته طراحان،این بمب می تونه در 60 متر [b]سنگ گرانیت [/b]نفوذ کنه[/quote] لطفا لینکتون رو بدید. [quote]اگر از سنگر شکن با کلاهک معمولی استفاده کنند فکر نمی کنم اثری داشته باشه ولی اگر از سنگر شکن با کلاهک هسته ای استفاده کنند چون مکانیسمش فرق میکنه و نیاز نیست حتما به عمق تاسیسات پرتابه نفوز کنه تا اثر داشته باشه و می تونه با موجی قدرتمندی که در لایه های زمین ایجاد میکنه یک زلزله فوق العاده قوی در یک منطقه کوچک ایجاد کنه این میتونه برای ما خطرناک باشه ...[/quote] بله دکسون جون ولی استفاده از جنگ افزار هسته ای یعنی جنگ جهانی سوم، یعنی نبرد تا نابودی کامل یکی از طرفین. [quote]خاک نمیشکنه ولی سنگ و بتن میشکنند!![/quote] بله ولی: 1- نه الزاما در راستای نفوذ بمب( اگه بخوره به رگه دیگه کارش تمومه، می افته تو مسیری که رگه هدایتش می کنه) 2- شکستن سنگ کوه بیرون از زمین خیلی آسانتر از زنگ زیر زمین هست که از همه طرف تحت میلونها آتمسفر فشار هست و جایی برای باز شدن نداره.( نفوذ در زیر زمین خیلی سختتر از نفوذ به لایه های رویی زمین هست) [quote]رادار نبو وشناسایی پرنده رادارگریز[/quote] خوبه، همین جدول شما روهم ملاک قرار بدیم، نبو می تونه از حدود 55 کیلومتری اف 22 رو تشخیص بده، حالا کافیه یه رینگ راداری در فاصله مناسب از مراکز استراتژیک داشته باشیم. [quote] ما چند تا ازین رادار ها داریم؟ تو کشور به این بزرگی باید تعداد زیادی داشته باشیم.تا همه مسیر های حمله احتمالی را پوشش بدیم. در غیر این صورت "یا بخت و یا اقبال" میشه نتیجه کار.[/quote] نیازی به یا بخت و یا اقبال نیست[size=1]( می تونید از جستجوی گوگل هم استفاده کنید! ) [size=4]از هر جا که بیان مقصدشون تهران، نطنز، فردو و یکی دوجای دیگه هست که اتفاقا خیلی هاشون همپوشانی هم دارند، کافیه یا رینگ مناسب دور همونها بکشید.[/size][/size] [quote] از طرفی دو نوع رادار گریزی داریم داریم : نوع اول مثل : F 117 و نوع دوم مثل F 22 یا B 2 برای شناسایی هواپیماهایی مثل f 117 آیا راداری وجود داره؟[/quote] بله، همون رادارهایی که بی 2 را کشف می کنند، از فاصله دورتری اف 117 را نیز کشف می کنند، مضافا اینکه چون در اف 117 مقداری از بحث پنهانکاری بر عهده زوایای شکسته گذاشته شده بود، با پیشرفت رادارهای پسیو، این جنگنده با بایگانی پیوست.

فعلا پستهای مربوط به عنوان و متن مقاله رو پاسخ میدم، شاید تصمیم قطعی بر مخفی کردن پستهای نامرتبط گرفته بشه. . . [quote] فعلاً همین 2 خط رو نقد کنم تا بقیش به موقع خودش اصولاً در این مقاله در مورد رادارهای فعلی ارایه فازی شناورها غفلت صورت گرفته!! دید افقی رادارهای ارایه فازی دریایی ...... horizon search out to 75 km .... و همینطور : surface target tracking of over 150 targets out to 32 km یعنی رادار شناور روی اهداف در سطح اب در فاصله 32 کیلومتر میتونه عمل سرچ راداری رو انجام بده ( دقت کنید گفته در سطح آب) این برای این دو خط مقاله بود ... تا بقیش رو ببینم دیگه چه فرضیاتی داره![/quote] جسارته لطفا لینک منبعتون رو بدید. [quote]رادار الکترو اپتیکال[/quote] رادار الکترو اپتیکال یعنی چی؟ [quote]پوشش کامل راداری نه 360 درجه (!) بلکه کل فضای سه بعدی اطراف جنگنده !!![/quote] راداری؟! [quote]روس رو مثال زدم که ببینید اطلاعاتتون خیلی آپدیت نیست چون امریکا در این زمینه زمانی که رادار تامکت رو داد(و تا حدودی از قابلیت دید زیرین استفاده میکرد) ..روسها هیچی برای گفتن نداشتن ... [b]الان جای خود داره[/b][/quote] بله، الان هیچی در این زمینه نداره، یعنی هیچ هواپیمایی با رادار عقب نگر نداره! [quote]1- موتور تامکت هم خاموشه؟ (کلاض گویا سنسورهای جدید حرارتی رو به رسمیت نمیشناسید!!)[/quote] سیستمی که معرفی کردید جنگنده با پس سوز رو از 30 کیلومتری تشخیص میده، که البته در بازه 100 تا 30 کیلومتری، بسته به برد، 3 نوع موشک برای شلیک روی اف 14 نصب میشه. [quote] با استفاده از رادارهای بسیار قوی[/quote] خب دوست عزیز این را که خودمون هم می دونیم، رادارش 700 کیلومتر ( در شرایط بهینه) برد داره. [quote]و خاصیت استراتفر جو زمین ...[/quote] منظورتون یونیسفر هست؟ ولی E-3 از امواج با قابلیت انعکاس توسط یونیسفر استفاده نمی کنه. [quote]این روش میتونه محدودیت دید مستقیم رو کنار بزنه[/quote] فکر نمی کنید آواکس فقط دایرکت ویژن داره؟ [quote]هرچند تستهای خودش رو تقریباً کامل کرده .... ولی باشه ! چه موشکی رو دوست دارید در اختیار امریکا بزاریم؟ ما فونیکس امریکایی رو داریم با 160 اونا خودشون مثلاً 100 بیشتر نداشته باشن ، اینجوری فرضیاتمون بهتره دیگه[/quote] به جای زدن به صحرای کربلا، منطقی بحث کنید، مگه فینیکس توی اف 22 جا میشه؟! یا نکنه می خواهید ببندیدش زیر بالش؟!( به فنا رفتن پنهانکاری) اف 22 با چه موشک هوا به هوایی خواهد جنگید؟ [quote]من بهترین حالت رو درباره جنگنده هامون قبول میکنم در سناریو که همهچی سرحال،آپگرید شده، موشکها فروان و آماده و کلاض همینها که داریم سرحالند ... شما هم بهتره به جای حذف تهدیدات دشمن در نظر بگیرید اونا رو![/quote] حالا شما که با اف 22 نیروی هوایی ما را نابود نمودید، یکبار هم بدون اف 22 درگیری را پلان کنید. [quote]ما در فاز اول حمله نیروهای متخاصم حمله به فرودگاه و اشیانه ها ی ناوگان هوایی مان را داریم.برای حفاظت از ناوگان وهمینطور استفاده از آنها در فاز های اتی چه تدبیری مناسب است[/quote] جناب قادر، قطعا تدابیری چون اختفاء استتار چند طیفی، دیکوی ها و . . . تاثیر زیادی دارد. ضمنا سیستم پدافند هوایی نقش حفاظتی از جنگنده های روی زمین را بازی خواهد کرد، همچنین با توانایی فعلی راداری ما، امکان یک حمله پیشدستانه ی غافلگیر کننده برای دشمن [b]در حد صفر[/b] است. [quote]ممنون آقا محمد کاش یک نتیجه گیری جامع تر هم ارائه دهی[/quote] خواهش می کنم اخوی، اگه کامل بخونیدش نتیجه گیری در خودش مستتر هست.

بزودی پستهای نامرتبط را مخفی می کنم . . . قسمت آخر: [b]آرایشهای تهاجم[/b] آرایش معمول تهاجمی نهاجا بصورت هواپیماهای دو فروندی و یا مضربی از 2 می باشد، مثلا 4 یا 6 و یا 8 فروندی. در جنگ تحمیلی بزرگترین دسته رؤیت شده 8 فروندی و کوچکترین آن 2 فروندی بوده است. البته در مأموریتهای پشتیبانی نزدیک، حتی تهاجم یک هواپیما نیز قابل تصور است، زیرا ماهیت این نوع پروازها ممکن است چنین پروازی را توجیه نماید. در زیر به نمونه ای از این آرایشها می پردازیم: آرایش های 2 فروندی: در این آرایش دو فروند سوخو25 مجهز به مهمات ویژه آن مأموریت به سمت هدف گسیل می شوند، هر هواپیما برای دفاع از خود می تواند به یک یا دو موشک هوا به هوای کوتاه برد مجهز گردد. سوخو25 می تواند 4500 کیلوگرم مهمات را با خود حمل نماید. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/su25ir.JPG[/img][/center] آرایشهای تهاجم 2 فروندی می تواند شامل دو فروند از هواپیماهای مانند هم، مثل سوخو25، اف5، صاعقه، میراژ اف 1 یا اف7 باشد. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/saeghe11.JPG[/img][/center] [center]2 فروند هواپیمای صاعقه در تمرین بمب ریزی 4 عدد بمب Mk-82 Snake eye رها شده که طبق برنامه ریزی، باله های 2 عدد دیرتر باز می شود تا گستره برخورد بمبها وسیعتر باشد[/center] [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/ft-7m.JPG[/img][/center] [center]دو فروند FT-7M مجهز به بمبهای تمرینی[/center] و یا 4 فروند هواپیمای مشابه از همان انواع ذکر شده. همچنین ممکن است در آرایشهای دو فروندی، یک فروند از یک نوع و با حمل مهمات زمینی بیشتر و یک فروند با حمل مهمات هوا به هوای بیشتر، نقش دفاع از هواپیمای اول را داشته باشد. مثلا هواپیمای اول از نوع سوخو25 و دارای مهمات کاملا هوا به زمین بوده و تنها یک موشک هوا به هوا حمل نماید و هواپیمای دوم از نوع اف5 و مجهز به 4 فروند موشک هوا به هوای کوتاهبرد و تنها 2 یا 4 عدد بمب یا مهمات هوا به زمین باشد و در صورت بروز درگیری هوایی هواپیمای دوم درگیر شده و هواپیمای اول به انجام مأموریت خود می پردازد و یا مثلاً یک فروند صاعقه یا سوخو 25 به همراه یک فروند میراژ اف یک . در آرایش دیگر مثلا 2 فروند هواپیما جهت تهاجم زمینی و دو فروند نیز جهت اسکورت آنها اقدام می نمایند. مثلا دو فروند سوخو25 جهت حمله به اهداف زمینی و 2 فروند میراژ اف یک یا اف5 مجهز به 4 عدد موشک هوا به هوای حرارتی و باکهای سوخت اضافه به همراه 2 تا 4 عدد بمب سقوط آزاد یا موشکهای هدایت شونده آنها را اسکورت می نمایند. جهت مأموریت های سرعتی تر می توان هواپیماهای حمله زمینی را از میان اف5 ها یا میراژها انتخاب نمود و اسکورت را نیز به همین هواپیماها سپرد. اف7 ها جهت حملات سبک به کار می روند چون به هنگام حمل 2 باک سوخت خارجی، فقط 3 جایگاه برای آنها باقی می ماند که از آنها می توانند برای حمل 6 عدد بمب FAB-100 یا 3 عدد بمب FAB-250 یا FAB-500 استفاده نمایند و یا اینکه به جای آنها راکت لانچر حمل نمایند. البته تجهیز اف7 ها به موشکهای تلویزیونی و لیزری نیز دور از دسترس و امکان نیست؛ هر چند که باید مزایا و معایب آن به دقت بررسی گردد. هواپیماهای سوخو25 در این گروه بیشترین توان حمل مهمات را به میزان 4500 کیلوگرم دارند و می توانند 4 بمب از خانواده قاصد یا 2 بمب از همان نوع به همراه 2 مخزن سوخت خارجی را حمل نمایند و همانطور که ذکر شد هواپیما قبل از رها سازی بمبهای خود به سرعت اوج گرفته و پس از رها سازی بمبها به سرعت به ارتفاع پایین باز می گردد. همچنین هواپیمای اف 5 و میراژ اف1 نیز از توان حمل و تنوع مهمات خوبی برخوردارند که در شکل زیر تنوع و میزان مهمات محمول هواپیمای اف5 را ملاحظه می فرمایید: [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/f-5e_sel.JPG[/img][/center] [b]عملیات تهاجمی: [/b] هواپیماهای سوخو24، اف4 و میراژ اف یک را در این دسته قرار می دهیم، هر سه این هواپیماها توان انجام عملیاتهای دوربرد، سوختگیری هوایی و سوختگیری از جنگنده به جنگنده را دارا هستند. علت اینکه میراژ اف یک را در این دسته نیز آوردیم این است که این هواپیما به علت سرعت زیاد، توان حمل مهمات نسبتا خوب و توان سوختگیری هوایی خود می تواند به عنوان مکمل در کنار 2 هواپیمای دیگر این دسته هم به انجام مأموریت بپردازد. هواپیمای سوخو24 یکی از بهترین هواپیماهای تهاجمی جهان به همراه اف 111 و تورنادو می باشد. این هواپیما دارای برد زیاد و توان حمل مهمات بالا می باشد و تنها هواپیمای نیروی هوایی ایران است که بدون سوخت گیری هوایی می تواند خود را به اسرائیل برساند. (البته برای برگشت باید حتما سوختگیری هوایی داشته باشد). این هواپیما توان حمل گستره وسیعی از مهمات هوا به زمین اعم از بمبهای سقوط آزاد، لیزری یا تلویزیونی، موشکهای ضد کشتی و راکتهای هدایت ناپذیر و ... را دارد. و می تواند موشکهای هوا به هوای آفید و احتمالا آرچر را نیز برای دفاع از خود حمل نماید. مأموریت تخصصی این هواپیما پروازهای تهاجمی سریع در ارتفاع پایین می باشد و این دقیقا همان چیزی است که ما به آن نیاز داریم. این هواپیما دارای 2 خدمه بوده و آرایش قرار گیری خدمه در آن به صورت کنار هم می باشد. این هواپیما دارای سرعت حداکثر 1.35 ماخ در ارتفاع بالا و کروز 1.08 ماخ در سطح دریا می باشد که توان خوبی برای تهاجمهای سریع ارتفاع پایین به آن می دهد. هواپیمای سوخو24 دارای تجهیزات جنگ الکترونیک و اخلالگر[sup]8[/sup] راداری بسیار قوی ای است. به طوری که در اواخر جنگ که عراق به این هواپیما مجهز شده بود در زمان حضور این هواپیما در محدوده عمل رادار سامانه هاوک، متصدیان مربوطه مجبور به خاموش کردن رادار می شدند تا مانع از آسیب دیدن سیستم های الکترونیکی رادار گردند. به احتمال قوی این سامانه جنگ الکترونیک توسط متخصصین داخلی ارتقاء یافته و احتمالا امکان اخلال در سیستم های پدافندی موجود در کشورهای هدف را خواهد داشت. از دیگر سیستم های موجود در این هواپیما سامانه تعقیب و نقشه برداری عوارضی زمینی پیشرفته می باشد که هواپیما را قادر به پرواز در ارتفاع خیلی پست می نماسید و ضمن هشدار کاهش ارتفاع ناخواسته به خلبان بار زیادی را از دوش وی در زمان پرواز در ارتفاع پایین برمی دارد. نمونه هاي نمايش داده شده طي ماههاي اخير در کشور، شامل موشک ضد رادار کي اچ 58 و موشک هاي هدايت ليزري و اپتيکي کي اچ-29 و موشک کي اچ-25 مي شود. موشک کي اچ-25 در مدلهاي مختلف برد 10 تا 40 کيلومتر داشته و داراي مدل هاي متنوع هدايت از جمله راداري، ليزري،‌ اپتيکي و ضد رادار بوده و سرعتي از 300 تا 670 متر بر ثانيه دارد که بايد سرعتي هواپيما در لحظه پرتاب را نيز به عنوان عامل کمکي در نظر داشت. موشک کي-اچ-58 بردي حدود 46 تا 250 کيلومتر و سرعت 3.6 ماخ معادل 3823 تا 4410 کيلومتر بر ساعت بسته به ارتفاع پرتاب دارد. سرعت سرسام آور اين موشک علاوه بر دشوار کردن امکان انهدام آن توسط سامانه هاي دفاعي و گرفتن فرصت واکنش از دشمن، اجراي عمليات سرکوب پدافند هوايي دشمن را نيز با سرعت بيشتري ممکن مي سازد زيرا اين سرعت ها معادل 1062 تا 1225 متر در هر ثانيه است يعني تا عقربه ثانيه شمار ساعت، يک گام به جلو حرکت مي کند، موشک مذکور بيش از يک کيلومتر به سوي هدف پيشروي کرده و بنابراين در کمتر از يک دقيقه با سر جنگي 149 کيلوگرمي خود به بردهاي زير 75 کيلومتر دست مي يابد و براي انهدام مجموعه هاي راداري سامانه دفاع هوايي پاتريوت آمريکا با بيشترين برد 160 کيلومتر، نهايتاً به 2.5 دقيقه زمان نياز دارد. با در اختيار داشتن و عملياتي کردن اين نوع از موشک ها، عملاً نيروي هوايي کشورمان صاحب توان چشمگيري در عمليات سرکوب پدافند هوايي دشمن شده است؛ تواني که به معناي در هم شکستن ديوارهاي قلعه دشمن تلقي مي شود. موشک هاي کي-اچ-29 بردهاي 10 تا 30 کيلومتر را در نمونه هاي مختلف پوشش مي دهد و با سرجنگي 320 کيلوگرمي خود، ‌اهداف بزرگ نيز از نابودي در امان نخواهند بود. اين موشک ها با توجه به رده مأموريتي خود از سرعت مناسبي برخوردار هستند که بين 250 تا حدود 410 متر بر ثانيه در نمونه هاي مختلف است. اين سلاح ها در زمره تسليحات هدايت دقيق سوخو-24هاي نهاجا قرار داشته و در عمليات ضربتي، بسيار مورد توجه قرار دارند. بدين ترتيب مي توان سوخو-24 فنسر را که قابليت حمل حداکثر 8000 کيلوگرم محموله جنگي را دارد، يکي از دستان بلند نهاجا براي مأموريت هاي آينده دانست. احياي قابليت هاي الکترونيکي،‌ از جمله سامانه هاي جنگ الکترونيک و ضد جنگ الکترونيک به اجراي امن تر و افزايش بقاپذيري در مأموريت هاي نفوذي در خاک دشمن کمک شاياني مي کند و شايد به جرأت بتوان گفت در عصر حاضر بدون پشتيباني الکترونيکي نمي توان در صحنه نبرد کاري از پيش برد. هواپیمای دیگر این گروه اف4 فانتوم می باشد که فکر نکنم نیازی به معرفی داشته باشد و معرف حضور همه علاقمندان صنعت هوایی و علوم نظامی می باشد. اف4 از 2 موتور J79 نیرو می گیرد که توان فوق العاده ای (البته در کنار مصرف بنزین بالا! ) به این هواپیما می بخشد. بطوری که این هواپیما می تواند در ارتفاع بالا به حداکثر سرعت 2.23 ماخ و در سطح دریا به سرعت کروزِِ 0.78 ماخ ( بدون استفاده از پس سوز) دست یابد. اف4 می تواند 8000 کیلو مهمات را در مقرهای خارجی خود حمل و به کارگیری نماید . البته 2 باک سوخت خارجی1420 لیتری در زیر بالها و یا یک باک در پایلون مرکزی بدنه با ظرفیت 2300 لیتر، از اجزای جدایی ناپذیر اف4 در مأموریتهای آن به شمار می رود. با این حال اف4 توانایی خوبی در حمل تسلیحات سنگین وزن داشته و در صورت نیاز می تواند 4 بمب از خانواده قاصد را در مخازن زیر بالها و بدنه خود به همراه 2 مخزن سوخت خارجی حمل نماید. همپنین این هواپیما قادر به حمل 4 فروند موشک دوربرد ضد کشتی نور/قادر می باشد که توان ضربه زنی فوق العاده ای به اهداف دریایی به آن می دهد و با استفاده از این موشکها می تواند اهدافی را در ورای فاصله 200 کیلومتری خود با درصد موفقیت زیادی مورد حمله قرار دهد. با اینکه اف4 در اصل برای پرواز در ارتفاع خیلی پست طراحی نشده بود ولی خلبانان ایرانی چه در قبل و چه در بعد از انقلاب و خصوصا در زمان جنگ این پرنده را در ارتفاع خیلی پست به پرواز در می آورند. به عنوان مثال در خاطرات یکی از خلبانان جنگ تحمیلی نوشته شده بود که در پروازی بر فراز عراق با هواپیمای اف4 هواپیما را در قسمت زیادی از مسیر در ارتفاع 40 پایی(!) به پرواز در آورده است. البته این تنها پرواز از این نوع نبوده است چرا که عموم پروازهای نفوذی در زمان جنگ تحمیلی در ارتفاع زیر 50 متری و حتی زیر 30 متری به انجام می رسیده است. اف4 هواپیمای سنگین و نسبتا کندی است و به کارگیری آن به طور مکرر در این ارتفاع نشان از قابلیت های بالای خلبانان ایرانی داشته است. امری که با توجه به استفاده روز افزون از سیمولاتور در آموزش خلبانان نیروی هوایی و تمرین مکرر در مسیرهای شبیه سازی شده بر اساس واقعیت (شبیه سازی شده بر اساس نواحی مختلف کشور خودمان و کشورهای مسیر یا هدف) می تواند بهبود چشمگیری نیز داشته باشد. ضمن اینکه پرواز با شبیه ساز هزینه بسیار بسیار پایین تر و غیر قابل مقایسه ای با پرواز با هواپیمای واقعی داشته و در صورت بروز اشتباه، سوانح غیر قابل جبران (از نظر از دست دادن خلبان و هواپیما) به وجود نمی آید. بعد از خبره شدن در یک مسیر خاص، خلبان می تواند همان مسیر را جهت چک نهایی با هواپیمای واقعی بپیماید. به بحث اف4 برگردیم، اف4 هواپیمای بسیار قابل اطمینانی نیز هست. در موارد بسیاری در بدنه هواپیماهای بازگشته از عملیاتهای برون مرزی در جنگ تحمیلی آثار گلوله های 23 و 37 میلیمتری و ترکشهای آنها به چشم می خورد! حتی در بعضی موارد گلوله های 57 میلیمتری توپهای عراقی که معمولا یکی از آنها برای ساقط نمودن هدفی به ابعاد یک اف4 باید کافی باشد! نتوانسته بودند اف4 را از بازگشت به میهن بازدارند، حفره ای که یک گلوله 57 میلیمتری در بال اف4 ایجاد می کرد در حدی بود که به راحتی سر یک انسان از داخل آن رد می شد! در بعضی دیگر از موارد برخورد موشکهایی مانند رولند یا کروتال نیز باعث ساقط شدن هواپیما نشده و هواپیما توانسته بود خود را به پایگاه برساند، حتی انفجار سر جنگی موشکهایی مانند سام 3 یا سام 6 به صورت مجاورتی (و نه برخورد مستقیم) عموما منجر به ساقط شدن فوری این هواپیما نمی شد و مهلتی به خلبان جهت رساندن خود به منطقه خودی یا حداقل دور شدن از منطقه درگیری را می داد. آخرین هواپیمایی که در این بخش به آن می پردازیم، میراژ اف1 است. جنگنده بمب افکن یک نفره و تک موتوره ساخت فرانسه که دارای حداکثر سرعت 2.3 ماخ در ارتفاع بالا و 1.2 ماخ ( با پس سوز) در ارتفاع پایین می باشد، این هواپیما می تواند 3 مخزن سوخت خارجی را برای افزایش برد حمل نماید، انواع بمبهای سقوط آزاد، موشکهای ضد کشتی و ضد رادار، راکت، مهمات ضد باند، موشکهای لیزری و . . . با خود حمل نماید. این هواپیما انواع غلافهای ECM و ECCM را با خود حمل می نماید و با توجه به رنگ آمیزی خاص صورت گرفته بر روی آن در نهاجا، مشخص می گردد که این پرنده در آینده بیشتر در حملات علیه اهداف زمینی مد نظر می باشد. [b]تاکتیکهای حمله [/b] در بخش تاکتیکهای حمله برای هواپیماهای پشتیبانی نزدیک راهکارهای احتمالی دستیابی به اهداف این دسته از هواپیماها را بررسی نمودیم، اما خب شاید این سؤال پیش بیاید که مسیر و اهداف حمله هواپیماهای پشتیبانی نزدیک بسیار نزدیک به منطقه خودی است (معمولا بیش از 50 کیلومتر از خط تماس فاصله ندارند) اما در این دسته هواپیماها ممکن است نیاز باشد تا هدفی در ورای 300 کیلومتری خط مقدم مورد حمله قرار بگیرد و یا حتی پا را فراتر نهاده و مثلا با عبور از کشورهایی در مسیر، مثلا هدفی در اسراییل مورد حمله قرار بگیرد، آیا با چنین مفروضاتی باز هم نیروی هوایی قادر به اجرای چنین عملیاتی خواهد بود؟ پاسخ باز هم بله می باشد! البته با توضیحاتی که ان شاءا... در ادامه خواهد آمد، هر مسیر حمله ای 2 یا 3 بخش دارد، در حمله هایی که هدف یکی از کشورهای همسایه (مثلا پایگاه دشمن در عراق یا افغانستان) باشد، بخش اول مسیر در کشور خودمان و بخش دوم در کشور هدف می گذرد. اما در حمله هایی که هدف یکی از کشورهای غیر همسایه باشد؛ مسیر حمله 3 بخش دارد، بخش اول مسیر در کشور خودمان می گذرد، بخش دوم در کشورهای حد فاصل سپری می شود و نهایتاً بخش سوم در کشور هدف، که به بررسی هر دو مدل خواهیم پرداخت. [b]هدف در کشور همسایه[/b] در این گونه عملیاتها، بخش اول آن که در کشور خودمان می باشد کاملاً مشابه هواپیماهای پشتیبانی نزدیک بوده و باید با پرواز در حداقل ارتفاع ممکن و استفاده از پوشش ارتفاعات و رعایت سکوت رادیویی و راداری به منظور پرهیز از شناسایی شدن توسط آواکس و شبکه راداری دشمن صورت پذیرد. پس از ورود به خاک دشمن نیز باید از مسیرهایی که قبلاً توسط پهپاد تست شده و اصطلاحاً پاک می باشند استفاده نمود و با تغییر مسیرها در هر بار حمله، دشمن را از شناسایی آنها ناامید کرد، البته روش شناسایی بصری و دیدبانی در آن حدی که در ایران شناخته شده و کاربردی است، در آمریکا کاربردی نیست (به دلیل استفاده از رادارهای قدرتمند و رادارهای پرنده) اما ممکن است کمی پس از شروع نبرد و فهمیدن روش حمله هواپیماهای خودی این روش به طور گسترده از سوی دشمن مورد استفاده قرار گیرد. در مسیرهایی که باید بر فراز زمینهای صاف و دشت مانند پرواز کرد و هیچ مسیر جایگزین کوهستانی برای آن وجود ندارد ( که البته درصد این موارد کم است) باید پرواز در حداقل ارتفاع ممکنه صورت پذیرد و در صورت نیاز برای کاهش خطر برخورد با زمین و سایر اشیاء باید سرعت هواپیما کمی کاهش داده شود. برای نمونه چند عکس ماهواره ای از مناطقی در کشورهای عراق و افغانستان به نمایش می گذارم: [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/ghandehar.JPG[/img][/center] [center]فرودگاه قندهار افعانستان[/center] [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/harat.JPG[/img][/center] [center]فرودگاه هرات[/center] [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/arbil.JPG[/img][/center] [center]فرودگاه اربیل[/center] [b]هدف در کشور غیر همسایه [/b] در این گونه مأموریتها حساسیت و پیچیدگی چند برابر می شود، چرا که علاوه بر اینکه باید مواظب کشف نشدن توسط هواپیماهای آواکس دشمن بود، هر گونه بی احتیاطی باعث شده تا رادارهای کشورهای مسیر، هواپیماهای ما را شناسایی کرده و اطلاعات تعداد ، مسیر و غیره آنها را به سرعت به دشمن منتقل نموده یا خود به مقابله برخیزند. بخش اول این گونه مأموریتها که در داخل خاک خودی می باشد کاملاً مشابه روش قبلی می باشد، اما در بخش دوم که هواپیمای ما باید از کشور مسیری عبور نماید، باید مسیر حرکت از نقاط کاملاً پرت و دور افتاده و فاقد سکنه انتخاب و ترجیحاً عملیات عبوری در ساعات شب انجام شود تا شناسایی بصری نیز به راحتی برای افراد احتمالی مستقر در منطقه میسر نباشد. مثلاً اگر قرار است هدفی در اسرائیل مورد حمله قرار گیرد بهتر است که اگر مسیر حمله کشورهای عربستان و اردن می باشد، این مسیر در شب طی شود و طوری برنامه ریزی شود که با روشن شدن هوا، پرنده های مهاجم ما به هدف خود برسند. باز هم طی مسیر در حداقل ارتفاع ممکن و استفاده از پوشش عوارض طبیعی از بهترین روشهای جلوگیری از شناسایی می باشد. حتی گاهی اوقات حمله به کشور همسایه نیز با استفاده از فضای کشور ثالث صورت می پذیرد تا ضمن حمله از مسیری ناشناخته برای دشمن، احتمال کشف و خنثی سازی و مقابله با آن نیز کاهش یابد. مثلاً اسرائیل از این تاکتیک برای حمله به تأسیسات اتمی سوریه در سال 2007 استفاده نمود و با استفاده از فضای اردن و البته استفاده از سایر روشهای مورد نیاز و روشهای نرم افزاری (مانند هک کردن شبکه پدافندی سوریه) توانست با موفقیت کامل تأسیسات اتمی سوریه را بمباران نماید و جنگنده های آن بدون هیچ تلفاتی به پایگاههای خود بازگردند. و یا عراق از این روش در زمان جنگ تحمیلی استفاده و از فضای کویت و عربستان حمله به خاک کشور ما یا بنادر نفتی و تانکرهای نفتکش استفاده می کرد. تعیین کشورهای مسیر، تابع قاعده خاصی نیست، حتی برخی اوقات برای عدم شناسایی هواپیماهای حمله کننده از مسیرهای فرعی زیادی استفاده می شود و مثلاً ممکن است برای حمله به اسرائیل حتی مسیر مصر یا سمت دریای مدیترانه نیز مورد توجه قرار گیرد. نکته تعیین کننده بعدی در این گونه مأموریتها، محاسبه دقیق میزان سوخت مورد نیاز و در صورت لزوم تعیین محل استقرار تانکرهای خودی به صورت کاملاً امن و مطمئن می باشد چرا که این هواپیماها به علت بزرگی اندازه خود به راحتی قابل شناسایی راداری و چشمی بوده و در صورت شناسایی یکی از این پرنده ها، کل مأموریت به خطر می افتد. در پروازهایی که نیاز به حضور سوخترسان پرنده می باشد، می توان سوخت رسان خودی را در قسمتی از خاک دشمن یا کشور مسیر که دارای پوشش راداری ارتفاع پایین نمی باشد مستقر نمود.(حمله به اچ 3 را به یاد بیاورید) مثلاً فضای میان دو رشته کوه که فاصله آنها به حدی هست که هواپیمای سوخت رسان بتواند در آن فضا گشت زنی ایمنی (safe) داشته باشد. البته در این حالت باز هم احتمال شناسایی بصری وجود دارد ولی می توان با انتخاب زمان سوختگیری در شب و همچنین کاهش زمان حضور سوخت رسان در منطقه به حداقل ممکن از شناسایی تا میزان زیادی جلوگیری نمود. سوخت رسان خودی باید پس از تحویل سوخت به هواپیماهای مهاجم، به سرعت از موقعیت خارج شده و پس از ورود به نزدیکترین دالان هوایی بین المللی، مسیر بازگشت امنی را در پیش گیرد و در صورت شناسایی توسط رادار کشور مسیر به عنوان پرنده ناشناس باید خود را هواپیمای گمشده و دارای آلات مسیریابی خراب معرفی نماید و در این امور هم خلبانان سوخت رسان نیروی هوایی استاد هستند! (باز هم حمله به H3 را به یاد بیاورید) پس از طی خاک کشور مسیر و رسیدن به خاک کشور هدف، الزامات حفاظتی بسیار شدیدتر می شود و باید با انتخاب مسیر غیر قابل پیش بینی از سوی دشمن و پرواز در پایین ترین سطح ممکن و انتخاب مسیر از میان شیارهای رشته کوهها و مسیرهای امن که قبلا شناسایی شده اند، هواپیمای حمله کننده خود را به برد مناسب پرتاب سلاحش رسانده، ارتفاع مناسب را بگیرد و سلاح را پرتاب نماید. سپس باید مجدداً مسیر مخفی دیگری (ترجیحاً غیر از مسیر رفت) که قبلاً مشخص شده است را برای بازگشت در پیش گیرد و حداقل تا کشور یا کشورهای میانه مسیر، از آشکار سازی مسیر بازگشت خودداری نماید. در کشورهای مسیر بازگشت، در صورتی که احساس خطر از ناحیه رهگیرهای دشمن نکند می تواند کمی ارتفاع خود را افزایش داده و مسیر بازگشت را به سمت سوخت رسان در پیش گیرد. البته می تواند پس از سوختگیری از سوخت رسان نیز این کار را انجام دهد و هر کدام از مسیری متفاوت خط بازگشت را در پیش گیرند. و بهتر است این کار نیز انجام شود. بدیهی است تعداد انجام این گونه عملیاتها به دلیل کم بودن مسیرهای قابل استفاده و همچنین لو رفتن هر یک پس از استفاده و هشیار شدن دشمن، محدود بوده و فقط باید علیه اهداف فوق استراتژیک و اهدافی که احتیاج به نقطه زنی بالایی دارند استفاده شود و حمله به سایر اهداف کم اهمیت تر را باید به موشکهای زمین به زمین سپرد. حتی در حملات به کشورهای همسایه هم باید تا جایی که می شود از موشکهای زمین به زمین برای اهداف استراتژیک و تاکتیکی بهره برد و تنها اهداف فوق استراتژیک را، -آن هم اگر بنا به دلایلی توسط این گونه موشکها قابل دستیابی نیستند- (مثلاً قرار گرفتن آنها در فواصل بسیار نزدیک به مناطق مسکونی) توسط هواپیما مورد حمله قرار داد. نظر شخصی من این است که عملیاتهای هجومی بر علیه اهداف تا عمق نهایتاً 300 تا 400 کیلومتری خاک دشمن همسایه انجام پذیرد و اهداف فراتر از آن را به موشکهای زمین به زمین سپرد. اما در مورد اهداف در کشور غیر همسایه این مسئله بستگی به شرایطی همچون میزان نفوذ پذیری شبکه پدافندی دشمن، عمق اهداف فوق استراتژیک انتخاب شده، مسیرهای تردد و گریز، میزان هشیاری شبکه پدافندی، وجود یا عدم وجود دیدبانهای بصری و ... دارد که تصمیم گیری را کمی پیچیده تر می نماید. [b]روحیه خلبانان[/b] حال که بحثهای فنی این مقاله به پایان رسیده بهتر است قدری نیز بر روی مسائل روحی و روانی افراد درگیر در این گونه عملیاتها تمرکز نماییم. بدون شک مسائل روحی و رروانی از مهمترین مسائل در یک نبرد نظامی هستند. وقتی روحیه یک خلبان خوب و عالی باشد بهتر تصمیم می گیرد و بهتر می­جنگد و نتیجه بهتری را نیز کسب می کند و همینطور خلبانان با انگیزه مذهبی بالا خیلی بهتر از خلبانان با انگیزه ملی بالا می جنگند و این مسأله نیز به نوع جهان بینی این دو گروه بر می گردد. وطن دوستی و وطن پرستی تقریباً در تمام نقاط جهان وجود دارد، چه در یک خلبان شینتوئیست ژاپنی، یک خلبان پروتستان انگلیسی، یک خلبان سنی مذهب مالزیایی یا خلبان بی دین اهل کره شمالی، و این مسأله فارغ از مذهب و طرز تفکر مذهبی افراد است. اما در مذهب تشیع دوازده امامی، اهداف و افق دید بسیار فراتر از حیطه جغرافیایی و چهارچوب فیزیکی وطن است. یک شیعه معتقد به حکومت جهانی حضرت مهدی (عج) و برپایی آن می باشد و اگر چه به واسطه حدیث شریف نبوی که می فرمایند: حب الوطن من الایمان (دوستی وطن از نشانه های ایمان است)، به عنوان یک مسلمان با ایمان به وطن خود عشق می ورزد اما به آن محدود نمی شود و درد یک مسلمان فلسطینی یا پاکستانی یا سومالیایی و ... و یا از آن فراتر درد و رنج یا انسان را بر نمی تابد و همانطور که برای رفع مشکلات کشور خود تلاش می کند، برای رفع مشکلات جهان اسلام و بلکه کل عالم دلسوز، و در حد توان خود کوشاست. این مطالب را گفتم تا بگویم خلبانان نیروی هوایی ما نه دید ملی بلکه باید دید مذهبی کاملی داشته باشند تا بتوانند در لحظات حساس، مسئولیت خود را به نحو احسن به انجام برسانند و خلبانی که افق دیدش افق حکومت جهانی مهدی موعود(عج) و آماده سازی شرایط و لوازم آن باشد، دیگر هدف حفظ وطن در برابر آن هدف کوچکی به شمار می آید و وقتی هدف اصلی هدف ذکر شده باشد، خود به خود حفاظت و حراست از مام میهن هم انجام خواهد شد. اما وقتی هدف فقط حفظ میهن باشد خیلی هم معلوم نیست که به آن نائل آییم یا خیر. البته منظور من از قسمت اخیر استفاده ابزاری از مذهب نیست (استفاده از هدف والای مذهب به جهت حفظ میهن) بلکه منظورم این است که با سعی و تلاش در جهت تحقق هدف والاتر، هدف پایین دستی هم خود به خود محقق خواهد شد. به قول شاعر: چون که صد آمد، نود هم پیش ماست. چنین روحیه ای باعث می شود تا تنگناها و مشکلات مالی نیز در چشم چنین فردی حقیر و بی ارزش درآید و دیگر وسوسه نان و نام باعث نشود تا خلبان و هواپیمای ما سر از خاک بیگانه در آورد. کارکردن و تلاش برای خودسازی معنوی خلبانان و کادر نیروی هوایی حتی از تجهیز این نیرو به بهترین هواپیماهی روز هم واجب تر و مهمتر است و به قول شهید شیرودی در این جنگ ایمان می جنگد نه تخصص. و شیرودی کسی بود که خودش از بالاترین و والاترین خلبانان جنگی جهان بود، کسی که فقط در سه روز 155 تانک و خودروی زرهی عراق را نابود کرد. [b]نتیجه گیری [/b] در این مقاله سعی کردم نه با احساسات و تعصب بلکه با بحث فنی و منطقی نشان دهم که نیروی هوایی ایران حتی با همین هواپیماهای نسبتاً قدیمی و با تعداد کم، می تواند با بهره بردن از تاکتیکها و روشهای مناسب حمله به توان مناسبی جهت ضربه زدن به دشمن دست یابد. عملیاتهای نیروی هوایی را به سه دسته پدافندی، پشتیبانی نزدیک و آفندی تقسیم کردیم و در مورد هر یک نیز بحث مختصری داشتیم و روشهایی را هم برای حمله بر شمردیم. قطعاً متخصصین خلاق طرح عملیات نیروی هوایی راهها و روشهای بی شمار دیگر برای طرح ریزی عملیات دارند و محدود به این روشها نخواهند بود. قصد ما در این مقاله روشن کردن اذهان جوانان علاقمند و دلسوز نظام بود که با قسمتی از تواناییهای نیروی هوایی در واقعیت آشنا شوند و کمی از نگرانی ذهنی آنها کاسته شود. پی نویس: 1: به نقل از ویکی: [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Islamic_Republic_of_Iran_Air_Force"]http://en.wikipedia...._Iran_Air_Force[/url] البته چون در این مقاله بحث تعدادی و آماری نداریم، خیلی دنبال صحت و سقم این اعداد نیستیم، بلکه بیشتر روشها و تاکتیکها مد نظر است. 2: SEAD: Suppression of Enemy Air Defenses البته به این ماموریتها عناوین Wild Weasel به معنی راسوی وحشی و Iron Hand به معنی مشت آهنین نیز اطلاق می گردد. 3:ALL ASPECT ABORT : 4 Electronic support measures :5 یا اقدامات پشتیبانی الکترونیک 6: ALERT drone :7 jammer : 8 با تشکر از همه دوستانی که حوصله کردند و مقاله را مطالعه نمودند و عذر خواهی از وقتی که ازتون گرفتم MOHAMMAD