[quote]برد احتمالی این سلاح حدود 80 کیلومتر تخمین زده میشه..[/quote] حدود 120 کیلومتر برد داره، کابردهای متنوعی براش دیده شده، حمله به اهداف ساحلی، رادارها، پستهای پدافندی، قایقهای تندرو، ناوها و . . .

[quote]فکر کنم عمق نفوذ جی بی یو 57 حدود [b]60[/b] متر بود و فوردو [b]90[/b] متر عمق داشت [/quote] بله درسته ولی 60 متر [b]خاک[/b] در برابر .....متر [b]سنگ[/b] عمق فردو!

اون تغییر زاویه لبه حمله بال ( اون شکستگی که در لبه بال می بینید و لبه بال بصورت خط مستقیم نیست) تقریبا کار کانارد رو براشون می کنه، هم هزینه اش کمتره و هم پسای یک کانارد کامل رو نداره، البته کارایی یک کانارد کامل رو هم نداره ولی خب کار راه انداز هست.

[quote] فناوری راداری خیلی پیشرفت داره میکنه ... در مورد پوشش راداری کروی چیزی شنیدید؟ [/quote] این لینکی که دادید مربوط به سیستم شناسایی پسیو مادون قرمز هست و نه راداری، برای پرنده ای در ابعاد اف 22 یا مشابه اون پوشش 360 درجه راداری معمولا قابل استفاده نیست. [quote]یکی از تبلیغات زیاد روسها در مورد رادار جدیدشون روی همین موردبود که روی su 35 فکر کنم نصب کردن ... دقیقاً همین قابلیت[/quote] بله روی سوخو 34 نصب هست، خودتون هم می فرمایید روسها. [quote] ببخشید مطابق میل شما نیست گفته هام ... قبل اینکه در دید تامکت قرار بگیره میزنه! بهرحال یا با اواکش یا خود رادار رپتور میبینه تامکت از فاصله زیاد (رادار پسیو داخلی با برد 463 کیلومتر) ... فرقشون اینه تامکت باید نزدیک شه شلیک کنه ولی رپتور برای بیشترین برد ممکن موشکش میتونه قفل کنه رو تامکت[/quote] 1- اف 22 تامکتی که از زاویه مثلا ساعت 3 داره بهش نزدیک میشه و تمام سیستمهای انتشار دهنده امواجش خاموش هست رو چطور شناسایی می کنه؟ 2- آواکس چطوری مناطق داخلی ایران را پوشش می دهد؟ 3- گفتیم فرضمون برای الان هست نه آینده، در حال حاضر و قبل از ورود آمرام مدل دی، حداکثر برد جنگ افزارهای هوا به هوای اف 22 چقدر هست؟ 4- اگر اف 22 ایی در کار نباشه( به هر حال اینم یه احتمال قوی هست، یعنی در جنگ ورود نکنه)، چقدر شانس برای مهاجمین قائلید؟ [quote]در صورت پاکسازی اولیه یک منطقه مرزی (اسمان و زمین) E3 راحت میتونه مانور بده در فاصله خیلی نزدیک تر به مرز یا در داخل خاک ایران ...[/quote] بله، در صورت پاکسازی. . . اون هم کلی احتمال و شرط و شروط داره. [quote] برای سرکوب پدافند و نقاط راداری نیاز به حمله ی گسترده هوایی و سیل اول حمله ی کروز ها داره که باز می شه همون سناریوی تلاش برای حمله ی غافلگیر کننده ..... اگه بخواد بدون بلند کردن نیروی هواییش این سرکوب و انجام بده که یعنی بر باد دادن نیروی هواییش .....[/quote] آفرین! دقیقا این همون پارادوکسی هست که بدجوری آمریکاییها رو گیر انداخته، از یه طرف اگه بخوان همه جانبه و با کروزهاشون مراکز پدافندی و استراتژیک را مورد هجوم قرار بدهند، فرودگاهها و ناوهاشون مورد حمله موشکهای زمین به زمین قرار می گیرند، و اگر بخواهند حمله محدود داشته باشند نه نتیجه لازم را کسب می کنند و باز هم حمله به فرودگاهها، پادگانها و ناوها در کار خواهد بود، از طرفی تا سیستمهای راداری و پدافندی را نابود نکنند نمی توانند سراغ انهدام موشمهای زمین به زمین بروند. . . [quote]اگه روی زمین سیستم های شنود بتونن اون امواج رو دریافت کنن اف 22 دیگه رادارگریزیشو از دست میده و موقعیتش کشف میشه[/quote] دقیقا کار رادارهای پسیو که در ایران هم به تعداد لازم هستند، همین هست. [quote] [b]در حال حاظر ما تعداد بیشتری رهگیر دوربرد نیاز داریم[/b] ! ممکنه در طی جنگ از 3 جبهه جنوب و غرب و شرق به صورت همزمان مورد هجوم قرار بگیریم که در این صورت نیاز به تعداد بیشتری رهگیر حس میشه! خصوصا اگه جنگ طولانی بشه و پرنده ها احتیاج به تعمیرات داشته باشن با مشکل مواجه میشیم! پس باید به فکر آپگرید اف 4 به جنگنده چند منظوره قابل که بتونه ماموریت های رهگیری و ضربتی رو به خوبی انجام بده باشیم. اف 4 ئی در صورت ارتقاء رادار و ... با قابلیت حمل تسلیحات زیادی که داره (حدود 8 تن) و به علاوه 7030 لیتر(5,706 کیلوگرم)سوختی که در محفظه های داخلیش حمل میکنه) میتونه با 2 تانک سوخت و 2-3 موشک فکور 90 و 4 موشک حرارت یاب به یه رهگیر نسبتا خوب تبدیل بشه و یا حتی میشه موشک برد متوسط هم در جایگاه های مربوط به اسپارو نصب کرد. ضعف مانورپذیرش رو هم (در مثابل جنگنده های امروزی) میشه با اسکورت اف 5 و نمونه های مشابه جبران کرد![/quote] کاملا درست می فرمایید، ولی وضعیتی را در نظر بگیرید که اف 5 های محافظ اف 4 ما بنا به هر دلیل در نزدیکی اون نباشند یا ساقط شده باشند، اونوقت خلبان اف 16 دشمن می تونه حتی با توپ خودش اف 4 سنگین و مانور نپذیر(!) را ساقط کنه. ----------------------------- یکی از بزرگترین پیروزی های بدون جنگ زمانی حاصل میشه که شما به دشمنتون [b]در روی کاغذ[/b] بقبولانید که در صورت حمله به شما در هیچ حالتی پیروز نخواهد بود، در این حالت شما بدون شلیک یک فشنگ یا از دست دادن حتی یک نفر، پیروز میدان شده اید و [b]تفکر هجوم [/b]را از وی گرفته اید، در آنوقت شما از وی [b]زمان خریده اید تا به اهداف خود برسید[/b] و وی باید دوباره چند سال تلاش کند، پول خرج کند و پتانسیل بگذارد تا بتواند نقاط قوت شما را [b]از کار بیندازد[/b]، در این وضعیت اگر شما [b]ماهر[/b] باشید دوباره چرخه را [b]تکرار خواهید کرد[/b]. . .

[quote] درود به دوست گرامی خیر ساخت راداری در حد رادار موشک فینیکس که الکترونیک آن متعلق به دهه 60 میلادی است کار دشواری نیست. کار دشوار کپی کردن دقیق به دلیل نبود هیچ یک از قطعات اولیه در خطوط تولید کارخانه های سازنده است. اگر عملکرد موشک کپی شده باشد کار به مراتب آسانتر است و به گفته تیمسار نصیرزاده نزدیکتر. اگر کاری که با موشک C-802 شد با فینیکس هم شده باشد این موشک فکور یک موشک باهوشتر از فینیکس اصلی است. اما اگر بخواهند عینا کپی کنند کار بسیار دشوار می شود. دانش الکترونیک امروزی موجود در کشور به مراتب از دانش دهه 60 شرکت هیوز بالاتر است و ساخت موشک باهوشتر از فینیکس کاری سخت نیست ولی کار دشوار جمع آوری و مدیریت این دانش و هدایت آن به سمت یک محصول مطمئن است. کار دشوار آن است که مهندسین الکترونیک را مجبور کنی از نرم افزارهای مدرن طراحی استفاده بکنند و استانداردهای هوا فضا را رعایت بکنند و کارفرما هم بتواند این استانداردها را تست بکند و اصولا زیر ساخت این تستها را فراهم بکند و کار را درست تحویل بگیرد. یک اشتباهی که از طرف کارفرماها در صنعت مرتب رخ می دهد این است که اگر محصولی را در محل اصلی گذاشتند و درست کارکرد و این درست کارکردن چند هفته ادامه داشت می گویند که محصول مناسب است که اصلا اینطور نیست و ممکن است یک اشتباه نهفته در ماههای آینده فاجعه به بار آورد. برای مثال اگر جنگنده به ضرورت در داخل ابر CB قرار بگیرد و یک صاعقه به هواپیما برخورد بکند آیا الکترونیک این موشک داخلی تحمل میدان الکتریکی ناشی از عبور 5000 آمپر از بدنه خود یا بدنه هواپیما را دارد؟ آیا بر اثر یک دشارژ الکتریکی سلسله اتفاقاتی منجر به عملکردن سر جنگی مهیب آن رخ نمی دهد؟ آیا در مقابل اختلالات ناشی از گوشی های همراه و نشتی رادار خود هواپیما و استارت مجدد موتور هواپیما در آسمان و موتورهای دیزل استارترها و ... مداری مطمئن طراحی شده است؟ آیا مدارهای ساخته شده تحمل افزایش دمای درونی موشک را به بیش از حد دمای خدمتی دارند؟ آیا این مدارها سرد کار می کنند یا اینکه خنک کننده نیاز دارند؟ به عبارت دیگر آیا غرور مهندسان اجازه داده است که این مدار استانداردهای EMC را رعایت کرده و مشکلات Power-Integrity, Data-Integrity, Thermal-Integrity آن بررسی و حل شود یا فقط مشکل Signal-Integrity آن حل شده است. اگر موشک اصلی فینیکس بر اثر یکی از موارد بالا دچار مشکل شود (که البته خوبی الکترونیک دهه 60 این بود که به این موارد اختلال مقاوم تر است) هیچ کس هیوز را مقصر نمی داند و پرسنل استفاده کننده محکوم می شوند و مثلا می گویند خلبان نباید در ابر CB پرواز می کرد اما در مورد موشکهای وطنی بلا فاصله سازنده داخلی محکوم می شود حتی اگر خطای انسانی رخ داده باشد (مثلا همان مونتاژ اشتباه یکی از باله ها که دوست تیز بینمان به درستی به آن اشاره کردند(چنین مونتاژ اشتباهی آنهم در روز رژه 2 چیز را نشان می دهد که اولی آن است که باله را طوری بهسازی نکرده اند که مونتاژ اشتباه آن ممکن نیاشد و فقط کپی کرده اند و دوم اینکه حتی یک نیروی انسانی با تجربه نیز می تواند چنین اشتباه مهلکی را بکند.)) با اطمینان خدمت شما عرض می کنم که ساخت چنین موشکی نه تنها ممکن است بلکه امکان افزودن ویژگی های زیر به همین پلتفرم موجود فکور کاملا وجود دارد.(اگر که از ابتدا در آن دیده نشده باشند) 1. افزودن قابلیت پرش فرکانسی رندام واقعی به رادار فکور (که فکر می کنم باید داشته باشد زیرا رادارسازهای داخلی معمولا رادار بدون پرش فرکانسی اصلا نمی سازند) 2. افزودن قابلیت آشیانه یابی جمینگ و کارکرد رادار در مود پسیو که جنگنده دشمن از نزدیک شدن موشک خبر دار نشود 3. .... ارتقا های زیر هم برای همین پلتفرم امکان پذیر است: 1. افزودن ردیابی تصویری مادون قرمز علاوه بر راداری فعلی برای ایجاد قابلیت Dual Trajectory در نزدیکی هدف و کاهش احتمال تاثیر پذیری از جنگ الکترونیک 2. افزایش سرعت موشک با بهبود پیشرانه و افزودن طبقه بوستر به آن 3. حذف باله ها و استفاده از تغییر زاویه خروجی موتور به جای آنها 4. بهبود جنس بدنه برای تحمل سرعتهای بیشتر 5. بهبود سوخت موشک به نحوی که خط دود کمتری از خود به جا بگذارد 5. .... [/quote] به این میگن یه پست فنی و خوب.

[quote] آخه اینجور شوخی ها روی بعضی ها اثر بدی داره !!! یهو دیدی یه عزیز کم اطلاعی حرف شما رو جدی گرفت و ...[/quote] خوشبختانه افراد کم اطلاع دستشون به جایی بند نیست!

قسمت چهارم: [b] 2- پشتیبانی نزدیک[/b] هواپیماهای سوخو 25، اف5، صاعقه، اف7 و میراژ اف 1 در این دسته می توانند سازماندهی شوند، هواپیمای سوخو 25 یکی از بهترین هواپیماهای پشتیبانی نزدیک جهان می باشد که دارای امکان حمل و شلیک انواع مهمات هوا به زمین می باشد. این هواپیما می تواند از باندهای خاکی، چمن و ناآماده برخاسته و در صورت در دسترس نبودن بنزین هواپیما، از بنزین معمولی، گازوئیل، نفت سفید، نفت کوره و ... به عنوان سوخت استفاده نماید. این هواپیما چون به دلیل مأموریت ذاتی خود معمولا در معرض خطر توپهای هوایی می باشد لذا در قسمتهای مهم بدنه آن از زره برای محافظت استفاده شده است. به طوری که نقاط حساس بدنه آن در برابر کالیبرهای تا 23 میلیمتری مقاوم می باشند. این هواپیما می تواند طیف بسیار گسترده ای از مهمات و سلاح شامل انواع راکت انداز S-5 و S-8 ، غلاف توپ دو لول23 میلیمتری، بمب های سقوط آزاد، لیزری و تلوزیونی در اوزان و بردهای مختلف، موشکهای ضد کشتی شامل نور و نصر و کوثر، بمبهای خوشه ای، بمب های ناپالم و ... را حمل و به کارگیری نماید. هواپیمای اف5 و صاعقه هم که در بخش قبل به عنوان یکی از عناصر دفاع نزدیک هوایی از آن نام بردیم در این دسته نیز می توانند در نقش ثانویه پشتیبانی نزدیک هوایی ایفای نقش نمایند. اف5 در این حالت می تواند علاوه بر دو موشک هوا به هوای کوتاهبرد که برای دفاع از خود در نوک بالها حمل نماید، در 6 آویزگاه باقی مانده در زیر بالها و بدنه ( 4 تا زیر بالها و تا در زیر بدنه) اقدام به حمل و به کارگیری انواع مهمات و سلاح و همچنین مخزن سوخت خارجی نماید. یک آرایش معمول برای اف5 ها می تواند 2 عدد موشک سایدویندر در نوک بالها ، یک مخزن 1500 لیتری در پایلون زیر بدنه، 4 تا 8 عدد بمب MK-82 ، 2 عدد MK-82 و 2 عدد بمب خوشـــــه ای BL-755 ، 4عدد بمبMK-83 و . . . باشد. اف5 می تواند موشکهای هوا به زمین ماوریک را نیز به تعداد 4 عدد حمل و به کارگیری نماید. از دیگر سلاح هایی که بر روی این هواپیما قابل نصب است می توان از موشکهای ستار، زوبین و راکت یاسر نام برد. همپنین این هواپیما می تواند 2000 پوندی MK-84 و همچنین بمب هوشمند 2000 پوندی قاصد را نیز حمل و به کارگیری نماید. احتمالا پخش کننده مهمات دورایستای کایت نیز بر روی این هواپیما قابل به کارگیری است. موشکهای ضد کشتی نصر، کوثر ( به تعداد 4 عدد) و حتی شاید بتوان یک عدد موشک نور یا قادر را نیز در پایلون مرکزی این هواپیما نصب و به کارگیری کرد، هر چند نصب موشک قادر با اما و اگرهایی نیز روبرو است. اف7 کوچکترین و کم توان ترین هواپیمای این دسته است که تنها دارای 4 پایلون در زیر بالها و یک پایلون مرکزی می باشد که به طور معمول در 2 تای آنها مخازن سوخت خارجی و در 2 تای دیگر مهمات سقوط آزاد حمل می نماید. این پرنده نیز می تواند انواع بمب سقوط آزاد سبک وزن، بمبهای خوشه ای، ناپالم و راکت لانچر را در جایگاههای زیر بال خود حمل و به کارگیری نماید. آخرین هواپیما میراژ اف یک است که اگر چه می تواند در دسته هواپیماهای تهاجمی و بمب افکن نیز دسته بندی شود اما ما ترجیح دادیم تا آن را در این دسته بیاوریم. این هواپیما دارای قدرت نسبتا خوبی در حمل و به کارگیری انواع مهمات با اوزان مختلف است و می تواند انواع راکت لانچر و بمب های سقوط آزاد و بمبهای لیزری و در صورت نصب تجهیزات مربوطه، موشکهای تلویزیونی را نیز حمل و شلیک نماید. همچنین این هواپیما قادر است تا در حمله علیه کشتی ها نیز با توان بالایی حاضر شده و با حمل 4 فروند موشک نصر یا 2 فروند موشک نور و قادر حملات کاری ضد کشتی را تدارک ببیند. [b]تاکتیکهای حمله در عملیات پشتیبانی نزدیک[/b] شاید این سؤال در وهله اول برای بعضی از خوانندگان مطرح شود که با وجود سیستم های رادار پرنده و رهگیرهای قوی دشمن مگر اصلا امکان انجام عملیات پشتیبانی نزدیک برای هواپیماهای ما میسر است که حال بخواهیم در مورد تاکتیکهای آن نیز صحبت کنیم؟! در پاسخ اجمالی باید بگوییم بله! اما باید توضیح دهیم تا پاسخ کلی و مبهم نباشد. حال اگر بخواهیم پرنده های ذکر شده را، در این عملیات به کارگیری کنیم چگونه باید عمل نماییم؟ همانطور که می دانید مأموریت های پشتیبانی نزدیک معمولا از پایگاههای نزدیک به خطوط مقدم و خطوط تماس انجام می پذیرند و در اکثر موارد این مأموریتها LO-LO-LO هستند یعنی مسیر رفت، بمباران و مسیر برگشت همگی در ارتفاع پست هستند اینکه این ارتفاع چقدر پست باشد و پرواز در چه ارتفاعی (خصوصا در زمان رفت که اصل غافلگیری در نهایت اهمیت قرار دارد) صورت پذیرد نکته ای است که برخی از عوامل در تعیین آن تأثیر گذارند، برخی از این عوامل عبارتند از: [b]الف) نوع هواپیما[/b] نوع هواپیما اهمیت زیادی دارد، مثلا هواپیماهای سوخو 25 و ای - 10 ذاتا برای پرواز در ارتفاع پست طراحی و ساخته شده است و کارایی خوبی در این ارتفاع از خود نشان می دهد. اما مثلا در ارتفاع بالا فاقد کارایی لازم است و یا مثلا هواپیمای بی52 برای انجام عملیات در ارتفاع متوسط و بالا طراحی شده و در ارتفاع پایین کارایی لازمه را ندارد. از 5 هواپیمای نام برده شده در این دسته، هواپیمای سوخو 25 دارای بهترین عملکرد برای پرواز در ارتفاع پایین است، و پایین ترین عملکرد را شاید بتوان به اف7 چینی نسبت داد که ذاتا یک هواپیمای نبرد هوایی هست اما به علت فرض نداشتن رادار یا ضعف آن، ما آن را در این دسته (پشتیبانی نزدیک) قرار دادیم. خلبانان ایرانی ید طولایی در به پرواز در آوردن هواپیماهای بزرگ، سنگین و فاقد قدرت مانور بالا، در ارتفاع پایین دارند و به عنوان مثال در زمان جنگ عموم پروازهای نفوذی هواپیماهای اف4 به عمق خاک عراق در ارتفاع زیر 50 متر و در موارد خاصی حتی در ارتفاع 40 پایی (12 متری!) انجام می پذیرفت آن هم با سرعت بالای 1000 کیلومتر بر ساعت! یکی از مهمترین نکات برای نیل به موفقیت در پروازهای ارتفاع پایین، تمرین و تمرین است و به حمدا... با وجود شبیه ساز اکثر هواپیماهای این دسته در کشور، می توان این پروازهای را با هزینه بسیار بسیار پایینی و به میزان زیاد تمرین نمود. [b]ب)عوارض محلی [/b] مهمترین و اصلی ترین نکته در موفقیت یک عملیات غافلگیرانه پشتیبانی هوایی ارتفاع پایین، عوارض محلی هستند، این عوارض محلی هستند که تعیین می کنند پرواز در ارتفاع 20 متری، 200 متری یا 2000 متری و بیشتر انجام شود و چگونه انجام شود. در یک دشت صاف هواپیما در ارتفاع 20 تا 30 متری زمین به راحتی پرواز کند اما به همان میزان احتمال کشف هواپیما توسط سیستم های راداری از فواصل دورتر و احتمال رؤیت آن توسط دیدبانهای بصری از فاصله بعید، بیشتر می گردد. برعکس، در یک مسیر کوهستانی شما باید در ارتفاع بالاتر پرواز کنید اما می توانید در صورت امکان با پرواز از میان رشته کوهها و تپه ها احتمال رؤیت پذیری راداری و بصری را به شدت کاهش دهید. ولی احتمال خطر برای هواپیما وجود دارد، همچنین باید به شدت از عبور بر فراز کوهها اجتناب کرد، چرا که رؤیت پذیری راداری هواپیما در این حالت تقریبا قطعی است، همچنین در داخل خاک دشمن باید با احتیاط و وسواس خاصی مسیرهای بین کوهستانی را انتخاب کرد چرا که شیارهای بین کوهها یکی از محتمل ترین نقاط استقرار دیدبانهای بصری مجهز به موشکهای دوشپرتاب است که خطر را برای هواپیمای عبور کننده از این مسیرها به شدت بالا می برد و در صورت اصابت موشک به هواپیما در این ارتفاع و اینگونه مسیرها تقریبا هیچ زمانی برای فرار خلبان از هواپیما وجود نخواهد داشت؛ اما بر عکس در داخل خاک کشور بهترین مسیرهای حمله از لا به لای کوهها و تپه ها می باشد که احتمال رؤیت هواپیماهای خود را برای رادارهای زمینی دشمن به صفر و برای رادارهای پرنده دشمن بسیار کم می سازد. در صورت استفاده از مسیر مناسب و بهره گیری از پوشش کوهها حتی می توان احتمال رؤیت پذیری پرنده ها در رادارهای هوایی را به صفر بسیار نزدیک کرد. در دشتها و بیابانهای مسطح باید کمترین ارتفاع میسر برای پرواز انتخاب و با انتخاب کوتاهترین مسیر ممکن زمان پرواز در این نقاط را به حداقل ممکن کاهش داد و کلا باید سعی شود از این گونه مسیرها اجتناب کرد. چرا که به عنوان مثال یک هواپیمای E-3 که در ارتفاع 30000 پایی به گشت زنی مشغول است می تواند یک هواپیمای پرواز کننده در ارتفاع 50 پایی را تقریبا از فاصله 220 نایتکال مایلی (400 کیلومتری) رؤیت نماید و حتی اگر بعدا این هواپیما با پناه بردن به مسیرهای کوهستانی خود را از دید این پرنده مخفی نماید؛ باز هم نیروهای دشمن در یک حالت آماده باش قرار گرفته و احتمال غافلگیر شدن آنها کمتر می شود. خوشبختانه طبیعتِ اکثرا کوهستانی کشور ما، در بیشتر نقاط مرزی امکان خوبی به هواپیماهای خودی برای نفوذ از این مسیرها و غافلگیر کردن دشمن به ما می دهد. (همانطور که با استقرار دیدبانهای بصری در این مناطق توسط ما، احتمال استفاده از این مسیرها را از دشمن سلب می نماید) این تصاویر شاهدی بر این مدعا هستند: 1- سواحل خلیج فارس و تنگه هرمز : [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/khalij_fars.JPG[/img][/center] [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/tange_hormozz.JPG[/img][/center] 2- سواحل دریای عمان : [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/daryaye_oman.JPG[/img][/center] 3- قسمتی از مرز عراق (غیر از منطقه خوزستان) : [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/marze_iraq.JPG[/img][/center] 4- مرز غرب کشور (عراق و ترکیه): [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/torkiye_va_aragh.PNG[/img][/center] 5- مرز آذربایجان و ارمنستان : [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/azarbayjan.PNG[/img][/center] 6- مرز ترکمنستان : [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/torkamanestan.JPG[/img][/center] 7- مرز افغانستان : [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/afghanestan.JPG[/img][/center] 8- مرز پاکستان : [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/pakestan.JPG[/img][/center] همانطور که ملاحظه می فرمایید تقریبا تمامی مرزهای کشور ما ( بجز استان خوزستان) را مناطق کوهستانی و پر فراز و نشیب تکشیل می دهند و در صورت بروز جنگ در اکثر این مناطق و نیاز به پشتیبانی نزدیک هوایی از نیروهای عمل کننده، نیروی هوایی می تواند با احتمال موفقیت زیادی عملیات پشتیبانی نزدیک و حمله به خطوط مقدم دشمن نفوذ کننده را در این مناطق به انجام برساند. در نقاطی مانند مرز خوزستان که ارتفاعات به شکل مرسوم وجود ندارد، تدابیر دیگری ( همانند ایجاد ایستگاههای اخلال در امواج آواکسهای دشمن) باید اندیشیده شود. [b]ج) ارتفاع پرواز آواکس دشمن و هواپیمای خودی[/b] ارتفاع پرواز آواکس دشمن عامل مهم دیگری است. پیش از این به عامل ارتفاع پرواز هواپیمای خودی اشاره مختصری داشتیم، برای هواپیمای ما هر چه ارتفاع کمتر باشد بهتر است. اما این ارتفاع کم مخاطرات زیادی برای خود هواپیما و خلبان آن نیز دارد و در صورت بروز اولین اشتباه، ممکن است آخرین اشتباه نیز باشد. عموماً و با توجه به تجارب خلبانان نیروی هوایی در جنگ تحمیلی در مسیرهای صاف و دشت، پرواز با سرعت بالا در ارتفاع 20 تا 30 متر امکان پذیر است و صد البته سامانه های احتراز از عوارض زمینی هستند که در این حالت بار بزرگی را از دوش خلبان برداشته و امکان پرواز امن و مطمئن را در ارتفاع پست ممکن می سازد. یکی از کاربردهای این سیستم به این صورت است که زمانی که بر روی ارتفاع خاصی تنظیم شود، در صورتی که خلبان یا هواپیما بخواهد ارتفاع را از آن کمتر کند، اجازه این کار را به وی نمی دهد و حتی اگر خلبان با تمام توان جوی استیک را به جلو فشار دهد تا ارتفاع خود را کمتر کند این سیستم اجازه این کار را نخواهد داد. اما بر عکس این کار مجاز است و خلبان می تواند هر وقت اراده کرد ارتفاع خود را افزایش دهد. پرواز در دشتها و بیابانهای خیلی مسطح در ارتفاع کمتر از 20 متر هم با ایمنی امکان پذیر است. فقط حواس بالای خلبان را می طلبد. اما هر چه ارتفاع آواکس دشمن که وظیفه کشف هواپیماهای ما را بر عهده دارد، بیشتر باشد برای ما بدتر است، به طور معمول آواکسهای E-3 در ارتفاع 30 تا 40 هزار پایی به پرواز و گشت زنی می پردازند. در این ارتفاع این هواپیما می تواند هواپیمایی که را که مثلا در ارتفاع 5000 پا پرواز می کند بدون هیچ گونه محدودیت برد، در رادار خود رؤیت نماید. با استفاده از جدول زیرد می توانید خودتان این مسأله را برای انواع ارتفاعها مشاهده نمایید: [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/COMINCH-P-08-04-1.jpg[/img][/center] [center]جدول رؤیت پذیری در فواصل مختلف[/center] پس ملاحظه می کنید که هر چه ارتفاع آواکس کمتر باشد به نفع ما و هر چه بیشتر باشد به نفع دشمن است. شاید اینجا این سؤال پیش بیاید که چرا ارتفاع پروازی آواکس را هر چه بیشتر بالا نمی برند؟ پاسخ هم واضح است و دلیل آن به محدودیت ارتفاع پرواز هر هواپیما، منجمله آواکسها بر می­گردد؛ ضمن اینکه هواپیماهای E-3 از دید به پایین کاملا مطلوبی برخوردار نیستند و برای دید دقیقتر باید ارتفاع خود را کاهش دهند، ولی در نسخه های جدیدتر آنها که در آینده ای نزدیک به خدمت نیروی هوایی آمریکا در خواهند آمد این نقیصه تا حد زیادی رفع شده است. [b]د) میزان مهمات[/b] وزن مهمات محمول یک هواپیمای مهاجم در ارتفاع پست عامل مهمی در مانور پذیری و چالاکی آن و به تبع، توانایی آن در گریز از موقعیت ها و مواضع خطر به وجود آمده برای آن است یک هواپیما که به میزان خیلی زیاد مهمات حمل می نماید نمی تواند چالاکی یک هواپیما که مهمات متوسطی (به نسبت میزان حمل بار همان هواپیما) حمل می کند، داشته باشد. لذا در هنگام پرواز در ارتفاع پست اگر به ناگاه با مانعی مواجه شود که افزایش سریع ارتفاع یا تغییر مسیر را بطلبد، نمی تواند به مانند هواپیمای سبکبار یا متوسط بار مانور دهد و مانع را جا بگذارد و ممکن است دچار سانحه شود، لذا در هنگام پرواز در ارتفاع پست به این فاکتور نیز باید توجه نمود و میزان مهمات هواپیما با توجه به مسیر حرکت و ارتفاع پروازی و ... تعیین گردد. [b]ه) عملیات بر فراز دریا[/b] شاید در وهله اول به نظر برسد که عملیات بر فراز دریا با شناسایی سریعی مواجه خواهد شد، هم بله و هم خیر! دلیل جواب مثبت که مشخص است، اما جواب منفی به این بر می گردد که در صورتی که هواپیمای هجوم کننده از عوارض و ناهمواری های مسیر خود قبل از رسیدن به خط ساحلی حداکثر استفاده ممکن را بنماید و در زمان رسیدن به ساحل تا کاهش ارتفاع خود به میزان حدود 10 تا 12 متر و حفظ این ارتفاع بر روی دریا (در صورت عدم تلاطم آب و نبود امواج با ارتفاع بیش از 3 متر) می تواند با افزایش سرعت خود به حداکثر ممکن (مثلا هواپیمای اف5 در ارتفاع سطح دریا می تواند تا سرعت 0.86 ماخ سرعت بگیرد) با این سرعت، هواپیمای اف5 برای رسیدن به فاصله فرضاً 50 کیلومتری، فقط به دو و نیم دقیقه زمان نیاز دارد و پس از رسیدن به فاصله مد نظر، موشک نصر یا نور یا . . . خود را شلیک نموده و بلافاصله برگردد ( این فاصله را با برد 170 تا 200 کیلومتری موشک نور یا برد 40 کیلومتری موشک نصر و یا برد 260 کیلومتری موشک قادر جمع نمایید) و یا مثلا با اوج گیری سریع، بمبهای قاصد یا قدر خود را رها کرده و برگردد. اگر پوشش آواکس در محل نباشد و یا مثلا بواسطه وجود اخلالگر پلنا که عکس آن را در زیر مشاهده می نمایید: [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/PELENA-1.jpeg[/img][/center] آواکس قادر به انجام صحیح فعالیت خود نباشد، آنوقت رادار کشتی های متخاصم موجود در منطقه نیز قادر به تشخیص وجود هواپیمای خودی در منطقه و حمله صورت گرفته توسط آن، با رادارهای معمولی خود نخواهد بود چرا که با فرض ارتفاع حدودا 32 پا (10 متر) برای رادار کشتی و ارتفاع 15 متر برای هواپیما، رادار کشتی تقریبا از فاصله 12 ناتیکال مایلی (22 کیلومتری) قادر به رؤیت هواپیما خواهد بود که قبل از این فاصله هواپیما موشک خود را رها کرده و برگشته است. حتی اگر آواکس در محل حاضر باشد و هیچ اخلالی هم در کار آن صورت نپذیرد، از لحظه ای که هواپیما از پوشش اختفایی خود در بین شیارها خارج می شود (که فاصله این کوههاو ارتفاعات تا ساحل زیاد نیست، به عکس زیر از منطقه شمال جزیره کیش به عنوان نمونه توجه فرمایید [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/kish.JPG[/img][/center] توسط آواکس شناسایی می شود و در صورتی که هواپیما خوش شانس باشد می تواند در همان بازه زمانی دو و نیم دقیقه که ذکر شد مسیر اشاره شده را طی کرده، موشک خود را شلیک و مجددا در همان مدت زمان به خاک خودی برگردد. اگر در این بازه زمانی (رؤیت هواپیمای خودی توسط آواکس دشمن تا بازگشت مجدد به میان شیار کوهها) هواپیمای رهگیری از دشمن بتواند خود را به فاصله 20 تا 30 کیلومتری هواپیمای ما برساند، امکان استفاده از موشکهای هوا به هوای میانبرد آمرام خود را علیه پرنده ما خواهد داشت ( به علت اینکه موشکِ هواپیمای دشمن در صورت شلیک باید بصورت تعقیبی به سمت هدف خود روانه شود، برد آن کاهش می یابد) و در غیر اینصورت هواپیمای ما می تواند با ورود به فضای ما بین کوهها خود را از دسترس رادار آواکس و هواپیمای تعقیب کننده و حتی موشک احتمالی شلیک شده به سوی خود در امان دارد. در صورت رصد دقیق منطقه و محل پرواز آواکسها و رهگیرهای دشمن توسط رادارهای زمینی خودی، می توان هواپیماهای مهاجم را از نقاطی که حداکثر فاصله با رهگیرهای دشمن را دارند، گسیل نمود تا احتمال موفقیت دشمن به کمترین میزان برسد. نکته مهم دیگری که در این بین وجود دارد، و توجه به آن بسیار ضروری است پوشش پدافند موشکی مرصاد/هاوک، صیاد و سام 6 خودی در منطقه است، (سام5 را به علت احتمال عدم توانایی در درگیری با جنگنده های چالاک رهگیر دشمن در این فرض نیاوریم، هر چند که ما از میزان قابلیت های اس-200 ارتقاء یافته داخلی دقیقا خبر نداریم) ، این پوشش باعث می شود تا رهگیرهای دشمن در منطقه تحت پوشش این سامانه ها ترجیحا حضور نیابند و به همین دلیل نیز در صورت حمله هواپیمای خودی و فرار آن به منطقه تحت پوشش این سامانه ها، از تعقیب وی در آن منطقه خودداری خواهند کرد و بدین ترتیب شانس حمله موفق و فرار پس از آن در منطقه تحت پوشش سامانه های پدافندی خودی در ساحل بسیار افزایش می یابد، این پوشش علی القاعده و بطور طبیعی باید در نقاطی از ساحل که دارای اهمیت استراتژیک هستند مانند بوشهر، خارک، بندرعباس و ... فراهم باشد، در صورت استقرار سامانه باور 373 در سواحل کشور، می توانید حدس بزنید که چقدر بر میزان اجرای حملات موفق هواییِ ضد کشتی، افزوده خواهد شد. [b]و) وجود شبکه دیده بانی محلی دشمن یا احتمال آن [/b] وجود شبکه دیدبانی محلی دشمن در نزدیک مرزها یا احتمال چنین امری، یکی از مسائلی است که بر تعیین مسیرهای نفوذ هواپیماهای خودی به خاک دشمن بسیار تأثیر گذار است، هنگامی که از وجود دیدبانهای بصری دشمن در مسیری مطلع باشیم یا احتمال قوی بر آن بدهیم، دیوانگی است که چنین مسیری برای حمله انتخاب گردد، چرا که عموما این دیدبانها مجهز به موشکهای دوش پرتاب نیز می باشند که کار را برای ما سختتر و خطرناک تر خواهد کرد، برای حل این مسأله نیروی هوایی می تواند از پهپادهای شناسایی و شناسایی رزمی بهره ببرد و با شناسایی محل دیدبانهای بصری دشمن با گشتهای مکرر و حساب شده و همچنین شناسایی مسیرهای امن و فاقد پوشش بصری و نهایتا حمله با پهپادهای مسلح (مانند کرار یا نمونه سبکتر و کندتری که توان حمل مهمات کمتر ولی مداومت پروازی بیشتری دارد و در رزمایش پیامبر اعظم 7 استفاده شد) به محل دیدبانهای دشمن بصورت هدفمند، هزینه حضور این دیدبانها را برای دشمن بالا برده و با از بین بردن آنها به شبکه دیدبانهای با تجربه دشمن نقص وارد آید. پهپادهای رزمی می­توانند با سلاحهایی مانند غلاف توپ و مسلسل، راکت لانچر، بمب، موشک های هدایت شونده و .... به محل دیدبانها حمله و یا آنها را از بین ببرند و یا منطقه را برای آنها نا امن کرده و ایشان را وادار به جابجایی و تغییر مکان نمایند (وقتی پهپادها به منطقه ای حمله کند که در آن نیرو یا تجهیزاتی را مشاهده کرده اند، دشمن احتمال حمله مجدد را نیز می دهد) و بدین وسیله بصورت موقت مسیری را برای عبور هواپیماهای خودی باز می نماید. همچنین می توان از پهپادهای هدف[sup]7[/sup] ارزان قیمت مانند صاعقه بصورت انتحاری استفاده کرد و با تجهیز آنها به مقادیر مواد منفجره آنها را به موضع دیدبانهای دشمن کوبید. راه دیگر استفاده از توپخانه دوربرد است، توپ خود کشتی 175 میلیمتری در صورت تجهیز به گلوله های بیس بلید دارای 75 کیلومتر برد می باشد که مثلا با استقرار توپ در فاصله 25 کیلومتری مرز و در موضع استتاری مناسب می توان تا عمق 50 کیلومتری خاک دشمن را پوشش داده و در صورت شناسایی موضع دیدبانهای دشمن توسط پهپادها اقدام به آتش باری علیه آنها نمود. توپ نیز پس از اجرای آتش باری به جهت در امان ماندن از آسیب حمله تلافی جویانه نیروی هوایی دشمن ، می تواند سریعا به موضع اختفا رفته و یا در صورت فراهم نبودن موضع اختفا، توسط تورهای استتار سه طیفی (مرئی، مادون قرمز و راداری) آن را استتار کرد. البته این روش ممکن است برای از بین بردن دیدبانهای دشمن خیلی مؤثر نباشد چرا که گلوله های توپ ممکن است به فواصلی بخورند که آسیبی به نیروهای دشمن نرسد اما مزیتی که دارد این است که منطقه را برای آنها نا امن کرده و به دشمن این پیام را می دهد که این موضع شناسایی شده و بدین ترتیب دشمن مجبور به تغییر موضع خواهد گردید. همپنین استفاده از راکتهای توپخانه ای مانند آرش4، فجر3 و فجر 5 نیز امکان پذیر است اما این راکتها نیز کمابیش با مشکل شلیک توپخانه مواجه بوده و مناسب نقطه زنی نمی باشند بلکه می توانند جهت نا امن کردن منطقه استفاده شوند. اگر بخواهیم در آخر این بخش یک نتیجه گیری و جمع بندی از بحث پشتیبانی نزدیک داشته باشیم می توانیم بگوییم که در این بخش نه تنها دست بسته نیستیم که در خیلی از موارد با کمی ابتکار و خلاقیت می توانیم دست بالا را نیز داشته باشیم؛ یک مزیت دیگر که مأموریتهای پشتیبانی نزدیک دارند این است که در این مأموریتها شما خیلی با تکنولوژی های پیشرفته سر و کار ندارید و حتی یک هواپیمای توکانو مجهز به راکت و بمبهای سقوط آزاد هم برای یک یگان موتوریزه خطرناک است تا چه رسد به هواپیماهای بالاتر با تسلیحات قوی تر و دقیق تر. ان شا الله ادامه دارد . . .

[quote]با تشکر از جناب محمد[/quote] تشکر از شما جناب سینا، هر دوتامون تقریبا یک حرف رو زدیم و بنده تفاوت آشکاری نمی بینم، به هر حالل ممنون از توضیحات بیشتری که ارائه دادید. [quote]فراموش نکنید درگیری در آسمان ایران رخ میده و جنگنده های ما از پشتیبانی انواع و اقسام رادارهای پسیو و افق نگر و کیهانی و ... برخوردارن که برای اونها نقش آواکس زمینی رو ایفا می کنه ![/quote] دقیقا! به نکته خوبی اشاره کردید، اف 14 ها اینقدر تعدادشون کم و اهمیتشون زیاد هست که فقط برای تهران و مراکز فوق استراتژیک(مانند نطنز) کنار گذاشته بشوند [quote]خیلی خوب رسید به فاصله 50- 60 مایلی ... خوب حالا F14 میخواد چیکار کنه؟؟؟؟ از این فاصله هم رادار تامکت رپتور رو نمیبین[/quote] دوست عزیز قصد جدال ندارم ولی باید پیش فرضتون رو پخته تر بفرمایید نه صرفا به نیت رو کم کنی، فقط برای اثبات اینکه سوالتون کمی ناپخته هست این سوال رو می پرسم: اگر در عمق خاک ما، یا نه اصلا لب مرز ولی تحت پوشش اخلالگرهای آواکس، یک اف 14 یا اف 5 یا . . . از پشت به اف 22 نزدیک بشه، اف 22 از کجا می تونه متوجه بشه؟( بغیر از دیدن شانسی اون) [quote] 1- از مؤلفه های اصلی رزم نامتقارن کشوندن جنگنده های امریکایی به عمق خاک کشور و محدوده عوارض و ناهمواری های ناشناس برای اونهاست نه فرستادن جنگنده های خودی به زمین بازی دشمن ! تا زمانیکه جنگنده های امریکایی در لب مرز ول می چرخن خطری برای ما ندارن و نیازی نیست که جنگنده هامون رو برای درگیری با اونها از آسمان کشور خارج کنیم. ضمنا حداکثر برد رادار آواکس 600 کیلومتر هست و به خاطر وجود اس-200 و احتمالا اس-300 و ان شاء الله در آینده نزدیک باور-373 نمی تونه بیش از 200 کیلومتر به مرز ما نزدیک بشه، شما عمق خاک ما رو 400 کیلومتر در نظر می گیرید ؟! 2- رادارهایی مثل گالچوکا امواج متساطع از بیسیم و آنتن های رپتور رو شناسایی می کنن و اصلا کاری با بدنه اون ندارن تا رادارگریزی بدنه در کارشون اخلال کنه ! پس کاملا به کار رپتور میان. شما فکر می کنید فانتوم ما که در حال تعقیب پهپاد امریکایی بود چه طور به محض بلند شدن رپتورها از پایگاه ابوظبی متوجه خطر اونها شد و عقب نشست ؟ اتفاقا مثالی که از شکار فاکسبت زدم کاملا به جا بود ! چون رادار میگ-25 می تونه اف-5 رو از فاصله 120 کیلومتری شناسایی کنه و از فاصله 60 کیلومتری با موشک آر-40 هدف قرار بده، در حالیکه برد رادار اف-5 حداکثر 30 کیلومتره یعنی بدون پشتیبانی و هدایت رادار زمینی قبل از اینکه متوجه حضور فاکسبت بشه هدف قرار گرفته ! پس نسبت اف-5 به میگ-25 عین نسبت اف-14 و میگ-29 به اف-22 هست. 3- در رزم نامتقارن مثل دوره جنگ با عراق اف-14 های ما با سوخت گیری سه شیفته دائما در حال گشت زنی نیستن تا توسط رپتور از فاصله دور شناسایی بشن ! بلکه به محض تشخیص خطر نفوذ جنگنده های دشمن از آشیانه خارج میشن و بر اساس مختصات دریافتی از رادارهای زمینی با پرواز در ارتفاع پست و با استفاده از عوارض زمینی به نحوی که تا حد ممکن شناسایی نشن خودشون رو تا برد مفید موشک هاشون به جنگنده های امریکایی نزدیک می کنن و بلافاصله بعد از شلیک بر می گردن.[/quote] بسیار عالی توضیح دادید، ممنون. [quote] با فرض s300, s400 و ... همون محدوده 400 کیلومتری رو برای اواکس میگیرم .. خوب عمق ایران رو رصد نمیکنه؟ یبار نقشه ایران رو نگاه کن و از مرزها ی ما 400 کیلومتر برو جلو ببین چقدر خاک رو در بر میگیره!![/quote] بذار سوال شما رو یه جور دیگه جواب بدیم، به عکس زیر دقت کنید: [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/700km.PNG[/img] در مرکز دایره قرمز رنگ، تاسیسات نطنز قرار داره ( قطر دایره 700 کیلومتره) و دایره زرد رنگ هم پوشش سایت اس 200 بوشهر هست، بقیه تصویر هم که مشخصه، بنظر نمیاد چیز دندون گیری گیرشون بیاد. یعنی در واقع یه E-3 هیچ وقت نخواهد توانست پوشش خوبی در تقاط مرکزی ایران برای جنگنده هاشون ایجاد کنه. [quote]چون توانایی رادار میگ 25 در ترک پایین دست خیلی کم و صفره ... اصلاً مقایسه رادار قدرتمندارایه فازی جدید با اون رادار خنده داره...[/quote] بغیر از یه تعداد هواپیمای خیلی کم( که من خودم یه نمونه بیشتر سراغ ندارم) که رادار عقبنگر دارند( حالا توانایی پایین نگری اونها رو هم قوی در نظر بگیریم) هیچ هواپیمایی نمی تونه با تکنیکهای مرسوم بصری نزدیک شدن یک دشمن در بازه ساعت 5 تا 7 و زوایای زیرین خودش رو تشخیص بده . [quote]انتن موشک ضعیفه و باید در جهت دقیق تا فاز ترمینال هدایت بشه در غیر این صورت هدفی رو پیدا نمیکنه[/quote] فاز ترمینال آرچر یا فاطر چند کیلومتره؟ [quote]کوچیک یا بزرگ بعد از اینکه شناسایی شد میره رو هوا [/quote] خیلی خوشبینانه فرض می کنید! [quote]اگه بتونیم رادار اف 4 رو با رادار جدید تعویض کنیم میشه تا (حداکثر) 5 فروند موشک فکور رو در زیر بدنه و بالهای اف 4 لود کرد و اف 4 ها رو در پناه اف 5 و صاعقه به عنوان یه رهگیر قدرتمند استفاده کرد ![/quote] رضا جان در هر درگیری فامد، شما باید احتمال درگیری داگ فایت رو هم بدید، با وضع مانور پذیری اف4 در برابر هواپیماهای مقابلش، نبردنش در این مسیر به صرفه تر هست . . . [quote]من رپتور رو بنا به ادعای شرکت لاکهید مارتین بررسی نکردم وگرنه میگفتم که سطح مقطعی به اندازه یک تیله فولادی در آسمان داره !!!![/quote] ادعای اونها در همین حدود هست! البته ادعا، و فقط از روبرو! در بحث شناسایی اف 22 ، شناسایی راداری فقط یکی از راههای شناسایی هست . [quote]قبل برنامه ریزی به احتمال زیاد شکار میشه[/quote] دوست عزیز شما فقط میگید ما می خوریم، ما می بازیم، جنگنده از دست میدیم، آخه چطوری؟ یه اف 22 که مثلا از سمت امارات میاد طرف مثلا بوشهر، چطور یه اف 14 که مثلا از سمت اصفهان میاد به سمتش رو قبل از اینکه به هم برسن میزنه؟ [quote]فکرکنم جنگ جز همون موارده دیگه ... [/quote] نه اتفاقا در هیچ جنگی خارج نشده، مواردش بیشتر آموزشی و مقداری هم قیافه گیری بوده، ضمن اینکه اف 22 ها شدیدا از قرار گیری در محدوده پوشش راداری [b]برخی[/b] کشورها اجتناب می کنند. ضمنا در زمان بروز یه جنگ اولویت اصلی همیشه دفاع از سرزمین ملی هست.

[quote]مگه فینیکسه که تو این فاصله شلیک کنه داداشم یکم یخورده نبردهای تامکت رو مطالعه کن ببین فینیک با برد 180 کیلومتری رو تو چه فاصله ای شلیک میکردن الامو بجای خود[/quote] دوست عزیز، برد الامو در حالت درگیری رو در رو با هدف نزدیک شونده همین قدر هست، اگر می خواهید بدونید چرا، جوابش در تفاوت وزن آلامو و اسپارو هست . . . راستی فینیکس رکورد شلیک موفق در فاصله 213 کیلومتری داره، برعلیه یک پهپادهدف. علت اون چیزی که شما در خاطرات سرهنگ مازندرانی یا سایر بزرگواران می خونید، چیزی نیست جز اطمینان یافتن از برخورد قطعی با هدف، چرا که همه خلبانان اف 14 می دانستند که یک موشک فینیکس برای نیروی هوایی چقدر ارزشمند است . . . [quote]یه اشتباه بزرگ اینجا داره اتفااق میفته (فقط یکی از پستهای اخیر رو خوندم)[/quote] دوست من شما باید کمی صبر کنید، تمام مقاله رو بخونید و حتی کمی هم از زاویه دید نویسنده به مقاله نگاه کنید تا بفهمید چرا و با چه دیدگاهی وی این مطالب را نوشته است، به هر حال سعی کنید مطلب را کامل بخونید( حداقل یکبار) بعد پاسخ دهید. [quote] در صفحه ویکی پدیا در مورد رادار تامکت گفته شده که میتونه یک بمی افکن رو در فاصله 160 کیلومتری شناسایی کنه ... بنابراین اگه حریف جنگنده ای مثل یوروفایتر داشته باشه اونوقت RCS چند برابر کمتر یوروفایتر حداقل فاصله شناسایی رو برای تامکت تقریباً نصف میکنه![/quote] در حالت بیسیک، حتی از نصف هم کمتر میشه! ولی رادار اف 14 بسیار رادار توانمندی هست و با سی پی یو های دهه 70 میلادی توان آنالیز هدف درخشانی از خودش به منصه ظهور رساند، حال سوال اینجاست، اگر ایران توانسته باشد تنها و تنها یک ارتقاء مناسب نرم افزاری ( و نه سخت افزاری) بر روی رادار اف 14 اجراء نماید، چه تاثیری در افزایش برد یا توان کشف و تفکیک هدف اف 14 در برابر اهداف با آر سی اس پایین خواهد داشت؟ سوال بعدی این است که اگر این ارتقاء نرم افزاری با یک ارتقاء سخت افزاری هم همراه شود چه اتفاقی می افتد؟ رسیدن به جواب این سوالها بسیار واضح است. [quote]و احتمالاً باید در خوشبینانه ترین حالت حداکثر روی 80 کیلومتر میشه برای حریفهای نسل جدید حساب کرد (نگفتم F22 که خیلی تو ذوق نگارنده نخوره)[/quote] اصلا و ابدا بحث بنده این نیست که کشف و شناسایی هدف صرفا توسط رادار خود اف 14 اتفاق بیفته، راههای مختلفی برای شناسایی و اسال اطلاعات به هواپیماهای صحنه نبرد هست . . . فقط کافی هست اف 14 بدونه از چه سمتی، در چه ارتفاعی و چه تعداد هدف به سمتش میان تا بتونه برنامه ریزی کنه برای مقابله. [quote]ادبیات نامتقارن دیگه تمام شده...در هر سطحی به ما حمله کنند در همان سطح پاسخ میگیرند..[/quote] دوست گرامی بحث الان هست نه مثلا 10 سال دیگه، الان اگه با اف 22 به ما حمله بشه، با کدوم جنگنده پنهانکار جواب بدیم؟ [quote]تعداد رپتورها هم که از مجموع تعداد تامکت و میگ 29 بیشتره ...[/quote] بله ولی در آمریکا! می دونید که اف 22 ها در خدمت گارد ملی هوایی هستند و بجز در موارد معدود از خاک آمریکا خارج نمی شوند( با توجه به تعداد کم تولید شده و در اولویت بوده دفاع ملی هر کشور، تصمیم عاقلانه ای به نظر می رسد)

[quote]گیرنده ستکام نیستند ...[/quote] شوخی بود بابا . . .

[quote]اگر بشه موتور های قویتر برای صاعقه نصب کرد . نقض قرض نمی شه و می شه این کار رو انجام داد[/quote] نه دوست من به این راحتی هم نیست، موتور قوی تر نیاز به بدنه قوی تر برای تحمل فشار جی بالاتر داره و بدنه هم از تعداد زیادی تیر و اسپار و . . . تشکیل شده که تقریبا همه شون باید تقویت بشن، یعنی کلا یه هواپیمای جدید از نظر بدنه و موتور.

[quote]امکانش هست اف 5 یا صاعقه با دوتا فونیکس بلند کنیم و تا حدودی جای اف 14 را بگیرد؟[/quote] بله میشه، جایگاههای شماره 3و 4و 5 اف 5 امکان نصب باری به این وزن را دارند( یعنی تا 3 تا را هم می تواند همزمان حمل کند)، منتها در صورت تجهیز اف 5 به مثلا 2 تا فینیکس، مانور پذیریش تا حدی کاهش پیدا می کنه و برای همین ممکنه نقض غرض بشه( یعنی جنگنده اینترسپتور ما کارایی واقعیش رو از دست بده) فلذا برای هواپیمایی در سایز اف 5 موشکهایی با وزن نهایتا 250 کیلو پیشنهاد میشه. اونوقت می تونه 4 تاش رو به راحتی حمل کنه، با 2 تا موشک حرارتی در نوک بالها و یک مخزن سوخت در جایگاه مرکزی.

با پهپاد به تعداد زیاد موافقم، هزینه کمتر، انعطاف پذیری بیشتر، عدم تلفات انسانی، گستره عملیاتی بالاتر، قابلیت عملیاتی از نقاط مختلف و . . . باعث میشه تا پهپادها برتری غیر قابل انکاری پیدا کنند( هر چند نقاط ضعفی هم دارند ولی نقاط قوتشان بیشتر است) در خصوص اهداف کاذب هم بعید می دونم در کشور کار نشده باشه، خصوصا که پیشینه طولانی در جهان داره و نتایج غیر قابل انکار. ------------------------------------ قسمت سوم: حلقه آخر از بحث رهگیری و دفاع هوایی بر عهده اف5 ها خواهد بود، پرنده فوق العاده مانور پذیر و با اطمینان بالایی که کارایی عالی خود را در طول دهه ها ثابت نموده است. سلاح اصلی اف5 جهت نبرد داگ فایت موشکهای هوا به هوای سایدویندر از نوع p و احتمالا آفید، آرچر، فاطر و حتی شاید ماژیک و ...... می باشند که می توانند بسته به نوع، از حدود 30-20 کیلومتر با اهداف نزدیک شونده درگیر شوند برای گشت های رزمی طولانی مدت، اف5 می تواند با آرایش رزمی یک باک سوخت در آویزگاه میانی بدنه و 4 موشک کوتاهبرد هوا به هوا به پرواز درآید. سلاح دیگر این هواپیما در نبرد هوا به هوا 2 عدد توپ 20 میلیمتری تک لول M39A3 با نواخت تیر هر یک 1500 گلوله بر دقیقه (مجموعا 3000 گلوله بر دقیقه یا 50 گلوله بر ثانیه) می باشد که آنطور که در عمل و در جنگ تحمیلی نشان داده، سلاح بسیار مؤثری در نبردهای داگ فایت می باشد. این هواپیما می تواند در زمان نزدیک شدن هواپیمای دشمن از حداکثر فاصله ممکنه برای موشکهای خود با تاکتیک خاصی (مثلا شلیک جفتی یا شلیک تک تک به صورت متوالی) اقدام به شلیک موشکهای خود بر علیه پرنده های مهاجم دشمن نماید و نهایتا در صورت نیاز با توپ خود اقدام به درگیری با هواگردهای دشمن نماید. پس به طور کلی اگر بخواهیم مروری بر بحث رهگیری و دفاع هوایی و هواپیماهای درگیر در آن در فواصل مختلف داشته باشیم می توانیم اینگونه آن را بیان کنیم: 1-در فواصل حدود 100 کیلومتر، هواپیمای اف14 با موشکهای فینیکس و سجیل 2- در فواصل حدود 70-50 کیلومتر، هواپیمای میگ 29 با موشک آلامو 3- در فواصل حدود 30 تا 35 کیلومتر، هواپیمای اف 14 با موشک اسپارو ( بدلیل تعداد کم اف 14 ها درگیر کردن آنها در داگ فایت عقلانی نیست، اگرچه داگ فایترهای قابلی هستند و ثابت شده به خوبی از پس اف 15 بر می آیند، ولی در این مقاله آنها را در همین حد محدود می کنیم) 4- در فواصل حدود 30 کیلومتر، هواپیمای میگ 29 با موشک آرچر 5- در فواصل زیر 20 کیلومتر هواپیماهای میگ 29 و اف5 با موشکهای حرارتی و توپ خود. 6- در فواصل حدود 15 کیلومتر، هواپیمای اف5 با موشک سایدویندر 7- و بالاخره در داگ فایت، هر پرنده ای با هر آنچه می تواند! شاید این سؤال در ذهن متبادر شود که در 5 جنگ اخیر آمریکا از سال 1991 به این طرف (جنگ اول خلیج فارس، جنگ بالکان، جنگ افغانستان، جنگ دوم خلیج فارس و نبرد لیبی) در موج اول حمله همیشه از موشکهای کروز برای حمله به مراکز فوق استراتژیک و استراتژیک، مراکز فرماندهی و ستاد، مراکز پدافندی و .... استفاده شده است، در این صورت آیا نیروی هوایی چه نقشی را می تواند در راستای دفع تهاجم موشکهای کروز در اولین فاز حمله هوایی ایفاء نماید؟ پاسخ تا حدودی روشن است، همانطور که می دانید سرتاسر خاک کشور توسط سیستمهای ESM[sup]5[/sup] ، رادارها و در نقاط فاقد پوشش راداریِ ارتفاع بالا، توسط دیدبانهای بصری تحت پوشش 24 ساعته قرار دارد، بدیهی است که ورود یک یا چند موشک کروز در وهله اول توسط سیستم های ESM و رادارهای پیش اخطار و یا دیدبانهای بصری رؤیت شده و بلافاصله با اعلام به مراکز فرماندهی، آژیر خطر صد در صد در مراکز اصلی و حیاتی کشور به صدا در می آید. در این هنگام می توان فورا هواپیماهای اف14، میگ 29 و اف5 را به جهت دفاع از مراکز فوق استراتژیک به فراز آنها فرستاد. هواپیمای اف14 که یکی از مأموریتهای ذاتی آن شکار موشکهای کروز است می تواند از فاصله بیش از 50 کیلومتری اولین موشکهای دور برد خود را روانه هدف نماید. دومین سری از موشکها توسط هواپیمای میگ 29 و از فاصله حداقل 30 تا 40 کیلومتری قابلیت شلیک دارند. سری سوم موشکها نیز توسط هواپیماهای میگ 29 و اف5 از فاصله زیر 20 کیلومتر شلیک شده و نهایتا اف5 ها و میگ 29 ها می توانند توسط توپ خود (که خیلی توصیه نمی شود، به دلیل امکان ایجاد خطر برای خود هواپیما) و یا انداختن موشک در جریان های گردابی نوک بال هواپیمای خود (که این روش در زمان جنگ جهانی دوم توسط خلبانان انگلیسی جهت ساقط نمودن موشکهای کروز 1-V آلمانی ابداع شده و درحال حاضر در ارتفاعات پایین کاملا کاربردی است) نیز تعداد بیشتری موشک کروز را ساقط نمایند. این در حالی است که ما در این مقاله بیشتر به بررسی توان و عملکرد احتمالی نیروی هوایی در یک نبرد نامتقارن احتمالی می پردازیم و الا پدافند توپخانه ای و موشکی زمین به هوا نیز با پوشش ارتفاع های مختلف و با داشتن رینگهای متعدد پدافندی در اطراف مراکز استراتژیک و فوق استراتژیک می تواند تعداد خیلی زیادی از موشکهای کروز را ساقط نماید. بد نیست اینجا و در عرض مقاله، اشاره بیشتری هم به این مسأله داشته باشیم: حتی با فرض اینکه موشکهای کروز در بدو شلیک به سمت کشورمان توسط رادارهای OTH یا سایر رادارها شناسایی نشوند، و با فرض اینکه در زمان ورود به مرز کشور باز هم توسط سیستمهای ESM نیز شناسایی نشوند، قطعا در هنگام نزدیک شدن به مراکز فوق استراتژیک کشور (مانند نطنز، فردو و پایتخت) توسط لایه های پدافند و شناسایی راداری و دیدبانی در فاصله ای مناسب توسط رادارهای VHF/UHF (که حتی شاید بیش از 100 یا 200 کیلومتر باشد) شناسایی شده و اولین اقدامات جهت مقابله با آنها صورت می پذیرد. همانطور که می دانید موشکهای کروز در هنگام سیر بر روی زمینهای صاف و دشتها در ارتفاع زیر 100 و یا حتی 50 متر سیر می نمایند و در هنگام رسیدن به رشته کوهها اوج گرفته و با رساندن خود به ارتفاع مناسب از فراز آنها عبور می نمایند، حال اگر هدف آنها به فرض نطنز باشد، در صورت پرواز در ارتفاع خیلی پایین (زیر 50 متر) که ممکن است حتی شناسایی راداری نیز مقدور نباشد. دیدبانهای بصری بر اساس آموزشهای دیده شده اقدام به شناسایی موشک کرده و در اولین گام با موشکهای دوشپرتاب خود ( که مجهز به آن هستند) مقابله لازم با این موشکها را می نمایند (قطعا این دیدبانها در فواصل مناسب از یکدیگر و در رینگهای متفاوت مستقر خواهند بود) و در همین زمان با مخابره مسیر، ارتفاع، سرعت و یک سری عوامل دیگر به مرکز فرماندهی، بقیه سایتهای پدافندی و هواپیماهای گوش به زنگ[sup]6[/sup] را نیز متوجه مسیر حمله سایر موشکها می نمایند. موشکهای کروز برای پدافند زمینی و دفاع هوایی اهداف سهل الوصولی هستند، آنها سرعت بالایی ندارند (عموما زیر یک ماخ سرعت دارند) خط سیر آنها معمولا مستقیم است، حمله انجام شده علیه شان را تشخیص نمی دهند، برای فرار از حمله علیه شان نمی توانند مانور دهند و .... لذا از زمانی که مثلا در اولین فاز تقابل، موشکهای دوش پرتاب به سمت این موشکها شلیک می شوند به راحتی مورد هدف قرار می گیرند و از آنجایی که موشک میثاق 2 و برخی دیگر از موشکهای در اختیار کشورمان از نوع ALL ASPECT می باشند می توانند از همه جهات و البته روبرو با موشک کروز مهاجم درگیر شوند. وسیله دیگری که در این فاز مورد استفاده قرار می گیرد توپهای ضد هوایی 23 و 35 میلیمتری هستند، این توپها تا ارتفاع 2.5 تا 3.5 کیلومتر را پوشش می دهند. به عنوان مثال سامانه 8 لول مصباح-1 و سامانه سماوات به طور تخصصی برای مقابله با موشکهای کروز و پهپادها گسترش و توسعه یافته اند. حال اگر طراحان مسیر موشک کروز برای احتراز از خطر موشکهای دوشپرتاب و توپهای ضد هوایی بخواهند ارتفاع نفوذ را افزایش دهند، باید آن را به حداقل 3.5 کیلومتر (حداکثر ارتفاع دسترسی معمول موشکهای دوشپرتاب) برسانند، در این ارتفاع، موشک از فاصله 231 کیلومتری در دید مستقیم رادارهای منطقه هدفش قرار می گیرد و احتمال هدف قرار گرفتن آن با سامانه های مرصاد (مجهز به موشکهای شاهین و شلمچه) و سام 6 و تور ام یک و اف ام 80 به راحتی میسر می گردد. همچنین توپهای پدافندی 57 و 100 میلیمتری نیز می توانند با موشکهای کروز در ارتفاع به ترتیب تا 4 و 12 کیلومتر درگیر شوند، توپ 57 میلیمتری مجهز به هدایت راداری میتواند با اهدافی که تا 4 کیلومتر ارتفاع و تا 6 کیلومتر از آن فاصله دارند درگیر شود. این توپ به واسطه دقت فوق العاده بالای خود در بین پرسنل پدافند هوایی شهرت خاصی دارد و البته این شهرت را مدیون لوله نسبتا بلند و ضخیم خود است که دقت سلاح را تا حد زیادی بالا می برد. توپ 100 میلیمتری نیز با هدایت راداری+اپتیکالی و گلوله های مجهز به فیوز مجاورتی سلاحی مرگبار در برابر موشکهای کروز است و یک دسته 8 تایی از این توپ که با هم سری و هماهنگ هستند می توانند نواخت آتش حدودا 120 تیر بر دقیقه( 2 تیر در هر ثانیه) را به ارمغان بیاورند. در صورت تجهیز این توپ به گلوله های هوشمند ترکش شونده مشابه توپ میلینیوم، می توان از انهدام موشک کروز یا هواپیمای دشمن با فقط یک شلیک تقریبا مطمئن بود. البته برای انهدام هدف مستقیم السیر و نسبتا کندی مانند موشک کروز نیازی به شلیک های متعدد با توپ 100 میلیمتری نیست و تنها یک شلیک دقیق کار را تمام خواهد کرد. سیستم های پدافند موشکی از کوتاهبرد تا میان برد نیز می توانند مأموریت درگیری با موشکهای کروز را به مرحله اجرا در آورند، از موشکهای دوش پرتاب گرفته تا سیستم های تورام، اف ام 80، سام 6 و هاوک و مرصاد. نیازی به توضیح بیشتر نیست که این سیستم ها چقدر در برابر اهدافی همچون موشکهای کروز کارآمد هستند، تنها در زمانی که موشک در ارتفاع زیر دسترسی سامانه های میانبرد، مانند سام 6 یا هاوک پرواز نماید از دسترس آنها دور می شود که البته در این حالت خطر سامانه های موشکی کوتاهبرد و توپهای ضد هوایی برای آن بسیار بیشتر خواهد بود. ان شا الله ادامه دارد. . .

[quote]حس میکنم ارتفاع زائده های مربوط به ارابه فرود رو یکمی زیادی آوردی بالا ![/quote] اینا مثلا گیرنده های ستکام هستند! ( حالا ما چطور می خوایم از ستکام برای پهپاد جاسوسیمون استفاده کنیم معلوم نیست! ) چون قرار هست کپ آر کیو 170 باشه، آقا سهیل هم امانتداری کردند و دست زیادی توش نبردند!

[quote] نیاز به موشک هایی است که مستقل از جنگنده باشند تا فرصت فرار به جنگنده بعد از شلیک داده شود بطور مثال رادار مختصات جنگنده دشمن را می دهد و جنگنده مدافع از دور موشک را شلیک می کند و این موشک خود باید با مختصات تقریب داده شده نزدیک هدف شده و هدف را قفل و بزند ، در این بین شاید بتوان مختصات تقریب را کمی نیز در مسیر با کمک را رادار زمینی اصلاح نمود فکر کنم در این جا موشک های حرارتی با برد 100 کیلومتر که چندی پیش گفته شد ، یک برگ برنده خواهند بود چرا که می شود موشک از جنگنده با کمک مختصات رادار زمینی شلیک شود و در مسیر با کمک سنسور راداری یا راهنمایی رادار زمینی مسیر را اصلاح و بعد حرارتی و اپتیکی به روی هدف ققل کند[/quote] به نکته خوبی اشاره کردید جناب حیدری، با توجه به اینکه تا زمان تولید انبوه قاهر و جنگنده اینترسپتور سنگینتر از اون( که گویا در دست کار هست) فعلا تنها جنگنده تولیدی ما همین اف 5/صاعقه/ آذرخش هست، و با توجه به قطر کم دماغه این پرنده که حتی اگر یک رادار AESA هم در اون جایگذاری بشه بعید هست برد مفیدی بیش از 100 کیلومتر بدست بیاره، و از طرفی شلیک اول از اهمیت بسیار زیادی در نبردهای هوایی برخورداره، در نتیجه نیاز به موشکهایی هست که بردی فراتر از برد رادار هواپیما داشته باشند تا هواپیما به عنوان جایگاه شلیک پرنده عمل کنه و موشک با کمک مختصاتی که از منابع مختلفی بهش میرسه تا نزدیکی هدف راهنمایی و در فاصله مناسب با اتکاء به سیستم هدایت داخلی خود( رادار فعال، مادون قرمز یا هردو) به سمت هدف رهنمون شود.

قسمت دوم: [b]حال به شرح مختصری از هر یک از این مأموریتها می پردازیم:[/b] [b]1- [/b][b]رهگیری و دفاع هوایی [/b] هواپیماهای اف 14، میگ 29 و اف 5 در دسته اول قرار می گیرند،( اف 7 را بدلیل ضعف زیاد در این زمینه، حذف کردیم) اگر چه هر سه پرنده دارای قابلیت حمله به اهداف زمینی نیز هستند، اما دو پرنده اول به دلیل اهمیت بالای دفاع هوایی و مأموریت ذاتی این هواپیماها، بیشتر به نقش رهگیری و دفاع هوایی خواهند پرداخت. آنچه مسلم است با فرض تسلیح اف 14 به موشکهای سجیل و احتمالا فینیکس (که در رژه 29 فروردین 1390 شاهد نمونه ساخته شده آزمایشی داخلی آن با شماره سریال XX بودیم) مرحله اول دفاع هوایی که همانا دفاع هوایی دوربرد می باشد بر عهده این پرنده است. صحبتهای رسمی و تأیید شده مقامات نیروی هوایی از ارتقا رادار و موتور این هواپیما (و نه تعویض آنها، به رغم برداشت برخی ها) حکایت دارد. آنچه مسلم است رادار اف 14ها به دلیل گذشت زمان نسبتا زیاد از عمرشان و نیاز به بهبود و اصلاح و تعویض قطعات دیگر نمی توانست زیاد مورد اطمینان و اتکا قرار گیرد و نیاز به دیجیتالیزه و مدرنیزه کردن آن ضروری احساس می شد، افزایش برد رادار نیز مقوله دیگری است که طبق برخی اظهار نظرها در این بهینه سازی بی نصیب نمانده است. موتورTF 30 هواپیمای اف 14 که با استال کمپرسور خود در نزد خلبانان اف 14 معروف است؛ یکی دیگر از قسمتهای بهینه شده این گربه گرومن است. به قول یکی از خلبانان اف 14 در خاطره ای که در یکی از شماره های مجله صنایع هوایی چاپ شده بود، ایشان می گفتند که در زمان جنگ در حین نبردهای داگفایت که نیاز زیادی به تغییر موقعیت دسته گاز دارد، همواره یک چشممان به هواپیمای دشمن و یک چشممان به نشانگر وضعیت دور موتور بود! بدیهی است استال کمپرسور و به تبع آن موتور در یک هواپیمای در حال مانور، آن هم در حال داگ فایت، می تواند نتایج مرگباری به دنبال داشته باشد؛ چرا که خلبان در این حالت (استال موتور) مجبور است سریعاٌ دسته گاز را بسته، موتور را خاموش نموده و مجددا استارت نماید که خود پیداست که از دست دادن یک موتور در این شرایط چه نتایج فاجعه باری ممکن است به دنبال داشته باشد، قطعا در بهینه سازی موتور اف 14 رفع این معضل مد نظر قرار گرفته و به آن توجه شده است. هواپیمای بعدی هواپیمای میگ 29 است، اگر بخواهیم خلاصه بگوییم می توان گفت که در زمینه هواپیماهای خریداری شده روسی نیز ما انگار که تحریم بوده ایم و بارها و بارها روسیه از پشتیبانی فنی، انسانی و تجهیزاتی این پرنده ها خودداری نموده است، خصوصا پس ازتصویب تحریمهای شورای امنیت! در وهله اول و پس از ورود این هواپیما به ناوگان رسمی نیروی هوایی، ابتدا تعدادی از این هواپیماها به سامانه سوختگیری هوایی ثابت (غیر جمع شونده) مجهز شدند البته به نظرم بنا به دلایلی بعدا این سامانه ها از روی میگ های 29 جمع آوری شدند، چرا که در سنوات اخیر بنده هیچ عکس جدیدی از میگ 29 با این سامانه مشاهده نکردم، علت اینکه این هواپیما از اول به چنین تجهیزاتی مجهز نشده بود نیز به تفکر دفاعی روسها بر می گردد و اینکه این هواپیما قرار بود در نقش رهگیر نقطه ای عمل کرده و لذا همیشه نزدیک پایگاه خود پرواز می کرد و در صورت نیاز اقدام به فرود و سوختگیری مجدد می نمود. در مرحله دوم اقدام به تجهیز این هواپیماها به باکهای خارجی سوخت در محفظه میان 2 موتور گردید. البته روسها از تجهیز ایران به این باکها در زمان خرید خودداری نموده بودند لذا تعدادی مخازن سوخت خارجی 1520 لیتری که در قسمت مرکزی زیر بدنه نصب می‌شد، از بلاروس خریداری گردیده ( و احتمالا بعدا نیز تولید شدند) و نصب شدند. سلاح معمول این هواپیما موشکهای راداری آلامو و حرارتی آفید و آرچر و همچنین توپ 30 میلی متری می باشند که موشک آرچر به همراه سیستم نشانه روی از روی کلاه خلبان همراه آن، مرگ آوری خاصی به این موشک می بخشد. آرچر دارای امکان درگیری به میزان 60 درجه به اطراف از خط الرأس طولی موشک و همچنین درگیری از همه جهات[sup]3[/sup] با هدف می باشد. رادار پایه این هواپیما دارای برد 100 کیلومتر بوده که طبیعتا آن را از به همراه بردن موشکهای برد افزوده خانوده آلامو مانند آلامو ER وET محروم می نماید. البته در مدلهای متأخر این هواپیما( که در ایران موجود نیستند) با افزایش برد رادار امکان حمل و به کارگیری موشکهای برد بلندتر و حتی موشک آدر R-77 نیز فراهم گردید. تاکتیک دفاعی تدوین شده توسط روسها برای این هواپیما به این نحو است: ابتدا موقعیت هدف توسط رادار زمینی برای هواپیما مشخص می گردد، هواپیما از فاصله 100 کیلومتری اقدام به قفل راداری بر روی هدف می نماید، در فاصله 70 یا 80 کیلومتری هواپیما دو عدد موشک آلامو خود را شلیک می نماید، هواپیمای دشمن یا متوجه نشده و هدف قرار می گیرد و یا در صورت اینکه متوجه شلیک موشکها شود باید برای چابک شدن و امکان مانور دهی مناسب اقدام به رها سازی مهمات و بمبها و مخازن سوخت محمول خود نماید. آنگاه یا باز هم هواپیمای دشمن هدف قرار می گیرد و یا اینکه موفق می شود با استفاده از مانورهای شدید و به کارگیری تکنیکهای جنگ الکترونیک و رها سازی چف و فلیر از چنگ موشک بگریزد. در این حالت باز هم میگ 29 به خواسته خود رسیده است، چرا که هواپیمای دشمن مهمات خود را رها کرده و خود به خود مأموریتش بی نتیجه[sup]4[/sup] شده و باید برگردد، در این حالت میگ 29 می تواند به تعقیب هدف پرداخته و یا برای سوختگیری و بارگیری مجدد موشکها به پایگاه عزیمت نماید. اگر باز هم هواپیمای دشمن لجاجت به خرج داده و به سمت هدف خود پیشروی نماید، آنگاه از فاصله 30 کیلومتری، هواپیمای میگ 29، تعداد 2 فروند موشک حرارتی R-73 آرچر را به سمت آن شلیک می نماید، فرار از دست این موشک برای هواپیمای هدف بسیار سخت تر از موشکهای آلامو بوده و این موشکها می توانند هواپیماهایی که حتی 9 جی مانور می دهند را نیز هدف قرار دهند، در ضمن به علت اینکه این موشکها از سیستم تصویربرداری فروسرخ استفاده می نمایند، از همه جهات به راحتی با هدف درگیر شده و امکان فریب آنها با فلیر بسیار کم است. به فرض اینکه هواپیمای دشمن از این مرحله نیز جان سالم به در برده باشد -که احتمال آن خیلی کمتر از حالت قبل می شود- آنگاه باید خود را مهیای داگ فایت با هواپیمایی نماید که تازه مخزن سوخت خارجی خود را رها نموده (یعنی مخازن سوخت داخلی آن پر است) و فقط 2 فروند موشک سبک هوا به هوا را حمل می نماید و احتمالا از حمایت پدافند موشکی و توپخانه ای خودی نیز برخوردار است. در حالی که هواپیمای مهاجم برای رهایی از 4 موشک شلیک شده تا کنون علاوه بر رها سازی مخازن سوخت خارجی خود تا میزان زیادی از سوخت خود را در هنگام مانورهای شدید و به علت استفاده از پس سوز از دست داده است و تازه باید به این فکر کند که اگر هم در داگ فایت با میگ 29 موفق شود، آیا سوخت کافی برای رسیدن به پایگاه یا لااقل تانکر سوخت رسان خودشان را خواهد داشت؟ میزان پیچیدگی و غامض بودن این سؤال آنجا مشخص می شود که فرض کنید درگیری مثلا در حوالی منطقه نطنز اصفهان رخ بدهد، جایی که با نزدیکترین نقطه مرزی قابل استفاده توسط دشمن برای ورود به کشور بیش از 700 کیلومتر فاصله دارد و خلبان هواپیمای دشمن که حالا مقدار زیادی از پس سوز استفاده کرده باید به این فکر کند که تازه اگر هم در یک درگیری نزدیک موفق به ساقط نمودن هواپیمای میگ 29 شود، آیا بنزین هواپیمای وی حداقل اجازه رسیدن به نقطه مرزی را به وی خواهد داد؟ برگردیم به درگیری، میگ 29 در داگ فایت پرنده قابلی بوده و با اتکا به موشک آرچر می تواند حریف مهلکی برای هر دشمنی باشد. حال به فرض اینکه در نهایت درگیری به توپ هواپیماها نیز بیانجامد، توپ 30 میلی متری میگ 29 با اینکه نواخت پایین تری نسبت به توپهای گتلینگ معمول در هواپیماهای غربی دارد، اما گلوله های آن طوری طراحی شده اند که برخورد 5 تا 7 عدد از آنها به هر هواپیمای جنگنده ای برای اطمینان از ساقط شدن آن کافی است. و در نهایت در صورت پیروزی میگ 29 یا انصراف حریف از درگیری، این هواپیما به پایگاه خود که خیلی از محل درگیری دور نیست برمی گردد. تاکتیک روسها ضمن داشتن نقاط قوت خوب، دارای نقاط ضعفی نیز می باشد؛ مثلا اینکه چون هر میگ 29 در مدلهای پایه ای تنها می تواند با یک هدف به صورت راداری درگیر شود، پس برای هر هواپیمای مهاجم، حداقل یک میگ 29 مدافع نیاز است! و در صورت تهاجم تعداد زیادی هواپیما به یک نقطه خاص، سازماندهی و هدایت این تعداد هواپیما قدری سخت و پیچیده می شود. اشکال دیگر در طرح روسها نیاز به پایگاههای متعدد و نزدیک به همِ هوایی است که با اینکه در نقاطی از کشور این امکان وجود دارد اما در برخی از نقاط (منجمله مناطق جنوب شرقی) چنین امکانی وجود ندارد. همچنین موشک راداری آلامو از نوع هدایت نیمه فعال بوده و تا لحظه برخورد به هدف باید توسط رادار هواپیمای شلیک کننده هدایت گردد. این اشکال باعث می گردد تا از لحظه شلیک موشک تا برخورد یا به خطا رفتن آن، هواپیمای شلیک کننده موشک مجبور باشد تا هدف را به وسیله رادار خود روشن نگه داشته و طبیعتا امکان مانور و تغییر مکان زیادی را ندارد و خود به هدف ایده آلی برای موشکهای هدایت راداری دشمن که از نوع هدایت فعال می باشند (آمرام) تبدیل می گردد. شاید همین نکته منفی در خصوص میگ 29 بود که باعث شد تا مسئولین نیروی هوایی از خرید تعداد بیشتری از آن خودداری نمایند و اعلام کنند که نقطه ضعف خاصی جهت ساقط نموده میگ 29 یافته اند. شاید در مجموع بتوان گفت که در خصوص میگ 29، نقاط قوت بر نقاط ضعف می چربد و این هواپیما برای دفاع از نقاط فوق استراتژیک نقش مهمی را بازی خواهد کرد؛ جاهایی که اتفاقا نزدیکی خوبی به فرودگاهها دارند. ان شا الله ادامه دارد. . .

[center]بسم الله القاصم الجبارین[/center] با عرض سلام خدمت دوستان عزیز میلیتاری و خوانندگان محترم دوستان گرامی مقاله ای که ان شا الله در معرض دید و نقدتان قرار خواهد گرفت در بازه زمانی شهریور تا آبان 90 نوشته شده، ابتدا قصد داشتم تا آن را در یکی از مجلات نظامی یا هوافضایی کشور منتشر کنم ولی بنا به دلایلی از این کار منصرف شدم و تصمیم گرفتم تا در سایت خودمون منتشرش کنم، بدیهی است حق انتشار مجدد آن در وب یا هر نوع رسانه دیگر منوط به مجوز ادمین محترم سایت( آقا سعید) خواهد بود. با توجه به گذشت مدت زمانی از نگارش این مقاله و نظر به اینکه در این بازه زمانی تعدادی از پیشرفتهای کشور که من در زمان نگارش مقاله از اونها اطلاع نداشتم ( مانند رونمایی از خط تولید انبوه صاعقه، رونمایی از ماک آپ قاهر، رونمایی از موشک فکور 90 و . . .) به اطلاع عموم رسیده، طبیعتا برخی مفروضات جزیی مقاله تغییر خواهد کرد هرچند که مفروضات کلی آن ثابت خواهند بود و با عنایت به تیز هوشی دوستان میلیتاری، اطمینان دارم که خود عزیزان می توانند فرضهای جدید را به خوبی در ذهن خود بپرورانند. دست نویس مقاله حدود 29 صفحه و تایپ شده اون ( با چند تا عکس که بینش گذاشتم) 40 صفحه شد؛ به همین دلیل در چند قسمت به رویتتان می رسه. نیت بنده از نوشتن این مقاله، دادن کمی اطمینان خاطر از باب نیروی هوایی در یک جنگ احتمالی در آینده نزدیک ( برای آینده ای دورتر مفروضات بطور کلی تغییر می کنند) به جوانان عزیزی است که به درستی دغدغه این را دارند که نیروی هوایی ما در یک جنگ واقعی چقدر توان درگیری/ضربه زنی به دشمن را دارد؟ مانند همیشه بنده را از نظرهای خوبتان بهره مند سازید. MOHAMMAD قسمت اول: [b]مقدمه[/b] وقتی صحبت از نبرد نا متقارن به میان می آید، اکثر ما نیروی هوایی را از این مقوله حذف کرده و به توان موشکی، دریایی و خصوصا «اعتقادی» نیروهای زمینی ( اعم از بسیج ، ارتش و سپاه) بسنده می کنیم، حال آنکه اگر بخواهیم واقع بین باشیم، و حتی حداقل پتانسیلهای موجود را در نظر بگیریم، نیروی هوایی می تواند نقش بی بدیلی را در یک نبرد نامتقارن بر علیه دشمن اجرا نماید. اگر در این گفته شک دارید، تا پایان خواننده این مقاله باشید. نیروی هوایی ایران، طبق آخرین برآوردهای غیر رسمی در اینترنت دارای 321 فروند هواپیمای جنگنده[sup]1[/sup] از انواع مختلف می باشد ( در اکثر قریب به اتفاق کشورها در این زمینه معمولا هیچ وقت آمار رسمی اعلام نمی گردد) که در تعداد مشخصی پایگاه هوایی و اسکادران رزمی سازماندهی شده و در زمان جنگ احتمالی از تمامی 54 فرودگاه غیر نظامی کشور، و البته تعدادی فرودگاه صرفا نظامی، امکان استفاده و پرواز دارند. نقش هر یک از پرنده های جنگنده نیروی هوایی به شرح ذیل است: اف 14 : رهگیری و دفاع هوایی میگ 29 : رهگیری و دفاع هوایی اف 5 : رهگیری و دفاع هوایی ( کوتاهبرد)، ثانویه: پشتیبانی نزدیک و بمب افکن اف 4 : بمب افکن، ضد شناورها، حمل تسلیحات دورایستا و هدایت شونده دوربرد سوخو 24 : بمب افکن تخصصی، ضد شناورها، حمل تسلیحات دورایستا و هدایت شونده دوربرد، ضد پدافند هوایی[sup]2[/sup] سوخو 25: پشتیبانی نزدیک اف 7: پشتیبانی نزدیک، بمب افکن سبک، ثانویه: دفاع هوایی کوتاهبرد میراژ اف یک : رهگیری و دفاع هوایی( در اصل)، فعلا پشتیبانی نزدیک و بمب افکن به طور کلی میتوان مأموریت های عمده نیروی هوایی را به 3 دسته کلی تقسیم کرد: 1- رهگیری و دفاع هوایی 2- پشتیبانی نزدیک از خطوط نبرد 3- انجام عملیات آفندی و تهاجمی ان شا الله ادامه دارد. . .

[quote]مدت هاست این راکت اندازهای فجر ۵ فکرم رو مشغول کردن که این آنتن روی لانچر چکار می کنه[/quote] برای تبادل اطلاعات بین چند لانچر به کار میره، برای گرا دهی سریعتر و دقیقتر. [quote]چرا برای تفنگ شاهر خشاب تعبیه نمیشه دلیلش چیه[/quote] با تغییراتی این کار امکان پذیر هست، ولی فعلا نیازی بهش احساس نشده، با خشاب یا بی خشاب، این تفنگ حتما گلنگدنی خواهد بود( نیمه اتوماتیک نخواهد شد) [quote]منظورازتبدیل به بالستیک چیه؟[/quote] یه موتور کوچولو بستن پشت بمبهای 750 پوندی که هواپیما بتونه از فاصله دورتری اونو شلیک کنه و برگرده تا به خطر پدافند نخوره( این پروژه مال زمان جنگ 8 ساله هست!) [quote]کار موشک کایت چیه چرا مکعبی شکله[/quote] پخش کننده ریز مهمات فرعی، اعم از ضد نفر، ضد زره، مین و . . . [quote]تیوب اس200 تو رژه قبلی تو همدان فکر کنم بود اون یه استوانه کامله[/quote] آفرین و ممنون از سینا. ----------------------- راستی جناب M-ATF چرا خودشون تشریف نمیارن؟

زدن دکمه تشکر کافی نبود، ممنون زحمت زیادی کشیدید.

عکس فکور نیست؟

پس از اثبات یکی دیگر از کارتهای ایلومیناتی در انفجار بوستون!( کارتی که تعدادی در حال دویدن هستند و برج ساعتی هم در پشت سرشون قرار داره، ساعت نمایش داده شده هم با ساعت انفجار تقریبا یکی هست، و این برج ساعت شبیه برج ساعت بوستون هم هست) کارت دیگری هم اثبات شد!( انتشار مواد شیمیایی) [size=1]( الان متهم میشم به نماد گرایی!)[/size]

جناب رضوی ممنون از زحماتتون، بعد از دیدن فیلمها اگر نظر قابلی بود مصدع میشم.

بله تا 3200 کیلو توان حمل بار داره.

آفرین بر سینا، رضا و امید که بحثو خوب پیش بردند و به نتیجه های منطقی دارن میرسن.

رادار آرایه فازی؟!