Babakim1 عزیز از جوابتون ممنونم. در کل ترکیب سیستم‌های زیر سطحی کلاسیک مثل کیلو و نامتقار‌ن مثل سابحات میتونه کشنده باشه. بازم تاکید میکنم ما باید تاکیدمون بیشتر روی تاکتیک‌ها و اسلحه‌های غیر قابل پیش‌بینی باشه چون به هر حال آمریکایی‌ها سالهاست کیلو رو می‌شناسن و حتما کلی روش مطالعه کردن ولی روش استفاده ما از کیلو توی تاکتیک جنگیمون می‌تونه براشون کشنده باشه.

Babakim1 جان منم با حرف شما در مورد تنوع سلاح برای شرایط مختلف موافقم ولی فلسفه وجودی اسلجه‌های متفاوت احتمالا برتری و کارایی برتر هر اسلحه در یک شرایط خاصه. برای این اسلحه خاص من کاربرد خاصی که در اون مورد اونو تبدیل به یه اسلحه استراتژیک بکنه نمی‌بینم. به هر حال شما استادید. شاید می‌خواسته یه چیزی شبیه موشک کروز باشه که نقطه زنی کنه چون V2دقت نداشته.

با احترام فراوان به نظر اساتید و دستان عزیزم در میلیتاری، به نظرم یه جای کار ایراد داره. یا این طرح خیلی قدیمی و کنسل شده‌است یا که اسناد تقلبیه چون آلمانیها همون زمون V۲ رو ساختن که سر جنگیش تقریبا ۹۸۰ کیلو بوده و سرعتش موقع اصابت حدود ۳ ماخ. حالا با این اوصاف این پرنده عجیب و غریب که نیاز به خلبان و هلیکوپتر و ... داره تا ۱۰۰۰ کیلو TNT بندازه رو لندن به چه درد می‌خورده؟ ضمنا با ۳۰۰۰ تا موشک V2 که آلمانیها شلیک کردن کل لندن تخریب نشد (هر چند آسیب زیادی دید و ضمنا همه موشکها هم به لندن نخورد) در کل اصابت موشکهای غولی مثل V2 به لندن با عث مرگ ۲۷۵۴ نفر شد. شایدم این طرح مال دوره جنگ جهانی اوله. شایدم به خاطر تولید V1 , V2 این طرح کنسل شده. کسی چه می دونه مرجع آمار در مورد V2 http://en.wikipedia.org/wiki/V-2_rocket

من یه سوال دارم که شاید احمقانه باشه ولی دوستان ببخشند. (لطفا) تو آبهای کم عمق خلیج فارس وقتی میشه کشتی ‌ها رو با موشک نور از ساحل زد (با هزینه کمتر و تحرک و پنهانکاری بیشتر)، استفاده از زیر دریایی چه مزیتی می‌تونه داشته باشه؟ البته قبول دارم که برای تعقیب ناوگان دشمن تو آبهای آزاد (با توجه به برد ۱۰۰۰۰ کیلومتری زیردریایی های کیلو) گزینه خوبیه ولی برای درگیری احتمالی با رزمناوهای آمریکایی به نظر من بهترین راه تکیه بر روشهای مبتکرانه و سری داخلیه (مثل زیردریایی سابحات) تا استفاده از زیر دریایی شناخته شده‌ای مثل کیلو با موشکهای معروفش که شاید آمریکاییها کد‌های انجراف اونها رو داشته باشند. یادمون باشه که تو نبرد آخوندک (Praying Mantis) ما یه موشک هارپون به طرف ناو آمریکایی شلیک کردیم ولی موشک توسط ناو منحرف ‌ش[1] (طبیعی هم هست که خودشون Backdoor اسلحه‌های خودشونو دارن) ولی ناو ساعر اسراییلی در مقابل موشک نور هیچ غلطی نتونست بکنه مگر نوش جان کردن موشک منابع: [1] http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=940DE0DC1038F93AA25757C0A96E948260

از آنجاییکه در صورت وقوع درگیری با هر دوی آمریکا و اسراییل همزمان درگیر خواهیم شد، به نظر من وجود موشکهای کوتاه برد با قابلیت تحرک بالا صروری تر از موشکهایی با برد بیش از ۲۰۰۰ کیلومتر است. چون خوشبختانه آمریکا پایگاههای زیادی در نزدیکیهای ما داره که محل تجمع نیروها و امکاناتشه و زدن اونها کار مهمیه. به نظر من ما باید روی دقت موشکهای دوربرد (نقطه زنی) و قابلیت عبورشون از پدافندهای ضد موشکی بیشتر کار کنیم تا برد اونها. مگر اینکه خدا بخواد و ICBM بسازیم که البته برا اونهم نقطه زنی مهمه - چون ما تو خط کلاهکهای نا متعارف (نامردی) نیستیم.