در ادامه بجث ژئو، از طریق سایت n2yo.com چند ماهواره کمربند ژئو را به عتوان نمونه بررسی کردم. ردیف اول مقدار ALTITUDE بر حسب کیلومتر |  ردیف دوم اختلاف از 35786 بر حسب کیلومتر | ردیف سوم نام ماهواره   35781   |  5-    |   GOES 13 35792   |  6+   |   GOES 15 35792   |  6+   |   HIMAWARI 8 35791   |  5+   |   MTSAT-1R 35791   |  5+   |   YAMAL 402 35786   |  0     |   YAMAL 300K 35795   |  9+   |   MEASAT 3 35774   |  12-  |  ASTRA 2F 35784   |  2-    |   INTELSAT 20 35779   |  7-    |   INTELSAT 23 35788   |  2+   |   INTELSAT 22 35780   |  6-    |   METEOSAT 9 35786   |  0     |   THAICOM 5 35784   |  2-    |   INSAT 4B 35801   |  15+ |   STAR ONE C2 35785   |  1-    |   ASTRA 1M 35790   |  4+   |   SES 7 35773   |  13-  |   NIMIQ 5 35781   |  5-    |   SES 1 35792   |  6+   |   COMS 1 35790   |  4+   |   KOREASAT 6 35795   |  9+   |   CHINASAT 1A 35775   |  11-  |   SES 4 35794   |  8+   |   CHINASAT 15A 35783   |  3-    |   ATHENA-FIDUS 35790   |  4+   |    ASIASAT 6   (البته مقادیر ارتفاع متغییر هستند و اگر همین الان این ماهواره‌ها را در n2yo.com بررسی کنید احتمالا مقادیر متفاوتی می‌یابید.) اکنون اگر بخواهم همان محاسبه سرانگشتی دو ارسال قبلی را انجام بدهم، به فرض دایره‌ای به شعاع 5 کیلومتر در نظر می‌گیرم که مساحت سطح مقطع می‌شود 78 میلیون و 500 هزار مترمربع و در نتیجه یک ساچمه برای هر 7850 مترمربع و مثلا احتمالی کمتر از 0.01   هرچند این محاسبه هم بسیار تقریبی هست و نتیجه‌گیری چندانی نمی‌توان از آن داشت. عوامل متعددی دخیل هستند و بدون انجام مطالعه روشمند و اصولی، و در نظر گرفتن متغییرهای بیشتر و کاملتر نمی‌توان اظهار نظر دقیق کرد.

فعلا همه چیز حکایت از انجام عملیات ارسال سطح‌نشین فیلِی برای فردا چهارشنبه دارد.  اگر فرود موفقیت آمیز باشد، جدول زمان‌بندی فعالیت‌های علمی کاوشگر در طول 2.5 روز پس از فرود، به شکل زیر برنامه‌ریزی شده است:   3 ESA برای دریافت اندازه اصلی به اینجا رجوع کنید.

به گفته Yang Baohua یکی از مقامات شرکت علم و فناوری هوافضایی چین (CASC) این کشور برای پاسخ به نیازهای اجتمائی و اقتصادی فضایی خود، بیش از 120 ماهواره در برنامه دارد. که از این میان 70 ماهواره سنجش از دور، 20 ماهواره ارتباطی و 30 ماهواره موقعیت‌یابی را شامل می‌شود. البته وی بازه زمانی مورد نیاز برای پرتاب این ماهواره را اشاره نکرد. http://english.gov.cn/news/top_news/2014/11/10/content_281475008275894.htm

  همانطور که قبلا اشاره شد فضاپیمای خدماتی مادر ماموریت 5-T1 کپسول آزمایشی را در اولین ساعات 10 آبان در مسیر ورود به جو زمین قرار داد، و با انجام مانور از ورود خودش به جو جلوگیری کرد. این مانور با 12 دقیقه سوزش پیشران 490 نیوتونی فضاپیما انجام شد. فضاپیما سپس در مدار 600 در 540000 کیلومتر واقع شد و قرار است ابتدا به نقطه لاگرانژی زمین-ماه L2 نقل مکان کند و سپس به مداری به دور ماه فرستاده شود. هدف از انجام این کار، آزمون‌هایی برای یادگیری بیشتر راجع به خط سیر ماموریت‌های آینده بازگشت نمونه عنوان شده است. باس فضاپیما از نوع DFH-3 و ابعاد ساختار مرکزی آن 2.2 در 1.7 در 2.0 متر است. جرم خالصش 1150 کیلوگرم است و دو آرایه خورشیدی هرکدام مجهز به سه پانل، 1700 وات توان برای آن فراهم می‌کنند. مقدار سوخت اولیه 1065 کیلوگرم بود و اینک کماکان 800 کیلوگرم سوخت باقی است و این میزان برای طیف وسیعی از مانورها کافی به نظر می‌رسد. http://www.spaceflight101.com/change-5-test-mission-updates.html   در ارسال‌های قبلی یک عکس فوق‌العاده زیبا، ثبت شده توسط دوربین فضاپیما دیدیم که زمین و ماه را در یک قاب نشان می‌داد و از سمت پشت ماه گرفته شده بود، اینک فضاپیمای چینی مکمل آن را به زمین مخابره کرده است، تصویر جدید، زمین و ماه را در یک قاب نشان می‌دهد ولیکن اینبار از سمت زمین گرفته شده است. برای اولین‌بار است که چنین تصویری از چنین نمایی ثبت می‌شود. فضاپیما این عکس را در حدود ساعت 11:30 به وقت تهران، 18 آبان (دو روز پیش) و از فاصله 540000 کیلومتری زمین / 920000 ماه ثبت کرده است. خلیج فارس، دریای عمان، و کشور ما نیز در این تصویر زیبا نمایان است:  

خیر جانم! به نظر می‌رسد آنچه اشاره کردید، در تئوری قضیه هست، و در عمل به دلیل perturbation ماجرا به شکل دیگری باشد:   Geostationary orbits are not achieved precisely in practice and the satellites therefore show a small amount of wander. Also, perturbations from such effects as the gravitational pull of the Sun and Moon cause such a satellite to wander ever further from its assigned position. Before the wandering can go too far astray, small rocket jets are used to perform orbital maintenance by nudging the satellite back to within its proper space. http://www.vcsp.info/Chapter_8/Geosynchronous-and-Planet-Orbits/Orbit_Parameters_-_Planet_Earth_-_About_Time.aspx       Geostationary Orbit Perturbation; Hengnian Li; 21 May 2014; Springer Berlin Heidelberg http://link.springer.com/chapter/10.1007%2F978-3-642-40799-4_4   همانطور که مشاهده می‌کنید در صورت عدم انجام مانورهای اصلاحی در زمانی حدود 160 روز، حتی 20 درجه جابجایی در طول وجود خواهد داشت (20 درجه یعنی حدود 12 هزار کیلومتر!) جابجایی در ارتفاع و عدم سرویس‌دهی دائمی در ارتفاع دقیق هم دور از ذهن به نظر نمی‌رسد مگر شما منبع علمی و جز ویکی به بنده نشان بدهید که در آن تاکید شده باشد که در عمل ماهواره‌های ژئو را [به هر روشی!] در مدار مورد نظر به صورت فیکس نگاه می‌دارند (البته فیکس که علی‌القاعده ممکن نیست، بلکه نرخ جابجایی را باید برایم مشخص کنید و بگویید مثلا از فلان مقدار کمتر است)

یک دیدی از کمربند ژئو ارائه بدهم: کمیته هماهنگی بین-آژانسی زباله‌های فضایی (Inter-Agency Space Debris Coordination Committee) ناحیه زمین‌همزمان (geosynchronous) را به این صورت تعریف کرده است: بخش از یک گوشته استوانه‌ای که شعاع بزرگتر آن معادل ارتفاع زمین‌ایست‌ور (geostationary) بعلاوه 200 کیلومتر و شعاع کوچکتر معادل ارتفاع زمین‌ایست‌ور منهای 200 کیلومتر است، و از بالا و پایین به 15± درجه نسبت به استوا محصور شده است. ارتفاع زمین‌ایست‌ور 35786 کیلومتر از سطح زمین تعریف می‌شود.   در تصویرفوق، (که البته مقیاسش واقعی نیست) ناحیه دونات‌شکل آبی به عنوان 300 +/- کیلومتر از مدار زمین‌ایست‌ور تعیین شده و مدار قبرستان (جایی که برای فرستادن ماهواره‌ها پس از اتمام عمرشان بدان‌جا تعریف شده است) فراتر از آن قرار می‌گیرد. ناحیه سبز‌-رنگ نماینده ناحیه مدار زمین‌ایست‌ور است. +   http://www.cnes.fr/web/CNES-en/1097-some-classic-orbital-manoeuvres.php   اتحادیه جهانی مخابرات (ITU) به منظور جلوگیری از تداخل ماهواره‌ها، نواحی خاصی برای آنها تعریف کرده که باید در طول سرویس‌دهی در داخل نواحی باقی بمانند. این نواحی اصطلاحا اسلات‌ها (slots) نامیده می‌شود. در آمریکای شمالی میزان جدایی این اسلات‌ها دو درجه در طول جغرافیایی، و معادل 1470 کیلومتر در کمربند ژئو است. هر ناحیه اسلات معمولا یک جعبه فرضی با طول 0.1 درجه (حدود 70 کیلومتر) است که ماهواره داخل آن واقع می‌شود. البته اپراتورهای ماهواره‌ای گاهی چندین ماهواره را داخل یک اسلات به کار می‌گیرند که یک خوشه (Cluster) نامیده می‌شود.   نکته اینکه اگر ماهواره‌ها به حال خود رها شوند و مانورهای نگهداری مداری در کار نباشد، آنها به تدریج از نواحی معین خارج می‌شوند. و دلیل این امر، نیروهای طبیعی موثر در ناحیه ژئو است. به این امر آشفتگی‌های ژئو (perturbation) گفته می‌شود. سه عامل عمده برای این آشفتگی‌ها ذکر شده است: اول اینکه کره زمین یک جرم یکنواخت نیست و شدت جاذبه در طول‌های جغرافیایی مختلف اندکی متفاوت است. دوم، کنش گرانشی ماه و خورشید، و سوم، انحراف به سبب فشار تابشی خورشید.   آمار ماهواره‌های ناحیه ژئو در ارسال قبلی گفته شد، اما تعداد کل اشیاء بیشتر است و بر اساس گزارشی در سال 2010 مجموع 1238 شیئ شناخته‌شده ذکر شده است. (یعنی حدود 2 برابر تعداد ماهواره‌های فعال) توجه به این نکته نیز لازم است که در زمان ارائه آن گزارش، سیستم آگاهی پیرامونی فضایی (SSA) تنها قادر به شناسایی اشیایی بزرگتر از توپ بسکتبال در ژئو بوده است. +   همانطور که در بالا عرض شد، ماهواره‌های ژئو با وجود اینکه در یک کمربند واقع شده‌اند اما دقیقا در یک خط واقع نیستند.  بیا برای توصیف محدوده ژئو، یک چنبره‌ با سطح‌ مقطع دایره‌ و به شعاع مثلا 50 کیلومتر فرض کنیم. ماهواره‌ها داخل آن واقع هستند. مساحت مقطع چنبره، 7 میلیارد و 850 میلیون متر مربع خواهد بود. با فرض ده هزار ساچمه به صورت یکنواخت، سهم هر ساچمه پوشش 785 هزار متر مربع می‌شود. و در یک نگاه ساده، احتمال برخورد، چند ده برابر معکوس آن عدد خواهد بود زیرا ابعاد ماهواره‌ها در حدود چندین متر است. و آن عدد، در نگاه اول عدد کوچکی به نظر می‌رسد.   بنابراین بدون انجام محاسبه و مدل‌سازی و شبیه‌سازی، به نظرم نمی‌توان به سادگی اظهار نظر قطعی کرد. از طرف دیگر موضوع نحوه رفتار زباله‌های برخوردی‌ هم مطرح است. در این مورد توجه شما را به آزمایش ضد ماهواره 2007 چین و نحوه رفتار زباله‌های ناشی از آن جلب می‌کنم:  

با تشکر از جناب RAHRO313 لازم می‌دانم عرض کنم، درست است که خطر زباله‌های ناشی از یک برخورد در کمربند ژئو خطرتاکتر از معادل آن در مدار لئو است (به دلیل باریکه ماهواره‌ها)؛ و مثلا یک شبیه‌سازی از برخورد دو جسم در ژئو نشان می‌دهد زباله‌های ناشی از آن در طی چند روز به نیمی از کمربند ژئو گسترش می‌یابند. +  اما آیا این موضوع لزوما به معنی Shot Down شدن سریع و دومینو-وار تمام ماهواره‌های کمربند در اثر همان برخورد است؟ (آنگونه که مثلا در فیلم‌های سینمایی می‌بینیم!؟) مسلما فیزیک برخورد مطرح است و بدون مطالعه نمی‌توان پاسخ قطعی داد. ولیکن افزایش خطر برای کمربند ژئو و حتی شاید غیر قابل استفاده شدن آن پس از زمان معینی جای بررسی دارد. لازم به ذکر است نگرانی‌های اینچنینی در این سال‌ها با آزمایش (به احتمال زیاد) ضد ماهواره چین در ماه مه 2013 که به گفته مقامات آمریکایی به حدود 30 هزار کیلومتری، نزدیک مدار ژئو پرتاب شده بود (چینی‌ها ارتفاع اوج را 10 هزار کیلومتر عنوان کردند) بالا گرفته است. + در حال حاضر 447 ماهواره عملیاتی در مدار ژئو وجود دارد (177 فروند متعلق به آمریکا، 35 فروند متعلق به چین، و 22 فروند برای روسیه و...) که فقط تلویزیونی‌های آنها 95 میلیارد دلار ارزش دارند.   البته آمریکایی‌ها نسبت به مدار ژئو بی‌تفاوت نیستند و همین امسال، در ماه جولای، دو ماهواره GSSAP را به عنوان سنسورهای نظارتی ژئو برای سیستم نظرات فضایی خود به نزدیکی مدار ژئو پرتاب کردند و دو ماهواره دیگر نیز برای 2016 در برنامه دارند: http://space.skyrocket.de/doc_sdat/gssap-1.htm http://www.spaceflight101.com/delta-iv---gssap-launch-updates.html   یک مطالعه مرتیط با بحث: Longitude-dependent effects of fragmentation events in the geosynchronous orbit regime   بنابراین اگر واقعا صرفا با یک برخورد، تاثیر قابل توجهی بر کمربند ژئو امکان‌پذیر باشد و ساخت و توسعه ابزار برخورد مطمئن و کارا هم قابل دسترس باشد، آنگاه می‌توان تصور کرد ساخت پرتابگری که قادر به حمل یک محموله 100 کیلوگرمی به ژئو باشد به عنوان یک - سلاح فضایی کشتار جمعی ماهواره‌های کمربند ژئو - در نظر گرفته شود (هرچند توجیه‌پذیر بودن چنین کاری باز هم به عنوان یک بحث باز، باقی می‌ماند) ولیکن پرتابگری با چنین ظرفیتی برای مقاصد غیرنظامی کماکان بی‌معنی به نظر می‌رسد.  

برای اندازه اصلی روی تصویر کلیک کنید منبع: http://www.space.com/27586-manned-asteroid-mission-infographic.html

[center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/nasarockettesting.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#0000CD]ناسا و یکی از شرکای صنعتی خصوصی‌اش، در آزمایشات اخیر خود، انژکتور موتور موشکی چاپ سه‌بعدی ساخته شده در «مرکز تحقیقاتی گلن» را پرتاب کردند .[/color] به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، هدف از این پروژه سرعت‌بخشیدن به تولید اجزای موشک و کاهش‌ هزینه‌ها و چاپ این اجزا در فضا عنوان شده است. فرایند چاپ سه‌بعدی مورد استفاده در این فناوری یک فرایند افزودنی لیزری است. برخلاف دیگر تکنیک‌های چاپ سه‌بعدی که لایه‌های پلاستیک یا دیگر مواد را برای ساخت یک شی انباشت می‌کنند، این فرایند از لیزرهای با قدرت بالا استفاده می‌کند که بر بستری از پودر متالیک تمرکز می‌کند. لیزر خط ریزی از این پودر را به فلز جامد ذوب می‌کند و سپس لایه پودری دیگری به آن افزوده می‌شود. در پایان، پودر اضافی حذف می‌شود و محصول نهایی بر جای می‌ماند. هدف از آزمایش‌های ناسا، مطالعه توانایی فناوری کنونی برای طراحی، تولید و آزمایش یک بخش از موتور موشک با استفاده از چاپ سه‌بعدی است. این آزمایش‌ها شامل تولید و شلیک یک موتور موشکی مایع‌سوز کامل نبود، بلکه به جای آن، فقط مونتاژ انژکتور موتور موشک آزمایش شد. این جزء مهم پیشرانه‌ها را میکس و عملکرد موتور را تعیین می‌کند. انواع مختلف انژکتورهای موشک وجود دارند اما ناسا مشخص نکرده که انژکتور مورد استفاده در این آزمایش‌ها چه بوده است. تولید سه‌بعدی فرصت‌های لازم برای بهینه‌سازی تناسب، شکل و سیستم‌های پرتاب موادی را فراهم می‌کند که ماموریت‌های فضایی را ممکن می‌سازند. با چاپ سه‌بعدی، جزئی که برای ناسا ساخت ‌آن یک سال زمان می‌برد، می‌تواند در کمتر از چهار ماه و با هزینه 70 درصد پایین‌تر از شیوه‌های معمولی ساخته شود.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#FF8C00]۲۴ تیر ۱۳۹۲[/color][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]منبع: [url="http://isna.ir/fa/news/92042414558/%D9%85%D9%88%D8%B4%DA%A9-%D9%86%D8%A7%D8%B3%D8%A7-%D8%A8%D8%A7-%D9%85%D9%88%D8%AA%D9%88%D8%B1-%DA%86%D8%A7%D9%BE-%D8%B3%D9%87-%D8%A8%D8%B9%D8%AF%DB%8C-%D9%BE%D8%B1%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D8%B4%D8%AF"]ایسنا[/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]منبع لاتین:[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]http://www.popsci.com/science/article/2013-07/nasa-successfully-tests-its-first-3-d-printed-rocket-engine-injector[/font][/size]

  پیچیده‌ترین قطعه راکتی ناسا که چاپ سه‌بعدی شده، از آزمایش سربلند بیرون آمد ناسا دو موتور راکتی ساخته که با قطعات چاپ‌شده ساخته‌شده‌اند. این موتورها پیش نمونه موتورهایی هستند که روزی انسان را به مقاصد فضایی ماورای میدان گرانش زمین خواهد فرستاد. این موتورهای جدید به‌تازگی اولین آزمایش‌های خود را در مرکز پرواز فضایی مارشال سازمان ناسا در ایالت آلاباما گذراندند. باآنکه ناسا قبلاً راکت‌های ساخته‌شده با قطعات چاپ‌شده را آزمایش کرده بود، دو موتور راکتی جدید ناسا به گفته این سازمان، دارای پیچیده‌ترین قطعات چاپ‌شده‌ای هستند که تاکنون ساخته‌شده است. هر راکت دارای یک انژکتور چاپ‌شده است. هرکدام از راکت‌های به مدت پنج ثانیه روشن بودند و طی آزمایش در ماه اوت، 9072 کیلوگرم نیروی پیشران تولید کردند. کریس سینگر، سرپرست هیئت‌رئیسه مهندسی مرکز پرواز فضایی مارشال در یک بیانیه گفت: “ما خواستیم یک گام از صرفاً آزمایش انژکتور فراتر رفته و نشان دهیم که چطور چاپ سه‌بعدی می‌تواند طراحی‌های راکت‌ها را متحول کند و بازده سامانه‌ها افزایش یابد.” انژکتور چاپ‌شده، ماده پیشران را داخل موتور می‌پاشد. ساخت انژکتور پیچیده است، اما مهندسان می‌توانند طرح را وارد کامپیوتر کنند و سپس به کمک یک لیزر لایه‌های پودر فلز به هم جوش‌خورده و قطعه چاپ می‌شود. مزیت چاپ سه‌بعدی قطعاتی مانند انژکتور این است که تنها نیاز به دو قطعه دارد. تکنیک ساخت سنتی مستلزم آن بود که مهندسان تعداد زیادی قطعه را مونتاژ کنند. به گفته مقامات ناسا، در این مورد خاص، یک انژکتور مشابه نیاز به 160 قطعه مجزا داشت. مقامات ناسا در یک بیانیه گفتند که به کمک چاپ سه‌بعدی (که ساخت افزایشی نیز نام دارد)، هزینه‌های تولید و زمان صرف شده در خط مونتاژ راکت نیز کاهش می‌یابد. این نوع ساخت، امکان تنظیم دقیق‌تر قطعات را فراهم کرده و به معنای عملکرد بهتر راکت و احتمال کمتر نقص فنی خواهد بود. این انژکتور بر مبنای موتور RS-25 که راکت SLS ناسا را پیش‌ می‌راند، مدل‌سازی شده است. راکت غول‌پیکر SLS یک راکت برای محموله‌های سنگین، از نوع اکتشافی بوده و هنوز تحت توسعه است و مقامات ناسا امیدوارند روزی این راکت فضانوردان ناسا را راهی مریخ کند. با توجه به توضیحات ناسا، هر دو موتور راکتی که آزمایش شدند، طوری طراحی‌شده‌اند که بتوانند الگوهای جریان پیچیده‌ای بین اکسیژن و هیدروژن برقرار کنند که پس از احتراق به دمای حدود 3316 درجه سلسیوس می‌رسند.   شرکت کالیفرنیایی سالید کانسپتس و شرکت تگزاسی دایرکتد منیوفکچرینگ هرکدام یکی از این انژکتورها را ساخته‌اند. جیسون تورپین، یک مهندس پیشرانش در مرکز پرواز فضایی مارشال ناسا در یک بیانیه گفته: “ما با صنعت در حال همکاری هستیم تا یاد بگیریم که چگونه از تکنیک ساخت افزایشی در تمام مراحل ساخت سخت‌افزارهای فضایی، از طراحی تا عملکرد در فضا استفاده کنیم. ما هر آنچه که در مورد ساخت قطعات موتور راکتی یاد می‌گیریم، به سیستم SLS و سایر سخت‌افزارهای فضایی اعمال خواهیم نمود.” نظر شما چیست؟ آیا فناوری چاپ سه‌بعدی می‌تواند در چند دهه آینده، دست بشر را به نقاطی از فضا برساند که صرفاً موضوع داستان‌ها و فیلم‌های علمی تخیلی بوده است؟   علي رسول زاده  ۱۹ آبان ۱۳۹۳ منبع: ترنجی

سرعت ماهواره‌ها در مدار ژئو کمتر از مدار لئو هست (3.1 کیلومتر بر ثانیه در مقایسه با 7.6 کیلومتر بر ثانیه) اما دسترسی به آن نسبت به مدار پایین زمین نیاز به انرژی بیشتر و مصرف سوخت دارد و به دلیل بُعد بسیار زیاد مسافت، هدایت محموله به یک موقعیت و مدار دقیق نیز کار چندان ساده‌ای نیست. از طرف دیگر سرعت‌ برخود می‌تواند از مقیاس کیلومتر بر ثانیه باشد، بنابراین خیلی فرقی بین 4 کیلو و 40 کیلو احساس نمی‌شود، بلکه به نظر نکته مهم بزرگ بودن اندازه جسم برخوردی است تا احتمال اصابت به نقطات موثر بالاتر برود. در مورد توجیه هم عرض شد از نظر بنده پرتاب ماهواره مثلا 100 کیلویی به ژئو چیزی نیست که توجیه داشته باشد و مردود هست. و جریمه! احتمالا منظورتان پاسخ طرف مقابل به هدف قرار دادن ماهواره‌های ژئو-یش توسط سلاح ضد ماهواره فرضی مبتنی بر پرتابگر مورد بحث هست؟ فکر نمی‌کنم چیزی باشد که مثلا پس از دو سه عملیات دیگر تحمل شود و جریمه آن بمباران تاسیسات پرتاب خواهد بود!

همانطور که عرض شد بحث بر سر توجیه ساخت پرتابگر برای حمل مثلا یک محموله 100 کیلوگرمی به عنوان سلاح فضایی بود که برخلاف فضای ذهنی فرضی شما که سایر متغییرها را حذف می‌کند (مانند تعداد پرتاب‌های قابل انجام، تاسیسات پشتیبانی و پرتاب و...) کاملا مرتبط به بحث هست.   The initial stage would consist of the Brilliant Pebbles defense system, a satellite constellation of 4,600 kinetic interceptors (KE ASAT), of 45 kg each, in Low Earth orbit, and their associated tracking system http://www.patriotfiles.com/index.php?name=Sections&req=viewarticle&artid=8964&allpages=1&theme=Printer http://missilethreat.com/defense-systems/brilliant-pebbles/ جایی ندیدم حرفی از ژئو باشد.   بحث ما موضوع ضد ماهواره به طور عام آن را شامل نمی‌شود. بلکه به ساخت پرتابگر با قابلیت محدود به ژئو و امکان استفاده احتمالی آن در ضد ماهواره‌های ژئو ختم می‌شود و محدودیت‌های آن مطرح است. بنابراین صرف هزینه گزاف در چنین قابلیتی، به سبب اینکه توانایی محدودی دارد و به سرعت قابل سرکوب است و در عوض دستاورد چندانی هم ندارد به واقع چندان کار عاقلانه‌ای به نظر نمی‌رسد.

چه جالب! ظاهرا تاپیک را از اول به دقت دنبال نکردید و نمی‌دانید بحث از ابتدا بر سر این بود که آیا ساخت پرتابگر برای ارسال محموله مثلا 100 کیلوگرمی به مدار ژئو توجیه دارد یا خیر؟ سپس بدانجا رسیدیم که دوستان کلاهک 100 کیلویی را مطرح کردند و ماجرای زدن ماهواره‌های مخابراتی و تلویزیونی ژئو. بنابراین اتفاقا از ابتدا بحث پرتابگر مطرح بود و بر خلاف نظر شما جنبه‌های محدودیت‌های آن کاملا مرتبط است. در غیر این موارد مثلا می‌توان به یک پلتفرم 100 تُنی فکر کرد که مثلا 100 واحد تخریبگر 100 کیلوگرمی داخل خود داشته باشد و آنها را به سمت ماهواره‌های ژئو پرتاب کند و برای بودجه لازم برای ساخت آن نیز مثلا می‌توان بخش قابل توجهی از پروژه‌های عمرانی، بودجه جاری و... را تعطیل کرد و چنین موجودی را بوجود آورد. و خوب از آنجایی که داشتیم راجع به فایده صحبت می‌کردیم باید در نظر داشته باشیم که طرف‌های مقابل هم اقدامات متقابل انجام خواهند داد و با توجه به اینکه دست ایشان در این عرصه بسیار بازتر هست مصداق بازی در زمین طرف مقابل پیدا می‌شود و فایده مد نظر ما را کنسل می‌کند...

راجع به بدیهیات که صحبت نمی‌کنیم جناب چکا! بله مثلا میشه (به صورت تئوری) با روش‌هایی یک ماهواره را در مسیر برخورد با ماهواره دیگری در مدار ژئو در نظر گرفت، اما محدودیت‌های عملی این کار باعث بیهوده شدن آن می‌شود زیرا بحث ما بر سر محدودیت پرتابگر بود و این محدودیت‌ها شامل زمان آماده‌سازی، محدودیت تعداد ایستگاه پرتاب، اقدام متقابل طرف مقابل برای از بین بردن تاسیسات پرتاب و... می‌شود. و از طرف دیگر نمی‌توان تعداد زیادی از این‌ها را قبلا پرتاب کرد و بعدا استفاده کردد: سیستم‌های نظارت فضایی طرف مقابل و هم بحث محدودیت‌های قانونی جایگاه‌های ژئو و اینگونه مسائل...   سوال اشتباه است! ;)  دیگرانی حتی فضاپیمای هنری!!! زیر 50 کیلوگرم به اعماق فضا پرتاب می‌کنند (البته به عنوان محموله جانبی)، دیگر مدار ژئو که جای خود دارد! باید پرسید به طور معمول و با فناوری موجود، سبکترین ماهواره‌های عملی و کاربردی مدار ژئو چقدر جرم دارند؟ و بنده به عنوان نمونه می‌گویم: GSAT-1 که یک ماهواره آزمایشی ارتباطی هندی بود 1540 کیلوگرم. Kalpana-1 به عنوان نخستین ماهواره اختصاصی هواشناسی هند به جرم 1060 کیلوگرم. پروژه Small Geo Sat سازمان فضایی اروپا با جرم لحظه پرتاب 3.2 تُن. و...

 والا شما و سایر دوستان در وهله اول بحث 100 کیلو را مطرح نمودید، و بنده از ابتدا تاکیدی روی آن نداشتم.   این هم از آن قیاس‌های جالب بود! و نشان داد تصور درستی از عملکردها و محدودیت‌های ابزارهای فضایی ندارید، حتی تصوری از فناوری تخریبی ابزار مورد ادعایتان ندارید (مثلا می‌توانستید مشخص کنید آیا از لیزر استفاده می‌کند؟ آیا چیز صلبی را پرتاب می‌کند؟ آیا رباتی است که از نزدیک و به صورت مکانیکی تخریب می‌کند و..) و هر کدام را که تصور می‌کردید، خیلی سریع می‌شد به محدودیت‌هایی که یک ابزار مثلا 100 کیلویی می‌تواند برای چنان روش‌هایی داشته باشد فکر کرد. و البته همه اینها جدا از بحث مفید بودن یا نبودن چنین کاری است. زیرا داریم با این فرض بحث می‌کنیم که چه کاری مفید و عقلانی و کاربردی است و چه کاری نیست. وگرنه صدها سناریو می‌توان مطرح کرد بدون آنکه برایمان مهم باشد در مقام کاربرد چه سود و فایده‌ای دارد. مثلا اگر هدف را بگذاریم کسب افتخار (؟) پرتاب یک چیزی به مدار ژئو (حالا هر چی‌ که می‌خواد باشه) آنوقت بقیه بحث‌ها به سادگی کنار می‌رود...

یک ابزار 100 کیلوگرمی در مدار ژئو قادر به زدن ماهواره‌های تلویزیونی و مخابراتی است؟ اونوقت چگونه ابزاری است این ابزار؟

اینم برا خودش راهبردی هست!  hee_hee هرچند کاری نیست که ادعای سیگنال‌رسانی تلویزیونی برای توجیهش منطقی به نظر برسد و می‌توان به یک سیگنالینگ بسیار محدود نظامی برایش فکر کرد (به شرط عملی بودن). یکی از دلایلی که باعث میشه بعضا دوستان این ادعاها را راحت باور کنند این است که به نظرم تصور درستی از توانمندی‌ها و هزینه‌های لازم برای ساخت ماهواره‌های تلویزیونی و مخابراتی تمام عیار عملیاتی ندارند. ساخت چنین ماهواره‌هایی که در یک عمر قابل قبول و در حد استاندارد کار بکنند واقعا کار ساده‌ای نیست. اما در کارهای فضایی از آنجا که اگر یک پرتابگر از دست برود همه به راحتی می‌بینند و خبرش به سرعت پخش می‌شود، دوستان کمتر تصوری از تخصص‌ها و دشواری‌های سمت محموله دارند و برایشان ملموس نیست که ادعای آقای فاضلی راجع به ماهواره چقدر بعید به نظر می‌رسد... هرچند ساخت پرتابگر به صرف چنین هدفی هم کار چندان منطقی به نظر نمی‌رسد.

به نظرم ساخت پرتابگر برای ارسال ماهواره آزمایشی 100 کیلوگرمی به مدار ژئو جزو بیهوده‌ترین کارهایی است که می‌توان انجام داد.   کلاهک 100 کیلوگرمی در مدار ژئو؟ اونوقت کاربردش چی می‌تونه باشه؟ :thinking:

دوست عزیز، کاری به اون حرف‌ها هم نداریم، ممنون می‌شوم به بنده نشان دهید ماهواره در رنج 100 کیلوگرم چه کاربردی در مدار ژئو دارد و اینک چه کسری از ماهواه‌های مدار مزبور را این رنج جرمی تشکیلی می‌دهند!؟ که تازه احساس نیاز وجود داشته باشد که پرتابگر اختصاصی هم برایش ساخته شود!؟

از بحث میزان تاثیرگذاری موشک‌های بالستیک در تعیین سرنوشت جنگ‌ها (در واقع توانایی به کارگیری در عرصه نبرد نظامی) که چندان قابل توجه به نظر نمی‌رسد که بگذریم می‌رسیم به موضوع پرتابگرهای ژئو.   واقعیت این هست که در میان پرتابگر‌هایی که تاکنون استفاده شده‌اند و از طبقه اول (و عمده طبقات بعدی) سوخت جامد استفاده کرده‌اند، ظرفیت‌های مدار انتقالی ژئو در حداکثر آن چیزی بین 600 تا کمتر از 1000 کیلوگرم دیده می‌شود. که می‌توان به Taurus-XL/S و +ءMinotaur-6 و احتمالا Vega اشاره کرد. (هر چند این‌ها صرفا ظرفیت اعلامی است و شخصا به یاد ندارم از این راکت‌های سوخت جامد برای پرتاب‌های ژئو استفاده شد باشد)   اما این بدان معنا نیست که محموله‌های سنگین‌تر با سوخت عمده-جامد امکانپذیر نباشد. یکی از پروپوزال‌هایی که برای نسل بعد پرتابگرهای آریان، یعنی آریان-6 ارائه شده، پروپوزالی تمام-سوخت جامد است که از سه بوستر سوخت جامد با جرم مجموع حدود 400 تُن در طبقه اول و یک طبقه دوم سوخت جامد با جرم 135 تُن و طبقه سوم کرایوژنیک مطرح شد. این ترکیب می‌تواند 6.5 تن محموله را به مدار ژئو ببرد. انتظار است هزینه توسعه آریان-6 برای اروپا چیزی بین 3 تا 4 میلیارد یورو آب بخورد و هزینه هر فروند آن چیزی حدود 70 میلیون یورو باشد. انتظار است اولین پرتاب جایی بین 2020 تا 2021 باشد. http://www.b14643.de/Spacerockets_1/West_Europe/Ariane-NGL/Description/Frame.htm http://en.wikipedia.org/wiki/Ariane_6   هزینه توسعه موتور سوخت جامد P80 برای پرتابگر وگا اروپا 76 میلیون یورو آب خورد. http://en.wikipedia.org/wiki/P80_%28rocket_stage%29   بنابراین در نگاه از جنبه پرتابگر فضایی، ساخت راکت تمام (یا عمده در طبقات بعد) جامد برای ژئو غیر ممکن نیست اما هزینه‌های آن مشخص، و بحث توانمدی فنی و زیرساخت‌ها هم مطرح است... البته از سوخت جامد در بوسترهای کمکی برای راکت‌های فضایی سوخت مایع هم می‌توان استفاده کرد که خوب در درجه اول نیاز به توسعه طبقه مرکزی سوخت مایع قوی هست که آن هم داستان‌های خودش را دارد...   همچنین به طبقه مرکزی سوخت جامد و بوستر‌های کمکی سوخت مایع هم می‌توان فکر کرد، چیزی مثل راکت‌های هندی PSLV و GSLV-Mk II که ظرفیت بین 1.5 تا 2.5 تن به GTO ارائه می‌دهند و هزینه توسعه نمونه عملیاتی آنها به ترتیب حدود 600 و 700 میلیون دلار بوده است. +

مراحل نهایی تکمیل بزرگترین تلسکوپ رادیویی جهان صحرای آتاکامای شیلی میزبان بزرگترین تلسکوپ رادیویی جهان است که تا ماه مارس 2013 تکمیل خواهد شد. به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، سرعت باد در ارتفاع پنج هزار متری 100 کیلومتر در ساعت و دمای هوا نیز منفی 100 درجه سانتیگراد است، اما رطوبت پایین و نبود سیگنال‌های رادیویی مزاحم، این منطقه را به بهشت محققان نجوم جهان تبدیل کرده است. شیلی که میزبان شماری از بزرگترین تلسکوپ های نوری جهان است، شاهد تکاپوی محققان برای تکمیل و بهره‌برداری کامل از بزرگترین تلسکوپ رادیویی جهان به نام «آرایه میلیمتری/ زیرمیلیمتری بزرگ آتاکاما» (ALMA) است. قطعات این آرایه عظیم از نقاط مختلف جهان به شیلی ارسال شده و پس از آماده سازی و سرهم بندی، توسط دو وسیله نقلیه اختصاصی 28 چرخه به محل مورد نظر منتقل می شوند. هر دیش شامل ریسیورهای بسیار حساس از جنس فیبر کربن است که از انبساط حرارتی پیشگیری می کند. تاکنون از مجموع 66 آنتن رادیویی، 43 آنتن مانند قارچ‌ها سفید رنگ 100 تنی این منطقه را در بر گرفته اند و مراحل نهایی تکمیل ALMA تا ماه مارس 2013 (فروردین 92) به اتمام می‌رسد. این آنتن های رادیویی پرقدرت قادرند طول موج های نور را دریافت و در فرآیند تداخل (interferometry) سیگنال ها را ترکیب کنند؛ وضوح تصویری آرایه تلسکوپ ALMA چندین برابر تلسکوپ فضایی هابل است. سال گذشته بیش از 900 تیم از محققان نجوم سراسر جهان در رقابتی برای حضور در نخستین گروه استفاده کنندگان ALMA شرکت کردند و این تلسکوپ فعالیت خود را با یک چهارم توان نهایی آغاز کرد. جست‌وجو برای کشف راز تشکیل کائنات، شکل گیری کهکشان ها و ستارگان، انرژی ایجاد شده پس از انفجار بزرگ (Big Bang) و مشاهده غول‌های سرخ در حال مرگ با تکمیل و بهره برداری کامل بزرگترین تلسکوپ رادیویی جهان امکان پذیر می شود. آمریکا، کانادا، ژاپن، تایوان و اتحادیه اروپا در این پروژه 1.5 میلیارد دلاری مشارکت دارند؛ این درحالیست که استرالیا و آفریقای جنوبی نیز در همکاری مشترک در حال طراحی تلسکوپ SKA‌ هستند که شامل هزاران دیش ماهواره ای کوچک برای ساخت بزرگترین تلسکوپ رادیویی جهان 50 برابر قوی تر از ALMA تا سال 2024 میلادی هستند. ۶ آبان ۱۳۹۱ منبع: ايسنا [hr]      ESO   اطلاعات بيشتر: http://en.wikipedia....illimeter_Array تاپيك مرتبط طرح راه‌اندازی بلندپروازانه ترین تلسکوپ رادیویی/ پردازش روزانه یک اگزابایت اطلاعات

خارق الــــــــــــــــــــــــــــــــــــعاده!!! :surprised:   (ESO/NAOJ/NRAO)ءCredit: ALMA http://www.eso.org/public/images/eso1436a/   Credit: ALMA (ESO/NAOJ/NRAO), ESA/Hubble and NAS http://www.eso.org/public/images/eso1436b/   (ESO/NAOJ/NRAO)ءCredit: ALMA http://www.eso.org/public/images/eso1436c/   ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ بسیار قدرتند آلما که در کشور شیلی قرار داشته و به عنوان بزرگترین پروژه ستاره شناسی جهان شهرت دارد ، برای نخستین بار در طول تاریخ علم ستاره شناسی قادر به ثبت تصاویر دقیقی از شکل گیری سیاره ها در اطراف یک ستاره با فاصله ۴۵۰ سال نوری از زمین شدند . این تصاویر دارای کیفیت و وضوح بسیار بالائی هستند . سینا پرس : بر اساس گزارش اعلام شده از سوی پایگاه مشاهدات رادئیوئی کیهانی پایگاه ملی ویرجینیا NRAO ، تلسکوپ آلما ALMA که مخفف Atacama Large Millimeter Array telescopes به معنی آرایه میلیمتری بزرگ آتاکاما است و در صحرای آتاکامای شیلی قرار دارد ، موفق به دریافت و ضبط مجموعه تصاویری از تشکیل سیارات در اطراف یک ستاره جوان به همراه کهکشان ها و ستارگان آسمانی شده است که از نظر کیفیت و وضوح در تاریخ علم ستاره شناسی بی سابقه هستند . تصاویر به دست آمده از این تلسکوپ که مجموعه ای از شصت و شش تلسکوپ رادیوئی است ، جزئیات جدیدی از شکل گیری سیارات در اطراف یک ستاره کوتوله سفید با نام HL Tau را نشان داد که تاکنون مشابه آن مشاهده نشده بود . این ستاره در فاصله چهار صد و پنجاه سال نوری از کره زمین واقع و در صور فلکی گاو Taurus constellation واقع شده است . تلسکوپ ستاره شناسی و مجموعه مطالعات نجومی ALMA در تاریخ سوم اکتبر سال 2011 در مناطق بیابانی آتاکاما شیلی راه اندازی شد . مجموعه مطالعات ستاره شناسی آلما شامل تجهیزات منحصر به فردی از ترکیب ابتدایی ۶۶ آنتن با دقت بالا ، و عملیاتی بر روی طول موج‌هایی از ۰٫۳ تا ۱۰ میلیمتر و آرایشی اصلی از پنجاه آنتن ۱۲ متری ، که فعالیتی همزمان به عنوان یک تلسکوپ منفرد یا یک تداخل سنج را دارد . در این تلسکوپ همچنین آرایشی فشرده از آنتن‌های ۱۲ متری و ۷ متری نیز پیش بینی شده‌ است . آنتن‌هایی که می‌توانند در سر تاسر زمین مسطح این مجموعه در صحرای آتا کاما در فواصلی بیش از یک صد و پنجاه متر تا ۱۵ کیلومتر حرکت کنند ، که این ویژگی به مجموعه تلسکوپ های آلما قدرت تغییر بزرگنمایی منحصر به فردی را می‌دهد که نمونه آن در هیچ یک از موارد مشابه دیده نمی شود. تلسکوپ آلما همچنین قادر است تا در جهان به جستجوی طول موج‌های میلیمتری و ریز میلیمتری با حساسیت و کیفیت بی نظیر ، با بینایی به میزان ۱۰ بار ظریف تر از تلسکوپ فضایی هابل ، و مکمل تصاویر ساخته شده با VLTI باشد . ساخت آلما در سال ۲۰۰۳ آغاز و در سال ۲۰۱۲ به طور کامل تکمیل شد . این پروژه با هزینه‌ای بالغ بر یک میلیارد و ۳۰۰ میلیون دلار، به صورت مشترک میان آمریکای شمالی ، اروپا و آسیا اجرا شده و به عنوان و بزرگترین پروژه زمینی ستاره شناسی در جهان شناخته می شود. در ساخت تلسکوپ آلما بیش از ۵۰۰ نفر از کشورهای مختلف جهان مشارکت مستقیم داشتند .   ۱۸ آبان ۱۳۹۳ منبع: سینا   برای اطلاعات بیشتر: http://www.eso.org/public/news/eso1436/ http://www.nao.ac.jp/en/news/science/2014/20141107-alma.html

[center][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/99-21.JPG[/IMG][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b][color=#800000]مشاهده یک تار مو از فاصله 700 کیلومتری با تلسکوپ فضایی جدید![/color][/b] [color=#0000CD]بزرگترین دوربین دیجیتال جهان که اواخر سال جاری به فضا پرتاب خواهد شد، برای تهیه نقشه سه بعدی از کهکشان راه شیری مورد استفاده قرار می گیرد.[/color] به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، تلسکوپ فضایی 960 میلیون دلاری Gaia ‌که بزرگترین دوربین دیجیتال جهان محسوب می شود،‌ با هدف تهیه دقیق ترین نقشه سه بعدی از کهشکان راه شیری به فضا پرتاب می شود. وضوح تصویری بسیار بالای این دوربین امکان مشاهده یک تار مو از فاصله 700 کیلومتری را امکانپذیر می کند. این تلسکوپ اقدام به تهیه تصاویر سه بعدی از بیش از یک میلیون ستاره در کهکشان راه شیری می کند. این تلاش برای نخستین بار به اخترشناسان برای تعیین دقیق جایگاه سیاره زمین در کهکشان راه شیری کمک می‌کند؛ همچنین امکان بررسی و تعیین دقیق فاصله ستارگان اطراف منظومه شمسی با جزئیات بسیار دقیق فراهم می‌شود. «الوارو گیمنز» مدیر علمی آژانس فضایی اروپا (ESA)، تلسکوپ فضایی Gaia‌ را رویای اخترشناسان عنوان می کند که علاوه بر فراهم کردن امکان تعیین سن، اندازه و حرکت ستارگان، می تواند برای کشف پنج هزار سیاره جدید خارج از منظومه شمسی نیز مفید واقع شود. تلسکوپ فضایی Gaia ماه اکتبر 2013 میلادی (مهر ماه) از پایگاه فضایی گویان فرانسه توسط موشک Soyuz-Fregat‌ به فضا پرتاب خواهد شد.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#FF8C00]۲۱ تیر ۱۳۹۲[/color][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]منبع: [url="http://isna.ir/fa/news/92042112779/%D9%85%D8%B4%D8%A7%D9%87%D8%AF%D9%87-%DB%8C%DA%A9-%D8%AA%D8%A7%D8%B1-%D9%85%D9%88-%D8%A7%D8%B2-%D9%81%D8%A7%D8%B5%D9%84%D9%87-700-%DA%A9%DB%8C%D9%84%D9%88%D9%85%D8%AA%D8%B1%DB%8C-%D8%A8%D8%A7"]ایسنا[/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]فعلا به دلیل وضعیت موجود (اینترنت) امکانش نیست، ولی اگر در آینده مجالی فراهم بود، اطلاعات بیشتری راجع به این تلسکوپ مهم فضایی خدمتتان ارایه خواهم کرد.[/font][/size]

یک مطالعه نشان از آن دارد که تلسکوپ گایا در یک فعالیت 10 ساله می‌تواند به کشف 70 هزار سیاره فراخورشیدی کمک کند. البته سیاراتی با جرم یک تا 15 برابر مشتری! اطلاعاتی که در مورد هر سیاره بدست می‌آید می‌تواند در نوع خود خاص باشد بنابراین فقط تعداد و اندازه آنها مطرح نیست. اطلاعات بیشتر در لینک زیر: http://www.gizmag.com/gaia-space-observatory-exoplanets/34645/

با تشکر بابت این مطلب. راجع به بوسترهای Energiya که در پرتاب نمونه پروتوتایپ SKIF-DM به کار گرفته شد، تاپیک زیر را هم داریم: روس‌ها کماکان به جا نماندن در کلاس 100 تُن می‌اندیشند!