در 10-اُمین سالگرد اعطای جایزه اکس انصاری به SpaceShipOne و تاخیرهایی که ویرجین‌گالاکتیک برای توسعه SpaceShipTwo دست به گریبان بوده است، کمپانی دیگر فعال در این عرصه یعنی XCOR از پیشرفت‌های چشمگیر در توسعه وسیله  Lynx Mark I خود خبر می‌دهد.   کمپانی هوافضایی XCOR روز 7 اکتبر اعلام کرد آنها با یکپارچه‌سازی کاکپیت و بدنه (fuselage) هواپیمای فضایی Lynx به پیشرفت قابل توجهی در مسیر تحقق پرواز فضایی تجاری دست یافتند. پس از گرذآوری و اتصال بدنه، کابین تحت فشار و اِستریک‌ها (strakes)، نوبت به یکپارچه‌سازی زیرمجموعه‌هایی چون ارابه فرود در آشیانه شرکت در موهاوی می‌رسد. علاوه بر پیشرفت فوق، سیتم پیشرانش راکتی Lynx که از فناوری پمپ پیستونی سوخت راکت اختصاصی آن شرکت بهره می‌برد نیز مراحل آزمون جریان-سرد و آتش-داغ خود را بر روی یک فیوزلاژ نسل اول طی می‌کند.     آنچه در برنامه کمپانی قرار دارد ابتدا توسعه وسیله مارک-I به عنوان رهیافت توسعه عملیات‌های پروازی و خدمات تجاری است، این وسیله قادر به دستیابی به ارتفاع 60 کیلومتر است. شرکت در زمانی کمتر از یکسال، وسیله قابلتر مارک-II که قادر است خلبان و یک مسافر بلیط‌دار (و یا محموله آزمایشی) را به ارتفاع 100 کیلومتری ببرد، وارد میدان خواهد کرد. آنها در حال حاضر با توجه به شرایط لیست ارائه شده توسط بازوی بازاریابی خود، وسیله مارک-I را برای نیمه دوم 2015 میلادی و مارک-II را برای 2016 در برنامه دارند. مارک-III قدم بعدی است، که یک فضای خارج-بدنه با قابلیت کاربرد در کارهای تحقیقاتی و یا یک پرتابگر گسترش‌پذیر برای حمل ماهواره‌های کوچک، در یک غلاف پشتی به همراه خواهد داشت. به نظر می رسد با توجه به رویکرد قابل توجه شرکت، بتوانیم اولین پرواز یک هواپیمای فضایی Lynx را در سال 2015 شاهد باشیم.   برخی زمان‌های مهم در مورد وسیله هوا-فضاپیما (هواپیمای فضایی) زیرمداری با قابلیت برخاست افقی، فرود افقی (HTHL) با موتور راکتی Lynx : تاسیس کمپانی هوافضایی XCOR توسط Jeff Greason در سال 1999 ارایه طرح مفهومی پرنده زیرمداری Xerus در سال 2003 اعلان طرح پرنده عملیاتی Lynx و آغاز آزمون‌های موتور اصلی XR-5K18 در سال 2008 تکمیل بخش عمده‌ای از آزمون‌های موتور و انجام دو آزمون تونل باد در اتمام فرایند طراحی آئرودینامیکی وسیله، و انجام سومین آزمون توسط یک مدل یک-شصتم در تونل باد مافوق‌صوت در سال 2011 در اوت 2012 قیمت هر بلیط، 95 هزار دلار تخمین زده شد. آغاز ساخت نمونه پروازی Lynx Mark I در اواسط سال 2013 و اعلان پیشبینی اولین پرواز در سال 2014 و آغاز پروازهای تجاری، 6 ماه یا یکسال پس از آن.     ویژگی‌های نمونه اولیه مارک-I حداکثر ارتفاع پروازی: 62 کیلومتر ظرفیت حمل داخلی اصلی: 120 کیلوگرم فضاهای محموله ثانویه: شامل یک قسمت کوچک در داخل کاکپیت در پشت خلبان و یا در خارج وسیله در دو ناحیه در عقب فیرینگ بدنه استفاده از تانک اکسیژن مایع (LOX) کامپوزیتی سرعت صعود معادل 2 ماخ بارگذاری هنگام بازگشت به جو: معادل 4 جی شتاب جاذبه زمین.   ویژگی‌های مدل تولیدی مارک-II حداکثر ارتفاع پروازی: +107 کیلومتر ظرفیت حمل داخلی اصلی: 120 کیلوگرم فضاهای محموله ثانویه : همانند مارک-I استفاده از تراستر سیستم کنترل واکنشی (RCS) غیر سمی (غیر هیدرازینی) استفاده از تانک اکسیژن مایع (LOX) از جنس نوعی کامپوزیت برودتی، Nonburnite   ویژگی‌های مارک-III مشابه وسیله مارک-II که به یک غلاف خارجی پشتی مجهز شده است: 650 کیلوگرم و با فضای به اندازه کافی بزرگ برای نگهداری حامل دو طبقه‌ای لازم برای پرتاب یک ریزماهواره یا چند نانوماهواره به مدار پایین زمین.     در مقایسه با وسیله SpaceShipTwo ویرجین که از موتور هیبریدی بهره می‌بَرَد و موتور آن پس از هر پرواز باید تعویض شود (مخزن اکسید‌کننده و لوله‌کشی‌ها دست نخورده باقی می‌ماند)، Lynx از چهار موتور راکتی کروسین/اکسیژن مایع با قابلیت استفاده مجدد 100درصدی بهره می‌برد. گرچه 2900 پوند نیروی تولیدی توسط هر موتور آن، بسیار کمتر از مقادیر لازم برای دستیابی به مدار زمین است اما فناوری پمپ پیستونی اختصاصی به کار رفته برای تولید جریان سوخت، قابلیت مقیاس‌پذیری دارد. به نظر می‌رسد همراه با این واقعیت که این طرح خواستار عملیات‌ به صورت "پروازهای متعدد در روز" است، یک رویکرد "سوخت بزن و بِران" را به معنای واقعی کلمه دنبال می‌کند که یک قابلیت کلیدی در مفهوم دسترسی آسان به فضا محسوب می‌شود. موتور نوع expander cycle اکسیژن مایع/کروسینی XR-5K18 از طریق پمپ پیستونی تغذیه می‌شود و نازل نوع Regenerative cooling آن از طریق جریان RP-1 خنک می‌شود. آزمون یکپارچه موتور/نازل در سال 2011، توانایی نازل آلومینیومی برای مقاومت در برابر درجه حرارت بالای گازهای خروجی موتور راکتی را اثبات کرد.     طبق گزارشی در سال 2010 ، ایرفریم مارک-I از کامپوزیت استر کربن/اپوکسی استفاده می‌کند در حالی که مارک-II از کربن/سیانیت با دماغه‌ای از جنس آلیاژ نیکل و حفاظت حرارتی در لبه حمله بهره می‌بَرَد. هزینه توسعه مارک-Iء، 10 میلیون دلار و مارک-IIء، 12 میلیون دلار اعلام شد.   http://innerspace.net/space-tourism/xcors-path-to-space/ http://en.wikipedia.org/wiki/XCOR_Lynx

Image Credit: SpaceWorks Enterprises   سفر به مریخ در «خواب زمستانی» محققان قصد دارند امکان سفر‌ سرنشین‌دار به مریخ را با قرار دادن فضانوردان در شرایط خواب عمیق مورد بررسی قرار دهند. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (‌ایسنا)، تئوری قرار دادن فضانوردان در شرایط خواب عمیق (therapeutic torpor) برای انجام مأموریت‌های فضایی طولانی از دهه 1980 میلادی مطرح شد. از سال 2003 از وضعیتی مشابه خواب عمیق برای مراقبت از بیماران در شرایط مراقبت ویژه استفاده می‌شود، اما این مدت تنها یک هفته بطول می‌انجامد. در پروژه‌ای با حمایت ناسا، محققان SpaceWorks تئوری قرار دادن فضانوردان در شرایط خواب عمیق را برای سفر به مریخ امکان‌سنجی می‌کنند؛ بر این اساس، فضانوردان سفر 560 میلیون کیلومتری به سیاره سرخ را در شرایط خواب سپری می‌کنند. حالت خواب عمیق فضانوردان از طریق کاهش دمای بدن با استفاده از پدهای خنک‌کننده خارجی انجام می‌شود. فضانوردان درون فضاپیماهای کوچکی قرار می‌گیرند که این مسئله به کاهش هزینه‌های سفر از جمله هزینه سوخت کمک می‌کند. یک روش جایگزین نیز مطرح شده است که شامل بیدار بودن فضانورد به مدت دو تا سه روز و سپس خواب 14 روزه است که این روند در طول سفر 180 روزه به مریخ تکرار می‌شود. هنوز محققان ناسا درخصوص احتمال استفاده از این روش‌ برای مأموریت سرنشین‌دار به مریخ یا مقاصد دوردست فضایی اظهار نظری نکرده‌اند. نتایج این مطالعه در کنگره بین‌المللی نجوم در تورنتو کانادا ارائه شد.    ۱۵ مهر ۱۳۹۳ منبع: ایسنا   منبع انگلیسی: http://www.redorbit.com/news/space/1113250055/space-travel-using-therapeutic-torpor-100614/

مهندسان و تکنیسین‌های مرکز کندی ناسا در فلوریدا سیستم احتراز پرتاب (LAS) را در تاریخ 3 اکتبر آماده نصب کردند. این عملیات در داخل تاسیسات سیستم احتراز پرتاب (LASF) صورت گرفت. فضاپیمای اوریون تا نیمه‌ نوامبر برای انجام آزمون‌ها در داخل این تاسیسات باقی خواهد ماند و در آن تاریخ با راکت دلتا-4 مجتمع‌سازی خواهد شد. نکته دیگر آنکه LAS در ماموریت EFT-1 فعال نخواهد بود و موتورهای احتراز آن به صورت inert و خالی از سوخت جامد خواهند بود. اما موتور جدایش آن فعال خواهد بود و اندک-زمانی پیش از قرار گرفتن فضاپیما در مدار، فیرینگ دماغه و خود LAS را از فضاپیما جدا و دور خواهد کرد. پرواز آزمایشی، داده‌های عملکرد سیستم احتراز پرتاب را در طول سفر اوریون به فضا فراهم می کند. LAS به خودی خود، حدود 16 متر طول دارد و پس از نصب بر روی ماژول‌های خدمه و سرویس، ارتفاع مجموعه به حدود 24 متر می‌رسد. http://www.spaceflightinsider.com/organizations/ula/launch-abort-system-installed-orion-test-flight/ http://www.engineering.com/DesignerEdge/DesignerEdgeArticles/ArticleID/8660/Launch-Abort-System-Installed-on-Orion.aspx    

افزایش متوسط سرعت اینترنت جهان به 4.6 مگ; کره جنوبی در صدر گزارش تازه ای که در مورد وضعیت اینترنت توسط شرکت Akamai منتشر شده نشان می‌دهد که سرعت اینترنت بیشتر و در عین حال میزان حملات DOS هم کمتر شده است. به نقل از تک تایمز، در این گزارش که مربوط به سه ماهه دوم سال 2014 است، متوسط سرعت اینترنت در جهان از 4 مگابیت بر ثانیه به 4.6 مگابیت بر ثانیه رسیده است. علیرغم اینکه افزایش سرعت مذکور چندان زیاد نیست، برخی کشورها رشد سریعی را تجربه کرده اند. به عنوان مثال کره جنوبی در صدر کشورهایی است که به اینترنت پرسرعت دسترسی دارند. متوسط سرعت اینترنت در دو منطقه کلیدی در این کشور به 24.6 مگابیت در ثانیه رسیده است. کره جنوبی و بلغارستان دو کشوری هستند که از نظر میزان دسترسی عموم مردم به اینترنت هم در صدر هستند، زیرا 95 درصد از ساکنان آنها به اینترنت دسترسی دارند. متوسط سرعت اینترنت در هنگ کنگ هم با رشد 18 درصدی در فواصل سه ماهه به 15.7 مگابیت در ثانیه رسیده است. بعد از این دو کشور ژاپن و سوییس با سرعت دسترسی 14.9 مگابیت در ثانیه رتبه های بعدی را به خود اختصاص داده اند. آمریکا از نظر سرعت دسترسی به اینترنت حتی جز 10 کشور برتر جهان هم نیست و رتبه 14 را به خود اختصاص داده است. متوسط سرعت دسترسی به اینترنت در آمریکا با رشد 8.9 درصدی به 11.4 مگابیت بر ثانیه رسیده است. گفتنی است ایران، تمامی کشورهای آفریقایی و آمریکای جنوبی و همسایگان شرقی ایران از نظر سرعت دسترسی به اینترنت در وضعیت نامناسبی قرار دارند. در گزارش Akamai حملات اینترنتی DOS در 161 کشور بررسی شده و مشخص شده این حملات از کاهش برخوردار است. 43 درصد حملات مذکور مربوط به چین، 15 درصد مربوط به اندونزی و 13 درصد آنها از آمریکا نشات می گیرد. میزان حملات آمریکا در سه ماهه اول سال 2014 برابر با 11 درصد بود. این شرکت در مجموع 270 حمله Dos را شناسایی کرده که نسبت به 283 حمله سه ماهه اول سال 2014 کاهش مختصری نشان می دهد. مداوم بودن این روند کاهش موجب رضایت کارشناسان امنیتی شده است.   15 مهرماه 1393 منبع: ایستنا

The technology, adapted from NASA's rovers on Mars, will transform how the American navy operates and is sure to raise fresh questions and concerns about the widening role of robots in warfare. منبع: AFP   در ویدئویی که ONR منتشر کرده و (لینکش در ادامه قرار داده شده است) از نرم‌افزار پیشرفته‌ای که توسط ناسا برای مریخ‌نورد توسعه داده شده، صحبت به میان آمده است. البته در متن اصلی خبر به نام آن هم اشاره شده است. با بررسی‌ای که انجام دادم، در واقع سابقه همکاری با بخش سیستم‌های متحرک و رباتیک JPL ناسا برای توسعه چنین سیستم‌های بی‌سرنشینی از زمانی قبلتر موجود هست (اینجا) و در آنجا به (CARACaS)ءControl Architecture for Robotic Agent Command and Sensing اشاره شده که راجع به چیستی آن اطلاعات بیشتری در لینک‌های زیر موجود هست:   http://ntrs.nasa.gov/archive/nasa/casi.ntrs.nasa.gov/20080048021.pdf http://trs-new.jpl.nasa.gov/dspace/bitstream/2014/41600/1/10-1828.pdf   Control Architecture for Robotic Agent Command and Sensing (CARACaS) is a recent product of a continuing effort to develop architectures for controlling either a single autonomous robotic vehicle or multiple cooperating but otherwise autonomous robotic vehicles. CARACaS is potentially applicable to diverse robotic systems that could include aircraft, spacecraft, ground vehicles, surface water vessels, and/or underwater vessels.   A CARACaS Control System includes three coupled agents (the engines) and a world model. The network in the behavior engine is built from primitive and composite behaviors. The dynamic planning engine interacts with the network at both the primitive and composite levels.   [hr] http://www.youtube.com/watch?v=ITTvgkO2Xw4 دانلود (حجم: 118.33 مگابایت) http://trainbit.com/files/1033471884/AutonomousSwarm_1001.mp4   اسکرین‌شات  

الان بنده دلیل مطرح شدن پروژه آپولو در این بحث را به درستی متوجه نشدم. پروژه‌ای که در قالب جنگ سرد بین آمریکا و شوروی سابق جهت نشان دادن برتری تکنولوژیک و اهداف نمایشی و در کنارش مقداری هم اهداف تحقیقات علمی مطرح شد. اضافه کنم ممکن است این تصور وجود داشته باشد که هر آنچه ناسا انجام داده یا می‌دهد، لزوما اهداف دقیق علمی داشته و هیچ هدف نمایشی پشت قضیه نبوده یا حتی خود ناسا و یا جامعه علمی مایل به انجامش بوده‌اند!!! در حالی که ابدا چنین نبوده و حتی الان هم نیست. به عنوان نمونه می‌توانم تصویر زیر را که پروفسور Richard Binzel از MIT، در راستای انتقاد از طرح انتقال سیارک ناسا در یک نشست ارایه کرده به شما نشان بدهم (منبع) :   تصویر برگرفته از اینجا   نکته: چند ارسال اخیر بعدا به تاپیک مناسب خودش منتقل خواهد شد.

اگر واقعا تحقیقات زیست فضایی مد نظر باشد، و هدف معین علمی اولویت‌دار و باپشتوانه‌ای هم مطرح باشد، آنچه تعیین کننده هزینه‌‌ی تحقیقات است، مقولاتی چون روش‌ها و ملزوماتی است که سوال و سوالاتی که بخش علمی ماموریت بدنبال پاسخ بدان‌هاست، تحمیل می‌کند. وابسته به اینکه سوال چه باشد، پاسخ بدان ممکن است هزینه‌ کم داشته باشد یا حتی هزینه بسیار زیاد. بنابراین بهتر است ابتدا به این پرسش اساسی پاسخ داده شود که: کدام تحقیقات زیستی و کدام هدف یا اهداف معین علمی؟

در مورد بخش اول باید عرض کنم بهتر است نظر خود را طوری بیان کنیم که به سادگی جمع بستن‌ همه از داخلش بیرون نیاید زیرا خیلی کار درستی به نظر نمیرسد. بهتر است بگویم - دشمنی برخی‌ با علم - و یا - نادانی برخی - و... که تاکید شده باشد.   در مورد بخش دوم هم خوشحال می‌شوم بدانم کدام بلا منظور است، مستند به چه چیزی هست و دقیقا به چه اقدامی اشاره دارد؟

متن زیر را جناب ناظمی به بهانه خبر مشکلات رصدخانه ملی ایران برای مجله دانستنیها نوشته‌اند و در وبلاگشان هم درج کرد‌ه‌اند. بنده اینجا هم نقل می‌کنم:   قله گرگش، محل ساخت رصدخانه ملی ایران – عکس از بابک امین تفرشی – TWAN   1- گرگش شاید چشمانش را باز نکرده ببندد. دکتر رضا منصوری، مدیر پروژه رصدخانه ملی ایران، هفته گذشته در گفتگو با رسانه ها (+ و +) خبر از عدم تخصیص بودجه لازم برای پیش‌برد طرح راهبردی رصدخانه ملی ایران را داد و به روزنامه خراسان گفت: «از مجموع اعتبار ۱۷ میلیارد تومانی مورد نیاز طرح رصدخانه ملی در سال جاری، متأسفانه تنها یک‌هشتم، معادل ۲ میلیارد و ۶۰۰ میلیون تومان در مجلس مصوب شد در حالی که متاسفانه هنوز ریالی از این اعتبار تخصیص داده نشده است؛ بر این اساس طرح رصدخانه ملی تا مهر امسال متوقف می‌شود.» این خبر وقتی مانند مشت بر صورتت می خورد که بدانی چه تلاشی در طول تاریخ این سرزمین برای رسیدن به این نقطه انجام شده است. ۲- ایران یکی از حوزه های تمدنی است که بذر بسیاری از شاخه های علمی در جغرافیایی آن شکوفا شده و به بار نشسته است. ستاره شناسی یکی از این رشته های علمی است. اسناد زیادی از رشد دانش ستاره شناسی در دوران پیش از اسلام ایران وجود دارد. در دوره اسلامی دانش ستاره شناسی به واسطه ارتباط دینی و اهمیت تعیین اوقات و رصدهای نجومی توسعه یافت. اگرچه در این دوره نظریاتی که به طور بنیادی درک ما از عالم و مدل بطلمیوسی را تغییر دهند ظهور نکرد اما مباحثات بسیاری در قالب شکوک بر آثار ستاره شناسان قدیم نوشته شد. نجوم رصدی توسعه پیدا کرد و ساخت ابزار و تکنیک های رصدی و همچنین ساخت بناهای رصدی یا رصدخانه های غیر اپتیکی شکوفا شد. در این دوره دهها رصدخانه بزرگ و کوچک در ایران فعال بود. گفته می شود چند صد نفر در رصدخانه شیراز، جایی که عبدالرحمن صوفی رازی حدود هزار سال پیش کتاب عظیم خود، صور الکواکب را می نوشت مشغول کار بودند و این تنها یکی از بسیار رصدخانه های فعال ایران قدیم بود. این دوران پرشکوه متاسفانه ادامه دار نبود. ۳- در دوران جدید قدیمی ترین سندی که از ورود تلسکوپ به ایران موجود است مربوط به مستشاری ایتالیایی است که تلسکوپی به ایران و دربار صفوی آورد و برای برخی از خانواده سلطنتی رصدهایی را ترتیب داد. اهمیت این نخستین تاریخ در نزدیکی آن به عصر گالیله است. اگرچه ورود ابزار به ایران تقریبا بدون تاخیر بود اما متاسفانه جامعه و مدیران جامعه نمی توانستند اهمیت آن را درک کنند و تلسکوپ و نجوم جدیدی که در حال شکل گرفتن بود بیشتر داستانی بود که موضوع آن ها نبود. ۴- در زمان ناصرالدین شاه و به دنبال اصلاحات فرهنگی امیرکبیر در میان دانشجویانی که از ایران برای تحصیل علوم نوین به اروپا فرستاده می شدند میرزا محمود خان قمی نیز حضور داشت که بعدها به مشاورالملک معروف شد. او در پاریس نجوم خواند و مدتی در رصدخانه پاریس فعالیت کرد و حتی به ادعای برخی از مطبوعات آن دروان در کشف جرمی – که احتمالا یکی از اجرام کمربند سیارک ها بوده، مشارکت داشته است. وقتی به ایران برگشت با خود مجموعه ای از ابزارهای رصدی و کتب نوین و امیدی بزرگ به همراه داشت. امید به راضی کردن پادشاه برای تاسیس رصدخانه سلطنتی ایران. او برای ناصرالدین شاه بر فراز برج شمس العماره تهران که در آن دوران بلندترین بنای شهر بود شب رصدی برگزار می کرد و سیاره ها و برخی اجرام را به او نشان می داد. در همین دوران مشاورالملک به ناصرالدین شاه پیشنهاد تاسیس رصدخانه سلطنتی ایران را داد. جواب ناصر الدین شاه به او هنوز که هنوز است درگوش ما می پیچد و روحمان را عذاب می دهد: «پول را نباید خرج هوا کرد.» مشاورالملک به جای تاسیس رصدخانه یا اجازه تدریس نجوم مدتی به سفیری در عراق رفت و مدتی مدیریت اداره پست و تلگراف را برعهده گرفت. آرزوی مشاورالملک برای ساخت رصدخانه ملی ایران و احیای سنت رصدخانه های بزرگ علمی در ایران بعد از ۱۵۰ سال هنوز با ما است. ۵- رصدخانه ملی ایران در پشت نامش تلاش های فراوانی را به خود دیده است. از تلاش برای تصویب طرح تا تلاشی شگفت انگیز برای مکان یابی و در نهایت انتخاب و تایید قله گرگش. برنامه ریزی ها برای ساخت تلسکوپی بزرگ که نه تنها به ابزاری برای منجمان ایرانی بدل شود که به حلقه ای از زنجیره رصدخانه های بین المللی متصل شده و راه را برای مشارکت ایران در پروژه های بزرگ بین المللی فراهم کند. اکنون همه آن رویاها به نظر می آید در تعلیقی تلخ قرار گرفته است. اندوهبار تر از این داستان دلیل توقف احتمالی پروژه است. علی رغم همه تاکیدات مسولان کشور، علی رغم همه حرف ها و سخن ها درباره اهمیت علم و فناوری، علی رغم سند چشم انداز که ایران را پیشرفته ترین کشور در زمینه علوم و فناوری در جهان می خواهد، علی رغم تاکیدات مقامات ارشد از مقام رهبری تا روسای جمهور و مسولین وزارت علوم و علی رغم نقش موثری که چنین پروژه ای در آینده علمی ایران دارد، کسی در جایی در سلسله مراتب اولویت بندی تخصیص بودجه زیر لب همان حرفی را زمزمه کرده که ناصرالدین شاه به صدای بلند به زبان آورد «پول را که نباید خرج هوا کرد.» ۶- رصدخانه ملی ایران و داستان آن نکته مهم دیگری را هم یادآور می شود. پروژه های علمی بزرگ نیاز به بستری برای به وجود آمدن و رشد دارند. نیاز به تعهد دارند و نیاز به تصمیم گیری درست و ایستادن بر سر قول و قرارها و محترم شمردن تعهدها. اگر ما می خواهیم در حوزه های علمی – مانند هر حوزه دیگری – رشدی پایدار را تجربه کنیم، باید بیاموزیم که نمی توان در میانه راه یک باره مسیر را تغییر داد. پروژه ای مانند رصدخانه ملی ایران که تا کنون به طور مستقیم با سه دولت متفاوت سر و کار داشته است باید بتواند فارغ از اولیت بندی های سیاسی کارش را ادامه دهد. بودجه آن و مسیر آن باید تضمین شده باشد و مناظره ها درباره اولیت آن باید قبل از تایید طرح انجام شود و نه در میانه مسیر. تا همین الان بودجه و سرمایه انسانی عظیمی صرف این طرح شده است. طرحی که اگر طبق برنامه پیش می رفت باید چندین بار تا کنون افتتاح می شد. هرروز تاخیر یعنی از دست دادن فرصت در فرآیند مشارکت علمی و تولید علم. یعنی عقب ماندن از برنامه اهداف علمی طراحی شده برای رصدخانه و یعنی اتلاف هزینه و نیرو. ۷- زمانی که دکتر میرزاخانی جایزه فیلدز را به خود اختصاص داد، بسیاری در ایران جلساتی درزمینه دلایل مهاجرت نیروهای علمی و اینکه چرا این افراد در ایران به کار خود ادامه ندادند برگزار کردند. درباره راهکارهای جذب ایشان و جلوگیری از سفر یک طرفه نیروهای علمی و فناوری صحبت ها کردند. حرف هایی که نه تازه بود و نه جدی. امروز را در تقویم خود علامت بزنید اگر ۲۰ سال دیگر دیدید دانشمند جوانی از ایران در گوشه ای دیگر ازاین دنیا، به دلیل بررسی های رصدی از محیط میان ستاره ای و یا سیاره های فراخورشیدی و یا هر چیز دیگری که ممکن بود داده های آن از دل رصدخانه ملی ایران و امکاناتش بیرون بیاید، فلان جایزه مهم و بهمان افتخار جهانی را کسب کرد. به جای آنکه به دنبال متهمی برای چرایی نماندن او – که امروز شاید نوجوانی دبیرستانی باشد – در ایران بگردید، به تقویم خود مراجعه کنید. علم مدرن برای رشد ابزار می خواهد و ابزار علم برخلاف تبلیغی که می شود گران نیست. بودجه همین رصدخانه و چندین برابر آن را با برخی بودجه ها مقایسه کنید تا ببینید با چه سرمایه اندکی می شود چه کارهای بزرگی کرد. ۸- رصدخانه ملی ایران یک نمونه معاصر از نحوه رفتار ما پروژه های بزرگ است. آیا ۱۵۰ سال دیگر کسانی قرار است در مطلبی بنویسند که در سال ۱۳۹۳ در حالیکه ۱۵۰ سال پس از عصر ناصری نزدیک بود ایرانیان رصدخانه ملی خود را بسازند کسی در جایی گفت پول را نباید صرف هوا کرد و بدین ترتیب چشمان گرگش باز نشده به خواب رفت؟   ۰۸ مهر ۱۳۹۳ منبع: وبلاگ پوریا ناظمی

  [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10058/66738830518d2afe4113b.jpg][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10058/667385332557b0d0fdc0b.jpg][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10058/6673841083fb97d9ed5bb.jpg][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10058/66738405236a1c78a066b.jpg][/url]

به نظر می‌رسه کار در رقابت تاکسی فضایی ناسا هنوز برای سیرانوادا به طور کامل تمام نشده است.   ماجرا از این قرار است که کمپانی سیرانوادا در اعتراض به نتیجه رقابت CCDev و با این استدلال که وسیله آنها 900 میلیون دلار ارزانتر از طرح CST-100 بوئینگ هست، یک اقدام قضایی از طریق دیوان محاسبات آمریکا (GAO) علیه تصمیم ناسا در دستور کار قرار داده است. بدین‌ترتیب ناسا باید دستور توقف فعالیت‌های دو کمپانی اِسپیس‌اِکس و بوئینگ در قرارداد CCtCap را به مدت سه ماه صادر کند تا GAO بررسی‌های لازم را انجام داده و رای خود را در 5 ژانویه 2015 به ناسا ابلاغ کند. http://www.americaspace.com/?p=68646

  رادار کنترل آتش سامانه میدز یک آزمون 6-هفته‌ای را پشت سر گذاشت.   رادار کنترل آتش چند منظوره (MFCR) سیستم دفاع هوایی میدز یک آزمون عملکرد شش هفته را در پایگاه هوایی پراتیکا دی ماره در نزدیکی رم، ایتالیا، و همچنین در مرکز دفاع هوایی MBDA آلمان در Freinhausen به پایان رساند. این اولین آزمون MFCR بود که در آلمان انجام می‌شد و سیستم، قابلیت‌های مهم و پیشرفته‌ای شامل ردیابی و حذف سیگنال های جمینگ، جستجو، نشانه‌گذاری و ردیابی در کلاتر زمینی، و طبقه بندی داده های هدف با استفاده از اطلاعات سینماتیک را با موفقیت انجام داد. این رادار با دارا بودن قابلیت plug-and-fight به عنوان یک گره در شبکه میدز عمل می‌کند و می‌تواند بنابر آنچه ماموریت دیکته می‌کند، بدون نیاز به خاموش کردن سیستم به صورت پویا اضافه یا حذف بشود. به گفته Siegfried Bücheler، مدیر برنامه ها و زنجیره تامین MBDA، آخرین آزمون مجددا شاهدی بر بلوغ نتایج توسعه سیستم میدز بود. که پایه‌های بسیار عالی برای سیستم دفاع هوایی آینده TLVS آلمان را شکل می دهند. یک سیستم دفاع هوایی برای آینده که بر اساس فن‌آوری میدز طراحی شده تا الزامات مورد نیاز برای یک سیستم پیشرفته تاکتیکی دفاع هوایی و موشکی بر مبنای پیشبینی تهدیدات آینده ایجاد شود. به گفته وی سیستم‌های رقیب نیاز به توسعه‌های فراوانی دارد تا به پای قابلیت‌های پیشرفته میدز برسند. رادار باند-اِکس MFCR از فناوری آرایه‌ای فعال استفاده می‌کند و اجزای فرستنده/گیرنده آن در آلمان توسعه داده شده‌اند. این رادار قابلیت ردیابی دقیق، طبقه‌بندی و تفکیک وسیع را فراهم می آورد. زیرسیستم شناسایی دوست از دشمن Mode 5 آن امکان بهبود شناسایی تهدید را ایجاد می‌کند. از این رادار در صورت نیاز می توان برای کنترل آتش کامل و قابلیت نظارت محدود استفاده کرد.   25th September 2014 http://www.shephardmedia.com/news/landwarfareintl/meads-fire-control-radar-completes-6-week-test/

خوب! میکروفون رو تنظیم می‌کنیم...! اِهم اِهم... big_grin ... صدای ما را از اواخر قرن 14 هجری‌شمسی / اوایل قرن 21 میلادی می‌شنوید! در خدمتتون هستیم با جلوه‌ دیگری از بسط و توسعه توانایی‌های فنی بشر تا به امروز، به واسطه قوه کنجکاوی عظیم و مهارنشدنی این موجود دوپا! (هر چند مثلا یک قرن دیگه ملت با نگاهی به "دیتاهای" تاریخ می‌گن هه! اون موقع‌ها چقــــــدر ابتدایی بود! :devil:)   ESA/Rosetta/NAVCAM دنباله‌دار 67P/C-G، مشاهده شده توسط کاوشگر روزتا از فاصله 26 کیلومتری   تصویر فوق‌العاده‌ای که در بالا مشاهده می‌کنید از کنار هم قرار گرفتن چهار تصویر مجزا 1024 در 1024 پیکسل ثبت شده توسط کاوشگر روزتا از فاصله 26.3 کیلومتری مرکز دنباله‌دار 67P/C-G در 26 سپتامبر / 4 مهر حاصل شده است. این تصویر جهت نمایش بهتر، پردازش شده است؛ و به معنای دقیق کلمه، یک تصویر موزاییکی از کار در نیامده است (به دلیل اثر فاصله نزدیک، چرخش 10 درجه‌ای هسته دنباله‌دار و حرکت همزمان فضاپیما به میزان 1 تا 2 کیلومتر در طول 20 دقیقه فاصله زمانی بین اولین و آخرین تصویر) اما نمایش خیره‌کننده تصعید یخ و فرار گازها از گردنه هسته دنباله‌دار به وضوح در آن قابل مشاهده است.   اما آیا این مشابه همان نمایشی است که از روی زمین می‌توانیم ببینیم؟ 67P/C-G تا ماه نوامبر تنها از نیمکره جنوبی قابل مشاهده خواهد بود و اشیائی با مشخصاتی مشابه این دنباله‌دار و فاصله بیش از 500 میلیون کیلومتر از زمین، تنها توسط تلسکوپ‌های بزرگ حرفه‌ای موجود در جهان از جمله (Very Large Telescope)ءVLT قابل مشاهده خواهد بود. رصدخانه VLT اِسو در شیلی از چهار تلسکوپ 8 متری مستقل استفاده می‌کند.   تصویر زیر از ترکیب 40 عکس، هر کدام حاصل 50 ثانیه نوردهی‌ و توسط ابزار FORS2 یکی از تلسکوپ‌های 8 متری VLT در 11 اوت / 20 مرداد ثبت شده است، در این تصویر که ستاره‌های پس‌زمینه آن به صورت مصنوعی حذف شده‌اند، اثر گیسو (coma) ی دنباله‌دار 67P/C-G دیده می‌شود. در این تصویر گیسو حداقل تا فاصله 19000 کیلومتر از هسته گسترش یافته است. هسته دنباله‌دار به دلیل ابعاد کوچک (کمتر از یک پیکسل در این تصویر) قابل مشاهده نیست.   Colin Snodgrass/ESO/ESA دنباله‌دار 67P/C-G، مشاهده شده توسط تلسکوپ VLT از فاصله بیش از 800 میلیون کیلومتری   با ادامه روند نزدیکتر شدن دنباله‌دار به خورشید دمای سطح آن زیاد می‌شود و فعالیت‌های سطحی آن نیز افزایش خواهد یافت. دنباله‌دار از ماه دسامبر تا اواسط سال آینده میلادی از دیدگاه مشاهدات زمینی به اندازه کافی به خورشید نزدیک خواهد بود، اما در آسمان روز قابل مشاهده خواهد بود و مشاهدات شبانه آن توسط تلسکوپ‌های بزرگ اجبارا متوقف می‌شود. اما تیم‌ها مشغول آماده شدن برای نیمه دوم سال 2015 خواهند بود، زمانی که مشاهدات از نیمکره شمالی قابل انجام خواهد بود. همچنین به دلیل روشنایی بیشتر، رصد آن توسط طیف وسیعتری از تلسکوپ‌ها امکان‌پذیر خواهد بود. http://blogs.esa.int/rosetta/2014/10/02/cometwatch-26-km-on-26-september/ http://blogs.esa.int/rosetta/2014/09/08/observing-comet-67pc-g-with-the-very-large-telescope/   یکی از چهار واحد-تلسکوپ رصدخانه VLT   حرکت دنباله‌دار در زمینه ثابت نور ستارگان راه‌شیری را در تصویر متحرک موجود در لینک زیر می‌توانید ببینید: http://www.esa.int/spaceinimages/Images/2014/09/Comet_67P_Chryumov-Gerasimenko_observed_with_Very_Large_Telescope   [hr] تیم کاوشگر روزتا برخی اندازه‌گیری‌های خصوصیات اصلی دنباله‌دار را منتشر کرده که نتایج را در تصاویر زیر مشاهده می‌کنید (البته از آنجایی که مشاهدات کماکان ادامه دارد محتملا برخی مقادیر در آینده تغییر می‌کند) http://blogs.esa.int/rosetta/2014/10/03/measuring-comet-67pc-g/   Images: NAVCAM (19 August image); dimensions: OSIRIS   برخی خصوصیات ۶۷ پی/چوریوموف-گراسیمنکو اندازه‌گیری شده تا امروز

حتی اگر خیلی سود نکرده باشند، بعید می‌دانم ضرر هم کرده باشند. حداقل همینکه زمینه ادامه فعالیت برای مهندسان و طراحان‌شان فراهم کردند خودش منفعت خوبی بوده! با یک جستجویی که انجام دادم در یک متن قدیمی wired مربوط به سال 2001، قیمت هر RD-180 مبلغ 10 میلیون دلار عنوان شده: http://archive.wired.com/wired/archive/9.12/rd-180.html

نظر بنده خلاف این مورد است. اگر از همان اول هم حاضر نبودند موتور بدهند، آمریکایی‌ها نیاز خودشان را به شیوه‌های دیگر تامین می‌کردند. اما وجود چنین موتوری با قابلیت عملکردی خوب و اطمینان بالا، میراث و یادگاری از خط RD-170 و RD-171 دوران شوروی سابق، زمینه یک مشارکت سودآور را برای طرف روسی (و هم مفید طرف آمریکایی) به ارمغان آورد. شرکت سازنده توانست از منافعش بهره‌مند شود و در نهایت روس‌ها به عنوان یک اهرم فشار (هر چند نیم‌بند) ازش بهره بردند.

بله. در واقع staged combustion cycle به همان معنا اشاره دارد. (سایر روش‌هایی که به گوشم خورده: gas generator cycle - Expander cycle - Pressure-fed engine  -  قبلا از تعدادی دوستان آشنا به علم مکانیک در سایت خواستم که اینها را برایمان روشن کنند که نشد. اگر دوستان مکانیکی و یا آشنا به علم پیشرانه‌های راکتی داریم زحمتش را بکشند icon_cool)   در توصیف خصوصیات آردی‌-180 در ویکی چنین آمده است: The RD-180 is fueled by a RP-1/liquid oxygen mixture and uses an extremely efficient, high-pressure staged combustion cycle. The engine runs with an oxidizer to fuel ratio of 2.72 and employs an oxygen-rich preburner, unlike typical fuel-rich US designs. The thermodynamics of the cycle allow an oxygen-rich preburner to give a greater power-to-weight ratio, but with the drawback that high pressure, high temperature gaseous oxygen must be transported throughout the engine.

توجه به این نکته ضروری است که یک تک موتور آر‌دی-180 با تراست 3830 کیلونیوتن، دارای ساختارِ دو محفظه احتراق، دو نازل، است.   اما در سایت آئروجت راکت‌داین در مورد AR-1 اینطور گفته شده: Using an advanced oxidizer-rich staged combustion engine cycle, the liquid oxygen/kerosene AR1 will generate 500,000 lbf of thrust at sea level.   و برای توصیف تصویر زیر از "Aerojet Rocketdyne AR-1" ،   در حالی که برای توصیف تصویر زیر از "Aerojet Rocketdyne AR-1 Twin Booster" استفاده شده است.   نتیجه‌گیری بنده این می‌شود که پیشران جفت از ترکیب دو موتور تشکیل می‌شود بنابراین احتمالا دارای تراست دو برابری نسبت به تک موتور خواهد بود، یعنی قادر به تولید نیرویی بالغ بر 4400 کیلونیوتن!   ------------------------   این نکته را هم اضافه می‌کنم که برای مقایسه موتورهای راکتی در کلاس‌های مشابه، تنها مقایسه تراست آنها کافی نیست و فاکتورهایی چون، ضربه ویژه و نرخ تراست به وزن را نیز باید مد نظر قرار داد.  در حال حاضر چنین اطلاعاتی برای AR-1 و BE-4 در دسترس نیست. (بنده نتوانستم چیزی پیدا کنم)

TESS   مأموریت جدید ناسا برای شکار سیارات هم اندازه زمین، بیرون از منظومه شمسی   تلسکوپ جدید ناسا برای شکار سیارات بیرون منظومه شمسی، موسوم به TESS که مخفف عبارت Transiting Exoplanet Survey Satellite است، قرار است سال 2017 پرتاب شود و طی مأموریت دو ساله‌اش بیش از 500 هزار ستاره را زیر نظر خواهد گرفت، و تمرکزش روش کوچکترین و درخشان ترین اجرام ستاره‌ای خواهد بود. تلسکوپ TESS قرار است طی مشاهداتش بیش از 3000 سیاره جدید بیرون منظومه شمسی کشف کند، که بیشتر آنها توسط تلسکوپ‌های زمینی قابل مشاهده خواهند بود. جورج ریکر، محقق ارشد TESS از انستیتوی اخترفیزیک کاولی در موسسه تکنولوژی ماساچوست (MIT) گفته: “ستاره‌های روشن، بهترین گزینه برای مطالعات بعدی روی سیاره‌های اطرافشان، جرم آنها و توصیف اتمسفر آنها هستند.” پیتر سالیوان، دانشجوی دکتری فیزیک در MIT همچنین گفته: “تلسکوپ TESS باید قادر به یافتن بیش از 200 سیاره مانند زمین و فوق زمین، یعنی حداقل دو برابر زمین پیدا کند.”؛ “ده الی بیست مورد از این سیارات در کمربند حیات (ناحیه گلدیلاک) قرار دارند.” سالیوان که همراه با ریکر روی پروژه TESS کار می‌کند، بر اساس تعداد سیارات یافت شده توسط تلسکوپ کپلر، یک تحلیل روی تعداد سیاراتی که TESS ممکن است پیدا کند، انجام داده است. کپلر روی محدوده کوچکی از آسمان تمرکز می‌کرد و تمام سیارات گذرنده از مقابل ستاره‌ها را در آن ناحیه شناسایی می‌کرد. اما تلسکوپ TESS در مأموریت دوساله خود تقریباً تمام آسمان را زیر نظر خواهد گرفت، اما تنها درخشان ترین ستاره‌ها را زیر نظر می‌گیرد، که بسیاری از آنها احتمالاً دارای سیارات سنگی (مثل زمین) باشند. وفور سیارات زمین‌گون فرامنظومه شمسی تلسکوپ TESS در یک مدار بیضوی بسیار کشیده که تا ارتفاعی حدود ارتفاع ماه بالا می‌رود، پرواز خواهد کرد. در طول مسیر، از چهار دوربین خود برای مشاهده قطعه‌هایی از آسمان از استوای سماوی تا قطب‌ها استفاده خواهد کرد. این تلسکوپ هر قطعه را به مدت حدود یک ماه زیر نظر گرفته و سپس به سراغ قطعه بعدی می‌رود.   کورتنی درسینگ، دانشجوی دکترا در مرکز اخترفیزیک اسمیتسونیان هاروارد، قطعات مورد مشاهده تلسکوپ را به برش‌های عمودی سیب که نزدیک ساقه و انتها با هم همپوشانی دارند تشبیه می‌کند. به‌دلیل این همپوشانی، ستاره‌های نزدیک قطب بیش از 100 روز مورد مشاهده خواهند بود، در حالی که ستاره‌های نزدیک استوا، تنها 27 روز مشاهده خواهند شد.        درسینگ بر اساس کار سالیوان روی مدل دیگری کار کرده که تعداد سیاره‌های شبیه زمین که بین خورشید و ستاره میزبان‌شان گذر می‌کنند تخمین می‌زند. درسینگ در این مورد گفته: “ما پیش‌بینی کردیم که در محدوده 20 پارسک (65 سال نوری) زمین حدود 100 سیاره گذر کننده وجود دارد و حدوداً سه‌تای آنها باید در محدوده کمربند حیات ستاره میزبان‌شان باشند.” توضیح: “یک سال نوری” معادل مسافتی است که نور با سرعت 299,792,458 متر بر ثانیه (تقریباً 300,000 کیلومتر بر ثانیه) در مدت یک سال می‌پیماید. به عبارتی، مسافتی حدود 226,900,000,000,000 کیلومتر! با توجه به گفته‌های درسینگ، تمام این سیارات توسط مأموریت TESS قابل شناسایی نخواهند بود و این تلسکوپ بیش از همه به سیاراتی کوچک که به دور ستاره‌هایی با اندازه 20 الی 50 درصد خورشید می‌گردند، حساس خواهد بود. از آنجا که TESS روی ستاره‌های کوچک و درخشان تمرکز خواهد کرد، به سیاره‌های هم اندازه زمین و سیارات سنگی بزرگ موسوم به فوق‌زمین حساس خواهد بود. مانند کپلر، TESS هم افت نوری را که هنگام گذر سیاره از مقابل ستاره میزبانش رخ می‌دهد (ترانزیت سیاره)، اندازه‌گیری خواهد کرد. این افت نور برای سیاره‌های هم اندازه زمین که سیاره‌های غالب ستاره‌های کوچک هستند، بزرگتر و قابل مشاهده‌تر خواهد بود. سیارات بزرگتر نیز قابل مشاهده خواهند بود، اما پیش‌بینی می‌شود که اطراف ستاره‌های مورد نظر TESS، این سیارات کمیاب‌تر باشند. سالیوان گفته: “سیارات زیادی که مشابه مشتری هستند، توسط تلسکوپ‌های زمینی کشف شده‌اند. به هر حال، ما بیشتر برای یافته‌های TESS هیجان خواهیم داشت. سیارات کوچک که بطور مؤثری از فضا قابل کشف هستند.” گنجی از دانش! یکی از مهمترین چیزها در مورد این گنجینه سیاره‌هایی که پیش روی ماست، قابلیت مطالعه بعدی آنها توسط تلسکوپ‌های زمینی است. چنین مشاهداتی به دانشمندان کمک خواهد کرد که در مورد این سیارات بیشتر بیاموزند، از جمله اندازه‌گیری جرم آنها و مطالعه اتمسفر آنها. به گفته درسینگ، برخی از سیارات کشف شده توسط کپلر دور ستاره‌های بسیار کم نوری می‌گردند و لذا مطالعه آنها توسط رصدخانه‌های زمینی بسیار دشوار است. در صورتی که امکان مطالعه از زمین نباشد، محاسبه جرم و مطالعه بیشتر ستاره میزبان برای دانشمندان دشوار است. TESS با هدفگیری ستاره‌های درخشان تر، این چالش را پشت سر خواهد گذاشت. به‌گفته درسینگ، مشاهده ستاره‌های درخشان‌تر، به اخترفیزیکدانان امکان اندازه‌گیری دقیق ابعاد، دما و جرم ستاره‌های میزبان این سیارات را می‌دهد. تلسکوپ TESS همچنین، ستاره‌های ایده‌آل برای مطالعات تلسکوپ جیمز وب را هدف خواهد گرفت. در حالی که TESS شناسایی‌های مختصر و اولیه انجام خواهد داد، تلسکوپ جیمز وب امکان مطالعه بعدی دقیقتر این ستاره‌ها و سیارات اطرافشان را فراهم خواهد کرد. تلسکوپ جیمز وب، کمی بیش از یک سال بعد از TESS پرتاب خواهد شد و گنجینه‌ای از اهداف جالب در اختیار خواهد داشت. ریکر گفته که TESS روی ناحیه‌ای از آسمان که مورد علاقه تلسکوپ جیمز وب نیز هست، حدود 300 روز تمرکز خواهد کرد. تصویری از ماکت مقیاس واقعی تلسکوپ جیمز وب:   سالیوان پیش‌بینی کرده که TESS قادر به یافتن 10 الی 20 سیاره شبیه زمین و فوق زمین در ناحیه قابل سکونت ستاره میزبانشان خواهد بود. با تعریف کمربند حیات با شرایط محدودتر و جدی‌تر، این تعداد به 5 الی 10 سیاره کاهش خواهد یافت. برای شناسایی رسمی یک سیاره، TESS باید دو گذر سیاره را شناسایی کند تا وجود سیاره تأیید شود و مطالعات زمینی روی آن آغاز شود. اما به هر حال، محققان مواردی که تنها یک ترانزیت دیده شده، دور نمی‌اندازند و هدف تلسکوپ‌های دیگر خواهند شد. به گفته سالیوان، TESS احتمالاً کلی سیاره با دوره تناوب گردشی طولانی پیدا کند که تأیید آنها نیازمند شواهد بیشتری خواهد بود. روزی را تصور کنید که بتوانیم از سیارات زمین مانند تصویر مستقیم تهیه کنیم، و در آینده‌ای که شاید نسل ما شاهد آن نباشد (شاید هم باشد)، بشر کاوشگرهایی به این سیارات بفرستد، و چه بسا، روزی فضاپیماهایی به اندازه یک کلان‌شهر به‌سوی این دنیاهای دوردست گسیل کنیم و تمدن بشر در این دنیاها ادامه و گسترش یابد!   علي رسول زاده  ۱۰ مهر ۱۳۹۳ منبع: ترنجی   تاپیک‌های مرتبط: اخبار سیارات فراخورشیدی! تلسكوپ فضايي جيمز وب / جانشين پرقدرت هابل و اسپيتزر تلسکوپ فضایی غولپیکر ATLAST و نگاه مستقیم به سیارات فراخورشیدی

   

NISAR NASA   ماموریت رادار روزنه ترکیبی ناسا-ایسرو (NISAR) پروژه مشترکی بین ناسا (سازمان ملی هوانوردی و فضایی؛ آمریکا) و ایسرو (سازمان تحقیقات فضایی هند) برای توسعه-مشترک و پرتاب یک ماهواره رادار روزنه ترکیبی با فرکانس دوگانه است. NISAR اولین ماهواره ای خواهد بود که برای سنجش از راه دور در کاربرد مشاهده و درک فرآیندهای طبیعی زمین، و ثبت تغییرات سطحی کوچکتر از یک سانتی‌متر در طول، از فرکانس دوگانه برای تصویربرداری راداری استفاده می کند. در طراحی آن از یک آنتن بزرگ مش گسترش‌پذیر استفاده خواهد شد که در دو باند L و S عمل می کنند. رادار باند L به عنوان بخشی از توافق اخیر که سه‌شنبه 30 سپتامبر 2014 بین چارلز بولدن - رئیس ناسا - و رادهاکریشنان - رئیس ایسرو - امضا شد، توسط ناسا تامین می‌شود در حالی که باس فضاپیما و رادار سار باند S توسط ایسرو فراهم خواهد شد.   NASA رؤسای ناسا و ایسرو در حال امضای اسناد راه‌اندازی یک سرمایه‌گذاری مشترک فضایی   ماهواره در سال 2020 میلادی از هند و توسط یک پرتابگر هندی به فضا پرتاب خواهد شد. عمر ماموریتی آن سه سال، و در مدار خورشید‌آهنگ قرار می‌گیرد. ماموریت با استفاده از تصویربرداری راداری پیشرفته به مشاهده جزئیات بی سابقه از زمین از جمله بررسی و اندازه‌گیری برخی از پیچیده‌ترین فرآیندهای سیاره، از جمله اختلالات اکوسیستمی، فروپاشی یخ-ورقه، و مخاطرات طبیعی از جمله زلزله، سونامی، آتشفشان و رانش زمین می‌پردازد. این پروژه اولین مرحله فاز اعتبارسنجی طراحی را پشت سرگذاشته و توسط ناسا بررسی و تایید شده است. آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا (JPL) در پاسادنا، کالیفرنیا، مسئولیت نظارت بر سهم ناسا در ماموریت NISAR را برعهده دارد.   همچنین دو سازمان قصد دارند منشوری برای همکاری‌های مشترک در زمینه مریخ بنیان نهند. پیش از این ناسا و ایسرو به عنوان بخشی از یک توافق نامه در سال 2008، همکاری‌هایی شامل برخی فعالیت‌ها در علوم فضایی داشته‌اند. می‌توان به دو محموله ناسا - مینی رادار روزنه مصنوعی (مینی سار) و نقشه‌بردار کانی‌شناختی - در ماموریت ماه هند در سال 2008، چاندرایان-1، اشاره کرد.   http://en.wikipedia.org/wiki/NASA-ISRO_Synthetic_Aperture_Radar_mission http://www.spaceflightinsider.com/missions/earth-science/u-s-india-team-mars-exploration-earth-observing-mission/

SNC   پُل آلن (یکی از بنیانگذاران مایکروسافت) و Stratolaunch Systems را که حتما به خاطر دارید؟ اگر خیر، نگاهی به اینجا بیاندازید. اینک کمپانی سیرانوادا از طرحی خبر داده است که در آن با مجتمع‌سازی یک نمونه مقیاس‌شده فضاپیمای‌ دریم‌چیسر و انطباق آن با معماری سیستم هواپرتاب استارتولانچ، قابلیت پرواز سرنشین‌دار به مدار پایین زمین فراهم شود. بر مبنای این طراحی، سیستم پرواز فضایی سرنشیندار Dream Chaser-Stratolauncher قادر به انتقال سه فضاورد به مقاصدی در مدار پایین زمین خواهد بود. علاوه بر آن، این سیستم چند منظوره می تواند برای ماموریت های فضایی غیر سرنشین‌دار، از جمله ماموریت‌های علمی، انتقال محموله‌های سبک و یا حمل و نقل زیر مداری نقطه-به-نقطه نیز مناسب باشد. جزئیات بیشتر راجع به این طرح در آینده منتشر می‌شود. http://spaceref.biz/company/sierra-nevada-develops-design-for-stratolaunch-air-launch-system-for-low-earth-orbit.html

طبقه مرکزی راکت دلتا-4 سنگین پس از انجام تست‌ها و مجتمع‌سازی بوستر‌های آن، در فرایندی چهار ساعته به مجتمع پرتاب 37B منتقل شد و به حالت عمودی در آمد. فضاپیمای اوریون نیز به تازگی در تاسیسات PHSF تحت عمل سوختگیری با هیدرازین، آمونیاک و هلیوم تحت فشار قرار گرفت و در طول آخر هفته (میلادی) برای یکپارچه‌سازی با سیستم احتراز از پرتاب (launch abort system) به تاسیسات دیگری منتقل شد. اوریون پس از انجام یکپارچه سازی و نتیجه بخش بودن آزمون عملکردی، در ماه نوامبر به راکت ملحق خواهد شد. http://www.spaceflightnow.com/delta/d369/141001d4hrollout/#.VCzcYRYasf0 http://www.americaspace.com/?p=68421    

اتصال ابزار Rapidscat به ایستگاه فضایی بین‌المللی با موفقیت به انجام رسید. فعالسازی‌ سیستم‌ها و وارسی‌های مقدماتی به منظور شروع اکتساب داده‌های اولیه برای فرایند کالیبراسیون و تنظیم دقیق جهت اطمینان از بالاترین کیفیت داده ممکن، در روزهای آتی انجام خواهد شد. http://www.spaceflight101.com/dragon-spx-4-mission-updates.html     [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10058/695696_orig.jpg][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10058/7861810_orig.jpg][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10058/6889235_orig.jpg][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10058/6259831_orig.jpg][/url]   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10058/rapidscat20140515-full.jpg][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10058/1388546_orig.jpg][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10058/2644965_orig.jpg][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10058/CRX-4001.jpg][/url]

با تشکر از توضیح ALFARD گرامی. در توضیح آن تصویر اینگونه گفته شده است: an Air Reserve Technician with the 477th Aircraft Maintenance Squadron Weapons Flight starts the Auxiliary Power Unit on an F-22 during the 1st Quarter Load Crew Competition. The APU is used to operate the aircrafts weapons bay doors during the loading of the AIM 120 air-to-air missile.   [hr]    

آژانس فضایی ژاپن برای ماموریت کاوشگر هایابوسا-2 تاریخ پرتاب تعیین کرد. بدین‌ترتیب راکت H2A در ساعت 04:24:48 به وقت گرینویچ 30 نوامبر 2014 میلادی - 13:24:48 به وقت ژاپن (07:54:48 به وقت تهران یکشنبه 9 آذر 1393 هجری‌شمسی) سکوی پرتاب پایگاه فضایی تاناگاشیما را ترک خواهد کرد. http://www.planetary.org/blogs/emily-lakdawalla/2014/09292121-hayabusa-2-launch-date.html   تعدادی تصویر با کیفیت بهتر نسبت قبلی‌ها (کلیک کنید)