مقامات فضایی، هفته گذشته در تولوز فرانسه با هم دیدار کردند تا ضمن بررسی یافته‌های اولیه روزتا به کاهش دادن تعداد مقصدهای بالقوه فرود "فیلِی" بپردازند. این سایت‌ها از میان 10 محلی که از قبل مشخص شده بود انتخاب شدند. سه سایت B، I و J در طرف لوب کوچکتر از دو لوب دنباله‌دار؛ و A و C در طرف بزرگتر واقع شده‌اند. در متن اعلامی رتبه‌بندی سایت‌ها مشخص نشده است.   ESA/Rosetta/MPS for OSIRIS Team MPS/UPD/LAM/IAA/SSO/INTA/UPM/DASP/IDA   اگر ماموریت فیلی درست کار کند، به مدت حداقل دو روز - و شاید اگر باطری‌‌هایش بتوانند شارژ مجدد بشوند حتی تا چندین ماه - بر روی دنباله‌دار قرار می‌گیرد و به سوراخ کردن سطح دنباله‌دار و بررسی ساختاری و شیمیایی و تهیه تصویر از آن خواهد پرداخت. تعداد سایت‌های فرود در راستای تصمیم‌گیری در مورد سایت نهایی فرود، در 14 سپتامر به 2 سایت محدود خواهد شد. محققان پیشبینی می‌کنند که فرایند فرود فیلی بر سطح دنباله‌دار که برای اواسط نوامبر برنامه‌ریزی‌ شده، چندین ساعت به طول خواهد انجامید و در نهایت فیلی با گستراندن پا‌های فرود که به ضربه‌گیر مجهز هستند بر سطح دنباله‌دار خواهد نشست. دقت فرود تنها در حدود 500 متر خواهد بود. فیلی پس از تماس با سطح، یک نیزه را به سمت سطح شلیک می‌کند تا سطح‌نشین را از لغزش حفظ کند. طراحان با آگاهی از جاذبه ضعیف دنباله‌دار، فیلی را به پیچ‌های مخصوص یخ نیز مجهز کرده‌اند تا بتواند سر جای خود محکم شود. در تعیین سایت‌های فرود علاوه بر عوارض سطحی که ممکن است برای فرود خطرناک باشند، چگونه گردش دنباله‌دار نیز بررسی می‌شود تا سایت‌های بالقوه‌ای که به میزان یکسانی در روشنایی و تاریکی نور خورشید قرار می‌گیرند بررسی شوند، همچنین بررسی نحوه گردش دنباله‌دار برای تعیین مکان‌هایی که بیشترین امکان ارتباط رادیویی بین روزتا و فیلی را به منظور حداکثر کردن امکان ارسال اطلاعات فیلی به زمین محیا می‌کنند، نیز مهم است. سطح‌نشین 100 کیلوگرمی فیلِی 10 ابزار علمی حمل می‌کند و باطری‌های آن پس از جدایش از روزتا به مدت 64 ساعت شارژ اولیه خواهند داشت. با برنامه‌ریزی دقیق و شانس، این زمان را به شرط اینکه نور خورشید به اندازه‌ کافی دریافت شود می‌توان افزایش دهد. البته نور خیلی زیاد هم باعث بیش از حد گرم شدن سطح‌نشین و بروز مشکلات دیگری می‌شود.   سایت A که در مرز دو لوب (در اصل در لوب بزرگتر) واقع شده و به همین دلیل جذاب است اما باید به لحاظ فرورفتگی‌های کوچک و شیب‌ها و هچنین میزان نوردهی بررسی شود. Credit: ESA/Rosetta/MPS for OSIRIS Team MPS/UPD/LAM/IAA/SSO/INTA/UPM/DASP/IDA   سایت B در یک ناحیه دهانه مانند در لوب کوچک واقع شده و به نظر می‌رسد سطح نسبتا صاف و ایمنی دارد اما ممکن است مشکل میزان نوردهی داشته باشد. همچنین شواهد نشان می‌دهد که مواد این قسمت به تازگی دچار تغییر و تحول شده‌اند که ممکن است ناحیه به اندازه کافی بکری نسبت به سایر سایت‌ها نباشد. Credit: ESA/Rosetta/MPS for OSIRIS Team MPS/UPD/LAM/IAA/SSO/INTA/UPM/DASP/IDA   سایت C در لوب بزرگتر، ویژگی‌های سطحی متنوعی شامل فرورفتگی‌ها، صخره ها، تپه ها و دشت های صاف، دارد و از مواد روشن تری نیز تشکیل شده است. همچنین شرایط نوری بهتری دارد اما وضعیت ریسک‌های فرود باید در تصاویر با وضوح بالاتر بررسی شوند. Credit: ESA/Rosetta/MPS for OSIRIS Team MPS/UPD/LAM/IAA/SSO/INTA/UPM/DASP/IDA   سایت I در لوب کوچکتر که سطح نسبتا همواری دارد و احتمالا از مواد تازه تشکیل شده‌ است. به لحاظ نوری مناسب ماموریت طولانی‌تر است. Credit: ESA/Rosetta/MPS for OSIRIS Team MPS/UPD/LAM/IAA/SSO/INTA/UPM/DASP/IDA   سایت J در لوب کوچکتر، با ویژگی‌هایی مشابه سایت I، این سایت نیز ویژگی های سطح جالب و شرایط نوری خوب ارائه می دهد. نسبت به سایت I برای آزمایش CONSERT نیز مناسبتر است. تصاویر با وضوح بالاتر برای بررسی‌های بیشتر نیاز است. Credit: ESA/Rosetta/MPS for OSIRIS Team MPS/UPD/LAM/IAA/SSO/INTA/UPM/DASP/IDA   http://www.spaceflightnow.com/rosetta/140827photos/#.U_6wnmMasf0 http://www.spaceflightnow.com/rosetta/140827landingsites/#.U_7irGMasf0

  دیجیتال‌گلوب اولین تصاویر اکتسابی ماهواره WorldView-3 را منتشر کرد. این تصاویر از مادرید اسپانیا و با رزولوشن 30 سانتی‌متر تهیه شده‌اند اما به دلیل اینکه هنوز زمان رفع محدودیت فرا نرسیده‌ است، با رزولوشن 40 سانتی‌متر منتشر شده‌اند. به گفته دیجیتال گلوب، توسط این تصاویر جزئیاتی همچون نوع وسایل نقلیه (کامیون‌ها، سدان‌ها، مینی‌ون‌ها...)، جهت، و سرعت آنها قابل تشخیص است. فضاپیما هنوز در فازهای ابتدایی کالیبراسیون خود قرار دارد. http://www.digitalglobeblog.com/2014/08/26/worldview-3-first-images/   می‌توانید این تصاویر را از طریق لینک زیر دانلود نمایید: https://app.box.com/s/ahcvedf8f1c44bg74nl8   جزئیات جالبی که از طریق این تصاویر قابل مشاهده هستند را در لینک زیر ببینید: http://www.slideshare.net/DigitalGlobe/worldview3-40-cm-resolution-examples-madrid-spain

مدیران ناسا پس از یک تحلیل دقیق هزینه و مهندسی، توسعه سیستم SLS را به صورت رسمی تایید کردند. طبق پیشبینی، هزینه توسعه SLS از فوریه 2014 تا اولین پرتاب آزمایشی در نوامبر 2018 میلادی، حامل یک وسیله خدمه چند‌منظوره اوریون -  MPCV - در حالت بدون سرنشین و برای یک ماموریت سه‌هفته‌ای فراتر از ماه و بازگشت به زمین و فرود در اقیانوس، 7 میلیارد دلار پیشبینی‌شده است. این زمان یک سال عقب‌تر از زمان پیشبینی‌شده اولیه است. به گفته مدیران ارشد ناسا این هزینه و زمان، چیزی است که پس از تجزیه و تحلیل طیف وسیعی از متغیرها، از جمله چالش‌های مهندسی پیش‌بینی نشده بدست آمده است. با ورودی قرار دادن تمام این متغیرها و همچنین یک بررسی مستقل، تحلیل رایانه‌ای، شانس 70 درصد را برای حصول تاریخ پرتاب در نوامبر 2018 نشان می‌دهد.   امروز بودجه ناسا تنها سه ماموریت واقعی را پوشش می‌دهد: پرتاب بی‌سرنشین کپسول اوریون بر فراز راکت دلتا-4 در دسامبر جاری، اولین پرتاب SLS در سال 2018، و اولین پرتاب آزمایشی سرنشین‌دار در حوالی 2021 میلادی. گرچه راکت SLS به عنوان عنصر کلیدی برای ماموریت های اکتشاف اعماق فضا، مانند ملاقات سیارک و پرواز نهایی به مریخ مطرح است، اما چنین ماموریت‌هایی در حال حاضر نه تامین مالی شده‌اند و نه حتی در برنامه ریزی دقیق قرار دارند. هر راکت SLS از چهار موتور RS-25 (همان موتور شاتل‌ها با اعمال تغییرات) در طبقه اصلی خود استفاده می‌کند. ناسا در حال حاضر 16 موتور شاتل، کافی برای 4 پرتاب SLS در اختیار دارد و برای فراتر از آن، باید خط تولید RS-25 را مجددا فعال کند. http://www.spaceflightnow.com/news/n1408/27slscommitment/#.U_6wnWMasf0

همانطور که مشخص است اینبار اصولا کار به آزمون وسیله نرسیده است (چه بسا اگر می‌رسید شاید عملکردش موفقیت‌آمیز می‌بود!) و اشکال از راکت پرتابگر بوده است و نه خود AHW!

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#0000CD]رئیس پژوهشکده فناوری ارتباطات موسسه تحقیقات ارتباطات و فناوری اطلاعات از آغاز فاز مطالعاتی پروژه بومی سازی تجهیزات نسل چهارم شبکه تلفن همراه مبتنی بر فناوری LTE خبر داد و گفت: تا کمتر از 3 سال آینده ایران به دانش بومی این فناوری دست می یابد.[/color] به گزارش خبرنگار مهر، با وجود سپری شدن دو دهه از ظهور شبکه‌های موبایل در جهان، سرعت رشد بازار و نوآوری در فناوری این شبکه‌ها همچنان بالا است به نحوی که اغلب دولت‌ها نه تنها از شبکه های نسل سوم – 3G - بهره ‌برداری کرده اند بلکه برخی کشورها شبکه‌های مبتنی بر فناوری LTE – نسل چهارم موبایل- را نیز به کار گرفته اند. در کشور ما با وجود آنکه نسل سوم موبایل درابتدای راه است، پیش بینی می شود تا دو سال آینده شبکه های موبایل به سمت تکنولوژی نسل چهارم یا همان فناوری LTE حرکت کنند از این رو محققان پژوهشکده فناوری ارتباطات مرکز تحقیقات مخابرات ایران مطالعات برروی بومی سازی این فناوری را آغاز کرده اند. صادق عباسی شاهکوه- رئیس پژوهشکده فناوری ارتباطات موسسه تحقیقات ارتباطات و فناوری اطلاعات در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به برنامه های در دست اقدام این پژوهشکده به فناوریهای جدید رادیویی در نسلهای جدید شبکه‌های موبایل در دنیا اشاره کرد و گفت: کار اصلی پژوهشکده فناوری ارتباطات در زمینه تکنولوژی مخابرات است که براین اساس 4 گروه پژوهشی در قالب رادیو و ارتباطات سیار، مخابرات ماهواره ای، مخابرات نوری و ارتباطات ثابت و شبکه های نسل جدید دراین پژوهشکده فعالیت دارند. وی ادامه داد: ساخت تجهیزات رادیویی نسل جدید LTE که نسل چهارم مخابرات سیار محسوب می شود از جمله برنامه های پژوهشکده فناوری ارتباطات موسسه تحقیقات ارتباطات و فناوری اطلاعات است که در گروه رادیو و ارتباطات سیار فاز مطالعاتی آن آغاز شده است. عباسی شاهکوه با بیان اینکه بومی سازی تجهیزات مخابراتی ریشه در تاسیس مرکز تحقیقات مخابرات ایران دارد، اضافه کرد: از عمده ترین سیاستهای مرکز تحقیقات مخابرات ایران این است که تجهیزاتی که وارد کشور می شود را حتی الامکان به صورت داخلی هم داشته باشیم که بومی سازی تجهیزات سوئیچ شبکه مخابرات از جمله تجربیات موفق در این بخش محسوب می شود که شرکتهای خصوصی بسیاری از این پروژه ایجاد شدند. رئیس پژوهشکده فناوری ارتباطات موسسه تحقیقات ارتباطات و فناوری اطلاعات با اشاره به سیاست آینده پژوهی مرکز تحقیقات مخابرات، تعریف پروژه بومی سازی LTE را در این راستا عنوان کرد و گفت: این پروژه نیاز آینده کشور محسوب می شود و ما هم اکنون فاز مطالعاتی آن را آغاز کرده ایم تا زمانیکه این شبکه در کشور قرار است ایجاد شود تجهیزات بومی داخلی بکارگرفته شود و زمانی که این تجهیزات به تولید انبوه برسد به طور قطع مورد نیاز کشور بوده و در شبکه استفاده می شود. وی گفت: بخش عمده کار تجهیزات مخابراتی فعلی علاوه بر سخت افزار مربوط به نرم افزار است و براین اساس ما بومی سازی نرم افزارهایی که روی این شبکه ها پیاده سازی می شود را در دستور کار قرار داده ایم. دکتر عباسی شاهکوه با بیان اینکه قسمت های الکترونیکی این شبکه نیز به صورت طراحی 100 درصد داخلی خواهد بود، گفت: با این وجود دانش فنی شبکه های جدید ارتباطات سیار به طور کامل در کشور بومی سازی خواهد شد. وی گفت: تسلط ایران بر این تجهیزات از مهمترین اهداف و دستاوردهای این پروژه خواهد بود و تا یک ماه آینده فاز مطالعاتی این پروژه به اتمام می رسد و وارد فاز طراحی خواهد شد و تا کمتر از 3 سال آینده نمونه این تجهیزات ساخته می شود که قابلیت پیاده سازی در شبکه و تولید انبوه را خواهد داشت. به گزارش مهر، شبکه نسل چهارم موبایل از سال 2012 در بسیاری از کشورهای اروپا فعالیت تجاری خود را آغاز کرده و این شبکه که "تکامل بلند مدت" یا LTE نامیده می شود قادر است اطلاعات را با سرعت 100 مگابیت برثانیه یعنی 5 برابر سرعت یک ADSL خانگی با سرعت 20 مگابیت برثانیه انتقال دهد.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#FF8C00]۱۳۹۱/۰۵/۲۱[/color][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]منبع: [url="http://www.mehrnews.com/fa/newsdetail.aspx?NewsID=1668645"]خبرگزاري مهر[/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]------------[/font][/size] [i][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]اين خبر را اشتباهي در يك تاپيك نامربوط ارسال كرده بودم كه ويرايش شد.[/font][/size][/i] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][i]لطفا به رايانه و اينترنت منتقل نماييد. متشكرم.[/i][/font][/size]

این هم چند نمودار و مطالبی که در لینک‌ها موجود است، امیدوارم مورد توجه دوستان واقع شود:   America’s fastest mobile networks are left in the dust by Brazil, Russia, and Mexico   Russia’s Mobile Market Turns to the Internet   Half of all mobile connections running on 3G/4G networks by 2017

پرتاب در 25 دقیقه بامداد بوده است. اگر فرض را بر مینوتاور بگذاریم انفجار بیش از 70 تُن سوخت جامد را باید در نظر بگیرید. مشخصات مینوتاور در لینک زیر: http://www.spacelaunchreport.com/mintaur4.html   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10058/Minotaur-4-Lite_HTV-2b.jpg][/url] راکت مینوتاور (تصویر مربوط به ماموریت‌های قبل است)     http://www.dailymail.co.uk/news/article-2734332/Amateur-photographer-captures-moment-experimental-US-weapon-detonates-launchpad-wilds-Alaska.html#

نسل جدید فضاپیمای زیر مداری مافوق صوت در راه است آژانس پروژه‌های تحقیقات پیشرفته دفاعی آمریکا (DARPA) امیدوار است که نخستین تست پرواز فضاپیمای مافوق صوت بدون سرنشین XS-1 تا سال 2017 انجام شود. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، رقابت طراحی فضاپیمای زیر مداری مافوق صوت XS-1 از ماه سپتامبر 2013 آغاز شد و «دارپا» قصد دارد تا ماه می (اردیبهشت 93) طرح منتخب و نهایی را معرفی کند. این فضاپیمای بدون سرنشین قادر به انجام سالانه 10 پرواز رفت و برگشت به ارتفاع نزدیک مدار با سرعت مافوق صوت و استقرار ماهواره‌ها در مدار زمین خواهد بود. فضاپیمای مافوق صوت XS-1 در هر پرواز، محموله‌هایی به وزن 1361 تا 2268 کیلوگرم را با هزینه‌ای کمتر از پنج میلیون دلار به مدار زمین منتقل می‌کند؛ با این روش هزینه‌ پرتاب ماهواره‌ها بطور قابل توجهی کاهش پیدا می‌کند. آژانس پروژه‌های تحقیقات پیشرفته دفاعی آمریکا - دارپا - هیچ محدودیتی برای طرح‌ها از جمله فضاپیمای عمود برخاست، فرود افقی یا عمود برخاست و فرود قائل نشده است. طرح منتخب تا اواسط سال 2014 انتخاب و معرفی خواهد شد؛ طرح نهایی نیز تا سال 2015 توسط محققان تکمیل شده و پیش‌بینی می‌شود که نخستین تست پرواز فضاپیمای زیر مداری مافوق صوت XS-1‌ تا اواخر سال 2017 انجام شود. ۲۵ بهمن ۱۳۹۲ منبع: ایسنا یک طرح هنری منبع انگلیسی: http://www.space.com/24639-united-states-military-space-plane-xs1.html

(برای اندازه اصلی روی تصویر کلیک کنید)   رونمایی از طرح مفهومی هواپیمای فضایی نظامی + تصویر شرکت هوافضای نورتروپ گرومان طرح مفهومی هواپیمای فضایی XS-1 را رونمایی کرد. به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، آژانس پروژه‌های تحقیقات پیشرفته دفاعی آمریکا (DARPA)‌ رقابتی را برای طراحی هواپیمای فضایی نظامی XS-1 ایجاد کرده است. سه شرکت هوافضای بوئینگ، نورتروپ گرومان (Northrop Grumman) و Masten Space Systems در حال رقابت با یکدیگر برای پیروزی و عقد قراردادی به ارزش 3.9 میلیون دلار با دارپا هستند. فاز نخست پروژه شامل ارائه طرح مفهومی با ارائه طرح شرکت نورتروپ گرومن پایان یافت؛ دو شرکت دیگر طرح‌های خود را در ماه ژوئیه (تیر ماه) ارائه کردند. این شرکت برای طراحی این هواپیمای XS-1 از محققان دو شرکت ویرجین گالاکتیک و Scaled Composites کمک گرفته است. بوئینگ از همکاری شرکت بلو اوریجین و شرکت Masten Space Systems از همکاری محققان XCOR برای طراحی هواپیمای فضایی نظامی XS-1‌ بهره می‌برند. هواپیمای فضایی نظامی بدون سرنشین XS-1 باید قادر به 10 بار پرواز در یک دوره 10 روزه بوده و در هر پرواز محموله‌ای به وزن 1361 تا 2268 کیلوگرم را با هزینه‌ای کمتر از پنج میلیون دلار به مدار زمین منتقل کند. فاز دوم این رقابت سال آینده آغاز شده و شامل تبدیل طرح مفهومی به نمونه اولیه و آزمایش پرواز خواهد بود.    ۴ شهریور ۱۳۹۳ منبع: ایسنا   منبع انگلیسی: http://www.spacefellowship.com/news/art40469/northrop-grumman-developing-xs-1-experimental-spaceplane-design-for-darpa.html

جناب علي رسول زاده مطلب خوب و روانی را در مورد این پروژه برای سایت ترنجی قرار داده‌اند که برای غنای بیشتر این تاپیک با ذکر منبع اینجا قرار می‌دهم: (برای تصاویر در اندازه اصلی، روی آنها کلیک کنید)     آلن باند و فضاپیمای “اسکایلان” که ممکن است انقلابی در صنعت فضا ایجاد کند بیایید با مردی اسطوره‌ای آشنا شویم که نزدیک به 40 سال از عمر خود را وقف رویایی کرد که شاید به‌زودی شاهد نتایج باشکوه آن باشیم. فلسفه این 40 سال فعالیت بی‌وقفه چیست؟ باید خیلی به کار خود و نتیجه آن مطمئن باشید که 40 سال از عمر خود را وقف یک ایده کنید! با ما همراه باشید، داستانی که پیش رویتان است، داستان گروه کوچکی از مهندسان ماهر بریتانیایی است که با وجود مشکلات فراوان، کارشکنی‌های دولتی‌ها، عدم اقبال عمومی‌در مقابل طرح‌های انقلابی، مصرانه در پی تحقق رویای خود هستند. رویایی که از کارگاه کوچک یک پسربچه در حیاط خلوت خانه شان شروع شد، و این پسربچه کسی نبود جز آلن باند! آلن باند، نوجوانی‌اش را در عصر رقابت‌های فضایی گذراند و از همان زمان مانند بسیاری دیگر متوجه یک ایراد بزرگ در تکنولوژی راکتی شد. سازمان‌های فضایی به‌محض شروع برنامه‌های فضایی متوجه ناکارآمدی راکت‌های مورد استفاده شان شدند، و از همان دوره این ذهنیت ایجاد شد که حتماً باید راه بهتری از جدا کردن مرحله به مرحله قطعات راکت در رسیدن به مدار زمین وجود داشته باشد. راکت‌های متداول برای رسیدن به مدار زمین، در هر ثانیه چندین تن هیدروژن و اکسیژن می‌سوزانند و در دو یا سه مرحله (یا بیشتر) قطعاتی را که خالی از سوخت هستند از خود جدا می‌کنند. این قطعات معمولاً بازیافت نمی‌شود و به زمین یا دریا افتاده و برای همیشه نابود می‌شوند. بنابراین، هزینه فعلی ارسال محموله به فضا سرسام اور است. هرچند، شرکت اسپیس ایکس اقدامی‌مثبت در بازیافت این قطعات انجام داده و نقشی موثر در پیشرفت صنعت فضایی داشته است. راکت‌های متداول، هیدروژن را با اکسیژن وارد واکنش می‌کنند. هیدروژن سوخت جالبی است، آلودگی ندارد و نیروی پیشران زیادی نیز می‌تواند تولید کند. اما ایراد کار این است که اکسیژن مورد نیاز برای احتراق باید بصورت اکسیژن مایع همراه با راکت حمل شود و این یعنی وزن اضافی تحمیل شده، در حالی که وسیله در حال عبور از درون دریایی از اکسیژن (اتمسفر زمین) است! فضاپیمایی نوآورانه به‌نام HOTOL به نظر آلن باند، در این میان، اتمسفر نیز باید نقشی ایفا کند، نیازی به حمل کپسولهای سنگین و حجیم اکسیژن مایع نیست! ایده استفاده از راکت هواتنفسی اولین بار در طرح مفهومی‌HOTOL پیاده شد. طرحی از فضاپیمای HOTOL را در شکل زیر مشاهده می‌کنید:     آلن باند در ابتدای کار، از دولت انگلیس، شرکت بریتیش ایروسپیس و شرکت رولزرویس کمک مالی دریافت کرد. در ابتدا تئوری کاملاً درست کار می‌کرد، اما نتایج آزمایشگاهی کمی‌ناامید کننده بود. برای استفاده از اکسیژن اتمسفر، اولین چیزی که به ذهن می‌رسد، استفاده از موتورهای توربینی است که تکنولوژی آن اکنون به‌خوبی جا افتاده و مسأله‌ای تقریباً حل شده و بهینه‌سازی شده است. یکی از مشکلات رسیدن چنین فضاپیمایی به مدار، گرمایش شدید موتور است. یکی از مشکلات HOTOL طراحی آن و مشکل دیگر گرمایش موتور بود. در سرعت‌های مافوق صوت (دو یا سه برابر سرعت صوت، یا بیشتر) هوای ورودی به موتور تا 1000 درجه سانتیگراد داغ می‌شود! در این سرعت استفاده از موتورهای توربینی بسیار ناکارآمد خواهد بود. چون کمپرسور موتور توان تحمل چنین دمایی را نخواهد داشت و به علاوه، از لحاظ ترمودینامیکی امکان استخراج کار چندانی وجود ندارد. ایده‌ای که آلن باند در سر دارد این است که هوای ورودی در یک مخزن قبل از ورود به موتور بطور چشمگیری سرد شود، یعنی تا حدی که تقریباً نزدیک به مایع شدن هوای ورودی باشد (یعنی حدود 140- درجه سانتیگراد!). یکی از دستاوردهای بزرگ آلن باند، روشی بود که برای سرد کردن هوای ورودی به‌کار گرفت. برای سرد کردن هوا، از هیدروژن (سوخت) به عنوان مبرد استفاده شد. مشکل اینجا بود که هوای ورودی باید ظرف یک الی دو میلی ثانیه (!!) خنک می‌شد و ظاهراً مشکل در شدت انتقال حرارت نبود و مشکل اصلی تشکیل شبنم و یخ‌زدگی لوله‌های مبرد بود که نهایتاً جریان هوای ورودی به موتور را مختل می‌کرد. مشکل طراحی HOTOL یک اشتباه اساسی در محل قرار دادن موتور بود. موتور این فضاپیما با پیش فرض راکت‌های متداول، در پشت آن قرار داده شد و مخزن سوخت نسبتاً درازی در طول بدنه تعبیه شد. به مرور زمان و با مصرف سوخت، مرکز ثقل فضاپیما به‌قدری جابجا می‌شود که موجب ناپایداری وسیله می‌شد. کارشکنی دولتی‌ها پس از مشکلاتی که برای  HOTOL پیش آمد، حمایت دولتی از این پروژه قطع شد (متأسفانه) و آلن باند برای پیشبرد این طرح سعی کرد به آژانس فضایی اروپا روی آورد. او قصد داشت طراحی خود را به آژانس فضایی اروپا برده و کار خود را آنجا ادامه دهد. اما باز هم دولت بر سر راه او ایستاد و طرح او فوراً به عنوان طرح “طبقه بندی شده” یا “فوق سری” تلقی شد و لذا طرح آنها نظامی‌محسوب می‌شد و حتی در انگلیس هم اجازه طرح جزییات آن با شرکت‌های خصوصی را نداشتند. آلن باند در راه رسیدن به رویای کودکی اش، به برنامه فضایی انگلیس پیوست و در سال 1971 یک ماهواره کوچک به نام پراسپرو به‌کمک راکت بلک ارو در مدار قرار گرفت. اتفاق خنده داری که در این پروژه افتاد این بود که پروژه سه ماه قبل از پرتاب توسط دولت به دلایل مالی کنسل شده بود! (محافظه کاری شدید دولت انگلیس در اینجا نمایان است). این اتفاق برای آلن باند شروع یک کشمکش طولانی با دولتی‌ها برای پیشبرد رویایش بود. در همین حین، در امریکا شرکت لاکهید مارتین در حال ساخت پیش‌نمونه پروازی X-33 بود. این طرح نیز هیچگاه تکمیل نشد و نهایتاً کنسل شد. اما برخلاف انگلیس، دولت امریکا همچنان بر تصمیم خود برای ساخت فضاپیمای قابل استفاده مجدد با پرتاب یک مرحله‌ای استوار ماند. تصویری شبیه‌سازی شده از فضاپیمای X-33:     آغاز از نو در انگلیس و پس از قطع امید از همکاری دولت، آلن باند و دو نفر از همکارانش، شرکتی به نام Reaction Engines را پایه‌گذاری کردند. این شرکت در منطقه‌ای در آکسفورد، نزدیک چنبره آزمایشی همجوشی هسته‌ای (که قبل از HOTOL آلن باند در این پروژه کار می‌کرد) تأسیس شد. صنایع آزمایشی انرژی همجوشی هسته‌ای، با وجود محدودیت‌های تکنولوژی مدلسازی کامپیوتری در آن زمان، به این دلیل که تست رآکتور بدون مدلسازی دقیق می‌تواند بسیار خطرناک باشد، در مدلسازی کامپیوتری از شرکت‌های هوافضایی بسیار جلوتر بودند و این تجربه کاری برای ادامه پروژه بلندپروازانه آلن باند بسیار مفید بود.   به‌دلیل مشکلات متعدد طراحی HOTOL، تیم مهندسی تصمیم گرفت، طراحی پیکربندی فضاپیما را کاملاً از نو و با رویکردی متفاوت انجام دهد. موتورها از انتهای بدنه حذف شده و به نوک بالها منتقل شدند و بالها نیز کمی‌به‌جلو جابجا شدند تا نزدیک محل مرکز ثقل باشند و همچنین، تغییر  مرکز ثقل در طول پرواز کمتر مشکل ساز باشد. این طراحی جدید، اسکایلان (SKYLON) نامگذاری شد. شرکت Reaction Engines تصمیم گرفت که تنها روی موتور فضاپیما متمرکز شود و ساخت بدنه به زمان دیگری موکول شود. طرح سه‌نما از فضاپیمای اسکایلان:     طرحی از فضاپیمای اسکایلان، با تشریح قسمت‌های مختلف آن:     همزمان که آلن باند در حال کار روی اسکایلان بود، ناسا تغییر رویه داد و به استفاده از اتمسفر و موتورهای هواتنفسی روی‌ آورد. ناسا روی تکنولوژی اسکرم‌جت کار کرد. نوعی موتور جت که دارای هیچ نوع پره توربین و کمپرسور و در مجموع هیچ قطعه گردنده‌ای نیست و هوا به‌طور طبیعی در سرعت‌های فراصوتی متراکم می‌شود. اشکالی که در مورد این موتورها وجود دارد این است که احتراق باید در جریان هوای فراصوتی انجام شود و لذا بسیار ناپایدار بوده و کنترل آن بسیار دشوار است. روشن نگه داشتن این موتور بی‌شباهت به تلاش برای روشن نگه داشتن کبریت در داخل گردباد نیست! با این‌حال ناسا معتقد بود که آینده سفرهای فضایی سرنشین‌دار متعلق به موتور‌های اسکرم‌جت است. در سال 2004، پرنده آزمایشی X-43 به ماخ باورنکردنی 9.8 (یعنی 9.8 برابر سرعت صوت یا تقریباً 11000 کیلومتر بر ساعت) رسید! اما کارآیی این موتورها زمانی قابل قبول است که حداقل 3 ال 4 برابر سرعت صوت حرکت کنند و برای رسیدن به این سرعت باید از راکت‌های معمولی کمک بگیرند. بنابراین، ناسا فعلاً ایده پرتاب یک مرحله‌ای به مدار را رها کرده است. در همین حین که ناسا ایده پرتاب یک مرحله‌ای را کنار گذاشته بود، تیم الن باند به نتایج شگرفی در موتور فضاپیمای اسکایلان (موسوم به سِیبِر) دست یافتند و عملکرد آن نسبت به موتور فضاپیمای HOTOL حدود 50 درصد بهبود یافت. این تیم درصدد به‌دست آوردن نیروی پیشران قوی در مقایسه با وزن موتور (مانند راکت‌ها) و مصرف سوخت در حد موتورهای جت بودند، این چالشی بزرگ بود که مستلزم ساخت سیستم تبرید بسیار سبک وزن بود. در واقع کلید دستیابی به فضاپیمای اسکایلان، سیستم مبدل حرارتی پیشرفته آن است. در این مبدل حرارتی، هلیوم مایع از درون لوله‌های بسیار باریک عبور کرده و مانند یک یخچال یا کولر گازی، هوای عبوری را خنک می‌کند. قسمت سخت ماجرا، طراحی لوله‌های مبدل حرارتی بود که تا حد امکان باریک باشند تا سطح تماس بیشتری با هوا داشته باشند. جنس ماده و تکنیک ساخت این لوله‌ها و خمکاری آنها و جلوگیری از تشکیل شبنم و یخ در انحصار شرکت Reaction Engines است و در واقع این تکنولوژی، برگ برنده این شرکت خواهد بود. به‌دلیل مشکلی که با دولت سر تکنولوژی HOTOL پیش آمد، این گروه تصمیم گرفت این تکنولوژی جدید (لوله‌های مبدل حرارتی) خود را به‌عنوان “اسرار تجاری” محافظت کند. نمایی از لوله‌های مبدل حرارتی موتور SABRE:   اکنون پس از بیش از سه دهه تلاش که با کارشکنی‌های زیادی نیز همراه بود، تلاش‌های این گروه تحسین برانگیز به ثمره نشسته و سیستم خنک کننده هوای ورودی موتور SABRE بدون نقص کار می‌کند. به گفته آلن باند، اسکایلان معادل هواپیمای قدیمی‌DC-3 در صنعت هوانوردی است، در آینده نه‌چندان دور شاهد معادل جامبوجت B-747 در صنعت فضانوردی خواهیم بود.   در ادامه، برخی تصاویر مربوط به پروژه اسکایلان ارائه می‌شود. یک مدل از قسمت پشتی موتور Sabre:   خنک کننده هوای ورودی موتور در محوطه تست Reaction Engines در کولهام:     موتور “وایپر” (Viper) مورد استفاده در تست خنک کننده:     مدلی از موتور Sabre با تشریح اجزای آن:   این شرکت همچنین قصد دارد با ایجاد تغییراتی در موتور Sabre، موتوری به‌نام Scimitar تولید کند که روی هواپیمای ابرصوتی قاره‌پیمای این شرکت، موسوم به LAPCAT نصب خواهد شد. این هواپیما با سرعتی 5 برابر سرعت صوت پرواز خواهد کرد، برد آن 18700 کیلومتر خواهد بود و این مسافت را طی 4.6 ساعت طی خواهد کرد. تصاویری از این طرح مفهومی‌را در دو شکل زیر می‌توانید ببینید:     این نوشته را با تصویری به‌پایان می‌رسانیم که امیدواریم در آینده نه‌چندان دور، مانند هواپیماهای مسافربری به واقعیتی روزمره تبدیل شود:     علي رسول زاده 30 مرداد, 1393 منبع: ترنجی

وقتی در مورد SLS حرف می‌زنیم همه چیز مقیاس عظیمی به خودش می‌گیرد!   از بزرگترین ماشین‌های جوشکاری... (برای اندازه اصلی روی تصاویر کلیک کنید)   http://spacedigest.net/en/230414_live/   http://www.nasa.gov/sls/multimedia/gallery/maf-vac-progess.html#.U_xsCWMasf0   تا بزرگترین تاسیسات اسمبلی و مونتاژ...     http://www.americaspace.com/?p=66195   تا یکی از Crawler های غولپیکر ناسا که تا پیش از این برای انتقال شاتل‌ها به سکوی پرتاب استفاده می‌شد و این روزها تغییرات و آزمایش‌هایی برای منطبق کردن آن با سیستم SLS در حال انجام است.       http://www.americaspace.com/?p=54229

  مهندسان و تکنیسین‌های مرکز کِنِدی ناسا در حال نصب سپر حرارتی پشتی فضاپیمای اوریون هستند. این سپر که مانند یک پوشش مخروطی شکل، فضاپیما را در بر می‌گیرد، از 970 کاشی مِشکی تشکیل شده است. کاشی‌هایی که ما را یاد سپر حرارتی شاتل‌ها می‌اندازند. فضاپیمای اوریون در هنگام بازگشت، با سرعت بیشتری نسبت به شاتل‌ها در داخل جو حرکت می‌کند (8.9 کیلومتر بر ثانیه در اولین پرواز آزمایشی در مقایسه با 7.6 کیلومتر بر ثانیه شاتل‌ها). هر چه فضاپیما در داخل جَو سریعتر حرکت کند حرارت بیشتری نیز تولید می‌شود. در شاتل‌ها داغترین کاشی‌ها به دمای 1260 درجه سانتی‌گراد می‌رسیدند، در حالی که کاشی‌های پشتی اوریون با وجود اینکه در منطقه خنک واقع شده‌اند دمای 1732 درجه سانتی‌گراد را تجربه خواهند کرد. حرارت، به خودی خود، تنها نگرانی نیست. سپر محافظ جانبی، از فضاپیما در مقابل میکروشهاب‌سنگ‌ها که به واسط اندازه کوچکشان قابل شناسایی نیستند اما قادر به ایجاد صدمات جدی به فضا پیما هستند، محافظت می‌کند. دمای بدنه فضاپیما معمولا از 148 درجه سانتی‌گراد فراتر نمی‌رود، اما اگر یک میکروشهاب‌سنگ‌ به سپر محافظ اصابت کند و کاشی را سوراخ کند، حرارت در هنگام بازگشت به جو می‌تواند از محل سوراخ وارد شده و به فضاپیما آسیب وارد کند. آسیب‌های اینچنینی پس از درس‌هایی که از حادثه شاتل کلمبیا گرفته شد در فضا و قبل از فرایند بازگشت، تعمیر می‌شوند. امروزه اطلاعات خوبی راجع به اینکه چه میزان آسیب نیاز به تعمیر دارد، جمع‌آوری شده است. اما شرایط محیطی حرارتی اوریون با شاتل‌ها متفاوت است. به همین دلیل مدل‌های مربوط به شاتل‌ها قابل اعمال نیست.   مهندسان مدل‌های جدید خود را در اولین آزمایش کپسول فضایی اوریون مورد سنجش قرار خواهند داد. بدین‌منظور آنها دو سوراخ در دو کاشی محافظ پشتی ایجاد کرده‌اند که نقش آسیب مربوط به برخورد میکروشهابسنگ‌ را ایفا می‌کند. هر دو حفره به پهنای 2.54 سانتی‌متر (یک اینچ)، یکی به عمق 3.556 سانتی‌متر و دیگری به عمق 2.54 سانتی‌متر هستند. خود این دو کاشی ضخامتی معادل 3.734 سانتی‌متر دارند.     آنها می خواهند بدانند که چه مقدار گاز داغ به انتهای آن حفره‌ها وارد می شود تا به این ترتیب با مقایسه اطلاعات جمع‌آوری شده با مقادیر پیش‌بینی شده توسط مدل‌ها، درستی مدل‌ها صحه گذاشته شود. درک بهتر از رفتار حرارتی سپر محافظ اوریون این امکان را فراهم می‌آورد که بدانند در آینده چه نوعی از آسیب، نباز به یک فرایند تعمیر در فضا دارد.   http://spacefellowship.com/news/art40498/engineers-and-technicians-install-protective-shell-on-nasa-s-orion-spacecraft.html   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10058/image14776416319_aab7c2b3f3_o.jpg][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10058/2014-29672C_MODULE2C_CREDIT_NASA.jpg][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10058/2014-2865.jpg][/url] NASA

دنياي اقتصاد/ 200 سال به عقب برگرديد، تصور کنيد در آن زمان زندگي مي‏کرديد و براي برقراري ارتباط با دوستان و آشنايان، بايد آنها را حضوري مي‏ديديد يا در آخرين مرحله نامه براي آنان مي‌فرستاديد. به سال 1844 بياييد در اين زمان تازه تلفن ابداع شده بود و عده بسيار کمي از آن استفاده مي‏کردند تا دهه 1930 که تقريبا تلفن تجاري شد و استفاده از آن کم‌کم رو به همگاني شدن رفت و مردم ديگر مي‏توانستند به‌راحتي درون خانه‏هايشان بدون نامه‏نگاري و حضور فيزيکي با شخص مورد نظر خود تلفني صحبت کنند. به سال 1973 بياييد در اين زمان اولين تلفن همراه در شرکت موتورولا رونمايي شد که دو کيلوگرم وزن داشت و در سال 1983 اولين تلفن همراه به‌صورت تجاري عرضه شد. از سال 1990 تا سال 2014 مشترکان تلفن همراه از 4/12 ميليون به رقم هفت ميليارد اشتراک رسيدند که اين رقم معادل 5/95 درصد از جمعيت فعلي جهان است. اولين نسل شبکه تلفن همراه يا 1G در سال 1980 شروع به کار کرد، اين شبکه نقش ارتباط صوتي آنالوگ را داشت، اما به دليل مشکلاتي که داشت طي 10 سال بعد جاي خود را به نسل دوم شبکه تلفن‌هاي همراه يا 2G داد.   اولين شبکه 2G در فنلاند در سال 1991 راه‏اندازي شد. 2G سه مزيت اصلي نسبت به نسل قبلي داشت: ۱- در اين شبکه مکالمات تلفني به صورت ديجيتالي رمزنگاري شده بودند. سيستم‏هاي 2G در طيف کاري خود بسيار کارآمدتر بودند و اجازه ضريب نفوذ بيشتري را مي‌دادند. ۲- 2G خدمات داده را براي تلفن‏هاي همراه معرفي کرد که با پيام متني يا همان اس ام اس شروع شد. تکنولوژي 2G شبکه‏هاي تلفن همراه را قادر ساخت تا بتوانند به مشترکان خود خدمات پيام متني، پيام تصويري و پيام چندرسانه‏اي يا همان ام‏ام‏اس را بدهند. تمام پيام‏ها در شبکه 2G به صورت ديجيتالي رمزنگاري مي‏شدند به اين صورت که داده تنها به دست گيرنده مورد نظر مي‏رسيد. ۳- شبکه‏هاي 2G به طور کلي براي خدمات صوتي و انتقال داده کند طراحي شده بودند و از نظر عموم به‌عنوان 2/5G و 2/75G شناخته مي‌شدند به اين دليل که بسيار کندتر از خدمات 3G بودند. 2/5G با معرفي خدمات GPRS اولين قدم در راه تکامل به سوي 3G بود. سرعت انتقال داده در اين سرويس حدود 56 تا 114 کيلوبيت بر ثانيه بود. خدمات نامه صوتي نيز جزو خدمات ارزش افزوده ديگري بود که روي بستر نسل دوم ارائه شد. قدم بعدي پياده‏سازي نسل 2/75G بود، زيرا نياز به سرعت انتقال داده بيشتر احساس مي‏شد، اين کار با استفاده از روش‏هاي رمزگذاري پيشرفته‏تر انجام شد. سرعت انتقال داده در اين نسل حدود 237 کيلوبيت بر ثانيه بود. اپراتورهاي مختلفي همانند AT&T اعلام کرده‏اند که شبکه‏هاي 2G خود را تا سال 2016 به‌طور کامل غيرفعال مي‏کنند تا بتوانند از باندهاي راديويي آزادشده آنها در مصارف ديگري استفاده کنند.   معمولا در هر 10 سال نسل جديد شبکه تلفن همراه ظهور مي کند، در سال 2001 در ژاپن اولين شبکه نسل سوم يا همان 3G راه‌اندازي شد. 3G تکنولوژي بود که تقريبا سرعت به‌کارگيري آن در دنيا کُند بود زيرا شبکه‏هاي 3G داراي فرکانس راديويي يکسان با فرکانس راديويي نسل 2G نبود و اپراتورها مجبور به ساخت دوباره شبکه‏هاي خود و گرفتن مجوز براي فرکانس‏هاي جديد براي دستيابي به سرعت بالاتر بودند. ديگر تاخيرها ناشي از هزينه‏هاي ارتقاي سخت‏افزارها بود. با توجه به اين مشکلات و هزينه‏ها بعضي از اپراتورها قادر به انتقال به 3G نبودند و بعضي هم با تاخير اين کار را انجام دادند. در سال 2003 اين تکنولوژي به صورت گسترده در دنيا به کار گرفته شد. سرعت انتقال داده در اين شبکه حداقل 200 کيلوبيت بر ثانيه است. بعد از ارائه نسل سوم، 3/5G و 3/75G هم معرفي شدند. بيشترين سرعت دانلود در نسخه‏هاي جديد حدود 337 مگابيت بر ثانيه و براي آپلود حدود 34 مگابيت بر ثانيه است. از کاربردهاي 3G که در نسل‏هاي قبل وجود نداشته است و در اين نسل به وجود آمده‌اند مي‏توان به موارد زير اشاره کرد: سيستم موقعيت‏ياب جهاني يا همان GPS که مي‏توان با استفاده از اينترنت همراه از نقشه‏هاي آنلاين استفاده کرد و موقعيت خود را به‌صورت دقيق مشاهده کرد.   خدمات مبتني بر سرويس: خدمات برنامه‏هاي کامپيوتري که با استفاده از موقعيت مکاني عمل مي‏کند و به شما اطلاعات مي‏دهد. اين خدمات در شبکه‌هاي اجتماعي و به طور کلي در موضوعاتي مانند بهداشت و سلامت، سرگرمي، کار و زندگي شخصي کاربرد دارد. به‌طور مثال به شما مي‌گويد نزديک‌ترين خودپرداز به شما در کجا قرار دارد. تلويزيون همراه: تلويزيون همراه يا تلويزيون موبايل در واقع تلويزيوني است که روي يک دستگاه کوچک دستي يا تلفن همراه تماشا مي‌شود که مي‌تواند شامل سرويس‌هاي تلويزيوني باشد که از طريق شبکه‏هاي تلفن همراه يا از طريق کانال‌هاي تلويزيوني که مناطق مختلف را پوشش مي‏دهد دريافت مي‏شود. امکانات افزوده‏شده روي اين دستگاه‏ها عبارتند از: دانلود برنامه‏هاي تلويزيون و پادکست‏ها از اينترنت و توانايي ذخيره‏سازي برنامه‌ها براي بازبيني مجدد. نسل چهارم يا 4G جايگزين نسل سوم شبکه‏هاي تلفن همراه است. نسل چهارم علاوه بر خدمات معمول نسل سوم مانند صدا و ديگر خدمات ذکر شده، اتصال به اينترنت بسيار پرسرعت‏تري را براي مودم‏هاي بي سيم يواس‏بي تا تلفن‏هاي همراه هوشمند و ديگر دستگاه‏هاي همراه فراهم مي‏کند. اتحاديه بين‏المللي مخابرات، مرجع تعيين نسل‏هاي شبکه تلفن همراه است، البته اين سازمان به تدوين استاندارد يا توسعه فناوري‏ها نمي‏پردازد، بلکه اين سازمان رهنمودهايي ارائه مي‌کند که فناوري‏هاي آينده چه ويژگي‏هايي داشته باشند. حداقل‏هاي لازم براي اطلاق نسل چهارم عبارتند از: - شبکه نسل چهارم بايد کاملا مبتني بر پروتکل اينترنت (آي‌پي) باشد. - کاربر بايد هنگام تحرک بالا (در ماشين و قطارهاي تندرو) حداقل به اينترنتي با سرعت ۱۰۰ مگابيت بر ثانيه دسترسي داشته باشد و هنگام تحرک پايين (هنگام پياده‌روي و در منزل) به‌سرعتي معادل يک گيگابيت بر ثانيه دسترسي داشته باشد. - کاربردهاي قابل تصور نسل چهارم شامل دسترسي به وب همراه، تلفن مبتني بر آيپي، خدمات بازي، تلويزيون همراه باکيفيت بالا، ويدئو کنفرانس، تلويزيون سه‏بعدي و رايانش ابري است.   1393.06.03 http://www.khorasannews.com/OnlineNews.aspx?category=All&newsid=975409     در آینده نزدیک کاربران شبکه‌های نسل چهارم تلفن همراه می‌توانند برنامه‌های شبکه‌های تلویزیونی کابلی را با کیفیت بالا بر روی گوشی‌های هوشمند یا تبلت مشاهده نمایند. به گزارش روابط عمومی پایگاه خبری فن آوری اطلاعات ایران از فارس نیوز؛ یکی از اپراتورهای تلفن همراه آمریکا موسوم به وریزون اعلام کرده به زودی سرویسی موسوم به FiOS pay-TV را بر روی شبکه نسل چهارم تلفن همراه خود راه اندازی می‌کند تا مشترکان شبکه های تلویزیونی کابلی بدون نیاز به هرگونه ابزار اضافی بتوانند برنامه‌های تلویزیونی مورد علاقه خود را مشاهده کنند. هنوز جزییات فنی بیشتری در این زمینه منتشر نشده؛ اما به طور قطع ارائه چنین خدماتی می تواند جایگاه وریزون را در مقایسه با دیگر اپراتورهای تلفن همراه در بازار مخابراتی ایالات متحده آمریکا تقویت کند. شبکه‌های نسل چهارم به طور کلی به اندازه کافی قدرتمند هستند تا داده‌های ویدیویی را با کیفیت بالا منتقل نمایند؛ اما به نظر می رسد خدماتی که قرار است از سوی وریزون ارائه شوند با کیفیت بهتری در دسترس علاقمندان قرار می‌گیرد. به نظر می‌رسد درگیری هفته‌های اخیر وریزون با شرکت ارائه دهنده سرویس محتوای نتفلیکس هم در راه‌اندازی خدمات یاد شده تاثیرگذار بوده است. نتفلیکس وریزون را متهم به ارائه خدمات اینترنتی با کیفیت پایین کرده بود که این امر موجب نارضایتی مشترکان فیلم ها و برنامه های تلویزیونی این شرکت شده بود. اما با راه اندازی سرویس یاد شده از سوی وریزون دیگر نمی‌توان چنین ادعاهایی را در مورد کیفیت سرویس‌های این اپراتور مطرح کرد.  ۲۶ مرداد, ۱۳۹۳ http://www.iritn.com/6-%D8%B1%D9%88%D9%8A%D8%AF%D8%A7%D8%AF-%D9%87%D8%A7/%D8%AF%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D9%81%D8%AA-%D8%A8%D8%B1%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%AA%D9%84%D9%88%DB%8C%D8%B2%DB%8C%D9%88%D9%86-%DA%A9%D8%A7%D8%A8%D9%84%DB%8C-%D8%A8%D8%A7-%D9%86  

Gaofen-2   اگر به خاطر داشته باشید Gaofen-1 در آوریل 2013 میلادی به عنوان اولین اِلمان مداری و آغازی بر پرواز ماهواره‌های برنامه سیستم رصد زمینی با رزولوشن بالای چین - CHEOS - به فضا پرتاب شد. (برنامه‌ای که در نظر دارد 7 ماهواره با سنسورهای اپتیکی، فروسرخ، راداری، محموله مایکرویو و سنسورهای خاص را تا 2020 میلادی در مدار داشته باشد) اینک Gaofen-2 به عنوان اولین ماهواره در کلاس رزلوشن زیر متر چین با حداکثر رزولوشن 0.8 متر پانکروماتیک و 3.2 متر مالتی اسپکترال به منظومه CHEOS می‌پیوندد. این ماموریت پرتاب، یک محموله جانبی هم دارد. میکروماهواره 20 سانتی‌متری، 7 کیلوگرمی BRITE-PL2 پروژه مشترکی بین آکادمی علوم هلند و دانشگاه تورنتو کانادا است. این ماهواره در واقع یک ابزار مشاهدات فوتومتریک نجومی است که به مشاهده تغییرات نور درخشان‌ترین ستارگان آسمان با دقتی 10 برابر مشاهدات زمینی‌ می‌پردازد. یک ماهواره مشابه سال گذشته میلادی توسط راکت روسی دنپر به مدار بُرده شده بود. BRITE-PL2   و البته این اولین پرواز راکت لانگ‌مارچ 4بی (CZ-4B) از 9-اُم دسامبر سال گذشته میلادی است، زمانی که این راکت چینی به دلیل وجود اشیای خارجی در خطوط لوله شریانی موتور طبقه سوم دچار اشکال شد و نتوانست ماهواره رصد زمینی 1980 کیلوگرمی CBERS-3 متعلق به برزیل را به مدار زمین منتقل کند. اما اینبار با پرتاب از پَد شماره9 مرکز پرتاب ماهواره تایونان در شمال چین در راس 03:15 به وقت گرینویچ 19 اوت 2014 میلادی (07:45 به وقت تهران 28 مرداد 1393 هجری‌شمسی)، و پس از پروازی 15 دقیقه‌ای، ماهواره‌ها در مدار قطبی 600 کیلومتری رها شدند.         http://space.skyrocket.de/doc_sdat/brite-pl.htm http://space.skyrocket.de/doc_sdat/gf-2.htm http://www.spaceflight101.com/long-march-4b---gaofen-2-launch.html

علت این است که هر کدام مزایا و معایب خاص خودشان را دارند.   پیشنهاد می‌کنم این فایل متحرک جالب را مشاهده کنید: http://danielmarin.naukas.com/files/2014/08/satellite-launch-digital-globe-space.gif   این خلاقیت جالب، حاصل در کنار هم قرار دادن مجموعه تصاویری است که ماهواره با رزولوشن زیر متر (50 سانتی‌متر) WorldView-1 کمپانی دیجیتال گلوب از صحنه پرتاب ماهواره جدید WorldView-3 همان کمپانی که حدود 2 هفته پیش توسط راکت اطلس-5 به فضا پرتاب شد، تهیه کرده است. مسلما تنظیم ماهواره برای چنین کاری خود موضوع ساده‌ای نبوده است! حال گمان می‌کنم اگر قیاسی ذهنی با تصاویر هوایی که می‌شد از چنین صحنه‌ای برداشت کرد انجام دهید، فضای موضوع بیشتر برایتان روشن شود.   در لینک زیر مقایسه‌ای بین خصوصیات تصویربرداری هوایی و ماهواره‌ای انجام شده که توصیه می‌کنم بررسی بفرمایید: http://eomag.eu/articles/1148/how-does-satellite-imagery-compare-with-aerial-photography

  اینکه مخاطب  چی فرض میشه همیشه برای بنده جالب هست! در ایران هدف قرار گرفته و هواپیمای رادارگریزی بوده که از دریای سرخ از روی ناوهواپیمابر آمریکا بلند شده... ^_^ ایشالا داستان همینه... :winking:

مدار مورد انتظار (آبی رنگ) در مقایسه با مدار کنونی (سبز رنگ) http://danielmarin.naukas.com/2014/08/24/lanzamiento-parcialmente-fallido-de-los-primeros-satelites-galileo-de-serie-vs09/

به نقل از spaceflight101 ماهواره‌ها به هشت تراستر هیدرازینی 1 نیوتونی و یک تانک حاوی 73 کیلوگرم هیدرازین مجهز هستند (سیستم پیشرانش برای مقاصد حین ماموریت که در متن اصلی تاپیک اشاره شده است). اما این میزان سوخت برای حصول ماهواره‌ها به مدار عملیاتی‌شان کافی نیست و حتی به سوخت بیشتری برای اصلاح زاویه میل مدار نیاز است. محاسبات سرانگشتی نشان می‌دهد ماهواره ها برای حصول مدار درست و پیوستن به منظومه در یک زمان معقول، به چهار تا پنج برابر میزان سوخت فعلیشان نیاز دارند. شاید بتوان آنها را در امتداد فعالیت‌های آزمایشی گالیله به کار گرفت، اما قادر نخواهند بود به منظومه عملیاتی موقعیت‌سنجی ییوسته گالیله بپیوندند. (البته همانطور که عرض شد این کماکان یک تحلیل رسمی نیست)   اروپا با پرتابگر اصلی خود (یعنی آریان-5) اینقدر اشتباه پرتاب نداشته است. آریان-5 از سال 2003 به اینطرف 60 پرتاب داشته که همگی کاملا موفق بوده‌اند. (پرتابگر جدیدشان یعنی وگا هم 3 پرتاب بیشتر نداشته که همگی موفق بوده) در حالی که انواع‌-سایوز مجهز به طبقه فوقانی فریگت در زمان مشابه، 40 پرتاب داشته‌اند، از این میان 2 شکست کامل و 2 شکست جزئی ثبت شده است. که دو مورد آن آنومالی در تزریق ماهواره‌ها توسط فریگت بوده است. http://space.skyrocket.de/doc_lau/ariane-5.htm http://space.skyrocket.de/doc_lau/molniya.htm   در مورد پرتاب حاضر، آنچه مشخص است زمان‌های سوزش منطبق با پیش‌بینی‌ها بوده و از طرفی سیستم نظارت فضایی ایالات متحده تایید می‌کند که سه شیئی نزدیک به هم را در مدار مورد نظر شناسایی می‌کند، این بدان معناست که فریگت دو سوزش مربوط به مانور دورسازی خود از ماهواره‌ها را پس از جدایی ماهواره‌ها انجام نداده است، و این ممکن است به دلیل تغییر وضعیت توسط کامپیوتر طبقه فوقانی به وضعیت غیرفعال باشد و خود می‌تواند نشان دهنده این باشد که اشکالی وجود داشته است. این موارد به نوبه خود این حدس را ایجاد می‌کند که احتمالا اشکال در کنترل وضعیت فریگت بوده است و این احتمال را پدید می‌آورد که تغذیه دیتای غلط از طرف سنسورهای کنترل وضعیت و یا برنامه‌نویسی اشتباه (که مسبوق سابقه هم هست) دلیل واقعه بوده باشد. باز هم تاکید می‌شود اینها حدس و گمان است و علت واقعی با اعلام نتیجه توسط تیم‌های تحقیق مشخص خواهد شد. http://www.spaceflight101.com/soyuz-vs09-launch-updates.html http://www.spaceflight101.com/soyuz-vs09-launch-updates.html   طبقه فوقانی فریگت   طبقه فوقانی فریگت   تنها در سال‌های دور (1981 و 1997 میلادی) دو ماهواره GPS آمریکا در فرایند پرتاب از دست رفت. http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_GPS_satellites

هرچند بررسی‌ها در مورد عملکرد سایوز و به ویژه طبقه فوقانی روسی فریگت در حال انجام است و نتیجه در طی روزهای آتی اعلام می‌شود، اما صحبت‌هایی (از نوع فرومی) شنیده می‌شود که شاید حتی این ماموریت پرتاب در بدترین حالت شکست خورده باشد و ماهواره‌ها بِلا استفاده باشند! و به نظر می‌رسد در بهترین حالت می‌توان تصور کرد ماهواره‌ها سوخت کافی برای اصلاح مدار خود داشته باشند و در نتیجه فقط مقداری از عمرشان کاسته شود! در هر صورت باید منتظر ماند و دید که داستان چگونه خواهد شد...

مالدینی جان علم خرج داره و ارزان بدست نمیاد!   اسپهبد گرامی، ذکر این نکته لازمه که آن موضوع اشاره به جاذبه خود دنباله‌دار دارد، و میزان جاذبه هم مستقیما با میزان جرم دنباله‌دار رابطه دارد. اما نکته دیگر آنکه این اجرام آسمانی، مخلوطی از یخ و مواد سنگی هستند، بنابراین با نزدیک شدن به خورشید و تغییر دما ناشی از دریافت انرژی بیشتر، دچار تحول می‌شوند که شاید این موضوع تاثیراتی بر چگالی هم داشته باشد.

جرم دنباله‌دار: 10000000000000 کیلوگرم (10 ضربدر 10 به قوه 12 کیلوگرم) حجم دنباله‌دار با فرض اینکه کره‌ای به شعاع 2 کیلومتر در نظر بگیریم - که البته در واقع کروی نیست - می‌شود: (4 تقسیم بر 3) در 3.14 در 2000 در 2000 در 2000، متر مکعب (حجم کره) حال با تقسیم این دو، به مقدار 298 کیلوگرم بر متر مکعب می‌رسیم که نزدیک به چگالی گفته شده است. بنابراین به نظر می‌رسد مقدار جرم و چگالی منطبق هستند. و همچنین به نظر می‌رسه کسانی که چگالی اعلام کردند هم از همین تکنیک استفاده کرده باشند! زیرا این دو مقدار به دلیل فرضی که گرفتیم، منطقا نباید اینقدر نزدیک باشند! بنابراین مقدار دقیق ممکن است کمی متفاوت باشد.   اما اسپهبد گرامی، آن مقداری که برای حجم محاسبه نمودی را اگر به قطر کره تبدیل کنیم حدود 8.6 کیلومتر می‌دهد!  بنابراین فکر کنم اشتباه محاسبه نموده باشی.

موتورهای راکت سایوز2-1بی مجهز به طبقه فوقانی فریگت راس ساعت 12:27 به وقت گرینویچ 22 اوت 2014 میلادی (16:57 به وقت تهران 31 مرداد 1393 هجری شمسی) از کورو واقع در شمال آمریکای جنوبی آتش گشودند، پس از طی مراحل مختلف، جدایی بوسترها، گشوده شدن فیرینگ، جدایش و آتش طبق فوقانی فریگت به مدت 13 دقیقه، خاموشی به مدت سه ساعت و 16 دقیقه، سپس دومین آتش فریگت به مدت 5 دقیقه و در نهایت جدایش ماهواره‌ها در 3 ساعت و 48 دقیقه از لحظه صفر پرتاب رخ داد.   اَما:   مدار نهایی جدایش ماهواره‌ها باید 23522 کیلومتر دایروی با زاویه میل 55.04 درجه می‌‌بود. در حالی که بررسی ها نشان می‌دهد ماهواره‌ها در مدار حدود 13700 در 25900 کیلومتر و بازاویه میل 49.69 درجه قرار گرفته‌اند! در پی بروز این مشکل، تیم صنایع و آژانس‌های دست‌اندرکار این پرتاب در حال بررسی عواقب احتمالی این آنومالی در این ماموریت فضایی هستند.   http://www.spaceflight101.com/soyuz-vs09-launch-updates.html http://www.orbiter-forum.com/showthread.php?t=34481           ویدئو پرتاب   دانلود (حجم: 45.39 مگابایت) http://trainbit.com/files/4051011884/Soyuzorbits_firsttwo_GalileoFOC_1001.mp4   اسکرین‌شات   هه! توی ویدئوشون سرعت رو اشتباه زدن :tongue: فک کن! سایوز به سرعت 120 کیلومتر بر ثانیه بره!!! :silly: :hypnotized:

گزارش‌ها حاکیست در هفته گذشته یک فروند هواپیمای باری An-124 حامل دو موتور روسی RD-180 ارسالی از مسکو در فرودگاه هاستونویل آلاباما به زمین نشست. کمپانی ULA تعداد 15 موتور در انبارهای خود ذخیره دارد و انتقال 27 موتور تا سال 2017 در برنامه است. اطلاعات بیشتر: http://www.spaceflightnow.com/news/n1408/20rd180delivery/#.U_hVTWMasf0

با تحلیل‌هایی که روی گرانش این دنباله‌دار اُردک-شکل 4 کیلومتری انجام شده، جِرم آن حدود 10 میلیارد تُن محاسبه شده است. ممکن است این عدد بزرگ به نظر برسد اما محاسبه چگالی نشان می دهد که چگالی آن چیزی در حدود 300 کیلوگرم بر متر مکعب است. اگر می‌توانستیم آن را داخل اقیانوس قرار بدهیم، بر روی سطح آب شناور می‌ماند. http://www.bbc.co.uk/news/science-environment-28881015 تعدادی تصویر جدید:  

  اینبار آزمایش وسیله F9RDev1 سرنوشتی متفاوت داشت. در این پرواز که دیروز جمعه (22 اوت 2014) در مک‌گرگور تکزاس و به عنوان بخشی از آزمایشات ارتفاع پایین و سرعت پایین، انجام شد، در نهایت با یک گلوله آتشین در هوا به پایان رسید! به گفته اسپیس‌اکس این آزمایش طوری طراحی شده بود که وسیله را در حداکثر حدود خودش قرار بدهد (ظاهرا زیادی خوب طراحی شده بود! اینقدر به راکت فشار آوردن که ترکید! big_grin) در حالی که این وسیله آزمایشی سه موتوره در حال اوجگیری بود، یک آنومالی در پرواز رخ داد و سیستم خودکار انهدام راکت پس از خاموشی موتورها، راکت را برای دلایل ایمنی، منهدم نمود. به گفته ایلان ماسک به کسی آسیبی وارد نشد و البته وی در توئیت خود اضافه کرد: Rockets are tricky... (که حرف درستی هم هست :devil:)   بعید است این اتفاق تاثیر زیادی در برنامه‌های اسپیس‌اکس داشته باشد. این جزو آخرین آزمایشات در تگزاس بود و آزمایشات ارتفاع بالا در آینده نزدیک با وسیله F9RDev2 در اسپیس‌پورت نیومکزیکو در برنامه قرار دارد. پروازهای مداری هم تاکنون طبق روال پیش می‌رود (اسپیس‌اکس پرتاب ماهواره آسیاست-6 را برای چند روز آینده در برنامه دارد که آزمایش ایستای راکت فالکون-9 با موفقیت انجام شده). آنها اعلام کرده‌اند که پس از بررسی کامل داده‌های پرواز، اطلاعات بیشتری در مورد این پرواز منتشر خواهند کرد.   http://www.spaceflight101.com/spacex---f9r-development-updates.html http://www.spaceflightnow.com/news/n1408/22falcon9r/#.U_ghKmMasf1   یک ویدئو   دانلود (حجم: 1.75 مگابایت) http://trainbit.com/files/0551011884/F9RDev1_FlightTermination_Explosion_1001.mp4   اسکرین‌شات