برای نخستین بار: مشاهده روند رشد "سه سیاره نوزاد" پیرامون یک ستاره دوردست   * اخترشناسان برای نخستین بار سیاره های نوزاد و در حال رشدی را پیرامون یک ستاره ی دوردست دیده اند. مشاهده ی روند رشد و تبدیل شدن آن ها به مشتری هایی خوش بنیه، شناخت بهتری از فرآیند پیدایش سامانه های سیاره ای به ما می دهد.   ما تاکنون حدود ۲۰۰۰ سیاره ی فراخورشیدی یافته ایم، ولی فرایند سیاره زایی یا پیدایش سیاره ها تنها به طور نامستقیم و با بررسی شکاف هایی در قرص های بزرگ گاز و غبار پیرامون ستاره ها دیده شده. اکنون استفانی سالوم از دانشگاه آریزونا، توسان به همراه همکارانش نشانه های مستقیمی از سه پیش-سیاره ی جوان را دیده که دارند رشد کرده و بر جرم خود می افزایند.   گردآوری غبار این دانشمندان با کمک سامانه ی اپتیک سازگار ماژلان در آتاکامای شیلی و تلسکوپ دوچشمی بزرگ (ال‌بی‌تی) آریزونا، ستاره ای به نام LkCa 15 در فاصله ی ۴۵۰ سال نوری زمین و در ابر مولکولی گاو را بررسی کردند. این ستاره ی خورشیدسان تنها ۲ میلیون سال از زندگیش می گذرد که در استاندارد کیهانی، به اندازه ی یک چشم بر هم زدن است.   نماهایی که با بهره از سامانه ی اپتیک سازگار تلسکوپ ماژلان گرفته شده اند (همان بخش های رنگی تصویر)، چند چشمه ی نور را در ناحیه ی جاروب شده ی قرص گاز و غبار پیرامون ستاره ی LkCa 15 نشان می دهند (بخش سیاه و سفید تصویر) قرصی بزرگ و چنبره-مانند از گاز و غبار این ستاره را در بر گرفته و چنان چه رصدهای سال های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۲ نشان داده بود، سه سیاره ی نوزاد در حال شکل گیری در شکاف مرکزی این قرصند. این گونه قرص ها پیرامون همه ی ستاره های نوزاد وجود دارند و مواد خام برای ساخته شدن سیاره ها پیرامون آن ها را فراهم می کنند. همین سیاره ها در ادامه ی ساخته شدن، مواد قرص را به سوی خود می کشند و شکاف هایی بزرگ در آن ها پدید می آورند.   اکنون سالوم و همکارانش با دنبال کردن مدار این سیاره ها در مدت ۵ سال، وجود آن ها را تایید کردند و دریافتند که هر سه تای آن ها جرمی نزدیک به جرم سیاره ی مشتری دارند. همچنین این دانشمندان سیگنال هایی را دریافت کردند که تنها می تواند از سیاره ای که دارد فعالانه رشد می کند بیاید. آنان شناسه های پرتوهایی که از این سیاره ها گسیلیده می شود را در دو طول موج فروسرخ و یک طول موج ویژه ی نور دیدنی (مریی) بررسی کردند. این طول موج ویژه که به نام طیف هیدروژن-آلفا (H-alpha) شناخته می شود، از گاز برافروخته ی هیدروژن می تابد و در این گونه موارد، نشانگر مواد فراداغی است که به سوی سیاره های نوزاد کشیده می شوند.    درونی ترین سیاره به نام LkCa 15 b که حدود ۱۶ یکای اخترشناسی (AU) از ستاره فاصله داشت، در همه ی طول موج ها خود را نشان داد، و سیگنال هیدروژن آلفا نشانگر این بود که گازهایی به داغیِ حدود ۱۰ هزار درجه ی سانتیگراد دارد به سوی سیاره فروکشیده شده و بر جرم آن می افزایند. سیاره ی c تنها در طیف فروسرخ دیده می شد که نشان می داد در حال مکیدن گاز کمتری است، و سیاره ی سوم (d) هم پرتوی کم سویی در یکی از طول موج های فروسرخ می گسیلید و از همین رو هیچ نتیجه ی استواری نمی شد درباره اش گرفت. با این حال، حتی دیدن یک نمونه از سیاره های برافزاینده (در حال رشد) می تواند چیزهای بسیاری را ثابت کند. سالوم می گوید: «اکنون سامانه ای را یافته ایم که می توانیم برای بررسی جزییات فرآیند سیاره زایی، تا ژرفای دل آن را هم مشاهده کنیم. یک پرسش هیجان انگیز اینست که آیا برافزایش جرم روی سیاره ها روندی پیوسته است یا تغییرپذیر. این چیزیست که رصدها و مشاهدات آینده برای یافتن پاسخش به ما کمک خواهد کرد.»   برداشت هنری (نقاشی) از سیاره هایی که دارند در یک قرص پیراستاره ای، مانند همان چیزی که ستاره ی LkCa 15 را در بر گرفته، رشد می کنند. سیاره ها در شکاف این قرص، گاز و غبار را به سوی خود کشیده و بر جرم خود می افزایند. اندازه ی بزرگ تر ژائوهوان ژو از دانشگاه پرینستون در گفتگو با نشریه ی نیچر گفت: «یافته ی این پژوهشگران محدودیت های سختی را بر نظریه های سیاره زایی اعمال می کند.» وی که در این پژوهش شرکت نداشت در ادامه افزود: «برای نمونه، اکنون این نظریه ها دیگر ناچارند توضیح دهند که چگونه یک سیاره ی بزرگ می تواند در مدت ۲ میلیون سال در فاصله ی ۱۶-۱۵ یکای اخترشناسی از ستاره اش ساخته شود، و با این حال باز هم به رشد خود ادامه دهد.» به نوشته ی ژو، روش کار سالوم و همکارانش می تواند به یافتن سیاره های نوپای بسیاری بیانجامد و به اخترشناسان امکان دهد آگاهی های بیشتری درباره ی پراکندگی دنیاهای جوان پیدا کنند: «چنین شناختی از جمعیت های سیاره ای جوان راهگشای حل مساله ی چند دهه ایِ سیاره‌زایی خواهد بود، و نشان خواهد داد که سامانه های سیاره ای جوان چگونه می توانند میلیاردها سال پس از پیدایش، به سامانه های پیرتری مانند خانواده ی خورشیدی ما تبدیل شوند.»   جزییات این پژوهش در شماره ی ۱۹ نوامبر نشریه ی نیچر منتشر شده است. منبع: newscientist و Space.com برگردان: یک ستاره در هفت آسمان http://1star-7skies.blogspot.com/2015/11/blog-post_20.html

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=darkblue]آژانس فضایی آمریکا تقریباً دو ماه پس از آخرین ماموریت شاتل فضایی از جانشین این فضاپیما در واشنگتن رونمایی کرد و اولین پرتاب رسمی "سیستم پرتاب فضایی" (SLS) در سال 2025 انجام خواهد شد.[/color] به گزارش خبرگزاری مهر، مراسم رونمایی از جانشین شاتل که "سیستم پرتاب فضایی" (Space Launch System) نام دارد در یک کنفرانس خبری در واشنگتن و با حضور "چارلز بولدن" رئیس ناسا برگزار شد. این سیستم جدید حمل و نقل فضایی بیش از 25 میلیارد یورو هزینه خواهد داشت و در صورتیکه تمام برنامه های این پروژه طبق پیش بینی ها پیش رود اولین آزمایش بدون سرنشین آن در سال 2017 و اولین آزمایش با سرنشین این فضاپیما در سال 2021 انجام خواهد شد. اولین پرتاب رسمی "سیستم پرتاب فضایی" (SLS) در سال 2025 انجام خواهد شد که در این ماموریت، فضانوردان را به یک سیارک خواهد رساند. درحقیقت، ناسا قصد دارد با ساخت این فضاپیما مسافتهای دورتری از ایستگاه فضایی را بپیماید و حتی به مریخ برسد. به اعتقاد ناسا انسان در سال 2030 می تواند پرچم خود را بر روی سیاره سرخ بگذارد. "اسکات هوبارد"، مدیر پیشکوست ناسا که در سال 2003 در کمیسیون تفحص درباره انفجار شاتل کلمبیا شرکت داشت در خصوص جنبه های ویژه این فضاپیمای جدید به آسوشیتدپرس توضیح داد: "این فضاپیما که برپایه فناوری قابل اطمینان سوخت مایع است در واقع نوعی سفر به آینده را نشان می دهد." این فضاپیمای جدید از ابعاد و سیستم نیرومحرکه ای برخوردار است که یادآور موشکهای قدیمی "زحل" در برنامه های فضایی "آپولو" هستند. برای سفر در فضا، این فضاپیما از سوخت مایع استفاده می کند. این سوخت همانند سوخت موشک "زحل 5" که در سال 1969 انسان را به ماه برد و امروز موشکهای سایوز را تغذیه می کند ترکیبی از هیدروژن و اکسیژن است. این درحالی است که شاتلها برای پرتاب به دو موشک جانبی که از سوخت جامد تغذیه می کردند نیاز داشتند. انتخاب استفاده از موشکهای با سوخت مایع در این فضاپیمای جدید با احتیاط بالایی انجام شد. درحقیقت، سوخت جامد به محض اینکه روشن شود دیگر خاموش نمی شود (مسئله ای که موجب انفجار شاتل چلنجر شد)، درحالی که سوخت مایع می تواند خاموش شود. همچنین مسئله هزینه نیز در این انتخاب مطرح بود. تصمیم گیری برای بازگشت به این فناوری قدیمی به ناسا اجازه می دهد که هزینه های ساخت و توسعه فضاپیمای جدید خود را کاهش دهد. این فضاپیمای جدید، یک وسیله غول پیکر است که بر روی نوک آن، کپسول "اوریون" برای حمل 6 فضانورد قرار می گیرد. باوجود این، ابعاد غول آسای این فضاپیما نگرانی کارشناسانی چون "هوبارد" را برانگیخته است. به طوریکه این دانشمندان این سئوال را مطرح کرده اند که چند بار امکان ساخت این موشکها وجود دارد. لازم به یادآوری است که این فضاپیما از موتورهایی استفاده می کند که در تفاوت با بالابرنده های شاتل، برای هر ماموریت باید از اول سرهم سوار شوند. این موشکها باید بتوانند توان کافی برای حمل محموله ای به وزن 130 تن را داشته باشند و ناسا پیش بینی کرده است که هر سال برای نگهداری این فضاپیما باید سالانه 2 میلیارد یورو هزینه کند. اما در شرایطی که باراک اوباما تصمیم گرفته است تا سال 2013 بودجه ناسا را یک و نیم میلیارد یورو کاهش دهد این سئوال مطرح می شود که آژانس فضایی آمریکا این پول را باید از چه منابعی تامین کند؟ براساس گزارش وایرد نیوز، "چارلز بولدن" رئیس ناسا در مراسم رونمایی از این فضاپیما اظهار داشت: "امروز روز مهمی برای ما است. ما درحال نوشتن فصل جدیدی از اکتشافات فضایی آمریکا هستیم. رئیس جمهور اوباما از ما خواست که به بالا توجه کنیم و این دقیقاً همان کاری است که ما الان انجام می دهیم. من این افتخار را دارم که با شاتل پرواز کردم و اکنون اینجا هستم که بگویم اکتشاف کنندگان فردا سرانجام می توانند رویای قدم گذاشتن بر روی مریخ را به واقعیت تبدیل کنند." [color=olive]۱۳۹۰/۰۶/۲۵[/color] منبع: خبرگزاري مهر [url="http://www.mehrnews.com/fa/newsdetail.aspx?NewsID=1409027"]http://www.mehrnews....?NewsID=1409027[/url] --------- [b][color=darkred]عكس[/color][/b] [url="http://www.b14643.de/Spacerockets_2/United_States_1/Space_Launch_System/Gallery/SLS.htm"]http://www.b14643.de...Gallery/SLS.htm[/url] [url="http://www.nasa.gov/exploration/systems/sls/multimedia/gallery/sls_launchpad1.html"]http://www.nasa.gov/...launchpad1.html[/url] [url="http://www.nasa.gov/exploration/systems/sls/multimedia/gallery/sls_launching_2.html"]http://www.nasa.gov/...aunching_2.html[/url] [color=orange]منتقل شد به اخبار علمی 00Amin[/color][/font][/size]

پایگاه داده‌ها برای جدایش بوسترهای سیستم پرتاب فضایی   سیستم اِس.اِل.اِس ناسا اولین سیستمی خواهد بود که پس از دوران ساترن-5، فضانوردان را به فراتر از مدار زمین می‌بَرَد. قادر به حمل 10 درصد محموله بیشتر نسبت به ساترن-5 و یا به عبارتی سه برابر محموله شاتل‌های فضایی خواهد بود. پیکربندی اِس.اِل.اِس شامل هسته مرکزی و دو بوستر جانبی است. بوسترها پس از دو دقیقه از آغاز پرواز و با اتمام سوختشان از طبقه مرکزی جدا می‌شوند. تعدادِ 16 عدد موتور جدایش بوستر (BSMs) تراست لازم برای عقب راندن بوسترها را فراهم می‌کنند. نیروهای آئرودینامیکی که در طول پرواز ایجاد می‌شوند نقش مهمی در تعیین پرواز دورشونده بوسترها ایفا می‌کند بنابراین یک پایگاه داده دقیقِ آئرودینامیکِ جدایشِ بوسترها برای تعیین صحت طراحی سیستم نیاز است.این پایگاه داده به کمک شبیه‌سازی‌های دینامیک سیالات محاسباتی (CFD) و آزمون‌های تونل باد در مرکز تحقیقات لانگلی ناسا (LaRC) به انجام رسیده است.   این پروژه برای شبیه‌سازی سی.اِف.دی از حل‌کنندهِ جریانِ لزجِ Cart3D بهره برده است. این نرم‌افزار توسط مرکز تحقیقات ایمز ناسا (ARC) توسعه داده شده است. تِرم‌های دیگر پایگاه داده با استفاده از نتایج آزمون‌های تونل باد و حل کننده بسیار وفادار به اصلِ OVERFLOW CFD ساخته شدند. محاسبات سی.اف.دی، شبیه‌سازی تاثیرات آئرودینامیکی 22 آتش پلوم مختلف در طول جدایش، شامل 16 پلوم بی.اِس.اِم و چهار پلوم موتور اصلی طبقه مرکزی، و دو پلوم بوسترها را در بر می‌گیرد. داده‌های آئرودینامیک تابعی از هشت متغیر مستقل هستند که شامل سه متغیر انتقالی و دو متغیر گردشی برای تعیین موقعیت و جهت‌گیری بوستر نسبت به هسته، زاویه حملهِ جریان روان و زاویه مجاور-لغزشِ هسته، و تراست نسبی موتورهای جدایشِ بوستر می‌گردند. علاوه بر این‌ها، دسته جداگانه‌ای از محاسبات برای شبیه‌سازی تاثیر احتمالی از دست رفتن یکی از موتورهای طبقه اصلی به اجرا در آمد.   بیش از 22 هزار شبیه‌سازی Cart3D برای پوششِ کاملِ فضایِ توصیفِ پارامتریِ واقعهِ جدایش بوستر مورد استفاده واقع شد. علاوه‌ بر آن، 390 شبیه‌سازی OVERFLOW برای محیا کردن داده‌های با وفاداری بالاتر به اصل، به اجرا در آمد. مقایسه داده‌ها نشان داد که کد Cart3D با یک حاشیه قابل قبول قادر به پیشبینی دقیق آئرودینامیک بوستر و هسته است. پایگاه داده جدید توسط گروه هدایت، ناوبری و کنترل مرکز پروازهای فضایی مارشال ناسا (MSFC) برای شبیه‌سازیِ واقعهِ جدایشِ بوسترِ اِس.اِل.اِس مورد استفاده واقع خواهد شد تا بدین‌ترتیب اطمینان حاصل شود که جدایشِ موفقیت‌آمیز و بدونِ تماسِ مجدد در تمام شرایط پروازی ممکن است.   تمام شبیه‌سازی‌های سی.اف.دی بر روی ابررایانه Pleiades و به طور پیش‌فرض بر روی نودهای 24 هسته‌ای Xeon Haswell اینتل اجرا شدند. هر کدام از شبیه‌سازی‌های Cart3D حدودا 200 هسته-ساعت و اجراهایِ OVERFLOW به حداقل 20 هزار هسته-ساعت نیاز داشتند. در مجموع 12.7 میلیون هسته-ساعت برای اتمام محاسبات صرف شد. بیشتر این شبیه‌سازی‌ها در یک بازه دو ماهه انجام شدند که طی آن، پروژه از 400 نود اختصاصی (9600 هسته) و تقریبا 50 ترابایت ذخیره‌سازی دیسکی کوتاه مدت بهره برد.       http://www.nas.nasa.gov/SC15/demos/demo14.html#prettyPhoto

اولین فرود موفق بوستر راکتی نیوشپارد   برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   وسیله فضایی New Shepard کمپانی Blue Origin اولین آزمون توسعه‌ای خود را حدود هفت ماه پیش از سایت کمپانی واقع در تگزاس به انجام رسانده بود و اینک دومین آزمون به تاریخ روز گذشته، دستاورد بیشتری برای بلو به ارمغان آورد. بوستر نیوشپارد که برای حمل زیرمداری سرنشینان به مرز فضا به عنوان بخشی از پروازهای تجاری توسعه داده شده است، اینبار قابلیت فرود را به نمایش گذاشت. بلو اوریجین به عنوان یک کمپانی هوافضایی به توسعه فناوری موتور راکت، وسایل فضایی و پرتابگر‌ها و رقابت در زمینه توریسم فضایی تجاری، همچنین مشارکت در برنامه خدمه تجاری ناسا و نیز توسعه موتور اصلی راکت آینده ولکان کمپانی ULA شناخته می‌شود. مالک بلو اوریجین جف بزوس، (همچنین شناخته شده به عنوان بنیانگذار آمازون دات کام) است.   نیوشپارد به افتخار آلن شپارد، اولین فضانورد آمریکا در فضا، نام‌گذاری شده است. این سیستم درواقع یک وسیله با قابلیت صعود-عمودی، فرود-عمودی (VTVL) است که یک کپسول خدمه را به ارتفاع 100 کیلومتری حمل می‌کند، پس از آن، کپسول در یک مسیر قوس زیر-مداری به سمت زمین باز می‌گردد و راکت نیز با موتور روشن و به صورت عمودی فرود می‌آید تا دوباره برای پروازهای بعدی استفاده شود. یک نسخه با ابعاد کوچکتر در سال 2006 به پرواز درآمد و بلو اوریجین توسعه موتور راکتی کرایوژنیک BE-3 که با سوزاندن اکسیژن مایع و هیدروژن مایع، 50 هزار کیلوگرم-نیرو تولید می‌کند را آغاز کرد. یک وسیله ثانویه در سال 2011 به پرواز در‌آورده شد اما به دلیل ناپایداری و فعال شدن سیستم خودنابودگر، از دست رفت. آنها به موازات و به صورت بی سر و صدا کپسول خدمه را نیز توسعه دادند. این کپسول حجمی در حدود 15 متر مکعب دارد و برای ارسال انسان به مرز فضا صلاحیت کامل دریافت کرده است. سیستم کامل احتراز از پرتاب آن اولین آزمون‌ها را در سال 2012 به پایان رساند.   برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   موتور BE-3 آزمون‌های تایید صلاحیت را آوریل 2015 به پایان رساند و بلو اوریجین اعلام کرد که وسیله مقیاسِ کاملِ نیوشپارد آزمون‌های زیرمداری چندین ساله خود را تا پایان سال، آغاز خواهد کرد. FAA نیز با تکمیل تشریفاتِ اداریِ رگولهِ درخواستی، راه را برای آغاز برنامه آزمون باز کرد. نیوشپارد در 29 آوریل (9 اردیبهشت 1394) با آتش گشودن موتور BE-3 خود از سکوی پرتابِ واقع در غرب تگزاس به آسمان رفت. وسیله با عملکرد عادی سیستم پیشرانش و با گذشت حدود 2 دقیقه به سرعت حداکثر 3 ماخ دست پیدا کرد. اندکی پس از خاموشی موتور، کپسول خدمه جدا شد و فاز پرواز آزاد هواسو تا دستیابی به حداکثر ارتفاع 93.5 کیلومتر ادامه پیدا کرد. پس از گذر از ارتفاع اوج، فاز بازگشت کپسول خدمه آغاز شد. طی آن، ابتدا چترهای کمکی برای پایدارسازی کپسول گشوده شدند و سپس با باز شده چترهای اصلی، وسیله به آرامی کاهش ارتفاع داد و درنهایت با عملکرد موتورهای فرود نرم، به آرامی بر سطح زمین نشست. بوستر نیز در فازِ بازگشت باله‌های جلویی را گشود و برای آتش چند ثانیه‌ای موتور خود قبل از فرود آرام بر سطح آماده شد اما متاسفانه به دلیل از دست رفتن فشارِ هیدرولیک در مسیر بازگشت، موفق به مانور صحیح فرود نشد. بزوس بعدا اعلام کرد که توسعه یک سیستم هیدرولیک ارتقاءیافته در دست انجام است. همچنین اعلام کرد که ماژول پیشرانش شماره 2 و شماره 3 برای آغاز زودهنگام دوباره پروازها در دست اقدام هستند.   آزمون روز گذشته نیز در پروفایل مشابهی انجام شد، ارتفاع اوج 100.5 کیلومتر بود و حداکثر سرعت به 3.72 ماخ رسید. اما اینبار عملکرد بوستر در بازگشت، برخلاف دفعه قبل، بدون اشکال بود. موتور مجددا در ارتفاع 1500 متری روشن شد و بوستر با موفقیت و دقت مثال زدنی (1.4 متر خطا) و به صورت عمودی به زمین نشست. بزوس در گفتگو با سی.بی.اس اعلام کرد که آنها آزمون‌ها را به صورت روشمند در طی سال‌های آتی ادامه خواهند داد و قیمت بلیط‌ها نیز در طول یک سال پیش رو معلوم می‌شود. آنها همزمان درحال طراحی همنیای نیوشپارد نیز هستند، برادر خیلی بزرگ آن که یک وسیله پرتاب مداری با اندازه چندین برابر و نیروگرفته از موتور گاز طبیعی سوز BE-4 با تراست 2450 کیلونیوتن خواهد بود.   نیوشپارد و کپسول خدمه‌اش در زمان عملیاتی‌شدن، تعداد سه یا بیشتر سرنشین را به ارتفاع بیش از 100 کیلومتر می‌برند. بدین‌ترتیب، بی‌وزنی برای چهار یا پنج دقیقه قابل تجربه خواهد بود. سپس مسافران پس از حدود 10 دقیقه از آغاز پرتاب، بر زمین فرود می‌آیند. کمپانی همچنین امیدوار است که وسیله آنها نقشی در پرتاب محموله‌های علمی ایفا کند. بلو اوریجین امید دارد با آغاز کسب و کارش به نرخ پرواز یک در هفته برسد و بدین‌ترتیب با کمپانی رقیب Virgin Galactic  به رقابت بپردازد.   https://www.blueorigin.com/news/news/blue-origin-makes-historic-rocket-landing http://spacenews.com/blue-origin-successfully-flies-new-shepard-suborbital-vehicle/ http://www.spaceflight101.net/blue-origins-new-shepard-completes-first-development-flight-to-edge-of-space.html   ویدئو پرواز و فرود مربوط به روز گذشته   دانلود (حجم: 29.13 مگابایت) http://trainbit.com/files/2262187884/HistoricRocketLanding_1001.mp4 https://www.youtube.com/watch?v=9pillaOxGCo ویدئو پرواز مربوط به 29 آوریل   دانلود (حجم: 24.5 مگابایت) http://trainbit.com/files/1262187884/FirstFlight_1001.mp4 http://www.youtube.com/watch?v=rEdk-XNoZpA

دو ویدئو زیر به لحاظ زمانی جدید نیستند، ولی شخصا به تازگی آنها را پیدا کردم و به گمانم شاید برایتان جالب باشد.   تام میولر از مسئولان ارشد کمپانی (بخش پیشرانش) و گشت و گذاری در سایت آزمون‌های تگزاس:   دانلود (حجم: 82.13 مگابایت) http://trainbit.com/files/0311387884/SpaceX-Tour_1001.mp4 https://www.youtube.com/watch?v=bdvv8qIl_WI أ أ تام میولر و توضیحاتی به زبان ساده در رابطه با عملکرد موتور مرلین:   دانلود (حجم: 11.54 مگابایت) http://trainbit.com/files/5311387884/TomMuellerSpaceX_MerlinEngine_1001.mp4 https://www.youtube.com/watch?v=vVQyZn-VtXU

MAVEN آمادگی فضاپیمای بعدی ناسا برای بررسی جو بالای مریخ فضاپیمای بعدی ناسا که قرار است برای بررسی جو مریخ به این سیاره پرتاب شود، به مرکز فضایی کندی این سازمان منتقل شده است. به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این خودرو اکنون در اتاق تمیزی در این مرکز قرار گرفته تا آماده‌سازی‌های نهایی برای پرتاب آن در ماه نوامبر انجام شود. فضاپیمای تکامل ترکیبات فرار و جو مریخ(ماون)، تحت آزمایشات دقیق و سوختگیری قرار گرفته تا پس از آن به سکوی پرتاب منتقل شود. این ماموریت از یک دوره پرواز 20 روزه برخوردار بوده که از روز 18 نوامبر(27 آبان) آغاز خواهد شد. فضاپیمای ماون اولین ماموریتی است که با هدف بررسی جو بالایی سیاره مریخ پرتاب می‌شود. دانشمندان انتظار دارند بتوانند به داده‌های بی‌سابقه‌ای دست یابند که به آنها در درک نقش از دست رفتن گاز جوی مریخ در تغییر آب‌وهوای این سیاره کمک خواهد کرد. فضاپیمای ماون توسط شرکت لاک‌هیدمارتین طراحی و ساخته شده که همچنین مسئولیت آزمایشات، فرآیند پرتاب و اجرای عملیات ماموریت را برعهده دارد. ۱۷ مرداد ۱۳۹۲ منبع: ایسنا پرتاب این فضاپیما برای 18 نوامبر 2013 میلادی (27 آبان 1392 هجری‌شمسی) و توسط پرتابگر اطلس-5-401 برنامه‌ریزی شده است.       [hr]ویدئوی راجع به اهداف ماموریت   دانلود (حجم: 41.54 مگابایت) http://trainbit.com/files/5289429884/NASA-MAVEN__MarsAtmosphericLoss_1001.mp4   اسکرین‌شات   ویدئویی راجع به مگنتومتر‌های به‌کارگرفته شده در میوِن   دانلود (حجم: 7.69 مگابایت) http://trainbit.com/files/0289429884/MAVENMagnetometer_1001.mp4 اسکرین‌شات   ویدئو، آزمایش گشوده شدن پنل‌های خورشیدی   دانلود (حجم: 13.57 مگابایت) http://trainbit.com/files/7589429884/MAVEN-Solar-Panel-Deployment_1001.mp4   اسکرین‌شات

خواهش می‌کنم.   رسما اعلام می‌دارم که بخش اخبار علمی صرفا مختص خبرهای حوزه فضا نیست و اگر امروز ظاهرا اینگونه به نظر می‌رسد، یک وضعیت اتفاقی و حتی شاید موقتی است. (ناگفته نماند که همین الان هم خبرهایی از سایر حوزه‌ها، از فیزیک و الکترونیک بگیر تا نجوم و غیره نیز در لابلای خبرهای فضایی وجود دارد)   البته بخش جداگانه‌ای نیز مختص مباحث فضایی در سایت وجود دارد (اینجا) و تلاش این بوده که آن بخش بیشتر معطوف به مطالب با محتوای غنی‌تر (نزدیک به مقاله تا نزدیک به خبر) شود.

دوستان گرامی، با توجه به اینکه فروم ما بخش جداگانه‌ای (اینجا) برای درج اخبار علم و فناوری دارد، به نظر می‌رسد بهتر است خبرها به صورت جداگانه (تاپیک مستقل برای هر موضوع) در آنجا درج شود. اینگونه امکان دسترسی بالاتر می‌رود و هم می‌توان موضوعات را در طول زمان پیگیری کرد و روند پیشرفت آنها را دنبال کرد.   به همین سبب، خواهشمندم که خبرها را در این تاپیک ارسال نفرمایید.   پیشاپیش از همکاری دوستان متشکرم.

خورشید دارد هوای سیاره سرخ را از چنگش می رباید * فضاپیمای تکامل جو و گازهای گریزای بهرام ناسا (ماون، MAVEN) فرآیندی را شناسایی کرده که گویا نقشی کلیدی در تبدیل شدن اقلیم سیاره ی سرخ از یک محیط گرم و آبناک که شاید می توانسته پشتیبان زندگی نیز باشد به محیط سرد و خشک و برهوت امروزی بازی کرده است.   داده های ماون به پژوهشگران این امکان را داد تا نرخ دسترفت گاز از جو امروز بهرام (مریخ) توسط بادهای خورشیدی را تعیین کنند. این یافته ها نشان می دهند که فرسایش جو بهرام به هنگام توفان های خورشیدی افزایش می یابد. دستاوردهای علمی ماموریت ماون در شماره ی ۵ نوامبر نشریه ی ساینس و ژئوفیزیکال ریسرچ لترز منتشر شده.   برداشت هنری از برخورد توفان خورشیدی با بهرام و جدا کردن یون ها از جو بالایی این سیاره. تصویر بزرگ تر   جان گرانسفلد، فضانورد و مدیر دستیار هیات مدیره ی ماموریت های علمی ناسا در مرکز فرماندهی ناسا در واشنگتن دی.سی می گوید: «به نظر می رسد سیاره ی بهرام در گذشته جَو ضخیم و به اندازه ی کافی گرمی داشته که بتواند آب را به حالت مایع روی سطح نگه دارد، چیزی که عاملی کلیدی برای زندگی از گونه ی آشنای ما است. پی بردن به آن چه که بر سر هوای بهرام آمده بر آگاهی ما از پویایی و دگرگونی هر گونه جو سیاره ای خواهد افزود. این مهم است که بدانیم چه چیزی می تواند اقلیم  یک سیاره را از محیطی با توان میزبانی جانداران ذره بینی روی سطح به محیطی بدون این توانایی تغییر دهد، و ماموریت ناسا در بهرام پاسخ به همین پرسش کلیدی است.»   سنجش های فضاپیمای ماون نشان می دهد که باد خورشیدی گازها را با نرخی نزدیک به ۱۰۰ گرم در هر ثانیه از جو سیاره جدا می کند و به فضا می فرستد. بروس جاکوسکی، سربازرس ماون در دانشگاه بولدر کلرادو می گوید: «همان گونه که دزدیدنِ روزانه چند سکه از صندوق فروشگاه پس از مدتی زیان بزرگی به بار می آورد، این دسترفت گاز هم با گذشت زمان مقدار هنگفتی می شود. ما دیده ایم که فرسایش جوی در زمان توفان های خورشیدی افزایش چشمگیری می یابد، پس به باور ما این دسترفت در میلیاردها سال پیش، هنگامی که خورشید ستاره ای جوان و بسیار فعال تر بوده نرخ بسیار بیشتری داشته است.»   همچنین در پی برخورد یک رشته توفان خورشیدی به جو بهرام درسال ۲۰۱۵، ماون به افزایشی در این دسترفت پی برد. نرخ های دسترفت بیشتر و فراوان تر بودن توفان های خورشید در گذشته نشان می دهد که به احتمال بسیار، رانده شدن جو به فضا فرآیندی عمده در دگرگونی اقلیمی بهرام بوده است.   باد خورشیدی جریانی از ذرات باردار -بیشتر پروتون و الکترون- است که با سرعتی نزدیک به یک میلیون مایل بر ساعت از جو خورشید به فضا رانده می شود و میدان مغناطیسی ویژه اش را نیز با خود می برد. هنگامی که این باد از روی سیاره ی بهرام می گذرد، میدان مغناطیسی‌اش می تواند یک میدان الکتریکی پدید بیاورد، بسیار همانند تولید برق با کمک یک توربین روی زمین. این میدان الکتریکی اتم های باردار (یون های) گازی در جو بالایی بهرام را شتاب می دهد و به درون فضا می راند. [برای همین است که: * سیاره سرخ هم شفق قطبی دارد!] فضاپیمای ماون تاکنون این را بررسی می کرده که بادها و پرتوهای فرابنفش خورشید چگونه گازها را از بالای جو سیاره ی سرخ جدا می کنند. یافته های تازه نشانگر اینست که این دسترفت در سه ناحیه ی گوناگون سیاره رخ می دهد: پایین "دُم"، جایی که باد رو به پشت سیاره جریان دارد، بالای قطب های سیاره در یک "ستونی قطبی"، و ابر کشیده ای از گاز که سیاره را در بر گرفته. گروه دانشمندان تعیین کردند که حدود ۷۵ درصد یون های گریزنده از منطقه ی دُم هستند، و حدود ۲۵ درصد از ناحیه ی ستونی. جزء بسیار کوچکی هم از ابر گسترده ی پیرامون سیاره می گریزد.   دانلود (حجم: 25 مگابایت) http://trainbit.com/files/5003987884/SolarWind__MartianAtmosphere_1001.mp4 https://www.youtube.com/watch?v=gX5JCYBZpcg این پویانمایی که با بهره از داده های فضاپیمای تکامل جو و گازهای گریزای بهرام ناسا (می‌ون، MAVEN) درست شده نشان می دهد که چگونه باد خورشید یون های جو بالایی بهرام را از آن جدا کرده و به فضا می راند. در این پویانمایی، یک همسنجی میان یون های گریزنده را بر پایه ی داده های ماون از شار یون اکسیژن می بینیم. یافته ها به خوبی با این الگوی چشمداشتی همخوانی دارد که پرانرژی ترین یون ها (رنگ سرخ) در بالای سیاره شتاب می گیرند، ولی بیشتر یون های گریزنده (سرخ) از منطقه ی "دُم" در مسیر باد به فضا می روند. -------------------------------------------   مناطق باستانی بهرام نشانه هایی از فراوانی آب را در خود دارند- از جمله ی این نشانه ها، ساختارهایی همانند دره ها است که توسط رودها کَنده شده اند و کانی های ته‌نشستی (رسوبی) که تنها در حضور آب مایع پدید می آیند. این ویژگی ها دانشمندان به این فکر واداشت که میلیاردها سال پیش، جو بهرام بسیار چگال تر و به اندازه ی کافی گرم بوده که رودها، دریاچه ها و حتی چه بسا اقیانوس هایی از آب مایع روی آن پدید آید.   به تازگی پژوهشگران با کمک مدارگرد شناسایی بهرام ناسا (MRO) تغییراتی فصلی را در ظاهر نمک های هیدراته دیده اند که نشان دهنده ی آب شور مایع روی بهرام است. ولی جو امروزین بهرام بسیار سردتر و تنُک تر از آنست که بتواند پشتیبان مقدار فراوان یا دیرپای آب مایع بر روی سطح این سیاره باشد. [خواندید: * قطعی شد: بر روی سیاره سرخ، آب روان وجود دارد]   جو گریبفسکی، دانشمند پروژه ی ماون در مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا در گرین بلت مریلند می گوید: «فرسایش باد خورشیدی یک سازوکار مهم برای دسترفت جو است، و به اندازه ی کافی مهم بوده که تغییر چشمگیر محیط بهرام به پای آن نوشته شود. ماون فرآیندهای دیگری را هم برای دسترفت جو بررسی می کند -مانند دسترفت به خاطر برخورد یون ها و یا گریز اتم های هیدروژن- و این ها تنها اهمیت گریزهای جَوی را افزایش می دهند.» پراکندگی یون های گریزنده بر پایه ی انرژی ماموریت فضاپیمای MAVEN ناسا که در نوامبر سال ۲۰۱۳ راهی سیاره ی سرخ شد اینست که تعیین کند چه میزان از هوا و آب این سیاره به فضا گریخته. این نخستین ماموریت از این گونه است که برای شناخت تاثیر احتمالی خورشید بر دگرگونی های جوی سیاره ی سرخ اختصاص داده شده. ماون تنها کمی بیش از یک سال است که در کنار بهرام کار می کند و ماموریت علمی اصلی خود را در نوامبر ۲۰۱۶ به پایان خواهد برد.   ۸/۱۵/۱۳۹۴ منبع: nasa برگردان: یک ستاره در هفت آسمان http://1star-7skies.blogspot.co.uk/2015/11/blog-post_80.html

[center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b][color=#800000]رکوردی جدید برای تراسترهای فضایی[/color][/b][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/712978main_NEXT_LDT_Thrusterhi-res_800-600.jpg[/img][/font][/size] [size=2][font=tahoma,geneva,sans-serif][url="http://www.nasa.gov/multimedia/imagegallery/image_feature_2416.html"]http://www.nasa.gov/...ature_2416.html[/url][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#0000CD]ناسا اعلام کرد تراستر یونی این شرکت به رکورد 43000 ساعت عملکرد مداوم یعنی حدود 5 سال دست یافته است.[/color] هیتنا: تراسترهای الکتریکی معمولا نیروی پیشرانشی کمتر از یک نیوتن تولید می‌نمایند. این نیرو بر روی زمین تقریبا معادل وزن برداشتن یک خودکار می‌باشد اما همین نیروی کم برای افزایش عمر مداری ماهواره‌ها بسیار هائز اهمیت است. این اهمیت سبب شده تا ناسا و شرکت‌های بزرگ روز به روز در حال ارتقای تراسترهای الکتریکی خود باشند. تراستر NEXT یک موتور الکتریکی با سوخت زنون است که هم‌اکنون در آزمایشگاه پیشرانش الکتریکی مرکز تحقیقات گلن در حال آزمایش می‌باشد. از این تراستر قرار است در ماموریت‌های آتی ناسا در فضا که امکان استفاده از تراسترهای شیمیایی وجود ندارد، استفاده شود. استفاده از تراسترهای الکتریکی از سال 1960 آغاز شد. این تراسترها توان الکتریکی خود را از طریق پنل‌های خورشیدی و یا منابع سوخت هسته‌ای تامین می‌کنند. سپس این توان الکتریکی برای یونیزه کردن مولکول‌های درون محفظة تراستر (که برای تراستر NEXT این مولکول از نوع زنون می‌باشد.) استفاده می‌شوند. مولکول‌های یونیزه شده با حرکت به سوی قطب منفی تراستر شتاب گرفته و وارد یک صفحه‌ی مشبک هدایت کننده می‌شوند و سپس از انتهای نازل خارج می‌شوند، بدین ترتیب نیروی پیشرانش را تولید می‌نمایند. این تراسترها معمولا شامل 5 بخش اصلی منبع توان، واحد پردازش توان، سامانه‌ی مدیریت سوخت، رایانه‌ی کنترل و محفظه‌ی اصلی تراستر می‌باشند. به گزارش گروه هوافضای هیتنا تراسترهای الکتریکی 10 تا 12 برابر کارایی بیشتری در مقایسه با تراسترهای شیمیایی دارند. از نظر زمان عملکرد نیز این تراسترها چندین برابر موتورهای شیمیایی کار می‌کنند. پیشرانه‌های شیمیایی تنها در حدود چند دقیقه می‌توانند کار کنند در حالی که تراسترهای الکتریکی قادرند چندین هزار ساعت بطور مداوم عمل نمایند. تراستر NEXT جدیدترین سامانه‌ی پیشرانش الکتریکی ناسا می‌باشد که توان خروجی آن معادل 7 کیلووات می‌باشد. این میزان توان خروجی، حدودا دو برابر میزان توان خروجی تراستر پیشرفته‌ی استفاده شده در کاوشگر فضایی داون است. همچنین NEXT، نسبت به تمامی تراسترهای الکتریکی ناسا در این کلاس از نیروی پیشران، سبک‌تر و کارآمدتر است ضمن اینکه مداومت کاری بیشتری خواهد داشت. تراستر NEXT هم‌اکنون رکورد 43000 ساعت کاری را پشت سر گذاشته است، این میزان ساعت معادل 5 سال عملکرد مداوم در فضا می‌باشد. این در حالی است که تا کنون حدود 770 کیلوگرم از سوخت زنون خود را مصرف کرده و بخشی از آن باقی مانده است. انتظار می‌رود این تراستر در مجموع حدود 30 میلیون نیوتن-ثانیه ایمپالس را برای فضاپیما تولید نماید که این میزان نیروی ضربه‌ای می‌تواند عمر مداری فضاپیماها را بسیار طولانی‌تر نماید. تراسترهای الکتریکی نیروی پیشرانش کمی را تولید می‌نمایند اما همین نیروی کم با توجه به وجود شرایط خلا در فضا برای ماهواره‌ها و فضاپیماها بسیار مفید خواهد بود. معمولا از تراسترهای الکتریکی برای حفظ موقعیت مداری استفاده می‌شود. البته گاهی از آنها برای انجام مانورهای مداری در بازه‌های زمانی طولانی نیز استفاده می‌شود.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#FF8C00]۱۲ دی ۱۳۹۱[/color][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]منبع: [url="http://hitna.ir/fa/news/9925/%D8%B1%DA%A9%D9%88%D8%B1%D8%AF%DB%8C-%D8%AC%D8%AF%DB%8C%D8%AF-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%AA%D8%B1%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%B1%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%81%D8%B6%D8%A7%DB%8C%DB%8C"]هیتنا[/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][hr][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/next_ion_thruster.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_next_ion_thruster.jpg[/img][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/next-thruster-6.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_next-thruster-6.jpg[/img][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/102690main_ion_thruster_diag_516x366.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_102690main_ion_thruster_diag_516x366.jpg[/img][/url][/font][/size] [size=2][font=tahoma,geneva,sans-serif][url="http://www.gizmag.com/next-ion-record/25570/pictures#1"]http://www.gizmag.co...5570/pictures#1[/url][/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b][color=#800000]با حمایت سونی در ژاپن، ارائه اینترنت با سرعت دو برابر فیبر گوگل آغاز شد[/color][/b] [color=#0000CD]وبلاگینا به نقل از pcworld نوشت: یک شرکت ارائه دهنده اینترنت با حمایت سونی در ژاپن یک سرویس اینترنت با سرعت ۲ گیگابیت راه‌اندازی کرده است.[/color] شنیده‌ها حاکی از این است که این سریع‌ترین اینترنت جهان است. So-net Entertainment یکشنبه ارائه سرویس اینترنت برمبنای فیبر خود با نام Nuro را به خانه‌ها، آپارتمان‌ها و مشاغل کوچک در توکیو و شش اداره در اطراف این شهر آغاز کرده است. هزینه Nuro در قراردادی دوساله ماهیانه ۴۹۸۰ ین (معادل ۵۱ دلار) بوده و لازم است کاربران ۵۲۵۰۰ ین هم جهت نصب و راه‌اندازی بپردازند که این مبلغ درحال حاضر برای کسانی که آنلاین سرویس را خریداری می‌کنند رایگان است. سرعت آپلود هم ۱ گیگابیت بر ثانیه است. این شرکت گفته است که سرویسش شامل یک ONU (قطعه شبکه‌های نوری) است که برای سرعت‌های بالا طراحی شده است. دستگاه‌های ONU عموما در خانه‌ها و ادارات جهت تبدیل فیبر به اینترنت پهنای‌باندی مورد استفاده قرار می‌گیرد. کاربران خانگی احتمالا نتوانند سرعت اینترنت را ۲ گیگابیتی ببینند چرا که این سرعت از ظرفیت اغلب قطعات سخت‌افزاری شبکه مصرف‌کنندگان بیشتر است. دولت ژاپن باقدرت از ارائه ارتباطات فیبری به منازل حمایت کرده و این کشور هم‌اکنون در این زمینه از پیشگامان جهان به شمار می‌رود. بر اساس اطلاعات سازمان منطقه‌ای FTTH حدود ۲۵ درصد از منازل ژاپن درحال حاضر به شبکه فیبری متصلند و ژاپن با این آمار مقام دوم جهان را در زمینه ارتباطات فیبری دارد. اکثر جمعیت ژاپن در توکیو و سایر شهرها در آپارتمان‌هایی با ساختار بسیار متراکم زندگی می‌کنند و همین موضوع ارائه سرویس فیبری را ساده‌تر می‌کند. سرویس‌های فیبری با سرعت ۱ گیگابیت بر ثانیه درحال حاضر رایج هستند و شرکت‌ها برای جذب کاربران قیمت‌ها را می‌شکنند و هزاران دلار تخفیف روی سرویس‌هایشان در نظر می‌گیرند. همانند سایر کشورها اجرای این سرویس در مناطق روستایی کم‌جمعیت بسیار کمتر است. So-net گفته است که این شرکت از استاندارد GPON یا شبکه‌های نوری منفعل گیگابیتی، که سرعتی بیش از ۲.۴۸۸ گیگابیت را پشتیبانی می‌کنند، استفاده می‌کند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#FF8C00]28 فروردینماه 1392[/color] منبع: [url="http://www.ictna.ir/id/054460/"]ایستنا[/url][/font][/size]

مانورهای فضاپیمای نیوهورایزنز برای تغییر مسیر آغاز شده است * فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا نخستین مانور برای تغییر مسیر و پیشروی به سوی هدف بعدی‌اش را با پیروزی به انجام رسانیده است. این مانور نخستین مورد از یک رشته مانور چهارگانه بود که برای تغییر مسیر فضاپیما و پیشروی به سوی مقصد بعدی‌اش -یکی از اجرام کوچک کمربند کوییپر به نام ۲۰۱۴ MU69- برنامه ریزی شده. ۲۰۱۴ MU69 حدود ۱.۶ میلیارد کیلومتر از پلوتو که نیوهورایزنز در ماه ژوییه دیداری تاریخی با آن انجام داد فاصله دارد. [بیشتر بخوانید: * مقصد بعدی فضاپیمای نیوهورایزنز پس از پلوتو برگزیده شد]   برداشت هنری از گذر نیوهورایزنز از کنار MU69  در سال ۲۰۱۹. تصویر بزرگ تر   در این مانور که حدود ساعت ۱:۵۰ بعد از ظهر روز ۲۲ اکتبر به وقت خاور آمریکا آغاز شد، دو پیشرانه ی کوچکِ سوخت هیدرازینی نیوهورایزنز به مدت ۱۶ دقیقه روشن شدند و مسیر فضاپیما را با آهنگ حدود ۱۰ متر بر ثانیه تغییر دادند. گردانندگان فضاپیما در آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز (jhuapl) در لورل مریلند، در حدود ساعت ۸:۳۰ بعد از ظهر به وقت خاور آمریکا داده هایی که نشان دهنده ی پیروزی این عملیات بودند را از راه "شبکه ی فضای دوردست" ناسا دریافت کردند.   روی هم رفته، مسیر فضاپیمای نیوهورایزنز با انجام چهار مانور، با آهنگ ۵۷ متر بر ثانیه تغییر خواهد کرد و آن را در مسیر پیشروی به سوی MU69 جای خواهد داد به گونه ای که در ژانویه ی ۲۰۱۹ از کنار آن خواهد گذشت. این دیدار بخشی از یک ماموریت تمدید شده است که هنوز نیاز به تایید ناسا دارد؛ درخواست رسمی گروه نیوهورایزنز برای این ماموریت در آغاز ۲۰۱۶ به ناسا ارایه خواهد شد. سه مانور بعدی فضاپیما برای ۲۵ اکتبر، ۲۸ اکتبر، و ۴ نوامبر برنامه ریزی شده اند.   این نمودار مسیر فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا به سوی مقصد بعدی‌اش را نشان می دهد، جرمی به نام ۲۰۱۴ MU69 در کمربند کویپر. نیوهورایزنز اکنون حدود ۱۱۹ میلیون کیلومتر از پلوتو و ۵.۰۸ میلیارد کیلومتر از زمین دور شده است. این فضاپیما در شرایط خوبی به سر می برد و همچنان سرگرم فرستادن داده هاییست که به هنگام گذر از درون سامانه ی پلوتو در ۱۴ ژوییه ی ۲۰۱۵ گرد آورده و در حافظه اش ذخیره کرده بود.   ۸/۰۳/۱۳۹۴ منبع: pluto.jhuapl برگردان: یک ستاره در هفت آسمان http://1star-7skies.blogspot.com/2015/10/blog-post_90.html

ستاره مرده ای که دارد سیاره اش را نابود می کند * دانشمندان با بهره از تلسکوپ فضایی کپلر در ماموریت K2، به شواهد نیرومندی دست یافته اند که نشان می دهد یک سیاره ی سنگی کوچک همچنان که در مداری مارپیچی به گرد یک ستاره ی کوتوله ی سفید می چرخد، دارد خرد می شود و از هم فرو می پاشد. * این یافته مایه ی اعتبار نظریه ای ۱۰ ساله است که می گوید کوتوله های سفید می توانند سیاره های بازمانده در سامانه‌ی خودشان را "بخورند" و نابود کنند.   اندرو وندربرگ، دانشجوی کارشناسی ارشد از مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونین در کمبریج ماساچوست می گوید: «ما برای نخستین بار بیننده ی فروپاشی یک "سیاره ی" مینیاتوری زیر فشار گرانش ستاره اش هستیم که دارد در اثر نور و گرمای ستاره بخار می شود و بارانی از مواد سنگی را بر روی ستاره اش می باراند.» وندربرگ نویسنده ی اصلی پژوهشنامه ای درین باره است که در نشریه ی نیچر انتشار یافته.   در این نمای هنری (نقاشی)، یک جرم سنگی کوچک را می بینیم که دارد به گرد یک ستاره ی کوتوله ی سفید می چرخد و همزمان بخار می شود. اخترشناسان در داده های ماموریت K2 برای نخستین بار گذرهای یک جرم سیاره ای از برابر یک کوتوله ی سفید را دیده اند. این جرم به آرامی از هم خواهد پاشید و گَردی از فلزات (عنصرهای سنگین تر از هیدروژن و هلیوم) را بر سطح ستاره به جا خواهد گذاشت. تصویر بزرگ تر ستارگانی مانند خورشید ما در پایان عمرشان پف می کنند و به غول های سرخ تبدیل می شوند و در این فرآیند، کم کم حدود نیمی از جرمشان را از دست می دهند. هسته ی به جامانده ی آن ها هم در اثر رُمبش گرانشی کوچک شده و به حدود ۱/۱۰۰ اندازه ی آغازین ستاره می رسد، یعنی چیزی در اندازه ی زمین. این پسمانده ی مُرده و چگال به نام کوتوله ی سفید شناخته می شود.   این خرده‌سیاره ی در هم شکسته که از تکه های های سنگ و غبار و مواد دیگر ساخته شده، به اندازه ی یک سیارکِ بزرگ است و نخستین جرم سیاره ای است که گذرش از برابر یک کوتوله ی سفید دیده شده. این جرم هر ۴.۵ ساعت یک بار به گرد یک کوتوله ی سفید به نام WD 1145+017 می چرخد. فاصله ی آن از ستاره بسیار کم است و گرمای سوزان و نیروی گرانشی خرد کننده ای را تحمل می کند. در نخستین برنامه ی رصدی ماموریت K2 که از ۳۰ می تا ۲۱ اوت ۲۰۱۴ ادامه داشت، بخشی از آسمان در صورت فلکی دوشیزه بررسی شد که به اندازه گیری تغییرات کوچک در نور این کوتوله ی سفید دوردست انجامید. زمانی که یک جرم از دیدگاه تلسکوپ، از برابر ستاره ای می گذرد، اُفتی در نور ستاره ثبت می شود. اُفت های دوره ای نور یک ستاره نشان دهنده ی وجود جرمی در مدار آن ستاره خواهد بود.   یک گروه پژوهشی به رهبری وندربرگ الگویی ناشناخته ولی تا اندازه ی آشنا را در داده های این برنامه پیدا کردند. نور این کوتوله ی سفید در هر ۴.۵ ساعت یک بار، و هر بار به اندازه ی ۴۰ درصد کاهش می یافت ولی گذر این سیاره ی کوچک، سیگنال معمول متقارن و U-شکلی که در سامانه های دیگر دیده شده بود را نداشت. الگوی آن نامتقارن، با یک شیب تند از یک سمت  وشیبی ملایم از سمت دیگر بود که می توانست نماینده ی وجود یک دُم دنباله دار-مانند باشد. این ویژگی ها با هم نشان می دادند که حلقه ای از سنگ و غبار دارد به گرد کوتوله ی سفید می چرخد، و احتمالا سیاره ای کوچک آنجاست که دارد بخار می شود. وندربرگ می گوید: «ناگهان در آخرین شب رصدها با پی بردن به چیزی که پیرامون این کوتوله ی سفید رخ می داد، همه چیز برایمان روشن شد. شکل و ژرفای تغییرکننده ی گذر، نشانه های انکارناپذیری بودند.»   وندربرگ و گروهش به جز شکل نامعمول گذر، نشانه های عنصرهای سنگین تری را هم در جو کوتوله ی سفیدِ WD 1145+017 یافتند؛ این هم در آن نظریه ی ۱۰ ساله  پیش بینی شده بود.   در این نمودار، مدلی از منحنی های نور را می بینیم. منحنی سرخ شکل متقارنی دارد و مربوط به گذر یک سیاره ی فرضی به اندازه ی زمین است ولی منحنی آبی شکلی نامتقارن دارد و در اثر گذر یک سیاره ی کوچکِ در حال فروپاشی و دُم غباریِ دنباله دار-گونه اش پدید آمده. نقطه های سیاه اندازه های ثبت شده از WD 1145+017 در ماموریت K2 هستند. کوتوله های سفید با توجه به گرانش نیرومندی که دارند، انتظار می رود سطحشان از نظر شیمیایی خالص باشد و تنها عنصرهای سبک هیدروژن و هلیوم روی آن باشد [زیرا همه ی عنصرهای سنگین تر از این دو، در اثر گرانش به سوی مرکز کوتوله کشیده می شوند-م]. ولی سال ها بود که پژوهشگران نشانه هایی از آلودگی جو برخی از کوتوله های سفید با عنصرهای سنگین تری مانند کلسیم، سیلیسیم، منیزیم و آهن را می دیدند. دانشمندان تا مدت ها گمان می بردند که سرچشمه ی این آلودگی یک سیارک و یا سیاره ای کوچک است که در اثر گرانش خودِ کوتوله ی سفید از هم پاشیده. بررسی و آنالیز همنهش جو این ستاره با بهره از مشاهدات رصدخانه ی ام‌ام‌تیِ دانشگاه آریزونا انجام شد.   فرگال مولالی، دانشمند ماموریت K2 در بنیاد SETI و مرکز پژوهشی ایمز ناسا در مافت فیلد کالیفرنیا می گوید: «نظریه ی ما در یک دهه ی گذشته این بود که این کوتوله های سفید دارند پسمانده های اجرامی سنگی را می خورند، و این یافته ی تازه شاید همان نشانه ی بی چون و چرایی باشد که به دنبالش بودیم. هرچند که هنوز برای پی بردن به سرگذشت این سامانه نیاز به کارهای بسیار بیشتری داریم.»    استیو هاول، دانشمند پروژه ی K2 در مرکز ایمز هم می گوید: «این یافته نشانگر توانایی و سرشت پیش بینی ناپذیر K2 است. جامعه ی علمی دسترسی کاملی به مشاهدات K2 دارد و از داده های آن برای انجام دامنه ی گسترده ای از کاوش های بیمانند در همه ی زمینه های اخترفیزیکی بهره می گیرد.»   ۸/۰۲/۱۳۹۴ منبع: nasa برگردان: یک ستاره در هفت آسمان 1star-7skies.blogspot.com/2015/10/blog-post_24.html

گزارش مرور بحرانی طراحی (CDR) نسخه بلاک-1 راکت اس.ال.اس که در ماه ژوئیه به اتمام رسیده بود آخرین مراحل خود را برای تحویل به شورای مدیریت برنامه آژانس (APMC) که جزئی از روند و ساختار میدیریتی ناسا است، می‌گذراند. این گزارش که حاصل بازبینی بیش از 1000 سند و بیش از 150 گیگابایت داده است، توسط 13 تیم از مهندسان ارشد و خبرگان هوافضای آژانس و نیز صنعت، در غالب پروسه ارزیابی‌های جامع مرکز فضایی مارشال ناسا در طول 11 هفته به انجام رسید و آخرین بازبینی از میان چهار بازبینی است که طراحی را بررسی می‌کند. مرحله بعد پروژه همانا صدور گواهی طراحی است که پس از اتمام مراحل ساخت، مجتمع‌سازی و آزمون‌ها در سال 2017 واقع خواهد شد. در این مرحله محصولِ واقعیِ ساخته‌شده با طراحی راکت مقایسه خواهد شد. پس از آن، مرور آمادگی برای پرواز به عنوان آخرین بازبینی خواهد بود، و درست پیش از تاریخِ آمادگیِ پرواز در سال 2018 انجام خواهد شد.   یکی از موضوعاتی که به نظر می‌رسد در سی.دی.آر مشخص شده، این است که هسته مرکزی راکت، شامل مخازن کرایوژنیک، برخلاف تصاویر گرافیکی که معمولا منتشر می‌شد، به صورت رنگ نشده باقی خواهد ماند. یعنی به جای صرف حدود 450 کیلوگرم رنگ سفید برای رنگ کردن آنها، همان پوشش عایق که به رنگ نارنجی است، رنگ هسته مرکزی را تعیین می‌کند. این کار پیش از این نیز در مورد مخزن بیرونی شاتل‌ها و پس از یک مطالعه فنی که بی‌نیازی از رنگ را نشان می‌داد، پس از دو پرتاب اول اعمال شد. علاوه بر آن، تصویرسازی‌هایی که به تازگی منتشر شده است تعدادی خطوط راه راه نارنجی و خاکستری را نیز بر روی بوسترهای سوخت جامد نشان می‌دهد:   اعتبار: NASA   برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید. اعتبار: NASA/MSFC   در عین حال که تولید سخت‌افزار اس.ال.اس در جریان است، دور اول آزمون‌های موتور و بوستر نیز به انجام رسیده است و آزمون‌های دیگری، از جمله دومین آزمون بوستر سوخت جامد در اوایل سال آینده میلادی انجام خواهد شد. مرور بحرانی طراحی فضاپیمای اوراین نیز به صورت جداگانه توسط مرکز فضایی جانسون ناسا در دست تهیه است. البته فرایند تولید بدون دردسر نبوده است، حدود یک سال پیش بود که مقامات از پیدا شدن یک انحراف در برج عظیم جوشکاری عمودی خبر دادند. یک بیس‌ پلیتِ کج منجر به انحراف 10 برابر از حد مجاز (یک هشتم اینچ) در بالاترین قسمت ابزار شده بود. مهندسان باید ابزار را پیاده کرده و صفحه کج را تعمیر می‌کردند. ظاهرا برج جوشکاری تا پایان سال جاری میلادی آماده بهره‌برداری خواهد بود.   http://www.nasa.gov/press-release/nasa-completes-critical-design-review-for-space-launch-system http://spaceflightnow.com/2015/10/23/nasa-completes-sls-design-review-confirms-rocket-to-be-orange/

قبلا تاپیک دیگری در این مورد داشتیم (اینجا) که بیشتر زحمت آن را DeathStalker گرامی متقبل شده بودند. اما مطلب زیر که در اصل مدتی پیش برای جای دیگری تهیه شده بود، یک مقدار کلی‌تر هست، بنابراین ترجیح دادم به صورت جداگانه ارسال شود. اگر دوستان از به‌روزرسانی‌های جدیدتر و دقیقتری مطلع هستند، ممنون می‌شوم که جهت پربارتر شدن و رفع اشتباهات احتمالی در اختیارمان قرار دهند.     نمونه دِمو موتور ADVENT کمپانی جی.ئی اویشن - برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   هدف از برنامه فناوری موتور تطبیقی چندمنظوره (ADVENT) توسعه و نمایش فناوری ورودی هوا، موتور، نازل خروجی، و مدیریت یکپارچه دما برای بهیته‌سازی عملکرد سیستم پیشرانش در طیف وسیعی از ارتفاع‌ها و سرعت‌های پرواز بود. ادونت به دنبال تلاش برای ایجاد یک انقلاب در طراحی موتور جت ایجاد شد. اگر آن را به خودرو تشبیه کنیم مثل این است که عملکرد موتور در موقع لزوم به مانند فرمول یک باشد و هر وقت هم که بخواهیم به مانند موتور خودروی کم مصرف برایمان کار کند! هواپیمای مجهز به چنین فناوری قادر خوهد بود به بُردهای بسیار طولانی دست پیدا کند و در عین حال قابلیت سوئیچ کردن سریع به وضعیت مانورهای سنگین با سرعت بالا داشته باشد و در عین حال عملکرد موثر خود را در هر دو وضعیت حفظ کند. در این طراحی جدید از پره‌های فن و هسته‌ با ویژگی تطبیقی برای تولید رانش زیاد در زمان نیاز و مصرف بهینه سوخت در طول پرواز کروز استفاده شده است. موتورهای تطبیقی برای تغییر نرخ فشار فن و نرخ کلی کنارگذر (دو عامل کلیدی در مصرف سوخت ویژه، و تراست) از آرایه‌ی تجهیزات با هندسه متغیر یهره می‌برند. نسبت فشار با کمک فن چند طبقه و تطبیقی قابل تغییر است. این مکانیزم نسبت فشار فن را در هنگام برخاستن و شتابگیری به سطوح مناسب برای موتور جنگنده افزایش می‌دهد و آن را در هنگام کروز کردن به سطوح مشابه هواپیماهای خطوط مسافری پایین می‌آورد. در اینگونه طراحی، برای تغییر نسبت کنار گذر از یک جریان هوایی سوم در بیرون از طراحی استاندارد هسته و مجرای کنارگذرِ عادی بهره گرفته می‌شود. می‌توان بسته به فاز ماموریت از این جریان سوم به عنوان یک منبع کمکی برای افزایش جریان جرمی جهت افزایش بهره‌وری و کاستن مصرف سوخت بهره گرفت و یا از آن به عنوان جریان اضافی برای هسته به منظور ایجاد تراست بالاتر و خنک‌کاری هوایی بخش‌های داغ موتور و سوخت و ایجاد یک هیتسینک برای هواپیما استفاده کرد. جریان سوم می‌تواند کاربرد دیگری نیز در فاز کروز داشته باشد، بدین صورت که با ایجاد یک سد هوایی باعث کاهش نیروی پسای نشتی (spillage drag) در ورودی می‌شود.   برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   VAATE پروژه ادونت یکی از چندین پروژه، تحتِ برنامهِ موتورهای توربینی پیشرفته با قابلیت ابتیاع و چند منظوره (VAATE) است. برنامه واته توسط دفتر پیشرانش آزمایشگاه تحقیقات نیروی هوایی آمریکا (AFRL) مدیریت می‌شود. هدف آن افزایش ده برابری قابلیت ابتیاع (affordability) موتور توربینی در عین افزایش عملکرد است. واته حول چهار محور تمرکز دارد: حوزه دوام، با انتظارِ توسعه، طراحی، و آزمودن پروتکل‌هایی که از شکست اجزا جلوگیری کند، عمر را افزایش دهد، قابلیت ترمیم را بالا ببرد، و احتمالا عملکرد را بهبود ببخشد - حوزه چند منظورگی با هدف توسعه فناوری‌های هسته موتور (شامل کمپرسور، محفظه احتراق، و توربین) برای چندکارگی، عملکرد 4000-ساعته، و با قابلیت تعمیر و نگهداری ساده - حوزه هوشمندسازی موتور، با کمک توسعه و به کارگیری فناوری‌هایی که ویژگی‌های دوام، تطبیق، مدیریت عمر با مقاومت در برابر آسیب به ارمغان بیاورند - و در نهایت حوزه فناوری‌های مرتبط با یکپارچه‌سازی بدنه موتور که در کاهش قابل توجه هزینه و وزن، یک موضوع کلیدی به شمار می‌روند. برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   HEETE برنامه کوچک‌تری به نام موتور توربینی تعبیه‌شده بسیار کار‌آمد (HEETE) نیز به موازات تلاش‌های ذکر شده در بالا از سال 2007 پیگیری شد. هدفش صحه‌گذاری امکانپذیری یک جهش اساسی در سیستم‌های کمپرسور فشار-بالا برای هواگردهای زیرصوت آینده بود (زسیدن به نرخ فشار 70:1 و کاهش نرخ مصرف سوخت ویژه به میزان 25 درصد). ظاهرا افرل قصد داشت در صورت موفقیت این پروژه سه ساله، آن را به عنوان یک کمپرسور پیشرفته‌تر در واته به کار گیرد. کمپانی رولز رویس در سال 2013 از اتمام موفقیت‌آمیز آزمون‌های کمپرسور خود برای این برنامه خبر داد. برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   ADVENT ادونت از سال 2006 و به عنوان یک پروژه پنج ساله توسط آزمایشگاه تحقیقات نیروی هوایی (اَفرل) برای موتوری در کلاس 20 هزار پوند (89 کیلو نیوتن) آغاز شد. دو کمپانی رولز رویس و GE Aviation در سال 2007 برنده قرارداد فاز یک برای ارائه طرح‌های مفهومی، توسعه و آزمون قطعات حساس، و شروع طراحی‌های اولیه شدند. این موتور باید قادر به کاهش پارامتر مصرفِ سوخت-ویژه (SFC) به میزان 25 درصد نسبت به موتورهای رده سالِ 2000 باشد (یا به عبارت دیگر 30 درصد رنج اضافه برای پلتفرم پروازی فراهم کند). ابتدا قرار بود در فاز دوم تنها یک پیمانکار باقی بماند اما در نهایت قرارداد فاز دوم برای ساخت نمونه‌های نمایشگر فناوری به هر دو کمپانی اهدا شد. جی.ئی هسته ادونت خود را در سال 2013 تحت آزمون قرار داد و به دمایی حتی بیش از 53 درجه سانتیگراد بالاتر از رکورد بالاترین دمای ثبت شده مجموع کمپرسور و توربین در تاریخ نیروی هوایی دست یافت. از طرف دیگر کمپانی Pratt & Whitney به عنوان سازنده موتور اف-135 برای جنگنده اف-35، در دوره‌ای تهدید ناشی از موتور اف-136 جی.ئی را احساس می‌کرد. آنها دست به توسعه یک نمونه با فن تطبیقیِ اف-135 زدند تا شاید برای برنامه توسعه فناوری موتور تطبیقی (AETD) اَفرل واجد شرایط باشد. برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   AETD زمینه لازم برای ادامه تلاش‌ها در قالب برنامه AETD اَفرل توسط ادونت پایه‌ریزی شد. هدف از این برنامه ایجاد فناوری لازم برای یک موتور نظامی جدید با مصرفِ سوختِ ویژه-تراستِ 25 درصد کمتر، اما توان نظامی 5 درصد بیشتر و حداکثر تراست 10 درصد بالاتر نسبت به اف-135 پرت اعلام شد. بنابراین AETD از حیث کارآمدی و توان، حتی از ادونت هم فراتر رفت و برخلاف هسته‌های کوچکتر که در اوایل راه مد نظر بود و موتورهایی در طیف بمب افکن B-2 را هدف‌گذاری کرده بود، پیرامون هسته‌های بزرگتر در جریان قرار گرفت. در سال 2012 با کنار گذاشته شدن رولز رویس از این برنامه، جی.ئی و پرت باقی ماندند. جی.ئی تا سال 2015 یک میلیارد دلار در زمینه فناوری‌های مرتبط با آن هزینه کرده است. این برنامه قرار است در سال 2016 و با نمایش یک هسته در وزن پروازی به پایان برسد و برنامه جدید متعاقب آن آغاز شود. جی.ئی در همین راستا آزمون‌های فن و رانش هسته موتور را در تاسیسات خود در اوندال اوهایو انجام خواهد داد. پرت پیش از این خبر داده بود که بازبینی مقدماتی طراحی (PDR) را در اوایل سال جاری آغاز خواهد کرد (بازبینی ابتدایی طراحی IDR در سال 2013 انجام شده بود).   طرح جی.ئی برای AETD - برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   AETP برنامه انتقالی موتور تطبیقی (AETP) نام برنامه جدید نیروی هوایی در ادامه قبلی‌ها است. AETP راه را برای سیستم تولید پیشران تطبیقی در کلاس تراست 45 هزار پوند (20 کیلو نیوتن) برای نسل ششم هواپیماهای رزمی و همینطور احتمال مهندسی دوباره اف-35 لاکهیدمارتین در سال‌های 2020 فراهم می‌کند. تعیین زمانبندی، بودجه و اطلاعات این برنامه در جریان است اما انتظار است در زمانی در 2016 میلادی آغاز شود. این تلاش سه ساله درنهایت به بلوغ فناوری تطبیقی و کاهش ریسک آمادگی برای یک برنامه توسعه تولید و مهندسی (EMD) منتهی خواهد شد. به گفته مک کورمیک، مدیر کل برنامه‌های موتور رزمی پیشرفته، عملیات سیستم‌های نظامی کمپانی جی.ئی، موتور طراحی شده بر اساس AETP فراتر از نیازمندی‌های استاندارد اف-35 در حال حاضر است اما در سطح تامین توان سلاح‌های انرژی مستقیم کافی نیست، در عوض پتانسیل بالقوه برای گشودن پاکت پروازی کم-ارتفاع/پر-سرعت برای اف-35 دارد (عملیات‌های گسترش‌یافته در 0.8/0.9 ماخ در 500 پایی). به گفته وی اف-35 ها امروزه به دلیل مدیریت حرارتی، محدودیت پروازی در ارتفاع‌های پایین دارند. موتور پیشنهادی جی.ئی بسته به پروفایل بودجه‌ای AETP تا میانه های سال‌های 2020 می‌تواند روی اف-35 باشد. مک کورمیک ادامه داد: گفته شده که سلاح‌های انرژی مستقیم به عوان یک بازیگر برای پلتفرم‌های آینده (جنگنده نسل ششم) مطرح خواهند بود، پیشبینی من برای حداقل یک مگاوات توان خروجی مورد نیاز است و ما در حال تلاش برای ایجاد یک فضای طراحی هستیم. ما در حال انجام مطالعات برای نسل بعد هستیم. پول از طریق افرل به جی.ئی منتقل می‌شود و ما سه هواپیماساز (بوئینگ، لاکهید مارتین، و نورثروپ گرومان) را برای کار با ما به عنوان بخشی از این مطالعات، تامین می‌کنیم. منابع و مراجع: http://aviationweek.com/defense/ge-d...er-engine-plan http://www.defenseindustrydaily.com/...-engine-03623/ http://en.wikipedia.org/wiki/Adaptiv...ine_Technology http://aviationweek.com/awin/pratt-r...ed-engine-demo http://www.flightglobal.com/news/art...esting-388087/ http://www.pw.utc.com/Press/Story/20...l%20Categories http://www.flightglobal.com/news/art...bout-a-382726/ http://www.slideshare.net/TheDEWLine...hicago-keynote

ویدئو / یک گزارش ویدئویی از حضور رپتورهای در رد فلگ 2015   دانلود (حجم: 64.9 مگابایت) http://trainbit.com/files/2677887884/ExerciseRedFlag__F22ARaptor_FO_1001.mp4 https://www.youtube.com/watch?v=Kaxh530FWvg

با تشکر از 7mmt گرامی. این هم ویدئوی با کیفیت از تاکسی و تیک آف دو فروند بی-2 در رد فلگ 2015 دانلود (حجم: 50.17 مگابایت) http://trainbit.com/files/1677887884/ExerciseRedFlag_B2Sprirt_FO_1001.mp4   https://www.youtube.com/watch?v=_jbbtYnjpCI

از آنجایی که با استناد به منابع مخلتف به بحث کمک‌های اطلاعاتی خارجی به ویژه ایالات متحده اشاره شده است، برای کاملتر شدن بحث، اظهارات جناب علایی در آن بخشی که مربوط به کربلای 5 هست، راجع به کمک‌های اطلاعاتی و مشاوره شوروی به صدام:     همچنین در جای دیگری:     http://www.ensani.ir/fa/content/72536/default.aspx   لطفا اگر دوستان اطلاعات بیشتری در این موارد در اختیار دارند و در صورتی که در راستای بحث باشد، ممنون می‌شوم بیان کنند.

مطلبی با عنوان "فراتر از مکان؛ مروری بر عملیات کربلای 5" منتسب به سردار حسین علایی در مورد عملیات‌های کربلای 4 و کربلای 5 برای پژوهشگاه علوم ومعارف دفاع مقدس تهیه شده است (تاریخ آن را نتوانستم پیدا کنم) و بخشی از آن که اختصاصا به کربلای 4 می‌پردازد از سایت پرتال پژوهشگاه علوم انسانی عینا در اینجا قرار می‌گیرد:   یکی از معروفترین و به یاد ماندنی‌ترین عملیاتی که در دوران دفاع مقدس صورت گرفته است و توانسته ذهن بسیاری از رزمندگان اسلام را به خود مشغول نماید، عملیات کربلای 5 است. این عملیات در تاریخ 19 دی ماه سال 1365، حدود یک سال و نیم قبل از پایان جنگ تحمیلی در منطقه غرب شهر خرمشهر و در محور شلمچه به سوی بصره انجام شد. حال که حدود بیست و سه سال از سپری شدن و انجام عملیات کربلای 5 و نیز بیش از بیست سال از زمان پایان یافتن جنگ تحمیلی می‌گذرد، فرصت مناسبی است تا برخی از کمتر گفته‌ها و کمتر شنفته‌ها درباره مسائل جنگ از ابعاد گوناگون مورد ارزیابی و تجزیه و تحلیل قرار گیرد. در این بررسی می‌بایستی در کنار بحث از پیروزی‌ها، رشادت‌ها، شجاعت‌ها و فداکاری‌هایی که بسیار مهم و غرور آفرین است، سایر اتفاقات، مسائل و مشکلات مربوط به هر دوره از جنگ، وضعیت و شرایط دشمن، فشارهای وارده بر رزمندگان اسلام و بر مردم کشور و نیز ارزیابی و تحلیل هر عملیات به صورت جداگانه و نیز مجموعه نبردها در کنار یکدیگر، صورت گیرد تا وقایع و حوادث جنگ، بهتر و واضح‌تر برای همگان و علاقمندان روشن شود. تاکنون، در اکثر مطالب انتشار یافته، بیشتر به شکل عاطفی و حماسیِ جنگ پرداخته شده است و کمتر ابعاد گوناگون و مؤلفه‌های مختلف هر عملیات به شکل تحلیلی و عمیق مورد بررسی، ارزیابی و تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. در این نوشتار سعی شده است که به نقاط قوت و ضعف شرایط تصمیم گیری در مورد اجرای عملیات کربلای 5 پرداخته شود و برخی از مشکلات آن مورد اشاره قرار گیرد و به شرایط سخت آن دوران، نگاهی هر چند مختصر، افکنده شود. در سال‌های پایانی جنگ تحمیلی، توان رزمی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران، فقط امکان انجام یک عملیات بزرگ را میسر می‌ساخت. زیرا توان اقتصادی و پشتیبانی کشور اجازه نمی‌داد که بیش از سالی یک بار، عملیاتی تعیین کننده و بزرگ انجام شود. از سال 1362 به بعد، معمولاً امکانات و تجهیزات لازم برای اجرای یک عملیات جمع آوری می‌شد و همه نیروها، بسیج می‌گردیدند تا یک عملیات بزرگ برنامه‌ریزی و تدارک شود. در این سال ها، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، به عنوان تنها قدرت تهاجمی جمهوری اسلامی ایران، قادر بود تا سالانه حدود یکصد تا یکصد و پنجاه گردان نیروی آفندی را از بین مردم داوطلب سازماندهی نموده و با کمک آن‌ها یک نبرد بزرگ را انجام دهد. لازم به ذکر است که بهترین شرایط برای بسیج نیروهای مردمی در پاییز و زمستان هر سال بود. در آن زمان قدرت تهاجمی ارتش بعثی، معمولاً دو برابر توان آفندی رزمندگان اسلام بود. عملیات کربلای 5 یکی از سخت‌ترین و دشوارترین عملیات دوران جنگ تحمیلی است که در 19 دی ماه سال 1365 هجری شمسی طرح‌ریزی و اجرا گردید. بخشی از این عملیات که به نام کربلای 4 خوانده می‌شد به دلیل عدم موفقیت و هوشیاری دشمن در ابتدای اجرا، کنار گذاشته شد و محور اصلی عملیات که از شلمچه به سمت بصره بود، انجام شد. تدارک گسترده برای تأمین نیروهای داوطلب از آنجا که طرح ریزی و اجرای هر نوع عملیاتی در جنگ با شرکت و حضور نیروهای داوطلب بسیجی امکان پذیر می‌بود، بنابراین قبل از شروع و اقدام به انجام عملیات کربلای4، تبلیغات گسترده‌ای صورت گرفت تا بتوان نیروی رزمنده مورد نیاز این عملیات را فراهم آورد. در توجیه فراخوان عمومی به مردم وعده انجام یک عملیات سرنوشت ساز داده شد. با تلاش‌های فراوان صورت گرفته، سپاهِ یکصد هزار نفریِ حضرت محمد (ص) برای انجام این عملیات بزرگ از بسیجیان داوطلب مردمی عازم جبهه‌های جنگ شدند. لازم به ذکر است که در آن روزها، اقبال مردم برای رفتن به جبهه‌های جنگ کاهش یافته بود؛ به گونه‌ای که برخی از مسئولان عالی رتبه کشور معتقد بودند که سپاه قادر به جمع کردن دو هزار نفر از مردم هم، نیست. این در حالی بود که طرح ریزی و انجام یک عملیات بزرگ نیاز به حضور ده‌ها هزار نفر از بسیجیان داوطلب داشت تا بتوان گردان‌های رزمی مورد نیاز را با کمک آنان سازماندهی نموده و واحدهای تهاجمی را برای شکستن خطوط مستحکم دشمن و انهدام وی شکل داد. بدین منظور واحد بسیج مستضعفین سپاه، دست به ابتکار جدید زد و اعزام سپاه یکصد هزار نفری حضرت محمد (ص) را برای هفته بسیج سال 1365 در سالگرد تأسیس بسیج در روز 5 آذر در دستور کار خود قرار داد. برای تشویق مردم به حضور گسترده در جبهه‌های جنگ، 21 هزار پایگاه مقاومت بسیج که در آن سال در سراسر کشور، توسعه یافته بودند مأمور شدند تا با تماس و ارتباط با مردم، چنین نیرویی را فراهم آورند. حجت الاسلام محمد علی رحمانی که در آن ایام مسئولیت واحد بسیج سپاه را برعهده داشتند می‌گویند که با تفأل بر قرآن، این سپاه به نام حضرت محمد (ص)، خوانده شد زیرا در مراجعه به قرآن مجید سوره محمد (ص) آمده بود. در آن سال حضرت امام خمینی از اینکه یکبار دیگر مردم با حضور گسترده خود در جبهه ها، توانستند قدرت جدیدی را بیافرینند اظهار رضایت نموده و مسئولین مربوطه را دعا می‌کردند. نگاهی به روند برنامه ریزی و اجرای عملیات کربلای 4 از اوایل سال 1365 که پاتک‌های دشمن در منطقه عملیاتی والفجر8، دفع گردید و مثلث فاو به طور کامل تثبیت شد، نیاز به تعیین یک راهبرد جدید نظامی برای کشور بود تا بتوان براساس آن، سلسله عملیاتی را طراحی نمود تا دشمن را به زانو درآورد. در آن زمان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که تنها توان و قدرت و بازوی تهاجمی ایران بود می‌توانست سالانه یک عملیات بزرگ را برنامه ریزی و اجرا نماید. بدین منظور معمولاً سپاه سالانه بین 100 تا 150 گردان رزمی را آماده می‌کرد و در تابستان و پاییز تعداد عملیات کوچک و محدود و در فصل زمستان یک عملیات بزرگ را به ثمر می‌رساند. طبیعتاً چنین شیوه‌ای که دشمن با آن آشنا شده بود نمی‌توانست راهکار اساسی برای تعیین تکلیف جنگ باشد. بنابراین راهکار اساسی برای مقابله با تاکتیک پاتک‌های سنگین دشمن، پس از انجام یک عملیات از سوی رزمندگان اسلام و نیز غافلگیر کردن دشمن نسبت به محور تلاش اصلی تهاجم قوای اسلام، حمله به مواضع وی از چند محور و هر محور با استعدادی حدود 100 گردان تهاجمی بود. سپاه در چنین شرایط پیشنهاد کرد تا برای تصرف بصره نیرویی بیش از 400 گردان آماده شود. البته این طرح به دلایل مشکلات اقتصادی کشور، مورد موافقت مسئولین کشور قرار نگرفت و در نهایت قرار شد تا برای انجام عملیات سرنوشت ساز سال 1365، حدود 250 گردان رزمی آماده گردد. اهداف عملیات کربلای 4 در همه دوران جنگ تحمیلی، رسیدن به شهر بصره، به دلیل اهمیت سیاسی و نظامی آن، جزء اهداف قوای نظامی ایران به شمار می‌رفته است. عملیات کربلای 4، در تلاش بود تا با عبور یگان‌های رزمی از اروند از یک سو و حمله از محور شلمچه به عنوان یکی از معابر وصولی به شهر بصره، بخشی از اهداف عملیات بیت المقدس در سال 1361 را که به دلیل کمبود نیرو و توان رزمی، نتوانسته بود به آن دسترسی پیدا بکند، تحقق بخشد. در چنین شرایطی برنامه ریزی برای انجام عملیات کربلای4 به منظور رسیدن به «شرق بصره و منطقه تنومه» در محدوده سپاه سوم ارتش بعثی از یک سو و «عبور از اروند رود و رسیدن به منطقه زبیر» در محدوده سپاه هفتم ارتش بعثی از سویی دیگر در دستور کار قرار گرفت. عملیات کربلای 4 در تاریخ سوم دی ماه سال 1365 در منطقه‌ای به عرض حدود 40 کیلومتر از پاسگاه زید عراق تا تقاطع رودخانه‌های اروند و کارون، انجام پذیرفت. برنامه این نبرد، عبور رزمندگان اسلام از اروند رود، در جنوب شهر خرمشهر و مقابل شهر آبادان و آن سوی جزیره مینو، طرح ریزی شده بود و قرار براین بود تا منطقه جزیره ام الرصاص و ابوالخصیب واقع در 12 کیلومتری جنوب بصره، به تصرف قوای ایران درآید و در نهایت رزمندگان اسلام، بتوانند خود را به منطقه زبیر برسانند. محور اصلی تک در این عملیات، عبور از اروند رود بود و محور شلمچه و پنج ضلعی به عنوان محور تک پشتیبانی، در نظر گرفته شده بود. اقدامات دشمن غافلگیر شدن ارتش بعثی در عملیات والفجر 8 که حدود یک سال قبل ازآن، از سوی لشکرها و تیپ‌های سپاه پاسداران انقلاب اسلامی انجام شده بود، باعث شده بود تا دشمن تدابیر و اقدامات لازم را برای کشف مکان و زمان عملیات بعدی جمهوری اسلامی ایران به کار گیرد. ارتش بعثی در این راه از تصاویر ماهواره‌ای و از عکس‌های هوایی هواپیماهای آواکس آمریکایی، مستقر در کشور عربستان و نیز از نفوذ جاسوسی سازمان منافقین، بهره می‌برد. فرماندهان ارتش بعثی پس از انجام یک بازرسی میدانی، در آذر ماه سال1365 از خطوط مقدم جبهه در اروند رود، امکان عبور رزمندگان اسلام از اروندرود را منتفی دانسته و با توجه به تجربیات بدست آمده از عملیات والفجر 8 و نیز تمرکز قوای ایران در شلمچه و در حاشیه اروند رود، احتمال عملیات نیروهای ایرانی را در این منطقه و نیز منطقه هورالهویزه، متصور می‌دانستند. لازم به ذکر است که سپاه هفتم ارتش بعثی که در حاشیه اروند رود مستقر بود، با استفاده از تجربیات عملیات فاو، روش‌ها و تاکتیک‌های جدیدی را برای مقابله با عبور غواصان از اروند رود و نیز شکستن خطوط اول خود، ابداع کرده که آنها را در زمان اجرای عملیات کربلای 4 علیه قوای اسلام، بکار گرفت. تاکتیک‌های ارتش بعثی تاکتیک مهم دشمن برای ممانعت از عبور رزمندگان اسلام از اروند رود، عبارت بود از 1-کسب هوشیاری مداوم نسبت به تحرکات رزمندگان اسلام از طریق جمع آوری اطلاعات از برنامه‌های قوای اسلام با کمک عکس‌های هوایی، شنود مخابراتی و مشاهده فعل و انفعالات جبهه خودی از طریق دکل‌های دیده بانی و بازجویی از اسرا. 2-پرتاب مرتب منورهای مختلف به منظور روشن نمودن فضای اروند رود در شب 3-تیراندازی مداوم از طریق تیربارهای مستقر در خط اول خود در کنار اروند رود بر روی رودخانه به منظور جلوگیری از حرکت غواص‌ها 4-زیر آتش قرار دادن عقبه گردان‌های خط شکن با آتش سلاح‌های مختلف. هوشیاری و آگاهی دشمن از دو هفته قبل از عملیات کربلای4، قرارگاه خاتم الانبیاء (ص) ـ مرکز عملیات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ـ که در محلی به نام فاطمیه مستقر بود، احساس کرده بود که دشمن تا حدی از انجام این عملیات با خبر شده است. سردار احمد سوداگر در مصاحبه با پایگاه اینترنتی بازتاب، در هفته دفاع مقدس سال 1385 می‌گوید: من در حین عملیات کربلای5،کالکی را از یکی از سنگر‌های دشمن در جزیره بوارین پیدا کردم و نشان فرمانده سپاه دادم و گفتم که این کالک، نقشه عملیات خودمان و مربوط به طرح عملیاتی کربلای 4 است که به زبان عربی نوشته شده است. در آن هنگام یکی از کالک‌های خودمان نیز همراهم بود و آن را در کنار کالک پیدا شده گذاشتم و دیدم بسیار شبیه به هم هستند. در کالک پیدا شده، نام همه لشکرها و یگان‌های عمل کننده سپاه در عملیات کربلای 4، نوشته شده بود. مفهوم یافتن آن کالک از سنگر دشمن، این بود که در عملیات کربلای4، فردی، اطلاعات را برده و به ارتش بعثی داده است. البته بعداً معلوم شد که این کالک، نقشه مربوط به برنامه ریزی‌های دو دوره پیش از طراحی نهایی عملیات کربلای4 است و 3 ماه با تصمیم نهایی و نقشه قطعی عملیات فاصله دارد. شب عملیات وقتی که نبردها آغاز شد و یگان‌ها برای شکستن خط اول دشمن دست به کار شدند، معلوم شد که واحد‌های دشمن، هوشیار وآماده رویارویی با رزمندگان اسلام بوده و کاملاً مجهز و مهیا برای درگیری می‌باشند. در واقع می‌توان گفت که ارتش بعثی به تاکتیک ویژه این عملیات که عبور غواصان خط شکن از بین دو جزیره ام الرصاص و ام الطویل و رسیدن به ساحل جنوبی اروند رود را متوجه شده بود. با آغاز تهاجم قوای اسلام، ارتش بعثی بلافاصله علیه رزمندگان اسلام وارد عمل شد و پاتک‌های خود را آغاز کرد. صدام، این ضد حمله را حصاد الاکبر یعنی «دروی بزرگ» نامگذاری کرد. ناکامی عملیات کربلای 4 فرمانده کل سپاه، پس از اطمینان از اینکه ادامه عملیات و تهاجم، موفقیت چندانی را در پی نخواهد داشت علیرغم اینکه برخی از یگان‌ها توانسته بودند تا از اروند رود عبور کرده و تا حدی جلو بروند و خطوط اول دشمن را شکسته و حتی قسمتی از منطقه ابوالخصیب را نیز تصرف کرده بودند، ادامه عملیات را متوقف کرده و در اوایل صبح به نیروها دستور بازگشت داده شد و تا اندکی گذشته از بعدازظهرِ روز اول عملیات، همگی لشکرها و تیپ‌های تک کننده، به مواضع قبلی خود بازگشتند. دلایل عدم موفقیت عملیات کربلای 4 به نظر می‌رسد که این عملیات به علل و دلایل ذیل با ناکامی مواجه شد. 1- نَشت اطلاعاتی و تلاش دشمن جهت کسب آگاهی از نیروهای خودی از طریق برخی افراد جاسوس 2- اخبار و اطلاعاتی که دشمن از ماهواره‌های خارجی دریافت می‌کرد. 3- پی بردن دشمن به تاکتیک‌های قوای ایران در عبور از رودخانه و نحوه ی شکستن خط و حمله به مواضع دشمن نکات فوق را می‌توان از عمده عوامل عدم موفقیت در عملیات کربلای 4 به شمار آورد. بدین ترتیب، عملیات یک روزه کربلای 4، بدون نتیجه قابل قبول و به منظور کم شدن تلفات خودی متوقف شد و از ادامه تک توسط سایر یگان‌های دنبال پشتیبان جلوگیری به عمل آمد. لازم به ذکر است که در آن زمان، برای شناسایی، برنامه ریزی و طراحی عملیات کربلای4، و نیز برای بازسازی و تجهیز لشکرها و تیپ‌های سپاه، بیش از هشت ماه وقت صرف شده بود تا آمادگی لازم برای اجرای عملیات به وجود آید. از سوی دیگر برای انجام این عملیات 270 گردان نیروی رزمی از سوی سپاه تدارک دیده شده بود که به دلیل متوقف شدن عملیات، حدود 210 گردان آن هنوز وارد عمل علیه دشمن نشده بودند.   ادامه مطلب که به عملیات کربلای 5 می‌پردازد در لینک زیر: http://www.ensani.ir/fa/content/72536/default.aspx

مقیاسِ اگزا، نیاز پیش رو؛ برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   حدود سه ماه و نیم پیش بود که رئیس‌جمهور امریکا طی یک فرمان اجرایی از چندین مرکز تحقیقاتی و وزارت‌خانه این کشور خواست تا طرح پژوهشی موسوم به NSCI یا National Strategic Computing Initiative را با هدف رسیدن به سرعت محاسباتی یک اگزافلاپس و نیز ترسیم یک مسیر قابل حصول و رو به جلو در 15 سال پیش‌رو برای سیستم‌های محاسباتی با کارایی بالا، حتی فراتر از محدودیت‌های کنونی فناوری نیمه‌هادی، را آغاز کنند.   سریع‌ترین سیستم‌‌هایی که اینک به صورت مشخص در برنامه تولید قرار دارند دو ابررایانه Summit و Sierra هستند که توسط دپارتمان انرژی آمریکا (DOE) سفارش داده شده‌اند. دو کمپانی معظم آی.بی‌.ام و انویدیا کار ساخت آن‌ها را در یک قرارداد 425 میلیون دلاری بر عهده دارند. به کارگیری جدیدترین نسل پردازنده‌های سری power آی.بی.ام و پردازنده‌های گرافیکی سری Volta انویدیا در یک معماری داده-محور امکان عملکرد بسیار بهینه‌تر نسبت به سیستم‌های موجود را فراهم خواهد کرد، به گونه‌ای که عملکرد در 150 پتافلاپس تنها به 11.4 تا 13.1 مگاوات برق نیاز خواهد داشت. مقایسه کنید با قویترین سیستم موجود یعنی تیانه-2 که مصرف آن 17 مگاوات و حداکثر عملکرد آن 34 پتافلاپس است. تایتان به عنوان سریعترین ابررایانه فعلی ایالات متحده نیز 8.2 مگاوات مصرف می‌کند در حالی که عملکرد آن تنها 17.5 پتافلاپس است. انتظار است Summit و Sierra در سال 2017 آماده بهره‌برداری باشند. [+] البته آی.بی.ام در ماه اوت نیز از یک همکاری با آژانس محاسبات کارایی بالای فرانسه (GENCI) برای سرعت‌ بخشیدن به حرکت در مسیر مقیاس اگزا خبر داده بود. به گفته آنها این همکاری منجر به دسترسی محققان فرانسوی به برخی از پیشرفته‌ترین فناوری‌های موجود در اکوسیستم در حال گسترش OpenPOWER می‌شود، که خود آن از پشتیبانی 140 عضو بنیاد OpenPOWER و هزاران توسعه دهنده در سراسر جهان بهره می‌برد. [+]   [+] نقشه راه NVIDIA برای مقیاس اگزا. برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید. [+] نقشه راه تیانه-2 چین. برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید چین و مقیاس اگزا. برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   چینی‌ها چند سالی‌ است که به جمع دو رقیب سنتی در صدر جدول Top-500، یعنی آمریکا و ژاپن پیوسته‌اند و اینک با سیستم تیانه-2 خود که از 80 هزار تراشه سری Xeon اینتل بهره می‌برد در صدر قرار دارند. یک گزینه برای حرکت به فراتر از 100 پتافلاپس با خرید تراشه‌های بیشتر از اینتل متصور بود، اما آمریکایی‌ها به بهانه استفاده چین از ابررایانه‌های خود برای آزمایشات هسته‌ای، صادرات اینتل به آن کشور، جهت استفاده در چهار پروژه ابررایانه، را ممنوع کردند. انتظار می‌رفت این اقدام منجر به افزایش تلاش‌های چین در راستای توسعه سیستم‌های بومی شود. خانم Yutong Lu، یکی از طراحان سیستم در دانشگاه ملی فناوری دفاعی (NUDT)، در کنفرانس بین‌المللی ابر رایانش در آلمان از به کارگیری کمک پردازنده های موسوم به شتابگر چینی (به طور دقیق‌ترMatrix2000 GPDSP) مبتنی بر DSP، برای ارتقای Tianhe-2A در سال آینده میلادی (در عوض اواخر سال جاری) خبر داد. [1 و 2] هنوز درصد کمی از تراشه‌های مورد نیاز چین از طریق کمپانی‌های داخلی تامین می‌شود (حدود 10 درصد) اما از پاییز 2013 سخن از برنامه برای صرف 25 میلیارد دلار در ابتکارات مرتبط با تراشه بوده است. [+] هدف از قبل متصور شده در مورد چین، ایجاد دو سیستم فراتر از 100 پتافلاپس در آینده نزدیک و رسیدن به مقیاس اگزا در سال 2017 یا 2018 بود. [+] گل سرسبد ژاپنی‌ها در سال‌های اخیر ابررایانه K مستقر در مرکز تحقیقات ریکن بوده است. این ابر رایانه از 80 هزار پردازنده 45 نانومتری SPARC64 VIIIfx فوجیتسو با معماری حافظه توزیع‌شده برای عملکرد حداکثر 10.51 پتافلاپس و مصرف توان 12.6 مگاوات بهره می‌برد. K از ژوئن 2011 به مدت یک سال در صدر Top-500 قرار داشت. به نظر می‌رسد ژاپن قصد دارد سیستم با عملکرد چند صد پتافلاپس را تا قبل از سال 2022 و یک اگزا را پس از آن در اختیار داشته باشد. [+]   برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید نقشه راه برنامه Mont-Blanc   برنامه‌ای اروپایی با عنوان Mont-Blanc، در پی بکارگیری مدل محاسبات موازی OmpSs با استفاده از پردازنده‌های 64 بیتی ARMv8 و طراحی معماری مقیاس اگزا است. آنها پس از تلاشی سه ساله، در سال جاری دو رَک پروتوتایپ حاوی 2100 عدد CPU و 1800 عدد GPU راه‌اندازی کردند. نقشه راه اعلامی آنها در سال 2012، رسیدن به توان پردازشی 200 پتافلاپس برای 10 مگاوات در سال 2017 بوده است. [1 و 2] علاوه بر تلاش‌های فوق، جریان‌هایی نیز وجود دارند که در پی حل مسئله از روش‌های غیر متعارف هستند. هرچند این روش‌ها برای زمان نسبتا طولانی موضوع مطالعات بودند اما متاسفانه هنوز به اندازه راه‌کارهای مرسوم مورد اقبال واقع نشده‌اند. دو نمونه: پروژه کامپیوتر پیچیدگی کرایوژنیک (C3) توسط آژانس تحقیقات پیشرفته اطلاعاتی آمریکا (IARPA) دنبال می‌شود. این پروژه پنج ساله در دو فاز، در پی به کارگیری منطق ابر رسانا برای حصول ابر رایانه ابر رسانا در مقیاس اگزا است. سه سالِ اول به نمایش فناوری توسط یک پردازنده ابر رسانای کوچک و دو سال بعد، منتهی به 2020 میلادی، به ارائه یک مدل عملیاتی کوچکِ رایانه اختصاص دارد. توسعه حافظه کرایوژنیک، از جمله اقدامات دیگر در راستای این برنامه است. نام کمپانی‌هایی چون آی.بی.ام، ریتون، و نورثروپ گرومان در این پروژه به چشم می‌خورد. [+]   راهکار کرایوژنیک نمایش مفهومی از راهکار اپتیکی Optalysys. برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   یک تلاش متفاوت دیگر، توسط استارت-آپ Optalysys ارائه شده است که در پی ارائه رایانش اپتیکی است و به طور اساسی با روش‌های فعلی رایانش داده‌ها با طبیعت موازی که بر مبنای کنترل الکترون کار می‌کنند متفاوت است. در اینجا بیم لیزر به داخل شبکه‌ای عظیمی از کریستال مایع (مدولاتور فضایی نوری - SLM) فرستاده می‌شود و امکان دستکاری نور عبوری توسط کنترل الکتریکی هر پیکسل فراهم می‌شود. امکانِ روشن و خاموش کردنِ صدها یا هزاران از این پیکسل‌ها وجود دارد. با عبور نور از داخل شبکه و رسیدن به گیرنده و انجام ترکیبی از تحلیل پراش و اپتیک فوریه، ضرب ماتریس و تبدیلات فوریه می‌توان منطق ریاضیاتی دلخواه را پیاده‌سازی کرد. به گفته Optalysys یک نمونه پروتوتایپ بی نیاز از لنز و مقیاس‌پذیر با قابلیت اجرای اعمال محاسباتی در سال جاری میلادی آزمایش شده است که سرعت 320 گیگافلاپس را به نمایش گذاشته است. آنها قصد دارند تا سال 2017 میلادی دو کار انجام دهند، یکی افزودن 1.32 پتافلاپس به سرعت پردازش یک ابر رایانه متداول و دیگری ساخت محاسبه‌گر اپتیکی مستقل که توسعه آن با ظرفیت 9 پتافلاپس آغاز می‌شود. آنها همچنین مدعی هستند که قادرند عملکرد پردازشی 17.1 اگزافلاپس تا سال 2020 ارائه کنند! [1 و 2]

خوشحالم که این گزارش (هر چند ناقص) مورد توجه دوستان قرار گرفت. و همچنین بابت توضیحات هم متشکرم. شخصا خیلی علاقمند هستم که در آینده از کاربردهای ابررایانش در اخترشناسی و اخترفیزیک و نیز بهداشت و سلامت بیشتر بشنوم.   [hr] 10 چالش فنی اصلی در راه رسیدن به مقیاس اگزا از منظر دپارتمان انرژی آمریکا   برای دانلود از مرجع اصلی اینجا کلیک کنید   (لینک کمکی)   به صورت پیوست نیز اضافه شده است  

اکسیژن نشانه قطعی زندگی روی سیاره های بیگانه نیست جو زمین دارای اکسیژن است زیرا گیاهان به طور پیوسته این عنصر را از راه فرایند نورساخت (فتوسنتز) تولید می کنند. این فراوانی ذخیره ی اکسیژن به گونه های زیستی، مانند جانوران امکان پیدایش و رشد می دهد. از همین روست که اکسیژن به عنوان یک نشانه ی اصلی زندگی بر روی سیاره های فراخورشیدی در نظر گرفته شده. ولی اکنون دو دانشمند ژاپنی به نام های نوریو ناریتا و شیگه یوکی ماسااوکا از بنیاد NINS ژاپن، انگاره ی تازه ای ارایه کرده اند که بر پایه ی آن، سیاره ها می توانند ذخیره های بزرگی از اکسیژن غیرزیستی (abiotic)، یعنی اکسیژنی که توسط جانداران تولید نشده را داشته باشند. این بررسی نمونه ی خوبی از پژوهش های میان-رشته ای است که برای پیشرفت اخترزیست شناسی در جستجوی زندگی روی سیاره های فراخورشیدی، دانسته های زمینه های گوناگون دانش را با هم می آمیزد. جزییات این پژوهش در شماره ی ۱۰ سپتامبر ۲۰۱۵ ساینتیفیک ریپورتز منتشر شده است. اکسیژن غیرزیستی می تواند از آب در حضور اکسید تیتانیوم و یک پذیرنده ی الکترون در نور فرابنفش نیز تولید شود. این گزارش نشان می دهد که این واکنش نور-فروکافتی (photocatalytic) می تواند به مقدار کافی اکسیژن غیرزیستی برای سیاره های زیست پذیرِ فراخورشیدی فراهمسازد. برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید.   تاکنون باور بر این بوده که اگر یک سیاره اکسیژن داشته باشد، معنایش اینست که گونه هایی از گیاه در آن سیاره در حال تولید اکسیژن از راه نورساخت (فتوسنتز) هستند. بنابراین گمان می رفت که اگر بخواهیم به دنبال نشانه های زندگی روی فراسیاره های زیست پذیر باشیم، تنها کافیست اکسیژن را در جو آن شناسایی کنیم و در واقع وجود اکسیژن در جو، می تواند به عنوان یک زیست‌نشانگر یا بیومارکرِ قطعی پنداشته شود. ولی [واقعیت اینست که] واکنش های شیمیایی غیرزیستی هم می توانند بر همنهش (ترکیب) جو سیاره های فراخورشیدی تاثیر بگذارند. اکنون این گروه پژوهشی به رهبری دکتر ناریتا نشان داده که اکسیژن غیرزیستی می تواند از آب در حضور اکسید تیتانیوم (تیتانیا) و یک پذیرنده ی الکترون در نور فرابنفش نیز تولید شود (واکنش نور-فروکافتی یا photocatalytic). در واقع، اکسید تیتانیوم به یک کاتالیزور برای تجزیه ی آب توسط نور فرابنفش تبدیل می شود. بر پایه ی گزارش آن ها، از آنجایی که اکسید تیتانیوم روی برخی اجرام و سیاره های سنگی یافته شده، اکسیژن غیرزیستی تولید شده در واکنش نور-فروکافتی اکسید تیتانیوم را نمی توان نادیده گرفت. برای یک سیاره که محیطی مانند سامانه ی زمین-خورشید دارد، واکنش نور-فروکافتی پیوسته ی اکسید تیتانیوم روی حدود ۰.۰۵% از سطح سیاره می تواند به تولید مقدار اکسیژنی هم ارز مقدار اکسیژن درون جو زمین بیانجامد. این دانشمندان همچنین میزان تولید اکسیژن ممکن برای سیاره های زیست پذیر پیرامون گونه های دیگری از ستاره ی میزبان با جرم ها و دماهای گوناگون را نیز برآورد کردند. آنان دریافتند که حتی در پایین ترین مورد تولید کارآمدِ یک ستاره ی کم-دما، واکنش نور-فروکافتی اکسید تیتانیوم روی حدود ۳% سطح سیاره هم می تواند این میزان اکسیژن جوی را از راه فرآیندهای غیرزیستی فراهم کند. به بیان دیگر، این امکان هست که یک سیاره ی فراخورشیدی زیست پذیر حتی بدونِ داشتن جاندارانی که فرایند نورساخت (فتوسنتز) را انجام دهند هم بتواند دارای جَوی با اکسیژنی هم اندازه ی جو زمین باشد. دکتر ناریتا می گوید: «ما برای جستجوی زندگی روی سیاره های فراخوارشیدی از راه مشاهدات اخترشناسی نیاز به این داریم که آگاهی هایمان در زمینه های گوناگون دانش را با هم بیامیزیم و پژوهش های اخترزیست شناختی را گسترش دهیم تا بتوانیم نشانه های قطعی زندگی را بیابیم. اگرچه اکسیژن هنوز یکی از زیست‌نشانگرهای احتمالی است، ولی لازم است با توجه به پژوهش کنونی، به دنبال زیست‌نشانگرهای دیگری به جز اکسیژن هم باشیم.» ۷/۰۱/۱۳۹۴ منبع: sciencedaily برگردان: یک ستاره در هفت آسمان     نیتروژن می تواند راهنمای یافتن زندگی روی سیاره های بیگانه باشد * ردیابی نیتروژنِ جو زمین از فاصله ی ۱۷ میلیون مایلی توسط یکی از فضاپیماهای ناسا به اخترشناسان سرنخ های تازه ای درباره ی ردیابی این گاز در سیاره های دوردست داده، چیزی که می تواند به جستجوی زندگی فرازمینی کمک کند. یافتن و اندازه گیری نیتروژن در جو یک فراسیاره -سیاره ای بیرون از سامانه ی خورشیدی- می تواند کلیدی برای تعیین زیست پذیری احتمالی آن سیاره باشد. دلیلش اینست که نیتروژن می تواند سرنخ هایی درباره ی فشار سطح سیاره به ما بدهد. اگر نیتروژن فراوانی در جو یک سیاره یافته شود، آن سیاره تقریبا صد در صد فشار مناسب برای پایدار نگه داشتن آب مایع روی سطحش را خواهد داشت. آب مایع هم که یکی پیش نیازهای ضروری برای زندگی است [البته زندگی از گونه ی زمینی-م]. اگر زندگی به راستی روی یک فراسیاره وجود داشته باشد، یافتن نیتروژن به همراه اکسیژن می تواند احتمال غیرزیستی بودن آن اکسیژن را رد کرده و به اخترشناسان امکان دهد که "زیستی" بودنش را تعیین کنند. [یعنی می توانند تا اندازه ای مطمئن شوند که گونه ای موجود زنده آن اکسیژن را تولید کرده.]   زمین و ماه از چشم فضاپیمای برخورد ژرف در ماموریت EPOXI. بیشتر بخوانید: * فیلمی که از فاصله ۵۰ میلیون کیلومتری از زمین و ماه گرفته شد   مشکل اینجاست که ردیابی نیتروژن از راه دور دشوار است. نیتروژن را اغلب به نام "گاز نادیدنی" (گاز نامریی) می خوانند زیرا در طیف دیدنی یا فروسرخ، چندان نور را تغییر نمی دهد و همین دیدنش را سخت کرده. بهترین راه برای دیدن نیتروژن در یک جو دوردست، سنجش برخورد مولکول های نیتروژن با یکدیگر است. "جفت های برخوردی" نیتروژن که در زمانی کوتاه و به طور گذرا ساخته می شوند، یک شناسه ی طیفی ویژه و شناسایی پذیر به وجود می آورند. بر پایه ی پژوهشنامه ای که توسط ادوارد شویترمن، دانشجوی دکترای دانشگاه واشنگتن، با همکاری استاد اخترشناسی، ویکتوریا میدوز و نویسندگانی دیگر نوشته و روز ۲۸ اوت در آستروفیزیکال جورنال منتشر شده، یک تلسکوپ بزرگ با ابزارهای مناسب در آینده می تواند این شناسه ی ویژه را در جو سیاره های سنگی بیابد. این پژوهشگران از داده های مدل سازی سه بعدی که در آزمایشگاه سیاره ایِ مجازیِ دانشگاه واشنگتن (VPL) به دست آمده بود بهره گرفتند تا ببینند شناسه های طیفی برخورد مولکول های نیتروژن در جو زمین چگونه دیده می شود، و سپس نتیجه ی به دست آمده را با چیزی که فضاپیمای ناسا از زمین دیده بود مقایسه کردند. این فضاپیما که برخورد ژرف یا Deep Impact نام داشت، در سال ۲۰۰۵ راهی فضا شده بود. "برخورد ژرف" در بخشی از ماموریت خود به نام EPOXI، به مشاهده ی زمین و بررسی ویژگی های آن از راه دور پرداخت، به گونه ای که انگار زمین یک فراسیاره باشد. پژوهشگران با مقایسه ی داده های واقعی ماموریت EPOXI و داده های شبیه سازی از مدل های VPL توانستند شناسه های برخورد نیتروژن در جو سیاره‌مان را ببینند و چیزی که یک بیننده ی فرازمینی می بایست از زمین ببیند را تایید کنند. شویترمن می گوید: «یکی از پیام های اصلی VPL اینست که همیشه پیش از آن که بتوانیم آگاهی هایمان برای بررسی یک فراسیاره ی احتمالا زمین-سان را برون‎یابی کنیم، نیاز به معتبر ساختن یک اندیشه داریم (یک اثبات مفهوم). برای همین است که بررسی زمین در نقش یک فراسیاره بسیار مهم است-- ما توانستیم این اندیشه را اعتبار ببخشیم که نیتروژن می تواند اثری روی طیف زمین پدید بیاورد که از چشم یک بیننده ی دوردست آشکارپذیر باشد. این به ما می گوید که جستجویش در جاهای دیگر هم ارزش دارد.» پژوهشگران با بهره از این تاییدیه و به کار بردن مجموعه ای از مدل های VPL، ظاهر سیاره های فراخورشیدی را با در نظر گرفتن مقادیر گوناگون نیتروژن در جَو آن ها شبیه سازی کردند. به نوشته ی این پژوهشگران، شناسایی نیتروژن به اخترشناسان کمک خواهد کرد تا ویژگی های جو سیاره هایی که توان زیست پذیری دارند را مشخص کنند و احتمال تولید اکسیژن از راه فرآیندهای غیرزیستی در آن ها را تعیین نمایند. شویترمن می گوید: «یکی از نتیجه های هیجان انگیز پژوهش ما اینست که اساسا اگر به اندازه ی کافی نیتروژنی وجود داشته باشد که بشود شناساییش کرد، پس حتما فشار سطح برای پایدار ماندن آب به حالت مایع، در طیف بسیار گسترده ای از دماهای سطحی مناسب و کافی است.» ۷/۱۴/۱۳۹۴ منبع: sciencedaily برگردان: یک ستاره در هفت آسمان   [hr] ویدئو / Thomas Barclay و Hannah Ruth Wakeford در این قسمت از مجموعه What's New in Aerospace موزه هوافضای اسمیتسونیان راجع به یافتن و مطالعه سیارات فراخورشیدی توماس در مورد نحوه یافتن سیارات و هانا در مورد مطالعه اتمسفر آنها توضیحاتی به زبان ساده ارائه می‌دهند.   دانلود (حجم: 486 مگابایت) http://trainbit.com/files/1214787884/Focusing-in_on_Other-Worlds_1001.mp4 https://www.youtube.com/watch?v=vyq7wZrRCHo

  برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   در تاپیک دیگری، جنبه‌هایی از کاربرد هولوگرافی در نمایش تصاویر سه بعدی مورد اشاره قرار گرفت. در همان جا گفته شد که استفاده از صفحات تخت، محدودیت‌هایی در زمینه زوایای قابل مشاهده دارند. نمایش پیکسل‌های تصویر بر روی هوا یک ایده‌ جالب دیگر در زمینه نمایش سه بعدی و حجمی، محسوب می‌شود. این روش در حالت ایده‌آل خود، محدودیت زاویه نخواهد داشت. چالش بسیار مهم آن، چگونگی ایجاد پیکسل‌ها است. یک نمونه از کارهای کمپانی Burton، نمایش داده شده در سال 2011. برای اندازه بزرگتر این تصویر اینجا کلیک کنید. ویدئوی مربوط به آن را می‌توانید اینجا مشاهده کنید. دو ویدئو جالب دیگری نیز از لینک 1 و لینک 2 قابل دریافت هستند.   کمپانی ژاپنی Burton Inc در سال 2011 سیستم نمایش مبتنی بر لیزر به نمایش گذاشت که با ایجاد برانگیختگی‌ِ پلاسماییِ اتم‌هایِ محیط واسطِ آب یا هوا، در نقاط دلخواه، به تولید تصاویر سه بعدی می‌پرداخت. فناوری آنها در آن زمان قادر به تولید 50 هزار نقطه نورانی بر ثانیه، در اتم‌های اکسیژن و نیتروژن موجود در هوا، و نرخ تازه‌سازی قاب 10 تا 15 فریم بر ثانیه بود. [1 و 2] شاید استفاده از پلاسما برای ایجاد نقاط نورانی، کمی خطرناک به نظر برسد و واقعیت این است که خطرناک هم هست! (یا بهتر است بگوییم بود) اگر می‌خواستید دست‌تان را در فضای نمایش قرار دهید دچار سوختگی می‌شد. نکته اینجاست که قبلا برای تولید دنباله‌ای از نقاط با طول عمر کوتاه (در مقیاس نانوثانیه) از اسکن لیزری هوای محیط با نرخ ده‌ها یا صدها هزار شلیک بر ثانیه استفاده می‌شد و مقدار قابل توجهی انرژی آزاد می‌شد. در همین راستا، محققان ژاپنی از دانشگاه‌های Tsukuba و Utsunomiya، موسسه فناوری Nagoya و دانشگاه توکیو به همراه Sony CSL، در مقاله‌ای (Fairy Lights in Femtoseconds) حاصل مطالعات و آزمایشاتشان را منتشر کردند. آنها نشان دادند که با به کارگیری لیزرهای فمتوثانیه به جای لیزرهای نانوثانیه‌ای قبل، می‌توان تا حدود زیادی، مشکل انرژی افزوده را حل کرد. آنها همچنین برای هدایت بیم به داخل مجموعه لنزها، آینه، و اسکنر گالوانو از مدولاتور فضایی نوری (SLM) بهره گرفتند. استفاده از دو منبع لیزری متفاوت (30 تا 100 فمتوثانیه و 269 فمتو ثانیه) با نرخ‌های هزار و 200 هزار پالس بر ثانیه در انرژی‌های 7 میلی ژول بر پالس و 50 میکروژول بر پالس منجر به ایجاد رزولوشن‌های فضایی‌-زمانی 4 هزار و 200 هزار نقطه بر ثانیه شد. برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   یک ویژگی جدید دیگر، امکان لمس تصویر است. به گونه‌ای که میزان درخشش پلاسما با تماس انگشتان دست افزایش پیدا می‌کند و علاوه بر آن با توجه به اینکه هنوز هم مقدار قابل توجهی انرژی در تک فریم 17 میلی‌ثانیه آزاد می‌شود، این انرژی توسط حس لامسه قابل درک است. شاید بتوان از این ویژگی برای ایجاد یک سیستم رابط کاربری ویژه بهره گرفت. البته فضای تصویر در تحقق فعلی Fairy Lights تنها به اندازه 8 میلی‌متر مکعب است. برای مقیاس‌های بزرگتر به وسایل اپتیکی متفاوتی نیاز است. [1 و 2] به نظرم در مورد این فناوری نیز محدودیت‌هایی مانند عدم قابلیت بلوکه کردن و جهت دهی نور در مورد هر نقطه روشنایی، باعث می‌شود که کماکان با نمایش ایده‌آل فاصله داشته باشد... ویدئو شامل برخی توضیحات دانلود (حجم: 31 مگابایت) http://trainbit.com/files/8074787884/FairyLights-Femtoseconds-Tangible-Plasma_1001.mp4 https://www.youtube.com/watch?v=AoWi10YVmfE   برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید

آیا ما تنها تمدن در جهان هستیم؟   تصویر ۱: چپ: چگالی شکل‌گیری سیارات زمین-مانند برحسب جرم کهکشان و زمان کیهانی. منحنی‌ها محل شکل‌گیری ۵۰ و ۹۰ درصد همه‌ی سیارات را نشان می‌دهند. علامت دایره و نقطه نشان‌دهنده جرم و سن راه‌شیری در زمان شکل‌گیری منظومه‌ی شمسی است. راست: مانند چپ، اما برای سیارات غول‌پیکر. برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   بررسی‌ها اولیه‌ی تاریخچه‌ی شکل‌گیری سیارات در کیهان نشان می‌دهد که زمین پس از ۷۵-۸۰ درصد سیارات مشابهش به وجود آمده است. اکنون به واسطه‌ی کشفیات فضاپیمای کپلر دانش ما درباره‌ی شکل‌گیری سیارات و وابستگی آن به جرم و فراوانی فلزی ستاره‌ی مادر بیشتر شده است. در این مقاله، مولفان مدل‌های شکل‌گیری سیارات را با مدل‌های شکل‌گیری کهکشانی ترکیب کرده‌اند تا تاریخ شکل‌گیری سیارات زمین-مانند و سیارات غول‌پیکر را در کهکشان راه‌شیری و در کل کیهان به دست آورند. شکل‌گیری سیارات به جرم ستاره‌ی مادرشان بستگی دارد. ستاره‌های یک کهکشان توزیع جرمی تقریبا ثابتی دارند. بنابراین آهنگ شکل‌گیری سیارات در یک کهکشان به آهنگ ستاره‌زایی در آن کهکشان وابسته است، که البته با تابعی از فراوانی فلزی ستاره‌ها تعدیل می‌شود. مدلی که در این مقاله استفاده شده است، آهنگ شکل‌گیری سیارات را بر حسب آهنگ ستاره‌زایی کهکشان، تابعی توانی از فراوانی فلزی گازی در کهکشان، و میانگین تعداد سیارات برای یک ستاره محاسبه می‌کند.   تصویر ۲: بالا: نمودار همه‌ی سیارات زمین-مانند و غول‌پیکری که در راه‌شیری به وجود آمده‌اند، بر حسب زمان. نقطه‌چین عمودی زمانی را نشان می‌دهد که زمین به وجود آمده است. پایین: آهنگ شکل‌گیری سیارات در راه‌شیری بر حسب زمان کیهانی.   تصویر یک، میانگین چگالی شکل‌گیری سیارات زمین‌-مانند (چپ) و سیارات غول‌پیکر (راست) را بر حسب تابعی از سن کیهان و جرم ستاره‌ای کهکشان نشان می‌دهد. چگالی شکل‌گیری سیارات از حاصل‌ضرب آهنگ شکل‌گیری سیارات در چگالی حجمی کهکشان‌ها به دست می‌آید. سیارات غول‌پیکر به علت وابستگی به فراوانی فلزی ستاره دیرتر از سیارات زمین-مانند شکل می‌گیرند. صرف نظر از نوع سیاره، جرم کهکشان‌ها در زمانی که سیارات در آن‌ها شروع به شکل‌گیری می‌کنند حدود ۱۰ به توان ۱۰.۵ جرم خورشیدی است. سیارات غول‌پیکر در کهکشان‌های کم‌جرم‌تر نادرتر از سیارات زمین-مانند هستند. بنابر این نتایج پیش‌بینی می‌شود که حدود ۱۰ به توان ۲۰ سیاره‌ی زمین-مانند در حجم کیهان کنونی ما وجود داشته باشد. آهنگ و تاریخچه‌ی شکل‌گیری سیارات در کهکشان راه شیری در تصویر دو نشان داده شده است. این تصویر نشان می‌دهد که زمین دیرتر از حدود ۸۰ درصد سیارات مشابهش که در حال حاضر در راه‌شیری (و کیهان) هستند به وجود آمده است. همچنین دیده می‌شود که آهنگ شکل‌گیری سیارات زمین‌-مانند از انتقال‌به‌سرخ ۲ و سیارات غول‌پیکر از انتقال‌به‌سرخ ۱ رو به افول بوده است، که عمدتا به علت افول آهنگ ستاره‌زایی در این کهکشان‌ها است. از طرف دیگر با در نظر گرفتن ادامه یافتن ستاره‌زایی، زمین پیش از ۹۲ درصد کل سیارات مشابهی که در آینده در کیهان به وجود خواهند آمد، شکل گرفته است.   تصویر ۳: توزیع احتمال تعداد کل سیاراتی در کیهان که دارای تمدن هستند. برای توضیح بیشتر به متن رجوع کنید. برای اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید   معادله‌ی معروف درِیک (۱) که تعداد تمدن‌های هوشمندی را که توانایی برقراری ارتباط دارند محاسبه می‌کند، به غیردقیق بودن معروف است. حاصل این معادله از احتمال ۰/۰۰۰۰۱ وجود تمدن به ازای هر سیاره‌ی قابل زیست تا احتمال‌های بسیار کمتر تغییر می‌کند. ترکیب این معادله با محاسبات این مقاله در مورد تعداد سیارات زمین-مانند، به ما می‌گوید که بین یک تا ۱۰ به توان ۱۵ تمدن در کیهان و یک تا ۱۰ به توان ۴ تمدن در راه‌شیری در حال حاضر وجود دارد. تابع احتمال تعداد کل سیاراتی که تمدن دارند در شکل سه نشان داده شده است. در شکل سه، با در نظر گرفتن اینکه زمین پیش از ۹۲ درصد کل سیارات مشابهش در آینده به وجود آمده، تصور شده است که زمین اولین، دهمین، و یا صدمین سیاره‌ای در کیهان باشد که تمدن دارد. سپس با این پیش فرض‌ها نمودار احتمال تعداد کل سیارات با تمدنی که در کیهان وجود خواهند داشت کشیده شده است. حتی برای محافظه‌کارانه‌ترین مدل‌ (این که زمین اولین سیاره‌ای باشد که تمدن دارد) بسیار نامحتمل (کمتر از ۸ درصد) است که ما تنها تمدنی باشیم که کیهان تا ابد خواهد داشت (این احتمال با نمودار مشکی نشان داده شده است). نمودارهای آبی و قرمز نشان می‌دهند که با بالا بردن تعداد سیارات اولیه‌ای که تمدن داشته‌اند، احتمال اینکه تعداد بیشتری تمدن در حال حاضر در کیهان باشند نیز بیشتر می‌شود. نمودار قرمز نشان می‌دهد که اگر زمین دهمین سیاره‌ی با تمدن باشد، بیش از ۱۰۰ سیاره با تمدن در کیهان خواهد بود و نمودار آبی می‌گوید که با فرض اینکه زمین صدمین سیاره‌ی با تمدن باشد بیش از ۱۰۰۰ تمدن وجود خواهد داشت. بنابر این محاسبات، احتمال اینکه ما تنها تمدن در کل کیهان باشیم بسیار ناچیز است! (۱) Drake Equation عنوان اصلی مقاله: On The History and Future of Cosmic Planet Formation نویسندگان: Behroozi, Peter; Peeples, Molly این مقاله برای چاپ در نشریه‌ی MNRAS پذیرفته شده است. لینک مقاله‌‌ی اصلی: http://arxiv.org/abs/1508.01202 ۲۵ مرداد ۱۳۹۴ گردآوری: آیرین شیوایی منتشر شده در: اسطرلاب

  GAO به تازگی گزارشی از گام‌های پنتاگون برای برنامه‌ای جهتِ هزینه کردنِ 6 میلیارد دلار در پنج سال پیش‌رو با هدف تحت نظر گرفتن محیط فضایی به صورت زمان واقعی (Space Situational Awareness) ارائه کرده است.   بخش‌هایی از گزارش به تاریخ 8 اکتبر 2015 میلادی:   سیستم‌های فضایی، قابلیت‌های حیاتی برای آرایه‌ گسترده‌ای از عملکرد‌ها و اهداف ایالات متحده فراهم می‌کنند که حوزه‌های امنیت ملی، تجارت، رشد اقتصادی، ایمنی حمل و نقل، و امنیت داخلی را شامل می‌شود. این سیستم‌ها به طور فزاینده‌ای در مقابل انواع تهدیدات عمد و غیرعمد، از حملات دشمن چون سلاح‌های ضد ماهواره، جمینگ سیگنال، و حملات سایبری گرفته تا تهدیدات محیطی، به مانند تابش الکترومغناطیس خورشید و برخورد با سایر اشیاء، آسیب‌پذیر هستند. دولت برای محیا کردن آگاهی وضعیتی فضایی (SSA) جهت ایجاد داده‌های حیاتی ضروری برای طرح‌ریزی، عملیات، و حفاظت از ناوگان فضایی در درجه اول به وزارت دفاع (DOD) و جامعه اطلاعاتی تکیه دارد. به گفته پنتاگون در ماموریت‌های اِس.اِس.اِی با هر چه بیشتر درهم‌تنیده‌شدن و افزایش رقابت در حوزه فضا، "آگاهی" علاوه بر تعیین موقعیت و جابجایی اشیاء فضایی، دیگر شامل ارزیابی قابلیت‌ها و اهداف نیز می‌شود. به عنوان مثال یک اپراتور ماهواره با در اختیار داشتن داده‌های اِس.اِس.اِی علاوه بر قابلیت پیشبینی و احتراز از تداخل فرکانسی و برخوردهای احتمالی با سایر اشیاء فضایی، قادر به تعیین علت از دست رفتن سیستم فضایی خواهد بود. (به عبارتی کدام عامل موثر بوده است؟ عامل محیطی، تداخل غیر عمد و یا حمله دشمن؟) و این قابلیت، تصمیم‌گیران را قادر می‌سازد تا پاسخ‌های مقتضی را بهتر از قبل اتخاذ کنند.   به طور خلاصه، داده‌های اِس.اِس.اِی با استفاده از انواع مختلفی از سنسورها و سیستم‌ها (ماهواره‌ها، رادارهای زمین‌پایه و تلسکوپ‌های اپتیکی) بدست آمده و پردازش می‌شوند. به گفته پنتاگون تعداد 375 سنسور و سیستم در جامعه تجاری، جامعه غیر نظامی، نظامی و جامعه اطلاعاتی برای مشارکت در برنامه اِس.اِس.اِی، به صورت بالقوه در دسترس هستند. در حال حاضر سنسورهای اولیه تحت استفاده، شامل یک گروه مرکز از 8 سنسور اختصاصی و 18 سنسور چند منظوره هستند. در حالی که بسیاری از این سنسورها و سیستم‌ها توسط وزارت دفاع تامین شده‌اند سایر سازمان‌ها مانند ناسا، NOAA، جامعه اطلاعاتی و کمپانی‌های تجاری نیز داده‌های مورد نیاز اِس.اِس.اِی را تامین می‌کنند. پنتاگون در بیشتر گروه هسته مرکزی سنسورها از روش به‌کارگیری سنسورهای ناوگان‌های غیر، که خودِ آنها ماموریت‌های دیگری را به عنوان دستور عملکردی اصلی خود دارند، بهره می‌گیرد. از آن جمله می‌توان سنسورهای مورد استفاده در اخطار موشکی و دفاع موشکی را نام برد.   پنتاگون برای پشتیبانی و حفظ برنامه اِس.اِس.اِی در 5 سال پیش‌رو و نیز گسترش تمرکز ماموریتی آن قصد دارد تا اقداماتی چون مکانیابی مجدد سیستم‌های سنسور، توسعه و به‌کارگیری میدانی چندین سنسور و سیستم‌ جدید، اقدام به توسعه فناوری، و ارتقای برخی از سنسورهای فعلی را به اجرا گذارد. مثال‌های از این اقدامات: - برنامه حصار فضایی نیروی هوایی، که تعداد یک، یا بیشتر، رادار زمین‌پایهِ طراحی‌شده برای ردگیری اشیاء فضایی (اشیائی کوچکتر از آنهایی که با سنسورهای فعلی شناسایی می‌شوند) را برای آغاز عملیات در سال 2019 توسعه می دهد. - برنامه سیستم ماموریت JSpOC نیروی هوایی (JMS)، که یک سیستم کنترل و فرماندهی فضاییِ جدیدِ طراحی‌شده برای حفظ کاتالوگ اطلاعات اشیاء فضایی است و نیز قابلیت‌های دیگری مانند اخطارِ زمانِ واقعیِ جمینگ و اخطارِ سایر اقدامات خصمانه نسبت به سنسورهای آمریکا ایجاد می‌کند. - برنامه نسل بعد یونوسوند گروه آب و هوایی نیروی هوایی (NEXION)، که به توسعه مجموعه‌ای از رادارهای زمین‌پایه برای تهیه داده از یونوسفر برای اِس.اِس.اِی و سایر تحلیل‌های آب و هوای فضایی می‌پردازد و قرار است تا سال 2022 تکمیل شود. - برنامه Hallmark آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی که در پی بررسی فناوری‌های لازم برای پشتیبانی زمان واقعی اِس.اِس.اِی و ابزارهای تصمیم‌سازی لازم است.   فایل Pdf گزارش که شامل جزئیات بیشتری است در ادامه پیوست شده است. (همچنین لینک فایل در سایت GAO)