[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b][color=#800000]رئیس ام‌آی۶ انگلیس: ایران تا ۲ سال آینده خود را به سلاح هسته‌ای مجهز می‌کند[/color][/b] [color=#0000CD]رئیس سرویس جاسوسی انگلیس طی سخنانی مدعی شد که تلاش ایران برای دستیابی به سلاح هسته‌ای را خنثی کرد.[/color] به گزارش خبرگزاری فارس به نقل از روزنامه انگلیسی «دیلی تلگراف»، «سر جان ساورز» رئیس سرویس جاسوسی MI6 انگلیس طی سخنانی مدعی شد که طی برنامه‌ای تلاش ایران برای دستیابی به تسلیحات هسته‌ای را خنثی کرده است. وی گفت: عناصر MI6 تلاش‌های ایران برای دستیابی به تسلیحات هسته‌ای را بی نتیجه کردند اما این کشور خاورمیانه‌ای خواهد توانست تا طی دو سال آینده خود را به سلاح هسته‌ای مجهز کند. جان ساورز در ادامه مدعی شد: عملیات‌های پنهانی توسط جاسوسان انگلیس، مانع از آن شد که ایران در اوایل سال 2008 به توسعه تسلیحات اتمی بپردازد. رئیس سرویس جاسوسی انگلیس مدعی شد که ایران به هدف خود تا سال 2014 دست خواهد یافت و این موضوع احتمال حمله نظامی از سوی آمریکا و اسرائیل را افزایش خواهد داد. ساورز در مارس گذشته گزارش محرمانه‌ای را به کابینه انگلیس درباره تهدید نظامی فزاینده ایران ارائه کرده بود اما این برای نخستین بار است که دیدگاه خود را در این باره آشکارا ساخته است. رئیس MI6 این سخنان را هفته پیش در جمع حدود 100 نفر از کارمندان ارشد دولت در لندن مطرح کرد. این دومین سخنرانی عمومی وی از زمان انتصاب وی به این سمت در سال 2009 به شمار می‌آید. وی در این سخنرانی گفت: ایران هم اکنون دو سال تا تبدیل شدن به کشور دارای تسلیحات هسته‌ای فاصله دارد. سر جان ساورز افزود: در آن زمان اسرائیل یا ایالات متحده باید درباره انجام حمله نظامی تصمیم بگیرند. رئیس MI6 گفت: ایران قاطعانه در حال طی مسیر تسلط بر تمامی زمینه‌های تسلیحات اتمی و تمامی فناوری‌هایی که آنها نیاز دارند، است. وی افزود: این کاملا آشکار است در صورتی که ایران به یک کشور با تسلیحات اتمی تبدیل شود، آمریکا و اسرائیل با خطرات گسترده‌ای مواجه خواهند شد.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]سر جان ساورز ادامه داد: بدون تلاش MI6 و تعامل با تهدید، از سال 2008 با ایران دارای تسلیحات اتمی مواجه بودیم اگر چه آنها دو سال دیگر با این موضوع فاصله دارند. وی گفت: این به MI6 بستگی داشت تا این لحظه وحشتناک را به تاخیر بیاندازند چون در آن صورت سیاستمداران ممکن بود تصمیم بگیرند که بین پذیرفتن ایران مجهز به تسلیحات اتمی یا حمله نظامی علیه ایران یکی را برگزینند. رئیس MI6 ادامه داد: در آن زمان من معتقد بودم که بسیار سخت است که نخست وزیر اسرائیل یا رئیس جمهور آمریکا، ایران دارای سلاح هسته‌ای را بپذیرند. سر جان ساورز افزود: MI6 سلسله‌ای از عملیات‌ها را انجام داد تا اطمینان حاصل شود که تحریم‌های اعمال شده به طور بین‌المللی اجرا شده است و ما تمام چیزهایی که می‌توانیم در خاورمیانه انجام دهیم انجام دادیم تا چالش‌های باقی مانده را کاهش دهیم.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]در ماه مارس نیز سر جان ساورز در جمع بیش از 20 وزیر درباره آخرین اطلاعات در زمینه افزایش نگرانی از احتمال حمله پیشگیرانه اسرائیل علیه تهران، سخنرانی کرد. محرمانه بودن این جلسه تا بدان جا بود که وزیران کابینه مجبور شدند که تلفن‌های همراه خود را خارج از اتاق جلسه بگذارند. گمان می‌رود این جلسه درباره توانایی نظامی اسرائیل در تخریب سایت‌های هسته‌ای ایران است که در اعماق زمین قرار دارد.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#FF8C00]92/04/23[/color] [url="http://farsnews.com/newstext.php?nn=13920423001352"]http://farsnews.com/...=13920423001352[/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b][color=#800000]نتانیاهو: روحانی گرگی در لباس میش است/رئیس جمهور جدید ایران لبخند می زند و بمب می سازد/ممکن است پیش از آمریکا به ایران حمله کنیم[/color][/b][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#0000CD]نخست وزیر اسرائیل با بیان اینکه راهبرد رئیس جمهور جدید ایران "لبخند می زند و بمب بساز" است، افزود: روحانی از احمدی نژاد به خاطر "گرگی در لباس گرگ بودن" انتقاد کرد اما استراتژی خود او آن است که "گرگی در لباس میش" باشد! وی در ادامه از امریکا خواست که به روحانی بفهماند، به ایران اجازه ساخت سلاح هسته ای را نمی دهد و گزینه ی نظامی بر روی میز است.[/color] در شرایطی که بسیاری از کشورها، از پیروزی حسن روحانی استقبال ویژه ای کرده اند، نخست وزیر رژیم صهیونیستی در فراری رو به جلو و روشی نخ نما شده، گفت که «ایران به ساخت سلاح هسته ای نزدیک و نزدیک تر است و اسرائیل ممکن است پیش از آمریکا مجبور به اقدام علیه این کشور شود.» به گزارش سرویس بین الملل انتخاب، نتانیاهو طی گفتگویی با شبکه ی "سی بی اس" آمریکا گفت: ایرانی ها در لبه ی خط قرمز هستند اما هنوز از آن عبور نکرده اند! نخست وزیر اسرائیل افزود: آنها به بمب اتمی نزدیک و نزدیک تر هستند و باید به آنها گفته شود، بدون شک اجازه وقوع چنین امری داده نمی شود. وی اضافه کرد: اسرائیل از جدول زمانی محدودتری نسبت به واشنگتن برخوردار است. نتانیاهو با بیان اینکه ساعت هایمان به سرعت های مختلفی حرکت می کند اظهار داشت: ما نسبت به آمریکا آسیب پذیرتر هستیم، بنابراین باید مسئله ی چگونگی توقف ایران را (شاید) پیش از آمریکا حل کنیم. نتانیاهو گفت که تهران در حال ساخت سانتریفیوژهای سریعتری است که آنها را قادر به پرش از روی خط قرمز می کند که در چندین هفته ی آتی روی می دهد. وی افزود: بعید است که سیاست های هسته ای ایران در زمان روحانی تغییر پیدا کند. نخست وزیر اسرائیل با بیان اینکه راهبرد رئیس جمهور جدید ایران "لبخند می زند و بمب بساز" است، افزود: روحانی از احمدی نژاد به خاطر "گرگی در لباس گرگ بودن" انتقاد کرد اما استراتژی خود او آن است که "گرگی در لباس میش" باشد! وی در ادامه از امریکا خواست که به روحانی بفهماند، به ایران اجازه ساخت سلاح هسته ای را نمی دهد و گزینه ی نظامی، همچنان بر روی میز است.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#FF8C00]۲۴ تير ۱۳۹۲[/color][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url="http://www.entekhab.ir/fa/news/120916"]http://www.entekhab.ir/fa/news/120916[/url][/font][/size]

[center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/14-615.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b][color=#800000]شهاب‌سنگ حادثه‌ساز روسیه زیر میکروسکوپ دانشمندان[/color][/b][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#0000CD]دانشمندان دانشگاه فدرال اورال اخیرا تصاویر میکروسکوپی از قطعات شهاب‌سنگی که در ماه فوریه با یکی از شهرهای روسیه برخورد کرده بود را منتشر کرده‌اند.[/color] به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این محققان توانسته‌اند برخی از چندین نمونه شهاب‌سنگ را به محض شناسایی بررسی کنند. اما شیوه مورد استفاده آنها این امکان را برایشان فراهم کرده تا ترکیبات شیمیایی سنگ را در زمان تصویربرداری از قطعات در سطح میکروسکوپی ارزیابی کنند. این امر به ارائه اطلاعات بیشتر در مورد شکل‌گیری و سفر سنگهای فضایی خواهد پرداخت. این قطعات تنها بخش کوچکی از بقایای شهاب‌سنگ 17 متری است که سال گذشته در جو بالای شهر چلیابینسک روسیه با درخشش بسیار زیادی منفجر شد. محققان در آن زمان، ترکیب شیمی کلی آن را شبیه کندریت خواندند. به گفته آنها این قطعات شامل مواد معدنی اولیوین، پیروکسین، ترویلیت و کاماسیت است. این دانشمندان برای کسب اطلاعات بیشتر از یک میکروسکوپ اسکن الکترونی برای شلیک پرتوی از الکترونهای متمرکز بر بخش کوچکی از نمونه‌ها استفاده کرده و سپس به بررسی چگونگی منحرف شدن الکترونها و ساخت تصویر دقیق از برجستگی‌ها و فرورفتگی‌های آن در مقیاس نانومتری پرداختند. اما این فرآیند باعث انتشار میزان کمی از تابش پرتو ایکس می‌شود که انرژی آن با یکی از عناصر شیمیایی موجود در کانون پرتو الکترونی متناظر است. در این جا بود که از یک آشکارساز رانش سیلیکونی برای جمع‌آوری این پرتوهای ایکس و تعیین انرژی آنها استفاده شد. نتیجه آن مجموعه‌ای از نقشه‌های پرتو ایکس بوده که وجود و مقدار عناصر مختلف را در نمونه‌ها نشان می‌دهند. از این جزئیات می‌توان برای برای بررسی ترکیب شیمی اصلی شهاب‌سنگ، چگونگی شکل‌گیری آن، دمایی که در آن شکل گرفته، تاریخچه پس از آن و اتفاقاتی که در زمان برخورد آن با زمین رخ داده استفاده کرد.[/font][/size] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/15-25.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]نقشه پرتو ایکس از توزیع دقیق عناصر شیمیایی در شهاب‌سنگ روسیه[/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#FF8C00]۲۴ تیر ۱۳۹۲[/color][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]منبع: [url="http://isna.ir/fa/news/92042414593/%D8%B4%D9%87%D8%A7%D8%A8-%D8%B3%D9%86%DA%AF-%D8%AD%D8%A7%D8%AF%D8%AB%D9%87-%D8%B3%D8%A7%D8%B2-%D8%B1%D9%88%D8%B3%DB%8C%D9%87-%D8%B2%DB%8C%D8%B1-%D9%85%DB%8C%DA%A9%D8%B1%D9%88%D8%B3%DA%A9%D9%88%D9%BE-%D8%AF%D8%A7%D9%86%D8%B4%D9%85%D9%86%D8%AF%D8%A7%D9%86"]ایسنا[/url][/font][/size]

[left][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]thanks[/font][/size][/left] [left][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]In Farsi:[/font][/size][/left] [left][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]http://www.military.ir/forums/topic/25057-%D9%86%D8%A7%D8%B3%D8%A7-%D8%A7%D9%88%D9%84%DB%8C%D9%86-%D8%A7%D9%86%DA%98%DA%A9%D8%AA%D9%88%D8%B1-%DA%86%D8%A7%D9%BE-%D8%B3%D9%87-%D8%A8%D8%B9%D8%AF%DB%8C-%D8%B1%D8%A7-%D8%AF%D8%B1-%DB%8C%DA%A9-%D9%85%D9%88%D8%AA%D9%88%D8%B1-%D8%B1%D8%A7%DA%A9%D8%AA/[/font][/size][/left]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][quote name='Electro_officer' timestamp='1373802687' post='321495'] کسی کتاب خوب برا مطلب سراغ نداشت؟ [/quote]فراتر از help اش!؟ help خودش خوبه که.[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b][color=#800000]هواپیماهای مدرن چطور باعث کاهش تلفات سوانح هوایی شده‌اند؟[/color][/b] [color=#0000CD]اگر به جای یک فروند بوئینگ 777 در حادثه اخیر فرودگاه سن‌فرانسیسکو, یکی از هواپیماهای قدیمی خطوط داخلی ما دچار سانجه می شد, چند نفر جان خود را از دست می دادند؟[/color] مجید جویا: در روزهای آغازین عصر پرواز، هواپیماها برای نجات از سقوط طراحی نمی‌شدند. البته آنها می‌توانستند پرواز کنند، ولی وقتی مشکلی پیش می‌آمد، نمی‌شد کاری برای نجات جان خلبان یا مسافرین پرواز از مرگ انجام داد. در سال 1917/1296، یک خلبان جوان به نام هیو دی‌هیون، در حالی که مشغول انجام آخرین پرواز دوره تمرین خود برای نیروی هوایی سلطنتی کانادا بود، با یک هواپیمای دیگر برخورد کرد. او از یک سقوط 150 متری جان سالم به در برد، اما خلبان هواپیمای دیگر جان خود را از دست داد. دی‌هیون به بررسی و مطالعه در مورد ایده‌ای پرداخت که خود، آن را «ارزش تصادف» می‌نامید و بر روی کاهش آسیب‌ها‌ در جریان یک سقوط متمرکز بود. او مانکن‌هایی برای مدل سازی سقوط طراحی کرد و آن گونه که تاریخ‌دانی به نام ایمی گاندولف در دی ماه گذشته در مقاله‌ای در نشریه تاریخ فناوری Technology and Culture نوشته است، طرفدار کارامدی کمربندهای ایمنی و طراحی امن‌تر صندلی‌های هواپیما بود تا خود آنها در هنگام برخورد، به تهدیدی برای جان مسافر تبدیل نشوند. به نوشته گاندولف، «هنگامی که او در میانه دهه 1950/1330 بازنشسته شد، اجتناب از سانحه به عنوان یک عامل قابل اندازه‌گیری پذیرفته شده بود؛ دانش عمیق‌تری از آثار سقوط و برخورد بر روی بدن انسان وجود داشت، و مسئولیت سوانح مربوط به تولید بازتعریف شده و بین سازندگان و مصرف کنندگان تقسیم شده بود». تا اندازه‌ای به دلیل وجود پژوهشگرانی مانند دی‌هیون بود که ایمنی هوایی در مقایسه با روزهایی که صندلی‌ها فقط به کف هواپیما پیچ می‌شدند و از جنس پلاستیک‌هایی ساخته می‌شدند که هنگام آتش سوزی گازهای سمی از خود متصاعد می‌کردند، تا این اندازه پیشرفت کرده و ایده «ارزش تصادف» که دی‌هیون مطرح کرد، یکی از دلایل عمده نجات این همه انسان در سانحه پیش آمده برای پرواز شماره 214 هواپیمایی آسیانا در فرودگاه سان فرانسیسکو در هفته گذشته بوده است. سانحه‌ای که فقط دو کشته داشت، که تازه یکی از آنها هم در اثر برخورد با ماشین‌های امدادی فرودگاه بود.[/font][/size] [center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/ntsb.jpg[/img][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]بیل والدوک، استاد ایمنی دانشگاه علوم هوایی ایمبری- ریدل در آریزونا می‌گوید: «بوئینگ 777 که دچار سانحه شد، یک هواپیمای بسیار بسیار محکم است. طراحی آن خیلی بالاتر از استاندارد است. بوئینگ در آن مدل بخصوص، خیلی جاها را تقویت کرده و بهینه سازی‌های خیلی زیادی انجام داده که با حداقل‌های موجود، فاصله چشمگیری دارد». این تقویت‌ها، که صندلی‌ها و کف سالن هم از آن جمله‌اند، هواپیما را اندکی سنگین‌تر کرده، ولی در مقابل توانایی تحمل ضربه آن را هم بالا برده است. [b]صندلی های 16G[/b] در سانحه شنبه گذشته، خدمه پرواز برای این که مسافران را از هواپیما بیرون ببرند، مجبور شدند که کمربند ایمنی چند نفر از مسافران را با چاقو ببرند. مایک اولیری، مدیر عامل شرکت شرکت هواپیمایی رایان‌ایر (که پروازهای ارزان قیمت انجام می‌دهد)، سال گذشته در حالی که از ایده بخش «فضای ایستاده» (مانند اتوبوس‌های داخل شهری) در هواپیما پشتیبانی می‌کرد، ادعا کرد که کمربندهای ایمنی در هواپیماها مطلقا بی‌فایده هستند. آخر وقتی هواپیمای شما با سرعت 300 کیلومتر بر ساعت در حال برخورد با زمین است، چطور یک تکه کوچک پارچه می‌تواند جان شما را نجات دهد؟ ولی مسئله این است که وقتی ارزش تصادف مطرح می‌شود، خود صندلی هواپیما، (و نشستن روی آن) نقشی حیاتی در نجات جان شما بازی می‌کنند. صندلی‌های هواپیماهای تجاری، مانند آنهایی که در بوئینگ 777 استفاده شده‌اند، برای جذب موج ضربه در هنگام تصادف طراحی شده‌اند. بخش اعظم دانسته‌های ما در مورد چگونگی تحمل ضربه از سوی بدن انسان، مرهون سرهنگ جان استپ است، یک افسر پزشکی ارتش ایالات متحده که در سال 1945/1324 داوطلب شد تا به عنوان «ضربه گیر انسانی» در تحقیقات اداره جنگ شرکت کند تا دریابند که چگونه می‌توان مطمئن شد که خلبان‌های بیشتری از سوانح هوایی نجات می‌یابند. در صحراهای کالیفرنیا و نیومکزیکو در دهه‌های 1940/1320 و 1950/1330، استپ روی صندلی یک موشک می‌نشست و موضوع یک سری آزمایش در مورد نحوه توانایی بدنش در تحمل شتاب منفی بود. او در آخرین آزمایش خود، نیرویی بیشتر از 40 برابر جاذبه زمین را تحمل کرد، و به رغم این که چند استخوان بدنش شکست، توانست رکورد حد تحمل بشر در شتاب را به خود اختصاص دهد. پژوهش‌های او در نهایت منجر به ایمنی بیشتر سوانح، هم در هواپیماها و هم در خودروها شد، هرچند یکی از نتیجه گیری‌های او که بیشترین حفاظت بدن در جریان یک سانحه هوایی در حالتی اتفاق می‌افتد که سرنشین پشت به جهت حرکت هواپیما نشسته باشد، هیچگاه جدی گرفته نشد. شاید فقط به این دلیل که پشت به جهت حرکت نشستن، خیلی عجیب به نظر می‌رسد.[/font][/size] [center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/insidetheplane.jpg[/img][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]همان گونه که سرهنگ استپ ثابت کرد، بدن انسان، اگر محکم در جای خود بسته شده باشد، می‌تواند نیرویی برابر با تقریبا 40g (40 برابر نیروی وزن) را تحمل کند. شاید اگر شما در معرض چنین نیرویی قرار بگیرید، مهره پشتتان بشکند، حتی اگر یکی از صندلی‌های این هواپیماها از شما حفاظت کنند. کوین کولمان، استاد هوانوردی و هوافضا در دانشگاه ایالتی متروپولیتن دنور می‌گوید: «اگر نیروی برخورد بدنه هواپیما به بتون زمین فرودگاه را در نظر بگیرید، نتیجه نهایی شکستن کمر اکثر مسافران خواهد بود. از دید خلبان، صندلی‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که مانند یک آکاردئون در خود فرو بروند تا بخشی از انرژی را تلف کنند». وی می‌افزاید که به رغم این که صندلی‌های مسافران اندکی متفاوت طراحی شده‌اند، اما آنها هم ساختار مشابهی دارند. صندلی‌های هواپیماهای تجاری به گونه‌ای طراحی شده‌اند که بدون شکستن، بتوانند نیرویی برابر با 16g را تحمل کنند. [b]آتش و قانون 90 ثانیه[/b] در خیلی از موارد، برخورد تنها بخشی از خطر است و نگرانی اصلی آتش‌سوزی است. قابلیت احتراق سوخت جت فقط اندکی کمتر از بنزین است، چراکه عمدتا از کروزین تشکیل شده که نقطه اشتعال (پایین‌ترین دمایی که در آن سوخت قابلیت اشتعال دارد) بالاتری دارد. مواد ضد آتش در دیواره‌ها، صندلی‌ها و موکت کف بدنه، به کند شدن سرعت انتشار آتش کمک می‌کنند، و هنگامی که آتش بیرون بزند، مواد جدید‌تر گازهای سمی را که در صندلی‌های هواپیماهای چند دهه پیش وجود داشتند، آزاد نمی‌کنند. روشنایی کف سالن، که (طبق استانداردهای سازمان فدرال هوانوردی ایالات متحده) زمان مجاز تخلیه مسافران را تا 20 درصد افزایش می‌دهد، به خروج مردم از هواپیما هنگامی که پر از دود شده است، کمک می‌کند. مقررات هوانوردی فدرال که از سال 1967/1346 آغاز شده‌اند، ملزم می‌دارند که در هواپیماهایی با بیش از 44 نفر ظرفیت، بتوان در شرایط اضطراری، تمام مسافران و خدمه را در کمتر از 90 ثانیه تخلیه کرد؛ حتی اگر نیمی از خروجی‌ها بسته شده باشند (همان گونه که در حادثه این هفته اتفاق افتاد). [b]کناره‌ها[/b] هم سازندگان هواپیما و هم خود شرکت‌های هواپیمایی، آزمایش‌هایی را انجام می‌دهند که مطمئن شوند می‌توانند به استاندارد 90 ثانیه برسند. در مورد سانحه آسیانا، دو سرسره خروجی اضطراری هواپیما که باید به بیرون باز شوند، در داخل بدنه باد شده بودند، و دو نفر از خدمه را در جای خود محبوس کرده بودند، که در نهایت به کمک تبر آتش‌نشان‌ها نجات یافتند. می‌خواهید بدانید چرا سرسره‌ها اضطراری هواپیما (که قابلیت استفاده به عنوان قایق نجات راهم دارند) دیگر زرد رنگ نیستند؟ آنها یک پوشش آلومینیومی دارند تا آنها را از گرمای تابشی ناشی از آتش محافظت کند، در نتیجه دیگر آن گونه که در حادثه مرگ‌بار آتش سوزی سال 1978/1357 در لس آنجلس رخ داد، نمی‌سوزند.[/font][/size] [center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/exitslides.jpg[/img][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]درهای خروجی بازشونده به جلو[/b] به رغم این که سرسره‌های خروج اضطراری این بوئینگ 777 به مشکل برخوردند، طراحی درهای این مدل هواپیما به گونه‌ای است که ساده‌تر از درهای مدل‌های قدیمی‌تر باز شوند و این موضوع به کاهش زمان تخلیه کمک می‌کند. آنها به سمت جلو می‌لغزند و از ورودی فاصله می‌گیرند، به این ترتیب استفاده از آنها ساده‌تر از درهای فشاری مانند درهای بوئینگ 737 است که در آنها شما باید در را اندکی به سمت داخل می‌کشیدید تا بتوانید آن را باز کنید. والدوک می‌گوید: «این سیستم‌های جدید درها خیلی خوب کار می‌کنند و سرسره‌های اضطراری کمی سریع‌تر باد می‌شوند». پس از این سانحه، هیات ملی ایمنی حمل و نقل ایالات متحده در مورد این احتمال که صندلی‌های هواپیمایی 777 از جای خود در آمده باشند و همچنین دلیل این امر که چرا برخی سرسره‌های اضطراری درست عمل نکردند، تحقیق خواهد کرد. با توجه به بازرسی‌های جاری، بوئینگ از پاسخ‌گویی در مورد طراحی‌های ایمنی در هواپیماهایش خودداری کرد. ایرباس، هواپیماساز اروپایی رقیب بوئینگ هم از هر گونه اظهار نظری در این خصوص سر باز زده است. [color=#FF8C00]23 تیر 1392[/color] منبع: [url="http://www.khabaronline.ir/detail/303136/science/technology"]http://www.khabaronl...ence/technology[/url] [size=1][color=#EE82EE][i]ببخشید که ارسال متوالی دادم. تاپیک بالا بیاید.[/i][/color][/size][/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b][color=#800000]با زبان برنامه‌نویسی کامپیوترهای کوانتومی آشنا شوید[/color][/b][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#0000CD]به رغم این که کامپیوترهای کوانتومی تازه در آغاز راه خود قرار دارند و تا استفاده از آنها سال‌ها فاصله داریم، اما از هم اینک یک زبان سطح بالا برای کار با آنها نوشته شده است.[/color][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]مجید جویا: سرانجام با تولید اولین زبان برنامه نویسی عملی, سطح بالا برای کامپیوترهای کوانتومی، دوران رنسانس نرم‌افزارهای کوانتومی آغاز شد. به رغم اینکه ابزارهای امروزی برای بیشتر کاربردهای عملی آمادگی ندارند، این زبان که کویپر نام گرفته است، می‌تواند ما را در طراحی این ماشین‌های اینده نگرانه کمک کند، و همچنین هنگامی که بالاخره این ماشین‌ها ساخته شوند، برنامه نویسی آنها را ساده‌تر سازد.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]باب کویکه از دانشگاه آکسفورد که [url="http://arxiv.org/abs/1304.5485"]در این پژوهش شرکت داشت،[/url] می‌گوید: «این زبان همه ویژگی‌های خوب یک زبان کلاسیک برنامه نویسی را دارد و با محاسبات کوانتومی هم سازگار شده است. این یک دستاورد عظیم است».[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]ویژگی مهم کامپیوترهای کوانتومی مربوط به بیت‌هایش است که به عنوان کیوبیت شناخته می‌شوند، و می‌توانند علاوه بر وضعیت 0 یا 1، هر دو مقدار 0 و 1 را به طور همزمان داشته باشد. به این ترتیب یک کامپیوتر کوانتومی این امکان را خواهد داشت که دو و یا تعداد بیشتری از محاسبات را به طور همزمان اجرا کند. اما طراحی الگوریتم‌های کامپیوتری که منجر به استفاده از تطابق کوانتومی می‌شود، کار ساده‌ای نیست.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]از همین رو برنامه نویسی کوانتومی تا کنون عمدتا سطح پایین بوده، یعنی در حد تعریف گیت‌های منطقی کوانتومی که کیوبیت‌ها را کنترل می‌کنند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]جاوای کوانتومی [/b][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]هم اکنون پیتر سلینگر از دانشگاه دالهوزی در هلیفکس کانادا و همکارانش با تولید کوئیپر، که اولین زبان برنامه نویسی کوانتومی سطح بالای نوشته شده تاکنون است، پیشرفت در این حوزه را به افق تازه‌ای رسانده‌اند. این زبان طراحی شده تا دستورات را به صورت مفاهیم بزرگ‌تر توصیف کند، و کنار هم قرار دادن الگوریتم‌های چندگانه به صورت ماژولار را ساده‌تر کند. برای کامپیوترهای کلاسیک، زبان‌های سطح بالا همچون جاوا اغلب عملیات سنگین را در محاسبات نوین انجام می‌دهند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]کوئیپر مبتنی بر یک زبان برنامه نویسی کلاسیک به نام هاسکل است که که به خصوص برای برنامه‌نویسی در کاربردهای فیزیک ساخته شده است. کاری که تیم سلینگر انجام داده، اصلاح و بهینه سازی این زبان برای کار با کیوبیت‌ها است.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]آنها همچنین یک کتابخانه از کدهای کوئیپر را برای انجام هفت الگوی کوانتومی موجود تولید کرده‌اند که یک الگوریتم برای براورد انرژی حالت پایه مولکول‌ها از جمله آنهاست. آنها امید دارند که دیگران با نوشتن الگوریتم‌های بیشتر، کدهای بیشتری را به این کتابخانه اضافه کرده و منبعی را خلق کنند که به برنامه نویس‌های کوانتومی اجازه خواهد داد تا با چسباندن ماژول‌ها به یکدیگر، نرم‌افزار بسازند، یعنی همان کاری که یرنامه نویس‌های کامپیوترهای کلاسیک با استفاده از جاوا انجام می‌دهند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]سلینگر می‌گوید: «داشتن یک زبان برنامه نویسی کوانتومی به ساختارمند کردن نحوه تفکر شما کمک می‌کند و شیوه فکر کردن شما را در مورد یک مسئله نشان می‌دهد. این امر می‌تواند به یک ابزار توانمند در طراحی الگوریتم‌های کوانتومی جدید تبدیل شود».[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]تورستن آلتنکرچ از دانشگاه ناتینگهام در انگلستان که در این پژوهش دخالت نداشت، این نظر را قبول دارد. او می گوید: «مردم می‌توانند از زبان‌هایی همانند کوئیپر، به عنوان یک بستر آزمایشی برای ایده‌ها و برای فهمیدن اینکه چطور یک نرم افزار کوانتومی نوشته می شود، استفاده کنند».[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]گروه سلینگر طرح اولیه این زبان را، به همراه کتابخانه اولیه‌شان، در ماه گذشته در کنفرانس طراحی و اجرای زبان‌های برنامه نویسی در سیاتل واشنگتن، عرضه کردند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]تاثیر بر آینده[/b] با توجه به اینکه کامپیوتر کوانتومی که به عنوان یک سخت‌افزار، هنوز در مراحل نوزادی خود به سر می‌برد، شاید ساخت یک زبان برای این نوع کامپیوترها ، عجیب به نظر برسد. اما توسعه نرم افزار (که با شبیه سازی یک کامپیوتر کوانتومی بر روی نوع کلاسیکش آزمایش شده است)، می‌تواند بر طراحی کامپیوترهای کوانتومی آینده تاثیر بگذارد.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته هوش ایالات متحده یا IARPA در ساخت کوئیپر سرمایه گذاری کرده بود، تا مشخص شود که یک کامپیوتر کوانتومی برای این که یک عملیات خاص را بهتر از یک کامپیوتر کلاسیک انجام دهد، به چه تعداد بیت نیاز دارد. نوشتن برنامه‌ها در کوئیپر باعث روشن‌تر شدن نیازمندی‌های سخت افزاری یک الگوریتم می‌شود و تا همین جا منجر به برخی نتایج شگفت انگیز شده است. سلینگر که اجازه ندارد در مورد نتایج خاص آن سخنی بگوید، می‌گوید: «به نسبت آنچه مردم فکر می‌کردند، این به منابع بسیار بیشتری نیاز خواهد داشت».[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]او انتظار دارد که با پیشرفت‌های مهندسی، همچون کاهش نویزها، در طول زمان تعداد کیوبیت‌‌های لازم برای یک کامپیوتر کوانتومی عملی کاهش بسیار زیادی پیدا کند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]این گروه براوردهای خویش را بر مبنای فرم‌های متنوع موجود سخت افزار کامپیوترهای کوانتومی ارائه کردند، از این سخت افزارها می توان به وسایلی که از دام‌های یونی و فوتون‌ها استفاه می‌کنند، اشاره کرد. هرچند که تنها کامپیوتر کوانتومی موجود در بازار را که کامپیوتر دی‌ویو نام دارد، در شمار آنها نیست. این کامپیوتر از یک رویکرد عجیب به نام شمارش کوانتومی ادیاباتیک (بی‌دررو) استفاده می کند، در نتیجه در حال حاضر با کوئیپر سازگاری ندارد.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#FF8C00]22 تیر 1392 [/color][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]منبع: [/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]http://www.khabaronline.ir/detail/302456/science/technology[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]اخیرا پس از انتقال وسیله به درایدن ناسا، [/font][/size][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif] سیرا نوادا[/font][/size] بال‌ها و دم دریم‌چیسر را نصب کرده و در حال انجام آزمایشات زمینی و آماده‌ سازی وسیله برای آزمایشات پروازی است.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]http://www.universetoday.com/102020/sierra-nevada-dream-chaser-gets-wings-and-tail-starts-ground-testing/[/font][/size] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/IM_2011-06-04_a_las_02_57_34.png[/IMG][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/2013-3025-m.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_2013-3025-m.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/BO697tnCEAAOcsK.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_BO697tnCEAAOcsK.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/2013-3023-m.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_2013-3023-m.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/2013-3024-m.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_2013-3024-m.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/654723main_SNC_Dream_Chaser_captive-carry.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_654723main_SNC_Dream_Chaser_captive-carry.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/2012-1015-m.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_2012-1015-m.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/IMG_3486a_Commercial-Crew-vehicles_Ken-Kremer.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_IMG_3486a_Commercial-Crew-vehicles_Ken-Kremer.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][size=1][color=violet][i]ببخشيد كه ارسال متوالي دادم. تاپيك بالا بيايد.[/i][/color][/size][/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]به نظرم جتی صرف نظر از دیدگاه اعتقادی نسبت به سلاح های کشتار جمعی، این حرف که آنها دارند، ما هم می خواهیم، این هم حرف غلطی هست.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]این "ما" نیستیم که باید بخواهیم، این پدران پدربزرگ ها و پدربزرگ های پدربزرگ های ما بودند که می بایست می خواستند! اصولا آن دورانی که می شد موشک قاره پیمای هسته ای و بمب هیدروزنی و... ساخت و خود را به عنوان یک قدرت هسته ای مستقل مطرح کرد تمام شده است. این مال زمانی بود که هر چند وقت یک بار یک آزمایش اتمی در گوشه ای از دنیا انجام می شد. نه الان که شما قسم هم می خورید که برنامه تان صلح آمیز است، باز همه شما را چپ چپ نگاه می کنند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]کشوری که بخواهد در این دوران، مستقلانه سلاح هسته ای بسازد و با قدرت های هسته ای طرف بشود، سرنوشتی بهتر از کره شمالی نخواهد داشت.[/font][/size] [hr] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][quote]خب اونها که نمی دونند ما چی داریم؟ در ضمن بمب کثیف هم هست که خیلی ساده تره ....[/quote]دوستان چه به کشتار جمعی علاقه دارند! جالبه! [/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]سخنان جناب sorena_ir_army کماکان برای بنده عجیب هست. قدرت موشکی چیزی جز توانمندی کاربردی که به دست می دهد، نیست! شما موشک داشته باش با برد بیست هزار کیلومتر، یک تن سر جنگی معمولی هم داخلش بگذار شلیک کن... خوب که چی...؟[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]این عجیب هست که دوستان موضوع "قدرت" را با "برد موشک" همسنگ گرفته اند! تو گویی هرچه تعداد صفرهای جلوی عدد برد موشک هایمان بیشتر باشد، یعنی ما قویتریم!!!!!!! [/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]IRBM و ICBM بدون سرجنگی هسته‌ای بی معنی هست....[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]برای اینکه بحث گره نخورد. محورهایی که به نظرم خوب است رویشان کار بشود را عرض می کنم:[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]افزایش دقت همین موشک های موجود [/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]تلاش برای رسیدن به سوخت بی خطر و با قابلیت نگهداری و ایمنی بالا[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]تلاش برای هرچه بهینه تر و سریعتر کردن شرایط آماده به شلیک موشک ها[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]تلاش برای حصول اطمینان راجع به توانایی عبور از سیستم های ضد موشکی[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]و...[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]یکی از مواردی که به نظر می رسه باعث اشتباه دوستان شده این هست که قدرت ناشی از توانایی موشکی بالستیک را بی نهایت گرفته اند! این تصور اشتباهی هست. موشک های بالستیک محدودیت های ذاتی و تاکتیکی خاص خودشان را دارند و ظرفیت بی نهایت ایجاد نمی کنند. همانطور که بارها گفته شده، توانمندی بالستیک قادر نیست جایگزین یک نیروی هوایی قدرتمند بشود. با افزایش برد موشک ها، مشکل حل نمی شود. حتی آن محورهایی هم که عرض کردم صرفا برای بقای وضع موجود هست، وگرنه آن هم کافی نیست.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]نیروی هوایی قدرتمند هم جز با اقتصاد قوی میسر نیست...[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]دیگه اینجوری بوده دیگه... [/font][/size]

http://en.wikipedia.org/wiki/File:K-535_Yuri_Dolgorukiy_at_sea_trials.jpg فدراسیون دانشمندان آمریکایی (اف‌اس‌ای) اخیرا گزارشی را منتشر کرده که در آن به نقل از منابع اطلاعاتی نیروی دریایی آمریکا، به روند کاهشی توانمندی نیروهای راهبردی زیرسطحی روسیه اشاره شده است. بر این اساس هم‌اکنون نیروی دریایی روسیه با فشارهای بی‌سابقه‌ای از سوی مقامات سیاسی و امنیتی روبرو است زیرا میزان ماموریت‌های گشت‌زنی زیردریایی‌های راهبردی این نیرو به کمترین میزان ممکن در سال‌های اخیر رسیده است. ناوگان نه فروندی زیردریایی‌های مجهز به موشک‌های راهبردی روسیه در سال 2012 تنها پنج ماموریت گشت‌زنی انجام داده اند. این در حالی است که در نیمه دهه 1980 میلادی روسیه دارای 87 زیردریایی راهبردی بود که به طور متوسط 102 گشت‌زنی بازدارنده را در سال انجام می‌دادند. این روند مایوس کننده از چند سال پیش آغاز شده و در سال 2007 تعداد گشت‌زنی‌های راهبردی این زیردریایی‌ها به کمترین میزان در تاریخ نیروی دریایی روسیه رسید. گرچه افزایش تعداد این گشت‌زنی ها از 3 مورد در سال 2007 به 10 مورد در سال 2008 بارقه‌هایی از امید را ایجاد کرد اما کاهش مجدد این روند زنگ خطری جدی را برای مسئولان سیاسی و نظامی مسکو به صدا درآورد. بر اساس رَهنامه‌های دفاعی کشورهایی همچون آمریکا، روسیه، انگلستان و فرانسه، انجام ماموریت های گشت‌زنی نیروهای راهبردی زیرسطحی بخش مهمی از برنامه بازدارندگی نظامی به شمار می‌رود. نیروی دریایی روسیه قصد دارد تا سال 2020 نسل جدیدی از زیردریایی‌های راهبردی خود موسوم به بورئی را جایگزین زیردریایی‌های قدیمی خانواده دلتا نماید. منبع: ماهنامه صنایع هوافضا - شماره 88 - تیر ماه 92 -صفحه 29 تاپیک مرتبط: زیردریایی استراتژیک مدرن Yury Dolgoruky عملیاتی گردید

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][quote]خوب این سوال رو مطرح می کنیم که موشک با سرجنگی شیمیایی چطور ؟ سرجنگی با ژن های مخرب چطور ؟! ....[/quote] گوییم نر است، گویند بدوش... [/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]عزیز من شما که بدترش کردی! حالا شاید بعضی ها یه توجیه نیم‌بندِ ای‌ام‌پی برای سلاح‌های هسته ای بتراشند! فرمایش شما که دیگه رسما کشتار جمعی و ممنوعه هست! هرچند کاراییش هم زیر سواله...[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][quote]چیزی که مسلم است این که ما بمب اتمی نخواهیم ساخت ... حالا باید بررسی کنیم که آیا این موشک ها صرفا جهت استفاده در برنامه فضایی توسعه داده شدن یا اهداف نظامی هم وجود داشته ...[/quote]سهیل جان، سوالت نامفهوم است. اینکه یه زمانی موشک‌های بالستیک مبنای ساخت پرتابگر‌های محموله‌های فضایی قرار گرفتند که نشان از یک قائده کلی ندارد! شما می توانی راکت فضایی بسازی و در عین حال موشک قاره‌پیما نسازی.[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]این موضوع مستقیما در ارتباط با سوال ابتدایی‌تری هست: آینده موشکی با فرض جنگ‌افزار هسته‌ای یا بدون آن؟ [/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]پاسخ این سوال در گمانه‌زنی که انجام می‌دهیم کاملا موثر هست...[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]اگر فقط برای دانستن یا تبدیل تاریخ می خواهی، از این تقویم استفاده کن:[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url="http://www.radcom.ir/fa/products/jalalicalendar"]http://www.radcom.ir.../jalalicalendar[/url][/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]سازمان فضایی هند (ایسرو) از برنامه خود برای انجام پنج ماموریت پرتاب فضایی در سال 2013 خبر داد که یکی از آنها شامل اعزام محموله به سمت مریخ خواهد بود. انتظار می رود چهار پرتاب دیگر در فاصله زمانی بین خرداد تا آذر سال جاری انجام شوند. از جمله این ماموریت ها می توان به پرتاب ماهواره مخابراتی جی-ست توسط راکت سنگین جی‌اس‌ال‌وی مجهز به موتور کرایوژنیک بومی هند اشاره کرد. نخستین ماموریت راکت فضایی پی‌اس‌ال‌وی ماهواره ناوبری هندی آی‌آر‌ان‌اس‌اس-آر1ای را به مدار زمین خواهد رساند. این ماهواره نخستین عضو از خانواده هفت تایی ماهواره های ناوبری هند است که خدمات مکان یابی زمان واقعی را برای کاربران ارائه خواهند کرد. هند قصد دارد پس از انجام آزمایش های مداری ماهواره اول که احتمالا سه ماه به طول خواهد انجامید دومین ماهواره از این خانواده را نیز در مدار زمین تزریق نماید. پرتاب 5 ماهواره دیگر برای یک بازه زمانی 14 ماهه در سال های 2014 تا 2015 برنامه ریزی شده است. در فوریه سال جاری میلادی راکت پی‌اس‌ال‌وی ماهواره هندی-فرانسوی سارال را به همراه شش ماهواره خارجی کوچک‌تر به مدار زمین رساند. [b]هند پرتاب ماهواره‌های جانبی را از سال 1999 با استفاده از راکت پی‌اس‌ال‌وی-سی2 آغاز کرده است. ایسرو در سال 2007 موفق به پرتاب ماهواره ایتالیایی اجایل به عنوان نخستین محموله خارجی درآمدزا توسط پرتابگرهای خود شد. بر اساس گزارش این سازمان، هند تاکنون حدود 59 میلیون دلار از محل پرتاب 35 ماهواره خارجی کسب درآمد کرده است.[/b][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]منبع: ماهنامه صنایع هوافضا - شماره 88 - تیر ماه 92 -صفحه 26[/font][/size] [color=#ee82ee][i][size=1][font=tahoma,geneva,sans-serif]ببخشيد كه ارسال متوالي دادم، تاپيك بالا بيايد.[/font][/size][/i][/color]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]ممنون، اون نرم‌افزار رو یه جایی نوشته بود که ممکنه مشکل ایجاد کنه. به جاش نرم افزار زیر را دانلود کردم. جواب داد. :[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]Persian Standard Keyboard - All Windows - x86/x64[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]http://www.softgozar.com/WebPage/Download.aspx?SoftwareId=1&Title=Persian-Standard-Keyboard---All-Windows---x86/x64[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]بازم ممنون.[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]چگونه، قابلیت فاصله مجازی در تایپ را در ویندوز 7 فعال کنم؟[/font][/size]

[center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#a52a2a][b]طبقه فوقانی Centaur[/b][/color][/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/167832main_lcross_profile_hires.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][size=2]http://www.nasa.gov/centers/ames/multimedia/images/2007/lcross_prt.htm[/size][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#800000][b]سنتائور باربر افسانه ای در فضا[/b][/color][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]سنتائور یک مرحله از راکت است که برای استفاده در مراحل فوقانی ماهواره یر ها طراحی شده و با بیش از 200 استفاده عملیاتی در انواع راکت های ماهواره بر غربی نظیر اطلس، تیتان و ساترن یکی از پر کاربرد ترین پودمان های فضایی تا به امروز بوده است. سنتائور محموله ماهواره خود را به مدار زمین آهنگ یا در صورت کاوش بین ستاره ای به سرعت فرار و یا نزدیکی آن می رساند. سنتائور نخستیین مرحله فوقانی پر انرژی است که از پیشران هیدروژن مایع و اکسیژن مایع استفاده می کند. سنتائور که نام آن از اسب های افسانه ای یونان گرفته شده است زاییده تخیل کارل جی بوسات (مبتکر طرح موشک قاره پیمای اطلس) و دکتر کراف اِهریک دو تن از کارمندان شرکت کنوایر بود. طرح آنها اساسا گونه کوچک تر از موشک اطلس به همراه مفهوم استفاده از مخازن بالونی سبک از جنس فولاد ضذ زنگ بود که سفتی سازه آنها تنها از طریق فشار پیشرانه های درونشان تامین می شد. برای جلوگیری از فرو ریختگی مخزن ها قبل از بارگزاری پیشران، آن ها را در حالت کشیده و یا پرشده از گاز نیتروژن فشرده، نگه داری می کردند. سنتائور از یک تیغه دو جداره مشترک جهت جداسازی مخزن های اکسیژن مایع و هیدروژن مایع، استفاده می کند. دو پوسته فولادی ضد زنگ به وسیله یک لایه لانه زنبوری الیاف شیشه (فایبرگلاس) به ضخامت 6.4 میلی متر، از هم جدا می شوند. سرمایش بیش از اندازه هیدروژن مایع در یک طرف مخازن در طول الیاف شیشه ایجاد خلائی می کند که منجر به رسانایی پایین حرارتی تیغه شده و در نتیجه از انتقال حرارت اکسیژن مایع نسبتا گرم به هیدروژن مایع فوق سرد جلوگیری می کند. این وسیله با یک یا دو موتور راکت آر ال 10 (بخصوص نمونه های اس ئی سی و دی ئی سی) تامین توان می شود.[/font][/size] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/510px-Centaur_upper_stage_being_lifted.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][size=2]http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Centaur_upper_stage_being_lifted.jpg[/size][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]تاریخچه توسعه[/b] توسعه این محصول در سال 1956 میلادی در مرکز پژوهش های لوئیس ناسا (که اکنون با نام تحقیقات گِلِن شناخته می شود) آغاز شد اما به کندی پیش می رفت و نخستین تجربه پرواز آزمایشی آن نیز در می 1962 با شکست روبرو شد. در اواخد دهه 1950، سنتائور به عنوان مرحله فوقانی پر انرژی برای ماهواره برهای ساترن 1، ساترن 1بی و ساترن 5 پیشنهاد شد. اما تا سال 1965 اولین پرتاب موفقیت آمیز سنتائور انجام نگرفت. در آن زمان، ناسا سنتائور را با مراحل فوقانی بزرگتر برای ساترن جایگزین کرد. از سال 1966 تا سال 1989، سنتائور-دی به عنوان مرحله فوقانی برای پرتاب 63 فروند لاز راکت های اطلس استفاده شد که 55 مورد از این پرتاب ها موفقیت آمیز بودند. از سال 1974 تا 1977، سنتائور-دی-1-تی به عنوان طبقه سوم در پرتاب هفت فروند تایتان 3ئی به کار رفت که 6 عدد از آنها موفق بود. تنها پرتاب نخست که برای آزمون طراحی کلی وسیله ماهواره بر و نه پرتاب فضایی انجام شده بود به عنوان شکست طبقه بندی شد؛ اما به هر حال صحت طراحی را به اثبات رساند. فضاپیماهایی که با این وسیله پرتاب شدند شامل وایکینگ-1، وایکینگ2، وویجر 1،وویجر 2، هلیوس 1 و هلیوس 2 بودند.[/font][/size] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/705px-Centaur_rocket_stage.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [center][size=2][font=tahoma,geneva,sans-serif]http://en.wikipedia.org/wiki/File:Centaur_rocket_stage.jpg[/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]اوایل دهه 1980 تغییر عمده ای در سنتائور داده شد و یک سامانه کنترل وضعیت تک پیشران هیدرازینی جایگزین سامانه هیدروژن پروکساید قبلی شد. پمپ های تقویتی هیدروژن پروکساید حذف شده و موتورهای آر ال 10 به طور مستقیم توسط فشار مخزن تغذیه می شدند که این یعنی کاهش چشمگیر در پیچیدگی سامانه ای. گونه جدید این سامانه، سنتائور جی برای استفاده توسط شاتل فضایی توسعه یافت. این وسیله با افزایش قطر مخزن هیدروژن به 14 فوت با حفظ قطر 10 فوتی مخزن اکسیژن، برای استفاده در قسمت بار مدارگرد توسعه یافته بود. نخستین ماموریت بردن کاوشگر علمی گالیله به مشتری بود. سنتائور هنگامی که در بخش بار شاتل حمل می شد، نیاز به سامانه پشتیبانی هوابرد فوق پیچیده ای داشت که با سامانه یکپارچه پشتیبانی سنتائور یعنی سی آی اِس اِس هماهنگ شده بود. این سامانه علاوه بر کنترل فشار سنتائور در طول پرواز می بایست قادر به دفع سریع محموله پیشران در صورت بروز بازگشت ناقص به پایگاه پرتاب می بود، برای این منظور سطحی از توانمندی که اجازه نشست ایمن را برای مدارگرد فراهم کند، لازم بود. بعد از حادثه چلنجر، ناسا دریافت که پرواز دادن سنتائور روی شاتل بیش از اندازه خطر آفرین است. تصمیم به خاتمه برنامه شاتل/سنتائور، نیروی هوایی آمریکا را تحریک به ساخت تایتان 4 کرد که در هر دو گونه 401 اِی و بی از سنتائور-تی علاوه بر مخزن هیدروژنی با قطر 4.3 متر به عنوان طبقه نهایی استفاده می کرد. این وسیله قادر به پرتاب بارهایی بود که در اصل برای ترکیب شاتل-سنتائور طراحی شده بودند. در گونه تایتان 401 اِی، سنتائور-تی نه بار بین سال های 1994 تا 1998 پرتاب شد. در گونه تایتان 401بی، سنتائور-تی هفت بار به همراه یک شکست، بین سال های 1997 تا 2003 پرتاب شد که آخرین پرتاب سنتائور تایتان نیز در همین سال بوده است.[/font][/size] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/Tabdfgf.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][size=2]http://www.b14643.de/Spacerockets_2/United_States_3/Centaur/Centaur.htm[/size][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/centaur-d__1.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_centaur-d__1.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]Centaur-D[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/centaur-2a__1.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_centaur-2a__1.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]Centaur-2A[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/centaur-3a__1.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_centaur-3a__1.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]Centaur-3A[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/centaur-t__1.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_centaur-t__1.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]Centaur-T[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]پیکربندی مجدد دیگری که برای سنتائور انجام شد در موشک اطلس 3 با تغییر در موتور دوگانه آراَل10 صورت گرفت. این تغییر در حالی حاصل شد که توانایی بازگشت به فرم دو موتوره که می بایست توسط الزامات ماموریت دیکته می شد را حفظ کردند. برای بیشتر ماموریت ها تک موتور آراِل10، بهینه (و یا کافی) بود که به دنبال آن اطمینان پذیری و سود هزینه قابل ملاحظه ای تحقق می یافت. یک نمونه با نام «سنتائور مشترک» در 30 نوامبر 1999 توسط بخش سامانه های فضایی لاکهید مارتین رونمایی شد. طول افزایش یافته این مدل جدید 11.68 متر بود که 1.7 متر از نمونه ای که روی اطلس 2اِی و 2 اِی اِس در آن زمان استفاده شد بلندتر بود.[/font][/size] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/urlfdsfgddfasg.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][size=2]http://landsat.gsfc.nasa.gov/news/news-archive/news_0513.html[/size][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]ویژگی های فعلی[/b] از سال 2009 مشتقاتی با قطر 3 متر از سنتائور-3 با استفاده هر کدام از یکی یا دو تا از موتور های آر اِل-10 اِی 4-2، همچنان به عنوان مرحله فوقانی راکت تکامل یافته مصرفی اطلس-5 که نواده پیکربندی تایتان-سنتائور محسوب می شود، مورد استفاده قرار می گیرد. هر چند آمریکا راهبرد وسیعی برای پروازهای آینده سنتائور دارد، اما در حال کار روی طرح مفهومی مرحله فوقانی جدیدی است که مراحل دلتا و سنتائور را به شکل یک مرحله دوم منفرد کرایژنیک کنار هم قرار می دهد. این مرحله راکتی تکامل یافته به عنوان یک مرحله فوقانی کم هزینه تر، توانمند تر و انعطاف پذیرتر خواهد بود گه می تواند مکمل و حتی جایگزین گونه موجود سنتائور (میراث لاکهید مارتین) و یا مرحله دوم کرایژنیک دلتا (میراث بوئینگ) در مرحله فوقانی ماهواره بر ها شود.[/font][/size] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/Img_2434.png[/IMG][/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/Img_23232.png[/IMG][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]استفاده های آینده[/b] امکان استفاده از سنتائور به عنوان مرحله فوقانی روی راکت های جدید دلتا-4 وجود داشت، که شروع آزمون های پرواز آن از سال 2004 میباشد، هنوز هم این وسیله می تواند به عنوان یک موتور پر انرژی برای کاوشگرهای بین سیاره ای که روی اَرس-5 با وزن 125 تن حمل می شوند، مورد استفاده باشد که احتمالا نخستین پرواز خود را در سال 2018 خواهد دید. سنتائور برنامه تکاملی ارتقائی دارد که قطر مخزن آن را به 5.4 متر رسانده و بار پیشران آن را نیز از 1.5 تا 6 برابر آن چیزی که اکنون در پیکربندی اطلس-5 وجود دارد، می رساند. در این طرح خیلی از عناصر سازه ای پیچیده حذف شده و بدین وسیله امکان پرواز از پایگاه های پرتاب موجود را با کمترین تغییرات می دهد. این طراحی، تیغه درونی مشترک را معکوس کرده و خیلی از سامانه ها را در عین حال که بیشتر سامانه ها و اجزای موجود را برای پرواز دست نخورده رها می کند با یکدیگر سازگار می سازد. طراحی پودمانی (ماژولار) آن زمینه انواع پیکربندی با یک تا شش موتور آر ال 10 اِس و یا تا سه دستگاه موتور پیشرفته نسل بعدی با عملکرد بالا را فراهم می کند. این سنتائور تکامل یافته می تواند هم روی بوستر اطلس (تحت عنوان پیکربندی فاز 1) و یا روی بوستر های نسل جدید با قطر 5.4 متری (تحت عنوان فاز 2)، استفاده شود. سطح عملکرد وسایل تکامل یافته برنامه توسعه سنتائور در فاز 1، تمام توانمندی های اطلس 5 را در بر می گیرد. در شرایط مشخص یک بوستر سوخت جامد اطلس و یک مرحله فوقانی تکامل یافته سنتائور را می توان به جای یک هسته اطلس 5 سنگین مجهز به سه بوستر به کار برد. این خود افزایش قابلیت اطمینان و کاهش هزینه را به دنبال دارد. با استفاده از پرتابگرهای سنگین در فاز 2 می توان تا 80 تن بار را تا مدار پایین زمین برد که این بخش قابل ملاحظه ای از پرتابگر ساترن 5 یا ارس 5 خواهد بود. این سطح عملکرد که تنها در انحصار ماموریت های اکتشافی با سرنشین ناسا قرار دارد با سخت افزار مشابه آنهایی که برای ماموریت های گذشته تجاری مورد استفاده قرار می گرفت قابل تحصیل است که این سرعت توسعه را بالا برده و هزینه ها را پایین می آورد. مطالعاتی صورت گرفته است که نشان از توسعه پذیری طرح سنتائور پایه و نمونه تکامل یافته آن برای پروازهای فضایی بلند مدت جهت اهداف اکتشافی و یا حتی به منظور استفاده به عنوان یک ماه نشین را دارد. فعالیت های وسیعی صورت گرفته است تا نشان دهد دستیابی به این مرحله با سرنشین کار چندان پیچیده ای نبوده و باعث ایجاد تغییرات طراحی عمده ای در سنتائور نخواهد شد. گردآوری: محمد رضا فتحی منبع: ماهنامه صنایع هوافضا - شماره 88 - تیر ماه 92 -صفحات 20 الی 22[/font][/size] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/1280px-Centaur_upper_stage_on_its_way_to_Launch_Pad_41.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][size=2]http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Centaur_upper_stage_on_its_way_to_Launch_Pad_41.jpg[/size][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]مشخصات یک طبقه فوقانی سنتار امروزی:[/b] قطر: 3.05 متر طول: 12.68 متر جرم خالی: 2247 کیلوگرم سوخت: هیدرون مایع اکسید کننده: اکسیژن مایع جرم سوخت و اکسید کننده: 20830 کییلوگرم هدایت: اینرسیایی پیشرانش: یک موتور RL 10A-4-2 تراست: 99.2 کیلونیوتن صول موتور: 2.32 متر قطر موتور: 1.53 متر جرم خالص موتور: 168 کیلوگرم زمان سوزش: متغییر وضعیت استارت: با قابلیت استارت های مجدد کنترل وضعیت: 4 تراستر 27 نیوتنی، 8 تراستر 40 نیوتنی سوخت تراستر ها: هیدرازین http://en.wikipedia.org/wiki/Centaur_%28rocket_stage%29#Specifications[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]لیستی از محموله های که توسط سنتار حمل شده است:[/b][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]http://space.skyrocket.de/doc_stage/centaur.htm[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][quote]قرار نیست موشکی شلیک بشه ، کافیه 3 کیلوات لیزر 3 تا 5 میکرون رو به مدت 5 دقیقه روی هر ماهواره ای گرفته بشه اگر استیل استراکچر هم باشه از کار میفته ، بخصوص اون بخش باطری های خورشیدی که حساس هستند ، ...[/quote][/font][/size][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]ابراهیم عزیز، ماهواره های جی پی اس در مدار MEO گردش می کنند (و پریود 12 ساعته دارند). اولا باید دید برای اینکه سرویس در یک محدوده خاص قطع بشود به انهدام چند ماهواره نیاز هست؟ و ثانیا این ماهواره ها در مدار زمین ثابت که نیستند، آیا کشوری می تواند ادعا بکند که فلان ماهواره جی پی اس، فقط مختص خدمات دهی به محدوده سرزمینی من عمل می کند؟[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]بنابراین اگر چین یا روسیه چنین اقدامی بکنند، آمریکا هم می تواند اقدام متقابل انجام بدهد.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][quote]خیر ، در واقع این تصور هست که ایران خودش باب پرونده هسته ای رو ببنده در حوزه ای دیگر یک پیروزی اساسی برای خودش رقم بزنه ، که یکی از مهمترین هاش همین موشک های قاره پیما هست ، ...[/quote] احتمال بسته شدن باب هسته ای تنها در صورت صلح آمیز بودن برنامه هسته ای ما (که هست)، وجود دارد. و از طرفی قاره پیما بدون هسته ای هم بی فایده است.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]بنابراین پس از بسته شدن پرونده هسته ای (که فقط در شق صلح آمیزش متصور است)، اینکه موشک قاره پیما (دقیقا با همین عنوان موشک قاره پیما - نه اینکه پرتابگر ماهواره را می شود به قاره پیما تبدیل کرد! این که بدیهیه!) بسازیم و آزمایش کنیم، چه سودی به حال ما دارد و چه پیروزی ای محسوب می شود؟ [/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]یک عنوان جدید (2012) هم دوست عزیزمان، جناب ای ام پی، معرفی کردند که از لینک زیر قابل دانلود است.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]Tactical and Strategic Missile Guidance[/b][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url="http://trainbit.com/files/0984829884/TacticalStrategicGuidance6e12.pdf"]http://trainbit.com/...uidance6e12.pdf[/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]حجم: 27.64 مگابایت[/font][/size] [color=#ee82ee][i][size=1][font=tahoma,geneva,sans-serif]ببخشيد كه ارسال متوالي دادم، تاپيك بالا بيايد.[/font][/size][/i][/color]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]نرم افزار!؟ این که داره از سخت افزار حرف می زنه! [/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]ارتش آمریکا در حال بررسی گزینه های مختلف برای استقرار موشک های قاره پیمای راهبردی آینده خود است. بر اساس اعلام منابع مطلع، یک گزینه محتمل، به کارگیری سامانه های پرتاب متحرک به جای استفاده از سیلوهای ثابت زمینی است. مسئولان یگان فرماندهی ضربتی جهانی نیروی هوایی آمریکا یکی از گزینه ها را تولید نمونه های تغییر یافته موشک راهبردی مینوتمن-3 می دانند و البته به توسعه موشک های کاملا جدید نیز اشاره می کنند. بر اساس آخرین نسخه سند راهبردی مرور وضعیت هسته ای آمریکا منتشر شده در سال 2010، استقرار موشک های بالستیک قاره پیمای این کشور در واحد های عملیاتی به گونه ای صورت خواهد گرفت که بقاپذیری سامانه را افزایش داده و امکان شلیک سریع و بی درنگ را فراهم سازد. بر این اساس استفاده از سکوهای پرتاب متحرک گزینه محتمل است.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]در حال حاضر نیروی هوایی آمریکا 450 موشک قاره پیمای مینوتمن-3 را در تاسیسات پرتاب زیرزمینی مختلف در سه ایالت این کشور نگهداری می کند. در عین حال بر اساس پیمان استارت جدید که در سال 2011 بین واشنگتن و مسکو به امضا رسید، آمریکا متعهد شده تعداد این موشک ها را به زیر 420 فروند کاهش دهد و تا سال 2030 (زمان بازنشستگی موشک های مینوتمن) نمونه های جدیدی از تسلیحات بالستیک راهبردی را عملیاتی نکند. فرماندهان ارشد نیروی هوایی آمریکا به دلیل حساسیت موضوع اطلاعات دقیقی از برنامه های در دست مطالعه اعلام نکرده اند، اما ارزیابی تحلیلگران نشان می دهد استفده از سامانه های متحرک گزینه ای بسیار جدی است.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]فرماندهی ضربتی جهانی نیروی هوایی آمریکا در اواخر سال 2011 سند محرمانه ای را ارائه کرد که در آن نیازمندی ها و ویژگی های اصلی سامانه های بالستیک راهبردی این کشور برای دو دهه آینده برشمرده شده است. نیروی هوایی آمریکا در سال 2012 تلاش مستمری را برای ارائه نتایج این مطالعات طبقه بندی شده به سایر نیروها و بخش های مرتبط با توانمندی های نظامی راهبردی این کشور انجام داد تا به نحوی اجماعی عمومی برای پیشنهاد های خود در میان نیروهای مسلح به دست آورد. در ادامه این مسیر قرار است در سال 2013 مطالعه دقیقی بر روی گزینه های احتمالی طرح اصلی پیشنهادی صورت می گیرد. بر اساس اعلام منابع دفاعی آمریکا نیروی هوایی این کشور برای ادامه این طرح مطالعاتی در سال 2013 بودجه ای معادل 10 میلیون دلار در اختیار دارد و معادل همین بودجه نیز برای سال 2014 پیش بینی شده است.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]منبع: مجله صنایع هوا فضا - شماره 85 - اسفند 91 - صفحه 28[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b][color=#800000]تجهیزات فیلترینگ اینترنت یک شرکت آمریکایی در ایران![/color][/b] [color=#0000CD]تابناک، یک موسسه تحقیقاتی در کانادا اخیرا در گزارشی مدعی شده است که علیرغم تحریم های سخت در حوزه تکنولوژی ارتباطات، بسیاری از تجهیزات مانیتورینگ و فیلترینگ یک شرکت آمریکایی در بسیاری از سیستمهای ایران، سوریه و سودان وجود دارد.[/color] موسسه تحقیقاتی «سیتیزن لب» وابسته به دانشگاه تورونتو در کانادا که یک آزمایشگاه و موسسه تحقیقاتی بینا رشته ایر برای مانیتور، تحلیل و برآورد عملکرد قدرت سیاسی در حوزه فضای مجازی است، در گزارشی که اخیرا منتشر کرده است وجود دستگاهها و تجهیزات مانیتورینگ و فیلترینگ اینترنت یک شرکت آمریکایی به نام «بلو کوت سیستم» در ایران و همچنین 82 کشور دیگر را ادعا کرده است. این شرکت پیش از این به دلیل فروش و تحقیق بر روی تجهیزات فیلترینگ اینترنت از سوی انجمن خبرنگاران بدون مرز به عنوان «دشمن اینترنت» نام گذاری شده بود. در این گزارش ذکر شده است که این شرکت، یکی از شرکتهای متعدد آمریکایی است که اقدام به تحقیقات و بازار یابی دستگاهها و تجهیزاتی میکند که عملا کاربرد دوگانه در ارتباطات دارند، از جمله مانیتورینگ ترافیک اینترنت، مسدود نمودن وب سایتها و همچنین رصد فعالیت های آنلاین کاربران اینترنت در جزئیات. این گزارش یادآور شده است که در حال حاضر، تکنولوژی های ارتباطی ساخت غرب که قادر به تجسس و سانسور نیز هستند به عنوان یکی از مهمترین زیرساختهای ارتباطی خدمات دهندگان اینترنتی در سراسر جهان استفاده میشوند. همچنین این گزارش مدعی شده است که علیرغم وجود تحریم های سفت و سخت در راستای ممانعت از فروش و رسیدن تجهیزات ارتباطی به کشورهای تحریمی، اکنون تعداد وسیعی از این تجهیزات در کشورهایی نظیر ایران، سوریه و سودان در حال استفاده است. محققان در این گزارش کی از مهمترین دلایل این امر را عدم شفافیت، مسئولیت پذیری و همچنین عدم برقراری یک رژیم مشخص حقوقی برای صادرات تجهیزات ارتباطی غرب عنوان کرده اند. این گزارش یادآور شده است که: نکات ذکر شده در خصوص تجهیزات سانسور و مانیتور اینترنت، از مجموعه محصولات و تحقیقات یک شرکت آمریکایی فراتر میرود و اشاره به موضوع وسیع تر تبعات اتخاذ یک چنین سیاستهایی در سطح جهانی و حتی در خود غرب نیز دارد. به گزارش تابناک، در متن اصلی این گزارش و در قسمت مربوط به ایران، اشاره شده است که شش دستگاه فعال شرکت بلو کوت در دو شرکت اصلی زیرساخت ارتباطی که یکی از آنها مستقیما زیر نظر وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات است وجود دارد. در این گزارش به شکل موردی به نام 8 شرکت بزرگ خدمات دهنده اینترنت یا ISP در ایران که از دستگاههای مانیتورینگ و فیلترینگ این شرکت استفاده میکنند اشاره شده است.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#FF8C00]۲۱ تير ۱۳۹۲[/color][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]منبع:[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]http://www.entekhab.ir/fa/news/120624[/font][/size]

جناب davoud با تشکر از شما. از آنجایی که سند جالبی هست، ارسال شما را از تاپیک تلسکوپ فضایی Gaia به اینجا منتقل کردم.