رادار مراقب نیمه کاره به نظر میاد، والبته به سبک رادار عصر نیرو دریایی هست

با توجه به خبر گفتگوی ستاری معاون رییس جمهور با پوتین درباره سوخو 30، احتمال خرید سوخو 30 جدی تر داره میشه، http://www.mashreghnews.ir/fa/mobile/458741

  نمی دونم مشتری این میگ های در حال تولید کدوم کشوره ولی خود روسیه هم 30 فروند میگ 35 سفارش داده که قراره از 2016 تحویل بشن.   حالا که بحثش شد، چون دیدم برخی صحبت میگ 31 میکردند در این تاپیک و دیگر تاپیک ها، باید گفت جدای بحث سرعت و ارتفاع پروازی، توانایی های راداری میگ 31 که از ویژگی های اصلی این پرنده بود دیگه الان چندان شاخص نیست چرا که رادار همین میگ 35 اگه قابلیت های بیشتری نسبت به میگ 31 نداشته باشه کمتر از اون نیست. مگر اینکه قرار باشه میگ 31 مدرنسازی بشه مثلا یه ورژن از رادار میگ 35 که اسکیلبل هم هست روش نصب بشه که در این حالت با توجه به دو برابر بودن قطر آنتن تعداد ماژول های اون چهار برابر ماژول های رادار میگ 35 میشن! (قطر 1.4 متری میگ 31 در مقابل 0.7 متری میگ 35، البته بحث محدودیت های ناشی از وزن و جابجایی مرکز ثقل و غیره به کنار).   قصد دفاع از میگ 29 رو ندارم و به شخصه نظرم اینه که اگه امکان تهیه هر نوع جنگنده ای در حال حاضر از روسیه باشه، باید رو فلانکر دست گذاشت (که یکی از دلائلش برد پروازی مورد نیاز برای برخی نیازهامونه) ، اما سوال اینجاست اگه میگ 29 واقعا اینقدر بیخود و مذخرف و هزینه بره چرا روسها میگ 29 هاشون رو بازنشسته نمی کنن و پرنده دیگری از جمله فلانکر ها رو جایگزینش نمی کنن که هیچ 30 فروند میگ 35 جدید هم سفارش می دن؟

  این صرفا یک گمانه زنی و تحلیل شخصی نویسنده هست و نه خبر مستند   البته غیر از تی 50، روسها و هندیها قرار بر همکاری در زمینه آپگرید جنگنده نسل پنجم بر روی فلانکر دارن. هنوز جزئیات زیادی در مورد این آپگرید منتشر نشده ولی کاهش سطح مقطع راداری یکی از اهداف این آپگرید هست . شاید بشه در زمینه پنهانکاری، آپگریدی به سبک F-15SE رو انتظار داشت. 

http://mobile.tasnimnews.com/en/news/1393/01/01/832780 چرا مطلب خبر فوق مبنی بر همکاری با روسها در زمینه طراحی و تولید جنگنده تو منابع فارسی پیدا نمیشه؟ آیا خبر فوق صحت داره؟ ... با توجه به فناوری محور بودن نیروی هوایی و با توجه به تجربه برتری های پر شمار هوایی تامکت در دوران جنگ به دلیل برتری فناوری و همینطور در اختیار داشتن پر شمار جنگنده های نسل چهار و چهار پلاس پلاس توسط رقبای منطقه ای ایران، اگه قرار به خرید جنگنده برای مقابله با تهدیدات منطقه ای در کوتاه مدت باشه، از میان جنگنده های موجود در حال تولید و عرضه شده به بازار صادراتی توسط روسیه، قطعا su-35 گزینه مطلوب خواهد بود که حداقل با برتری کیفی بتونه ضعف کمی رو در مقابل جنگنده های رقبای منطقه ای رو تاحدی جبران کنه. بحث جنگنده های نسل پنج و آینده هم که کلا مقوله جدایی خواهد بود.

یه خبر وقتی توسط منبعی منتشر میشه توسط دیگر منابع هم مدام نقل قول میشه پس تکرارش دلیل بر قطعیتش نیست. ولی از صحت یا عدم صحت خبر گذشته، 24 فروند جی 10 نه تاثیر به سزایی در تغییر توازن قوای نیروی هوایی در منطقه داره نه تعدادش به حدی است که بشه و توجیه اقتصادی داشته باشه که امتیاز تولید تحت لیسانس و انتقال تکنولوژی رو در قبال این معامله طلب کرد. خریدهای خرد گونه های مختلف جنگنده هم که معایب اقتصادی پشتیبانی خودش رو داره.

برای اون زمان حرکت خیلی خوبی بوده شاید به نسبت امکانات مالی و زیر ساختی و فناورانه اون زمان و الانمون، بشه گفت از الان بهتر بودیم.

جای دیگری هم عرض کردم، اون منبع تایوانی که خبر بیست سال بهره برداری از میدان نفتی رو مطرح کرده بود صحبت از میدان آزادگان کرده بود، این میدان اگه به ظرفیت اسمیش برسه، میشه با درآمد یکسالش میشه بیش از صد فروند جی 10 خرید

  وقتی خودمون اعلام می کنیم که قصد ساخت سلاح هسته ای نداریم و برنامه ای هم برای این امر وجود نداره و حتی از لحاظ فقهی هم حرام اعلام میشه ، دیگه چه فرقی می کنه؟  و این آخری تعهد بسیار سنگینی رو برای ما ایجاد می کرد، به طوریکه اگر قرار بود در آینده نسبت به این موضوع تجدید نظر کنیم نه تنها اعتبار نظام سیاسیمون رو به لحاظ اعتماد و اعتبار بخشی به سخنان و تعهداتمون، از بین می رفت، اعتماد به دین و مذهبون هم در این خصوص در عرصه جهانی از بین می رفت، هر چند به لحاظ فقه شیعه امکان تجدید نظر وجود داره، ولی از نظر جامعه جهانی این یعنی چیزی که رو ثباتش نمیشه حساب کرد و امکان تغییرش وجود داره، نمیشه مبنای تعهد باشه.    قبلش این بود که در جهت ساخت سلاح هسته ای حرکتی نداشتیم و همچین برنامه ای و ادعایی هم نداشتیم، منتها طرف مقابل پیوسته به تحریم هاش می افزود، حداقل در مورد کره شمالی اگه تحریم هم میشه در مقابلش سلاح هسته ایش رو هم می ساخت و آزمایش می کرد.    چیزیو که قبلا خودمون داوطلبانه و مجانی و بدون دریافت هیچ امتیازی اجرا می کردیم، حالا اگه بتونیم در قبالش امتیازی بگیرم، چه بهتر.

فرودگاه مهرآباد، البته جنگنده های دیگه هم بودن،

امروز هفت فروند صاعقه با استتار خاکی تو محوطه فرودگاه حضور داشتند، متاسفانه تو هواپیما بودم و هواپیما هم در حال تیک آف و صاعقه ها هم پشتشون به باند بود فرصت نکردم تشخیص بدم نوعشون رو، فقط تونستم بشمرم.

سوالی که برای خود من وجود داره اینه که تجربه جنگ ایران و عراق چقدر به درد جنگ های امروزی می خوره، اون دسته از افراد جنگ ایران و عراق دیده ای که من باهاشون برخورد داشتم، تجربشون و دیدشون برای جنگ های امروز بیشتر زیان آور بوده تا سودمند.

  والا من ارتباطی بین جنگ نیابتی و مستقیم و این حرفا به این مقوله نمی بینم. همونطور که گفتم اون به جای خود، قرار نیست در برابر این صحبت های اردوغان اعلان جنگ بدیم به ترکیه و یا فحش بدیم. حرف اینه که ما الان به دلیل ملاحظات سیاسی اقتصادی و شرایط فعلیمونه که داریم در مقابل گنده گویی های اون ها تواضع نشون میدیم.   ویرایش شده:    ضمن اینکه بحث دعوای دو تا بچه نیست که بگی یکی فحش شنید و بزرگمنشانه عمل کرد و از جاش در نرفت که جواب اون رو با ناسزاگویی بده. این قضیه کاملا متفاوته   ضمنا اگه بحث جنگ نیابتی و مستقیم و از جا در نرفتن هست خوب پس چرا جای دیگه اینطور عمل نمیشه؟    ابتدا برداشت درستی از گفته های شما در مورد از جا در نرفتن نداشتم که به همین دلیل ویرایش شد. ---   پ ن : با این حال این بخش از سخنان ظریف خطاب به اردوغان جای خوشنودی داره که گزافه گویی های این آدم رو بی پاسخ نگذاشته.     

  اون که  به جای خود... ولی برای کشوری که دم از مبارزه با استکبار جهانی و ابرقدرت ها و امپریالیسم میزنه، چرا باید در مقابل امثال ترکیه که مستقیما دارن به شخصیت اول سیاسی مذهبی کشور اهانت آشکار می کنن، سکوت اختیار کنیم؟ فقط به خاطر ملاحظات سیاسی اقتصادی وضعیت فعلی کشور هست که البته تبعات مبارزه با استکبارجهانی شرق و غرب هست.    من نمی گم این وری عمل کنیم یا اونوری، ولی اگه قراره ملاحظه سیاسی اقتصادی کنیم پس بهتره با گندشون ملاحظه داشته باشیم، ولی اگه واقعا اعتقاد به  مبارزه با استکبار جهانی  شرق و غرب و ایستادگی در مقابل کل دنیا و ابرقدرت های اون داریم، پس در این صورت نباید مقابل نوچشون موش بشیم.    برا من نوعی خیلی زور داره این مردک اردوغان صراحتا علیه کشورم و مقام اول اون اهانت کنه و بعد به خاطر شرایط فعلیمون مجبور باشیم سکوت کنیم. 

    اگه قراره در مقابله گنده گویی های امثال ترکیه و اردوغان کرنش بکنیم و لال مونی بگیریم که یه وقت رابطمون به هم نخوره! همون بهتر که بریم با گندشون یعنی آمریکا توافق کنیم به جای اینکه داد و بیداد الکی و بی فایده کنیم به آمریکا، که بعد کارمون به جایی برسه که در مقابل امثال این گونه گزافه گویی ها و اهانت های مستقیم رهبران ترکیه سکوت اختیار کنیم. 

شاید به دلائلی که دوستان هم اشاره کردند به صرفه ترین راهکار در حال حاضر حفظ حوثی ها در نواحی که دارای نفوذ و استقبال مردمی دارند و البته حفظ کانال ها و مسیرهای ارتباطی اونها با دنیای خارج از یمن و به طور مشخص ایران هست تا زمانی که شرایط برای ما محیاتر بشه. حداقل تا پس از حصول و تثبیت توافق هسته ای.    اما یک سوال بزرگ اینه که آیا به همون اندازه که ایران از تقابل مستقیم با کشورهای عربی پرهیز خواهد کرد، عربستان و متحدینش از تقابل مستقیم با ایران پرهیز می کنند؟  یعنی در صورتی که هواپیمای مسافربری یا باربری ایران قصد پرواز به یمن رو داشته باشه یا کشتی های باری ایران قصد لنگر اندازی در بنادر تحت سلطه حوثی ها رو داشته باشند، عربستان این جسارت رو خواهد داشت که مستقیما متعرض هواپیماها و یا کشتی های ایرانی بشه؟  --- چالش هایی مثل یمن (و یا حتی عملیات تکریت) بیش از پیش اهمیت نیاز به تجهیزات نبرد کلاسیک (همچون نیروی هوایی و دریایی توانمند که در دومی خیلی به نقطه قابل قبول نزدیکتریم) برا ی حضور منطقه ای و یا فرامنطقی (و نه فقط دفاع درخاک کشور) رو برای مقامات ایرانی روشن می کنه. 

خوب به نظر عرصه جدیدی پیش روی ایران باز شده.    در سوریه و عراق، نیروهای وابسته به ایران درگیر یک جنگ چریکی در مقابل نیروهایی با تجهیزات چریکی بودند و حالا در یمن نیروهای تحت حمایت ایران با یک تهاجم کلاسیک از هوا و تهدیداتی از نوع کلاسیک از سمت دریا مواجه شدن.    این وضعیت میتونه از یک منظر فرصتی برای مستشاران ایرانی (در صورت حضور در یمن) باشه برای کسب تجارب جدید. هر چند نیروهای تحت الحمایه ایران و مستشاران ایرانی قبلا نمونه بسیار سنگین تری از اینچنین تهاجم کلاسیک رو در جنگ 2006 لبنان تجربه کردن ولی در اون زمان ایران از لحاظ توانمندیهای فناوری شرایط امروزش رو برای مقابله با یک تهاجم هوایی کلاسیک نداشت و خوب باالتبع به فکر ورود به این حوزه هم نبودند و سعی بر این بود که در حوزه های دیگر و به صورت نامتقارن به طرف متقابل ضربه وارد شود.    البته در یمن هم به شخصه خیلی بعید می دونم ایران بخواد هیچ پدافند هوایی غیر از سلاح دوشپرتاب رو به یمن وارد کنه اولا که به نظر میاد در حال حاضر تنها مرصاد و شاید تلاش (صیاد2) به تولید انبوه رسیده باشه . ثانیا حتی در صورت به تولید انبوه رسیدن دیگر سامانه های پدافند هوایی توامندتر ایران همچون رعد و طبس وخرداد، هزینه مالی و سیاسی اون و البته ریسک حفاظت اطلاعاتی مربوط به تجهیزات بومی، بسیار بالاست و مانع از اعزام همچین تجهیزاتی به یمن خواهد بود.    اما با این حال مستشاران و یا شاید محققین بتونن درسها و تجاربی رو از تهاجم هوایی به یمن به منظور استفاده در داخل به ایران منتقل کنند.    شاید اگه واقعا نیاز به انتقال تجهیزات پدافند هوایی و اراده و تقبل هزینه های اون باشه انتقال بخشی از پدافند هوایی میانبرد سوریه که در حال حاضر شاید مورد استفاده قرار نگیره بهترین گزینه باشه که اون هم خیلی پیچیده خواهد شد و احتمالا با مخالفت سوریه.    در مرحله بعد بهترین کمک می تونه ارتقای سامانه های پدافندی خود یمن باشه که اون هم زمانبر خواهد بود.    در حوزه دریایی هم فعلا که ناوگان دریایی ایران که امکان حضور در اون منطقه رو داشته باشن بیشتر نمایشی هستند تا کاربردی و البته باز خیلی بعیده ایران بخواد تا این حد مستقیم وارد عرصه رزمی یمن بشه.   اما بهترین چیزی که در حوزه دریایی سپاه قدس می تونه به یمن کمک کنه تجهیز اونها به موشک های ضد کشتی باشه مشابه کاری که بر علیه اسرائیل در جنگ لبنان شد.    الان مهمترین مسئله استقبال یا عدم استقبال مردم از حوثی ها در مناطق تحت سیطره اونهاست، در صورتی که مورد دوم صحیح باشه به نظرم لشگرکشی های حوثی ها به مناطق خارج از تحت نفوذ خودشون اشتباه بوده.   با توجه به هم مذهب بودن مردم ساکن مناطقی از کشور عربستان (مثل نجران و زهران با توجه به نقشه زیر به منبع پیج تحولات جهان اسلام 2 ، اگه صحیح باشه )که در همسایگی حوثی ها در جنوب عربستان و شمال یمن، قرار داره، در صورت ورد نیروی زمینی عربستان به عرصه نبرد مهمترین اهرم فشار و ضربه ای که حوثی ها می تونن به عربستان وارد کنن، ورود به این مناطق (اگر این توان رو داشته باشن) و فعال کردن ساکنین اون مناطق علیه ارتش عربستان و به نوعی گروگان گرفتن اون مناطق هست. اگه اشتباه نکنم حوثی ها در نبرد قبلی بخش هایی از عربستان رو به تصرف در آورده بودن؟!   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10187/11046457_349625031910022_5258908385753432376_n.jpg][/url]   اما از خطراتی که این نبرد متوجه ایران می کنه اتحاد نظامی کشورهای عربی در مقابل ایران و از همه مهمتر ورود پاکستان به این عرصه هست.   شخصا در منطقه پاکستان رو مهمترین خطر پیش روی ایران در آینده می دونم با توجه به پتانسیل جمعیتیش. 

  حداقل در این سطحی که در روبات های عراقی دیده میشه زیر ساخت خاصی نمی خواد، قطعاتشم که فکر کنم برای عراقی ها از ایرانی ها بدست آوردنش راحت تر باشه، طرح رونمایی شده سپاه به نظر پخته تر و با مطالعه تر از روبات های سرایا سلام میاد.  روبات های سرایا سلام بیشتر شبیه طرح دانشجویی دوستمون محمد میاد. 

  همونطور که در تصاویری که خودتون هم گذاشتید نمونه های استفاده شده توسط سرایا سلام با نمونه های توسعه یافته سپاه متفاوت هست، نمی دونم بر چه اساسی برخی منابع این روبوت های به کار رفته در عراق رو دارای منشاء ایرانی می دونن. 

  قرار نیست همه تجهیزات و تسلیحات مملکت رو بدون برنامه برای جنگهایی.... بفرستید.  اما وقتی ترتیب عملیات میدین یه تیپ نیروی خودی رو سازماندهی می کنید میفرستید عملیات یه منطقه رو تصرف می کنند، بعد اون تیپ به علت نبود آتش پشتیبانی، مجبور به دادن تلفات و عقب نشینی میشه، و این مسئله چندین بار تکرار میشه دیگه به نظرم این مسئله اسمش بی درایتی هست.    برای آتش پشتیبانی عملیاتی که در یک منطقه بسیار محدودی انجام شده نیاز نیست موشک سجیل بفرستید کافیه اون تیپ رو به تعداد کافی توپخانه سبک یعنی خمپاره سنگین و و تجهیزات شناسایی رصد و هدایت تجهیز کنید، اگه هم این مسئله هزینه بره و خزانه تسلیحات مملکت رو خالی می کنه، که پس عین بی درایتی یک عده نیرو رو بفرستین برای عملیات که فقط تلفات بدن. ضمن اینکه ارتش و دولت سوریه در حال حاضر به کمک های اقتصادی ایران وابسته حالا چه فرقی می کنه بخش کوچکی از این هزینه ها مستقیما در اختیار نیروهای تحت امر مستقیم سپاه قدس قرار بگیره.        والا نوشته های من کاملا واضح و روشنه اینکه بخواید یه برداشتی از اون بکنید و بعد برای اون برداشت پاسخ بنویسید میل خودتونه. صحبت سر اینه که یا اون حماسه سرایی ها در باره حاج قاسم درسته و ایشون اشراف اطلاعاتی کامل از حمله و خیانت ارتش عراق داشتن یا خیر، اگه داشتن نیازی نبود به اون دانشجوها بگن اونجا رو ترک کنن، می تونستن با تبادل اطلاعات و ارائه توصیه و مشاوره به مسئولین وقت دولت عراق و متحدینشون، این حوادث رو کنترل کنن.       خیر، من هیچ جای صحبتهام همچین ادعایی نداشتم، سخنان من کاملا واضح است دوباره بخونید ان شاءالله که سوء برداشت ها برطرف شه. 

  شما کجای متن من شبه نظامی خوندی که بعد تو نقل قولتون با اون علامت تعجب نقل قول کردین؟ من نوشتم دانشجوی شیعه، چون چیزیه که داعش ورسانه های خودی اعلام کردن. 

  بین اینکه من نوعی مثلا جای حاج قاسم در جریان باشم که قراره لشکر کشی بشه و کنترل شده نظاره گر حوادث باشم و اونها رو مدیریت کنم تا سر بزنگاه بتونم از شرایط به نفع کشورم و وابستگان غیر ایرانی ام استفاده کنم و اینکه نه حالا یه مجموعه اتفاقاتی افتاده و آثار و تبعاتش منجر به یک سری بهره برداری ها و اتفاقات مفید شده کمی فرق داره.    با توجه به شرایط لشکر کشی به شخصه برای خود من پر واضحه که مسئولین نظامی ایرانی انتظار این حمله و یا حداقل این سطح از پیشروی رو نداشتند و اطلاعی از این سطح وسیع خیانت در ارتش عراق رو نداشتند، چرا که در روزهای آغازین حتی شبه نظامیان شیعه وابسته به سپاه قدس هم آمادگی کامل برای دفع پیشروی داعش رو نداشتند. و این نداستن رو وقتی من در کنار اونهمه حماسه سرایی درباره نفوذ در عراق می ذارم، می گم این ندانستن یک ضعفه.    حداقلش این بود 1700 دانشجوی شیعه بدان شکل در تکریت قتل عام نمی شدند.     اما در زمینه مدیریت رزم و تاکتیک و نبرد، شخصا ایرادم به نحوه عملکرد نیروهای وابسته به سپاه قدس در سوریه هست تا عراق.     در عراق به نظرم نگرانی زیادی بابت نتیجه نیست، چون شرایط کاملا به نفع نیروهای ما هست، نگرانی بابت هزینه ایه که صرف میشه.   درمورد عملیات تکریت وقتی مدام چه رسانه های خودمون چه رسانه های عراقی صحبت از نبرد 27000 نیروی مهاجم در مقابل هزار و چند صدتن داعشی می کنن و وقتی بنیه دفاعی ارتش عراق و کشور حامی اون ایران رو به لحاظ تجهیزاتی در مقابل داعش قرار می دهید؟ به نظرتون چه نتیجه ای باید حاص بشه؟ خود رسانه های عراقی و داخلی در مورد نبرد های فرعی این عملیات تا پیش از رسیدن به تکریت برای تصرف شهرهای کوچک استان صلاح الدین ، بارها این موضوع رو نقل قول کردن که مثلا در فلان شهر مقاومت چندانی از سوی داعشی ها صورت نگرفت.    همیشه پیروزی دلیل بر عملکرد موفق نیست، باید دید این پیروزی با چه هزینه ای بدست اومده و در صورت عملکرد صحیح با چه هزینه ای میتونست بدست بیاد؟  البته نظر شخصی خود من این نیست که ما در عملیات تکریت موفق عمل نکردیم و یا بالعکس چون مطالعاتم یا اطلاعات در دسترسم کفایت نمیکنه تا بتونم چنین قضاوتی داشته باشم. فقط بحثم اینه که در باد این پیروزی که همه شرایط به نفع ما بوده نخوابیم وغافل نشیم.    اینکه نبرد شهری مشکله و با برتری کلاسیک نمیشه انتظار پیروزی آسان و سریع رو داشت درست، اما سوال مهم اینه که آیا ما تو این چند سالی که از جنگ سوریه گذشته تونستیم این درگیری ها رو تحلیل کنیم و با توجه به برتری نفراتی، لجستیکی، تجهیزاتی و فناوری خودمون، تونستیم راه حلها و تاکتیکها و تجهیزاتی رو توسعه بدیم که در این نبردها بتونیم با هزینه نیروی انسانی اندک به برتری دست پیدا کنیم؟   اینکه در سوریه شاهد این هستیم که نیروهای وابسته به ما دارن با همون شرایط جنگ 25 سال پیش ایران و عراق می جنگن و گاها تلفات میدن قابل قبول نیست. اینکه نیروهامون رو بفرستیم با جانفشانی یه مناطقی رو تصرف کنن و به دلیل عدم پیش بینی پشتیبانی صحیح ، تصرفاتشون و جونشون رو تلف کنیم و یا به عدم پشتیبانی نیروی هوایی سوریه خرده بگیریم و یا بحث هزینه تدارک پشتیبانی مستقل برای اون نیروها رو بکنیم، عذر بدتر از گناه و البته ظلم به اون نیروهاست. اون هم برای ما که این همه داعیه تولیدات دفاعی رو داریم.      

  من به شخصه حاج قاسم (که براشون آرزوی موفقیت و طلب خیر از خداوند برای زحماتی که میکشن دارم) رو نه اون قهرمان افسانه ای می دونم که الان دوستانمون تو فروم ها و یا رسانه ها از ایشون ساختن  و نه به دلیل دسترسی به اطلاعات کافی خودم رو می تونم در جایگاهی قرار بدم که ایشون رو بی کفایت بدونم.    اما اینو میدونم خیلی قبل ازاینکه داعش اصلا شکل بگیره یا بخواد به عراق حمله کنه در عرض چند روز بخش اعظم این کشور رو تحت سلطه خودش در بیاره، بارها و بارها همین دوستانمون و رسانه هامون همین حماسه سرایی ها رو در مورد ایشون می کردن که حاج قاسم حاکم واقعی عراقه و از نفوذ ایشون و سپاه قدس در عراق و امثالهم صحبت می کردن.    اگه قبول کنیم نقل قول های فوق رو پس اینکه داعش تونست در عرض چند روز به عراق حمله کنه و بخش اعظمی از اون رو تصرف کنه نشانه ضعف فاحش حاج قاسم یا همون حاکم واقعی عراق هست که نتونست این مسئله رو پیش بینی کنه و یا راهکاری برای مقابله با همچین شرایطی رو در نظر بگیره و یا بتونه به حاکمان عراقی عراق توصیه و هشدارهای لازم رو پیش از وقوع بحران رو بده. پس یا باید ضعف ایشون رو بپذیریم و یا این حماسه سرایی ها رو رد کنیم. --   اما در مورد انتخاب یا بکارگیری تجهیزات و طراحی تاکتیک، در مورد مصادیقی که مرتضی در مورد عراق صحبت کرد، نمی خوام صحبت کنم اما یک مورد کلی که حداقل در سوریه هم شاهدش بودیم و به نظرم ضعفیه که نیروهای نظامیمون ازش رنج می برن اینه که بخش مهمی فرماندهی عملیاتی نیروهای نظامی هنوز درک صحیحی از بکارگیری تجهیزات و فناوری های مدرن در غالب تاکتیک های نظامی ندارند. و به نظرم  اولا تو بخش های تحقیاتی و توسعه ای تجهیزات نظامی خیلی جاها نیازسنجی و تعریف نقشه راه وجود نداشته و توسعه بر اساس تاکتیک ها و هماهنگ با نیروی عملیاتی صورت نگرفته در مرحله دوم اگه سلاح و سیستمهای دفاعی هم توسعه داده شده باز در بخش نیروی عملیاتی برنامه درستی برای استفاده از اون و تعریف تاکتیک های مدرن و جدید بر اساس تجهیزات جدید ندارن. البته یه سری دوستان بحث هزینه رو می کنن ولی شاهد هزینه های به مراتب بیشتر ناشی از تلفات و شکست هایی که در اثر عدم بکارگیری تجهیزات و تاکتیکهای مناسب مبتنی بر اون ها بدست اومده رو می بینیم ، فاکتور هزینه خیلی غیر منطقی و غیر قابل قبول خواهد بود چه بسا که خیلی جاها لازم نیست از تجهیزات بسیار پرهزینه بهره برد بلکه با تجهیزات کم هزینه و تاکتیک درست می شد از شکستها و تلفات زیادی جلوگیری کرد. 

  من واقعا برام جای سواله چرا تو تک های نیروهای وابسته به سپاه و مقاومت، بعد از هر تک و عملیات بایستی شاهد تلفات و یا عقب نشینی هایی باشیم که علتش عدم آتش پشتیبانی هست؟ و البته اغلب تقصیر رو متوجه ارتش سوریه می دونن؟   چرا این نیروها باید وابسته به آتش پشتیبانی نیروی هوایی ارتش سوریه و یا توپخونه اونها باشن؟   برداشت شخصی مثل من از رونمایی ها و رزمایش ها و مصاحبه هایی که توسط نیروهای مسلح خودمون برگزار میشه (نمونش صحبت های سردار سلامی رو تو مصاحبه اخیرشون رو که یکی از دوستان لطف کرده و تو تاپیک رزمایش پیامبر اعظم 9 قرار دادند رو ملاحظه بفرمائید و در اون نیروی زمینی سپاه از قدرتمندترین نیروهای زمینی دنیا نامبرده شده) اینه که این نیروها بایستی با تاکتیک بهتر و البته تجهیزات بهتری نسبت به جناح مقابلشون به نبرد بپردازن نه اینکه مثل 25 30 سال پیش دوران جنگ ایران و عراق که صحبت تحریم و عدم تولید داخلی بود بحث کمبود امکانات و ... مطرح بشه و عملیات ها همراه با تلفات نیروی انسانی بسیار.    آیا نمیشه این نیروها رو به واحد های توپخانه سبک مثل خمپارانداز ( خصوصا 120 و 160) و تجهیزات شناسایی رصد و مانیتورینگ برای هدایت آتش توپخانه مجهز نمود، مگر این تجهیزات نیاز به لجستیک بسیار گسترده داره که این نیروها خودشون از پسش بر نیان؟   چرا بجای اینکه نیروهای مقاومت نیروهای مقابل رو زیر آتش پشتیبانی زمینگیر کنن، معمولا نیروهای مقاومت هستن که دچار این مشکل میشن؟ و این مسئله در موارد مختلف داره تکرار میشه چه جنوب چه شمال. 

از این رونمایی ها زیاد میشه وقتی تو عمل دیدیش قبول کن خیلی از این رونماییها با عملیاتی شدن طرح فاصله دارن، جایی که من کار میکنم الان به این نوع توربین نیاز هست یه تعداد آمادست ولی تعداد دیگه به دلیل تحریم خیر و کار عقبه، البته در اثر همون تولید تحت لیسانس در یه سری بخش ها کار کردند ولی تولید کامل اون هم بدون وابستگی به شرکت اصلی خیر. هنوز که محیا نشده