اسلحه : گریپن قادر به حمل گسترده ای از سلاح ها ، هم ساخت سوئد و هم کشورهای خارجی بویژه امریکا است . سلاح ثابت سازمانی گریپن – فقط در نمونه های تک نفره ان – یک توپ قدرتمند 27 میلیمتری با 120 تیر فشنگ است که در سمت چپ بخش جلویی داخل بدنه نصب شده است . این توپ با نواخت اتش منتخب هزار و 1700 تیر در دقیقه ، ساخت شرکت MAUSER المان بوده و در جنگنده های تورنادو و تایفون نیز نصب شده است . گریپن در ضمن ، دارای 8 مقر حمل سلاح در بیرون بدنه است که شامل 6 مقر در زیر بالها و 2 مقر در زیر بدنه می باشد . برای نبردهای هوایی ، این جنگنده قادر به حمل ترکیبی از سلاح های زیر می باشد که عبارتند از : 1- حداکثر 6 موشک هدایت شونده گرمایاب برد کوتاه سایدوایندور با شناسه RB-74 در ارتش سوئد و یا IRIS-T با شناسه RB-98 . 2- حداکثر 4 تیر موشک هدایت شونده میانبرد راداری با سیستم هدایت عامل از نوع AIM-120 امریکا با شناسه RB-99 ، ونیز ، در اینده نزدیک ، موشک برد بلند با سیستم هدایت عامل مجهز به موتور راکت – رمجت " متئور " ( Meteor ) ساخت مشترک کشورهای اروپایی . در حال حاضر ، این موشک مراحل ازمایش را طی می کند . این جنگنده در ضمن ، قادر به حمل 4 موشک فرانسوی میان برد با سیستم هدایت دوگانه مادون قرمز / راداری میکا – در صورت انتخاب خریدار – است . برای ماموریت هوا به سطح ( هوا به هوا – هوا به دریا ) ، تسلیحات قابل حمل توسط گریپن – در حال حاضر – عبارتند از ترکیبی از : // حداکثر 4 راکت انداز با راکت های 135 میلیمتری . // حداکثر 2 موشک ضد ناو برد بلند RBS-15 ساخت سوئد . // حداکثر 2 موشک کروز BK-39 ساخت مشترک المان و سوئد با برد 350 کیلومتر . // حداکثر 8 بمب سقوط ازاد 500 پوندی ( 227 کیلوگرمی ) (MK-82) . // حداکثر 2 بمب خوشه ای ( BK-90 ) . // حداکثر 4 بمب هدایت شونده لیزری ( GBU-12 ) . // حداکثر 4 موشک هوا به سطح ماوریک با شناسه RB-75 در نیرو هوایی سوئد .

رادار و تجهیزات الکترونیک : گریپن به یک رادار پیشرفته سبک وزن پالس داپلر باند " x " موسوم به PS-05/A مجهز است . این رادار توسط شرکت سونی اریکسون سوئد با همکاری شرکت انگلیسی GEC-Marconi طراحی و ساخته شده و مبتنی بر تکنولوژی رادار BLUE VIXEN است که برای نسل دوم جنگنده SEA HARRIER یعنی SEA HARRIER F/A MK2 تولید گردیده . رادار اریکسون دارای 3 برابر توان محاسباتی نسبت به رادار PS-64A که در جنگنده JAS-37 ویگن نصب شده می باشد ؛ در حالیکه حجم ان تنها 60% رادار ویگن است . توان خروجی ( تشعشعی ) PS-05/A معادل یک کیلووات می باشد . انتن این رادار از جنس الیاف کربن بوده و در وضعیت عملیاتی هوا به هوا قادر به کارکرد در " فرکانس های پالس داپلر " ( PRE ) زیاد و متوسط برای انجام عملیات جستجو ، تعقیب در حین جستجو از فواصل زیاد ، جستجوی سزیع در زوایای زیاد ، قفل بر روی هدف در فواصل کوتاه و کنترل اتش برای موشکها و توپ هواپیماست . در فرکانس تکرار پالس پایین ، با قابلیت تغییر سریع فرکانس تشعشعی ( طول موج ) ، این رادار قادر به جستجوی هدف در میان اغتشاشات زمینی و در یایی ، مشخص کردن هدف برای موشکهای هوا به زمین و ضد ناو ، انجام عملیات ناوبری ، اجتناب از عوارض زمینی ، نقشه برداری زمین با وضوح بالا ، " نمایش هدفای متحرک زمینی " ( MTI ) و ردگیری هدف هایی به کوچکی یک اتومبیل می باشد . این رادار در عملیات هوا به هوا قادر به کشف ، تعیین موقعیت و شناسایی هدف های پرنده از فاصله 120 کیلومتری است و توانایی تعقیب خودکار چندین هدف پرنده در وضعیت های دید بالا و دید پایین در تمامی شرایط جوی را دارد . رادار PS-05/A در ضمن ، قادر به هدایت چندین موشک برد متوسط AIM-120 AMRAAM به سوی چندین هدف هوایی است . از سال 2003 میلادی ( 1382 ) ، " شرکت ساب و صنایع هوافضایی بریتانیا " ( BAe ) تکمیل سیستم نمایشگر ] اطلاعات و هدف گیری [ مستقر در کلاه خود ( HMDS ) خلبان را برای جنگنده گریپن و سایر هواپیماها اغاز کردند . در سال 2008 ( 1387 ) ، این سیستم نمایشگر با نام " کبرا " با سیستم الکترونیک پروازی گریپن یکپارچه سازی شد و در حال با سیستم های الکترونیک پروازی گریپن های نیرو هوایی سوئد ، به عنوان گزینه ای برای خریداران خارجی این هواپیما ، عرضه می شود . در طراحی سیستم کبرا ، توجه ویژه ای به جدا شدن سریع و ایمن این سیستم ، در صورت ضرورت استفاده از صندلی پرتاب شونده شده است . گریپن در زمره اولین جنگنده های جهان بود که از نمایشگرهای چند منظوره – در ابعاد 6*5 اینچ ( 2/15 * 7/12 سانتیمتر ) – به جای سیستم های نمایش عقربه ای متداول ، استفاده کرد . نسل اول این نمایشگرها که در مدل های A و B این هواپیما استفاده شد ، صفحات نمایشگر تلویزیونی ( CRT ) تک رنگ بودند . ضمن انکه 4 نمایشگر عقربه ای به عنوان سیستم پشتیبانی اضطراری در ان باقی ماند . در نسل بعدی این نمایشگرها که در مدل های C و D گریپن استفاده گردیدند ، صفحات بزرگ کریستال مایع ( LCD ) رنگی با قابلیت انعطاف با دوربین های دید شبانه ( NVG ) به کار گرفته شدند . این نمایشگر که سبکتر ، روشنتر ، شفاف تر و کم مصرف تر از نمونه های تلویزیونی هستند ، با همکاری شرکت های سونی اریکسون و لاکهید مارتین تهیه و تولید شدند . نمایشگر اصلی گریپن ، ( HUD ) هولوگرافیک با زاویه دید وسیع 22*28 درجه ( ساخت شرکت هیوز ) اکنون شرکت ریتیون می باشد که اطلاعات مهم پروازی ، داده های هدف گیری و شلیک را به خلبان ارائه می دهد .

انتخاب موتور : موتور هواپیما بر ایجاد نیروی پیشرانش ، نیروی برق و هیدرولیک هواپیما را نیز تامین می کند . لذا انتخاب موتور مناسب ، از اهمیتی در حد شکل ائرودینامیک هواپیما برخوردار است . در مورد گریپن ، انتخای موتور می بایستی در مراحل اولیه برنامه انجام می شد و موتور متخب می بایستی علاوه بر نیروی رانش کافی ، از کارایی بالا و توان توسعه قابل توجهی نیز برخوردار می بود . 3 موتور جدید برای نیرو دادن به این هواپیمای جدید مورد بررسی قرار گرفتند که عبارت بودند از : موتور 3 محوره " RB-199 " ساخت کنسرسیوم اروپایی توربو یونیون با نیروی رانش 16 تا 17 هزار پوند ( 7711-5-7257 کیلوگرم معادل 77/75 – 124/71 کیلو نیوتن ) که در جنگنده تهاجمی پاناویا تورنادو نصب شده ؛ موتور دو محوره PW-1120 ساخت شرکت پرات اند ویتنی امریکا که نمونه کوچک شده ای از موتور F-100 ساخت همین شرکت که بر روی جنگنده های F-15 و F-16 نصب شده به شمار می رفت و با نیروی رانش 21-20 هزار پوند ( 9525-9070 کیلوگرم معادل 35/95 -9/88 کیلونیوتن ) برای نصب در جنگنده های لاوی و سوپر فانتوم انتخاب شده بود ولی پس از لغو هر دو برنامه ، هرگز وارد مرحله تولید نشد ؛ و سرانجام ، موتور دو محوره F-404 ساخت شرکت امریکایی جنرال الکتریک که برای جنگنده های ناونشین F/A-18 تکمیل گردید . پس از انجام بررسی های گسترده ، سرانجام نمونه ارتقا یافته ای از موتور F-404 با نام RM-12 برای نصب بر روی گریپن و تولید تحت امتیاز توسط شرکت ولوو انتخاب شد . همانطور که اشاره شد ، RM-12 یک موتور توربوفن با " نسبت کنارگذار " ( Bypass Ratio ) کم دو محوره ، با حداکثر نیروی رانش 18100 پوند ( 8210 کیلوگرم معادل 46/80 کیلو نیوتن ) با پس سوز است . برای دستیابی به این عملکرد – نسبت به نمونه های در دست تولید f-404 در ان زمان – طراحان ، 5% به جریان هوای ورودی موتور افزوده و دمای هوای ورودی به توربین را 105 درجه سانتیگراد افزایش دادند . در مرحله توسعه RM-12 ، شرکت ولوو در برنامه تبدیل F-404 به موتور بهینه گریپن مشارکت فعال داشت . ازمایشات این موتور در ژانویه 1985 ( دی 1363 ) اغاز شد و شامل ازمایشات برخورد یک پرنده نیم کیلویی با موتور نیز بود .

مطالعات طراحی jas : مطالعات طراحی در مورد هواپیمایی که نهایتا گریپن نامیده شد ، از سال 1979 ( 1358 ) اغاز گردید ، در این میان 3 طرح اصلی مورد توجه قرار گرفتندکه عبارت بودند از : " تیپ 2102 " ، " تیپ 2105 " ، " تیپ 2107 " . هواپیمای تیپ 2102 یک هواپیمای متعارف یک موتوره ، دارای سکان افقی با بال میانی و زایده ریشه لبه حمله ( lerx ) بود و ورودیهای هوا در طرفین بدنه داشت . تیپ 2105 نیز هواپیمای مجهز به کانارد و بال مثلثی بود و ورودیهای هوای موتور ان هم در طرفین بدنه قرار داشتند . طرح سوم تیپ 2107 نامیده می شد که انهم هواپیمایی بود با بال پیکانی و سکان افقی . مهم ترین تفاوت این مدل با نمونه های دیگر مطالعاتی و بویژه تیپ 2102 ، محل استقرار ورودی هوای ان بود – که همانند f-107 امریکایی – در بالای بدنه قرار داشت و هوای تنها موتور انرا تامین می کرد . مطالعات نشان دادند که تیپ 2102 دارای توان خوبی از نقطه نظر انجام ماموریت های حملات زمینی بود ؛ ولی از انجایی که شرکت ساب نتوانست به طور موثری پسای انرا کاهش دهد ، لذا عملکرد ان در سرعت های مافوق صوت چندان رضایت بخش نبود . تیپ 2102 که بعدها مبنای گریپن شد به گزارش نیرو هوایی سوئد بهترین پاسخگوی نیازهای این کشور به شمار می رفت و با اینکه هزینه ان اندکی بیش از گرانقیمت ترین هواپیمای خارجی بود ، با این حال ، این طور استدلال شد که این هزینه اضافی به دلیل حفظ زیرساخت صنعتی نیرومند به منظور پشتیبانی از نیرو هوایی این کشور قابل قبول است . ضمن انکه هزینه عملیاتی ان به دلیل اندازه کوچک ، وزن کم و استفاده از کوچکترین موتور جنگنده موجود ، از همه هواپیماهای پیشنهادی – به جز f-5s – کمتر بود . ازمایش تونل باد تیپ 2107 اشکار کرد که علی رغم اینکه این هواپیما دارای سرعت گردش بیشتری نسبت به تیپ 2105 بوده و عملکرد ان در زوایای حمله زیاد قابل قبول به شمار می رفت ، با این حال ، ساخت نمونه دو نفره اموزشی ان ، به دلیل موقعیت ورودی هوا دشوار بود و نگرانی هایی نیز در رابطه به پرواز در زوایای حمله زیاد همراه با انحراف سمتی در مورد ان وجود داشت . سرانجام در 17 سپتامبر 1981 ( 26 شهریور 1360 ) فرماندهی نیرو هوایی سوئد در گزارشی به فرماندهی عالی نیروهای مسلح این کشور اعلام کرد که " ... پس از انجام بررسی های دقیق کلیه هواپیماهای پیشنهادی خارجی و طرح های داخلی ، تیپ 2105 به دلیل انکه بهترین پاسخگوی نیازهای این نیرو به شمار می رود ، انتخاب شده است .. " . در پی ان ، دولت سوئد انتخاب نیروی هوایی را تایید کرد و تصویب کرد که مدیریت مواد دفاعی مذاکراتی را با گروه صنعتی jas با هدف جایگزینی ناوگان دراکن و ویگن با جنگنده جدید انجام دهد . در اینجا تذکر این نکته لازم است که 3 طرح اصلی فوق ، تنها طرح های مطالعاتی شرکت ساب به شمار نمی رفتند و این شرکت طرح های گوناگونی را مورد مطالعه و بررسی قرار داد . از میان این طرح ها می توان به نمونه ای مجهز به کانارد ولی با ورودی هوا در زیر بدنه ، مشابه جنگنده های تایفون و نیز لاوی ، اشاره کرد . ساب این طرح را به دلایل متعددی کنار گذاشت . از جمله این دلایل می توان به خاطر مکش اجسام خارجی به درون موتور ، افزایش ارتفاع هواپیما از سطح زمین که به مسئله تعمیر و نگهداری هواپیما کمکی نمی کرد و سرانجام ، به کاهش فاصله میان ارابه فرود دماغه ، که می بایستی در زیر ورودی های هوای موتور قرار می گرفت ، با ارابه فرود اصلی اشاره کرد که اندازه و وزن مهمات محمول هواپیما را محدود می کرد ، اشاره کرد . از دیگر طرح های مورد مطالعه ، تیپ 2108 و تیپ 2111 بودند . تیپ 2108 ، همان طرح پیروز 2105 ، ولی با بال دارای زاویه عقب رفتگی بیشتر بود و تیپ 2111 نیز طرحی بود که بال ان توسط شرکت امریکایی ( راک ول اینتر نشنال )و بر مبنای تجربیات این شرکت از کار در برنامه " تکنولوژی هواپیمای با قابلیت مانور زیاد " ( himat ) سازمان ناسا طراحی گردید ، مطالعات نشان دادند که علی رغم قابلیت مانور قابل توجه ان در سرعت های مادون صوت ان چندان رضایت بخش نبوده و این طرح نیز همانند سایر طرح های مطالعاتی دیگر ، به استثنای 2105 ، به کنار گذاشته شد . سرانجام ، تیپ 2105 نیز پس از انجام اصلاحاتی ، عمدتا به منظور کاستن از وزن ، با عنوان تیپ 2110 به عنوان نمونه نهایی این جنگنده کوچک سبک وزن چند منظوره ، انتخاب و ساخته شد .

گروه صنعتی jas : از همان اغاز برنامه jas ، کنسرسیومی مرکب از 4 شرکت ساب ( سازندعه بدنه و یک پارچه کننده نهایی سیستم ها ) ، ولوو فلایگ موتور ( سازنده موتور ) ، اریکسون ( سازنده سیستم های رادار ، کامپیوتر و سایر سیستم های الکترونیکی ) و ffv ( با مسوولیت طراحی و ساخت تجهیزات تعمیر و نگهداری و انجام برخی تعمیرات سنگین ) تاسیس شد تا به دولت اطمینان دهد که هر طرح پیشنهادی توسط یک گروه صنعتی و نه شرکت های منفرد ، ارائه می شود . از سوی دیگر ، تشکیل این گروه صنعتی به ان معنی بود که انها ، اکنون در ریسک برنامه سهیم می شدند . در حای که این موضوع در برنامه طراحی و ساخت جنگنده های پیشین این کشور ، مطرح نبود . در هر حال ، یازاریابی هواپیمای ساخته شده فقط به شرتک ساب محول شد . در فوریه 1980 ( بهمن 1358 ) ، فرماندهی عالی نیروهای مسلح سوئد نتایج بررسی های خود را اعلام کرد و توصیه کرد که " سیستم jas " برای جایگزینی تمامی ناوگان ویگن خریداری شود . در تابستان همان سال ، یک درخواست رسمی برای ارائه پیشنهاد به شرکتهای امریکایی جنرال داینامیکز ، مکدانل داگلاس و نورث روپ ، شرکت فرانسوی داسو و نیز گروه صنعتی jas ارسال شد و کمی پس از ان ، مجلس سوئد مبلغ 200 میلیون کرون را برای تامین هزینه های طراحی و تکمیل jas از ژوئیه 1980 ( خرداد 1359 ) تا پایان 1981 ( 10 دی 1360 ) اختصاص داد . در این درخواست به شرکتهای خارجی تا اوریل 1981 ( فروردین 1360 ) برای ارائه پیشنهاد فرصت داده شد . گروه صنعتی jas نیز دو ماه بیشتر فرصت دریافت کرد ؛ زیرا این گروه برخلاف رقبای خارجی ، هواپیمای اماده ای در اختیار نداشت . هدف از این کار ان بود که به نیرو هوایی سوئد امکان انجام بهترین انتخاب ممکن را از طریق یکی از گزینه های زیر داده شود : - خرید مستقیم هواپیمای خارجی ، شامل یکی از جنگنده های f-16 /// f/a-18 /// f-5s /// یا میراژ 2000 . - ساخت هواپیمای خارجی تحت مجوز در سوئد . - طراحی و ساخت مشترک با یک یا چند کشور خارجی . - طراحی و ساخت یک هواپیمای کاملا جدید در سوئد ، با استفاده از بخش مهمی از تجهیزات و وسایل خارجی به منظور کاستن از هزینه ها . در حالی که شرکتهای جنرال داینامیکز ، مکدانل داگلاس و داسو ، به ترتیب نمونه ای استاندارد f-16 ، f/a-18 ، و میراژ 2000 خود را برای این رقابت ارائه کردند ؛ شرکت نورث روپ نمونه ای از جنگنده تایگر شارک خود را با بالهایی تقریبا 30% بزرگتر – 240 فوت مربع ( 3/22 متر مربع ) به جای بال استاندارد با مساحت 186 فوت مربع ( 3/17 متر مربع ) – با نام f-5s پیشنهاد کرد . از میان گزینه های پیش روی فرماندهی نیروهای مسلح سوئد ، گزینه خرید مستقیم به دلیل عدم اشتغال زایی و دلایل دیگر ، به سرعت کنار زده شد . ساخت تحت امتیاز یکی از هواپیماها نیز از انجایی که هیچ کدام از انها دقیقا منطبق با نیازهای عملیاتی و زیر ساخت های نظامی این کشور نبودند و انطباق انها نیز بسیار پرهزینه و دشوار بود کنار زده شدند . ایده همکاری مشترک بین المللی برای طراحی و ساخت یک جنگنده جدید نیز ، هر چند از نظر صرفه جویی مالی بسیار جالب توجه به نظر می رسید ؛ با این حال ، ان هم به دلیل ضرورت غیر قابل اجتناب مصالحه میان چند کشور بر سر طراحی و توانایی های عملیاتی ، تولید هواپیمایی که قادر به پاسخگویی به نیازهای عملیاتی سوئد و در نتیجه ف جایگزینی ناوگان جنگنده ویگن و گریپن در زمان تعیین شده امکان پذیر خواهد بود یا خیر ، را بی پاسخ می گذاشت . سرانجام ، در اول دسامبر 1981 ( 10 اذر 1360 ) دولت سوئد به نفع طرح پیشنهادی گروه صنعتی jas رای داد و در نتیجه ، مدیریت مواد دفاعی اقدام به مذاکره برای عقد قرارداد با این گروه صنعتی برای ساخت جنگنده جدید کرد . دلایل این تصمیم ، علاوه بر اشتغال زایی ، حفظ ظرفیت صنعتی کشور و نیز ، بی طرفی سوئد اعلام شد . با این حال ، تذکر این نکته ضروری به نظر می رسد که یک سوم قطعات و اجزای این هواپیما و بویژه موتور ان ، ساخت امریکاست و از دو سوم باقی مانده نیز ، دیگر کشورهای اروپایی سهم قابل توجهی را به خود اختصاص داده اند .

مرحله تببین طرح : در پی پیشنهاد نیروهای مسلح سوئد ، مر حله تازه ای از مطالعات در ماه مارس 1979 ( اسفند 1357 ) اغاز شد . ویژگی های اصلی طرح جدید عبارت بود از " 1- یک هواپیمای چند منظوره برای انجام ماموریتهای رهگیری ، حملات زمینی / دریایی و اکتشاف . 2- استفاده از تکنولوژی جدید برای ساخت یک هواپیمای کوچک و ارزان قیمت با هدف دستیابی به 50% وزه ویگن ، ولی با مقدورات پروازی بهتر و توانایی حمل همان وزن مهمات . 3- هواپیمای جدید می بایستی دارای ظرفیت عملیاتی بالاتر ، ولی هزینه ای فقط 65-60 درصد هزینه طول خدمت ویگن بود . 4- هواپیمای جدید می باید دارای برای عملیات از پایگاه های پراکنده طراحی میشد . به این معنا که عملیات پرواز و فرود می بایستی با استفاده از بخش هایی از جاده های سراسر کشور با طول فقط 800 متر و پهنای 12 متر انجام میشد . ضمن انکه گروهی مرکب از 5 نفر سرباز تحت امر یک درجه دار کادر ، بدون استفاده از تجهیزات سنگین و پیچیده می بایستی تمامی عملیات بازرسی ، مسلح کردن و اماده پرواز کردن گریپن را در مدت 10 تا 20 دقیقه – با توجه به نوع ماموریت – انجام می دادند . اولین ارائه مفهوم jas به نیروی هوایی و مدیریت مواد دفاعی ( fmv ) سوئد در 10 اکتبر 1979 ( مهر 1358 ) انجام شد . این پیشنهاد مورد تصویب " کمیته ملی دفاعی " قرار گرفت و اولین کارهای طراحی در اکتبر 1979 ( مهر 1358 ) اغاز شد . 4 ماه بعد ، فرماندهی عالی به کمیته پیشنهاد کرد که به عنوان بخشی از طرح کلی برای توسعه پدافند هوایی سوئد ، این هواپیمای جدید پیشرفته چند ماموریته پیشنهادی ، جایگزین تمامی ناوگان جنگنده های ویگن – حتی نمونه جدید jas-37 – در دهه 90 میلادی ( 70 شمسی شود .

JAS-39 Gripen : 30 سال پیش ، تقریبا در چنین روزهایی ، شرکت ساب سوئد ، اولین طرح ها و اطلاعات رسمی در مورد جنگنده ای جدید و ششمین نسل از جنگنده های جت خود را با عنوان JAS-39 Gripen در نمایشگاه هوافضایی 1981 پاریس عرضه کرد . برنامه ، ان بود که این هواپیما پیش از اغاز دهه 70 میلادی ( 70 شمسی ) وارد خدمت شود ، با اینحال ، این طرح ریشه در یک دهه پیش از ان داشت . از سال 1971 ( 1350 ) ، اداره مواد دفاعی ( FMV ) سوئد ، مبالغ قابل توجهی را در برنامه ای با عنوان " هواپیما -80 " ( Flygplan-80) با هدف تولید جایگزینی برای جنگنده جدید ویگن – که خود در تاریخ 21 ژوئن ( 31 خرداد ) همان سال وارد خدمت شده بود – هزینه کرد . با این هدف که تولید این هواپیمای جدید در نیمه اول دهه 80 میلادی ( 60 شمسی ) اغاز شده بود و در نیمه دوم همان دهه وارد خدمت شود . این برنامه بعدا به پروژه -85 تغغیر نام داد و تکمیل نمونه پیشرفت ای از جنگنده ویگن با عنوان A-20 در دستور کار قرار گرفت . در اواسط دهه 70 میلادی ، اعتقاد بر این بود که تولید ویگن در حدود 10 سال ادامه خواهد یافت و در پی به پایان رسیدن تولید ان در سال 1985 ( 1364 ) ، تولید نمونه جدید تهاجمی A-20 برای جایگزینی نمونه های قدیمی ویگن اغاز شده و تا دهه 90 میلادی ( 70 شمسی ) ادامه خواهد یافت . ولی با افزایش شدید هزینه ها و بهای این هواپیما ، نیرو هوایی سوئد ، طرح های کم هزینه تر دیگری را نیز مورد توجه قرار داد که از میان انها ، هواپیمای پیشرفته سبک تهاجمی / اموزشی B-3AL بیش از از سایر طرح ها مورد توجه قرار گرفت . B-3AL هواپیمایی بود که به منظور اموزش خلبانان در زمان صلح و نیز یک هواپیمای پیشرفته تهاجمی در زمان جنگ ، طراحی شد . این هواپیما از یک موتور پیشرفته توربوفن از نوع " RB-199 " که برای جنگنده تهجم اروپایی تورنادو ساخته شد و یا F-404 که برای جنگنده تهاجمی ناونشین امریکایی F/A-18 تکمیل گردید ، نیرو می گرفت و به سیستم های مادون قرمز دید مقابل ( FLIR ) و ناوبری اینرسی برای انجام حملات دقیق در شب و روز در تمامی شرایط جوی به همراه تجهیزات الکترونیک پروازی دیجیتال و جنگ الکترونیک ، مجهز بود . این هواپیما توانایی حمل چندین تن مهمات ، شامل موشک های هوا به سطح و انهدام هدف های متععد در طی یک نوبت پروازی را داشت . B-3LA دارای بال های فوق بحرانی و کمابیش همتای جنگنده تهاجمی مادون صوت AMX - ساخت مشترک ایتالیا و برزیل – محسوب میشد و می توانست ار باندهای نیمه اماده با طول حداکثر 3000 فوت ( 915 متر ) به پرواز درامده و یا فرود اید و دارای حداقل نیازمندی به پشتیبانی افراد فنی می باشد . کار بر روی B-3LA از سال 1976 ( 1355 ) اغاز شد و حتی در پاییز 1978 ( 1357 ) یک برنامه همکاری مشترک میان سوئد با یک طرح هواپیمای B-3LA و ایتالیا با طرح هواپیمای AMX مورد بررسی قرار گرفت ؛ ولی پشتیبانی سیاسی لازم برای این برنامه بدست نیامد و علی رغم اعلام فرماندهی عالی نیروهای مسلح سوئد مبنی بر ترجیح این هواپیما به هواپیمای A-20 ، برنامه B-3LA در 21 نوامبر 1978 ( 30 ابان 1357 )توسط نمایندگان مجلس سوئد به دلیل هزینه های زیاد لغو شده و سپس در حدود 3 ماه بعد ، در 23 فوریه 1979 ( 4 اسفند 1357 ) ، برنامه جنگنده تهاجمی A-20 نیز لغو شد . این تصمیمات می توانستند صنعت پویا و پیشتاز هوانوردی سوئد را تا مرحله نابودی بکشاند . در این تمامی ناوگان هواپیماهای رزمی نیرو هوایی این کشور را با هواپیمایی کاملا جدید در قالب پروژه JAS پیشنهاد کرد . منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش10 برداشته شده از

[quote]دوست عزیز , میشه بگید این غلاف سحاب چی هست؟[/quote] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/_DSC0273%7E0.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb__DSC0273%7E0.jpg[/img][/url] روش نوشته پاد اخلالگر راداری دور ایستا که احتمالا برای اف 4 ساختن [quote]ستار 1 [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/29JHA0-168.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_29JHA0-168.jpg[/img][/url] ستار 2 [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/14dq82b.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_14dq82b.jpg[/img][/url] ستار 3 [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/28khkk8.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_28khkk8.jpg[/img][/url][/quote] پس با این حساب این بمب جدید از خانواده ستار اسمش ستار 4 هست [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/_DSC0080%7E0.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb__DSC0080%7E0.jpg[/img][/url]] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/pic_%2825%29.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_pic_%2825%29.jpg[/img][/url]

[quote][quote][quote]يك سوال:اون بمب با بدنه آبي رنگ سمت چپ تصوير و كنار غلاف ليزري چيه؟ شبيه يه بمب ليزري آمريكاييه (جي بي يو 24 )؟؟؟؟ [/quote] ستار 2 یا ستار4 [/quote] موشك كناريش ستاره نه اون آبي رنگه. من آبيه رو مي گيم.كپ جي بي يو 24 به نظر مي رسه...[/quote] منم همون بمب یا موشک آبی رنگو میگم که شبیه جی بی یو 12 هست ! در ضمن پروژه عصر 67 مربوط میشه به ساخت موشک های هدایت لیزری که خانواده ستار همشون مربوط به پروژه عصر 67 هستن و روی خود موشک ستار 1 نوشته بودن عصر 67! [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/_DSC0080%7E0.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb__DSC0080%7E0.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/pic_%2825%29.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_pic_%2825%29.jpg[/img][/url]

منظورتون لوله سوخت گیری جدید تایگره؟

چون که طراحی این هواپیما ها محدودیت داره ! محدودیتشون هم به خاطر ایجاد حالت مورب در طراحی دماغه و ورودی های هوا (به خاطر انعکاس امواج رادار به نقطه ای دیگه )و ایجاد محفظه های داخلی حمل سلاح هست که باید جوری طراحی بشه که اجازه حمل سلاح زیادی به هواپیما بده مثل اف 35 ! تو سنترال هم یه نفر اینو گفت در هر حال عکسو بذار ببینیم !

عکس های بزرگتر  اطلاعات مندرج  در تصویر : طول/ 12.2 متر ارتفاع/ 3.5 متر عرض/ 7.4 متر توان تحمل فشار گرانش/ 9 جی قدرت موتور/ 32-29 هزار پوند رادار/آرایه فازی شعاع عملیات با نهایت وزن/450 مایل = 810 کیلومتر بیشترین وزن برخاست/45 هزار پوند وزن خالی/20 هزار پوند :!:

سلاح هایی که در زیر نوشته INTERNAL قرار داده شده داخل محفظه های حمل سلاح در اف 35 قرار میگیرن که همشون به غیر از موشک های آمرام ( موشک هوا به هوا) و آسرام ( موشک هوا به هوا) و بریم اشتون( ضد زره)  تسلیحات های هوا به سطح هستن تو این عکس نشون میده که اف 35 به 4 صورت بارگذاری شده : صورت اول 8 آمرام و 4 سایدوایندر ( موشک هوا به هوا) صورت دوم 2 بمب 2000 پوندی جی دام و 2 آمرام صورت سوم 4 بمب 1000 پوندی جی دام و 4 آمرام و 4 سایدوایندر صورت چهارم 16 بمب 250 پوندی جی دام ( GBU-39) و 2 آمرام جناب سالم اف 35 مسلح به 16 بمب GBU 39 (بمب بالداری که 110 کیلومتر بردشه ) از لحاظ حمل سلاح از اف 16 هم برتره با توجه به حمل اونا در داخل http://en.wikipedia.org/wiki/Small_Diameter_Bomb http://gallery.military.ir/albums/userpics/dvd-1202-1.jpg http://gallery.military.ir/albums/userpics/060522c_lg.jpg

دوستان توجه داشته باشید به این که ممکنه تاریخ قیمت هایی که ذکر شده با هم متفاوت باشه مثلا یکی مال 20 سال پیش و یکی مال دو سه سال پیش ,در این صورت ممکنه قیمت اف 15 سی امروز بیش از 50 میلیون دلار باشه!  

[quote][quote]یه سوال؟ قیمت این جنگنده نسبت به اف15 بالاست یا پایینه و ضمنا هزینه خدمات و قطه ات کدومش کمتره واستحلاک کدومش پایینه؟[/quote] قیمتهایی که میگم حدودی هستند و بر اساس دلار آمریکا: [color=blue]سوخوی 30:[/color] از 33 تا 45 میلیون دلار [color=blue]Su-30MKI: [/color]36 lمیلیون دلار [color=blue]Su-30MKK: [/color]53 میلیون دلار [color=blue]F-15A/B: [/color]28 میلیون دلار [color=blue]F-15C/D: [/color]30 میلیون دلار [color=blue]F-15E Strike Eagle: [/color]31 میلیون دلار [color=blue]F-15SE: [/color]100 میلیون دلار!!! [color=blue]F-15K اختصاصی کره جنوبی!!: [/color]100 میلیون دلار!![/quote]

گمان مي رود عراق تعداد اندكي از موشك هاي الحسين با برد ۶۴۰ كيلومتر در اختيار داشته باشد. اين موشك ها مي توانند به كشورهايي مثل اسرائيل، عربستان سعودي، تركيه، ايران و كويت اصابت كنند. كارشناسان همچنين بر اين باورند كه عراق داراي ۱۵ الي ۸۰ موشك اسكاد ـ B و نيز تعداد اندكي موشك هاي الصمود باشد كه برد آنها به كويت و ديگر كشورهاي همسايه مي رسد. موشك العباس بيشتر از ده سال پيش از انواع اخير اسكاد به وجود آمده است، اما اين مسئله كه آيا به مراحل عملي رسيده است يا نه هنوز در پرده ابهام است. براساس اظهارات موسسه بين المللي مطالعات استراتژيك هنوز هيچ كدام از اين سيستم هاي پرتاب خيلي در انتشار سلاح هاي شيميايي و بيولوژيكي موثر نيستند. عراق به خودي خود امكانات ساخت موشك هاي دوربرد را در اختيار ندارد و اين كار نيازمند چندين سال وقت و كمك بيگانگان است. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/006830.jpg[/img] كيوان فيض اللهي جنگ افزار بيست و هفت سال پيش بين ۲۰ تا ۳۶ موشك انداز ۸K14 (اسكاد - و تعداد نامعلومي موشك توسط اتحاد جماهير شوروي سابق به عراق فروخته شد. علاوه بر يازده موشك انداز متحرك، مجموع موشك هاي تك مرحله اي با سوخت مايع كه از شوروي به عراق وارد شد به ۸۱۹ مي رسد. در سال ۱۹۸۶ عراق اقدام به اجراي برنامه اي به افزايش برد موشك اسكاد - B و طراحي مجدد آن كرد تا در توليد چندين نوع جديد و قوي تر به نام هاي الحسين، الحجاره والعباس به خودكفايي رسد. كميسيون ويژه سازمان ملل گزارش هاي متعددي از واردات سيستم هاي اسكاد توسط عراق از كشورهاي ديگري علاوه بر اتحاد جماهير شوروي دريافت كرد. اما هيچ مدركي دال بر اين واردات يافته نشد. بنابراين كميسيون ويژه سازمان ملل تشخيص داد كه هيچ موشك اضافي از اين نوع يا تجهيزات مورد نياز آن توسط عراق تهيه نشده است. در پنجم دسامبر سال ۱۹۸۹ عراق راكت بلندي به طول ۲۵متر پرتاب كرد كه اولين مرحله از يك سيستم پرتاب ماهواره سه مرحله اي به وزن ۴۸ تن و در مجموع داراي نيروي پيش رانش لازم براي پرتاب موشكي به وزن ۶۰ تن بود. اين وسيله از پنج موشك الحسين كه به هم بسته شده اند تشكيل شده است. همچنين اين وسيله از سيستم پيش رانش سوخت مايع ساخته شده بر اساس موشك هاي اسكاد نيز برخوردار است. مرحله آغازين اين سيستم شامل مجموع چهار يا پنج موشك اصلاح شده اسكاد مي شد. مرحله دوم نيز از يك موشك اسكاد تشكيل مي شد در حالي كه سومين مرحله داراي يك موتور SA-2 بود. تنها اولين مرحله قادر به عمل كردن بود و ممكن است مراحل دوم و سوم دكوري باشند. اين سيستم العبيد نام گذاري شد و گفته مي شود كه قادر است ماهواره هايي كه براي اكتشاف، ارتباطات و كنترل به كار مي روند را در مدارهاي كوتاه زمين قرار دهد. گزارش هايي كه بر اساس آنها اين موشك پيش از بازگشت به اتمسفر زمين هفت بار دور زمين گشته بود، نادرست از كار درآمد. همچنين آژانس خبري موثقي اعلام كرد كه عراق يك سيستم SSM موسوم به تموز - ۱ با برد دو هزار كيلومتر را نيز ساخته است. چيز بيشتري در مورد اين سيستم ها گزارش نشده است كه به نظر مي رسد آزمايش نوعي تكنولوژي بوده اند. سكوي پرتاب اين سيستم كه توسط ايالات متحده در ششم دسامبر ۱۹۸۹ كشف شد در ۲۳۰ كيلومتري جنوب غربي بغداد قرار داشت. در خلال سال هاي ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۰ عراقي ها گام هاي بلندي در زمينه برنامه راكت هاي بومي شان برداشتند كه به طور عمده بر بالا بردن كارآيي موشك اسكاد تمركزيافته بود. تهران تقريبا در ۳۰۰ كيلومتري مرز ايران و عراق قرار دارد كه خارج از برد موشك اصلاح شده اسكاد - B با برد نهايي ۳۰۰ كيلومتر است. عراق براي فائق آمدن بر اين نقص برد اسكاد را به دو برابر افزايش داد. ظاهرا اين موفقيت تا حد زيادي به پشتوانه كمك هاي تكنيكي و تجهيزات خارجي به دست آمد. اولين محصول بهينه سازي اسكاد الحسين نام گذاري شد و بردي بين ۶۰۰ تا ۶۵۰ كيلومتر داشت كه امكان اصابت به تهران را فراهم كرد. اين موشك از طريق كاهش تقريبي مقدار ماده منفجره موشك اسكاد به ۳۰۰ تا ۳۵۰ كيلوگرم اصلاح شد. الحسين تقريبا با طول ۲/۱۱متر و قطر ۹۰ سانتي متر كم و بيش مشابه اسكاد - B (طول ۵/۱۱متر و قطر ۸۸ سانتي متر) بود. همچنين الحسين بيشتر اسرائيل و تمامي سوريه را در محدوده اصابت خود قرار مي دهد. در خلال ماه هاي ژانويه و فوريه سال ،۱۹۹۱ ۶۰ فروند از اين موشك به عربستان سعودي و اسرائيل شليك شد. در اواخر ماه مارس ۱۹۹۰ بر اساس يك گزارش مطبوعاتي، عراق كار ساخت شش موشك انداز ثابت براي الحسين را در فرودگاه ۲-H واقع در غرب عراق و در مجاورت مرز اردن به پايان رساند. اگرچه يك موشك انداز ثابت نسبت به نوع متحرك آن دقت بيشتري را فراهم مي كند اما در برابر حمله بسيار آسيب پذيرتر خواهد بود. بيشتر موشك هاي اسكاد يا از نوع اسكاد عراق از موشك اندازهاي متحرك ناقل سكو و يدك كش هاي الوليد پرتاب شده اند. عراق در تلاش براي افزايش برد موشك هاي اسكاد - B وارداتي اش از تكنيك هاي ساده اي استفاده كرد كه چيز قابل توجهي به اساس تكنولوژي موشكي اش اضافه نكرد. به هر حال تلاش هاي آنها در زمينه مهندسي معكوس (تجزيه يك سيستم كامل به منظور جداسازي و شناسايي همه قطعات يا واحدهاي ساختمان آن)، فراگيري ساخت و تكنولوژي ماشين آلات پيشرفته و ملزومات گوناگون اجزأ سيستم هاي موشكي را به دنبال داشت. عراق طي اين كوشش ها، مهارت هايي را به ويژه در سيستم هاي پيش رانش موشك و نيروي محركه آنها، هدايت و كنترل و تكنولوژي هاي توليد بدنه و نيز سخت افزارهاي ماشين كاري با دقت بالا به دست آورد. با اين حال عراق در خلال تلاش هايش در زمينه مهندسي معكوس در به دست آوردن ظرفيت ساخت داخلي سيستم هاي موشكي كاملا خودكفا، موفق نبود. عراق به دنبال ساخت موفق الحسين از موشك هاي اسكاد وارداتي، توليد كاملا داخلي اين موشك ها را به عهده گرفت. عراق از طريق واردات اجزأ مورد نياز، تجهيزات توليد و ماشين آلات توانست خط توليد اين موشك را راه اندازي كند. عراق در اوايل سال ۱۹۹۰ هدف ساخت ۲۰۰ موشك را تعيين كرد كه احتمالا در نظر داشت ۱۰۰۰ موشك توليد كند. با فرا رسيدن آوريل ۱۹۹۱ عراق به طور چشمگيري در تلاش براي توليد بومي موشك هايش پيشرفت كرد. عراق عملا تمامي اجزأ عمده موشك هاي بوميش به استثنأ ژيروسكوپ ها (وسيله اي كه امتداد مرجع زاويه اي را به كمك چرخش جرمي سنگين حفظ مي كند) را با موفقيت توليد و آزمايش كرد. عراق براي فراهم كردن ژيروسكوپ ها از خارج، قراردادهايي بسته بود. عراق تا پيش از سال ۱۹۹۶ تعدادي از ژيروسكوپ هاي وارداتي اصلي را حفظ كرد. عراق ۱۲ آزمايش ايستاد و چهار آزمايش پرواز موتورهاي ساخت داخل را هدايت كرد كه تعدادي از اين آزمايش ها موفق بودند. در سال ۱۹۸۸ عراق كار توسعه يك سيستم بازيافت مجهز به چتر بازدارنده فراصوت را آغاز كرد كه اين پروژه در خلال سال ۱۹۹۰ نيز ادامه يافت. سرانجام عراق به سه گروه مختلف از توسعه، توليد و تهيه اين سيستم دست يافت كه به هر حال هيچ كدام از اين سيستم ها مهيا نشد. همچنين نوعي از موشك الحسين توليد شد كه به الحسين كوتاه شهرت يافت. بر اساس اطلاعات تاييد نشده از اكتبر سال ۱۹۹۰ عراق اين موشك ها را براي استفاده عليه چاه هاي نفت و مردم توليد مي كرد. موشك هاي الحجاره مي توانستند ابرهاي سمي منتشر كنند كه باعث مرگ افراد روي زمين و انفجار چاه هاي نفت شوند عراقي ها ادعا كردند كه در جريان عمليات طوفان صحرا يكي ديگر از انوع اسكاد كه ظاهرا موشك الحجاره اي با كلاهك پر شده از ساروج بود را به اسرائيل شليك كرده اند مجموعي از چهار يا پنج فروند از انوع موشك الحسين در خلال جنگ خليج احتمالا شليك شده اند كه در نهايت شامل يك فروند الحجاره بود كه در صحراي نجيب در نزديكي امكانات هسته اي اسرائيل فرود آمد. سال ۱۹۹۶ سازمان ملل ادعا كرد كه عراق هنوز ۶ تا ۱۶ فروند از موشك هاي تقويت شده اسكاد را پنهان كرده است كه بالقوه قادر به حمل كلاهك هاي شيميايي و بيولوژيكي هستند. اين موشك هاي الحسين همراه با ۲۰ كلاهك موشك دوربرد كه پيش از سال ۱۹۹۱ و به ويژه براي حمل سلاح هاي شيميايي توليد شده بود از چشم بازرسان سازمان ملل دور ماند. با توجه به اينكه در سال ۱۹۹۶ دريافت كه عراق ۸۰ فروند موشك مشابه اسكاد را در داخل توليد كرده است، برآورد ابتدايي از سياهه موشك هاي عراقي در هاله اي ابهام قرار گرفت. بازديد تيم هاي سازمان ملل در سال ۱۹۹۶ قادر به مشخص كردن موشك هاي پنهان شده نبود، اما آنها به جست وجو براي روش هاي پنهان كاري عراق ادامه دادند. در اواسط سال ۱۹۹۶ يك افسر عادي فراري از عراق عنوان كرد كه به اعتقاد وي صدام حسين نزديك به ۴۰ موشك از نوع اسكاد را حفظ كرده است. پس از آنكه بازرسان سازمان ملل در سال ۱۹۹۸ با اكراه از عراق خارج شدند برخي تخمين زدند كه عراق مي توانست توليد موشك هاي الحسين را در مدت يك سال از سر گيرد. براساس يك گزارش دولتي از ايالات متحده در سال ،۱۹۹۸ عراق تعداد كمي از موشك هاي نوع اسكاد را حفظ كرد و احتمالا موشك هاي اسكاد را با تلفيق سيستم هاي اصلي هدايت و كنترلي كه از چشم بازرسان سازمان ملل مخفي نگاه داشته بود و قسمت هايي كه در داخل عراق توليد كرده بود، سرهم كرد. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/006835.jpg[/img] در فوريه سال ۲۰۰۰ اوزي رابين، يكي از اعضاي شوراي امنيت ملي اسرائيل و رئيس پيشين برنامه دفاع ضدموشكي اسرائيل موسوم به هوما، با قاطعيت اظهار كرد كه عراق ۵۰ موشك الحسين در اختيار دارد. وي در كنفرانس سالانه اسرائيل در مورد علوم هوافضا در ۲۴ فوريه گفت كه رژيم عراق اين موشك ها را پنهان كرده است. براساس پرونده بريتانيايي سلاح هاي كشتارجمعي عراق كه در دسامبر ۲۰۰۲ منتشر شد، عراق به بازرسان ملل گفته بود كه ۲۵ كلاهك را با عامل سياه زخم، سم بوتوليسم و افلاتوكيسن (نوعي سم كه توسط كپك ها توليد مي شود) پر كرده است. همچنين عراق كلاهك هايي با عوامل شيميايي را نيز براي موشك الحسين ساخته بود و به توليد ۵۰ كلاهك شيميايي براي الحسين اعتراف كرده بود. بررسي هاي تكنيكي از بقاياي كلاهك ها اثرات توليد VX (يكي از خطرناك ترين گازها كه در ساخت سلاح هاي شيميايي به كار مي رود) را نشان دادند كه مشخص مي كند چندين كلاهك ديگر نيز با استفاده از آن پر شده اند. براساس همان پرونده عراق برخلاف قطعنامه ۶۸۶ شوراي امنيت سازمان ملل بالغ بر ۲۰ موشك الحسين را حفظ كرده است. اين موشك ها نيز يا به شكل سيستم هاي كامل يا به شكل موتورها و ساير اجزا براي مونتاژ و دوباره، به صورت غيرقانوني حفظ شده اند. دولت بريتانيا تشخيص داد كه مهارت هاي مهندسي موجود امكان موثر نگه داشتن اين موشك ها را فراهم مي كند. اين حقيقت كه در نهايت برخي از اين موشك ها نياز به مونتاژ دوباره دارند تعيين دقيق تعداد موشك هاي آماده به خدمت را دشوار مي كند. عراق با اجازه سازمان ملل به كار بر روي دو سيستم موشكي SRBN با بردهاي كمتر از ۱۵۰ كيلومتر ادامه داد: سيستم الصمود با سوخت مايع و ابابيل ـ ۱۰۰ با سوخت جامد. الصمود اساسا موشك اسكادي در مقياس كوچك است. اين برنامه به بغداد اجازه داد تا اصلاحات تكنولوژيكي را گسترش دهد كه مي تواند برنامه اي براي موشك هاي دوربردتر را فراهم كند. براساس اظهارات سازمان سيا موشك الصمود طوري طراحي شده است كه مي تواند از محدوديت برد ۱۵۰ كيلومتري مجاز توسط سازمان ملل تا برد بالقوه مؤثر ۱۸۰ كيلومتر فزوني يابد. اگر زماني مجازات هاي اقتصادي عراق از ميان برداشته شود شايد عراق به تغيير جهت اين تلاش ها به سوي ساخت سيستم هاي موشكي دوربردتر اقدام كند مگر آنكه نظارت هاي آينده سازمان ملل مانع آن شود. از زمان نظارت كميسيون بر محدوده فعال موشك ها در آگوست سال ۱۹۹۴ فعاليت هاي مجاز عراق در زمينه موشك ها به مرحله توليد نزديك تر شده اند.ادعا مي شود كه عراق تلاش هايش براي استفاده از امكانات موشكي را از سر گرفته است و به طور مستقيم و غيرمستقيم فرمان هايي براي خريداري تجهيزات، تكنولوژي، لوازم و مواد مورد نياز براي فعاليت هاي وابسته به امكانات موشكي و غيرموشكي را صادر كرده كه بسياري از اين تلاش ها در راستاي حمايت از برنامه ابابيل ۱۰۰۰ به منظور توليد داخلي موشك هاي زمين به زمين با بردهاي بين ۱۰۰ تا ۱۵۰ كيلومتر است. پس از آگوست ۱۹۹۵ عراق اعتراف كرد كه از زمان تصويب قطعنامه ۶۸۶ در سال ۱۹۹۱ يك برنامه غيررسمي براي اصلاح سيستم موشكي زمين به هواي وولگا SA-2 به منظور استفاده زمين به زمين با بردي بيش از ۱۰۰ كيلومتر را دنبال كرده بود. در ابتداي كار سيستم نظارتي در سال ،۱۹۹۳ كميسيون تصميم گرفت كه اقدامات آنها براي نظارت كافي خواهد بود. بنابراين با دوربين مكان هايي كه فعاليت هاي تعميرات اصلي بر روي سيستم هاي وولگا انجام مي شد، تحت نظر گرفته شد. زماني كه برنامه نامعلوم عراق شامل آزمايش هاي پرواز اين سيستم شد كميسيون در ژانويه ۱۹۹۶ تصميم گرفت تا چگونگي نظارت را با برچسب گذاري روي تمام موشك هاي وولگا مثل ساير موشك هاي علامت گذاري شده در عراق، اصلاح كند. عراق همچنان به ساخت سيستم موشكي الصمود كه گفته مي شود برد آن كمتر از ۱۵۰ كيلومتر است ادامه داد. موضوع استفاده دوباره عراق از اجزاي موشك زمين به هواي وولگا براي توسعه موشك الصمود بدون راه حل باقي ماند. بازرسان سازمان ملل نگراني هاي جدي خود را در مورد استفاده عراق از اجزأ كليدي برگرفته از سيستم موشكي زمين به هواي وولگا و اصلاح آنها براي استفاده در سيستم موشكي زمين به زمين كوتاه برد اعلام كرده اند. اين اصلاحات مي تواند عراق را قادر به تبديل موشك هاي وولگا به انواع زمين به زمين غيرمجاز كند. براساس گزارش بازرسان سازمان ملل در ژوئن ،۱۹۹۸ برنامه پنهاني G-1در سال هاي ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۴ براي تبديل موشك هاي زمين به زمين به نوع غيرمجاز آن شامل آزمايش پرواز و تهيه امكانات نامشخصي براي پشتيباني از آن بود. عراق در آگوست ۱۹۹۱ بدون اعلام به كميسيون سازمان ملل، چنانچه لازمه قطعنامه هاي شوراي امنيت است، اقدام به اجراي پروژه مخفيانه اي براي ساخت يك موشك زمين به زمين موسوم به ۱-J كرد. همساني هاي اساسي ميان موشك ۱-J و موشك هاي الفهد كه پيش از تصويب قطعنامه ۶۸۶ در سال ۱۹۹۱ در عراق در حال توسعه بود، ديده مي شد. ساخت موشك زمين به زمين ۱-J براساس موشك هاي زمين به هواي وولگاSA-2 و با پاره اي از اصلاحات به ويژه در مورد موتور و سيستم هدايت و كنترل آن استوار شده است. در خلال اين مدت در حالي كه كار پروژه ۱-J ادامه داشت، عراق به بازرسان سازمان ملل اعلام كرده بود كه صرفا در حال ساخت موشك مجاز ابابيل ـ ۱۰۰ است كه به كميسيون ويژه سازمان ملل گزارش شده بود. چنانچه امروز مشخص شده است موشك ابابيل ـ ۱۰۰ خصوصياتي مشابه با ۱-J دارد. از زمان تأسيس سيستم نظارت موشكي در سال ۱۹۹۴ عراق به پيشرفت قابل ملاحظه اي در توسعه سوخت مايع سيستم موشكي الصمود با محدوده ادعا شده ۱۴۹ كيلومتر، دست يافت. در اكتبر ۱۹۹۶ عراق اولين آزمايش پرواز در مورد موشك الصمود را انجام داد. اين آزمايش پرواز نشانگر موفقيتي توسط عراق و گام مهمي در بالا بردن ظرفيت هاي توليد داخلي موشك هاي عراقي بود. عراق آزمايش هاي پرواز را در سال ۱۹۹۸ دنبال و در مجموع تا ژوئن ۲۰۰۰ هشت آزمايش را رهبري كرد. براساس پرونده بريتانيايي سلاح هاي كشتارجمعي عراق كه در سپتامبر ۲۰۰۲ منتشر شد، هنوز شفاف نيست كه آيا كلاهك هاي شيميايي و بيولوژيكي براي موشك هاي باليستيك الصمود و ابابيل ـ ۱۰۰ ساخته شده است يا نه. اما با توجه به تجربه به دست آمده در مورد ساير سيستم هاي موشكي عراق، دولت بريتانيا تشخيص داد كه عراق از مهارت هاي تكنيكي لازم براي انجام چنين كاري برخوردار است. براساس همين پرونده، موشك پيش ران سوخت مايع الصمود به طور گسترده اي مورد آزمايش قرار گرفته و در بخش هاي نظامي گسترش يافته است. علاوه بر اين، جاسوسي ها نشان مي دهد كه عراق در نظر دارد تا برخلاف قطعنامه ۶۸۶ شوراي امنيت برد آن را تا ۲۰۰ كيلومتر افزايش دهد. در فوريه ۲۰۰۳ بازرسان سازمان ملل دو نوع از موشك الصمود ۲ را با استفاده از چهار مدل كامپيوتري مجزا ارزيابي كردند. برد هر دو نوع فراتر از محدوده ۱۵۰ كيلومتري تعيين شده از سوي شوراي امنيت سازمان ملل بود براي مدل سبك تر الصمود بردي در حدود ۱۹۳ كيلومتر و مدل سنگين تر آن در حدود ۱۶۲ كيلومتر تخمين زده شد. ظاهرا از عراق خواسته شده است كه تمام موشك هاي الصمود ۲ و كلاهك ها را براي نابودي به بازرسان سازمان ملل تحويل دهد. http://www.hamshahrionline.ir/hamnews/1382/820109/news/akhar.htm

65 هزار فوت میشه 19,812 متر با این حساب سام 2 و 3 و5 و 17 و 20 توانایی شکار این پرنده رو دارن ! پس این یعنی چی [quote] اين هواپيما که به گلوبال آبزرور موسوم ميباشد، قادر است در لايه جوّي با ارتفاع 65 هزار فوت يعني به دور از برد اصابت موشکهاي ضدهوايي پرواز کند. [/quote]

اطلاعات موجود در تابلو رو بخونید  icon_arrowd ( موتور و تسلیحات)

فقط اینو بدونید که یک دستگاه RD-33  هم برای صاعقه کافیه ( مثل اف 20) در مورد توپ 30 میلی متری هم این طور نیست که شما فکر میکنید ! منظورم اینه که یه توپ 30 میلی متری تک لول با 50- 200 گلوله و این با توپ هواپیمای آ 10 فرق میکنه (توپ آ 10 گاتلینگه و یه عالمه گلوله داره) توپ 30 میلی متری رو هم به این دلیل گفتم که چون گلوله هاش بزرگ هستن زیاد جا میگیرن و شاید نشه 2 تا شو ( با گلوله هاش) تو دماغ صاعقه جا داد شایدم به خاطر ارتعاش یدونه گذاشتن . ------------------------------------------------------------------------------------- ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- محصولات جديد دفاعي كشور جمهوري اسلامي ايران طي بيش از 30 سال حيات خود گام هاي بلندي در مسير خودباوري، توسعه و پيشرفت برداشته و با وجود تنگناها و موانع ايجاد شده از سوي نظام سلطه جهاني، قله هاي علوم و فناوري هاي نوين را در زمينه هاي گوناگون، يکي پس از ديگري فتح کرده است. علوم و صنايع دفاعي يکي از مهمترين و اساسي ترين عرصه هاي رشد و تعالي هر کشوري بوده كه در زمره دانش هاي پايه و بنيادين قرار مي گيرد كه با تلاش هاي مستمر، متخصصان در اين عرصه، پيشرفت هاي شگرف و خيره کننده اي براي ملت ايران رقم خورده؛ پيشرفت هايي که دشمنان بدان اذعان نموده و تحسين دوستان ايران زمين را برانگيخته است. در پرتو اين دستاوردهاي بزرگ و توانمندي هاي خيره کننده دفاعي است که اکنون جمهوري اسلامي ايران جايگاه شايسته خود را به عنوان «قدرت برتر» منطقه اي يافته و حتي در برخي زمينه هاي دانش و فناوري توليد و به کارگيري محصولات پيشرفته نظامي بويژه در عرصه هوا و فضا، مرزهاي منطقه اي را پشت سرگذاشته و در جمع اندک کشورهاي دارنده اين فناوري ها در جهان قرار گرفته است. با وجود اعمال تحريم ها دست اندرکاران اين عرصه خطير توانستند با بهره گيري مناسب از امکانات و زمينه هاي موجود و توان نيروهاي خلاق، ضمن تامين نيازهاي اساسي دفاعي، ساختارهاي مستحکمي را در اين صنعت پايه گذاري و ايجاد نمايند. صنايع موشکي ضرورت ها و نيازمندي هاي پشتيباني و لجستيكي از يك سو و اعمال تحريم ها عليه ملت ايران از سوي ديگر سبب پايه گذاري صنايع موشكي به دست متخصصان كشور شد. موشكهاي ضد زره توفان (تاو) و رعد (ماليوتكا) از نخستين محصولات به ثمر نشسته صنايع موشكي بوده، سپس موشك هاي زمين به زمين شهاب 1 و 2 و در كنار آن راكت هاي توپخانه اي فجر 1 و 3 و 5 ، نازعات 6 و 10 و ديگر راكت ها و موشك ها به عـرصـه تـوليـدات مـوشكي پاي گذاشتند. همچنين در اواخر سال 1377 به لحاظ اهميت خاص صنعت موشكي در ميان صنايـع تسليحاتي، تشكيل سازماني با عنوان «سازمان صنايع هوا فضا» ضروري تشخيص داده شد، كه با دستور و موافقت مقام معظم فرماندهي كل قوا به منصه ظهور رسيد. اين سازمان جديد علاوه بر گسترش و عمق بخشيـدن به فعاليت هاي پيشين صنايع موشكـي، تدوين و اجراي برنامه ها و طرح هاي جديدي هماننـد طراحي و ساخت پايگاه پرتاب و پرتاب كننده ماهواره را نيز برعهده گرفت. از محصولات ساخته شده در بخش صنايع موشکي کشور مي توان به نمونه هاي زير اشاره کرد: 1) ماهواره بر سيمرغ: سيمرغ، ماهواره بري است که براي قرار دادن يک ماهواره 150-100 کيلوگرمي در مدار 500 کيلومتري زمين به کار مي رود. 2) ماهواره بر سفير: سفير، ماهواره بري است دو مرحله اي و با سرعت 8110 متر بر ثانيه که توانست با موفقيت، ماهواره ملي اميد را به وزن 20 کيلوگرم در مدار حضيض (250 کيلومتري) زمين قرار دهد. 3) موشك شهاب 3: شهاب 3 يك موشك زمين به زمين ميان برد، با قابليت جدايش بدنه و سرجنگي است که با سوخت مايع به پرواز در مي آيد. 4) موشک سجيل: سجيل، نخستين موشك زمين به زمينِ برد بلند دو مرحله اي با سوخت جامد در كشور است. موشك سجيل با برد عملياتي نزديك به 2000 كيلومتر از دقت بسيار بالايي در اصابت به اهداف تعيين شده برخوردار است. بهره مندي از TVC كنترل، زمان بسيار كوتاه آماده سازي و عملياتي شدن سامانه پرتاب و انتقال سايت پرتاب پس از شليك، قابليت هاي لانچر متحرك و حمل موشك آماده شليك از ديگر ويژگي هاي آن به شمار مي رود. 5) موشك فاتح – 110: اين موشك زمين به زمين هدايت شونده، از جمله موشك هاي كوتاه برد است و از سوخت جامد بهره مي برد. موشک فاتح – 110، دقت بالايي در هدف گيري و انهدام اهداف تعيين شده دارد. 6) سامانه مرصاد: مرصاد، يك سامانه پدافندي ميان برد است كه از فناوري بسيار پيچيده اي برخوردار است و توانايي انهدام هواپيماهاي مدرن را در ارتفاع پست و متوسط دارد. از مهمترين ويژگي هاي اين سامانه مي توان به قابليت تحرك و جابجايي بالاو زمان استقرار و نصب و راه اندازي بسيار كوتاه، قابليت ECCM به منظور كارآمدي در جنگ هاي مدرن امروزي، كشف اهداف با سطح مقطع بسيار كم و بهره مندي از فناوري هاي ديجيتال و نيمه هادي اشاره كرد. ردگيري دو هدف همزمان (دو شليك همزمان) و امكان استفاده به صورت شبكه اي از ديگر قابليت هاي مهم اين سامانه به شمار مي رود. 7) سامانه مصباح -1: مصباح-1 (توپ ضد هوايي 23 ميلي متري 8 لول) ، سامانه پدافند هوايي کوتاه برد است که براي انهدام موشک هاي کروز، بالگرد و هواپيما به کار مي رود. اين سامانه با دارا بودن حجم آتش گسترده (حدود 4000 گلوله در دقيقه) و سرعت عمل بالااز فناوري بومي تلفيقي (توپ هاي 23 و 35 م.م) بهره مي برد. 8) موشك ضد زره توفان- 2: اين موشك براي هدف قرار دادن تانك هاي مجهز به زره هاي واكنشي طراحي و توليد شده و قادر است كليه اهداف خود را در روز و شب رهگيري و منهدم سازد. هدايت اين موشك كه به سيستم ضد جنگ الكترونيك مجهز است، به صورت نيمه خودكار صورت مي گيرد. 9) سلاح ميثاق 1 و 2: ميثاق – 1 ، نوعي سيستم دفاع ضدهوايي نسل دوم و كوتاه برد به شمار مي آيد. با اين سلاح قابل حمل مي توان از روي شانه به تمامي جهت ها شليك كرد. ميثاق – 2 نيز يک پدافند هوايي دوش پرتاب است که عليه اهداف باارتفاع پست به کار مي رود. برد بيشينه اين سلاح 5/5 کيلومتر مي باشد. 10) موشک قادر (نور برد بلند): قادر، موشکي است ضد كشتي از نوع كروز با برد بلند که از سرعت پروازي 0/8 تا 0/9 ماخ برخوردار است. 11) موشك صياد- 1: صياد-1، موشكي پدافندي است كه در برد متوسط و بلند براي دفاع هوايي به كار مي رود. 12) موشك كوثر: «كوثر» نوعي موشك كروز و سلاحي هوشمند است كه مي تواند در سه وضعيت: ساحل به دريا، دريا به دريا و هوا به دريا اهداف خود را مورد اصابت قرار دهد. اين موشك در دو نوع راديويي و تلويزيوني طراحي شده كه نوع تلويزيوني آن قابل رديابي نيست. صنايع دريايي توجه به وجود بيش از 2000 كيلومتر مرز آبي در كشور از يك سو و حضور نيروهاي فرامنطقه اي در آب هاي آزاد و آبراه هاي جنوب كشور از سويي ديگر ايجاب کرد تا با توجه به دشواري ها و پيچيدگي هاي فعاليت علمي، فني و تحقيقاتي در عرصه دريا نسبت به توسعه صنعت دريايي اقدام شود. از اين رو، به منظور تجميع ظرفيت هاي فراوان در حوزه صنايع دريايي در بخش دفاع و ايجاد ساختاري کارآمد و توسعه يافته، وزارت دفاع و پشتيباني نيروهاي مسلح در سال 1378 نسبت به تاسيس سازمان صنايع دريايي اقدام كرد. اکنون اين سازمان، بزرگترين مجموعه صنعتي دريايي کشور و متولي برنامه ها و فعاليت هاي صنعت دريايي در زمينه هاي دفاعي و غيرنظامي است که با بهره گيري از تجهيزات و امکانات گسترده صنعت دفاعي كشور و نيروهاي متعهد و متخصص خود و همچنين آخرين دستاوردهاي علمي – تخصصي و استفاده از روش هاي استاندارد بين المللي و انحصاري در اين صنعت، رشد فزاينده صنعت کشتي سازي و سازه هاي دريايي را سرلوحه اهداف عالي خود قرار داده است. 1) لندينگ كرافت 1000 تني: اين شناور هزار تني توانايي حمل سوخت، آب شيرين و ماشين آلات تا وزن800 تن را دارد و از سرعتي معادل 12 گره دريايي برخوردار است. 2 ) حوضچه تعمير شناور –150: اين حوضچه شناور براي تعميرات دوره اي و غير مترقبه ناوچه ها و كشتي هاي آموزشي، سازگار با شرايط جوي درياي خزر طراحي شده است. 3 ) ناوچه موشك انداز ذوالفقار: اين شناور كه به پيشرفته ترين تجهيزات الكترونيك، مخابراتي و اپتيكي مجهز است، داراي سرعت و قدرت مانور قابل توجهي است و طراحي آن بر اساس شرايط آب و هوايي و ويژگي هاي منطقه خليج فارس انجام شده است. 4) زيردريايي السابحات 15: اين زير دريايي از نوع مرطوب است و مي تواند به راحتي تا نقاط نزديك دشمن، عمليات مختلف از جمله گشت شناسايي، پياده كردن تكاور، حمل و نصب مين و هدايت توپخانه را انجام دهد. 5 ) هواناو يونس: هواناو يونس، ظرفيت حمل 26 نفر سرنشين و 2 تن بار را دارد. سرعت اين هواناو، 80 كيلومتر در ساعت و برد عملياتي آن 600 كيلومتر بدون نياز به سوختگيري مجدد است. 6) قايق پرنده: قايق پرنده، شناوري است كه اغلب كاركردهاي عملياتي هواپيماهاي آب نشين را به طور ايمن و با كمترين هزينه انجام مي دهد. قايق پرنده قادر است با سرعت زياد و با ارتفاع كم از سطح آب دريا پرواز نمايد. 7) حوضچه شناور 4 هزار تن: اين حوضچه به طول 130 متر و عرض 28 متر ماموريت بالابري و تعمير شناورها تا وزن 4 هزار تن را انجام مي دهد. 8) اتاق هاي فشار يك و شش نفره: اتاق هاي فشار يك و شش نفره در انجام عمليات فشارگذاري و فشاربرداري بر روي غواص و همچنين امور پزشكي به كار مي رود. 9) زيردريايي قائم: شناور زيرسطحي در كلاس نيمه سنگين که از قابليت حمل و پرتاب انواع اژدر، موشك هاي زيرسطحي و جابجايي نيروهاي عمليات ويژه برخوردار است. 10) زيردريايي ميدجت: زيردريايي ميدجت، يك شناور زيرسطحي سبك است كه در حمله به كشتي هاي ساكن يا متحرك، قطع مسيرهاي حمل ونقل دشمن و شناسايي اهداف نظامي به كار مي رود. ميدجت، قابليت حمل تكاوران را دارد و مي تواند چنان در زير آب مخفي شود كه حتي با تجهيزات روزآمد رهگيري، قابل شناسايي نباشد. 11) زيردريايي غدير: «غدير»، شناوري است زيرسطحي و سبك كه به صورت كاملاً بومي در داخل كشور ساخته شده است. اين زير دريايي از قابليت ناوبري در آب هاي كم عمق برخوردار و به سيستم نوين پرتاب اژدر و شليك موشك به طور همزمان و با دقت بالادر هدفگيري مجهز است. زيردريايي غدير در جابجايي سريع نيرو، رهگيري دقيق و مسدود كردن راههاي حمل و نقل شناورهاي سطحي و زيرسطحي و شناسايي اهداف نظامي دشمن كاربرد دارد. غدير همچنين از قابليت حمل نيروهاي ويژه، قدرت مانور بالا، غوص سريع و پنهان شدن از ديد رادار برخوردار بوده و مي تواند با كمترين تعداد خدمه، قابليت عملياتي پيدا كند. 12) هواناو يونس 6: هواناو شش نفره «يونس 6» از قابليت بسيار بالايي در رزمايش و عمليات سريع برخوردار بوده و قادر است ماموريت هاي امداد و نجات، گشت زني و پشتيباني را در دريا، رودخانه و مناطق باتلاقي و برفي انجام دهد. صنايع هوايي با پيروزي انقلاب اسلامي و خروج بيگانگان از كشور، صنايع هوايي به دست توانمند كارشناسان و كاركنان ايراني اداره گرديد و اين متخصصان دوران دفاع مقدس را با همه پيچيدگي هايي كه پشتيباني از هواپيماهاي جنگنده و بالگردها نياز داشت، به شايستگي به اجرا گذاشتند. از ساخت و اورهال (تعمير اساسي) انواع هواپيماهاي جنگنده و مسافربري، طراحي و ساخت بالگرد، ساخت هواپيماهاي بدون سرنشين (پهباد)، طراحي، ساخت و تعمير انواع موتور هواپيما و بالگرد و قطعات حساس آن نمونه هايي از دستاوردهاي صنعت دفاعي کشور در بخش هوايي است. نمونه هايي ديگر از دستاوردهاي بزرگ بخش صنعت هوايي کشور در بخش دفاعي را مي توان به صورت زير فهرست بندي کرد: الف) تعميرات اساسي هواپيما و موتور - توانايي انجام تعميرات اساسي هواپيماهاي F14، 707 ، 747 ، F27 و موتورهاي آن (شامل TF30 ، JT3D ، GT9D ، DART)، تعميرات اساسي موتور هواپيماي F5 (J85)و فالكن (CF700)، تعميرات اساسي قطعات و سامانه هااز جمله ارابه فرود هواپيماهاي C-130، F-4 و F-5 و همچنين بازسازي و نوسازي بخش گسترده اي از دستگاههاي آزمايش ب) تعميرات اساسي بالگرد - توانايي انجام تعميرات اساسي بالگرد هاي 209، 412 ، RH ، CH ، SH و MIL و تعميرات اساسي قطعات و سامانه ها و همچنين بازسازي و نوسازي بخش گسترده اي از دستگاههاي آزمايش ج) ساخت بالگرد غيرنظامي - ساخت بالگرد جنگنده توفان، بالگرد 212، بالگرد 214، بالگردهاي شاهد 278 و 285 د) ساخت قطعات اصلي و كليدي براي كليه هواپيماهاي نظامي و بالگردها - از جمله ساخت ارابه فرود، MAST بالگرد، ملخ كامپوزيت و تجهيزات خاص سامانه هاي ناوبري و انواع تسترهاي مورد نياز ه) طراحي و ساخت انواع پهپادهاي هدف، شناسايي و رزمي - از جمله: مهاجر، ابابيل، صاعقه، كرار و ... و) بازسازي و نوسازي هواناوهاي نيروي دريايي ارتش جمهوري اسلامي ايران ز) طراحي و ساخت هواپيماهاي سبك تفريحي و آموزشي - از جمله: هواپيماهاي فجر 3، فجر 22 و فائز ح) خدمات اورهال و پشتيباني توربين هاي نيروگاهي ت) طراحي، ساخت و اجراي ايستگاه هاي CNG همچنين در نگاهي گذرا، مي توان برخي از محصولات توليد شده در سازمان صنايع هوايي وزارت دفاع را با ارائه مشخصه هاي كلي آن به شرح زير معرفي كرد: 1) هواپيماي مسافربري ايران –140 اين هواپيماي 52 نفره توربوپراب كه سرعت آن 570 كيلومتر در ساعت مي باشد، از نوع بال بالابوده و داراي قابليت نشست و برخاست در انواع شرايط جوي و فرودگاه هاي كوچك است. اين هواپيما براساس استانداردهاي بين المللي FAR، IAR و AP داراي گواهينامه صلاحيت مي باشد. 2 ) هواپيماي اس - 68 اس -68، دومين هواپيماي جت آموزشي دنياست كه مي تواند تا سقف 28 هزار پا و با سرعت 320 كيلومتر پرواز كند. 3) جنگنده مافوق صوت صاعقه هواپيماي صاعقه، هواپيماي جنگنده شكاري از كلاس هواپيماي دو سكانه مي باشد كه براي ماموريت پشتيباني نزديك استفاده مي شود. 4) طراحي ساخت انواع شيشه هواپيما و بالگرد شيشه انواع هواپيما و بالگرد از جمله شيشه مركزي هواپيماهاي MIG21 ،MIG27، F-4 ، F-14 و F-7 از ديگر محصولاتي است كه آزمون هاي آن برابر با استانداردهاي بين المللي انجام مي گيرد و پس از سپري كردن آزمون آزمايشگاهي، براي انجام آزمون هاي ميدان پروازي روي هواپيما نصب مي شود. 5) هواپيماي فجر –3: فجر –3، يك هواپيماي چهار نفره و تمام كامپوزيت است كه داراي گواهينامه استاندارد اروپا (نوع جار 23) مي باشد و براي آموزش خلباني، گشت زني و ترابري هوايي به كار مي رود. 6) بالگرد 205: بالگرد 205، يك بالگرد ترابري نيمه سنگين است كه در ترابري، حمل نيرو و امكانات، پشتيباني از عمليات نظامي، امدادرساني به مناطق آسيب ديده از سيل و زلزله، عمليات هلي بورن، اورژانس و بيمارستان هوايي مورد استفاده قرار مي گيرد. 7) بالگرد توفان: توفان، يك بالگرد تهاجمي است كه به دليل شكل آيروديناميكي خاص بدنه و تسليحات كارآمدي كه روي آن نصب مي گردد، كاربرد فراوان و موثري در صحنه هاي نبرد دارد. اين بالگرد به سامانه موشكي ليزري مجهز مي شود و مي تواند اهداف را تا برد 6 كيلومتر مورد اصابت قرار دهد. 8) بالگرد 212: اين بالگرد دو موتوره پشتيباني كه مجهز به دو سيستم هيدروليك مجزا و سامانه هاي كشف و اطفاي حريق، تامين گرماي داخل كابين، تقويت پايداري و كنترل و سيستم كنترل پرواز خودكار است، مي تواند در مواقع اضطراري بر روي آب فرود آيد. بالگرد 212 ، قابليت تبديل به بالگرد تهاجمي را نيز دارد. صنايع تسليحاتي در حوزه صنايع تسليحاتي، زرهي و خودرويي متخصصان با بهره گيري از آخرين دستاوردهاي فناوري و با رويكرد خود اتكايي، بومي سازي، هوشمند سازي، سبك سازي، كوچك سازي، تحرك پذيري، با نفوذ و قدرت تخريب بيشتر، طراحي، توليد و تامين نيازهاي تسليحاتي، مهماتي و تجهيزاتي نيروهاي مسلح را در راستاي راهبردهاي دفاعي كشور در حوزه هاي چهارگانه زير انجام دهند: 1- حوزه رزم زميني 2- حوزه پدافند هوايي و تسليحات هوايي و دريايي 3- حوزه دفاع نوين 4- دفاع شهري و رزم آينده با توجه به ماموريت اين سازمان و حوادث غيرمترقبه كشور و همچنين قابليت هاي ايجادشده، بخشي از توان علمي و صنعتي سازمان صنايع دفاع جهت طراحي و توليد محصولات مورد نياز در مقابله با بحران به كار گرفته مي شود. همچنين بخشي از سلاح هاي توليدي به اين شرح است: 1) سلاح ملي خيبر: اين سلاح كه نخستين سلاح انفرادي ملي به شمار مي آيد، علاوه بر سه وضعيت شليك ضامن، تك تيربار و رگبار ، از سيستم جديد سه تير برخوردار است. 2) سلاح ملي زعاف (كلت كمري): کلت کمري 9 ميلي متري زعاف با استفاده از فناوري پيشرفته، ويژه نيروهاي نظامي و انتظامي طراحي و ساخته شده است. اين سلاح سبک با عقب نشيني کوتاه کار مي کند و مجهز به ماشه دو عمله، قفل اطمينان خودکار سوزن، اهرم مانع چخماق و اهرم بيروني نگهدارنده کشوئي مسلح کننده مي باشد. وزن سبک، دقت زياد، حداقل زمان عملکرد و تغذيه خودکار سلاح از خشاب، از ديگر ويژگي هاي اصلي کلت کمري زعاف به شمار مي رود. 3) سلاح دراگانوف: اين سلاح انفرادي با وزن كم و دقت زياد براي عمليات كمين از راه دور مورد استفاده قرار مي گيرد. 4) تندر 9 ميلي متري سبك: تندر 9 ميلي متري سبك، نوعي مسلسل دستي است كه مي تواند 900 عدد تير در هر دقيقه با حداقل برد 100 و حداكثر برد 1250 متر شليك نمايد. سرعت اوليه شليك توسط اين مسلسل 375 متر بر ثانيه است. 5) خمپاره انداز فاتح: اين خمپاره انداز 60 ميلي متري قابل حمل، با حداقل برد 100 و حداكثر برد 1050 متر مورد استفاده نيروهاي تكاور قرار مي گيرد. 6) خمپاره انداز 81 ميليمتري: خمپاره انداز 81 ميلي متري مي تواند تعداد 20 تير در هر دقيقه به فاصله حداكثر 5200 متري شليك نمايد. 7) تيربار دوشكا: تيربار دوشكا با كاليبر 7/12 ميلي متري مي تواند تعداد 600 تير در هر دقيقه به فاصله 1600 متري براي اهداف هوايي و 3300 متر (براي اهداف زميني) شليك نمايد. سرعت اوليه شليك با اين تيربار 800 متر بر ثانيه است. 8) تيربار ام –ژ3: تيربار ام –ژ3 با كاليبر 61/7 ميليمتري مي تواند 1100 تير در هر دقيقه به فاصله حداكثر 4000 متري شليك نمايد. سرعت اوليه شليك توسط اين تيربار 820 متر بر ثانيه است. 9) انواع اژدر: اژدر، سلاحي است كه قابليت نصب در انواع شناورهاي سطحي و زيرسطحي و بالگرد را دارا مي باشد. اين سلاح كارآمد در آب هاي كم عمق مورد استفاده مي گيرد كه از مشخصات آن غيرقابل ردگيري بودن و سرعت عمل فوق العاده است. 10) نارنجك انداز 40 ميلي متري: نارنجك انداز 40 ميلي متري، سلاحي سبك با قدرت مانور و اجراي آتش بالااست. قابليت تنظيم سلاح در وضعيت تك تير و رگبار و هدف گيري دقيق توسط دوربين و شليك 300 گلوله در دقيقه از مزاياي اين نارنجك انداز به شمار مي رود. 11) راكت انداز 106 و 107 ميلي متري: سلاح هايي مدرن با سيستم كنترل آتش قوي، كه قابليت استفاده در شناورهاي تندرو و خودروهاي تاكتيكي براي انهدام انواع استحكام ها و موانع دشمن در آب و خشكي را دارا مي باشد. 12) تفنگ ضدزره: تفنگ تك تيرانداز ضدزره، يك سلاح سنگين است كه قابليت نفوذ در انواع زره ها، سنگرهاي بتني، خودروهاي فرماندهي و افراد مسلح با لباس هاي ضدگلوله را دارد. اين سلاح با كاليبر 12/7 ميلي متر داراي قدرت تخريب قابل ملاحظه مي باشد. 13) بمب هوشمند قاصد: بمب هدايت شونده 2000 پوندي قاصد، يك مهمات دورايستا و توانمند است. قدرت تخريب بسيار بالا، هدف گيري و هدايت نقطه اي عليه اهدافي كه در ديد مستقيم خلبان قرار دارد، كنترل و هدايت خودكار بمب تا لحظه برخورد، عدم توانايي دشمن در ايجاد اختلال هدايت بمب ( هدايت تصويري – پسيو) از جمله ويژگي هاي مهم بمب هوشمند قاصد به شمار مي رود. 14) سامانه توپ پدافند هوايي 100 م.م: سامانه توپ پدافند هوايي 100 م.م، با مجموعه رادار و يا اپتيك مي تواند هدف را رهگيري كرده و به صورتي كاملاً هوشمند و بدون نياز به خدمه، توانايي شليك به سمت اهداف را دارد. سرعت، دقت، افزايش حجم آتش و برد مناسب از ديگر مشخصات اين توپ است كه براي پدافند هوايي در ارتفاع پست و متوسط مورد بهره برداري قرار مي گيرد. 15) توپ 30 م.م هواپيماي جنگنده ميگ 29: توپ 30 م.م هواپيماي جنگنده ميگ 29 (مسلسل ميگ 29) براي نبرد هوايي و اجراي آتش هوا به سطح کاربرد دارد. 16) توپ دريايي 40 م.م «فتح»: توپ دريايي 40 ميليمتري (فتح) جزو توپ هاي ضدهوايي ارتفاع پست است و در شناور هاي دريايي مورد استفاده قرار مي گيرد. برد نهايي اين سلاح 12 كيلومتر و نواخت تير آن 300 گلوله در دقيقه است و مي تواند به عنوان سلاح ضدموشك هاي كروز نيز مورد بهره برداري قرار گيرد. صنايع زرهي و خودرويي انواع خودروهاي زرهي و تاکتيکي اعم از شني دار و چرخدار، سبک، نيمه سنگين و سنگين و قطعات و متعلقات مرتبط با آن، لاستيک و قطعات لاستيکي، انواع واگن باري و مسافربري، اقلام محافظتي فردي و گروهي (مين کوب ها، جليقه ضد گلوله، کفش ضد مين) نيز در سبد محصولات وزارت دفاع است. از مهمترين محصولات و توليدات اين بخش مي توان به نمونه هاي زير اشاره کرد: 1) نفربر زرهي براق: اين نفربر پشتيباني زرهي يكي از انواع نفربرهاي شني، آبي و خاكي با حفاظ زرهي مناسب و تحرك بسيار خوب است كه با برخورداري از سيستم طراحي شده براي آن مي تواند از موانع و ناهمواري ها با سرعت بالاعبور كند. 2) مين كوب تفتان: اين مين كوب قابليت پاكسازي مين هايي تا وزن ده كيلوگرم و عمق 30 سانتيمتر را دارد و در هر ساعت مي تواند بين 3 تا 6 هزار متر مربع را پاكسازي كند. 3) خودروهاي تاكتيكي يك چهارم تن و سه چهارم تن: اين خودروهاي دو ديفرانسيل با ظرفيت حمل تجهيزات نظامي، قابليت تبديل به خودروي آتش نشاني و حمل آب و خودروي حمل نفر با 13 نفر و قابليت جدا شدن سقف و قاب شيشه جلو جهت نصب جنگ افزار را دارد. اين خودروها قادر است از مناطق كوهستاني ناهموار، دشت، بيابان و رودخانه هاي كم عمق عبور نمايد. روزنامه ايران، شماره 4591 به تاريخ 9/6/89، صفحه 23 (ايران سياسي) http://www.magiran.com/npview.asp?ID=2145089

برد رادار اف 20 48 مایل بود که فکر کنم حدود 86 کیلومتر میشه . بله اف 20 میتونست ماوریک و اسپارو حمل کنه

[quote]دلیل اضافه کردن سکانهای عمودی و وی شکل کنترل بهتر مانور پذیری استثنایی و گاهی غیرقابل کنترل تایگره نه کاهش سطح مقطع راداری[/quote] سکان های عمودی V شکل سطح مقطع راداری هواپیما رو از سمت چپ و راست هواپیما کم میکنه .

هواپیمای ترابری جدید چینی ها شباهت های ساختاری و ظاهری بسیاری به سی-130 هرکولس دارد اما در برخی از مؤلفه های کارایی از آخرین نمونه آن برتر است. به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق، چین آزمایش پرواز هواپیمای ترابری جدید خود با نام Y-9 را آغاز کرد. این اتفاق توقف پروژه چند سال پس از شروع آن به وقوع می پیوندد. این هواپیمای چهار موتوره مشابه سی-130 امریکایی است. تلاشهای اولیه پرجمعیت ترین کشور چشم بادامی جهان برای طراحی هواپیمای ترابری تاکتیکی متوسط جدید به سال2001 بازمی گردد. در این سال پروژه وای-8ایکس برای برآوردن نیازهای نیروی هوایی ارتش چین آغاز شد تا به عنوان یک هواپیمای ترابری تاکتیکی اندازه متوسط و پیشرفته جایگزین هواپیمای سالخورده وای-8 شود. اهداف این پروژه توسعه یک هواپیمای ترابری توربوپراپ چند منظوره بود که بتواند در برخی شاخصه ها به سی-130جِی سوپرهرکولس آمریکایی نزدیک یا از آن بهترباشد. اعتقاد بر این است که توسعه این هواپیما با کمک بخشی از شرکت آنتونف که در اوکراین مستقر است انجام شده است. این هواپیما در نمایشگاه هوایی سال 2002 «ژوهای» با نام وای-8ایکس به عنوان طرحی مفهومی معرفی شد و سپس در سال 2005 گروه صنایع هوایی شانژی از طرح هواپیمای چندمنظوره ترابری وای-9 خود پرده برداری کرد که به نظر می رسد با پروژه وای-8ایکس جایگزین شده است. اما مشکلات کنترل کیفیت و پرسنل باعث توقف پروژه پس از چند سال شد. در سال 2008 این پروژه پس از یک توقف دو ساله مجددا پیگیری شد و به گفته منابع قرار بود نخستین پرواز وای-9 در 5 نوامبر 2010 به انجام رسد. وزن(جرم) وای-9 حدود 77 تن بوده و از چهار موتور توربوپراپ نیرو می گیرد. این هواپیما از توان حمل 25 تن بار یا 132 نفر چترباز برخوردار است. این هواپیما چهار خدمه و سرعت پیمایشی 650 کیلومتر بر ساعت دارد و برد عبوری آن به 7800 کیلومتر می رسد. وای-9 اساسا نمونه کشیده ای از هواپیمای 61 تنی وای-8 چین است که خود نمونه کپی شده و ارتقاء یافته از آنتونف-12 روسی به شمار می رود. آنتونف-12 مانند سی-130 در دهه 1950 توسعه یافت و هنوز توسط شرکت های باربری در دنیا استفاده می شود. 1200 فروند آنتونف12 بین سالهای 1957 تا 1973 و صد فروند وای-8 از سال 1981 تولید شده در حالی که نزدیک به 2300 فروند سی-130 تا کنون تولید شده است. در مقایسه با وای-8، وای-9 از کابین بار جدید، سامانه بارگیری و تخلیه بار سریع، موتورهای ارتقاء یافته، ملخ 6 پره و «کابین شیشه ای» برخوردار است. این هواپیما برای هر دو منظور نظامی و غیرنظامی قابل بکارگیری است. موتورهای توربوپراپ هواپیمای وای-9 بالهای وای-9 بر فراز بدنه نصب شده و چهار موتور آن زیر لبه حمله بالها نصب شده اند. درب بارگیری عقب که مانند یک سطح شیبدار(رمپ) طراحی شده امکان بارگیری بهتری را به آن داده است. ارابه فرود اصلی از نوع چهارچرخ و ارابه فرود دماغه دارای دو چرخ است. بارهای این هواپیما شامل خودروهای نظامی، بالگردها، کانتینرهای بار، پالتها و چتربازها است. امکان رهایی چتربازان از چند محل در هواپیما و نیز تجهیزات بزرگ مجهز به چتر از این هواپیما وجود دارد. وای-9 امکان حمل 106 سرباز را در صندلی یا 132 چترباز مسلح یا 72 برانکار حمل مجروحین را دارد. طول، عرض و ارتفاع کابین بار این هواپیما به ترتیب 16.2، 3.2 و 2.35 متر، وزن خالی آن 39 تن، بیشینه وزن بار 30 تن و بیشینه وزن هواپیما 77 تن، ارتفاع پرواز پیمایشی آن 9000 متر و بیشینه آن 10400 متر و مداومت پروازی آن 12 ساعت است. چین تمایل به کاهش وابستگی خود به هواپیماهای ترابری روسی دارد و به موفقیت آخرین نمونه آخر سی-130 یعنی سی-130جِی توجه نموده که 79 تن وزن و سه خدمه داشته و می تواند حدود 22 تن بار یا 92 چترباز را حمل نماید. سرعت پیمایشی سی-130جِی حدود 644 کیلومتر بر ساعت و برد عبوری آن 7400 کیلومتر است. وای-9 کابین بار وای-9 امکان بارگیری و تخلیه سریع را به آن می دهد. این هواپیما چهار خدمه دارد. در کابین آن 6 نمایشگر چندمنظوره نصب شده و به سامانه های ناوبری و مخابراتی و سامانه هایی برای پرواز ایمن در تمام شرایط آب و هوایی مجهز شده است. این هواپیما به چهار موتور توربوپراپ دبلیو-جِی-6سی مجهز شده که توانی برابر با 5100 اسب بخار با ملخ های 6 پره کامپوزیتی خود تولید می کند که از طراحی جدید برخوردار است. بدین ترتیب کارایی در دما و ارتفاع بالا افزایش می یابد. برای مقایسه، توان موتورهای رولزرویس سی-130جِی که آن هم از ملخ 6 پره با طراحی جدید بهره می برد حدود 4640 اسب بخار است. چین در گذشته از نمونه های غیر نظامی سی-130 استفاده نموده است بنابراین کارشناسان چینی با طراحی آن آشنا هستند. طراحی های زیادی در اواخر نیمه دوم قرن گذشته را می توان نام برد که به صورت کاملاً نو نبوده اند. به عقیده برخی کارشناسان بهترین راه، گرفتن ایده های گذشته و بازترکیب آنها با طراحی های جدید با استفاده از فناوری های نو برای تولید هواگردهای جدید است. سی-130جِی به گزارش مشرق، مقایسه ظاهری و مشخصات وای-9 و سی-130جِی نتایج جالبی در بر دارد. پیکربندی این دو هواپیما دارای شباهتهای بسیاری است؛ شکل بالها و چهار موتوره بودن را همانند هواپیمای ترابری نظامی ایرباس400ام می توان ناشی از قرارگیری این هواپیماها در یک رده کاری و با مأموریتهای مشابه دانست. شکل دم عمودی و افقی وای-9 نیز مشابه سلف خود، وای-8 باقی مانده و شکل کلی کابین بار و دماغه نیز یادآور هواپیمای آنتونف-70 است که تاکنون از لحاظ تجاری موفق نبوده است. اما از نظر شاخصه های پروازی و کارایی، این هواپیما در برخی از زمینه ها از سی-130جِی برتر به نظر می رسد به عنوان مثال توانایی عادی حمل بار این هواپیما که در منابع 25 تن ذکر شده به میزان قابل توجی بالاتر از عدد 21722 کیلوگرم سوپرهرکولس است که در سایت اینترنتی سازنده آن به چشم می خورد. البته بیشینه بار قابل حمل برای وای-9 در برخی منابع 30 تن عنوان شده که با توجه به توان مناسب موتورهای آن دور از واقعیت نیست. هرچند وزن خالی وای-9 حدود 5 تن بیشتر از سوپرهرکولس می باشد اما بیشینه برد آن چهارصد کیلومتر از رقیب آمریکایی خود بیشتر است. با وجود اینکه اطلاعات کامل از وای-9 منتشر نشده اما تا همین جا تصمیم جدی چینی ها برای رقابت با سوپرهرکولس مسجل است. با توجه به اینکه نمونه های مختلف سی-130 در بیش از 40 کشور دنیا و برای چندین دهه در حال خدمت است شاید بتوان در پس پرده این هدفگذاری چینی ها اهداف اقتصادی را دنبال کرد. برخی از خریدارن هرکولس که امروز در صف مقابل سازنده آن یعنی آمریکا قرار دارند یا به دلایل مختلف از ارتقاء یا دریافت نمونه های قدرتمند آن مانند سوپرهرکولس محروم هستند، از طرفی کارایی بالای سی-130 آنها را مجذوب کرده می توانند از مشتریان بالقوه این پرنده جدید چینی به شمار روند. مثلاً کشور پاکستان که البته از توانایی بالایی در تعمیرات هرکولسهای خود برخوردار است و روابط بسیار گسترده ای در زمینه هواپیماهای نظامی با چین دارد ممکن است برای تقویت ناوگان ترابری خود به این هواپیما رو آورد. کشورمان ایران نیز از پیش از انقلاب کاربر چند ده فروند هرکولس در چند مدل بوده و در جنگ تحمیلی به طور گسترده ای از این هواپیما در نقش های مختلف بهره برده است. بنابراین نهاجا به خوبی بر ارزش چنین پرنده هایی واقف است و پروژه ارتقاء سی-130 که توسط وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح اجرا شده نشان دهنده اهمیت این نوع از هواپیمای ترابری در آینده است. بخصوص کاهش ناوگان سی-130 ها با وقوع سوانح بسیار که منجر به از دست رفتن حدود 10 فروند از این هواپیماها گشته و تلاش برای ساخت نمونه باری هواپیمای توربوپراپ ایران140(که البته از نظر کارایی با نیمی از سی-130 هم قابل قیاس نیست!) نیاز به بازسازی ناوگان ترابری های توبوپراپ را روشن تر می نماید. بنابراین شاید ابراز تمایل به این پرنده جدید چینی از سوی نیروهای مسلح کشورمان پدیده ای دور از انتظار نباشد. http://www.mashreghnews.ir/fa/news/59938/سی130-چینی-در-راه-آسمان-+عکس

این هواپیما از 4 موتور توربو پرآپ Zhuzhou WoJiang-6C (FWJ-6C) با قدرت 3,805 kw استفاده میکنه [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/20060622_08.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_20060622_08.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/Y-9_741.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_Y-9_741.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/20060622_09.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_20060622_09.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/20060622_10.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_20060622_10.jpg[/img][/url] تو اینجا هم یه سری عکس از وای 8 و وای 9 هست http://www.strategycenter.net/research/pubID.113/pub_detail.asp

این هلی کوپتر مثل هواپیما ها صندلی پرتاب شونده داره و موقع ایجکت هم فکر کنم ملخ ها جدا میشن . [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/117927713.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_117927713.jpg[/img][/url]

[quote][align=center][b]قفل يك اف 18 در يك داگ فايت و نمايش توسط نمايشگر سر بالا[/b][/align] [align=center] [/align] [align=center][img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/ae/F-18_HUD_gun_symbology.jpeg[/img][/align] [/quote] تو این عکس یه اف 18 روی یک اف 22 قفل کرده!