به بهانه مذاکرات هسته ای ، ظاهرا یه خط ارتباط مستقیم هم راه اندازی شده! یک بار نشنیدیم که طرف ایرانی ، زمانی که آمریکایی ها سعی میکنن در مورد سایر موضوعات گفتگو و دخالت داشته باشند ، صراحتا بگه که ما در موارد دیگر ، به غیر از بحث هسته ای اجازه مذاکره و گفتگو رو نداریم! اون از ممانعت از ورود کشتی ایرانی به یمن با تلفن جان کری و اینم از آزاد سازی سربازان متجاوزشون که درست در برهه ای که قراره برجام از طرف اونها اجرا بشه به مرزهای ایران تجاوز کردن! آمریکا به صورت نرم در حالت نفوذ و عادی سازی روابطه و انگار برخی ها هم بدشون نمیاد...

  سلام این یه ایده خامه و نیازمند بررسی بیشتره! همین که ارو و تاد رو به چالش میکشه دستاورد بزرگیه! اتفاقا منظور بنده ساخت موشکی هست که بعد از فاز صعود بتونه تمام موشک های ذکر شده رو رها کرده و موشک ها فاز میانی تا شیرجه رو مستقلا طی بکنند!   نکته دیگر اینکه فکر میکنم باید موقعیت لانچر موشک بالستیک و شناور SM-3 رو هم در نظر گرفت! مطمئنا بیشتر موشک های شهاب 3 و قدر و سجیل از نیمه شمالی کشور شلیک خواهند شد و احتمالا این مسئله در شانس اصابت موشک SM-3 , پیش از رها سازی  تاثیر منفی خواهد داشت! علاوه براین باید در نظر گرفت که در صورتی که بتوان با استفاده از توان موشکی ضدکشتی سطحی و هواپایه (از کروز تا بالستیک در رنج های مختلف) خیلج فارس و دریای عمان رو ناامن کرد , تهدید SM-3 هم حذف میشه یا کاهش پیدا میکنه! حداقل اگر از نمونه زمین پایه SM-3 استفاده نشه که اونهم در صورت بکارگیری  (اگر هدف رو فلسطین اشغالی در نظر بگیریم) حداقل 300 کیلومتر فاصله لانچر اس ام 3 رو دورتر میبره!

ایده جناب مارین به نظر برای اعمال در موشک های بالستیک کوتاه برد (نظیر فاتح)  میتونه مناسب باشه و حتی به جای سیکر آشیانه یاب راداری  , میشه از سیکر های حرارتی و راداری فعال برای مقابله با هواگردهای خارج از شیلتر (که در تهاجم اعراب به یمن یا  زمان آمادگی ناتو برای تهاجم به کشور هدف دیده میشه) و یا اهداف دریایی و حتی شاید زرهی استفاده کرد!  اما برای موشک های میانبرد و دوربرد پیشنهاد بنده ساخت یک موشک جدید (با قطر بیشتر) هست که در مرحله نهایی به جای سرجنگی معمول ( mirv یا marv) از چندین موشک مینیاتوری مستقل  (در سایزی که موتورش توان کافی برای  گذر از فاز میدکورس تا ترمینال رو داشته باشه و سرجنگی مناسبی هم , حمل کنه)  بهره ببره! پرتاب همزمان چنین موشکی حتی شاید برای سیستم هایی نظیر PAC-3 هم دردسر ساز بشه و قبل از رسیدن موشک هایی مثل  اس ام-3 و تاد و اَرو 3 هم ریز موشک ها رها شدن و ماموریت حامل (قدر- سجیل یا موشک جدیدتری که پیشنهاد شده) به پایان رسیده! دلیل ساخت موشک جدید اینه که شاید موشک هایی مثل سجیل یا قدر توانایی حمل تعداد مناسبی از این ریزموشک ها رو نداشته باشن! به همین دلیل شاید بهتر باشه قطر موشک ها رو افزایش داد!

بالها و بدنه از رپتور الگو برداری شدن و احتمالا از دو موتور F-414 به عنوان پیشران استفاده خواهد کرد.

تشکر. چیزی که برای بنده عجیبه حداکثر وزن برخاست  پائین این هواپیماست! در همین رده , صنایع دفاعی ایران هواپیمای برهان رو معرفی کردن که با وجود استفاده از موتور ضعیف تر ( حدودا 2 الی 3 کیلونیوتن کمتر) , اما از حداکثر وزن پروازی بالاتری برخورداره! این مسئله نشون میده که سازه این هواپیما احتمالا از برهان ضعیفتره!     پ.ن: سفارش هواپیمایی در این رده توسط وزارت دفاع روسیه , نشون دهنده اینه که برهان (شفق آموزشی جدید) هم میتونه به عنوان هواپیمایی مشابه , در نهاجا بکار گرفته بشه! البته اگر پروژه مهندسی معکوس اف 5 و خصوصا کوثر 88 اجازه بدهند! نکته جالب دیگر , توان پیشران دو هواپیماست که تقریبا برابر هستن!

سلام بیشتر فرمایشات شما رو قبول دارم اما راه حلی وجود داره؟    در حال حاضر قیمت هر بشکه نفت در حدود 30 دلاره و با  عدم اجرای تحریم ها و افزایش تولید ایران و اشباع بازار , احتمال افت قیمت تا 20 دلار هم محتمله! از طرف دیگه منابع بلوکه شده 150 الی 180 میلیارد دلاری که به عنوان یک امتیاز برای ایران تبلیغ میشد به 29 میلیارد دلار کاهش پیدا کرده! و اگر ادعای مسئولین دولتی در مورد این رقم درست باشه , بعید هست که مبلغ قابل توجهی از این رقم به بخش نظامی تخصیص داده بشه! مشکل بعدی مسئله ممنوعیت 5 ساله در نظر گرفته شده در قطعنامه 2231 برای فروش تسلیحاته که احتمالا مشکلاتی رو به دنبال خواهد داشت و اگر حتی شورای امنیت خرید رو تائید کنه به دلیل منابع مالی محدود و بودجه نظامی پائین خرید قابل توجهی نمیشه انجام داد.   شاید شما به اطلاعات لازم دسترسی داشته باشید ولی حداقل ما اطلاع نداریم که در فاصله دهه 80 تا 90 شمسی که قطعنامه 1929 وضع نشده بود به چه دلیلی خریدی در زمینه هوایی انجام نگرفت؟ حتما مطلع هستید که وقتی تعداد فروشنده ها کاهش پیدا میکنه قیمتها هم به صورت نجومی افزایش پیدا میکنن و حتی امکان مطرح شدن بحث دریافت امتیاز هم ممکنه وجود داشته باشه! همین چند وقت پیش شایعه ای در خصوص فروش تعدادی جنگنده جی 10 در قبال واگذاری امتیاز نفتی پخش شد که کذب بودنش بعدا مشخص شد اما این اخبار میتونن بازتاب دهنده انتظارات و شرایط پیشنهادی مقامات کشور فروشنده باشن!   بنابراین برای یک تحلیل درست و منطقی و عادلانه باید به همه اطلاعات دسترسی داشت! چه بسا در مقطع زمانی یاد شده راه بهتری وجود نداشت!یا تلاشهایی انجام گرفته اما به دلیل مانع تراشی (مثل قضیه اس 300) نتیجه ای در بر نداشته! 

در همین ابتدای صحبت و برای رفع سوء تفاهم احتمالی , باید عرض کنم که بنده هم به لزوم داشتن یک نیروی هوایی مقتدر و به روز معتقدم و یکی از آرزو ها و دغدغه های بنده هست , اما سعی میکنم واقعیت  ها رو هم در نظر داشته باشم!   تهاجم ترکیبی ایده خوبیه اما چه کنیم که خرما بر نخیل است و دست ما کوتاه! ارزیابی بنده (بر مبنای این چند سالی که مباحث نظامی رو پیگیری میکنم) نشون دهنده اینه که از ابتدا برنامه ریزی برای رسیدن به این هدف وجود داشت! به موازات تلاش برای ساخت موشک های بالستیک , در زمینه هوایی و تولید جنگنده هم  با اندکی فاصله تلاشهایی صورت گرفت که اولین محصولات این تلاش آذرخش و صاعقه (در ابتدا با بازسازی تایگر و سپس تولید قطعات) و هواپیمای آموزشی تذرو/درنا  بود که در زمان خودشون اقدامات قابل توجهی به شمار میومدن , اما متاسفانه این حرکت تا به حال نتایج قابل قیاس با برنامه موشکی نداشته! یکی از دلایلش رو میشه پیچیده بودن تولید این جنگ افزارها و نداشتن زیرساخت و دانش ذکر کرد! البته تا اواسط یا اواخر دهه 80 شمسی  با مشارکت کشور روسیه پروژه ای با نام M-ATF پیگیری میشد که در صورت عدم فشار آمریکا و ادامه همکاری روسیه تا الان میشد تمام تایگر ها رو از رده خارج و نمونه رزمی این طرح (M-ATF 2010) رو جایگزین کرد! بعد از به سرانجام رسیدن این پروژه قطعا تلاشهایی برای ساخت یا مونتاژ جنگنده های سنگین تر هم انجام می گرفت , اما متاسفانه این اقدامات حاصلی نداشتن و وزارت دفاع جمهوری اسلامی مجبور شد پروژه رو مستقلا پیگیری و تمام زیرساخت ها رو (مثل ایجاد شرکت تولید موتورهای هوایی با ادغام و تجمیع صنایع کوچک و پراکنده در بخشهای مختلف) برای تولید جنگنده فراهم کنه! از نمونه آموزشی شفق هم یک طرح سبک تر (با توجه به امکاناتی که فعلا در اختیار داریم) با نام برهان پدید اومد که آینده اش مشخص نیست اما احتمال پیگیری طرح M-ATF 2010 در قالب پروژه ساخت جنگنده نیمه سنگین همچنان وجود داره!   خب این از بحث تولید جنگنده در ایران! اما در زمینه خرید هم سالها قبل تلاش شد تعدادی میگ 29 دست دوم یکی از کشورهای اروپایی خریداری بشه اما با فشار آمریکا این اقدام نتیجه ای در بر نداشت! در زمینه خرید مستقیم از تولید کننده ما به غیر از روسیه و چین تقریبا گزینه دیگری در اختیار نداریم که البته تولیدات چین هم جدیدا به تراز جهانی دارن نزدیک میشن و خیلی ها هنوز این تولیدات (خصوصا جی 10) رو قبول ندارن! کشورهای اروپایی هم اگر پیش از تحریم (مثل فروش میراژ اف 1 توسط فرانسه) حاضر به فروش میشدن , در مورد پشتیبانیشون در زمان نیاز تردید جدی وجود داشت!   در سال 2007 پیش از وضع تحریم های تسلیحاتی شایعه ای وجود داشت مبنی بر خرید 250 فروند فلانکر (+) که از سوی مقامات روسی تکذیب شد (+) و گفته شد که تا سال 2014 خط تولید پر شده! هر چند این شایعه بزرگنمایی و غیر واقعی به نظر میرسید , اما ممکنه بخشی از برنامه ایران برای نوسازی ناوگان نهاجا در طی مثلا ده سال با مونتاژ داخلی بوده باشه! خلاصه اینکه به نظر میرسه اهمیت نیروی هوایی از ابتدا هم درک شده بود اما ظاهرا در تقدیر نبود که ما به چنین امکاناتی دسترسی داشته باشیم :neutral:       صحبت سر اینه که این حامل "مهمات دقیق دورایستای هواپرتاب" آیا توان عبور از سد  تایفون و رافال اعراب (در زمان کنونی و قبلتر میراژ و...) یا جنگنده های ناتو و آمریکا رو خواهد داشت؟ اگر هزینه هر فروند جنگنده رو بین 30 الی 100 میلیون دلار در نظر بگیریم  با شانس کم موفقیت و بازگشت سالم به پایگاه , آیا بازهم میشه گفت که هزینه ساخت و نگه داری نیروی موشکی (بالستیک و کروز) هست که سنگینی میکنه؟   به نظر میرسه هوافضای سپاه برای تامین امنیت هوایی منطقه و لانچرهای موشکی (کروز- بالستیک-ضد ناو) سیستم های موشکی سیار حرز نهم و رعد (سوم خرداد-طبس) رو خریداری و تولید کرده  که این تسلیحات در کنار تور ام 1  و  پدافندهای توپخانه ای متحرک میتونن در مقابل تهدیدات تسلیحات دور ایستای هوا پرتاب و کروز  تا حد بالایی  امنیت رو حفظ کنن و در برد بلند تر هم اس 300 و سیستم های داخلی در حال دریافت و تولیده. البته کسی  ادعای بی نقص بودن این روش رو نداره اما به هر حال باید محدودیت های ما رو هم دید! در کنار این محدودیت ها ما حداقل از نعمت و قابلیت ارزشمند وسعت سرزمینی برخورداریم که کار رو برای دشمن سخت تر خواهد کرد!   بحث پشتیبانی رو کلا از همون ابتدا فاکتور گرفتیم! صحبت سر مسئله تهاجم به منافع یک کشور و ورود به حریم هوایی این کشور بود!     خیالتون راحت! سرعت اصابت این سلاح اونقدر بالاست که قبل تغییر تصمیم , موشک به هدف برخورد کرده :)       دکترین نظامی ایران تدافعی هست نه تهاجمی! در چنین حالتی ما برعکس مثلا آمریکا قصد تصرف یک کشور و تغییر حاکمیتش رو نداریم!  فرض کنید تمام این 4500 هدف قرار باشه با موشک کروز مورد اصابت قرار بگیرن! در چنین حالتی  (اگر مسئله تلفات و نقص فنی در نظر گرفته نشه) حداقل به تعداد 4500 موشک کروز  نیاز هست که با توجه به قیمت  یک الی دو میلیون دلاری هر موشک هزینه فاز اول این تهاجم سر به فلک خواهد کشید! بر همین اساس چنین تسلیحاتی برای اهداف خاص بکار گرفته میشن.

از سرجنگی bunker buster (سنگر شکن) DF-15C هم نباید غافل شد.

به نظر دوستان این ایده برای ما هم میتونه قابل استفاده باشه؟ اثر بخشی و کارایی و هزینه های بکارگیری این ایده رو در مقایسه با واحد های ضد زره چطور تصور میکنید؟  به نظر میرسه اصلی ترین مشکل اجرای چنین ایده ای برای ما بحث شناسایی و نظارت هست که به وسیله پهپاد یا حتی تغییر هواپیماهای سیویل (مثل Falcon 20 و Falcon 50) قابل انجامه اما تامین امنیت و بقاء این هواگردها در صحنه رزم مشکل به نظر میرسه!   احتمالا ساخت موشک های مینیاتوری و تعبیه اونها درکلاهک زلزال بارشی در مقایسه با مهمات Skeet برای ما قابل حصول تر هست!  [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10299/sadexpl.jpg][/url]

  سلام تشکر بابت ایجاد تاپیک به طور کلی همینطوره که فرمودید , اما در کنار این موضوع چند مسئله دیگر هم وجود داره!    مسئله اول هدف از ایجاد نیروی موشکی  هست , به صورت دقیق تر باید گفت این نیرو برای چه کاری ایجاد میشه؟ در مورد ما بیشتر بحث بازدارندگی و افزایش هزینه  برای دشمن مطرحه! در کنارش اثر گذاری پائین روش های مرسوم تهاجمی!   مسئله دوم  کشور بکار برنده نیروی موشکیه! به دلیل عدم وجود توازن بین توان دفاعی (سطحی و هواپایه) دشمن و توان تهاجمی نیروی هوایی ما , به نظر میرسه هزینه نابودی اهداف به وسیله تهاجم هوایی بسیار بالا و درصد موفقیت عملیات و بازگشت سالم به پایگاه بسیار کم خواهد بود! بر همین اساس به نظر میرسه در مورد ما کارآیی نیروی موشکی ائم از کروز و بالستیک) در مقایسه با تهاجم نیروی هوایی خیلی بیشتره! حتی اگر فرض کنیم اهداف به وسیله تسلیحات دور ایستا مورد هدف قرار میگیرن , در مقابل میشه گفت که همین کار رو با موشک های کروز سطح پایه (مثل لانچر سه فروندی موشک سومار/مشکات با سرهای جنگی مختلف) یا موشک های بالستیک نقطه زن میشه انجام داد! حتی امکان پرتاب انبوه فریب دهنده های ارزان هم میسره! چیزی که در ناو امکان پذیر نیست یا مشکله!    مسئله سوم تهدیدات تعریف شده هست! در مورد ما بیشتر تهدیدات در فواصل کوتاه تا متوسط هستن که به دلیل وسعت سرزمینی در صورت داشتن دقت کافی در هدایت موشک ها (کروز و بالستیک) کمترین نیاز رو به تهاجم هوایی خواهیم داشت!    به طور خلاصه در تعریف و تبیین اهداف نیروی هوایی ما , با توجه به تهدیدات , تحریم ها و معدود بودن منابع تامین تسلیحات و همچنین پائین بودن کارایی و کیفیت تسلیحات در مقایسه با تسلیحات دشمنان منطقه ای و فرامنطقه ای , کمبود منابع مالی ,  امکانات و ظرفیت هایی که داریم (سرزمینی , دانش , ماشین آلات و زیرساخت های فنی) , بیشتر باید دفاع هوایی و پشتیبانی از نیروی های سطحی (زمینی و دریایی) مطرح باشه تا تهاجم به پایگاه ها و اهداف سطحی دشمن!

  این تحلیل شخصی خودتونه یا  ادعای نیروی هوایی آمریکاست؟ بر مبنای گفته شما اصلا تولید همچین جنگنده ای غیرعقلانی بود , چراکه حتی توانایی بازکردن دریچه های محفظه هاش رو هم از ترس شناسایی شدنش نداره! برعکس تصور شما به نظر میرسه به دلیل توقف تولید اف 22 و داشتن تعداد کمی از اونها (بر اساس نیازهای USAF و تهدیدات پیش رو) مجبور شدن همچنان ایگل رو در خدمت داشته باشن! البته بر طبق سناریویی که شما تعریف کردی ایگل  و حتی اف 22 همچنان در برد موشک های جنگنده های نسل 5 و 4.5 روسی و چینی قرار میگیرن!

16 موشک برای چه هدفی؟ مشخصه که منظور از جنگنده های جدید روسی و چینی بیشتر نمونه های پنهانکار هستن تا نسل چهار! حالا این 16 فروند موشک برای چه هدفیه؟ برای مقابله با تسلیحات دور ایستای هوا به سطح یا درگیری با جنگنده های نسل 5؟ یعنی جنگنده های چینی و روسی رو تا این حد دست بسته می پندارن؟ البته بهره گیری حداکثری از ظرفیتها رو نفی نمیکنم اما این هدفی که ذکر شده خیلی رویائیه!

YH-63:   YH-64:   AH-64:   شاهد 129:

در یکی از تصاویر از سدید 361 اسم برده شده در حالی که در تصویر دیگری موشک سدید 1 نمایش داده شده! با توجه به نبود چنین کدی برای سدید ها  و استفاده از موشک ویخر در لیست تسلیحات شاهد 216 , احتمال  تولید ویخر با عنوان سدید 361 تقویت شده! در نمایشگاه هوافضا یک موشک (احتمالا) سام با عنوان سدید 630 نمایش داده شد که بر این اساس نام گذاری موشک جدیدتر هوا به سطح با همان عنوان سدید بعید به نظر نمیرسه!     سدید  (دارای پیشران): [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10321/Shahed-129_Oghab-6.jpg][/url]   با کد S3A و دارای پیشران :      سدید 342 (بدون پیشران):

ایده عال گرایی خیلی خوبه اما باید واقعیات رو هم دید! از ابتدای تشکیل هوانیروز و نیروی هوافضای سپاه کدام بالگرد تهاجمی ما حفاظت زرهی در حد میل 28 داشته؟ در همین رزمایش اخیر نیروی زمینی از کبراهای  نان تاو برای انهدام ستون زرهی دشمن فرضی استفاده شد! این یعنی حضور بالگرد در تیرس انواع تیربارها و پدافندهای توپخانه ای و موشکی متحرک! خب در چنین شرایطی و با تمام این ضعف ها و درجا زدن ها یک بالگرد جدید برمبنای کبرا توسعه داده شده که از نظر قدرت موتور,تسلیحات ,حفاظت ,سنسورها و... از کبرا در رده بالاتری قرار داره و این یک پیشرفته! حالا از این نمونه پروتوتایپ دوستان انتظارات عجیب و غریبی دارن!   این بالگرد در مرحله کنونی احتمالا بیشتر در نقش ضد تروریستی استفاده میشه و در چنین نقشی تهدیدات کالیبر بالا زیاد مطرح نیست یا اینکه تعداد آتشبارها در موقعیت  چندان زیاد نیست و این تهدیدات توسط تسلیحات دور ایستا (اعم از ویخر-سدید و حتی شاید بمب رعد 201) قابل حذف هستن! بنابراین در صورت حل برخی ایرادات و بروزرسانی طرح میشه گفت که حفاظت زرهی در حد دوشکا و تیربارهای سبک فعلا کفایت میکنه! در مقابل نیروهای زرهی کشورهای کشورهای منطقه ای و فرامنطقه ای هم پیش از تهدیدات پدافند متحرک زرهی , تهدیدات هوایی مطرحه که در چنین شرایطی حفاظت زرهی بیست و سی میلیمتری هم نمیتونه کمکی کنه و باید ضعف پدافندی (هواپایه و سطحی) رو جبران کرد! در میان مدت با توجه به قدرت بالای موتورهای این بالگرد انواع ارتقاء ها رو میشه در این بالگرد اعمال کرد و بدنه و استراکچر جدیدی برای این بالگرد طراحی کرد! روند تولیدات شاهد و برنامه های گذشته و فعلیش نشون میده که توسعه متوقف نمیشه و در 5 الی ده سال آینده باید انتظار بالگرد تهاجمی جدیدی رو داشت!    اطاعات این کاتالوگ ها در برخی موارد ایراد دارن و فعلا تا زمان رونمایی بالگرد و اعلام مشخصاتش در زمان رونمایی و یا در نمایشگاه ها باید صبر کرد! برای نمونه موشک زیر پایلون سوم (انتهایی) بیشتر از اونکه به استینگر شباهت داشته باشه به موشک Aim-9 شباهت داره! حتی تیوب استینگر هم مشهود نیست و بالکها بازه! بنابراین احتمالا این مورد استینگر غلطه و برای مقابله با اهداف هوایی و احتمالا سرکوب پدافند (اگر قابلیتش رو داشته باشه) از موشک میثاق و شهاب ثاقب (نمونه دارای سیکر حرارتی-راداری) استفاده خواهد کرد!     موقعیت مناسب برای سایت هدفیابی و نشانه گذاری شاهد 216:

ویخر تولید داخل یک احتماله (به خاطر کد ناآشنای ذکر شده برای سدید) اما ادعای بکارگیریش در شاهد 216 موثقه.

به اطلاعات مندرج در این تصاویر نمیشه خیلی اتکا کرد ، ممکنه برخیشون نادرست باشن. در ضمن شاهد 216 قراره موشک ویخر هم حمل و استفاده کنه ، بنابراین احتمالا سدید 361 نمونه تولید داخل موشک ویخر (at-16) هست ، مثل دهلاویه ، چراکه سدیدی با این کد نداشتیم.

با توجه به فرم بالهای بالگرد شاهد 216 و تقویت اونها با میله های فلزی  که به صورت مورب به بنده متصل شدن , میشه گفت که اولین پلت فرم برای حمل و پرتاب بمب رعد 201  (با وزنی در حدود 500 پوند) تولید شده! بالگرد شاهد 216 بر مبنای بالگردهای کبرای سپاه تولید شده و بنابراین میتونست از همون ساختار بالهای کبرا بهره ببره! باید دید چرا چنین فرمی انتخاب شده؟  انصافا برای این بالگرد بسته تسلیحاتی کاملی در نظر گرفتن (حتی بدون رعد 201) و اگر چند مورد ضعفی هم که بهش اشاره شد در نمونه های بعدی برطرف بشن ما  به خرید بالگرد رزمی خارجی نیازی نخواهیم داشت!    رعد 201:

بدون حل شدن مسئله پیشران ، سرمایه گذاری و کلید زدن این تعداد پروژه متفاوت (از پنها تا شاهد و...) اصولا کار عاقلانه ای نیست ، چندتا احتمال وجود داره! ممکنه تعداد زیادی از این موتورها با واسطه خریداری شدن ، احتمال دوم اینه که چند دستگاه از این موتور وارد شده برای نمونه های پروتوتایپ تا بعد ببینن چیکار میشه کرد (واردات یا ساخت موتور هم رده)! احتمال سوم هم اینه که موتور مهندسی معکوس شده و با همین نام هم استفاده میشه!البته اینکار سابقه داره! برای مثال موتور جی 85 مهندسی معکوس شده هیچگاه رونمایی نشده و اسم ایرانی براش ذکر نکردن در حالیکه از همون زمانی که برای تولید tv-3 در ایران تلاش میشد ، برای ساخت این موتور هم برنامه داشتن! وقتی دانش و امکانات لازم برای ساخت tv-3 وجود داشته باشه پس موتور pt-6i رو هم میشه تولید کرد.

احتمالا سایت اپتیکی شاهد 216 مثل کبرا و آپاچی در نوک دماغه نصب میشه:  

توضیحات فنی رو دوستان قبلا بهش اشاره کردن , اونطور که پیداست پلتفرم این بالگرد با بالگرد کبرا تشابهاتی داره! اگر دماغه این بالگرد اصلاح بشه و به همون حالت طوفان 2 برگرده (یا حتی دماغه ای نظیر دماغه Tiger یا A-129 براش طراحی بشه) و همچنین بین دو موتور یک صفحه زرهی نصب بشه , به سطح قابل قبولی میرسه و از نظر ظاهری هم شکل بهتری پیدا میکنه! این بالگرد از نظر تسلیحاتی (تنوع و میزان حمل) بر تمامی بالگردهای ما برتری داره و تقریبا چیزی هست که ما بهش نیاز داشتیم , اگر در ورژن های بعدی مشکلات حفاظت زرهی و همچنین خروجی های موتور هم برطرف بشن بالگرد خیلی خوبی میشه. پارسال  یک سری تغییرات با پینت در تصویر طوفان 2 ایجاد کرده بودم که اگر دماغه شاهد 216 رو تغییر بدیم تقریبا به این  شکل درمیاد:   http://gallery.military.ir/albums/userpics/10145/balgard_tofan22.JPG   حالا شاید به خاطر مسئله کپی رایت مجبور شدن تغییرات بیشتری در ظاهر بالگرد ایجاد کنن! به هر حال این موضوع قابل حله و حتی بعد از تولید هم میشه قسمت مربوطه رو جدا و یک دماغه بهتر نصب کرد.         این حفره در شاهد 285 هم دیده میشه که البته پوشیده هست! احتمالا محل نصب یک سری سیستم های الکترونیکیه!

احتمالا ارسال افسران نظامی و طی دوره های آموزشی در غرب ناممکنه اما شاید در کشورهای شرقی این امکان میسر باشه ، اما آیا ارتشی که بنیانش توسط غرب پایه ریزی شده و آموزش دیده حاضر میشه که افسرانش در سیستم شرقی آموزشش ببینن؟

پیشنهاد معقولیه اما این تغییر محتوای آموزشی رو چه کسی باید انجام بده؟ پیش از انقلاب ارتش توسط انبوه مستشاران خارجی (به تعبیر بهتر سپاه مستشاران) اداره میشد و پرسنل برای آموزش به کشور های غربی اعزام میشدن و ارتش از نتایج تحقیقات و دانش غربیها استفاده میکرد ، اما با قطع شدن این ارتباط و اخراج مستشاران در حال درجا زدنه! البته در برخی بخش ها هم پیشرفتهایی بوده و تلاش هایی صورت گرفته.

به نظر میرسه کارکرد سازمان فضایی یا هرچیزی که الان شده اینه که در دهه فجر یا ایام  مهم سال , یکی دو بار یک پرتابی انجام بده و به این نحو انتقادات رو نسبت به توقف برنامه های فضایی فرو بنشانه! ماهواره هایی رو که خودمون توان پرتابش رو داریم و البته با توجه به تجربه کم ما  بهتر بود که ما این پرتاب رو انجام بدیم  قراره با صرف هزینه توسط کشورهای دیگه پرتاب بشن! اونهم در شرایطی که همکاری خارجی در ساخت و پرتاب ماهواره منجر به توقیف ماهواره و یا گم شدنش بعد از پرتاب شده!

  برای ساخت یک تانک MBT مناسب و به روز باید مدیریت پروژه رو به وزارت دفاع واگذار کرد و یک تیم تحقیق تشکیل داد (برای بررسی تهدیدات و نیازهای روز) و همچنین خواسته های نیروی زمینی ارتش و سپاه رو دریافت کرد و بر مبنای اونها با همکاری دانشگاه ها و شرکتهای دانش بنیان یک طرح جدید یا یک ارتقاء برای ذولفقار 3 ارائه کرد و در زمینه تولید قطعات هم باید از ظرفیت بخش خصوصی (مثل شرکتهای تراکتورسازی و هپکو) بهره گرفت و درنهایت قطعات مربوطه رو در صنایع وزارت دفاع مونتاژ کرد! این موراد در مورد نیازهای دیگه (خودروهای زرهی - نفربر- بالگرد-جنگنده و...) هم باید انجام بگیرن تا یک محصول به روز و منطبق با نیازهای ارتش و سپاه با قیمت مناسب به تولید انبوه برسه و در اختیار نیروهای مسلح قرار بگیره.