راستی این سلاح ها قابلیت نصب صدا خفه کن رو هم دارند؟

ممنون علی آقا هیچکدوم حالت 3 تیر ندارند؟ شنبدم اینم خانواد مخصوصا گلاگ 19 عشق تروریست ها و مامور های مخفیه چون گیت های امنیتی معمولی نمیتونند تشخیصشون بدن و فقط گیت های خیلی حساس توانایی این کار رو دارند.

[img]http://www.pic.iran-forum.ir/images/lt7z0551fhi4x8c7jzg.jpg[/img] میگم از این زاویه چقدر شبیه F 111 هستش. دستت درد نکنه.

[quote][quote](در دهه 70 شمسی حتی یادمه که قاچاقچی ها پدافند شیلکا هم داشتند و اون رو دم مرز مستقر کرده بودند )[/quote] پس اگه اونطوری باشه الان باید با آپاچی مواد رو جابجا کنن البته من شنیده بودم که با ماشین های زرهی و مسلسل دار به صورت گروهی میرن و سرباز ها مجبورن فرار کنن پشت کوه بعد اینکه اونا رفتن بیان ولی خوب دیگه اینجورشیو ندیده بودم[/quote] وقتی موشک اسکاد و تانک تی 55 داشتند این که دیگه چیزی نیست.

دستت درد نکنه علی اقا میگم نکنه QBZ رو از رو این ساختن؟

[quote]حالا چرا براي زدن فاكس بت اف 5 بلند كردن؟؟[/quote] چون فقط همینها آماده بودند.(فکر کنم پایگاه تبریز بوده باشه)

[quote]ه چندتا از این هرکولسها تبدیل به گانشیپ بشه[/quote] دوست عزیز این کار به درد مایی نمیخوره که هرکدوم از گروه های قاچاقچی دم مرزمون به اندازه چند تا گردان نیرو مخصوص تسلیحات در اختیار داره و دشمنان منطقه ای و فرامنطقه ای در اطرافمون به جدیدترین موشک های دنیا دسترسی دارند. این پرنده یا Gunship هنگامی میتونه وارد عمل بشه که پدافندی در کار نباشه یا قبلا کلا سرکوب شده باشه(حتی در حد موشک های دوشپرتاب) حالا شما در نظر بگیر دم مرز این پرنده بخواهد وارد عمل بشه قبل از اینکه بخواهد عملی از خودش انجام بده چند تا ایگلا و استرلا و استینگر حواله اش میشه! که در اینصورت اگر فلیر نداشته باشه کارش تمومه و اگر داشته باشه دائما باید مانو بده تا موشک ها بهش اصابت نکنند البته توپها رو در اینجا ندید گرفتم.(در دهه 70 شمسی حتی یادمه که قاچاقچی ها پدافند شیلکا هم داشتند و اون رو دم مرز مستقر کرده بودند )

آقا این بحث ها رو ول کنید تو پایگاه دزفول نمایشگاهی بر پا نیست؟ منظور همین جنگنده هاست.

[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/twcruz_3_04.png[/img] RGM 6 اولین موشک استراتژیک هدایت شونده بلند برد مسلح به کلاهک اتمی بود که در نیروی دریایی آمریکا طراحی و تولید شد. پس از اینکه در اواخر سال 1944 در جنگ جهانی دوم از پرنده های کنترل شونده بدون سرنشین (که به یک یا دو بمب مسلح بودند) برای حمله به اهداف محافظت شده استفاده شد نیروی دریایی مطالعاتش برای تولید یک موشک هدایت شونده سطح به سطح را در سال 1946 شروع کرد و در آغاز قرار شد تا از بدنه موشک JB_2 نیروی هوایی که در حقیقت یک کپی تمام عیار از موشک V_1 آلمان بود استفاده شده و این موشک را برای شلیک از شناورها و زیر دریایی ها آماده کنند اما به زودی مشخص شد که سازه این موشک اصلا برای این منظور مناسب نیست(در نتیجه از موشک JB_2 در تست های مربوط به سیستم های هدایت و پرتاب در سالهای 1947 تا 1950 استفاده شد) به همین جهت شرکت Vought مامور طراحی و تولید این موشک کوتاهبرد (که بردی معادل 320 کیلومتر یا به عبارتی 200 مایل را داشت) شد تا اینکه در سال 1946 رسما قرار دادی بین این شرکت و نیروی دریایی آمریکا برای تولید موشک SSM-8 منعقد شد. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/rgm-6a.jpg[/img] این موشک کروز که به Regulus معروف بود از یک موتور توبوجت بهره میبرد وبا استفاده از دو بوستر راکتی سوخت جامد میتوانست از عرشه ناوها و زیر دریایی ها پرتاب شود ، همچنین این موشک از یک سیستم هدایت فرمان رادیویی استفاده میکرد و در تمام مدت پرواز کنترل آن بر عهده ایستگاه کنترل (اعم از زمینی ، دریایی و هوایی) بود و شیوه معمول برای رسیدن به حداکثر برد ، روش دست به دست کردن بین کنترلر ها بود که میشد تا 3 بار به صورت پله ای ، کنترل آن از یک کنترلر به دیگری واگذار شود مثلا اول ایستگاه زمینی ان را پرتاب کرده و بعد تحویل ایستگاه دریایی (شناور) دهد و سپس کنترل ان برای اصابت به هدف به ایستگاه هوایی (هواپیما) واگذار شود.(مانند بسیاری از پهپاد ها) [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/rgm-6b.jpg[/img] نمونه آزمایشی این موشک که XSSM-N-8 نام داشت دارای یک سیستم ارابه فرود بود که امکان فرود امدن برای استفاده مجدد را به ان میداد ؛ اولین پرواز این نمونه در ماه مارس سال 1951 به وقوع پیوستو یک سال بعد و در ماه نوامبر سال 1952 اولین پرواز این موشک از عرشه یک ناو انجام شد که راه را برای پرواز سوم که قرار بود از یک زیر دریایی به انجام برسد هموار کرد ؛ و در نهایت در ماه جولای سال 1953 اولین شلیک این موشک توسط زیر دریایی به وقوع پیوست و این موشک با موفقیت توسط زیر دریایی USS Tunny شلیک شد ، در این زمان موشک SSM-N-8 رسما Regulus I نامیده شد تا از نمونه SSM-N-9/RGM-15 Regulus II. که در دست تولید بود و قرار بود به زودی وارد خدمت شود تمایز داده شود. در ماه می سال 1954 موشک Regulus I رسما عملیاتی اعلام شد و این موشک های تاکتیکی SSM-N-8a نامگذاری شدند ؛ از تفاوتهای موجود بین نمونه های عملیات و پیش نمونه میتوان به حذف ارابه فرود (به این دلیل این عمل انجام گرفت که برگشتی برای این موشک متصور نبود همچنین با این کار فضای حاصله برای حمل سوخت بیشتر مورد استفاده قرار گرفت) و اندکی بر آمدگی دماغه (برای استفاده از کلاهک های اتمی W-5 و W-27 اشاره کرد. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/bqm-6c.jpg[/img] نمونه KDU_1 یا BQM_6C تا سال 1957 تعداد 16 فروند شناور شامل 10 ناو هواپیمابر کلاس Essex ، 4 ناوشکن و 2 زیر دریایی به این موشک مسلح شدند به علاوه تعداد زیادی از زیر دریایی ها نیز به تجهیزات هدایتی این موشک مجهز شدند. اما با وجود تمامی مزایا ف این سیستم دارای یک سری نقص هایی هم بود مثلا زیر دریایی که قصد شلیک این موشک را داشت باید به سطح آب امده و ثابت میماند (که در این هنگام احتمال شکار شدن آن به وسیله پرنده ها و کشتی های دشمن بسیار زیاد بود) تا موشک را شلیک کند یا مثلا سیستم هدایت این موشک در مقابل اخلالگر ها ECM بسیار اسیب پذیر بود و در نهایت از آنجا که این موشک فراصوت نبود و در مسیر مستقیم حرکت میکرد احتمال کشف و رهگیری اش بسیار زیاد بود. در سال 1960 Regulus I از خدمت در ناو های هواپیما بر بازنشسته شد(ولی در نقش هدف تمرینی برای خلبانها شکاری ها البته بودن سرجنگی اتمی به کار گرفته میشد) ولی تعداد زیر دریایی هایی که از این موشک استفاده میکردند به 5 فروند افزایش یافت که در نهایت با ورود به خدمت موشک بالستیک UGM-27 Polaris ، Regulus I از خدمت در زیر دریایی ها هم بازنشسته شد. این موشک در حالی در سال 1964 بازنشسته شد که تعداد 500 تیر از آن ساخته شده بود و تعداد زیادی از آن هم به نمونه هدف پرنده BQM-6C (که در آغاز KDU-1 نام داشت) تبدیل شده بودند. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/RGM_6.PNG[/img] خصوصیات: عملکرد: موشک کروز هسته ای کشور سازنده: آمریکا / شرکت Vought طول:10.1 متر عرض بالها: 6.4 متر قطر: 1.4 متر سرعت:960 کیلومتر بر ساعت / 1.1 ماخ در فاز شیرجه سقف پروازی: 12.2 کیلومتر وزن:4670 کیلوگرم خود موشک / 790 کیلوگرم بوستر برد عملیاتی: 925 کیلومتر پیشرانه: یک موتور توربو جت Allison J33-A-18A با کشش 20 کیلو نیوتن بوستر: 2 بوستر راکتی سوخت جامد Aerojet General هریک با کشش 146 کیلونیوتن کلاهک: اتمی W-5 با قدرت 40 کیلوتن یا W_27 با قدرت 2 مگاتن

سلام از ماست ، شما لطف دارید. [quote]با توجه به اينكه قابليت مانور به چپ و راست نداره ، دقتش در برخورد با هدف چقدره ؟[/quote] اگر این فرمایش شما مربوط به عبارت مسیر مستقیم میشه باید عرض کنم که این پرنده قابلیت مانور های ساده رو داشته ولی به علت محدودیت های کنترل خیلی نمیشده باهاش مانور داد و بیشتر سعی میشده تا به صورت مستقیم به سمت هدف حرکت کنه تا بشه راحت تر کنترلش کرد. البته موشک های اون زمان هیچ کدوم دقت قابل قبولی نداشتند به همین خاطر هم اگر دقت کنید میبینید که همشون رو به کلاهک اتمی مسلح کرده بودند تا حتی اگر چند صد متر هم خطا داشته باشند مشکلی در موفقیت عملیات پیش نیاد. البته در این زمینه ظهور کلاهک 2 مگا تنی W_27 هم موید این امر هستش. در کل به هیچ وجه این موشک ها وجهه موشک های کروز امروزی رو نداشتند و بیشتر نقش توپخانه بلند برد اتمی (یا به قولی چیزی بین موشک های بالستیک و کروز امروزی) رو بر عهده داشتند.

عزیز دستت درد نکنه دو نکته توجه من رو جلب کرد یکی غلط های لپی و املایی (مثلا S 5.56 رو نوشته M 16 یا دراگانوف رو نوشته دراگونف!) یکی هم چیدمان نامناسب سلاح ها که البته در این جور نمایشگاه ها متاسفانه اپیدمی شده!(خدایی نمیدونم چرا تو اکثر نمایشگاه ها اینجور در هم و برهم تسلیحات رو میچینند و تفکیکشون نمیکنند؟)

[quote]تمام سایت های داخلی. اعم از تابناک و عصر ایران و جهان نیوز و ....[/quote] کدومیک از این ها رو تو رزمایش ها راه میدن؟

[quote]کسی در مورد رژه سپاه نظری نداره ؟ [/quote] نظرمون رو نگیم بهتره. فقط کاش تلویزیون در اون لحظه مثل دو سال پیش چهره وابستگان نظامی سایر کشورها که در جایگاه مستقر بودند رو نشون میداد.

[quote]فعلا که همین از تمام خبرگزاری ها دیگه بهتر عمل کرده.[/quote] میشه این خبرگزاری های دیگه رو معرفی کنید؟

دقیقا اطلاعی ندارم ولی فکر نمیکنم با موشکی مثل هاوک (یا شاهین) تفاوت چندانی از لحاظ قیمتی داشته باشه. در مورد موشک های انگلیسی بسته به کلاسشون قیمت هاش متفاوت بود مثلا سری هاوک ها 250000 دلار ، رپییر ها 15000 و استار استریک حدود 7000 دلار قیمت داشتند و مثلا موشک کوچکی مثل ژاولین هم مجموعه اش نزدیک به 125000 دلار قیمتش بود که موشکش تنها 4000 دلار قیمت داشت. اما در مورد صیاد قیمتی به دست نیاوردم که بخواهم اظهار نظر کنم.

[quote]جسارت نباشه ولی من توی خبرگذاری فارس خوندم که نیرو ها مربوط به لشکر 92 زرهی قزوینه[/quote] وقتی میکن به این خبرگزاری بی سواد نمیشه اطمینان کرد همینه دیگه لشگر 92 زرهی مال خوزستانه. (این همه تو جنگ ازش نامبرده شده نفهمیدن؟)

[quote] آيا قابليت پرتاب عمودى رو داشته؟[/quote] بله گویا داشته. [quote] موشك هاى‌اين تيپى كه فناورى بالايى ندارند ولى بسيار بزرگ و مصالح بر هستند(مثل سام-2) هزينه شان چطوريه؟ گران تمام مى شوند؟ فرض رو بر اين بگيريد كه داريد هزينه سام-2 رو براى روسيه ٬ MIM-3 رو براى آمريكا يا صياد رو براى ايران مى سنجيد(يعنى ساخت سامانه بومى باشد)[/quote] از نمونه های خارجی ارزون تر تمام میشه. اصولا در پروژه های نظامی قیمت تولید بین 30 تا 50 درصد قیمت فروش هستش و ما بقی سود به حساب میاد(چون باید هزینه های طراحی هم پوشش داده بشه)

[quote]یه مقداری شبیه به گایدلاین هست :[/quote] سام 2 شبیه این هستش اصولا پدافندهای ارتفاع بالا همشون این شکلی بوده اند که یک بوستر وظیفه شتاب دادن به موشک رو داره (اون قسمت مشکی رنگ) و بعد از رسیدن به سرعت و شتاب مناسب موشک اصلی(قسمت سفید رنگ) جدا میشه و به سمت هدف میره.

ممنون علی جان این برد نمونه گرادش بالاخره چقدره؟ در متن آمده 21 کیلومتر ولی در تصویر دو رقم 20 و 40 کیلومتر درج شده! [quote] غلافها و تیوبهای شلیک ساخت IMI رژیم غاصب صهیونیستی یک بار مصرف می باشند و پس از هر بار شلیک مجموعه غلافها و تیوبها جایگزین می شوند [/quote] دلیل خاصی داره؟ مثلا به جنس تیوب ها مربوطه؟ کلا به نظر شما به صرفه هستش؟ -------------------------------------------- دوستان تا اینجا هم رادار دشمن سفید نشده از بحث های جانبی دست وردارید.

[quote]من در بارش یه جایی قبلا خونده بودم که کلاهک هسته ای هم براش استفاده میشده درسته دوست عزیز؟[/quote] نه اخوی ، حداقل به مرحله اجرا که نکشید. البته این احمق ها (سران آمریکا و روسیه) چون اون موقع همه چیز هسته ایش مد بوده دوست داشتن همه چیزشون یک مقداری اتمی باشه (مثل روسهای دیوانه که میخواستند بمب افکنی با پیشرانه اتمی بسازنند) و به همین دلیل هم ممکنه طرحی برای این کار موجود بوده باشه ولی قطعا عملی نشده. ناسلامتی دارن از آسمون کشور خودشون دفاع میکنند.

AGM-129 یک موشک کروز پیشرفته با قابلیت رادار گریزی و حمل کلاهک هسته ای میباشد که تنها به وسیله بمب افکن استراتژیک B 52 قابل حمل است. در ابتدا قرار بود تا این موشک به طور کامل جایگزین نمونه AGM 86 موجود در زراد خانه ارتش آمریکا شود اما به دلیل مشکلات مالی تنها کمتر از 500 تیر از آن ساخته شد و داستان آن از این قرار بود که در آغاز قرار بود تا 2500 تیر از این موشک تولید شود که این میزان بعد ها به 1460 و بعد از آن به 1000 تیر تقلیل یافت و در نهایت تحت تاثیر تبعات پایان جنگ سرد قرار گرفت و پس تولید 460 تیر موشک خط تولید آن برای همیشه بسته شد. تحقیقات نیروی هوایی آمریکا در مورد یک موشک کروز پیشرفته که قابلیت های رادار گریزی را داشته باشد در سال 1982 (هنگامی که برای فرماندهان این نیرو این مسئله مشخص شده بود که موشک های AGM 86 در آینده نزدیک به وسیله سیستم های پدافند هوایی به راحتی شناسایی و منهدم خواهند شد) شروع شد و یک سال بعد یعنی در سال 1983 قرار دادی با شرکت جنرال داینامیکز برای طراحی و تولید موشکی با نام AGM 129 به امضا رساند. اولین تست های این موشک در سال 1985 یعنی تنها 2 سال پس از امضای قرار داد به انجام رسید و اولین محموله از این موشک ها در سال 1990 به نیروی هوایی آمریکا تحویل گردید. http://gallery.military.ir/albums/userpics/AGM-129A.jpg AGM 129 از یک موتور توربو فن Williams F112 بهره میبرد و مسلح به همان کلاهک AGM 86 یعنی W-80-1 بود ، ظاهر آن نیز برای اینکه قابلیت کشف سخت تری داشته باشد دستخوش یک سری تغییرات و بهینه سازی ها شامل بالهایی رو به جلو ، سکان عمودی رو به پایین ، اگزوز مسطح محافظت شده (برای سخت تر شدن کشف توسط سیستم ها و موشک های فروسرخ) و ورودی هوایی جدید شده بود که این بهینه سازی ها به افزایش برد آن نیز کمک کرد و این موشک توانست به بردی معادل 3000 کیلومتر برسد که این میزان نزدیک به 20 درصد بیشتر از برد 2400 کیلومتری AGM 86B میباشد همچنین برای هدایت این موشک از دو سیستم هدایت داخلی (INS) و ترکام (TERCOM) به طور همزمام استفده میشد که در این حال ضریب خطای آن بین 30 تا 90 متر گزارش شده بود ولی گویا بعدا برای افزایش دقت ، این موشک را به دریافت کننده های GPS نیز مجهز کرده اند. اما علیرغم اینکه این موشک برای حمل توسط بمب افکن B 1B Lancer در نظر گرفته شده بود با فروپاشی شوروی و اتمام جنگ سرد تصمیم گرفته شد که برای کاهش خزینه ها توسط بمب افکن B 52H حمل و پرتاب شود که به این منظور این بمب افکن استراتژیک میتواند تا 20 تیر از این موشک (12 تیر در پایلونهای خارجی و 8 تیر در مقرهای داخلی حمل سلاح) را با خود حمل کند. خصوصيات عملكرد: موشک کروز هسته ای كشور سازنده: آمریکا/جنرال داینامیکز پيشرانه: یک موتور توربو فن Williams F112-WR-100 با کشش 3.25 کیلونیوتون طول: 6.35 متر عرض بالها: 3.10 متر قطر: 70.5 سانتی متر برد: 3000 كيلومتر وزن: 1680 کیلوگرم سيستم هدايت: GPS و INS (سیستم هدایت داخلی) و TERCOM سرعت: زیرصوت كلاهك: W-80-1 thermonuclear سال ورود به خدمت: 1990 منبع

همون طوری که محمد اقا هم اشاره کردند کاربرد این نوع بالها بیشتر برای کاهش سرعت واماندگی (Stall) هستش ولی یک موردی هم هست که چند جا نوشته شده این بالها باعث میشوند که هنگام مانور های شدید سطح بالها و بدنه زیاد داغ نشه و شناسایی یا رهگیری فروسرخ به راحتی امکان پذیر نباشه.(مثل کاری که اون F_117 تو یوگوسلاوی انجام داد و بعدش کله پا شد!)

به نام خداوند بخشنده مهربان مقدمه: در این سلسله مقالات قصد داریم تا با کمک شما عزیزان به بررسی سیر تولید و تحول پرندگان بی سرنشین آمریکا پس از جنگ جهانی دوم بپردازیم و در این راستا تلاش اینجانب بر آن است که هر هواگردی را که حتی نقش کوچکی در زمینه جمع آوری اطلاعات و عکسبرداری و ... (که از وظایف اصلی پهپاد ها به شمار میرود) داسته و دارد به شما عزیزان معرفی کنم. امید است که با یاری خود بر غنای علمی این مقالات بیفزایید. -------------------------------------------------- Firebee زنبور آتشین یکسری از هواگردهای بدون سرنشین هستند که توسط شرکت رایان در اوایل دهه 1950 طراحی شدند که کاربرد شان ایفای نقش هدف برای تست های تیر اندازی هوایی جنگنده های نیروی هوایی و بعدا دریایی ایالات متحده بود. این پهپاد ها اولین سری اهداف پرنده (Drone) بودند که به یک موتور جت مجهز میشدند و به طور گسترده ای در ارتش آمریکا و بسیاری از کشورهای دیگر به خدمت گرفته شدند به گونه ای که شاید بتوان گفت که این پرنده ها پرکاربرد ترین در نوع خود هستند. این پرنده دارای دو نوع یک و دو است. این مدل نیز خود دارای دو نوع Q-2/KDA-1 و 124/BQM-34A میباشد که در ادامه به معرفی آنها خواهیم پرداخت: Q-2/KDA-1 Firebee: این پرنده که اولین از این نوع بود حاصل قراردادی است که در سال 1948 بین نیروی هوایی آمریکا و شرکت رایان برای تولید یک هدف پرنده مجهز به موتور جت منعقد شد. اولین پرواز آزمایشی این هواگرد که در پیش نمونه دارای بالهای عقب رفته و دماغه ای گرد بود و با استفاده از یک بوستر میشد آن را از زمین به خوبی هوا پرتاب کرد در اوایل سال 1951 انجام شد که پس از موفق ارزیابی شدن توسط متخصصین نیروی هوایی سفرش تولید آن به شرکت رایان داده شد. این پرنده که در نیروی هوایی Q-2A نام گرفت از یک موتور جت Continental J69-T-19B که دارای کششی معادل 481 کیلو گرم بود بهره میگرفت البته بعدا نیروی هوایی برای یک سری تست ها در ارتفاع بالا چند نمونه Q-2B که دارای موتور قدرتمند تری بودند را سفارش داده و به خدمت گرفت. اکنون نوبت نیروی دریایی آمریکا بود تا این پرنده را به خدمت بگرید ، در همان سالها نیروی دریایی این هواگرد را با نام KDA-1 وارد خدمت کرد که تنها تفاوت آن با نمونه ای که در دست نیروی هوایی بود این بود که از پیشرانه توربو جت Fairchild J44-R-20B که کششی معادل 453 کیلوگرم بود استفاده میکرد. این هواگرد در نیروی دریایی چند بار مورد بازبینی و ارتقا قرار گرفت که حاصل آن نمونه هایی با نام XKDA-2 و XKDA-3 و KDA-4 بود که از این میان فقط KDA-4 به طور گسترده ای تولید شده و به خدمت گرفته شد. میان این نمونه ها و نمونه اصلی در ظاهر جز در برخی موارد جزیی تغییری مشاهده نمیشود و عمده تفاوت آنها در پیشرانه های تقویت شده ای بود که در آنها به کار گرفته میشد نمونه BQM-34A/124: در اواخر دهه 1950 قرار دادی بین نیروی هوایی آمریکا و شرکت رایان برای تولید نسل دوم این اهداف پرنده که Q-2C نامگذاری شدند منعقد شد که اولین پیش نمونه پرواز خود را در سال 1958 انجام داد و در سال 1960 وارد خط تولید شد اما در سال 1963 دوباره طراحی شد تا برخی از نواقص آن بر طرف شود که حاصل این امر نمونه جدیدی به نام BQM-34A بود. اما نمونه های نسل اول KDA-1 و KDA-4 هنوز در نیروی دریایی مشغول به خدمت بودند که با انجام همین تغییرات و اصلاحات به ترتیب به نمونه های AQM-34B و AQM-34C تبدیل شدند. اما تفاوت های BQM-34A با نمونه نسل اولی چه بود؟ BQM-34A از هواکش های بزرگتر ، بالهای بلند تر و دماغه ای بر آمده در مقایسه با نمونه نسل اول بهره میبرد و دراری یک موتور توربو جت Continental J69-T-29A با کششی معادل 770 کیلوگرم بود. این تغییرات به حدی موثر بودند که نیروی دریایی هم تصمیم گرفت تا از این نمونه استفاده کند اما ارتش آمریکا سراغ نمونه زمین پرتاب MQM-34D رفت که دارای بالهایی بلند تر و بوستر راکتی سنگین تری بود. اما در دهه 1970 ارتش آمریکا برای انجام یک سری تست های هدف گیری موشک پدافند هوایی استینگر اقدام به انجام یکسری تغییرات در این هدف پرنده کرد که از جمله مهمترین آنها میتوان به جایگزینی پیشرانه استاندارد آن با نمونه توربو جت General Electric J85-GE-7 که دارای کششی معادل 10.9 کیلونیوتون بود و متعلق به دیکوی ADM-20C Quail بود اشاره کرد. همچنین در این تغییرات دماغه این پرنده نیز مورد بازبینی قرار گرفت تا عملکرد بهتری از خود نشان دهد اما در همین زمان نیروی دریایی مشغول ارتقا دادن BQM-34A های خود با آیونیک پروازی پیشرفته تر بود که بعدا آنها را BQM-34S نامگذاری کرد همچنین این نیرو در اوایل دهه 1980 اقدام به تعویض پیشرانه این پرنده با موتور J69-T-41A که کششی معادل 871 کیلوگرم را داشت کرد در حالی که نیروی هوایی موتور J85-GE-7 را برگزید اما مسئله ای که حائر اهمیت است این است که این تغییرات هیچ تاثیری روی ظاهر پرنده نداشت و ظاهر و آئرودینامیک پرنده هیچ تغییری نکرد که این خود نقش به سزایی در کاهش هزینه ها داشت. سر انجام تولید نمونه BQM-34A در سال 1982 پایان یافت اما خط تولید در سال 1986 به منظور تولید نمونه BQM-34S این پرنده بازگشایی شد. پس از گذشت چند سال یعنی اوایل سال 1989 نمونه هایی که در اختیار نیروی دریایی و هوایی بودند مورد بهسازی های جدیدی قرار گرفتند که مهمترین آنها تعویض موتور قبلی با موتور پیشرفته J85-GE-100 بود که کششی معادل 1110 کیلوگرم داشت وبقیه بهسازی ها شامل بهبود و مدرنیزه کردن آیونیک پروازی بودند ونهایتا در اواخر دهه 1990 بعضی از این پرنده ها به سیسیتم هدایت GPS مجهز شدند. DC 130 پرنده مادری بود که وظیفه پرتاب و کنترل این پهپاد ها را بر عهده داشت و میتوانست تا چهار فروند از این اهداف پرنده را در زیر پایلونهای خود حمل کند اما اگر قرار بود که Firebee از وسیله دیگری چرتاب شود این پرنده یک هلیکوپتر بود که در هنگام پرتاب Firebee چتر نجات آن را به کار می انداخت و این چتر هنگامی که قرار بود تا این پرنده با زمین برخورد کند به کار می افتاد البته این چتر بعدها برای نمونه شناسایی این پرنده استاندارد شد تا در هنگام فرود برای این پرنده مشکلی پیش نیامده و اطلاعاتش از بین نرود همچنین این پهپاد میتوانست روی آب برای مدتی معلق بماند که نقطه قوت برای آن به شمار میرود. نمونه هدف پرنده این پهپاد دارای سیستم های کنترلی گوناگونی است که قابلیت هایی تقریبا مشابه یک جنگنده به این پهپاد میدهد که در امر شبیه سازی بسیار موثر و حائز اهمیت است از جمله این قابلیت ها میتوان به قدرت مانور مناسب ، امکان استفاده از رادار و تجهیزات منحرف کننده مثل غلاف های چف و منور اشاره کرد. عملکرد این هدف پرنده آنقدر موفقیت آمیز بوده که هنوز هم در خدمت نیروی هوایی و دریایی ارتش آمریکا قرار دارد و علاوه بر آنها کشورهای کانادا و ژاپن هم از آن استفاده میکنند که کشور ژاپن این پرنده را توسط شرکت صنایع سنگین فوجی در خاک خود تولید مینماید همچنین تعدادی از انواع این پهپاد در اختیار ناتو قرار دارد. کلا تعداد 7000 فروند از این پرنده شاخته شده است که از این میزان تعداد 1280 فروند نمونه نسل اول آن به شمار می آیند. نمونه Firebee II علاوه بر نمونه اصلی و پایه که همان Firebee I بود شرکت رایان یک نمونه نسل سوم این پرنده را با نام Firebee II یا مدل 166 تولید کرد که دارای قابلیت پرواز فراصوت بود این پرنده که ظاهرش به کلی با نمونه FirebeeI متفاوت بود از همان موتور و سیسیتم کنترل استفاده میکرد و در نیروی دریایی با نام BQM-34E و در نیروی هوایی با نام BQM-34F وارد خدمت شد. قرار داد این پروژه در سال 1965 بین این شرکت و نیروی دریایی آمریکا منعقد شد و اولین پرواز های این پرنده در سال 1968 آغاز شدند. نمونه BQM-34F که در اختیار نیروی هوایی بود اندکی سنگین تر بود ولی در عوض به چتر نجاتی مجهز بود که امکان دسترسی به این پرنده روی هوا در هنگام سقوط ازاد را میداد و میشو به وسیله یک هلیکوپتر این پرنده را قبل از برخورد با زمین در اختیار گرفت. BQM_34F اما نمونه BQM-34E که در اختیار نیروی دریایی بود در اواسط دهه 1970 مورد بهسازی واقع شد که طی این بهسازی ها آیونیک این پرنده ارتقا داده شد و پهپاد حاصل BQM-34T نام گرفت. در کل نمونه Firebee II بسیار کشیده تر از نمونه یک بود و بیشتر به یک دارت شبیه بود و از یک موتور توربو جت Teledyne CAE J69-T-6 که کششی برابر 835 کیلوگرم داشت استفاده میکرد همچنین از آنجایی که مخازن سوخت داخلی آن گنجایش کمی داشتند این پرنده از یک مخزن سوخت خارجی یا قابلیت جدا شدن استفاده میکرد تا بتواند به سرعت فراصوت برسد و هنگامی که به این سرعت میرسید اقدام به جدا کردن این مخزن سوخت مینمود. BQM_34E در کل تعداد 268 فروند از نمونه دو ساخته شدند که در برابر چند هزار فروند نمونه اول مقدار بسیار کمی به حساب می اید و این در حالی است که علی رغم اینکه نمونه اول هنوز پس از گذشت 50 سال در حال خدمت است نمونه دوم از خدمت بازنشسته شده. نمونه Fire Fly and Lightning Bug یا مدل 147 مدل هدف پرنده این پهپاد آنقدر موفق بود که شرکت رایان تصمیم به طراحی و ساخت نمونه شناسایی آن گرفت که این نمونه هم بسیار موفق ظاهر شد و به طور گسترده ای در جنگ ویتنام به کار گرفته شد. ------------------------------------------ البته معرفی این پرنده یک بخش دیگر هم دارد که اگر عمری بود امشب تقدیم دوستان خواهد شد.

ممنون از همه دوستان [quote]راستى اين پرنده هايى بى سرنشين بعد از اين كه مورد اصابت موشك هاى پدافندى(هنگام آزمايش)قرار گرفتند هم مى تواند فرود بيايند؟ براى بررسى ميزان خسارتى كه موشك به پرنده زده؟ يا مثلاً پهپاد بازيابى بشه براى استفاده ى مجدد؟[/quote] اگر متلاشی نشه (یا آتش نگیره) به کمک چتر های نجات و بالشتک های هوا میتونه فرود بیاد. البته این تست ها بیشتر برای این هست که ببینند آیا سیستم پدافندی قابلیت رهگیری رو داره یا نه و به خاطر آزمایش فیوز مجاورتی هم هست و همین که سیستم بتوه رهگیری کنه کافیه براشون. [quote] اگر دوستان لطف كنند عكسي از هنگام فرود اين پهباد با بالشتك پيدا كنند متشكر مي شوم [/quote] متاسفانه از این پهپاد عکس دیگری در دست نیست ولی میتونید به این تاپیک مراجعه کنید. http://military.ir/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=12581

[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/Twuav_01_05.png[/img] در سال 1953 گروه Radioplane (عضوی از کمپانی Northrop ) تحقیقات خود را برای تولید یک هدف پرنده فراصوت با نام Model RP-61 آغاز کرد که نهایتا در ژوئن سال 1954 منجر به امضای یک قرار داد با نیروی هوایی آمریکا جهت تولید پرنده ای به نام Q_4 تحت پروژه MX-2144 شد که اولین پرتاب این هدف که از آسمان و توسط یک بمب افکن انجام شد در ژانویه 1956 به وقوع پیوست اما علیرغم اینکه این پرنده قابلیت پرتاب از زمین را هم داشت هیچ گاه از این قابلیت استفاده نشد. XQ-4 از یک موتور توربو جت XJ81-WE-3 بهره میبرد و میتوانست به سرعتی معادل 1.55 ماخ برسد. این پرنده که از هواپیماهای B-50D یا GC-130A پرتاب میشد توسط یک سیستم هدایت رادیویی کنترل میشد و توسط یک سیستم فاصله سنج اطلاعات پرواز را به صورت همزمان برای کنترلر ارسال میکرد همچنین برای رویت این پرنده از یک رادار استفاده میشد. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/xq-4.jpg[/img] این پرنده برای فرود از 3 چتر نجات به همراه 4 بالشتک هوا بهره میبرد و قرار بود تا برای تست موشک های هوا به هوا و زمین به هوا در مقابل اهداف فراصوت به کار گرفته شود همچنین در صورت لزوم توانایی حمل دوربین های تصویر برداری و شناسایی را داشت. XQ-4A ویژه تست های راداری برای موشک پدافند هوایی IM-99/CIM-10 Bomarc طراحی شده بود و قرار بود تا00 از یک موتور Fairchild J83 استفاده کند اما هنگامی که متخصصین نتوانتستند آن را به موقع تحویل نیروی هوایی دهند این پروژه لغو شد. در فبریه سال 1959 نیروی هوایی قرار دادی را با گروه Radioplane امضا کرد که به موجب آن این شرکت عهده دار طراحی مدل پیشرفته تر Q-4B از این پهپاد شد ، این پهپاد که از موتور قدرتمند تر J85-GE-5 استفاده میکرد دارای بدنه آئرودینامیک تری نسبت به نمونه قبلی بود و اولین پرواز خود را در تاریخ مارس سال 1961 به انجام رساند.(برخی منابع معتقدند XQ-4B در حقیقت توسط شرکت Bendix ساخته ده ولی اطلاعات موثقی در این زمینه در دسترس نیست.) [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/xq-4b.jpg[/img] در ژوئن 1963 که وزارت دفاع آمریکا شیوه نامگذاری هماهنگ را ایجاد کرد نا م این پهپاد به ترتیب از Q_4 و Q_4B به AQM-35A و AQM-35B تغییر کرد اما در هر حال Q-4/AQM-35 هیچ گاه در نیروی هوایی به صورت کاملا عملیاتی در نیامدند و تنها 25 نمونه از آنها ساخته شد که از جمله علل این ناکامی میتوان به مشکلات به وجود آمده هنگام آزمایشات پروازی و ابعاد بسیار بزرگ جهت ایفای نقش موشک پدافند هوایی (البته با توجه به موشک های هم عصر خود در دهه 1960) اشاره کرد ؛ در هر صورت این پرنده یا موشک ظاهرا در اواسط دهه 1960 از لیست دارایی های نیروی هوایی پاک شد. مشخصات فنی: [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/AQM_35.PNG[/img] مترجم: Blaze [color=red]استفاده از این مطلب منوط به درج لینک سایت میلیتاری و ذکر نام مترجم میباشد.[/color]