[center]بسم االه النور[/center] به همت یکی از دوستان عزیزمون در military با نام کاربری Phantom3 عکسهای یک سیستم پدافندی جدید در اختیارمون قرار گرفت. [url=http://www.privateimage.com/][img]http://www.privateimage.com/images/zxu24divibyrzhvlp.jpg[/img][/url] این سیستم در واقع یک سیستم کالیبر 23 میلی متری Zu-23 سادست که همگی با اون آشنایی داریم، اما این Zu-23 خاص به وسیله یک سیستم الکترو اپتیکی ویک سیستم مکانیکی بهینه سازی شده تا بتونه به صورت اتوماتیک با اهداف هوایی در گیر بشه، در این سیستم کاربر پشت سیستم کنترل اتش که مثل یک لپ تاب کوچک با امکانات خاص هست میشینه و با انتخاب هدف دستور درگیری رو صادر میکنه، از این به بعد تمامی محاسبات و عکس العملها به عهده سیستم خواهد بود! نکته جالب سیستم واحد کنترل اتش لب تاپ شکل اون هست، که آپشنهای مختلف درگیری به صورت فارسی روی اون نگارش شده، در این صفحه کنترل میشه یک ناظم کنترل حالات مختلف درگیری یا شناسایی رو دید، که احتمالا تنظیمات سیستم اپتیکی یا نرخ اتشبار هنگام درگیری هست. به احتمال خیلی قوی این سیستم از متد های Image Processing برای شناسایی اهداف از طریق سیستم اپتیکی استفاده میکنه. [url=http://www.privateimage.com/][img]http://www.privateimage.com/images/s2zatz08skreyw0tii0.jpg[/img][/url] سیستم به نمایش در اومده رو میشه معادل سیستم روسی ZU-23M دونست که یک ارتقا برای اتشبارهای دو لول قدیمی محسوب میشه. Zu-23 با هدایت غیر اتو ماتیک تنها 3 درصد شانس موفقیت در برابر اهداف مدرن رو داره اما Zu-23M درصد موفقیتی برابر بیش از 50 درصد رو برایر در گیری با اهداف هوایی ثبت کرده و این نشان از تفاوت کارایی این اتشبار در این دو حالت میده. [url=http://www.privateimage.com/][img]http://www.privateimage.com/images/g8szjraof23sgwvu26bz.jpg[/img][/url] فارغ از بحث توانمندی نظامی صنایع دفاعی کشور که منجر به ساخت همچین سیستمی شده، این سیستم ساده و به ظاهر پیش پا افتاده رو میشه یکی از موثر ترین حلقه های دفاع توپخانهای کشور دونست، که این تاثیر گذاری در سه حوزه قابل بررسیه. در دفاع در برابر موشکهای کروز که یکی از اصلی ترین ماموریت سیستمهای پدافندیه سیستمی مثل سماوات برای اینه که بطور موثر و حتمی با 4 یا 5 موشک کروز در گیر بشه حداقل نیازمند سه لایه آتشبار ( حداقل 12 توپ ) در خط سیر موشک ویک پست راداری هشدار زودهنگام مثل کاستا یا کاشف یک پست راداری سماوات /اسکای گارد و یک پست فرماندهی و کنترل هست، در طرف مقابل این 23 میلی متری اتو ماتیک کافیه چهار اتشبار اون رو بایک پست فرماندهی کوچک تو یک خط در کنار رادار هشداری کاستا یا کاشف مستقر کنیم و فرماندهی رو طوری برنامه ریزی کنیم که هر اتشبار با یک موشک کروز خاص در گیر شه با توجه به اینکه موشک کروز سرعت و جهت ثابتی برای حرکت داره ، احتمال موفقیت درگیری توسط 23 میلی متری اتومات خیلی بیشتر از 50 درصد خواهد بود ، 23 میلی متری اتومات 2500 متر برد داره که در حالت ایده آل می تونه 5 بار به سمت یک هدف در حال پرواز شلیک کنه، به نظر من به دلیل رفتار خاص موشک کروز و جثه موشکهای کروز دوربرد مثل تاماهاوک که قطری معادل 1 متر و طولی معادل 5 متر دارند، یک سیستم توانمند با یک اپراتور اموزش دیده میتونه در درگیری اولیه موشک رو مورد اثابت قرار بده ، اما حتی اگر در شلیک اول موفق به این کار نشه و در شلیک دوم موشک رو بزنه بازهم هر آتش بار ( به شرط شرایط مناسب و خدمه آموزش دیده) نه چندان به سختی می تونه با دو موشک کروز با درصد موفقیت بالا در گیر بشه. این یعنی در برابر اسکای گارد/سماوات با همون تعداد اتشبار می تونه تا دو برابر موثر تر باشه ، حالا اگر همین سیستم رو آتشبارهای 35 میلی متری با 4000 متر برد نصب بشه احتمال ضعیفی برای درگیری با 3 موشک کروز هم میشه داد. این تفاوت وقتی مهم میشه که بدونیم موشکی مثل تاماهاوک دو راه برای دفاع از خودش تا رسیدن به هدف داره، اول پرواز در ارتفاع حدود 20 تا 100 متری و دوم شلیک به تعداد زیاد مثلا پیش بینی میشه فقط برای حمله به نطنز تعداد 90 تیر از این موشک شلیک بشه. [url=http://www.privateimage.com/][img]http://www.privateimage.com/images/fdrs6u6x99oe5pfkaa0w.jpg[/img][/url] تاماهاوک [url=http://www.privateimage.com/][img]http://www.privateimage.com/images/rw7gbvx13d7mu57r0t2.jpg[/img][/url] اسکای گارد/ سماوات در حال شبیه سازی درگیری با موشک کروز در دفاع در صحنه نبرد هم این سیستم می تونه خیلی موثر باشه، عمده کاربرد سیستمهای توپخانه¬ای مثل گپارد که در خط مقدم صحنه نبرد نصب میشن،دفاع در برابر هلیکوپترهای تهاجمی ، پرنده های بی سرنشین و هواپیماهای پشتیبانی نزدیک که اقدام به پرتاب مهمات غیر هدایت شونده می کنن یا هواپیماهایی مثل AC-130 هست، این سیستمها در صورت استفاده از هدایت غیر فعال و استتار مناسب و عدم تحرک تقریبا غیر قابل شناسایی هستند و هر پرنده مهاجمی رو به خصوص در روز به شدت غافلگیر می کنن، شاید از لحاظ کارایی در صورتی که 23 اوتومات با یک سیستم اخطاری مثل رادارهای اسکای گارد محافظت شده یا رادارهای ارتفاع پائین کاستا یا کاشف ترکیب بشه می تونه به اندازه گپارد موثر باشه ، چرا که گپارد هم در صد موفقیتی برابر 50 تا 60 درصد برای حمله به اهداف هوایی داره (البته این در صورتیه که 23 اوتومات ما هم به اندازهZU-23M موثر باشه که این ابدا بعید نیست )، حال اونکه هزینه این سیستم با سیستمی مثل گپارد ابدا قابل مقایسه نیست ، شما می تونید با هزینه ایی که برای نصب یک گپارد در خط مقدم نبرد میذارید 5 یا 6 23 م م اتو مات رو در صحنه نبرد نصب کنید که این یک دفاع وسیع تر، مطمئن تر و کارآمد تر رو به شما میده. [url=http://www.privateimage.com/][img]http://www.privateimage.com/images/zuqfrbxv0wd1kdxoksvr.jpg[/img][/url] یک سایت متحرک 23 میلی متری در حال دفاع از صحنه نبرد اما مهمترین استفاده این موشک در بعد دفاع دریاییه، امروزه در اکثر ناوچه های سبک موشک انداز نیروی دریایی انواع توپهای کالیبر های متوسط و خصوصوا توپهای غیر اتو ماتیک 23 میلی متری نصب هستند و اصلی ترین وضیفه این توپها دفاع در برابر موشکهای کروزیه که به ناو حمله می کنند. این موشک ها در فاز نهایی خودشون یک مانور شیرجه ای رو انجام میدن و در خط سیر نزدیک شونده مستقیم که یکی از ایده آل ترین خط سیرها برای توپهای پدافندی محسوب میشه به ناو چه حمله می کنند، در این شرایط بازهم 23 اوتو مات بسیار بسیار ارزشمنده و میتونه به خوبی در برابر موشکهای مادون صوتی مثل هارپون از ناوگان دریایی محافظت کنه، با نصب 4 تا 8 قبضه از این توپها روی ناوهایی مثل کلاس جماران یا ناوهای محافظ کلاس الوند یا ناوهای سنگین پشتیبانی مثل خارک یا لارک به همراه یک سیستم فرماندهی و کنترل برای سازماندهی درگیری با چندین هدف میشه به خوبی از این ناوها در برابر حملات سنگین موشکی حفاظت کرد ، علاوه بر این ناوچه های موشک انداز کلاس حدید یا پیکان رو هم میشه به دو قبظه توپ 23 م م اوتوماتیک مجهز کرد و توانایی دفاع در برابر حملات موشکهای کروز رو به این ناوچه ها داد. [url=http://www.privateimage.com/][img]http://www.privateimage.com/images/43bakpnkyouyjfjwkjh.png[/img][/url] ناوچه حدید مجهز به یک اتشبار 23 میلی متری در عقب ناوچه [url=http://www.privateimage.com/][img]http://www.privateimage.com/images/6vcw766wugmce1zwgbl5.jpg[/img][/url] ناو محافظ کلاس الوند

با اجازه فانتوم عزيز من يك مطلب چند خطي ديشب ساعت 2 براي اون 23 اوتومات و مقايسه و كارايي و تحليلش نوشتم كه امروز باذكر نام سايت و فرستنده محترم عكسها در سايتهاي معتبر قرار ميدم

البته توپهاي هدايت پذير زيادي وجود دارند كه اكثر اونها هم هدايت ليزري هستند مثل كرانسپول با برد 20 كيلومتر [URL=http://www.privateimage.com/][img]http://www.privateimage.com/images/nujuhyrhtx7elzgwwn2.jpg[/img][/URL] و اسملشاكبا برد 9 كيلومتر اشاره كرد ( پرتاب از خمپاره ): [URL=http://www.privateimage.com/][img]http://www.privateimage.com/images/h3hbpm01xkts87s1udy.jpg[/img][/URL] بنا بر اعلام رسمي منابع خبري روس گلوله هاي 155 ميلي متري كرانسپول ام به نيروهاي مسلح ما تحويل شده ( بارابانوف. موسكو ديفنس بريف . ژانويه 2009 ) و بر اساس اعلام فرمانده وقت نيروي زميني در سال 82 اين گلولههدايت ليزري در داخل كشور توليد ميشه!

با عكسهاي فانتوم عزيز رسما نقدم رو پس مي گيرم! جدا جلوي زيركي فرماندهاني نيروهاي مسلح چقدر بچه ايم!

اين دوتا عكست محشر بود!

[quote]در ضمن بايد بگم كه مقاله بسيار ، بسيار ، بسيار خوبيه ، ولی با نقد يك طرفه .![/quote] خوشحال ميشم نقد يك طرفه رو باز كنيد اگر نقد درستي باشه سعي مي كنم در ادامه به كار ببندمش.

انجام وظيفه كوچكي بود امير جان البته شخصا كاليبر 35 رو ترجيح ميدم به 57 چون 57 نواخت پاپين تري داره و در عوض برد زيادش كارآمد نيست چون عملا در گيري با يه هدف با توپخانه پدافندي تو برد بالاي 3000 متر حتي 100 ميلي متري احتمال موفقيتش پاپينه. ديروز از يكي از اساتيدم به يك نكته خيلي مهم در مورد توپخانه پدافندي اشاره كرد مي دونيد تنها درگيري كه در جهان در اون يك سيستم پدافندي دو تا هدف رو در يك درگيري ساقط كرده در گيري پدافند اصفهان با دوتا ميراژ عراقي بوده! علت اين هم تاخير خدمه زميني در انتخاب هدف دومه! به نظر من براي درگيري موثر با موشكهاي كروز يا بايد سيستمهاي مثل zu-23m رو به شدت گسترش بدن و با ایستگاههای فرماندهی هماهنگ کنن تا بتونن همزمان با 20 یا 30 موشک کروز درگیر شن یا اینکه مدیریت انتخاب هدف اتو ماتیک و در گیری با چند هدف برای سیستم بذارند! پیش بینی میشه برای حمله به نطنز هم زمان 90 موشک کروز تاماهاوک شلیک بشه!

[quote]منظورم کاملا روشنه ما به دلیل نداشتن فناوری تولید توپ های مختلف دست به تولید این توپها میزنیم الان در بیشتر اتشبارهای پیشرفته که برای مقابله با موشک کروز ساخته شده از توپهای گاتلینگ استفاده میشود[/quote] من اين مساله رو رد نمي كنم كه گاتيلينت در كاليبرهاي سنگين بين 20 تا 40 ميلي متري خيلي كار آمد تره ُو بيشتر كاراييش هم به خاطر نواخت بالاشه اما امروز خيلي از سيستمهاي پيشرفته هم از توپهاي معمولي استفاده مي كنند مثل پنتساير تانگوسكا ‌و گپارد ( كه اصلا از اورليكن استفاده ميكنه ) يك نقد بزرگ بر توپهاي گاتيلينت وارده و اون سختي تعمير و نگهداري و Realibility اونها در صحنه نبرده در دریا خیلی از این سیستمها استفاده میشه چون در گیری سریع باحجم بالا حیاتیه و به راحتی میشه در کشتی در فواصل بین نبرد اونها رو تعمیر کرد.

اين مقاله يه جمع آوري كلان از چندين منبع مختلفه براي مثال در كيس 100 ميلي متري اطلاعات كا اس 19 از سينو ديفنس گرفته شده ُ‌عكسها هم از پرس تي وي و فارس هست كه بعضيشون رو هم شرح دادم. [quote]اقا مرتضی عزیز توی صحبتهای قبلیتون گفته بودید که اون شش تا مسلسل 12 میلیمتری بهتر از یک توپ گتلینگ عمل میکنه میشه بفرمایید چطوری این شش تا دوشکا با اون همه ارتعاشی که در هنگام شلیک کردن ایجاد میکنند میتونند یک موشک کروز رو که با سرعت 1 ماخ حرکت میکنه و نیاز به دقت زیادی برای نابود کردنش هست رو بزنند ؟ [/quote] بنده عرض كردم در مساله ساخت ديوار اتش ارزش دقت به حداقل ميرسهُ‌يك گاتيلينت 6000 گلوله رو در 3 متر حربع فضا جمع ميكنه اما 23 ميلي متري و دوشكاها تقريبا 5000 گلوله رو در يك فضاي 30 40 متري پخش مي كنن كه طبيعتا ميتونه موشكهاي بيشتري رو به دام بندازه. [quote]من فکر میکنم به علت ضعف شدید در ساخت انواع توپ در کشور رو به چنین کاری اوردند دلیل ناتوانی ایران در ساخت توپ همین توپهای 35 میلیمتری و 100 میلیمتری هست که با توجه به داشتن این توپها در کشور ولی برای ساختش باید فناوریش رو از چینی ها بگیریم حالا دیگه تولید توپ گاتلینگ که جای خود داره [/quote] بنده منظورتون رو نمي فهمم ُ‌سيستمهاي راداري و اژتيكي كه كاملا ساخت داخله ُ‌اتشبارها هم به اين دليل كپي شدن كه آتشبارهاي قابلي بودن ُ‌شما اورليكن رو ببينيد ُ‌هر سرمايه گذاري براي ساخت مشابه اين توپ وقتي ميتونيد اون رو كپي كنيد وقت تلف كردنه چون اين اتشبار رو ميشه نهايت بلوغ اتشبارهاي كاليبر متوسط دونست

[b]سوم و پاياني[/b] [b]دفاع دور برد :[/b] اخرین حلقه پدافند تو پخانه ای ایران متشکل از سامانه های کالیبر سنگین با برد و توان تخریبی بالا می باشد . نیروهای مسلح ایران در طی دوران 8 سال دفاع مقدس اقدام به خریداری و استفاده از سامانه های 100 میلی متری ks-19 نمودند ، این سامانه به خاطر دقت پایین در طی دوران دفاع مقدس به عنوان ایجاد کننده دیوار اتش مورد استفاده قرار می گرفت ، در سال 1387 صنایع الحدید اصلی ترین سازنده توپهای زمین پایه و در یا پایه اقدام به رو نمایی یک نمونه ارتقا یافته از این سامانه با سیستمهای راداری و الکترونیکی جدید نمود ، سیستمی که هم اکنون به 100 میلی متری مشهور است را می توان یک نمونه ارتقا یا فته از سامانه های KS-19 دانست ، Ks-19 دارای یک رادار هشدار زود هنگام با برد 80 کیلومتر و برد درگیری 12 کیلومتری می باشد ، این سامانه دارای 19 خدمه بوده و درصد موفقیتی در حدود 20 در صد را در شرایط عملیاتی ثبت کرده است ، نمونه کپی شده این سامانه در ایران یک نمونه کاملا مکانیزه است که اتشبارهای ان می توانند بدون حتی یک نفر خدمه به انجام ماموریت بپردازند ، تصاویر نشان داده شده در رسانه های عمومی از این سامانه حاکی از یکپارچه سازی حداقل سه اتشبار با یک واحد کنترلیست که نرخ اتش سامانه را تا 60 گلوله بر دقیقه افزایش می دهد ، نکته مهم دیگر بکار گیری گلوله های دارای فیوز مجاورتی در این سامانه است که احتمال موفقیت سامانه را به طرز چشمگیری افزایش می دهد. در ازمایشاهای به نمایش در امده در رسانه های دولتی ایران این سیستم به وضوح یک پرنده بی سرنشین کوچک را در شرایط سیر افقی از برابر اتش بار مورد هدف قرار می دهد که این امر حاکی از دقت بالای این سامانه است ، سیستم پدافندی 100 میلی متری از یک واحد کنترل اتش جدید بهره می برد که برای رهگیری اهداف پنهانکار و یا رهگیری امن در محیط های الوده و خطر ناک از یک واحد هدایت تلوزیونی با توانایی تصویر برداری فروسرخ استفاده می نماید . [URL=http://www.postimage.org/][img]http://img39.imageshack.us/img39/6895/32572289.jpg[/img][/URL] [b]-قبضه اتشبار 100 میلی متری [/b] [URL=http://www.postimage.org/][img]http://www.postimage.org/aV1sSpPS.png[/img][/URL] [URL=http://www.postimage.org/][img]http://www.postimage.org/aV1sSTLA.jpg[/img][/URL] [URL=http://www.postimage.org/][img]http://www.postimage.org/aV1sT0f0.jpg[/img][/URL] [b]-سیستم کنترل اتش مدرن سامانه 100 میلی متری در حال رهگیری یک بی سرنشین کوچک با سیستم هدفیابی تصویر ساز فرو سرخ.[/b] 100 میلی متری علاوه بر ایفای نقش در مواردی که به ان اشاره شد می تواند یک دردسر جدی برای جنگنده های تهاجمی دشمن باشد ، این سامانه به سبب سیستم کترل اتش مدرن و گلوله های مجاورتی خود از دقت بالایی بر خوردار است ، اما با این وجود نمی توان انرا سلاح کار آمدی برای مقابله با جنگنده های چابک در حال مانور دهی دانست ، اما حتی جنگنده های چابک برای حمله دقیق با سلاحهای هایت شونده به اهداف خود نیاز مند حداقل یک دقیقه پرواز ارام در ارتفاع 3 تا حداکثر 5 ( در ایمن ترین شرایط ) کیلومتری هستند ، در این حالت 100 میلی متری با توجه به برد و دقت نسبتا مطلوب خود و ذات سیستمهای پدافند توپخانه ای که یک عامل ازار همیشگی محسوب می شوند ، می تواند رهاسازی مهمات و انهدام هدف را برای نیروی مهاجم به یک عمل بسیار سخت و خطرناک تبدیل نماید. [b]نتیجه گیری و نقد:[/b] مجموعه فعالیتها در عرصه پدافند توپخانه ای نیرو های مسلح ، بیانگر نگرش دقیق فرماندهان ایرانی برای دفاع در حوزه های پدافندی می باشد ، فناری های بکار رفته در سیستمهای ساخت داخل را می توان با فناوری های مورد استفاده در پیشرفته ترین سیتمهای روز دنیا یکسان دانست ، به خصوص دستاوردهای راداری و الکترونیکی را در این زمینه می توان بسیار موثر و ارزشمند ارزیابی نمود . مجموعه این دستاوردها امروز یک حلقه پدافند توپخانه ای کامل و مستحکم و تراز اول را برای کشور به ارمغان اورده لیکن هنوز دو نقد عمده و مهم بر این فعالیتها وارد است . در تمام سیستمهای پدافند توپخانه ای موثر یک وابستگی شدید به واحد هدایت مرکزی قابل مشاهده است که این امر بقا پذیری سامانه های پدافندی در صحنه یک نبرد سنگین را با تردیدهایی مواجه می سازد ، هرچند استفاده گسترده از سیستمهای هدف گیری غیرفعال امکان ردیابی این سیستمها را در صحنه نبرد کم تر می کند اما تهدید ها همچنان بجای خود باقیست ، با وجود تعداد زیادی از اتشبارهای پدافندی 23 میلی متری یا نظیر ان ، تولید بسته های ارتقایی نظیر انچه در استانداردZU-23M دیده میشود نتنها می توانست یک سیستم پدافندی با قابلیت بالا و پایدار در صحنه نبرد فراهم سازد ، بلکه با پوشش بسیاری قسمتهای دیگر همچون دفاع دریایی در برابر موشکهای کروز ( که تا حد زیادی به اتشبار های توپخانه ای وابسته است ) این امکان را فراهم می کرد تا بسیاری از هزینه ها موازی بخشهای دیگر نیز کاسته شود. اما مهمترین نقدی که می توان بر ساختار مدیریتی صنایع دفاع و نمود ان در سیستمهای پدافندی وارد دانست مساله راهبرد و مدیریت کلان پروژه های دفاعیست ، ساختار صنایع دفاعی کشور یک ساختار متمرکز است که در ان فرماندهی ( که بر عهده وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح است ) با ارائه شرح وظایف بر اساس در خواست ها و اعلام نیاز نیرو های مسلح پروژه ها و فعالیتهای صناایع مختلف دفاعی را مشخص می کند ، این ساختار در مقایسه با ساختارهای صنایع دفاعی ایالات متحده که با ارائه مسابقه هایی شرکتهای خصوصی به فعالیت فرامی خواند ، پیشرفت ناشی از رقابت را به حداقل کاهش می دهد ، در عوض در این نوع مدیریت صنایع دفاعی ، هزینه های موازی و اتلاف منابع در مقایسه با ساختارهای مشابه به دلیل مدیریت متمرکز به حداقل می رسد ، اما وقتی مدیریت کلان پروژه های دفاعی در تبیین درست و برنامه ریزی دقیق پروژه ها کوتاهی نماید ، این سیستم مدیریتی عملا تمامی مزایای خود را ازدست میدهد ، متاسفانه امروز در تعیین پروژه های دفاعی شاهد یک نوع بی برنامگی مخرب هستیم ، به طور عینی در حوزه اتشبارهای پدافندی نیز این بی برنامگی و نبود دیسیپلین قابل ملاحضه است . هنگامی که وزیر دفاع و پشتی بانی نیرو های مسلح با افتخار از پروژه غرور افرین بهره برداری از توپ دریایی 40 میلی متری ضد کروز سخن می گوید ، شاید در وحله اول تنها عظمت و دشواری دستیابی به فناوری ساخت این سلاح مورد توجه و تقدیر قرار گیرد اما در بلند مدت یک سوال مهم نمایان میشود که ایا اتشبار بسیار کار امد 35 میلی متری سماوات با ان کاریی بالا که اتفاقا دارای نمونه های دریایی نیز می باشد نمی توانست یک جایگزین کم خرج برای این پروژه باشد ؟ ایا با جایگزینی سامانه مصباح با اورلیکن 35/ سماوات ، و صرف هزینه های این سامانه برای یک سامانه هدایت شونده خود مختار همچون ZU-23M برای استفاده در قایقهای موشک انداز تندرو ، قدرت واحدهای سطحی دریایی به طرز چشمگیری افزایش پیدا نمی کرد؟ [URL=http://www.postimage.org/][img]http://img26.imageshack.us/img26/6492/87057637.jpg[/img][/URL] [b]-ZU-23M ، یک نیاز بیپاسخ برای نیروهای مسلح ایران.[/b] به جرات می توان ادعا نمود ، پیشرفت سریع و متحیر کننده صنایع دفاعی ایران را در ساخت اتشبارهای توپخانه ای را در هیچ کجای جهان ، در حتی در کشور هایی نظیر چین و ژاپن نمی توان مشاهده نمود ، اما این توان بالای دانشمندان ایرانی که قطعا حاصل اصالت ایمانی انان است به یک مدیریت هدفمند و دقیق نیاز مند است

بسم الله النور سرنیزه ( راکتهای تاکتیکی سنگین در نهاجا ) http://gallery.military.ir/albums/userpics/1~124.jpg http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_1~124.jpg روزهای دور جنگ در نزد ملت سرافراز ایران یادآور خاطرات تلخ و شیرین بسیاریست ، تلخی تجاوز به خاک کشور و از دست دادن جمعی از بهترین یاران و شیرینی مقاومت ، مزه مزه کردن طعم استقلال و البته پیروزی . مساله تسلیحات مورد استفاده در صحنه نبرد هم یکی از جنبه های تلخ و شیرین جنگ است ، تلخ از آن لحاظ که گهگاه نبود تجهیزات لازم موجب از دست رفتن عده ای از بهترین جوانان این مرز و بوم می گردید و به از دست رفتن مقطی بخشی از خاک کشور منجر میشد و شیرین از آن لحاظ که کمبودها و نیازها در کنار حس تسلیم ناپذیری و ارداه محکم گهگاه حماسه هایی را رقم میزد که در تاریخ کشور ماندگار می گردید ، شاید یکی از این حماسه ها که تا کنون از بیان آن غفلت شده است مساله طراحی ، ساخت و بکارگیری راکتهای تهاجمی سنگین در نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران باشد. اما برای شناخت اهمیت این سلاحهای نچندان متداول باید کاربرد آنها در صحنه نبرد بررسی گردد. یک روز آفتابی در سال 1364 را تصور کنید ، در پایگاه شکاری همدان طرح حمله به یک ساختمان بتنی ارتش عراق در شهر بصره مطرح می گردد ، طراحان عملیات به بررسی نحوه دستیابی به هدف و انهدام ان می پردازند سایتهای موشکی سام و به خصوص موشکهای رولند که در اطراف بصره به کار گرفته می شوند در برابر غلافهای جنگ الکترونیکAlq-119 فانتومها از خود مقاومت شدیدی نشان میدهند، اما سایتهای موشکی را می توان با حمله سریع در ارتفاع خیلی پائین غافلگیر نمود اما توپهای 23 ، 35 ، 57 و 100 میلی متری که در اطراف هدف مهم نظامی قرار گرفته اند به راحتی غافلگیر نمی شوند این توپها با یک حرکت سریع انگشت یک دیوار جهنمی از گلوله های مختلف را در فاصله 500 تا 2500 متری هدف برپا میسازند که عبور از فراز هدف و بمباران آن را بسیار خطرناک میسازد ، هرچند خلبانان ماهر و از جان گذشته نهاجا بارها خطر دست و پنجه نرم کردن با این مدافعان جهنمی را به جان خریده و پیروز شده اند اما بارها هم پیش آمده که گردونه به کام مدافعین گردیده و با سقوط یا خسارت شدید به پرنده مهاجم عملیات ناکام مانده است، چاره چیست؟ چگونه می توان حمله را به صورت ایمن تری برنامه ریزی نمود؟ ارتفاع گیری زیاد قبل از حمله و شیرجه های تند بلافاصله فانتوم را به کام موشکهای مرگبار سام می کشاند استفاده از موشکهای ماوریک هم به دلیل سر جنگی 50 کیلوگرمی و کوچک آنها و محدودیت تعداد موشکهای عملیاتی ممکن نیست ، هرچند استفاده از این موشکها هم نیازمند ارتفاع گرفتن است ، فکر کردن به استفاده از فانتوم دی ها و بمبهای 2000 پوندی لیزری هم تقریبا برابر با فکرکردن به قربانی کردن دو فروند فانتوم با ارزش است. اگر بمبهای سقوط آزاد می توانستند پس از رهاسازی قریب به 2 کیلومتر از مسیر را به دقت طی کنند شاید می¬شد یک حمله مطمئن ترتیب داد اما این کار با توجه به طبیعت این بمبها و پرواز در ارتفاع پائین غیر ممکن است ، در واقع ارتش شاهنشاهی ایران هیچ راهکار مطمئن و مناسبی برای یک جنگ طولانی و فرسایشی با سایتهای سام و توپهای پدافندی تدارک ندیده بود، نه موشکهای ضد رادار مناسب ، نه بمبهای مطمئن و ایمن هدایت شونده و نه سلاحها دور ایستای مناسب ، این بار نوبت ارتش جمهوری اسلامی ایران است تا علی رغم تمام تحریمهای تسلیحاتی راهکاری بیاندیشدو در این مورد خاص راهکار اتکا به توان داخلی برای طراحی ، ساخت و استفاده از راکتهای تهاجمی سنگین بود . http://gallery.military.ir/albums/userpics/2~113.jpg http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_2~113.jpg -جهنم رولند در عراق داغ داغ بود http://gallery.military.ir/albums/userpics/3~106.jpg http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_3~106.jpg -توپهای اتوماتیک و غیر اوتو ماتیک عراقی یک مشکل اساسی بودند در مقایسه با یک بمب سقوط آزاد با وزن مشابه یک راکت تهاجمی سنگین از سه ویژگی مهم برخوردار است، دور ایستایی، دقت بیشتر و قدرت تخریب بالا تر. گستره¬ی اهداف این راکتها به اندازه¬ی اهداف بمبهای سقوط آزاد است اما قطعا هدف گیری یک راکت به سمت یک هدف به خصوص هدفی مانند یک ساختمان بزرگ و سنگین یا یک پل بتونی مستحکم بسیار دقیق تر از هدفگیرزی آن به وسیله بمبهای سقوط آزاد است، از طرفی سرعت بسیار بالا تر راکت هنگام اصابت به هدف و امکان نفوذ بیشتر در عمق هدف قدرت تخریب راکتها را نسبت به بمبهای سقوط آزاد بسیار بالا می برد، از طرفی یک راکت هدایت پذیر را می¬توان در فاصله¬ی 5 کیلومتری با دقت بالایی به سمت شلیک کرد اما برای رهاسازی دقیق یک بمب سقوط آزاد این میزان به کمتر از 2 کیلومتر می رسد این دور ایستایی مناسب امکان غافلگیری حداکثری و اهتراز از اخرین لایه پدافندی را برای مهاجم فراهم میسازد. راکتهای تهاجمی سنگین را در واقع می توان حاصل تکامل راکتهای هواپرتاب مورد استفاده در جنگ جهانی دوم دانست ، البته کشور های بلوک شرق نسبت به متحدین غربی اقبال بیشتری به این جنگ افزارهای کارآمد نشان دادند، از جمله راکتهای سنگین درحال خدمت جهان می¬توان به راکتهای S-25 ساخت شوروی سابق اشاره کرد که هنوز هم در جنگنده های تهاجمی Su-25 , Su-20 , Su-24, Mig-29S درحال فعالیت میباشد S-25 با بردی معادل 2 کیلومتر یک سر جنگی سنگین 230 کیلوگرمی را حمل می نماید از جمله سوابق عملیاتی این راکت می¬توان به عملیات نظامی شوروی در افغانستان، جنگ ایران و عراق و احتمالا تهاجم به گرجستان اشاره کرد. http://gallery.military.ir/albums/userpics/4~98.jpg http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_4~98.jpg -S-25 یک راکت تهاجمی سنگین تمام عیار بنا به شواهد موجود در ایران نیز در میانه های جنگ با سخت تر شدن عملیات استراتژیک بر ضد اهداف مهم با توجه به دارایی ضعیف بجامانده از نیروی هوایی شاهنشاهی ایران تحقیقات برای طراحی و بکارگیری راکتهای تهاجمی سنگین آغاز گردید و در نهایت سه طرح بانامهای ثاقب و یاسر و ذوالفقار عملیاتی گردید ثاقب به عنوان یک ترکیب کم حجم از یک موتور راکتی کوچک و سرجنگی 380 کیلوگرمی بمبهای انگلیسی بهره میبرد، به نظر می¬رسد ثاقب بیشتر برای دستیابی به توان نفوذ و تخریب بیشتر طراحی گردیده باشد، اما یاسر را می توان یک نمونه تمام عیار دانست ، یاسر در واقع ترکیبی از موتور و بدنه موشکهای زمین به هوای MiM-23 هاوک و سرجنگی 380 کیلوگرمی مورد استفاده در ثاقب بود . طرح یاسر هرچند تقریبا همان توان تخریبی ثاقب را دارد اما آشکارا برای دستیابی به دور ایستایی بیشتر طراحی گردیده است بالهای بزرگ موشک هاوک و موتور راکتی قدرتمند آن که به موشک زمین به هوای هاوک بردی برابر 40 کیلومتر می بخشد قطعا دور ایستایی مناسبی را برای خلبان هواپیمای مهاجم فراهم می¬آورد. در این میان هنوز اطلاعات خاصی از راکت ذوالفقار منتشر نشده است ، بنا بر اطلاعات موجود راکتهای تهاجمی سنگین نهاجا برای اولین برای در طی عملیات کربلای4 برای حمله به طیف وسیعی از اهداف از ساختمانها و سازه های مهم ( به عنوان هدف اصلی این سلاحها ) گرفته تا پشتیبانی نزدیک از خطوط نبرد زمینی بکار گرفته شد و با توجه به موفقیت این عملیات و خسارات ناچیز نهاجا در طی آن به نظر می¬رسد نخستین تجربه عملیاتی این راکتها موفق بوده باشد ، پس از جنگ نیر روند نصب راکتهای تهاجمی سنگین با نصب راکتهای روسی بر روی جنگنده های تهاجمی نهاجا با نصب راکتهای تهاجمی فلق که یک کپی تحت امتیاز از راکتهای روسیS-24 است ادامه یافت. امروز پس از قریب به 20 سال از پایان جنگ تحمیلی و با رشد توانایی های فنی نهاجا و تولید سلاحهای پیشرفته هدایت شونده من جمله بمبهای هوشمند و موشکهای هدایت لیزری به نظر میرسد دوران راکتهای هدایت ناپذیر سنگین به پایان رسیده است، اما از این سلاح¬ها بیش از آنکه ویرانی ساختمانهای رژیم بعث یا عملیاتهای موفقیت آمیز به خاطر ماند خاطره تسلیم ناپذیری نهاجا در سخت ترین دورانها به یاد می ماند. http://gallery.military.ir/albums/userpics/5~89.jpg http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_5~89.jpg -یاثر سرنیزه بلند نهاجا http://gallery.military.ir/albums/userpics/6~79.jpg]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_6~79.jpg -ثاقب ، خنجر کاری نهاجا عکسها به گالری سایت انتقال یافت. Babakim1

[b]قسمت دوم[/b] [b]دفاع کوتاهبرد : [/b] ستون فقرات سامانه های پدافندی توپخانه ای ایران را می توان اتشبار های 23 میلی متری ZU-23 دانست ، این اتشبار کار امد دارای برد مفیدی حدود 2500 متر بوده و در صورت شلیک به وسیله نفرات و با استفاده از سایت نشانه روی اپتیکی درصد موفقیتی بین 3 تا 7 در صد را ثبت می کند، کالیبر مورد استفاده دراین توپ قابلیت عبور از اکثر زره های کامپوزیتی در بالگردهایی همچون AH-64 یا A-10 را دارا می باشد ، این اتشبار در دونوع دولول و تک لول ( دریایی ) در سازمان صنایع دفاعی ایران تولید می گردد ، در روسیه ارتقای این سامانه های به استاندارد M و اضافه نمودن موشکهای دوشپرتاب و یک سایت هدفگیری اوتوماتیک توانست درصد موفقیتی معادل 30 درصد را برای این سامانه ها فراهم سازد. در ایران نیز تا کنون دو ارتقای اساسی برای این سامانه ها افشا گردیده است ، صنایع دفاعی ایران با نصب موشکهای شانه پرتاب ونگارد 1/ 2( کپی شده در داخل با نام میثاق ) بر روی توپهای ضد هوایی 23 میلی متری به این سلاح توانایی پوش منطقه ای را برای حمایت از نیرو های زمینی پیش رو یا حمایت از از مناطق تجمعی نفرات را بخشیده است ، هر چند نفس وجود پایگاه شلیک ثابت با مفاهیم جنگهای نامتقارن در تعارض جدی قرار دارد اما ترکیب این توپ و موشک ونگارد می تواند دردسر های جدی را برای بمباران در ارتفاع پایین و بمباران با بمبهای انهدام جمعی ( همچون ناپالم یا بمبای خوشه ای ) برای نیروهای مهاجم در پی داشته باشد ، اما استفاده از این سلاح برای پوشش استراتژیک بعید به نظر می رسد ، هرچند بررسی موشک ونگارد هدف این نوشتار نیست اما بد نیست بدانیم موشک ونگارد دارای بردی حدود 5000 متر ، ارتفاع عملیاتی 4000 متر ، و سرعت 2 ماخ است ، این موشک از یک جستجوگر فروسرخ تمام وجه استفاده می نماید که برای مقاومت در برابر اخلال گرها همچون موشکهایی چون موشک هوا به هوای پایتون 4 از رهگیری دو طول موج استفاده می نماید ، این نوع هدایت اثبات نموده که در برابر اخلالگرهایی چون شراره یا باریکه مقاوم است اما در مورد اختلالات پس زمینه هنوز هم به حد ایده ال نرسیده ، به همین دلیل این موشک حداقل ارتفاع در گیری معادل 100 متر دارد [align=center][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/52875750.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_52875750.jpg[/img][/url] [b]-نمونه اتشبار 23 میلی متری مجهز به موشکهای ونگارد[/b] [/align] نوع دیگر ارتقای اتشبارهای 23 میلی متری ، سامانه 23 میلی متری مصباح می باشد، در لایه های پدافندی توپخانه ای ایران بعد از مصباح می توان به وضوح راهبرد استفاده از اتشبارهای قدیمی و سامانه های راداری و الکترونیکی نوین را مشاهده نمود ، این سامانه تنها یک بار و در نمایشگاه توانمندی های نیرو های مسلح در بهمن ماه سال 1387 به نمایش در امد و اطلاعات بیشتری نیز درباره این سامانه افشا نگردیده است ، بنا به اطلاعات موجود سامانه مصباح 8 اتشبار 23 میلی متری ZU-23 را با عملگر های مکانیکی دقیق و کالیبره شده با یک واحد رهگیری / کنترل اتش مرکزی هماهنگ میسازد ، در مورد این سامانه نمی توان هیچ گونه اظهار نظری نمود. اما با وجود سامانه های بسیار توانمندی چون سماوات صرف هزینه های گزاف برای تولید انبوه این سامانه منتفی به نظر نمی رسد. [align=center][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/79455788.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_79455788.jpg[/img][/url] [b]-سیستم اتوماتیک 23 میلی متری مصباح[/b] [/align] [b]دفاع میانبرد :[/b] این حلقه را می توان مستحکم ترین سد پدافند توپخانه ای ایران برشمرد . در رژیم شاه مخلوع 40 اتشبار 35 میلی متری اورلیکن به همراه رادارهای مراقبت / کنترل اتش اسکای گارد خریداری گردید. با توجه به تجربه موفق این اتشبار در دوران دفاع مقدس ، صنایع دفاعی ایران در سال 1386 به تولید تحت امتیاز یک نمونه بهینه سازی شده این اتشباربا نام سماوات پرداخت . اورلیکن 35 یکی از کارامد ترین و خوش نام ترین سیستمهای پدافندی توپخانه ای جهان است که هنوز هم پس از گذشت بیش از 50 سال از زمان طراحی خود در بسیاری از مجهز ترین ارتشهای جهان چون ژاپن ، استرالیا ، المان ( نمونه گپارد ) و ... در حال خدمت است و کشورهایی نظیر چین نیز هنوز اقدام به ساخت اتشبارهای این سیستم کارامد می نمایند . این سیستم پدافندی از یک پست فرماندهی و کنترل مجهز به رادارهای جستجو/ کنترل اتش اسکای گار و در نمونه های قدیمی تر سوپر فلدر موس استفاده می کند. هر واحد کنترل در یک زمان می تواند دو اتشبار دولول 35 میلیمتری کالیبر 90 را با نرخ اتشی معادل 1100 گلوله بر دقیقه کنترل نماید ، فلسفه طراحی این سیستم بر مبنای درگیری با اهداف پرواز کننده در ارتفاع پایین و با سرعت بالا بنیان نهاده شده ، و به همین دلیل از پتانسیل بالایی برای دفاع در برابر حملات موشکهای کروز برخوردار است . نمونه کپی شده این سیستم در داخل کشور با نام سماوات شناخته می شود که این نام تلمیح ظریفی است به سوره مبارکه الرحمن در قران مجید و اشاره این ایات به هدف قرار دادن گروهی از موجودات شرور اسمانی که با شراره هایی از غیب نابود می شوند. سماوات از همان اتشبار متعارف دولول اورلیکن 35 با فشار شکن های استوانه ای بجای فشار شکن های پروانه ای بهره می برد این نمونه فشار شکن را می توان در اتشبارهای چینی وژاپنی و نمونه های اولیه سیستم اورلیکن مشاهده کرد . [align=center][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/68038981.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_68038981.jpg[/img][/url] [b]-اتشبار 35 میلی متری اورلیکن[/b][/align] اما در بعد راداری سماوات را می توان یک افتخار ملی لقب داد ، در حالی که تمام نمونه های موجود در جهان از رادارهای اسکای گارد 1 و 2 بهره می برند ، و به دلیل کارایی این رادار حتی در چین نیز بانام تایپ 905 تولید و در سیستم تایپ 90 ( نمونه کپی اورلیکن 35 م.م )، به کار گرفته شده ، اما درایران شاهد طراحی و ساخت یک رادار کاملا جدید برای استفاده در سامانه سماوات می باشیم ، تا کنون هیچ گونه جزئیاتی از این سامانه افشا نگردیده اما از لحاظ برد این رادار احتمالا در همان محدوه 20 کیلومتری رادار اسکای گارد جای می گیرد اما در تصاویر منتشر شده سامانه های هدف گیری غیر فعال گسترده ای مشاهده می شود که وجود این سامانه ها به طرز قابل توجهی به توانمندی های سماوات برای عملیات در محیطهای الوده به ECM و رهگیری پنهانکارها می افزاید . [align=center][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/97411506.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_97411506.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/php6tdft7.png][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_php6tdft7.png[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/phpmvpoey.png][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_phpmvpoey.png[/img][/url] [/align] [b]-رادار سماوات در حال رهگیری یک بی سرنشین کوچک[/b] سماوات را می توان در دهه های اینده ستون فقرات پدافند توخانه ای ایران دانست این سیستم با توانایی پوشش موثر تا برد 4 کیلومتر یک سیستم تعیین کننده برای دفاع از حریم هوایی ایران محسوب می گردد. ازجمله ابتکارات جالب که اخیرا در استفاده از این جنگ افزار به کار رفته است می توان به اتفاده از اتشبارهای 35 میلی متری اورلیکن و رادارهای اسکای گارد درکنار رادارهای تاکتیکی قدرتمند کاستا2KE2 اشاره نمود ، رادار کاستا با برد 150 کیلومتر و یک انتن آرایه فازی که بر فراز یک دکل 14.5 قرار گرفته است،با قابلیتهای همچون حذف پس زمینه و رهگیری اهداف متحرک یک رادار تخصصی برای رهگیری اهداف ارتفاع پائین به شمار می آید ، با توجه به انکه نقطه ضعف اساسی سیتمهای توپخانه ای شناسایی دیر هنگام موشکهای کروز به وسیله رادار های مادر میباشد استفاده از کاستا این قابلیت مهم را به آتشبارهای 35 میلی متر می دهد تا به موقع برای در گیری با موشک کروز آماده گردیده و با چرخش به سمت مکان ورود موشک کروز به افق دید اتشبار در حداقل زمان با موشک در گیر گردند، علاوه بر این لینک نمودن رادارهای کاستا با مراکز فرماندهی نیز میتواند دها آتشبار اسکای گارد را در حداقل زمان ممکن ( کمتر از 5 ثانیه) با موشکهای کروز دشمن و یا هواپیماهای پرواز کننده در ارتفاع پست درگیر نماید. [b]ادامه دارد.....[/b] [color=brown]عکسها به گالری انتقال یافت. Babakim1[/color]

خيلي دوست دارم كه اين تاژيك به يه تاژيك مرجع و تمام عيار در باره ژدافند توژخانه اي ايران تبديل بشه و طبيعتا اين امر فقط با اطلاعات من ميسر نميشه. بيشتر دوست دارم دوستان تاژيك رو اداره كنند از جاهاي ديگه اطلاعات ساير كشورها رو بيارن و با مال خودمون مقايسه كنند يا نقد كنند يا زواياي ديگه مطلب رو كه به ذهنشون ميرسه بگن راستي تو قسمت ايجاد ديوار آتش اين يكي به نظر من از همه خوفناك تره: [url=http://www.postimage.org/image.php?v=aV1inbfJ][img]http://s4.postimage.org/1inbfJ.jpg[/img][/url]

در واقع ايشون تا اونجايي كه من يادم مياد رينگ 23 ميلي متري ها رو از يه گزارش FAS برداشته بود که توسط CIA انتشار پیدا کرده بود در سال 2005 ایشون اطلاعات رو از اون گزارش گرفته بود بعد خودش علائم توپها رو روی گوگل ارث رسم کرده بود. به اون عکسها استناد خاصی در مقاله نشده و هدف از نمایششون این بود که نحوه استفاده از این سیستمها (حتی اگه روش استفاده الان تغییر پیدا کرده باشه) نشون داده بشه. در واقع عکسها بیشتر جنبه تزئینی داشت. [quote]برای قوانین سایت قدیم یا جدید ، آماتور یا حرفه ای بودن یکسان است.[/quote] موافقم همه ما هنگام عضویت قوانین سایتها رو مطالعه می کنیم و بعد عضو اونها میشیم ، قانون هم باید با دقت و متعصبانه اجرا بشه.

عكسهاي نطنز؟ سعيد جان اين عكسها از منابع خارجي گرفته شده بودند عكس استقرار توپها از ماهواره ها بود و فكر مي كنم از يكي از گزارشهاي سيا استخراج شده بود و بعد اطلاعاتش تو يه فروم انگليسي روي عكس اومده بود عكس اون اورليكن 35 م م اطراف نطنز رو هم من با سرچ گوگل بدست آوردم وقتي نطنز رو سرچ كني جزو يكي از اولين عكسهاست هيچ كدوم رو شخصا تهيه يا ويرتيش نكردم بلكه اين عكسها رو از منابع انگليسي زبان بدست اوردم كه منابع نظامي ما هم تاپيدشون نكردند ممنون ميشم اگر در صورت امكان مقاله به شكل قبليش برگرده متشكرم

رضا جان ممنونم كه مطلب رو مطالعه فرموديد البته بنده خطاي تايپي داشتم و منظورم كربلاي 5 بود گويايكي از دلايل استفاده ار اين سلاح هم شكست كربلاي 4 بود و منابع رسمي سژاه هم از اون به عنوان بمبهاي ساخت ايران ياد كردند كه بمب نبوده و راكت بوده. البته شما نبايد موفقيت نيروي هوايي رو با موفقيت نيروي زميني يكي بدونيد و نيروي هوايي رو بايد جدا گونه بررسي كرد نهاجا هم در كربلاي 4 و هم در كربلاي 5 و هم در خيبر بسيار موفق عمل كرد تلفاتش بسيار پاپين بود و تونست اهدافش خيلي موفق بزنه پس كربلاي 4 و 5 هر دو نه براي نيروهاي زميني بلكه براي نيروي هوايي موفقيت اميز بودند.

ايشون به بنده لطف دارند مقالات توپخانه ضد هوايي و ديدگان بيدار ( رادارها ) و سماوات و .....

در مورد تور ام1 يك مساله خيلي جالب وجود داره چين با اون وسعت خاك 31 سامانه خريداري كرد و ايران 29 سامانه ميشه نتيجه گرفت اگر مسپولين به سيستمي احساس نياز بكنن بهترين نمونش و با بالا ترين تيراژش رو خريداري مي كنن.

كاربر محترم Lich در بین دیکوی ها البته ما سیستم سامان رو قطعا در خدمت نداریم ، اما 100% M-6 در خدمت نهاجاست

سينا جان نگارنده و محقق خود بنده هستم. مطلب هم كامله.

[quote]مرتضی جان این سیستم هایی که فرمودید ما داریم الان درسته؟[/quote] تمام و كمال

بعله ، البته خودم این عکس رو نگرفتم دوست عزیزمون با نام کاربری "سکوت اسمونی" زحمتش رو کشیدند که ازشون ممنونم

اونچه که میبینید: [url=http://www.postimage.org/image.php?v=gx1K22r0][img]http://s1.postimage.org/1K22r0.jpg[/img][/url] به احتمال زیاد ،پست هدایت و فرماندهی زمینی Polyana-Dm4 هست این پست فرماندهی در آن واحد می تونه با 8 رادار ارتباط بر قرار کنه و لینک ارتباطی 3 رادار باشه ، و ردگیری و رهگیری 250 هدف رو مدیریت بکنه ، نمایی از داخل این سیستم فرماندهی: [url=http://www.postimage.org/image.php?v=gx1K27qi][img]http://s1.postimage.org/1K27qi.jpg[/img][/url]

در موردAT-2 حرف شما درسته ازجمله سيستمهاي ديگه ميشه به سامان اشاره كرد كه اونهم شبيه ساز اهداف ارتفاع بالاست: [url=http://www.postimage.org/image.php?v=Pq1sHY99][img]http://s3.postimage.org/1sHY99.jpg[/img][/url]

[quote]یکی از سوالات مهم بچه ها این بود که هدف این شلیکها چیه؟ فقط ابابیل و صاعقه؟ درسته که دوستان انتظار دارند که برای همچین رزمایشی از پرنده های جت استفاده بشه ، البته ما بی سرنشینهای جتی مثل ابابیل-جت رو داریم اما راههای ساده تری هم هست ، یکی از تخصص های صنایع تسلیحاتی ساخت هدفهای هواییه،برای مثال میشه به نمونه های زیر اشاره کرد: Bor که شبیه ساز موشکهای بالستیک و اهداف ارتفاع بالاست و از راکت اندازهای BM-21 گراد پرتاب میشه : [URL=http://www.postimage.org/image.php?v=aV1aHcyr][img]http://s4.postimage.org/1aHcyr.jpg[/img][/URL] فالانگا که از سکوهای زمینی و لانچرهای موشک AT-3 ساگر پرتاب میشه و شبیه ساز اهداف ارتفاع پسته [URL=http://www.postimage.org/image.php?v=Ts9Ahe0][img]http://s2.postimage.org/9Ahe0.jpg[/img][/URL] و M-6 که از هوا پیما ها پرتاب میشه و شبیه ساز سلاحهای هدایت دقیقه : [URL=http://www.postimage.org/image.php?v=Ts9AwbS][img]http://s2.postimage.org/9AwbS.jpg[/img][/URL] در واقع بیشتر زمانی از پرنده های بی سرنشین استفاده میشه که قصد شبیه سازی تاکتیکهای خاص حمله باشه مثل تاکتیکهای خاص ارتفاع پست یا مانورهای خاص اهتراز.[/quote]