بخش دوم   استراتژی طراحی ، اساس ساخت و ساز و ظرفیت پایگاه های هوایی نیروی هوایی ارتش ازادی بخش خلق با بررسی و مطالعه بیش از 200 پایگاه هوایی چین با کاربری نظامی ، غیر نظامی یا دوگانه ، به یک رویکرد منظم و استاندارد در ساخت و ساز آن ها پی میبریم. عمده پایگاه های هوایی مختلف چین از نظر قسمت هایی همچون  باند ، خَزِشْراه (یا تاکسی وی) ، رمپ ها و آشیانه ها از الگو یا الگوهای طراحی نزدیک یا مشابه برخوردارند و از یک الگوی منظم در ساخت پیروی میکنند (به جز چند پایگاه که الگوی غیر معمولی دارند). به طور کلی طرح  پایگاه های نیروی هوایی چین به سه دسته تقسیم میشود که شامل پایگاه های بمب افکن ، جنگنده و ترابری است. بعضا برخی از پایگاه های محل استقرار بمب افکن های چین در ابتدا به عنوان پایگاه شکاری/جنگنده ساخته شده و در نهایت مورد تبدیل و تغییر جهت استقرار و کاربری بمب افکن ها قرار گرفتنده اند. علاوه بر این تعداد قابل توجهی از پایگاه های هوایی ارتش چین در یک دهه اخیر با تغییر کاربری جهت امور غیر نظامی نیز مورد استفاده قرار گرفته اند. این پایگاه ها عمدتا کاربری دوگانه نظامی/غیر نظامی دارند. در مبحث طراحی و ساخت پایگاه های هوایی ، چینی ها بیش از تکیه بر توان داخلی به دنبال الگوبرداری از طرح ها و تجربیات خارجی بوده اند از این رو بسیاری از پایگاه های هوایی این کشور براساس و مشابه پایگاه های هوایی کشورهای عضو پیمان ورشو و خصوصا شوروی طراحی شده است. بدون شک مهندسان پیمان ورشو و به خصوص مهندسین اتحاد جماهیر شوروی در پروژه ساخت پایگاه های هوایی چین از دهه پنجاه به بعد نقش اساسی ایفا کرده اند. از جمله نمونه های مناسب در زمینه طراحی پایگاه های هوایی میتوان به پایگاه های هوایی شوروی در آلمان شرقی اشاره کرد پایگاه هایی همچون Grossenhein ، Templin-Gross ، Tutow-Demin ، Damgarten ، Eberswalde-Finow ، Zerbst ، Merseburg و  ............     تصویری از پایگاه هوایی Quzhou نیروی هوایی ارتش آزادی بخش خلق واقع در منطقه نظامی Nanjing ، این پایگاه از جمله پایگاه های هوایی چین با طرح غیر معمول در بخش فضای پارکینگ و خزشراه ها است. در این پایگاه  دو مجموعه تمام جهت از پارکینگ ها با خزشراه های فرعی متعدد و خشزراه اصلی ممتد و یکپارچه وجود دارد که هر کدام در دو نقطه به رمپ و باند منتهی میشوند. در این طرح چنانچه مهاجم بخواهد مسیر حرکت جنگنده ها از پارکینگ به سمت باند را مسدود سازد میبایست چندین نقطه از خزشراه اصلی را مورد اصابت قرار دهد که کار را نسبتا مشکل میسازد (خصوصا در دهه پنجاه و شصت میلادی و نبود تسلیحات هدایت شونده و دقیق امروزی). محوطه پارکینگ معمولدر پایگاه های هوایی چین به شکل مدور و با قطر 75 تا 100 فوت (22 الی 30 متر) است که ظرفیت استقرار تا سه فروند جنگنده میگ 21/اف 7  ، جی 6/میگ 19 و نانچانگ کیو 5 (موسوم به فنتان) یا یک الی دو فروند جنگنده سوخو 27/30 (یا نمونه های مشابه چینی) را دارد. خزشراه های منتهی به فضاهای پارکینگ نیز در حدود 45 فوت (13 متر) عرض دارند. روش ساخت و طراحی آشیانه های نیمه مستحکم (semi-hardened) و مستحکم این پایگاه و ایضا دیگر پایگاه های هوایی چین ، نزدیک به آشیانه های ساخت شوروی است.   با توجه به انتخاب یک رویکرد استاندارد در طراحی و ساخت پایگاه های هوایی در چین ، عمده پایگاه ها به صورت معمول دارای یک باند فرود/برخاست و یک خزشراه/رمپ موازی و هم طول با آن هستند. عمده تفاوت در طراحی و ساخت پایگاه ها در چگونگی پراکندگی و موقعیت قرارگیری اجزای فرعی پایگاه (همچون پارکینگ ها ، خزشراه های فرعی و ......) بر حسب فضای موجود در محل استقرار پایگاه و ایضا برخورداری یا عدم برخورداری از آشیانه ها و تاسیسات زیر زمینی است. پایگاه های مجهز به آشیانه های زیرزمینی عمدتا فاقد خزشراه های متعدد بر روی زمین بوده و معمولا دو یا سه خزشراه منتهی به آشیانه های زیر زمینی دارند. در اکثریت پایگاه های هوایی چین در ابتدا و انتهای باند فضایی برای استقرار جنگنده های آلرت تعبیه شده.   طراحی کلاسیک عمده پایگاه های هوایی پیمان ورشو از استانداردهایی پیروی میکند که متعلق به دوران پیش از ارائه سلاح های هدایت شونده دقیق (PGM) هستند. در این پایگاه ها از استحکامات نعل اسبی جهت پوشش و محافظت از محوطه پارکینگ جنگنده ها استفاده میشد که کار مقابله با هواگردهای پارک شده در پایگاه را برای هواپیماهایی که از روش بمباران ارتفاع پست یا بمباران شیرجه ای استفاده میکردند سخت میکرد. چنانچه بمب ها در فاصله چند متری کناره محوطه پارکینگ اصابت میکردند به دلیل وجود دیوارهای محافظ و ضد انفجار عملا اثربخشی خاصی نداشتند. این نوع از طراحی در برخی از پایگاه های هوایی چین خصوصا مواردی که در طول دهه پنجاه و شصت میلادی ساخته شدند و محل استقرار جنگنده ها ، بمب افکن های H-5 و H-6 بودند مشاهده شده است.   امروزه با دسترسی جهانی به سلاح های هدایت شونده که از قابلیت تهاجم دقیق و نقطه ای برخوردارند طراحی پایگاه های پیمان ورشو به شدت آسیب پذیر است. ضمن آنکه ارائه تسلیحات موثری همچون سلاح های ضد باند که امکان مسدود سازی خزشراه ها و باند ها را دارند مشکلات جدیدی نیز در پیش روی پایگاه های هوایی قرار گرفته است. البته جهت جلوگیری از برخی مشکلات و ضعف ها از جمله مسدود شدن خزشراه ها میتوان راه حل هایی ارائه داد از جمله افزودن تعداد خزشراه ها و ایجاد خزشراه های فرعی متعدد یا ارائه روش های جدید ترمیم باند پروازی و بستر آن. امروزه با وجود تسلیحات هدایت شونده و نقطه زن که شامل انواع نفوذگر نیز میشود ، موانع و استحکاماتی همچون دیوار ضد انفجار یا خاکریز صرفا میتواند از انتقال موج انفجار از هواگرد منفجر شده به دیگر هواگرد ها و بروز انفجار زنجیره ای ممانعت کند و نه انهدام هواگرد هدف گرفته شده.     نمونه ای از آشیانه های مستحکم موسوم به TAB-V در پایگاه هوایی Kadena واقع در اوکیناوای ژاپن ، این آشیانه ها هر چند در برابر اصابت بمب های معمول از خود مقاومت نشان میدهند اما جهت مقاومت در برابر بمب های سنگر شکن یا ضد استحکامات (موسوم به Bunker buster) طراحی نشده و در برابر یک چنین تهدیداتی کاملا آسیب پذیر هستند. لازم به ذکر است که بسیاری از آشیانه های مستحکم تازه ساخت چین از نظر طراحی نزدیک به آشیانه های TAB-V هستند.     نمونه ای از آشیانه های مستحکم ساخت چین در پایگاه هوایی Suixi  و  Xiangshui Hsu ، قرارگیری آشیانه ها در میان پوشش گیاهی نیز جالب توجه است. مشابه چنین موردی در پایگاه های هوایی کره شمالی نیز دیده میشود.     نمونه ای از آشیانه های سبک و مستحکم تازه ساخت چین   شماری از پایگاه های نیروی هوایی چین که با سبک طراحی پایگاه های پیمان ورشو و شوروی ساخته شده بودند در طی یک دهه اخیر مورد بازسازی قرار گرفته و تعداد زیادی آشیانه مستحکم مشابه طرح آشیانه های مستحکم مورد استفاده آمریکا و ناتو با نام TAB-V (اختصاری از Theatre Air Base Vulnerability) در این پایگاه ها ساخته شده است. البته به جز این مورد ، میتوان به رنگ امیزی استتاری سطح خزشراه ها و آشیانه های تعدادی از پایگاه ها نیز اشاره کرد که در جهت همسان سازی با محیط اطراف و افزایش هر چه بیشتر حفاظت (از نوع غیر عامل) صورت گرفته است. حرکت چین از به کارگیری آشیانه های سنگین از جنس بتن تقویت شده با مقاومت بالا به آشیانه های سبک اما مقاوم به تهدید معمول (بمب های غیر نافذ) ناشی از بی اثر بودن سنگرهای بتنی در برابر تهدید بمب های سنگر شکن و نبود صرفه اقتصادی و کاربردی در ساخت آن ها است. هیچ مدرک و نشانه ای از مقاومت این نوع از آشیانه ها (با قطر دیواره 2 الی 3 متر) در برابر بمب های سنگر شکن و نافذی همچون BLU-109/B ،  BLU-116/B ، BLU-118/B  یا  GBU-39/B وجود ندارد حال آنکه در نقطه مقابل ، آزمایشات متعدد و حتی سوابق به کارگیری عملیاتی این قبیل بمب ها بر علیه آشیانه  های بتنی ، آسیب پذیری این آشیانه ها را نشان میدهد. به عنوان مثال میتوان از اصابت بمب سنگر شکن به آشیانه بتنی پایگاه علی السالم کویت اشاره کرد. با توجه به مسائل عنوان شده چینی ها به این نتیجه رسیدند که ساخت آشیانه های بتنی امر بیهوده و هزینه بری است و میتوان با آشیانه های نسل جدید سبک ، جنگنده ها را در برابر تهدیدات معمول تا حدود زیادی حفظ کرد. راهکار چین برای مقابله با تسلیحات سنگر شکن ایجاد آشیانه های زیر زمینی به جای آشیانه های روی زمینی بتنی بود.     تصویری از آشیانه بتنی پایگاه علی السالم ، به شکاف حاصل از اصابت بمب سنگر شکن توجه کنید   پایگاه هایی که جغرافیای محل ساخت آن ها اجازه میداد به  تاسیسات زیر زمینی مجهز شدند ، شمار دیگری از پایگاه ها که فاقد این تجهیزات هستند عمدتا به دلیل محدودیت جغرافیایی و نبود عوارض مناسب (کوه یا تپه) برای ساخت آشیانه های زیر زمینی است. بسیاری از مناطق شرقی چین که ایضا به دریا نیز نزدیک هستند ، از زمین های مسطح با تپه و کوه های پراکنده برخوردارند که بستری مناسب برای ایجاد پایگاه های هوایی با ساختارهای زیر زمینی است. در یک چنین مناطقی است که چین اکثریت تاسیسات زیر زمینی پایگاه های هوایی خود را بنا نهاده است ، مناطقی همچون شنیانگ ، پکن ، جینان ، نانجینگ و ........ . چیدمان بخش های مختلف پایگاه های هوایی چین و تاسیسات زیر زمینی آن ها و سطح گستردگی آن براساس تطبیق با وضعیت جغرافیایی محل صورت گرفته است و با توجه به این مسئله عمده آشیانه های زیرزمینی در فواصل چند صد متری از باند اصلی قرار گرفته اند. البته در مواردی فاصله آشیانه ها از باند به چند کیلومتر میرسد که این مسئله به جهت انتقال هواپیما به باند و مدت زمان انجام این کار مشکل ساز است.یکی از ویژگی های بسیار مفید گه در تعداد قابل توجهی از پایگاه های هوایی مجهز به آشیانه زیر زمینی چین مشاهده میشود ، باند کمکی است که به صورت اختصاصی جهت برخاست جنگنده ها استفاده میشود و امکان  بهره گیری از ظرفیت کامل باند اصلی جهت بازیابی/فرود جنگنده ها را میسر میسازد.   باند کمکی از طریقدو خزشراه به باند اصلی و ایضا به ورودی آشیانه های زیر زمینی متصل میشود.در ورودی آشیانه های زیر زمینی یک رمپ یا فضای پارکینگ تعبیه شده که جنگنده ها پس از خروج از آشیانه زیر زمینی و پیش از برخاست به صورت ردیفی بر روی ان قرار گرفته و به نوبت به سمت باند برخاست حرکت میکنند (یا یدک کشیده میشوند). در میانه باند فرود کمکی نیز فضای محوطه پارکینگ در نظر گرفته شده است که جنگنده های در حال انتقال به آشیانه به صورت موقت درون آن مستقر شده و در برخاست جنگنده ها ایجاد اخلال نکنند. باند کمکی در پایگاه های هوایی چین به راحتی از طریق عکس های هوایی قابل تشخیص است چرا که با وجود ابعاد کوچکتر نسبت به باند اصلی ، از نظر ابعاد به مراتب از خزشراه ها بزرگتر است.   باند فرود کمکی (صرفا جهت برخاست) در پایگاه های Chifeng ، Zunhua ، Jinzhou ، Xiaolingzi ، Xincheng ، Lihue ، Taihe ، Yiwu ، Foluo ، Jiyuan ، Leng Shui Chi و به طور کلی در حدود 50 درصد از پایگاه های هوایی مجهز به آشیانه های زیر زمینی چین تعبیه شده است. سایر پایگاه ها به جهت نبود زمین و محل مناسب برای ساخت باند کمکی (یا دیگر مسائل و مشکلات) ، فاقد این نوع باند هستند. ابعاد راه های دسترسی یا خزشراه های منتهی به ورودی آشیانه های زیر زمینی متاثر از موقعیت قرارگیری آشیانه ها و ورودی آن ها است به طور معمول دو ورودی در کناره های تپه یا کوه با فاصله حدود 200 متری از هم تعبیه میشود. تعداد معدودی از پایگاه ها صرفا دارای یک ورودی به آشیانه زیر زمینی هستند با اینحال پایگاه هایی همچون Yinchuan ، Guiyang و Lanzhou هر کدام از چهار ورودی آشیانه زیر زمینی بر روی یک تپه برخوردارند. ورودی های برخی از پایگاه ها جهت جلوگیری از انسداد در زمان حمله دشمن ، از یک الی دو ورودی به سه الی چهار ورودی در حال توسعه است (براساس برخی تصاویر ماهواره ای) ضمن انکه به احتمال زیاد برخی از آشیانه های زیر زمینی راه دسترسی یا ورودی/خروجی اضطراری نیز دارند که در زمان مسدود شدن ورودی اصلی مورد استفاده قرار گیرد.     آشیانه زیر زمینی محل استقرار جنگنده های J-6A       هر دو جنگنده J-8  و J-7 از ابعاد مناسب برای استقرار در آشیانه های زیر زمینی در ابعاد جنگنده (fighter-sized) برخوردار بودند     یک فروند هواپیمای بمب افکن H-5 در آشیانه زیر زمینی  موزه Datangshan     تصویری از آشیانه زیر زمینی پایگاه هوایی Luyang / Ranghe-Zhen ، آشیانه های این پایگاه امروزه به عنوان فضای انباری و ایضا موزه هوایی مورد استفاده هستند. آشیانه ای که در تصویر رویت میشود از نوع آشیانه های غیر معمول با کاربری ترکیبی و قابلیت  میزبانی از هواگرد هایی با ابعاد مختلف به صورت همزمان است. این آشیانه امکان استقرار جنگنده ای همچون J-7 تا بمب افکنی همچون H-6 را دارد. در بخش انتهایی آشیانه یک فضای آشیانه ای کوچکتر در ابعاد جنگنده J-7 یا میگ 21 دیده میشود که در حقیقت ورودی تونل نا تمامی است که به سایر بخش های تاسیسات زیر زمینی متصل میگردید.     طرح آشیانه های زیر زمینی با سه ابعاد مختلف جهت استقرار جنگنده J-7 ، بمب افکن H-5 و H-6   با مشاهده تصاویر موجود از آشیانه های زیر زمینی پایگاه های هوایی چین میتوان به سه استاندارد ابعادی در این آشیانه ها پی برد به طور کلی تقسیم بندی اشیانه ها از جهت ابعاد به شرح زیر میباشد : آشیانه های متناسب با ابعاد میگ 21 یا جی 7 : این آشیانه ها با عرض 12 تا 15 متر از قابلیت میزبانی جنگنده هایی همچون جی 4/میگ 15 ، کیو 5 فنتان ، جی 5/میگ 17 ، جی 6/میگ 19 ، جی 7/میگ 21 و جی 8 برخوردار هستند آشیانه های متناسب به ابعاد بمب افکن H-5: این آشیانه ها در حدود 22 متر عرض دارند. آشیانه های متناسب با ابعاد بمب افکن H-6: این آشیانه ها بزرگترین ابعاد در میان آشیانه های زیر زمینی چین را دارا بوده و عرض آن ها در حدود 35 الی 40 متر است. عرض ورودی اکثریت آشیانه های زیز زمینی کوچک در حدود 14 متر است که برای ورود تمامی جنگنده های منسوخ چین  همچون جی 5 و جی 6 و ایضا جنگنده های نسبتا جدیدتری همچون J-8 یا JH-7 متناسب است با اینحال از آشیانه های کوچک نمیتوان جهت استقرار جنگنده های سوخو و نمونه های مشابه چینی همچون جی 11 استفاده کرد چرا که طول بال این جنگنده ها در حدود 14.7 و بیشتر از ابعاد ورودی آشیانه است. برای قرارگیری این سری از جنگنده ها میبایست آشیانه بازسازی شده و افزایش ابعاد پیدا کند یا جنگنده به بال های جمع شونده (مشابه نمونه های مورد استفاده در جنگنده های ناونشین) مجهز شود. البته جنگنده هایی همچون جی 10 توانایی استقرار در آشیانه های زیر زمینی با ابعاد کوچک را دارند. برای استقرار جنگنده هایی نظیر سوخو 30 و جی 11 چین میتواند از آشیانه های بزرگتر بمب متعلق به بمب افکن های H-5 استفاده کند. این آشیانه ها با عرض 22 متر از توانایی کاملی در میزبانی جنگنده هایی در ابعاد جی 11 برخوردارند ، ضمن انکه جنگنده های جدیدتر و نسل آینده چین همچون جی 20 را نیز میتوان در آن ها مستقر کرد.در مجموع در حدود نیم دوجین از پایگاه های زیر زمینی عملیاتی شناخته شده در چین دارای آشیانه هایی با ورودی 33 تا 40 متری هستند و امکان استقرار هواگرد های بزرگی همچون بمب افکن H-6 را دارند.   از این آشیانه ها میتوان برای جنگنده ها نیز بهره گرفت (به صورت یک یا دو فروندی). پایگاه هوایی Shahezhen واقع در پکن که هم اکنون با نام موزهDatangshan  نیز شناخته میشود از آشیانه هایی با قابلیت استقرار بمب افکن های H-6 برخوردار است. این پایگاه تنها پایگاه زیرزمینی چین است که بخش های مختلف آن بر روی عموم گشوده شده. طراحی و ساختار داخلی پایگاه های زیر زمینی چین با توجه به نبود شواهد و تصاویر کافی ، ناشناخته باقی مانده است اما به توجه به ماهیت این پایگاه ها میتوان امکانات و بخش های مختلفی را برای آن متصور بود. نکته مهم در این میان آن است که بسیاری از پایگاه های دارای آشیانه زیر زمینی فاقد آشیانه های معمول در روی زمین هستند ، آشیانه هایی که در پایگاه های دیگر جهت تعمیرات و نگهداری هواپیماها مورد استفاده قرار میگیرند.با توجه به این مسئله میتوان نتیجه گرفت که به جز آشیانه ها ، حجم قابل توجهی از امکانات و سیستم های پشتیبانی نیز به داخل تاسیسات زیر زمینی پایگاه های هوایی چین منتقل شده است.چالش های انتقال و جا به جایی هواگرد ها در آشیانه های زیر زمینی مشابه انتقال و استقرار هواگرد ها تحت عرشه ناوهای هواپیمابر است با این تفاوت که در پایگاه های زیر زمینی فضای مانور برای حرکت و انتقال هواگرد ها محدودتر شده است.     تصویری از یک فروند بمب افکن H-6 در حال یدک کشی به خارج از آشیانه زیر زمینی ، 6 یا 7 مورد از پایگاه های زیر زمینی شناخته شده این بمب افکن دارای ورودهایی با ابعاد بیش از 30 متر جهت انتقال بمب افکن به داخل آشیانه هستند.     دو پیکربندی ساده (سمت چپ) و پیچیده (سمت راست) برای پایگاه های زیر زمینی. از طریق پیکربندی پیچیده میتوان حجم به مراتب بیشتری از تجهیزات و ملزومات پشتیبانی را در داخل پایگاه مستقر کرد ضمن انکه میتوان امکانات اقامتی برای پرسنل و متخصصین پشتیبانی نیز در نظر گرفت. مزیت پیکربندی ساده سرعت بیشتر و هزینه پایینتر در ساخت است   ساده ترین پیکربندی داخلی برای آشیانه ها یا پایگاه های زیر زمینی تونلی مستقیم یا منحنی با دو ورودی در کناره های تپه یا کوه است. یک چنین ساختاری را میتوان در پایگاه هوایی Shahezhen واقع در پکن یافت. آشیانه این زیر زمینی این پایگاه شامل تونلی است که دو ورودی آن از هم در حدود 500 متر فاصله دارند. این فضا امکان جایگیری تا 12 فروند بمب افکن H-6 به صورت چسبیده به هم (اصطلاحا nose to tail) را فراهم میکند که این تعداد در حقیقت یک اسکادران استاندارد بمب افکن در نیروی هوایی چین است. چنانچه طرح استاندارد آشیانه ها را تونلی مستقیم یا منحنی با دو ورودی در نظر بگیریم ، فضای قابل استفاده در حقیقت فاصله میان دو ورودی است. برای اکثریت پایگاه های زیر زمینی این فاصله در حدود 500 متر تخمین زده میشود حال انکه در مورد برخی پایگاه ها این میزان به 1000 متر نیز میرسد. در پایگاه های کوچکتر این فضا به حدود 300 متر کاهش میابد. پایگاه هایی با ورودی همسان در یک سمت تپه یا کوه دارای طرح تونل منحنی یا نعل اسبی هستند حال آنکه پایگاه های دارای دو ورودی در دو سمت تپه از طرح تونل مستقیم بهره میبرند.   ظرفیت پایگاه های زیر زمینی با توجه به نوع پایگاه (جنگنده یا بمب افکن) و ابعاد آشیانه های آن متفاوت است. هفت آشیانه زیر زمینی شناخته شده بمب افکن های H-6 ظرفیت استقرار 120 فروند بمب افکن را دارند که به معنی توانایی استقرار عمده ناوگان بمب افکن های H-6 است. چهارده پایگاه زیر زمینی بمب افکن H-5  از ظرفیت استقرار تا 600 فروند جنگنده در کلاس جی 11 یا سوخو 30 یا 500 فروند جنگنده نسل جدید جی 20 (در صورت تولید به این تعداد) برخوردار هستند. این آشیانه ها امکان میزبانی از کلیت ناوگان جنگنده های کلاس سوخو 30 و جی 11 چین با ظرفیت مازاد را دارند. لازم به ذکر است که این آشیانه ها تعداد مشابهی از جنگنده هایی نظیر JH-7 را نیز میتوانند در خود جای دهند. هفده پایگاه زیر زمینی با آشیانه های کوچک در ابعاد جی 7/میگ 21 نیز از امکان استقرار 600 الی 800 فروند جنگنده جی 10 برخوردارند که به مراتب بیشتر از تعداد نمونه های موجود در نیروی هوایی چین است. به جز موارد فوق حداقل سه پایگاه دیگر نیز شناسایی شده است که با توجه به کمبود تصاویر و منابع امکان ارزیابی دقیق ظرفیت آن ها وجود ندارد. در مجموع تعداد هواگرد های رزمی که در آشیانه های زیر زمینی قابل استقرار هستند به بیش از 1500 فروند میرسد ( ظرفیت حقیقی و دقیق به جهت نبود منابع کافی قابل ارائه نیست).   ادامه دارد .............

مسائل و موارد مختلفی هست که در ادامه تاپیک به اون ها پرداخته خواهد شد حداقل چهار تا پنج قسمت دیگر باقی هست پس دوستان صبر کنن چون در ادامه به احتمال زیاد جواب سوال های خودشون رو خواهند گرفت

ضمن سلام و تشکر از مطلب خوبت علیرضا جان :rose:   برنامه تقویت خودروهای غیر زرهی آمریکا در عراق و افغانستان خودش یک مثنوی چند هزار بیتی هست   این برنامه که تحت عنوان برنامه مستحکم سازی خودرو (vehicle Hardening program) در اکتبر 2003 جهت ایجاد سطوح حفاظتی در خودروهای محافظت نشده ارتش امریکا کلید خورد شامل سه سطح حفاظتی (level I/II/III) بود که هر کدوم یک سطح از حفاظت در برابر خودروها رو تامین میکردند (حالا این سه سطح دقیقا چه تهدیداتی رو شامل میشد دیگه واردش نمیشم).در مرحله اول این پروژه برای محافظت از خودروها کلید زده شده اما در نهایت به ساخت کامیون ها و خودروهای مسلح موسوم به Gun Truck ختم گردید ، خودروهایی که بعضا علاوه بر قابلیت حمل محموله از قابلیت دفاع و حتی تهاجم هم برخوردار بودند.   البته متریال لازم برای این برنامه آنقدرها هم که تصور میشه از مراکز اوراق و امثالهم تامین نشد بلکه مقادیر زیادی صفحات فولاد هاردوکس و آرموکس برای این منظور تهیه شد به عنوان مثال میشه تامین ده ها تن صفحات فولادی هاردوکس 400 و 450 از شرکت سوئدی SSAB اشاره کرد که هر ساله در حدود 500000 تن ورق فولاد هاردوکس تولید و بیش از 90 درصد اون رو صادر میکرد. این شرکت همچنین ورق های فولادی آرموکس 370 تی ، 440 تی ، 500 تی، 560 تی و 600 تی را نیز برای ارتش امریکا تامین میکرد بخش قابل توجهی از خودروهای امریکایی در عراق و افغانستان از طریق این صفحات به شکل محافظت شده درآمدند.   خودروی هاموی (مدل ام 1097 آ 2 دارای سطح سوم حفاظت  از طریق صفحات هاردوکس 400)     نمونه ای از کامیون ام 109 آ2 مجهز به صفحات فولادی هاردوکس 400 و دارای سطح سوم حفاظتی     در مجموع از اکتبر سال 2003 تا  دسامبر سال 2004 در حدود 22500 دستگاه از خودروهای ارتش آمریکا در عراق و افغانستان در سطوح اول (26 درصد خودروها) ، دوم (56 درصد) و سوم (18 درصد) حفاظتی ارتقا داده شدند. حالا این مسئله صرف نظر از پروژه سنگین امرپ های آمریکا بود که بماند. البته عمده خودروهایی که به شکل محافظت شده درامدند (از جمله انواع مدل های هاموی) از سطوح پایین تر حفاظتی نسبت به امرپ ها برخوردار بودند وحفاظت محدودی خصوصا در برابر بمب های کنار جاده ای داشتند (که البته در متن فوق هم اشاراتی شد)   بودجه ای که برای برنامه مستحکم سازی خودروها در ارتش ایالات متحده در نظر گرفته شد در حدود 4.1 میلیارد دلار بود و بخش های مختلفی را شامل میشد. از جمله موارد حفاظتی همچون سیستم پشتیبانی زره بدن (یا اختصارا V-BASS) که در حقیقت یک جلیقه ضد گلوله بود که به جای بدن راننده و دیگر سرنشینان ، بر روی صندلی ها سوار میشد. هر کدام از این جلیقه ها که حدود 28 کیلوگرم وزن داشتند در آن زمان در حدود 1800 دلار برای ارتش امریکا هزینه در برداشتند.تا ماه دسامبر سال 2003  به تعداد 110 جلیقه به واحد های ارتش امریکا در عراق تحویل شد و ..........     http://www.google.com/patents/US6793291   به هر میزان که امریکایی ها از ابتدای برنامه فاصله میگرفتند ، ارتقای سطح حفاظت خودروها نیز به صورت حرفه ای تر و بهتری انجام میشد. هر چند در ابتدای برنامه افزایش حفاظت خودروها به صورت ابتدایی و توسط واحد های میدانی صورت میگیرفت اما در ادامه بسته های حفاظتی مناسب برای خودروهای مختلف ساخته شد از جمله بسته بقای زرهی (Armor Survivability Kit یا اختصارا ASK) یا بسته زرهی قابل حذف و جداسازی (Armored demountable kit یا اختصارا HArD) و .......برای هاموی ، بسته های  CPK (بسته حفاظت خدمه یا Crew Protection Kit) برای کامیون های FMTV و HEMTT و .........   هاموی مدل ام 998 آ1 مجهز به بسته حفاظتی HArD (با افزایش وزنی در حدود 520 کیلوگرم شامل صفحات حفاظتی تحتانی ، جانبی و ..........)     هاموی مدل ام 998 آ1 مجهز به بسته حفاظتی ASK     کامیون FMTV M1083A1  مجهز به بسته حفاظت خدمه (در بخش کابین) و ایضا صفحات حفاظتی فولادی در بخش بار     کامیون FMTV M1078A1 مجهز به بسته حفاظت خدمه (سطح سوم حفاظتی)     M977 HEMTT مجهز به بسته حفاظتی کابین     خودروی تعمیراتی M984 مجهز به بسته حفاظت خدمه     تانکبر M1070 مجهز به صفحات حفاظتی هاردوکس450     ارتش آمریکا به مراتب سریع تر از اکثریت ارتش ها در جهان خودش رو با شرایط امروزی تطبیق میده و راهکارهایی برای مقابله با تهدیدات روز ارائه میکنه و شاهدش هستیم که آمریکا در مقوله استفاده از خودروهای محافظت شده در جهان از جمله پیشگامان هست (در کنار آفریقای جنوبی و ..............)   نمونه هایی از کامیون های مسلح موسوم به Gun Truck ارتش امریکا (کامیون های مسلح زره پوش از جمله تجهیزاتی بودند که در چچن توسط روس ها نیز مورد استفاده قرار گرفتند)  

خیر تا جایی که بنده اطلاع دارم استفاده رزمی نداشته تا امروز

کلا هر کشوری که دارنده سامانه هست یک مشتری بلقوه برای نمونه ارتقا یافته اون هم هست   حالا اینکه به بلفعل تبدیل بشه یا نشه جای بحث دارد که البته جناب ناصر یک بخشش رو فرمودند ، برای برخی انتخاب ها محدود به گزینه های شرقی هم نیست قطعا و صد البته سامانه ای که شرکت بلاروسی ارائه کرده گزینه خیلی خاصی نیست مگر برای دارندگان سامانه SA-8 که بخوان به این استاندارد سامانه های خودشون رو ارتقا بدن   --------   نمای کلی از مجموعه مدیریت و فرماندهی سامانه T-38  

به نام خدا   با سلام       شرکت Tetraedr کشور بلاروس از جمله شرکت های فعال در زمینه سیستم های پدافندی و راداری است. این شرکت تلاش مستمر و طولانی مدتی را برای ارتقای سامانه 9K33 Osa و تطبیق آن با الزامات روز انجام داد که حاصل آن سامانه ارتقا یافته Osa-1T بود. سامانه Osa از جمله سامانه های پدافندی است که در طول جنگ سرد به منظور تامین الزامات واحد های پدافندی شوروی (PVO-SV) و ایضا کشورهای عضو پیمان ورشو طراحی و ساخته شد.  هدف از ساخت این سامانه ، دستیابی به یک سامانه پدافندی لشکری با قابلیت تامین دفاع هوایی نقطه ای برای یگان های زرهی و نیروهای رزمی ترکیبی در ضمن پیشروی بود. سامانه ای که میبایست از تحرک بالا در کنار قابلیت های مناسب جهت درگیری با انواع اهداف پروازی برخوردار می بود. سامانه پدافندی Osa که در ناتو با نام SA-8 Gecko ، علاوه بر استفاده توسط واحد های پدافندی شوروی/روسیه به صورت گسترده به کشورهای مختلفی صادر شد و همچنان به جهت تحرک بالا ، قابلیت انجام عملیات پدافندی به صورت مستقل ، امکان استقرار به صورت تصادفی و بدون آمادگی قبلی به منظور غافلگیری هواگرد های عبوری و ............ .   سامانه 9K33 یا SA-8     این سامانه همچنان از سامانه های پدافندی مورد توجه و استفاده در  بیش از 15 ارتش در نقاط مختلف جهان است. پروژه Osa-1T شامل اجرای به روزرسانی گسترده بر روی سامانه Osa با جایگزینی تجهیزات دیجیتالی با تجهیزات قدیمی سامانه ، ارتقای سیستم پردازشی مجموعه هدایت موشک (از نوع هدایت فرمانی در خط دید یا CLOS) ، نصب نمایشگرهای نسل جدید و ارتقای کنسول کنترل سامانه و در نهایت نصب سامانه الکترواپتیکال نسل جدید صورت گرفته. آخرین به روزرسانی انجام شده در این سامانه ، تغییر خودروی حامل از خودروی دوزیست BAZ-5937 به خودروی MZKT-69222 با پیکربندی 6×6 است. خودروی حامل MZKT-69222 علاوه بر ارائه قابلیت های حرکتی بهتر (از جمله سرعت جاده ای بالاتر) از ساختار مستحکم تری در برابر اصابت ترکش و تهدیدات انفجاری برخوردار است ضمن انکه از نظر تعمیرات و نگهداری نیز وضعیت به مراتب بهتری دارد.   سامانه Osa-1T     نمایی از مجموعه راداری به روزشده سامانه Osa-1T      اتاقک کنترل و فرماندهی سامانه Osa 1T     سامانه الکترواپتیکال Osa 1T     شرکت Tetraedr در کار بر روی سامانه Osa با دو مشکل مواجه شد. مشکل نخست در باالا رفتن طول عمر موشک های موجود و ایضا تهی شدن ذخایر موشک بود. مشکل بالا رفتن سن موشک های موجود از طریق بازیابی آن ها با تغییر سوخت ، سرجنگی و برخی اجزای داخلی  موشک ها قابل رفع بود با این وجود به جهت استفاده تمرینی و آموزشی از موشک ها ، روند تهی شدن ذخایر اجتناب ناپذیر بود. امکان تهیه مجدد برخی مدل های موشک 9M33 نیز وجود نداشت چرا که تولید این موشک ها از دوران جنگ سرد متوقف شده و خطوط تولید جهت ساخت موشک سامانه های جدیدتر و قابل تر 9K331 Tor و 2K22 Tunguska اختصاص یافته بود. علاوه بر این موشک های 9M33 به جهت سرعت ، برد و قابلیت مانور از توانایی کافی برای پاسخگویی به تهدیدات رو به گسترش روز برخوردار نبودند و میبایست موشک بهتری جایگزین آن ها میشد. موارد مطرح شده در نهایت شرکت Tetraedr را بر آن داشت تا با همکاری صنایع Luch اوکراین نسبت به ساخت موشک جدیدی با نام T382 Stilet اقدام کند.   با توجه به ساخت موشک جدید ، سامانه تسلیحاتی جدید با نام T38 نیز توسعه داده شد که شامل ارتقای سنگین رادار کنترل آتش Land Roll ، افزودن سیستم الکترواپتیکال جدید ، استفاده از خودروی حامل MZKT-69222به عنوان پلتفرم نصب سامانه و جایگزینی پرتابگرهای جعبه ای با نوع استوانه ای و افزایش تعداد پرتابگرها از 6 عدد به  8 عدد بود. هر یک از پرتابگرهای استوانه ای حاوی یک فروند موشک دو مرحله ای T382 هستند. سامانه T-38 از نظر فنی سامانه ای جدید محسوب میشود که اشتراکات فنی اندکی با سامانه Osa دارد. این اشتراک در رادار کنترل آتش Land Roll نهفته است که البته این مورد نیز تحت به روزرسانی گسترده قرار گرفته . هر چند سامانه T-38 نام گذاری مستقلی دارد اما در ناتو با نام جدید شناخته نشده و در نهایت به عنوان زیرمجموعه ای از سامانه Osa یا سامانه ای مشتق شده از آن در نظر گرفته شده. یک واحد کامل آتشبار از این سامانه شامل چهار خودروی حامل پرتابگر (TELAR) است که یکی از آن ها به عنوان خودروی هدایتگر (lead TELAR) استفاده میشود.   دیگر اجزای واحد عبارتند از خودروی حمل و بارگذاری موشک ها متشکل از کامیون KAMAZ 5350 با پیکربندی 6×6 و چندین خودروی فنی و مهندسی (که در ادامه معرفی میشوند). با وجود قابلیت های به روز این سامانه ، شرکت Tetraedr تا به امروز از وجود یا عدم وجود قابلیت یکپارچه سازی آن با دیگر سامانه های پدافندی و راداری و کیفیت این یکپاچه سازی جهت تشکیل یک مجموعه دفاعی یکپارچه از سامانه های مختلف به منظور دفاع از یگان های میدانی در برابر تهاجم هواگرد ها یا دفاع از زیرساخت های ثابت در برابر حملات کروز ، اطلاعاتی منتشر نکرده است.  سامانه T-38 با برد و ارتفاع درگیری دو برابر ایضا تحرک بالاتر ، قابلیت های بیشتر در مقابله با اقدامات متقابل الکترونیکی (ECCM) و موشک های سریع تر و چابکتر (تا 40g مانور) ، در مقایسه با سامانه Osa از برتری قابل ملاحظه ای برخوردار است  و سامانه ای مهلک تر و با بقاپذیری بیشتر محسوب میشود. با وجود برتری نسبت به Osa ،  سامانه T-38 همچنان به جهت عدم توانایی در مقابله همزمان با اهداف متعدد ، در جایگاه پایین تری نسبت به سامانه هایی همچون SA-15 و SA-22 روسی قرار میگیرد.   نمایی از مجموعه راداری و پرتابگرهای موشک سامانه T-38     بروزرسانی سامانهTetraedr Osa-1T  شامل بیشتر سخت  افزار داخلی مجموعه میشود البته  با حفظ برجک و آنتن موج کوتاه قبلی.رهگیری و درگیری خودکار هدف فلسفه اصلی طراحی رادار باند x سامانهSA-8 Gecko  بود. قسمت مربوط به شناسایی و اکتساب هدف رادار مجهز به یک آنتن مقعر  چرخان  پایدار شده با قابلیت چرخش لوب اصلی موج بین ۱ تا ۴ درجه  بصورت افقی و ۳ تا ۱۹ درجه بصورت عمودی را دارا میباشد. که نرخ چرخش ان ۳۳ دور در دقیقه میباشد. توان خروجی ۲۵۰ کیلو وات. بروزرسانی به  سامانه امکان ردیابی همزمان ۴۸ هدف را میدهد . در مورد بروز رسانی های سیستم برای جنگ مقابله با جنگ الکترونیک اطلاعات خاصی هنوز منتشر نشده است. قسمت ۲۰۰ کیلوواتی مربوط به ردیابی و کنترل موشک در جلوی برجک نصب شده است که دارای یک آنتن بازتابنده سهموی محافظت شده با پرتو اصلی (mainlobe) ۱ درجه که در راستای عمودی بین  78+ و 12-  درجه چرخش موج انجام میدهد. وظیفه اصلی این رادار ردیابی دقیق هدف میباشد. آنتن های سامانه ردیابی و هدایت موشک سیستم در در دو طرف رادر اصلی نصب گردیده اند که وظیفه ردیابی و هدایت موشک سامانه را به روش فرمانی در خط دید(CLOS)  بر عهده دارند.   طبق منابع روسی مسیر پرواز موشک در بالای خط دید میباشد که در هنگام نزدیک شدن به هدف بر خط منطبق میگردد. از دیگر قابلیت هایی که در این بروز رسانی به سیستم اضافه شده اند میتوان از ردیابی اهدافی با سطح مقطع تا ۰.۰۳ متر مربع نام برد که توانایی شناسایی و ردیابی اهداف پروازی با سطح  مقطع راداری کم  در ارتفاع پایین و متوسط  نظیر مهمات  های هدایت دقیق  (PGM)، موشک های کروز و ردیابی هواپیماها با سطح  مقطع راداری متوسط و بالا در ارتفاع بالا با برد کشف ۴۰ کیلومتری و سایر اهداف پروازی نزدیک سطح زمین( Above Ground Level AGL)  نظیر بالگرد ها تا ۵۰ کیلومتر را داراست. سامانه الکترو اپتیکی اضافه شده دارای دوربین اپتیکی ردگیری/ هدفگیری با میدان دید گسترده 12×9  درجه و میدان دید محدود 6×4 درجه و با تونایی شناسایی هواگردی همچون میگ ۲۹ از فاصله ۲۰ تا ۳۰ کیلومتری میباشد.   سامانه اپتیکی دارای تصویر ساز حرارتی با دو میدان دید محدود و گسترده 6.9×9.1 درجه و 1.9×2.3 درجه میباشد. همچنین سامانه مجهز به یک فاصله یاب لیزری حالت جامد Nd:YAG  برای فاصله یابی دقیق اهداف است. برد درگیری در حالت استفاده تنها از سیستم اپتیکی و بدون  رادار در حدود ۱۸ کیلومتر میباشد. دو کانال انتقال فرامین ۱۴۰ کیلوواتی با  قابلیت انتخاب دو فرکانس از مجموع 8 فرکانس مختلف جهت انتقال فرامین هدایتی به موشک ها در سامانه وجود دارد. ردیاب و دنبالکننده سامانه همزمان قادر به ردگیری و هدایت دو موشک میباشد. پرتو راداری ردیاب موشک در یک قوس بین 15+ و 15- درجه در راستای افقی و 12+- تا ۷۸ درجه در راستای عمودی قادر به شناسایی و هدایت موشک تا ۲۴ کیلومتر است.   کنسول های مدیریت و کنترل سامانه T-38 شامل پنل و صفحات نمایشگر       موشک سامانه   موشک زمین به هوای Luch T382 Stilet   هرچند در نگاه اول این موشک مشابه موشک57E6  سامانه پنتسیر روسیه در نظر می اید اما در برخی از بخش ها ، طراحی جداگانه و منحصر بفردی دارد. موشک دو مرحله ای سامانه برای واکنش سریع به اهداف و با نرخ شتاب گیری بسیار بالا ساخته شده است. وزن موشک ۱۱۶ کیلوگرم و  طول موشک ۳.۱۵۸ متر و قطر شتاب دهنده (بوستر) و بدنه آن  به ترتیب ۰.۲۰۹۶ متر و ۰.۱۰۸مترمیباشد. وزن موشک و تیوپ حامل موشک با هم ۱۵۱ کیلوگرم میباشد. موشک حامل سر جنگی ترکش شونده از نوع ترکش های میله ای به وزن  ۱۸ کیلوگرم میباشد. مدت زمان سوزش شتاب دهنده ۱.۵ ثانیه میباشد و بعد از جدا شدن آن ، موتور کوچک روی موشک تا بیست ثانیه به کار ادامه میدهد. البته موشک سرعت اصلی را در زمان سوزش ۱.۵ ثانیه ای شتاب دهنده به دست میاورد و موتور کوچک روی خود موشک تنها سرعت موشک را در ادامه مسیر حفظ میکند که در نهایت به سرعت ۸۵۰ متر برثانیه دست میابد. بیشینه قدرت مانور موشک بنا بر گفته شرکت سازنده در حدود 40 جی میباشد.   موشک T382 Stilet     موشک 57E6 سامانه پنتسیر     موشک مورد استفاده در سامانه SA-8     تولید و صادرات  کاربران فعلی سامانه SA-8 Gecko بترتیب کشورهای الجزایر، ارمنستان، آذربایجان، بلاروس، بلغارستان، کوبا، اکوادور، گرجستان، یونان، هند،اردن، لیبی، لهستان، رومانی، روسیه، سوریه، ترکمنستان و اکراین میباشند که همگی کاندیدای بلقوه برای بروزرسانی این سیستم هستند.     مقایسه فنی سامانه با نمونه های روسی     اجزای یک واحد کامل از سامانه     سامانه های اختیاری قابل افزودن       نمای جلویی از خودروی حامل پرتابگر و رادار ، سامانه T-38 بر خلاف سامانه SA-8 که از 6 پرتابگر برخوردار بود ، دارای 8 پرتابگر است     خودروی حامل و بارگذار موشک های ذخیره T383     واحد تست سیار 9V242-1T AKIPS     ایستگاه مهندسی سیار 9V210-1T MTO     ایستگاه ترازبندی سیار  9V914-1T ، از این ایستگاه جهت کالیبراسیون رادار سامانه استفاده میشود و نمونه تغییر یافته ای از نوع روسی سامانه با نام 9V914 است     گزینه های موجود برای تکمیل سامانه   پشت فرماندهی سیار واحد اتشبار Agat 9S737/MP-22 Ranzhir E     رادار باند VHF دو بعدی KB Radar (Agat) Vostok D/E     رادار باند UHF موسوم به Kasta 2E2 Squat Eye E     رادار محاسبه گر ارتفاع موسوم به LEMZ PRV-16/1RL132 Naklon / Thin Skin         کپی با ذکر منبع: میلیتاری   اشتوکا - گوبلز

به نام خدا   با سلام       تاریخچه در طول دهه شصت میلادی ، متخصصین چینی به دنبال کپی برداری از سامانه های پدافندی V75 Dvina شوروی و ساخت نمونه های داخلی از آن بودند. این تلاش ها صرفا در بررسی تکنولوژی ها و کپی برداری از سامانه پدافندی مورد اشاره محدود نشد و  پروژه طراحی و ساخت سامانه های پدافندی بومی چین با نام Hongqi-41 (یا پرچم سرخ 41) را نیز در بر میگیرفت. در این پروژه هدف چین ، نه ساخت یک سامانه پدافندی قابل رقابت با نمونه های خارجی بلکه در اصل دستیابی به توان فنی و تکنولوژیکی ساخت و توسعه سامانه های پدافندی موشکی به صورت بومی بود. در نهایت چینی ها به دنبال طرح و پروژه ای بودند که پایه و اساس توسعه سامانه های موشکی پدافندی این کشور باشد و این طرح چیزی نبود جز Hongqi-41.   این پروژه در ابتدا با درخواست کمسیون نظامی مرکزی چین (CMC) جهت ساخت و توسعه یک سامانه پدافندی برد متوسط آغاز شد و در ادامه مراکز تحقیقاتی و علمی چین نظیر آکادمی بیست و پنجم تحقیقات زیر مجموعه اکادمی دوم وزارت دفاع چین (CDM) مسئول کار بر روی آن شدند. این پروژه پس از چندی با اعمال تغییرات به Hongqi-61 (به اختصار HQ-61) تغییر نام داده شد و از آن پس نیز تا پایان کار با همین نام مورد شناسایی قرار گرفت. در اواخر دهه شصت میلادی فاز دیگری نیز به این پروژه اضافه شد که شامل ساخت و توسعه یک نمونه دریاپایه از سامانه پدافندی HQ-61 بود.  بروز مشکلات فنی متعدد و شکست های پی در پی در آزمایشات اولیه در کنار بروز برخی مشکلات نظیر وقوع انقلاب فرهنگی در چین (و مشکلات شدید ناشی از آن) موجب شد تا برنامه ساخت موشک HQ-61 در فاز طراحی و مراحل اولیه توسعه تکنولوژی باقی مانده و تا نزدیک به دو دهه بعد به نتیجه قطعی نرسد.   به دلیل بروز مشکلات ذکر شده ، برنامه توسعه نمونه دریاپایه به حالت تعویق درآمده و جهت پایین امدن ریسک وهزینه های پروژه و ایضا به دلیل نبود تجربه در ساخت سامانه های پدافندی دریاپایه، تصمیم گرفته شد که در ابتدا سامانه زمین پایه به نتیجه قطعی و  کامل رسیده و در نهایت ساخت نمونه دریاپایه پیگیری شود. در اواخر سال 1980 توسعه نمونه زمین پایه سامانه HQ-61 به مرحله ای رسیده بود که امکان کار بر روی توسعه نمونه دریاپایه را  فراهم میکرد از این رو تمرکز متخصصین چینی و صنایع  مسئول در پروژه از ساخت نمونه زمین پایه بر توسعه نمونه دریاپایه قرار گرفت و آزمایشات این سامانه اغاز گردید.  نسخه دریاپایه سامانه HQ-61B نام داشت.پس از آشکار شدن پروژه برای غرب ، در سال 1984 این سامانه در غرب به CSA-NX-2 نامگذاری شد. توسعه نمونه دریاپایه در دهه هشتاد بر عهده دفتر دوم طراحی الکترو مکانیکی شانگهای بود.     تست های اولیه سامانه دریاپایه به جهت وجود مشکل در فیوز موشک ها به شکست انجامید. در طی این آزمایشات به دلیل عملکرد نادرست فیوز ، موشک زودتر از موعد منفجر شده و تاثیر لازم بر روی هدف را نداشت. این مشکل در نهایت تا سال 1981 با اعمال تغییرات و طراحی مجدد فیوز بر طرف گردید. در طول سال 1981 دفتر دوم طراحی الکترو مکانیکی چین ، علاوه بر رفع مشکل فیوز موشک ها نسبت به بازبینی پروژه ، طراحی سیستم ها و زیر سیستم های سامانه پدافندی اقدام کرد که حاصل آن کشف و رفع بیش از 410 مورد مشکل و ایراد بود. رفع این ایرادات در حدود 3 سال به طول انجامید و در نهایت در سال 1984 موشک های جدید سامانه در جریان آزمایشات زمینی موفق به انهدام دو فروند بدون سرنشین Changkong-1 گردیدند. در زمان انجام این آزمایشات ، توسعه سیستم ها و زیرسیستم های مرتبط با فرماندهی ، کنترل ، ارتباطات و اطلاعات (C3I) سامانه نیز به موازات توسعه مجموعه موشکی به صورتی آهسته اما به طور پیوسته در جریان بود.   موانع مختلفی در جهت ساخت سامانه های دریاپایه در پیش روی متخصصین چینی قرار داشت که از جمله آن ها بحث رطوبت ، دما ، پایداری در تنش های شناور در شرایط دریایی ، محدودیت فضای نصب سامانه ها در شناور و ........... را شامل میشد.در نتیجه وجود این مشکلات و چالش ها ، متخصصین چینی مجبور به دوباره طراحی برخی از سیستم ها و به کارگیری فناورهای جدید و نوین در ساخت آن ها بودند ، فناورهایی که بعضا برای اولین بار جهت استفاده در یک سامانه دریاپایه توسعه داده میشدند. از جمله سامانه های ساخته شده برای نمونه دریاپایه ، رادار موج میلیمتری پیوسته (continuous-wave centimeter wavelength) برای کنترل اتش سامانه و رادار مونوپالس موج میلیمتری برای ردیابی اهداف بود. جهت پردازش اطلاعات سامانه نیز ، واحد پردازشگر کامپیوتری دیجیتالی با سیستم تبدیل دیجیتال به انالوگ و بلعکس طراحی و ساخته شد. نمونه نهایی سامانه دریاپایه در سال 1985 تکمیل شده و در همان سال بر روی یکی از ناوچه های نیروی دریایی چین در کلاس Jiangdong با نام Yingtan نصب گردید.   در ابتدا قرار بود سامانه به صورت همزمان بر روی هر دو ناو کلاس Jiangdong نصب گردد با اینحال با تغییر برنامه ، در ابتدای کار صرفا در یکی از ناوچه های کلاس مورد اشاره نصب شد. ناوچه Yingtan از سال 1977 تکمیل شده و آماده عملیات بود ، تنها مسئله ای که موجبات تعویق طولانی مدت روند عملیاتی سازی این ناوچه شد عدم تکمیل سامانه پدافندی آن بود. با نصب سامانه بر روی ناوچه نیروی دریایی چین ، آزمایشات دریایی آن آغاز گردید. مابین ماه نوامبر تا دسامبر سال 1986 ، آزمایشاتی بر روی سامانه صورت گرفت که نتایج رضایت بخشی به همراه داشت از جمله مورد اصابت قرار دادن پنج پهپاد Sea Eagle-1 و دو پهپاد Changkong-1. پس از انجام موفقیت آمیز آزمایشات دریایی ، سامانه مورد تایید قرار گرفته و تولید آن با نرخ پایین آغاز شد.   در سال 1990 در جریان نمایشگاه فارنبرو ، چینی ها از نمونه جدیدی از این سامانه با نام SD-1 رونمایی کردند. این سامانه شامل به روزرسانی بخش هایی از نسخه پیشین و جایگزینی یک پرتابگر محفظه ای جدید با پرتابگرهای ریلی قبلی بود. این سامانه جهت نصب بر روی ناوچه های کلاس Jiangwei I در نظر گرفته شد و تا ماه دسامبر سال 1991 همراه با ناو Anqing عملیاتی گردید. در مجموع سامانه HQ-61B به صورت محدود در نیروی دریایی چین به کار گرفته شد و به سرعت با سامانه های جدیدتر و موثرتری همچون HQ-7 جایگزین گردید. از جمله دلایل کنار گذاشته شدن این سامانه میتوان به عدم تامین الزامات روز نیروی دریایی چین در بخش پدافندی ، محدودیت های توسعه طرح ، ساخت و توسعه سامانه های جدیدتر و موثرتر و .............. نام برد.   پرتابگر سامانه SD-1 در ناوچه کلاس Jiangwei I     شرح سامانه HQ-61B از سه جزء اصلی تشکیل شده که این سه جز سامانه راداری ، موشک و مجموعه پرتابگر/بارگذار هستند. موشک سامانه دارای بدنه ای سیلندری کشیده به طول 3.99 متر و قطر 28.6 سانتی متر است. موشک دارای چهار بالک هدایتگر دلتایی با پیکربندی X شکل در میانه بدنه و چهار بالک تثبیت کننده دلتا شکل در انتهای بدنه است. در بخش جلویی موشک در ابتدا جستجوگر راداری نیمه فعال (semi-active) و پس از آن فیوز با عملکرد دوگانه (اصابت/مجاورتی) قرار گرفته است. بخش میانی بدنه شامل سیستم هدایت پرواز ، محرک بالک های هدایتگر و در نهایت سرجنگی ترکش شونده است. از میانه تا بخش انتهایی موشک نیز شتاب دهنده-پیشران سوخت جامد قرار گرفته است.   موشک های سامانه با وزن پرتاب 320 کیلوگرم و حداکثر سرعت 3 ماخ از قابلیت درگیری با اهداف در حداقل برد 2.5 کیلومتر و حداکثر برد 12 کیلومتر با بیشینه ارتفاع 10000 متر برخوردار هستند. سیستم هدایتی آن ها نیز از نوع ترکیبی فرمانی و نیمه فعال راداری است. از مرحله جدایش از پرتابگر تا فاز میانی پرواز ، کنترل و هدایت موشک از طریق سیستم هدایت داخلی و سیستم هدایت فرمانی (با ارسال فرامین تصحیح مسیر از رادار) صورت میگیرد و در مرحله پایانی نیز موشک از طریق هدایت جستجوگر راداری نیمه فعال مسیر خود به سمت هدف را طی میکند. به گفته منابع چینی جستجوگر راداری نیمه فعال ساخته شده برای این سامانه از دقت بالایی برخوردار بوده و قابلیت های مناسبی برای مقابله با جنگ الکترونیک دارد (هر چند که این مسئله به جهت سطح تکنولوژی های مورد استفاده جای شک و تردید دارد).   سامانه HQ-61B دارای دو نسل/نوع پرتابگر است. نوع نخست و ابتدایی شامل یک سازه گردان با دو بازوی پرتابگر از نوع ریلی است. در زمان شلیک بازوهای پرتابگر در زاویه 45 درجه قرار گرفته و عمل شلیک موشک انجام میشود. این پرتابگر توسط یک مجموعه بارگذاری مجدد از نوع ریلی که در زیر عرشه شناور قرار میگیرد پشتیبانی میشود از تعداد موشک های ذخیره شده در این سامانه اطلاعی در دست نیست. دومین نمونه پرتابگر متعلق به سامانه ارتقا یافته SD-1  نصب شده در ناوهای کلاس Jiangwei I است. این پرتابگر از نوع محفظه ای (به تعداد 6 عدد) و فاقد سیستم بارگذاری تحت عرشه است. لازم به ذکر است که نمونه مشابهی از این پرتابگر در ابعاد کوچکتر برای سامانه HQ-7 نیز ساخته شد.   پرتابگر ریلی نسل اول     پرتابگر محفظه ای نسل دوم     نمایی از تحت عرشه و سیستم بارگذاری مجدد     از نظر طراحی ، پرتابگر نوع اول سامانه را میتوان مشابه پرتابگرهای روسی دانست با اینحال پرتابگر سامانه جدیدتر SD-1 به پرتابگرهای محفظه ای غربی نزدیک است. رادار کنترل آتش سامانه HQ-61B در غرب با نام Fog Lamp شناخته میشود و احتمالا نمونه ای توسعه یافته از خانواده رادارهای Screech روسی است. این رادار که در باند H/I (فرکانس کاری 6 الی 10 گیگاهرتز) عمل میکند دارای یک آنتن سهموی از نوع کسگرین است. برد کشف این رادار در حدود 15 الی 20 کیلومتر تخمین زده میشود. اطلاعات اولیه هدف از طریق رادار نظارت هوایی شناور تامین شده و جهت رهگیری و مقابله به رادار کنترل آتش سامانه HQ-61B منتثل میشود.   وضعیت در مجموع حدود 4 الی 5 واحد از این سامانه ساخته شده و در دو کلاس از شناورهای رزمی چین نصب گردید. این سامانه هم اکنون کنار گذاشته شده و تولید موشک های آن نیز متوقف شده است.     منبع : Jane's Naval Weapon Systems 45 OCR   مترجم : سینا نوریخانی   هر گونه برداشت از مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری مجاز است

به نام خدا   با سلام       توسعه تهدید رو به رشد سلاح های هواپرتاب و ایضا موشک های ضد کشتی بر علیه شناورها که نیروی های دفاعی اسرائیل پس از جنگ 1973 بیش از پیش به آن پی بردند ، اسرائیلی ها را بر آن داشت تا نسبت به تعریف الزامات یک سامانه دفاع نقطه ای (point defence) به منظور حفاظت از شناورهای رزمی تا سال 1976 الی 77 اقدام کنند. با تعریف الزامات و مشخص شدن نیازها ، صنایع دفاعی اسرائیل کار بر روی ساخت سامانه پدافند دریاپایه جهت دفاع نقطه ای را از سال 1979 با امضای توافق نامه ای مابین صنایع هوافضا اسرائیل (IAI) و بخش تسلیحات صنایع رافائل آغاز کردند. بخش سیستم های موشکی و فضایی صنایع هوافضای اسرائیل وظیفه یکپارچه سازی سیستم های کشتی پایه (shipborne) را بر عهده داشت در حالی که صنایع الکترونیکی Elta مسئولیت ارائه سامانه کنترل آتش و صنایع رافائل نیز وظیفه تامین موشک و مجموعه پرتاب عمودی آن را عهده دار بودند.   سیستم حاصل از پروژه ساخت سامانه دفاع نقطه ای دریاپایه اسرائیل ، باراک (به معنای صاعقه) نام گرفت که اولین سامانه پدافندی دریاپایه مدرن ساخت اسرائیل بود. برنامه توسعه این سامانه برای اولین بار در سال 1981 و در جریان نمایشگاه هوایی پاریس به اطلاع عموم رسید. در آن زمان تصور ابتدایی کارشناسان از این سامانه ، نمونه ای با طرح معمول یک سامانه دفاع هوایی سبک و با طرحی نزدیک به سامانه پدافندی Seawolf بود.  آزمایشات پروازی اولیه موشک های سامانه در اوایل دهه هشتاد و با نصب پرتابگرهای موشک بر روی شناورهای تهاجمی پر سرعت کلاس ساعر صورت گرفت.  با انجام آزمایشات ابتدایی و بروز برخی مشکلات ، لزوم ایجاد یک پیکربندی جدید در سامانه مشخص و بدین منظور پیکربندی جدیدی از سامانه مجهز به سیستم پرتاب عمودی و مجموعه راداری قابل نصب بر روی دکل (mast-mounted) طراحی شد.   سامانه با پیکربندی جدید تحت نام باراک 1 در نمایشگاه هوایی 1983 پاریس رونمایی گردید. تغییر طراحی و پیکبرندی جدید سامانه موجب تاخیر در پروژه شد و آزمایشات دریایی جدید را تا سال 1986 به تاخیر ا داخت ، آزمایشاتی که در مرحله اول قرار بود صرفا با تمرکز بر روی موشک و عملکرد پروازی آن صورت گیرند. روند توسعه و آزمایش سامانه باراک 1 تا اواخر دهه هشتاد میلادی ادامه داشت.در آزمایشات دریایی که در سال 1987 صورت گرفت ، سامانه باراک 1 موفق به رهگیری و انهدام یک فروند موشک ضد زره تاو در فاصله 5 الی 6 کیلومتری شد (تست دقت و توانایی کشف اهداف کوچک). در اوایل سال 1991 یکپارچه سازی اجزای سامانه آغاز و در ماه اوت همان سال اولین سری از آزمایشات دریایی نمونه تکمیلی سامانه صورت پذیرفت. در سال 1992 آزمایشی جهت مقابله با اهداف پروازی انجام شد که موفقیت آمیز بود. بستر این آزمایشات شناور تهاجمی تندروی Nirit از کلاس ساعر 4.5 بود که به صورت ویژه جهت نصب سامانه و تکمیل پروژه از طریق ازمایشات دریایی مد نظر قرار گرفته و تغییراتی روی آن اعمال شده بود.    با وجود انکه سازندگان سامانه (صنایع هوافضای اسرائیل ، رافائل و ...) ادعای تکمیل و به خدمت درآمدن آن تا اواخر دهه هشتاد میلادی را داشتند اما در نهایت با تاخیرهای رخ داده در پروژه ، آزمایشات دریایی نمونه نهایی باراک تا اواخر تابستان 1991 صورت نگرفت ضمن انکه تست های نهایی جهت تایید قابلیت ها و پذیرش آن نیز توسط نیروی دریایی اسرائیل تا اوایل سال 1992 انجام نشد. در ماه اکتبر سال 1993 صنایع هوافضا اسرائیل از  رهگیری و انهدام موفق یک فروند موشک ضد کشتی گابریل توسط سامانه باراک در جریان تست های تایید و پذیرش سامانه از سوی نیروی دریایی اسرائیل خبر داد.  ناوشکن نیروی دریایی شیلی با نام Blanco Encalada و ناو محافظ Eilat از نیروی دریایی اسرائیل ، اولین شناورهای رزمی بودند که در سال 1994 به صورت عملیاتی به سامانه باراک 1 تجهیز شدند. بعد ها در سال 2003 نیروی دریایی هند نیز با قراردادی جهت خرید 9 سامانه به ارزش 360 میلیون دلار در زمره دارندگان خریداران این سامانه قرار گرفت.   علاوه بر این در 27 ام ژاویه سال 2007 قراردادی مابین صنایع هوا فضای اسرائیل  (IAI) و آزمایشگاه تحقیقات و توسعه دفاعی هند (DRDL) جهت توسعه نمونه افزایش برد یافته ای از موشک باراک با نام باراک 2 منعقد شد (این موشک در اسرائیل با نام باراک 8 شناخته میشود). بودجه این پروژه در حدود 330 میلیون دلار برآورد شد که هر کدام از طرفین (هند و اسرائیل) میبایست نیمی از آن را پرداخت میکردند. با توسعه سامانه موشکی باراک 2/8 توسط کشور هند و اسرائیل ، در نهایت نمونه تکمیل شده ای از این سامانه با نصب بر روی ناوشکن INS Kolkata به صورت موفقیت آمیز در سال 2015 مورد آزمایش قرار گرفت. بنا بر برخی گزارشات نمونه افزایش برد یافته ای (extended range) از موشک باراک 2/8 نیز در مسیر توسعه است که برد آن در حدود 150 کیلومتر خواهد بود. لازم به ذکر است که ساخت و توسعه موشک باراک 2/8 و نمونه افزایش برد یافته آن ، اولین تلاش در جهت ساخت نمونه برد بلند از سامانه باراک نیست.   اسرائیل مدت ها قبل و در اواخر دهه 90 میلادی به دنبال توسعه نمونه برد بلند سامانه موشکی باراک با نام سوپر باراک  با هزینه تقریبی 700 میلیون دلار بود که در نهایت این پروژه لغو گردید. سامانه موشکی سپور باراک در اصل به عنوان سامانه دفاع موشکی نسل بعدی (NGDM) به منظور نصب بر روی ناوهای محافظ نسل بعدی اسرائیل (ساعر 5) توسعه داده شد اما در نهایت به دلیل لغو پروژه و ارائه موشک باراک 2/8 پس از آن با این موشک جایگزین گردید. در حال حاضر سامانه باراک 1 و 2/8 در شناورهای رزمی مختلفی از نیروی دریایی هند و اسرائیل مورد استفاده قرار دارد که از این میان میتوان به ناوچه های کلاس Shivalik ، ناوشکن  کلاس Rajput ، ناوچه های کلاس Godavari ، شناورهای تندروی موشک انداز کلاس ساعر 4.5 و ناوهای محافظ کلاس ساعر 5 نام برد.   شرح سامانه باراک 1 به عنوان یک سیستم پدافند نقطه ای ارزان و سبک وزن با قابلیت نصب بر روی انواع شناورهای رزمی در کلاس های مختلف و جهت تامین حفاظت در برابر تهدید موشک های ضد کشتی و هواگرد های سرنشین دار طراحی و ساخته شده. این سامانه از قابلیت واکنش سریع به اهداف در حداکثر زمان 3 الی 4 ثانیه برخوردار است. سامانه باراک از سه جزء اصلی تشکیل شده که موشک ، واحد پرتاب عمودی و سیستم کنترل آتش را شامل میشود. موشک باراک 1 به طول 2.17 متر ، وزن 98 کیلوگرم ، حداکثر سرعت 2 ماخ و حداکثر برد 12 کیلومتر که توسط صنایع رافائل ساخته شده از طرح سیلندری کشیده با بالک های تثبیت کننده بزرگ (از نوع جمع شونده) در میانه بدنه و بالک های هدایتگر کوچک در انتهای بدنه برخوردار است. قطر بخش میانی بدنه موشک به میزانی از بخش های دیگر بیشتر است. فیوز مجاورتی از نوع حسگر دوگانه (dual-sensor) در جلوی موشک و در بخش دماغه قرار گرفته ، پس از آن بخش هدایتگر پرواز موشک و سر جنگی 22 کیلوگرمی از نوع شدیدالانفجار ترکش شونده است.   اجزای داخلی موشک باراک 1     موشک باراک 1     مکانیزم ایمنی موشک (فعال سازی یا غیر فعال سازی سر جنگی) و پیشران سوخت جامد از نوع دوپایه (double-base) در بخش میانی موشک واقع شده اند و در نهایت بخش ارتباطی موشک (جهت دریافت فرامین هدایتی) ، بالک های هدایتگر و محرک های آن ها و تیغه های کنترل بردار رانش (TVC) در بخش انتهایی موشک قرار گرفته اند.  موشک های باراک 1 از قابلیت درگیری با اهداف در ارتفاع 2 متری از سطح دریا و انجام مانور تا 25g برخوردار هستند و توسط سیستم هدایتی از نوع فرمانی در خط دید (CLOS) کنترل میشوند. موشک های جدیدتر و دو مرحله ای باراک 2/8 نیز با افزایش ارتفاع طول به 4.5 متر و افزایش برد به 90 کیلومتر از وزنی در حدود 275 کیلوگرم و سر جنگی به وزن 60 کیلوگرم برخوردار هستند. موشک های باراک 2/8 بر خلاف باراک 1 که فاقد جستجوگر (Seeker) مستقل بود ، از جستجوگر های چندگانه (حرارتی و ....) بهره میبرند.   واحد پرتابگر موشک باراک که آن نیز توسط صنایع رافائل ارائه شده شامل سلول های پرتاب عمودی هر کدام با ارتفاع 2.55 متر ، طول و عرض 30×37.6 سانتی متر و وزن 110 کیلوگرم است.  واحد پرتابگر عمودی (VLU) سامانه باراک در دو نوع زیر عرشه و روی عرشه قابل ارائه است (همچون طرح موشک Seasparrow). نمونه روی عرشه با هشت سلول پرتابگر در حدود 1.7 تن وزن دارد و فضایی به میزان 1.8 متر مربع را اشغال میکند در حالی که نمونه زیر عرشه به فضای نصبی در حدود 4 متر مکعب در زیر عرشه نیاز دارد.   خروج موشک از پرتابگر       پرتابگر های موشک را میتوان به صورت منسجم در یک نقطه از شناور یا به صورت پراکنده در نقاط مختلف شناور نصب کرد.سیستم کنترل آتش سامانه باراک 1 از رادار پالس داپلر EL/M-2221 با تکنیک رهگیری منسجم مونوپالس (monopulse coherent tracking) و عملکرد در باند  فرکانسی X و Ka است.   رادار EL/M-2221     این رادار که تحت نام رادار جستجو ، رهگیری و هدایت/هدایت اتش توپخانه (اختصارا STGR) نیز شناخته میشود دارای مشخصات ذیل است :   ویژگی ها : اکتساب سریع هدف دقت بالا در پویش زوایای عمودی قابلیت بالا در حذف کلاتر (بازتاب عوارض) و مقابله با اقدامات متقابل الکترونیکی (جمینگ) قابلیت گسترده تست داخلی (BIT) سازه سبک رادار با  امکان نصب در نقاط مختلف شناور ویژگی های نوین تکنولوژیکی از جمله مکانیزم پیشرفته و قابل برنامه ریزی پردازش سیگنال ، واحد دیجیتالی و نیرومند پردازشگر داده و .............. عملکرد : کشف تهدیدات موشکی در حداکثر برد 15 کیلومتر کشف جنگنده ها و هواگرد های سرنشین دار در حداکثر برد 30 کیلومتر جستجو و کشف اهداف سطحی در افق دید رادار (radar horizon) قابلیت هدایت موثر موشک های سطح به هوا در حداکثر برد 10 کیلومتر قابلیت هدایت اتش تسلیحات توپخانه ای شناور تا حداکثر برد 20 کیلومتر بر علیه اهداف سطحی و 4 کیلومتر بر علیه اهداف هوایی (به عنوان یک اپشن) پیکربندی و وظایف   پیکربندی باند X : کنترل خودکار تجهیزات توپخانه ای و هدایت آتش بر علیه اهداف هوایی کشف و محدوده یابی اهداف سطحی حالت های جستجوی مختلف به عنوان گزینه پشتیبان جهت جایگزینی رادار جستجوگر شناور   پیکربندی باند X/Ka  : رهگیری بسیار دقیق و هدایت سامانه های توپخانه ای بر علیه موشک های ضد کشتی با پرواز سینه مال (Sea Skimming) تامین هدایت برای سامانه موشکی سطح به هوا با قابلیت هدایت یک یا دو موشک به سمت یک هدف امکان هدایت سامانه های موشکی سطح به سطح (موشک ضد کشتی) به سمت اهداف سطحی هر کدام از دو پیکربندی فوق دارای گزینه ای جهت هدایت تلویزیونی یا ترکیبی تلویزیونی/حرارتی است که شامل یک مجموعه الکترواپتیکال در کنار رادار است.   ویژگی های فنی : باند کاری : X/Ka نوع فرستنده : TWT نوع آنتن : کسگرین زاویه پویش عمودی : 30- الی 85 + درجه     در شناورهایی که دارای رادار هدایتگر تسلیحات توپخانه ای هستند از رادار EL/M-2221 صرفا برای هدایت سامانه پدافندی باراک 1 استفاده میشود اما در شناورهای فاقد رادار هدایتگر توپخانه ، میتوان از قابلیت رادار EL/M-2221 در جهت هدایت تسلحیات توپخانه ای به عنوان یک آپشن بهره برد. در اینصورت از این رادار در دو ماموریت هدایت سامانه پدافندی باراک و ایضا هدیات تسلیحات توپخانه ای شناور رزمی به صورت همزمان استفاده میشود. مجموعه کنترل و فرماندهی واحد راداری که در یکی از بخش های داخلی ناو قرار میگیرد شامل پنل کنترل و نمایشگر (به صورت مجتمع در یک کنسول) جهت نمایش پویش رادار و اطلاعات مرتبط با اهداف و اعمال کنترل بر سامانه است.     پرتابگر و سامانه راداری باراک 1     رادار EL/M-2221  در شناورهای کلاس ساعر 4.5 و ساعر 5       این مجموعه در حدود 1.3 تن وزن دارد و با برق 440 ولت سه فاز تغذیه میشود.  در سامانه باراک 2/8 از رادار ELM-2248  استفاده شده که یک رادار آرایه فازی چند وجهی با قابلیت درگیری با اهداف متعدد به صورت همزمان است. در سامانه باراک 1 ، اهداف توسط رادار جستجوی هوایی ناو کشف و اطلاعات آن ها از طریق سیستم پیوند داده یا دیتا لینک به رادار EL/M-2221 منتقل میشود. این رادار با اکتساب اهداف از رادار نظارت هوایی و پردازش اطلاعات آن ها ،  اهداف را از جهت سطح تهدید درجه بندی کرده و با هدف دارای بیشترین سطح تهدید و بالاترین اولویت برخورد ، مقابله میکند. تمامی این فرآیند به صورت خودکار انجام شده و کاربر سامانه تنها به آن نظارت دارد. البته در مورد مقابله با اهداف هوایی سرنشین دار امکان ورود کاربر به فرایند مقابله و تصمیم گیری در مورد آن وجود دارد.   وضعیت تاکنون در حدود 30 واحد از سامانه های باراک 1 و 2/8 و بیش از 2500 فروند از موشک های آن ها به ساخت رسیده و در سه نیروی دریایی هند ، اسرائیل و شیلی به کار گرفته شده اند ضمن اینکه توسعه نمونه های جدیدتری از این سامانه نیز پیگیری میشود.   سوابق عملیاتی در سال 2006 و در طی جنگ اسرائیل با حزب الله یک فروند از شناورهای رزمی اسرائیل با نام آی ان اس هانیت مورد اصابت موشک ضد کشتی شلیک شده از سوی نیروهای حزب الله قرار گرفت. این شناور علاوه بر سامانه باراک 1 از سامانه دفاع نزدیک فالانکس نیز برخوردار بود که هر دو سامانه هیچ واکنشی نسبت به تهدید نشان ندادند. در گزارشی که بعد ها از سوی اسرائیلی ها منتشر شد علت عدم واکنش سامانه های دفاعی شناور در غیر فعال سازی و قرارگیری مجموعه دفاعی شناور در حالت اماده به کار ذخیره ساز انرژی (energy-saving standby-mode) توسط خدمه مسئول به تصور عدم وجود تهدید برای شناور عنوان شده است.   با توجه به اینکه پیشتر تاپیکی از سامانه باراک 8 در انجمن موجود بود خیلی به این سامانه نپرداختم و دوستان رو به مطالعه این تاپیک دعوت میکنم :   http://www.military.ir/forums/topic/20244-%D8%B3%DB%8C%D8%B3%D8%AA%D9%85-%D9%85%D9%88%D8%B4%DA%A9%DB%8C-barak-8-%D8%8C%D8%8C-%D8%A7%D8%B3%D8%B1%D8%A7%D8%A6%DB%8C%D9%84-%D8%8C%D8%8C-%D9%87%D9%86%D8%AF/     منبع : Jane's Naval Weapon Systems 45 OCR   مترجم : سینا نوریخانی   هر گونه برداشت از مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری مجاز است

رادار EL/M-2221 در ناوهای هندی   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/Sbl3i5z.jpg][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/0HIHaUd.jpg][/url]   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/Npbqo0b.jpg][/url]   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/ins_ranvir_d54_rajput_class_destroy_1804836835_1680x0.jpg][/url]

عرض کردم شکل گسترده سامانه های ESM یا سامانه های رهگیری غیر فعال برای آشکارسازی و موقعیت یابی رادارهای LPI سامانه ای مثل SABRE هست با اون حجم از واحد پردازش   حالا چرا مثال زدم این سامانه رو ؟ ببینید برد کشف و موقعیت یابی سامانه ای مثل SABRE با اون توان پردازشی بالا و برخورداری از انتن های چندگانه برای رادارهای LPI چقدر هست ؟ پاسختون رو میگیرد (دو برد ذکر شده یکی آشکارسازی امواج رادرای و یکی موقعیت یابی حدودی)   نسخه محدودترش در بحث آشکارسازی امواج میشه یک چیزی مثل موشک هارم که البته پیشتر مثال زدم و فاقد قابلیت عملی موقعیت یابی رادارهای LPI هست. با این تفاوت که موشک هارم به مراتب از ریزپرتاب مد نظر جنابعالی بزرگتر هست   دیگه نهایت کاری که الان در سطح هدایت پرتابه یا موشک از طریق امواج دریافتی و پردازش اون صورت گرفته چیزی مثل AGM-88E هست یا مثال هایی از این دست   تکرار میکنم صحبت خودم رو :  

  در مورد کشف و موقعیت یابی رادار های LPI تکنیک های متفاوت و متعددی هست اما در جدیدترین این تکنیک ها هم نیازمند واحد پردازشگر پیچیده و نسبتا نیرومندی هستیم (منظور اینجا علاوه بر آشکارسازی پرتو رادار موقعیت یابی دقیق رادار با پردازش سینگنال های دریافتی هست صرف آشکارسازی و تجزیه و تحلیل امواج راداری LPI برای کشف اون نیازمند پردازش قابلت توجهی هست حالا این مسئله در کنار موقعیت یابی دقیق هم قرار میگیره که پردازش رو چند برابر میکنه) که عملا امکان تعبیه یک چنین واحدی در ریزمهمات وجود نخواهد داشت (از جهت ابعاد و فشردگی کار) ، در نهایت واحد پردازش موشک ضد رادار HARM و ابعاد اون میتونه مشخص کننده مسئله باشه البته با این تفاوت که موشک HARM هم عملا امکان موقعیت یابی دقیق رادار های با قابلیت LPI را از طریق تکنیک دریافت و پردازش امواج منتشر شده از رادار مثل دیگر رادارها (فاقد قابلیت LPI) نداره و صد البته به مراتب بزرگتر از ریزمهمات مد نظر ما هست   یک نمونه سامانه SABRE و واحد پردازشگر اون (که قابلیت کشف و موقعیت یابی رادار های دارای قابلیت LPI را هم دارد)     به ابعاد واحد پردازشگر دقت کنید   حالا از آنتن یا آنتن های مورد نیاز و دقت و ابعاد اونها برای آشکارسازی پرتو رادارهای LPI در برد های مختلف هم صرف نظر میکنم   در نهایت این طرح با توجه به ابعاد ریزمهمات و ایضا فناوری های موجود برای مقابله با رادار های LPI مناسب نخواهد بود. مگر اینکه منظور مقابله با رادارهایی فاقد این تکنیک باشه

  دو پارامتر عنوان کردید حداکثر یا نهایت برد و ارتفاع پروازی   یک مثال میارم :   گلوله Krasnopol روسی در حداکثر برد خودش در حدود 3000 متر ارتفاع میگیره   در تست های انجام شده جهت پرواز پرتابه در ارتفاع بالا (high-altitude) پرتابه دچار عدم توانایی در هدفیابی یا اصطلاحا off-target شد یعنی به کل از مسیر منحرف و عدم توانایی در اصلاح مسیر در جهت هدف   در نهایت هندی ها تست هایی در ارتفاع 4500 متری انجام دادن     نه تنها سطوح کنترلی بلکه طراحی آیرودینامیکی بدنه این گلوله هم برای کنترل و هدایت در ارتفاعات بسیار بالا نیست چون یک پرتابه توپخانه ای با ارتفاع پروازی مشخص و البته محدود هست   در طرح شما نیاز هست که هدایت موثر در ارتفاع مختلف صورت بگیره از بالاترین سطوح تا لحظه اصابت چرا که در صورت عدم هدایت در سطوح بالایی پرواز عملا پرتابه به صورت غیر هدایت پذیر در خواهد اومد و ممکن هست تا زمان رسیدن به ارتفاع پایین و هدایت پذیری اینقدر از هدف فاصله بگیره که عملا دیگه هدایت ممکن نشه و فرصتی برای هدایت نباشه (دقت کنید که از چه ارتفاعی رها سازی قرار هست صورت بگیره کیلومتر ها بالاتر از زمین)   در نتیجه باید طرح های بهتری رو دنبال کرد مثل ساخت ریز موشک ها یا موشک های مینیاتوری در ابعاد سدید یا نزدیک به تاو ایضا مجهز به رانشگرهای گازی (برای هدایت موثر در ارتفاع بالا) منتهی اینجا یک مشکل هست : هزینه       این از پاسخ به بخش اول فرمایش شما در مورد گلوله بصیر و انتخابش به عنوان ریزمهمات

  سوال اول :   اگر با رادار های با احتمال پایین رهگیری (Low Probability of Intercept) رو به رو شدیم چه خواهیم کرد؟  با توجه به اینکه رادار های کنترل آتش آرایه فازی از این قابلیت برخوردار هستند   سوال دوم :   چرا بصیر؟   سوال سوم :   این پرتابه های هدایت پذیر هدفی برای سامانه های پدافندی محسوب نمیشن؟ بر فرض ما سامانه ای داریم مثل پاتریوت اگر توسط سامانه ای مثل گنبد اهنین (با قابلیت مقابله با پرتابه های متعدد) پوشش داده بشه چه میشه کرد؟

به نام خدا   با سلام       سمپسون محصول موفقی از برنامه رادار تطبیقی پویش الکترونیکی چند منظوره (Multi-function Electronically Scanned Adaptive Radar) است که توسط صنایع سیستم های BAE به تولید رسیده و تا کنون 6 نمونه از آن نیز ساخته و به عنوان قلب سیستم دفاع هوایی Sea Viper (یا همان PAAMS) بر روی ناوشکن های دفاع هوایی کلاس تایپ 45 نصب گردیده است. سمپسون قابلیت پشتیبانی از عملیات پدافند هوایی به صورت نقطه ای و منطقه ای در برابر انواع اهداف هوایی فعلی و آینده در محیط های آلوده به جنگ الکترونیک و دارای عوارض ایجاد کننده کلاتر (سیگنالهای برگشتی ناخواسته به صفحه رادار) در دریا و زمین را دارد.   این سیستم از امکان هدایت و بهره گیری از دو نوع سیستم موشکی با آشیانه یابی فعال و نیمه فعال راداری و هدایت موشک در فاز میانی پرواز برخوردار است. اجزا و زیرسیستم های آن دارای مجموعه پشتیبان و جایگزین هستند تا به این صورت در زمان بروز عیب و اخلال در هریک از آن ها ، مشکلی برای ادامه عملیات رادار به وجود نیاید. علاوه بر این تمامی سیستم ها به مجموعه عیب یابی و اعلام داخلی مجهز هستند که تعمیر و عیب یابی را تسریع میکند. اجزای رادار از پیشرفته ترین و با کیفیت ترین ها در نوع خود هستند که عمر کاری آن را بسیار بالا برده و اطمینان از عملکرد ان را ایجاد نموده اند. به عنوان مثال در رادار از فرستنده های حالت جامد (solid-state) استفاده شده که عمر کاری بالایی داشته و قابلیت اطمینان بالایی دارند.   شماری از ویژگی های این رادار عبارتند از : جستجو و رهگیری دقیق اهداف به صورت واحد یا چندگانه و کنترل آتش و هدایت موشک های سطح به هوا جهت مقابله با آن ها ، کشف اهداف با سطح مقطع راداری بسیار پاین (اصطلاحا رادارگریز) و کشف و رهگیری اهداف در ارتفاع بسیار پایین (موشک های در حرکت به صورت Sea Skimming) ، نرخ بالا و متغیر داده (همچون برد ، سمت و جهت هدف و ........) جهت رهگیری لحظه ای و دقیق تهدیدات ، مقاومت بالا در برابر اقدامات متقابل الکترونیکی (ECM) ، عمل در باند فرکانسی اس (2 الی 4 گیگاهرتز) با ارائه نرخ بالای جستجو در کلاتر و ......   سمپسون راداری چند منظوره (multi-function ) از نوع آرایه فازی با پویش الکترونیکی فعال (AESA) است که دارای دو آرایه تخت راداری است که با نرخ 30 دور در دقیقه گردش میکنند. هر آرایه شامل 2560 المان فرستنده و گیرنده از جنس گالیوم آرسنید (GaAs ) با توان 20 وات است که در مجموع راداری با حدود 5000 المان و حداکثر توان 25 کیلووات را میسازد. در مراحل طراحی ، هر کدام از آرایه های رادار سمپسون به گونه ای طراحی شده اند که امکان نصب تا 10000 المان (به صورت نانو المان) را داشته باشند. هر المان فرستنده و گیرنده در این رادار دارای سیستم کنترل فاز دیجیتالی برای هدایت الکترونیکی امواج (جهت پوشش زوایای عمودی) است. هر کدام از دو آرایه رادار نیز دارای زنجیره پردازش مستقل هستند که توسط یک پیوند داده پر سرعت به صورت مجتمع درآمده و داده های آن ها به واحد پردازشگر منتقل میشود.   وزن مجموعه رادار با پوشش محافظ آن در حدود 4.6 تن است. مجموعه راداری دارای سیستم ارتباط بالا دستی (Uplink) باند ایکس جهت ارتباط با موشک و هدایت آن در فاز میانی است. شماری از ویژگی های فنی و قابلیت های این رادار عبارتند از : نرخ بالای فشرده سازی پالس (High pulse compression ratio) ، رهگیری مونوپالس ، تجزیه و تحلیل شرایط محیطی (Environmental analysis) ، فرآینده های دیجیتالی شکل دهی پرتو (Digital beamforming) ، احتمال پایین رهگیری (Low Probability of Intercept) و برخورداری از کامپیوتر مدیریت رادار جهت کنترل و فرم دهی خودکار موج و پرتو و .............. ویژگی های عملکردی این رادار شامل پوشش راداری به صورت نیم کره (Hemispherical coverage) ، قابلیت کشف بسیار بالا در برابر اهداف رادار گریز از جمله هواگرد ها و موشک ها ، کسب و ارائه دقیق اطلاعات هدف به صورتی سه بعدی ، رهگیری چندگانه (Multiple target tracking) ، نرخ بالای کسب و انتقال داده جهت هدایت دقیق موشک به سمت هدف ، قابلیت انجام عملیات مقابله به صورت خودکار در زمان نیاز به واکنش سریع و ......... . این رادار قابلیت کشف و رهگیری 500 الی 1000 هدف تا حداکثر برد 400 کیلومتر و درگیری همزمان با 12 هدف (در برخی منابع 8 هدف) از طریق موشک های پدافندی آستر را دارد.   بنا بر ادعاهای مطرح شده رادار سمپسون از توانایی کشف و رهگیری هدفی با سطح مقطع 0.008 متر مربع از فاصله بیش از 100 کیلومتر برخوردار است. یکی از مواردی که در طراحی این رادار مورد توجه ویژه قرار گرفته است بحث اقدامات متقابل الکترونیکی و مقابله با آن هاست. بدین منظور قابلیت ها و ویژگی هایی برای رادار در نظر گرفته شده که عبارتند از : صفرگذاری وفقی (Adaptive nulling) ، پرتوهای فرعی بسیار کم آنتن (Very low antenna sidelobes) ، پهنای باند بسیار بالا (Very high bandwidth) ، جهش فرکانس ، فشرده سازی پالس (Pulse compression) ، انتخاب خودکار فرم موج (Automatic waveform selection) و ...............   منبع : Jane's Naval Weapon Systems 45 OCR     هرگونه برداشت از مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری مجاز است

 آرایه راداری مشابه نمونه مورد استفاده در رادار سمپسون   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/photo_2016-01-02_17-23-47.jpg][/url]   محفظه محافظ و حامل رادار و اجزای پشتیبان (سیستم خنک کننده) رادار سمپسون به قطر 4.8 متر و به صورت یکپارچه از جنس کربن   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/_wsb_262x263_MFR_housing.jpg][/url]   طرح رادار   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/MFR_FEM.jpg][/url]   ارتفاع قرارگیری رادار در ناوشکن های دفاع هوایی تایپ 45 ، به جهت ارتفاع قرارگیری مناسب ، رادار سمپسون از برد دید مناسبی در خط افق برخوردار است   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/radar-height.gif][/url]   عکس نشان دهنده گردش رادار   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/1280px-SAMPSON-rotation-composite-3.jpg][/url]   سمپسون در زمان آزمایش   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/B48152~0.jpg][/url]   و   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/p90.jpg][/url]

ضمن عرض سلام و تشکر از شما   پیشتر حقیر تاپیکی در مورد مدل های مختلف نفربر تایپ 07 ایجاد کرده بودم که مطالعه اش خالی از لطف نیست   http://www.military.ir/forums/topic/24820-%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%B1%D8%A7%DB%8C%DA%A9%D8%B1%D9%87%D8%A7%DB%8C-%DA%86%DB%8C%D9%86%DB%8C-%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%88%D8%A7%D8%AF%D9%87-%D8%AE%D9%88%D8%AF%D8%B1%D9%88-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%B2%D8%B1%D9%87%DB%8C-%DA%86%D8%B1%D8%AE-%D8%AF%D8%A7%D8%B1/

  یک وجه ماجرا این هست ، از جنبه های دیگری هم میشه به این قضیه نگاه کرد

دوستان   بنده به عنوان کسی که با خبرگزاری های داخلی مثل فارس و مشرق از نزدیک آشنایی داره ، همکاری هم داشته و دوستانی دارم در این خبرگزاری ها  (که مشخصا این مسئله رو برخی عزیزان در سایت هم اطلاع دارند) خدمت شما عرض میکنم که :   بودجه امثال مشرق و فارس از ارگان X میاد و این ارگان X یک خط مشی مشخص داره در مورد تحولات منطقه و اخبارش   عمده خبرهای چرت و پرتی که از مشرق یا فارس میخونید برای بخش بین الملل این خبرگزاری ها هست که عملا خبر بهشون دیکته میشه چه غلط باشه چه درست باشه   این خبرگزاری ها هم به صورت مستقل فعالیت نمیکنند و تابع یکسری شرایط و دستورات از ارگان X هستند   دقیقا مثل صدا و سیما که در چهارچوب مشخص شده براش فعالیت میکنه کما اینکه مجبوره بگه ارتش سوریه چهار ساله که در حال پیشرویه فقط (در حالی که برای همه ما مشخص هست که اینطور نیست)   انتظار صداقت و صحت در اخبار رو نداشته باشید از این خبرگزاری های داخلی کما اینکه از امثال بی بی سی هم چنین انتظاری نمیره ،  فرض کنید من بودجه شما رو تامین کنم تبعا دلم میخواد مطالب مد نظرم رو شما منتشر کنید نه خلافش رو یا مطالبی رو که به خط خبری که من دنبالشم آسیب وارد بکنه!   همانطور که امثال بی بی سی و فاکس نیوز امریکا سخنگوی جریان معینی هستند و اخبار رو با جهت گیری مشخصی منتشر میکنند در ایران هم امثال فارس و مشرق همینطوری عمل میکنن ، اگر لازم باشه امثال فارس و مشرق خبرسازی های دروغ هم انجام میدن و دادن (نمونه اش همین جریان غرق شدن شناورهای سعودی)   برای صدا و سیما مهم نیست که خبر درست باشه یا غلط مهم اون چیزی هست که دنبالشن به مخاطب القاء بکنن دقیقا مثل جریان سوریه که صحت و دقت اخبار میدانی چندان مهم نیست مهم اینه که ملت بدانند ارتش سوریه هر روز در حال پیشروی هست یا انصارالله یمن هیچگاه عقب نشینی نکرده و در همه نبرد ها پیروز بوده   در نهایت ذره ای در اخبار مرتبط با منطقه در خبرگزاری های داخلی و بعضا خارجی اعتباری نیست مگر خبری که خودتون به تحقیق بهش برسید و مقایسه کنید با منابع مختلف تا یک نتیجه گری انجام بشه و صحت خبر مشخص   در مورد اخبار منطقه از بنده میشنوید خبرگزاری معتبرتر و صادق تر از  aminor ،  amirarsalankhan  ، A7Up ، حاج رضوان و ............... (کلا دوستان پیگر اخبار منطقه) وجود نداره   صد البته به امثال مشرق انتقاد وارده در بخش هایی ولی نمیشه از جهت اخباری که باید منتشر کنه بهش خرده گرفت دقیقا دارن کاری رو میکنن که صدا و سیما انجام میده و بهشون گفته شده که انجام بدن (اگر دقت کنید این اخبار غرق شدن های چپ و راست شناورهای سعودی توسط یمن به صورت موازی در چند ارگان خبری منتشر میشه که خوب قطعا بی دلیل نیست)   اینکه تصور کنیم اخبار این ها وحی منزله اشتباه بزرگتری هست البته و نباید اینطوری به قضیه نگاه کرد

  احتمال بسیار زیاد ابابیل 3 یا AB-3 هست   تصویر از این پهپاد در عراق  

  دوست عزیز   روند طراحی شناور (خصوصا رزمی) یک روند پیچیده و دقیق چند مرحله ای هست و به صورت کیلویی انجام نمیشه و معمولا دارای کمترین میزان خطا هست خصوصا در مباحث تعادلی شناور ، حتی اگر طراحی شناور منسوخ هم باشه اما محاسبات طراحی اون به صورت دقیق و از ابتدا باید صورت بگیره   طراحی یک شناور به صورت کلی دارای چند مرحله هست که عبارتند از :   1-مرحله طراحی مفهومی یا Concept design phase 2- مرحله طراحی قراردادی یا Contract design phase 3-مرحله طراحی مقدماتی یا Preliminary design phase 4- مرحله طراحی تفصیلی یا Detailed design phase     مراحلی که عرض شد شامل یکسری فرآیند هایی هست که از خواست مشتری تا طرح در ذهن طراح و پیاده سازی اون روی کاغذ ، تهیه نقشه های کامپیوتری از بخش های مختلف سازه ، انجام محاسبات دقیق و گسترده برای بخش های مختلف ، ساخت نمونه کوچک و آزمایشی از بدنه شناور و تست اون هست   قطعا این فرآیند برای طراحی شناورهای نداجا هم صورت میگیره ، همانطور که تصاویرش موجود است (از طراحی کامپیوتری و........) و به غیر از این هم نمیتونه باشه   صد البته بنده و شما با توجه به محدودیت اطلاعاتی که در زمینه طراحی شناور داریم نباید در مورد نکات طراحی یک شناور رزمی فتوا صادر بکنیم چون ممکنه ساختار علم مهندسی دریایی به لرزه دربیاد و صد البته طراحی شناور هم چیزی نیست که با یک نگاه سطحی بشه به نکات مختلفش پی برد ، در نهایت میشه در مورد منسوخ یا غیر منسوخ بودن طرح به صورت کلی نظر داد اون هم بر اساس اطلاعات کلی و برپایه مقایسه با طرح شناورهای نوین امروزی   مبحث تعادل در شناور یکی از  مباحثی است که شدیدا در طراحی مورد توجه هست (یکی از مهمترین موارد در طراحی شناور) ، این مسئله از جانمایی و تقسیم وزنی سامانه ها و تجهیزات تا در نظر گرفتن سیستم ها و اجزای متعادل کننده رو در بر میگیره     برای ایجاد تعادل در شناور از روش های مختلفی استفاده میشه که از جمله اون ها استفاده از تیغه ثابت ضد غلتش (Bilge keel) ، بالک های محور ثابت و جمع شونده تثبیت کننده (fixed fin stabilizer & retractable fin stabilizers) ، مخازن تعادل (Ballast tank) و ......... است.   https://en.wikipedia.org/wiki/Ship_stability   نمونه ای از تیغه ثابت ضد غلتش در دماوند     https://en.wikipedia.org/wiki/Bilge_keel   بالک تثبیت کننده جمع شونده     https://en.wikipedia.org/wiki/Stabilizer_%28ship%29   با توجه به مواردی که عرض کردم در صورت افزایش ابعاد و ارتفاع سازه فوقانی یا پل فرماندهی شناور هم مشکل خاصی برای تعادل شناور پیش نخواهد آمد چون تدابیرش اندیشیده میشه

  بزرگوار   اینکه هدایت جنگنده ها به صورت زمین پایه صورت بگیره نشان از اهمیت واحد پدافندی زمین پایه هست ولی نشان از تکیه صرف به پدافند زمین پایه در شوروی نیست   خصوصا اینکه شوروی با توسعه رادار های هوابرد (امثال Beriev A-50) و ایضا هواپیماهای فرماندهی و کنترل میدان نبرد عملا از فاز کنترل و هدایت زمینی برای جنگنده های رهگیر هم خارج شده بود   در کنار اینکه رهگیر هایی مثل میگ 31 به جهت قابلیت های بالا در جستجو و کشف اهداف هوایی صرفا به پیش اخطاری و ارائه مختصات اولیه از هواگرد دشمن توسط رادار زمینی نیاز داشتند (مثل هر واحد دفاع هواپایه دیگری و ایضا مثل ما که در ابتدا با کشف رادار زمینی جنگنده های اف 14 به سمت موقعیت هدف رهسپار میشن) و نه کنترل و هدایت مرحله به مرحله   بحث کنترل و هدایت مرحله به مرحله رادار های پدافندی زمینی مسئله ای بود که با ورود امثال میگ 31 رفع شد و برای همان دهه پیش از ورود شوروی به عرصه نوین پدافند هست نه سال های دهه هشتاد و نود میلادی   در آخر اینکه صرف استفاده از جنگنده های رهگیر در پدافند ، عدم رویکرد استفاده صرف از پدافند زمین پایه رو نشان میده   ------------   در مورد  PVO یا Troops of National Air Defense شوروی و تمام صحبت هایی که مد نظر بنده هست در مورد پدافند در شوروی       http://www.globalsecurity.org/military/world/russia/pvo.htm

  بزرگوار در مثال جای مناقشه نیست   ولی اینجا از مثال در اثبات یک مسئله مشخص و کاملا معین استفاده شده پس باید دقیق باشه   فرمایش شما رو نقل میکنم مجددا :       شما فرمودید تکیه صرف به پدافند زمین پایه ، خوب مثال روست در این باره درست نیست چرا صحیح نیست :   1- اتحاد جماهیر شوروی چند سال پس از تشکیل واحد های پدافندی زمین پایه پروژه ایجاد واحد های پدافندی هواپایه رو اجرا کرد ، پیش از این نیز جنگنده های نیروی هوایی شوروی با هدایت رادار های زمینی به سمت هدف میرفتند اما در نهایت این جنگنده ها هم در قالب پدافند و یگان های پدافندی هواپایه درآمدند 2- در زمان ماجرای روست تکیه شوروی بر پدافند زمین پایه صرف نبود و واحد های متعدد جنگنده برای پدافند هواپایه ایجاد شده بود از جمله مجهز به میگ 31 3- هواپیمای روست در ابتدا توسط رادارهای زمینی کشف و در نهایت برای مرحله اول توسط جنگنده های واحد پدافند هوایی شوروی رهگیری شد 4 ماجرای روست یک ماجرای بیشتر سیاسی هست تا نظامی در حالی که صحبت ما یک مبحث نظامی هست و در چهارچوب یک مورد کاملا نظامی : پدافند هوایی 5- و ..........   رویکرد پدافندی شوروی در بخش زمین پایه تمرکز بیشتری داشت و این کاملا درسته و البته دلایل متعددی هم دارد منتهی هیچ گاه تکیه شوروی به پدافند زمین پایه صرف نبوده مگر در دهه نخست ورود پدافند شوروی به عرصه مدرن و موشکی که البته در این دهه هم از جنگنده ها به عنوان مکمل استفاده میشد ولی نه در قالب یک واحد پدافندی! در قالب جنگنده ای از نیروی هوایی شوروی با هدایت رادارهای پدافند هوایی     قطعا رو به جلو هست و شکی هم در این مسئله وجود نداره مگر میشه با این سطح از سرمایه گذاری حالت سکون داشته باشه و توسعه و حرکت رو به جلویی نباشه     ---------------   در مورد ماجرای روست     3- نقطه ای که جنگنده ها برای رهگیری روست ارسال شدند (کشف توسط رادار زمینی ، ارسال فرمان برخاست و رهگیری جنگنده ها توسط واحد فرماندهی پدافند) 5- نقطه ای که رادار واحد پدافندی Torzhok هواپیمای روست رو رهگیری کرد (بدون هیچ واکنشی)   شوروی امکان مقابله با حرکت روست در دو حالت زمین پایه و هواپایه رو داشت ولی هیچ واکنش قابل توجهی جز رهگیری کوتاه مدت و بدون مقابله با هواپیمای روست صورت نگرفت که نشان میده مسئله یک مسئله نظامی نیست و از جای دیگری آب میخورد   دیگه بیش از این مبحث رو ادامه نمیدم تا تاپیک از موضوع اصلی منحرف نشه

  یکبار دیگه لازم میدانم صحبت جناب ناصر رو نقل کنم :     ما اگر پهپادی رو روی آسمان منهدم کردیم نیامدیم قطعاتش رو جمع کنیم و بعد ازش عکس بگیریم؟؟

  بزرگوار   حرکت ماتیاس روست یک بعد کاملا سیاسی داره و از جهت نظامی قابل بررسی نیست (دلایل متعددی داره که در این تاپیک جای بحثش نیست)   ماجرای روست اثبات کننده ضعف پدافند مسکو یا اثباتگر ضعف اتکای صرف به پدافند زمین پایه نیست چون علاوه بر مسئله عنوان شده در مورد ماجرای روست (یک حرکت سیاسی) روس ها به صورت همزمان پدافند هواپایه رو در اختیار داشتند در اون زمان و نمیشه گفت که صرفا اتکای اون ها به پدافند زمین پایه بوده   هواپیمای روست پس از کشف توسط واحد راداری زمینی اولین بار در ابتدای ورود به خاک شوروی توسط جنگنده های واحد پدافندی هواپایه شوروی مورد رهگیری قرار گرفت   در بخش پدافند هواپایه صرفا کمیت نبوده مثال واضحش میگ 31 هست ، از کیفیت در سطح خودشون هم برخوردار بودند     تا پیش از رسیدن دنگ ژیائوپینگ به قدرت و ایجاد اصلاحات اقتصادی ، سیاسی و ایضا نظامی روند توسعه تسلیحاتی چین همانطور که عرض شد یک روند کمی بود   هر چند که هنوز هم در برخی بخش ها مثل نیروی زمینی این روند کمی دنبال شده ولی خوب با دستیابی چینی ها به فناوری های جدید بعد کیفی هم وارد شده

ضمن تشکر از جناب MR9   ماجرای ماتیاس روست که گفته شد ربط خاصی به ضعف یا قوت پدافند شوروی نداره یک حرکت هماهنگ شده بود که حالا جای بحثش در این تاپیک نیست (یک حرکت سیاسی بود بیشتر و نه نظامی از این بعد هم باید بررسی بشه)   ولی شوروی سابق در ضمن توسعه واحد پدافندی زمین پایه (یا واحد PVO Sukhoputnykh Voysk) به دنبال توسعه واحد های پدافندی هواپایه (آنچه که با نام IA-PVO و ......... ازش نام برده میشد) بود   دلیلش هم مشخصه پدافند زمین پایه دارای ضعف هایی است که با پدافند هواپایه برطرف میشه ، در حقیقت این دو مکمل هم هستند ، ایران کارهای خوبی در بخش پدافند زمین پایه انجام داده ولی خوب نسخه تکمیلی اون رو در هوا نداره   مشخصا ایران بعد اقتصادی رو نداره و وقتی بعد اقتصاد رو نداشته باشید به صورت خودکار ضعف در بخش های مختلف نظامی رخ میده از جمله نیروی هوایی   البته ضعف نیروی هوایی ما ناشی از یک مجموعه دلایلی هست که یک موردش بحث اقتصاد و پول هست ، مورد دومش بحث تحریم میتونه باشه ولی موارد متعدد دیگری هم داره که خوب این تاپیک مناسب برای بحثش نیست   واضح و ساده هست که پروژه موشکی برای ما به مراتب قابل دسترس تر از برنامه های ساخت هواگرد های رزمی هست چه به جهت تکنولوژی چه به جهت هزینه   منتهی اون چیزی که در قالب پروژه موشکی دنبال میشه عمدتا برای کسب بازدارندگی هست (حالا کاری ندارم که واقعا کسب شده یا نه و از این دست مباحث)   ولی اون چیزی که پس از از بین رفتن بازدارندگی و در یک جنگ ما بهش نیاز داریم یک نیروی هوایی قدرتمند در کنار توان تهاجمی موشکی هست که البته نداریم   یک نیروی هوایی قدرتمند عنصر ایجاد بازدارندگی میتونه باشه ولی بیش از اون پس از از بین رفتن بازدارندگی و بروز جنگ میتونه خودش رو نشان بده   توان نظامی به توان اقتصادی ربط مستقیمی پیدا میکنه و چین هم مشخصا این رو فهمیده ، کافی است که دوستان سیر توسعه و گسترش پروژه های تسلیحاتی چین رو بگذارند در کنار روند توسعه اقتصادی این کشور   چین در کنار رشد و توسعه برنامه های موشکی ، یک برنامه پر هزینه و بسیار گسترده توانمند سازی نیروی هوایی رو داره و به صرف اینکه یک رقیب با تکنولوژی برتر مثل امریکا ممکنه جلوش باشه خودش رو متوقف نکرده   در طی چند دهه اخیر (از ماجرای تولید میگ 21 در چین و .................... تا امروز) چینی ها به دنبال این بودن که اگر نتونستن برتری کیفی رو داشته باشن حداقل در قالب مباحث کمی یک مقدار بیشتر کار بکنن   هم زمان هم برنامه های موشکی و برنامه های مرتبط با ساخت هواگرد های مختلف رو دنبال میکنن