به نام خدا باسلام مقدمه در پایان دهه 60 نیروی هوایی بسیاری از کشورهای جهان که دارای صنعت هوایی توسعه یافته ای بودند ، جت های جنگنده نسل دوم نظیر میکویان گورویچ میگ 21 ، مک دانل داگلاس اف 4 فانتوم(شبح) ، نورثروپ اف 5 تایگر و داسو میراژ3 را در اختیار داشتند. این جنگنده ها بر اساس الزاماتی همچون ارائه کارایی بالا (پرواز با سرعت دو ماخ و سقف پرواز 19000 الی 20000 متر) ، به کارگیری موشک های هدایت شونده هوا به هوا و برخورداری از رادار کنترل آتش برای انجام عملیات در شب و روز و در تمامی شرایط آب و هوایی طراحی شده بودند . در همان زمان جنگنده های نسل سوم نظیر میگ 23 در اتحاد جماهیر شوروی ، داسو میراژ اف 1 در فرانسه و ساب 37 ویگن در سوئد در حال ظهور بودند. در طراحی و ساخت این جنگنده ها سرعت و سقف پروازی نسبت به نسل گذشته تغییری حاصل نکرد و الزامات اصلی شامل افزایش برد ، بهبود مانورپذیری ، قابلیت فرود و برخاست از باند های نیمه آماده و قابلیت انجام عملیات های مختلف (چند منظوره) بود. در آواخر دهه شصت و اوایل دهه هفتاد میلادی جنگنده های نسل سوم به خدمت گرفته شدند ، این موضوع با ارتقا و بهینه سازی جنگنده های نسل دوم همچون میگ 21 و اف 4 فانتوم نیز همراه بود . با این حال سازندگان هواپیما در دو طرف پرده آهنین بر روی ساخت نسل چهارم جنگنده ها نیز کار میکردند ، نسلی که ستون فقرات نیروی هوایی کشور های عضو پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) و اعضای پیمان ورشو در دهه های بعدی بود. ایالات متحده آمریکا در ماه مارس سال 1966 با برنامه جنگنده آزمایشی (FX) اولین قدم در راه ساخت جنگنده های نسل چهارم را برداشت. بوئینگ ، لاکهید و صنایع هوانوردی آمریکای شمالی (North American) برای اجرای این برنامه وارد رقابت شدند. طرح پایه ای برای ساخت جنگنده آزمایشی ، جنگنده ای تک سرنشین و دوموتوره تعریف شد که وزن ناخالصی معادل 27 تن و سرعتی برابر 3 ماخ داشت . اما تجربیات حاصل از جنگ ویتنام ، آمریکا را بر آن داشت تا در مفهوم جنگنده پیشرفته تغییراتی ایجاد کند. رادار قدرتمند و موشک های هوا به هوا باعث برتری اف 4 در مقابل میگ 21 در نبرد هوایی دوربرد و میانبرد بود اما در نبرد نزدیک هوایی میگ 21 به دلیل وزن کمتر و مانورپذیری به مراتب بیشتر ، اف 4 را شکست میداد. از این رو طرح ساخت جنگنده آزمایشی بر پایه یک جنگنده سبک وزن با الزامات عملیاتی عمومی (GOR) قرار گرفت. این الزامات تجهیزات توپ های نصب شده در داخل بدنه و تعدادی موشک هوا به هوای کوتاه برد را نیز شامل میشد. این طرح بعد ها با تجدید نظر نیروی هوایی آمریکا تغییر یافت . به جای یک جنگنده سبک ، جنگنده ای سنگین مد نظر قرار گرفت و رادار کنترل آتش با موشک های هوا به هوای میان برد نیز به آن اضافه شد. در طرح جدید وزن جنگنده به 20 تن رسید همچنین سرعت جنگنده به 2.5 ماخ کاهش پیدا کرد. در سال 1969 صنایع هواپیما سازی آمریکا طراحی و ساخت جنگنده بر پایه طرح تغییر یافته مورد نظر نیروی هوایی را آغاز کردند. سرانجام شرکت لاکهید با طرح اف -15 ایگل (عقاب) برنده رقابت طراحی جنگنده آزمایشی(FX) اعلام شد و اواخر سال 1969 قراردادی با این شرکت به امضا رسید. نمونه اولیه تحت نام YF-15A در بیست و هفتم جولایی سال 1972 اولین پرواز خود را انجام داد و در نوامبر سال 1974 نمونه نهایی برای تولید تحویل شد. هرچند طرح جنگنده سبک وزن تاکتیکی اجرایی نشد و به جای آن جنگنده سنگین وزن اف 15 به ساخت رسید اما این طرح به طور کلی کنار گذاشته نشد تا اینکه در اوایل سال 1970 ، فرماندهی نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا تصمیم بر ساخت جنگنده ای سبکتر و ارزانتر از جنگنده سنگین وزن اف 15 گرفت. جنگنده ای که 9 الی 10 تن وزن ، آویونیک نسبتا ساده ، تسلیحات محدود و مانور پذیری بالایی داشته باشد .تصمیم بر اجرای برنامه طراحی وساخت جنگنده سبک وزن (LWF) در ژانویه سال 1972 اعلام گردید که در این برنامه جنگنده میگ 21 به عنوان نقطه هدف برای طراحان در نظر گرفته شد. در فوریه سال 1972 جنرال داینامیکز، نورثروپ و مک دانل داگلاس ، بوئینگ ، صنایع هوافضای LTV و لاکهید طرح های پیشنهادی خود را برای جنگنده سبک وزن ارائه کردند که مدل 401 جنرال داینامیکز و طرح پی 600 نورثروپ برای ساخت نمونه در مقیاس اصلی پذیرفته شدند. در ماه اوریل دو نمونه آزمایشی YF-16 و YF-17 توسط دو شرکت مذکور به ساخت رسید. هر دو جنگنده آزمایشی در سال 1974 اولین پرواز خود را انجام دادند اما در پایان آزمایشات پروازی این YF-16 بود که در رقابت به پیروزی رسید. پس از انتخاب طرح اصلی ، نیروی هوایی آمریکا اضافه کردن قابلیت ضربتی به جنگنده تحت برنامه جنگنده رزم هوایی (ACF) را خواستار شد که در نهایت با برآوردن خواسته های نیروی هوایی ، طرح نهایی با نام اف 16A یا شاهین رزمنده اولین پرواز خود را در هشتم دسامبر سال 1976 انجام داد و در آگوست سال 1978 به تولید رسید. هرچند طرح YF-17 در ابتدا رد شد اما با تلاش نورثروپ این جنگنده ، به عنوان یک جنگنده چند منظوره ناونشین برای نیروی دریایی ایلات متحده آمریکا پذیرفته شد. پس از اعمال برخی تغییرات در طرح ، نمونه در مقیاس اصلی در ژانویه سال 1976 ساخته شد و اف 18 هورنت نام گرفت. نمونه ساخته شده در 18 نوامبر سال 1978 اولین پرواز خود را انجام داد و در نهایت مراحل تولید جنگنده اف 18 از 1979 آغاز شد. اولین نمونه آزمایشی جنگنده سبک وزن YF-16 A با شماره سریال 1567-72 و رنگ آمیزی خاص شرکت جنرال دینامیکز. این جنگنده دارای ورودی هوای غیر معمول است که در زیر کابین قرار گرفته همچنین از بدنه ای با ساختار ادغام شده (Blended) بهره میبرد که درآن لبه حمله بال در محل اتصال بال به بدنه امتداد داده شده است (LERX) مک دانل داگلاس F-15A با شماره سریال 0287-71 در حال انجام آزمایشات پروازی نورثروپ YF-17A هر چند در رقابت با YF-16A ناکام ماند اما به طرح پایه ای برای ساخت جنگنده اف 18 هورنت تبدیل شد. جنگنده ای که از نظر ویژگی ها در میان اف 16 و اف 15 قرار میگیرد. علاوه بر ایالات متحده آمریکا ، اتحاد جماهیر شوروی نیز طرح هایی را در زمینه ساخت جنگنده نسل چهارم دنبال میکرد که یکی از این طرح ها به ساخت جنگنده میگ 29 منجر شد. میگ 29 قسمت اول : شکل گیری در اواخر سال 1960 اتحاد جماهیر شوروی همزمان با مطالعات اولیه برنامه جنگنده پیشرفته تاکتیکی (PFI) و برنامه تولید انبوه جنگنده پیشرفته سبک وزن (PLMI) ، کار بر روی طراحی مفهومی جنگنده نسل چهارم خود را نیز آغاز کرده بود. در این راه تجربیات حاصل از نبرد هوایی کشور هایی که از تجهیزات روسی بهره میبردند ، مهندسین روسی را در درک بهتر قابلیت ها و الزامات عملیاتی جنگنده یاری داد. از جمله نکات مورد نظر در طراحی جنگنده نسل چهارم شوروی ، تطبیق تکنولوژی مورد نیاز طراحی و ساخت با ظرفیت های صنعتی اتحاد جماهیر شوروی بود تا در صورت ساخت نمونه ای پیشرفته امکان تولید انبوه آن فراهم باشد. جنگنده نسل جدید می بایست از موشک های هوا به هوای جدید در برد های مختلف و سیستم پیچیده کنترل تسلیحات برخوردار می بود.به منظور طراحی و توسعه چنین جنگنده ای ، سه طراح برتر هواپیما و دفاتر طراحی آن ها دست به کار شدند که دفاتر طراحی تجربی 155 به سرپرستی آرتیوم ایوانویچ میکویان ، 51 به سرپرستی پاول اوسیپویچ سوخو و 115 به سرپرستی الکساندر سرگیویچ یاکولف را شامل میشد. در سال 1971 موسسه مرکزی تحقیقات شماره 30 (TSNII-30) که زیر مجموعه وزارت دفاع اتحاد جماهیر شوروی بود ، قابلیت های رزمی مورد نیاز برای طراحی و ساخت نمونه اولیه جنگنده نسل چهارم در طی برنامه جنگنده پیشرفته تاکتیکی (PFI) را تعیین کرد. این قابلیت ها انجام عملیات در شب و روز و در هر شرایط آب و هوایی ، نابودی جنگنده دشمن در نبرد هوایی نزدیک با موشک های هوا به هوای کوتاه برد وتوپ نصب شده در داخل بدنه ، رهگیری هوایی دوربرد با استفاده از رادار داخلی و یا هدایت توسط ایستگاه های رهگیری زمینی (GCI) و نابودی جنگنده دشمن با استفاده از موشک های هوا به هوای برد متوسط ، ایجاد پوشش هوایی برای نیروهای خودی و امکان دفاع نقطه ای از مراکز حساس ، نابود کردن هواپیماهای شناسایی دشمن ، اسکورت بمب افکن های سنگین ، نگاه به پایین و شلیک به پایین (Look Down-Shoot Down) برای مقابله با اهداف پروازی که در ارتفاعی پایینتر از جنگنده پرواز میکنند ، انجام عملیات در محیط های آلوده به اخلال فعال و غیر فعال الکترونیکی ، انجام شناسایی تاکتیکی و نابودی اهداف کوچک زمینی با استفاده از بمب ، راکت و توپ را شامل بود. در طراحی جنگنده نسل چهارم شوروی ، جنگنده های اف 15 ، نورثروپ P530 وYF-17 به عنوان رقیب در نبرد هوایی و جنگنده های اف 4 ای ، اف 111، تورنادو و جگوار به عنوان اهداف پروازی برای نقش رهگیری یا قاتل شکارچی(Hunter-Killer) در نظر گرفته شدند. عمده ترین تفاوت های جنگنده پیشرفته تاکتیکی (PFI) نسل چهارم با جنگنده های پیشین نسل سوم در افزایش قابل توجه مانور پذیری ، آویونیک پیشرفته و تسلیحات دقیق تر و موثرتر و به طور کلی افزایش قابل توجه قابلیت های رزمی بود. به منظور دستیابی به چابکی و مانورپذیری بالا در جنگنده ، می بایست از طراحی آیرودینامیک جدید با بهبود نسبت برا به پسا (Lift/Drag Ratio) و پیشرانه ای سبک تر ، قویتر ، با بهره وری بالاتر و نسبت قدرت به وزن قابل قبول استفاده میشد. برای بهبود اویونیک نیز باید سیستم یکپارچه کنترل تسلیحات دارای کامپیوتر دیجیتال و سیستم جستجو و ردیابی مادون قرمز (IRST) به عنوان مکمل رادار در نظر گرفته میشد. علاوه بر این موشک های کوتاه برد و میانبرد جدید با دقت بیشترو اطمینان پذیری بالاتر و توپ دارای نرخ آتش بالاتر و برد بیشتری نیز باید به ساخت میرسید. دفتر طراحی میکویان کار بر روی طراحی و ساخت جنگنده نسل چهارم را در اواخر دهه شصت و اوایل دهه هفتاد آغار کرد. در ابتدایی ترین مراحل طراحی ، برای جنگند نام میگ 29 تعیین شد. در ابتدا مسئولیت کل پروژه میگ 29 به گلب لوزینو/ لوزینسکی واگذار شد. کسی که پیشتر از این مسئول پروژه رهگیر سنگین میگ 25 ام پی(بعد ها میگ 31 فاکس هوند) بود. نقشه مادر(اصلی) جنگنده توسط بخش طراحی اولیه (PD) به سرپرستی دکتر الکساندر چوماشنکو متخصص برجسته آیرودینامیک تهیه شد. علاوه بر دفتر طراحی میکویان دو بخش پژوهشی مهم نیز فعالانه در طراحی و ساخت میگ 29 مشارکت کردند که موسسه مرکزی آیرودینامیک و هیدرودینامیک ژوکوفسکی TSAGI (به احترام نیکلای ژوکوفسکی نام گذاری شده است) در بخش مشاوره برای طراحی و موسسه پژوهش دولتی سیستم های هواپیما (GOSNIIAS) در بخش طراحی و ساخت اویونیک را شامل میشد. هر دو این موسسات در شهر ژوکوفسکی در جنوب مسکو واقع شده اند. انتخاب پیکره بندی و طرح آیرودینامیکی مناسب برای جنگنده کلیدی ترین قسمت مسئولیت بخش طراحی اولیه بود. مهندسین این بخش دو پیکره بندی برای جنگنده انتخاب کردند که اولی بر پایه طرح های معمول و دومی بر پایه طرح بال و بدنه ادغام شده (BWB) یا طرح اینتگرال بود. که در آن نقاط اتصال بال ها به بدنه مشخص نبوده و لبه حمله بال تا محل اتصال بال و بدنه (ریشه بال) امتداد می یافت. ارتشبد پاول استپانویچ کوتاخوف فرمانده کل نیروی هوایی اتحاد جماهیر شوروی و از جمله مقامات رده بالای تصمیم گیرنده در برنامه طراحی و ساخت میگ 29 سپهبد پیوتر دمنتیف وزیر صنعت هواپیماسازی شوروی در دهه هفتاد و از جمله تصمیم گیرندگان در مورد برنامه میگ 29 درمراحل ابتدایی طراحی جنگنده میگ 29 ، طراحان روسی جنگنده ای با یک پیشرانه توربوجت با ورودی هوای داخل بدنه را در نظر داشتند. این طرح با توجه به اشغال فضای داخلی بدنه توسط ورودی هوا وتجربیات حاصل از جنگنده های تک موتوره همچون میگ 21 ، میگ 23 و میراژ 3 به کلی رد شد در عوض طرحی ارائه شد که در آن جنگنده دارای دو پیشرانه بوده و از دو ورودی هوا در خارج از بدنه بهره میبرد. با وجود دو موتور علاوه بر افزایش بقا و اطمینان پذیری ، قابلیت حمل تسلیحات جنگنده نیز افزایش می یافت. در مجموع سه پیکره بندی برای جنگنده ارائه شد .در پیکره بندی اولیه این جنگنده دارای دو بال ذوزنقه ای شکل نصب شده بر شانه بدنه (shoulder wing) با پیش بال (slat) و لبه حمله امتداد یافته تا ریشه بال (LERX) ، دو بالچه عقب نصب شده در پایین بدنه و یک سکان عمودی نصب شده در روی بدنه بود. ورودی های دو بعدی هوای پیشرانه ها به رمپ عمودی کنترل جریان ورودی هوا مجهز بود که از این جهت میگ 29 به میگ 25 فاکس بت و اف 15 شباهت داشت. برای نصب تسلیحات بر روی جنگنده شش نقطه تقویت شده برای نصب تسلیحات در نظر گرفته شده بود که از این تعداد ، چهار نقطه برای حمل موشک های هوا به هوای میانبرد و دو نقطه برای حمل موشک های هوا به هوای کوتاه برد به منظور نبرد نزدیک هوایی (Dog Fight) بود . پیکره بندی دوم براساس طرحی بین جنگنده میگ 29 و رهگیر میگ 31 بود . جنگنده ای که از ترکیب ویژگی های میگ 29 و میگ 31 برخوردار باشد . این جنگنده به چهار موشک هوا به هوای میانبرد K-25 مجهز میشد. موشک K-25 بر پایه موشک AIM-7E اسپارو ساخت ایالات متحده آمریکا بود که در جنگ ویتنام به دست نیروهای ویتنامی افتاد و پس از آن توسط کشتی به اتحاد جماهیر شوروی حمل شد تا مورد بررسی و مهندسی معکوس قرار بگیرد. برنامه ساخت این موشک در نهایت متوقف شد. پیکره بندی سوم نیز براساس طرح ادغام بدنه و بال ها (BWB) بود با این تفاوت که نسبت به دو پیکره بندی پیشین ، نتیجه طرح جنگنده ای سبک وزن با وزن ناخالص 13.5 تن (29760 پوند) بود. جنگنده ای که نه تنها از طرح های پیشین سبکتر بود بلکه از طرح T10 ارائه شده توسط سوخو (بعدها سوخو 27 فلانکر) با حداکثر وزن برخاست 21 تن (46300 پوند) و جنگنده تک موتوره میگ 23 ام با وزن 15.7 تن (34610 پوند) در حالت مسلح نیز سبکتر بود. طرح ادغام بال ها و بدنه و لبه حمله امتداد یافته تا ریشه بال (LERX) یکی از مشکلات موجود در طراحی یعنی یافتن جایگاه مناسب در بدنه برای نصب توپ را نیز حل میکرد. مشکلی که در طرح های معمول با دشواری های زیادی در طراحی مواجه بود. توپ در داخل بدنه و در انتهای لبه حمله بال نصب میشد. علاوه بر وزن کمتر در پیکره بندی سوم جنگنده ابعاد کوچکتری از میگ 29 داشت و مساحت بال های آن تنها 25 متر مربع بود. لازم به ذکر است که طرح بال و بدنه ادغام شده (BWB) نیز مخالفان خود را داشت. برخی مهندسان روسی ادعا میکردند درطراحی معمول ، ساخت جنگنده آسانتر خواهد بود و سطح مقطع جنگنده نیز کمتر خواهد شد. با توجه به مخالفت ها، یاکوف سلتسکی مهندس بخش طراحی اولیه (PD) به منظور کاهش سطح مقطع جنگنده ، تغییراتی همچون کاهش ارتفاع مخزن سوخت داخلی را در طرح نهایی اعمال کرد . سه پیکره بندی معرفی شده در نهایت برای تصمیم گیری نهایی به مدیران برنامه ارائه شد. در سال 1971 موسسات مختلفی در قالب وزارت صنعت هواپیما سازی و نیروی هوایی اتحاد جماهیر شوروی کار بر روی تعریف مجدد مفهوم جنگنده نسل جدید برای دهه هشتاد را آغاز کردند. تجزیه و تحلیل روند توسعه سخت افزار و تاکتیک ها نشان داد که جنگنده نسل جدید نیاز مند طیف وسیعی از قابلیت های عملیاتی است تا نیاز های روز را برطرف سازد. به صورت ایده آل نیروی هوایی می بایست از چند نوع مختلف از جنگنده ها با قابلیت های متفاوت و تسلیحات بهینه شده استفاده کند تا امکان انجام عملیات های متفاوت را داشته باشد. به عنوان مثال جنگنده در رهگیری و مقابله با هواگرد های دشمن در منطقه خودی از هدایت ایستگاه های رهگیری زمینی (GCI) برخوردار است اما در منطقه دشمن باید به صورت کاملا مستقل نسبت به رهگیری و کشف هواگرد های دشمن اقدام کند. یک رهگیر باید از سرعت و نرخ سعود مناسب در کنار تسلیحات هوا به هوای مناسب و قابلیت نگاه به پایین و شلیک به پایین برخوردار باشد. یک جنگنده در نقش اسکورت باید از برد مناسبی داشته باشد تا امکان پشتیبانی از بمب افکن ها در محدوده 250 الی 300 کیلومتری (155 الی 186 مایلی) درعمق خاک دشمن برای آن فراهم شود. همچنین می بایست از مانورپذیری بالا ، نسبت مناسب وزن به قدرت موتور ها و موشک های هوا به هوای کوتاه برد برای نبرد هوایی نزدیک برخوردار باشد تا بتواند ماموریت خود را با موفقیت به انجام برساند. ساخت جگنده ای که تمامی ویژگی های ذکر شده را به صورت یکپارچه در خود داشته باشد غیر ممکن می نمود و اتحاد جماهیر شوروی نیز از ظرفیت های لازم برای چنین کاری برخوردار نبود. اما چاره کار اجرای دو برنامه جنگنده پیشرفته تاکتیکی (PFI) و تولید انبوه جنگنده پیشرفته سبک وزن PLMI (بعد ها به برنامه جنگنده سبک وزن تاکتیکی (LFI ) تغییر نام یافت) به صورت مکمل یکدیگر بود . جنگنده پیشرفته تاکتیکی ، جنگنده ای سنگین وزن محسوب میشد که قابلیت انجام عملیات در 250 الی 300 کیلومتر خارج از مرزهای خودی را داشت علاوه بر این دارای پیچیدگی های زیادی در زمینه ساخت بود و در کنار آن به مخازن سوخت با ظرفیت بالا ، تسلیحات گسترده و مناسب (چهار موشک هوا به هوای برد متوسط و دو موشک هوا به هوای برد کوتاه به همراه توپ نصب شده در داخل بدنه)، سیستم های ارتباطی ، ناوبری و پشتیبانی الکترونیک (ESM) مجهز بود و میتوانست در نقش پدافندی در نیروهای پدافند هوایی (PVO) نیز به کار گرفته شود. در نقطه مقابل جنگنده سبک وزن تاکتیکی بیشتر توانایی انجام عملیات در منطقه خودی و در نهایت در 100 الی 150 کیلومتر خارج از مرزها را داشت و ساخت آن نسبتا آسان و کم هزینه بود و از تسلیحات محدودی (دو موشک هوا به هوای کوتاه برد به همراه یک قبضه توپ) بهره میبرد. این جنگنده برای پرواز و نگهداری به خلبانان و پرسنل زمینی با سطح مهارت متوسط نیاز داشت وعلاوه بر این امکان فرود و برخاست آن در بانده ای نیمه آماده فراهم بود. به طور کلی برنامه جنگنده پیشرفته تاکتیکی به میزان 30 الی 35 درصد و جنگنده پیشرفته سبک وزن به میزان 65 الی 70 درصد از نیاز شوروی برای پاسخگویی به جنگنده های اف 15 و اف 16 آمریکایی را تامین میکرد . گلب لوزینو/ لوزینسکی معاون طراح در دفتر طراحی تجربی 155 و مسئول برنامه میگ 29 الکساندر چوماشنکو مسئول طراحی اولیه دفتر طراحی تجربی 155 ، کسی که پیکره بندی عمومی جنگنده ها را مشخص میکرد

[quote]با توجه به مشکلات هدايت سيمي, برد محدود و دست و پاگير بودن, در موشک قائم سيم حذف و بجاش از يک ليزر مادون قرمز براي انتقال فرامين هدايتي به موشک استفاده ميشه. کماکان سيستم هدايت و هدف گيري تاو(قائم) هيچ فرقي نکرده و اين لانچر هست که فرامين کنترلي رو به موشک ميفرسته ولي اين بار با ليزر. درست مثل کنترل تلويزيون. و اين سيستم با نوع هدايت کورنت فرق ميکنه.....[/quote] بنده صرفا عرض کردم [b]احتمالا![/b] نه قطعا! احتمال استفاده از سیستم laser data transmission مورد اشاره جناب فتح هم هست . (به مراتب بهتر از سیستم هدایتی کورنت!)

[quote] فقط در اون قسمت اول حرفات منظور من از قائم نمونه ضد هلیکوپتر تاوه نه دهلاویه ! [/quote] بله بنده اینقدر در فکر کورنت و دهلاویه بودم که اشتباها این دو رو در نظر گرفتم در حالی که شما از قائم و کورنت گفته بودید!! (بزار به حساب بی دقتی و عجله در خواندن) احتمال استفاده از سیستم هدفگیری کورنت برای قائم هم هست با توجه به اینکه در مورد قائم گفته شده : ((قائم به عنوان یک موشک نیمه سنگین دارای توانایی انهدام اهداف کم سرعت و حرکت کننده در ارتفاع پایین)) چیزی که در مورد کورنت هم هست! بالگرد در ارتفاع پایین و سرعت و مانور کم!

[quote]اگه اینجوری که برادر اشتوکا و سینا میگن پش سیستم هدایتی قائم با کورنت نباید فرقی داشته باشه ، البته منم اون فیلم رو دیدم و نظرمم اینه که هر دو یکی هستن ....! [/quote] بله از نظر سیستم هدایتی هم کورنت و دهلاویه تفاوتی ندارند. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/44%7E0.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/dsaadadsadsad.jpg[/img] تصویری واضح تر از اجزای پرتابگر همچون پرتوافکن ها [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/dsaadaa.jpg[/img] تنها تفاوت پرتابگر دهلاویه با پرتابگر کورنت های روسی سیستم هدف یابی حرارتی 1PN79-1 است. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/fgdddgdgfdgfd.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/1pn79m-3.jpg[/img] [quote]وقتی ما با لیزر اطلاعات رو به کورنت ارسال میکنیم ، هدفمون متوجه نمیشه ؟ یعنی به صورت یه قیف بزرگه یا یک باریکه لیزری ؟؟؟؟؟؟[/quote] با استفاده از پرتو لیزر پرتابگر فرامین یا اطلاعاتی به موشک ارسال نمیشه بلکه پرتو لیزر یک شاخص است برای جهت دهی موشک! بد نیست بدانیم که هدایت موشکی مثل دهلاویه و کورنت به اینصورت است که پرتو لیزر قیف شکلی به سمت هدف تابیده میشه که این پرتو لیزری از چهار پرتو متفاوت تشکیل میشه . در انتهای موشک یک آشکار ساز نصب شده که موشک رو در مسیر پرتو لیزری حفظ میکنه. اصلاح مسیر و تغییر اون توسط موشک با استفاده از تفاوت چهار پرتو تابیده شده و تشخیص توسط آشکار ساز انجام میشه. موشک برای اصلاح مسیر حرکتی مارپیچ رو ادامه میده تا در نقطه ای قرار بگیره که چهار پرتو مختلف همزمان توسط آشکار ساز دریافت بشن و اون نقطه مرکز هدف پرتابگر است که بر روی تانک (یا هر هدف دیگری) قفل شده. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/klklk.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/llkklk.jpg[/img] وقتی آشکار ساز موشک بتواند پرتو تابیده شده از پرتابگر رو دریافت کند دلیل ندارد که آشکار ساز های لیزر نصب شده در تانک ها پرتو تابیده شده رو کشف نکنن! آشکار ساز های لیزر که در سیستم های هشدار قفل لیزری و سیستم های دفاع فعال نصب شده اند

سلام همانطور که اشتوکا گرامی به درستی اشاره داشتند : [quote] کورنت اصلا بازتابش ليزر لانچر روي هدف رو نميبينه... سنسور گيرنده کورنت در ته موشک قرار داره و موشک فقط لانچر رو ميبينه سوراخي که در جلوي موشک کورنت هست محل عبور جت خرج گود مرحله يک و دو موشک هست و سنسور نيست. يک لوله توخالي هست که دو دو تا خرج گود موشک رو به هم وصل ميکنه. يک خرج گود اوليه در ابتداي موشک و خرج گود اصلي در انتهاي موشک. [/quote] دو تصویر از ساختار موشک کورنت که در آن دو مسیر عبور جت خرج گود مشخص است . یکی برای مرحله اول در سر موشک و دومی برای مرحله دوم در اواسط بدنه موشک [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/1_%283%29~75.jpg[/img][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/1_%284%29~75.jpg[/img] در موشک کورنت آشکار ساز لیزر در انتهای موشک قرار گرفته و مسیر موشک رو در وسط پرتو لیزر حفظ میکند در این تاپیک کلیپی از موشک کورنت و نحوه عملکرد اون قرار داده شده : [url="http://www.military.ir/forums/topic/17320-%da%a9%d9%84%db%8c%d9%be%db%8c-%d8%a7%d8%b2-%d9%85%d9%88%d8%b4%da%a9-%d8%b6%d8%af-%d8%aa%d8%a7%d9%86%da%a9-%d9%87%d8%af%d8%a7%db%8c%d8%aa-%d8%b4%d9%88%d9%86%d8%af%d9%87-kornet-e/"]لینک[/url] در این تصویر آشکار ساز لیزری در انتهای موشک مشخص است : [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/dasadaa.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/dadasdasa.jpg[/img]

[align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/black_knight_l1.jpg[/img] [color=blue]خودرو رزمی شوالیه سیاه توسط شرکت BAE Systems طراحی و ساخته شد .این طرح حاصل سال ها تحقیق متخصصین این شرکت بر روی توسعه سیستم های رزمی هوشمند و کنترل از راه دور است.سیستم هایی که این امکان را دارند تا در صورت نبود اپراتور همچنان به عملیات خود ادامه بدهند.شوالیه سیاه نیز یکی از این طرح هاست که کاملترین تکنولوژی رباتیک در آن به کار برده شده.این خودرو رزمی هم اکنون مورد ازمایش وارزیابی ارتش ایالات متحده امریکا قرار دارد.شوالیه سیاه به منظور عملیات در مناطق پر خطر و کشف کمین ها مورد استفاده قرار خواهد گرفت.[/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/black_knight_l2.jpg[/img] [color=blue]این خودرو از یک واحد فرماندهی مستقر در خودرو رزمی پیاده نظام Bradley هدایت و کنترل میشود.اپراتور به خوبی میتواند به تسلیحات شوالیه سیاه کنترل داشته باشد واز موقیعت آن به درستی با خبر گردد و تمامی اطلاعات رزمی را از آن دریافت کند همان گونه که فرمانده تانک از چنین امکانی برخوردار است.این خودرو رزمی از تحرک بالایی برخوردار است و علاوه بر اینها سیستم های بسیار پیشرفته و به روزی دارد از جمله : رادار لیزری (LADAR) که 4 واحد در قسمت جلویی برجک نصب شده این سیستم پویش دقیق و تصویر سازی سه بعدی را از محیط اطراف ارائه میدهد ، سیستم تصویر ساز حرارتی ، سیستم دید در شب ، موقیعت یاب جهانی (GPS) و سنسورهای حرکتی متعدد. با وجود این سیستم ها این خودرو امکان عملیات در شب و روز و در هر شرایط آب و هوایی را دارد.[/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/black_knight_l3.jpg[/img] [color=blue]سیستم جهت یاب شوالیه سیاه به آن امکان میدهد تا مسیر دقیق را دنبال کرده و با استفاده از رادار لیزی موانع را شناسایی و از آن ها عبور کند.این خودروها توانایی شبکه شدن با هم و برنامه ریزی برای طی یک مسیر مشخص را دارند.شوالیه سیاه مجهز به یک قبضه توپ 25 میلیمتری و همچنین یک قبضه تیربار 7.62 میلیمتری هم راستا با آن است. شوالیه سیاه دارای پیشرانه دیزلی 300 اسب بخاری ساخت کاترپیلار است که حداکثر سرعت 77 کیلومتر را برای ان فراهم میکند همچنین امکان حمل آن با هواپیماهای ترابری نظامی از جمله C130 وجود دارد.[/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/black_knight_l4.jpg[/img] [color=red]مشخصات :[/color] [color=blue]کشور سازنده : ایالات متحده امریکا شرکت سازنده : BAE Systems طول : 4.98 متر عرض : 2.44متر ارتفاع : 2 متر تسلیحات : یک قبضه توپ 25 میلیمتری وهمچنین یک قبضه تیربار 7.62 میلیمتری هم راستا با آن پیشرانه : دیزل 300 اسب بخار ساخت کاترپیلار حداکثر سرعت : 77 کیلومتر در ساعت[/color][/align] [align=center][url=http://www.military-today.com/apc/black_knight.htm]منبع[/url] [color=red]هر گونه برداشت از این مطلب فقط با ذکر نام سایت میلیتاری به عنوان منبع امکان پذیر است[/color][/align]

[center][b][size=4][color=green]به نام خدا[/color][/size] [color=green]با سلام خدمت دوستان[/color][/b] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/tatra_t815_7mor89_l1.jpg[/img][/center] [center] [b][color=darkblue]کشنده ترابری سنگین تاکتیکی Tatra T815-7MOR89 جدیدترین عضو از خانواده کشنده های نظامی Tatra T815-7 ساخت جمهوری چک است که مطابق با استاندارد های ناتو بوده و توانایی عملیات در مناطق مختلف با شرایط آب و هوایی دشوار را دارد.این خودرو نمونه ای از طراحی ساده در کنار فناوری بالا است که با ظرفیت حمل 24300 کیلوگرم توانایی حمل انواع تجهیزات نظامی و کشش دو تریلر را دارد. همچنین قادر به کشش سیستم های توپخانه ای کششی و حمل کانترینر های استاندارد است.این کشنده به صورت استاندارد دارای کابینی غیر زرهی با ظرفیت دو سرنشین است اما در برخی مدل ها کابین های 4 درب طراحی شده که دارای جایگاه خواب است و ظرفیت 8 سرنشین را دارد. علاوه بر این کیت های زرهی خاصی نیز طراحی شده که در صورت نصب آن ، کابین در مقابل گلوله های کالیبر 7.62 و همچنین در مقابل انفجار تا 6 کیلوگرم ماده منفجره مقاوم خواهد بود.این کشنده با پیکره بندی 8*8 از شاسی و سیستم تعلیق منحصر بفرد ساخت Tatra بهره میبرد که تلفیقی از نوعی شاسی ستون فقراتی به همراه سیستم تعلیق نيمه مستقل(swing axles) است . این سیستم حاصل 80 سال تجربه شرکت Tatra در طراحی و توسعه سیستم های تعلیق و شاسی است. شاسی ستون فقراتی یکی از آخرین گونه های شاسی مستقل است و به این صورت ساخته میشود که ابتدا یک لوله ( معمولا این لوله را از قوطی های مربع شکل درست میکنند ) در راستای طول خودرو و در خط میانی خودرو قرار میدهند که سر و ته این لوله به اکسل های جلو و عقب متصل میشود.اینگونه شاسی مشخصات ایده آلی نظیر وزن پائین.مقاومت بسیار بالا .حجم اشغال شده کم . هزینه و زمان ساخت بسیار پائین و همچنین عدم نیاز به نگهداری داشته و در صورت تصادفات سنگین نیز به این نوع شاسی خسارت خاصی وارد نخواهد شد. سیستم تعلیق (swing axles) نیز اجازه می دهد تا چرخها به صورت محوری به قسمتی در وسط دو چرخ خودرو متصل شده و قابليت بالا و پايين رفتن در قوس مربوط به خود را داشته باشند . به بیان ساده تر در این سیستم هر چرخ میتواند زاویه ای متفاوت با سایر چرخ ها داشته باشد.از ویژگی های دیگر این کشنده این است که به منظور تعمیر آن میتوان از قطعات سایر کشنده های خانواده Tatra T815-7 نیز استفاده کرد.این خودرو مجهز به سیستم کنترل مرکزی باد تایر است و از پیشرانه مدل Cummins ISMe 420 30 بهره میبرد. این پیشرانه از نوع دیزل توربو شارژ بوده و حداکثر توان 410 اسب بخار را فراهم میکند همچنین دارای استاندارد یورو 3 است. علاوه بر پیشرانه فوق امکان استفاده از پیشرانه های دیگری نظیر Tatra's T3-928 نیز وجود دارد.کشنده T815-7MOR89 امکان کار در شرایط دمایی از 49+ تا 35- درجه سانتیگراد را دارد و میتوان آن را با استفاده از هواپیماهای ترابری نظامی نظیر C-130 حمل کرد.[/color][/b][/center] [center] [b][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/tatra_t815_7mor89_l7.jpg[/img][/b][/center] [center] [b][color=green]مشخصات کلی :[/color] [color=darkblue]کشور سازنده : جمهوری چک شرکت سازنده : Tatra سال ورود به خدمت : ؟ پیکره بندی : 8*8 تعداد سرنشینان : بسته به ابعاد کابین از دو تا هشت نفر وزن : 13.7 تن حداکثر بارگذاری : 24.3 تن طول :9.12 متر عرض : 2.5 متر ارتفاع : ؟ پیشرانه : دیزل توربوشارژ مدل Cummins ISMe 420 30 diesel با حداکثر توان 410 اسب بخار و یا Tatra's T3-928 حداکثر سرعت : 105 کیلومتر جداکثر برد : 900 کیلومتر قابلیت های حرکتی : شیب : %70 شیب جانبی : %50 گام عمودی : 0.6 متر عبور از گودال : 2 متر[/color] [url="http://www.military-today.com/trucks/tatra_t815_7mor89.htm"][color=red]منبع[/color][/url] [color=red]مترجم : گوبلز[/color] [url="http://www.military-today.com/trucks/tatra_t815_7mor89.flv"][color=red]دانلود کلیپ[/color][/url] [color=green]تصاویر بیشتر :[/color][/b][/center] [center] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/tatra_t815_7mor89_l3.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_tatra_t815_7mor89_l3.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/1_%281%29%7E118.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_1_%281%29%7E118.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/1_%282%29%7E117.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_1_%282%29%7E117.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/1_%283%29%7E112.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_1_%283%29%7E112.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/1_%284%29%7E111.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_1_%284%29%7E111.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/1_%285%29%7E107.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_1_%285%29%7E107.jpg[/img][/url][/center]

[quote]جناب گوبلز جناب سورنا عزیزم بدیهی است که اینجا بحثی خصوصی در میان نیست، محور گفتاورد یک سوژه معین، اینجا تحولات سوریه است ... در تاریخ جنگ ها و برخوردهای نظامی میان اعراب و جهود صهیون شک نیست که دست برتر نظامی جهود بسبب پشتیبانی آشکار و همه جانبه یانکی ها نقش مهمی در پیشتازی شان در صحنه نبرد داشته است، وگرنه اعراب تا این میزان هم که شما دوستان فرمایش کردید بی عرضه و بی لیاقت و کم هوش نبودند (ساقط کردن 102 هواپیما جهود طی نبرد یوم کیپور قابل تأمل است)، مساله برتری تجهیزات در بسیاری از موارد کمک حال جهود بوده است مانند جریان نبرد دریایی مشهور لاذقیه ...، عوامل سیاسی، امنیتی جهان آن روز و سرمایه گذاری های نظامی طرفین را نیز به همه این مسائل اضافه کنید. با این حال، و صرف نظر از رویکرد تاریخی و مرور خاطرات، اکنون مدت هاست که از آن زمانه می گذرد و سوریه روابط متفاوتی را با برخی کشورها من جمله ایران تجربه کرده است و می کند. مضاف بر اینکه، احتمالا سوریه از بکار گیری تسلیحات نامتعارف در برابر جهود ابایی نخواهد داشت حتی اگر بدین دلیل باشد که چیزی برای از دست ندادن نداشته باشد.[/quote] جناب پاتریوت از پشتیبانی آشکار یانکی ها از جهود گفتین اما آیا مصر و سوریه از حمایت کامل تسلیحاتی شوروی برخوردار نبودند؟ تی 62 های شوروی با قابلیت نبرد در شب نسبت به تانک های اسرائیلی برتری نداشتند؟ و بسیاری از این دست که لیست تجهیزات دو طرف رو در اینجا میتونید ملاحظه کنید : http://en.wikipedia.org/wiki/Yom_Kippur_war آیا اعراب از نظر کمی و نفرات به اسرائیل برتری نداشتند؟ چه چیزی باعث شد که شکست بخوردن ؟نبود تجهیزات؟ یا رزم تدبیر شایسته؟ اینجا بحث یک طرفه برتری تجهیزات نیست بلکه استراتژی هم هست آموزش هم هست و ........... سوریه و مصر در یوم کیپور سام 6 ، سام 2 و ... در اختیار داشتند که پدافند های روز بودند. پیشتر از تغییر صحبت کردین اما تغییر باید نشانه ای داشته باشد یا نه؟ باز هم مثالی میزنم مصر در جنگ سال 1973 با اسرائیل با استفاده نیمه حرفه ای از سام 6 تلفات قابل توجهی به اسرائیل وارد کرد البته تعدادی سامانه رو هم از دست داد. سوریه هم به این سامانه مجهز بوده و هست ولی چرا افتضاح دره بقاع رو پدید آورد؟ آن هم در حدود یک دهه بعد از جنگ یوم کیپور و تجربیات پدافندی حاصل از آن. آیا یک دهه برای تغییر در استراتژی پدافند حداقل کافی نیست؟ آیا در این یک دهه سوریه نباید از تجربیات یوم کیپور بهره میگرفت و به قول شما و یکی دیگر از دوستان تغییر میکرد؟در استراتژی های نبرد تغییر به وجود میاورد و نسبت به بهینه سازی تسلیحات اقدام میکرد منظور از افتضاح دره بقاع برای سوریه عملیات Operation Mole Cricket 19 اسرائیل است که لینکش رو پیشتر قرار دادم باز هم قرار میدم http://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Mole_Cricket_19 به نتایج نبرد و تلفات طرفین توجه کنید. برای اسرائیل تقریبا هیچ! اما برای سوریه حداقل 25 الی 30 واحد پدافندی + 80 فروند جنگنده! اینه تغییر؟ یعنی از تجربیات یوم کیپور هیچ استفاده ای نکردند! هیچ تغییری به وجود نیامده آن هم پس از حدود یک دهه! اینجوری باید از سوری ها انتظار تغییر و پیشرفت داشت؟ در ضمن این رو هم مطالعه بفرمایید : http://newcoy.persianblog.ir/post/158 در مورد پست قبلی شما و نقض حریم هوایی ایران در نقاط مرزی توسط ترکیه باید خدمت شما عرض کنم که دهها بار نبوده شاید کمتر از 10 بار بوده که در یک مورد یک واحد مرزی سپاه مورد حمله قرار گرفت که ترک ها اون رو اشتباه خلبان عنوان کردند و عذر خواستند! اما مقایسه نقض حریم هوایی در نقاط مرزی با ورود به عمق خاک و یا پرواز بر روی کاخ ریاست جمهوری به نظر من چندان صحیح نیست! حداقل در مورد نقض حریم هوایی توسط ترک ها ما بار ها اخطار دادیم و با بلند شدن جنگنده ها اقدام به نمایش هوشیاری خودمون کردیم که نتیجه داد . صدالبته نقض حریم هوایی در نقاط مرزی در جهان امری غیر عادی نیست ، مثل هند و پاکستان و کره شمالی و جنوبی و بسیاری از کشور های دیگر اما در مورد سوریه به عمق خاک تجاوز شده! و نه نقاط مرزی! نمونش در تهاجم به تاسیسات مثلا اتمی ! مورد دیگری که هست تا به حال یک مورد هم از مقابله موثر پدافند و نیروی هوایی سوریه با تجاوزات اخیر نیروی هوایی رژیم صهیونیستی گزارش نشده نمونش جریان بمباران به اصطلاح تاسیسات اتمی! آیا از زدن هواپیما های اسرائیلی و بروز جنگ میترسن؟ یا مشکل چیز دیگری است؟ علاوه بر این در طی حوادث سوریه بار ها اخباری به گوش رسید که هواپیما های بدون سرنشین بر روی آسمان سوریه پرواز های شناسایی انجام میدن! آیا برخورد با این هواپیما ها هم شرایط جنگ رو به وجود میاره؟ یک هواپیمای بدون سرنشین که بارها توسط کشور های مختلف علیه یکدیگر استفاده شده و ساقط هم شده ولی هیچ اتفاقی نیوفتاده! برای این موارد چه توضیحی هست؟ از این ها گذشته چندی پیش جناب اشتوکا کلیپی از مخالفان سوری در حال انهدام یک فروند جنگنده سوری برای ما قرار دادند! این کلیپ حقیقت تلخی است از بی لیاقتی سوری ها! یک فرودگاه نظامی که از حساس ترین نقاط یک کشور محسوب میشود فاقد هر گونه نیروی های امنیتی و محافظ است! حضرات مخالف به راحتی با یک موشک ضد تانک کار خود را انجام داده و ............... به این صورت سوری ها میخواهند با اسرائیل مواجه شوند؟؟با این وضعیت؟ سوریه اگر قدرتی داشت بلندی های گولان را پس میگرفت ! پس تاکید بسیار رسانه های ما بر اقتدار نداشته جناب اسد در برخورد با آمریکا و اسرائیل صحیح نیست! در آخر تسلیحات نامتعارف هم بحث جداگانه ای است که بهش نمیپردازم

[quote]جناب گوبلز عزیزم پیش از هر چیز، شما را بعنوان یک برادر وطنی و هم کیش و همدل و همدرد دوست می دارم، دشمن شما نیستم، هم کلام تان هستم و هم صحبتی با یک جوان ایرانی آگاه را مایه فخر و مباهات خویش می دانم از مواجه با ادبیات تندخویانه و پلاریزه شما محظوظ می شوم ... با توجه به تجربیات شخصی که دارم بسیار عادی و معمول است ... وانگهی گویا شما خود را جای استراتژیست ها و تئوریسین های نظامی سوری گذارده اید، مدتی را نیز در اتاق های سری برنامه ریزان نظامی/امنیتی سوری سر کرده اید ... دست کم متن شما نشان از این نکات دارد که عرض شد، وگرنه از کجا تا بدین پایه اطمینان خاطر دارید که در صورت بروز درگیری نظامی میان طرفین سوری و جهود، نیروی های نظامی سوری دقیقا از چه راهبردی بهره می برند ... بمباران هدف کور در بیابان، یا هتک حریم هوایی نیز لزوما نشان از ضعف مفرط نیست چه همین کشور همسایه ترکیه بود که در فاصله سال های 72 تا 75 چند ده بار آشکارا حریم هوایی ایران عزیزمان را نقض کرد و در مواردی معدود اقدام به بمباران برخی روستاهای مرزی نمود پس ایران ما از ضعف نظامی چنین و چنان رنج می برد ... ؟ من موافق این چنین خطی سازی ها و ساده سازی هایی در محاسبات نیستم ... در ضمن، چرا مغلطه می کنید برادر عزیزم، قوانین وب سایت تاکید بر احترام و ادب به دوست و دشمن دارد به جز یک یا دو مورد خاص ...، اگر دولت قانونی سوریه «رژیم اسد» است!؟ پس آن گنداب مجعول «رژِیم صهیون» چیست!؟ فضای عمومی نوشتارتان نشان از برخی پیش فرض ها و پیش داوری های تاریخی دارد که صمیمانه و برادرانه خدمت شما عرض می کنم گوبلز عزیزم، مرز تاریک و روشناست ...[/quote] جناب پاتریوت عزیز بنده تندی خودم رو میپذریم در خیلی موارد ! ولی فکر نمیکنم که در بحث با شما خیلی تندی کرده باشم! به هر حال اگر تندی بوده یا خدای ناکرده جسارتی عذر خواهی میکنم از شما اما بنده خودم رو به جای استراتژیست های سوری قرار ندادم و صرفا بر پایه شواهدی که برای شما قرار دادم صحبت کردم که میتوانید در مورد صحتش تحقیق کنید. از ترس جناب اسد برای جنگ با اسرائیل گفتم در کنارش شواهدی اوردم مثل بمباران مواضعی در سوریه و عدم واکنش سوری ها! کافی نیست؟؟؟ ایا از شواهد نمیتوان به حقایق موجود سوریه پی برد؟؟ کلیپی که جناب اشتوکا قرار دادند رو ملاحظه کردید؟ به عمق فاجعه پی بردید؟ یا نه هنوز؟ اما در مورد رژیم سوریه و مغلطه اینجانب : بنده از زمانی که برخورد حماقت بار ارتش و نیروی های امنیتی سوریه با مردم در اوایل تظاهرات رو دیدیم نظرم در مورد حکومت جناب اسد تغییر پیدا کرد و الان کلمه رژیم رو مناسب میدانم. در مورد بعدی ایا واژه رژیم توهین است؟ از مدیران سایت میپرسم آیا بنده با به کار بردن واژه رژیم قوانین سایت رو نقض کردم؟؟؟

[quote]گوبلز عزیزم بنظر منم شما داری در این مورد خاص قدری تند میری ... باید دید ... قبل از درگیری جهودها با رزمندگان حزب الله هم بسیاری از کارشناسان با پوزخند می گفتن که حزب الله حتی ... نمی تونه جلوی ماشین جنگی و نیروهای ویژه جهود پهن کنه ... ولی دیدیم چه وقایعی رخ داد ... حالا هم صبر می کنیم و می بینیم ... در ضمن چه خبرته دوست من اینقدر بنای رژیم اسد رژیم اسد گذاشتی!؟ خوب منم میگم رژیم یانکی ها!؟ رژیم ساکسون های ...ی!؟ رژیم ژرمن های مجنون و نارسیسیست!؟[/quote] جناب پاتریوت قیاس حزب الله با ارتش سوریه کاملا اشتباه است و دلیلش هم در چریکی بودن حزب الله همچنین شرایط خاص جنوب لبنان و در مقابل روش جنگی کلاسیک ارتش سوریه است! در مورد رژیم هم بنده هر چه که بخواهم در [b]محدوده قوانین سایت[/b] عنوان میکنم و شما هم هر چه که میخواهید بنامید بنده مواردی رو عنوان کردم که اتفاقا سه موردش در گذشته دور نیست و در همین نزدیکی ها اتفاق افتاد مثل مورد اول ، سوم و چهارم دوستان هم اگر در ردش منابعی دارند یا در مورد حرکت مقتدرانه سوریه در حال حاظر خوشحال میشم ارائه بکنند در غیر اینصورت حرفی برای گفتن نمیماند!

[quote][quote][quote]جناب گوبلز عزیزم در پاسخ به َ!؟Are kidding me شما باید عرض کنم: !Israel might kick itself if it'd take Syrian missile program for granted لطفا به مواردی از جمله صفحه ذیل نگاه دقیق تری بندازید: http://www.infowars.com/russia-arms-syria-with-missiles-to-defend-against-nato-attack/[/quote] از موردی كه شما براي بنده قرار دادين در نت بسيار است ولی باز حرف بنده رو ثابت میکنه که سوریه بدون روسیه و تا حدودی ایران عددی نیست! البته حمایت تسلیحاتی از سوریه هم تا حدود زیادی بی فایده است زیرا که سوریه نشان داده حتی اگر مورد حمایت تسلیحاتی هم باشه و تجهیزات به روز رو هم دریافت کنه باز در مقابل اسرائیل ناتوان است و صرفا با هشدار شدید حامیانش نظیر روسیه و تا حدود کمتری ایران به اسرائیل امکان حداقلی برای جلوگیری از تهاجم و پیشروی اسرائیل در خاکش رو پیدا خواهد کرد . در مورد ترس اسد از جنگ با اسرائیل هم حرف بی خودی نزدم و برای اثباتش دلیل کافی هم دارم. که اگر خواستین ارائه میشه.[/quote] سلام البته این بیشتر افکار شماست ... اگه قرار بود تمامی ملت ها در تمامی دوران ها به یک سبک عمل کنند ما هنوز در پادشاهی سومری ها مونده بودیم !!![/quote] سلام عجب پس افكار من است!! میشه از این تغییر در طول زمان سوریه چند مورد نام ببرید؟؟ نمونه هایی از افکار من و اقتدار سوریه و شجاعت بشار اسد در نبرد با اسرائیل!!!! http://www.military.ir/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&p=242403&highlight=#242403 http://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Mole_Cricket_19 پرواز جنگنده های اسرائیل بر فراز کاخ ریاست جمهوری سوریه! بمباران به اصطلاح تاسیسات اتمی در خاک سوریه !! و................................................................................................... کافی بود یا بازم بگم؟؟

سلام Armored recovery vehicles : خودروی بازيابی زرهی خودروی M88A2 Hercules هرکولس M88A2 یک خودرو بازیابی زرهی (ARV)است که توسعه یافته خودرو M88A1 محسوب میشود و اختصاصا برای پشتیبانی ازتانک ابرامز به طراحی وساخت رسیده است. نمونه اولیه این خودروردر دهه هشتاد میلادی براساس شاسی تانک ابرامز ساخته شد که این مدل برای خدمت پذیرفته نشد و تصمیم بر این گرفته شد که نمونه توسعه یافته M88A2 تولید شود. لازم به ذکر است که دو خودرو زرهی M88A1 به منظور یدک کشیدن ابرامز M1A1 احتیاج بود. این خودرو در اوائل دهه 90 میلادی معرفی گردید و در سال 1997 میلادی در ارتش ایالات متحده به خدمت گرفته شد و تاکنون نیروی زمینی و نیروی دریای امریکا در حدود 280 دستگاه از آن را در اختیار دارند. علاوه بر این این خودرو به استرالیا و مصر نیز صادر شده است .هرکولس از نسخه قبلی آن اندکی بزرگتر و سنگین تر بوده و ازچرثقیل و وینچ قویتری بهره میبرد . وظایف اصلی این خودرو شامل بازیابی و تعمیر تانک های منهدم شده ، گیر افتاده ، در گل و باتلاق مانده و یا واژگون شده می باشد. این خودرو امکان تعمیر و بازیابی را در میدان نبرد مهیا کرده و یا تانک ها را به واحد تعمیرات یدک می کشد.جر ثقیل آن ظرفیت 8/31 تن بار را دارد که این میزان برای بلند کردن خودرو ها و وسایل از کار افتاده ، برجک تانک ، بسته های سنگین و یا بارهای دیگر مورد استفاده قرار می گیرد. اگر برای تعمیر یک خودرو احتیاج به اویزان کردن آن باشد ، جرثقیل قسمت انتهایی وسیله را بلند می کند تا بتوان به سیستم آسیب دیده دسترسی پیدا کرد. هر زمان که احتیاجی به جرثقیل نباشد بر روی سقف خودرو قرار می گیرد.وینچ خودرو کششی برابر با 63.5 تن دارد که برای بازیابی وسایل و خودرو های منهدم شده ، گیر کرده ، فرورفته در آب و واژگون شده ، استفاده می شود. همچنین یک وینچ کمکی نیز تعبیه شده که برای انتقال طناب و زنجیر وینچ اصلی و کشش سایر تجهیزات مورد استفاده قرار میگیرد. تیغه بولدوزر قرار داده شده در جلو ، برای حفظ تعادل و تثبیت خودرو در هنگام عملیات بلند کردن و بکسل مورد استفاده قرار میگیرد . همچنین می توان آنرا برای بر طرف کردن موانع یا توده های سبک خاک ، پر کردن چاله ها و خندق ها و مانند آنها استفاده کرد. این خودرو دارای تجهیزات جوشکاری است که برای برش و جوشکاری در میدان نبرد مورد استفاده قرار میگیرد که بوسیله یکی از خدمه حمل میگرد. هرکولس از حفاظت زرهی مطلوبی برخوردار است که خدمه را در برابر گلوله های 30 میلیمتری و انفجار مین محافظت میکند. علاوه بر این هرکولس به وسیله زره های جانبی(skirt side) نیز پوشانده شده است تا به حفاظت آن در مقابل تهدیدات افزده شود .این خودرو به سیستم حفاظتی ش م ر مجهز است و به منظور دفاع از خود دارای یک قبضه مسلسل 7/12 میلیمتری است که این سلاح بوسیه فرمانده خودرو مورد استفاده قرار میگیرد.این خودرو داری سه خدمه می باشد که فرمانده ، راننده و تعمیرکار (rigger) را شامل میشود که هر خدمه دارای دریچه های جداگانه در بالای سقف خودرو می باشد . همچنین دریچه ای در دو طرف بدنه تعبیه شده که امکان ورود و خروج از طرفین را فراهم میکند.هرکولس M88A2 دارای پیشرانه دیزل توربو شارژ مدل Continental AVDS-1790-8DR است که حداکثر توان 1050 اسب بخار را فراهم میکند و به جعبه دنده مدل XT-1410-5A ساخت آلیسون متصل شده که سرعت و برد آن را در مقایسه با M88A1 بهبود بخشیده است . همچنین هرکولس به یک منبع قدرت کمکی نیز مجهز شده است که به تمامی سیستم های آن هنگامی که موتور اصلی خاموش باشد نیرو میدهد. علاوه برا آن برای مواقع اضطراری این خودرو می تواند ابرامز را به وسیله مخزن سوخت خود، سوخت گیری مجدد نماید . در آخر هرکولس دارای کیت های خاصی است که با نصب آن امکان عبور از آب به عمق 2.6 متر را فراهم ميكند. مشخصات کلی: سال ورود به خدمت: 1997 خدمه: 3 نفر وزن:63 تن طول:6/8 متر عرض: 7/3 متر ارتفاع:2/3 متر ظرفیت بلند کردن: 31/8 تن ظرفیت یدک کشی :63/5 تن تسلیحات:یک مسلسل 12/7 میلیمتری پیشرانه: دیزل توربو شارز AVDS- 1790-8DR با حداکثر توان 1050 اسب بخار حداکثر سرعت در جاده: 48 کیلوتر بر ساعت برد: 500 کیلومتر قابلیت های حرکتی شیب: %60 شیب جانبی: %30 گام عمودی: 1/1 متر عبور از گودال : 2.6 متر مترجم : جناب edvardoali

[size=4][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/DefenceDevelopment_0161_1.jpg[/img][/size] [size=4][color=red][b]«مين ها نگهبانان خاموشى هستند كه هرگز خطا نمى كنند و هيچ وقت به خواب نمى روند و هرگز صلح را به ارمغان نمى آورند»[/b][/color] [color=blue]اين جمله اى است كه يك افسر كامبوجى به زبان مى آورد. جمله اى كه از دل واقعيت تلخ جنگ برخاسته. در عصر حاضر دولت هاى تك محور با خصلت سلطه طلبى و اقتدارجويى براى رسيدن به خواسته هاى غيرقانونى خود از هيچگونه ظلم و ستمى كوتاهى نكرده و در راه رسيدن به اين اهداف از هرگونه وسايل و ابزارى استفاده مى كنند كه يكى از اين تجهيزات كه مى توان به آن اشاره كرد «مين» است. امروزه در جنگ هاى برون مرزى و داخلى، كشورها از اين ابزار به منظور حفاظت از نقاط استراتژيك جنگى، قطع ارتباط جاده هاى لجستيكى و جلوگيرى يا كند كردن حركت دشمن به سوى جلو، از بين بردن يا صدمه زدن به نفرات و تجهيزات دشمن بهره مى گيرند و اين سلاح قابليت هاى خود را در اين زمينه نيز به اثبات رسانده است. مين ها در ۵۵ سال اخير تاكنون مورد استفاده كشورهاى درگير مخاصمه بوده و براى نخستين بار اين مين ها در جنگ جهانى دوم مورد استفاده قرار گرفتند. شايد بتوان به جرأت گفت جمع كشته شدگان و مجروحان مين در ۵۰ سال اخير از اثرات انفجار بمب ها و سلاح هاى هسته اى يا شيميايى به مراتب بيشتر بوده است.[/color][/size] [size=4][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/DefenceDevelopment_0166_1.jpg[/img] [color=red][b]۹۰ ميليون مين، ۹۰ كشور درگير[/b][/color] [color=blue]مين هاى زمينى سالها و اغلب دهه ها پس از پايان مخاصمات در زمين باقى مى مانند. به طورى كه در حال حاضر ۹۰ ميليون مين خنثى نشده در سراسر جهان وجود دارد و بيش از ۸۴ كشور جهان با اين مسأله مواجه هستند. گفته مى شود اين سلاح مرگبار در هر ۲۲ دقيقه جان يك نفر و در هر روز ۳۲ نفر و در هر ماه ۲ هزار قربانى را از سراسر جهان مى گيرد و طبق اعلام مركز اطلاعات ملل متحد در ايران تخمين زده شده كه سالانه بيش از ۱۵ تا ۲۰ هزار نفر كشته و مجروحين جديد به واسطه بقاياى اينگونه مواد منفجره هستند كه بيش از ۸۰ درصد از اين قربانيان را غيرنظاميان تشكيل مى دهند. در اين ميان سهم كودكان بى گناه نيز۳ الى ۴ هزار نفر در سال است كه آمار كشته شدگان اين بى دفاعان در آنگولا، كامبوج، افغانستان، بوسنى و هرزگوين بيش از ديگر كشورها است. همچنين براساس آمارهاى اعلام شده از سوى مجامع بين المللى، در كشور آلبانى سالانه ۱۳۶ نفر، در بوسنى و هرزگوين ۹۴ نفر، كرواسى ۵۱ نفر، اريتره ۵۴ نفر و اتيوپى ۱۰۰ نفر در اثر اين سلاح جهان خود را از دست مى دهند. عراق، افغانستان، كامبوج، ويتنام، كلمبيا، مصر و ايران از جمله آلوده ترين كشورها به مين هستند كه مى توان نام برد. وجود مين ها علاوه بر اينكه سالانه جان هزاران نفر را مى گيرد، مانع پيشرفت و توسعه بسيارى از كشورها نيز مى شود. اما از سوى ديگر تجارت همين سلاح در دنيا سالانه ۳ ميليارد دلار را عايد كشورهاى توليدكننده مى كند كه از جمله اين سازندگان مى توان به كشورهايى چون ايالات متحده آمريكا، چين، روسيه و هندوستان اشاره كرد.[/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/article-1160573-03CB4D49000005DC-29.jpg[/img][/size] [size=4][color=red][b]تاريخ مين در جهان[/b][/color] [color=blue]بيشترين مين هاى زمينى كه بعد از جنگ جهانى دوم مورد استفاده قرار گرفته اند از نوع مين هاى پلاستيكى و عروسكى است كه عمرى طولانى در ماندگارى دارند. اين مين ها بين سالهاى ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۰ ميلادى مورد استفاده قرار مى گرفتند كه در حال حاضر اين سلاح ها در اشكال جديد و طرح هاى نوين هنوز مورد استفاده قرار مى گيرند.مين هاى ضدنفر علاوه بر اينكه عمر بسيار طولانى دارند، قابل حركت نيز هستند. اين مين ها به علت وزن سبك و كمى كه دارند، روان و گردان هستند و بر اثر باران و نزولات جوى از جايى به جاى ديگر حركت كرده و اثرات مخرب خود را هميشه حفظ مى كنند.انواع مين ها شامل: بشقابى، ضدنفر، ضدخودرو، ضدنفربر، ضدتانك و مين والمرا هستند. مين والمرا با كوچكترين برخورد منفجر شده و حدود هزار ساچمه به اطراف پرتاب مى كند كه به شكار قربانيان خود مى روند.گفتنى است قدرت انفجار مين ها بنا به نوع آنها متغير است. به طور مثال قدرت انفجار مين هاى ضدتانك بين ۱۰۰ تا ۳۰۰ كيلوگرم و وزن آنها بين ۲ تا ۹ كيلوگرم است.[/color][/size] [size=4][color=blue][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/article-1160573-03CB5217000005DC-99.jpg[/img] همچنين مين هاى ضدنفر، كوچكتر از مين هاى ضدتانك بوده و به طور معمول قدرت انفجارى آن بين ۱۰ تا ۲۵۰ كيلوگرم است و در حدود ۵ تا ۵۰ كيلوگرم موج انفجار توليد مى كند. مين هاى زمينى به نحوى ساخته مى شوند كه قربانى خود را از پاى درآورند يا دست كم او را ناكار كنند. لازم به ذكر است توليد يك مين ضدنفر هزينه اى معادل ۴ دلار دارد، اما هزينه هاى يافتن و انهدام آن، براى هر مين بين ۳۰۰ تا يك هزار دلار دربردارد. به عبارتى هزينه پاكسازى ۳۰ برابر توليد است. به گفته سونيل نارولا رئيس نمايندگى ملل متحد در ايران، از بين بردن مين و از بين بردن عواقب آن هزينه بسيار زيادى را دربرداشته است. به طورى كه در سال ۲۰۰۴ م، ۳۹۹ ميليون دلار در اين زمينه سرمايه گذارى و هزينه شده است.براساس گزارش صندوق حمايت از كودكان سازمان ملل (يونيسف)، هنوز ۸۰۰ هزار تن مواد منفجره و ۳‎/۵ ميليون مين زمينى از جنگ ويتنام وجود دارد كه اين مين ها از سال ۱۹۷۵ ميلادى تاكنون باعث مرگ و مجروح شدن يك صد هزار نفر در اين كشور شده است.[/color] [color=red][b]مين سوغات جنگ عراق ؛ در يك نگاه[/b][/color] [color=blue]زمانى كه قطعنامه شماره ۵۹۸ در سال ۱۳۶۸ بين دو كشور ايران و عراق به امضا رسيد، تمام مردم مرزنشين نواحى غرب و جنوب غربى كشور كه هشت سال تمام زير آتش توپ و هواپيما و موشك و بمب بودند و زمين و كاشانه و مال خود را از دست داده بودند، جشن گرفتند. همگان گمان مى كردند كه تاريخ آلام و دردهايشان به پايان رسيده است اما متأسفانه آنان متوجه نبودند كه جنگ هنوز در اين مناطق وجود دارد. گستردگى و استفاده و كاربرد وسيع از سلاحى آرام اما مخرب و مرگبار به نام «مين هاى زمينى» باعث گرديد كه مصيبت بارترين و فاجعه انگيزترين تراژدى در كشتار و نقص عضو انسان هاى بى گناه در اين مناطق ايجاد شود.آلودگى به مين و مواد منفجره در مرزهاى غربى و جنوب غربى كشور ايران بر اثر جنگ تحميلى رژيم بعثى عراق در مقاطع زمانى ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۸ صورت گرفت و اين امر باعث گرديد ايران در طول ۸ سال جنگ با عراق به يكى از قربانيان بزرگ مين درجهان بدل شود.به گفته «كنوت اوستبى » هماهنگ كننده مقيم سازمان ملل متحد در تهران، تقريباً روزى دو نفر و سالانه حدود ۸۰۰ نفر در مناطق آلوده به مين در پنج استان مرزى جمهورى اسلامى ايران زخمى شده و يا جان خود را از دست مى دهند. استانهاى ايلام با مساحت يك ميليون و ۷۰۰هزار هكتار، خوزستان بامساحت يك ميليون و ۳۸۰ هزار هكتار ، استان كرمانشاه با مساحت ۶۹۱ هزا ر هكتار ، آذربايجان غربى با مساحت ۵۹ هزار هكتار و كردستان با مساحتى به وسعت يك هزار و ۴۸۰هكتار ، بنا به تحقيق انجمن حمايت از مصدومين مين ايران به ترتيب آلوده ترين نقاط ايران از اين منظر به حساب مى آيند. بنا به گزارش همين انجمن تعداد شهدا در استان ايلام ۲۵‎/۷ درصد و مجروحين ۲۰‎/۶درصد، در استان خوزستان ۲۱‎/۱درصد شهيد و ۱۸‎/۸درصد مجروح ، استان كرمانشاه ۳۰‎/۸ درصد شهيد و ۳۱‎/۹ درصد مجروح، استان آذربايجان ۷ درصد شهيد و ۱۴‎/۲ درصد مجروح و استان كردستان ۱۵‎/۴ درصد شهيد و ۱۴‎/۵ درصد مجروح مى رسد.[/color][/size] [size=4][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/128433-608.jpg[/img] [b][color=red]ايران در محاصره ۱۶ ميليون مين[/color][/b] [color=blue]جنگ تحميلى عراق عليه ايران باعث شد كه پس از جنگ در بخش وسيعى از مناطق كشور ما انواع مين و مواد منفجره عمل نكرده باقى بماند.طبق نظر كارشناسان پس از جنگ ، در بيش از ۴‎/۲ ميليون هكتار از مناطق مرزى بالغ بر ۱۶ ميليون مين توسط نيروهاى عراقى كاشته شده است كه حدود ۲‎/۴ ميليون هكتار از اين مقدار اراضى همچنان آلوده به مين است. كه براساس اطلاعات منتشره حدود يك سوم آلودگى ميادين مين مربوط به استان خوزستان است.به گفته اين كارشناسان اين مين ها بعضاً ۲۳ سال قبل توسط نيروهاى عراقى كار گذاشته شده و با مرور زمان به دليل عوامل جوى حساس شده و خطرناكتر از روز اول عمل مى كنند و پاكسازى آنها بسيار سخت تر است.[/color] [color=green]اما چه كسى مسئول پاكسازى است؟[/color] [color=blue]حدود ۲ سال قبل يعنى ۱۵ سال پس از پايان جنگ اين مسؤوليت از سوى وزارت كشور به وزارت دفاع سپرده شد و اين وزارتخانه هم اكنون، با بهره گيرى از تجهيزات مين زدايى نظير مين كوب تفتان مشغول پاكسازى ۲‎/۴ ميليون هكتار زمين باقيمانده از مجموع ۴‎/۲ ميليون هكتار زمين آغشته به مين است. اما در كنار اين وزارتخانه برخى سازمانهاى غيردولتى همچون كانون مشاركت براى پاكسازى مين، انجمن حمايت از مصدومين مين ايران و ... به طور موازى مشغول فعاليت هستند. اما بايد اذعان داشت كه تنها عهده دار بودن مسؤوليت مؤلفه كافى در اين راستا نيست، بلكه آن چيزى كه لازمه به اجرا درآوردن هر تئورى و مسؤوليتى است، اختصاص دادن بودجه و اعتبار است.به گفته كارشناسان ، سرعت كاشت مين ۲۵ برابر از سرعت خنثى سازى آن بيشتر است. ارزيابى هاى به عمل آمده نشان مى دهد براى خنثى سازى ۱۶ ميليون مين و مواد منفجره باقيمانده از جنگ، ۳۰۰ ميليارد دلار هزينه لازم است ، اين در حالى است كه بودجه اى معادل سالانه يك ميليارد دلار براى پاكسازى مناطق آلوده در نظر گرفته شده است كه اين ميزان بودجه زمان زيادى بيش از ۲۰ سال را مى طلبد تا پاكسازى كامل مناطق آلوده را انجام پذير كنند.كارشناسان معتقدند كه توليد هر مين چهار دلار هزينه داشته وپاكسازى آن نزديك به يك هزار دلار هزينه دارد. با توجه به گستردگى مناطق آلوده در سطح پنج استان غرب و جنوب غربى و پراكندگى جمعيت آن در اين محدوده (ديواندره از مناطقى است كه نياز به توجه خاص دارد)، كشاورزان ساكن، عشاير كوچ نشين و كودكان بيشتر در معرض خطر هستند.گذشته از هزينه هاى گزافى كه پاكسازى ميادين مين در بر دارد، خسارات جانى ناشى از نقص عضو نيز از ديگر ارمغانهاى اين سلاح مرگبار است كه براى ساكنين مرزها در بر دارد.به گفته عليرضا قديانى مدير عمليات اجرايى امداد و نجات، هزينه هاى ناشى از زخمى شدن قربانيان اين سلاح نيز بسيار گران است. بطورى كه اگر محاسبه كنيم كه ۸۰۰ تا يك هزار دلار هزينه يك پاى مصنوعى باشد و هر بار در فاصله هر شش ماه تعويض شود، مى توان گفت ۲۰ الى ۱۰۰هزار دلار هزينه پاى هر كودك در طول عمر اوست و صرفنظر از تأثيرات روحى ، روانى و اجتماعى و اقتصادى اين حوادث براى هر فرد، اگر نان آور و والدين دچار ضايعه شوند، يك خانواده با مشكل فراوانى روبرو خواهد بود.در طول ۱۷ سال پس از جنگ تحميلى تلاشهايى براى پاكسازى مناطق جنگى از مين صورت گرفته و افرادى نيز در اين راه به شهادت رسيده اند، اما ايران همچنان در ميان بيش از ۸۰ كشور جهان بعد از مصر مقام دوم جهان را دارد.[/color] [color=red][b]چه بايد كرد؟[/b][/color] [color=blue]شايد بتوان گفت پنج جزء يا ركن براى مين زدايى در سطح بين المللى مشخص و پذيرفته شده است كه اشاره به آن خالى از فايده نيست. ۱ - برداشت و انهدام مين و نشانه گذارى ، حصاركشى مناطق آلوده . ۲ - آموزش خطرات مين (هشدار خطرات مين) به منظور آگاه كردن مردم نسبت به خطراتى است كه با آن مواجهند. شناخت آنان از مين و آشنايى با راههاى دورى از خطر . ۳ - ارائه خدمات درمانى و توانبخشى به آسيب ديدگان . ۴ - منع به كارگرى مين با هدف جهانى عارى از خطر مين و ترغيب كشورها براى مشاركت در پذيرش كنوانسيون ها و معاهدات بين المللى مربوطه به منظور توقف توليد ، تجارت ، صادرات و واردات استفاده از مين ها. ۵ - كمك به كشورها براى انهدام مين هاى ذخيره شده شان به گونه اى كه در توافقات بين المللى مطرح شده است.مين زدايى بشردوستانه شامل تلاش براى حمايت از ساكنان مناطق خطرخيز و آموزش آگاهى از خطرات مين،كمك به قربانيان و آسيب ديدگان به منظور رسيدن به خودكفايى ، قانونمندى در بهره بردارى از مين و انهدام مهمات ذخيره هاى جمع آورى شده است.اشاره به ركن چهارم يعنى «منع به كارگيرى مين» با هدف جهانى عارى از خطر مين شايد مهمترين و با اهميت ترين ركن در اين راستا در سطح بين المللى است كه به لحاظ اهميت خاص آن در سال ۱۹۹۷ ميلادى تبديل به يك معاهده بين المللى گرديد. معاهده منع كامل مين هاى ضدنفر (كنوانسيون آتاوا) در كانادا تهيه و تصويب شد و تاكنون ۱۴۸ كشور به اين معاهده پيوسته اند. اما نام كشورهاى سازنده چنين سلاحهايى چون آمريكا، روسيه، چين و هندوستان هنوز در ليست هم پيمان ها هم چنان خالى است.[/color][/size]

[center][size=4][color=green][b]با سلام مجدد خدمت دوستان[/b][/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/Italian_Type_9_anti-tank_mine.jpg[/img][/size][/center] [center] [size=4][color=blue]مین تایپ 9 (Type 9) با بدنه ای از جنس چوب از جمله مین های ضد تانک ساخت کشور ایتالیا است که در جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار گرفته است. تایپ 9 دارای دو بخش است که محفظه خرج و چاشنی و صفحه فشاری را شامل میشود . این مین از دو ماسوره از نوع اهرمی بهره میگیرد. در این نوع از ماسروه دو اهرم به صورت مخالف هم به صفحه فشاری متصل هستند و هنگامی که فشاری بر روی این صفحه اعمال میشود اهرم ها به سمت پایین حرکت کرده و فنر راجمع میکنند. پس از اعمال فشار لازم فنر رها شده و سوزن را به طرف چاشنی پرتاب میکند که همین ضربه باعث احتراق چاشنی و انفجار مین میگردد. از جمله ویژگی های این مین امکان کاهش نیروی لازم جهت انفجار آن است که با قرار دادن صفحات چوبی بین اهرم ها و صفحه فشاری حاصل میشود. علاوه بر این دو دریچه به منظور دسترسی به ماسوره و چاشنی بر روی صفحه فشاری مین تعبیه شده است.[/color] [color=red]مشخصات:[/color] [color=blue]طول : 99 سانتی متر عرض : 22.8 سانتی متر ارتفاع : 13.3 سانتی متر نیروی لازم جهت عمل ماسوره ها : 20 الی 500 پوند بسته به تنظیم خرج اصلی : ؟[/color] [color=blue]مین های تایپ 1 و تایپ 2 از جمله مین های ضد تانک ساخت ایتالیا هستند که در جنگ جهانی دوم توسط این کشور مورد استفاده قرار گرفتند . این مین ها دارای بدنه ای از جنس باکلیت هستند و در ساخت ان ها از کمریت ناجزای فلزی استفاده شده است تا امکان کشف و خنثی سازی به حداقل برسد. هر دو مین بنده ای استوانه ای شکل دارند و دارای یک ماسوره فشاری مرکزی هستند و تفاوت آن ها درابعاد بدنه و صفحه فشاری و نیروی لازم جهت عمل ماسروه است به طوری که که در تایپ 1 صفحه فشاری بزرگتر است و تمامی بخش فوقانی بدنه مین را پوشش میدهد و نیروی لازم برای عمل ماسوره آن 110 پاوند است در حالی که تایپ 2 از صفحه فشاری کوچکتری برخوردار است و نیروی لازم جهت عمل ماسوره آن 300 پاوند است. شکاف بین صفحه فشاری و بدنه در این مین ها توسط پارچه کانواس پوشانده شده تا از ورود گرد و خاک و همچنین آب به داخل آن ها جلوگیری شود . به منظور فعالسازی مین های تایپ 1 و تایپ 2 ضامنی نیز در آن ها تعبیه شده است[/color] [color=red]مشخصات :[/color] [color=blue]تایپ 1 قطر : 295 میلیمتر ارتفاع : 130 میلیمتر نیروی لازم جهت عمل ماسوره : 110 پاوند وزن خرج اصلی : 3.6 کیلوگرم تایپ 2 قطر : 299 میلیمتر ارتفاع : 139 میلیمتر نیروی لازم جهت عمل ماسوره : 300 پاوند وزن خرج اصلی : 3.6 کیلوگرم[/color][/size][/center]

سلام جناب nazeat10 عالی بود ، سپاسگذارم

[quote]دوستان اين يعني چي؟؟؟ [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/22%7E2.JPG][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_22%7E2.JPG[/img][/url][/quote] IRIAA مخفف Islamic Republic of Iran Army Aviation

خوب به سلامتی تعداد بیشتری از اف 5 های ارتقا یافته به نیروی هوای ما پیوستند و به هر جهت دستشون درد نکنه.

سلام البته از این شبیه سازی ها تصاویری هم منتشر شده مثل این : [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/68304284822687314913.jpg[/img]

پاتریوت گرامی نیازی به توضیح نیست اصلا ! بنده با یک عکس ، فقط یک عکس معتبر که یک فروند میگ 31 رو در ایران نشان بده این صحبت شما رو میپذریم.

سلام با تشکر لینک اصلی : http://www.military-today.com/navy/tupi_class.htm [color=cyan]ضمن تشکر از جناب گوبلز به بخش شناورهای زیر سطحی منتقل شد احسان[/color]

از نان شب زده ، دانلود كرده و ديدم . عالی بود ، دست شما درد نكنه جناب کلنل ( سلطان کلیپ های ناب میلیتاری)! [size=7]سوال : حالا که نان نداریم بخوریم چیکار کنیم؟ [/size]

واقعا عالی بود! یک رژه منظم و با شکوه که به خوبی اقتدار روسیه رو به نمایش گذاشت آن هم فقط با نمایش تعدادی از آخرین و بهترین دستاورد هاشون! امیدورام یک روز ما هم رژه برگزار کردن صحیح رو یاد بگیریم!

[quote]یه سوال دیگه! اون دوتا هواپیمایی که به آمریکا داده شدن پس گرفته شدن؟[/quote] بله پس گرفته شدن

نیروی هوایی امارات جنگنده های پیشرفته و همچنین خلبانان آموزش دیده ای دارد و میتواند به ایران ضرباتی وارد کند اما نه در اون حدی که این جوگیر ها فکر میکنند! ارباب باد در پوستشون انداخته خیلــــــــــی!