تصویر منتسب به رهگیری و انهدام موشک قاهر یمنی توسط پاتریوت سعودی  

به نام خداوند جان و خرد   با سلام خدمت دوستان     در خلال جنگ سرد ، زرهی بلوک شرق (شوروی و کشورهای پیمان ورشو) از نظر کمی از برتری قابل ملاحظه ای به زرهی کشورهای بلوک غرب (اروپای غربی و امریکا) برخوردار بود. برتری کمیت زرهی شرق در مقاطعی با برتری کیفی (همچون ارائه تانک های تی 64 و تی 80) نیز همراه بود و همین مسئله کار مقابله با این نیروی پر شمار و بعضا برتر از نظر کیفی را برای کشورهای غربی هر چه بیشتر دشوار میساخت. شوروی با اتکا به توان زرهی خود امکان گسیل امواج تهاجمی گسترده و سنگین زمینی به سمت کشورهای اروپای غربی را داشت و این درحالی بود که این کشور ها و متحد اصلی آن ها امریکا جهت مقابله متعارف با یک چنین تهدیدی دچار مشکل بودند.   در یک مقابله نامتعارف ایالات متحده امکان به کارگیری بمب های اتمی در برابر تهاجم زمینی شوروی را داشت اما این مسئله بدون شک با واکنش متقابل شوروی همراه شده و به یک جنگ ویرانگر اتمی ختم میگردید. در مقابله متعارف ، رویارویی با ده ها هزار خودروی زرهی برای امریکا و متحدینش امر دشوار و بعضا غیر ممکنی به نظر میرسید.صرف نظر از توسعه هواگرد هایی با قابلیت مقابله با زرهی همچون A-10 و بالگرد کبرا ، ایالات متحده طرح های مبتکرانه متعددی را در دستور کار خود قرار داد که عمدتا براساس مقابله تکنولوژیکی با کمیت زرهی شوروی بود. در یک چنین فضایی ، مفهومی همچون هجمه شکن یا Assault Breaker تعریف گردید که اساس آن توسعه سامانه های رزمی نسل جدید از جمله انواع ریز مهمات ضد زره با قابلیت هدفگیری خودکار و پلتفرم های حمل و پخش این مهمات جهت مقابله دورایستا (standoff) و از پشت خطوط با تهدیدات زرهی بلوک شرق بود.   در سال 1978 سازمان پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفتهٔ دفاعی موسوم به دارپا پروژه ای با نامگذاری مستقل هجمه شکن یا Assault Breaker را کلید زد که هدف از آن انجام یک پروژه مشترک مابین نیروی زمینی و هوایی ایالات متحده با ماموریت یکپارچه سازی تکنولوژی های پیشرفته و نوین در زمینه هدایت ، پیشران ، رادار و ریزمهمات به منظور ساخت سامانه ای تسلیحاتی جهت مقابله با امواج زرهی بلوک شرق و مقابله با تجهیزات زرهی دشمن در پشت خطوط میدان نبرد بود. سامانه تسلیحاتی که در طی روند این پروژه ساخته شد شامل یک رادار هوابرد جانب نگر (sidelooking) با قابلیت شناسایی و رهگیری ادوات زرهی متخاصم در بردی بیش از 100 کیلومتر و با قابلیت انتقال داده های جمع آوری شده جهت استفاده برای هدایت موشک های شلیک شده از پرتابگرهای زمینی بود.   در این طرح موشک های شلیک شده از پرتابگرهای زمینی تحت کنترل مرکز فرماندهی و کنترل زمینی با استفاده از اطلاعات ارسالی از رادار ، خود را به محدوده اهداف رسانده و اقدام به رهاسازی تعداد زیادی ریزمهمات ضد زره میکردند. هر کدام از ریزمهمات از سامانه هدفگیری مستقل جهت هدایت و هدفگیری در فاز پایانی پرواز برخوردار بودند. این سامانه تسلیحاتی نوآورانه دارای نقاط ضعفی بود که از جمله آن اخلال پذیر بودن ارتباط رادار با ایستگاه کنترل زمینی و ایضا استفاده از رادار هواپایه ی آسیب پذیر در برابر پدافند و نیروی هوایی دشمن بود. عنصر کلیدی در سامانه هجمه شکن ، رادار پویش الکترونیکی برد بلند پیو موور (Pave Mover) با طول آنتن 3 متر (10 فوت) بود که جهت کشف و هدفگیری اهداف زمینی مورد استفاده قرار میگرفت. این رادار از امکان جهش فرکانس برخوردار بوده و در برابر اخلال مقاومت بالایی داشت.   نمونه اولیه ساخته شده از رادار پیو موور     در پروژه ساخت رادار ، دو طرح مجزا از صنایع گرومن و هیوز ارائه شد که پلتفرم حمل هر دو رادار نیز بمب افکن  مافوق صوت اف 111 بود رادار پیو موور در طرح خود از قابلیت های محدود پردازش سیگنال برخوردار بود و عمده روند پردازش اطلاعات آن با انتقال به زیر سیستم زمینی کنترل و پردازش اطلاعات (DPCS) توسط این مرکز صورت میگرفت. جهت ارتباط با واحد کنترل و پردازش زمینی دو پیوند داده بالا دستی و پایین دستی (Uplink-Downlink) برای رادار در نظر گرفته شده بود که دریافت اطلاعات از رادار و کنترل و انتقال دستورات به آن از این طریق صورت میگرفت. سیستم پیوند داده پرسرعت رادار در قالب یک غلاف (pod) طراحی شده و توسط بمب افکن اف 111 حمل می گردید. سامانه راداری پیو موور علاوه بر جستجو و کشف اهداف یک نقش مهم نیز ایفا میکرد که آن ایجاد ارتباط (در نقش رله ارتباطی) و انتقال دستورات از ایستگاه کنترل و فرماندهی زمینی به موشک های شلیک شده بود.   رادار پیو موور سوار بر اف 111     رادار پیو موور دارای دو حالت عملکردی اصلی بود. حالت اول جستجو و کشف اهداف در منطقه وسیع در نقش رادار شاخص اهداف متحرک (MTI) و حالت دوم تصویربرداری منطقه محدود در نقش رادار روزنه ساختگی (SAR). در نقش نخست رادار پیو موور با جستجو و کشف اهداف در گستره میدان نبرد نسبت به تهیه یک نقشه از موقعیت اهداف اقدام میکرد حال آنکه در نقش دوم به عنوان یک رادار روزنه ساختگی با تصویربرداری با کیفیت از یک منطقه محدود از میدان نبرد ، یک نقشه دقیق و با کیفیت فراهم می آورد. ترکیب نقشه اول و دوم یک نقشه جامع شامل عوارض زمینی و موقعیت اهداف متحرک در میان آن را ایجاد میکرد. در نهایت با ارائه این نقشه در واحد مدیریت و کنترل زمینی (در قالب یک نقشه گرافیکی) ، امکان اطلاع دقیق از میدان نبرد و موقعیت اهداف متحرک در میان عوارض زمینی به منظور هدایت موشک ها به سمت آن ها فراهم می آمد. دو حالت راداری (SAR/MTI) در رادار پیو موور امکان جستجو ، کشف ، رهگیری و هدایت موشک به سمت شش هدف با موقعیت متفاوت را به وجود میاورد.   به منظور حمل ریزمهمات جهت مقابله با اهداف ، دو نمونه موشک مورد آزمایش و بررسی قرار گرفت که نمونه اول موشک T-22 از صنایع Vought  برگرفته از موشک Lance و نمونه دوم موشک T-16 از صنایع Martin Marietta  براساس توسعه نمونه ای از موشک پدافندی پاتریوت بود.  موشکT-22  جهت هدایت در فاز میانی پرواز از سیستم هدایتی مجهز به ژیروسکوپ پیشرفته لیزری بهره میبرد حال آنکه موشک T-16 دارای سیستم هدایت اینرسیایی ستاره ای (stellar) بود که برای اولین بار در یک موشک غیر راهبردی آمریکا نصب شده بود. پیش از شلیک موشک ، با استفاده از سیستم ارتباطی نصب شده بر روی پرتابگرها ، اطلاعات هدف از جمله موقعیت حدودی و جهت آن برای واحد هدایتی موشک ارسال شده و در آن ذخیره میشد. موشک از طریق همین اطلاعات شلیک شده و تا زمان ورود به منطقه هدف و قرارگیری در برد رادار پیو موور به مسیر خود ادامه میداد.   موشک T-22 با برد 120 کیلومتر     پس از ورود به محدوده رهگیری ، سیستم ارتباطی موشک امواج راداری را دریافت کرده و یک پاسخ برای رادار ارسال میکند. در این مرحله با دریافت پاسخ از موشک ، رادار آن را به عنوان موشک شلیک شده از سامانه تشخیص میدهد و مراحل انتقال فرامین هدایتی و رهگیری مداوم آن را آغاز میکند. در این مرحله اطلاعات از موشک و اهداف به واحد کنترل و پردازش زمینی منتقل شده و در قالب داده های پردازش شده دیجیتالی و کد گذاری شده از طریق رادار پیو موور برای موشک ارسال میشود.این داده ها شامل موقعیت و سرعت اهداف ، فرامین تصحیح مسیر ، الگو و زمانبندی رها سازی ریزمهمات و .......... است. در نهایت موشک با دریافت این داده ها ، مسیر پروازی نهایی را تصحیح کرده و در موقعیت مطلوب برای رهاسازی ریزمهمات قرار میگیرد. پس از رها سازی ریزمهمات با الگوی مشخص در محدوده تعیین شده ، هر یک از آن ها به صورت مستقل عملیات جستجو و تهاجم به اهداف را اغاز میکنند. سامانه جمه شکن دارای دو نوع مختلف از ریزمهمات است.   موشک T-16 (برد 100 کیلومتر) و رها سازی محموله     نوع نخست ریزمهمات با هدایت در فاز نهایی (اختصارا TGSM) از صنایع جنرال دینامیکز و دومین نمونه ریزمهمات Skeet از صنایع آوکو (Avco) بود. هر دو این ریزمهمات از سیستم هدفیابی فروسرخ جهت جستجو و درگیری با اهداف استفاده میکردند. ریز مهمات صنایع جنرال دینامیکز در حقیقت یک موشک کوچک فاقد پیشران بود که پس از رها سازی از طریق دو بالک مثلثی به کاهش سرعت سقوط تا زمان کشف و اصابت به هدف ادامه میداد. موشک در ارتفاع 900 متری (3000 فوت) در حالت شیرجه کامل بر روی منطقه اهداف قرار گرفته ، جستجو و کشف اهداف از طریق جستجوگر دو رنگ فروسرخ (دارای دو نوع آشکارساز) را با یک الگوی پویش مارپیچ (spiral scan) آغاز میکرد. جهت مقابله با اهداف کاذب یا اخلالگرهای حرارتی ، جستجوگر موشک از روش مقایسه کنتراست و ابعاد در هر دو باند حرارتی بهره میگرفت تا هدف اصلی با الگوی حقیقی و معمول تابش حرارت را مورد اصابت قرار دهد.   ریز موشک TGSM       در صورت عدم کشف هدف در ارتفاع بالا ، موشک جستجوی هدف تا زمان رسیدن به ارتفاع پروازی پایین را ادامه میدهد ، با این عمل  موانعی نظیر پوشش ابر و مه ارتفاع پست نیز از میان برداشته شده و امکان هدفیابی افزایش میابد. در نهایت با کشف هدف ، موشک به سمت آن شیرجه زده و هدف را از ناحیه فوقانی مورد اصابت قرار میداد. به ادعای صنایع جنرال دینامیکز ، ریزموشک ها امکان هدف قرار دادن منبع گرمایی هدف (به عنوان مثال پیشرانه) با حداکثر فاصله ی 10 سانتی متری از آن را دارند.لازم به ذکر است که نسخه های اولیه ریزموشک از جستجوگر راداری موج میلیمتری برای جستجو و رهگیری اهداف برخوردار بودند.  ریزمهمات Skeet صنایع Avco گزینه حتی جالبتری از ریزموشک ارائه شده توسط صنایع جنرال دینامیکز بودند. این ریزمهمات دارای یک محفظه نگهدارنده سیلندری با ظرفیت چهار ریز مهمات و یک مکانیزم رهاسازی با نام Skeet delivery vehicle assembly بود. هر کدام از محفظه های ریزمهمات Skeet از ابعادی در حدود ریزموشک های جنرال دینامیکز برخوردار بودند با این تفاوت که هر محفظه دارای چهار ریزمهمات بود.   بخش جستجوگر راداری موج میلیمتری ریزموشک TGSM     لحظه اصابت ریزموشک TGSM به اهداف ، در آزمایش انجام شده 5 تانک از 9 تانک مورد اصابت قرار گرفتند     محفظه حامل ریزمهمات دارای چتری است که پس از رهاسازی از حامل (موشک) امکان کاهش سرعت رپرواز را برای ان فراهم میکند. مدتی پس از باز شدن چتر و کاهش ارتفاع ، چتر از محفظه ریزمهمات جدا شده و به محض جدایش چتر چهار پیشران راکتی فعال میگردد. این پیشران ها جهت تثبیت حرکت محفظه حامل ریزمهمات و قرار دادن آن در حالت عمودی استفاده میشوند ضمن اینکه یک حرکت دورانی نیز در محفظه ایجاد میکنند. در نهایت پس از رسیدن به ارتفاع مشخص ، مکانیزم رهاسازی ریزمهمات فعال شده و مهمات رها میشوند. به جهت نحوه قرارگیری ریزمهمات و اتصال نامتعادل آن ها به مکانیزم رهاسازی (اتصال به صورت کج) و ایضا به جهت حرکت دورانی محفظه نگه دارنده ، ضمن رهاسازی ریزمهمات حرکتی دورانی و نامنظم در آن ها ایجاد میشود که این حرکت جهت پویش اهداف توسط جستجوگر فروسرخ مورد استفاده قرار میگیرد (یک الگوی پویش نامنظم). در صورت کشف هدف توسط جستجوگر فروسرخ ، سرجنگی ریزمهمات که از نوع پرتابه شکل یافته انفجاری یا EFP است به بخش فوقانی هدف شلیک میشود.   ریز مهمات Skeet در کنار محفظه استوانه ای حامل     نحوه عمل     لحظه مقابله با اهداف     چنانچه در زمان جستجو ، هدفی توسط جستجوگر یافت نشود ، سرجنگی ریزمهمات در ارتفاع مشخص و به صورت خودکار فعال میشود تا در محدوده هدف آسیب های جانبی ایجاد کند (همچون آسیب به پیاده نظام در کنار ادوات زرهی). به منظور حصول اطمینان از عملکرد سیستم هجمه شکن ، هر دو نوع ریزمهمات در آن مورد استفاده قرار گرفته و نتایج موفقیت آمیزی را نیز به ثبت رساندند. در جریان آزمایشات سامانه مشخص گردید که موشک T-16 به جهت نوع هدایت (اینرسیایی ستاره ای) از خطای بیشتری در طی مسیر برخوردار است و میبایست به میزان بیشتری توسط رادار پیو موور هدایت شود ، در غیر اینصورت موشک در نقطه نامناسبی نسبت به رها سازی ریزمهمات اقدام میکرد که نتیجه لازم را در بر نداشت.  با توجه به موفقیت پروژه هجمه شکن در توسعه تکنولوژی های مورد نیاز ، موسسه دارپا توسعه هر چه بیشتر پروژه را در دستور کار قرار داد که شامل یکپارچه سازی پروژه سیستم راداری نظارت و هدفگیری مشترک (Joint Surveillance Target Attack Radar System  یا  JSATRS) و رادار پیو موور با پروژه سیستم موشکی تاکتیکی مشترک (JTACMS) بود.   این پروژه در نهایت به ساخت نمونه قوی تری از رادار پیو موور با برد 150 ناتیکال مال (277 کیلومتر) و نصب آن برروی هواپیمای C-18 منتهی شد. هواپیمای مجهز به رادار جدید تنها در مدت زمان 8 ساعت گشت پروازی از توان پوشش منطقه ای به وسعت 1.000.000 کیلومتر مربع برخوردار بود. مرحله بعدی در توسعه پروژه گسترش واحد ها و سیستم های رزمی سامانه هجمه شکن بود. این بخش مواردی از جمله پلتفرم حمل هوایی موشک های سامانه (جنگنده اف 16 یا بمب افکن بی 52) ، ساخت نمونه های کوچک و تاکتیکی رادار پیو موور براساس پلتفرم های هوایی نظیر OV-1 یا JVX جهت جستجو و کشف اهداف در برد کوتاه و ایضا افزودن تعداد واحد های کنترل زمینی (از نوع خودروسوار) را شامل میشد.   E-8A JSTARS     به جز مراحل توسعه مد نظر دارپا ، وزارت دفاع امریکا مواردی همچون نصب سامانه راداری پیو موور بر روی TR-1 (نمونه ای از هواپیمای شناسایی U-2) را نیز مد نظر داشت. به طور کلی در طی روند توسعه پروژه ، نیروی زمینی و نیروی هوایی و ایضا وزارت دفاع آمریکا هر کدام الزامات و قابلیت های خاصی را مد نظر داشتند که بر پیچیدگی پروژه می افزود. به عنوان مثال نیروی زمینی به دنبال استفاده از پلتفرم های پرتاب زمینی برای موشک های سامانه بود در حالی که نیروی هوایی امریکا خواستار افزودن پلتفرم های پرتاب هوایی به پروژه بود. به منظور افزودن قابلیت های جدید به پروژه ، صنایع نورثروپ موشک کروز ارزان قیمت ، رادارگریز و دقیقی را به منظور جایگزینی با موشک های T-16/T-22 ارائه کرد که NV-150 نام داشت. این موشک از پیشران توربوفن ساخت صنایع Williams International و سامانه هدایتی ترکیبی شامل ژیروسکوپ لیزری و هدایت ماهواره ای بهره میبرد.   این موشک که توانایی پرواز در بردی بیش از 370 کیلومتر (200 ناتیکال مایل) را داشت از دقتی بالایی برخوردار بود و به جهت قیمت 300000 دلاری برای هر واحد ، گزینه ای ترغیب کننده برای نیروی هوایی محسوب میشد که به دنبال توسعه موشک های T-16/T-22 برای نصب بر روی پلتفرم های هوایی بود. پروژه این موشک در نهایت به AGM-137 TSSAM تغییر نام یافت و پس از چندی نیز لغو شده و با پروژه موشک AGM-158 JASSM جایگزین گردید. پروژه هجمه شکن با وجود همه ابتکارات و فناوری های به دست آمده به جهت اثر بخشی پایین به نسبت هزینه بالا در نهایت متوقف شد اما بسیاری از تکنولوژی هایی که در قالب این پروژه توسعه داده شدند در چهارچوب پروژه های دیگری مورد استفاده قرار گرفتند که از این میان میتوان به رادار هوابرد E-8A JSTARS اشاره کرد. در حقیقت بخشی از پروژه هایی که بعد ها در ارتش ایالات متحده جنبه عملیاتی یافتند زیر مجموعه ای از پروژه هجمه شکن بودند. در نهایت نقش ضد زرهی که برای پروژه هجمه شکن در نظر گرفته شده بود (از جمله تهاجم به واحد های زرهی در پشت خطوط) امروزه توسط دیگر تسلیحات امریکایی حامل ریز مهمات از جمله موشک MGM-140 تامین میشود.   منابع   1   2     هرگونه برداشت از مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری به عنوان منبع مجاز است

به نام خداوند جان و خرد   با سلام     در اواخر دهه شصت میلادی (سال 1969) وزارت دفاع اتحاد جماهیر شوروی مطالعات در زمینه ساخت سامانه پدافندی برد بلند یا سامانه دفاع موشکی منطقه ای با برد 75 کیلومتر و با قابلیت درگیری همزمان با چند هدف را اغاز کرد. ساخت و توسعه نمونه زمین پایه این سامانه به دفتر طراحی مرکزی آلماز (Almaz) و ساخت نمونه دریاپایه به بخش تحقیقات صنایع Altair سپرده شد. اولین نمونه از نسخه زمین پایه در حدود سال 1979 تکمیل گردید و دو یا سه سال بعد به خدمت عملیاتی درآمد. این سیستم در ناتو با نام SA-IO 'Grumble نامگذاری گردید. نمونه دریاپایه سامانه به منظور حفاظت از ناوگروه رزمی در محیط هایی با شرایط رزمی تمام عیار طراحی شد ، محیط هایی که در آن دشمن علاوه بر استفاده از انواع تسلیحات هواپایه و دریاپایه ضد سطحی همچون موشک ها و تسلیحات قابل حمل توسط جنگنده ها و بمب افکن ها ، موشک های قابل پرتاب توسط زیردریایی ها و موشک های ضد سطحی شلیک شده از شناورها ، از پشتیبانی کامل الکترونیکی (جنگ الکترونیک و مسائل مرتبط) نیز جهت ضربه زدن به شناورهای موجود در ناوگروه خودی بهره میگرفت.     یک چنین سطحی از تهدید علاوه بر تامین لایه های پدافندی برد کوتاه و برد متوسط نیازمند ایجاد لایه پدافندی برد بلند نیز بود. به همین جهت ساخت سامانه پدافندی برد بلند با قابلیت درگیری با چند هدف به صورت همزمان و مقاوم به اقدامات متقابل الکترونیکی (اخلال) در دستور کار شوروی قرار گرفت. برای اولین بار سامانه ای به طراحی و ساخت رسید که از سیستم پرتاب سرد یا Cold Launch بهره میبرد که نیاز به گردش پرتابگر در جهت هدف را از میان برده و مدت زمان واکنش به تهدید را کاهش میداد. با استفاده از این سیستم موشک های سامانه قادر به تغییر مسیر پرواز به تمامی جهت ها بدون نیاز به تغییر زاویه پرتابگر بودند. سامانه دریاپایه تکمیل شده V601 Fort (یا اس 300 اف) و موشک های مورد استفاده آن 5V55 نامگذاری شدند (نامگذاری مشابه با موشک های نسخه زمین پایه).   نسخه اولیه ای از این سامانه در سال 1977 در ناو ضد زیردریایی Azov (در کلاس Kara) نصب گردید و در همان سال آزمایشات دریایی را پشت سر گذاشت. تکمیل تست های سامانه و رفع عیوب آن و در نهایت تایید سامانه توسط مراجع دولتی در حدود 6 سال به طول انجامید تا در نهایت نسخه دریاپایه تکمیلی در سال 1983 در رزم ناوهای اتمی کلاس Kirov به کار گرفته شد. این سامانه بعد ها در دیگر شناورهای رزمی شوروی از جمله ناوهای کلاس اسلاوا (Slava) نیز نصب گردید. ناتو نمونه دریاپایه را SA-N-6 'Grumble' (اس 300 دریاپایه) نامید. سامانه V601 Fort در نمونه های اولیه از نمونه دریاپایه ای از موشک 5V55R مورد استفاده در سامانه های زمین پایه بهره میبرد که این موشک ها 5V55RM نام داشتند با اینحال در سال 1990 نمونه از اساس دریاپایه ای از موشک های این سامانه با نام 48N6 به ساخت رسید که دارای به روزرسانی هایی در مقایسه با موشک های اولیه بود  (این موشک بعد ها به نسخه استانداردی برای سامانه های زمین پایه تبدیل شد).   ناو Azov پلتفرم آزمایشی اس 300 دریاپایه     ناو Moskva از کلاس اسلاوا     سامانه هایی که از این موشک جدید بهره میبردند با نام Fort-M شناخته شده و توسط ناتو به SA-N-20 نام گذرای شده اند. نسخه تعدیل شده ای از سامانه پدافندی Fort با نام Rif نیز جهت صادرات به مشتریان خارجی توسعه داده شد با این حال هیچ سفارش خریدی از طرف مشتریان خارجی دریافت نکرد. البته نسخه جدیدتر آن با نام Rif-M  (یا اس 300 اف ام) به چین فروخته شده و در ناوشکن های پدافندی کلاس Luzhou (یا تایپ 051 سی) نیز نصب گردیده است.   رزم ناو کلاس Kirov     ناوشکن پدافندی کلاس تایپ 51 سی چین مجهز به سامانه اس 300 دریاپایه     شرح Fort یک سامانه موشکی زمین به هوای برد بلند طراحی شده جهت نصب بر شناورهای رزمی با تناژ جابه جایی بیش از 6000 تن و محافظت از ناوگروه ها در مقابل تهدیدات واحد یا متعدد از جمله هواگرد های رزمی و موشک های کروز ضد کشتی است ، این سامانه همچنین از قابلیت مقابله با موشک های ضد رادار نیز برخوردار است. سامانه Fort قابلیت مقابله همزمان با 6 هدف در برد بلند و تحت اقدامات متقابل الکترونیکی (اخلال) را دارد. این سامانه شامل موشک های 5V55 ، سیستم حامل/ پرتابگر موشک B203 یا B204 (این سیستم با نام PU3S95E نیز شناخته میشود) در کنار سیستم کنترل آتش 3R41 موسوم بهVolna   (با نام گذاری ناتو Top Dome) است. موشک های 5V55 مورد استفاده در سامانه از طرح آیرودینامیکی معمول شامل بدنه ای کشیده و باریک با بالک های تثبیت کننده در انتهای بدنه است.   موشک اس 300       بالک های موشک جهت جایگذاری آن در تیوب پرتابگر به صورت جمع شونده طراحی شده اند و بازشدن آن ها پس از خارج شدن موشک از تیوب صورت میگیرد. این موشک از پیشران سوخت جامد با چهار تیغه کنترل بردار رانش بهره میبرد که جهت تغییر مسیر پرواز و انجام مانور مورد استفاده قرار میگیرند. بخش ابتدایی بدنه موشک شامل محفظه جستجوگر راداری با فیوز مجاورتی و بخش میانی شامل تجهیزات الکترونیکی از جمله سیستم هدایت اینرسیایی و سیستم دریافت فرمان هدایتی (برای تصحیح مسیر در میانه پرواز) است ، پس از این بخش سر جنگی شدیدالانفجار (HE) ترکش شونده به وزن 130 کیلوگرم قرار گرفته است. پیشران و تیغه های کنترلی موشک نیز در انتهای آن واقع شده اند. موشک های مورد استفاده در سامانه اس 300 دریاپایه شامل سه موشک 5V55R ، 5V55K و 5V55RM است.   مجموعه رادار کنترل آتش Volna (یا رادار Top Dome)     موشک های سامانه جهت حفاظت در برابر عوامل محیطی در داخل یک تیوب یا پرتابگر سیلندری مهر و موم شده به وزن هر یک 500 کیلوگرم قرار داده میشوند. موشک ها با این روش به مدت حداقل 10 سال از تعمیر و نگهداری بی نیاز خواهند بود. تیوب ها در داخل یک مجموعه حامل/پرتابگر چرخان قرار میگیرند که این مجموعه توسط صنایع Fakel ساخته شده. پرتاب موشک ها به روش پرتاب سرد و از طریق یک محرک گازی که در انتهای تیوب پرتابگر تعبیه شده ، صورت میگیرد. تعداد موشک های سامانه به نوع پرتابگر آن بستگی دارد ، همانطور که پیشتر نیز اشاره شد سامانه Rif دارای دو نوع حامل/پرتابگر B203 یا B204 است. حامل/پرتابگر B203A که در رزم ناو های کلاس Kirov نصب شده دارای شش مجموعه پرتاب هر کدام با ظرفیت هشت موشک ولی صرفا دارای یک درگاه چهار گوش شلیک/بارگذاری مجدد است.در مجموع دو پرتابگر از این نوع در رزم ناو های کلاس kirov نصب گردیده که مساحتی به میزان 120 متر مربع از عرشه را پوشش داده اند.   حامل/پرتابگر B203A در رزم ناو Kirov     سیستم حامل/پرتابگر B204 که در ناوهایی همچون کلاس اسلاوا مورد استفاده قرار گرفته اند شامل یک مجموعه هشت عددی از پرتابگرها با ظرفیت هشت موشک و هر کدام دارای هشت درگاه شلیک/بارگذاری مستقل به شکل دایره ای هستند. این پرتابگر در مجموع مساحتی به میزان 166 متر مربع از عرشه ناو را به خود اختصاص داده و هر کدام از مجموعه های پرتاب آن در حدود 4 تن وزن دارد. سیستم کنترل آتش سامانه RIF همانگونه که پیشتر نیز اشاره شد با نام Volna شناخته میشود. این سامانه توسط ناتو به Top Dome نامگذاری شده و شامل یک سازه چند ضلعی به عرض 4 متر و دارای چند جزء مختلف است.   سیستم حامل/پرتابگر B204 در ناو کلاس اسلاوا     نمایی از زیر عرشه و تیوب های موشک     مهمترین جزء ، رادار چند منظوره آرایه فازی پویش الکترونیکی Volna در باند J (فرکانس کاری 10 الی 20 گیگاهرتز) است که در قالب یک سازه گنبدی بزرگ در بالای سازه اصلی سامانه کنترل آتش نصب گردیده است. رادار در زاویه 20 درجه ای نسبت به محور عمودی ثابت شده و از تکنیک هدایت الکترونیکی امواج برای پویش در جهت عمودی بهره میگیرد حال انکه امکان گردش 360 درجه ای آن در جهت افقی فراهم بوده و از روش پویش مکانیکی (با گردش) جهت پوشش زوایای افقی استفاده میکند.از این نوع رادار در تعداد دو مجموعه در رزم ناو های کلاس Kirov نصب شده . جزء بعدی یک مجموعه گنبدی کوچک تحت مجموعه راداری است که فرستنده و گیرنده سیستم رهگیری از طریق موشک یا Track Via Missile است (برخلاف نمونه اولیه زمین پایه که فاقد این سیستم بود).   رادار Volna     سیستم رهگیری از طریق موشک که اختصارا TVM نیز نامگذاری میشود از تکنیک هدایتی مبتنی بر ترکیب آشیانه یابی نیمه فعال راداری (SARH) و هدایت فرمانی رادیویی برخوردار است. در این روش هدایتی به یک ایستگاه راداری زمینی و موشکی با گیرنده راداری نیاز است. همچون روش هدایتی موشک های آشیانه یاب نیمه فعال راداری ، در این روش نیز با تابش امواج راداری به هدف ، بازتاب امواج توسط موشک دریافت میشود با این تفاوت که برخلاف موشک های هدایت آشیانه یابی نیمه فعال راداری ، موشک از این اطلاعات به صورت مستقیم و مستقل برای رهگیری هدف استفاده نمیکند و از طریق یک پیوند داده دو طرفه (بالا دستی و پایین دستی یا اصطلاحا  Uplink-Downlink) اطلاعات را به رادار زمینی ارسال و فرمان هدایتی (برای اصلاح مسیر به سمت هدف) را از آن دریافت میکند. این روش هدایتی دارای مزیت هایی است که برخی از آن ها عبارتند از : برخلاف موشک های دارای هدایت آشیانه یابی نیمه فعال راداری که نیاز به قرارگیری اجزای پردازشگر جهت تجزیه و تحلیل امواج دریافتی و تعیین مسیر رهگیری است ، در این روش موشک ها فاقد یک چنین جزئی بوده در نتیجه سبکتر ، ارزان تر و دارای ساختاری ساده تر هستند برخلاف موشک های هدایت فرمانی ، در این روش هدایتی به جهت نزدیکی به مراتب بیشتر گیرنده راداری موشک نسبت به گیرنده رادار زمینی ، اطلاعات دقیقتری برای رهگیری هدف در اختیار خواهد بود در نتیجه دقت در رهگیری هدف بالا رفته و احتمال انهدام آن نیز بالا میرود. به جهت انتقال پردازش امواج از موشک به واحد راداری اصلی (یا واحد راداری زمینی) و توان به مراتب بیشتر رادار زمینی در پردازش و حذف امواج اخلالگر ، اخلال در هدایت موشک به مراتب سخت تر میشود. و........... البته این روش دارای ضعف هایی نیز هست که از جمله آن بحث اخلال در ارتباط بین رادار و موشک است.   سومین جزء قابل رویت بر روی سازه سیستم کنترل آتش ، سه آنتن نیمه استوانه ای هستند که در پایین ترین بخش سازه قرار گرفته و جهت کنترل و رهگیری موشک های شلیک شده  مورد استفاده قرار میگیرند. سیستم کنترل آتش Volna از قابلیت رهگیری همزمان تا شش هدف (در برخی منابع تا چهار هدف ذکر شده) و هدایت همزمان تا 12 موشک با حداکثر برد هدایت 50 ناتیکال مایل (93 کیلومتر) برخوردار است. سامانه پدافندی Rif از سامانه فرماندهی و کنترل با پردازنده های چندگانه ، سیستم عیب یابی داخلی ، شبیه ساز رزمی و پنل های نظارت و کنترل برخوردار است. این مجموعه با سیستم های راداری ناو قابلیت ارتباطی دارد تا بدین صورت از رادارهای جستجو و اکتساب اهداف هوایی که بر روی ناو نصب شده اند به عنوان راداری کاشف و پیش اخطار سامانه پدافندی استفاده کند.   در حقیقت برد کشف و پیش اخطاری سامانه نیز به میزان برد رادارهای جستجوی هوایی ناو مرتبط است. بنا بر گفته برخی منابع واحد مدیریت و کنترل سامانه RIF از امکان دریافت اطلاعات هدف از سامانه های غیر راداری از جمله سیستم های پشتیبانی الکترونیکی (ESM) یا حسگرهای الکترواپتیکال (نظیر سیستم Tin Man در رزم ناو های کلاس Kirov یا سیستم Tee Plinth در ناو های کلاس اسلاوا و ناو Azov) نیز برخوردار است. بدین صورت سامانه پدافندی امکان دریافت اطلاعات از طیف وسیعی از سامانه های موجود بر روی ناو را دارد که از رادارهای جستجو و اکتساب اهداف هوایی تا تجهیزات الکترواپتیکال و پشتیبانی الکترونیکی هستند. با اینحال یک گزینه دیگر نیز در جهت نظارت هوایی و اکتساب اهداف برای سامانه وجود دارد و آن هم استفاده از رادار چند منظوره کنترل آتش Top Dome در حالت جستجو و اکتساب هدف است ، در این حالت سامانه پدافندی از دریافت اطلاعت اهداف از دیگر سامانه های شناسایی ناو بی نیاز خواهد بود.   پنل کنترل سامانه (البته در مدل های ابتدایی)     در زمان مقابله با هدف یا اهداف ، در ابتدا هدف کشف و شناسایی شده و جهت مقابله چندین پرتابگر به صورت همزمان برای پرتاب موشک توسط سامانه کنترل اتش انتخاب میشوند. پس از انتخاب پرتابگر اطلاعات اولیه همچون سمت و جهت هدف به واحد کنترل موشک ها منتقل شده (اماده سازی پیش از شلیک) و پس از آن درب محفظه پرتابگر باز شده ، موشک با اعمال فرمان شلیک به روش شلیک سرد با استفاده از محرک گازی از تیوب به بیرون پرتاب میشود و در ارتفاع 15 الی 20 متری (در برخی منابع 20 الی 25 متری) از عرشه ناو قرار میگیرد. در نهایت با روشن شدن پیشران ، موشک پرواز خود به سمت هدف را آغاز میکند. پس از گذشت 8 الی 10 ثانیه از پرتاب ، موشک به حداکثر سرعت و برد خود دست میابد و این درحالی است که به صورت لحظه ای امواج بازتابی از هدف را دریافت ، جهت پردازش به رادار مادر (یا واحد رادرای اصلی) ارسال کرده و دستور لازم برای تصحیح مسیر را تا لحظه اصابت دریافت میکند.     نرخ شلیک موشک در این سامانه ، در حدود یک موشک در هر 3 ثانیه است. سامانه Rif با استفاده از موشک های سری 5V55 از قابلیت رهگیری هدفی تا حداکثر سرعت 3.8 ماخ برخوردار است. انفجار موشک از طریق فیوز مجاورتی صورت میگیرد و به جهت وزن و قدرت انفجاری سر جنگی نیازی به اصابت مستقیم وجود ندارد و در صورت انفجار در نزدیکی هدف نیز آسیب های لازم جهت سرنگونی آن وارد خواهد شد. سامانه Fort-M/Rif-M که نسخه جدید و مدرنی از سامانه Rif است ، به نمونه ای از سامانه راداری 30N6 (مدل های مختلف با نام گذاری ناتو  Flap Lid /Tomb stone) و موشک های 48N6 مجهز شده. سامانه راداری مورد اشاره از نوع آرایه فازی بوده و قابلیت هدایت همزمان تا 16 موشک و درگیری همزمان با 8 هدف را دارد ضمن اینکه از قابلیت های بالاتری در مقابله با جنگ الکترونیک نسبت به نمونه های پیشین برخوردار است.   نمونه دریاپایه سامانه راداری 30N6     موشک های 48N6 مورد استفاده در این سامانه از نظر طراحی مشابه نمونه های پیشین هستند با این تفاوت که به میزان اندکی در ابعاد تفاوت دارند ضمن اینکه سامانه های داخلی به روزی بر روی آن ها نصب شده و از برد 150 کیلومتری ، قابلیت مقابله با اهدافی تا سرعت 8 ماخ (و در برخی منابع تا 9 ماخ) و انجام مانور تا 25 جی برخوردارند. این میزان برد در حدود 2 برابر برد موشک های 5V55 مورد استفاده در سامانه Rif با برد 75 کیلومتر است. کلاهک این موشک نیز با انواع قبلی متفاوت بوده و از نوع انفجاری و ترکش زا با اثر متمرکز (Focused Effect) با وزن 143 کیلوگرم است. پروفایل پروازی این موشک نیز با موشک های 5V55 متفاوت است. در موشک 48N6 برای مقابله با اهدافی همچون جنگنده ها در فاز پایانی ، موشک با اوج گیری به نقطه ای در بالای هدف رسیده و در نهایت به سمت آن شیرجه میزند و آن را مورد اصابت قرار میدهد.   به جز موشک 48N6 ، نسخه های جدیدتر آن از جمله 48N6E2 با بردی بیش از 150 کیلومتر نیز در سامانه Rif-M قابل استفاده هستند. علاوه بر این صنایع سازنده سامانه (آلماز آنتی و Altair)  از امکان استفاده از موشک های 9M96 در سامانه Rif-M (با انجام تغییرات در سامانه کنترل آتش) نیز خبر داده اند. این موشک ها که از اواخر دهه نود در حال توسعه هستند به عنوان جزئی از سامانه موشکی اس 400 محسوب میشوند و شامل نمونه های برد متوسط تا برد بلند هستند. در آخر لازم به ذکر است که سامانه Rif از قابلیت ارتفاع درگیری 25  الی 25000 متر (در منابع مختلف ارقام دیگری هم عنوان شده) برخوردار بود حال آنکه سامانه Rif-M از قابلیت پوشش ارتفاع  از 7 تا 30000 متر برخوردار است.   وضعیت تاکنون حدود 15 نمونه از سامانه V601 Fort و نسخه های پیشرفته تر از آن تولید شده و این سامانه همچنان به مشتریان خارجی در صورت وجود عرض میشود. با اینحال در حال حاضر صرفا نیروی دریایی چین و روسیه از جمله کاربران آن هستند.     مترجم : سینا نوریخانی   هرگونه برداشت از این مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری به عنوان منبع مجاز است

به جهت تعطیل بودن پدافند دریاپایه ما ، باید یک چنین ناوی رو صرفا به دفاع هوایی اختصاص بدن و انواع سامانه های پدافندی در رینگ های مختلف (برد کوتاه ، متوسط و بلند) رو براش در نظر بگیرن ، برای هر لایه دفاعی هم حداقل 10 فروند موشک باید اختصاص بدن   در نهایت هم در زمان عملیات به صورت ترکیبی عمل میکنه یعنی یک ناو پدافندی  با چندین ناو با قابلیت تهاجمی همراه میشه

[center][color=#008000][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]به نام خدا[/b][/font][/color][/center] [center][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#008000][b]با سلام[/b][/color][/font][/center] [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/David-Vs-Goliath.jpg[/img][/center] [center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/Missile-Defence-Bowls.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_Missile-Defence-Bowls.jpg[/img][/url][/center] [font=tahoma,geneva,sans-serif]گیج کننده (Stunner) موشک رهگیر دو مرحله ای است که به منظور رهگیری موشک های بالستیک برد کوتاه ، راکت های کالیبر بالا ، موشک های کروز و هواگرد های بدون سرنشین توسعه داده شده. این موشک بخشی از سامانه تسلیحاتی فلاخن داوود (DSWS) است که به صورت مشترک توسط سیستم های دفاعی پیشرفته رافائل و سیستم های موشکی ریتون توسعه داده شده است. موشک گیج کننده در ماه نوامبر سال 2012 برای اولین بار و به صورتی موفقیت آمیز مورد آزمایش قرار گرفت و انتظار میرود تا سال 2014 به همراه سیستم پدافندی فلاخن داوود به صورت عملیاتی درآید.[/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif][b]جزئیات قراردادها [/b][/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif]سامانه تسلیحاتی فلاخن داوود (DSWS) پروژه ای مشترک مابین آژانس موشکی آمریکا و سازمان دفاع موشکی اسرائیل به منظور مقابله با راکت های شلیک شده از سوی شبه نظامیان حزب الله است. این سامانه ترکیبی یکپارچه از رادار چند منظوره پیشرفته ، سیستم مدیریت و کنترل نبرد ، پرتابگر ها و موشک رهگیر گیج کننده یا Stunner است. صنایع رافائل اسرائیل به عنوان پیمانکار اصلی پروژه و صنایع ریتون به عنوان پیمانکار زیر مجموعه جهت توسعه مشترک موشک رهگیر گیج کننده و اجزای آن جهت استفاده در سامانه فلاخن داوود هستند. علاوه بر این صنایع ریتون مسئولیت توسعه و ساخت واحد شلیک موشک (MFU) را نیز بر عهده دارد.[/font] [center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/ORD_SAM_Davids_Sling_Stunner_Firing_2013_US-MDA_lg.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_ORD_SAM_Davids_Sling_Stunner_Firing_2013_US-MDA_lg.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/rtn_150402.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_rtn_150402.jpg[/img][/url][/center] [font=tahoma,geneva,sans-serif]در ماه اکتبر سال 2009 ریتون برای پروژه DSWS ، دو قرارداد به ارزش 100 میلیون دلار از سوی رافائل دریافت کرد.علاو ه بر این در ماه ژانویه سال 2012 قرارداد دیگری به ارزش 30.2 میلیون دلار نیز با ریتون منعقد شد. در ماه سپتامبر سال 2010 اسرائیل و ایالات متحده جهت پیشبرد روند توسعه سامانه فلاخن داوود توافق نامه ای به امضا رساندند. در راستای این توافق نامه و به عنوان بخشی از پروژه های مشترک دفاع موشکی (به ارزش 479.73 میلیون دلار) ، دولت ایالات متحده در سال 2013 مبلغ 149 میلیون دلار را برای توسعه پروژه DSWS اختصاص داد. لازم به ذکر است که آژانس دفاع موشکی مبلغ 32.5 میلیون دلار را نیز برای ادامه پروژه در سال 2014 درخواست کرده است.[/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif][b]موشک رهگیر "گیج کننده"[/b][/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif]موشک رهگیر گیج کننده به منظور رهگیری موشک های بالستیک برد کوتاه ، راکت های کالیبر بالا و موشک های کروز با برد هایی مابین 40 الی 300 کیلومتر طراحی شده است. این موشک از تکنولوژی اصابت مستقیم به هدف موسوم به " hit-to-kill" جهت مقابله با اهداف بهره میگیرد. علاوه بر این نمونه ای با سر جنگی انفجاری نیز به عنوان یک جایگزین در دست بررسی قراردارد. این موشک در ترکیب با سامانه فلاخن داوود ، شکاف میان سامانه گنبد آهنین (با ارائه حفاظت در برد 4 الی 7 کیلومتر) و سامانه پیکان 2 (با قابلیت مقابله با موشک های بالستیک دوربرد) را پر میکند. [/font] [center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/stunner-takeoff.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_stunner-takeoff.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/m02008062000173.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_m02008062000173.jpg[/img][/url][/center] [font=tahoma,geneva,sans-serif]گیج کننده اطلاعات مورد نیاز خود جهت هشدار موشکی را از حسگر های سیستم فلاخن داوود یا سایر حسگرها از جمله رادارهای نظارت بر حریم هوایی ملی دریافت میکند. به طور کلی از جمله قابلیت های سیستم مدریت و کنترل نبرد (BMC) سامانه این موشک ، امکان جمع آوری و بهره گیری از اطلاعات تمامی منابع است. این موشک را میتوان در سامانه های پدافند هوایی یکپارچه مورد استفاده قرارداد و امکان به کارگیری در حالت های مختلف همچون استفاده در پلتفرم های مختلف دریایی ، زمینی و هوایی را نیز دارد. این قابلیت موشک گیج کننده را به یک رهگیر چند منظوره با پلتفرم های چندگانه تبدیل میکند.[/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif]این موشک را میتوان از طریق پرتابگر های ریلی یا تیوبی نیز پرتاب کرد و با توجه به نیاز اندک آن به منابع هدایتی ، امکان استفاده به صورت گسترده با شلیک های متعدد را دارد. گیج کننده به سیستم هدایتی پیچیده ، پیشرانه مولتی پالس و جستجوگری (seeker) پیشرفته در داخل بدنه ای سبک وزن مجهز است. با توجه به اینکه جستجوگر این موشک از نوع دوگانه الکترواپتیکال/فرکانس رادیویی است امکان رهگیری اهداف در تمامی شرایط آب و هوایی و تحت اقدامات متقابل الکترونیکی را دارد.[/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif][b]پیشرانه موشک [/b][/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif]هر دو مرحله رانشگر موشک گیج کننده متشکل از پیشرانه مولتی پالس راکتی است. دو پالس اول پیشرانه جهت رسیدن موشک به میانه مسیر پروازی و پالس سوم در مرحله آخر پرواز و پس تعیین دقیق مسیر رهگیری جهت افزایش سرعت و بالا بردن تاثیر اصابت به هدف است.[/font] [center] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/800px-Nov__202C_2012_-_David_s_Sling_Weapons_System_Stunner_Missile_intercepts_target_during_inaugural_flight_test_28129.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_800px-Nov__202C_2012_-_David_s_Sling_Weapons_System_Stunner_Missile_intercepts_target_during_inaugural_flight_test_28129.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/David_sling_missile.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_David_sling_missile.jpg[/img][/url][/center] [font=tahoma,geneva,sans-serif][b]هدایت موشک و پرتابگر سامانه [/b][/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif]موشک گیج کننده از توانایی تغییر مسیر خودکار یا با ارسال فرمان برخوردار است. این موشک به چهار بالچه تغییر پذیر هدایتگر که به واحد کنترل موشک متصل شده اند در جلو و همچنین سه مجموعه دیگر از بالک های ثابت تثبیت کننده در عقب بدنه مجهز است. گیج کننده در ابتدا در مسیر تعیین شده توسط رادار حرکت میکند و در برحله بعد حسگر دماغه آن فعال شده و هدف را یافته و موشک را در مرحله نهایی تا اصابت به هدف هدایت میکند. این موشک از رادار و حسگر الکترواپتیکال جهت هدایت بهره میگیرد. [/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif]حسگرها در بخشی به شکل منحصر به فرد دماغه دلفین در جلوی موشک قرار گرفته اند. حسگر الکترواپتیکال دارای دو کانال است که دورربین CCD وکانال فروسرخ که هدف یابی و هدایت موشک در شرایط محیطی کم نور( در طول شب) را بر عهده دارد ، شامل میشود. رادار چند ماموریته (MMR) سامانه فلاخن داوود که در سامانه گنبد آهنین نیز مورد استفاده قرار گرفته و وظیفه کشف و رهگیری اهداف را بر عهده دارد ساخت صنایع التا (Elta Systems) است در حالی که سیستم مدیریت و کنترل سامانه ، ساخت صنایع البیت (Elbit Systems) است. سیستم مدیریت و کنترل نبرد (BMC) وظیفه پردازش اطااعات دریافت شده از رادار ، تعیین مسیر هدف و نقطه اصابت موشک را بر عهده دارد.[/font] [center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/ELTA_ELM-2084_MMR.JPG"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_ELTA_ELM-2084_MMR.JPG[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/3l-image~3.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_3l-image~3.jpg[/img][/url][/center] [font=tahoma,geneva,sans-serif]این سیستم از طریق یک درگاه رادیویی اطلاعات را برای موشک گیج کننده ارسال میکند و موشک بر اساس آن اطلاعات خود را در مسیر و جهت هدف قرار میدهد. واحد های پرتابگر سامانه فلاخن داوود توانایی امکان حمل 16 موشک (در پرتابگر متحرک 12 موشک) را به صورت همزمان دارند. پرتابگرها از مکانیزم پرتاب عمودی استفاده میکنند که امکان شلیک موشک و مقابله با اهداف در زاویه 360 درجه فراهم میکند. موشک های گیج کننده به شتاب دهنده های جدا شونده ای مجهز هستند که در هنگام پرتاب ، شتاب اولیه بالایی را برای آن ها به وجود آورده و در مدتی بسیار کوتاه موشک ها را از پرتابگرها خارج کرده و به ارتفاع قابل توجهی میرسانند.[/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif][b]رادار چند ماموریته [/b][b]([/b][b]MMR[/b][b])[/b][/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif]ELM-2084 رادار چند منظوره یا چند ماموریته (MMR) سه بعدی باند S است که از پویش الکترونیکی فعال (AESA) برای کشف اهداف بهره میگیرد.این رادار جهت موقعیت یابی آتشبارهای توپخانه ای و عملیات های پدافند هوایی در برد کوتاه ، متوسط و بلند قابل استفاده است و امکان کشف و رهگیری طیف وسیعی از اهداف از جمله راکت ها ، گلوله های توپ ، جنگنده ها ، پرنده های بدون سرنشین ، بالگرد ها و انواع اهداف هوایی با سطح مقطع راداری پایین را دارد. سه ماموریت اصلی این رادار عبارتند از :[/font] [font=tahoma,geneva,sans-serif]موقعیت یابی آتشبارهای توپخانه ای[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]کشف و رهگیری گلوله های خمپاره ، توپ و همچنین راکت ها در کالیبر های مختلف[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]تعیین موقعیت آتشبارهای دشمن[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]تعیین مسیر پرواز منحنی (بالستیک) و محاسبه نقطه برخورد[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]هدایت آتش خودی به سمت آتشبار و مواضع توپخانه ای دشمن[/font] [/list] [font=tahoma,geneva,sans-serif]پدافند هوایی[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]کشف و شناسایی تمامی انواع اهداف هوایی از جمله هواگرد های سرنشین دار و بدون سرنشین[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]نرخ به روزرسانی سریع جهت رهگیری اهداف با مانور پذیری بالا[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]ارائه لحظه ای و بی وقفه اطلاعات از محدوده هوایی تحت نظارت[/font] [/list] [font=tahoma,geneva,sans-serif]کنترل آتش :[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]به عنوان بخشی از سامانه رهگیر ضد موشکی جهت ارسال لحظه ای موقعیت هدف[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]به عنوان بخشی از سامانه پدافند هوایی[/font] [/list] [center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/elm2084.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_elm2084.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_ELM-2084_MMR.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/gddgda.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_gddgda.jpg[/img][/url][/center] [font=tahoma,geneva,sans-serif]ویژگی های این رادار عبارتند از :[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]پویش الکترونیکی فعال و سه بعدی[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]دو حالت عملکردی پدافند هوایی با گردش 30 دور در دقیقه جهت تامین نرخ به روزرسانی بالا و حالت کشف و رهگیری مهمات توپخانه ای با پوشش 120 درجه ای[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]قابلیت ارائه در پلتفرم کششی و خود کششی[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]ماژولار و متنوع در ابعاد[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]تحرک بالا و استقرار سریع[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]قابلیت حمل و نقل هوایی (با هواپیماهای ترابری در کلاس سی 130)[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]قابلیت کنترل از راه دور[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]امکان یکپارچه سازی با شبکه های راداری و پدافندی[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]قابلیت های پیشرفته مقابله با جنگ الکترونیک[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]قابلیت های پیشرفته پردازش اطلاعات جهت انجام عملیات در محیط های آلوده به امواج مزاحم ، کشف و شناسای دقیق اهداف در شرایط تراکم هدف و کشف اهداف در ارتفاع بسیار پایین[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]قابلیت دسترسی و اطمینان بالا[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]رابط کاربری انعطاف پذیر و پیشرفته همراه با سیستم های C4I[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]محدوده پویش گسترده در زوایای عمودی و افقی[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]سیستم ثبت دقیق اطلاعات عملیات جهت بررسی و پردازش[/font] [/list] [center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/dadag.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_dadag.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/fgd~0.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_fgd~0.jpg[/img][/url][/center] [b][font=tahoma,geneva,sans-serif]نکات برجسته عملکرد :[/font][/b] [font=tahoma,geneva,sans-serif]برد کشف[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]اهداف هوایی : 474 کیلومتر[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]مهمات توپخانه ای : 100 کیلومتر[/font] [/list] [font=tahoma,geneva,sans-serif]زاویه پوشش افقی[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]اهداف هوایی : 120 درجه به صورت ثابت و 360 درجه با گردش[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]مهمات توپخانه ای : 120 درجه[/font] [/list] [font=tahoma,geneva,sans-serif]زاویه پوشش عمودی[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]از 40- الی 40+ درجه (در برخی منابع تا 50-+ درجه نیز ذکر شده است)[/font] [/list] [font=tahoma,geneva,sans-serif]دایره خطای احتمالی[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]برای کشف مهمات توپخانه ای : 125 متر در 50 کیلومتر[/font] [/list] [font=tahoma,geneva,sans-serif]تعداد اهداف قابل کشف :[/font][list] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]اهداف هوایی : حداکثر 1200 هدف[/font] [*][font=tahoma,geneva,sans-serif]مهمات توپخانه ای : حداکثر 200 هدف در دقیقه[/font] [/list] [center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/3232433.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_3232433.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/HI201-928.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/thumb_HI201-928.jpg[/img][/url][/center] [center][color=#ff0000][b][font=tahoma,geneva,sans-serif]منابع[/font][/b][/color][/center] [center][color=#ff0000][b][url="http://www.army-technology.com/projects/stunner-terminal-missile-defence-interceptor-israel/"][font=tahoma,geneva,sans-serif]1[/font][/url][/b][/color][/center] [center][b][url="http://www.iai.co.il"][color=#ff0000][font=tahoma,geneva,sans-serif]2[/font][/color][/url][/b][/center] [center][color=#008000][b][font=tahoma,geneva,sans-serif]مترجم : سینا نوریخانی[/font][/b][/color][/center] [center][b][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#ff0000]هرگونه برداشت از این مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت [/color][url="http://www.military.ir"][color=#008000]میلیتاری[/color][/url][color=#ff0000] امکان پذیر است[/color][/font][/b][/center]

  صرف نظر از این روش مضحک در نشان دادن ماکت که صد البته ماکت رو اینطوری نمایش نمیدن و نمایش ماکت روش خاص خودش رو داره     حتی در ماکت هم ما طراحی مستقل نداریم و کپی کاری میکنیم ، امرپ مکس پرو     --------------------   جدای از این حرف ها اینکه حرکت کنن به سمت خودروهای محافظت شده خبر خوبیه

  در بهترین شرایط انهدام نیمی از اهداف ، موردی که در آزمایشات این سیستم هم به اثبات رسید

به نام خداوند جان و خرد   با سلام       سامانه پدافندی M-11  موسوم به Shtorm (به معنی طوفان) که در ناتو با نامگذاری SA-N-3 'Goblet' شناخته میشود ، اولین سامانه موشکی سطح به هوای شوروی است که به صورت اختصاصی به عنوان یک سامانه دریاپاه توسعه داده شد و حاصل توسعه سامانه زمین پایه نبود. توسعه این سامانه در 25 جولای سال 1959 کلید خورد. کار بر روی یکپارچه سازی سیستم های این سامانه برعهده موسسه تحقیقات علمی شماره 10 شوروی بود. این سامانه در ابتدا جهت نصب برروی ناوهای پروژه 1126 در نظر گرفته شده بود اما با توجه به لغو شدن پروژه این ناو ها در ژوئن سال 1961، در نهایت بر روی ناو های بالگردبر کلاس مسکوا (پروژه 1123) نصب گردید. کلاس مسکوا جهت انجام عملیات ضد زیردریایی (ASW) بر علیه زیردریایی های ناتو در پوشش محدود جنگنده های ناونشین خودی طراحی و ساخته شده بود و بدین جهت میبایست از سامانه دفاع هوایی مطمئنی جهت مقابله مستقل با هواگرد های دشمن نیز برخوردار میبود.   کلاس مسکوا     از این رو سامانه M-11 جهت نصب بر روی این ناوها در نظر گرفته شد. طراحی اولیه سامانه تا ماه اوریل سال 1962 پایان پذیرفت و نمونه تغییر یافته ای از پرتابگر ZIF-101  (مورد استفاده در سامانه SA-N-1 'Goa') برای پرتاب موشک های سامانه ساخته شد. رفع نواقص طراحی و طراحی مجدد برخی زیرسیستم های سامانه در نهایت تا سال 1963 صورت گرفت و در سال 1965 الی 1966 نمونه اصلی سامانه به ساخت رسید و جهت انجام آزمایشات دریایی بر روی ناو وروشیلف  (Voroshilov) نصب گردید. این ناو که نام جدیدOS-24   برای آن برگزیده شده بود ، به عنوان پلتفرم نصب و آزمایش سامانه های دریاپایه شوروی مورد استفاده قرار میگرفت. از جمله سامانه های نصب و آزموده شده بر روی این ناو سامانه OSA-M است. توسعه سامانه با نصب بر روی ناو مسکوا در 25 دسامبر سال 1967 ادامه یافت. با اینحال سامانه تا سال 1969 توسط کمیته دولتی مورد تایید قرار نگرفت تا اینکه در نهایت با نام M-11 Shtorm جهت نصب در ناو های نیروی دریایی شوروی تایید شد.   پس از تایید ، سامانه علاوه بر کلاس مسکوا بر روی ناوهای کلاس Kiev ،  Kara وKresta  نیز نصب گردید.  سامانه M-11 به هیچ کشوری صادر نشد و تنها کاربر آن نیروی دریایی شوروی و پس از آن روسیه بود. در سال 1972به روزرسانی هایی جهت مقابله با تهدیدات ارتفاع پست بر روی سامانه صورت گرفت و سامانه جدید M-11 Shtorm-M نام گذاری شد. در اواسط دهه هشتاد میلادی به روزرسانی های بیشتری بر روی سامانه انجام شد که حاصل آن سامانه M-11 Shtorm-N با بهبود قابلیت ها در مقابله با موشک های ضد کشتی با پرواز به صورت سینه مال (sea-skimming) بود. در نهایت در اواخر دهه شصت نمونه های ارتقا یافته سامانه M-11 به Shkval (به معنی بوران) تغییر نام یافتند.   کلاس Kiev     کلاس Kara      موشک مورد استفاده سامانه که V611 یا 4K60 نام دارد توسط دفتر طراحی Lavochkin-Grushin طراحی و توسعه داده شده. این موشک دارای چهار بالک هدایتگر در انتهای بدنه و چهار بالک تثبیت کننده است. بالک های تثبیت کننده از وسط بدنه تا نیمه بخش عقبی موشک ادامه یافته اند. بالک های هدایتگر دارای شهپرهای کوچکی (Ailerons) هستند که برخلاف طراحی معمول به جای لبه فرار (trailing edge) در لبه حمله (Leading Edge) بالک ها قرار گرفته اند. این شهپرهای کوچک به صورت مستقل از بالک ها حرکت میکنند و جهت بهبود قابلیت کنترل بالک ها بر روی حرکت موشک تعبیه شده اند.   موشک V611     هر کدام از بالک های هدایتگر در قسمت لبه انتهایی خود دارای آنتن کوچکی هستند که این انتن ها در حقیقت گیرنده فیوز مجاورتی رادیویی موشک هستند. علاوه بر این مابین بالک های هدایتگر چهار انتن کوچک قرار گرفته که از این آنتن ها برای ارتباط با سامانه کنترل آتش استفاده میشود. در روی بدنه موشک چندین مجرای عبور سیم (wiring conduits) از نوع کوتاه و بلند دیده میشود. مجرای بلند از انتهای بخش جلویی موشک تا ابتدای بخش عقبی آن امتداد یافته در حالی که مجراهای کوتاه تر صرفا در میانه بدنه کشیده شده اند و تا ابتدای لبه حمله بالک های تثبیت کننده امتداد دارند. از این مجراها جهت عبور سیم های ارتباطی به صورتی خارج از محظفه سرجنگی و پیشران موشک استفاده میشود. تقسیم بندی بدنه موشک به اینصورت است : در ابتدای بدنه جستجوگر نیمه فعال راداری و در ادامه بخش پردازشگر ، کنترل و هدایت پروازی موشک. در وسط بدنه سر جنگی 125 کیلوگرمی از نوع شدیدالانفجار ترکش شونده با فعال سازی توسط دو فیوز ضربه ای و مجاورتی. در انتهای موشک نیز بخش پیشران قرار دارد که از نوع سوخت جامد با ترکیب دو سوخت متفاوت (dual-thrust) است.     1- بالک های هدایتگر 2- شهپر کوچک در لبه حمله بالک 3-آنتن گیرنده سیستم فیوز مجاورتی رادیویی 4-آنتن ارتباط با سامانه هدایتگر (دریافت فرمان)   موشک های V611 با 6.16 متر طول ، 65.5 سانتی متر قطر و 1839 کیلوگرم وزن از حداکثر برد 40 کیلومتر برخوردار هستند و از ترکیب هدایتی آشیانه یابی نیمه فعال راداری با هدایت فرمانی بهره میبرند.  اعتقاد بر این است که دو نمونه موشک برای سامانه M-11 وجود دارد. نمونه نخستین که V611 است و سامانه آن در ناتو با نامگذاری SA-N-3A شناخته میشود و نمونه ارتقا یافته که سامانه آن در ناتو به SA-N-3B نامگذاری شده. در مورد موشک ارتقا یافته ، دو مسئله متفاوت از سوی منابع مطرح شده. نخستین مورد افزایش برد این موشک جهت استفاده در ناو هواپیمابر کلاس Kiev است که منابع روسی این مورد را رد میکنند. مورد دوم که از سوی منابع روسی اعلام شده بهبود قابلیت های موشک ارتقا یافته در مقابله با موشک های کروز ضد کشتی در حال پرواز به صورت سینه مال است. منابع روسی این موشک را V 611M/4K65 نامیده اند.     1- بالک تثبیت کننده 2- بالک هدایتگر 3-مجرای عبور سیم بر روی بدنه   در کل دو مورد متفاوت برای موشک ارتقا یافته عنوان شده که شامل افزایش برد و بهبود قابلیت های مقابله است. سامانه پدافندی M-11 به سیستم پرتابگر/بارگذار B-189 مجهز است. این سیستم شامل دو بازوی تثبیت نشده (unstabilised) پرتابگر از نوع ریلی است که هر کدام از این بازوها توسط یک سیستم ذخیره سازی و بارگذاری مجدد پشتیبانی میشود. بازوهای پرتابگر در زمان بارگذاری موشک به صورت عمودی قرار میگیرند تا امکان بارگذاری موشک ها به ریل پرتابگر از طریق سیستم بارگذاری (با مکانیزم هیدرولیکی) فراهم شود. در ناوهای کلاس مسکوا دو سیستم پرتابگر/بارگذار وجود دارد که هر کدام با چهار محفظه ذخیره سازی گردان هر یک با ظرفیت شش موشک پشتیبانی میشوند (مجموع موشک های ذخیره شده در ناو 48 موشک است). در ناوهای کلاس کارا  یک پرتابگر با 24 موشک ذخیره وجود دارد. ناو های کلاس Kresta II نیز از پرتابگر/بارگذار مدل B-187A استفاده میکنند که در بخش پرتابگر مشابه B-189 است و تفاوت آن در سیستم ذخیره سازی و بارگذاری است.   پرتابگر     تصویری مناسب برای درک ابعاد موشک و پرتابگر آن       در پرتابگر/بارگذار B-187A از سیستم ذخیره سازی زنجیره ای استفاده شده که البته این سیستم نیز ظرفیت حداکثر 24 موشک را دارد. در ناو کلاس Kiev نیز از مجموعه ذخیره سازی زنجیره ای برای تغذیه پرتابگر سامانه استفاده شده. سامانه پدافندی M-11 از سیستم کنترل اتش راداری موسوم به 4R60 Grom (رعد) برخوردار است که در ناتو با نام Head Light شناخته میشود و در باند G/H (محدوده فرکانسی 4 الی 8 گیگاهرتز) عمل میکند. هر کدام از سامانه های پرتابگر/ بارگذار توسط یک سامانه Grom پشتیبانی میشود. لازم به ذکر است که در ناوهای کلاس Kara  و  Kresta ، سیستم راداری Grom علاوه بر کنترل آتش مجموعه پدافندی ، کنترل سیستم موشکی ضد زیر سطحی RPK-3 Metel را نیز بر عهده دارد. این سیستم موشکی ضد زیردریایی در ناتو با نام SS-N-14 'Silex' شناخته میشود.   سیستم ذخیره سازی زنجیره ای موشک ها در ناو کلاس Kiev     سامانه راداری Grom     جستجو و کشف هدف برای سامانه Grom از طریق رادار نظارت هوایی ناو صورت میگیرد که در ناو های مجهز به این سیستم ، رادار سه بعدی با نام MR-600 Voskhod (با نام گذاری ناتو Top Sail ) است. پس از جستجو و کشف هدف توسط رادار MR-600 ، اطلاعات هدف برای رهگیری به سامانه Grom منتقل میشود. این سامانه شامل یک مجموعه راداری با پنج انتن سهموی است. دو آنتن کوچکتر فوقانی (به قطر 1.8 متر) که قابلیت حرکت مستقل از مجموعه سازه پایینی را دارند جهت رهگیری موشک های شلیک شده از سامانه استفاده میشوند. دو انتن سهموی شبکه ای بزرگ (به قطر 4 متر) نیز که در میان هسازه راداری قرار دارند برای رهگیری هدف مورد استفاده قرار میگیرند. در نهایت یک انتن سهموی کوچک نیز در پایین مجموعه راداری و مابین انتن های بزرگتر قرار دارد که به منظور انتقال فرامین به موشک ها استفاده میشود. سامانه راداری Grom از قابلیت هدایت دو موشک به سمت یک هدف تا حداکثر برد 60 کیلومتر در ارتفاع 100 الی 25000 متر برخوردار است. بنا بر گفته برخی منابع این سامانه امکان مقابله با اهداف سطحی را نیز به صورت محدود دارد. نمونه ارتقا یافته این رادار ، Grom-M نام دارد که دارای قابلیت های بالاتری در زمینه مقابله با موشک های ضد کشتی با پرواز به صورت سینه مال است.   رادار MR-600     اجزای مختلف سامانه راداری Grom     1-آنتن رهگیری موشک 2-آنتن رهگیری هدف 3-آنتن ارتباط با موشک (ارسال فرمان هدایتی)   وضعیت :   از این سامانه به تعداد 25 واحد به ساخت رسیده و تنها در نیروی دریایی شوروی/روسیه به خدمت گرفته شده است     منبع : Jane's Naval Weapon Systems 45 OCR   مترجم : سینا نوریخانی   هر گونه برداشت از مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری مجاز است

  نکنه تصور میکنید روسیه هم عضو محور به اصطلاح مقاومت هست؟؟ یا تعهدی داره نسبت به این جریان؟؟   مشخصا روسیه اگر در سوریه حضور داره برای کسب منافع مشخصی هست که این منافع رو به هیچ وجه در گرو درگیری با اسرائیل قرار نمیده   همانطور که پیشتر خود روس ها هم اعلام کردن در عملیات در سوریه هماهنگی هایی با اسرائیل هست که قطعا یک طرفه هم نیست (هیچ هماهنگی یک طرفه نمیشه)   سطح روابط اسرائیل با روسیه هم مشخصه ، زدن امثال قنطار هم چیزی نیست که ارزش درگیر شدن برای روس ها داشته باشه و منافع اون ها رو به خطر بندازه   تاریخ رو مرور کنید ، سادات قبل از حمله به اسرائیل یکی از کارهایی که انجام داد اخراج روس ها بود ، البته دلایل مختلفی براش ذکر شده ولی یکی از مهمترین دلایلش بی اعتمادی بود

به نام خدا   با سلام       در اواخر دهه 50 میلادی نیروهای مسلح شوروی به یک سامانه پدافندی لشکری (divisional) که امکان تامین پوشش پدافند برد کوتاه و ارتفاع پست برای واحد های زمینی را داشته باشد ، اعلام نیاز کردند. نیاز واحد های زمینی همراه با علاقه نیروی دریایی به در اختیار گرفتن چنین سامانه ای برای دفاع نقطه ای (Point defence) از شناورها در نهایت منجر به ایجاد یک رویکرد مشترک برای توسعه سامانه پدافندی مد نظر شد ، سامانه ای که طرح آن در تاریخ 27 اکتبر سال 1960 توسط دفتر سیاسی شوروی نیز مورد تایید و موافقت قرار گرفت. موسسه بیستم تحقیقات و پژوهش های علمی شوروی مسئول یکپارچه سازی پروژه ساخت سامانه دریاپایه با پروژه اصلی (ساخت نمونه زمین پایه) بود.    ساخت نمونه زمین پایه با نام Osa ( یا Wasp به معنی زنبور) در طی یک روند طولانی مدت به نتیجه رسیده و در نهایت این نمونه در سال 1969 به خدمت واحد های پدافندی شوروی درآمد. با اینحال ساخت نمونه دریاپایه با نام Osa-M پیش از آنکه به نتیجه مطلوب دست یابد و به عنوان پر کاربرد ترین سامانه دفاعی موشکی در شناورهای شوروی شناخته شود ، درگیر مشکلات متعددی بود و روند توسعه آن بیش از نمونه زمین پایه به طول انجامید. ساخت موشکی که به صورت همزمان قادر به تامین الزامات عملیاتی یگان های پدافندی دریایی و زمینی باشد کار دشواری بود. در ابتدا ساخت یک موشک زمین به هوا از نوع شلیک کن فراموش کن (fire-and-forget) با طول 2.65 متر مد نظر بود که در طی مراحل توسعه با آشکار شدن محدودیت های این طرح ، ابعاد موشک تغییر یافته و موشک بزرگتری طراحی شد  و سیستم هدایتی مد نظر برای آن نیز تغییر یافت.   مدلی از طرح ابتدایی سامانه زمین پایه     روند طراحی و توسعه موشک مورد نظر تا سال 1964 و تغییر پیمانکار اجرای پروژه ادامه داشت. مشکلات طراحی موشک و خصوصا پرتابگر ابتدایی آن موسوم به SM-126 در نهایت نیروی دریایی شوروی را وادار ساخت تا پیمانکار جدیدی برای پروژه انتخاب کند ، در نتیجه کار ساخت موشک و پرتابگر به دفتر تحقیقات و توسعه Altair و دفتر طراحی Fakel سپرده شد.  تیم طراحی جدید ،سیستم پرتابگر/بارگذار جدیدی را طراحی و آن را ZIF-122 نام گذاری کرد. این سیستم به عنوان سیستم اصلی پرتابگر/بارگذار نمونه دریاپایه سامانه Osa تا پایان پروژه و حصول به نتیجه بود. در سال 1967 آزمایشات دریایی سامانه Osa-M با استفاده از ناو وروشیلف (Voroshilov) صورت گرفت.این ناو در سال 1963 تا 1965 تحت پروژه 33 ام (Project 33M) به روزرسانی شده و نام جدید OS-24 برای آن برگزیده شده بود. برای نصب سامانه Osa-M تغییراتی دیگری نیز بر روی این ناو انجام شد. در نهایت به دلیل انجام اصلاحات در سامانه و دوباره طراحی شماری از سیستم ها و اجزا و در نتیجه نیاز به تغییرات مجدد بر روی ناو ، شناور جدیدی به عنوان پلتفرم نصب سامانه اصلاح شده مد نظر قرار گرفت که ناو MPK-2 از ناو های کلاس گریشا (Grisha) بود.   در سال 1971 سامانه جدید بر روی ناو Nikolaev از کلاس کارا نیز نصب شده و مورد آزمایش قرار گرفت و در نهایت تا دو سال بعد بدون تغییر نام به خدمت گرفته شد. این سامانه در ابتدا به منظور نصب در ناوهای ضد زیردریایی شوروی و تامین پدافند نقطه ای برای این ناو ها از جمله ناو های کلاس کارا و گریشا در نظر گرفته شد اما در ادامه بر روی طیفی گسترده ای از شناورهای رزمی شوروی همچون ناوچه های کلاس Krivak (پروژه 1135) ، ناو هواپیما بر کلاس Kiev (پروژه 1143) ، رزم ناو های اتمی کلاس Kirov (پروژه 1144) ،  ناو موشک انداز کلاس اسلاوا (پروژه 1164) ، ناوچه کلاس Nanuchka (پروژه 1234) ، ناو نیروبر کلاس Ivan Rogov (پروژه 1174) ، ناوچه های ضد زیردریایی کلاس Koni (پروژه 1159) و ........ .   شماری از شناورهای مجهز به سامانه Osa-M (یا نسخه های جدیدتر آن)   کلاس Kirov (پروژه 1144)     کلاس Kiev (پروژه 1143)     کلاس اسلاوا (پروژه 1164)     کلاس Nanuchka (پروژه 1234)     کلاس Ivan Rogov (پروژه 1174)     کلاس Koni (پروژه 1159)     کلاس کارا     سامانه دریاپایه Osa-M توسط ناتو با نام SA-N-4 'Gecko' شناخته میشود. از سال 1975 با ارتقای سامانه های Osa-M حداقل ارتفاع درگیری این سامانه به 25 الی 60 متر کاهش یافت. این نمونه ارتقا یافته بر روی یکی از ناو های کلاس گریشا با کد MPK-147 نصب و آزمایش گردید. نسخه بعدی سامانه ، Osa-MA نام داشت که در سال 1979 به خدمت پذیرفته شد. مدت کوتاهی پس از پذیرفته شدن این سامانه به خدمت ، کار بر روی نمونه بهبود یافته ای از آن با قابلیت های بالاتر در مقابله با موشک های کروز ضد کشتی با پرواز سینه مال یا در ارتفاع بسیار پایین (اصطلاحا sea skimming) آغاز شد ، سامانه ای که از  ارتفاع درگیری پایین تری نسبت به نسخه های پیشین بررخوردار بود. این سیستم در نهایت تا سال 1985 و با نام OSA-MA2 به خدمت در شناورهای نیروی دریایی شوروی پذیرفته شد.   شرح   Osa-M یک سامانه پدافند موشکی نقطه ای با قابلیت ثانویه مقابله با اهداف سطحی است که به منظور نصب و به کارگیری در شناورهای رزمی با حداقل تناژ جا به جایی 500 تن طراحی و ساخته شده است. این سامانه بسته به مدل از چندین موشک مختلف از جمله موشک های 9K33 ،  9K33M و 9K33M5 استفاده میکند. موشک 9K33 مورد استفاده در سامانه OSA-M از بدنه استوانه ای کشیده و باریک با چهار بالک هدایتگر در جلو (به صورت X شکل) و چهار بالک تثبیت کننده در عقب بدنه است (این بالک ها بر روی یک حلقه گردان که به بدنه موشک متصل است وصل شده اند). ترتیب قرارگیری اجزای داخلی موشک نیز بدین صورت است : در ابتدا آنتن فرستنده رادیویی فیوز مجاورتی و پس از آن سیستم محرک  بالک های هدایتگر ، در بخش بعدی پردازشگر و سیستم هدایت و کنترل موشک قرار گرفته است. پس از این بخش نیز سر جنگی موشک به وزن 14.5 کیلو (وزن سر جنگی موشک ها بسته به مدل موشک و زمین پایه یا دریاپایه بودن آن متفاوت است) و پس از آن پیشران و شتاب دهنده (بوستر) ترکیبی سوخت جامد و در نهایت گیرنده های سیستم هدایتگر موشک واقع شده اند.   نمای برش خورده از موشک 9K33     بخش های مختلف موشک     1- فرستنده رادیویی فیوز مجاورتی 2-محل قرارگیری کنترلگرهای حرکتی کانارد 3- محل قرارگیری محرک های کانارد 4-کپسول هوای فشرده (متصل به محرک های کانارد) 5- گیرنده رادیویی فیوز مجاورتی 6- محل قرارگیری سیستم هدایت فرمانی موشک و اجزای مرتبط آن 7- محل قرارگیری سیستم کنترل پروازی خودکار موشک (AutoPilot) 8- سر جنگی 14.5 کیلوگرمی 9- پیشران سوخت جامد 10- بالک های تثبیت کننده عقبی نصب شده بر روی حلقه چرخان متصل به بدنه     موشک های سامانه OSA-M در حدود 3.15 متر طول ، 127 کیلو وزن ، 1.8 الی 2 ماخ سرعت و در حدود 8 الی 10 کیلومتر برد دارند. این موشک ها از امکان رهگیری اهداف تا ارتفاع 5 کیلومتر (در برخی منابع اعداد دیگری نیز ذکر شده است) برخوردار هستند. سیستم هدایتی موشک های سامانه Osa-M از نوع فرمانی و با دریافت اطلاعات از واحد کنترل آتش است. این سامانه به سیستم پرتابگر/بارگذار ZIF-122 مجهز است که یک مجموعه استوانه ای به وزن 6.85 تن (به استثنای وزن موشک ها) است که در زیر عرشه قرار میگیرد. این سامانه دارای دو بخش است که بخش اول آن پرتابگر/بارگذار و بخش دوم آن مجموعه ذخیره سازی است.  سیستم بارگذار پرتابگر از نوع جمع شونده و دارای دو بازوی پرتابگر از نوع ریلی است. بخش ذخیره سازی موشک نیز شامل چهار مجموعه ذخیره سازی گردان موشک هر کدام با ظرفیت پنج موشک (در مجموع 20 موشک) است که هر دو مجموعه یک بازوی پرتابگر را تغذیه میکند. مکانیزم بارگذاری موشک ها نیز از نوع ترکیبی الکتریکی ،  هیدرولیکی و مکانیکی است.   پرتابگر با دو بازوی پرتاب ریلی     نمای فوقانی از محفظه استوانه ای سیستم (در حالت جمع شدن پرتابگر به داخل)     بخش استوانه ای مجموعه پرتابگر/بارگذار در حدود 5 متر ارتفاع و 4.2 متر قطر دارد. پرتابگر از قابلیت پوشش 360 درجه ای به صورت افقی و 90 درجه ای به صورت عمودی برخوردار است. البته در برخی شناورها به جهت نقطه قرارگیری پرتابگر زاویه پوشش افقی آن محدودتر از 360 درجه است. در زمان عدم استفاده از سامانه ، بخش پرتابگر به محفظه داخلی مجموعه جمع میشود و در زمان استفاده مجددا بیرون آمده و در ارتفاع اصلی خود قرار میگیرد. برای بارگذاری مجدد موشک ها دو بازوی پرتابگر در زاویه 90 درجه قرار گرفته ، دریچه بخش ذخیره سازی تحت پرتابگر باز شده و دو موشک از مجموعه های ذخیره سازی خارج شده و توسط بارگذار به سمت ریل های پرتابگر هدایت میشود. در نهایت دو موشک بر روی پرتابگر سوار شده و اماده شلیک میگردند.   تصویری از مرحله بارگذاری مجدد موشک       فرآیند بارگذاری مجدد موشک ها به صورت معمول در حدود 16 الی 20 ثانیه به طول می انجامد و سیستم پرتابگر در نهایت امکان شلیک موشک با نرخ 2 الی 3 موشک در دقیقه به سمت اهداف هوایی و تا حداکثر هشت موشک در دقیقه به سمت اهداف سطحی را خواهد داشت (حالت ویژه با افزایش سرعت در بارگذاری و شلیک). اکثریت شناورهایی که از مدل های مختلف این سامانه بهره میبرند دارای یک سیستم پرتابگر/بارگذار (با 20 موشک)هستند به جز شناورهای کلاس Kara ، Kiev ، Kirov و Slava که دارای دو سیستم پرتابگر/بارگذار (با مجموع 40 موشک) هستند.   سامانه Osa-M دارای سیستم کنترل آتش 4R33 MPZ-301 Baza است که در ناتو با نام Pop Group شناخته میشود. این مجموعه دارای چندین بخش است که عبارتند از :  رادار شبکه ای سهموی جستجو و کشف هدف/پیش اخطار در باند H (فرکانس کاری 6 الی 8 گیگاهرتز) و دارای برد کشف 30 کیلومتر و نرخ گردش 33 دور در دقیقه (به جز این رادار امکان استفاده از رادارهای نظارت هوایی/پیش اخطار نصب شده در ناو نیز جهت ارائه اطلاعات اولیه به سامانه وجود دارد). دو آنتن راداری بزرگ و کوچک سهموی از نوع کسگرین و دارای صفحه هم اندازه تغییر پلاریزاسیون هستند و در باند J (محدوده فرکانسی 10 الی 20 گیگاهرتز) عمل میکنند. آنتن بزرگتر از نوع پالس داپلر و باریک پرتو (Narrow Beam) است که جهت رهگیری اهداف تا حداکثر برد 15 الی 20 کیلومتر مورد استفاده قرار میگیرد.   سیستم 4R33 MPZ-301 Baza     آنتن کوچکتر نیز از نوع باریک پرتو بوده و جهت رهگیری و اطلاع از مسیر حرکتی موشک های شلیک شده از سامانه استفاده میشود. به جز دو انتن مورد اشاره دو اتتن کوچک مدور و مستطیل شکل نیز در سیستم کنترل آتش مورد استفاده قرار میگیرد. این آنتن ها که از نوع پهن پرتو (Wide Beam) هستند جهت رهگیری موشک شلیک شده از سامانه و ایضا ارسال فرامین هدایتی به موشک به کار میروند. آنتن مدور (رهگیر موشک) در باند I و  محدوده فرکانسی  8 الی 10 گیگاهرتز عمل میکند. به جز اجزای مورد اشاره ، سیستم کنترل آتش Baza از مجموعه رهگیری اپتیکال در مدل های 9Sh33 یا 9Sh38-2 "Karat" نیز برخوردار است (البته نه در نمونه های ابتدایی) . اطلاعات سیستم کنترل آتش سامانه به بخش فرماندهی و کنترل منتقل میشود ، جایی که اپراتور با در اختیار داشتن پنل کنترل تصمیم میگیرد رهگیری به صورت خودکار یا دستی صورت گیرد.پس از کشف و شناسایی هدف توسط رادار پیش اخطار ،  رادار رهگیری بر روی هدف قفل کرده و در نهایت موشک به سمت هدف شلیک میگردد.     1-رادار رهگیری هدف 2-رادار رهگیری موشک 3- آنتن مدور سیستم ثانویه رهگیری موشک 4-آنتن مستطیلی سیستم ارتباط با موشک (انتقال فرمان)   نحوه عملکرد صفحه تغییر پلاریزاسیون در رادار Baza     به محض شلیک موشک رادار رهگیر موشک ، حرکت و موقعیت آن را زیر نظر گرفته و فرامین هدایتی با اطلاع همزمان و لحظه ای از موقعیت موشک و هدف به موشک ارسال میشود. پرواز موشک از حالت سکون (بر روی پرتابگر) تا دو ثانیه پس از آن از طریق شتاب دهنده یا بوستر صورت میگیرد حال انکه ادامه حرکت موشک تا اصابت به هدف با خاموش شدن بوستر و با روشن شدن پیشران اصلی انجام میشود. موشک پس از رسیدن به محدوده هدف با استفاده از فیوز مجاورتی در فاصله حداکثر 15 متری از آن منفجر میشود ( به جهت دقت سیستم هدایت و کنترل آتش ، فاصله انفجار از هدف در بیشتر موارد کمتر از ۱۵ متر است) .   در صورت عدم موفقیت در رهگیری هدف فرمانی برای خود انهدامی (Self destruct) به موشک ارسال شده یا مسیر پروازی آن توسط سامانه کنترل آتش به سمت آب تعیین میشود تا از خطر احتمالی موشک سرگردان فاقد هدف جلوگیری شود. سامانه Osa در مدلی همچون OSA-MA از قابلیت مقابله با اهدافی تا حداقل ارتفاع 25 متری از سطح آب برخوردار بود با اینحال نمونه های جدیدتر این سامانه همچون Osa-MA2 از قابلیت درگیری با هدف در ارتفاع 5 متر و حتی کمتر از آن نیز برخوردار هستند (به جهت مقابله با موشک های کروز ضد کشتی با پرواز به صورت سینه مال)   وضعیت : تاکنون در حدود 280 واحد از این سامانه به ساخت رسیده و در نیروهای دریایی هفت یا هشت کشور جهان نیز مورد استفاده قرار گرفته است ضمن انکه این سامانه همچنان برای فروش به مشتری خارجی قابل عرضه است.       منبع : Jane's Naval Weapon Systems 45 OCR   مترجم : سینا نوریخانی   هر گونه برداشت از مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری مجاز است

  دوست عزیز فرمایشی که مقامات ترکیه داشتن در مورد تصرف یک هفته ای روسیه ناشی از اشتباه ساقی ایشان هست در رساندن جنس (مواد مخدر) دارای ناخالصی   شما با تانک از شرق روسیه به غرب روسیه بخواید برید (به صورت معمول نه در حالت جنگی) بیش از یک هفته طول خواهد کشید به قدری این کشور پهناور هست     حالا اردوغان و ترک ها دارن صحبت از جنگ و فتوحات در کشوری میکنن که یکی از قدرت های نظامی برتر جهان هست و به مراتب قوی تر از ترکیه ، درسته دیگه شوروی در کار نیست ولی روسیه فعلی هم آنقدر ضعیف نیست که توسط کشوری مثل ترکیه به اشغال دربیاد   در مورد ناتو هم باید عرض کنم که این امکان وجود نداره و حتی ناتو هم نمیتواند چنین کاری رو انجام بده (صحبت از روسیه کشوری با قدرت اتمی هست)   کلا لقمه گنده تر از دهانی هست که ترک ها رو خفه میکنه و اصلا نمیشه بهش فکر کرد و همانطور که گفتم توهمی نافرم ناشی از وجود ناخالصی در جنس مصرفی اقایان هست

با تشکر   تاپیکی که حقیر در مورد این وسیله ایجاد کردم (چهار سال پیش تقریبا)   http://www.military.ir/forums/topic/21886-%D8%B4%D9%88%D8%A7%D9%84%DB%8C%D9%87-%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D9%87-%D9%85%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D8%B2%D9%87-%D8%A8%D8%A7-%D8%A2%DB%8C%D9%86%D8%AF%D9%87/

  با تشکر از مهران عزیز بابات این تاپیک ارزشمند :rose:   یک اشتباه کوچک و کم اهمیت رخ داده در انتخاب تصاویر   عکسی که مشاهده میکنید از سامانه موشکی جریکو هست منتهی سامانه موشکی زمین به هوای جریکو ساخت تونی استارک در فیلم Ironman   http://ironman.wikia.com/wiki/Jericho_Missile   تصویری منسوب به جریکو 1  

مشخصات سامانه به نقل از وبسایت صنایع سازنده     http://kbtochmash.com/defence-products/products-en/products-en_6.html

من برای اثبات صحبت خودم دنبال کارهای ذهنی نیستم ترجیح میدم مثال های عینی و محقق شده بیارم ،  دنبال علم غیب هم نیستم مواردی (مثل ارتفاع پخش ریزمهمات) رو مطرح میکنم که هست   یک نمونه موشک توچکا یا SS-21 از موشک ساز پر سابقه دنیا روسیه   موشک 9K79K این سامانه دارای کلاهک 9N123K از نوع خوشه ای هست که 50 عدد ریزمهمات انفجاری/ترکش زای مدل 9N24 را حمل میکنه هر کدام از این ریزمهمات در حدود 7.45 کیلو وزن دارند     ارتفاع پخش این ریزمهمات در موشک توچکا در حدود 2000 متر هست (در برخی منابع 1600 الی 1800 متر ذکر شده)     حالا یک سامانه موشکی تاکتیکی داریم به اسم M39 یک مدل از موشک این سامانه حامل حدود 275 عدد ریز مهمات هست. حالا ارتفاع رها سازی این موشک چقدر هست؟  در همان محدوده ای که پیشتر گفتم 1500 الی 2500 متر (منابع حدود 1000 الی 1500 و حتی کمتر از این عنوان کردن)  

  یعنی داعش رو برق سه فاز بگیره ولی جو نگیره   رسما از سبک روسی تبلیغات برای زرهی دارن استفاده میکنن با این تفاوت که اونجا تی 90 از روی یک سطح پرش میکنه ولی اینجا ..............     روس ها رسما باید خودکشی کنن با دیدن این کلیپ :)   هر چند در برخی بخش ها تبلیغات هدفمند و خوبی دارن ولی در برخی دیگه رسما قافیه تنگ آمده و ...........

اثربخشی ریزمهمات بیش از ابعاد و تعداد ،  به طراحی و تخصصی سازی اون بستگی داره و در صورت استفاده از طرح های مبتکرانه و پیشرفته ریزمهمات با کاربری تخصصی ، این نوع از مهمات هم میتونن اثر بخش باشن (نه صرفا به عنوان یک عامل روانی)   انواع کلاهک های خوشه ای توسعه داده شده برای موشک هندی  Prithvi     به عنوان نمونه ریزمهمات M77 قابلیت نفوذ در  8 الی 10 سانت فولاد رو دارن (این میزان نفوذ برای موادی مثل بتن بیشتر هم میشه) و محدوده اثربخشی اونها ضد نفر در حدود 4 متر هست ، راکت های سامانه راکت انداز چندگانه M-270 هر کدام ظرفیت حمل تا 644 عدد از این ریزمهمات را دارند.     یا ریزمهمات KB-1 از دسته ریزمهمات دو منظوره ضد نفر/ضد زره هستند که از یک ساختار استوانه ای شکل برخوردارند. ترکش زایی و قابلیت ضد نفر این مهمات از طریق پوسته آن ها و قابلیت ضد زره نیز از طریق ریز خرج گودی است که در داخل آن ها قرار داده شده.هر کدام از این ریزمهمات دارای 30 گرم ماده منفجره و یک ریز خرج گود از جنس مس است. یعنی یک پوسته ترکش شونده ضد نفر و یک هسته خرج گود ضد زره (یا نافذ در دیگر متریال ها)     منتهی مسئله مهم ارتفاع رهاسازی کلاهک های خوشه ای متعارف هست ، این کلاهک ها برخلاف انواع غیر متعارف (کلاهک های چندگانه اتمی) که ارتفاع رها سازی بالایی دارن ، از ارتفاع رها سازی پایینی برخوردار هستند. برخلاف کلیپ تبلیغاتی که از  کلاهک های خوشه ای موشک های ایرانی ساخته شده این کلاهک ها در نهایت در فاصله 1500 الی 2000 متری عمل جدایش رو انجام میده (بیش از این ارتفاع منطقی نیست) و به هیچ وجه امکان رها سازی در خارج از جو یا در ارتفاع بالا وجود نداره چون ریزمهمات یا بمبچه ها (کلا ریزمهمات فاقد هدایت) به حدی پخش خواهند شد که حتی ممکنه یک بلوک شهری رو هم نتونن هدف قرار بدن   این مسئله رو خصوصا عراقی ها در آزمایشات موشکی و ساخت کلاهک های خوشه ای برای موشک الفتح بهش رسیدن. در نهایت ارتفاع پخش بهینه که عراقی ها بهش دست یافتند 1500 الی 2500 متر بود تازه با کلاهکی با بیش از 800 عدد ریزمهمات نه 20 الی 30 عدد بمبچه یا ریزمهمات (به هر میزان که تعداد ریزمهمات افزایش پیدا بکنه میشه به میزانی ارتفاع رها سازی رو هم افزایش داد)   حالا ارتفاع رها سازی کلاهک خوشه ای رو بزارید در کنار ارتفاع درگیری یکسری از سامانه های دفاع موشکی نتیجه حاصل میشه

سیستم رزمی ایجس یک مجموعه کنترل و مدیریت چند ماموریته هست که بخش مهمی از اون مقابله با اهداف هوایی و موشکی یا همان بخش پدافندی هست ، ما کاری با کلیت ایجس نداریم منظور در این تاپیک  صرفا قابلیت های پدافندی هست   دقیقا در این تاپیک نظر بنده بر این بخش از سامانه ایجس هست و چون نمیشه تفکیکش کرد تحت نام سامانه ایجس ازش نام بردم و توضیح دادم که منظور چیه هر چند از ابتدا هم با توجه به موضوع تاپیک مشخص بود که منظور سامانه پدافندی و بخش پدافند هست نه بخش های دیگه   http://www.navy.mil/navydata/fact_display.asp?cid=2100&tid=200&ct=2   http://fas.org/man/dod-101/sys/ship/weaps/aegis.htm   http://www.globalsecurity.org/military/systems/ship/systems/aegis.htm   علاوه بر منبع از سازنده منابع فوق هم هست در توضیح ایجس و قابلیت های اون از جمله : پدافندی هوایی     بخش زرد رنگ سیستم تسلیحاتی ایجس هست     بخش پدافندی سامانه ایجس هم تحت نام همین مجموعه ازش نام برده میشه و نام دیگری نداره مگر همان بخش دفاع موشکی که افزوده شده (که این بخش هم در حقیقت زیر مجموعه بخش پدافندی ایجس هست)   بخش پدافندی ایجس رو میشه با سامانه های پدافندی دریاپایه مثل اس 300 مقایسه کرد صحبت بنده همین هست     راهش باز هست ولی نه در این تاپیک ، این تاپیک در نهایت جایی برای مقایسه سامانه های دریاپایه هست

    فرار به جلو؟؟   جناب چکا ما صرفا از بعد پدافندی سامانه ایجس صحبت کردیم ، خوبه از سازنده لینک دادم ، سامانه ایجس یک سامانه مدیریت رزمی هست ولی در بعد پدافندی قابل قیاس هست با اس 300 و امثالش ما بعد هدایت موشک کروز رو که در موردش صحبت نمیکنیم داریم از جهت پدافندی صحبت میکنیم   سامانه اس 300 دریاپایه دارای مجموعه مدیریت و کنترل هست سامانه ایجس هم همین مجموعه رو در زمینه پدافندی ارائه میده   سامانه اس 300 با تعداد مشخصی هدف قابلیت درگیری داره که ایجس هم به همین صورت هست و ............. هر دو هم سامانه دریاپایه هستن   سامانه ای که مد نظر شما هست " دفاع موشکی ایجس" در حقیقت زیر مجموعه همین سیستم هست   ما صرفا حرف از توانایی های بخش پدافندی ایجس زدیم مگر غیر از اینه؟؟   تکرار میکنم :   در لینکی که بنده قرار دادم سامانه دفاع موشکی ایجس مشخصا زیر مجموعه سامانه رزمی ایجس هست :     در همان منبع لاکهید گفته شده که :     سامانه رزمی ایجس یک بخشی هم دارد به نام سامانه دفاع موشکی ایجس ، ضمن اینکه ایجس در کنار بعد کنترل دیگر تسلیحات یک بعد پدافندی داره که مهمترین بعدش هم هست

  خیر   برداشت شما هست از صحبت بنده   در ابتدا عرض شد که :     که عملا هم وجود نداره ولی عرض نکردم نشان برتری هست یا ضعف صرفا عرض شد وجود نداره   وقتی وجود نداره پس من چه چیزی رو باید با چه چیزی مقایسه کنم؟ تا در نهایت رای به برتری یکی بدم؟؟   اما الان میگم اگر مبنا رو قابلیت های سامانه پدافندی دریاپایه برد بلند (دو ویژگی اصلی دریاپایه بودن سامانه و برد بلند بودن اون) در نظر بگیریم و مقایسه کنیم ، در دفاع در برابر انواع تهدیدات (اصلا دفاع موشکی رو قلم میگیریم) در برد بلند قطعا آمریکا با ایجس و SM-6 وضعیتش بهتر هست و برتری داره   همان امریکا دنبال سامانه های دفاع موشکی زمین پایه هم رفته که شما بهتر از بنده میدانید   ضمنا اشتباه نکنید که :     اینجا نفع یا ضرری برای بنده وجود نداره من نه حافظ منافع آمریکا هستم نه روسیه     دقیقا منبعی رو گذاشتید که از منظر خودش به سیستم نگاه میکنه ، حالا چرا یک چنین نگاهی داره؟ خوب مشخصه چون سامانه ایجس یک بخش زیر مجموعه به نام دفاع موشکی داره و این بخش به آژانس دفاع موشکی مرتبط هست   حالا بنده از منظر سازنده سامانه برای شما لینک میزارم (کمپانی سازنده لاکهید مارتین)   http://www.lockheedmartin.com/us/products/aegis.html   گفته شده سیستم رزمی نه صرفا دفاع موشکی یک بخش از سامانه ایجس دفاع موشکی هست که اون هم توسط لاکهید ارائه شده و در لینک شرکت سازنده هست   در لینکی که بنده قرار دادم سامانه دفاع موشکی ایجس مشخصا زیر مجموعه سامانه رزمی ایجس هست :     در همان منبع لاکهید گفته شده که :     جناب ناصر از ابتدا فرمودند سامانه ایجس :     ما هم بر همون اساس بحث کردیم سامانه ایجس نه سیستم دفاع موشکی ایجس که صرفا بخشی از سامانه ایجس هست

  فرمودید جبنه حاشیه ای : برای شما نقل کردم از سازنده     صحبت سازنده و توسعه دهنده بالاترین و مورد اعتماد ترین منبع هست (مگر اینکه ما سازنده رو هم قبول نداشته باشیم که دیگه ..............)   دوباره نقل میکنم :     اگر قرار باشه نقش اصلی مد نظر باشه قطعا باید به مسائلی مثل نوع و پلتفرم هم توجه کرد نمیشه به نقش توجه کرد ولی به نوع سامانه خیر   مثال زدم مثل مقایسه تور هست با اسکای گارد نقش قابل مقایسه هست جفتشون پدافندی هستن و جفتشون هم با طیف تقریبا مشابهی از اهداف مقابله میکنن ، ولی این کجا و آن کجا!   خیلی خوبه که حداقل این مسئله پذیرفته شد :     با توجه به این مسئله دیگه حرفی باقی نمیماند

  این صحبت شما مثل این هست که ما اسکای گارد و تور ام 1 رو با هم مقایسه کنیم به صرف اینکه هر دو نقش سامانه پدافندی دارن ( هر دو نقششون یکی هست ولی نوعشون فرق میکنه) ، دقیقا اینجا ما دو سامانه داریم در نقش دفاع موشکی ولی زمین تا اسمان تفاوت هست ، نمیشه فارغ از پلتفرم بررسی کرد وگرنه چه لزومی داره که به یک سامانه دریاپایه و به دیگری زمین پایه گفته بشه و برای هر کدام الزامات مشخصی در نظر بگیرن؟؟   از نظر ویژگی های فنی و قابلیت ها هم بخوایم مقایسه کنیم یک نمونه مقابله با موشک کروز یا هواگرد ها ، کجا یک چنین قابلیتی در سامانه روسی هست؟ یا ابعاد موشک و سامانه های مرتبطش ، به صرف یک برد نمیشه مقایسه کرد ، مقایسه کنیم که موشک سامانه A-135 برد 350 کیلومتری رو با چه ابعادی داره و SM-6 برد 370 کیلومتری رو با چه ابعادی   در مورد نقش SM-6 باز هم از ریتون نقل میکنم دیگه صحبت سازنده هست  

مبنای قیاس اینجا نوع سامانه هست مقایسه بین دو سامانه دریاپایه ، نمیشه یک سامانه زمین پایه مثل A-135 رو با ایجس دریاپایه مقایسه کرد نه براساس نقش که مرحله دوم هست   در نهایت بهترین چیزی که روس ها در دریا دارن Fort-M هست با موشک های سری 48N6   قابلیت های نسخه صادراتی این سامانه Rif-M بنا به گفته شرکت سازنده :     عملا فاقد قابلیت استفاده به عنوان دفاع موشکی هست   یک سامانه دفاع موشکی دریاپایه از امریکا داریم به اسم ایجس معادل روسی اون رو باید بیاریم که عملا وجود نداره   در بهترین شرایط اگر فرض رو استفاده از بهترین موشک موجود یعنی 48N6E2 بگزاریم و قابلیت ضد بالستیک هم قائل بشیم با وجود این موشک در نهایت به برد 190 الی 200 کیلومتر میرسیم (با توجه به برد موشک)   در کنار اینکه موشک SM-6 علاوه بر نقش دفاع موشکی نقش های دیگری از جمله ضد گروز و ضد هواگرد های مختلف رو هم میتونه داشته باشه مستقیم از ریتون نقل میکنم :     ولی ایا چنین نقش هایی برای سامانه روسی A-135 در نظر گرفته شده؟ مسلما خیر

با تشکر از مهران عزیز این پهپاد های تهاجمی اسرائیلی با وجود ابعادی که دارن از قابلیت های پروازی خیلی خوبی برخوردارن (خصوصا در بحث برد) ما هم پهپاد تهاجمی (از نوع انتحاری) داریم ولی خوب برای ما کجا و اینها کجا ، مثلا طوفان رو داریم یا رعد رو که در نهایت 50 تا 100 کیلومتر برد دارن (جدای از نمونه های انتحاری که از تبدیل مهاجرها ساخته شده) همچنان مقام نخست پهپادی در منطقه رو دارن اسرائیلی ها (با برخی پهپاد هایی که ارائه دادن)

  درسته حق با شماست ، اینقدر درگیر مقایسه اطلاعات موجود در مورد این سامانه (اطلاعات متفاوت و متناقض زیادی هست) و ترجمه برخی بخش ها بودم که ترجمه این عبارت اشتباه شد (چیز دیگری در ذهنم بود که اون رو نوشتم)     بهتر هست که در موضوع اصلی تاپیک صحبت کنیم و نظر بدیم   نسخه دریایی اس 300 از تعداد موشک های کافی برخوردار هست   کلاس Kirov تعداد 96 موشک و کلاس اسلاوا 64 موشک رو حمل میکنه