[quote]سلام در مورد زیبا بودنش باهاتون موافقم ... قیمتش چنده ... یه سوال > یعنی دیگه ازش تولید نمی کنند[/quote] با سلام قیمت هر فروند این هواپیما در نمونه های جدید در حدود 50 میلیون دلار و دیگر هم تولید نمیشه یا حداقل تولید این هواپیما برای یک مدتی است که متوقف شده

با سلام خدمت دوستان و با تشکر از دوست عزیز جناب Jzrm که بنده رو در ایجاد این تاپیک یاری دادن و از همه دوستان میخوام که راجع به این مقایسه نظر خودشون رو اعلام کنن [color=red] بمب‏افكن استراتژيك اف111[/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/1%7E237.jpg[/img] [size=18][color=green]تاریخچه :[/color][/size] هواپيماي F-111 ساخت جنرال دايناميكز، يك هواپيمای بمب افکن محسوب می شود که قادر است در نقش های متفاوتی چون بمب‏افكن استراتژيك ميان‏برد، هواپیمای شناسايي و جنگندهء ضربتي به کار گرفته شود. اف111 در دههء 1960 وارد خدمت شده است. امروزه تنها كاربر F-111، نيروي هوايي سلطنتي استراليا (RAAF) مي‏باشد و اين كشور قصد دارد بمب‏افكن‏هاي F-111 خود را كه در استراليا با نام Pig شناخته مي‏‎شوند، تا سال 2010 در خدمت نگه دارد. استراليا، به تازگي، علاقمندي خود را جهت به خدمت‏گيري جنگندهء فوق‏پيشرفته F/A-22 یا F-35 جهت بازنشستگي F-111 ها، اعلام كرده است.طراحی منحصر به فرد اف111، پیشگام معرفی تکنولوژی‏های نوینی در عرصهء هواپیماهای نظامی محسوب گردید. از جملهء آنها می‎توان به تكنولوژي منحصر به فرد بالهای متغیر، موتورتوربوفن دارای پس‏سوز و سیستم راداری پنهان شدن در پوشش عوارض طبیعی زمین (Terrain Following Radar) جهت پرواز در ارتفاع پست با سرعت بالا را اشاره کرد.طراحی اف111 از ابتدا بی‏نقص و کامل بود، علی‏الخصوص برای مهندسین هوافضای روس که تا آن موقع، چنین هواپیمایی را مشاهده نکرده بود. بسیاری از سامانه‏هایی که در اف111 براي اولين بار به کار گرفته شدند و ما امروزه آنها را پیش پا افتاده و عادی می‏دانیم، در زمان طراحی اف111، بسیار پیشرفته محسوب می‏شدند.اف111 در ابتدا، با مشکلات عدیده‏ای دست به گریبان بود. در آن زمان، وزارت دفاع ایالات متحده، از اف111 توقع انجام ماموریتهای بسیار متفاوتی را داشت. از جملهء توقعات وزارت دفاع، به ماموریتهایی چون «رهگیر ناونشین» اشاره کرد که به عللی که توضیح خواهم داد، کنار گذاشته شد. (ماموریت رهگیر ناونشین، بعدها بر عهدهء جنگندهء بسیار موفق و پیشرفتهء اف14 تامکت گذاشته شد)نیروی هوایی ایالات متحده، رسمن جنگندهء F-15E را جایگزین بمب‏افکن‏های قدیمی F-111 نموده است؛ F-15E قرار است جهت انجام ماموریتهای ضربتی با دقت بالا مورد استفاده قرار گیرد. ضمن اینکه ماموریت بمباران سنگين با سرعت مافوق صوت نیز بر عهدهء بمب افکن سنگین B-1B Lancer نهاده شده است.بمب افکن های B-1B در جریان جنگ سال 2003 با عراق که منجر به سقوط رژیم صدام گردید، بسیار موفق عمل کردند. بمب افکن های B-1 با استفاده از سیستم پرواز در ارتفاع پست، خود را به بغداد رساندند و مخفیگاه صدام در محلهء المنصور را با موشکهای کروز در آسمان حومهء بغداد هدف قرار دادند. (صدام 5 دقیقه قبل از این محل خارج شده بود) [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/1_%283%29%7E56.jpg[/img] [size=18][color=green]طراحي :[/color][/size] جنگندهء F-111 يك بمب‏افكن تاكتيكي با كاربري‏هاي گوناگون محسوب مي‏شد كه قادر بود ماموريتهاي خود را با سرعت مافوق‎‏صوت به انجام برساند. اين جنگنده يكي از هواپيماهايي بسيار بحث‏برانگيز زمان خود محسوب مي‎شد. اف111 يكي از ايمن‏ترين هواپيماهاي عملياتي تاريخ نيروي هوايي ايالات متحده محسوب مي‎شد كه توانايي رزم بسيار فوق‏العاده‏اي در شرائط گوناگون آب و هوايي را دارا بود. اين هواپيما، ماحصل تلاشي بود جهت ساخت يك جنگندهء مشترك براي نيروي هوايي و دريايي ايالات متحده كه تحت برنامهء TFX به انجام رسيد. همچنان كه در ذيل مطلب توضيح داده‏ام، چنين توليد مشتركي، امكان پذير نشد و جنگندهء F-111B مختص نيروي دريايي كه ماحصل برنامه TFX بود، هيچگاه توليد نگرديد.اف111 مختص نيروي هوايي، در گونه‏هاي مختلفي توليد گشت كه از جملهء آنها مي‏توان به اف111 در مدل‏هاي A ‏، D، E و F اشاره كرد. به جز اينها، جنگندهء FB-111A نيز توليد گشت كه يك بمب‏افكن استراتژيك محسوب مي‏‎شد و داراي مشكلات عديده‏‎اي بود. در اين بين، تنها نوع F دقيقا با مشخصات مورد نظر نيروي هوايي در برنامهء TFX مطابقت مي‏كرد. اين مدل، نسبت به ساير گونه‏هاي ساخته شده توسط جنرال‏دايناميكز داراي نقائص كمتري بود. F-111A اوليه، داراي مشكلات جدي در موتورها بود و از نقائص كمپرسور، خفگي و واماندگي رنج مي‏‎برد. خلبانان و مهندسين ناسا جهت رفت اين مشكلات، فشار زيادي وارد مي‏آوردند. بررسي‏هايي كه در مورد شكل دهانهء ورودي هواي موتورها صورت گرفت نشان دادند كه هواي مكيده شده از طريق دهانهء‌ ورودي موتورها، به دليل شكل ظاهري خاص دهانه، به طور طبيعي باعث خفگي و واماندگي كمپرسور موتورها مي‎شد. سرانجام، با توجه به نتايج تحقيقاتي كه توسط ناسا، نيروي هوايي و كمپاني جنرال‏ دايناميكز حاصل گشت، مشكل موتورها با طراحي يك ورودي جديد هوا، رفع گرديد. F-111 قادر بود از كمترين ارتفاع كه نوك درختان بود تا ارتفاعي فراتر از 60 هزار فوت (18200 متر) به عمليات بپردازد. اف111 مجهز به بالهاي متمايل به عقب متغير بود (Variable-Sweep Wings) كه اين امر به خلبان اجازه مي‏داد جهت فرود با حداقل سرعت اقدام نمايد يا با سرعت مافوق‏صوت در سطح دريا پرواز كند و به سرعتي بيش از دو برابر سرعت صوت در ارتفاعات بالا دست پيدا كند. زاويه بالها بين 16 (كاملن باز) تا 72.5 درجه (كاملن رو به عقب) قابل تغيير بود. در حالتي كه بالها كاملن رو به سمت جلو قرار گرفته بودند، حداكثر مساحت بال فراهم مي‏گشت و بدين جهت حداكثر ميزان نيروي برا كه مناسب برخاست با حداقل دويدن روي باند بود، فراهم مي‎شد. اف111 به هيچ نوع مانع فيزيكي جهت افزايش نيروي پسا و يا استفاده از رانش معكوس موتورها پس از فرود نيازي نداشت. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/1_%284%29%7E55.jpg[/img] [size=18][color=green]کابین :[/color][/size] دو خدمهء اف111 در كنار يكديگر مي‏نشستند. در كابين، يك اطاقك تحت فشار جهت خروج اضطراري به شكل يك محفظهء نجات براي سطح دريا يا زمين تعبيه شده بود. در شرائط اضطراري، هردو خدمهء درون كابين، درون آن باقي مي‏ماندند، سپس مادهء منفجره، باعث جدا شدن اطاقك كابين از بدنهء هواپيما مي‏شد. پس از آن، اطاقك به وسيلهء چتر نجات، پائين مي‏آمد. اطاقك نجات، داراي يك قسمت صيقلي كوچك به شكل بال است تا به هنگام جداشدن از هواپيما، دچار بي‏ثباتي نشود. كيسه‏‎هاي هوا به اين اطاقك كمك مي‏كنند تا در سطح آب شناور باقي بماند. اين اطاقك نجات را مي‏توان در هر سرعت و ارتفاعي، حتا زير آب، آزاد نمود. براي نجات در زير آب، كيسه‏هاي، پس از جداسازي كامل اطاقك از بدنه، باعث بالا آمدن اطاقك به سطح آب مي‎شوند. [size=18][color=green]ویژگی ها :[/color][/size] درون بالهاي هواپيما و همچنين قسمت اعظمي از بدنه پشت كابين خدمه، تانكهاي سوخت تعبيه شده است. تنها با استفاده از مخازن سوخت داخلي، اف111 قادر است به راحتي بردي فراتر از 2500 ناتيكال مايل (4000 كيلومتر)‌ را طي نمايد؛ ضمن اينكه از مخازن سوخت خارجي نيز مي‎توان در جايگاههاي مخصوص زير بالها استفاده كرد و در صورت لزوم آنها را پرتاب نمود. هر چند كه اف111 به جهت انجام بمباران اتمي اتحاد شوروي طراحي گشت، اما قادر است انواع تسليحات معمول را نيز به خوبي بمب‏هاي هسته‏اي حمل نمايد. اف111 قادر است دو بمب يا سوخت اضافي را در محل تسليحات درون بدنه حمل كند. اما تسليحاتي كه در بيرون بدنه مي‏توانستند حمل شوند، شامل تركيبي از انواع بمب‏ها، موشكها و تانكهاي سوخت بود. جايگاههاي بارگذاري مهمات در دو محل زير بالهاي نزديك به بدنه، هنگام چرخش بالها، طوري مي‏چرخند كه تسليحات نصب شده، همواره موازي بدنه باشند. دو جايگاه بيروني‏‎تر نسبت به بدنه، قابليت چرخش ندارند، اما براي پرواز مافوق‏صوت‎، مي‏توان آنها را رها ساخت. سيستم‏هاي الكترونيك اف111، شامل تجهيزات مخابراتي، ناوبري، رادار تعقيب عوارض زمين، سامانهء هدفيابي و حمله و سيستم‏‎هاي از كارانداز دفاع هوايي دشمن مي‏باشد. ضمن اينكه يك رادار مخصوص بمباران، جهت افزايش دقت آزادسازي تسليحات بر روي هدف در شب يا شرائط نامساعد آب و هوايي به كار گرفته مي‎شود. اف111 مجهز به رادار تعقيب خودكار عوارض طبيعي زمين مي‏باشد كه به هواپيما اين امكان را مي‎دهد بدون ترس از برخورد به تپه،‌كوه يا سطح زمين، در يك ارتفاع ثابت پرواز كند و خطوط تراز زمين را تعقيب نمايد. اين سيستم همچنين امكان پرواز ايمن درون شكاف دره‏ها يا ميان كوهها را در شب يا روز بدون توجه به وضعيت آب و هوا را فراهم مي‏سازد. هرگاه يكي از سيستم‏‎هاي مربوط به اين قابليت، دچار نقص شوند، هواپيما به طور خودكار، ارتفاع مي‏گيرد. [size=18][color=green]پروژهء TFX چه بود؟[/color][/size] شروع ساخت F-111 به زمانی باز می‏گردد که برنامهء ساخت هواپیمای TFX در پنتاگون آغاز شده بود. طی این برنامهء جاه‏طلبانه که در اوائل دههء 1960 کلید خورده بود، پنتاگون و شخص وزیر دفاع، رابرت مک نامارا، قصد داشت تا از یک طرح واحد، دو ماموریت کاملن متفاوت را بهره بگیرد. یعنی هواپیمایی که برای نیروی هوایی یک جنگنده - بمب افکن باشد و برای نیروی دریایی یک جنگندهء ناونشین با قابلیت دفاع هوایی بسیار دوربرد. در آن زمان چنین جنگنده‏ای قرار بود در نیروی دریایی جایگزین هواپیماهای F-4B و F-8 Crusader شود. فلسفهء مورد نظر نیروی دریایی برای یک جنگندهء رهگیر این بود که هواپیمای جدید، دارای قابلیت شکار و رهگيري دوربرد با موشکهای هوا به هوا، از فاصلهء بسیار دور و سرعت زیاد باشد. سر فرماندهی تاکتیکی نیروی هوایی ((Tactical Air Command یا TAC) ) به دنبال طرحی شکاری – بمب افکن بود که قادر باشد در عمق خاک دشمن، عملیات ضربتی انجام دهد، اما تمرکز عمدهء عملیات ضربتی مورد نظر، در اوائل دههء 1960 و پس از وقوع بحران موشکی کوبا، بر روی بمباران هسته‏ای مراکز مهم اتحاد شوروی قرار گرفت. هواپیمایی که قرار بود جایگزین جت‏های قدیمی F-105 Thunderchief شده و در ارتفاع کم، قادر باشد بمب‏های اتمی را رها کند، سریع و دورپرواز باشد. اما وقوع نبردهای هوایی در دههء 1960 با جنگنده های چابک و سریع MiG-17/19/21 در ویتنام، نیروی هوایی را به تعمق بیشتر واداشت.به تاریخ ژوئن 1960، نیروی هوایی ایالات متحده، اقدام به صدور اطلاعیه‏ای کرد و در آن نیاز خود به یک هواپیما با قابلیت نفوذ در عمق پدافند هوایی شوروی و در ارتفاع پائین با سرعت زیاد را جهت رهاسازی بمبهای هسته‏ای اعلام کرد. این بمبهای هسته‏ای می‏بایست بر روی تاسیسات حیاتی روس‏ها، نظیر فرودگاهها و مراكز نظامی پرتاب شوند؛ ضمن اینکه هواپیما می‏بایست قادر به پرواز با سرعت 1.2 ماخ در ارتفاع کم و 2.5 ماخ در ارتفاع بالا بوده و دارای شعاع عمل رزمی فراتر از 890 مایل (1430 کیلومتر) باشد. این هواپیما همچنین می بایست قابلیت عمل در محدودهء کوچک را نيز داشته و دارای برد عبوری کافی جهت رسیدن به اروپا بدون سوختگیری هوایی باشد.همزمان، نیروی دریایی نیز از سال 1957، به دنبال یک شکاری رهگیر بردبلند بود تا بتواند در برابر بمب‏افکن‏های جدید شوروی که مجهز به موشکهای دوربرد ضدکشتی با کلاهک اتمی بودند، از ناوگان خود دفاع کند. نیروی دریایی به یک ناوگان دفاع هوایی Fleet Air Defense یا (FAD ) نیاز داشت که چابک بوده، توانایی حمل سلاح آن از اف4 فانتوم بیشتر بوده و مجهز به یک رادار بسیار پرقدرت به همراه موشکهای دوربرد هوا به هوا باشد تا هم بمب‏افکن ها و هم موشکهایش لیک شده را منهدم نماید. [size=18][color=red]F-111B :[/color][/size] همان طور که گفتیم، نیروی دریایی، جنگنده‏ای شکاری رهگیر را در نظر داشت تا از ناوگان جنگی خود در برابر موشکهای کروز دوربرد و همچنین شکاری بمب‏افکن‏های شوروی محافظت نماید. می‏دانیم که رزمناوها، دارای توانایی دفاع از خود با استفاده از سیستم‏های پدافندی هستند. یعنی یک حباب حفاظتی را به دور مجموعهء ناوها ایجاد می‏کنند. چنین سیستمی نسبت به حملات دشمن، حالت دفاعی و واکنشی پیدا می‏کند و هرچه برد محدودهء دفاعی کمتر باشد، امکان نفوذ بمب‏افکن‏ها یا موشکهای کروز ضدکشتی دشمن به درون آن، افزایش می‎یابد. به کارگیری ناو هواپیمابر و تشکیل مجموعه ناوهای جنگی دفاعی، امکان گسترش کمربند دفاعی را به اندازهء شعاع عمل هواپیماهای موجود، افزایش می‎دهد. این مجموعه که بدان Carrier Battle Group می‏گویند، مجهز به حدود 100 فروند هواپیما می‎باشد که حدود نیمی از آنها را هواپیماهای دفاع هوایی تشکیل می‎دهند. با این حال، ناو هواپیمابر به اندازهء پایگاههای هوایی و شاید خیلی بیشتر از آنها، آسیب‏پذیر است. بنابراین بدست آوردن برتری هوایی در دریا، بسیار حیاتی است.ستون فقرات گروه ناوگان جنگی هواپیمابر ایالات متحده را تا پایان سال 2006، جنگنده های بسیار توانمند F-14 Tomcat تشکیل می دادند. این جنگنده ها قادر بودند موشکهای ضدکشتی دشمن را از فواصل بیش از 100 مایل، با موشکهای دوربرد AIM-54 (فونیکس) هدف قرار دهند. بسیاری از موشکهای ضدکشتی پرتابی هواپیماهای عراقی در جریان جنگ با ایران، طعمه فونیکس‎های پرتابی از تامكتهاي ایراني گشتند. یک موشک ضدکشتی مانند ( AM-39 (اگزوسه) یا Sunburn ) به راحتی می‏تواند توسط موشک فونیکس جنگندهء اف14 منهدم شود، امری که در دههء 1960 از عهدهء هواپیماهایی چون F-4B و F-8 به هیج وجه برنمی‏آمد.در دههء 1950، نیروی دریایی ایالات متحده بدین نتیجه رسیده بود که برای مقابله با تهدیدات شوروی، هواپیمایی زیرصوت با توانایی شلیک هم‎زمان چندین موشک به سوی چندین هدف در فواصل بسیار دور مورد نیاز است. پاسخ به چنین نیازی در ابتدا منجر به ساخت جنگندهء مادون صوت F-6D Missileer، و سپس در اواسط دههء 1960 منجر به ساخت F-111B و در اواخر دهه 1960 منجر به ساخت F-14 Tomcat شد.جنگنده زیرصوت F-6D قادر بود موشک دو مرحله‏ای XAAM-M-10(ایگل) را که مجهز به سیستم هدایت‏پذیری از نوع نیمه‏فعال راداری بود حمل و پرتاب کند؛ ضمن اینکه در این هواپیما از یک رادار پالس – داپلر بسیار نیرومند که دارای توانایی رهگیری به هنگام جستجو (Track While Scan) بود، استفاده شده بود که توانایی شلیک پشت سرهم و هدایت هم‎زمان چندین موشک ایگل را به F-6D می‏بخشید. بال مستقیم و بدون زاویه‏ای که همانند Cessna 172 در بالای بدئه نصب شده بود، امکان نصب 6 موشک ایگل را فراهم می‎نمود. موتور جدید توربوفن TF30-P-2 ساخت پرات اند ویتنی، پیشرانهء F-6D را تشکیل می‎داد. این موتور توربوفن، بسیار کم مصرف بود و نسبت به موتورهای توربوجت مرسوم در آن زمان، بسیار پیشرفته محسوب می‏گردید. بدنهء F-6D ساخت کمپانی داگلاس بود. اما برنامهء جنگندهء F-6D مجهز به موشکهای ایگل، از آنجا که تنها قادر به انجام یک ماموریت بود، در دسامبر 1960 به دستور پنتاگون لغو گردید. اما شوروی با دارای بودن انبوهی از موشکهای کروز ضدکشتی و بمب‏افکن‏هایی چون Tu-95، همچنان تهدید بسیار بالقوه برای ناوگان ایالات متحده به شمار می‏رفت، تهدیدی که بیشتر متوجه ناوهای هواپیمابر بی‏دفاع بود.موشکهای کروز سطح به سطح قادرند در ارتفاع بسیار پائین پرواز کرده و خود را در پشش انحنای طبیعی کرهء زمین، پنهان نمایند. در نتیجه، کشف این موشکها به وسیلهء رادار کشتی‏های دفاعی محافظ ناوهای هواپیمابر، تا پیش از نزدیک شدن بیش از حد موشک، غیرممکن می‏شود. هرچند که موشکهای کروز ضدکشتی در ابتدا ساده بودند، اما با گذشت زمان، دارای سیستم‏های الکترونیکی بسیار پیشرفته شدند که آنها را قادر می‏ساخت در مسیرهای متغیری به سمت هدف رهسپار شوند؛ امری که بازهم بر دشواری رهگیری آنها می‎افزود. این نوع موشکها را می‎توان از طریق زیردریایی‏ها، ناوهای جنگی و بمب‏افکن‎ها شلیک نمود. بدین ترتیب بود كه تهدید علیه ناوهای هواپیمابر چند برابر شد.آن زمان شوروی مجهز به بمب‎افکن‎های سنگین و دوربردی چون Tu-95، Tu-16 و Tu-22 بود که از طریق این هواپیماها می‏توانست چندین موشک کروز بسیار دوربرد را به سمت ناوگان ایالات متحده شلیک نماید. این موشکها دارای بردی بین 50 تا بیش از 250 مایل بودند و به هنگام شلیک از فواصل دور، رادار کشتی نمی‎توانست هیچگاه هواپیمای دشمن را در صفحهء رادار خود مشاهده نماید. به دلیل برد بالای موشکهای کروز و همچنین انحنای طبیعی کرهء زمین، استفاده از یک جنگندهء شکاری مجهز به ترکیب رادار قدرتمند و موشکهای دوربرد هوا به هوا، تنها راه منطقی جهت دفاع در برابر چنین تهدیدی بود. یک رادار پرقدرت با توانایی دید پائین شلیک پائین، می‎توانست با موشکهای مناسب هوا به هوا، موشکهای کروز را به راحتی کشف کرده و منهدم نماید. [size=18][color=green]معرفی رسمی F-111B:[/color][/size] برنامهء TFX یا Tactical Fighter eXperimental یکی از برنامه‏هایی بود که در پنتاگون جهت ساخت یک هواپیمای مشترک برای نیروی دریایی و هوایی بود که منجر به ساخت F-111B گشت. هواپیمایی که قرار بود برای نیروی دریایی مجهز به رادار AWG-9 و موشکهای AIM-54A Phoenix شود و برای نیروی هوایی نیز نقش F-105 را ایفا کند. اما این در حالی بود که شرح وظائف مورد نیاز هریک از دو نیروی هوایی و دریایی، لزوم ساخت دو هواپیمای کاملن متفاوت را ايجاد كرده بود. پنتاگون و شخص وزیر دفاع قصد داشتند تا با ساخت F-111B، نیازمندی‏های هر دو نیرو را برآورده سازند و بدین طریق، صرفه‏جویی قابل ملاحظه‏ای در هزینه‎هاي پنتاگون انجام دهند. در آن زمان، گروه بررسي نیروی دریایی تحقیقاتی انجام داد و بدین نتیجه رسید که حمل و شلیک فونیکس از طریق F-111B امکان پذیر است. F-111B نخستین پرواز خود را به تاریخ 18 می 1965 به انجام رساند. اما همان موقع بود که ایرادات فراوان آن، سر باز نمودند: برای مثال شکل ورودی‏های هوای موتور و همچنين طراحي ضعيف سيستم سوخت‏‎رساني موتورها در برخی شرائط خاص، باعث خفگی کمپرسور می‏گردید؛ ضمن اینکه وزن F-111B برای حمل بر روی ناوهای هواپیمابر بیش از حد سنگین بود. برنامهء F-111B به هیچ وجه راضی کننده از آب در نیامد. خلبانان آزمایشگر نیروی دریایی از این هواپیما اصلن رضایت نداشتند. برای مثال نوع زاویهء شیشهء نصب شده در مقابل خلبان، در برخی زوایای خاص حمله یا به هنگام نزدیک شدن به سمت عرشهء ناو جهت فرود، باعث بازتابش نور می شد و دید خلبان را بسیار محدود می‏کرد. همچنین کابلهای نگهدارندهء هواپیما بر روی عرشهء ناو هواپیمابر، قادر به توقف هواپیمایی به وزن و ابعاد F-111B نبودند، ضمن اینکه فشار سیستم کاتاپولت موجود در ناوهای هواپیمابر، برای پرتاب F-111B، توان لازم را نداشت. به دلیل این همه مشکل پیش آمده، به تاریخ می 1968، کنگرهء ایالات متحده، پس از بررسی گزارش کمیتهء تحقیق، پروندهء ساخت F-111B را برای همیشه لغو نمود. [size=18][color=green]تکنولوژی Variable geometry یا شکل هندسی متغیر :[/color][/size] يك بدنهء هواپيما كه ايده‏آل پرواز مافوق‏صوت باشد، بايد مجهز به بالهايي متمايل به عقب با حداكثر زاويه باشد، اما اين نوع طراحي، همچنان كه باعث افزايش سرعت گشت‏زني مي‏گرديد، برد پروازي و ميزان بارگذاري مهمات را به شدت كاهش مي‏داد، ضمن اينكه سرعت بسيار بالايي را براي فرود نياز داشت. به عبارتي ديگر، هواپيمايي كه داراي بالهاي بدون زاويه يا اندكي متمايل به عقب باشد، ضمن اينكه داراي هدايت‏پذيري آساني است، قادر است حجم سنگيني از مهمات را حمل كند و به علت مصرف سوخت كمتر، فواصل دورتري را بپيمايد. طرح بدنهء موسوم به «هندسي متغير» يا Variable geometry كه نيروي دريايي ايالات متحده پيشتر آن را در طراحي جنگندهء XF10F Jaguar آزموده و سپس آن را به سال 1953 كنار گذارده بود، تنها راه‏حل امكان‏پذير براي يك بدنهء واحد بود. بمب‏افكن F-111 اولين توليد رسمي در زمينهء هواپيماهايي مجهز به سيستم «شكل هندسي متغير» به شمار مي‏رفت. (با توجه به اينكه پيش از آن، طرح جنگندهء XF10F Jaguar نيروي دريايي، به سال 1953 لغو شده بود).طرح هندسي متغير يا بال متغير، تا دههء 1980 در بسيار از هواپيماها به كار گرفته شد، اما طرح قديمي بال رو به عقب، به دليل هزينه‏هاي بالاي ساخت بالهاي متغير، هنوز به طور كامل منقرض نشده بود، زيرا هواپيماهايي كه داراي طرح هندسي متغير بودند، ضمن اينكه هزينه‏هاي بيشتري را لازم داشتند، دچار اضافه وزن فراتر از حد معمول مي‏گشتند. با اين حال، انواع بسيار گوناگوني از هواپيماها، به تقليد از طرح هندسي متغير به كار گرفته شده در F-111 پرداختند كه از جملهء‌ آنها مي‏توان به جنگنده‏هاي ساخت شوروي ( Su-17 به سال 1966) ) MiG-23به سال 1967)، (بمب‏افكنTu-22 به سال 1969) ( بمب‏افكن Su-24 به سال 1970) و (بمب‏افكن سنگين Tu-160 به سال 1981) اشاره نمود.اما هواپيماهاي آمريكايي مجهز به تكنولوژي هندسي متغير، اينها هستند (: F-14 Tomcat به سال 1970) و (بمب‏افكن سنگين B1-B LANCERبه سال 1974)در اروپا نيز مي‏توان به هواپيماي Panavia Tornado (به سال 1974) اشاره كرد. ضمن اينكه، در جنگندهء Su-24، همانند F-111، دو صندلي خدمهء پرواز در كنار هم قرار داشتند.نوع A، اولين اف111 اي بود كه به تاريخ سپتامبر 1964 پرواز نمود. ضمن اينكه اولين اف111 عملياتي محسوب مي‏شد كه به تاريخ اكتبر 1967 به خدمت پايگاه هوایی Nellis (واقع در نوادا) درآمد. اين مدل از اف111 جهت انجام بمباران تاكتيكي در منطقهء آسیای جنوب شرقي، مورد استفاده قرار گرفت. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/39PrattWhitneyTF30TurbofanEngine.jpg[/img] [size=18][color=green]پیشرانه :[/color][/size] اين هواپيما مجهز به دو موتور توربوفن TF30-P-3 بود كه هركدام كششي برابر 12000 پوند فيت (53 كيلونيوتن) در حالت خشك، و 185000 پوند فيت (82 كيلونيوتن) در حالت استفاده از پس‏سوز ايجاد مي‏كردند. همچنين داراي ورودي‏هاي هوايي موسوم به Triple Plow I بود. اين بمب‏‎افكن به راحتي قادر بود به سرعت 2.2 ماخ در ارتفاع بالا دست پيدا كند. (1450 مايل بر ساعت يا 2300 كيلومتر بر ساعت) [size=18][color=green] سامانه ها :[/color][/size] در نوع Mark I اين بمب‏افكن، از سامانه‏هاي زير بهره گرفته شده بود: رادار آتش: AN/APQ-113 ساخت جنرال الكتريك رادار پرواز در پناه عوارض طبيعي زمين: AN/APQ-110 ساخت Texas Instruments رادار ناوبري اينرسيايي: AJQ-20 ساخت Litton [size=18][color=green]تعداد تولید شده:[/color][/size] جمعا تعداد 158 فروند از F-111A توليد گشت. ضمن اينكه قبل از توليد استاندارد، 17 پيش نمونه ساخته شد. اولين F-111A توليد شده، به تاريخ 18 جولاي 1967، به اسكادران 429 و 430 تاكتيكي جنگنده متعلق به هنگ 474 يگان تاكتيكي هوايي تحويل شدند. اين هواپيماها ابتدا در پايگاه هوايي Cannon(نيومكزيكو) استقرار يافتند، سپس به پايگاه هوايي Nellis منتقل شدند. پس از انجام چند آزمون اوليه، يك دستهء 6 فروندي از اين هواپيماها به تاريخ مارس 1968 به آسياي جنوب شرقي اعزام شدند تا جهت انجام آزمون موسوم به Combat Lancer در شرائط جنگی واقعي در ويتنام، مورد سنجش قرار بگيرند. در مدت زماني حدود يك ماه، سه فروند از اين هواپيماها به دلیل نقائص فنی ساقط شدند و بدين جهت آزمونهاي رزمي به سرعت متوقف گشتند. سه فروند باقيمانده، به سرعت بازگردانده شدند، زيرا نقص فني مهمي در سيستم رادار ارتفاع پست مشاهده شده بود. اين نقص فني، باعث شد تا طوفاني در سناي آمريكا دربگيرد و سناتورها از مك‏نامارا (وزير دفاع وقت)‌ براي پروسهء ساخت هواپيما به دادگاه فدرال شكايت كردند. پشت اين جنجال‏هاي سياسي، درس‏هايي كه از نواقص هواپيما آموخته شد، باعث گشت مشكلات فني به سرعت رفع شوند، اما عملياتي شدن اين بمب‏افكن‏ها تا جولاي 1971 به طول انجاميد و پس از اين تاريخ، هواپيماها در اسكادران تاكتيكي 474 كاملن عملياتي شدند. آزمونهايي كه بر روي اين هواپيما به سال 1969 انجام گرفتند، مشخص نمودند كه پيمانكار توليد هواپيما، به بازرسان پنتاگون مبالغي را پرداخت كرده است تا كار زير سطح استانداردي را كه بر روي ساختمان بدنه و اجزاء بالها انجام گرفته است، مورد تاييد قرار دهند؛ بدين جهت تمامي هواپيماهاي كه از چنين اجزائي استفاده شده بود، جايگزين شدند؛ منجمله هواپيماهاي F-111A اي كه تا آن موقع تكميل شده بودند. [size=18][color=green]بازگشت مجدد به عرصهء جنگ ویتنام :[/color][/size] به سال 1972، اف111 ها مجددن به ويتنام بازگشتند، و در عمليات Operation Linebacker II بر عليه كمونيست‏هاي ويتنام شمالي شركت جستند. در آن زمان، مهمترين خصيصهء F-111A آن بود كه جهت انجام ماموريت رزمي، به هواپيماي سوخت‏رسان يا پشتيباني جنگ الكترونيك نيازي نداشت، و در هر شرائط آب و هوايي كه باعث زمين‏گير شدن ساير هواپيماها مي‏شد، مي‏توانست پرواز كرده و عمليات انجام دهد. يك فروند F-111A قادر بود به ميزان 4 برابر يك فروند اف4 فانتوم، مهمات حمل كند. ارزش اين هواپيما زماني آشكار شد كه بيش از 4000 ماموريت جنگي بر عليه ويتنام شمالي انجام داد و تنها 6 فروندشان ساقط گشتند. به سال 1977، باقيماندهء ناوگان F-111A ها به هنگ تاكتيكي 466 هوايي منتقل گشتند و در پايگاه هوايي Mountain Home AFB استقرار يافتند و در اختيار اسكادرانهاي 389 و 391 قرار گرفتند. به سال 1982، چهار فروند F-111A كه هنوز در خدمت بودند، به سطح استاندارد مدل C تبديل گشتند و به نيروي هوايي استراليا پيشنهاد شدند تا جايگزين برخي مدلهاي فرسودهء C در اين نيرو شوند. در این هواپیماها، از بالهایی با سطح بیشتر استفاده شده بود و سیستم ارابهء فرودشان نیز تقویت گشته بود و بدین ترتیب F-111C های جدید متمایز می‏شدند. معدود مدلهای A که تحویل استرالیا شدند، از جمله هواپیماهای شرکت کننده در ویتنام بودند و در بدنهء آنها، جای گلولهء توپهای ضدهوایی مشهود بود. 42 فروند F-111A باقیمانده، بعدها به مدل جنگ الکترونیک EF-111A Raven تبدیل شدند. این مدلها، به وسیلهء آنتن نصب شده در زیر هواپیما و همچنین بالای سکان عمودی از نوع A قابل تشخیص می‏شدند. مدل جنگ الکترونیک با نام مستعار Fat Tail نیز شناخته می‏شود. سه فروند از اولین نمونه‏های مدل A، جهت انجام آزمایشات گوناگون، تحویل سازمان NASA شدند. یکی از آنها تحت عنوان قسمتی از برنامهء «یکپارچه‏سازی تکنولوژی جنگنده‏های پیشرفته» (Advanced Fighter Technology Integration) به بالهای متحرک خمیده تجهیز شد. این هواپیما امروزه در خدمت قرار ندارد و از سال 1989 در یکی از مکان‏های متعلق به موزهء نیروی هوایی واقع در پایگاه هوایی Wright Patterson AFB در معرض دید عموم قرار گرفته است. مابقی F-111A های باقیمانده، همگی به سال 1992 از خدمت خارج شده و در محلی به نام AMARC واقع در پایگاه هوایی Davis مونتانا( مومیایی شده‏اند). [color=green]نوعي كه توسط نيروي هوايي سلطنتي استراليا خريداري شد (Royal Australian Air Force) و قرار است تا سال 2010 نيز در خدمت باقي بماند:[/color]F-111C گونه‏ای صادراتی از بمب افکن اف111 بود که تنها به استرالیا صادر گشت. در نوع C، ترکیبی از سامانه‏های الکترونیکی مدلهای A و E نصب شده است. همچنین مساحت بالها افزایش یافته و سیستم ارابهء فرود نیز تقویت گشته است؛ بدین جهت از سیستم ارابهء فرودی که جهت جنگندهء ناونشین F-111B توسط گرومن طراحی شده بود، در نوع C عینن مورد استفاده قرار گرفته است. استرالیا، در ابتدا به سال 1963، تعداد 24 فروند اف111 را سفارش داد، اما مشکلات بروز کرده حین طراحی و نقائص ساختاری، باعث شدند تا سال 1973، ورود این هواپیماها به خدمت، به تاخیر افتد. چهار فروند از اف111 های استرالیا، ضمن حفظ توان عملیات ضربتی، به گونهء شناسایی RF-111C تبدیل شدند. در RF-111C یک مجموعه سامانه شناسایی با چهار دوربین عکاسی بسیار قدرتمند و یک اسکنر خطی حساس به حرارت، جهت شناسایی اهداف زمینی تعبیه شده است. F-111C همچنین قادر است غلاف خارجی موسوم به Pave Tack را که دارای سامانهءFLIR ( سیستم فرانگر حساس به حرارت) و نشانه گذاری لیزری می‏باشد، حمل کند. بعدها این هواپیماها، تحت برنامه‏های به‏روزرسانی و [color=green]ارتقاء سامانه‏های الکترونیک واقع شدند و در آنها تغییرات زیر، اعمال گردید[/color]: [color=green]نصب رادار تهاجمی AN/APQ-169 (به جای رادار قدیمی AN/APQ-113) نصب رادار جدید تعقیب عوارض زمین AN/APQ-171 ساخت تگزاس اینسترومنت نصب سامانهء جدید و بسیار پیشرفتهء ناوبری H423 ساخت Honeywell مجهز به گیرنده‏های INS و GPS از نوع لیزر حلقه‏ای (ring-laser gyro) نصب خطوط انتقال داده‏ای دیجیتال و بسیار پیشرفته نصب رادار برنامه‏ریزی ماموریت نصب سیستم مدیریت تسلیحات بارگذاری شده نصب نمایشگرهای رنگی چندکاره (MFD) بهبود و ارتقاء موتورها به سطح استانداردTF30-P-108/109RA با کشش خشک 21000 پوند یا (93 KN ) [/color] چهار فروند از F-111A های مازاد نیروی هوایی ایالات متحده، پس از ارتقاء به سطح استاندارد C، تحویل نیروی هوایی سطلنتی استرالیا شدند تا جایگزین برخی مدلهای فرسودهء C شوند. در اواخر سال 2001، مشکلاتی ناشی از خستگی فلز در بالهای یک فروند F-111C ایجاد شد. در نتیجه، نیروی هوایی استرالیا به تاریخ می 2002 بر آن شد تا از قطعات انبار شده و از رده خارج F-111F ها که در آرامگاه ابدی اف111 های آمریکایی واقع در AMARC قرار داشتند، استفاده کند. اما بالهای کم‏سطح‏تر F-111F نسبت به نوع C، نیروی هوایی استرالیا را وادار ساخت تا برنامه‏ای را جهت افزایش سطح بالها و رساندن ابعاد آن به سطح C، اجرا کند. [size=18][color=green]عمر خدمتی :[/color][/size] قرار است اف111 تا سال 2010 در خدمت نیروی هوایی سطلنتی استرالیا باقی بماند، اما با توجه به تاخیرهای طولانی در برنامهء تولید F-35 و احتمال زیان در به خدمت‏گیری این هواپیما، زمان خروج از خدمت اف111 حداقل تا پایان سال 2012 تمدید شده است؛ اما با توجه به برنامه‏های بهبودسازی فراوانی که جهت ارتقاء و به‏روزرسانی سیستم‏های آویونیکی اف111 در استرالیا اعمال می‏شود، انتظار می‏رود این هواپیماها، بین سالهای 2015 تا 2020 از خدمت خارج شوند. با توجه به اینکه عمر بدنهء این هواپیماها، در حال افزایش می‏باشد، و قطعات یدکی این هواپیماها نیز دیگر تولید نشده و در دسترس نمی‏باشد، استرالیا، برنامه‏های متعدد بومی نظیر مهندسی معکوس را جهت ساخت قطعات مورد نیاز، آغاز کرده است. ضمن اینکه بازدیدهای فنی و از نزدیک تمام قطعات بدنه را به جهت آگاهی از خستگی فلزات، همان طور که هر هواپیمای فرسوده‏ای نیازمند آن است، جهت احتیاط به انجام می‏رساند. [size=18][color=red]F-111D:[/color][/size] مدلي از اف111 كه سيستم‏هاي الكترونيك آن بهبود يافته‏اند: داراي سامانهء ناوبري بهتر، مجهز شده به سيستم شليك و هدفگيري تسليحات هوا به هوا و موتورهاي توربوفن جديد. اين هواپيما توسط اسكادران 27 ام، واقع در پايگاه هوايي Cannon (ايالت نيومكزيكو) به كار گرفته شد. F-111D يك نمونهء ارتقاء يافته F-111A بود كه به تجهيزات جديد آويونيكي Mark II، موتورهاي پرقدرت‏تر، شكل هندسي ورودي هواي موتورها بهبود يافته بود، مجهز شده بود و در واقع كابين آن، از انواع ابتدايي يك Glass Cockpit يا كابيني كه در آن كمتر از ادوات آنالوگ استفاده شده بود، به شمار مي‏رفت. اين مدل از اف111 ابتدا به سال 1967، سفارش داده شد، اما مشكلات گستردهء طراحي، ورود به خدمت آن را تا سال 1974 به تاخير انداخت و تنها 96 فروند از اين مدل توليد گشت. در F-111D از يك شكل جديد براي ورودي هواي موتورها استفاده شد كه در اصطلاح Triple Plow 2 ناميده مي‎شد كه حدود 4 اينچ (100 ميلي‏متر) از سمت چسبيده به بدنه، عريض‎‏تر شده بود تا مانع مكش رطوبت موجود در لايه‏هاي هواي سطح زمين شوند؛ زيرا در عمل ثابت شده بود كه عامل اصلي خفگي كمپرسور در موتورهاي TF30 همين رطوبت سطحي مكيده شده به موتورها هستند. در F-111D از موتور پرقدرت TF30-P-3 استفاده شده بود كه در حالت خشك، كششي براي 12000 پوند يا 53 كيلونيوتن و در حال پس‏سوز، كششي برابر 18500 پوند يا 82 كيلونيوتن را ايجاد مي‏كرد. اما مسئلهء بسيار مهم و حائز اهميت، سيستم‏هاي آويونيكي Mark II بودند. برخي از اين سيستم‏ها، كه به صورت ديجيتالي، با ريزپردازنده‏ها،‌ يكپارچه شده بودند، اولين بار بود كه در نيروي هوايي ايالات متحده، به كار گرفته مي‎شدند و توانايي بسيار فوق‏العاده‏اي را ارائه مي‏كردند، هرچند كه در ابتدا, با مشكلاتي همراه بودند. [size=18][color=green]رادار:[/color][/size] رادار اصلي اين هواپيما، AN/APQ-114 نام داشت و ساخت جنرال‏الكتريك بود. اين رادار، مجهز به آنتن داپلر بود و داراي قابليت نمايش اهداف متحرك (MTI يا Moving Target Indicator) بود، ضمن اينكه داراي حالت ارسال امواج پيوسته بود كه به رادار، امكان هدايت موشكهاي هدايت نيمه‏فعال راداري (semi-active radar homing) را مي‏بخشيد. (در حالي كه رادار قديمي نصب شده كه AN/APQ-113 نام داشت‏، فاقد چنين قابليتي بود) يك مطابقت و هماهنگي بين رادار ناوبري اينرسيايي Autonetics ساخت «هانيول»، رادار مخصوص ناوبري و از نوع داپلر ساخت ماركني و يك نمايشگر موقعيت افقي، يك پردازندهء ساخت IBM، يك سامانهء رهاسازي دقيق بمب به نام Norden يكپارچه شده با صفحات نمايشگر، با صفحات نمايشگر چندكاربره يا MFD ايجاد شده بود. اما مشكلات بروز كرده در برخي از سيستم‏ها، مانع از توليد انبوه اين سيستم مي‎‏‏شد. ضمن اينكه اختلافات بروز كرده بين پيمانكاران مختلف، سالها حل اين مسائل را به تعويق انداخته بود. خدمهء اف111 اعتقاد داشتند كه مدل D، تواناترين و سهل‏الستفاده‏ترين نوع از يك هواپيما بوده است كه تا آن موقع، يعني قبل از سال 1980، عملياتي شده بود. اتفاقا F-111D قادر به حمل غلاف نشانه‏گذاري Pave Tack، كه توسط اغلب اف111 حمل مي‏شد، نبود. اين غلاف كه AN/AVQ-26 نيز ناميده مي‎شود، جهت هدايت بمب‏ها و موشكهاي هدايت ليزري مورد استفاده قرار مي‏گيرد. [size=18][color=red] F-111E :[/color][/size] به دنبال طولاني شدن طراحي و آماده‏‎سازي هواپيماي F-111D، جنگندهء F-111E به عنوان ميان‏‎بر و يك جايگزين موقت تا رفع مشكلات F-111D سفارش داده شد. در F-111E، از همان ورودي‏هاي هواي نوع D و موتورهاي پرقدرت‏‎تر TF30-P-3 استفاده شد، اما آويونيك كه همانند مدل A و از نوع Mark I بود، دست نخورده باقي ماند. هرچند كه F-111E پس از نوع D طراحي شد، اما قبل از نوع E وارد خدمت گشت. اولين پرواز نوع E به تاريخ 20 آگوست 1969 انجام پذيرفت و در كل 94 فروند از اين هواپيما ساخته شد. برخي از هواپيماهاي F-111E در محل پايگاه نيروي هوايي انگلستان به نام Upper Heyford واقع در آكسفوردشاير، مستقر شدند و تا سال 1993 در آنجا بودند. اين هواپيماها در عمليات «طوفان صحرا» به كار گرفته شدند. تمامي هواپيماهاي F-111E بين سالهاي 1993 تا 1994، از خدمت خارج شدند. در این مدل از اف111، ورودی های هوا، به جهت بهبود عملکرد موتورها در سرعتهای فراتر از 2.2 ماخ، دچار تغییر گشتند. اغلب اف111 های نوع E در اسکادران 20 ام نیروی هوایی سلطنتی در Heyford انگلستان جهت پشتیبانی ناتو، عمر خدمتی خود را سپری کردند. این هواپیماها در پایگاه اینجرلیک ترکیه نیز استقرار داده شدند و در عملیات طوفان صحرا، مورد استفاده قرار گرفتند. [size=18][color=green] F-111F : [/color][/size] F-111F آخرين گونهء توليد شده بر اساس بمب‏افكن اف111 بود كه در اختيار فرماندهي تاكتيكي هوايي قرار گرفت. اين مدل داراي سيستم‏هاي آويونيكي نوع Mark IIB بود. در كل تعداد 106 فروند از اين هواپيما بين سالهاي 1971 تا 1976 توليد شد. اغلب اين هواپيماها، تحويل اسكادران 48 ام جنگنده، واقع در پايگاه هوايي Lakenheath (انگلستان) شدند؛ هرچند معدودي نيز در اختيار اسكادران 57 ام تسليحات جنگنده واقع در پايگاه هوايي Nellis و اسكادران 366 ام مستقر در Mountain Home AFB (آيداهو) قرار گرفتند. در سامانه‏هاي آويونيكي Mark IIB، نوع ساده شده‏اي از رادار جنگندهء FB-111A به نام AN/APQ-144 مورد استفاده قرار گرفته بود. عليرغم اينكه رادار مورد استفاده در F-111F، فاقد برخي حالتهاي خاص مورد نياز يك بمب‏افكن استراتژيك بود، اما به آن قابليت عمل در محدودهء فاصلهء 4 كيلومتري اضافه شده بود. با وجو اینکه در ابتدا، قابليت شاخص‏سازي اهداف متحرك MTI يا digital moving-target indicator) ) در F-111F، مورد آزمايش قرار گرفته بود، اما هيچگاه در نمونه‏هاي توليدي، نصب و استفاده نشد. [color=green]برخي سيستم‏هاي آويونيكي نصب شده در F-111F عبارتند از : [/color] [color=green]رادار بسيار پيشرفتهء تعقيب عوارض زمين به نام AN/APQ-146 ساخت تگزاس‏اينسترومنت سامانه ناوبري اينرسيايي ساخت Litton تابلوي ويژه كنترل تسليحات [/color] سیستم‏های الکترونیک به کار رفته در مدل F ترکیبی از سیستم‏های مدلهای D و E بودند. آخرین مدل F به تاریخ نوامبر 1976 تحویل نیروی هوایی ایالات متحده شد. مدل F به نحوی دگرگون شده بود که بتواند از غلاف‏های نشانه‏گذاری هدفگیری (Pave Tack ) در محل دریچهء تسلیحات خود استفاده کند. سيستم Pave Tack، امكان هدفگيري دقيق را بسيار افزايش مي‏داد، به جستجوي اهداف زميني مي‏پرداخت و بر روي آنها علامت‏گذاري مي‏كرد. بدين جهت، خدمهء اف111 قادر مي‏شدند در تاريكي شب به وسيلهء بمب‏هاي هدايت ليزري، بمب‏هاي حساس به حرارت و بمب‏هاي هدايت الكترواپتيكالي، به اهداف مورد نظر خود حمله‏ور شوند. اگرچه تمامي اف111 ها قادر بودند تا بمب‏هاي هدايت ليزري (LGB) را حمل و پرتاب كنند، اما تنها دو مدل F و C توانايي حمل غلافهاي نشانه‏گذاري Pave Tack را داشتند. ساير مدلهاي اف111، براي هدايت بمب‏هاي ليزري، نيازمند ساير سامانه‏هايي بودند كه در بهينه‏سازي‏هاي اف111 ها، درون آنها نصب مي‏شد. [size=18][color=red]AVQ-26 Pave Tack :[/color][/size] در محل دروني ذخيره‏سازي تسليحات، به طور معمول، غلاف نشانه‏گذاريAVQ-26 موسوم به Pave Tack نصب مي‏گردد؛ اين غلاف، داراي سامانه‏هاي حساس به حرارت مي‏باشد و از اين نظر، يك غلاف FLIR به شمار مي‏‎آيد. اين سامانه، قادر به نشانه‏گذاري اهداف زميني به وسيلهء اشعهء ليزر است و بدين ترتيب، اف111 قادر مي‏شود تا بمب‏هاي هدايت ليزري را با دقت بسيار زیاد به سمت اهداف مورد نظر، رها كند. [size=18][color=red]غلاف هدفگیری Pave Tack[/color][/size] رادار بمب‏افكن F-111F در نهايت به نوع AN/APQ-161 ارتقاء داده شد. جهت اينكار، از مجموعهء رادار تعقيب عوارض زمين AN/APQ-171 استفاده شد. در آخرين برنامهء ارتقاء سامانه‏هاي آويونيك كه Pacer Strike نام داشت، سيستم‎‏هاي الكترونيكي ديجيتال جديد و همچنين كانال‏هاي انتقال داده به هواپيما افزوده شدند. [size=18][color=green]بهبود موتورها و دهانهء مكش هوا :[/color][/size] در مدل F، از موتورهای بهبود یافتهء توربوفن استفاده شده بود که این موتورها، باعث افزایش کشش به میزان 35% نسبت به مدل اولیهء F-111A و همچنین مدل E می‏گشتند. در F-111F همچنين از ورودي‏هاي جديد و اصلاح شدهء هواي موسوم به Triple Plow 2 استفاده شد؛ ضمن اينكه موتور بسيار پرقدرت TF30-100 با كشش در حالت پس‏سوز 25100 پوند (112 كيلونيوتن) در اين هواپيما نصب شد. اين تغييرات، در اصل باعث بهبود قابليتهاي پروازي F-111F شدند، به طوري كه اين هواپيما، به راحتي به سرعت 2.5 ماخ در ارتفاعات بالا دست پيدا مي‎‏كرد و در حالت خالي از مهمات، به راحتي قادر به پرواز سوپركروز مي‏گشت. (يعني پرواز در سرعتهاي مافوق‏صوت، بدون نياز به استفاده از پس‏سوز موتورها) بين سالهاي 1985 تا 1986، موتور هواپيماهاي F-111F به نوع TF30-P-111 ارتقاء داده شد. [size=18][color=green]سابقهء عمليات جنگي :[/color][/size] F[color=red]-111F در عملياتهاي زير شركت داشت: عملیات الدورادوکانیون ضد رژيم ليبي به سال 1986. (Operation El Dorado Canyon) حضور بسيار موفق در عمليات طوفان صحرا» عليه رژيم بعث عراق به سال 1991 « . (Operation Desert Storm) در عمليات طوفان صحرا، اين هواپيماها، در نقش يك جنگندهء ضدزره وارد عمل شدند و به شكار تانكهاي عراقي پرداختند. توانايي رزمي F-111F به واسطهء بمباران سال 1986 ليبي و جنگ 1991 خليج فارس، به اثبات رسيد. اگرچه خدمهء F-111F در جريان عمليات طوفان صحرا بر عليه عراق، در ابتداي جنگ، تنها پروازهاي شبانه انجام مي‎‏دادند، اما سپس در يك عمليات روزانهء مهم شركت جستند و با استفادهء از بمب‏هاي GBU-15 (Guided Bomb Unit) خطوط لولهء نفت را بمباران كردند. دليل اين كار نيز، مسدود كردن جريان ورود نفت به خليج فارس بود كه به عنوان عمليات خرابكارانه توسط عراقي‏ها اجرا شده بود. [/color] [size=18][color=green]عمر خدمتي :[/color][/size] برنامه‏هاي گوناگوني جهت ارتقاء هواپيماهاي F-111F مطرح شد كه از جملهء آنها، پيشنهاد نصب موتور F110-GE-400 ساخت جنرال الكتريك (همان موتور جنگندهء F-14D) بر روي اين هواپيماها بود؛ اما اين كار هيچگاه صورت نگرفت زيرا اين امر، مي‏توانست نوعي اخلال در كار توليد جنگندهء F-22 Raptor را پديد آورد و نيروي هوايي را تا مدتي، از خريد هواپيماهاي جديد و گران‏قيمت اف22، بي‏نياز نمايد؛ بنابراين، بنا بر مصالح سياسي (و شايد اقتصادي) كارخانه‏هاي درگير در توليد جنگندهء اف22، اين امر كنار گذاشته شد. در نهايت، نيروي هوايي بر آن شد تا اف111 ها را از خدمت خارج كند. اولين يگاني كه مشمول اين تغيير شد، اسكادران 27 ام بود كه در اواخر سال 1995، تعداد 74 فروند از هواپيماهاي F-111E/F را بازنشست نمود به جاي آنها 54 فروند F-15C/D را وارد خدمت نمود. سرانجام، آخرين اف111 نيروي هوايي ايالات متحده، به تاريخ 27 جولاي 1996، از خدمت خارج گشت و به جاي آن، جنگندهء F-15E Strike Eagle وارد سرويس شد. امروزه، تمامي اف111 هاي موجود در نيروي هوايي ايالات متحده، بازنشسته شده و تحويل «مركز تعمير و بازسازي هوافضا» (Aerospace Maintenance and Regeneration Center) واقع در پايگاه هوايي Davis (واقع در آريزونا) گشته‏اند؛ و در نهايت تا اكتبر 1996، اين مركز به عنوان استراحتگاه ابدي باقيماندهء F-111E/F ها شناخته شد. فرماندهي استراتژيك نيروي هوايي، بمب‏افكن‏‎هاي F-111 موسوم به Aardvarks را بين سالهاي 1969 تا 1990 در خدمت داشت. نيروي هوايي نيز بين سالهاي 1967 تا 1998 از اين هواپيما استفاده نمود. اين هواپيما، به تاريخ 1973 وارد خدمت در نيروي هوايي سلطنتي استراليا گشت و اين نيرو، قصد دارد حداقل تا سال 2010، اين هواپيماها را در خمت نگه دارد. طولاني شدن عمر خدمتي اف111 در نيروي هوايي استراليا نسبت به نيروي هوايي ايالات متحده، به دليل تاخير در پروژهء ساخت و تحويل F-35 Lightning II و همچنين عدم موافقت كنگرهء آمريكا با صادرات جنگندهء F/A-22 بوده است. [size=18][color=green]تسليحات :[/color][/size] با در نظر گرفتن نقشي كه يك جنگندهء چندكاره ايفا مي‏كند، اف111 به عنوان يك هواپيماي ضربتي دوربرد درنظر گرفته مي‏شود كه با تسليحات هوا به زمين مسلح شده است. محل دروني ذخيره‏سازي تسليحات : اف111 داراي يك محل كوچك و دروني ذخيره‏سازي تسليحات در زير بدنه است كه در آن، انواع گوناگوني از تسليحات تعبيه مي‏شود. مسلسل : تمامي مدلهاي رزمي به جز مدلهاي EF-111A، FB-111A و F-111G، قادرند يك مسلسل 20 م م نوع M61 Vulcan را با تعداد زيادي فشنگ (2084 گلوله) حمل نمايند. اين مسلسل، با يك روكش زرهي مخصوص، به هنگامي كه استفاده نمي‎شود، پوشانده مي‎گردد. اگرچه حمل مسلسل در اغلب هواپيماهاي نيروي هوايي ايالات متحده مرسوم است، اما عملن كاربرد زيادي در جنگ ندارد، به همين دليل اين مسلسل در اوائل دههء 1980، از هواپيماهاي اف111 حذف گرديد. در F-111C هاي استراليا نيز، محل پيش‏بيني شده جهت نصب مسلسل، حذف شده است. بمب : در محل دروني ذخيره‏سازي تسليحات، مي‏توان دو عدد بمب متعارف 750 پوندي (340 كيلوگرمي) از نوع Mk 117 را نصب نمود؛ ضمن اينكه نصب بمب‏هاي قوي‏تر 3000 پوندي (1400 كيلوگرمي) نوع ( Mk 118 )نيز امكان‏پذير است. [color=red] تسليحات هسته‏اي[/color] : تمامي مدلهاي اف111 به جز EF-111A و F-111C هاي استراليا، قادرند انواع گوناگوني از بمب‏هاي سقوط آزاد تسليحات هسته‏اي را حمل نمايند. در گونه‏هاي تاكتيكي اف111 به طور معمول از بمب‏هاي اتمي B43، B57 يا B61 و در مدل استراتژيك FB-111A به جز بمب‏هاي ذكر شده، از بمب B83 نيز مي‏توان استفاده نمود. همچنين بمب‏افكن تاكتيكي FB-111A قادر است يك يا دو موشك هسته‏اي كوتاه‏برد نوع AGM-69 SRAM را در محل دروني ذخيره‏سازي تسليحات حمل نمايد.

[quote]جا دارد تا دوباره به خاطر ایجاد این تاپیک از شما تشکر کنم، چراکه ارزش این مقایسه بیشتر از میزان استقبالی است که از آن به عمل آمده.[/quote] با تشکر از لطفی که شما به بنده و تاپیک های بنده دارین و نکاتی رو برای اصلاح گوشزد میکنید(قبول کنید که در این حجم مطلب امکان اشتباهات عددی جزئی هم وجود داره و به بزرگواری ببخشید) و باید بگم که اینکه چقدر از تاپیک بنده استقبال بشه بستگی به میزان احترام و ارزشی داره که دوستان برای من و تاپیک هام قائل هستند و صد البته که حتی اگر 2 نفر بازدید کننده داشته باشه من ضرر نمیکنم وظیفه ای دارم در ایجاد تاپیک های مفید برای سایت بقیش دیگه به عهده دوستانه که البته برخی بسیار به من لطف داشتن و دارن و ازشون سپاسگذارم

[center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/2t_stalker_l1.jpg[/img][/center] [center] [color=blue]نفربر شناسایی[/color] [color=green]2T Stalker [/color][color=blue]ساخت شرکت[/color] [color=green]Belarusian Minotor [/color][color=blue]بلاروس و با همکاری گسترده روسیه است.اولین نمونه عملیاتی آن در سال 2000 ساخته شد که برای عملیات در عمق 300 کیلومتری خطوط دشمن طراحی شده است.ارتش بلاروس برای به خدمت گرفتن این خودرو شناسایی به صورت محدود اعلام آمادگی کرده ، هر چند که تاکنون به صورت رسمی در ارتش بلاروس عملیاتی نشده ولی پس از تولید انبود و عملیاتی شدن صادرات آن به سایر کشورها نیز امکان پذیرخواهد بود.Stalker به گونه ای طراحی شده است تا به صورت مستقل و یا در گروه های حداکثر چهار تایی به عملیات بپردازد.ماموریت اصلی این نفربر شناسایی مواضع دشمن، بررسی شمار ادوات و تجهیزات آن ها و همچنین ایجاد ارتباط با واحد های توپخانه برای اجرای آتش دقیق بر مواضع دشمن است.بدنه آن به گونه ای ساخته شده است که کمترین سطح مقطع راداری و کمترین اثر گرمایی و توانایی مقاومت در برابر گلوله های کالیبر 14.5 تا حداکثر 30 میلیمتری را داشته باشد و همچنین در برابر انفجار مین مقاوم باشد.[/color][/center] [center] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/2t_stalker_l5.jpg[/img][/center] [center] [color=blue]طراحان بلاروسی علاوه بر استحکام بدنه ، سرعت و مانورپذیری بالا را نیز در نظر داشتند از این رو خودرو شناسایی Stalker به گونه ای طراحی شد که در کنار حفاظت بالا مانور پذیر و تحرک خوبی داشته باشد. سلاح اصلی در آن یک قبضه توپ 30 میلیمتری تثبیت شده از نمونه ای است که در نفربرBMP-2 IFV نصب شده و علاوه بر این دارای یک تیربار کالیبر 7.62 هم راستا با سلاح اصلی است و همچنین از یک نارنجک انداز خودکار 30 میلیمتری نیز بهره میبرد.از جمله قابلیت های ارزشمند این خودرو شناسایی امکان نصب پرتابگر دو موشک ضد تانک از نوع[/color] [color=red]( Ataka (AT-6 Spiral [/color] [color=blue](با برد 5000 متر) و پرتابگر دو موشک پدافند هوایی کوتاه برد[/color][color=red]( Igla (SA-18 Grouse [/color] [color=blue](با برد 6000 متر) است که این پرتابگرها در جایگاه خاصی که در برجک تعبیه شده قرار میگیرند که امکان بارگذاری مجدد دارد. Stalker از یک سیستم یکپارچه نظارت و مدیریت نبرد بهره میگیرد که اهداف را شناسایی و امکان هدفگیری دقیق و انهدام آن ها را فراهم میکند و دارای 5 خدمه است که فرمانده ، مسئول تسلیحات، راننده و دو سرنشین دیگر را شامل میشود.حداکثر برد این آن 1000 کیلومتر است و دارای سیستم تعلیق هیدرو پنوماتیک بوده که توانایی حرکتی بالایی با سرعت های متفاوت و در مناطق مختلف به آن میدهد.پیشرانه آن نیز موتور 750 اسب بخاری تانک T-72 است .[/color][/center] [center] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/2340_1.jpg[/img][/center] [center] [color=green]مشخصات کلی :[/color] [color=blue]کشور سازنده : بلاروس شرکت سازنده : Belarusian Minotor خدمه : 5 نفر وزن 27.4 تن طول : 7.77 متر عرض :3.38 متر ارتفاع : 2.5 متر تسلیحات : توپ 30 میلیمتری نارنجک انداز 30 میلیمتری خودکار تیربار کالیبر 7.62 دو موشک ضد زره Ataka دو موشک پدافند هوایی Igla پیشرانه : دیزل با حداکثر توان 750 اسب بخار حداکثر سرعت : 95 کیلومتر در ساعت برد : 1000 کیلومتر[/color] [url="http://www.mediafire.com/?us61a3d6ogaywn2"]دانلود کلیپ[/url] [url="http://www.military-today.com/apc/2t_stalker.htm"]منبع[/url][/center]

[quote]تبلیغات دری وری (و صد البته موثر) جناب مرحوم دکتر گوبلز! آنقدر قوی که بعد از 70 سال ما همچنان فکر می‌کنیم آریایی هستیم و هیتلر هم قلبش برای ما می‌تپیده.... -------------- راستی دکتر ادبیات و اینقدر زبل؟ گوبلز هم نابغه ای بوده![/quote] کی من رو صدا کرد حالا تبلیغات من دری وریه من کجا مرحوم هستم موافقم تبلیغات آلمان نازی(مرحوم دکتر گوبلز) کلا چرت و پرت بود در حالی که روس ها تا برلین اومده بودن هنوز اقایون میگفتن ما پیروزیم!! [quote]کتاب هیتلر رو بخونید ببینید در باره جمله حضرت رسول در مورد ایرانی ها چی نوشته شاید نظرتون عوض شد[/quote] اگر منظور شما نبرد من باشه من تقریبا خوندمش به چنین چیزی بر نخوردم یا شاید یادم نیست!

[align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/ilyushin_il76_candid_l4.jpg[/img][/align] [color=blue]هواپیمای ایلوشین 76 یا کاندید(اسمگذاری ناتو)هواپیمای ترابری و چند منظوره استراتژیک و 4موتوره ای است که در سال 1967 به عنوان یک هواپیمای باربری در نظر گرفته شده بود و به عنوان جایگزینی برای هواپیمای آنتونوف 12 محسوب می شود.این هواپیما اصلا به منظور انتقال ماشین آلات سنگین به دورترین و فقیر ترین مناطق روسیه طراحی شده بود.گونه های نظامی آن نیز به طور وسیع در آسیا اروپا و آفریقا استفاده میشود.از بدو ورود به خدمت تاکنون ایلوشین 76 به عنوان نقطه ی عطفی در زمینه ی باربری هوایی و حمل بارهای حجیم و سنگین شناخته میشود.همچنین این هواپیما در مواقع اضطراری توانایی حمل افراد و همچنین کمک رسانی در مواقع حادثه را به سرتاسر نقاط دنیا خصوصا کشورهای در حال توسعه و فقیر که دارای باندهای فرود ناهموار می باشند را داراست.نوع اطفای حریق آن نیز توانایی حمل مقدار زیاد مواد ضد اشتعال و اب را نیز دارست.ازین هواپیما در تمرین های بی جاذبگی Zero G استفاده میشود.[/color] [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/1291805.jpg[/img][/align] [size=18][color=green]طراحی و توسعه[/color][/size] [color=blue]این هواپیما در سال 1967 توسط ایلوشین به عنوان هواپیمایی که توانایی حمل 40 تن بار در 5000 کیلومتر و کمتر از 6 ساعت را داشته باشد و بتواند در باندهای نا آماده و تمام شرایط اب و هوایی خصوصا شرایط روسیه و سیبری عملیات داشته باشد معرفی شد.این هواپیما بیشتر جایگزین هواپیمای مستعمل An-12 بود تا هواپیمایی مسافربری;زیرا طرحی که قرار بود این هواپیما به عنوان یک هواپیمای مسافربری دو طبقه با ظرفیت 250 نفر تبدیل شود لغو شد.اولین پرواز این هواپیما در ماه مارس 1971 انجام شد.تولید این هواپیما در تاشکند ازبکستان که در ان زمان جزوی از قلمرو شوروی بود آغاز شد و 860 فروند ازین هواپیما تولید شد.در سالهای 1990 نوع مدرنیزه شده ی این هواپیما تحت عنوان Il-76MF/TF با فضای بار بیشتر و اویونیک بهتر طراحی شده بود که به علت مشکلات مالی نیروی هوایی روسیه به تولید انبوه نرسید و فقط پیش نمونه این هواپیما در سال 1995 پرواز کرد.عاقبت در سال 1997 به علت رو به زوال گذاشتن کارخانه تولید این هواپیما متوقف شد.بعضی از شرکت های هواپیمایی برای به روز کردن و همسو شدن با استانداردهای آلودگی صوتی اروپا از سال 2004 موتورهای PS-90 را بروی هواپیماهای ایلوشین 76 نصب کردند.این سری به Il-76TD-90VD معروف شده است.در سال 2005 چین 34 فروند هواپیمای Il-76MD و 4فروند تانکر Il-78 به روسیه سفارش داد.کارخانه ی تاشکند نیز 16 بدنه ی هواپیما را که ناتمام مانده بودند کامل کرد.[/color] [align=center][color=green]کابین [/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/1502676.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/1869829.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/1505415.jpg[/img][/align] [size=18][color=green]سابقه عملیاتی[/color][/size] [color=blue]اولین هواپیما به سال 1974 به نیروی هوایی شوروی داده شد و تبدیل به ستون فقرات ترابری نیروی هوایی شوروی شد.بین سالهای 1979 تا 1991 شوروی با این هواپیما 14700 سورتی پرواز به سمت افغانستان انجام داده بود.786200 سرباز جابه جا کرد و حدود 315800 تن بار حمل نمود.میتوان گفت که ایلوشین 76 89 درصد سربازان شوروی و 74 درصد محموله های هوایی ارتش شوروی را جابه جا کرد.تا سال 2006 نیروی هوایی روسیه حدود 200 فروند ازین هواپیما ها را در اختیار دارد که کمتر از نصف آنها مناسب برای پرواز هستند.اپراتور های غیر نظامی نیز 108 فروند ازین تایپ را در روسیه در اختیار دارند.Il-76 به عنوان تانکر سوخت رسان نیز فعالیت میکند و 50 فروند ازین نوع نیز ساخته شده است.همچنین بدنه ی این هواپیما در تولید هواپیمای آواکس Beriev A-50 Mainstay که 25 فروند از این مدل نیز تولید شده بکار رفته است.با این حال هنوز هم این هواپیما پروازهای منظمی به قطب جنوب دارد و اصلی ترین شبیه ساز بی وزنی برای فضانوردان روس نیز همین هواپیما است.Beriev و NPO Almaz برنامه هایی برای تبدیل این هواپیما به عنوان لیزر هوایی را دارند.این هواپیما که به عنوان A-60 شناخته میشود و دو فروند از آن نیز ساخته شده است,هنوز هم بسیاری از زوایایش برای همگان روشن نیست و عملا به عنوان طرحی سری به شمار می آید.[/color] [align=center][color=green]پیشرانه Soloviev D-30KP [/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/Solowjow_D-30_III.jpg[/img][/align] [color=green]کودتای مالدیو 1988[/color] [color=blue]عملیات کاکتوس در نوامبر سال 1988 انجام گرفت که طی آن سربازان چتر باز هندی بوسیله ی Il-76MD به سمت جزایر مالدیو برای بر اندازی کودتا چیان فرستاده شدند.[/color] [color=green]طوفان کاترینا[/color] [color=blue]فدراسیون روسیه در راستای کمکهای بشر دوستانه به طوفان زدگان آمریکایی در نیو اورلئان آمریکا دو فروند هواپیمای ایلوشین 76 را برای کمک به آسیب دیدگان اعزام کرد.هند نیز همچنین برای کمک به آسیب دیدگان از هواپیمای ایلوشین 76 استفاده کرد.در اکتبر سال 2009 مقامات روسی به استرالیایی ها پیشنهاد به خدمت گیری هواپیماهای آتشنشان ایلوشین 76 را جهت مبارزه با آتش سوزی جنگلها که به شنبه سیاه معروف بود را مطرح کردند.اما کمیته ی حفاظت منابع طبیعی سلطنتی استرالیا این پیشنهاد را نپذیرفت.[/color] [align=center][color=green]قسمت بار[/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/0057803.jpg[/img][/align] [size=18][color=green]پیش نمونه ها[/color][/size] [color=red]Izdeliye-176 Izdeliye-576 Izdeliye-676 Izdeliye-776 به عنوان مسافت سنجی و ارتباطات برای استفاده در بقیه پیش نمونه ها (IZdeliye-976 (SKIP ردیابی موشک ها و فواصل.بیشتر برای آزمایشات موشک KH-55 ساخته شد. Izdeliye-1076 عملیات ویژه Izdeliye-1176 جاسوسی الکترونیک Il-76TD-90 / Il-76MD-90 با موتورهای PS-90 Il-76 firebomber آتشنشان که میتواند کپسول های انفجاری حاوی مواد ضد اشتعال را حمل نماید. Il-76PSD جستجو و نجات Il-96 مدل با قابلیت تبدیل سریع(این فقط طرح بود و ارتباطی با Il-96 مسافری ندارد) Il-150 این مدل همان A-50 بود که از موتورهای PS-90 استفاده میکرد. Beriev A-60 لیزر هوایی[/color] [size=18][color=green]گونه های نظامی[/color][/size] [color=red]Il-76-Tu160 tailplane transporter مربوط به برنامه های طراحی Tu-160 Il-76D به همراه یک قبضه توپ ضد هوایی در عقب هواپیما Il-76K / Il-76MDK/Il-76MDK-II نمونه ی تمرینی برای شرایط بی وزنی Il-76LL تست موتور Il-76M حمل و نقل نظامی Il-76MD حمل و نقل نظامی با برد بیشتر Il-76MD Skal'pel-MT بیمارستان سیار Il-76MD-90 با موتورهای PS-90 Il-76MF با بدنه ی کشیده تر(حدود 6.6متر)با موتورهای PS-90 بیشترین وزن تیک آف 210 تن و حمل بار 60 تن.به تولید نرسید. Il-76PP جنگ الکترونیک Il-76MD PS گشت دریایی و جستجو و نجات Il-76T/Il-76TD به عنوان هواپیمایی نظامی مطرح بود اما بیشتر کاربرانش غیر نظامی هستند. Il-78 / Il-78M تانکر سوخترسان Il-82 هواپیمای پست فرماندهی Beriev A-50/Beriev A-50M/Beriev A-50I/Beriev A-50E هواپیمای هشدار زود هنگام هوابرد[/color] [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/ilyushin_il76_candid_l6.jpg[/img][/align] [size=18][color=green]گونه های غیر نظامی[/color][/size] [color=red]Il-76MGA مدل تجاری باری Il-76MD to Il-76TD در این مدل تمامی وسایل نظامی برداشته شده است. Il-76P / Il-76TP / Il-76TDP / Il-76MDP هواپیمای آتش نشان.1.5 تا 2 ساعت طول میکشد تا کیت تانکر به آن نصب گردد.قادر به حمل 49000 لیتر آب است که 3.5 برابر هرکولس سی-130 است. Il-76T گونه باربری غیر نظامی.ملقب به Candid A[/color] [size=18][color=green]نمونه های خارجی[/color][/size] [color=red]Il-76 Phalcon برای نیروی هوایی هند است که مجهز به رادار اسرائیلی Phalcon است. Il-76MD tanker برای نیروی هوایی عراق که قابلیت سوخت رسانی هوا به هوا دارد.[/color] [color=red]KJ-2000 نمونه چینی A-50 است و هم اکنون در خدمت نیروی هوایی خلق چین است.به رادار آرایه فازی فعال AESA که توسط چین تولید شده مجهز شده است[/color] [color=red]عدنان 1 و عدنان 2 اواکس های عراقی دارای رادار Thomson-CSF Tiger G با برد 350 کیلومتر که یکی از آنها در جنگ خلیج فارس نابود شد اما دو فروند دیگر به ایران فرار کردند(عدنان 1 و عدنان 2).یکی از آنها به سیمرغ تغییر نام داد و در 22 سپتامبر 2009 در رژه ی ارتش سقوط کرد.دیگری نیز فعلا در شرایط پروازی نیست[/color] [size=18] [align=center][color=green]ایلوشین های ایران[/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/1693292.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/1559177.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/1527611.jpg[/img][/align] [color=green]مشخصات کلی :[/color][/size] [color=red]کشور سازنده : اتحاد جماهیر شوروی سال ورود به خدمت : 1974 خدمه : 7 نفر طول : 46.59 متر فاصله نوک دو بال : 50.5 متر ارتفاع : 14.76 متر وزن : 75 تن وزن با حداکثر بارگذاری : 190 تن پیشرانه : 4 عدد موتور جت توربوفن مدل Soloviev D-30KP با حداکثر توان 472 کیلو نیوتون حداکثر سرعت : 850 کیلومتر در ساعت برد (با حمل 20 تن بار) : 7300 کیلومتر برد (با حداکثر بارگذاری) : 3650 کیلومتر حداکثر بارگذاری: 50 تن[/color] [url=http://www.aerospacetalk.ir/vb/showthread.php?t=33460]منبع[/url]

[quote]ضمن سپاس، لطفاً به میزان CEP راکت در حداکثر برد هم اشاره کنید.[/quote] من از مقدار دقیق این موضوع اطلاع ندارم و مقدار دقیقی هم پیدا نکردم [quote] یه سوال، دو تا موتور بنزینی برای چی؟ یعنی میشه از دو تا موتور برای وسایل نقلیه استفاده کرد؟ (مثلا تانک) [/quote] بله امکان داره که دو موتور بنزینی برای یک وسیله نقلیه استفاده بشه ولی برای تانک هرگز چون تانک فقط موتور دیزل می طلبه اون هم یک موتور واحد و نیرومند

[quote]لطفاً جهت اطمینان عکسی از نمای بالا از این خودرو قرار دهید، چون از عکس دوم نمی توان چنین چیزی را برداشت کرد مخصوصاً وقتی جثه ی لانچرها، محل قرار گیری پایه ها روی برجک و چیزهای دیگر را در نظر می گیریم.[/quote] دوست عزیز جهت اطمینان شما بود که من کلیپی قرار دادم! اون کلیپ رو دانلود کنید و با دقت نگاه کنید پاسخ سوال خودتون در قطعا خواهید گرفت و مطمئن خواهید شد

[quote]جناب Goebbels، اگر آن مطلب را هم قرار بدهيد كه خيلي خوب است. داخل يك سايت ديدم كه سيستم هاي ضد بالستيك روسي را به طور كلي به صورت زير معرفي كرده است: System A - Fakel V-1000 missile (experimental) System A-35 - Fakel 5V61 (ABM-1 GALOSH) missile System S-225 - (ABM-X-2?) Novator 5Ya26 / PRS-1 (endoatmospheric) and Fakel 5Ya27 / V-825 (exoatmospheric) System A-135 - Novator 53T6 (ABM-3? GAZELLE endoatmospheric) & Fakel 51T6 (ABM-4 GORGON exoatmospheric) missiles [/quote] من بر طبق منبعی که دارم (در آخر مطالب هم ذکر شده)صحبت میکنم که منبع بسیار معتبری در بین سایت ها است و مقالات تخصصی بسیاری دارد به طور خلاصه در منبع اینجور گفته شده که این موشک ها از نظر شباهت در طراحی به دو دسته تقسیم میشوند و با توضیحات کامل که اگر فرصتی بود قرار میدم سایت های زیادی در این باره مطلب نوشتند که با هم خیلی تفاوت ها داره به هر حال مطالب من هم از منبعی هست که ذکر شده حالا ممکنه با سایر سایت ها تفاوت هایی باشه ولی باز هم تکرار میکنم شباهت در طراحی ها بسیاره به خصوص در چند موشک آخرهر چند که از نظر اندازه ممکنه تفاوت هایی باشه

[quote]به نظر مي رسد كه تصور بنده اشتباه بوده است و موشكي كه در تصوير اول ديده مي شود همان موشك Gorgon است. در واقع با موشك 5Ya27 كه مربوط به سامانه ABM-X-2 است، اشتباه گرفته بودم. براي روشن شدن موضوع، عكس هاي زير را ببينيد. [/quote] با تشکر از شما به خاطر عکس ها تصور شما چندان هم غلط نبوده نظر به مشابهت این موشک ها با هم باشه درسته .اگر فرصتی بود قسمتی از مطلب رو که اضافه نکردم قرار میدم که در مورد شباهت این موشک ها در ساختار و طراحی به طور دقیق اشاره کرده در حقیقت تمامی موشک های این سامانه ها از ارتقا موشک های قبلی و استفاده از طرح های اون ها ساخته شده و طرح خیلی متفاوتی نیست مگر در برخی سیستم های الکترونیکی موشک که تغییراتی به وجود آمده

[size=18][color=red]موشک های Novator 9M82 / SA-12B Giant و Novator 9M83 / SA-12A Gladiator [/color] [color=green](قسمت دوم)[/color][/size] [color=blue]در این موشک ها سیستم کنترل رانش TVC در نظر گرفته شده است که با استفاده از تغییر بردار در نازل مرحله اول مانور پذیری موشک وهمچنین با افزایش فشار گاز خروجی سرعت موشک را بهبود میبخشد. با توجه به مانور پذیر و فشار جاذبه ای که بر این موشک ها تحمیل میشود طراحان چندین قسمت از بدنه و به خصوص قسمت جدا شونده مرحله دوم را تقویت کرده اند.موشک ها از یک سیستم دیجیتال هدایتی مدل 9B619 و همچنین ازسیستم هدایت اینرسی مدل 9B627 بهره میبرند.علاوه بر این ها از سیستم هدایت اشیانه یاب فعال راداری مدل9E49/DB-100N بهره میگیرند که موشک ها را در 10 ثانیه آخر مسیر هدایت میکند و با وجود این سیستم های هدایتی توانایی خوبی در مقابل جنگ الکترونیک دارند. موشک SA-12A Gladiator دارای حداکثر برد 75 کیلومتر و حداقل برد 6 کیلومتر است و توانایی مقابله با اهدافی در ارتفاع 25000 متری را دارد . این موشک طولی برابر با 7.89 متر و وزنی معدل با 3480 کیلوگرم دارد .حداکثر سرعت این موشک 3.6 ماخ بوده و دارای کلاهک 150 کیلوگرمی است.[/color] [align=center][color=green]نحوه قرار گیری موشک ها در محفظه پرتاب با جزئیات[/color][/align] [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/9M83-Missile-Cutaway-A.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/9M83-Missile-Tube-Launcher-A.jpg[/img][/align] [color=blue] موشک SA-12B Giant دارای حداكثر برد 100 کیلومتر و حداقل برد 13 کیلومتر است و توانایی مقابله با اهداف تا ارتفاع 30000 متری را دارد. طول این موشک برابر با 9.91 متر و وزنی معادل 5800 کیلوگرم دارد و حداکثر سرعت آن 5.4 ماخ است و هر دو این موشک ها فشار جاذبه ای معادل با 20g را تحمل میکنند.[/color] [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/9M82-Missile-Cutaway-A.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/9M82-Missile-Tube-Launcher-A.jpg[/img][/align]

[color=blue]شوش يكي از قديمي ترين شهرهاي جهان است. حفاريهاي باستان شناسي نشان مي دهد كه اين منطقه در 9000 سال پيش از ميلاد محل سكونت كشاورزان بوده .آنها از زندگي خود آثاري بر جاي گذاشته اند كه اكنون به صورت تپه هاي گوناگون باستاني كشف شده است .در 5000 سال پيش از ميلاددر اين مكان مردم در قلعه زندگي مي كردند و از4000سال پيش زندگي در شوش به صورت شهري در آمده است.اين منطقه كه بين رودهاي كرخه و دز قرار دارد پايتخت سياسي ايلاميها بوده است. قلعه ايلاميها روي تپه اي در مركز شهر شوش واقع بوده كه فرانسويها روي آن قلعه جديدي احداث نموده اند . در كنار آن تپه شاهي قرار دارد كه احتمالا به صورت زيگورات بوده. است و درنزديكي آن تپه صنعتگران قرار دارد. آشوربانيپال بين سالهاي 465-460 قبل از ميلاد شهر شوش را فتح كرد و آنرا مانند ديگر فتوحات آشوريها با خاك يكسان كرد. داريوش اول هخامنشي آنجا را بازسازي نمود و كاخ آپاداناي خود را در تپه شاهي برپا نمود. خشايارشاه نيز در شوش زندگي مي كرده است.در زمان اردشير اول متاسفانه در اثر آتش سوزي بزرگي اكثر بناهاي شوش از بين رفتند .بقاياي اين آثار باستاني در قرن بيستم از زير خاك بيرون آمدند. قسمت عمده اي از آنها در اثر تسطيح دشت خوزستان براي اهداف كشاورزي از بين رفته است و جنگ تحميلي نيز خسارات زيادي به آثارباستاني وارد كرده است . حفاريهاي غير مجاز ساكنين دشت و حمله باستان شناسان غربي ، باعث شده است قسمت عمده اي از اين آثار از بين برود يا به موزه هايي همچون لوور برسد. شمال دشت خوزستان كه محل ورود سه رود كارون كرخه و دز به اين دشت رسوبي و حاصلخيز است محل مناسبي براي استقرار بشر اوليه بوده است، كه به تازگي با تكثير نباتات و اهلي كردن حيوانات آشنا شده بود. در 5000 سال پيش از ميلاد آنها با احداث آبراهها و سدهايي مشكل آبرساني را حل نمودند . باستان شناساني همچون گيرشمن و ژان پرو بقاياي ساختمانهاي عظيمي را در تپه هاي شوش كشف كردند كه نشان از اهميت اين تپه ها در منطقه ميدهد.در كل دشت شوش تپه هاي فراواني وجود دارد و نشان ميدهد در پهنه عظيم اين دشت اجتماعات فراوان پراكنده كشاورزي وجود داشته است كه مركز همه آنها در شوش بوده و همگي از نظر فرهنگ صنعت و نحوه زندگي با هم وحدت داشته اند.قبره دانيال نبي يكي از پيامبران نيز در اين شهر قرار دارد و مورد توجه اهالي است . در كتاب مقدس ذكر شده است كه مقبره استر در شوش است ولي آنرا در همدان مي يابيم . به طور حتم مي توان مقبره اي را كه در عكس مشاهده مي كنيد به دانيال نبي از پيامبران يهود نسبت داد كه با معماري سنتي ساكنان خوزستان ساخته شده است.[/color] [align=center][color=blue]مقبره دانیال نبی (ع)[/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/su_danial1.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/5513.jpg[/img][/align] [color=green]تپه های باستاني شوش [/color] [color=green]تپه جوي در شمال تپه جعفر آباد،تپه بند بال، بوهلان و تپه معروف آكروپل شوش از تپه هاي معروف پيش از تاريخ منطقه شوش هستند كه آثار متعددي در آنها پيدا شده است و به دوره سوزيانا تعلق دارند و در اين تپه ها آدميان در روستاها ساكن شده اندو در اين منطقه تپه هاي باستاني بسياري ديده ميشود و آنهايي كه نام برده شدند معروف ترين هستند. شوش بخشي از كشور ايران است كه اولين آثارشهر نشيني و تجارت در آن ظهور كرده است و انسان در نه هزار سال پ م در اين منطقه كشاورزي ميكرده است. در اين منطقه پيشرفت خانه سازي و تشكيل خانواده همزمان با بين النهرين صورت گرفته است. از هزاره چهام پ م از شوش كوزه هاي دراز باريك به دست آمده است. اوايل هزاره سوم پ م بر لوحهاي گلي خط تصويري نوشته شده است كه كليد واژه آن هنوز رمز گشايي نشده اند. اين لوحها براي مصارف تجاري ساخته شده است. در اين دوره دوره تاريخي ايلاميها در شوش قدرت گرفته اند.[/color] [align=center][color=green]تعدادی از آثار به دست آمده از شوش[/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/suel15.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/suel12.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/suel18.jpg[/img][/align] [align=center][color=darkred]کتیبه كاخ آپادانای شوش[/color][/align] [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/untitled%7E8.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/untitled_1.jpg[/img][/align] [color=darkred] داریوش شاه بزرگ شاه شاهان شاه کشورها شاه در این زمین پسر ویشتاسپ هخامنشی.داریوش شاه گوید : اهورامزدا که بزرگترین خدایان است مرا آفرید او مرا شاه کرد او به من این شهریاری را ارزانی کردکشوری که بزرگ که دارای اسبان خوب و دارای مردان خوب است.به خواست اهورا مزدا پدر من ویشتاسپ و نیای من ارشام هر دو زنده بودند آنگاه که اهورامزدا مرا شاه در این سرزمین کرد.اهورامزدا را چنین کام بود در همه این زمین مردی چون مرا برگزید مرا در همه این زمین شاه کرد .من اهورامزدا را پرستش می کنم اهورامزدا مرا یاری داد آنچه به انجام آن از سوی من فرمان داده شده بود انجام آنرا برای من نیک گردانید.آنچه من کردم همه را به خواست اهورا مزدا کردم.این کاخ که در شوش بنیان گذاردم مصالح و زیورهایش از جای دور آورده شد.خاک زمین به ژرفی کنده شد تا آنجا که به زمین سخت و سنگ رسیدم.یک آب گذر ساخته شد وآنگاه به جای خاک شن و سنگریزه در آن انباشته شد.گاه به ژرفای 40 ارش و گاه به ژرفای 20 ارش.کاخ را بر این سنگریزه ها بنا کردم.کندن و پر کردن و خشتهای قالبی کار مردمی از بابل بود.تیرهای سرو از کوهستانی به نام لبنان آورده شد.مردم آشور آنها را به بابل آوردندومردمی از اهالی کاریه و ایونیه آنها را از بابل به شوش آوردند.الوار درخت یاکا از قندهار و کرمان آورده شد.زر،از سارد و بلخ آورده شدودر اینجا بکار رفت.لاجورد گرانبها و عقیق شنگرف از سرزمین سغد و سنگ گرانبهای فیروزه از خراسان فراهم شد.نقره و ابنوس از مصر آمد.زیورهای دیوارها از ایونیه است.عاج از حبشه،هند و آراخوزیه آورده شد.سنگ ستونها از ناحیه ای به نام آبیراد در ایلام بود.سنگبران و پیکرتراشان ساردی و یونانی بودند.آنها که زرگری کردند مادی و مصری بودند.درودگران ساردی و مصری بودند.آنان که آجر پخته ساختند بابلی بودند.آنان که دیوارها را آراستند مادی و مصري بودند.داریوش شاه گوید فرمان دادم تا کاری بزرگ در شوش انجام شود و این کار بزرگ به خواست من انجام شد.اهوراوزدا مرا و ویشتاسپ پدر مرا و سرزمین مرا بپاید.[/color] [url=http://www.iranatlas.info/parseh/su_index.htm]منبع[/url]

با کسب اجازه از علی اقا البته عکس نونهالی آدولف ربط خاصی به ژوزف نداره ولی جالبه [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/Hitler99.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/young_hitler2.jpg[/img][/align]

علی اقا دستت درد نکنه لذت بردم چه راحت پیپ میکشید عمو ژوزف عکس یکی مانده به آخر هم ماله دوران نونهالی ایشون بوده مثل اینکه فرصت بشه از دوران نونهالی هیتلر یک عکس براتون قرار میدم حال کنید

علی اقا کاملا حق با شما است اون هم نه یکی بلکه 2 تا راکتور داره با توان 300 MW [url=http://www.military-today.com/navy/charles_de_gaulle_class.htm]منبع[/url]

[quote]شما متنمو يه بار ديگه بخون.من گفتم gazelle از روي sprint كپي شده منم تو يكي از قسمتهاي military channel ديدم (خود ميليتاري چنل نه discovery يا history ) ازش لينكي تو يوتيوب پيدا نكردم وگرنه حتما ميذاشتم ولي يادمه از سري هاي قديمي بود حدود 2001 يا 2002 چون يادمه تو يه قسمتش نقش هليكوپترهاي آپاچي تو حمله به افغانستانو نشون داد و اول جنگ بود. اگه dvd شو تو بساطم پيدا كرم حتما اون تيكشو كپچر ميكنم ميذارم. عكس sprint رو خودت ببين متوجه ميشي در ضمن روسها يد طولايي در جاسوسيه اطلاعات نظامي دارن اينو كه شما بهتر از من ميدوني در مورد gorgon هم اصلا نگفتم از روي spartan ساخته شده خداييش اين دوتارو بچه هم ببينه ميفهمه هيچ ربطي به هم ندارن. با مغلطه كردن كه نميشه كسيو محكوم كرد برادر.[/quote] دوست عزیز میشه منبع شما رو در این مورد بدانم یک کانال ماهواره ای! منبع قابل دسترس بیارید بی زحمت به خصوص در مورد سال ورود به خدمت موشک ها

[size=18][color=red]موشک های Novator 9M82 / SA-12B Giant و Novator 9M83 / SA-12A Gladiator [/color] [color=green](قسمت اول)[/color][/size] [color=blue]در سامانه پدافندی S-300V / SA-12 دو نمونه موشک مورد استفاده قرار میگیرد که عبارتند از موشک دو مرحله ای SA-12A Gladiator برای مقابله با اهداف در برد متوسط و موشک SA-12B Giant برای مقابله با اهداف در برد بلند که این دو موشک با وجود شباهت ظاهری تفاوت هایی در سیستم های هدایتی و پیشرانش با یکدیگر دارند.هر دو این موشک ها توانایی مقابله با موشک های بالستیک و سایر اهداف نظیر جنگنده ها را دارند . موشک 9M83 Gladiator بیشتر به منظور انهدام موشک های بالستیک میانبرد و کوتاه برد تا ارتفاع 15000 تا 20000 متری و جنگنده ها استفاده میشود و موشک 9M82 Giant با برد بیشتر و ارتفاع درگیری 30000 متر برای انهدام موشک های بالستیک دور برد و همچنین موشک های کروز کلاس SRAM و هواپیماهای جنگ الکترونیک در فواصل دور مورد استفاده قرار میگیرد.[/color] [align=center][color=red]Novator 9M82 / SA-12B Giant [/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/9M83-Gladiator-MiroslavGyurosi-3S.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/9M83-Gladiator-MiroslavGyurosi-2S.jpg[/img][/align] [color=blue]هر دو این موشک ها از نوع دو مرحله ای با سوخت جامد و دارای 4 عدد بالچه هدایتی و4 عدد بالچه تثبیت کننده و همچنین سیستم کنترل رانش در فاز اولیه و توان رانشی برابر 4,636 کیلوگرم برای موشک Giant و 2275 کیلوگرم برای موشک Gladiator است. این موشک ها از پرتابگر های (Ya238/9Ya240 (9M82/9M839 بهره میبرند که از تکنیک پرتاب سرد استفاده میکنند به اینصورت که با استفاده از یک مولد گازی ( 9D128 و 9D126 ) در انتهای محفظه پرتاب موشک تا ارتفاع معینی پرتاب شده سپس با دریافت دستور پیشرانه موشک ها فعال شده و موشک به تعقیب هدف میپردازد.[/color] [align=center][color=red]Novator 9M83 / SA-12A Gladiator [/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/9M82-Giant-MiroslavGyurosi-4S.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/9M82-Giant-MiroslavGyurosi-2S.jpg[/img][/align] [size=18][color=green]ادامه دارد......[/color][/size]

[quote]خیلی عالیه- تشکر من نمیدونم این باتری این سیستم کجاست؟ شنیدم پس از هرشلیک باید تعویض بشه و نیم ساعت طول میکشه؟ ممکنه این رو بررسی کنید تو تحویل s300 چند سال پیش داشتیم مجموعه رو پس از کلی کلنجار , پنهانی تحویل میگرفتیم که نائب رئیس کمسیون امنیت ملی مجلس آقای اسمائیل کوثری (الان هم هست) موضوع رو پیش خبرنگارها افشاء کرد که تو اون مرحله ما رادارها رو برای یک گردان گرفته بودیم و داشتیم باتری و موشکها رو میگرفتیم که این افشاگری ایشون چنان به کمر امنیت ملی ما زد که تا حالا نظام نتونسته کمر راست کنه- اون موقع تا خبر ایشون از دهنش دراومد سریع مخابره شد و تو روزنامه های ما هم زدند و اسرائیل و آمریکا به شدت به روسیه اعتراض کردند که علیرغم توافق داره پنهانی اونها رو میده- وزارت دفاع و وزارت خارجه هم به ایشون به شدت اعتراض کردند بعد از اون دیگه روسیه از ترس لو رفتن بدست این دوستان نادان داخلی خودمون دیگه پنهانی هم به ماسیستمها رو نداد. چقدر بده کسی به مجلس اونم کمیسیون امنیت ملی بره حتی یک ذره سیاست و خود نگهداری رو یاد نگرفته باشه[/quote] خواهش میکنم من همچین چیزی نشنیدم ! [quote]خيلي عالي بود نمونه ايراني اس 300 هم همين قابليت هارو داره؟[/quote] انشالله 30 سال دیگه به توان ساخت S-300VM/Antey-2500 خواهیم رسید!!

[align=center][size=18][color=green]واحد فرماندهی [/color][/size] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/9S457-Command-Post-1S.jpg[/img][/align] [color=blue]واحد فرماندهی مرکزی موسوم به 9S457 فرماندهی و کنترل و هدایت عملیات این سیستم پیشرفته را بر عهده دارد . اطلاعات این مرکز از طریق رادار های BILL BOARD و HIGH SCREEN تهیه می گردد . این مرکز با کمک رادار های مرتبط با ان میتوانند در آن واحد بیش از 200 هدف را شناسایی کنند ، بیش از 70 هدف را تعقیب کنند و با شناسایی 24 اولویت واکنش اطلاعات آنها را به رادار هدایتگر موشکی GRILL PAN ارسال کنند تا با استفاده از موشک های SA-12A و SA-12B با انها درگیر شوند .[/color]

[size=18][color=green]واحدهای TELAR 9A82،9A83 و LLV 9A85،9A84[/color][/size] [color=blue]حامل های موشکی 9A82/SA-12B/GIANT و 9A83/SA-12A/GLADIATOR خودروهایی مشابه هم هستند و تنها تفاوت این حامل ها اینست که حامل موشکی اول فقط قادر به حمل دو موشک 9M82/SA-12B/GIANT است در حالی که خودرو حامل دوم می تواند 4 موشک 9M83/SA-12A/GLADIATOR را حمل کند . تنظیمات فرماندهی راداری مربوط به هر حامل نیز با هم تفاوت دارند . رادار نصب شده بر روی حامل 9A83 به صورت بادبان تاشونده نصب شده و زاویه افقی 360 درجه و عمودی 90 درجه و به طور کل منطقه نیم کره ای شکل را پوشش می دهد .این در حالیست که رادار نصب شده در روی حامل 9A82 تا حدی ثابت بوده و فقط منطقه ای به حد 90در جه در راستای افقی و 110 درجه در راستای عمودی را پوشش می دهد. سیستم راداری TELAR به طور مستقل قادر به درگیری با اهداف نیست و برای انجام این منظور به کمک رادار ترکیبی GRILL PAN نیازمند است.[/color] [align=center] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/9P83-TELAR-Deployed-MiroslavGyurosi-1S.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/9P82-TELAR-Deployed-MiroslavGyurosi-1S.jpg[/img][/align] [color=blue]واحد های 9A84 ، 9A85 نیز به عنوان پرتابگر و بارگذار (LLV) در نظر گرفته شدند این واحد ها قابلیت پرتاب و یا بارگذاری دو فروند موشک Giant و چهار فروند موشک Gladiator را دارند که در مواقع لزوم تعداد این واحد ها به 4 عدد نیز قابل افزایش است تا امکان اماده سازی موشک های بیشتری فراهم شود.[/color] [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/9A85-TEL-Transloader-2S.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/9A84-TEL-Transloader-1S.jpg[/img][/align] [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/9A84-TEL-Transloader-2S.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/9A82%2B9A84-Transloading-Operation-1S.jpg[/img][/align] [size=18][color=green]ادامه دارد.....[/color][/size]

[quote]تشکر برادر گوبلز از فعالیت مفید شما.[/quote] خواهش میکنم هر کاری که انجام میدم وظیفه است [quote]گوبلز عزیز لطفا عکس 9A84 و 9A85 (بارگذار و حامل موشک ها) رو بگذارید چون من قبلا ساختمان بارگیری موشک ها رو دیدم ولی برام جالبه که توی فضای باز و سریع چطوری موشک ها رو لود مجدد می کنند ضمنا حامل موشک های اضافه هم همراه سیستم ها هست درسته؟[/quote] در ادامه به اون هم خواهم پرداخت همراه با عکس ولی بارگذاری موشک به اون سرعت که شما فکر می کنید نیست ولی در مقایسه با سایر سامانه های مشابه بارگذاری نسبتا سریعه در این سامانه در ضمن تعداد چهار خودرو حامل موشک امکان اضافه شدن به زنجیره اجزا این سامانه رو داره

[size=18][color=green]رادار نظارت و رهگیری 9S19/9S19M Imbir / High Screen[/color][/size] [color=blue]رادار پوششی منطقه وسیع موسوم به 9S19- HIGH SCREEN یک رادار ارایه فازی باند x است که وظیفه کشف و مقابله با انواع موشک های بالستیک را دارد و پوشش راداری تا 60 درجه در جهت افقی و 80 درجه در جهت عمودی فراهم میکند و همچنین برد کشفی معادل با 10 تا 90 ناتیکال مایل (18 تا 166 کیلومتر) برای موشک های بالستیک دارد. حداکثر اهداف قابل کشف برای این رادار 16 هدف میباشد.[/color] [align=center][color=green]رادار 9S19/9S19M Imbir / High Screen[/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/9S19-Deployed-1S.jpg[/img][/align] [color=blue]زمانی که این رادار با یک هدف بسیار سریع مواجه می شود به طور خودکار به حالت رهگیر تغییر کاربری می دهد و سپس پارامترهای هدف را به همراه منحنی مسیر حرکت هدف به واحد فرماندهی ارسال میکند . واحد فرماندهی نیز با برقراری ارتباط با رادار HIGH SCREEN اقدام به رهگیری موشک و یا موشکها در صورت وجود میکند . [/color]

[size=18][color=green]رادار نظارت و کشف 9S15/9S15MT Obzor/ Bill Board[/color][/size] [color=blue]این رادار سه بعدی وظیفه شناسایی کلی اهداف را بر عهده دارد و دارای سیستم یکپارچه تشخیص دوست از دشمن (IFF) است و میتواند اهدافی مانند موشک های بالستیک کوتاه برد و میان برد را در برد بلند شناسایی کند.[/color] [align=center][color=green]رادار 9S15/9S15MT Obzor / Bill Board[/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/S-300V_9S15_Bill_Board_Surveillance_Radar_001.jpg[/img][/align] [color=blue]این رادار دو گونه عملکرد دارد که شامل اسکن کامل در مدت 12 ثانیه است که در اینصورت 50 درصد امکان شناسایی هدفی مانند یک جنگنده را از فاصله 130 ناتیکال مایلی (240 کیلومتری ) دارد و یا اسکن سریع در مدت 6 ثانیه که در اینصورت توانایی کشف جنگنده از 80 ناتیکال مایلی(148 کیلومتری) و کشف موشک های بالستیک میان برد از 50 تا 60 ناتیکال مایلی را دارد. این رادار از گیرنده سه کاناله استفاده میکند که توان مقابله با جنگ الکترونیک را دارد. خطای کشف در این رادار به ازای هر 250 کیلومتر 200 تا حداکثر 250 متر است و تا 200 هدف را میتواند شناسایی کند.[/color]

[size=18][color=green]اجزای سازنده و ویژگی ها[/color][/size] [color=blue]سامانه S-300V/VM/SA-12/23 از هشت جز تشکیل میشود که شامل واحد مدیریت و فرماندهی ، رادار 9S15 Bill Board (برای شناسایی کلی اهداف) ، رادار 9S19 High Screen (برای شناسایی تهدیدات موشکی)، رادار 9S32 Grill Pan (برای درگیری با هدف)، 9A82 و 9A83 ( پرتابگر موشک های 9M82/SA-12B/GIANT و 9A83/SA-12A/GLADIATOR و همچنین رادار جست و جوی ارتفاع پست ) ، 9A84 و 9A85 (بارگذار و پرتابگر موشک ها) میباشد و علاوه بر این این سیستم از رادار هشدار زود هنگام دو بعدی 1L13-3 Nebo SV که در باند VHF عمل میکند نیز بهره میگیرد که برخی از این سیستم ها در نمونه S-300VM نیز بدون تعییر باقی ماندند.[/color] [align=center] [size=18][color=green]رادار درگیری 9S32 Grill Pan و 9S32M[/color][/size] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/9S32-Grill-Pan-Deployed-6S.jpg[/img][/align] [color=blue]این رادار در طراحی از شباهت هایی با رادار MPQ-53 و 30N6 برخوردار است با این تفاوت که تا زاویه 340 درجه افقی و 42 درجه عمودی را پوشش راداری میدهد . این رادار ارایه فازی از باند X استفاده میکند که در حالت TWT فرستنده حداکثر توان 150 کیلو وات و به طور متوسط توانی بین 10 الی 13 کیلو وات دارد. حداکثر برد درگیری این رادار برای اهدافی ( با سطح مقطع راداری کمتر از دو متر ) مانند جنگنده ها 80 ناتیکال مایل و برای موشک های بالستیک در حدود 40 ناتیکال مایل است که در مدل 9S32M برد درگیری افزایش 40 درصدی دارد. همچنین عنصر ردیابی این رادار از نوع مونو پالس بوده و نسبت به جنگ الکترونیک مقاومت بسیار بالایی دارد. حداکثر مدت اماده سازی برای این رادار 5 دقیقه است و میتواند به طور همزمان 12 هدف را شناسایی و شش موشک را به طور جداگانه و با هدایتهای جداگانه به سمت اهداف پرتاب کند.[/color]

[quote]من نفهمیدم این در حرکت شلیک می کنه؟ اخه موشک به اون بزرگی 2 تن وزن داره چطوری تو حرکت؟[/quote] منظور از متحرک شلیک موشک در حالت حرکت نیست یعنی این توانایی رو داره که به سرعت اماده رهگیری و انهدام بشه و بعد از اون به سرعت محل رو ترک و به محل دیگری بره کمتر سامانه ای(متحرک) هست که توانایی مقابله با انواع تهدیدات موشکی و کلا هوایی رو داشته باشه اون هم به سرعت