[color=red]Panavia Tornado [/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/3%7E180.jpg[/img] [size=18][color=green]تاریخچه :[/color][/size] هواپيماي «پاناويا تورنادو» در خانواده جنگنده‏هاي دو نفره قرار مي‏گيرد كه مشتركن توسط بريتانيا، آلمان غربي و ايتاليا طراحي و ساخته شده است. تاكنون سه گونه از اين جنگنده، توليد شده است: [color=red]IDS : نوع شكاري – بمب‏افكن يا Interdictor/Strike ADV : نوع ويژه «دفاع هوايي» يا Air Defence Variant ECR : نوع ويژه جنگ الكترونيك جهت عمليات «شكستن پدافند هوايي» يا Electronic Combat/Reconnaissance [/color] تورنادو، به وسيلهء شركت پاناويا طراحي و ساخته شد. اين شركت، كنسرسيومي بود متشكل از سه كمپاني: [color=green](British Aerospace ) بريتانیا (MBB) آلمان‏غربي (Alenia Aeronautica) ايتاليا[/color] اولين پرواز تورنادو به تاريخ 14 آگوست 1974 انجام گرفت و به دنبال آن، توسط نيروي هوايي بريتانيا (RAF) و نيروي هوايي ايتاليا‌ (AMI) در عمليات Operation Granb ( نامي كه نيروهاي انگليسي شركت كننده به جنگ 1991 خليج فارس اطلاق كرده بودند مورد استفاده عملياتي قرار گرفت) همكاري مشترك و بين‏المللي، پس از ورود به خدمت جنگندهء تورنادو در قالب مسائل آموزشي نيز ادامه پيدا كرد و اين همكاري ارزيابي و آموزشي سه‎جانبه، از پايگاه روتلند (Rutland) متعلق به نيروي هوايي سلطنتي بريتانيا آغاز شد. با احتساب تمامي گونه‏ها، تاكنون تعداد 992 فروند از اين جنگنده براي سه كشور سازنده و همچنين نيروي هوايي عربستان سعودي ساخته شده است. با وجود اينكه اين جنگنده هنوز در خدمت باقي است، برنامه‏اي جهت جايگزيني آن با يك هواپيماي پيشرفته‏تر نظير يوروفايتر مدون شده است. [size=18][color=green]طراحی :[/color][/size] در پايان اولين قسمت از پروژه به تاريخ مي 1970، طرح‏هاي مفهومي ارائه شده، به دو طرح كاهش يافتند: مدل يك نفره به نام Panavia 100 كه در ابتدا براي آلمان‏غربي در نظر گرفته شده بود و مدل دو نفره به نام Panavia 200 كه توسط نيروي هوايي سلطنتي بريتانيا برگزيده شد و در نهايت تورنادو ناميده گرديد. در اين مقطع از پروژه، تصميم گرفته شد هواپيما منحصرن جهت انجام ماموريت بمباران ضربتي در ارتفاع پست به كار گرفته شود؛ اما نيروي هوايي سلطنتي بريتانيا، به يك جنگندهء دفاع هوايي نياز داشت و بدين جهت گونهء F2 از اين جنگنده طراحي شد، اما با توجه به ايرادات جدي كه در طرح F2 ظاهر گشت، اين مدل، سريعن با رفع نقائص، به نام F3 تصحيح و معرفي گرديد. [size=18][color=green]ناحيه بالها :[/color][/size] جنگندهء تورنادو در اصل به منظور انجام عمليات ضربتي در ارتفاع پست و با سرعت مافوق‏صوت طراحي شد كه قادر به نشست و برخاست در باندهاي كوتاه نيز بود. اين ويژگي، نياز به دارا بودن قابليت پرواز متعادل در سرعتهاي بسيار و سرعتهاي بسيار زياد بود. به طور كلي، هواپيمايي كه جهت سرعتهاي بالا طراحي شده باشد، در سرعتهاي كم، بسيار ضعيف عمل مي‏كند؛ اين ويژگي در جنگنده‏هاي ميگ25 و ميگ31 به خوبي مشهود است و از نقاط ضعف اساسي اين جنگنده‏ها به شمار مي‏رود. به منظور دست‏يابي به كارايي مناسب در سرعتهاي بالا، نياز به طرح بالهاي «متمايل به عقب» يا «دلتاشكل» مي‏باشد؛ در حالي كه چنين بالهايي، در سرعتهاي كم، بسيار ناكارآمد هستند و براي پرواز در سرعتهاي كم، نياز به طرح بالهايي صاف يعني بدون حالت كشيدگي به عقب مي‏باشد. به منظور آنكه هواپيما در هر دو حالت سرعت كم و زياد قابل كنترل و هدايت‎پذيري مطلوب باشد، بالهايي با قابليت تحرك، طرحي مناسب محسوب مي‏‎شوند، و در نهايت براي جنگندهء تورنادو، طرح چنين بالهايي به تصويب رسيد. به منظور دست‏يابي به كارايي مناسب در سرعتهاي بالا، نياز به طرح بالهاي «متمايل به عقب» يا «دلتاشكل» مي‏باشد؛ در حالي كه چنين بالهايي، در سرعتهاي كم، بسيار ناكارآمد هستند و براي پرواز در سرعتهاي كم، نياز به طرح بالهايي صاف يعني بدون حالت كشيدگي به عقب مي‏باشد. به منظور آنكه هواپيما در هر دو حالت سرعت كم و زياد قابل كنترل و هدايت‎پذيري مطلوب باشد، بالهايي با قابليت تحرك، طرحي مناسب محسوب مي‏‎شوند، و در نهايت براي جنگندهء تورنادو، طرح چنين بالهايي به تصويب رسيد. هنگامي كه بالهاي جنگندهء تورنادو GR4 به سمت عقب جمع شده‏اند، قابليت پرواز ارتفاع پست با سرعت زياد در اين هواپيما، به واسطهء كاهش نيروي پسا، به شدت افزايش مي‏يابد. وقتي كه بالها به سمت عقب و بدنهء هواپيما در حال جمع شدن هستند، سطح برخورد ناحيهء بالها كاهش مي‏يابد. اين امر باعث كاهش جريان بادهاي آشفتهء پروازهاي ارتفاع پست مي‎شود. بنابراين نه تنها پرواز بسيار آسان‏تري براي خدمه فراهم مي‎‏شود، بلكه هواپيما در وضعيت بسيار پايداري جهت هدفگيري و آزادسازي تسليحات غيرهدايت شونده در پرواز ارتفاع پست قرار مي‏گيرد. تورنادو به نحوي ساخته شده است تا بتواند در باندهاي خاكي يا فرودگاههاي بزرگي كه هدف حملات هوايي قرار گرفته‏اند، نشست و برخاست كند. بنابراين به هنگام طراحي هواپيما، قابليت نشست و برخست در باندهاي كوتاه به عنوان يك ضرورت اساسي در نظر گرفته شد تا جنگنده قادر باشد در باندهاي خاكي كوتاه يا باندهاي اصلي آسيب ديده به خوبي عمل نمايد. هنگامي كه بالهاي جنگندهء تورنادو GR4 به طور كامل باز شده باشند، هواپيما بيشترين نيروي برا را بدست مي‏آورد، زيرا در اين حالت، مساحت درگير ناحيهء بال، به واسطهء در اختيار بودن حداكثر مساحت درگيري فلپ‏ها و اسلت‏ها، به بيشترين ميزان خود مي‏رسد. در اين حالت، در سرعتهاي كم، نيروي كشش (برا) بسيار بيشتري فراهم مي‏گردد، در نتيجه، حداقل ميزان سرعت جهت فرود فراهم مي‎شود و بالطبع، مسافت كوتاهي نيز جهت فرود مهيا مي‎شود. به طور كلي، وقتي خلبان قصد پرواز در ارتفاع پست را مي‏كند، جهت دست‏يابي به بيشترين مقدار نيروي برا، بالها را با اهرمي كه در كابين تعبيه شده است، به حالت حداكثر ميزان بازشدگي به سمت جلو تغيير مي‏دهد و به هنگام نياز به سرعتهاي بالا، بالها را به طور كامل به عقب مي‏كشد. جنگنده تورنادو GR4 در سه حالت گوناگون پروازي، بسته به موقعيت بالها پرواز مي‏كند: 25 ، 45 و 67 درجه. متناظر با هر درجهء عقب‏رفتگي بالها، سقف سرعتي تعيين مي‎شود؛ اين تغييرات در زاويهء عقب‏رفتگي بالها، در كنار تركيب‏بندي جايگاههاي حمل مهمات در اين هواپيما، تاثير مستقيمي بر روي ويژگي نيروهاي برا و پسا برجاي مي‏گذارد. قابليت پرواز ارتفاع پست با سرعت زياد در اين هواپيما، به واسطهء كاهش نيروي پسا، به شدت افزايش مي‏يابد. وقتي كه بالها به سمت عقب و بدنهء هواپيما در حال جمع شدن هستند، سطح برخورد ناحيهء بالها كاهش مي‏يابد. اين امر باعث كاهش جريان بادهاي آشفتهء پروازهاي ارتفاع پست مي‎شود. بنابراين نه تنها پرواز بسيار آسان‏تري براي خدمه فراهم مي‎‏شود، بلكه هواپيما در وضعيت بسيار پايداري جهت هدفگيري و آزادسازي تسليحات غيرهدايت شونده در پرواز ارتفاع پست قرار مي‏گيرد. [size=18][color=green]مدل ها :[/color][/size] [color=red]IDS [/color] جنگندهء تورنادو IDS در اختيار كشورهاي آلمان، ايتاليا، بريتانيا و عربستان سعودي قرار دارد. اين هواپيما، يكي از پيچيده‏ترين و پيشرفته‏ترين هواپيماهاي جنگي در جهان محسوب مي‎شود و قادر است ضمن جلوگيري از حملات دشمن، عمليات دقيق ضربتي را انجام دهد. اين جنگنده، داراي ميزان بارگذاري بالا، برد پروازي زياد و قابليت مانورپذيري عالي مي‏باشد. تورنادو IDS به نحوي طراحي شده است كه قادر باشد كليه تسليحات هوايي موجود در انبارهاي ناتو را حمل و پرتاب نمايد، منجمله انواع بمب‏هاي خوشه‏اي، تسليحات ضدباندهاي خزش و تسليحات هسته‏اي. اين جنگنده هچنين داراي قابليت بسيار محدودي در زمينهء نبردهاي هوائيست و تنها قادر به حمل موشكهاي كوتاه‏برد سايدوايندر است. تورنادوهاي نيروي هوايي سلطنتي بريتانيا، با دو حرف GR نام گذاري شده‏اند. جنگنده‏هاي GR1 با كمربندي آبي تيره / سبز تيره رنگ استتار خورده و تحويل شده بودند، اما اين رنگ‏آميزي در اواخر دههء 1990، به خاكستري تيره تغيير پيدا كرد. به هنگام عمليات بر فراز عراق، GR1 ها به رنگ صورتي تيره و به سال 2003 و در جريان آزادسازي عراق، GR4 ها، رنگ به خاكستري روشن درآمدند. همچنين جنگنده‏هاي نيروي دريايي آلمان، با رنگ استتار مشكي / آبي / مسي تيره متمايز مي‎شوند. امروزه نيروي هوايي سلطنتي بريتانيا به دنبال جايگزيني تورنادورهاي IDS مي‏باشد. پرندهء جايگزين، مي‏تواند يك هواپيماي سرنشين، يك پهپاد (UAV) و يا يك موشك كروز باشد. گزينه‏هاي مورد نظر براي هواپيماهاي سرنشين‏دار عبارتند از نوع تغيير يافته‏اي از جنگندهء يوروفايتر تايفون (Eurofighter Typhoon) و يا جنگنده F-35 Joint Strike Fighter. اگر جنگندهء تايفون انتخاب شود، اين احتمال وجود دارد كه تغييراتي نظير ايجاد جايگاه دروني حمل تسليحات و همچنين افزايش مخازن داخلي سوخت در آن اعمال شود.

[quote]یه مساله که من هنوز نفهمیدم اینه که چرا روسها اینقدر در تکنیکهای ساخت ضعیف هستن . البته اینو می زارم به حساب بی سلیقه بودن اونها ! لطفا مقایسه کنید سطح صاف ، یکدست و خوش تراش لنسر را با لحاف چل تکه بلک جک ! http://gallery.military.ir/albums/userpics/1_%284%29~54.jpg h ttp://gallery.military.ir/albums/userpics/1226482.jpg کلا این مساله همه جا صدق می کنه . مقایسه کنید سطح یکدست و زیبای F22 را با PAKFA با اینکه F22 طراحی شده و نمونه سازی شده اوایل دهه 90 هست ظاهر اون به مراتب خوش ساخت تر از مشابه روسی 2010 هست .[/quote] دوست عزیز جناب ali2914 من قصد نداشتم تا زمانی که دوستان مطلع بحث میکنن حرفی بزنم ولی این دلیل شما غلطه چرا غلط چون اون عکس از TU160 که شما مقایسه کردین برای اوکراینه در حال انتقال به روسیه و مدت ها زیر باد و باران و آفتاب سوزان قرار داشته که به اون وضع درآمده و معیار توانمندی سلاح ظاهر نیست به مشخصات فنی مربوط میشه واز این نظر TU160 برتره من خودم یکی از طرفداران تسلیحات امریکایی هستم ولی خوب همیشه حرف اول در همه جنگ افزار ها رو امریکا نمیزنه روسیه هم در خیلی زمینه ها برتره از جمله بمب افکن مذکور که به عقیده کارشناسان نظامی (نه من بی اطلاع) به مراتب خوش ساخت تر از نمونه امریکایی است

[size=18][color=red]Su-24MR / Fencer-E :[/color][/size] گونهء اختصاصی ویژهء عملیات شناسایی که اولین پروازش را به تاریخ سپتامبر 1980 به انجام رساند و از سال 1985 رسمن وارد خدمت در نیروی هوایی اتحاد شوروی گردید. در این مدل، اغلب سامانه‏های ناوبری مدل M حفظ شده‏اند که از جملهء آنها می‏توان به رادار پرواز در ارتفاع پست (Terrain-Following-Radar) اشاره کرد. در Fencer-E سیستم نشانه‏گذاری و هدفگیری لیزری / تلویزیونی، رادار تهاجمی Orion-A و مسلسل حذف شده‏اند. به جای مسلسل، دو دوربین عکاسی با قابلیت عکاسی پانوراما (افق باز) نصب شده است. [color=green]دیگر تجهیزات اختصاصی این مدل عبارتند از : دوربین تلویزیونی Aist-M رادار اخطار دهندهء پهلونگر RDS BO سامانهء شناسایی اهداف زمینی به وسیلهء اشعهء مادون قرمز Zima[/color] سایر سیستم‏های این هواپیما، به صورت خارجی (پاد) در زیر بدنهء هواپیما نصب می‏شوند. [size=18][color=red]Su-24MP / Fencer-F :[/color][/size] مدلی اختصاصی جهت جمع آوری و شنود سيگنالهاي الكترونيكي دشمن (ELINT) که جایگزین هواپیماهای قدیمی Yak-28PP Brewer-E گردید و اولین پرواز این مدل به تاریخ دسامبر 1979 به انجام رسید. مدل MP مجهز به آنتن‏های اضافی جهت شنود و دریافت اطلاعات مربوط به دشمن می‏باشد. در این مدل، قسمت صیقلی نصب شده در زیر هواپیما جهت نشانه‏گذاری و هدایت لیزری / تلویزیونی حذف گردیده اما مسلسل و توانایی نصب 4 موشک هوا به هوای کوتاه‏برد Vympel R-60 حفظ شده است. از این مدل، تنها تعداد اندکی که بین 12 تا 20 فروند تخمین زده می‏شود تولید گشته است و گفته می‏شود تعدادی نیز در خدمت نیروی هوایی ایران قرار دارند. امروزه ادامهء حیات و در خدمت ماندن بمب‏افکن‏های Su-24M/MK در گرو انجام برنامه‏های به‏روزآوری نظیر نصب سیستم GPS (مکان‏یاب جهانی)، ارتقاء کابین با نصب نمایشگرهای چند منظوره (MFD)، نصب نمایشگر سربالا (HUD)، نصب سامانهء دیجیتال تهیه کنندهء نقشه از سطح زمین، نصب سایت نشانه‏روی درون کلاه خلبان (HMS)، امکان‏پذیری سازی نصب آخرین نمونه‏های تسلیخات هدایت‏شونده نظیر موشک هوا به هوای Vympel R-73 و . . . می‏باشد. تاکنون 400 فروند از بمب افکن‏های Su-24M نیروی هوایی روسیه، در قسمت ناوبری و سیستم‏های تسلیحات، ارتقاء یافته‏اند تا قادر باشند گونه‏های جدید موشک Kh-29 و همچنین برخی موشکهای دیگر را حمل و پرتاب نمایند. این ارتقاء شامل نصب یک کامپیوتر بسیار پیشرفتهء جدید به نام SV-24، نصب صفحات نمایشگر رنگی کریستال مایع، نصب نمایشگر سربالای ILS-31، استخراج کنندهء نقشهء دیجیتال متحرک از سطح زمین و همچنین سامانهء مکان یاب جهانی (GPS) می‏باشد. هنوز روشن نیست که آیا هواپیماهای Su-24MR و Su-24MP نیروی هوایی روسیه، مشمول بهینه‏سازی کابین و نصب تجهیزات جدید ناوبری خواهند شد یا خیر؛ هرچند که ممکن است با تامین اعتبار مالی، این امر محقق شود. بمب‏افکن‏های ارتقاء یافته سوخو24 نام جدید Su-24M2 را به خود گرفته‏اند. [size=18][color=red]هدفیابی و هدفگیری در Su-24M:[/color][/size] در سوخوی24، سامانهء ناوبری و کمکی PNS-24 تعبیه شده است. PNS-24 به تجهیزات سامانهء ناوبری رادیویی اتصال دارد که امکان اجرای این وظایف را می‏بخشد: اخطار برخورد به عوارض زمین، کشف اهداف و انهدام آنها به روش بمباران Toss یا Level، نشانه‏گذاری اهداف کشف شده جهت شلیک موشک، کشف رادارها و پرتابگرهای موشکهای سام متعلق به این رادارها و امکان هدایت کاملن خودکار یا نیمه‏خودکار به هنگام تقرب جهت فرود در ارتفاع حدود 40 تا 50 متری. در جنگندهء Su-24M، سامانهء بهبود یافتهء ناوبری و کمک PNS-M نصب شده است که شامل یک سامانهء نشانه‏روی لیزری / تلویزیونی جهت شلیک موشکهای هوا به زمین هدایت لیزری / تلویزیونی می‏باشد. [size=18][color=green]ویژگی های عمومی :[/color][/size] خدمه – 2 نفر ( خلبان و اپراتور سیستم سلاح) طول : 22/3 متر فاصله دو بال در حالت باز : 17/64 متر سطح بال : 55/2 متر مربع وزن بدون بار : 2/23 تن وزن با بار : 3/04 تن حاکثر وزن تیک اف : 4/37 تن نیروی محرکه - دو عدد موتور توربوجت لیولکا AL-21F-3A نیروی رانش خشکه - 75 کیلونیوتن نیروی رانش : 2توربوجت Saturn/Lyulka AL-21F با حداکثر توان 75 کیلونیوتون برای هر کدام ظرفیت سوخت : 1/11 تن حداکثر سرعت : همسطح دریا 1/08 ماخ ، در ارتفاع زیاد 1/35 ماخ شعاع عملیاتی : 650 کیلومتر در یک پرواز کوتاه تهاجمی همراه با 3000 کیلوگرم مهمات و باک سوخت داخلی قدرت اوجگیری : 150 متر در ثانیه بار بال ها : 651 کیلوگرم نسبت نیرو بر وزن : 0/6 باند لازم برای تیک اف : 1/55 کیلومتر باند لازم برای فرود : 1/1 کیلومتر [color=red]جنگ‏افزارهاي Su-24M/MK (چهار موشک هوا به زمین هدایت رادیویی Kh-23M (نام ناتو = AS-7 Kerry) با برد 5 کیلومتر) (موشکهای هوا به زمین ضدرادار غیرفعال Kh-28 (نام ناتو = AS-9 Kyle) و Kh-58 با برد 90 کیلومتر به تعداد حداکثر 2 فروند) (دو موشک کوتاه برد گرمایاب هوا به هوای Vympel R-60 (نام ناتو = AA-8 Aphid) با برد 3 کیلومتر) (چهار موشک هدایت لیزری Kh-25L (نام ناتو = AS-10 Karen) با برد 20 کیلومتر) (سه موشک هدایت تلویزیونی / لیزری Kh-29LT (نام ناتو = AS-14 Kedge) با برد 10 کیلومتر) (دو موشک هوا به زمین ضدرادار غیرفعال Kh-31P (نام ناتو = AS-17 Krypton) با برد 110 کیلومتر) (دو موشک هوا به زمین ضدرادار Kh-58 (نام ناتو = AS-11 Kilter) با بردی بین 70 تا 120 کیلومتر بسته به ارتفاع پرتاب) (دو موشک هوا به زمین هدایت تلویزیونی Kh-59 (نام ناتو = AS-13 Kingbolt) با برد 115 کیلومتر (مشابه موشک آمریکایی AGM-130) دو بمب هدایت لیزری بسیار دقیق KAB-500KR دو بمب هدایت لیزری KAB-1500L در هر سوخوی24 تا شش مقر ویژهء حمل پرتاب راکت همانند سري UB32 را می‏توان نصب نمود. وزن بمب های متعارف قابل حمل در سوخوی24، بین 7.5 تا 8 تن می‏باشد[/color]. در هر سوخوی24 می‏توان حداکثر تا سه قبضه مسلسل شش لول 23 م م از نوع Gsh-6-23 را نصب نمود که قدرت نواختی برابر 9000 تیر فشنگ بر دقیقه را دارا هستند و هرکدام نیز حامل 500 تیر می‏باشند.

[size=18][color=red]جنگنده بمب افکن سوخوی 24 فنسر[/color][/size] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/2%7E212.jpg[/img] [size=18][color=green]تاریخچه :[/color][/size] سوخوی 24 بمب افکن عملیاتی خطوط مقدم جبهه ها با آیرو دینامیک خاص و بال های جمع شونده است و در سال 1983 (مدل –ام) توسط کمپانی سوخوی روسیه و نووسی بریکز ساخته شد! سوخوی 24 (با نام ناتوی فنسر) جنگنده مشابه اف-111 امریکایی است. در شوروی در زمان خودش از خطرناک ترین بمب افکن های با عظمت نیمه سنگین حساب میشده! فنسر از اف-111 سبک تر است.این جنگنده قابلیت پرواز با سرعت مافوق صوت در ارتفاعات پایین را دارد. همچنین این جنگنده با راداری که برای آن طراحی شده(رادار دنبال کننده اهداف زمینی) اهداف را در عمق نفوذ خاک دشمن شناسایی کند. سوخوی 24 توانایی پرواز در شب و روز و انواع آب و هوا ها را دارد. جهت دست‏يابي به حداقل مسافت جهت برخاست از روي باند، شركت سوخو، همانند رقيب خود، شركت ميگ، كه در طراحي هواپيماي ميگ23 از بالهاي متغير استفاده كرده بود، و همچنين در راستاي طرح هواپيماي ضربتي سوخوي17، در طراحي هواپيماي جديد خود نيز از بالهاي متغير استفاده نمود. هواپيماي جديد شركت سوخوي، اولين پروازش را به سال 1970 به انجام رسانيد و شايستگي خود را جهت توليد انبوه به اثبات رساند. تا سال 1981، تحليلگران غربي، هواپيماي ضربتي جديد شوروي را سوخوی19 یا Su-19 مي‎ناميدند.با توليد انبوه هواپيماي جديد ضربتي شركت سوخو با كد Fencer-A كه پرواز اوليه‏اش را به تاريخ دسامبر 1971 به انجام رسانده بود، اين هواپيما، به سال 1974 رسمن وارد خدمت در نيروي هوايي اتحاد شوروي گرديد. تا پنج سال پس از ساخت سوخوي24، مقامات ناتو، هنوز تصوير روشني از اين جنگنده در اختيار نداشتند، تا اينكه اين هواپيما، به خدمت نيروي هوايي آلمان‏شرقي درآمد. در آن زمان بود كه نام سوخوي24، همانند ميگ25، در غرب، وحشت ايجاد مي‎كرد. بر خلاف تحليل‏گران نظامي غرب كه به سوخوي24 نام Fencer اطلاق كرده بودند [size=18][color=green]ویژگی ها :[/color][/size] (رهگیری لیزری و پرواز در ارتفاع پایین) به فنسر این این توانایی را میدهد که از دید رادار های دشمن پنهان بماند و حملاتش را با دقت به پایان برساند. سوخوی 24 بال متغیر است زوایای تغییر زاویه بال سوخو از16 درجه به 69 درجه است.تغییرات میتواند از 16 به 35 و بعد 45 و سپس به 69 درجه برسد.گونه های مختلفی از سوخوی 24 ساخته شد که بعضی اکتشافی-جاسوسی بودند و بعضی برای اقدامات متقابل دشمن. اما روسیه 400 فروند از سوخو های 24 ام خود را ارتقا داده است این ارتقا ها شامل نصب کامپیوتر جدید ( اس-ویی- 24 ) و نصب صفحات کریستال مایع-نصب اچ-(یو دی آی/ال/اس 31) وسیستم های نشان دهنده نقشه های دیجیتال که امروزه همه جنگنده های مدرن دنیا آنها را دارا هستند را دارا شده است. همچنین سوخو های جدید و به آنها امکان استفاده و شلیک موشک های (کا-اچ-29 و غیره) را داده شده. سیستم ناوبری سوخوی 24 را ( پی-اس-ان 24) تشکیل میدهد. این سیستم با تجهیزات مخابراتی و دیگر سیستم ها در ارتباط است و وظایف زیر را به عهده دارد: اعلام اخطار و هشدار به خلبان از جانب اهداف زمینی - شناسایی و انهدام اهداف- انتخاب موشک ها و تسلیحات برای اهداف خاص -شناسایی رادار های عملیاتی دشمن و شلیک موشک به سمت این رادار ها- کنترل نیمه اتوماتیک هواپیما طی فرود هنگام نزدیک شدن به ارتفاع 40 تا 50 متری از سطح زمین. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/Airforce_Museum_Berlin-Gatow_313.jpg[/img] [size=18][color=green]پیشرانه :[/color][/size] نیروی پیشرانش سوخوی 24 را را 2 موتور توربو جت که هرکدام 75 (کیلو نیوتون) قدرت دارند تامین میشوند.سوخت هواپیما در مخازن آن که در بدنه جاسازی شده اند تامین میشود.با داشتن 2 تانک سوخت که هرکدام به ظرفیت 3000 لیتر هستند در قسمت مرکزی باله ها یک تانک 2000 لیتری دیگر هم در وسط هواپیما میتوان نصب کرد. سوخوی 24 مجهز به یک سیستم ضد احتراق برای ایمنی در برابر آتش شده است! مواد آن را یک گاز بی اثر تشکیل میدهد!! سوخوی 24 ام به سوخت گیری هوایی نیز مجهز است. هم اکنون سوخوی 34 نقش فنسر (سوخوی 24) را بازی میکند سوخوی 24 فنسر(ام) با سرعت 1550 کیلومتر در ساعت وبا برد 3000 کیلومتر و سقف ارتفاع 11 کیلومتر و با نرخ اوج گیری 9000 متر در هر دقیقه پرواز میکند [color=green]کابین [/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/1_%289%29%7E33.jpg[/img] [size=18][color=green]مدل های سوخوی 24 :[/color][/size] [color=green]سوخوی 19 مدل اصلی سوخوی 24 که در سال 1974 تولید شد سوخوی 24-فنسر A : مدل اصلاح شده سوخوی 19 اولین پرواز به سال 1976 سوخوی 24-فنسر B : همان سوخوی 24 آ بود که تغییراتی در مکانیک بال و بدنه اش به وجود آمد(تغییرات در دم هواپیما و شهپرهای فاپس و سیستم های ترمز هوایی) سوخوی 24 فنسر C :همان سوخوی 24 آ بود که به رادار دریافت خطر مجهز شد. سوخوی 24 ام-فنسر D : مدل بمب افکن ارتقا داده شده مجهز به رادار لیزری(برای اهداف زمینی) و رادار جنگنده دیده جلو نشانگر لیزری تسلیحات (برای حمله های هوایی) وارد شده به خدمت در سال 1983 سوخوی 24-ام آر-فنسر E :مدل اکتشافی-جاسوسی این جنگنده این مدل قابلیت درگیری هوایی را هم داشت با حمل 2 موشک آر-60 و یک سری تجهیزات شامل غلاف های هدف یابی-سیستم های تلویزیونی AIST-M با لنزهای بزرگ و سیستم جوینده مادون قرمز زیلمار بود. در این مدل همانطور که ذکر شد یک غلاف لیزری شایپلر به اضافه غلاف های هوشمند الکترونیکی تانگاژ یا غلاف های حس کننده تابش EFIR-1Mرا هم میتوانست حمل کند!!این مدل میتوانست که اطلاعات دریافتی را به کمک سنسورهایی به مرکز(مثلا سایت موشکی) در زمین انتقال دهد!این اطلاعات به صورت انتقال بیت ها یا اعداد دیجیتالی انجام میشد از این رو اطلاعات دقیق و مطمئن بودندحفظ میشدند سوخوی 24 ام پی-فنسر F :مدل دیگر سوخو بای اکتشاف و جاسوسی مجهز به چندین آنتن مختلف در سراسر هواپیما-از این مدل تقریبا به تعداد 12 فروند ساخته شد! سوخوی 24 ام-کا: مدل صادراتی از فنسر [/color] [color=red]عملیات هایی که سوخو 24 در آنها شرکت داشته: 1 -جنگ افغانستان در سال های 1984 تا 1989 2 - گفته میشود در جنگ ایران و عراق! 3 -عملیات طوفان صحرا-عراق سال 1991 [/color] [size=18][color=green]انواع :[/color][/size] سوخوي24، در انواع گوناگوني عرضه شده است كه هركدام در ناتو‌، به اسامي خاص معروف هستند. طراحي بهترين و كامل‏ترين مدل سوخوي24 كه Fencer-D يا Su-24M ناميده مي‎شود، از سال 1978 آغاز شد و به سال 1983، اين مدل رسمن وارد خدمت در نيروي هوايي شوروي گرديد.دو مدل ويژهء سوخوي-24 كه از روي مدل M اقتباس شده‏اند، عبارتند از : [size=18][color=red]Su-24MR Fencer-E :[/color][/size] هواپيمايي است مخصوص عمليات شناسايي با تجهيزات پيشرفتهء عكاسي، فيلمبرداري و شنود كه توان دقيق آن تاكنون پوشيده مانده است. [size=18][color=red]Su-24MP Fencer-F :[/color][/size] جمع آوري كنندهء ELINT يا ( ELectronic Signals INTelligence) جنگنده‏اي ويژه شنود و جمع‏آوري سيگنالهاي الكترونيكي جهت شناسايي رادارها و سيستم‏هاي دفاع هوايي دشمن. [size=18][color=red]Su-24MK :[/color][/size] MK، گونهء صادراتي جنگندهء Su-24M بر اساس كاهش قابليتهاي Su-24M. اولين كاربرد نظامي سوخوي24 به سال 1984 و در جنگ افغانستان به وقوع پيوست. به دنبال آن، سوخوهاي24 روسي در جريان بحران چچن در دههء 1990، به كار گرفته شدند. اما دقت بمباران اين بمب‏افكن، در جريان جنگ با شورشيان چچن، بسيار مورد انتقاد قرار گرفت، زيرا در طراحي سوخوي24، اصل بر دقت هدفگيري بوده است كه متاسفانه در چچن، بمبارانهاي گستردهء انجام شده توسط سوخوي24، اغلب منجر به تلفات و خسارات زياد به غيرنظاميان گشته است. تاكنون تعداد 1200 فروند از گونه‏هاي مختلف سوخوي24 براي اتحاد شوروي ساخته شده است. امروزه تعداد قابل توجهي از اين هواپيماها، در خدمت كشورهاي آذربايجان، بلاروس، قزاقستان، روسيه، ازبكستان و اوكراين قرار دارند. تقريبن تعداد 577 فروند سوخوي24 عملياتي در اختيار روسيه قرار دارد كه تعداد 447 فروند به نيروي هوايي روسيه و 130 فروند ديگر نيز به نيروي دريايي روسيه تعلق دارد. حدود 300 فروند سوخوي24 هنوز در سازمان رزم نيروي هوايي روسيه فعال هستند كه طبق برنامه‏ريزي انجام شده، قرار است به زودي با بمب‏افكن‏هاي سوخوي34 جايگزين گردند؛ ضمن اينكه جهت جايگزيني سوخو24 هاي نيروي دريايي روسيه، نمونه دريا پايه سوخوي34 يعني Su-32FN طراحي و در نظر گرفته شده است.اگرچه سوخوي24 در زمان خود، به دليل ناآشنا بودن، جنگنده‏اي ترسناك براي جهان غرب تصور مي‏شد، اما امروزه، به دليل نقائص و ضعف‏هاي گوناگون، در حال جايگزيني با جنگندهء ضربتي پيشرفتهء Su-34 Fullback مي‏باشد. براي مثال سوخوي24 به دليل بهره‏گيري از موتورهاي پرمصرف، دودزا و بسيار پر سر و صداي توربوجت، برد پروازي اندكي دارد كه اين امر، براي يك بمب‏افكن تاكتيكي كه جهت رقابت با اف111 آمريكايي ساخته شده است، بسيار نامطلوب محسوب مي‏‎شود. سوخوي24، از نظر آئروديناميكي، بسيار به جنگندهء MiG-23 Flogger شباهت دارد، اگرچه سوخوي24 اساسن بزرگتر است. بالهاي متغير سوخوي24، بر شانه‏هاي اين بمب‏‎افكن سوار شده‏اند و در حالت كاملن جمع شده، زاويهء 69 درجه دارند. [size=18][color=green]حالت بال ها :[/color][/size] در سوخوي24 چهار حالت براي تحرك بالها تعبيه شده است: 16 درجه: براي برخاست و فرود 35 و 45 درجه براي پرواز كروز در ارتفاعات گوناگون 69 درجه: براي كسب حداقل ضريب aspect ratio و حداقل ناحيهء بال و حداكثر سرعت در ارتفاعات بالا. بر خلاف جنگنده‏هايي چون اف-4 فانتوم و اف-105 تاندرچيف که از بال ثابت بهره می‏برند، بالهاي متغير سوخوي24، نيروي بسيار مناسبي جهت برخاست در مسافت كوتاه را فراهم مي‏آورند، ضمن اينكه امكان فرود را در سرعت 230 كيلومتر بر ساعت فراهم مي‎آورند كه سرعتي به مراتب كمتر از جنگندهء ضربتي قديمي سوخوي17 مي‏باشد؛ و اين در حالي است كه وزن خالي يا بارگذاري شدهء سوخوي24 از سوخوي17 و اف4 فانتوم بسيار بيشتر مي‏باشد. در حالتي كه بالهاي سوخوي24 كاملن باز هستند، پروازي استوار و به دور از اغتشاشات و تندبادهاي هوايي امكان‏پذير مي‎شود، اما پرواز در اين حالت اندكي دشوار مي‎شود و سوخوي24 برخي از شرائط پروازي را تاب نمي‏آورد.برخي از اطلاعات نادرست غرب در مورد سوخوي24، بر پايهء تصور موتورهاي توربوفن نصب شده در اين هواپيماي بمب‏افكن بود كه در اين صورت، سوخوي24 قادر مي‎شد به دليل مصرف بهينهء سوخت در موتورهاي توربوفن، همانند بمب‏افكن اف-111، در فواصل دورتري به عمليات بپردازد موتورهاي توربوجت سوخوي24، بسيار پرمصرف بودند و به همين دليل، برد پروازي سوخوي24 به شدت كاهش يافته بود، ضمن اينكه از نظر تعمير و نگهداري، بسيار پرهزينه و پردردسر بودند. استفاده از موتورهاي توربوجت براي بمب‏افكني تاكتيكي، معقول نيست و اين امر، نشان‏دهندهء ضعف مفرط روسها در دههء 1960، جهت ساخت موتورهاي توربوفن مي‏باشد. [size=18][color=green]كاهش حداكثر سرعت:[/color][/size] برخلاف جنگندهء ضربتي سوخوي17 كه هواي مورد نياز موتور را از محفظهء نوك دماغه تامين مي‏كرد، دو جايگاه مكش هوا، در دو طرف بدنهء سوخوي24 تعبيه شده‏اند. در مدل اوليهء سوخوي24 يعني Fencer-A، دو ورودي هوا داراي درب متغير بودند كه به اين بمب‏افكن، امكان دست‏يابي به سرعت 2320 كيلومتر بر ساعت (1440 مايل بر ساعت يا 2.18 ماخ) را در ارتفاع 17500 متري (57400 فوت) مي‏داد. اما از آنجا كه سوخوي24 عمدتن جهت انجام ماموريتهاي ضربتي در ارتفاع پست ساخته شده بود، مكانيزم فعال كنندهء ورودي‏هاي متغير، به منظور كاهش وزن و آسان شدن تعمير و نگهداري، حذف شدند. اما بر خلاف تصور كارشناسان شركت سوخو، حذف اين ورودي‏هاي متغير، نه تنها تاثيري بر قابليت پرواز ارتفاع پست برجاي نگذاشت بلكه باعث شد حداكثر سرعت و ارتفاع قابل دست‏يابي، به مقادير نازل 1.1 ماخ و 11000 متر (36100 فوت) كاهش يابند! انتهاي بدنه در مدل اوليهء Fencer-A داراي شكل جعبه‏مانند بود كه به هنگام توليد انبوه، متحمل تغييراتي در محل خروجي موتورها گرديد تا به شكل مدور تبديل شود و بدين ترتيب ميزان پسا كاهش يابد. سوخوي24 تجديدنظر شده، داراي سه آنتن صيقلي شدهء‌ آئروديناميكي در محل دماغه بود كه در كنار يكديگر نصب شده بودند. همچنين محل چتر ترمز نيز تغيير كرده بود. به جز اينها، ورودي هواي موتورها نيز متحمل دگرگوني شده بود. اين هواپيماي تجديدنظر شده، توسط ناتو به نام Fencer-B نام‏گذاري شد، هرچند كه اين تغييرات جزئي، شايستگي اطلاق يك طراحي جديد را نداشتند. همانند بمب‏افكن F-111، سوخوي24 داراي دو خدمه است كه در كنار يكديگر مي‎نشينند: يك نفر خلبان در سمت چپ و يك نفر افسر سيستم‏ها در سمت راست. شاید کارشناسان طراح سوخوی24 بر این عقیده بوده‏اند که دو جفت چشم، توانایی بهتری در پرواز ارتفاع پست پدید می‏آورد. کابین سوخوی۲۴، همانند جنگنده های قدیمی دههء ۱۹۶۰، مملو از ادوات آنالوگ است، ضمن اینکه سیستم کنترل گاز بر روی دسته خلبان یا HOTAS در هیج یک از گونه های سوخوی۲۴ پیش بینی نشده است. سیستم‏های آويونيك سوخوهاي24 در اختيار شوروي، در زمان خود، پيچيده‏ترين به شمار مي‏رفتند. در سوخوي24، براي اولين بار در تاريخ ساخت هواپیاهای نظامی ساخت اتحاد شوروي، سيستم‏هاي ناوبري و تهاجمي، يكپارچه‏سازي و كامپيوتري شده بودند. در مدلهاي اوليه، سيستم‏هاي تهاجمي و رادارهاي اخطارگر جهت عدم برخورد به عوارض طبيعي زمين، به موازات سيستم‏‎هاي ناوبري، به صورت جداگانه حمل مي‎‏شدند. تنها سلاح ثابت در سوخوي24، يك دستگاه مسلسل 6 لولهء 23 م م به نام GSh-6-23 و با 500 تير فشنگ است كه در محلي زير بدنه نصب شده است. بر خلاف جنگندهء ضربتي MiG-27 Flogger-J ، كه مسلسل به صورت غيرمخفي تعبيه گشته است، مسلسل سوخوي24، به هنگام عدم استفاده، با پوششي مخصوص، مخفي مي‎شود. در سوخوي24، تعداد 8 مقر سخت جهت نصب مهمات تعبيه شده است: دو مقر در زير مجاري مكش هوا زير بدنه، دو مقر چرخان در قسمت بيروني بالها، و چهار مقر در زير بدنهء اصلي. در اين 8 مقر، حداكثر مي‎توان 8000 كيلوگرم (17600 پوند) مهمات بارگذاري نمود. در اين 8 مقر مي‏توان به جز مهمات معمول مورد استفاده در عملياتهاي ضربتي، از تسليحات هسته‏اي و دو يا چهار موشك هوا به هواي كوتاه‏برد R-60 Aphid نيز نصب نمود. [size=18][color=red]Fencer-C :[/color][/size] مدلهاي اوليهء سوخوي24 یعنی هواپیماهای Fencer-A/B از نظر تجهيزات ضدالكترونيك، كمبود و ضعف‏هاي شديد داشتند و تنها داراي گيرندهء اخطار راداري به نام Sirena بودند و از سيستم‏هاي اخلال‏گر رادار بهره‏اي نداشتند. بر خلاف تصوري كه از روسها در زمينهء ضعف شديد دانش الكترونيك مورد انتظار است، آخرين سري توليدي سوخوهاي24، به گيرندهء اخطار راداري بسيار گسترده و كامل، اخطارگر پيشرفتهء پرتاب موشكهاي سام، مجموعهء فعال ضدالكترونيك (ECM) با آنتن‏هايي سه ضلعي در طرفين ورودي‏هاي هوا و نوك سكان عمودي، مجهز شده بودند. هواپيماي جديد در ناتو، Fencer-C ناميده مي‎شد، اگرچه بازهم يك طراحي جديد و مستقل به شمار نمي‏رفت. مدلC شبیه مدل B بود و فقط به کمک محفظه‏های مثلثی‏شکل گیرندهء هشدار راداری (RWR) آن در پهلوهای نوک سکان عمودی و روی دیوارهء خارجی ورودی هوا در جلوی محل اتصال ریشهء لبه حملهء بار به آن (همچون مدل D) قابل تشخیص است. Fencer-C نخستین بار در سال 1981 دیده شده و نسبت به مدل B تغییرات عمده‏ای در سیستمهای الکترونیک پروازی آن داده شده بود. تمامی انواع سوخوي24 به جز تعداد انگشت‏شماری از نوع A به یک ورودی کوچک هوا در جلوی ریشهء سکان عمودی خود مجهز می‏باشند. از آنجایی که به راحتی می‏توان یک دستهء هدایت در جلوی صندلی افسر سیستمهای جنگ‏افزار نصب نمود، هیچ نوع ويژهء آموزشی سوخوي24 با کنترل‏های دوگانه توسعه نیافته است. اعتقاد بر این است که نیروی هوایی روسیه به منظور انهدام سیستمهای دفاع هوایی و راداری دشمن، از تیمهای یابنده / کشنده (hunter-killer) متشکل از هواپیماهای Fencer-C و MiG-25BM Foxbat-F بهره‏برداری می‏کند.در برخي از مدلهاي Fencer-C و تمامي هواپيماهاي مدل بعدي سوخوي24 يعني Fencer-D، قسمت جايگاه نصب مهمات در زير محل ثابت بال بزرگتر شده و در آنجا به صورت ثابت، پخش كنندهء Chaff/Flare تعبيه گشته بود. در مدلهاي پيشين سوخوی24، اين پخش كننده‏ها در دو سمت كناري سكان افقي قرار داشتند. [size=18][color=red]Su-24M / Fencer-D :[/color][/size] نوع M گونه‏ای ارتقاء یافته از سوخوی24 می‏باشد که طراحی آن در اواسط دههء 1970 آغاز شده و در حوالی سال 1983 وارد خدمت گشته است. این مدل دارای بدنه‏ای طویل‏تر به اندازهء 0.73 متر (30 اینچ) در قسمت جلوی کابین، دارای یک غلاف سوختگیری هوایی قابل جمع شدن و آنتن راداری کوتاهتر و تغییر شکل یافته، ویژهء نوع جدیدی از رادار ضربتی به نام Orion-A می‏باشد. این رادار به وسیلهء تنها آنتن خارج شده از پوزهء هواپیما قابل شناسایی می‏شود در حالی که در مدلهای پیشین از آنتن‏های سه‏گانهء مثلثی‏شکل استفاده شده است. رادار جدید با سامانهء شناسایی عوارض و برجستگی‏های طبیعی زمین جفت می‏شود که کل این مجموعه نیز با سیستم پرواز خودکار SAU-6M1 جفت شده است که همانند F-15E به خدمهء سوخوی24 امکان پرواز خودکار (دست آزاد) را در ارتفاع پست میسر می‏سازد. به Su-24M سامانهء ناوبری دقیق و پیشرفتهء اینرسیایی PNS-24M و یک کامپیوتر دیجیتال افزوده شده است. سیستم هدایت و نشانه‏گذاری تلویزیونی Kaira 24 که همتای سیستم آمریکایی Pave Tack ارزیابی می‏شود در محل برآمدگی زیر بدنه نصب شده است تا وظیفهء هدایت دقیق تسلیحات هدایت‏پذیر نظیر بمب‏های هدایت لیزری و هدایت تلویزیونی را به انجام برساند. از جملهء تسلیحات هدایت‏پذیر پیشرفته، می‏توان به موشک Kh-14 (نامگذاری غربی= AS-12 Kegler) و Kh-59 (نامگذاری غربی AS-13 Kingbolt)) اشاره کرد. سامانه‏های جدید نصب شده در Su-24M باعث شده‏اند تا از میزان سوخت ذخیره شدهء داخلی هواپیما، به میزان 58 لیتر (22.4 گالن آمریکایی) کاسته شود. [size=18][color=red]Su-24MK / Fencer-D :[/color][/size] MK، گونهء صادراتي جنگندهء Su-24M مي‏باشد كه حرف K در زبان روسي از كلمهء kommercheskiy به معني تجاري اقتباس شده است. نوع MK، تاكنون به كشورهاي مختلفي صادر شده است: الجزاير (15 فروند)، ليبي (15 فروند)، سوريه (12 فروند) و بين 32 تا 33 فروند نيز به ايران و عراق فروخته شده است كه برخي منابع، ارقام متفاوتي را در اين باره ذكر كرده‏اند. روسها ادعا دارند تعداد 12 فروند Fencer-D به ايران و 24 فروند به عراق فروخته شده است كه همگي اين هواپيماها به صورت عملياتي در اختيار نيروي هوايي اسلامي ايران قرار دارند. ايران ادعا دارد كه تعداد 14 فروند را مستقيمن از روسيه خريداري كرده و تعداد 16 تا 18 فروند ديگر را نيز از دستهء هواپيماهاي پناهندهء عراقي در جريان جنگ سال 1991 خليج فارس، به خدمت گرفته است. امروزه تعداد فنسرهای نیروی هوایی ایران 32 فروند تخمین زده می‏شود که همگی نیز عملیاتی می‏باشند و همچنين گمان مي‎‏رود تعداد 4 فروند سوخوي24 نيروي هوايي ايران، از سال 1371 تا 1386، در جريان حوادث گوناگوني از دسته رفته‏اند. هرچند مدل MK جهت صادرات به كشورهاي ضعيف جهان سوم طراحي گشته بود اما امروزه تعداد قابل توجهی از این مدل در خدمت کشورهای مشترک‏المنافع شوروی سابق قرار دارد. این هواپیما، اساسن مانند مدل M است، با این تفاوت که اندکی از قدرت سیستم‏های آویونیک آن کاسته شده است. بسیاری از مدلهای MK فاقد لولهء سوختگیری هوایی می‏باشند.

[size=18][color=green]محفظه سنسورها : [/color][/size] F-111C و F-111F طوري مجهز شده بودند تا قادر به حمل غلاف نشانه‏گذاري AN/AVQ-26 Pave Tack باشند. اين غلاف در محل چرخشي زير بالها نصب مي‏شد تا محل دروني ذخيره‏سازي تسليحات آزاد بماند. غلاف Pave Tack يك سامانهء جستجوگر مادون قرمز (FLIR) و هدفياب / نشانه‏گذار ليزري مي‏باشد كه به اف111 اجازه مي‏دهد بمب‏هاي هدايت ليزري را هدفگيري و رها كند. [size=18][color=green] سامانهء شناسايي: [/color][/size] هواپيماهاي استراليايي RF-111C، يك مجموعهء مخصوص اكتشافاتي، مشتمل بر انواع سنسورها و دوربين‏‎هاي عكاسي را جهت ماموريتهاي شناسايي حمل مي‏كنند. اين مجموعه، شامل دو دوربين ويديويي جهت تصويربرداري، يك اسكنر خطي حساس به امواج مادون قرمز به نام AN/AAD-5 ساخت Honeywell، يك دوربين عكاسي ارتفاع پائين به نام KA-56E و يك دوربين عكاسي ارتفاع بالا به نام KA-93 A4 ساخت Fairchild از نوع پانوراما، و يك جفت دوربين عكاسي دوتكه كنندهء افق از نوع CAI KS-87C مي‏باشد. اين مجموعه همچنين قادر است از صفحهء رادار تهاجمي، تصوير ثبت نمايد. [size=18][color=red] موشكها: [/color][/size] در جنگندهء F-111B، حمل دو موشك دوربرد هوا به هواي ( AIM-54Aفونيكس) در محل محفظهء دروني تسليحات در نظر گرفته شده بود. كمپاني جنرال‏دايناميكز پيشنهاد كرده بود كه در محل ذوزنقه‏اي شكل درون محفظهء تسليحات، به جاي مسلسل M61، امكان نصب دو موشك كوتاه‏بردAIM-9 (سايدوايندر) به موازات يك بمب (عموما هسته‏اي) فراهم شود. اما اين امر، يعني نصب موشك به جاي مسلسل، توسط نيروي هوايي ايالات متحده و نيروي هوايي سلطنتي استراليا، پذيرفته نشد. امكان نصب موشكهاي هوا به هواي AIM-7( اسپارو) و يا AIM-4 Falcon كه از تسليحات استاندارد اف4 فانتوم به شمار مي‏رفتند، هيچگاه ميسر نشد، اگرچه مدلهاي جديدتر اف111، مجهز به رادارهايي بودند كه امكان هدايت موشك اسپارو را فراهم مي‏آوردند. ساير تجهيزات: تانكهاي سوخت كمكي و محفظه‏هاي حمل بار [color=green]محل خارجي ذخيره‏سازي تسليحات :[/color] طراحي بدنهء اف111 به نحوي است كه مانع از بارگذاري تسليحات در زير بدنه مي‎شود. هرچند كه دو محل، يكي در زير قسمت محفظهء دروني تسليحات و ديگري در قسمت پشت بدنه، بين دو موتور، وجود دارد كه جهت نصب غلافهاي اقدام متقابل الكترونيك (ECM) يا غلافهاي ارتباط داده‏اي (Datalink) جهت هدايت تسليحات، به كار گرفته مي‎‏شوند. تمامي مدلهاي اف111، داراي 8 جايگاه خارجي تعبيه شده در زير بالها هستند (4 جايگاه در زير هر بال) كه هر جايگاه، توانايي حمل 6000 پوند (2700 كيلوگرم) را دارد. جايگاههاي طرف داخل، (3، 4، 5 و 6 ) به همراه بال، مي‏چرخند، اما تنها يكي از جايگاهها در هر طرف، قابليت بارگذاري حداكثر را دارد. جايگاههاي بيروني‏تر، (1، 2، 7 و 8 ) ثابت هستند (به همراه بالهاي متحرك نمي‏چرخند) و تنها در صورتي قابل بارگذاري هستند كه بالها كمتر از 26 درجه باز شده باشند، كه در اين صورت هم باعث افزايش شديد پسا به هنگام برخاست هواپيما مي‎شوند. دورترين جايگاههاي حمل مهمات (1 و 8 )، هرگز عملياتي نشدند و دو جايگاه ديگر (2 و 7 ) به ندرت و آن هم براي حمل تانكهاي سوخت بارگذاري مي‎شوند. در دو مدل FB-111 و F-111G، پيش‏بيني شده است تا به هنگام پرواز و جهت كاهش پسا، جايگاههاي خالي خود را رها سازند. محدوديت بارگذاري در جايگاههاي چرخندهء زير بالها، باعث كاهش حداكثر ميزان بارگذاري در اف111 گشته است، بدين جهت، در اين هواپيما، به جهت امكان بسته شدن حداكثر بالها، نمي‏توان به ميزان كامل، مهمات بارگذاري نمود در حالي كه در قياس با هواپيماهايي نظير اف14 تامكت و تورنادو، اين هواپيماها در حالت بسته بودن كامل بالها نيز قادرند حداكثر ميزان بمب را حمل نمايند. بارگذاري مهمات در جايگاههاي خارجي اف111 هاي تاكتيكي نيروي هوايي ايالات متحده به شرح زير مي‏‎باشد: [color=red]بمب‏هاي سقوط آزاد: بمب 500 پوندي (227 كيلوگرمي)Mk 82 بمب 1000 پوندي (454 كيلوگرمي) Mk 83 بمب 2000 پوندي (907 كيلوگرمي) Mk 84 بمب 750 پوندي (340 كيلوگرمي)Mk 117 بمب‏هاي خوشه‏اي: بمب استحكام شكن 2000 پوندي (907 كيلوگرمي) BLU-109 بمب‏هاي هدايت ليزري سري Paveway : بمب 2000 پوندي (907 كيلوگرم) GBU-10 بمب 500 پوندي (227 كيلوگرمي) GBU-12 بمب بسيار ويژه و پرقدرت استحكام شكن 4800 پوندي 2200 كيلوگرمي) GBU-28 كه به صورت شتابزده جهت جنگ 1991 خليج فارس طراحي شد). بمب BLU-107 Durandal ويژهء نابودي باندهاي خزش هواپيما بمب الكترواپيتكالي GBU-15 كه همان بمب Mk 84 يا BLU-109 مي‏باشد كه همانند موشك AGM-65 (ماوريك) با استفاده از نمايشگر تلويزيوني و توسط غلاف الكترونيكي AXQ14 يا كانال ارتباط داده‏اي ZWS-1 هدايت مي‏شود. بمب دورپرتاب AGM-130 كه بر اساس بمب سقوط آزاد Mk 84 يا BLU-109 با نصب سامانهء هدايت پذيري استفاده شده در بمب GBU-15 و يك موتور ساخته شده است كه به آن، بردي در حدود 40 مايل (64 كيلومتر) مي‏دهد. [/color] از اوائل دههء 1980 به اين سو، بمب‏افكن‏هاي تاكتيكي اف111 به دو ريل جديد در جنب جايگاههاي چرخنده جهت حمل و پرتاب موشكهاي هوا به هواي سايدوايندر مجهز شدند. اين دو جايگاه جديد‎، به اسامي 3A و 6A نام‏گذاري شدند. موشك استانداردي كه براي اين جايگاههاي جديد در نظر گرفته شده بود، به جاي انواع جديدتر سايدوايندر، همان موشك قديمي AIM-9P بود؛ زيرا موشكهاي جديدتر AIM-9L و AIM-9M داراي بالچه‏هاي بزرگتري بودند كه امكان نصب آنها در ريل‏هاي جديد نصب شده، ميسر نبود. نيروي هوايي سلطنتي استراليا، به جاي سايدوايندر، استفاده از موشكهاي ASRAAM را در نظر گرفت.بمب‏افکن استراتژیک FB-111A از همان تسلیحات متعارفی که توسط دیگر مدلهای تاکتیکی اف111 به کار گرفته می‏شد، استفاده می‏کرد، اما عمومن در محل جایگاههای زیر بالها، تانکهای سوخت و بمبهای سقوط آزاد هسته‏ای نصب می‏شدند. تا قبل از بازنشستگی FB-111A در سال 1990، این هواپیماها قادر بودند تا چهار بمب هسته‏ای نوع AGM-69 SRAM را در محل جایگاههای زیر بالها حمل نمایند، اگرچه حمل دو بمب هسته‏ای به عنوان ترکیب متعارف شناخته می‏شد. بمب‏افکن‏های استرالیایی F-111C، طوری ساخته شده بودند تا بتوانند موشکهای ضدکشتی AGM-84 Harpoon (هارپون) و موشکهای دوربرد AGM-142 Popeye را حمل و پرتاب نمایند. [size=18][color=green]فروش خارجی :[/color][/size] دولت استرالیا، 24 فروند اف111 را به سال 1963 سفارش داد. قرار بود این بمب‏افکن‏ها، جایگزین هواپیماهای قدیمی در نیروی هوایی سلطنتی استرالیا شوند و در ماموریتهای بمباران و ایراد ضربات تاکتیکی شرکت جویند. هنگامی که به طور رسمی، اولین فروند از این هواپیماها به سال 1968 وارد خدمت در نیروی هوایی ایالات متحده گشت، مسئلهء مشکلات ساختمانی ناوگان اف111 ها در نیروی هوایی آمریکا پدیدار شد و این امر باعث شد ورود به خدمت اف111 در استرالیا، تا سال 1973 به تاخیر افتد. بدین جهت، استرالیا، اقدام به اجارهء موقتی جنگنده‏های «اف4 فانتوم» از ایالات متحده به همان تعداد نمود. از بین اف111 هایی که تحویل استرالیا شدند، چهار فروند مجهز به تجهیزات و ترکیب‏بندی‏های مورد نیاز یک هواپیمای شناسایی شدند و RF-111C نام گرفتند، ضمن اینکه قابلیت رزمی آنها حفظ گشته بود. تعدادی از اف111 های از رده خارج نیروی هوایی ایالات متحده، به استرالیا تحویل شدند تا هم جایگزین هواپیماهای فرسوده شوند و هم ناوگان هوایی این کشور را تقویت نمایند. چهار هواپیما بدین شکل، مطابق مشخصات F-111C تغییر یافتند و به سال 1982 تحویل استرالیا شدند. ضمنن تعداد 18 فروند F-111G بین سالهای 1992 تا 1994، به استرالیا تحویل داده شدند. هواپیماهای از رده خارج نیروی هوایی ایالات متحده نیز به عنوان منبعی جهت تهیهء قطعات یدکی در نظر گرفته شدند. از زمان ورود اف111 به نیروی هوایی سلطنتی استرالیا، این هواپیماها توسط اسکادران شمارهء 1 در نقش ضربتی و توسط اسکادران شمارهء 6 در نقش واحد آموزش پرسنل با هواپیمای جدید OCU یا Operational Conversion Unit) )به خدمت مشغول بوده‏اند. اولین 12 فروند از اف111 های استرالیا، طی پروازی که Washington Flying Unit نام گرفت، به سال 1973 و به طور مستقیم از ایالات متحده پرواز کرده و تحویل «واحد پژوهش و توسعهء هواپیمایی نیروی هوایی سلطنتی استرالیاAircraft Research and Development Unit گشتند. اف111 های استرالیا، تا سال 2010 در خدمت باقی خواهند ماند و پس از آن تاریخ قرار است از رده خارج شوند. اسکادرانهای شمارهء 1 و 6 قرار است مطابق برنامه با هواپیماهای پیشرفته و رادارگریز F-35 تجهیز شوند. هرچند اف111 های استرالیایی، در طول دوران خدمت خود، هیچگاه در یک نبرد واقعی شرکت نجستند اما به سال 1999 و به هنگام حضور نیروهای حافظ صلح استرالیایی در «تی‏مور شرقی» که فرماندهی آنها نیز بر عهدهء یک ژنرال ارشد استرالیایی بود، بمب‏افکن‏های اف111 در وضعیت آماده‏باش حداکثر قرار گرفتند. در طول جنگ اول خلیج فارس به سال 1991، ایالات متحده از دولت استرالیا درخواست نمود تا هواپیماهای شناسایی – جاسوسی RF-111 خود را به منطقهء خلیج فارس گسیل نماید. اما این درخواست با مخالفت مقامات دولت استرالیا مواجه شد، زیرا استرالیایی‏ها بر این عقیده بودند که وجود این هواپیماها برای امنیت ملی آنها بسیار مهم است و صلاح نیست در منطقه‏ای بسیار دور نظیر خلیج فارس مورد استفاده قرار بگیرند. ناوگان اف111 های نیروی هوایی سطلنتی استرالیا در طول زمان، دچار موضوعات بحث برانگیز بسیاری بوده‏اند، که برخی از آنها عبارتند از : تاخیر در تحویل به موقع این هواپیماها، در اواخر دههء 1960 و اوائل دههء 1970، باعث بحث‏های سیاسی داغی شده بود. از این هواپیماها به دستور نخست وزیر وقت استرالیا (Hawke) جهت تهیهء تصاویر و نظارت بر کار پروژه احداث سد فرانکلین در جزیرهء تاسمانی استفاده گردید. شرایط کاری نامناسب کارکنان پرسنل زمینی درگیر برای درزگیری و اتصال مخازن سوخت، باعث شد تا قبل از بهبود و رفع نقص این مشکل، برخی از آنان دچار ضربهء مغزی شوند. در بین نظامیان استرالیایی و همچنین دست اندرکاران امور هوایی این کشور، اف111 هواپیمایی بسیار محبوب است و به نام Pig (خوک) نیز شناخته می‏شود، زیرا همانند خوک، شکار خود را از میان اهداف زائد و هرز انتخاب می‏کند و این امر به دلیل ویژگی بی‏همتای اف111 در استفاده از قابلیت «رادار تعقیب عوارض زمین» میسر می‏گردد. نام دیگری که کمتر مورد استفاده قرار می‏گیرد Pigs Might Fly یا «خوک پرنده» می‏باشد. سومین نامی که از روی کلمهء انگلیسی Aardvark اقتباس شده است، Earth Pig می‏باشد. [size=18][color=green]ویژگی‏های عمومی :[/color][/size] تعداد خدمه: 2 نفر (یک خلبان و یک اپراتوار سامانه‏های تسلیحات) طول: 73.5 فوت = 22.4 متر گستردگی بالها : 63 فوت در حالت باز و 32 فوت در حال بسته (19.2 تا 9.74 متر) ارتفاع: 17.13 فوت = 5.22 متر مساحت بالها : 657.4 فوت مربع در حالت باز و 525 فوت مربع در حالت بسته (61.07 و 48.77 متر مربع) وزن خالی : 47481 پوند = 21537 کیلوگرم وزن بارگذاری شده : 82843 پوند = 37577 کیلوگرم حداکثر وزن قابل برخاست :98979 پوند = 44896 کیلوگرم پیشرانه: دو موتور توربوفن TF30-P-100 ساخت پرات اند ویتنی مجهز به پس سوز کشش :25100 پوند = 112 کیلونیوتن برای هر موتور ضریب پسای حالت صفر کشش: 0.0186 ناحیه پسا : 9.36 فوت مربع = 0.87 مترمربع حداکثر سرعت : 2.5 ماخ = 1650 مایل بر ساعت = 2985 کیلومتر بر ساعت برد رزمی :1330 مایل = 2140 کیلومتر برد عبوری : 3220 مایل = 5185 کیلومتر سقف پرواز خدمتی : 56650 فوت = 17270 متر نرخ اوج گیری : 25890 فوت در دقیقه = 131.5 متر در ثانیه نسبت کشش به وزن : 0.61 نسبت برا به پسا : 15.8

[quote]آقا یکی ما رو روشن کنه بگه این جی 85 چی هست؟ لطفا ازش یه عکسم بزارین. [/quote] جی 85 ساخت جنرال الکتریک پیشرانه اف 5 از نوع توربوجت با توربین 2 مرحله ای و کمپرسور 8 مرحله ای با حداکثر توان 13.8 کیلو نیوتون و طول 1.30 (متر) این هم عکس [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/J85-5_US_Airforce.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_J85-5_US_Airforce.jpg[/img][/url]

[quote]388 دستگاه لکلرک[/quote] باتشکر از مطلب خوب شما اماراتی ها هم کلاسشون خیلی بالا رفته و هم توان نظامیشون اینطور که مشخصه

[quote]دوست عزیز شما با خودتان پارادکس دارید. بخدا ملت میخندند. لااقل اگر حرف خودتان را نقض میکنید بزارید چند تا پست رد بشه. تو صحفه قبل هم یک چیزه دیگری نوشتید بعد در جواب یکی از بچه ها گفتید "نه من گفتم که فلان" در صورتی که متنی که نوشته بودید کاملا منظور شما چیزه دیگری بود برایتان آرزوی شفا و موفقیت دارم. [/quote] ورشکستگی با مشکلات گسترده فرق میکنه ورشکستگی یعنی غیر قابل جبران یعنی بدبختی مشکلات گسترده قابل جبرانه در پستی هم که اشاره کردین من منظورم رو درست نتوانستم بیان کنم در ضمن آرزوهات رو برای خودت نگه دار چون در عالم توهم به دردت میخوره شفا رو هم شما بیشتر نیازمند هستی تا من من گفتم به مرور ورشكستگي ايجاد ميكنه وبعد گفتم الان ايران مشكلات اقتصادي گسترده اي داره نگفتم الان ورشكسته شده كه اين آقا من رو متهم به تناقض ميكنه در حالي كه خودش در توهمه مطلقه و از ايشون ميخوام بحث را ادامه ندن

[quote]سلام بر شما. ممنون که تونستید طارق عزیز را شناسایی کنید. دوست گرامی از صحبت های شما اینطور استنباط میشود که از آندسته از هموطنان عزیزی هستند که تمام اخبارشان را فقط از دهان مردم میگیرند. انشالله که اشتباه کرده باشم. برادر من! لابد رشد اقتصادی 3.2 درصدی اقتصاد ایران به استناد صندوق بین اللملی پول (IMF) در مقابل رشد اقتصادی منفی بعضی از کشورهای اروپایی مانند یونان- بلژیک و انگلیس و ... نشانه ورشکستگی اقتصادی است؟ خوب شد معنی ورشکستگی اقتصادی هم فهمیدیم. قطعنامه های کاملا جهت دار و سیاسی شورای امنیت هیچ تاثیری بر کشور های مستقل مانند ایران یا سوریه ندارد. نمیدونم چرا شما متوجه نمیشید که آمریکا و متحدان کاسه لیسش در ناتو فقط برای زیر 18 سال جرات شاخ شدن دارند. تمام این کشورهایی که نمونه گفتید فاقد دولت مقتدر و ارتش منسجم بودند. اینها فقط مانند لاش خور جرات حمله به حیواناتی را دارند که در حال جان دادن هستند. هیچ وقت جرات حمله به سوریه را نخواهند کرد. اسراییل و ترکیه کوچکتر از آن هستند که وارد چنین مواردی بشوند. سوریه از حمایت کامل ایران برخوردار است. روسیه نیز به صورت واضح متحد سوریه است و از او حمایت میکند. همان طور که گفتم علاوه بر ایران روسیه نیز حامی دولت بشار اسد است. تا سوریه چنین متحدانی دارد در امنیت کامل به سر میبرد. از طرفی چیزی که زیاده این روزها معجزه است. فقط بنشین و گذر زمان ببین که دولت ما کم و زیاد میشه و لاکن سوریه تکون هم نمیخوره. صبر لازم است و بس.[/quote] بله من از اون دسته آدم ها هستم شما هم از اون دسته ای که در رویا سیر میکنن من گفتم به مرور تحریم ها ورشکستگی ایجاد میکنه و ایران ورشکسته نیست ولی مشکلات اقتصادی زیادی داره و این هم قابل انکار نیست حالا شما می خوای انکار کنی خود دانی در ضمن طارق عزیز رو معرفی کردم تا شما بشناسی

با تشكر بابت مطلب جالبی که قرار دادین عراق هم برنامه موشکی جالبی داشته!

[quote] [color=red]در زمینه موتورهای مینی جت وارد عرصه طراحی و ساخت شده‌ایم و کل نیازهای کشور را تأمین می‌کنیم. اخیرا در زمینه طراحی و ساخت موتورهای توربوفن سبک کارهایی را انجام داده ایم[/color].[/quote] دستت درد نکنه جالب بود

[quote]امیدوارم باعث ارامش بیشتر شما بشه و از بی قراری در بیایین[/quote] من در آرامش کامل هستم شما فکر میکنی بی قرارم [quote] البته بگم ما در 27 میدان نفت و گاز با اعراب مشترکیم که در همه اونها اعراب برداشت بیشتری دارند [/quote] با این صحبت جواب خودتون رو دادین [quote]تحریم کره شمالی یکجانبه نبود بین المللی بود و بسیار گسترده همینطور تحریم ما ولی در مورد سوریه عرض کردم روسیه و چین اجازه نخواهند داد [/quote] بنده هم اطلاع دارم یکجانبه نبود من منظورم تاثیرات کلی تحریمه نه چندجانبه یا یکجانبه [quote]سوریه 400 هزار بشکه نفت در روز تولید می کنه و 20 ملیون نفر جمعیت داره یارانه ای هم که میده به گسترده گی ایران نیست یعنی دستش بازه[/quote] بنده هم نگفتم نفت نداره منظورم این بود که اندازه ایران نداره و کلا چندان ثروتمند هم نیستن

[quote]بعد از اتمام هدفنمندی یارانه های پول کافی برای سرمایه گذاری در بخش های مختلف از جمله نفت رو خواهیم داشت [/quote] سرمایه گذاری ما تنها کافی نخواهد بود به سرمایگذاری خارجی هم نیازه تا ما اون دآمد از هدف مندی رو جمع کنیم کشور هایی که با اونها میدان مشترک گازی و نفتی داریم 20 فاز افتتاح کردن ما 5 فاز و تحریم ها نمیتونن باعث سقوط یک نظام بشن حرف شما کملا درسته ولی میتونن مردم یک کشور رو به خوردن نان خشک مجبور کنن و بدبخت مثل کره شمالی شما دقت کن ما چقدر مشکلات اقتصادی داریم و برامون ایجاد کردن همون تحریم های یک جانبه هم باعث خیلی مشکلات میشه در کشوری مثل سوریه که نه نفتی و نه گازی مثل ایران داره و مشکلات بسیار دیگه

[quote]این پایگاه تحلیلی احتمالا خیلی خیار میل کرده بوده موقع نوشتن تحلیلش. 1- تحريم‌هاي بين‌المللي >>>>>>>>>>>>> این تحریمها چندان اثری ندارد. مگر ما که تحریم شدیم چه شد؟ روز به روز قویتر و پیشرفته تر 2- قطعنامه سازمان ملل >>>>>>>>>>>>> این قطعنامه باد هواست. غربی ها وقتی که دیگه کاری ازشون پیش نمیره و کم میارن میگن قطعنامه. حالا همونایی را که برای ما نوشتن انجام بدنند تا نوبت سوریه بشه 3- اعلام منطقه پرواز ممنوع>>>>>>>>>> کی قدرت اجرای این طرح رو دارو و از کدام جهت؟ اسراییل قدرتش را داره یا ترکیه؟ 4- بمباران بلند مدت منطقه توسط ناتو >>>>>>>>>>> فقط همین شکلک برای این آیتم کافیه 5- "تغيير حکومت" >>>>>>>>>>>> باش تا صبح دولتت بدمد. تا ایران حامی دولت سوریه است آن حکومت پابرجاست.[/quote] دوست عزیز این حرف شما من رو به یاد طارق عزیز ملعون میندازه (وزیر امور خارجه پیشین عراق) 1- یکی از اثرات مخرب تحریم ورشکستگی اقتصادی که ما هم در اثر تحریم ها الان به مشکلات گسترده اقتصادی گرفتار شدیم سوریه که تکلیفش مشخصه با اون اقتصاد 2-قطعنامه سازمان ملل شاید به نظر من وشما بی ارزش بیاد ولی خیلی مهم و تاثیر گذارن یعنی چراغ سبز برای شروع جنگ توسط کشور های غربی(نمونه اش هم عراق و لیبی و .... ) 3-اسراییل و ترکیه چنانچه بخوان به کمک متحدان غربی خودشون این کار رو انجام میدن و توانایی اون رو دارن 4-حمایت ایران هم به تنهایی برای ثبات و باقی ماندن حکومت بشار اسد کافی نیست و همانطور که آقا سعید هم گفتن سوریه داره از دست میره حتی با حمایت ایران که بسیار مهمه ولی حرف آخر رو نمیزنه البته شاید یک معجزه ای شد !!!!!

[quote]برتری توپولف به نظر من هم واضح هست، نظر دوستان راجع به مقایسه توپولف 22 ام با بی 1 بی چیه؟ به نظرتون مقایسه نزدیکتری نخواهد بود؟[/quote] دوست عزیز TU22 در مقابل B1-B LANCER اصلا حرفی برای گفتن نداره به خصوص از نظر اویونیک شما اگر دقت کرده باشی در اکثر سایت ها TU160 با B1-B LANCER مقایسه شده باز این مقایسه بهتری هست تا مقایسه با TU22M

[quote]دوست عزیز جناب گوبلز. اگر قصدتون این بوده که بک طرف مقایسه اف 18 ایی/اف ( و نه اف/آ 18 سی/دی ) باشه، قطعا طرف دیگر را می بایست سوخو 33 انتخاب می کردید و نه میگ 29. چون این 2 جنگنده تقریبا در یک کلاس هستند. به نظر من این مقایسه از پایه اشتباه هست. پیشنهاد می کنم تاپیکی برای این موضوع بزنید تا در اونجا بحث منطقی تر و بهتری صورت بگیره. با تشکر.[/quote] دوست عزیز من منظورم مقایسه دو ناونشین بود با هم مقایسه هم غلط نیست شاید اف 18 برتر باشه اما از نظر کاربرد هر دو یکی هستند حالا بعضی دوستان فکر میکنن مقایسه باید با دو هواپپیما صورت بگیره که 99 درصد مشابه باشن

Kh-55 (نامگذاري شده ناتو AS-15 'Kent') موشكي مادون صوت و برد بلند است كه توانايي حمل كلاهك هسته اي را دارد.طراحي اين موشك توسط كمپاني MKB Raduga در پاسخ به ساخت موشك هاي كروز امريكايي در همين كلاس به نام (particularly the BGM-109 Tomahawk and AGM-86 missiles) انجام گرفت.اين موشك طراحي شده براي پرتاب از هواپيما و زير دريايي,كه توانايي حمل كلاهك متعارف يا هسته اي به وزن 200 كيلوتن را در مسافتي برابر با 3000 كيلومتر(1860 مايل). موشك Kh-55 طراحي با نام ازمايشي RKV-500 و اولين پرواز ازمايشي خود را در سال 1978 انجام داد و در سال 1981 به مرحله توليد رسيد.مدل اصلي ان (NATO 'Kent-A') در سال 1983 وارد خدمت شد.پيشرانه موشك توسط يك موتور توربوفن(R95-300) تامين ميگردد و از دوبال كوتاه براي كارايي بيشتر در پرواز استفاده ميكند.اين موشك در ارتفاعي زير 110 متر با سرعتي مادون صوت پرواز ميكند.سيستم ناوبري اين موشك خودكار است. مدل به روز شده , Kh-55SM (NATO 'Kent-B') درسال 1986 ارائه شد.كه ازسيستم TERCOM(مقايسه عوارض زميني) براي ناوبري استفاده ميكرد با موقعيت ياب متناوب براي مقايسه كردن عوارض زميني توسط رادار داپلر (رادار تعيين کننده اشياء ثابت و متحرک) با نقشه ذخيره شده كه بر روي برد كامپيوترموشك قرار داده شده است.موشك Kh-55Sm از يك مخزن سوخت اضافي بهره ميگيرد.كه برد ان را به 2500 تا 3000 كيلومتر افزایش میدهد. مدل دريايي Kh-55 3K-10 Granat با نام, طراحي شد به صورت همزمان با مدل اصلي كه ظاهرا براي استفاده در زير دريايي طراحي شده بود.موشك Kh-55 توسط هواپيماهاي توپولف Tu-95 و Tu-160 حمل ميشود مدل ها 3 نسخه پرتاب هوايي از اين موشك ساخته شده است ,(Kh-55, Kh-55-OK and Kh-55SM)كه قابليت پرتاب از بمب افكن هاي توپولف Tu-95 و Tu-160را دارا هستند.علاوه بر اين نيروي دريايي شوروي(روسيه فعلي) به مدل دريايي اين موشك مجهز است كه توسط ناتو SS-N-21 Sampson نامگذاري شده است و در زير دريايي هاي كلاس Akula- Victor III- Yankee Notch- Sierra مورد استفاده قرار ميگيرد.نوع پرتاب زميني اين موشك در دست طراحي است با نام RK-55 (NATO: SSC-X-4). مشخصات: عملكرد: موشك كروز استراتژيك,هوا/دريا/زمين سازنده: Raduga OKB / M. I. Kalinin Machine Building Plant طول:8.09 متر وزن:1.700 كيلوگرم قطر: Kh-55: 0.514 m (1 ft 8 in), Kh-55SM: 0.77 m (2 ft 6 in) طول بال: 3.1 متر برد: Kh-55SM:3000 كيلومتر و2500 كيلومتر Kh-55: سرعت: 0.48-0.77 ماخ/355 تا 570 مايل/571 تا 917 كيلومتر سيستم هدايت: سيستم ناوبري خودكار به همراه سيستم تطبيق عوارض زمين كلاهك: 200 كيلوتني هسته اي دقت: 150m CEP زمان ساخت: 1984 مدل مشابه: Tomahawk [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/kh-55_cruise_missile%7E0.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_kh-55_cruise_missile%7E0.jpg[/img][/url] [url=http://www.military.ir/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=161&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight=]منبع[/url]

با سلام خدمت دوستان [color=red]تانک Merkava Mark IV[/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/z_merkava_2.jpg[/img] مرکاوای نوع 4، آخرین نسل تولید شده این تانک ویژه میدان نبرد در اسرائیل می‏باشد که از سال 2004 وارد خدمت در نیروی زمینی اسرائیل شده است این تانک دارای پوشش حفاظتی بسیار مقاوم‎تری جهت خدمه نسبت به انواع قبلی بوده و دارای موتور بسیار پرقدرت و سیستم کنترل آتش دقیق‏تر می‏باشد .تانک MK 4 برای نبردهای شهری بهینه‏سازی شده است؛ همچنین مجهز به زرهی است که نه تنها جلوی تانک، بلکه تمام اطراف و بالای تانک را به خوبی پوشش می‏دهد. زره تعبیه شده، از نوع چندتکه (ماجولار) است که با آسیب دیدن زره، تنها قطعات آسیب دیده تعویض می‏شوند نه کل زره ؛ به طوری که هر قطعهء آسیب دیده به هنگام هدفگیری زره اصلی، می‏تواند توسط قطعهء دیگری تامین و جایگزین شود و بدین ترتیب، تانک به راحتی از صحنهء نبرد، خارج نمی‏‎شود.MK 4 همانند مدلهای قبلی، دارای سیستم تهویه مطبوع با کیفیت عالی، حفاظت کننده جان خدمه در برابر حملات «اتمی، میکروبی و شیمیایی» و محل ضدحریق و ضدضربه نگهداری مهمات می‏باشد و دارای یک سیستم کنترل آتش بسیار پیشرفته با یک توپ پرقدرت 120 میلی‏متری بدون خان و یک سیستم بسیار پیشرفته هدف‏یاب تعبیه شده است توپ 120 این تانک، قابلیت استفاده از مهمات اسرائیلی، فرانسوی، آلمانی و آمریکایی را داراست. در این تانک همچنین یک مسلسل بسیار پرقدرت 12.7 میلی‏متری ساخت Rafael و یک خمپاره‏انداز 60 میلی‏متری داخلی تعبیه شده است. مسلسل تعبیه شده داخلی و همچنین درب خروج تعبیه شده در قسمت عقب تانک (که در تمامی مدلهای مرکاوا موجود است) ثابت کرده‎‏اند که در جنگهای شهری، بسیار کارآمد هستند. مرکاوا همچنین از قابلیت تحرک پیشرفته‏ای برخوردار است که امکان مانورپذیری خوبی در مناطق صعب العبور بلندی‏های جولان – که عوارض طبیعی زمین، امکان تحرک کمی برای تانکها ایجاد می‏کنند – می‏دهد. سیستم جدید شنی تانک - که به اختصار Mazkom یا (מזקו"ם) نامیده می‏شود و مخفف عبارت کامل عبری מערכת זחלים קפיצים ומרכובים می‏باشد – بهبود یافته است و تانک را قادر می‏سازد به راحتی در سطوح ناهموار حرکت کند و رد کمتری برجای بگذارد. نمایشگر ویدیویی نصب شده، نمایی 360 درجه از اطراف تانک را در تمام ساعات شبانه‏روز می‏تواند به نمایش گذارد. موتور دیزلی بسیار پرقدرت 1500 اسب بخاری، به تانک امکان می‏دهد با سرعت و قدرت بسیار بیشتری مانور نماید و به راحتی به سرعت 60 کیلومتر بر ساعت، دست یابد .امکان پیشرفته دیگر، نصب سامانه‏ای بسیار پیشرفته به نام «سیستم مدیریت میدان جنگ» یا (צי"ד) ساخت البیت سیستمز (Elbit Systems) می‏باشد که از اطلاعات دیجیتالی کسب شده از سایر نیروهای عمل کننده، مانند تانکها یا هواپیماهای جاسوسی بدون خلبان، جهت به روزآوری برنامه عملیاتی، جهت یابی صحیح و توجیه خدمه جهت انجام نبرد صحیح، بهره می‏برد. این سیستم فوق پیشرفته، همچنین قادر است اطلاعات باارزش کسب شده در میدان جنگ را ذخیره کرده و آنها را به سایر نیروهای عمل کننده میدان نبرد، انتقال دهد مشخصات کلی مرکاوا 4 : ساخت: رژیم صهیونیستی ورود به خدمت: 2004 وزن: 65 تن زره : کامپوزیت چند لایه 600-1030 میلیمتر برای گلوله های KE و 750 -1340 میلیمتر در برابر گلوله های CE موتور: General Dynamics GD883 به وزن 1900 کیلوگرم قدرت موتور: 1500 اسب بخار حداکثر سرعت: 60 کیلومتر توپ: 120 میلیمتر بدون خان MG253 با موشک LAHAT برد موثر 8000 متر برد : 500 کیلومتر خدمه : چهار نفر نسبت قدرت موتور به وزن : 23 ظرفیت باک :1400 لیتر سایر تسلیحات: یک تیربار کالیبر 12.7 و دو تیربار 7.62 میلیمتری قیمت. 4.5 میلیون دلار [url=http://www.area51.persianblog.ir/page/163]منبع[/url] [color=red]تانک M1 ابرامز [/color] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/m1a1_01.jpg[/img] تانک M1 ابرامز بعنوان تانک جنگی اصلی ارتش ایالات متحده جایگزین تانک M60 Patton در سال 1980 شد. این تانک دارای سه مدلM1، M1A1، M1A2 می باشد. نام این تانک به احترام ژنرال کرایتون ابرامز، فرمانده سابق گردان زرهی 37 نیروی زمینی امریکا، ابرامز نامگذاری شده است. طراحی M1 در شرکت جنرال داینامیکس انجام گرفت و در نهایت این تانک در سال 1980 وارد خدمت شد. مدل ارتقا یافته M1 ، M1A1 نام دارد که در سال 1985 عرضه شد. M1A1 دارای توپ 120 میلیمتری بدون خان بوده که توسط شرکت آلمانی Rheinmetall طراحی شده است. همچنین این مدل دارای زره تقویت یافته و سیستم حفاظت NBC1 می باشد. M1A2 مدل ارتقا یافته A1 است که دارای نمایشگر گرمایی فرمانده و جایگاه اسلحه، تجهیزات ناوبری و گذرگاه دیجیتالی اطلاعات می باشد. نیروی زمینی آمریکا تمام M1 و M1A1 های خود را به مدل A2 ارتقا داده ولی سپاه تفنگداران دریایی آمریکا هنوز از مدلهای A1 استفاده می کند. در عملیات طوفان صحرا و سپر صحرا نیز در زره تعدادی از M1A1 ها تغییراتی انجام گرفت. علاوه بر آنچه گفته شد به ابرامز می توان خیشِ مین و یا غلتک مین وصل کرد. تاکنون بیش از 8800 تانک ابرامز تولید شده که علاوه بر آمریکا به کشور های دیگری مانند استرالیا، عربستان، مصر،کویت و ترکیه صادر شده است. البته این تانک در لیست نامزد های خرید سوئد نیز قرار داشت که به پیروزی نرسید. این تانک برای اولین بار در جنگ خلیج در سال 1991 در صحنه نبرد حضور یافت و در این جنگ بود که توانایی های بالای خود را به نمایش گذاشت.در مجموع 1848 M1A1 در عربستان مستقر شدند و برتری خود را بر تانکهای T-72، T-62 و T-55 روسی در اختیار عراق نشان دادند. در این جنگ تنها 18 M1A1 به خاطر صدمه های وارد شده از خدمت خارج شدند و جالب اینجاست که هیچ مورد کشته شدن خدمه این تانک گزارش نشد. M1A1 دارای برد بیش از 4000 متر می باشد. درگیری مهم دیگری این تانک حمله امریکا به عراق در سال 2003 بود که به سقوط صدام حسین انجامید. در این جنگ هم ابرامز بسیار خوب عمل کرد و تنها یک مورد حادثه منجر به مرگ گزارش شد که در آن یک تانک ابرامز با یک مین زد تانک هدف قرار گرفت که باعث کشته شدن دو نفر و زخمی شدن نفر سوم همراه بود. این اولین مورد منجر به مرگ در تانک ابرامز بود. در 27 نوامبر 2004 یک ابرامز دیگر بوسیله بمب قدرتمند جاسازی شده نابود شد که به کشته شدن راننده انجامید. یک تانک دیگر هم به هنگام درگیری در عراق هنگام رد شدن از پل با خراب شدن آن به درون آب سقوط کرد که یک سرباز غرق شد. تاکنون هیچ ابرامی بوسیله اتش تانک دشمن نابود نشده است اگر چه چند فروند نیز بوسیله راکتهای زد تانک RPG-7، RPG-18 و AT-14 نابود شده اند. همچنین در عملیات طوفان صحرا چهار ابرام با اصابت اشتباه موشکهای زد تانک AGM-114 هلفایر شلیک شده از هلیکوپتر های AH-64 آپاچی ساقط شدند. ابرامز توسط نوعی ماده کمپوزیتی محافظت شده که از لایه هایی از استیل و سرامیک تشکیل می شود. مهمات و سوخت در قسمتی زره دار قرار داده شده اند تا به خاطر حساسیت این قسمتها امنیت خدمه بیشتر شود. در اوایل 1988 مدل M1A1 زرههای جدیدتری دریافت کرد که در آن از میله های زد اورانیوم ضعیف شده استفاده شده است. این میله ها در جلوی برجک و بدنه تانک قرار داده شده اند. با وجود افزایش قابل توجه مقاومت تانک در برابر انواع سلاحهای زد تانک این زره ها وزن ابرامز را نیز به مقدار قابل توجه زیاد کرده است. اولین M1A1 هایی که این ارتقا روی آنها نصب شد تانکهای مستقر در آلمان بود (به خاطر اینکه در جنگ سرد آلمان در خط مقدم مقابل شوروی بود). همچنین تانکهای شرکت کننده در عملیات طوفان صحرا فوراً قبل از آغاز جنگ به این درجه ارتقا یافتند. توپ مدل M1، M68A1 105 میلیمتری بود که توانایی شلیک انواع توپهای ضد نفر، دودهای سفید فسفری (از جنس فسفر) و یا توپهای با قدرت انفجاری بالا را دارد. در مدلهای M1A1 و M1A2 از توپ 120 میلیمتری M256 بدون خان استفاده شده که در شرکت رینمتال اِیجی آلمان و تحت لیسانس جنرال داینامیکس آمریکا طراحی شده است. این نیز توانایی شلیک انواع توپهای مختلف مانند اورانیوم ضعیف شده را دارد که به آن تونانایی مقابله با نیروهای زرهی و نفرات دشمن و حتی از نظر تئوری با وسایل پرنده با ارتفاع کم را دارد که البته این توانایی هنوز امتحان نشده است. مشخصات کلی: ساخت: ایالات متحده آمریکا ورود به خدمت: 1992 وزن : 68 تن زره : کامپوزیت 720 میلیمتر برای گلوله های KE و معادل 1600 میلیمتر در برابر گلوله های CE موتور : توربین Honeywell AGT 1500 قدرت موتور : 1500 اسب بخار حداکثر سرعت : 68 کیلومتر توپ : 120 میلیمتر بدون خان M256 smoothbore ظرفیت سوخت : 1900 لیتر برد : 390 کیلومتر نسبت قدرت به وزن : 24.5 سایر تسلیحات: یک تیربار کالیبر 30 به صورت موازی با لوله توپ یک تیربار کالیبر 30 نصب شده بر روی برجک یک تیربار کالیبر 50 نصب شده بر روی برجک قیمت : 6.21 میلیون دلار [url=http://www.army.blogfa.com/post-3.aspx]منبع[/url]

همین که جناب Major_Gordon در یک تاپیک نظر فنی بدن برای اعتبار اون تاپیک کافیه ممنون از نظرتون دوست عزیز من شخصا یکی از طرفداران تاپیک های بسیار فنی و جالب شما هستم

[quote]فرق برد عبوری با عملیاتی چیه که اینقدر اختلاف عددی بالایی دارن؟؟؟ f18 : ( (حداکثر برد :3320 کیلومتر (برد عبوری) عملیاتی 722 کیلومتر ))[/quote] برد عبوری یعنی جنگنده با سوخت کافی قادر3320 کیلومتر رو با یک سرعت و ارتفاع مشخص طی کنه مثلا رفتن از یک پایگاه به پایگاه دیگه ولی عملیاتی به عوامل مختلفی بستگی داره یعنی میزان تسلیحاتی که حمل میکنه مخازن سوخت خارجی ارتفاع و سرعت که در هر عملیات متفاوت خواهد بود

[quote]راستی این گلوله های KEوCEچین ومخفف چه کلماتی هستن؟ [/quote] گلوله های KE یا شکافنده انرژی جنبشی که بدون مواد منفجره و CE با مواد منفجره و خرج گود اگر اشتباه نکنم چون خیلی وقت پیش راجع بهش خوندم یادم نیست دوستان اگر دقیق اطلاع دارن توضیح بدن

[quote]برای من که درسته دوست عزیز[/quote] دستت درد نکنه مشکل حل شد

[quote]ميگ 29 در جواب اف-14 طراحی وساخته شد . مقایسه این دو با هم چندان درست نیست[/quote] بنده یک بار هم گفتم چون این دو جنگنده ناونشین هستن و برای کاربرد مشابهی مد نظر هستن مقایسه شده و این مدل میگ 29 با نمونه برتری هوایی خیلی فرق داره یک تحقیقی بکنید مشخصه شما یک جنگنده ناونشین مثل اف 18 سوپر هورنت رو میخوای با سوخو 30 که اصلا ناونشین نیست مقایسه کنیم برخی دوستان چرا به مطلب توجه نمیکنن و فقط نظر میدن ما داریم دو جنگنده ناونشین رو مورد مقایسه قرار میدیم میگ 29 ناونشین حالا باز بگین مقایسه میگ 29 با اف 18 غلطه!!!!!!!

[quote]گروه إنتاج دار المنار ( وابسته به شبکه المنار ) آلبوم ‏لبنان يا جار القمر [/quote] با تشکر از شما این مجموعه آخر فکر کنم لینکش مشکل داره یا اینکه مشکل از اینترنت منه؟ چون باز نمیشن

[quote]سوخو 30 بهتره یا میگ 31؟[/quote] نه اف 22 بهتره!!!!! دوست عزیز من خودم در انحراف تاپیک تخصص دارم پس لطفا در موضوع بحث کنید و تاپیک رو منحرف نکنید