ضمن سپاسگزاری صمیمانه از مدیران ارجمند و دوستان عزیزم، حقیقت اینه که تصور نمی کنم چندان هم فعال بوده باشم، اینو میگذارم بحساب نظر لطف اساتید و بزرگان میلیتاری امیدوارم در سال 91 واقعا فعال و مفید باشم باز هم متشکرم

لینک اصلی: http://www.tabnak.ir/fa/news/235582/%D9%85%D9%88%D8%A7%D9%81%D9%82%D8%AA-%D8%A7%D8%B1%D8%AA%D8%B4-%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%AF-%D8%B3%D9%88%D8%B1%DB%8C%D9%87-%D8%A8%D8%A7-%D8%B7%D8%B1%D8%AD-%DA%A9%D9%88%D9%81%DB%8C-%D8%B9%D9%86%D8%A7%D9%86 کوفی عنان فرستاده مشترک سازمان ملل و اتحادیه عرب در امور سوریه است که تاکنون یک بار به سوریه، ترکیه و قطر سفر کرده است و قرار است به ایران نیز سفر کند. گروهک‌های تروریستی سوریه که نام ارتش آزاد سوریه را بر خود نهاده‌اند، از طرح فرستاده سازمان ملل در امور سوریه استقبال کردند. به گزارش فارس، قاسم سعد الدین سخنگوی فرماندهی مشترک گروه‌های تروریستی در سوریه موسوم به ارتش آزاد سوریه اعلام کرد که مخالفان مسلح از طرح کوفی عنان برای حل بحران سوریه حمایت می‌کنند. سعد الدین در گفت‌وگو با خبرگزاری فرانسه اعلام کرد: ما از طرح سازمان ملل و اتحادیه عرب حمایت می‌کنیم. کوفی عنان فرستاده مشترک سازمان ملل و اتحادیه عرب در امور سوریه است که تاکنون یک بار به سوریه، ترکیه و قطر سفر کرده است و قرار است به ایران نیز سفر کند. سخنگوی مخالفان مسلح سوریه افزود: زمانیکه حمله به شهرها متوقف شود و تانک‌های عقب بنشینند ما درگیری را متوقف می‌کنیم. از سویی دیگر عارف الحمود یکی دیگر از فرماندهان گروهک‌های مسلح از جامعه جهانی خواست تا ارتش آزاد سوریه را به سلاح و مهمات تجهیز کند. وی با اشاره به اقدام کشورهایی مانند آمریکا، فرانسه و ترکیه که در نشست دیروز ضدسوری «دوستان سوریه»، شورای مخالفان خارج نشین سوریه (شورای ملی سوریه) را به رسمیت شناختند، از آنان خواست تا ارتش آزاد را نیز به رسمیت بشناسند و آن را تجهیز به سلاح کنند.

تا زمانی که «دوستان سوریه» آشکارا در قضایای این کشور مداخله کنند ایران عطای «ظرفیت دموکراسی مهندسی شده این دوستان» را به لقایش خواهد بخشید. وانگهی، آنچه که مایه شوخی آمیز شدن طرح توهم «برپایی دموکراسی در سوریه» می شود این است که گروه عمده «سلفی ها و وهابیون مجنون» که دست آموزان سعودی و احیانا قطر بشمار می آیند در این میان نادیده انگاشته شده اند ... لابد مقصود دوستان مکرر شدن همان آستانه مجاز «دموکراتیک» سعودی در سوریه رویایی آقایان حلقه دوستان سوریه است ...! و از این گذشته نیز چرا برخی افراد که نه تنها اینجا که در محافل مختلف دیگر دم از «پتانسیل دموکراتیزاسیون» سوری (یعنی به اصطلاح خودشان شبیه سازی سه رخداد مصر، لیبی و تونس [صد البته که هر یک از این کشورها ماجرایی ویژه خود را روایت می کنند]) می زنند فراموش کرده اند که «وقایع ایران 88 را مع الفارق از خواست [گیرم اقلیتی برای] دموکراتیزاسیون می دانستند» ... حال چگونه است که فانوس فکری (!) که در وطن حرام است به همسایه رواست!؟ و اگر سوریه و ایران «فرق شان زمین تا آسمان خداست» چرا «تمایزات میان بحران سوری و وقایع سه کشور عربی دیگر» نادیده گرفته می شوند!؟ یک بام و دو هوا کردن نیز حد و اندازه می طلبد!

و حالا پرسش هایی طرح می شود: کشورهای مستقل جهان باید لزوما کشورهایی باشند که از موهبت «دموکراسی وارداتی» بهره مند شدند؟ سیر رفتار این کشورهای «متوسط الحال [[b]یعنی شهروند آدم حسابی جهان امروز ما در معیت مهر برادر بزرگ گاوچران[/b]]» الگوی ایران بشمار می آید؟ و ... آیا این کشورها همان «اقتصادهای نوظهور جهان» محسوب می شوند؟ «روش دموکراتیک اداره جامعه» دقیقا چه نسبتی با «تعریف منافع ملی» که مفهومی کاملا مرتبط با تولد نخستین دولت های مدرن در اروپای مرکزی است داشته است؟ دارد؟ [b]ظاهرا[/b] از نگاه برخی میلیتاریست ها پاسخ سوالات اول تا سوم «مثبت» است ... در ضمن چند دقیقه قبل خبر رسید که اعضای اتحادیه عرب و برادران یانکی و بریتون آنها تصمیم به تسلیح مخالفان شورشی سوری گرفته اند ...

جناب مهدوی عزیزم با سلام بهتان زدن یکی از آسان ترین اعمال در کل تاریخ تمدن بشری محسوب می شود؛ حال که افترای «قشری گری سیاسی» طرح شد بد نیست برای تان بنویسم که صورت مساله «تحزب [Factionalism] در نظام جمهوری اسلامی ایران» با دو مقوله اساسی ارتباط تنگاتنگ دارد (که این هر دو هیچ رابطه ای با بهتان مطروحه ندارد): (1) فضای توطئه های ملموس، حقیقی در بسیاری از اشکال و اقسام: از حمایت گروهک های معاند و آدمکشان جیره خوار گرفته تا تحریض و تشویق متجاوز نظامی و واکنش بلادرنگ و قطعی ساختار حاکمیتی به چنین تهدیدات و تهاجماتی که لاجرم فضایی پلیسی- امنیتی را می آفریند. چنین فضایی در هر جای کره ارض در تخالف آشکار با جلوه های توسعه سیاسی من جمله تحزب است (دهه 68-1358). (2) کیفیت اولویت بندی مصالح و منافع ملی: که کلان و خرد آن را می توان (البته نه اینجا) به بحث نشست. با لحاظ کردن چنین رده بندی از منافع ملی و با تاکید بر تداوم شرایط مطروحه بند (1) باید در نظر داشت که در این حیطه، احزاب در ایران امروز با دو مساله «دایره نقد» و «نحوه فهم قدرت سیاسی» روبرو می شوند. با این همه، احزابی که بتوانند نقش نقادان متوسط سیاسی- اجتماعی را ایفا کنند همچنان به فعالیت خود ادامه می دهند. دایره نقد اشاره مستقیمی به «محدودیت های ویژه نقادی سیاسی و اجتماعی» در ایران امروز است که باز ناگزیر از «توطئه هایی حقیقی و در مقیاس منطقه ای» نمی توان انتظار شرح صدر بیکران از ساختار حاکمیت داشت و این با «توهم زده بودن» تفاوتی فاحش دارد. و مساله دیگر چیزی است که برخی به اشتباه آن را «مقدس بودن قدرت سیاسی در نظام جمهوری اسلامی» تفسیر کرده اند که با واقعیت خوانایی ندارد: نظام ایران بر خلاف تصور بسیاری از مخالفان و معاندان ساختاری تئوکراتیک ندارد بلکه سیستمی جوان و نوپاست که تلاش می کند تحفه های مدرنیت سیاسی را بشکلی بومی بازتعریف کند (حتی تلاشی برای قلب ماهیت چنین تعاریفی نشان نداده و نمی دهد؛ آن تعاریف و مفاهیم از منظری دیگر نگریسته می شوند). این گزینه دوم، «تقدس قدرت» نیست بلکه همان «شبکه ارزش های هویتی و اجتماعی» ملی است؛ از همین رو، تحزب در کشور ما که در حقیقت از تاریخی مدون تنها به قدمت 65 سال برخوردار است با چالش های درونی روبروست (اشاره به جمله ای که عرض شد: احزاب قدرتمند در کشورهای تحت سیطره حاکمیت های متکی و سرسپرده بیشتر بوی نفوذ بیگانه می دهد تا عزت مندی ... الخ.) در ضمن، تلاش های جدی در جهت حذف شناسنامه های طبقاتی و زدودن تفکیک لایه ای بخودی خود به تضعیف «تحزب» می انجامد. به وقت مناسب گفتاری دقیق تر در این خصوص ارائه خواهم داد.

من مدت هاست که با شما بحثی ندارم، یعنی که بحث خصوصی ندارم از زمانی که نیش «لطیفه سخیف» رو برای «منکوب کردن» دیگری مجاز دونستید. با احترام ... در ضمن، بسیار ترسناکه که خود رو مظهر و مصدر «قائم به خویش بودن در تحلیل و تفسیر» بدونیم ... من هم برادرانه شما رو به فروتنی و افتادگی هر چه بیشتر در رفتارتون در مباحثات توجه میدم که بطور قطع برای شخص شما مناسب تره. وانگهی، مشکل با «تحلیل عمیق خواندن فهم شخصی خود» و «برچسب قلمفرسایی زدن به تصویر دیگری از ماجرا» حل و فصل نمیشه و بلکه دست کم از نگاه بنده، موضوع رو اسفناک تر هم جلوه میده. کسی که دعوی ادراک «مدرنیت» و «انسان در ساحت مدرنیت» رو داره بهتره خیلی بیش از این مراقب واژگانش باشه. شما خود را باشید کفایت می کند. پس از همه اینها، از مهر برادرانه شما هم متشکرم یعنی که مدت هاست سپاسگزارم ...

برادر عزیزم جناب مهدوی به نکته صحیحی اشاره فرمودید؛ شاید در شالوده امر، صورت مساله میان ما و سایر برادرانمان در این منطقه «کیفیت تعریف قدرت ملی» و «جایگاه جهانی» باشد. شاید برخی دوستان میلیتاریست مان بگویند که این نحو نگرش به موضوع تا حدودی «دست راستی» می نماید اما به گمان شخص بنده نیز (همچون شما برادر بزرگوارم) «تحزب در کشوری [b]متکی و سرسپرده[/b] به قطب (های) قدرت جهانی» بیشتر بوی «خلق ابزار سهل جهت مداخلات بیگانه» می دهد تا «پویایی و نشاط سیاسی جامعه» (تجربیاتی از این دست در تاریخ معاصرمان کم نیست). در این مورد تا حدودی با شما موافقت دارم.

تلفات نظامی و بندرت غیر نظامی عراق حدود 500000 نفر بو ده به نقل از کتاب «درآمدی به جنگ ایران و عراق: سیاست تجاوز» از «فرهنگ رجائی» که یکی از اساتید قدیمی دانشگاه کارلتون کاناداست؛ کتاب توسط انتشارات دانشگاه فلوریدا به طبع رسیده. این هم لینک اصلی صفحه معرفی کتاب در وب سایت انتشارات دانشگاه فلوریدا: http://www.upf.com/book.asp?id=RAJAES93 و این هم لینک اصلی صفحه معرفی آقای رجائی در دانشگاه کارلتون کانادا: http://www1.carleton.ca/polisci/people/rajaee-farhang طی اشغال عراق حجم عظیمی از اسناد مرتبط با تجاوز عراق به خاک کشورمون بدست اومده که هنوز اجازه انتشار عمومی پیدا نکردن اما لیست چکیده ای از برخی از این اسناد رو میشه در وب سایت مرکز مطالعاتی ویلسون آمریکا مشاهده کرد این هم لینک اصلی اش: http://legacy.wilsoncenter.org/va2/index.cfm?topic_id=1409&fuseaction=HOME.browse&sort=Collection&item=Iran-Iraq%20War

کیفیت بیان برخی دوستان یادآور بیت مشهور نی نامه مولاناست: «هر کسی از ظن خود شد یار من// از درون من نجست اسرار من» همچون همیشه تاریخ، فُرم و محتوا دو چهره همه جنبش های تحول خواه طی تاریخ معاصر بویژه از دهه 60 میلادی تا به امروز محسوب می شوند. در سده 20 میلادی، این «فُرم» ممکن بود خود را در قالب کلیشه های نمادگرایانه «بزرگنمایی شده» سیاسی، قومی و حتی مذهبی نشان دهد و یا در صورت «روش شناسی مبارزه [من جمله خلق موج های ایدئولوژیک در فضای شهرها و نقاط دور افتاده]» که گاه و بی گاه مایه پرسش مخاطبان عمومی از «نقیضه نمایی» این سمبل ها با پروپاگاند پوپولیستی که بازنمایی همان به اصطلاح «محتوای» حرکت تحول خواهی بود، می گردید. این گرایش عمیق به «کلیشه نماد جنبش» و «پافشاری بر صورت بندی روش شناسی خاص و موءلف حرکت مبارزاتی [که ارائه هزاران ترم محلی به دیکسیونر فرهنگ سیاسی معاصر ماحصل آن بود]» عنصر ثابت شناسنامه هویتی اغلب جنبش های تحول خواهی سیاسی - اجتماعی دهه های 60 تا 80 میلادی محسوب می شود. امروز، مورخین سیاسی و نیز متفکرینی که در حوزه قدرت سیاسی به فعالیت پرداخته اند «جهان بی مرز توده ها» و «قدرت دسترسی توده ها به اطلاعات [خواه در مقام خبر و خواه در جایگاه تابو آگاهی]» را (در این ساحت، این توده ها همان شهروندان جهانی فرض می شوند) دو عامل نوین می دانند که محدودیت های جدیدی در رویارویی با گسترش میدان قدرت اعمال می کنند؛ حاصل بدست آوردن دو موءلفه جدید توسط این شهروندان جهانی در فضای پایانی 90 تا کنون به راه افتادن موج متفاوتی از «جنبش های تحول خواه کلان نگر و جزئی نگر» در بسیاری از کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته جهان بوده است: جنبش هایی که اغلب ماهیتی «نرم و مدنی» دارند و بعبارت ساده تر، در عصر ما، «متریال آگاهی: گسترش و تعمیق این آگاهی اجتماعی» دشمن میدان های قدرت سیاسی محسوب می شود همان گونه که در سوی مقابل نیز، میادین تمرکز قدرت از «قالب آگاهی بخش یعنی میدیا [رسانه]» برای حل معضل تازه خود در برابر یورش آگاهی توده بهره می گیرند (یعنی که پیام و همچنین خطر شکل جدید آگاهی توده را درک کرده اند) و ... بدین ترتیب است که «دِمُده شدن راهبرد سخت حکومت در برابر اعتراضات» بتدریج فراگیر می شود: اما در این میان، باید توجه داشت که آن «جهان بی مرز» دقیقا به مفهوم «قلب ماهوی یا طرد عناصر هویتی» ملل خارج از حیطه اقلیم مغرب زمین (یویژه جهان شمال) نیست و در مطالعه حرکات اخیر تحول خواهی در سرزمین های عربی نیز باید «اِلِمان های هویتی قومی- بومی- آئینی» را نیز لحاظ کرد. آزادی خواهی همواره به دو مفهوم مبارزه با استبداد داخلی و رهایی از استعمار (و استحمار) خارجی در میان ملل خاور نزدیک معنایی آشناست و دست کم 170 سال در این منطقه حساس جهان رواج داشته است؛ جالب آنکه چه نخبگان فرهنگی و سیاسی و چه منتقدان عام همیشه بر این نکته تأسف بار که الیگارش ها و مونارش های «داخلی» دست نشاندگان (puppets) آن امپریال اجنبی اند تاکید داشته اند و ... دارند (صرفنظر از اینکه بخواهیم فردی را به ارائه تئوری های سرشار از وهم توطئه متهم کنیم ...). جنبش های دو سال اخیر مردمان کشورهای عربی نیز هر چند که در «فُرم» و «سلسه مراتب شکلی شان» از الگوهای جهانی پیروی می کنند (که بار دیگر: امری بدیهی و مسلم انگاشته شده است زیرا در فرم و متدولوژی سخن از ابزار و رابطه پیش برندگان جنبش با ابزارهاست) اما ارتباط معناداری با «سرشت هویتی» مردمان آن دیار نیز دارند: حال اینکه انتظار داشته باشیم بر سبیل مثال در مصر: به این جمعبندی برسیم که اخوان المسلمین در این کشور راهبردی عربی بسبب مشارکت در ساختارهای سیاسی مدرن و تن در دادن به قواعد بازی سیاسی جدید و ایفای نقش فعال تر در صحنه نمایش سیاسی این کشور «دست به انقلاب ایدئولوژیک درونی» زده است بس گزافه گویی است: مضاف بر اینکه، همین گروه سیاسی نیز در روزها و هفته های پایانی سال خورشیدی که سپری شد، با صراحت لهجه بارزتری ایده های خود را در خصوص قوانین مملکتی با مردم مصر در میان گذارد ... و از این مثال صرف سیاست روز نیز که بگذریم، آئین ها و سنت های عربی حتی رنگ خود را در «فُرم» رویارویی مردمان کشورهای گرفتار توفان های تحول خواهی باز می نمایانند همان گونه که در لیبی و مذاکرات میان قبایل و توافقات طایفه ای و محلی شاهد آن بودیم؛ شک نیست که در سوریه نیز «کارکرد هویت های قبیله ای و طایفه ای» در روبرو شدن با حکومت اسد پر رنگ است؛ در اجلاس پیشین سران اپوزیسیون مسلح در ترکیه یکی از شرکت کنندگان که چند طایفه را از شهر حماء نمایندگی می کرد بر این اصرار داشت که در خصوص نقش این طوایف در مبارزه مسلحانه با ارتش سوریه سخن فرسائی کند که مسئول هماهنگی اجلاس چنین اجازه ای به وی نداد. «آزادی خواهی» اما پیش از اینکه برگرفته از مدل «رویکرد غربی شده دموکراتیک به اداره جامعه مدنی» باشد ریشه در «فضای امنیتی و خفقان سیاسی» کشورهای درگیر در جنبش های تحول خواه عربی در دو سال اخیر داشته است؛ «فقدان ساختار حزبی»، «غلبه تریبون رسمی» و همان گونه که پیشتر گفته شد «متدولوژی از مد افتاده برای روبرو شدن با چالش های اجتماعی و سیاسی داخلی [القای این هشدار که هر گونه بازی میان قدرت و مردم، بازی برد- باخت است]» و صد البته تبعات وخیم «سیاسی، اجتماعی و اقتصادی» ناشی از این خصال تاریخی و ... قس علیهذا همه و همه از فاکتورهایی است که شعله شمع سوسوزن اعتراضات محافل روشنفکری عرب دهه 70 میلادی را مبدل به جنگل شعله ور توده خشمگین سال 2010 نمود ... البته خوب است آن کسانی که به تفکیک میان «خواست مردم عرب» و «تمنیات و مراد غربیان از پی جویی و به اصطلاح دستورزی جنبش های عربی اخیر» توجه افراطی نشان می دهند به این نکته نیز توجه کنند که مقصود از خواست و اراده مردم در این جنبش های نو بسیاری اهداف دیگر اجتماعی بویژه مقاصد معیشتی است که در کشوری همچون «تونس» بسیار مهم تر از هر مسأله دیگری بوده است (و این نکته نیز خلاف تصور آنانی که ایده [b]اقتدای محتوایی[/b] جنبش های عربی را به عرضه های فرهنگ سیاسی غربی شده در سر می پرورانند دقیقا به دردها و تلخی های بومی و درون زاد جامعه شمال آفریقایی تونس باز می گردد). وانگهی باید توجه داشت که توده عرب تا دهه 80 همراهی و همدلی چندانی با کورسوی اعتراضات نخبگان منورالفکر عرب در همین کشورها نشان نمی داد (استقبال اجتماعی سرد از کمپین تنها برنده عرب جایزه نوبل ادبی، نجیب محفوظ برای اصلاحات سیاسی در مصر به سال 1988). و ... از همه این مطالب که بگذریم، زخمی وجود دارد که هنوز در دل بسیاری از توده های عربی و مسلمان منطقه ترمیم نشده و چرکین باقی مانده است: و آن «باز پس گیری سرزمین های عربی» از دست اهل صهیون است. رفتارهای سیاسی حقارت بار دول عربی و شکست های دهه 70 میلادی را شاید سیاستمداران عرب به بوته فراموشی سپرده اند اما بسیاری از گروه های مردمی عرب در مصر و ایضا سوریه از بیماری فراموشی داده های تاریخی رنج نمی برند. نمادهای آئینی و دین باورانه و سنتی کارکردهای متفاوتی در جنبش های عربی اخیر داشته است و صرفا ابزار محسوب نمی شود چرا که این تز ابزاری با اعلان رسمی اساس قرار دادن شریعت اسلام در قانونگذاری در برخی کشورهای توفان زده همچون لیبی تا حدودی در تضاد قرار می گیرد. اینکه طیف وسیعی از مخالفان یک حکومت استبدادی در کنار یکدیگر برای هدف مشترک براندازی مشارکت و کوشش کنند دال بر نادیده انگاشتن محتوای جنبش تحول طلب و صد البته: «مقبولیت و مشروعیت» آن قسم «محتوایی» نیست. احتمالا برخی دوستان اشاره داشته اند به اعتراضات برخی جوانان خشمگین در میدان التحریر قاهره نسبت به سرقت انقلاب مصر توسط اخوان المسلمین اما همین دوستان متاسفانه حال یا با زیرکی یا از سر ... (نمی دانم چه!؟) ذکر نمی کنند که همین پارتی اخوان المسلمین از چه میزان محبوبیت در شهرهای بزرگ مصر برخوردار است حقیقت آن است که «صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران» مسئول پروژه محبوب سازی اخوان المسلمین در میان توده مصری نبوده است و نیست و لاجرم کسانی که تمایل به فهم چرایی این چنین محبوبیتی دارند می توانند تاریخ 40 سال اخیر جمهوری عربی مصر را مرور کنند (بویژه دوران اوج اقتدار ناصر). و اگر این دوستان نظر دارند که اخوان المسلمین از استانداردهای «ایرانیزه» بهره نخواهند گرفت قدری دچار توهمات سیاسی گردیده اند چرا که نسخه ایرانیزه ای در کار نبوده و نیست! اصولا سیاست رسمی جمهوری اسلامی ایران و همچنین رفتار سیاسی نظام همواره شفاف و روشن دو اصل را بیان داشته است: اول دوستی و همراهی به هر شکل با کشورهای مسلمان (خواه عربی خواه غیر عربی) و دوم موضع قاطع در باب به رسمیت شناختن فلسطین (و نه سرزمین خودخوانده اهل صهیون). قدر مسلم آن است که این دوستان شاید همچنان در تردید گرفتار اند ... تردید در اینکه حتی اگر این جنبش ها عاری از رنگ اسلام خواهی باشند (!؟) و حتی اگر هیچ تاثیر و تأثری از انقلاب اسلامی 1979 ایران نپذیرفته باشند (!؟) دست کم مایه تغییراتی در لایه های قدرت سیاسی داخلی و آرایش منطقه ای تازه ای خواهند شد که وضعیت امنیتی- سیاسی پیچیده تری را برای غربیان بویژه فرزند نامشروع شان در این منطقه خلق خواهد کرد. این دوستان شاید تصور می کنند که از گذار استدلال اقتباس شکلی و بنا به ادعای ایشان محتوایی این جنبش های نو از «فُرم های غربی تر شده» می توان شرایطی ما بعدی را به تصویر کشید که کشورهای عربی درگیر در این توفان اخیر شرایط داخلی شان را «ترکیزه» نموده و بنحوی از انحاء «دشمنان قطب های شرقی تر» و «دوستان قطب غربی» محسوب می شوند.

اخوان المسلمین سوریه از 1982 به مثابه دشمن ملت شناخته شدن، تحت تعقیب و پیگرد قرار گرفتن و بطور کلی تا حدود زیادی تارومار شدن بنابراین تعجبی نداره اگه بدونید که امروز اخوان المسلمین سوریه [b]بخشی از یه ائتلاف گسترده از گروه های اپوزیسیونه که حتی شامل عبدالحلیم خدام هم میشه و کشورهای حامی مخالفان افراطی اقداماتش رو تصمیمات یه گروه رهبر اعراب سنی می دونن حوالی 60 درصد جمعیت سوریه میشه به همین علت میشه اینها رو یک گروه رادیکال برانداز (حتی اگه متدولوژی این براندازی مطابق نظرشون نباشه) دونست.[/b]

ستیز «سخت» با نمادهای قدرت سیاسی (اعم از هیأت های حاکمه دست نشانده یا دیکتاتوری های نظامی وطنی) نیمه دوم سده بیست که [b]اغلب[/b] از ماهیت«[b] مردمی[/b]» برخوردار بودند جای خود را به «مبارزه نرم نخبگان فکری و گروه هایی از توده مردم (که سرشتی مدنی و معتدل و غیر کاریزماتیک دارد)» با «پیشرانه» ماشین های سیاسی داده است: غول های صنعتی و تجاری، بانک های بزرگ و ... که [b]یکی[/b] از جلوه های چنین رویارویی «بیشتر اجتماعی» عرصه حفاظت از محیط زیست است. در غائله سوریه، اپوزیسیون متکثر فاقد فصل مشترک و راستای سیاسی همخوان است، گاه تخالف و تضاد آنچنان میان شان بالا گرفته است که از اعلان علنی اش در مقابل چشمان رسانه ابا نداشته اند. علی ایحال، اکنون اندک زمانی است که از پدیدار شدن دو گروه عمده اپوزیسیون می گذرد: دستجاتی که ترکیه به نیابت از غربیان دایه شان شده است (و بتازگی شیخ نشینان سعودی و قطر) که این گروه در حال حاضر خود را در کاراکتر رهبری به نام برهان غلیون بازمی نمایاند (تحت عنوان کلی شورای ملی مقاومت [SNC]؛ این صرفنظر از تمام آن اختلافات عقیدتی شدید و مضحکی است که میان عناصر این شورا از سلفیان و وهابیون دیوانه گرفته تا لائیک های متوهم وجود دارد بنحوی که تا حال چندین بار از این شورا منصرف و بار دیگر با وساطت ریش سفیدهایشان و الله اعلم ... شاید هم با دیدن دلارهای مهر تائید خورده از واشنگتن و پوندهای اخیر شماره 10 خیابان داونینگ لندن به آن رجعت نموده اند) و گروه دوم و کمتر در چشم رسانه تحت نام کمیته ملی هماهنگی برای تغییر دموکراتیک (NCC؛ به ریاست حسن عبدالعظیم) که حاضر شده با حکومت آقای اسد به گفتگویی افتان و خیزان بنشیند و البته باید به عرض دوستان برسانم که «اکراد سوریه» نیز تا کنون تقریبا در هیچ یک از این دو مجموعه راهی نیافته اند که این امر احتمالا به گرایشات نژادی- قومی اپوزیسیون سوری باز می گردد. تصور می کنم دلیل تغییر لحن اخیر کشورهای حامی به اصطلاح اپوزیسیون سوری در خصوص حکومت اسد نیز تا حدودی واضح باشد ...

آیات 10 و 11 سوره مبارکه واقعه: وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ (10) أُولئِكَ الْمُقَرَّبُونَ (11) ... دعوی اعتدال و جانب امر بی طرفی در تحلیل و اندیشگی را داشتن به یک طرف (و ضرب گرفتن که «این سیاست است دیگر برادران!») ... و ادبیات توأم با گوشه های کنایه آمیز نیز به یک سو ... و ... البته «تفسیر به رأی» این را نیز بگذارید به حساب «علاقه» ...

دوستان استدعا دارم: خطابه امام حسین (ع) را در غروب تاسوعا برای همراهان و یاران وفادارش بخاطر آورید ... کسانی که بنا به هر دلیل مایل به استمرار مبارزه با دشمنان مصمم و قسم خورده «مسلمانان» نیستند اکراهی در ادامه مسیر در کنار افرادی که تکلیف خود رو با این سلوک روشن کردند «ندارند» ... اما ... بر هم زدن این خط مبارزه و برآشوبیدن بر جبهه خودی توجیه پذیر نیست ... تأسف بارترین شکل و سیاق حضورمان شاید این باشد که گرفتار «بازار و بورس عافیت طلبی» شویم ... این چیز و آن چیز را بخواهیم و نخواهیم ... یا از مسافتی دور دستی بر آتش گیریم و به پوزخند بگوئیم: ... در غرب خبری نیست ... خبری هست ... اما آن خبر شوم: چهره کریه دشمنانی است که تا بن استخوان با «روح حقیقی اسلام» تخاصم دارند و تا شاهد نابودی آخرین «آدمیزاد به حقیقت باورمند به چنین آئین پاک و پاک نهادی» نباشند از پای نمی نشینند؛ این دشمنان سوگند یاد کرده «بخوبی از جذابیت های پنهان مهندسی اجتماعی و فرهنگی به سبک کائوکیژن» برای مردمان شرق نزدیک مطلع اند: بوق های رسانه ای شان هم از این رو در منطقه «تعیین کننده» خاور نزدیک شغل شریف موریانه گان را پیشه خود کرده اند. به سال 1896 میلادی بزرگی از چهره های موج نخست بیداری تاریخی و اجتماعی مسلمین در پاسخ به یاوه گویی مستکبرین این گونه گفت: «من خود را مدافع منافع تمام مسلمانان جهان مى‏دانم.» ... تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل ... و همان بزرگ چنین نوشت: «بد ترین درد مردم مشرق زمین این است که آنها در اتحاد میان خود با هم اختلاف دارند و در تایید اختلاف با همدیگر متحد و اتفاق نظر دارند، آنها در میان خود عهد و پیمان بسته و متحد شده اند که میان خود یک پارچه و متحد و متفق نشوند»

لینک اصلی: http://www.asriran.com/fa/news/206330/1391-%D8%AE%D9%88%D8%B1%D8%B4%DB%8C%D8%AF%DB%8C-%D9%85%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D9%86%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%D8%AC%D8%A7%DB%8C%D8%B4%D8%A7%D9%86-%D8%AE%DB%8C%D9%84%DB%8C-%D8%AE%D8%A7%D9%84%DB%8C-%D8%A7%D8%B3%D8%AA عصرایران ؛ جعفر محمدی - سال 1391 هم رسید ، آن هم در حالی که نه از اشغال غرب سرزمین پرگهر توسط ارتش بین النهرین خبری هست ، نه از آژیر قرمزهایی که روزگارمان را سیاه کند و نه از صدای بمب و موشک و بوی باروت و خون... خدایا شکرت! اما چه بد مردمانی باشیم ما اگر فراموش کنیم که اگر امروز با خیال راحت ، دور هفت سین هایمان می نشینیم و رقص ماهی در تنگ آب را تماشا می کنیم و زیر لب "یا مقلب القلوب" می خوانیم ، اگر با خنده و اشتیاق ، زنگ خانه همسایه و فامیل را می زنیم که "آمده ایم عید دیدنی" ، اگر باربند ماشین هایمان را پر می کنیم از اسباب و وسایل سفر و صدای پخش ماشین مان را بلند کرده ایم گاز می دهیم و اگر بلیط به دست راهی فرودگاهیم تا در نقطه ای از دنیا ، چند روزی را خوش باشیم ،همه و همه رهین مردانی هستیم که آنها هم می توانستند در نوروز 91 در میان ما باشند و عیدی بدهند و عیدی بگیرند ، اما در این لحظه که ما هوای تازه بهاری را تنفس می کنیم ، در سینه قبرستان ها خوابیده اند و آرام آرام به بخشی از خاک وطن تبدیل می شوند: حمید ؛ امدادگری که برای نجات همرزمش از سنگر بیرون آمد ، زخم او را بست و پیشانی خودش میزبان گلوله ای آتشین شد. محمد ؛ آنقدر در والفجر 8 آرپی جی زده بود که از هر دو گوشش ، همین طور خون شره می کرد. اسماعیل ؛ غیرتش قبول نکرد که صبح به صبح کرکره مغازه خواربار فروشی اش را بالا بکشد و از پشت شیشه ، تشییع جنازه شهدای محلش را تماشا کند. بهرام ؛ وقت خواستگاری شرط کرد که تا پایان جنگ – هر چند سال که طول بکشد – پای دین و میهنش خواهد ایستاد.جنازه اش را درست در روز پایان جنگ آوردند. امین ؛ فقط توانست عکس دوقلوهای زیبایی که خدا به او داده بود را ببیند. دو روز قبل از آن که به مرخصی برود و کودکانش را در آغوش بکشد ، ترکش توپ ، گردنش را زد. سید محسن ؛ در شب عملیات ، داوطلب شد تا از روی میدان مین رد شود و راه را باز کند.خودش تکه تکه شد. علیرضا ؛ 20 سال بعد از این که رفت ، مقداری استخوان تحویل مادر پیرش دادند: این علیرضای توست! صادق ؛ برای این که گروه از معبر بگذرد ، به تپه ای در جهت مخالف رفت و شروع کرد به تیراندازی کردن تا حواس عراقی ها را به سمت خود جلب کند...گروه گذشت ولی هنوز از صادق خبری نیست که نیست. بهروز ؛ دیده بانی که در جزایر مجنون ، در محاصره بمب های شیمیایی قرار گرفت ؛ جنازه اش انقدر تاول زده بود که به سختی می شد فهمید این همان بهروز خوش خنده ای است که همیشه خدا کلی لطیفه برای تعریف کردن داشت. عبدالله ؛ عراقی ها برای زهر چشم گرفتن از بقیه اسرا ، او را سینه خاکریز گذاشتند و 10 نفر ، هرکدامشان یک خشاب کلاش به بدن زخمی اش خالی کردند. بچه هایش فقط تصویری مبهم از پدر در ذهنشان مانده است. مهدی ؛ روی قایق بود که زدند ؛ خودش و قایقش را آب به سوی خلیج فارس برد و هیچ کس هرگز ندیدش. رسول ؛ همسرش سال هاست که بر سر قبری که می داند شویش در آن نیست فاتحه می خواند و به چشمانی که در قاب عکس بالای مزار به چشمانش زل زده اند ، نگاه می کند و عاشقانه اشک می ریزد. و دهها و صدها هزار حمید و محمد و اسماعیل و بهرام و امین و سید محسن و علیرضا و صادق و بهروز و عبدالله و مهدی و رسول و ... به زیر خاک رفتند یا در آسایشگاه های جانبازان ، به سختی روزگار می گذرانند تا در 1391 خورشیدی و سال های قبل و بعد آن ، وقتی سر سفره هفت سین نشستیم ، تنها منتظر صدای توپ تحویل سال باشیم نه دل نگران بمب هایی که خود و هفت سین مان را زیر و زبر کنند. ما ایرانیان ، این صاحبان و ساکنان و مردمان مرز پرگهر ، حتماً به آن اندازه شرافت و شیدایی داریم که مهربان ترین هموطنان مان را که هنوز با نگرانی نگاه مان می کنند فراموش نکنیم. شهیدان! خیلی دوستتان داریم ، خیلی. [color=orange] منتقل شد به بخش جنگ 00Amin[/color]

البته که تنوع در میان معارضین و مطرودین سوری بچشم می خورد تا جایی که برخی از همین معارضین رفتار تروریستی مطرودین را سمبل حماقت سیاسی و «خیانت» هم خواندند ... هیچ حکومتی در جهان نیست که پراگماتیست محسوب نشود ... و اگر چنین حکومتی یافتید آن پدیده استثنایی را دیگر «حکومت» نام نمی نهند ... و البته همین حالا هم کسانی در مجموعه تیم دیپلماتیک کشور حضور دارند که به روابط ایران با سوریه پس از اسد اندیشه و برای اش طرح و نقشه چاره کنند ...: منتقدان و معارضین سوری نیز بر دو دسته کلی اند: کسانی که به پیامدهای اصلاحات قانون اساسی برای آغاز روند ذوب آیس برگ قدرت سیاسی دل بسته اند و کسانی که در حقیقت دغدغه سهم خواهی سیاسی درون سرزمینی (خودمختاری و فدرالیته...) را در ذهن می پرورند (در حقیقت درد قوم و طایفه دارند). نه ... هیچ ملتی خواهان نیم قرن حالت فوق العاده نیست اما برخی ملل نیز بخش اعظم همان چهل سال مورد اشاره را با همان ساختار حاکم همراه بوده اند ... وانگهی، [b]تایید اصلاح بهتر است تا تاکید بر آشوب[/b] ... مضاف بر اینکه، بهره جستن از فلان یا بهمان تز نبرد چریکی کمکی به مشروعیت بخشیدن به مطرودین نمی کند: نتیجه حسب معمول همان است که از دهان «محللین [همان دلالان محبت]» سیاسی باهوش این مطرودین بیرون می آید: فاش می گویند که برادران عرب (قطر و عربستان) و چنانچه فضای هجوگویی بیشتر یاری کند: برادران سفید پوست اروپایی و احیانا یانکی نیز کمک تسلیحاتی برسانند.

و البته گزاره کلی وجود داره که میگه: «[b]حقیقت [/b]و [b]درک ما از حقیقت[/b] دو چیز است ...» دغدغه برخی دوستان قابل درک است اما موضع رسمی ایران همواره مخالفت و پرهیز از خشونت و نشستن طرفین پای میز مذاکره بوده است؛ کشورمان تنها یک آیتم را بطور جدی نفی و طرد کرده است: «دخالت خارجی (بویژه از کانال نظامی ...)» موافق ام: «العاقل یکفی بالاشاره» و از همین رو، بهتر این می بود که تا حال، میلیشیای وابسته بیگانه که ابایی از ابراز رسمی این سرسپردگی در نشست های عربی یا عربی-ترک و قس علیهذا ندارد به این اشاره به سلوک «عقل» باز می گشت ... دو سال قبل، وزیر دفاع سفاک صهیونیست ها (باراک) بسادگی در یک جلسه علنی مجلس خودخوانده شان خطاب به صهیونیست های مبتلا به رعشه از بیم پاسخ نظامی ایران به درازگوشی «جهود صهیون باز» اینطور گزافه بافت که: «خوب آقایان (!) انتظار ندارید که چون ایران قادر به واکنش آنچنانی نظامی است ما نیز مملکت (!) را تعطیل و از این سرزمین مهاجرت کنیم!» حالا چطور است که برخی افراد انتظار دارند که بنا به هر دلیلی دستگاه حاکمه اسد بلادرنگ با خوش خلقی و فروتنی تام و تمام سر تعظیم در برابر برخی گروه های نه چندان محبوب یا حتی شناخته شده داخلی فرو آورند و با دو دست مبارک همه چیز (دقیقا همه چیز) را به ایشان تقدیم فرمایند ... ؟؟؟ رسانه و ماهیت آن البته بحث دیگری می طلبد ... [b]که آن ملزومات [i]در همه رسانه ای[/i] مراعات می شود مگر آنکه قصد قلب ماهیت و نقض غرض داشته باشیم[/b] ... مستمع می باید خود در پی اندک پازل هایی از حقایق روز باشد ... و همانطور که همان دوستان فرمودند یک سویه به قاضی رفتن هم [b]درد هیچ کس را دوا نمی کند[/b] ...

پس دوست عزیزم، لطفا به این خبر هم توجه بفرمایید: لینک اصلی: http://www.tabnak.ir/fa/news/234020/%D9%85%D8%AD%DA%A9%D9%88%D9%85%DB%8C%D8%AA-%D9%85%D8%AE%D8%A7%D9%84%D9%81%D8%A7%D9%86-%D8%A8%D8%B4%D8%A7%D8%B1-%D8%A7%D8%B3%D8%AF-%D8%AA%D9%88%D8%B3%D8%B7-%D8%AF%DB%8C%D8%AF%D9%87-%D8%A8%D8%A7%D9%86-%D8%AD%D9%82%D9%88%D9%82-%D8%A8%D8%B4%D8%B1 برای اولین بار صورت گرفت : محکومیت مخالفان بشار اسد توسط دیده بان حقوق بشر سازمان دیده بان حقوق بشر در یکی از آخرین گزارش های خود از وضعیت سوریه، به ربودن، شکنجه و اعدام هواداران اسد توسط شورشیان مخالف وی اشاره کرده است. سازمان دیده بان حقوق بشر در یکی از آخرین گزارش های خود از وضعیت سوریه، به ربودن، شکنجه و اعدام هواداران اسد توسط شورشیان مخالف وی اشاره کرده است. به گزارش «تابناک»، این گزارش سازمان دیده بان حقوق بشر می تواند نقش مهمی در تعادل دیدگاه جهانیان در مورد وضعیت جاری در سوریه داشته باشد. در همین رابطه، روزنامه «ایندیپندنت» که خبر گزارش فوق را منتشر کرده، اشاره کرده است که بنا به نظر سازمان دیده بان حقوق بشر، توسل شورشیان به «اقدامات ضدبشری» از زمان آغاز اعتراضات تاکنون روندی افزایشی داشته و پیش بینی می شود در صورت ادامه بحران در سوریه، این روند باز هم تشدید شود. در گزارش اخیر دیده بان حقوق بشر، از جمله به اظهارات هماهنگ کننده رسانه ای «بریگاد فاروق»، از گروه های شبه نظامی مخالف اسد استناد شده است که در شهر «حمص» فعال است. این فرد اظهار داشته که وی شخصاً یکی از افراد بازداشت شده توسط شبه نظامیان را به قتل رسانده است. وی ادعا کرده این اقدام به تلافی اقدامات نیروهای دولتی انجام گرفته است. گزارش مذکور همچنین از کشف یک گور با جسد چهار نفر از نیروهای طرفدار اسد حکایت دارد که با دستانی بسته، از پشت هدف شلیک گلوله قرار گرفته بودند. گزارش هایی از این دست، ادعاهای نیروهای مخالف اسد در مورد ماهیت صلح آمیز اعتراضات را مورد تردید قرار داده و نگرانی ها از وقوع جنگ داخلی در این کشور را افزایش می دهد.

برادر عزیزم جناب fath بسیار زیبا و رسا نوشتید اینجا روح واژگان جلوه نمایی می کند ... همه چیز هم با همین روح واژه آغاز می شود ... وقتی کلمات شما را خواندم تنها چیزی که گریبانگیرم شد یک بغض بزرگ بود ... که نقضین شادی و اندوه در او به آشتی شگرفی دست می یافتند ... بودنم حضورم مرهون قطرات خون این بزرگواران است ... دم و بازدم ام مدیون هر لحظه جانفشانی شان است ... فرزند این مرز و بوم بودن فخر بزرگی است ... شاید اکنون بهتر درمی یابم که چرا برغم سپری شدن کودکی ام در جنگ، این کودکی اسرارآمیز همچنان برایم تا بدان پایه زیبا و دلنشین و خواستنی است ... نوشتن آسان است و حتی تصور یک لحظه پا بر خاک میدان آتش و زخم و پاره های تن فرزندان ایران و ... گذاردن بدن این مرد 30 ساله امروز را به لرزه می اندازه ... هیچ گمانی در باب وسعت قلب های دلاورشان ندارم ... [b]برخی آدم ها از زندگی بزرگ تر اند[/b] [b]بسیار بسیار با شکوه تر از زندگی[/b]

درس عبرت لاوروف به وستروله در روز تولدش برلین - وزیر امور خارجه روسیه كه از مدتها قبل مترصد فرصت برای دادن یك پاسخ محكم به همتای آلمانی خود در رابطه با اظهاراتش درمورد موضع روسیه درقبال سوریه بود، در روز تولد 62 سالگی اش، این فرصت را بدست آورد و به قول رسانه های آلمان، 'درس عبرتی بیاد ماندنی' به گیدو وستروله داد. لینک اصلی: http://www.irna.ir/News/80048431/%D8%AF%D8%B1%D8%B3-%D8%B9%D8%A8%D8%B1%D8%AA-%D9%84%D8%A7%D9%88%D8%B1%D9%88%D9%81-%D8%A8%D9%87-%D9%88%D8%B3%D8%AA%D8%B1%D9%88%D9%84%D9%87-%D8%AF%D8%B1-%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D8%AA%D9%88%D9%84%D8%AF%D8%B4/%D8%AE%D8%A7%D8%B1%D8%AC%D9%8A/ به گزارش روز پنجشنبه ایرنا، نشست سه جانبه وزیران امورخارجه آلمان، روسیه و لهستان كه از ماهها قبل برنامه ریزی شده بود، روزگذشته درمهمانسرای تفریحی وزارت امور خارجه آلمان در كنار یك دریاچه خارج از شهر برلین، درحالی برگزار شد كه با روز تولد برای 'سرگئی لاوروف' وزیر امور خارجه روسیه همزمان شده بود. برغم اینكه، وزارت امور خارجه آلمان دستور كار نشست سه جانبه را، تقویت همكاری سه كشور كه تاریخچه روابط بسیار پیچیده ای با یكدیكر دارند؛ اعلام كرده بود، نشست روز گذشته تحت الشعاع مسائل و رویدادهای سوریه و همچنین نشست روز چهارشنبه شورای امنیت سازمان ملل متحد در مورد این كشور، قرار گرفت. درنشست خبری پس ازگفت و گوهای سه جانبه، سرگئی لاوروف،گیدو وستروله و 'رادوسلاو شیكورسكی' به سراغ موضوع سوریه رفتند و از یك فرصت جدید پیش آمده با كوشش های كوفی عنان، نماینده ویژه سازمان ملل در سوریه برای گفت وگو بین دولت سوریه و مخالفان بشار اسد، استقبال كردند. لاوروف كه فرصت مناسب را برای پاسخ به اظهارات مكررهمتای آلمانی خود درمورد سوریه بدست آورده بود، تاكید كرد كه موافقت مسكو با فرصت ایجاد شده برای گفت وگو بین دولت دمشق و مخالفان، به هیچ عنوان به این معنی نیست كه روسیه در سیاست خود در قبال سوریه با غرب هم پیمان شده باشد. لاوروف كه تلخكامی اش از اظهارات همتای آلمانی خود حتی با كیك تولد تشریفاتی وستروله نیزشیرین نشده بود،درحالی كه در محوطه باغ تفریحی مهمانسرای وزارت خارجه آلمان قدم می زد در پاسخ به سوال یك خبرنگار آلمانی گفت كه روسیه هرگز در رابطه با موضوع سوریه كوتاه نخواهد آمد. [b]لاوروف خطاب به وستروله كه وی را به ایستادن در سمت اشتباهی تاریخ متهم كرده بود، گفت: با تمام احترام صادقانه و دوستی كه نسبت به 'گیدو' دارم، باید این موضوع را گوشزد كنم كه تاریخ را وستروله نمی نویسد. وزیر امور خارجه روسیه تاكید كرد: تاریخ برگرفته ازعواطف و احساسات نیست ،این واقعیات هستند كه آن را می نویسند و این گذشت زمان و تاریخ است كه ثابت خواهد كرد، چه كسی اشتباه كرده و در طرف نادرست قرار گرفته است .[/b] وستروله نیز هرچند به درس عبرت های همتای روسی خود پاسخی نداد اما این را هم انكار نكرد كه در رابطه با سوریه اختلافات ریشه ای با همتای روس خود دارد. وزیرامورخارجه آلمان، درعین حال گفت: ما قطعا در وضعیتی نیستیم كه بتوانیم بگوییم در مورد سوریه اختلاف نظر داریم . نكته جالب اینكه، وستروله درحالی به اظهارات همتای روس خود پاسخ می داد و بار دیگر بر بركناری بشار اسد از قدرت پافشاری می كرد، كه شنونده مورد نظرش بلافاصله بعد از پایان سخنان خود، نشست خبری را ترك كرده و در راه بازگشت به مسكو بود.

لینک اصلی: http://www.presstv.ir/detail.fa/232680.html صندوق بين‌المللي پول هشدار داده است اگر در صادرات نفت ايران اختلال ايجاد شود، قيمت جهاني نفت خام ۳۰ درصد افزايش خواهد يافت و به اقتصاد جهاني شوک وارد ‌خواهد شد. به گزارش خبرگزاري فرانسه، کريستين لاگارد، رئيس صندوق بين‌المللي پول روز سه‌شنبه (۱ فروردين، ۲۰ مارس) گفت: "اگر ميزان نفت صادراتي از ايران با کاهش عمده مواجه شود به طور قطع موجب افزايش قيمت‌ها خواهد شد و[b] آشکارا به اقتصاد جهان شوک وارد خواهد کرد."[/b] [b]لاگارد افزود: بر پايه محاسبات صندوق بين‌المللي پول، اختلال يا توقف در روند عرضه نفت از سوي ايران مي‌تواند موجب افزايش ۲۰ تا ۳۰ درصدي قيمت‌هاي جهاني اين ماده مهم شود. [/b] وي تشريح کرد: "افزايش ناگهاني قيمت نفت از نرخ فعلي ۱۲۵ دلار براي هر بشکه نفت خام برنت پيامدهاي جدي براي اقتصاد جهاني خواهد داشت." اين در حالي است که در پي اقدام ايران براي توقف فروش نفت به شرکت‌هاي انگليسي و فرانسوي در پاسخ به تحريم‌هاي نفتي اتحاديه اروپا عليه تهران، قيمت‌ جهاني نفت در سال جاري ميلادي با افزايش مکرر روبه‌رو بوده است. ايران همچنين هشدار داده است توقف صادرات نفت این کشور شمار بیشتری از کشورهای اروپایی را در برخواهد گرفت. وزراي خارجه اتحاديه اروپا روز ۳ بهمن (۲۳ ژانويه) درباره تحريم ‌واردات نفت از ايران و مسدود کردن دارايي‌هاي بانک مرکزي جمهوري اسلامي در کشورهاي عضو اتحاديه به توافق رسيدند. همچنين، اعضای اين اتحاديه فروش الماس، طلا و ساير فلزات گران‌بها را به جمهوري اسلامي ايران ممنوع کرده است. پيش از آن نيز باراک اوباما، رئيس جمهور امريکا در آخرين روز سال ۲۰۱۱ ميلادي تحريم‌هاي اقتصادي جديدي عليه بانک مرکزي به امضا رساند که بر پايه آن، شرکت‌ها و بانک‌هاي خارجي که به مبادله مالي با بانک مرکزي ايران اقدام کنند مشمول مجازات و تحريم‌هاي واشنگتن خواهند شد. امريکا و برخي از هم‌پيمانان غربي اين کشور همواره تهران را به انحراف از برنامه صلح‌آميز انرژي هسته‌اي و تلاش براي دستيابي به جنگ‌افزارهاي هسته‌اي متهم کرده و از اين ادعاها به عنوان بهانه‌اي براي اعمال تحريم‌هاي يک جانبه و بين‌المللي و همچنين تهديد به حمله نظامي عليه ايران استفاده مي‌کنند. ايران با رد اين ادعاها تاکيد مي‌کند، به عنوان يکي از امضاکنندگان پيمان منع گسترش جنگ‌افزارهاي هسته‌اي و يکي از اعضاي آژانس بين‌المللي انرژي اتمي، از حق توسعه و دستيابي به فن‌آوري صلح‌آميز انرژي هسته‌اي برخوردار است. [color=orange] ادغام شد. 00Amin[/color]

[b]نو بهارا جان مایی جانها را تازه کن باغها را بشکفان و کشتها را تازه کن گل جمال افروخته ست و مرغ قول آموخته ست بی صبا جنبش ندارد هین صبا را تازه کن بهار آمد بهار آمد بهار مشکبار آمد نگار آمد نگار آمد نگار بردبار آمد بهار آمد بهار آمد بهار خوش عذار آمد خوش و سر سبز شد عالم اوان لاله زار آمد ز سوسن بشنو ای ریحان که سوسن صد زبان دارد به دشت آب و گل بنگر که پر نقش و نگار آمد [/b] نوروز بر ایران زمین و ایرانیان مبارک باد، اخص بر میلیتاریست های عزیزم و باز بقول حضرت مولانا: [b]گرم باش ای سرد تا گرمی رسد/ با درشتی ساز تا نرمی رسد[/b]

worior بردبار با چشمانی اشکبار از روان رود واژگان میان مان می نویسم ... در این ساعت که دقایقی به بیداری زمین مادر و چشم گشودن به خورشیدی دیگر مانده است ... یادآور ... کهن الگوی «ما دو بار در یک رودخانه شنا نمی کنیم ... » کی ما آدمیان از غیبت آگاهی و ظلمت خویش به ساحت «ظهور» پای می نهیم ... من نیز چون شما نمی دانم اما ... می دانم ... همین قدر می دانم که ... [b]این انسان است ... اینک انسان ... عصیانگر شرمسار از سرشکستگی حضور عصیانگر تواب [/b] این سلوک واژگان با شیدایی ادامه خواهد یافت ...

با کسب اجازه از برادر بزرگوارم جناب ssadeghs بخش دوم برگردان به دوستان عزیزمان تقدیم می شود: برای آنکه نگاه دیگری به گستردگی آنچنانی پروژه «آمریکای فوق سری» بیندازید کافی است سری به جاده عوارضی فرودگاه بین المللی دالاس در غرب واشنگتن بزنید و از دور برگردان خروجی محلی که روزگاری محل فروشگاه هنری مایکلز و شعبه کتابفروشی زنجیره ای Books-A-Million بود و اکنون جای اش را به نورثروپ گرومن و لاکهید مارتین، غول های اطلاعات نظامی، داده است بسمت چپ بپیچید. آن دو ساختمان 5 طبقه کبود آبی سوسوزنان متعلق به سازمان ملی اطلاعات جغرافیایی است که روی تابلوی کوچکی گم شده لابلای پرچین شمشاد نوشته شده است وظیفه تجزیه و تحلیل تصاویر و داده های نقشه برداری سطح زمین را بر عهده دارد. ساختمان های کوچک شکلاتی رنگ در عرض مسیر فرعی به شرکت کاراسافت (Carasoft)، از پیمانکاران سازمان های اطلاعاتی تعلق دارد که تخصص آن مکان یابی و نقشه برداری، تجزیه و تحلیل داده های صوتی و گردآوری اطلاعات است؛ مرکز تجزیه و تحلیل اطلاعات تاسیسات نظامی زیرزمینی کمی آنسوتر قرار دارد که با شناسایی مراکز فرماندهی زیرزمینی مرتبط با جنگ افزارهای کشتار جمعی و گروه های تروریستی در جهان راهکارهایی برای نابودی آنها به نیروهای مسلح آمریکا ارائه می دهد. دوایر متعدد این پروژه در سراسر خاک کشور تاسیس شده است اما ناحیه واشنگتن پایتخت «آمریکای فوق سری» است. تقریبا نیمی از این سرمایه گذاری عظیم پس از واقعه 11 سپتامبر در محدوده ای کمانی شکل که از لیزبورگ (شهری تاریخی در 53 کیلومتری شمال غربی واشنگتن) تا کوانتیکو (شهری کوچک واقع در بخش پرنس ویلیامز در منطقه متروپولیتن واشنگتن) کشیده شده و پس از گذر از واشنگتن بسوی شمال شرقی به لینثیکوم (ناحیه ای واقع در ایالت مریلند در مجاورت ناحیه واشنگتن [در نزدیکی بزرگراه فرودگاه بین المللی بالتیمور- واشنگتن یا BWI] که آمار جمعیت آن طبق تصمیم اداره سرشماری آمریکا [بصورت مستقل –م؛ در ایالات متحده در اصطلاح به این قبیل نواحی CDP مخفف census-designated place یعنی مکان های اختصاص یافته برای سرشماری گفته می شود] ثبت می شود) واقع در شمال فرودگاه بین المللی بالتیمور- واشنگتن می رسد، صورت گرفته است. بسیای از ساختمان ها در مجاورت مجموعه های دولتی یا پایگاه های نظامی قرار گرفته اند. دیگر بناها نیز محدوده های تجاری را اشغال کرده یا در همسایگی و در کنار نواحی مسکونی، مدارس و مراکز خرید قرار دارند و توجه اغلب کسانی را که در نزدیکی این ابنیه زندگی می کنند یا مشغول به کار اند، بخود جلب نمی کنند. طبق اظهارات یکی از افسران ارشد بخش اطلاعات نظامی بسیاری از ساختمان های نو ساز صرفا دوایر کاری نبوده بلکه توسط «هرم های امنیتی/اطلاعاتی» اداره می شوند. سازمان اطلاعات مرکزی در فاصله ای نه چندان دور از جاده عوارضی فرودگاه دالاس دو ساختمان جدید احداث کرده است که فضای اداری را تا 3/1 افزایش می دهد. در جنوب، ساختمان 8/1 میلیارد دلاری دفتر مرکزی سازمان ملی اطلاعات جغرافیایی در اسپرینگفیلد واقع شده که چهارمین عمارت دولتی بزرگ در منطقه بوده و 8500 نفر در آن مشغول بکار اند. صدها میلیون دلار از محل اعتبارات برنامه محرک اقتصادی برای این گونه ساخت و سازهای دولتی در منطقه هزینه می شود. نه تنها تعداد این قبیل ساختمان ها بلکه آنچه درون این ابنیه بچشم می خورد اعم از صفحات نمایشگر تلویزیونی متعدد، نشان های شناسایی بازدیدکنندگان (ملزم به همراهی)، دستگاه های بازرسی پرتو X، کمدهای ویژه نگهداری گوشی تلفن همراه و پیجر نمایانگر ابعاد و هزینه گسترش این دنیای مخفی است. قفل های مجهز به صفحه کلید در اتاق های ویژه محصور در جداره های فلزی یا دیواره های کاملا خشک را باز می کنند که شنود ناپذیر بوده و توسط زنگ های هشدار دهنده و نیروی امنیتی با قابلیت واکنش 15 دقیقه ای، حفاظت می شوند. در هر یک از این ساختمان ها دست کم یکی از این اتاق های موسوم به SCIF [sensitive compartmented information facility؛ مراکز حفاظت شده اطلاعات محرمانه- م] وجود دارد. برخی از این اتاق ها به اندازه یک کمد لباس کوچک و ابعاد برخی دیگر چهار برابر یک زمین فوتبال است. ابعاد SCIF آن هم تنها در ناحیه واشنگتن شاخصی از وضعیت پروژه آمریکای فوق سری است. بروس پاکین که سال ها قبل برای ساخت و ساز اتاق های SCIF از واشنگتن به فلوریدا نقل مکان کرده است می گوید «همه در واشنگتن مدام از SCIF حرف می زنند. چشم و هم چشمی این افراد [مجموعه ها- م] هر روز جدی تر می شود: فقط سازمان های سه حرفی مجهز به اتاق های بزرگ SCIF می توانند سری در سرها داشته باشند.» SCIF ها تنها عناصر امنیتی ضروری مورد توجه مردم نبوده و مراکز فرماندهی، شبکه های تلویزیونی داخلی، نمایشگرهای ویدئویی عظیم، غول های خیابانی ضد گلوله [sport utility vehicles یا مخفف آن SUV که معادل فارسی مشخصی ندارد اما به کلاس خاصی از خودروها با کاربردهای دو گانه «شهری» و «ورزشی و طبیعت گردی» اطلاق می شود؛ علاقمندان دنیای اتوموبیل به این کلاس از خودروها اصطلاحا غول های خیابانی نیز می گویند – م] و محافظان امنیتی نیز بدل به نمادهای «امنیت ملی» شده اند. یک ژنرال سه ستاره که پس از سال ها خدمت در کشورهای دیگر اکنون در واشنگتن پست قلم می زند، می نویسد: « ژنرال چهار ستاره بدون حاشیه امنیتی و حفاظتی پیدا نمی کنید. ترس و نگرانی این افراد موجب استخدام محافظان می شود و سپس این شما اید که با خود می گوئید: اگر او محافظ شخصی دارد چرا من نداشته باشم؛ این معرف جایگاه اجتماعی این قبیل اشخاص شده است.» کارمندان کم درآمدی که با هدف پس انداز درآمدشان وعده ناهار را همراه خود به محیط کار می برند از جمله مهم ترین افراد حاضر در اتاق های SCIF محسوب می شوند. فعالیت این تحلیلگران 20 تا 30 ساله برخوردار از درآمد سالانه 41 تا 65 هزار دلاری هسته مرکزی کلیه اقداماتی است که پروژه «آمریکای فوق سری» در پی اجرای آنهاست. این تجزیه و تحلیل های امنیتی در بهترین حالت با درآمیختن نمادهای فرهنگی، گفتارهای پراکنده، مکالمات رمزگذاری شده، اطلاعات بدست آمده از منابع ناشناس و حتی دور ریختنی ها سرنخ هایی از افراد و گروه های در حال تلاش برای ضربه زدن به ایالات متحده بدست می دهد. پالایش و رده بندی رایانه ای این اطلاعات ها کارایی فعالیت این تحلیلگران را دو چندان می کند اما به گفته یکی از مقامات ارشد دفتر مدیریت امنیت ملی (ODNI)، در فرجام، «تحلیل» حاصل استنباط و جمعبندی فرد است و نیمی از این تحلیلگران نسبتا کم تجربه بوده و طی چند سال اخیر به استخدام این سازمان ها درآمده اند. تحلیلگران قراردادی اغلب اندکی پس از دانش آموختگی در دفاتر مرکزی شرکت های وابسته آموزش می بینند. یک تحلیلگر جوان پس از استخدام آگاهی چندانی در خصوص کشورهای برخوردار از اولویت – عراق، ایران، افغانستان و پاکستان- ندارد و فاقد مهارت در زبان های رایج این کشورهاست و با این حال، مقامات اسبق اطلاعاتی که کار وارسی و اولوبت بندی گزارشات امنیتی را بر عهده داشته اند می گویند تعداد گزارشات امنیتی روزانه واصله در خصوص این کشورها مافوق تصور است. دفتر مدیریت سازمان امنیت ملی از بیلان سالانه دقیق گزارشات دریافتی مطلع نیست اما مسئول ارشد دوایر تحلیلی سازمان درحین بررسی این موضوع به 60 وب سایت تحلیلی محرمانه فعال برخورد کرد که توقف فعالیت شان بسبب فقدان بازدهی مدت ها قبل قطعی شده بود. مقام امنیتی دیگری می گوید «این وب سایت ها همچون مردگان متحرک [زامبی ها- م] به بقای خود ادامه می دهند.» افسران امنیتی که به مرور و بررسی گزارشات امنیتی می پردازند می گویند مشکل اینجاست که این گزارشات چیزی جز بازآرایی واقعیت های جاری روز نیست. ریچارد ایمرمن که تا اوایل 2009مشاورمدیرکل سازمان امنیت ملی در امور راستی آزمایی و استانداردهای تجزیه و تحلیل های امنیتی بوده است می گوید: «مثل وسوسه ضربه زدن به توپ در زمین هر رخدادی را همه می خواهند گزارش بدهند. گزارشات تکراری بی شماری بدستم می رسید.» حتی تحلیلگران مرکز مبارزه با تروریسم (NCTC) که سری ترین و دست نیافتنی ترین قطعات پازل های اطلاعاتی بناست در این مجموعه در کنار یکدیگر قرار گیرند بدلیل گزارشات بی اساس یا دست کم عدم تحویل گزارشاتی مناسب تر از نمونه های پیشتر ارائه شده توسط سازمان اطلاعات مرکزی، پلیس فدرال، سازمان امنیت ملی یا سازمان اطلاعات دفاعی نمره پائینی از مقامات امنیتی می گیرند؛ ژنرال تک ستاره جان م. کاستر مدیرکل وقت اطلاعات ستاد مشترک ارتش از ناکارآمدی اطلاعات ارائه شده توسط مرکز مبارزه با تروریسم چنان به خشم آمد که در سال 2007 خبر برکناری دریادار جان اسکات رد، رئیس مرکز مبارزه با تروریسم، را طی ملاقاتی به اطلاع وی رساند. کاستر در یکی از مصاحبه هایش در حالی که [از فرط عصبانیت –م] روی میز [بسمت جلو - م] خم شده بود با صدای بلند گفت: «به او [دریادار رد - م] گفتم که این سازمان پس از 5/4 سال حتی یک ورق پاره حاوی اطلاعات که به من در تعقیب مسائل سه جنگ کمکی کند ارائه نکرد!» دو سال بعد، خاطره آن روز همچنان کاستر را که اکنون رئیس دانشکده اطلاعات ارتش در پایگاه هوآچوا، آریزوناست بشدت عصبانی می کند چرا که یادآور یأس او از عملکرد دستگاه اداری است. وی می گوید: «چه کسی مسئول جلوگیری از تکرار مکررات و عافیت طلبی [در ارائه و تنظیم محتوای گزارشات اطلاعاتی - م] است؟ چه کسی قرار است بر ارائه گزارشات نظارت داشته باشد تا همه یک چیز را تحویل ندهند؟» وی از معدود معترضین به این قبیل مسائل است. یک مقام ارشد امنیتی نیز در دفتر امن خود در واشنگتن همانطور که در صندلی اش فرو رفته و در حال بررسی بخش هایی از اطلاعات طبقه بندی شده روزانه است احساس نومیدی می کند: گزارش اجمالی امنیت جهانی سازمان اطلاعات مرکزی، گزارش مشترک سازمان اطلاعات مرکزی و مرکز امنیت سایبری، گزارشات اطلاعاتی متفرقه، چکیده گزارشات امنیتی روزانه، پیش بینی های [برآوردهای - م] امنیتی هفتگی، هشدارهای امنیتی هفتگی، گزارش ارزیابی تهدیدات تروریستی جامعه سازمان های امنیتی و اطلاعاتی، هشدارهای مرکز مبارزه با تروریسم، موارد خاص ارسالی از مرکز مبارزه با تروریسم و ... حجم عظیم گزارشات او را شاکی کرده و صندوق نامه های دریافتی رو میز او هم جای سوزن انداختن ندارد. دست می برد و گزارشی حجیم با چاپ گلاسه را بر می دارد و همانطور که تکانش می دهد با عصبانیت می گوید: «خدای من! تهیه این گزارش چرا باید اینقدر طول بکشد؟» «چرا این گزارش باید تا این حد حجیم باشد؟» «چرا دسترسی آنلاین به این گزارش وجود ندارد؟» اشخاصی که با این گزارشات سروکار دارند می گویند که تلنبار شدن گزارشات طی ساعات، روزها، هفته ها، ماه ها و در خلال سال اثر معکوس بر جای می گذارد. برخی سیاستگزاران و مقامات ارشد جرأت مواجهه با انبوه گزارشاتی که فضای رایانه های شان را اشغال کرده است ندارند و در عوض، ترجیح می دهند گزارشات شفاهی مفید و موجز کارشناسان را بشنوند و این کارشناسان نیز معمولا به تحلیل سازمان متبوع خود متکی اند که نشانگر عدم تعامل اطلاعاتی میان سازمان های امنیتی/اطلاعاتی و در حقیقت علت اساسی ناکامی در دفع حملات است. راهکار دایره تجزیه و تحلیل دفتر مدیریت امنیت ملی برغم آگاهی از این مشکل انتشار یک نشریه جدید و این بار یک روزنامه آنلاین با عنوان «امنیت امروز» است. بیست و دو کارمند مندرجات دو جین گزارشات سازمانی و 63 وب سایت را گلچین کرده و بهترین بسته های اطلاعاتی را بر اساس صحت و دقت مطالب ارائه شده، موضوع و منطقه هدف انتخاب می کنند. تجزیه و تحلیل اطلاعات تنها حیطه ای نیست که مطالب تکراری در آن در دستگاه عریض و طویل امنیت ملی انباشت می شود و حوزه مسئولیت افراد و سازمان ها را با ابهام مواجه می سازد. تنها در وزارت دفاع 18 مرکز فرماندهی و سازمان به اجرای انواع عملیات اطلاعاتی با هدف بلندپروازانه تاثیرگذاری بر تفسیر و برداشت مخاطبین جهانی از سیاست ها و فعالیت های نظامی بین المللی ایالات متحده می پردازند و از سویی مهم ترین سازمان های اطلاعاتی و دو مرکز فرماندهی نظامی دیگر مدعی ایفای نقش اصلی در نبرد سایبری، جدیدترین و ناشناخته ترین جبهه اند. پانتا، رئیس سازمان اطلاعات مرکزی با اشاره به دخالت سازمان های امنیتی متعدد در جنگ سایبری گفت: «صادقانه باید گفت که رویکرد واحدی در قبال نبرد سایبری اتخاذ نشده است.» بنجامین ا. پاول که پیش از کناره گیری از مناصب حکومتی در سال گذشته در مجمع مشترک سه مدیریت اطلاعاتی ملی عضویت داشته است می گوید: «ایجاد هماهنگی در [جنگ - م] سایبری بسیار دشوار است. گاه تجهیز انواع سلاح و تهییج افکار عمومی و مهیا شدن برای دفاع فکر خوبی نیست؛ چرا؟ به این دلیل که برای اش خرج می شود و داغ و جذاب است.» پائیز سال گذشته، سرگرد نضال مالک حسن با تیراندازی در پایگاه هود تگزاس 13 نفر را کشت و 30 تن را مجروح کرد. طی روزهای پس از حادثه، اطلاعاتی در خصوص تغییرات رفتاری تدریجی عجیب حسن در بهداری نظامی والتر رید به بیرون درز کرد؛ وی که دوره کارورزی روانپزشکی خود را در این بهداری سپری می کرد به فرماندهان هشدار داده بود که باید مسلمانان را از ارتش مرخص کنند یا اینکه خطر بروز «حوادث مشکل آفرین» بپذیرند. وی همچنین با یکی از مشهورترین روحانیون تندرو یمنی تحت مراقبت نیروهای امنیتی ایالات متحده از طریق ایمیل در ارتباط بود. اما هیچ یک از این موارد سازمان های ضد اطلاعاتی ارتش را مجاب نکرده بود. در همان زمان فرماندهی واحد 902 اطلاعات ارتش در فاصله 25 مایلی بهداری والتر رید در حال اولویت بندی اجمالی تهدیدات احتمالی ترجیح داده بود تمرکز و نیروی واحدش را معطوف و مصروف تهدیدات عمومی متوجه ایالات متحده کند در حالی که پیشتر وزارت امنیت داخلی و واحد 106 مشترک ضد تروریسم پلیس فدرال بشکلی جامع مشغول انجام همین کار بودند. واحد 902 اطلاعات ارتش در حال کار روی برنامه ای که فرمانده واحد آن را RITA [ریتا - م] مخفف تهدید اسلامگرایان تندرو بر ضد ارتش می نامید، مشغول جمع آوری اطلاعات در خصوص محافل دانشجویی مرتبط با حزب الله، سپاه پاسداران ایران و القائده در ایالات متحده بود اما به گفته یک افسر ارشد ضد اطلاعات پنتاگون «این تحلیل حرف تازه ای برای گفتن نداشت.» پنهان کاری و ناهماهنگی موجب شد تا مجموعه هایی همچون واحد 902 اطلاعات ارتش در این مورد بجای پرداختن به وظیفه مهم و دشوار شناسایی هواداران احتمالی جهاد [علیه ایالات متحده - م] در مجموعه ارتش بر مواردی متمرکز شوند که سایر سازمان های امنیتی پیشتر به آنها رسیدگی کرده بودند. کارشناسان دفاعی و امنیتی بر این باور اند که پنهان کاری در جامعه اطلاعاتی و امنیتی بدلایلی جدی تر از موازی کاری صرف مایه ناکارآمدی می شود. از نگاه وزارت دفاع ریشه این معضل برنامه های فوق سری موسوم به SAPs یا برنامه های قابل دسترسی برای افراد ویژه است که دسترسی بسیار محدود به آنها تنها تحت نظارت افسران اطلاعاتی مجرب میسر است و فهرست پنتاگون از اسامی رمز این برنامه ها به بیش از 300 صفحه بالغ می شود. هر یک از سازمان های جامعه اطلاعاتی از صدها برنامه این چنینی برخوردار است و هر برنامه خود هزاران عملیات زیرمجموعه را در بر می گیرد که هر یک محدودیت های خاص خود را در مورد شمار افراد مجاز به دسترسی به اطلاعات این برنامه ها دارد و این همه بدان معناست که افراد انگشت شماری واقعا می دانند که چه می گذرد! جیمز ر. کلاپر، معاون اطلاعات وزیر دفاع و نامزد ریاست سازمان امنیت ملی در دولت اوباما، می گوید «تنها خدا به این برنامه های فوق سری عالم است!». چنین پنهان کاری هایی سلسله مراتب سازمانی را در مواردی همچون سوءاستفاده مقامات عالی رتبه از جو مخفی کاری برای بر زمین زدن رقبا یا دستور به کارکنان جزء برای پنهان نگاه داشتن برخی امور از مافوق ها مختل می سازد. یک افسر نظامی شرکت کننده در یکی از این برنامه های ویژه می گوید به او دستور داده شد مدرکی را امضاء کند که وی را از ارائه این سند به ژنرال فرمانده اش که هر روز از نزدیک با وی کار می کند منع می ساخت تنها به این دلیل که این ژنرال فرمانده مجاز به اطلاع یافتن از این عملیات ویژه نبود. دیگر مقام عالی رتبه دفاعی روزی را بخاطر می آورد که هنگام سوال از یکی از همکارانش در خصوص یک عملیات مندرج در فهرست بودجه [دفتر اش- م] با پاسخ منفی وی روبرو می شود و حین مشاجره لفظی خطاب به او می گوید: «منظورت از اینکه نمی توانی چیزی در این مورد به من بگویی چیست؟ هزینه این برنامه را من پرداخت می کنم» یک مقام اطلاعاتی عالی رتبه دیگر که دسترس گسترده ای به برنامه های عملیاتی متعدد دارد می گوید که گاه از مخفی کاری برای توجیه تداوم برنامه های بی حاصل سود برده می شود. وی می گوید «وزیر دفاع باید از روند هر عملیات آگاهی یابد تا از ضرورت استمرار آن مطمئن شود. دفتر مرکزی سازمان امنیت ملی نیز باید چنین رویه ای را در پیش گیرد.» دفتر مرکزی سازمان امنیت ملی هنوز چنین کاری نکرده است و بهترین اقدام اش در حال حاضر ایجاد پایگاه داده اسامی رمز سری ترین برنامه های عملیاتی جامعه اطلاعاتی بوده است هر چند که اسامی رمز بسیاری از برنامه های اطلاعاتی مهم و برجسته پنتاگون در این پایگاه داده درج نشده است. آگاهی یافتن از رخدادهای هر روزه پروژه «آمریکای فوق سری» بسبب فوق محرمانه بودن اش دشوار است اما اخبار چنین وقایعی هر از گاهی شنیده می شود و یکی از جدیدترین خبرها نقاط قوت و ضعف ساختار امنیتی/اطلاعاتی شکل گرفته پس از 11 سپتامبر را نمایان می سازد. پاییز سال گذشته این مجموعه بزرگ پس از 8 سال توسعه ساختاری و افزایش نیروی انسانی در اوج آمادگی تهاجمی قرار داشت که خبرهای بدی از یمن رسید و اوباما نیز در پی آن، فرمانی را به امضاء رساند که به موجب آن ده ها تفنگدارمخفی برای شناسایی و از میان بردن رهبران وابسته به القائده به آن کشور اعزام شدند. تفنگداران در یمن تعداد زیادی عملیات مشترک با بهره گیری از رایانه های همراه، کیت های تشخیص هویت و تجهیزات ارتباطی به انجام رساندند و هزاران عملیات ردیابی، گزارش عملیاتی، شواهد تصویری و فیلم زنده مراحل عملیات را برای ده ها سازمان های اطلاعاتی فوق سری ایالات متحده اجرا و ارسال کردند که شرایطی ایده آل برای این ساختار محسوب می شد اما اطلاعات ارسالی برای تجزیه و تحلیل پس از وصول به مرکز مبارزه با تروریسم در واشنگتن در میان بیش از 5000 سند اطلاعاتی ضد تروریستی روزانه مدفون می شد. تحلیلگران باید پایگاه داده به پایگاه داده، هارد دیسک به هارد دیسک و صفحه به صفحه را برای یافتن مطلب قابل توجهی جستجو می کردند. با تشدید عملیات نظامی در یمن و قوت گرفتن شایعات حمله تروریستی سازمان های اطلاعاتی بر تلاش شان افزودند و سیلی از اطلاعات روانه مرکز مبارزه با تروریسم شد بنحوی که حتی اطلاعات حیاتی نیز در این میان از نگاه تحلیلگران دور می ماند مانند هویت احتمالی یک شخصیت مذهبی یمن که یک مسلمان تندروی اهل نیجریه تحت تاثیر تعالیم وی [برای ملاقات با وی - م] به یمن سفر کرده بود و گزارشی از نامه یک پدر در نیجریه درباره پسرش که به تعالیم اسلامگرایان تندرو علاقمند و مدتی بعد در یمن ناپدید شده بود. این موارد همه و همه سرنخ های حادثه ای بودند که هنگامی که عمر فاروق عبدالمطلب، تبعه نیجریه یمن را ترک کرد و در آمستردام سوار هواپیمای مسافربری عازم دیترویت شد رخ داد اما هیچ کس این سرنخ ها را کنار هم نگذارد زیرا مقامات پیشتر هشدار داده بودند که این ساختار امنیتی/اطلاعاتی بقدری عریض و طویل شده که هر تلاشی برای تفکیک حوزه مسئولیت افراد و سازمان ها بی حاصل است و لی تر، رئیس مرکز مبارزه با تروریسم، در کنگره گفته بود «افراد بی شماری در اجرای این وظایف دخیل هستند.» و بلر، رییس سازمان امنیت ملی نیز خطاب به نمایندگان کنگره گفت «همه می توانستند از هر چیزی مطلع باشند اما من هم مسئولین اصلی را تعیین نکرده بودم.» و بدین ترتیب عبدالمطلب توانست سوار پرواز 253 خطوط هوایی شمال غرب شود و هنگامی که هواپیما در حال نزدیک شدن به دیترویت بود وی کوشید تا بمبی را که در البسه زیر خود جاسازی کرده بود منفجر کند و این ساختار امنیتی عریض و طویل پر زرق و برق پس از 11 سپتامبر نبود که مانع اش شد بلکه یکی از مسافران که متوجه حرکات عبدالمطلب شده بود مانع از کارش شد. جان ا. بِرِنان، مشاور ضد تروریسم کاخ سفید، پس از این حادثه اظهار داشت « از آنجایی که مسئولیت هیچ عضو، تیم یا نیرویی در انجام تحقیقات مشخص نشده بود اطلاعات نیز نظارت و اولویت بندی نمی شد.» بلر وجود این مشکل را پذیرفت و پیشنهاد اش تشکیل تیم های تازه نفس برای پیگیری سرنخ های مهم بود و در همان حال، برای جلوگیری از تکرار چنین اشتباهاتی خواهان منابع مالی و کارشناسان بیشتر از کنگره شد و این پیشنهاد اغلب روسای ساختارهای اطلاعاتی شکل گرفته پس از 11 سپتامبر بود. لی تر [رئیس مرکز مبارزه با تروریسم - م] نیز پس از حادثه بمبگذاری کریسمس خواهان آن شد تا کارشناسان اطلاعاتی بیشتری را در مجموعه 300 نفری اش (تا آن زمان) استخدام کند. وزارت امنیت داخلی خواستار افزایش نیروی حفاظت پرواز ، اسکنرهای بدن نما و نیز تحلیلگران اطلاعاتی شد و این برغم آن بود که این وزارتخانه حتی نمی توانست نیروی مجرب کافی برای تامین کادر واحد کارشناسی بیابد. اوبا نیز در آن زمان گفته بود که اعتبارات مورد نیاز بخش امنیت ملی را همچنان تامین می کند و با این اظهارات به این درخواست ها چراغ سبز نشان داد. ساخت و توسعه ساختمان ها و دفاتر اطلاعاتی/امنیتی در اقصی نقاط کشور ادامه دارد. ساخت مرکز داده پردازی 7/1 میلیارد دلاری سازمان امنیت ملی بزودی در مجاورت شهر Salt Lake آغاز می شود. سال آینده در کنار دفتر اطلاعاتی جدید 270 هزار فوت مربعی ستاد مشترک ارتش در تامپا ساختمانی ستادی تقریبا با همین ابعاد و طی سال بعدی، دفتری 51 هزار فوت مربعی بطور اختصاصی برای دایره عملیات ویژه بنا خواهد شد. ساختمان جدید مرکز مشترک تجزیه و تحلیل اطلاعات در شمال شارلوت ویل پذیرای 1000 کارشناس اطلاعاتی در منطقه ای امن خواهد بود. همزمان، وزارت امنیت داخلی ساخت مراکز ستادی جدید خود را در 5 مایلی کاخ سفید آغاز کرده است که بناست بخشی از آن نیز به گارد ساحلی اختصاص یابد. وزارت امنیت داخلی که تنها 7 سال از تاسیس آن می گذرد مدت ها قبل صاحب عملیات فوق سری، تحقیقات مستقل، مرکز فرماندهی، یگان خودروهای ضد گلوله و نیروی انسانی 230 هزار نفری، سومین نیروی انسان بزرگ کشور پس از وزارتخانه های دفاع و امور کهنه سربازان، شده بود. تاسیسات امنیتی 4/3 میلیارد دلاری جدیدی بزودی از میان ویرانه های آجری اتاق های آسایشگاه روانی سابق سنت الیزابث واقع در اراضی آناکاستیکا سر بر خواهد آورد که بزرگ ترین بنای دولتی پس از پنتاگون و نقطه عطف جغرافیای «آمریکای فوق سری» است و چهار برابر ساختمان مرکز مبارزه با تروریسم (موسوم به تقاطع آزادی) مساحت دارد. این مقاله حاصل تلاش جولی تِیت، خبرنگار محقق واشنگتن پست است.

جناب 100 عزیزم استاد worior ارجمند در آخرین پست شون در خصوص شیوا نویسی به بنده تذکر داده بودند بنابراین از حضرتعالی و سایر دوستان عمیقا عذرخواهی می کنم.

لینک اصلی: http://www.irdiplomacy.ir/fa/news/58/bodyView/1899064/%DA%A9%D9%88%D9%81%DB%8C.%D8%B9%D9%86%D8%A7%D9%86.%D8%AF%D8%B1.%D8%B3%D9%88%D8%B1%DB%8C%D9%87.%DA%86%D9%87.%D8%AE%D9%88%D8%A7%D9%87%D8%AF.%DA%A9%D8%B1%D8%AF%D8%9F.html چشم امید غرب به آقای میانجی کوفی عنان در سوریه چه خواهد کرد؟ دکتر مهدی مطهرنیا، تحلیل گر مسائل خاورمیانه در گفت و گو با دیپلماسی ایرانی معتقد است سفر کوفی عنان مقدمه ای برای اعمال فشار بیشتر بر سوریه خواهد بود. دیپلماسی ایرانی: بشار اسد بعد از دیدار با فرستاده ویژه دبیرکل سازمان ملل، کوفی عنان، و شنیدن پیشنهادات او، شروطی را برای ادامه همکاری و مدیریت بحران ذکر کرده است. فارغ از این که این شروط شامل چه مواردی می شود، به نظر می رسد سفر کوفی عنان و تحرک او در مسئله سوریه، توانسته است در موضع روسیه و دیگر طرف های درگیر بحران سوریه تاثیرگذار باشد. دیپلماسی ایرانی این مسئله را در گفت و گو با دکتر مهدی مطهرنیا، استاد دانشگاه و تحلیل گر مسائل خاورمیانه بررسی کرده است: سفر آقای کوفی عنان به سوریه را چگونه ارزیابی می کنید و به نظر شما این سفر چه تاثیری در مدیریت بحران سوریه خواهد داشت؟ آن چه که طی سفر کوفی عنان و پیش از آن مورد توجه قرار گرفت، این پرسش بود که آیا کوفی عنان خواهد توانست در خصوص بحران موجود در سوریه موجب فروکش کردن بحران از مرحله تولد به شکوفایی باشد یا خیر؟ اما آن چه پس از سفر کوفی عنان می توان مورد ارزیابی قرار داد تاکید بر این نکته است که برخی از صاحب نظران اذعان داشتند که کوفی عنان اگر چه از سوی سازمان ملل متحد به آوردگاه سوریه می رود اما به خوبی بر این نکته واقف است که از نظر بعد منطقه ای و بین المللی، سفر او نخواهد توانست چندان مثمر ثمر در بازگشایی راهی باشد که بتواند بحران را از منطق شکوفایی و ورود به فازی سخت تر و متراکم تر باز دارد. قبل از سفر کوفی عنان نیز پیش بینی می شد که این سفر انجام خواهد شد اما در نهایت با توجه به رویکردهای دولت بشار اسد از یک سو و سوگیری های مخالفین بشار اسد از طرف دیگر، این سفر تنها خواهد توانست بر تراکم بحران سوریه بعد از این سفر بیافزاید و هر کدام از طرفین بر اساس استفاده های مدیریت شده خود از این سفر از منظر رسانه ای و عملیات روانی تلاش خواهند کرد که وجوه مورد نظر خود را برجسته و حقانیت خود را به افکار عمومی در پرتو بهره برداری از این سفر ثابت کنند. امروز بشار اسد در پاسخ به کوفی عنان سخن از خلع سلاح مخالفان با عنوان تروریست ها می کند و از طرف دیگر مخالفین و معارضین نمی پذیرند که با کوفی عنان وارد مذاکره شوند. در حاشیه این چارچوب مرکزی این جریان، کمربندی دیده می شود که در آن از یک سو رژیم اسد تلاش دارد که در اپوزیسیون داخل و خارج انشقاق ایجاد کرده و از آن بهره برداری کند و از طرف دیگر اپوزیسیون خارج از کشور بر آنند که با استفاده از این سفر و برجسته نمایی گزاره های مورد نظر خود، زمینه پرور ورود نیروهای نظامی کشورهای مختلف به بحران سوریه شود. بنابراین آن چه از قبل پیش بینی شده بود، امروز در صحنه عمل دیده می شود. لذا باید گفت که سفر کوفی عنان نه تنها نتوانسته بحران را در مرحله شکوفایی مدیریت کند، بلکه گامی برای شکوفا تر شدن بحران سوریه رو به جلو بود. به نظر می رسد که بعد از این سفر در مواضع آقای لاوروف نیز تغییراتی ایجاد شده است. می توان گفت که روسیه مواضع خود را نسبت به مسئله سوریه تعدیل کرده است؟ روسیه امروز با اتحاد جماهیر شوروی دیروز از این نقطه تفاوت برخوردار است که در ادبیات سیاسی خود خواهان حفظ پرستیژ روسیه به عنوان یک ابرقدرت است اما در عمل سیاسی خود به دنبال امتیازگیری در روابط بین الملل برای افزایش قدرت جهانی روسیه در معادلات منطقه ای به ویژه در ساحت اقتصادی است. از این رو روسیه به خوبی می داند که نمی تواند درگیر یک منازعه سخت در حوزه مدیترانه یا حوزه های دیگر پیرامونی خود با دیگر قدرت های جهانی در جغرافیای غرب شود. لذا تلاش دارد از منظر استراتژیک نفوذ حداقلی خود را در سوریه حفظ کند و از سوی دیگر با برخی نرمش ها، امتیازات مورد نظر خود را در اقتصاد بین المللی بگیرد. لذا سوریه نمی تواند به روسیه اتکای چندانی داشته باشد. از سوی دیگر روسیه به خوبی می داند که موفقیت فشارهای احتمالی بر سوریه و روی کار آمدن اپوزیسیون خارج از کشور در سوریه باعث می شود که نفوذ منطقه ای روسیه در سوریه به حداقل ممکن برسد و موفقیت غرب در سوریه زمینه را برای اعمال فشار بیشتر بر دیگر هم پیمانان روسیه در منطقه به وجود خواهد آورد و همین موجب خواهد شد که روسیه در محاق یک تهدید جدی از سوی جامعه غربی در نظام بین المللی شود. از یک جهت هم روسیه نگران چنین اتفاقی است. لذا منطق پراگماتیستی و رئالیستی ایجاب می کند که روسیه هم اکنون از منظر ادبیات سیاسی با اپوزیسیون داخل کشور در سوریه همراه شود و تلاش کند نفوذ حداقلی خود را در آینده حفظ کند. با توجه به این که در حال حاضر به نظر می رسد همه طرف های درگیر بحران سوریه اعم از اتحادیه عرب و روسیه و چین و کشورهای غربی به نوعی منتظر نتیجه اقدامات کوفی عنان هستند و تا حدی فشار بر سوریه کمتر شده، به نظر شما این شرایط تا چه مدت پایدار خواهد ماند؟ یکی از سناریوهای محتمل که به نظر می رسد در آینده رخ خواهد داد، این است که فضای مناسبی از منظر رسانه ای و افکار عمومی برای اقناع فشار احتمالی بیشتر در آینده به بشار اسد فراهم شود. به عبارت دیگر این عقب نشینی و ادبیات نرم تری که غرب نسبت به سوریه در برخی از مواقف و موضع ها به کار می برد، استراتژیک نیست، بلکه تاکتیکی است و در آینده بی تردید موجب خواهد شد که آن ها با استفاده از همین فضاسازی اعلام کنند که رژیم بشار اسد قابل اصلاح نیست و باید از قدرت کناره گیری کند. این مقدمه ای برای اعمال فشار بیشتر بر سوریه خواهد بود. تهیه کننده: تحریریه دیپلماسی ایرانی