[right][size=4][font=Tahoma]عليرضا زاکاني در نشست سالانه اتحاديه انجمن‌هاي اسلامي دانشجويان مستقل خبر داد: ساخت معکوس پهپاد آمريکايي که توسط نيروهاي ايران سالم به زمين فرود آمد، به اتمام رسيده و پس از برطرف شدن اشکالات اندک به‌وجود آمده، به‌زودي پهپاد ايراني آماده بهره‌برداري مي‌شود.[/font][/size][/right] [right][size=4]منبع: [url="http://hadi.basirat.ir/Detail.asp?ItemID=7470"]سایت بصیرت[/url][/size][/right]

  hyunmoo، فرشته نگهبان آسمان کره (از مجموعه تاپیک های هیأت تحریریه میلیتاری)        Hyunmoo نام مجموعه ای از موشک هایی است که توسط کره جنوبی توسعه داده شده است. این واژه بر گرفته از کلمه ای به معنی فرشته محافظ آسمان های شمالی می باشد که احتمالا به تهدیدات کره شمالی اشاره دارد.   تاریخچه تا سال 1990، کره جنوبی صدها موشک Nike Hercules با برد 180 کیلومتر (108 مایل) در اختیار داشت. این موشک ها توسط کمپانی Raytheon ایالات متحده در سال 1958 توسعه داده شده بودند و حدود 200 عدد از آن ها در 20 سایت موشکی مختلف در کره جنوبی قرار داشتند که به عنوان یک سامانه زمین به هوای بازدارنده کلیدی علیه تهدیدات هوایی کره شمالی عمل می کردند. کره جنوبی اولین موشک های Nike Hercules را در سال 1960 از آمریکا دریافت کرد. در دهه 1970، آژانس توسعه دفاعی کره جنوبی اقدام به بهینه سازی این موشک ها جهت افزایش برد، بهبود دقت و توانایی درگیری با اهداف زمینی نمود. این آژانس در سال 1975، نمونه ای از این موشک با نام NHK-1 را با برد 150 کیلومتر تولید کرد. نمونه های موشک Nike-Hercules آمریکایی که در کره وجود داشتند به عنوان الگو جهت تولید این موشک به کار رفتند. به دلیل فناوری صنعتی ضعیف و محدود کره جنوبی در آن زمان، این کشور از آمریکا جهت انتقال فناوری و تجهیزات مورد نیاز درخواست کمک کرد ولی نتوانست موافقت دولت آمریکا را در این زمینه جلب نماید.         موشک Nike-Hercules آمریکایی، شلیک موشک Nike Hercules کره جنوبی در تمرین سالانه در سال 1974        Hyunmoo I در سال 1978، کره جنوبی موشک های جانشین NHK-1 با نام  NHK-2 (با نام دیگر Hyunmoo1) را آزمایش کرد. طبق گزارشات، در این موشک ارتقاهایی در مورد الکترونیک و سر جنگی صورت گرفته بود و بسته به وزن محموله، موشک می توانست تا اهداف در فاصله 250 کیلومتری را مورد اصابت قرار دهد. این موشک از یک لانچر متحرک شلیک شده و پرتاب آن توسط خودروي ون حامل مركز كنترل آتش مورد پایش قرار می گیرد. پیشران موشک Hyunmoo موتور جامد دو مرحله ای بوده و دارای سیستم کنترل ناوبری داخلی (INS) می باشد که قابلیت رسیدن به هدف در هر شرایط اقلیمی بدون دریافت هیچ گونه فرمانی در زمان بعد از شلیک را داراست. طول تقریبی آن 12 متر بوده و وزنی معادل 5 تن دارد. در این موشک مشکل مربوط به مرحله اول پیشرانه که در موشک های بالستیک Paekgom (یا همان NHK-1) وجود داشت برطرف شده است.           hyunmoo 1 در سمت راست و NHK1 در سمت چپ   توافقنامه کره جنوبی و ایالات متحده آمریکا در سال 1979، یادداشت تفاهمی بین ایالات متحده آمریکا و کره جنوبی به امضا رسید که طی آن کره جنوبی موظف می شد برد موشک های بالستیک خود را در حد 180 کیلومتر نگه دارد. بعد از این توافقنامه، کره جنوبی اقدام به تولید تعداد محدودی از موشک های Hyunmoo تحت نظارت آمریکا نمود. تا سال ها بعد از آن، Hyunmoo تنها موشک بالستیکی بود که به صورت بومی در کره جنوبی تولید می شد.        Hyunmoo II بعد از مدتی از امضای توافقنامه بین کره جنوبی  و آمریکا، گزارشاتی از منابع متعدد دریافت شد مبنی بر این که کره جنوبی در حال توسعه نسل بعدی موشک NHK-2 با نام NHK-2A (با نام دیگر Hyunmoo-II A) می باشد. در آن زمان حدس زده می شد این موشک برد بیش تری نسبت به NHK-2 داشته و احتمالا برد آن 320 کیلومتر باشد. با این وجود، اطلاعات محدودی در منابع غیر طبقه بندی شده در این مورد وجود داشت. علاوه بر این در همان زمان کره جنوبی اولین آزمایش حامل فضایی خود را که به صورت مستقل توسعه داده بود، در قالب پروژه KSR انجام داد. در حالی که اطلاعات غیر طبقه بندی شده در مورد KSR  بسیار محدود بود؛ تعدادی از منابع اعلام کرده بودند KSR قابلیت تبدیل شدن به موشک بالستیک با برد 900 کیلومتر را دارا می باشد. اولین تست موفق Hyunmoo II در سال 1982 و بدنبال تب و تاب داخلی سیاسی در کره جنوبی صورت گرفت. دومین آزمایش نیز در سال 1985 و توسط مرکز آزمایش سامانه های دفاعی (DSTC) صورت پذیرفت. در سال 1986، کره جنوبی موفق به آزمایش موشکی با وزن محموله 480 کیلوگرم و برد 180 کیلومتر شد. در اواخر دهه 1980، آمریکایی ها نگرانی هایی را در مورد قابلیت های تکنیکی موشک های NHK-2 و مغایرت آن ها با موافقنامه 1979 بین کره جنوبی و آمریکا ابراز کردند. به همین دلیل در سال 1990، آمریکا مجوز صادرات موشک های Hyunmoo را متوقف کرد و از کره خواست تا اطلاعات فنی این موشک را در اختیار آمریکا قرار دهد. این امر منجر به بازرسی آمریکا از این موشک ها در سال 1990 گردید. بعد از آن بازرسان اعلام کردند این موشک ها بردی در حدود 180 کیلومتر داشته و مغایرتی با توافقنامه ندارند، اما همچنین ابراز داشتند این موشک ها قابلیت بهینه سازی و افزایش برد به 250 کیلومتر را هم دارا هستند. البته به نظر می رسد قبل از اعلام بازرسان و از سال ها قبل آمریکایی ها می دانستند که این موشک ها از طریق اضافه کردن 3 طبقه مشابه هم به صورت عمودی یا اضافه کردن قسمت های مشابه به صورت افقی قابلیت افزایش برد قابل توجهی دارند.            سامانه های موشکی hyunmoo 2   در طول دهه 1990 کره جنوبی تلاش کرد از طریق عضویت در رژیم کنترل فناوری موشکی، توافقنامه 1979 بین خود و آمریکا را تغییر دهد. به نظر می رسد کره جنوبی از این اقدام دو هدف را دنبال می کرد: از یک طرف کره جنوبی قصد داشت از نظر فناوری موشکی به استقلال نسبی از آمریکایی ها دست پیدا کرده و بعد از آن به ساختن موشک هایی که می توانستند اهداف فراتر از کره شمالی را هدف قرار دهند بپردازد. از طریف دیگر عضویت در این رژیم این امکان را به کره می داد تا از فناوری های موشکی سایر کشورهای عضو نیز بهره برده و در نتیجه پیشرفت های بیش تری را در عرصه موشکی و فضایی کسب نماید.   در نوامبر 1999، تصاویر گرفته شده توسط ماهواره های جاسوسی ایالات متحده آمریکا نشان داد در سال قبل از آن، کره جنوبی بدون اطلاع آمریکا یک پایگاه تست موتور موشک ساخته است. به نظر می رسید این ایستگاه که شامل یک سازه بتنی یا محفظه فلزی بود و موتور موشک جهت تست در آن قرار می گرفت؛ به صورت مخفیانه و در راستای برنامه موشکی کره جنوبی توسعه داده شده باشد. در همان زمان مسئولین کره در محافل خصوصی اعلام کردند؛ سئول تکنولوژی ساخت موشک های با برد بلند را از کشورهای اروپایی به دست آورده و در حال توسعه موشک های نسل بعد خود می باشد. ایالات متحده و کره جنوبی در نوامبر سال 1999 توافق کردند حداکثر برد موشک های کره جنوبی افزایش یافته و به 300 کیلومتر برسد. در این راستا کره جنوبی موشک های ATACMS Block 1A را در دسامبر 1999 از آمریکا در خواست کرد ولی گفتگو با آمریکایی ها در رابطه با استفاده از موشک های با برد بیش از 300 کیلومتر این موضوع را به تعویق انداخت. در 17 جولای 2001 دولت کره جنوبی اعلام کرد موشک هایی با برد 187 مایل و وزن محموله 1100 پوند را توسعه داده و بکارگیری خواهد کرد.   Hyunmoo II جدید موشک بالستیک Hyunmoo-II فعلی، با بردی در حدود 300 کیلومتر از سال 2008 عملیاتی شده است. این موشک از سوخت جامد استفاده کرده و از سامانه هدایتی GPS/INS برخوردار است که آن را قادر می سازد تا هدف را با دقت چند ده متر مورد اصابت قرار دهد. به نظر می رسد جهت جبران این دقت نسبتا کم، سر جنگی با مهمات خوشه ای مسلح شده باشد. با فرض صحت تصاویر منتشر شده از این موشک، ظاهر کلی Hyunmoo II مشابه موشک ATACMS آمریکایی می باشد. موشک های آماده به شلیک در لانچرهای مربعی بر روی کشنده حامل قرار داده می شوند.   نمونه بروزرسانی شده Hyunmoo-2A که Hyunmoo-2B نام دارد، از اواخر 2009 وارد خدمت شد. این موشک بالستیک نیز بردی در حدود 500 کیلومتر دارد. موشک  Hyunmoo-2B به عنوان قسمتی از سامانه حمله پیش دستانه، قادر به اصابت به تقریباً هر نوع هدفی در کره شمالی می باشد. در همین حین و در اکتبر 2012 و به موازات افزایش تهدیدهای هسته ای کره شمالی، ایالات متحده و کره جنوبی طی معاهده ای توافق کردند حداکثر برد موشک های کره شمالی از 300 کیلومتر به 800 کیلومتر افزایش یابد. یکسال بعد و در اکتبر 2013، کره جنوبی به مناسبت 65 امین سال پایه گذاری ارتش این کشور رژه ای را برگزار کرد که البته هدف اصلی آن جلوگیری از اقدامات تحریک آمیز توسط کره شمالی بود. در این مراسم، کره جنوبی برای نخستین بار موشک کره ای را نمایش داد که قادر به زدن اهداف با دقت بالا در کره شمالی بودند. این موشک Hyunmoo-3 با برد 1000 کیلومتر بود.            سامانه موشکی ATACMS block 1 کره جنوبی در اکتبر 2003، Hyunmoo 2 در رژه سال 2013 Hyunmoo III Hyunmoo-3، موشک کروز جدیدی است که توسط آژانس توسعه دفاعی (ADD) کره جنوبی طراحی شده است. به نظر می رسد Hyunmoo-3 هیچ شباهتی به نمونه های قبلی Hyunmoo نداشته باشد. موشک های قبلی، نمونه های ارتقا یافته موشک های سطح به هوای Nike Hercules بودند که در پاسخ به تهدیدات موشکی اسکاد- B و Nodong-1 کره شمالی، به موشک های بالستیک سطح به سطح با برد کوتاه و سرعت زیاد تبدیل شده بودند. در عوض، طراحی این موشک جدید، شباهت زیادی به موشک های کروز Tomahawk آمریکایی دارد. Hyunmoo-3A که به اختصار عقاب-1 نامیده می شود در آزمایشات بردی در حدود 500 کیلومتر داشت؛ در حالی که نمونه Hyunmoo-3B با نام اختصاری عقاب-2 بردی در حدود 1000 کیلومتر دارد. همچنین Hyunmoo-3C یا عقاب-3 توانایی درگیری با اهداف در فاصله 1500 کیلومتری را داراست. این موارد در مقایسه با موشک های Hyunmoo I با برد 180 کیلومتر و موشک های Hyunmoo-2 با برد 300 کیلومتر که از نوع بالستیک بودند پیشرفت بزرگی محسوب می شود. این موشک از یک موتور توربوفن بهره برده که از این نظر با سایر موشک های کروز مادون صوت هم رده خود شباهت داشته و وزن محوله آن تا حدود 500 کیلوگرم می باشد. سیستم هدایتی آن شامل سامانه هدایت درونی (IGS) و GPS می باشد. همان طور که گفته شد حداکثر وزن محموله این موشک 500 کیلوگرم از مواد منفجره معمول می باشد. سری ناوشکن های کلاس King Sejong the Great و زیردریایی های کلاس KSS-III، با سامانه های عمود-پرتاب خود به این موشک ها مجهز خواهند شد.             سامانه های موشکی Hyunmoo 3 گفتنی است براساس رژیم کنترل فناوری موشکی، تولید موشک های غیربومی که بیش از مقدار معینی وزن محموله و برد داشته باشند توسط کره جنوبی ممنوع می باشد؛ بنابراین تأکید زیادی بر توسعه موشک های کروز دوربرد که محدودیتی در وزن محموله و برد ندارند صورت گرفته است. با معرفی Hyunmoo-III که در بعضی موارد دارای سامانه های مشابه ICBMs می باشد؛ ارتش کره جنوبی واحد فرماندهی موشکی را جهت مدیریت این سامانه  ها ایجاد کرده است. علاوه بر این، در 3 ژوئن 2015، انستیتو دولتی تحقیقات دفاعی کره جنوبی، برای اولین بار موشک بالستیک با برد حداقل 500 کیلومتر را نیز آزمایش کرده است. با توجه به پیچیدگی و گنگ بودن نحوه نامگذاری موشک های نام برده شده؛ در اشکال زیر مشخصات موشک hyunmoo 1 و سایر موشک های این دسته آورده شده است.          همچنین در ادامه فیلم هایی از شلیک و برخورد به هدف موشک های hyunmoo قرار داده شده است.   فیلم شلیک موشک بالستیک hyunmoo ۲ و موشک کروز hyunmoo۳   فیلم حضور سامانه های موشکی Hyunmoo کره جنوبی در رژه سال ۲۰۱۳   فیلم شلیک موشک کروز hyunmoo ۳ از ناو و برخورد به هدف       در این مورد در میلیتاری بخوانید: قرارداد انتقال تکنولوژی کره جنوبی و امارات (تاپیک سال 2013)   موشک هیونمو (سری موشک های زمین به زمین کره جنوبی) (تاپیک سال 2013)   منابع:   https://en.wikipedia.../wiki/Hyunmoo-3   http://www.globalsec...k/hyunmoo-2.htm   http://www.globalsec...rok/hyunmoo.htm   https://en.wikipedia.org/wiki/Hyunmoo   http://missilethreat...1-2-hyon-mu-12/   http://www.nti.org/m...df?_=1359670222   http://www.cesim.fr/...g/72/article/61   http://defense-updat...ml#.Vaka4Pn_7eM   « برداشت فقط با ذکر military.ir مجاز است. »

خودروی بدون سرنشین MV-4     سامانه مین زدای MV-4 یک ماشین شنی دار کنترل از راه دور می باشد که جهت پاک سازی انواع مین های ضد نفر و مهمات منفجر نشده طراحی شده است و قابلیت بقا در برابر انواع مین های ضد تانک را نیز داراست. به دلیل ابعاد کوچک و قابلیت مانور بالا، این وسیله برای پاکسازی حیاط منازل، باغ ها، گذرگاه های جنگلی، ساحل رودخانه ها و مناطقی که برای ماشین های بزرگتر قابل دسترسی نیستند مناسب است. سامانه توسط زره پوش دیگر که در فاصله امن قرار گرفته از راه دور کنترل می شود. موتور و قسمت های مهم ماشین توسط صفحات فولادی محافظت می شوند.             طراحی شده برای مقاومت در برابر انفجار مین: به دلیل این که این خودرو بیش تر برای کمک های بشر دوستانه طراحی شده بود، سامانه MV-4 در ابتدا برای پاکسازی مین های ضد نفر بکار گرفته شد با این وجود توانایی مواجهه با مین های ضد تانک در عملیات نیز برای MV-4 وجود دارد. قابلیت مقاومت در برابر انفجار مین های ضد تانک در سامانه MV-4 در مرکز پاک سازی مین سوئد در جولای 2004 به اثبات رسیده است.           امنیت: به دلیل کنترل MV-4 از راه دور و از فاصله 2000 متری، این سامانه رکورد شگفت انگیزی را در میزان امنیت برای اپراتور ها به جا گذاشته است به گونه ای که در 15 سال عملیات این سامانه، هیچ حادثه ای گزارش نشده است.         بهره وری: ابعاد کوچک، قابلیت مانور بالا، قدرت موتور زیاد و فشار کم زنجیرها روی زمین، MV-4 را قادر می سازد در تمام طول سال و در انواع شرایط کارایی داشته باشد. راندمان پاک سازی در مورد MV-4 به 2200 متر مربع در ساعت می رسد.           محافظت: به دلیل وجود صفحات فولادی HARDOX، سامانه MV-4 به شدت در برابر مین های زمینی مقاوم بوده و مقطع عرضی پایین آن، احتمال آسیب از طریق گلوله های انفجاری را کاهش داده است.   تحرک و قبلیت مانوردهی: ابعاد کوچک، فشار کم چرخ ها روی زمین و وجود ابزارهایی که می توانند جمع یا پهن شوند، MV-4 را قادر ساخته تا در مناطق صعب العبور مانند خندق ها، سدها، کانال ها و ... حرکت کند. این ماشین قابلیت عبور از گودالی با عرض 50 سانتی متر و عمق 30 سانتی متر را داراست. علاوه بر این MV-4 با استفاده از بازوهای هیدرولیک خود قادر به خودبازیابی در یک گودال یا کانال نیز می باشد.             MV-4 قادر به کارکردن به صورت طولی یا عرضی در مناطق با شیب زیاد می باشد به این صورت که قادر به: پاکسازی در منطقه با  شیب 35 درجه عرضی بالا و پایین، حرکت در شیب 45 درجه عرضی بالا و پایین، پاکسازی در شیب طولی 20 درجه و حرکت در شیب طولی 35 درجه می باشد. این ماشین قادر به عبور از آب با عمق 45 سانتی متر بوده و قابلیت چرخش 360 درجه در یک نقطه را دارد.           نگهداری: به دلیل این که مقطع عرضی پایین این ماشین، آسیب پذیری آن را در برابر گلوله های انفجاری کاهش داده است لذا اکثر اقدامات تعمیری توسط اپراتور و در همان محل بکارگیری قابل انجام می باشد؛ بدین صورت که در صورت آسیب به هر قسمت از ماشین، قسمت معیوب به راحتی قابل تعویض با تکه سالم می باشد.                     ویژگی ها در یک نگاه: بهترین سامانه پاکسازی مین کنترل از راه دور شنی دار مشهور در دنیا طراحی شده به صورت ویژه برای اهداف انساندوستانه برای انواع مین های ضد نفر و مهمات منفجر نشده قابلیت بقای زیاد در برابر انفجار مین های ضد تانک ابزار اصلی عملیاتی: مین کوب ابزار قابل اضافه شدن: تیلر، غلتک، پنجه، تیغه، لودر و بیل دارای بیش ترین میزان تست و ارزیابی جهت یک ماشین پاکسازی مین کار به صورت تک کابره و از راه دور پرقدرت ترین ماشین مین زدا در کلاس 175 تا 220 اسب بخار وزن: 5.31 تن راندمان پاکسازی: 2200 متر مربع در ساعت سریع و با تحرک بالا در مناطق با شیب زیاد به دلیل طراحی خاص و سطح مقطع کم حمل و نقل آسان توسط کامیون یا هلیکوپتر     اطلاعات فنی در جداول زیر خلاصه شده است:                   قسمت های مختلف سامانه در اشکال زیر آورده شده اند:         FLAIL TOOL           GRIPPER TOOL           REAR FORKLIFT                        REAR SHOVEL           ROBOTIC ARM               ROLLER TOOL         TILLER TOOL           منابع:   http://dok-ing.hr/products/demining/mv_4?productPage=general   http://defense-update.com/20130101_remotely-controlled-flail-assists-counter-ied-demining-missions.html#.VEfafMm2X2o   http://www.doppeladler.com/da/oebh/wall-e-raeumt-auf/   کتاب The 2010 Army Modernization Strategy     برداشت فقط با ذکر military.ir

  آشنایی با موشک کروز Perseus   (از مجموعه تاپیک های هیأت تحریریه میلیتاری)     Perseus یا CVS401 Perseus که نام گرفته از قهرمان افسانه ای یونان، Perseus (پسر زئوس) می باشد؛ یک موشک کروز پنهانکار مافوق صوت است که در حال حاضر توسط کمپانی MBDA و تحت نظر نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا و نیروی دریایی فرانسه در حال توسعه می باشد. این موشک برای اولین بار در سال 2011 در نمایشگاه هوایی پاریس رونمایی شد.  CVS401 Perseus موشک کروز زمین - زیردریایی پایه مافوق صوت می باشد که ایده اولیه آن از روی بدنه هواپیماهای پنهانکار پیشرفته گرفته شده است. در ابتدا قرار بود این موشک جایگزین موشک های ضد کشتی فرانسوی و بریتانیایی هارپون و اگزوسه در نیروهای دریایی این دو کشور شود؛ ولی انتظار می رود با ارتقا زیرسیستم های موشک، Perseus جایگزین موشک های کروز هواپایه Storm Shadow که در حال حاضر در نیروی دریایی سلطنتی و نیروی دریایی فرانسه مشغول خدمت هستند نیز باشد. Steve Wadey، مدیر اجرایی MBDA در این مورد گفته است: 9 مهندس از بریتانیا، فرانسه، آلمان و ایتالیا تحت سرپرستی نیروی دریایی سلطنتی و نیروی دریایی فرانسه مشغول بررسی و تحلیل نیازمندی های تکنولوژیکی این سلاح هستند.        Perseus در نمایشگاه هوایی پاریس در سال 2011 ویژگی ها: MBDA این موشک را به عنوان یه موشک مولتی رول و مولتی پلتفورم معرفی کرده که قابلیت بکارگیری در اکثر پلتفروم های اصلی مانند کشتی های جنگی، هواپیماها و پلتفورم های زمین پایه را داراست.   Perseus بردی در حدود 300 کیلومتر داشته و سرعتی در حدود 3 ماخ دارد. این موشک از یک موتور رمجت که بر پایه موتورهای موج انفجاری دائم (compact Continuous Detonation Wave Engine = CDWE) ساخته شده نیرو می گیرد. همچنین این موشک 5 متر طول داشته و با سرجنگی 200 کیلوگرمی، وزنی معادل 800 کیلوگرم دارد. علاوه بر سر جنگی اصلی، Perseus به دو عدد سامانه (زیر مهمات) با هدایت اینرسیایی در طرفین مجهز است که قبل از برخورد موشک به هدف رهاسازی می شوند. این ویژگی منحصر بفرد، پرسئوس را قادر می سازد تا با چندین هدف در یک منطقه یا یک هدف بزرگ نظیر ناو هواپیمابر وارد درگیری شود و در نتیجه حداکثر خسارت را به بار آورد. در این مورد الگوی حمله خطی کارآمد می باشد چرا که مواد منفجره می توانند قسمت های جلویی، وسط و عقب ناو را به صورت همزمان مورد هدف قرار دهند. در صورتی که تنها یک انفجار مورد نیاز باشد زیرسامانه ها (موشک های فرعی) به صورت آماده بکار باقی می مانند تا با رسیدن سر جنگی اصلی، قدرت انفجاری به حداکثر میزان خود برسد. قسمت های مختلف موتور موج انفجاری دائم (CDWE)   دو مدل از پروفایل حمله برای این موشک پیش بینی شده است: نوع ارتفاع بالا جهت درگیری با اهداف زمین پایه و نوع سطحی ارتفاع کوتاه به همراه یک مانور pop-up maneuver جهت درگیری با تهدیدهایی نظیر کشتی های جنگی. در این روش موشک بر روی سطح آب و چند متری بالای امواج طی مسیر کرده و بدنبال آن مانور pop-up را انجام می دهد که در نتیجه دشمن، تنها فرصتی 3 ثانیه ای را برای پاسخ خواهد داشت. مجموعه سنسورهای موشک عبارتند از: یک رادار جستجوی الکترونیکی فعال چند حالته به همراه رادار روزنه مصنوعی (سار) و  Doppler beam sharpening یک رادار لیزری (Lidar) برای تصویر برداری نهایی و شناسایی هدف این موشک همچنین به قابلیت هدایت نیمه فعال لیزری نیز مجهز است. سازندگان این موشک بر این باورند که نوع هدایت موشک نقش مهمی در هدف قرار دادن اهداف متحرک مانند لانچرهای موشک متحرک دارد. دیتالینک های ماهواره ای نیز جهت هدف گیری مجدد حین پرواز، با استفاده از آنتن آرایه ای با پهنای پرتو باریک بکار می روند. پرسئوس از روی سامانه پرتاب عمودی (VLS) پرتاب می شود که از این نظر با VLS های مارک 41 آمریکایی و VLS های A70 Sylver فرانسوی (که در حال حاضر بر روی ناوچه کلاس FREMM نیروی دریایی فرانسه نصب شده است) سازگاری دارد. قرار است این موشک بر روی ناوچه های کلاس Global Combat Ship نیروی دریایی بریتانیا نیز نصب شود.   Lionel Mazenq، سخنگوی کمپانی دفاعی MBDA که در حال توسعه این موشک می باشد گفته است: این موشک برای حمله به پیشرفته ترین کشتی های جنگی و اهداف زمینی طراحی شده و تا سال 2030 وارد خدمت خواهد شد. Perseus پیشرفته ترین سامانه موشکی است که انسان با آن آشنا شده است. این موشک جستجگرهای راداری و رادارهای لیزری را در خود جای داده و از چنان دقتی برخورد ار است که می تواند یک ساختمان را از ساختمان دیگر تشخیص دهد و در صورت احتمال اصابت به ساختمان های مسکونی و کشته شدن انسان های بی گناه، به صورت خودکار مسیر خود را عوض کند. ترکیب ماژولار موشک، کاهش حجم کلی سلاح، ساده کردن نگهداری و ایجاد امکان ساخت خانواده ای از این نوع موشک را در بر داشته است. پرسئوس  قیمتی در حدود 800,000 پوند دارد.         در جدول زیر به طور خلاصه ویژگی های این موشک اشاره شده است:         در فیلم شماتیک زیر نیز نحوه عملکرد این موشک نمایش داده شده است.   فیلم نحوه عملکرد موشک کروز پرسئوس     منابع:   https://en.wikipedia...rseus_(missile)   http://www.mbda-syst...s/perseus-2011/   http://www.telegraph...nt-weapons.html   http://ukarmedforces...p-missiles.html   http://www.defencewe...rticle&id=16524   https://www.youtube....h?v=aJ9YKsNfkQ8   برداشت فقط با ذکر Military.ir مجاز است.

  AUV62-MR، یاقوت کبود در اعماق   (از مجموعه تاپیک های هیأت تحریریه میلیتاری)     امروزه خودروهای بدون سرنشین زیرسطحی (Unmanned Underwater Vehicles =UUV)  به طور گسترده در میادین جنگ مورد استفاده قرار می گیرند. این سامانه ها، با دارابودن همه مشخصات خودروهای عملیات از راه دور قدیمی (Remotely Operated Vehicles =ROV) و خودورهای یدک کش عملیات از راه دور (Remotely Operated Towed Vehicles =ROTV) تا جدیدترین نسل خودروهای زیرسطحی خودگردان (Autonomous Underwater Vehicles =AUV)، به عنوان یک ابزار کلیدی در عملیات های دریایی و به عنوان جزء ضروری برای جنگ افزارهای شبکه محور آینده مطرح می باشد. در حوزه نظامی، UUV ها می توانند جهت مقابله با مین های دریایی، مراقبت و شناسایی، گشت و نقشه برداری زیر سطح دریا به کار روند. این خودروها به عنوان یک ضرورت اساسی در حفظ  تسلط زیردریایی ها در برابر تهدیدات مختلف مطرح می باشند. به عنوان نمونه این خودروها در عملیات حمله آمریکا به عراق کارنامه بسیار موفقی را از خود به جای گذاشتند. UUV ها از گذشته های دور به عنوان اهداف تمرینی برای ضد زیردریایی به کار می رفتند ولی اخیراً قابلیت شناسایی میدان نبرد به پتانسیل های فراوان این خودروها اضافه شده است. نقش درازمدت UUV ها در آینده، کسب قابلیت کارگذاری و یا بازیابی دستگاه های مختلف، جمع آوری، انتقال و یا عملیات بر روی انواع اطلاعات و درگیری با انواع اهداف سطحی، زیرسطحی و ... خواهد بود.                     عملیات پاکسازی بندر ام القصر عراق در سال 2003 بااستفاده از AUV با نام REMUS   شناورهای زیرسطحی بدون سرنشین به دسته های مختلفی تقسیم می شوند. از زیردریایی ها گرفته تا اژدرها و ... . در واقع اژدرها اولین خودروهای زیرسطحی خودکار (AUV) هستند. دومین دسته از سامانه های زیرسطحی با عنوان خودروهای هدایت از راه دور (ROV) نامیده می شوند. ROVها خودروهایی کابلی هستند که کابل متصل شده نیروی محرکه و همچنین ارتباط با خودرو را برقرار کرده و به صورت مستقیم توسط اپراتور کنترل می شود. سومین دسته از شناوریهای زیرسطحی با نام خودروی بدون سرنشین زیرآبی (UUV) شناخته می شوند. این خودروها دارای قدرت محرکه سرخود هستند ولی همچنان توسط اپراتور از راه دور و از طریق لینک ارتباطی کنترل می شوند. خودروهای بدون سرنشین خودکار (AUV) دارای قدرت محرکه سرخود بوده و براساس مأموریت تعریف شده قبلی به صورت خودکار و بدون اپراتور عمل می نمایند. تفاوت بعدی که بین AUV و UUV وجود دارد این است که AUV ها به هیچ ارتباطی در حین مأموریت نیاز ندارد ولی UUVها به درجاتی از ارتباط جهت تکمیل مأموریت نیاز دارند. سامانه AUV62-MR که با نام یاقوت کبود (sapphires) نیز شناخته می شود، یک AUV ساخت کمپانی سوئدی Saab می باشد که قابلیت انجام مأموریت های متنوعی دارد. سامانه AUV62-MR (نسخه شناسایی مین= Mine Reconnaissance) مجهز به سونار آرایه جانبی دوگانه و سونار gap-filter با قدرت تفکیک پذیری بالا جهت شناسایی با مداومت بالای مین های دریایی می باشد. در مدل ضد اهداف زیردریایی با نام AUV62-AT، یک هیدروفون تمام جهته به جای سونار جلونگر (FLS) در ماژول اصلی قرار گرفته است. همچنین یک مبدل در قسمت دم برای ایجاد نویز های مربوط به زیردریایی و اکوهای مربوط به سونار قرار گرفته است. AUV62 هم در نقش ضد مین و هم در نقش شناسایی محیط  کاربرد دارد.      AUV62-AT در سمت راست و AUV62-MR در سمت چپ   سامانه AUV62-MR دارای بخش های زیر می باشد: خودروی AUV62-MR واحد طرح ریزی و تحلیل عملیات (MPAU) سامانه شارژ باتری پکیج ILS سامانه راه اندازی و بازیابی AUV62-MR با استفاده از سنسورهای داخلی پیشرفته به صورت تمام خودکار می باشد. این خودرو می تواند به گونه ای برنامه ریزی شود که یک مسیر از پیش تعیین شده را دنبال نماید یا با استفاده از سنسورهای خود به اجرای مأموریت مشخص در یک منطقه جغرافیایی از پیش تعیین شده بپردازد. اجتناب از برخورد به موانع و همچنین موقعیت یابی دقیق از ویژگی های پیشرفته AUV62 می باشد. AUV62-MR به صورت اختصاصی برای اهداف نظامی طراحی شده و طراحی ماژولار آن به کاربر امکان تطبیق با انواع تهدیدات در محیط نبرد را فراهم می سازد. این طراحی ماژولار، با محموله های قابل جابجایی، آن را به خودرویی همه کاره جهت مأموریت های متنوع زیرسطحی کرده است. این مأموریت ها شامل موارد زیر هستند: جمع آوری دیتا در اعماق نقشه برداری زیرسطحی شناسایی و رهگیری تجهیزات زیرسطحی اجرای برآورد وضعیت محیطی             قسمت های مختلف سامانه AUV62-MR   در تاریخ 30 می 2013،کمپانی SAAB قراردادی را به ارزش 22.5 میلیون دلار در ازای تحویل سامانه های AUV62 آموزشی منعقد کرد. در این قرار داد آخرین نسخه های AUV62 جهت تست تجهیزات ضد زیردریایی به صورت هدف تمرینی مورد استفاده قرار می گرفتند. این سامانه در پیکربندی های مختلفی تولید شده که در نمونه فوق، مجهز به یک محموله آکوستیک بوده و از طریق آن می تواند به عنوان یک هدف تمرینی ارزان، ویژگی های زیردریایی ها را هنگام شلیک اژدرها و بررسی سیستم های سونار تقلید نماید. در صورتی که این سامانه به سونار روزنه مصنوعی (SAS) مجهز شود؛ قادر به جستجوی مین های دریایی، شناسایی و نقشه برداری کف دریا نیز می باشد.        سامانه AUV62-MR در نمایشگاه تجهیزات دفاعی DSEI 2015 در سمت راست و نمایشگاه دفاعی IMDEX Asia 2015 در سمت چپ   برخی از ویژگی های سامانه AUV62-MR عبارتند از:    امنیت بالا برای اقدام مقابل در برابر مین های دریایی! شناسایی و از بین بردن مین ها از دیرباز به عنوان یک پروسه طولانی و زمان بر در مأموریت های نظامی مطرح بوده است. AUV62-MR به صورت خودکار فعالیت کرده و عملیات جستجوی مین را به صورت طولانی مدت و با سرعت بالا انجام می دهد. ساختار ماژولار این سامانه سبب شده انعطاف پذیری قابل توجهی در مقایسه با جایگزین های مرسوم نظیر قایق های دارای سنسور عمل نماید. عملیات های پنهان شناسایی و مراقبت مناسب از مناطق زیرسطحی یکی از الزامات حیاتی در موفقیت عملیات های نیروهای دریایی می باشد. تجهیز سامانه AUV62-MR به قابلیت جمع آوری اطلاعات با روش های مدرن نظیر موقعیت یابی بسیار دقیق، موجب شده تا این سامانه بتواند مأموریت فوق را به سرعت بعد از بکارگیری انجام دهد. قابلیت بکارگیری خودکار از زیردریایی ها به همراه مداومت طولانی مدت در اجرای مأموریت موجب شده جنبه های پنهانی مأموریت ها به خوبی حفظ شود. قابلیت چند بنیانی AUV62-MR می تواند از چندین پلتفورم متفاوت راه اندازی شود که این قابلیت به دلیل انعطاف پذیری و وجود بخش های قابل انطباق ایجاد شده است. بازیابی سامانه نیز از همان روش راه اندازی نشأت می گیرد که معمولاً کشتی، زیردریایی  یا از طریق ساحل می باشد. ساختار طراحی این سامانه به گونه ای است که شباهت بسیاری به اژدرهای با وزن بالا (HWT =Heavyweight Torpedo) دارد، مثلاً در رابط های مکانیکی و الکتریکی و در نتیجه در هنگام بکارگیری توسط زیردریایی نیازی به تغییر یا پیکربندی مجدد وجود نخواهد داشت. از همین منظر، این سامانه قابلیت راه اندازی از طریق لوله HWT را نیز خواهد داشت که عملکرد سریع موثر سامانه را به همراه دارد. جهت بازیابی از طریق کشتی، قلاب ارتباطی مخصوص، سامانه را از آب گرفته و آن را به محل راه اندازی بر می گرداند. هنگام راه اندازی از طریق زیردریایی نیز یک سامانه هدایت از راه دور زیردریایی، طراحی شده که این وظیفه راه بر عهده دارد.       مشخصات فنی: پلتفورم: AUV62 نوع بدنه: اژدر اندازه: 4 تا 7 متر جنس بدنه: آلومینیوم وزن: بین 600 تا 1500 کیلوگرم (بسته به نوع پیکربندی) سرعت: 20 نات حداکثر عمق: 500 متر ارتباط: WLAN، UHF/VHF و SatLink (در زیر سطح Hydro Acoustic Link) نرخ جستجوی محیط: 2.5 کیلومتر مربع بر ساعت با استفاده از سونار روزنه مصنوعی (SAS) و 20 کیلومتر مربع بر ساعت با استفاده از پردازش عمق سنجی چندپرتویی متمرکز و REA 2x200 متر با استفاده از سونار روزنه مصنوعی (SAS) و 2x500 متر با استفاده از پردازش عمق سنجی چندپروتویی متمرکز و REA تفکیک پذیری سونار: کم تر از  4x4سانتی متر (در ترکیب با شناسایی اپتیکی)   در فیلم زیر به ویژگی های این سامانه اشاره شده است:   فیلم بررسی عملکرد سامانه های AUV۶۲-MR و AUV۶۲-AT     منابع:   http://saab.com/nava...stems/AUV62_MR/   http://www.strategic...r_story&&id=490   http://www.navaldrones.com/AUV62.html   http://auvac.org/con...rations/view/94 برداشت فقط با ذکر Military.ir مجاز است.   © 2016 Saberin

بررسی و مروری بر جنگ های اخیر آمریکا   1- عملیات طوفان صحرا (1991)       عملیات طوفان صحرا (جنگ خلیج فارس اول) عمدتاً با هدف بازپس گیری کویت و از کار انداختن ماشین جنگی عراق آغاز گردید. در سال 1990 بعد از جنگ با ایران، عراق دارای ارتشی کاملاً ورزیده و مسلح به سلاح های پیشرفته بود که در سطح منطقه کم نظیر بود.     نقشه عملیات طوفان صحرا       جدول 1  توان ارتش عراق را قبل از جنگ خلیج فارس نشان می دهد. تجهیزات بکارگیری شده توسط آمریکا و متحدانش نیز شامل 2614 فروند هواپیما و 167 فروند انواع شناور بود. شناورها شامل 6 ناو هواپیمابر، 5 زیردریایی، 64 ناو جنگی، 4 مین روب و 64 ناو پشتیبانی می گردید. برخی از هواپیماهای بکارگیری شده نیز در جدول 2 آمده است.     جدول 1: توان عملیاتی ارتش عراق       جدول 2: بخشی از هواپیماهای بکارگیری شده توسط آمریکا و متحدین     عملکرد و روش آمریکا در قبال عراق شامل موارد زیر می شد: 1- حمله به مناطق راهبردی 2- تضعیف سامانه دفاع هوایی 3- حمله به ارتش عراق در کویت   جنگ با عملیات هوایی و هجوم 400 هواپیمای شکاری - جنگنده و با حمایت صدها هواپیمای دیگر در ناحیه خلیج فارس و شلیک بیش از 100 فروند موشک کروز توماهاوک به داخل عراق آغاز شد.   مجموعا 668 هواپیما در شب نخست با حدود 1300 سورتی پرواز بکارگیری شد و طی آن کلیه ایستگاه های کنترل زمینی نیروی هوایی عراق مورد اصابت قرار گرفت و 28 نیروگاه برق عراق منهدم گردید و کلیه نقاط کلیدی و حساس در داخل بغداد مورد حمله قرار گرفت. برای اهداف داخل بغداد از موشک های برد بلند توماهاوک و هواپیمای استیلث F-117 که نیازی به هواپیمای پشتیبانی ندارند، استفاده شد. هواپیمای F-117  تنها 2.5 درصد از کل هواپیماها را شامل می گردید، اما در روز اول 30 درصد از اهداف راهبردی توسط آن ها مورد اصابت قرار گرفت. در طی جنگ حلیج فارس تنها 2 درصد از کل سورتی پروازها توسط هواپیمای F-117  صورت گرفت ولی 40 درصد از اهداف توسط این هواپیما منهدم گردید. حملات دیگر توسط هواپیماهای F-111 و F-15 E و بمب افکن های B-52 صورت گرفت. بمب های بکارگیری شده عمدتاً از نوع هدایت شونده لیزری و تلویزیونی بودند. در مجموعه 43 روز جنگ، تعداد 110 هزار سورتی پرواز (به طور متوسط 2500 سورتی در روز) توسط نیروی هوایی آمریکا انجام گرفت و میزان 84200 تن بمب در طی 44 هزار سورتی پرواز بر روی اهداف از پیش تعیین شده فرو ریخت.     F-117  (شاهین شب) نقش کلیدی در عملیات طوفان صحرا داشت.     نتایج عملیات انجام شده در طی 43 روز جنگ به شرح ذیل می باشد:   انهدام 45 نقطه کلیدی در بغداد: (مراکز وزارت دفاع، سازمان اطلاعات، نیروی هوایی، کاخ ریاست جمهوری، ایستگاه های رادیو و تلویزیون، پل های اصلی و ...)     تصویر معروف از F-16A، F-15C و F-15E در عملیات طوفان صحرا     انهدام شبکه برق عراق: در خلال جنگ جهانی دوم، برای از بین بردن هر نیروگاه (با گارانتی 96 درصد) که ابعادی معادل 500*400 فوت مربع داشت، تعداد 650 بمب 500 کیلوگرمی، توسط 110 بمب افکن B-17 ریخته شد اما در جنگ خلیج فارس هر نیروگاه توسط 2 بمب هدایت شونده دقبق منهدم گردید. یعنی هر هواپیمای بمب افکن در جنگ خلیج فارس معادل 110 بمب افکن B-17 کارایی داشت.   پالایشگاه ها و مخازن نفتی: در طی جنگ، 1200 تن بمب طی 500 سورتی پرواز بر روی 28 پالایشگاه عراق ریخته شد و تولید نفت عراق به طور کامل متوقف گردید. (شکل 1)     شکل 1: میزان تولید نفت عراق در روز های ابتدایی جنگ       در خلال جنگ جهانی دوم 186 هزار تن بمب بر روی 69 پالایشگاه نازی ها ریخته شد و تنها 60 درصد از توان تولیدی آن ها را از کار انداخت. از این حجم سنگین بمباران، تنها 15 درصد بمب ها بر روی اهداف فرود آمد.   انبار نفت پالایشگاه عراق در حال آتش سوزی چند روز بعد از حمله هوایی، 7 مایلی مرز کویت       جدول 3 مقایسه ای بین دو جنگ از نقطه اثر اثربخشی بمباران ها که مبین دقت سلاح هاست ارائه می نماید.   جدول 3         از کار انداختن نیروی هوایی عراق:   صدام عمدتاً هواپیماهای خود را در شیلترهای بتنی ویژه ای پنهان نموده بود تا بعداً وارد کارزار نماید. به طوری که متوسط پرواز هواپیماهای عراقی به 30 سورتی پرواز در روز محدود می شد. اما متحدین با کمک بمب های لیزری نفوذی یک تنی، 370 شیلتر را مورد اصابت  و حدود 200 هواپیمای عراقی را نابود کردند. بعد از این بود که فرار هواپیماهای عراقی به داخل خاک ایران آغاز شد.       تامکت های اسکادران 14 و 33 در حال آماده سازی جهت سوختگیری از KC-10A در عملیات طوفان صحرا، مارچ 1991       نابودی تجهیزات زرهی عراق:    تا قبل از شروع عملیات زمینی، آمریکا با استفاده از هواپیمایهای F-11F مجهز به تجهیزات IIR: Infrared Imaging Radar و هواپیمای F-4 و F-16 مجهز به موشک های ماوریک، هر شب حدود 150 تانک و خودروی زرهی عراق را نابود می نمود. در مجموع بیش از 1000 دستگاه ادوات زرهی عراق توسط بمب های هدایت شونده لیزری GBU-12 و موشک های ماوریک (با جستجو گر TV و IIR) منهدم گردید. جدول 4     جدول 4       انهدام موشک های اسکاد:   عراق دارای حدود 1200 فروند موشک کلاس اسکاد با برد 180 و 400 و 480 مایلی بود که از طریق سکوهای ثابت و متحرک خود، اقدام به شلیک علیه شهرهای اسرائیل و عربستان می نمود. مکان یابی سکوهای موشکی توسط هواپیمای JSTARS و ماهواره ها صورت می گرفت. ماهواره ها 30 ثانیه بعد از شلیک موشک قادر به ردیابی آن می شدند. انهدام سکوها نیز بر عهده هواپیماهای F-117A و A10 بود. موشک های شلیک شده نیز بعضاً توسط موشک های پاتریوت  در هوا منهدم گردید. عراق در 10 روز اول جنگ موفق شد به طور متوسط 5 موشک در روز شلیک نماید. این عدد در 33 روز باقی مانده جنگ به یک فروند در روز رسید.     لاشه F-16 آمریکایی ساقط شده توسط عراق     فناوری C4I در دهه 60 متحول شد ولی در جنگ خلیج فارس برای اولین بار شبکه ای پیچیده و بزرگ با پوشش 7000 مایلی فراهم و بکارگرفته شد. باید توجه داشت که قبل از جنگ، منطقه فاقد مخابرات جهانی بود و شبکه مخابراتی تجاری کشورهای منطقه نیر بسیار ضعیف بود. ماهواره ها مهم ترین عاملی بودند که موجب شدند منطقه ای عاری از شبکه مخابراتی ظرف 5 ماه به ناحیه ای با مخبرات تاکتیکی گسترده تبدیل شود.     تصویر ماهواره های ناسا از اتش سوزی در کویت بعد از حمله عراق در آوریل 1991     ضمن بکارگیری ماهواره های سامانه دفاعی آمریکا (DSCS:Defence Satellite Communication System)، برای اولین بار یک ماهواره مخصوص به بالای منطقه نبرد انتقال داده شد. در نهایت 75 درصد بار ترافیکی بر روی ماهواره های DSCS، 20 درصد بر روی ماهواره های تجاری و 5 درصد بر رو ی ماهواره های NATO متمرکز گشت.     تصویر ماهواره ای بعد از بمباران در عملیات طوفان صحرا     میزان مخابره صوت و اطلاعات (داده) آن تقریباً دو برابر یک شبکه اروپایی بود. این شبکه با 30 هزار فرکانس رادیویی و با نرخ دسترسی 98 درصد، روزانه 700 هزار تماس تلفنی و 152 هزار پیام را مخابره می نمود. با اتصال ماهواره ای و زمینی، شبکه های با بیش از 300 شاهراه اطلاعاتی صوتی (شبکه سوئیچینگ دفاعی) و 26 مدار پیام (شبکه خودکار دیجیتال) فراهم آمد. بیش از 3000 کامپیوتر شخصی (PC) به این شبکه متصل بودند.     AWACS درحال سوختگیری از KC-135 در حین عملیات طوفان صحرا     جهت مدیریت میدان نبرد که 93600 مایل مربع فضای نبرد را شامل می شد و کنترل حجم عظیم توده های هوایی، شامل 122 مسیر سوختگیری، 312 منطقه درگیری موشکی، 78 دالان هوایی، 66 منطقه عملیاتی ممنوعه، 92 نقطه گشتی و 32 ناحیه آموزشی، شبکه ای شکل یافت که با کمک رادارهای مراقب زمینی و رادارهای سایت های هاوک، پاترویت و Awacs کلیه پروازها ردگیری و هدایت می شدند. هواپیماهای JSTARS نیز به این شبکه متصل شده بودند. این شبکه روزانه 3000 پرواز را پشتیبانی کرده و بیش از 25 سایت دفاع هوایی و 6 سکوی دفاع هوایی نیروهای رزمی را کنترل می نمود. علاوه بر این، برای اولین بار از ماهواره ها به طور گسترده ای استفاده شد به طوری که فضا به عنوان بعد چهارم جنگ مطرح گردید. در جنگ خلیج فارس 60 ماهواره در خدمت مستقیم آمریکا و متحدینش قرار داشت. جدول 5 ماهواره های جاسوسی را ارائه می دهد.     جدول 5       2- جنگ کوزوو (1999)   پایان قسمت اول   ادامه دارد ...

  نفربر زرهی ZBL-09 چین   (از مجموعه تاپیک های هیأت تحریریه میلیتاری)       بعد از پایان جنگ سرد و بهبود روابط بین المللی جنگ تمام عیار بین قدرت ها تا حدودی فروکش پیدا کرد و بروز ناگهانی جنگ های کوتاه، شدید، کوچک و منطقه ای به ویژگی اصلی این دوران تبدیل شد. در این دوران تسلیحات و زره پوش های سنگین به دلیل عملکرد آهسته در این نبردها کارایی نداشتند و به مثابه استفاده از ضد هوایی برای نابودی حشراتی مثل مگس! بودند. در نتیجه زره پوش های سبک که تا آن زمان از آن ها غفلت شده بود، نقش قابل توجهی در این جنگ ها پیدا کردند. ظرفیت پاسخگویی سریع، کاربرد آسان، تحرک بالا و ویژگی های به صرفه، این تجهیزات را به لوازم اصلی نیرووهای واکنش سریع تبدیل کرد. در اواسط دهه 90، چینی ها جهت برطرف کردن نیازهای نیروهای واکنش سریع، به زره پوش های چرخدار 6*6 ZSL-92 type و مشتقات این خانواده خودرویی مجهز شدند. از آنجایی که دپارتمان تسلیحات به سرعت جهت رسیدن به سطوح بالای تجهیزات نظامی تلاش می کرد، خیلی زود تولید خانواده خودروهای زرهی چرخدار 8*8 نیز آغاز شد.       در سال 2000، چینی ها 3 کارخانه خود را جهت تولید زره پوش در نظر گرفتند. یکی از این کارخانه ها با نام شرکت صنایع شمال چین نوع جدیدی از نفربرهای چرخدار با نام ZBL-09 (لئوپارد برفی) را تولید کرد. این خودرو به صورت 8*8 تولید شد که قابلیت مانور بالا، قدرت آتش زیاد و توان حفاظتی آن عملکرد این خودرو را به سطح بین المللی رساند. نفربر زرهی تایپ 07 جدید چین که با نام  لئوپارد برفی (Snow Leopard ZBL-09) نیز نامیده می شود، توسط کمپانی NORINCO توسعه داده شد. این خودرو عضو جدید خودروهای زرهی 8*8 می باشد که توسعه آن از اوایل دهه 1990 شروع شد و به شدت تحت تأثیر نفربرهای زرهی غربی  و شرقی قرار داشت. این APC (نفربر زرهی) اولین بار در زمان تست های جاده در سال 2006 دیده شد و در سال 2009 به نمایش عمومی در آمد. این خودرو جانشین همه خودروهای زرهی قدیمی چین شده و به جای APC ها و IFV های تایپ 92 بکارگیری خواهد شد. در حال حاضر این خودرو به صورت گسترده برای ارتش چین تولید می شود و نمونه صادراتی آن با نام VN-1 نیز تولید شده است که به ونزوئلا و تعدادی از کشورهای دیگر صادر شده است. ZBL-09 از نفربر زرهی 6*6 که در سال 2006 نمایش داده شد الهام گرفته شده است. این خودرو دارای طراحی ماژولار می باشد به گونه ای که ساختار آن شامل 6 ماژول می باشد. که عبارتند از: ماژول موتور، انتقال، کنترل، تعلیق، ماژول بدنه و جایگاه تسلیحات. قرار بود این خودرو به کشورهای دیگر نیز صادر شود ولی هیچ گونه سفارشی دریافت نشد که در نتیجه توسعه مدل 8*8 آن که ZBL-09 نام یافت سریعاً اغاز گردید.           زره لئوپارد برفی به صورت سرتاسری در برابر گلوله های ضد زره 7.62 م.م. مقاومت ایجاد می کند. این مقاومت می تواند از طریق اضافه کردن زره سرامیکی مرکب افزایش پیدا کند. منابع چینی مدعی اند به همراه زره اضافی، مقاومت در برابر گلوله های ضد زره 12.7 م.م. نیز ایجاد خواهد شد. قوس جلویی در برابر پرتابه های ضر زره 25 م.م. مقاومت دارد. با زره های اضافی که در این خودرو به کار گرفته می شود می توان این خودرو را به عنوان IFV (خودروی رزمی پیاده نظام) نیز در نظر گرفت. به نظر می رسد تکنولوژی و تجهیزات بکار رفته در این خودرو سرنشینان را در برابر انفجار مین های زمینی و IED ها محافظت می نماید. این خودرو همچنین به سامانه حفاظت در برابر NBC و سیستم اطفاء حریق اتوماتیک مجهز است. اکثر نسخه های این APC چینی به توپ های 30 م.م. turret-mounted و مسلسل 7.62 م.م. coaxial تجهیز شده اند. توپ 30 م.م. نصب شده همانند 2A72 شوروی می باشد که در تعدادی از خودروهای زرهی و هلکوپترهای تهاجمی روسیه نصب شده است. لئوپارد برفی همچنین قادر به تجهیز با موشک های ضد تانک HJ-73 می باشد. گرچه ای موشک ها در مقایسه با نمونه های غربی از رده خارج می باشند ولی هنوز برای خودروهای زرهی تهدید به حساب می آیند. علاوه بر موارد ذکر شده،  تعداد دیگری از برجک ها و سلاح ها در این خودرو قابل بکارگیری می باشند. همچنین این خودرو به سامانه مدیریت الکترونیک نبرد نیز مجهز می باشد. در این زمینه به نظر می رسد این خودرو به سامانه مدیریت صحنه نبرد دیجیتالی مانند مکان یابی و ناوبری مجهز می باشد که قابلیت انتقال دیتا بین سایر خودروهای مسابه و پست های فرماندهی را داراست.          ZBL-09 3 نفر خدمه دارد و ظرفیت حمل 7 تا 10 نیرو را دارد. نیروها از طریق درب پشتی سوار و پیاده می شوند. بضی از نسخه ها به پله برقی نیز مجهز شده اند! در مواقع اضطراری، نیروها می توانند خودرو را از طریق دریچه تعبیه شده در سقف ترک کنند. همچنین تعدادی درگاه شلیک و لوازم دیداری جهت نیروها تعبیه شده است. این خودرو از موتور دیزلی Deutz BF6M1015C بهره می گیرد که تحت لیسانس در چین تولید شده است. جایگاه موتور در قسمت جلویی بدنه قرار گرفته است. خودرو به سامانه بادگیری تایر مرکزی مجهز شده که در عبور از  مناطق صحرایی موجب ارتقای حرکت خودرو می شود. این APC جدید چینی قابلیت آبی – خاکی را نیز داراست و در آب از دو واترجت نیرو می گیرد.            تمامی نسخه های این خودرو به تولید رسیده اند و تعدادی از آن ها در حال حاضر در ارتش چین مشغول خدمت می باشد. به نظر می رسد چینی ها از این خودرو برای واحدهای واکنش سریع، همانند تیم های رزمی تیپ استرایکر آمریکایی بهره می برند. هر کدام از تیم ها از انواع متنوعی از این خودرو ها با پلتفورم یکسان استفاده می کنند. سایر مدل های ZBL-09 به کشورهای دیگر صادر می شوند. همچنین مدل های ناشناحته ای از این خودرو نیز تولید شده است. در حال حاضر نمونه های APC، IFV، ضد تانک با نسخه صادراتی، مهندسی رزمی، هویتزر خودکششی 122 م.م. هویتزر خودکششی 155 م.م.، مدل پدافند هوایی، مدل mortar خودکششی، خودروی فرماندهی و خودروی بازسازی از این خودرو رونمایی شده اند.      انواع IFV با برجک 30 م.م. APC با مسلسل 12.7 م.م. IFV  با جایگاه کنترل از راه دور سلاح مجهز به UW4 30 م.م. PTZ-09 با ضد تانک 105 م.م. ST1 با تفنگ 105 م.م. PLZ-09 با هویتزر 122 م.م. PLL-09 حامل mortar دوتایی CS/SA-5 : سامانه دفاع هوایی مجهز به Gatling 30 م.م. نسخه دفاع هوایی با توپ اتوماتیک 35 م.م. خودوری شناسایی خودوری مهندسی خودرروی فرماندهی VN1: نسخه صادراتی در جدول زیر به ویژگی های این نفربر زرهی اشاره شده است.     در فیلم های زیر نحوه عملکرد این نفربر زرهی نمایش داده شده است.   فیلم نفربر زرهی ZBL۰۹ چین صادراتی به ونزوئلا با نام VN۱   فیلم نحوه عملکرد نفربر زرهی ZBL۰۹ چین   فیلم نفربر صادراتی VN۱ چین به آرژانتین     منابع:   http://www.military-.../apc/zbl_09.htm   http://www.globalsec...hina/zbl-09.htm   https://www.youtube....h?v=W0LyGMViib4   https://www.youtube....h?v=TDet9AhrFaQ   http://www.armyrecog...cations_uk.html   برداشت فقط با ذکر Military.ir مجاز است.

  با تشکر از شما. چون این موضوع قبلا در هیئت تحریریه به تصویب رسیده بود بنده سرچ قابل قبولی را در تاپیک ها در مورد این موضوع انجام ندادم به همین دلیل عنوان مشابه در این زمینه انتخاب شد. ان شاءالله در اسرع وقت در تاپیک جنابعالی ادغام خواهد شد. :rose: :rose: :rose:

باید که از این باده به من هم بچشانی    :rose:  :rose:  :rose:  :rose:     در معرکه با خصم مرا هم بکشانی   نوشیدن این جام طهورای شهادت          :rose:  :rose:  :rose:  :rose:      هنیئا لک سردار حسین همدانی روابط عمومی کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در اطلاعیه ای از شهادت سردار سرتیپ حسین همدانی در سوریه خبر داد. در بخشی از این اطلاعیه با تبریک و تسلیت شهادت این سردار شجاع و گرانقدر به محضر حضرت ولیعصر (عج) و نائب برحقش امام خامنه ای عزیز ( مدظله العالی ) و ملت شریف ایران ، آمده است: سردار سرتیپ پاسدار حسین همدانی از فرماندهان دوران دفاع مقدس و مستشاران ارشد سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و مدافعان حرم در طول سالهای گذشته که نقش تعیین کننده ای در حفظ و حراست حرم حضرت زینب (س) و کمک و تقویت جبهه مقاومت اسلامی در جنگ تروریستی سوریه داشت ، عصر دیروز در حین انجام ماموریت های مستشاری در حومه شهر حلب به دست تروریستهای داعشی به شهادت رسید. این اطلاعیه افزوده است اخبار تکمیلی و نیز نحوه اجرای مراسم تشییع و بزرگداشت این شهید گرانقدر ، متعاقبا اعلام خواهد شد.   منبع

  نفربر زرهی Pegaso BMR اسپانیا (از مجموعه تاپیک های هیأت تحریریه میلیتاری)       Pegaso 3560 BMR یک نفربر زرهی چرخدار با پیکربندی 6 در 6 می باشد. این خودرو در همکاری مشترک بین ارتش اسپانیا و کمپانی سابق Pegaso تولید شد. پیش نمونه اولیه این خودرو در سال 1975 تولید شد و در سال 1979 به تولید تجاری رسید. Pegaso که به عنوان تولیدکننده اصلی این خودرو شناخته می شود، در طی ادغام های دهه 80 و 90 با سایر تولیدکننده های خودروهای سنگین در اروپا، با Santa Bárbara Sistemas ادغام شد که هم اکنون بخشی از صنایع General Dynamics آمریکا می باشد.       خودروی BMR اسپانیا در سال 1980  این نفربر از موتور دیزلی Pegaso 9157/8 با قدرت 306 اسب بخار بهره برده و دارای گیربکس اتوماتیک، مبدل گشتاور، سیستم تعلیق مستقل در هر 6 چرخ و قابلیت دوزیستی (آبی - خاکی) می باشد که در این زمینه به دو هیدروجت جهت حرکت در آب مجهز شده است. این وسیله همچنین قابلیت انتقال هوایی را نیز دارا می باشد. این خودرو در طول سال های بکارگیری به سلاح های متنوعی مجهز شده است و همچنین نسخه های متفاوتی از آن نیز ساخته شده است. Pegaso BMR توسط ارتش های مصر، عربستان سعودی، مراکش و پرو استفاده می شود.         نفربر 600-BMR عربستان تا کنون 1500 دستگاه از این خودرو ها جهت استفاده در ارتش اسپانیا و صادرات به کشورهای دیگر ساخته شده است. زره آلومینیومی این خودرو، خدمه را در برابر شلیک سلاح های سبک و ترکش های توپخانه محافظت می نماید. این خودرو قابلیت حفاظت در برابر NBC را نیز داراست. BMR-600 دو نفر خدمه داشته و توانایی حمل 11 نفر را دارد. نیروها از طریق در پشتی یا دریچه های روی سقف توانایی ورود و خروج از وسیله نقلیه را دارند. همچنین در دو طرف بدنه خودرو جایگاه هایی برای شلیک سلاح تعبیه شده است. گفتنی است در سال های اخیر BMR در ارتش  اسپانیا با نام BMR-600 شناخته شده و توسط نیروهای اسپانیایی در مأموریت های بین المللی در یوگوسلاوی، افغانستان، عراق و لبنان مورد استفاده قرار گرفته است. همچنین طی این سال ها در پروژه BMR 2، موتور این نفربر به Scania DS9 61A 24S با قدرت 310 اسب بخار تغییر پیدا کرده است.  علاوه بر این، این نفربرها به زره های غیرفعال و سیستم تهویه مطبوع نیر مجهز شده اند. Pandur I اتریش نیز بر اساس BMR-600 ساخته شده است.             BMR-600 ساخت اسپانیا در عراق در سال 2004 بدنه BMR-600 توسط زره آلومینیوم تمام جوش ساخته شده و دارای زره حفره دار در قسمت جلویی می باشد. با شیب 60 درجه در قسمت جلویی (30 درصد چپ و 30 درصد راست) محافظت در برابر شلیک سلاح های سبک با کالیبر 12.7 م.م. ایجاد شده است. همچنین حفاظ 360 درجه ای در برابر شلیک سلاح های سبک 7.62 م.م. و ترکش های تا کالیبر 155 م.م. وجود دارد. قسمت زیرین بدنه توانایی مقاومت در برابر مین های ضد نفر حاوی 3 کیلوگرم مواد منفجره را داراست. BMR-600 دو نفر خدمه دارد که شامل توپچی/اپراتور رادیویی و راننده می باشد و توانایی حمل 9 نفر مجهز به سلاح را به همراه یک نفر فرمانده داراست. راننده در قسمت جلوی خودرو در سمت چپ قرار می گیرد و شیشه ضدگلوله در جلوی وی قرار دارد که در طرف دیگر هم وجود دارد. در هنگام عملیات، شیشه جلویی می تواند توسط زبانه زرهی پوشیده شده و دید جلو از طریق periscope تعبیه شده در سقف صورت پذیرد. در بالای جایگاه راننده یک دریچه یک تکه قرار دارد که به سمت بالا باز شده و به سمت راست می چرخد. موتور در سمت راست جایگاه راننده قرار داشته و ورودی هوا و بادگیر آن در سقف تعبیه شده است. لوله اگزوز نیز در سمت راست بدنه قرار گرفته است. همچنین در قسمت جلوی بدنه راه دسترسی به موتور قرار گرفته است. قسمت موتور به سامانه نیمه خودکار شناسایی آش سوزی و اطفاء حریق مجهز است.         نمای داخلی نفربر BMR       قسمت های مختلف بدنه BMR-600 توپچی/ اپراتور رادیویی در پشت راننده می نشیند و به یک کلاهک از نوع General Dynamics Santa Bárbara Sistemas TC-3 که قابلیت جابجایی در محدوده 360 درجه را دارد مجهز می باشد. در قسمت بالای این جایگاه دریچه ای یک تکه قرار دارد که به سمت عقب باز شده و در کنار آن پریسکوپ تعبیه شده است. همچنین مسلسل 12.7 م.م. M2 HB در قسمت بیرونی تعبیه شده است. در قسمت جایگاه قرار گیری نیروها در سقف، دو دریچه مستطیلی تعبیه شده که به سمت عقب باز می شود. سربازان از طریقی که در قسمت پشتی بدنه قرار گرفته و به سمت پایین باز می شود از وسیله نقلیه سوار و پیاده می شوند. علاوه بر این یک در در قسمت پشت و چپ قرار گرفته که در مواقع ضروری قابل استفاده است. بسته به نوع خودرو، 6 جایگاه تیراندازی به همراه جایگاه دید در قسمت های کناری و عقبی خودرو قابل تعبیه است. BMR-600 برای هر کدام از جایگاه های چرخ دارای سیستم تعلیق مستقل می باشد که ترکیبی از سامانه های هیدرونوماتیک و مدل MacPherson می باشد. سیستم فوق این امکان را پدید آورده که هر کدام از مجموعه چرخ ها قابلیت بالا و پایین رفتن نسبت به سطح زمین در فاصله 275 م.م. را داشته باشند. هدایت خودرو نیز بر محورهای جلویی و عقبی استوار است. هر 3 محوری که در Pegaso طراحی و ساخته شده است از نوع double-reduction و دیفرانسیل های خودقفل شونده هستند. تایرها نیز از نوع تیوبلس (run-flat) می باشند.   BMR-600 قبلیت آبی – خاکی نیز دارد. این خودرو در آب توسط واترجت هایی که در در طرفین بدنه در قسمت عقب قرار گرفته اند حرکت می کند. با استفاده از این واتر جت ها حداکثر سرعت BMR-600 به 10 کیلومتر بر ساعت می رسد. نوع دیگری از BMR-600 نیز بدون واترجت وجود دارد که با استفاده از قدرت چرخ های خود قادر به حرکت با حداکثر سرعت 4.5 کیلومتر بر ساعت می باشد. قبل از ورود به آب، پره ای که در قاب قسمت جلوی بدنه قرار دارد و همچنین پمپ آب، روشن می شوند. خودورهای ارتش اسپانیا به قابلیت آبی خاکی مجهز نیستند.              در قسمت عقبی این خودرو قلابی قرار گرفته که توانایی جابجایی محموله های تا وزن 4500 کیلوگرم را دارد. آپشن های اضافی که در این خودرو قابل بکارگیری می باشند عبارتند از سیستم های متنوع رادیویی، تایرهای 14.00 × 20، تایرهای تیوبلس (run-flat)، مخزن سوخت 300 لیتری، تجهیزات دید در شب، سامانه های ضد NBC، تجهیزات ارتباطی، سیستم ناوبری زمینی، پرتاب کننده نارنجک های دودزا و سیستم تهویه مطبوع.   انواع اخیراً این خودرو به جنگ افزارهایی نظیر سامانه Nexter  فرانسوی، Toucan I turret  و مسلسل کنترل از راه دور 7.2 م.م از نوع MOWAG  مجهز شده است. BMR-600 در نقش های متنوعی مانند آمبولانس (با قبلیت حمل 4 نفر به صورت درازکش و دونفر همراه)، خودروی فرماندهی نبرد، خودروی آتش نشانی، خودروی پشتیبانی آتش (که به این منظور به سامانه Nexter فرانسوی مجهز شده است)، خودروی ارتباط رادیویی، خودروی ضد تانک (Euromissile HCT turret و موشک های ضد تانک هدایت شونده HOT روی این خودرو تست شده اند)، خودروی ضدهوایی (با تجهیز به توپ 20 م.م. یا موشک های سطح به هوا از نوع شلیک و فرموش کن) قابل بکارگیری می باشد.   حامل مورتار BMR-600 در قالب حامل مورتار در دو فرم تولید شده است. یک نوع مجهز به مورتار گردان (turntable-mounted) از نوع 81 م.م. (مدل 3560/59E) و نوع دوم مجهز به مورتار 120 م.م. (مدل Model 3560/59E). هر دو نوع این خودرو ها 5 نفر خدمه داشته که شامل فرمانده و راننده نیز می شود. شلیک مورتار از طریق دریچه ای دو قسمتی که در سقف قرار گرفته و به طرفین باز می شود صورت می گیرد. صفحه قرارگیری پایه نیز همزمان در خودرو وجود دارند تا در صورت نیاز به بکارگیری سلاح دور از خودرو این امکان فراهم باشد. حامل مورتار نوع 3560/59E از نوع 120 م.م.، 4 پایدارکننده هیدرولیکی دارد که قبل از شروع آتش پایین آورده می شود و پلتفورم پایدارتری را جهت شلیک پدید می آورد. ارتش اسپانیا از هر دو مدل این خودرو ها استفاده می کند.      BMR حامل مورتار مجهز به سامانه مورتار 120 م.م. خودروی زرهی بازیابی و تعمیر این مدل در عربستان سعودی، مصر و اسپانیا استفاده می شود. تجهیزات نصب شده شامل جرثقیل سقفی با قابلیت گردش 360 درجه و حمل 18000 کیلوگرم محموله، 4 پایدارکننده که  هنگام استفاده از جرثقیل روی زمین قرار می گیرند، قلاب پشت بدنه که با کابل 100 متری، قابلیت حمل 7000 کیلوگرم محموله را دارد، سیستم روشنایی، لوازم جوشکاری و اتاقک می باشند. آمبولانس این مدل در ارتش مصر و اسپانیا استفاده می شود. این آمبولانس 4 نفر خدمه شامل فرمانده، راننده و 2 امدادگر را داشته و می تواند 4 نفر را به صورت خوابیده یا 2 نفر خوابیده و 4 نفر نشسته را حمل نماید.        BMR از نوع آمبولانس BMR 600 با نارنجک انداز 40 م.م. ارتش اسپانیا با حذف مسلسل های 12.7 م.م. M2HB از روی تعدادی از BMR 600 ها، کلاهک هایی با دریچه های یک تکه که به عقب باز می شوند روی آن ها تعبیه کرده است. در قسمت جلویی کلاهک، نارنجک انداز اتوماتیک 40 م.م. ساخت Santa Bárbara Sistemas General Dynamics نصب شده است. BMR VMA در این مدل ویژگی های آبی خاکی ارتقا داده شده و هنوز در مرحله پیش نمونه قرار دارد. خودروی ضد تانک در این مدل، BMR-600 به لانچر موشک ضد تانک هدایت شونده میلان با برد حداکثری 2000 متر مجهز شده است. همچنین اسپانیا تعدادی از این خودرو ها را به سامانه موشک های ضد تانک تاو با برد 1750 متر مجهز کرده است.         BMR ضد تانک مجهز به موشک ضد تانک میلان           BMR ضد تانک مجهز به موشک ضدتانک تاو خودروی زرهی فرماندهی این خودرو دارای تجهیزات ارتباطی اضافه، برد نقشه و میز تا شو می باشد. جهت افزایش فضای کار، یک چادر تاشو در قسمت عقب خودرو تعبیه شده است. این خودرو توسط ارتش اسپانیا استفاده شده و صادر نیز شده است. خودروی ارتباط رادیویی این مدل به تجهیزات تله تایپ، رادیوهای موج FM و AM مجهز شده و توسط ارتش اسپانیا مورد استفاده قرار می گیرد. خودوری مهندسی این خودرو توسط ارتش اسپانیا و با استفاده از طراحی BMR-600VZ ساخته شده و مجهز به قلاب با ظرفیت 10000 کیلوگرم و تیغه بلدوز نصب شده در جلو می باشد.         BMR مهندسی رزمی BMR upgrade) BMR-2) در سال 1996، در طی یک مناقصه، شرکت  Scania Hispania (اسکانیا اسپانیا) برنده قرارداد با صنایع General Dynamics Santa Bárbara Sistemas شد که طی آن 700 موتور دیزلی DS9 اسکانیا جهت نصب بر روی خودروهای (VEC=Vehiculo de Exploracion de Caballeria) یا خودروهای پیشاهنگ سواره نظام و خودروهای BMR-600 ارتش اسپانیا باید تولید می شد. این موتورها طی 5 سال از سال آغاز تولید یعنی 1996، با هزینه ای بالغ بر 100 میلیون کرون تحویل داده شدند. این موتورها بر روی 642 خودروی VEC و خودروهای سری BMR-600 نصب شدند. DS9 اسکانیا، یک موتور دیزلی شش سیلندر می باشد که قدرتی معادل 310 اسب بخار و 2200 دور در دقیقه ایجاد می کند و از موتور اصلی Pegaso به صرفه تر و پایدارتر است.       BMR-2 ارتقا یافته کاهش وزن حاصل از بکارگیری موتور سبک تر در BMR-2 موجب شد بتوان زره های غیرفعال را نیز به آن اضافه کرد که موجب ارتقای ماندگاری در میدان نبرد می شود. این زره می تواند از جنس سرامیک یا آلومینیوم با آستر هایی از شن ریزه باشد که در قسمت قرارگیری سربازان نصب گردد. قسمت قرارگیری خدمه به سامانه شناسایی و اطفاء حریق مجهز شده و همچنین سامانه گرمایشی و تهویه مطبوع نیز نصب گردیده است. با نصب یک شاخص در پنل راننده جهت جلوگیری از خرابی قبل از ایجاد آسیب به خودرو، نگهداری این خودرو نیز ارتقا یافته است. در حال حاضر، در BMR-600 یک کلاهک TC-3  که به سمت خارج باز می شود تعبیه شده که بر روی آن مسلسل 12.7 م.م. قرارگرفته است که در آینده با TC-13 turret که به توپ 25 م.م. یا نارنجک انداز 40 م.م. Santa Bárbara Sistemas جنرال دینامیک مجهز شده قابل جایگزینی می باشد. چندین قفسه اضافی در قسمت سمت راست بدنه در سقف و همچنین تعدادی در قسمت عقبی بدنه قرار گرفته است. زره عمودی اضافی نیز در قسمت قرارگیری نیروها قرار گرفته است. این زره به نیروها اجازه می دهد در حالت ایستاده و تیراندازی به سطوحی از حفاظت دسترسی داشته باشند. بعد از ارتقاهایی که روی BMR-600 صورت گرفت، ارتش اسپانیا نام آن را به BMR-2 تغییر داد. بر طبق اعلام مسئولین شرکت General Dynamics Santa Bárbara Sistemas، خودروی BMR-2 ارتقا یافته، وزنی در حدود 15400 کیلوگرم دارد و سرعت حداکثر آن به 95 کیلومتر بر ساعت با بردی در حدود 1000 کیلومتر می رسد.          تجهیزات استانداردی که در حال حاضر در این خودرو بکارگیری شده اند عبارتند از: مخزن سوخت 385 لیتری، کپسول آتش نشانی دستی، سیستم های ارتباطی، سیستم تهویه مطبوع، قلاب جلویی با ظرفیت 4500 کیلوگرم به همراه 45 متر کابل، چرخ های با قابلیت تنظیم ارتفاع، سامانه NBC، زره غیرفعال و پمپ تخلیه آب. تجهیزاتی که به تناسب مأموریت قابل اضافه شدن می باشد عبارتند از: سامانه ناوبری، سامانه شناسایی و اطفاء حریق اتوماتیک در موتور، سامانه NBC، تجهیزات دید در شب برای راننده و GPS.     انواع: BMR 3560.50) BMR-PP): که می تواند به انواع مسلسل و ... مجهز شود.  از جمله این سلاح ها می توان به 50cal M2HB، 7.62mm MG1A1 یا نارنجک انداز اتوماتیک 40 م.م. LAG-40 اشاره کرد. BMR EDEX: نسخه ای برای تیم های خنثی سازی مواد منفجره. در این نسخه ارتفاع سقف افزایش یافته و جعبه های مخصوصی جهت حمل مواد منفجره تعبیه شده است. BMR C/C MILAN: نسخه شکارچی تانک با موشک ضد تانک میلان BMR C/C: نسخه شکارچی تانک با موشک ضد تانک تاو BMR VCZ: نسخه مهندسی رزمی با تیغه بلدوزر سبک  BMR VRAC-NBQ: نسخه شناسایی NBC (ش.م.ر) BMR GEL: نسخه مجهز به تجهیزات جنگ الکترونیک BMR 3560.51: نسخه مخصوص پست فرماندهی BMR 3560.53E: پلت فورم Mortar مجهز به mortar LN M-86 81 م.م با 100 گلوله BMR 3560.54: نسخه آمبولانس BMR 3560.55: خودروی تعمیر سبک به همراه جرثقیل BMR 3560.56: خودروی سیگنال BMR 3560.57: شکارچی تانک مجهز به موشک ضد تانک از نوع HOT BMR 3560.59E: حامل Mortar مجهز به mortar L-65 120 م.م. VMA: نسخه ارتقا یافته آبی  - خاکی در جدول زیر به ویژگی های BMR-600 اشاره شده است:       در فیلم های زیر عملکرد نفربر زرهی BMR-600 نمایش داده شده است.   فیلم اول   فیلم دوم   منابع:   http://www.army-guid...roduct2069.html http://tanknutdave.c...mr-3560-series/ https://en.wikipedia...wiki/Pegaso_BMR http://www.military-.../apc/bmr600.htm http://fas.org:8080/...row/bmr-600.htm https://www.youtube....h?v=PJeM3XTDM9A https://www.youtube....h?v=TDet9AhrFaQ   برداشت فقط با ذکر Military.ir مجاز است.

    کارل گوستاو، دشمن دیرین زرهی   (از مجموعه تاپیک های هیأت تحریریه میلیتاری)       کارل گوستاو که با نام بازوکای گوستاو و یا M2CG نیز شناخته می شود؛ یک سلاح ضد تانک قابل حمل و بدون لگد 84 م.م. می باشد که توسط شرکت Saab Bofors Dynamics سوئد (صنایع ضد زره Bofors  سابق) در حدود 65 سال قبل ساخته شده است. در حالی که سلاح های مشابه ساخت آن زمان، عموماً از رده خارج شده اند، ولی کارل گوستاو همچنان به صورت گسترده استفاده می شود. کارل گوستاو در کشور سازنده، به صورت رسمی با نام Grg m/48 (نارنجک انداز مدل 48) نامیده می شود. نیروهای بریتانیایی معمولاً آن را Charlie G نامیده و کانادایی ها از آن با عنوان 84 یا Carl G نام می برند. در ارتش آمریکا، کارل گوستاو با نام سلاح ضد زره، ضد نفر، مولتی رول (M3 MAAWS) شناخته می شود ولی عموماً نیروهای آمریکایی از آن با عنوان Gustaf یا Goose یا Carl Johnson نیز نام می برند. در استرالیا نیز به صورت نامأنوسی از کلمه Charlie Gusto یاCharlie Gutsache (به معنی دل درد) جهت نامگذاری کارل گوستاو استفاده می شود.              تاریخچه طراحان نظامی در سوئد آزمایشات مربوط به سلاح های ضدتانک بدون لگد را از اوایل دهه 1940 شروع کردند. اولین طرح آن ها یک سلاح دوش پرتاب تک تیر (single shot) بود که پرتابه 20 م.م را پرتاب می کرد. این طرح در سال 1942 با نام m/42 در ارتش سوئد بکارگیری شد ولی به دلیل کالیبر کم پرتابه، به سختی می توانست روی تانک های جدیدی که در جنگ جهانی دوم وارد شده بودند اثر بگذارد. در اوایل دهه 1940، طراحان سوئدی مهمات ضد تانک شدیدالانفجار از نوع خرج گود را در این سلاح کاربردی کردند و در سال 1946، اولین پیش نمونه این سلاح با مهمات کالیبر بالا و بدون لگد که قادر به شلیک نارنجک های از نوع ضدتانک شدیدالانفجار (HEAT) بود تولید شد.               تصاویر کارل گوستاو نوع M21، نوع M39 و نوع M42 (از راست به چپ)   کارل گوستاو توسط Hugo Abramson و Harald Jentzen در اداره اسلحه سازی سلطنتی سوئد توسعه داده شده و در کارخانه اسلحه سازی کارل گوستاو به تولید رسید. این سلاح برای اولین بار در سال 1948 و به عنوان نارنجک انداز 84 م.م. به نیروهای سوئدی معرفی شد و نقشی مشابه سلاح ضد تانک بازوکای ارتش آمریکا، PIAT بریتانیا و Panzerschreck آلمان داشت. اما برخلاف این سلاح ها که از نوع fin-stabilized بودند، کارل گوستاو از لوله های خان دار جهت پایدار کردن چرخش گلوله ها (spin-stabilized)  استفاده می کرد.   خیلی زود این سلاح دوش پرتاب تک تیر، به صورت نارنجک انداز 84 م.م (m/48Carl-Gustaf) یا نارنجک انداز کالیبر 84 م.م. مدل 1984 تکامل یافت. این سلاح ساده و موثر، توجهات زیادی را به خود جلب کرد و توسط تعداد زیادی از نیروهای نظامی در سرتاسر دنیا به کارگیری شد. به جز سوئد، کشورهای دیگری نظیر استرالیا، اتریش، بلژیک، کانادا، آلمان، آمریکا و تعداد زیادی از کشورهای دیگر کارل گوستاو را در نیروهای نظامی خود به کار برده اند. تولید اولیه این سلاح در کارخانجات FFV صورت پذیرفت و سپس به کارخانجات SAAB-Bofors Dynamics AB انتقال یافت. در حال حاضر نیز هم کارل گوستاو M3 و هم مهمات 84 م.م. در این شرکت تولید می شوند. آلیاژهای مربوط به مهمات کارل گوستاو نیز در چندین کشور تولید می شود که بلژیک و هندوستان از جمله این کشورها هستند.               کارل گوستاو نوع M2 (دو تصویر سمت راست) و کارل گوستاو نوع M3 (تصویر سمت چپ)   کارل گوستاو به کشورهای زیادی در دنیا فروخته شد و به یکی از سلاح های ضد تانک سطح بالا و اصلی در بسیاری از ارتش های اروپای غربی تبدیل شد. نسخه ارتقا یافته (M2) در سال 1964 معرفی شد و به سرعت جای نسخه قبلی را گرفت. در نسخه M3 فعلی که در سال 1991 معرفی شده، در قسمت خان از آستر فولادی استفاده شده و در لایه بیرونی تر با فیبرهای کربن تقویت شده است. همچنین قسمت های فولادی خارجی با آلیاژ های آلومینیوم یا پلاستیک جایگزین شده که وزن اسلحه در حالت خالی را به صورت قابل توجهی از 16.35 کیلوگرم به 10 کیلوگرم کاهش داده است.  این سلاح در سال های اخیر، در نیروهای مختلفی به کار رفته است. نیروی مخصوص هوابرد بریتانیا، نیروهای ویژه آمریکا و تکاوران ارتش آمریکا از نسخه M3 این سلاح به عنوان سنگرشکن و ضد خودرو استفاده می کنند. این در حالی است که ارتش آلمان همچنان از نسخه M2 کارل گوستاو جهت نورافشانی منطقه نبرد (battlefield illumination) استفاده می کند. بسیاری از ارتش های دیگر نیز از این سلاح به عنوان ضد زره بویژه علیه تانک های دهه 50 و 60 و سایر خودروها استفاده می کنند. کارل گوستاو در مأموریت های متعدد توسط پیاده نظام پرنسس پاتریشیا کانادا علیه استحکامات دفاعی طالبان در افغانستان استفاده شده است. این نیروها جدید جهت شلیک در شب، سامانه ای جدید را در کارل گوستاو توسعه دادند. در این سامانه، یک هدفیاب به همراه دوربین دید درشب به کار رفته و مهمات ردیاب جهت علامت گذاری اهداف توسط کاربر کارل گوستاو استفاده می شود. همچنین لانچرهای کارل گوستاو در جنگ های داخلی لیبی در سال 2011 توسط شبه نظامیان لیبیایی مورد استفاده قرار گرفته است. این سلاح ها توسط فراریان ارتش به شبه نظامیان رسانده شده بودند.         آمورش نیروهای آمریکایی جهت بکارگیری کارل گوستاو در بصره، عراق، می 2009، مدل ژاپنی کارل گوستاو با نام Howa 84RR، فوریه 2004         استفاده نیروهای کانادایی از کارل گوستاو M3، آموزش نیروهای آمریکایی برای بکارگیری کارل گوستاو در کمپ Sheejan، عراق، آگوست 2007   در نوامبر 2011، ارتش آمریکا نسخه M3 کارل گوستاو را جهت بکارگیری توسط واحدهای فعال در افغانستان سفارش داد. چرا که سربازان این واحد ها توسط RPG از فاصله 900 متری مورد هدف قرار می گرفتند در حالی که سلاح های سبک آن ها قابلیت درگیری از فاصله 500 تا 600 متری را داشت. در اواخر سال 2012، ارتش آمریکا 58 عدد کارل گوستاو M3 را به همراه 1500 گلوله به واحد های فعال در افغانستان جهت نابودی اهداف تا فواصل 1000 متری تحویل داد. این به این دلیل بود که RPG و مسلسل های مورد استفاده قادر به هدف قرار دادن اهداف تا فاصله 900 متری بودند ولی سلاح های موجود مانند سامانه های MK153 SMAW، M136 AT-4، M72 LAW و M141 Bunker Defeat Munition برد موثری در حدود 500 متر داشتند.        استفاده  نیروهای آمریکایی از کارل گوستاو در افغانستان در منطقه ای در استان هلمند، افغانستان، 16 فوریه 2013   در 28 مارس 2013، فرماندهی عملیات ویژه نیروهای آمریکایی (USSOCOM) فراخوانی را جهت طراحی کیت کاهش 1.3 تا 2.2 کیلوگرمی وزن و 7.5 سانتیمتری طول کارل گوستاو بدون تغییر ویژگی های اصلی نظیر مرکز ثقل و میزان استحکام اعلام کرد. این در حالی بود که Saab پیش از این نسخه کاهش وزن یافته را که وزنی در حدود 11 کیلو گرم داشت تولید کرده بود. طول این نسخه نیز 5 سانتی متر کوتاه تر بود. تست شلیک این سلاح هیچ گونه تغییری را در کارایی و میزان لگد نشان نداد و حتی عمر لوله ها نیز تقریباً مشابه بود. طبق برنامه قرار بود تست های بیش تر در این زمینه در سال 2014 صورت بگیرد. Saab همچنین نوعی گلوله انفجاری جدیدی را توسعه داده که در هنگام استفاده از سیسم کنترل آتش، برد آتش مستقیمی در حدود 1500 متر دارد. نوع M3 کارل گوستاو، (M3 MAAWS) قادر به شلیک مهمات زیر می باشد: گلوله های دو منظوره شدیدالانفجار (HEDP) گلوله های ضد تانک شدیدالانفجار (HEAT) گلوله های شدیدالانفجار (HE) گلوله های دودزا گلوله های نورافشان گلوله های پرتابه ای (مهمات دفاع نقطه ای=ADM)                انواع مهمات مورد استفاده در کارل گوستاو وضعیت فعلی استفاده از سامانه آتش بدون لگد، به کارل گوستاو امکان استفاده از مهمات با قدرت پیشرانش بیش تر را داده به گونه ای که سرعت شلیک گلوله آن را به 290 متر بر ثانیه رسانده است. این عدد در Panzerschreck و بازوکا 105 متر بر ثانیه و PIAT  حدود 75 متر بر ثانیه می باشد. نتیجه این فرآیند، دقت بسیار بالا در فواصل دورتر می باشد. کارل گوستاو می تواند جهت هدف قرار دادن اهداف ساکن در فاصله 700 متری مورد استفاده قرار بگیرد ولی سرعت نسبتاً کم پرتابه، توانایی هدف قرار دادن اهداف متحرک را در حدود 400 متری و کم تر محدود کرده است.   درمقایسه کارل گوستاو با سلاح AT-4 که بوسیله Saab توسعه داده شده، AT-4 سبک تر بوده و ارزان تر نیز می باشد ولی این سلاح از فایبرگلاس تقویت شده ساخته شده در حالی که کارل گوستاو نوع M3 با لوله هایی از فیبر کربن ساخته شده و قابلیت خشاب گذاری را نیز دارد. بکارگیری M3 22 پوندی راحت تر از FGM-148 Javelin پنجاه پوندی به همراه لانچر و موشک های آن بوده و در مقایسه با سامانه Mortar نیز سریع تر می باشد. همچنین قیمت کارل گوستاو نیز نسب به Javelin ارزان تر می باشد.                سامانه AT4 (دو تصویر سمت راست)، PIAT بریتانیایی در سمت چپ               بازوکای آمریکایی، AT4 و سامانه Mortar                  سامانه Mortar در عراق، سامانه FGM-148 Javelin (دو تصویر وسط) و Panzerschreck آلمان    در گردهمایی انجمن ارتش آمریکا در سال 2014، Saab نسخه جدیدی از کارل گوستاو با نام M4 را به نمایش گذاشت. در مقایسه با نسخه M3 نسخه M4 حدود 3.4 کیلوگرم سبک تر بوده و 6.6 کیلوگرم وزن دارد. همچنین طول آن نیز کوتاه تر بوده و 95 سانتی متر می باشد. کاهش طول در این سلاح به علت نیاز به استفاده از این سلاح در مناطق  شهری صورت گرفته است. کاهش وزن نیز به سبب استفاده از مواد سبک تر نظیر فیبرهای کربن با آسترهای تیتانیومی به دست آمده است. سایر ویژگی های جدید شامل نصب جایگاه نشانه روی Red Dot، ضامن امن جهت حمل در حالت پر، بالشتک (shoulder rest) قابل تنظیم، نصب دسته جلویی جهت بهبود وضعیت ارگونومی، شمارنده گلوله جهت بررسی تعداد گلوله های شلیک شده (تا رسیدن به عمر 1000 گلوله لوله سلاح)، تعبیه ریل پیکاتینی جهت نصب دسته ها و جایگاه های نشانه روی و سیستم مدیریت شلیک جهت بهره گیری از گلوله های هوشمند می باشند.   کارل گوستاو نوع M4، 6.7 کیلوگرم وزن دارد. (3 کیلوگرم سبک تر از نوع M3  و نصف وزن 14.2 کیلوگرمی نوع M2 که هنوز در بسیاری از کشورها مورد استفاده می باشد). این کاهش وزن به دلیل استفاده از لوله های تیتانیومی (که موجب 1.1 کیلوگرم کاهش وزن شده) و فیبرهای کربنی (که موجب 0.8 کیلوگرم کاهش وزن شده) به همراه بازطراحی قسمت ونچوری (کاهش وزن 0.9 گیلوگرمی) حاصل شده است.  در بازطراحی صورت گرفته، سایز نوع M4 نیز کاهش یافته است به گونه ای که طول کلی این سلاح به کم تر از 1 متر می رسد.   شرکت Saab، توسعه انواع جدید کارل گوستاو را به پایان رسانده و قرار است تا سال 2015 سایر مراحل مربوطه را به نیز به پایان برساند. در این صورت تحویل نوع M4 کارل گوستاو به کشورهای سفارش دهنده از سال 2016 شروع خواهد شد.         کارل گوستاو نوع M4 در غرفه SAAB در نمایشگاه AUSA 2014   Saab همچنین سامانه دید هوشمندی را برای نسخه M4 طراحی کرده که که به آن امکان شلیک مهمات قابل برنامه ریزی را می دهد. این ویژگی برای آینده طراحی شده و شرکت در حال حاضر به صورت عملیاتی مهمات قابل برنامه ریزی را در اختیار ندارد. پیش بینی می شود تا چند سال آینده این نوع مهمات برای فروش به متقاضیان عرضه شود. جایگاه نشانه روی فعلی که بر روی مدل M4 کارل گوستاو استفاده شده است از نوع تلسکوپی است که بر روی مدل M3 نیر استفاده شده بود با این تفاوت که قابلیت نصب Red Dot را نیز داشته و بر روی ریل پیکاتینی 1913 آن نیز می توان انواع آلات نشانه روی را نصب نمود. علاوه بر این Saab برای اولین بار مکانیسم امنیتی را به کارل گوستاو اضافه کرده است. حالت دوگانه امنیتی جهت حمل امن کارل گوستاو در موقعی که پر می باشد در این رابطه طراحی شده است که این ویژگی در نمونه های قبلی وجود نداشت. این ویژگی امکان حمل سریع را در مواقع مورد نیاز می دهد. در کنار کاهش وزن، کارایی مدل M4 با نصب ریل های پیکاتینی بهبود یافته است که هم در حالت استفاده از دسته جلویی (front grip) و هم درحالت استفاده از بالشتک (shoulder rest) امکان اعمال تنظیمات دلخواه را می دهد. همچنین امکان جابجایی دسته جلویی با یک سامانه کنترل از راه دور نیز وجود دارد که امکان بهره گیری از سیستم نشانه روی هوشمند را فراهم ساخته است. همچنین شمارنده شلیک که به آخرین نمونه کارل گوستاو اضافه شده، به صورت دقیق میزان مصرف سلاح را نشان داده و زمان باقی مانده سرویس دهی سلاح را نمایش می دهد. ساختار تیتانیومی- کربنی جدید به کار رفته در M4 همان میزان سرویس دهی 1000 بار شلیک را با وجود کاهش وزن نسبت به نمونه فلزی – فایبرگلاس M3 فراهم می سازد. طبق اعلام مسئولین Saab ، استفاده از مواد جدید در ساخت مدل M4 کارل گوستاو موجب شده هزینه ساخت نسبت به نمونه قبلی افزایش یابد. در نتیجه مسئولین این شرکت تصمیم گرفته اند همزمان با شروع به کار خط تولید نوع M4، خط تولید M3 نیز به فعالیت خود ادامه دهد و تغییر خط تولید به یکباره اتفاق نیافتد.         مدل های مختلف کارل گوستاو در یک تصویر   ساختار قسمت اصلی سلاح شامل لوله اصلی با قسمت تعدیل کننده لگد که در قسمت انتهای سلاح قرار گرفته به همراه دو دسته که در نزدیکی جلو و جایگاه شانه قرار گرفته اند می باشد. سلاح، مجهز به جایگاه نشانه روی فلزی (Iron sights) بوده ولی به طور معمول هدف گیری توسط سایت نشانه روی اپتیکال با میدان دید 17 درجه ای (300 mrad) صورت می پذیرد. مدرن ترین نسخه این سلاح که به کمپانی های اسلحه سازی سوئد تحویل داده شده، به سامانه نشانه رویAimpoint  سوئدی مجهز شده است. کارل گوستاو در حالت ایستاده، زانوزده، نشسته، درازکش یا نصب شده بر روی دوپایه قابلیت شلیک دارد. همچنین یک دسته با نام قفل ونچوری جهت کنارزدن قسمت انتهایی سلاح جهت پرکردن مجدد تعبیه شده است. گفتنی است سلاح های بدون لگد سری کارل گوستاو، تک تیر، پرشونده از عقب و با لوله های خان دار هستند. در این سلاح مهمات با کالیبر 84 م.م. در قاب های آلومینیومی جاسازی می شوند. قسمت زیرین این قاب ها باز بوده و توسط صفحات پلاستیکی فشرده شده بسته می شود. چاشنی ها در قسمت کناری پوکه فشنگ ها قرار گرفته اند بنابراین جایگذاری صحیح گلوله ها هنگام پرکردن سلاح ضروری است. به همین جهت لبه پوکه ها شیارهای مخصوصی را در خود دارد. اغلب پرتابه ها سرهای جنگی هستند که با نیروی محرکه ی حاصل از سوختی که در لوله می سوزد پرتاب می شوند. ولی تعدادی از مهماتی که اخیراً توسعه داده شده اند دارای بوسترهای راکتی  می باشند که به محض این به فاصله مطمئنی از شلیک کننده رسیدند، روشن شده و برد موثر را به مقدار قابل توجهی افزایش می دهند. قسمت عقبی لوله در نازل ونچوری قرار گرفته و لولا می شود تا پرکردن سلاح و یا خروج فشنگ های شلیک شده یا عمل نکرده به راحتی صورت بپذیرد. لوله های کارل گوستاو نوع (M2 m/48) از فولاد ساخته شده اند در حالی که لوله های نوع (M3 m/86) از ورقه های فولادی نازک که در پوششی پلیمری قرار گرفته اند ساخته شده که در نتیجه لانچر M3 بسیار سبک تر می باشد. واحد شلیک شامل دسته پیستول به همراه ماشه و ضامن دستی می باشد که از طریق لوله ای به واحد احتراق که در قست عقبی و زیرین سمت راست سلاح قرار گرفته متصل می شود. در زیر لوله، بالشتک شانه، دوپایه قابل تنظیم و دسته جلویی پشتیبان قرار دارد. توپ های بدون لگد کارل گوستاو به جایگاه های نشانه روی تاشو مجهز شده اند که در سمت چپ سلاح قرار گرفته ولی معمولاً عرضه این سلاح ها با سایت نشانه روی تلسکوپیک با درشت نمایی 2 تا 3 برابر صورت می گیرد که دارای سامانه مسافت یاب نیز بوده و به تناسب دما و وضعیت باد قابل تنظیم می باشد. این سلاح به طور معمول توسط دو نفر خدمه مورد استفاده قرار می گیرد. یک نفر برای حمل و شلیک و نفر دیگر برای حمل مهمات و خشاب گذاری.   ویژگی ها کالیبر:84 م.م. خدمه: 2 نفر (حداقل 1 نفر) وزن:  نوع M2 در حدود 14.2 کیلوگرم، نوع M3 در حدود 8.5 کیلوگرم و نوع M4 در حدود 7 کیلوگرم طول: نوع M2 حدود 1.13 متر، نوع M3 حدود 1.07 متر و نوع M4 حدود 1 متر ته لوله: لولایی نواخت تیر: 6 گلوله در دقیقه جایگاه نشانه روی: سایت نشانه روی فلزی، سایت نشانه روی اپتیکال، مسافت یاب لیزری،  سامانه افزایش وضوح تصویر   مهمات ارتقاء مهمات کارل گوستاو به صورت ادامه دار در حال انجام است. از آنجایی که به مرور گلوله های ضد تانک شدیدالانفجار (HEAT) قادر به تأثیر بر روی زره های تانک های جدید نمی باشند؛ کارل گوستاو به مهمات جدیدی از نوع سنگرشکن (گلوله های دو منظوره شدیدالانفجار= HEDP) نیز مجهز شده است. علاوه بر این، گلوله های ضد تانک شدیدالانفجار بهینه سازی شده (HEAD) ، گلوله های شدیدالانفجار (HE)، گلوله های دودزا و نورافشان نیز در این سلاح قابل استفاده هستند. در مورد گلوله های نورافشان، برای اثرگذاری بیش تر، این گلوله ها باید در زاویه بالا شکلیک شوند که این موضوع به سبب انفجاری که در عقب سلاح رخ می دهد موجب بروز خطر سوختگی برای بکارگیرنده سلاح می شود. به همین دلیل بسیاری از ارتش ها گلوله های نورافشان را از رده خارج کرده اند.   مهمات نیز معمولاً در محفظه های پلاستیکی مخصوصی حمل می شوند که هر کدام دو نوع مهمات را در خود جای می دهند. مدرن ترین گلوله های HEAT (گلوله های ضد تانک شدیدالانفجار) در کارل گوستاو به کارگیری می شوند. این گلوله ها دارای سرجنگی تکی یا خرج گود چندتایی هستند و همچنین مجهز به بوستر راکتی جهت تقویت برد بوده و قابلیت نفوذ در عمق 500 م.م. زره های دارای زره واکنشگر انفجاری را دارا می باشند.     انواه گلوله های ضد زره، ضد استحکامات و ضد نفر مورد استفاده در کارل گوستاو          ساختار سرهای جنگی ضدتانک شدیدالانفجار (HEAT)   در حال حاضر 11 نوع مهمات متفاوت جهت از مهمات جهت بکارگیری در کارل گوستاو وجود دارد که انعطاف عملیاتی بالایی را فراهم نموده است. مهمات هوشمند و قابل برنامه ریزی، نوع دیگری از مهمات هستند که در آینده وارد بازار خواهند شد. مسئولین SAAB اعلام کرده اند این شرکت در حال طراحی نوعی از مهمات برای نوع M4 کارل گوستاو از نوع موشک های فوق سبک می باشند. این موشک ها از قابلیت قفل روی هدف قبل از شلیک برخوردار بوده و چندین حالت حمله را دارا می باشند. برد این موشک ها بین 1500 تا 200 متر بوده که حدود 2 برابر نمونه های فعلی مهمات کارل گوستاو می باشد. در شکل زیر به ویژگی های کارل گوستاو اشاره شده است.               در فیلم های زیر ویژگی ها و نحوه عملکرد سامانه کارل گوستاو نمایش داده شده است.   فیلم 1 (بررسی نوع جدید توپ ضد تانک کارل گوستاو ( MAAWS Carl Gustav M4 ) توسط شرکت سازنده (Saab) به همراه نمایش ویژگی ها و نحوه شلیک)   فیلم 2 (بررسی توپ بدون لگد کارل گوستاو M۳ و نمایش فیلم برخورد انواع گلوله به زره پوش ها)   فیلم 3 (بررسی توپ بدون لگد کارل گوستاو نوع M۳، توسط شرکت سازنده (Saab سوئد) به همراه نمایش برخورد گلوله به اهدف زرهی و بررسی میزان نفوذ و تخریب)   فیلم 4 (شلیک توپ بدون لگد کارل گوستاو ۸۴ م.م. با سر جنگی ضدتانک سریع الانفجار از نوع خرج گود.)   فیلم 5 (شلیک کارل گوستاو توسط نیروهای آمرکایی علیه نیروهای طالبان در افغانستان)   فیلم 6 (بررسی توپ بدون لگد کارل گوستاو نوع M۳ در مصاحبه با سربازان به کارگیرنده و نمایش ویژگی ها و شلیک سلاح)   فیلم 7 (بکارگیری کارل گوستاو نوع M۳ توسط نیروهای آمریکایی در افغانستان)         در این مورد در میلیتاری بخوانید:   http://www.military....f-ضد-تانک-سوئد/     منابع:   http://saab.com/land...carl-gustaf-m4/   http://saab.com/land...Carl_Gustaf_M3/   http://world.guns.ru...l-gustaf-e.html   https://en.wikipedia...ecoilless_rifle   http://www.militaryf...mallarms_id=143   https://www.strategy...s/20140910.aspx   http://www.youtube.c...h?v=aUppdwQfcSk   http://www.youtube.c...h?v=HYRdoqF9A70   برداشت فقط با ذکر Military.ir مجاز است.

ان اشالله شاهد پیشرفت هر چه بیش تر میلیتاری با مدیریت جناب MR9 باشیم. عرض تبریک خدمت ایشان.

گزارش تصویری:                                                      منبع

  با سلام. با عرض پوزش چون شما از کلمه hyunmoo در تاپیکتون استفاده نکرده بودین در سرچی که بنده و یکی از مدیران انجام داده بودیم اصلاً چیزی یافت نشد.!!! :blushing: خوشبختانه منابع تا حد زیادی متفاوت هست. icon_wink در صورت صلاحدید تاپیک ها ادغام بشه.   http://www.military.ir/forums/topic/26021-%D9%85%D9%88%D8%B4%DA%A9-%D9%87%DB%8C%D9%88%D9%86%D9%85%D9%88-%D8%B3%D8%B1%DB%8C-%D9%85%D9%88%D8%B4%DA%A9-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%B2%D9%85%DB%8C%D9%86-%D8%A8%D9%87-%D8%B2%D9%85%DB%8C%D9%86-%DA%A9%D8%B1%D9%87-%D8%AC%D9%86%D9%88%D8%A8%DB%8C/

  مانتیس و تلموس؛ پدر و پسر نیمه جان   (از مجموعه تاپیک های هیأت تحریریه میلیتاری)     پهپاد با برد متوسط و مداومت پروازی بالا (MALE) مانتیس توسط صنایع BAE Systems انگلستان و به طور ویژه برای نیروهای دفاعی این کشور جهت اجرای عملیات جاسوسی، مراقبت، رهگیری و شناسایی اهداف (ISTAR) طراحی و توسعه داده شده است. ایجاد پشتیبانی نزدیک هوایی در عملیات زمینی و جمع آوری اطلاعات جاسوسی آنی (Real Time) پیش از انتقال به ایستگاه کنترل زمینی توسط دیتالینک های ماهواره ای از وظایف اصلی این پهپاد می باشد. مانتیس قابیلیت شناسایی و تخریب اهداف توسط موشک و بمب را داراست. مانتیس اولین پهپاد از نوع سیم - پرواز- کنترل الکترونیکی همه جانبه می باشد که توسط صنایع BAE Systems توسعه داده شده است. این پهپاد اولین پرواز آزمایشی خود را در 21 اکتبر 2009 در  منطقه Woomera در جنوب استرالیا انجام داد. مانتیس با پرواز در ارتفاع 55 هزار پایی، اپراتورها را قادر می سازد تا به عملیات مراقبت و رهگیری هدف در منطقه وسیعی بپردازند. طراحی پهپاد مراقبت و شناسایی مانتیس مانتیس به عنوان یک هواپیمای مراقبت و ترابری نظامی به گونه ای طراحی شده که تمام عناصر آن قابلیتplug-and-play  را داشته باشند. بر روی پهپاد در قسمت گنبدی شکل جلو، یک سیستم ارتباط ماهواره ای بالانما نصب شده است. همچنین در قسمت جلویی بدنه نیز دوربین الکترواپتیک جهت تصویر برداری از منطقه نبرد نصب شده است.     این پهپاد برای عملیات خودکار در هر نوع شرایط آب و هوایی طراحی شده به گونه ای که این عملکرد خودکار، اپرتورها را قادر می سازد به جای تمرکز بر کنترل پهپاد بر روی وظایف اصلی متمرکز شوند. مانتیس تحت برنامه با عنوان Demonstrator در انگستان توسعه داده شده است. توسعه این پهپاد در سال 2007 شروع شده و شامل 3 فاز بوده است. فاز اول به صورت مشترک توسط صنایع BAE Systems و وزارت دفاع انگلستان بنیان نهاده شد. دو موتور توربوشفت از نوع Rolls-Royce Model 250 در فاز 1 جهت این پهپاد بکارگیری شد. فاز اول توسعه در استرالیا صورت گرفت و شامل ارزیابی سامانه های کنترل خودکار و عملیات جاسوسی، مراقبت، رهگیری و شناسایی اهداف (ISTAR) می شد. در فاز دوم تمرکز بر روی توسعه محموله های سنسور و مهمات صورت گرفت. این مرحله در افغانستان انجام شده و مراحل تست رهاسازی سلاح صورت گرفت. فاز سوم نیز جهت ارزیابی برنامه های غیرنظامی و انواع مسلح پهپاد خواهد بود. مانتیس در نمایشگاه هوایی Farnborough در 14 جولای 2008 به نمایش گذاشته شد. همچنین این پهپاد بعد از اسمبل نهایی، در نمایشگاه بین المللی سلطنتی در سال 2009 نیز نمایش داده شد. بعد از 5 بار تست پرواز و تست های زمینی، مانتیس، تست های فاز 1 را در نوامبر 2009 به پایان رسانید. گرچه مانتیس بعد از پایان فاز 1 و قطع بودجه در حین بازبینی راهبردهای دفاعی در سال 2010، در حد یک طرح مفهومی باقی ماند ولی بعد از آن صنایع BAE Systems حمایت از پروژه را ادامه داده و تکنولوژی پروژه Herti را نیز به مانتیس منتقل کرد که منجر به شروع مجدد تست های پروازی در سال 2013 شد.          ویژگی های مانتیس مانتیس شش جایگاه حمل تسلیحات (سه نقطه در هر بال) دارد. این جایگاه ها قابلیت پر شدن توسط 12 موشک هوا به هوای Brimstone  یا شش بمب هدایت شونده دقیق از نوع Raytheon با وزن 226 کیلوگرم را داراست. این پهپاد همچنین دارای سامانه الکترواپتیکی wescam و سیستم های نابودی پرواز و ارتباطات، سامانه اینرسی آتلانتیک،  فعال کننده های کنترل پرواز اولیه، سامانه های ترمز الکترونیکی و سامانه های عملیات رادار می باشد. راهبری پهپاد مانتیس می تواند به صورت خودکار یا دستی از ایستگاه کنترل زمینی هدایت شود. این پهپاد قابلیت تجهیز به سامانه های پرتاب و بازیابی خودکار (ALR) را نیز داراست که در مواقع قطع ارتباط با GCS جهت فرود خودکار و امن کمک کننده است. سنسورها این پهپاد مجهز به سنسورهای الکترواپتیکال (EO)، مادون قرمز (IR) و سنسورهای جاسوسی الکترونیک (ELINT, COMINT) می باشد. سنسورهایEO، با تبدیل باریکه های نور به سیگنال های الکترونیک جهت گرفتن تصاویر، اطلاعات و ویدئوهای آنی (Real Time)  به کار می روند. رادار مانتیس مجهز به رادار سار (synthetic aperture radar)، جاسوسی سیگنال (SIGINT) و جاسوسی ارتباطات (COMINT) می باشد. موتور این پهپاد دارای دو موتور توربوشفت Rolls-Royce RB250B-17 بوده و هر موتور قابلیت تولید 310 کیلووات توان خروجی را داراست. موتورها توسط صنایع Rolls-Royce انگلستان ساخته شده اند. ویژگی های عملیاتی مانتیس می تواند در ارتفاع 55 هزار پایی (16 هزار و 764 متری) پرواز کند. حداکثر سرعت این هواپیما بین 370 کیلومتر بر ساعت تا 555  کیلومتر بر ساعت متغیر می باشد. حداکثر مداومت پروازی این آن نیز 30 ساعت می باشد. وزن پهپاد در حدود 1000 کیلوگرم بوده و حداکثر وزن برخاست نیز 9000 کیلوگرم می باشد. ایستگاه کنترل زمینی پردازش، بازیابی و ذخیره داده های ارسالی از پهپاد مانتیس در ایستگاه کنترل زمینی (GCS) صورت می گیرد. ایستگاه کنترل زمینی نیز توسط صنایع BAE Systems توسعه داده شده که نمونه تمام عملیاتی آن در نمایشگاه هوایی هندوستان در سال 2009 نمایش داده شد.       در حین اجرای فازهای مختلف توسعه، صنایع BAE Systems در کنار وزارت دفاع انگلستان و صنایع کلیدی زیر فعالیت داشت: Rolls- Royce: سامانه پیشرانه یکپارچه و تصفیه موتور QinetiQ: سامانه اتمام پرواز و سامانه های ارتباطی GE Aviation: سامانه های برق رسانی و راه انداز اولیه کنترل پرواز Meggitt: سامانه ترمز الکتریکی Selex Galileo: لوازم مربوط به سنسور و سامانه های عملیاتی آینده Chris Allam، از مسئولین صنایع BAE Systems در مورد مانتیس می گوید: «این موفقیت مرهون تلاش تمام تیم هایی است که در این پروژه نقش داشته اند. مانتیس در مدت زمان 19 ماه از یک طرح مفهومی به نمونه پروازی رسید و وزارت دفاع، صنایع BAE Systems و سایر شرکت های دخیل با همکاری یکدیگر موجب این اتفاق شدند. این موضوع مهارت، خلاقیت و توانایی صنایع هواپیمایی انگلستان در تبدیل سریع یک طرح مفهومی به واقعیت را اثبات می کند.» مانتیس دارای عرض بالغ بر 20 متر بوده و به عنوان اولین هواپیمای تمام الکترونیک صنایع BAE Systems می باشد و به گونه ای طراحی شده که به راحتی قابل سرهم بندی و یا جداشدن باشد تا در هواپیماهای ترابری نیز قابل حمل باشد.       این پهپاد به عنوان یک هواپیمای بدون سرنشین تمام خودکار نسل آینده بوده و می تواند مأموریت های خود را با دخالت حداقلی انسان، درک محیط پیرامونی و عکس العمل مناسب به آن انجام دهد. این خودمختاری، اثربخشی عملیاتی را افزایش داده و امکان تمرکز بر مولفه های دیگر مأموریتی بدون نگرانی های رایج در مورد کنترل پهپاد را فراهم می سازد. این مزیت نیاز به نیروی انسانی و به تبع آن خطای انسانی و همچنین نیاز به دیتالینک های ارتباطی بین پهپاد و ایستگاه کنترل زمینی را نیز کاهش می دهد. مانتیس، برقراری هماهنگی کامل بین زیرواحد های فرماندهی و کنترل را تسهیل کرده و به صورت معنی داری قابلیت های عملیاتی را تقویت خواهد کرد. در دنیای پرتحرک امروز، آگاهی از وضعیت های متفاوت و تصمیم سازی به موقع از طریق عملکرد یکپارچه به دست می آید. از این لحاظ، مانتیس قابلیت اشتراک گذاری زیرسامانه های کنترل بدون سرنشین با سایر محصولات صنایع BAE Systems مانند تارانیس و HERTI را نیز داراست. در مارس 2011، صنایع BAE Systems و Dassault Aviation یک تفاهم نامه همکاری در مورد طراحی، توسعه و تولید یک پهپاد MALE و ارائه پیشنهاد آن به وزارتخانه های دفاع دو کشور (انگلستان و فرانسه) امضا کردند. این پروژه با نام تلموس شناخته شده و بر پایه تجربیات دو شرکت در زمینه های مختلف بویژه حول پروژه مانتیس می باشد. در ادامه؛ این پهپاد نیز به عنوان محصول اصلی پروژه مانتیس بررسی خواهد شد.          برخی از ویژگی های پهپاد مانتیس در ذیل آمده است: مدل: BAE Systems Mantis کشور سازنده: انگلستان کارخانه سازنده: BAE Systems، انگلستان سال ورود به خدمت: 2009 تعداد تولید شده: 1 فروند خدمه: 0 طول: 19.8 متر عرض بال: 20.4 متر ارتفاع: 4.1 متر وزن خالی: 1000 کیلوگرم حداکثر وزن هنگام برخاست: 9000 کیلوگرم موتور: 2 موتور توربوشفت از نوع Rolls-Royce M250B-17، با توان 380 اسب بخار در هر موتور جایگاه حمل تسلیحات: 6 محفظه  تسلیحات: نوع پروتوتایپ قابلیت حمل انواع مهمات دقیق هدایت شونده را داراست بکار گیرنده: انگلستان تلموس   تلموس، یک هواپیمای بدون سرنشین نظامی می باشد که به صورت مشترک توسط دو شرکت صنایع BAE Systems انگلستان و Dassault Aviation فرانسه توسعه داده شده است. در افسانه های یونان، تلموس پسر اوریموس بوده که به خاطر پیش گویی و اخطار به Polyphemus در مورد حمله ادیسه مشهور شده است. تاریخچه پروژه: پروژه مانتیس صنایع BAE Systems که اولین پرواز خود را در سال 2009 انجام داد، به عنوان مبنای اولیه توسعه تلموس استفاده شد. گرچه باید این نکته را متذکر شد که استفاده از پهپادهای بزرگ در نیروی هوایی انگلستان به عنوان یک موضوع چالش برانگیز در بین مسئولان مربوطه مطرح می باشد. نمونه ماکاپ تلموس در نمایشگاه هوایی Le Bourget در سال 2011 رونمایی شد. در آن زمان BAE و Dassault همکاری نزدیکی با هم داشتند که البته BAE در این همکاری نقش محوری را داشت و هنوز نیازی به مشارکت رسمی از نیروهای نظامی فرانسه و انگلستان وجود نداشت ولی به تدریج این نیازمندی ها بویژه در زمینه قابلیت های جاسوسی، مراقبت و رهگیری 24 ساعته هدف احساس شد. هر گونه سرمایه گذاری در این پروژه نیز ذیل قانون رقابت تجاری اتحادیه اروپا قرار داشت. توافقات بیش تر در نمایشگاه هوایی Farnborough در سال 2012 منعقد شد.       پیش بینی می شد تلموس به عنوان رقیب EADS Talarion و پهپادهای آمریکایی مطرح شود. همچنین پیشنهاد انتخاب به عنوان پروژه نیروی هوایی سلطنتی اسکاونجر نیز برای تلموس عنوان شده بود. توافق اختصاصی بین BAE و Dassault موجب عدم مشارکت سایر شرکت ها در توسعه این پهپاد شد. در غیاب سایر رقبا، همکاری BAE/Dassault موجب قرارداد بین این کمپانی ها و دولت انگلستان شد. تلموس به عنوان تکمیل کننده تالاریون جهت مأموریت های آینده در اروپا در نظر گرفته شد. طراحی هر دو نوع موتور توربوفن و توربوپراپ جهت طراحی اولیه در نظر گرفته شد. ماکاپ این پهپاد که در نمایشگاه Le Bourget نمایش داده شده بود از موتور نوع توربوپراپ برخوردار بود که مداومت پروازی بالا را به ارمغان می آورد. صنایع BAE Systems و Dassault Aviation به صورت مشترک پروپوزالی را جهت طراحی، توسعه و تولید یک پهپاد از نوع MALE به وزاتخانه های دفاع دو کشور انگلستان و فرانسه ارائه دادند. پروژه فرانسوی - انگلیسی تلموس در جولای 2012 به دلیل سیاست های دولت جدید سوسیالیست فرانسه و تصمیم این کشور به همکاری با سایر کشورهای اروپایی در پروژه EADS Talarion متوقف شد. در نهایت شرکت صنایع Dassault، بدون حضور BAE به سمت شرکای جدید یعنی EADS/ Alenia سوق پیدا کرد و بدین ترتیب سرنوشت تلموس به عنوان پهپاد آینده اروپا در هاله ای ابهام قرار گرفت چرا که احتمالاً انگلستان نیز تمایلی به سرمایه گذاری انفرادی روی این پروژه نخواهد داشت.       برخی از ویژگی های اولیه پهپاد تلموس در ادامه آمده است: عرض بال: 15 متر طول: 13.4 متر وزن خالی: 4400 پوند سقف پرواز: 45 هزار پا، در وضعیت با نصف ظرفیت حمل سوخت و بدون سلاح تا 70 هزار پا موتور:  2 Pratt & Whitney PT-6 @1,261 shp. Props are 400-800 rpm (هر دو نوع موتور توربوفن و توربوپراپ برای مدل اولیه در نظر گرفته شده بودند و مدل نمایش داده شده در نمایشگاه Le Bourget موتور از نوع توربوپراپ داشت.) حداکثر کروز در وضعیت بدون اسلحه: 342 نات و در ارتفاع 45 هزار پا حداکثر وزن برخاست: 8818 پوند برای نوع پروتوتایپ و 13279 پوند برای نمونه اصلی خدمه: 0 (یک خلبان و یک کمک خلبان/ راهبر/کنترل کننده تسلیحات و یک نفر جهت اطلاع تصمیم هدف گیری در ایستگاه کنترل زمینی قرار می گیرند.) ماده سازنده: کامپوزیت های کربنی و فایبرگلاس مداومت پروازی: 72 ساعت کروز در پروازهای طولانی مدت: 76 تا 120 نات برد: بیش از 7200 مایل         در فیلم های زیر تست پرواز پهپاد مانتیس و همچنین توضیحات یکی از مسئولین BAE Systems در مورد این پهپاد و همچنین پهپاد Herti در نمایشگاه دوبی قرار داده شده است. فیلم تست پرواز پهپاد مانتیس                                                         فیلم صاحبه یکی از مسئولین BAE Systems در مورد مانتیس و هرتی در نمایشگاه دوبی     در این مورد در میلیتاری بخوانید: مانتیس ( Mantis ) دریچه ای رو به آینده (تاپیک سال 2009) جت جنگنده روباتيك مانتيس سال آينده به پرواز درمي‌آيد (تاپیک سال 2012) پهپاد EADS Talarion (تاپیک سال 2014)   منابع:   http://www.baesystem...e=10o9o71kpr_97   http://www.baesystem...te=1cdmqilr87_4   http://en.wikipedia...._Systems_Mantis   http://en.wikipedia....assault_Telemos   http://www.thinkdefe...06/telemos-uav/   http://www.thinkdefe...-european-male/   http://forums.x-plan...&showfile=24765   http://www.airport-d...ft/TELEMOS.html   http://www.militaryf...ircraft_id=1028   http://m.blog.daum.n...icleno=11796029   «برداشت فقط با ذکر military.ir مجاز است»

بررسی موردی تعدادی از پهپادهای هندوستان روستوم، جنگاور اشکانی از هندوستان (از مجموعه تاپیک های هیأت تحریریه میلیتاری) روستوم (به معنی جنگاور) پهپاد تهاجمی با مداومت پرازی بالا و ارتفاع متوسط (MALE) ساخت سازمان تحقیق و توسعه دفاعی هندوستان جهت بکارگیری در سازمان رزم نیروی زمینی، دریایی و هوایی این کشور توسعه داده شده است. این پهپاد قرار است جهت جایگزینی و تکمیل وظایف پهپادهای هرون در ارتش هند مورد استفاده قرار بگیرد. طراحی اولیه روستوم 1 از هواپیمای تحقیقاتی با کانارد سبک ساخت NAL در دهه 1980 الهام گرفته شده است. نام روستوم نیز از پروفسور فقید انستیتو علوم هندوستان، Rustom Damania که در سال 2001 درگذشت گرفته شده است. روستوم در اصل نام رستم فرخزاد، از ژنرال های اشکانی که بعدها در شاهنامه فردوسی و با نام رستم به شهرت رسید می باشد. سازمان تحقیق و توسعه دفاعی هند نیز به پاس تلاش های این پروفسور در توسعه هواپیمای تحقیقاتی با کانارد سبک در دهه 1980 این نام را برگزید. با پروژه روستوم، سازمان تحقیق و توسعه دفاعی تصمیم گرفت از قالب های قدیمی توسعه و تولید محصولات خارج شود در نتیجه لابراتورهای زیرمجموعه آن نظیر تأسیسات توسعه علوم هوایی (ADE) نیز که در این پروژه درگیر بودند تکنولوژی لازم را به مجموعه خود انتقال داده و در این جهت گام برداشتند. روستوم 1 که شباهت غیرقابل انکاری به Rutan Long-EZ (طراحی شده توسط Burt Rutan) دارد دارای طول بال 7.9 متر بوده و وزنی معادل 720 کیلوگرم دارد و از طریق روش های مرسوم پرتاب می شود. روستوم قادر به مشاهده منطقه نبرد دشمن از فاصله 250 کیلومتری بوده و قابلیت حمل انواع دوربین ها و رادارهای مراقبی را دارا می باشد. روستوم-H نیز بر پایه طراحی جدید ساخته شده و ارتباطی با Burt Rutan’s Long-EZ ندارد. این پهپاد از نوع MALE بوده و با سیستم موتور دوتایی جهت انجام مأموریت های شناسایی و مراقبت توسعه داده شده است. روستوم-H قابلیت حمل محموله به وزن 350 کیلوگرم را داراست. سیستم ها و تکنولوژی های پیشرفته بکار رفته در این پهپاد شامل موارد زیر می باشند: پیکربندی آئرودینامیک، نسبت ابعاد بال زیاد، بدنه کامپوزیت یکپارچه با سامانه های رانش، سامانه ضدیخ برای بال ها سامانه با اطمینان بالا به همراه افزونه های داخلی جهت بخش های حیاتی پرواز مانند کنترل و ناوبری، دیتالینک، مدیریت انرژی و سامانه های مدیریت محموله های ضروری مربوط به مأموریت سامانه کنترل و ناوبری پرواز دیجیتالی، نشست و برخاست اتوماتیک (ATOL) تکنولوژی های ارتباطی دیجیتالی جهت شناسایی دیتالینک ها برای کنترل و اداره مأموریت محموله هایی با قدرت تفکیک پذیری و دقت بالا مدل های مختلف 3 نوع متفاوت از پهپاد روستوم در حال توسعه می باشد: روستوم 1: پهپاد تاکیتال با مداومت پروازی 12 ساعت (برپایه NAL’s LCRA الهام گرفته از Burt Rutan’s Long-EZ ) روستوم-H: بزرگتر از نمونه قبلی با مداومت پروازی 24 ساعت (طراحی کاملاً متفاوت از روستوم 1)، برد بالاتر و سقف خدمتی بیش تر نسبت به روستوم 1 روستوم-2: پهپاد تهاجمی بر پایه روستوم-H، گاهاً توسط مقامات و رسانه های هندی با پهپاد پردیتور مقایسه می شود. روستوم 1: اولین پرواز روستوم 1 در تاریخ 16 دسامبر 2009 در منطقه پروازی Taneja صورت گرفت. طی این پرواز، نمونه اولیه با زمین برخورد کرد. مسئولین سازمان تحقیق و توسعه دفاعی هند اعلام کردند فرایند تاکسی و برخاست دقیقاً طبق برنامه صورت گرفت ولی به دلیل اشتباه محاسباتی در تخمین میزان ارتفاع پرواز، موتور اصلی (On-Board) از طریق فرمان زمینی خاموش شد که موجب شد تراست اصلی (On-Board) به صفر برسد. علی رغم این شکست، مسئولین سازمان تحقیق و توسعه دفاعی اعلام کردند این پرواز عملکرد تعدادی از سامانه ها نظیر آئرودینامیک، افزونه های کنترل پرواز، موتور و دیتالینک را اثبات کرد که این یعنی تاکنون قسمت زیادی از راه طولانی تولید یک پهپاد پیچیده طی شده است. نمونه اولیه پهپاد روستوم-1 دومین پرواز آزمایشی در تاریخ 15 اکتبر 2010 اتفاق افتاد. در این تست پرواز، پهپاد برای مدت 30 دقیقه در ارتفاع 3000 پایی پرواز کرد. پرواز در منطقه Hosur صورت پذیرفت. روستوم 1، پنجمین پرواز موفق خود را در 12 نوامبر 2011 برای مدت 25 دقیقه و در ارتفاع 2300 پایی و با سرعت 100 نات انجام داد. طبق اعلام سازمان تحقیق و توسعه دفاعی هندوستان، هشتمین پرواز موفقیت آمیز روستوم در 8 دسامبر 2011 انجام گرفت. این پرواز در ارتفاع 6000 پا (بیشینه ارتفاع) و سرعت 90 نات (بیشینه سرعت) و در مدت زمان 30 دقیقه در منطقه Hosur صورت پذیرفت. نکته مورد توجه در این پرواز این بود که روستوم 1 برای اولین بار به محموله دوربین های مادون قرمز و daylight TV مجهز شده بود که تصاویر با کیفیتی را نیز مخابره کرد. چهاردهمین پرواز موفقیت آمیز روستوم نیز در تاریخ 8 می 2012، با ارتفاعی حدود 11500 پا از سطح زمین، سرعتی بالغ بر 140 کیلومتر بر ساعت و در مدت زمان 2 ساعت و 10 دقیقه صورت پذیرفت. روستوم 2: روستوم 2، پهپاد جنگی بدون سرنشین ساخت هندوستان می باشد که بر اساس پهپاد پردیتور آمریکا طراحی شده است. در اکتبر 2010، یکی از مقامات سازمان تحقیق و توسعه دفاعی هندوستان اعلام کرد: «پهپاد پردیتور RQ-1 الگوی اصلی پروژه روستوم 2 بوده است. روشی که آمریکایی ها برای تبدیل یک پهپاد مراقبت و نظارت قدرتمند به یک پهپاد جنگی در نظر گرفتند، چیزی بود که ما هم مطمئن بودیم می توانیم در مورد روستوم – H انجام دهیم. روستوم – H تنوع مأموریتی بالایی خواهد داشت.» در فوریه 2012 نیز، Krishnan، مدیر ADE گفت: «طراحی روستوم 2 کامل شده و سفارشات خرید آن نیز پذیرفته شده است و طبق برنامه قبلی قرار است اولین پرواز آن در فوریه 2014 صورت بگیرد.» سازمان تحقیق و توسعه دفاعی هندوستان در حدود 80 درصد هزینه توسعه روستوم 2 را خواهد پرداخت و 20 درصد باقی مانده نیز توسط شرکت های خصوصی دفاعی هندوستان تأمین خواهد شد. این نخستین باری است که سازمان تحقیق و توسعه دفاعی هندوستان از شرکت های خصوصی جهت توسعه یک پروتوتایپ تحت نظر خود دعوت می کند. روستوم 2 با وزن 1800 کیلوگرم، قابلیت حمل محموله های 350 کیلوگرمی را با مداومت پروازی 48 ساعته خواهد داشت. دو موتور با توان 100 اسب بخار، قابلیت پرواز تا راتفاع 36 هزار پایی در برد 100 کیلومتر را به روستوم 2 می دهند. منابع وزارت دفاع هندوستان اعلام کرده اند روستوم 2 دارای سفارش اولیه به میزان 70 فروند می باشد و هزینه تولید هر فروند نیز در حدود 5.8 میلیون دلار می باشد. روستوم دارای کامپوزیت کاملاً ماژولار در قسمت بدنه می باشد که توسط شرکت Zephyr تولید شده است. جهت تصویربرداری از میدان نبرد، یک دوربین الکترواپتیک در قسمت زیرین جلوی بدنه قرار گرفته است. آنتن هدایت ماهواره ای نیز در بالای قسمت مرکزی بدنه قرار گرفته تا امکان جمینگ را به حداقل رسانده و امکان ارتباط با ایستگاه کنترل زمینی در فاصله 350 کیلوکتری را محقق سازد. راهبری: روستوم قابلیت کنترل دستی توسط ایستگاه زمینی و یا حالت خودکار توسط کنترل GPS - پایه را نیز دارا می باشد. این پهپاد به سامانه برخاست و فرود خودکار (ATOL) نیز مجهز شده که در زمان قطع ارتباط با ایستگاه کنترل زمینی کاربرد دارد. سنسورها: پهپاد به سنسورهای الکترو اپتیک، مادون قرمز و جاسوسی الکترونیک (ELINT) مجهز شده است. فناوری راداری: روستوم دارای رادار روزنه مصنوعی، رادار گشت دریایی، مسافت یاب لیزری، رادار هشدار، سامانه اجتناب از برخورد (TCAS)، جاسوسی ارتباطات (COMINT) و چراغ لیزری می باشد. ایستگاه کنترل زمینی: پردازش، بازیابی، ذخیره و مانیتورینگ آنی تصاویر و ویدئوهای دریافتی در روستوم در ایستگاه کنترل زمینی صورت می گیرد. ارتباط بین ایستگاه کنترل زمینی و پهپاد از طریق خط دید و دیتالینک ارتباط ماهواره ای صورت می گیرد. ویژگی های روستوم 1 و روستوم – H در ادامه آمده است: مشخصات کلی: خدمه: 0 حمل بار: 95 کیلوگرم برای روستوم 1 و 350 کیلوگرم برای روستوم – H طول : 5.12 متر برای روستوم 1 و 9.5 متر برای روستوم – H عرض بال : 7. 9 متر برای روستوم 1 و 20.6 متر برای روستوم – H ارتفاع : 2.40 متر برای روستوم 1 وزن خالی: 72 0 کیلوگرم برای روستوم 1 و 1800 کیلوگرم برای روستوم - H قدرت موتور: روستوم 1: یک موتور از نوع Lycoming O-320 چهارسیلندر، air-cooled و با قدرت 150 اسب بخار روستوم 2: دو موتور توربوپراپ از نوع NPO-Saturn 36MT ، تعبیه شده در قسمت بال با قدرت 100 اسب بخار برای هر موتور ویژگی های عملیاتی: حداکثر سرعت: 225 کیلومتر بر ساعت برد (خط دید): 250 کیلومتر برد (عبوری): 1000 کیلومتر برای روستوم 2 سقف پرواز: 26 هزار پا برای روستوم 1 و 35 هزار پا برای روستوم –H ویژگی های روستوم 2 در ذیل آمده است: مدل: روستوم 2 کشور سازنده: هندوستان شرکت سازنده: سازمان تحقیق و توسعه دفاعی هندوستان سال ورود به خدمت: 2018 خدمه: 0 طول: 9.5 متر عرض بال: 20.6 متر ارتفاع: 2.4 متر وزن (خالی): 1800 کیلوگرم حداکثر وزن هنگام برخاست: 3500 کیلوگرم حداکثر سرعت: 225 کیلومتر بر ساعت حداکثر برد: 350 کیلومتر سقف پرواز: 10 هزار 600 متر کشور بکارگیرنده: هندوستان در فیلم های زیر تست های پروازی روستوم 1 و 2 و بررسی خلاصه این پهپاد ها به صورت خلاصه آمده است: تست پرواز روستوم 1 تست پیش از پرواز روستوم 2 بررسی پهپادهای سری روستوم برای مطالعه بیش تر: بررسی موردی تعدادی از پهپادهای هندوستان، Nishant منابع: http://en.wikipedia....iki/DRDO_Rustom http://www.defensene...ustom/21114745/ http://www.militaryf...aircraft_id=985 http://www.airforce-...cts/rustom-uav/ http://airsoc.com/ar...007/drdo-rustom https://www.youtube....h?v=ILfy4vBRabc https://www.youtube....h?v=Bv7b-S_aN-0 « برداشت فقط با ذکر military.ir مجاز است. »

    خودروی چند منظوره VLEGA Gaucho   (از مجموعه تاپیک های هیأت تحریریه میلیتاری)       VLEGA Gaucho خودروی چندمنظوره سبک با قابلیت انتقال هوایی می باشد. نام این خودرو از عبارت اسپانیایی Vehiculo Ligero de Empleos Generales Aerotransportable به معنی سبک- چندمنظوره- انتقال هوایی گرفته شده است. این خودرو در دهه اول 2000 و به صورت مشترک توسط برزیل و آرژانتین و جهت بکارگیری در ارتش توسعه داده شده و نمونه اولیه آن در 27 مارچ 2006 در مرکز فرماندهی ارتش برزیل برای مسئولین دو کشور به نمایش گذاشته شد. مأموریت هایی نظیر حمل محموله ها، شناسایی، استفاده به عنوان آمبولانس و خودروی عملیات ویژه برای این خودرو در نظر گرفته شده است.          بکارگیری خودروهای سبک در تبادلات علمی و تکنولوژیکی بین برزیل و آرژانتین مورد توافق قرار گرفت که منجر به امضای توافقنامه ای در زمینه همکاری های نظامی در 17 می سال 1980 گردید. پروژه فوق در برزیل توسط مرکز فناوری ارتش (CTEx) و در آرژانتین توسط اداره تولید و توسعه تحقیقات ارتش اجرا شد. روند تولید خودرو در آوریل 2004 شروع شده و طی جلسه ای وظایف هر طرف قرارداد، نیازهای تکنولوژیکی و ... مورد بررسی و توافق قرار گرفت. موتور، گیربکس، دیفرانسیل و سیستم انتقال قدرت در برزیل طراحی و تولید شده و نمونه تولید شده جهت طراحی شاسی لوله ای و سیستم تعلیق مستقل به آرژانتین فرستاده شد. مجدداً نمونه اولیه نیمه آماده در 16 ژوئن 2006 جهت تکمیل تولید به کارگاهی در ریودوژانیرو منتقل شد. تست های مهندسی در مرکز بازبینی ارتش (CAEX) صورت پذیرفت و مدتی بعد ارزیابی های عملیاتی بر اساس روش های جدید در ارتش برزیل انجام شد.                 این خودرو با قابلیت تطبیق پذیری زیاد و قابلیت حمل توسط هواپیمایی نظیر C-130، قادر خواهد بود مأموریت های غیر نظامی را نیز به انجام برساند. سیستم تعلیق مستقل، 4 چرخ و پیکربندی 4x4 در ترکیب با موتور قدرتمند، این خودرو را دارای توان تحرک تاکیتی بالا در هر نوع منطقه ای ساخته است. قابل ذکر است موتور این خودرو از نوع MWM  توربو دیزل 4 سیلندر، با حجم 2800 سی سی و قدرت 130 اسب بخار می باشد که قابلیت حمل 4 نفر خدمه را به آن می دهد. VLEGA Gaucho همچنین می تواند در شیب طولی 60 درجه و شیب عرضی 40 درجه حرکت کند و حداکثر سرعت آن نیز 120 کیلومتر بر ساعت می باشد. این قابلیت ها، انجام مأموریت هایی نظیر حمل تجهیزات، تخلیه مجروحین، راه اندازی مجموعه های وایرلس، شناسایی، فرماندهی و کنترل، مأموریت های هوایی و عملیات ویژه را امکان پذیر ساخته است. همچنین این خودروها در رژه های متعدد نیروهای ارتش آرژانتین به عنوان سمبل صنایع نظامی شرکت داشته و به عنوان قسمتی از تجهیزات واحد های جنوبی در تیپ 9 مکانیزه مشغول فعالیت می باشند.   در جدول زیر تعدادی از مشخصات و ویژگی های این خودرو آمده است.                           در فیلم های زیر قسمت هایی از مراحل تست VLEGA Gaucho نشان داده شده است.    فیلم 1           فیلم 2   منابع:   http://en.wikipedia....ki/VLEGA_Gaucho   http://www.taringa.n...-Argentino.html   https://www.youtube....h?v=m3xMRIed-cA   برداشت فقط با ذکر military.ir مجاز است.

 در فیلم مصاحبه ای که قرار داده شده مسئول BAE Systems مانتیس را برادر بزرگ هرتی معرفی می کنه. ظاهرا هرتی هم اولین پروازش رو در سال 2004 انجام داد. در نمونه های اولیه مداومت پروازی 20 ساعته داشته، وزن برخاستش 450 کیلوگرم بوده و می تونست محموله های با وزن 150 کیلوگرم رو هم حمل کنه. همچنین ذیل پروژه Morrigan تعدادی از هرتی ها به افغانستان انتقال داده شدند که از عملیات هاشون چیزی منتشر نشده. استفاده در نیروهای پلیس، کنترل ترافیک، مرزبانی، صنایع نفت و گاز و ... از موارد احتمالی بکارگیری هرتی در آینده عنوان شده. نمونه های مختلفی مثل HERTI-1D ،HERTI-1A ،HERTI-1B ،Fury ،HERTI-OC داره که هنوز هم در حال توسعه از نظر مداومت پرواز، وزن و ... هستند.   مشخصات HERTI-OC به صورت ذیل می باشد: خدمه: 0 وزن محموله: 150 کیلوگرم طول: 5 متر عرض بال: 12 متر وزن پر: 340 کیلوگرم موتور: یک موتور از نوع Rotax 914 4-cylinder با قدرت 100 اسب بخار سرعت کروز: 232 کیلومتر بر ساعت سقف پرواز: 6100 متر  

با سلام. خیلی ممنون از شما و سایر عزیزان. :rose: :rose: :rose: معادل فارسی hard point را چه می گویند؟

با سلام خدمت همه دوستان و اساتید گرامی؛ لطفاً نظر اصلاحی خود را در مورد این تاپیک بیان بفرمایید. با تشکر از شما عزیزان     مانتیس و تلموس؛ پدر و پسر نیمه جان   (از مجموعه تاپیک های هیأت تحریریه میلیتاری)     پهپاد با برد متوسط و مداومت پروازی بالا (MALE) مانتیس توسط صنایع BAE Systems انگلستان و به طور ویژه برای نیروهای دفاعی این کشور جهت اجرای عملیات جاسوسی، مراقبت، رهگیری و شناسایی اهداف (ISTAR) طراحی و توسعه داده شده است. ایجاد پشتیبانی نزدیک هوایی در عملیات زمینی و جمع آوری اطلاعات جاسوسی آنی (Real Time) پیش از انتقال به ایستگاه کنترل زمینی توسط دیتالینک های ماهواره ای از وظایف اصلی این پهپاد می باشد. مانتیس قابیلیت شناسایی و تخریب اهداف توسط موشک و بمب را داراست. مانتیس اولین پهپاد از نوع سیم - پرواز- کنترل الکترونیکی همه جانبه می باشد که توسط صنایع BAE Systems توسعه داده شده است. این پهپاد اولین پرواز آزمایشی خود را در 21 اکتبر 2009 در  منطقه Woomera در جنوب استرالیا انجام داد. مانتیس با پرواز در ارتفاع 55 هزار پایی، اپراتورها را قادر می سازد تا به عملیات مراقبت و رهگیری هدف در منطقه وسیعی بپردازند. طراحی پهپاد مراقبت و شناسایی مانتیس مانتیس به عنوان یک هواپیمای مراقبت و ترابری نظامی به گونه ای طراحی شده که تمام عناصر آن قابلیتplug-and-play  را داشته باشند. بر روی پهپاد در قسمت گنبدی شکل جلو، یک سیستم ارتباط ماهواره ای بالانما نصب شده است. همچنین در قسمت جلویی بدنه نیز دوربین الکترواپتیک جهت تصویر برداری از منطقه نبرد نصب شده است.     این پهپاد برای عملیات خودکار در هر نوع شرایط آب و هوایی طراحی شده به گونه ای که این عملکرد خودکار، اپرتورها را قادر می سازد به جای تمرکز بر کنترل پهپاد بر روی وظایف اصلی متمرکز شوند. مانتیس تحت برنامه با عنوان Demonstrator انگستان توسعه داده شده است. توسعه این پهپاد در سال 2007 شروع شده و شامل 3 فاز بوده است. فاز اول به صورت مشترک توسط صنایع BAE Systems و وزارت دفاع انگلستان بنیان نهاده شد. دو موتور توربوشفت از نوع Rolls-Royce Model 250 در فاز 1 جهت این پهپاد بکارگیری شد. فاز اول توسعه در استرالیا صورت گرفت و شامل ارزیابی سامانه های کنترل خودکار و عملیات جاسوسی، مراقبت، رهگیری و شناسایی اهداف (ISTAR) می شد. در فاز دوم تمرکز بر روی توسعه محموله های سنسور و مهمات صورت گرفت. این مرحله در افغانستان انجام شده و مراحل تست رهاسازی سلاح صورت گرفت. فاز سوم نیز جهت ارزیابی برنامه های غیرنظامی و انواع مسلح پهپاد خواهد بود. مانتیس در نمایشگاه هوایی Farnborough در 14 جولای 2008 به نمایش گذاشته شد. همچنین این پهپاد بعد از اسمبل نهایی، در نمایشگاه بین المللی سلطنتی در 2009 نیز نمایش داده شد. بعد از 5 بار تست پرواز و تست های زمینی، مانتیس، تست های فاز 1 را در نوامبر 2009 به پایان رسانید. گرچه مانتیس بعد از پایان فاز 1 و قطع بودجه در حین بازبینی راهبردهای دفاعی در سال 2010، در حد یک طرح مفهومی باقی ماند ولی بعد از آن صنایع BAE Systems حمایت از پروژه را ادامه داده و تکنولوژی پروژه Herti را نیز به مانتیس منتقل کرد که منجر به شروع مجدد تست های پروازی در سال 2013 شد.          ویژگی های مانتیس مانتیس شش آویزگاه (سه نقطه در هر بال) دارد. این نقاط قابلیت پر شدن توسط 12 موشک هوا به هوای Brimstone  یا شش بمب هدایت شونده دقیق از نوع Raytheon با وزن 226 کیلوگرم را داراست. این پهپاد همچنین دارای سامانه الکترواپتیکی wescam و سیستم های نابودی پرواز و ارتباطات، سامانه اینرسی آتلانتیک،  فعال کننده های کنترل پرواز اولیه، سامانه های ترمز الکترونیکی و سامانه های عملیات رادار می باشد. راهبری پهپاد مانتیس می تواند به صورت خودکار یا دستی از ایستگاه کنترل زمینی هدایت شود. این پهپاد قابلیت تجهیز به سامانه های پرتاب و بازیابی خودکار (ALR) را نیز داراست که در مواقع قطع ارتباط با GCS جهت فرود خودکار و امن کمک کننده است. سنسورها این پهپاد مجهز به سنسورهای الکترواپتیکال (EO)، مادون قرمز (IR) و سنسورهای جاسوسی الکترونیک (ELINT, COMINT) می باشد. سنسورهایEO، با تبدیل باریکه های نور به سیگنال های الکترونیک جهت گرفتن تصاویر، اطلاعات و ویدئوهای آنی (Real Time)  به کار می روند. رادار مانتیس مجهز به رادار سار (synthetic aperture radar)، جاسوسی سیگنال (SIGINT) و جاسوسی ارتباطات (COMINT) می باشد. موتور این پهپاد دارای دو موتور توربوشفت Rolls-Royce RB250B-17 بوده و هر موتور قابلیت تولید 310 کیلووات توان خروجی را داراست. موتورها توسط صنایع Rolls-Royce انگلستان ساخته شده اند. ویژگی های عملیاتی مانتیس می تواند در ارتفاع 55 هزار پایی (16 هزار و 764 متری) پرواز کند. حداکثر سرعت این هواپیما بین 370 کیلومتر بر ساعت تا 555  کیلومتر بر ساعت متغیر می باشد. حداکثر مداومت پروازی این آن نیز 30 ساعت می باشد. وزن پهپاد در حدود 1000 کیلوگرم بوده و حداکثر وزن برخاست نیز 9000 کیلوگرم می باشد. ایستگاه کنترل زمینی پردازش، بازیابی و ذخیره داده های ارسالی از پهپاد مانتیس در ایستگاه کنترل زمینی (GCS) صورت می گیرد. ایستگاه کنترل زمینی نیز توسط صنایع BAE Systems توسعه داده شده که نمونه تمام عملیاتی آن در نمایشگاه هوایی هندوستان در سال 2009 نمایش داده شد.       در حین اجرای فازهای مختلف توسعه، صنایع BAE Systems در کنار وزارت دفاع انگلستان و صنایع کلیدی زیر فعالیت داشت: Rolls- Royce: سامانه پیشرانه یکپارچه و تصفیه موتور QinetiQ: سامانه اتمام پرواز و سامانه های ارتباطی GE Aviation: سامانه های برق رسانی و راه انداز اولیه کنترل پرواز Meggitt: سامانه توقف الکتریکی Selex Galileo: لوازم مربوط به سنسور و سامانه های عملیاتی آینده Chris Allam، از مسئولین صنایع BAE Systems در مورد مانتیس می گوید: «این موفقیت مرهون تلاش تمام تیم هایی است که در این پروژه نقش داشته اند. مانتیس در مدت زمان 19 ماه از یک طرح مفهومی به نمونه پروازی رسید و وزارت دفاع، صنایع BAE Systems و سایر شرکت های دخیل با همکاری یکدیگر موجب این اتفاق شدند. این موضوع مهارت، خلاقیت و توانایی صنایع هواپیمایی انگلستان در تبدیل سریع یک طرح مفهومی به واقعیت را اثبات می کند.» مانتیس دارای عرض بالغ بر 20 متر بوده و به عنوان اولین هواپیمای تمام الکترونیک صنایع BAE Systems می باشد و به گونه ای طراحی شده که به راحتی قابل سرهم بندی و یا جداشدن باشد تا در هواپیماهای ترابری نیز قابل حمل باشد.       این پهپاد به عنوان یک هواپیمای بدون سرنشین تمام خودکار نسل آینده بوده و می تواند مأموریت های خود را با دخالت حداقلی انسان، درک محیط پیرامونی و عکس العمل مناسب به آن انجام دهد. این خودمختاری، اثربخشی عملیاتی را افزایش داده و امکان تمرکز بر مولفه های دیگر مأموریتی بدون نگرانی های رایج در مورد کنترل پهپاد را فراهم می سازد. این مزیت نیاز به نیروی انسانی و به تبع آن خطای انسانی و همچنین نیاز به دیتالینک های ارتباطی بین پهپاد و ایستگاه کنترل زمینی را نیز کاهش می دهد. مانتیس، برقراری هماهنگی کامل بین زیرواحد های فرماندهی و کنترل را تسهیل کرده و به صورت معنی داری قابلیت های عملیاتی را تقویت خواهد کرد. در دنیای پرتحرک امروز، آگاهی از وضعیت های متفاوت و تصمیم سازی به موقع از طریق عملکرد یکپارچه به دست می آید. از این لحاظ، مانتیس قابلیت اشتراک گذاری زیرسامانه های کنترل بدون سرنشین با سایر محصولات صنایع BAE Systems مانند تارانیس و HERTI را نیز داراست. در مارس 2011، صنایع BAE Systems و Dassault Aviation یک تفاهم نامه همکاری در مورد طراحی، توسعه و تولید یک پهپاد MALE و ارائه پیشنهاد آن به وزارتخانه های دفاع دو کشور (انگلستان و فرانسه) امضا کردند. این پروژه با نام تلموس شناخته شده و بر پایه تجربیات دو شرکت در زمینه های مختلف بویژه حول پروژه مانتیس می باشد. در ادامه؛ این پهپاد نیز به عنوان محصول اصلی پروژه مانتیس بررسی خواهد شد.          برخی از ویژگی های پهپاد مانتیس در ذیل آمده است: مدل: BAE Systems Mantis کشور سازنده: انگلستان کارخانه سازنده: BAE Systems، انگلستان سال ورود به خدمت: 2009 تعداد تولید شده: 1 فروند خدمه: 0 طول: 19.8 متر عرض بال: 20.4 متر ارتفاع: 4.1 متر وزن خالی: 1000 کیلوگرم حداکثر وزن هنگام برخاست: 9000 کیلوگرم موتور: 2 موتور توربوشفت از نوع Rolls-Royce M250B-17، با توان 380 اسب بخار در هر موتور نقاط سخت: 6 محفظه  تسلیحات: نوع پروتوتایپ قابلیت حمل انواع مهمات دقیق هدایت شونده را داراست بکار گیرنده: انگلستان تلموس   تلموس، یک هواپیمای بدون سرنشین نظامی می باشد که به صورت مشترک توسط دو شرکت صنایع BAE Systems انگلستان و Dassault Aviation فرانسه توسعه داده شده است. در افسانه های یونان، تلموس پسر اوریموس بوده که به خاطر پیش گویی و اخطار به Polyphemus در مورد حمله ادیسه مشهور شده است. تاریخچه پروژه: پروژه مانتیس صنایع BAE Systems که اولین پرواز خود را در سال 2009 انجام داد، به عنوان مبنای اولیه توسعه تلموس استفاده شد. گرچه باید این نکته را متذکر شد که استفاده از پهپادهای بزرگ در نیروی هوایی انگلستان به عنوان یک موضوع چالش برانگیز در بین مسئولان مربوطه مطرح می باشد. نمونه ماکاپ تلموس در نمایشگاه هوایی Le Bourget در سال 2011 رونمایی شد. در آن زمان BAE و Dassault همکاری نزدیکی با هم داشتند که البته BAE در این همکاری نقش محوری را داشت و هنوز نیازی به مشارکت رسمی از نیروهای نظامی فرانسه و انگلستان وجود نداشت ولی به تدریج این نیازمندی ها بویژه در زمینه قابلیت های جاسوسی، مراقبت و رهگیری 24 ساعته هدف احساس شد. هر گونه سرمایه گذاری در این پروژه نیز ذیل قانون رقابت تحت قانون رقابت تجاری اتحادیه اروپا قرار داشت. توافقات بیش تر در نمایشگاه هوایی Farnborough در سال 2012 منعقد شد.       پیش بینی می شد تلموس به عنوان رقیب EADS Talarion و پهپادهای آمریکایی مطرح شود. همچنین پیشنهاد انتخاب به عنوان پروژه نیروی هوایی سلطنتی اسکاونجر نیز برای تلموس عنوان شده بود. توافق اختصاصی بین BAE و Dassault موجب عدم مشارکت سایر شرکت ها در توسعه این پهپاد شد. در غیاب سایر رقبا، همکاری BAE/Dassault موجب قرارداد بین این کمپانی ها و دولت انگلستان شد. تلموس به عنوان تکمیل کننده تالاریون جهت مأموریت های آینده در اروپا در نظر گرفته شد. طراحی هر دو نوع موتور توربوفن و توربوپراپ جهت طراحی اولیه در نظر گرفته شد. ماکاپ این پهپاد که در نمایشگاه Le Bourget نمایش داده شده بود از نوع توربوپراپ بود که مداومت پروازی بالا را به ارمغان می آورد. صنایع BAE Systems و Dassault Aviation به صورت مشترک پروپوزالی را جهت طراحی، توسعه و تولید یک پهپاد از نوع MALE به وزاتخانه های دفاع دو کشور انگلستان و فرانسه ارائه دادند. پروژه فرانسوی - انگلیسی تلموس در جولای 2012 به دلیل سیاست های دولت جدید سوسیالیست فرانسه و تصمیم این کشور به همکاری با سایر کشورهای اروپایی در پروژه EADS Talarion متوقف شد. در نهایت شرکت صنایع Dassault، بدون حضور BAE به سمت شرکای جدید یعنی EADS/ Alenia سوق پیدا کرد و بدین ترتیب سرنوشت تلموس به عنوان پهپاد آینده اروپا در هاله ای ابهام قرار گرفت چرا که احتمالاً انگلستان نیز تمایلی به سرمایه گذاری انفرادی روی این پروژه نخواهد داشت.       برخی از ویژگی های اولیه پهپاد تلموس در ادامه آمده است: عرض بال: 15 متر طول: 13.4 متر وزن خالی: 4400 پوند سقف پرواز: 45 هزار پا، در وضعیت با نصف ظرفیت حمل سوخت و بدون سلاح تا 70 هزار پا موتور:  2 Pratt & Whitney PT-6 @1,261 shp. Props are 400-800 rpm (هر دو نوع موتور توربوفن و توربوپراپ برای مدل اولیه در نظر گرفته شده بودند و مدل نمایش داده شده در نمایشگاه Le Bourget موتور از نوع توربوپراپ داشت.) حداکثر کروز در وضعیت بدون اسلحه: 342 نات و در ارتفاع 45 هزار پا حداکثر وزن برخاست: 8818 پوند برای نوع پروتوتایپ و 13279 پوند برای نمونه اصلی خدمه: 0 (یک خلبان و یک کمک خلبان/ راهبر/کنترل کننده تسلیحات و یک نفر جهت اطلاع تصمیم هدف گیری در ایستگاه کنترل زمینی قرار می گیرند.) ماده سازنده: کامپوزیت های کربنی و فایبرگلاس مداومت پروازی: 72 ساعت کروز در پروازهای طولانی مدت: 76 تا 120 نات برد: بیش از 7200 مایل         در فیلم های زیر تست پرواز پهپاد مانتیس و همچنین توضیحات یکی از مسئولین BAE Systems در مورد این پهپاد و همچنین پهپاد Herti در نمایشگاه دوبی قرار داده شده است. فیلم تست پرواز پهپاد مانتیس                                                         فیلم صاحبه یکی از مسئولین BAE Systems در مورد مانتیس و هرتی در نمایشگاه دوبی     در این مورد در میلیتاری بخوانید: مانتیس ( Mantis ) دریچه ای رو به آینده (تاپیک سال 2009) جت جنگنده روباتيك مانتيس سال آينده به پرواز درمي‌آيد (تاپیک سال 2012) پهپاد EADS Talarion (تاپیک سال 2014)   منابع:   http://www.baesystems.com/product/BAES_019760?_afrLoop=1221050156795000&_afrWindowMode=0&_afrWindowId=null#!%40%40%3F_afrWindowId%3Dnull%26_afrLoop%3D1221050156795000%26_afrWindowMode%3D0%26_adf.ctrl-state%3D10o9o71kpr_97   http://www.baesystems.com/product/BAES_019764/telemos;baeSessionId=5RjKMIPBeuwV2DNp861PXkBE2luE9WY-oMo3mE0cmFbuB5JwpVoe!-344350213?_afrLoop=1220069203111000&_afrWindowMode=0&_afrWindowId=null#!%40%40%3F_afrWindowId%3Dnull%26_afrLoop%3D1220069203111000%26_afrWindowMode%3D0%26_adf.ctrl-state%3D1cdmqilr87_4   http://en.wikipedia.org/wiki/BAE_Systems_Mantis   http://en.wikipedia.org/wiki/BAE_Systems/Dassault_Telemos   http://www.thinkdefence.co.uk/2011/06/telemos-uav/   http://www.thinkdefence.co.uk/2013/06/telemostalarionhammerhead-and-the-mystery-of-the-european-male/   http://forums.x-plane.org/index.php?app=downloads&showfile=24765   http://www.airport-data.com/aircraft/TELEMOS.html   http://www.militaryfactory.com/aircraft/detail.asp?aircraft_id=1028   http://m.blog.daum.net/_blog/_m/articleView.do?blogid=0F5CQ&articleno=11796029   «برداشت فقط با ذکر military.ir مجاز است»

با سلام. با توجه به این که برای امروز دو تاپیک ارسال شده است و فردا هم ظاهراً تاپیک ارسالی جدید در تقویم نداریم، تاپیک روستوم، جنگاور اشکانی از هندوستان  فردا ارسال می شود. با تشکر از همه عزیزان :rose: :rose: :rose:

  اگر علنی نکردن خودمون علنی می کنیم. :winking:   http://www.military.ir/forums/topic/23559-pkt-%D8%B1%DB%8C%D9%85%D9%88%D8%AA-%D8%8C-%D8%B3%D8%A7%D8%AE%D8%AA-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86/?view=findpost&p=357298

با تشکر فراوان از راهنمایی شما. :rose: :rose: :rose:

ویرایش شد

با سلام. موضوع MANTIS UAV، پهپاد خودمختار و پیشرفته ی مانتیس محصول BAE Systems را بنده بر عهده می گیرم. ولی چون یک یا دو تاپیک در حال ارسال دارم احتمالاً برای دو هفته بعد ارسال می شود. ولی کار ترجمه و تدوین را از همین امروز آغاز می کنم. :rose: