البته قضیه لیبی وقتی شروع میشه که ماجرای سوریه تموم شده باشه و اون جانوران سلفی به کشورشون برگردند!

باید دید دیپلماسی دولت جدید ایران در این مورد چکار خواهد کرد و آیا آقای ظریف و روحانی میتونند صدای حقیقت سوریه (به خصوص این ماجرا) رو به دنیا برسونند یا نه؟؟؟ =================================== جناب king of heaver یه سوال دارم راستی و حسینی بیا جواب بده. شما چند سالته؟ [b] [/b]

بحث من جنگ دریایی با ناوها و زیردریایی های دیگه نیست که از این نظر شاید روسها بالاتر از آمریکایی ها باشن. اما اصلیترین هدف ساخت یک زیردریایی اتمی امکان شلیک موشک هسته ای با اطمینان بالای اصابت به هدفه که بهر حال منهدم کردن کروز به مراتب آسانتر از بالستیکه.

پس این زیردریایی واسه کشورهای جهان سوم طراحی و ساخته شده و عملآ در مقابل حریفی مثل آمریکا ازپیش باخته حساب میشه! کروز رو که با دوشپرتاب و زو-23 هم میشه زد. از 24 تا موشکش 2-3 تاش بتونند از سد سپر پدافند آمریکا بگذرند و به هدف برسند مسکو باید کلاهش رو بندازه هوا!

[quote]سلاح اصلی این زیردریایی 24 تیر [color=#ff0000]موشک کروز[/color] پی-700 گرانیت مجهز به کلاهک های متعارف یا هسته ای میباشد[/quote] بالستیک نیست؟ کروز که در مقابل آمریکا بدرد نمیخوره.

سی سی هم دنباله رو استراتژی جرج بوش شد! هر که با من است دوست منه و هر که با من نیست تروریست و دشمن و شرور و قاتل و آدم خوار و خیانت کار و .... قص علی هذا میباشد!!

[color=#0000ff][b]البرادعی به اتهام استعفا محاکمه میشود![/b][/color] محمد البرادعی به اتهام اینکه از سمت خود استعفا کرده و به مردم مصر خیانت کرده است به دادگاه قاهره احضار شد. به گزارش خبرگزاری فارس به نقل از الجزیره، محمد البرادعی که اخیرا از سمت خود به عنوان معاون رئیس جمهور موقت مصر استعفا کرد به اتهام آنچه که «نقض اعتماد ملی» خوانده شده است به دادگاه فراخوانده شد. دادگاه قاهره اعلام کرده است که البرادعی باید در یکی از روزهای ماه سپتامبر به دادگاه قاهره مراجعه کند. این درحالیست که یک استاد دانشگاه «حلوان» قاهره در مصاحبه با الاهرام انتصاب چنین اتهامی به البرادعی را غیر قابل قبول خواند. براساس این گزارش، استعفای محمد البرادعی در روز 14 اوت، خیانت به مردم و دلیل اصلی این اتهام عنوان شده است. محمد البرادعی روز 14 اوت ساعاتی بعد از حمله نیروهای امنیتی مصر به هواداران محمد مرسی رئیس جمهور برکنار شده این کشور و کشته شدن صدها نفر از سمت خود استفعا کرد. بنابر آنچه که در دادخواست البرادعی آمده است؛ استعفای او از سمت خود پیام اشتباهی به جامعه جهانی مبنی بر سرکوب مردم مردم مصر توسط ارتش ارسال کرده است. [url="http://www.tabnak.ir/fa/news/339731"]http://www.tabnak.ir/fa/news/339731[/url] -------------------------------------------- این دیگه نوبره والا!

[quote]ایران رو هم از شر انسان های متوهم و تندرو که باعث بدبختی کشور تو چند سال اخیر شدن در امان نگه داره [/quote] شرمنده عزیز! این یک قلم بعدآ گندش درمیاد که کیا واسه رسیدن به چیا ، چکارا که نکردن . یه 4 سال صبر کنی میفهمی.

[quote]انواع هد شات... ؛ 18+[/quote] فکر کنم بعضیهاشون رو با قناصه و شاتگان زدند! گلوله کلاش و کلت ملوس تر از این حرفان که از این کارا بکنند!

فیلمی از این قضیه وجود داره؟

چرا اتفاقآ خیلی مهمه! سوتی که شاخ و دم نداره. اون مدارک شناسایی هم اگه جعلی نباشه هیچ آدم عاقل و بالغی ورنمی داره ببره وسط میدان جنگ. چه برسه به یه مستشار نظامی که باید از دهها فیلتر گذرونده شه و تو حفاظت اطلاعات خبره باشه تا برگه ماموریت بدن دستش .

به احتمال 99 درصد فیلمه! طرف هم احتمالآ منافقان صادراتی از اشرف تشریف داره. آخه کدوم سرهنگی رو میشنناسید که 30 سالش باشه؟؟

[color=#000080][size=4][b]ممد نبودی ببینی شهر آزاد گشته خون یارانت پرثمر گشته ممد نبودی ببینی شهر آزاد گشته خون یارانت پرثمر گشته آه و واویــــلا… کو جهان‌آرا نور دو چشمان تر ما ای نخل غلتیده به خون اشکی از شادی همچو من بفشان… روز آزادی خیل یاران را… خیز و یاری کن دشت شادی را… آبـیاری کن نخل در آتش شعله‌ور گرچه شد بی‌سر نوبتی دیگر گشته بارآور شهد پیروزی خوشـه‌ي خرما زورق و من… ماهی و دریا ممد نبودی ببینی گریه‌ي باران لاله رویاند از تربت یاران گشته آبادان هرچه ویران شد تربـت یاران گلباران شد ممد نبودی ببینی شهر آزاد گشته خون یارانت پرثمر گشته ممد نبودی ببینی شهر آزاد گشته خون یارانت پرثمر گشته آه و واویـــلا… کو جهان‌آرا نور دو چشمان تر ما[/b][/size][/color] [color=#000080][size=4][b]----------------------------------[/b][/size][/color] دانلود مستقیم سرود و موسیقی با صدای کویتی پور: [url="http://snd.tebyan.net/hozeh/soundgallery/defaemoghadas/Defaemoghadas/Defae_moghadas_09.mp3"][color=#000080][size=4][b]http://snd.tebyan.net/hozeh/soundgallery/defaemoghadas/Defaemoghadas/Defae_moghadas_09.mp3[/b][/size][/color][/url] دانلود مستقیم سرود به صورت حمعی( همونی که تو تلوزیون نشون میده) : [url="http://snd1.tebyan.net//hozeh/soundgallery/defaemoghadas/sorood/sorood08.mp3"]http://snd1.tebyan.n...od/sorood08.mp3[/url]

تصمیمات کشور در موارد مختلف از جانب مقامات گرفته میشه.درست.، اما باید دید در هر تصمیم چه سطحی از مقامات درگیر ماجرا هستند. رهبر انقلاب استراتژی کل کشور و نظام رو تعیین میکنه و اجرای این نقشه راه به عهده قوای مجریه و مقننه و ... هست که از جانب مردم انتخاب میشن .شما خودتون نظامی هستید و میدونید که ما تو امور نظامی یک استراتژی داریم و یک تاکتیک. برای رسیدن به هدف استراتژیک ممکنه ده ها عملیات تاکتیکی انجام بشه . ابتدا بالاترین مقام دارای قدرت استراتژی رو تعیین میکنه و این زیردستان هستند که با تصمیمات تاکتیکی امور رو اجرا میکنند. در مورد موضوع این تاپیک ابتدای عمل باید مشخص بشه که استراتژی و تاکتیک کدامند. در عرف چارت سازمانی فرستادن چند دیپلمات به یک کشور از امور جاری و عادی وزارت امور خارجست و یک عمل تاکتیکی محصوب میشه. چه بسا شخص رهبری هم به واسطه مقامی که دارند از کم و کیف این موارد اطلاعی نداشته باشه. اما در طرف دیگه تصمیم ورود و عدم ورود به جنگ یک تصمیم استراتژیک حساب میشه. در این ماجرا شاهدیم که وقتی فرماندهان لشکری و کشوری قصد حمله به افغانستان و طالبان رو میکنند رهبر ورود پیدا میکنه و مانع میشه. چرا؟ چون موجودیت کشوره که به مخاطره میفته. انتقاد بزرگی که به هر دو جناح سیاسی کشور وارده اینه که اشتباهات شخصی و جناحی خودشون رو آگاهانه و ناآگاهانه به اسم نظام و رهبری مینویسند و دیدگاه عموم مردم در این گونه موارد اینه که چون رهبر انقلاب صاحب مملکته پس اگه مسئولی اشتباهی مرتکب بشه این رهبر انقلابه که مقصره .حالا گروهی از روی عمد پشت رهبری پنهان میشند تا از عواقب اشتباهاتشون فرار کنند و گروهی از روی ضعف شخصی رهبری رو علم میکنند تا بر اشتباهاتشون سرپوش بزارند. در هر دو حالت این رهبر و نظامه که به واسطه قصور اشخاص مسئول ضربه میخوره و اعتبارش در نظر مردم کم میشه. ایران یک کشور کمونیستی به سبک استالین نیست که هر مقامی اشتباه کرد راس هرم دستور اعدام و زندان بده. ساختار قدرت در ایران پیچیدست و این پیچیدگی باعث فعل و انفعالاتی میشه که گاهآ حتی خود رهبر هم مجبوره سکوت کنه تا کشور و انقلاب حفظ بشه .در تاریخ سی و چند ساله انقلاب موارد متعددی بوده که رهبر خار در چشم و استخوان در گلو ازش گذشته. این مورد که در مقایسه با اونها چیزی نیست دوست عزیز.

اگه ذخیره باشن که هیچ! من فکر کردم عملیاتین. بسیج خود ما هم یه 7 - 8 میلیون نفری نیرو داره!

تضعیف ایران! آمریکا و پاکستان همون کاری رو که با شوروی کردند با ایران هم میکردند. در ضمن تو مقاله ای که گذاشتم در این رابطه هم توضیحاتی داده شده. برای مثال: [quote]روز‎های قبل از سقوط مرتب این بحث میان بچه‎‎ها بود که اگر طالبان شهر را بگیرند، چنانچه آن‎‎ها کاری با ما نداشته باشند، پاکستانی‎‎ها ما را راحت نمی‎گذارند. اول به‎خاطر بلایی که بر سر دیپلمات‎های‎شان در جنگ قبلی آمده بود و شرحش رفت. دوم به سبب آن‎که ایران را مهم‎ترین حامی مخالفان طالبان می‎دانستند و در صدد بودند به نوعی تهران را ادب کنند و دلیل سوم این‎که آن‎ها به غلط یا درست احساس می‎کردند بدنه سران طالبان از تجربه ارتباط با ایران خشنود است. آن‎‎ها - طالبان- به ما اجازه داده بودند در شهر جلال آباد در پنجاه کیلومتری کابل و در منطقه تحت کنترل آن‎‎ها کنسولگری داشته باشیم. اسلام‎آباد بیم آن را داشت که این گروهک خودساخته آن‎‎ها که وقت و پول زیادی صرفش شده بود، ‎ ناگهان به ایران متمایل شده و از کنترل مطلق آن‎‎ها خارج شود. این ذهنیت پاکستا‎نی‎‎ها هم چندان بیراه نبود؛ لذا آن‎‎ها نیز به‎دنبال راهی بودند تا برای همیشه روابط میان ایران و طالبان را شکرآب کرده و احتمال نزدیک شدن آن‎‎ها را به هم، به صفر برسانند.[/quote]

300.000 نفر نیرو!! خود ارتش عراق چند نفر نیرو داره؟

اتفاقآ در رابطه با این قضیه دیروز مقاله ای خوندم که فکر کنم خود جناب 100 لینکش رو داده بود! ظاهرآ ایشون به خاطر حساسیت های سیاسی در رابطه با وزیر امور خارجه پیشنهادی آقای روحانی مقاله رو نگذاشته که خب من چنین حساسیتی ندارم! ---------------------------------------------- [color=#0000cd][b]چرا کسی به کمال خرازی کاری ندارد؟[/b][/color] پنجره - محمدحسین جعفریان: یکی از مناسبت‎‎های مهم این هفته، هفدهم مردادماه است. نسل جوان این‎روز را به‎عنوان «روز خبرنگار» در تقویم رسمی کشور می‎شناسند. اما نمی‎دانم چه‎کسانی و چگونه این‎روز را به تقویم کشورمان هدیه کردند. اتفاقی که به تولد روز خبرنگار انجامید، در هفدهم مردادماه 1377 در شهر مزارشریف افغانستان رخ داد. دو سال پیش از این تاریخ، من به‎عنوان وابسته فرهنگی ایران به این شهر رفتم. در آن روز‎ها طالبان بخش عمد‎ه‎ای از افغانستان را از چنگ احزاب مختلف جهادی - که با روس‎‎ها جنگیده و حکومت دکتر «نجیب‎الله» آخرین رییس‎جمهوری کمونیست این کشور را سرنگون کرده بودند - بیرون کشیده و به کنترل خود درآورده بود. تهران در آن روزگار حکومت طالبان را به رسمیت نمی‎شناخت. ما رییس‎جمهوری قانونی افغانستان را «برهان‎الدین ربانی» می‎دانستیم. سازمان ملل و قریب به اتفاق دیگر کشور‎های جهان نیز طالبان را به رسمیت نمی‎شناختند. تنها چهار کشور جهان طالبان را به رسمیت شناختند که سه‎تای آن‎ها پاکستان، عربستان و امارت متحده عربی بودند. از آغاز ظهور طالبان همه ناظران سیاسی متفق‎القول بودند که پول عربستان و امارات، نقشه MI6 انگلستان، امکانات و سلاح آمریکایی و اجرای پاکستانی به تولد موجودی به‎نام طالبان انجامیده است. بعد‎ها هم هیچ‎گاه این ممالک رسما در این‎خصوص موضعی نگرفته و این ادعا‎ها را تکذیب نکردند. بماند که چه شد بعد‎ها همین آمریکا و انگلیس، این‎‎ها را تروریست خوانده و به بهانه نابودی‎شان به افغانستان لشکرکشی کردند! این‎جا سر باز کردن این مکر تاریخی غربی‎‎ها را ندارم. بازی بزرگی که طی آن دستگاه‎‎های اطلاعاتی آمریکا و انگلیس با همکاری موساد، تمام جهان را تا هنوز با اتکا به آن ‎سرکار گذاشته و در این میانه ماهی خود را می‎گیرند. بگذریم! چون کابل را طالبان تصرف کردند، آقای برهان‎الدین ربانی که هنوز رییس‎جمهوری قانونی شناخته می‎شد، ‎ شهر مزارشریف را پایتخت موقت اعلام کرد و اغلب سفارتخانه‎‎ها در افغانستان یا به‎طور کامل تعطیل و برچیده شدند و یا آن اندک موارد باقی‎مانده، به این شهر اسباب‎کشی کردند. مزارشریف در شمال افغانستان و در مجاورت با مرز ازبکستان است. طالبان اغلب از قومیت پشتون‎‎ها بودند. این قوم بیشتر فراوانی‎اش در استان‎‎های جنوبی و به‎ویژه مناطق هم مرز با پاکستان است. در پاکستان نیز ده‎‎ها میلیون پشتون زندگی می‎کنند. در مناطق شمالی افغانستان اکثریت با قومیت‎‎های تاجیک و ازبک است. به همین دلیل این مناطق به‎سادگی استان‎‎های جنوبی فتح نشدند و مقابل هجوم طالبان مقاومت کردند. مزارشریف سومین شهر بزرگ افغانستان پس از کابل و هرات و مهم‎ترین شهر این کشور در مناطق شمالی است. ناگفته نماند که در همان حملات رعدآسای آغازین، طالبان یک‎بار موفق به فتح این شهر شدند اما بیش از 48 ساعت در آن‎جا دوام نیاوردند. مردم با رهبری یک ژنرال ازبک به‎نام «عبدالملک» علیه آن‎‎ها شوریدند. این قیام فراگیر و خونین بیش از ده‎هزار کشته و مجروح و اسیر روی دست طالبان گذاشت. آن‎‎ها کینه بدی از مردم این شهر به‎ دل گرفته و به‎طور گسترد‎ه‎ای عقب‎نشینی کردند. اما در سه سال بعد دوباره آمدند و چه آمدنی! در حمله اول طالبان که شرحش رفت، مردم که طالبان را ساخته پاکستانی‎‎ها می‎دانستند، پس از دفع و بیرون کردن طالبان از شهر، به کنسولگری پاکستان در مزارشریف حمله کردند. چند نفر را کشتند و سرکنسول را برهنه کرده و... خلاصه در انظار عمومی طرف را بی‎حیثیت کردند. پاکستانی‎‎ها امیدوار بودند با دخالت یکی از نمایندگی‎‎های خارجی بتوانند به دیپلمات‎های‎شان پناه بدهند و آنان را از چنگ مردم و مردان مسلحی که تا سرحد مرگ از آنان عصبانی بودند، ر‎هایی بخشند که چنین نشد و این کینه شتری به دل آن‎‎ها نیز ماند. اوایل مردادماه 1377، حملات طالبان به‎سمت شمال دوباره شروع شد. استان‎‎های «بادغیس» ‎و «فاریاب» به‎سرعت سقوط کردند و «اسماعیل‎خان» که پس از احمدشاه مسعود، دومین قدرت و چهره اصلی در میان فرماندهان جهادی بود، به اسارت آنان درآمد. یک اسماعیل‎خان می‎گویم و شما یک اسماعیل‎خان می‎شنوید. باید می‎آمدید و می‎دیدید که این مرد پس از سقوط دکتر نجیب‎الله و پیروزی مجاهدین، در شهر هرات چه کوکبه و دبدبه‎ای به هم زده بود. باور نمی‎کنید اما در شهر که تردد می‎کرد، گاه بیش از چند تانک و ماشین ضد‎گلوله او را اسکورت و محافظت می‎کردند. او اسما استاندار هرات و عملا همه‎کاره یک حکومت مستقل در غرب افغانستان بود. سقوط هرات و اسارت اسماعیل‎خان ابهت تمام فرماندهان جهادی را شکسته بود. طالبان از این تزلزل کمال بهره را برده و پس از دو استانی که آمد، در اوایل مردادماه آن‎سال، استان جوزجان به مرکزیت شهر «شبرغان» را نیز فتح کردند. این شهر پایگاه سنتی یکی از ژنرال‎‎های مشهور جهادی یعنی «ژنرال دوستم» بود. البته او در شمار افسران ارشد رژیم کمونیستی بود که در آخرین ماه‎‎های عمر این رژیم به جبهه مجاهدین پیوست. شکست ژنرال دوستم عملا مقدمه سقوط مزارشریف شد. شهر بلخ در سی کیلومتری مزار، به‎سرعت بیرق طالبان را بالا برد و صبح هفدهم مرداد آن‎‎ها به مزار شریف رسیدند. قصه روز خبرنگار از این‎جا آغاز می‎شود. از مدتی قبل سفیر ما به تهران برگشته بود. نظر‎به‎ شدت یافتن درگیری‎‎ها و در حالی‎که شهر در برد خمپاره‎انداز‎های طالبان قرار گرفته بود، تعدادی دیگر از بچه‎‎ها به ایران آمدند. من خودم دو روز مانده به هفدهم مرداد با اصرار شهید ناصری و شهید ریگی و توصیه اداره مربوطه‎ام به ایران برگشتم. در این حال ده نفر در آن‎جا و به اصرار و توصیه مدیران بالا دستی باقی ماندند. یکی از آن‎ها خبرنگار ایرنا شهید محمود صارمی و بقیه دیپلمات‎‎های سفارت‎مان بودند. تا هنوز هیچ‎کس نمی‎داند ماندن بچه‎‎های ما در مزارشریف چه فاید‎ه‎ای داشت. از این شهر تا مرز ازبکستان و شهر «ترمذ» در این کشور فقط هشتاد کیلومتر راه است. می‎شد بچه‎‎های ما بروند و پس از فروکش کردن نبرد‎ها برگردند. درحالی‎که ما طالبان را به رسمیت نمی‎شناختیم، ماندن ما چه معنا و سودی داشت؟ از طرف دیگر طالبان ازبک و پاکستان به شدت از خاطره تصرف قبلی مزارشریف زخم خورده و کینه به‎دل داشتند. آن‎‎ها مشخصا ایران را به سبب کمک به مخالفان طالبان و به رسمیت شناختن حکومت برهان‎الدین ربانی، دشمن می‎پنداشتند. تا هنوز هیچکس نفهمیده است چرا مسئولان وقت وزارت‎خارجه به ماندن بچه‎‎های ما در وسط این میدان جنگ اصرار ورزیدند! روز‎های قبل از سقوط مرتب این بحث میان بچه‎‎ها بود که اگر طالبان شهر را بگیرند، چنانچه آن‎‎ها کاری با ما نداشته باشند، پاکستانی‎‎ها ما را راحت نمی‎گذارند. اول به‎خاطر بلایی که بر سر دیپلمات‎های‎شان در جنگ قبلی آمده بود و شرحش رفت. دوم به سبب آن‎که ایران را مهم‎ترین حامی مخالفان طالبان می‎دانستند و در صدد بودند به نوعی تهران را ادب کنند و دلیل سوم این‎که آن‎ها به غلط یا درست احساس می‎کردند بدنه سران طالبان از تجربه ارتباط با ایران خشنود است. آن‎‎ها - طالبان- به ما اجازه داده بودند در شهر جلال آباد در پنجاه کیلومتری کابل و در منطقه تحت کنترل آن‎‎ها کنسولگری داشته باشیم. اسلام‎آباد بیم آن را داشت که این گروهک خودساخته آن‎‎ها که وقت و پول زیادی صرفش شده بود، ‎ ناگهان به ایران متمایل شده و از کنترل مطلق آن‎‎ها خارج شود. این ذهنیت پاکستا‎نی‎‎ها هم چندان بیراه نبود؛ لذا آن‎‎ها نیز به‎دنبال راهی بودند تا برای همیشه روابط میان ایران و طالبان را شکرآب کرده و احتمال نزدیک شدن آن‎‎ها را به هم، به صفر برسانند. صبح هفدهم مردادماه پیش از آن‎که طالبان به‎طور کامل وارد شهر شوند، یک دسته از مردان مسلح به در کنسولگری یا همان سفارت موقت ما می‎آیند. این خاطره را تنها بازمانده آن فاجعه که به‎نحو معجزه‎آسایی نجات یافت نقل می‎کند؛ کارمند دبیرخانه سفارت آقای «الله‎مدد شاهسون». این گروه ده - دوازده نفری مسلح وارد ساختمان شده، بچه‎‎ها را در یک اتاق در زیرزمین محبوس کرده و با اشاره به تلفنی که در آن اتاق بوده، فرمانده آن‎‎ها می‎پرسد: «از این تلفن می‎شود به پاکستان هم زنگ زد؟» و هنگامی که پاسخ مثبت بچه‎‎ها را می‎شنود، سراغ خط دیگرش را می‎گیرد که در اتاق طبقه بالا بوده است. به گفته آقای شاهسون این فرد برای تلفن زدن به آن اتاق می‎رود. ایشان می‎گوید نمی‎دانم چند دقیقه گذشت که همان مرد که فارسی را هم به لهجه پاکستانی‎‎ها حرف می‎زد، همراه چند مسلح دیگر برگشت و بدون مقدمه و بهصورت ناگهانی شروع به تیراندازی به‎سمت بچه‎‎ها کردند. این‎جا شش تن از بچه‎‎ها از جمله سردار شهید محمدناصر ناصری در دم شهید می‎شوند. آقای شاهسون می‎گوید: «من تیر به پایم خورده و زیر جسد بچه‎‎ها مانده بودم. بلند شدم و صدای پای مهاجمان را شنیدم که به‎سرعت از ساختمان خارج می‎شدند. شهید نوروزی هنوز زنده بود و ناله می‎کرد: «شاهسون سوختم! خلاصم کن!» شهید نوری کارمند بخش کنسولی سفارت هم تیر‎هایی به پا و شکمش خورده اما هنوز زنده بود و تقاضای کمک می‎کرد. بقیه همه درجا شهید شده بودند.» ایشان نقل می‎کند: «از رفتن مهاجمان که مطمئن شدم بیرون آمدم. عد‎ه‎ای از مردم و نیرو‎های مسلح ضد‎طالبان از کوچه کنار کنسولگری در حال فرار بودند. من هم آمدم با آن‎‎ها همراه شوم که از حسینیه کنار کنسولگری، کسی صدایم کرد. او یک همکار افغان ما و راننده بچه‎‎ها بود. در حسینیه را باز کرد و رفتم داخل. هرچه اصرار کردم حاضر نشد همراهم بیاید تا شاید بتوانیم شهید نوری را که ممکن بود هنوز زنده باشد بیاوریم. حدود چهل دقیقه بعد درحالی‎که از پنجره حسینیه که مشرف به ساختمان کنسولگری بود مرتب مراقب اوضاع بودم، تازه طالبان به آن‎جا رسیدند و یکی از فرماندهان ارشد آنان که بعد‎ها معلوم شد «عبدالمنان نیازی» بوده است، با نیروهایش داخل ساختمان شد.» طالبان بعد‎ها و به کرات و با اصرار دخالت در این فاجعه را تکذیب کردند. بیچاره‎‎ها درست هم می‎گفتند. وقتی مولوی عبدالمنان نیازی به کنسولگری ما می‎رسد، با جسد بی‎جان 9 تن از بچه‎‎های ما روبه‎رو شده است! اما چه‎کسی بچه‎‎های ما را و چرا این چنین وحشیانه قتل‎عام کرد؟ بعد‎ها سرنخ‎‎هایی به دست ما آمد که همه راه‎‎ها را به اسلام‎آباد می‎رساند و امروز بر همگان مسجل است که پاکستانی‎‎ها چه نیرنگ پلیدی به ما زدند. چرا نیرنگ؟! جالب است بدانید تا مدت‎‎ها انگشت اتهام اغلب ناظران و خانواده‎‎های این شهدا و حتی برخی کسانی که در حاشیه ماجرا بودند، نظیر خود من، به «علاءالدین بروجردی» نشانه می‎رفت. نگارنده سال گذشته مستند مفصلی در این‎باره ساخت، بسیار کسانی را دید و به خود آن ساختمان در مزارشریف رفت و الله‎مدد شاهسون را نیز با خود برد تا به دقت صحنه بازسازی شود. ما حتی با «وحیدالله مژده» از سران سابق طالبان مصاحبه کردیم و او هم به‎شدت دخالت طالبان را تکذیب می‎کرد. منطقی هم می‎گفت؛ اجساد دیپلمات‎‎ها به چه‎کار می‎آمدند؟ می‎شد از آن‎‎ها بازجویی کرد و اطلاعات مهمی به دست آورد؟ می‎شد به‎عنوان گروگان از آن‎‎ها برای فشار آوردن به ایران بهره برد؟ اگر هدف گوشمالی ایران بود، می‎شد در یک درگیری ساختگی دو سه نفر را زخمی کرده یا به شهادت برسانند. آخر کدام عقل سلیم و با چه عایدی و نفعی در طالبان ممکن است رأی به قتل‎عام دیپلمات‎‎ها بدهد؟ اگر بگوییم این‎‎ها دزد و سارق فرصت‎طلب بوده‎اند، چرا از میان چندین نمایندگی خارجی در آن تاریخ و در شهر مزارشریف، تنها بر سر بچه‎‎های ما چنین بلایی آمد؟ یکی از مصاحبه‎شوندگان من علاءالدین بروجردی بود. او تأکید کرد از مدت‎‎ها قبل خطری که بچه‎‎های ما را تهدید می‎کرده، گزارش داده است. حتی سفیر و چند تن دیگر را به تهران بازگردانده اما مسئولان بالا دستی در شورای تأمین و به‎ویژه وزیر خارجه وقت - کمال خرازی- به‎شدت با این مسأله مخالفت کرده و گفته‎اند بچه‎‎ها باید در آن‎جا بمانند و آن‎‎ها هم که به ایران آمده‎اند باید برگردند به مزارشریف سرکارشان. من چند بار از آقای بروجردی که در آن سا‎ل‎‎ها مدت زیادی معاون آسیا و اقیانوسیه وزیرخارجه و در هنگام این فاجعه نیز نماینده ویژه رییس‎جمهوری در امور افغانستان بودند با تأکید پرسیدم پس شما واقعا نقشی نداشتید؟ پس چه‎کسی و با چه دلیلی دستور به ماندن بچه‎‎های ما داد؟ و ایشان تأکید کرد که (نقل به مضمون) امیدوارم آقای خرازی شجاعت این را داشته باشد و بیاید به مردم بگوید که ساعت 2 شب به من زنگ زدند. گفتند چرا سفیر و چند نفر از مزارشریف به ایران آمده‎‎اند؟ مگر خونه خاله است که بیایند. بچه‎‎ها آن‎جا می‎مانند؛ آن‎هایی که آمده‎اند هم برگردند افغانستان سر کارشان! آقای بروجردی می‎گوید من چند بار گفتم: «آن‎جا خانه خاله نیست آقای وزیر! ولی افغانستان است و خطراتی دارد و جنگ شدید است و... اما ایشان دستور صریح داد کسی برنمی‎گردد؛ آن‎‎ها که آمده‎‎اند هم باید برگردند به مزارشریف. استدلالشان هم این بود که ما با وزیر خارجه پاکستان هماهنگ کردیم. آن‎‎ها به ما قول داده‎اند که جان دیپلمات‎‎های ما در صورت سقوط شهر به دست طالبان حفظ خواهد شد!» شما را به خدا هنر دیپلماسی را ببینید! هنری که از قاتل برای مقتول امان‎نامه می‎گیرد. به قول حاج مرتضی سرهنگی که می‎گوید: «حسین جون! ما که بچه ته خط نازی‎آبادیم، اینو می‎فهمیدیم و تحلیل می‎کردیم که پاکستانی‎‎ها بچه‎‎های ما را می‎زنن؛ بعد اینا که این همه دکترن و دیپلماتن و کلی تجربه و تحصیلات، چطور همینو نفهمیدن!» به‎خدا راست هم می‎گوید. همه ما که نیروی عادی در آن‎جا بودیم، این حدس را می‎زدیم. دلایل دو دو تا چهارتایش را هم پیش‎تر آوردم. اما این آقایان با این تصمیم عجیب و موهوم و بی‎فایده و خامشان، اسباب پرپر شدن 9 تن از بهترین بچه‎‎های این آب و خاک را فراهم کردند. حیرتا! هنوز هم اگر کسی بخواهد این واقعه را کالبد شکافی کند و یا درباره آن چیزی بنویسد و بپرسد، فوری صدای آقایان در می‎آید که طرح این موضوع به صلاح نظام نیست. گویا نظام فقط در قد و قامت آن‎‎ها و تصمیمات آنچنانی‎شان تجلی یافته و بس! پس از این مصاحبه آقای بروجردی، بنده بار‎ها خودم به آقای خرازی زنگ زدم. خواهش کردم جلوی دوربین بیایند و شرح ماوقع کنند و پاسخ ابهامات آقای بروجردی و علت آن تصمیم شاهکار دیپلماسی‎شان را هم بدهند. ایشان اول قبول نکردند. بعد گفتند باید متن صحبت‎‎های آقای بروجردی را پیاده کنید و به من برسانید، بعد حرف می‎زنم. آخرالامر هم رییس دفترشان را فرستادند. جوان محجوبی بود. آمد بخشی از مستند و مصاحبه آقاي بروجردی را دید. هی گفت: این‎جا را حذف کنید! آن‎جا را در بیارید! گفتم برادر من! این‎جوری که نمی‎شود. چون ایشان زمانی وزیر بوده، ما که مسئولیت شرعی نداریم بر تمام اشتباهات آن بزرگوار سرپوش بگذاریم. اگر آقای بروجردی دروغ می‎گوید، ‎ بفرمایید آقای خرازی وقت مصاحبه بدهند و ما خدمت‎شان برسیم، جواب بدهند و اصل قضیه را تعریف کنند. یک‎سال برای تولید این کار افغانستان و پاکستان و اقصی نقاط ایران را زیر پا گذاشته‎ایم، حالا ایشان جواب تلفن هم نمی‎دهند، مصاحبه هم نمی‎کنند؛ راضی شدیم به یک برنامه زنده تلویزیونی بیایند، آن‎جا هم نمی‎آیند؛ فقط قاصدی را فرستاده و امر می‎کنند كه ‎این‎جا حذف شود، این برداشته شود و... رییس دفتر ایشان شماره تلفن سفارش‎دهندگان مستند را از من گرفت. ساعت و روز و شبکه‎ای که قرار بود از آن‎جا پخش شود را هم پرسید و رفت. هفدهم مردادماه تمام خانواده‎‎‎های شهدای مزارشریف منتظر بودند این مستند که نام آن هست «چه‎کسی ما را کشت؟ » از تلویزیون و در برنامه راز پخش شود که طی یک حرکت خودجوش نه تنها نشد، بلکه در آن شب حرف زدن از مزارشریف و هرآنچه به افغانستان و هفدهم مرداد ربط داشت، ‎ ‎ممنوع شد! این لطف آن عزیزان بود با آن تصمیمات‎شان در حیات شهدا و با این تصمیم‎شان در ممات آن‎‎‎ها. جالب آن‎که به لاپوشانی‎‎‎هایی از این دست که می‎رسد، اصول‎گرا و اصلاح‎طلب و رایحه خوش و... همه و همه خلاصه، برادر و متحد و یکپارچه می‎شوند. تا هنوز هم پاسخی از جناب خرازی برای مصاحبه نگرفته‎ایم که نگرفته‎‎ایم. البته گویا در جایی اظهار لطف‎‎‎هایی غیابا به بنده کرده‎اند. شاید به‎نظر ایشان خوب بود ما چند نفری که سالم ماندیم هم در خانه خاله می‎ماندیم و به‎جای دیپلمات زنده، می‎شدیم دیپلمات شهید. بگذریم جالب است پس از چهارده سال هنوز هیچ‎کس به خانواده‎‎‎های اين شهدا نگفته این‎‎‎ها چرا و به دستور چه‎کسی و به چه دلیلی در وسط آتش جنگ ماندند؟ قاتل این‎‎‎ها کیست؟ چرا کسی دنبال قاتل این بچه‎‎‎ها نمی‎گردد؟ اگر مسئولان خامی و ساده‎لوحی کرده و تصمیمی نابخردانه گرفته‎اند، لااقل چرا یک عذرخواهی ساده - دقت کنید یک عذرخواهی ساده به‎خاطر جان 9 انسان بی‎گناه! - از خانواده‎‎‎های شهدا و از مردم نمی‎کنند؟ اگر مقصرند، ‎ چرا یک کمیته حقیقت‎یاب تشکیل نمی‎شود و این‎‎‎ها را به دادگاه و محاکمه نمی‎کشند؟ ارزش خون این‎‎‎ها از اختلاس بیمه ایران کمتر است؟ با این همه دعوی و قاضی و دادگاه و... چرا کسی به پسر 13 ساله شهید ناصری که شش ماه پس از شهادت پدرش به دنیا آمده، نمی‎گوید كه قاتل پدرش کیست؟ ‎نمی‎گوید پدر تو و دیگر دیپلمات‎‎ها به این دلیل مهم باید آن‎جا می‎ماندند و لذا ماندند و شهادت را به‎جان خریدند؟ چرا به خانواده آن‎‎ها نمی‎گویند ما با یک محاسبه غلط و تصمیم غلط‎تر از آن باعث این فاجعه شدیم. به‎خدا قسم قیامت و روز جزا خیلی سخت‎گیرتر از جمهوری اسلامی خواهد بود و خیلی از این آقایان باید جواب بدهند. آن‎جا دیگر با یک تلفن نمی‎توان جلوي نمایش حقیقت را گرفت و. . به‎خدا دارم دق می‎کنم. دارم خون گریه می‎کنم و این سطور آخر را می‎نویسم. چرا کسی از خدا نمی‎ترسد؟ چه‎کسی گفته است افشای تصمیم غلط یک یا چند کارگزار نظام،‎ به‎صلاح نظام نیست؟ چرا فقط این آقایان صلاح نظام را می‎دانند؟ چرا عذرخواهی برای تصمیمي چنین پرهزینه و خونین این‎قدر بر آقایان گران است؟ [url="http://www.rajanews.com/detail.asp?id=134207"]http://www.rajanews.com/detail.asp?id=134207[/url]

[color=#0000ff][b]القاعده به دنبال این است که با در هم شکستن حصار زندان‌ها، بار دیگر سربازان خود را به میدان باز‌گرداند.[/b][/color] ه گزارش «تابناک» ‌به نقل از فایننشال تایمز، این یا تنها یک تصادف است و یا آن که بخشی از یک استراتژی است که اعضای القاعده به فاصله کوتاهی و به نحو شگفت‌آوری از سه زندان در عراق، لیبی و پاکستان فرار کردند و همزمان، ایمن‌الظواهری رهبر این گروه قول داده‌ که نیروهای خود در سراسر دنیا و از جمله آنهایی را که در خلیج گوانتانامو زندانی هستند، از زندان آزاد کند. بنا بر این گزارش، الظواهری که ‌جایی در مرز پاکستان و افغانستان پنهان شده است، پس از مرگ اسامه بن لادن در سال ۲۰۱۱ به رهبری القاعده رسیده است. وی در نخستین پیام خود ـ که در آخر ماه جولای منتشر شد ـ پس از چند ماه، ‌رفتار آمریکا با زندانیان القاعده را که در گوانتانامو اعتصاب غذا کرده‌اند، محکوم نمود و قسم خورد‌ همه آن‌ها را آزاد کند. الظواهری گفت: سوگند می‌خورم از هیچ تلاشی برای آزادی همه زندانی‌های خودمان و آزادی هر مسلمان مورد ظلمی در هر جایی دریغ نکنم. در این باره، اینترپل روز شنبه، ‌هشدار جهانی امنیتی صادر کرد و از دولت‌ها خواست تا هشیاری خود را در برابر حملات القاعده افزایش دهند؛ این هشدار پس از آن صادر شد که ایالات متحده نیز یک هشدار جهانی برای مسافرت شهروندانش صادر کرد و ۲۱ سفارت خود در کشورهای مسلمان را از ترس حملات جدید بست. این گزارش می‌افزاید، القاعده تلاش خود برای بازگرداندن زندانیانش به صفوف نبرد را آغار کرده و این در حالی است که در ‌۲۲ جولای،[b] «القاعده عراق» حمله‌ای با طراحی دقیق به زندان‌های ابوغریب و تاجی ترتیب داد و [color=#ff0000]نزدیک هشتصد تن را از زندان فراری داد[/color]. پس از این رخداد، حملات القاعده در عراق افزایش شدیدی پیدا کرد‌. [color=#ff0000]قربانیان حملات تروریستی در ماه جولای در عراق از مرز هفتصد تن هم فرا‌تر رفته است[/color]. [/b] این گزارش در ادامه یادآور شد، در ۲۷ جولای، [b]یک حمله در بنغازی در لیبی باعث فرار بیش از هزار زندانی شد که اتهام برخی از آن‌ها تروریسم بود[/b]، ولی بیشتر آن‌ها به دلیل جرایم عادی زندانی بودند. در ۲۹ جولای نیز، [b]۱۵۰ تن از نیروهای به شدت مسلح طالبان پاکستان ـ که هم‌پیمان القاعده است ـ سوار بر خودرو و موتور سیکلت به شهر «درا اسماعیل خان» در شمال غربی پاکستان رفتند. آن‌ها از سه جهت به زندان حمله ‌و بیش از ۲۵۰ زندانی را آزاد کردند. شبه نظامیانی از ازبکستان و چچن نیز در این حمله مشارکت داشتند. [/b] هم‌اکنون گویا دستور القاعده به گروه‌های القاعده ابلاغ شده ‌تا زندانیان گروه را حتی در اروپا و آمریکا آزاد سازند. القاعده ظاهرا از ناآرامی‌های خاورمیانه و جنوب آسیا برای انجام برنامه خود برای آزاد کردن متعصب‌ترین سربازان خود استفاده کرده و همین‌ می‌تواند خطری بزرگ برای غرب باشد؛ بنابراین، نباید پیامدهای‌ این فرار از زندان‌ها را ‌دست کم گرفت. هنگامی که در سال ۲۰۰۶، القاعده نیروهای خود را از زندانی در یمن فراری داد، یکی از آن‌ها «القاعده در شبه جزیره عربستان» را ایجاد کرد. طالبان نیز در سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۱۱ با حملاتی جالب، بیش از دو هزار نفر از نیروهای خود را از زندانی در قندهای افغانستان فراری داد. این گزارش همچنین یادآور می‌شود،[color=#ff0000] در این مجموعه از حملات، شماری از ورزیده‌ترین نیروهای القاعده از زندان فرار کرده‌اند.[/color] [b] حملات برای فراری دادن زندانیان از الگوی یکسانی پیروی می‌کنند و به نظر می‌رسد بر مبنای دفترچه راهنمای یکسانی طراحی شده باشند و به این گونه است که بیش از صد تن از افراد القاعده ‌مخفی‌کاری و مثلا با لباس نیروهای پلیس به شهری می‌روند که زندان در آن است. صد تن دیگر در بیرون شهر به کار گرفته می‌شوند تا از رسیدن نیروهای کمکی به زندان جلوگیری کنند و امکان فرار زندانیان از مسیرهای تعیین شده با اتوبوس‌های آماده را فراهم کنند. بمب‌گذاران انتحاری راه نفوذ به زندان را از طریق دیوار و یا ورودی اصلی آن‌ باز می‌کنند و عده‌ای دیگر از اعضای تیم دیگر محافظان باقی ‌مانده زندان را از سر راه بر‌می‌دارند. مهاجمین نیز که نقشه زندان را در اختیار دارند، نخست شبه‌نظامیان زندانی و سپس سایر زندانیان را فراری می‌دهند و سپس هر کسی بر پایه برنامه طراحی شده، از صحنه فرار می‌کند. [/b] ناگفته نماند که به تازگی طالبان پاکستان و «جنبش اسلامی ازبکستان» ‌سازمان جدیدی با نام «انصار الاسیر» تشکیل داده‌اند که کار آن به طور خاص فراری دادن زندانیان و کمک به خانواده‌های آن‌هاست. تاکنون روش معمول القاعده برای فراری دادن زندانیان خود، گروگان‌گیری مقامات ارشد خارجی یا جهانگردان خارجی و سپس مبادله آن‌ها با زندانیان بوده، ولی گویا به دلیل تردید دولت‌ها در پذیرفتن چنین مبادله‌ای، القاعده به روش جدید متوسل شده است. گفتنی است، هرچند فایننشال تایمز به بخش‌هایی از برنامه فرار زندانیان القاعده اشاره کرده، ولی رسانه‌های دیگری هم هستند که با توجه به کشورهایی که فرار در آن‌ها انجام گرفته است و اعزام افرادی از این کشور‌ها به سوریه، فرضیه ارتباط آن با مسائل سوریه را هم مطرح کرده‌اند؛ این در حالی است که بخش‌هایی از نیروهای فراری از زندان در عراق، به فرار به سوریه و تقویت «القاعده در عراق و شام» مظنون هستند. [url="http://www.tabnak.ir/fa/news/336953"]http://www.tabnak.ir/fa/news/336953[/url] ------------------------------------------------------------------------- عنقریب همشون سر از سوریه دربیارند ...

[quote name='Ximosi' timestamp='1375871877' post='327653'] بعد از هماهنگی با کرد ها در عفرین و مجاهدین در شهر نبل ارتش دستور عقب نشینی رو به افرادی که از فرودگاه حمایت می کردن میده...140 نفر قرار به عقب نشینی می گیرن...15 نفر استشهادی موندن تو فرودگاه تا عقب نشینی بقیه رو پوشش بدن ....از این 15 نفر 9 نفر از جمله فرمانده فرودگاه شهید میشه ...5 نفر اسیر میشن...این پنج نفر عکسشون رو گذاشتم... یک سری که به عفرین پناه بردن با کمک گروههای کرد و پوشش هواپیماهای سوری به عفرین می رسن که 30 تا زخمی هم بینشون بوده.... اون هایی هم که به نبل رفتن با کمک گردان های موجود در نبل و باز هواپیماهای سوری و موشک باران و خمپاره باران منطقه وارد شهر نبل میشن....بعضی هاشون دیشب تازه رسیدن نبل.. تو کمین ارتش تو غوطه 70 تروریست به درک واصل شدن... [/quote] چه عجب! بالاخره بعد از مدت ها یه عقب نشینی اصولی از ارتش سوریه دیدیم!

تو اون عکس چند جور قیافه و تیپ مشخصه؟ من که سعودی ، چچنی ، افغانی و سومالیایی رو شناسایی کردم! چه باغ وحشیه اونجا !

یکی زحمت بکشه اون کلیپ جناب stuka رو مستقیم کنه ملت هم بتونند ببینند.

البته باید در نظر داشت که این دفعه کپی نکردند بلکه کل کارخانه را از جنرال موتور خریدند!

حالا تو این عملیات فرودگاه منغ طرفین چند نفر تلفات داشتند؟ در مورد تجهیزات هم مدافعین فرودگاه با توجه به اون سابقه مقاومتشون فکر کنم دیگه باید اونقدر کارامد شده باشند که چیز بدرد بخوری واسه تروریستها باقی گذاشته باشند.

استراتژی تروریستها بعد از شکست القصیر و پیروزیهای 2 ماهه بعدش توسط ارتش عربی که تقریبآ بخش میانی و تا حدود زیادی جنوبی سوریه رو پاکسازی کرد تغییر کرده و هدفشون از سقوط دمشق به ایجاد یک مرکز ثقل در شمال سوریه عوض شده. به همین سبب شاهد حظور پررنگ و تجمع بسیار زیاد تروریستها در شمال سوریه بخصوص در شهر حلب هستیم. عملیات هایی که گروه های تروریستی اخیرآ در مناطق هم مرز با نیروهای دولتی و کردها انجام دادن بیشتر از این که برای گرفتن خاک و تثبیت باشه به عملیات های ایذایی خودمون شبیهه! فکر کنم تروریست ها از سقوط نظام ناامید شدن و به همین خاطر پروژه تجزیه سوریه رو به اجرا گذاشتن که لازمش تصرف کامل حلب به عنوان پایتخت قسمت شمالی سوریه است.