[quote]در مورد موشك GAZELLE بايد متذكر شد كه در1988 توليد شد و در سال 1995 وارد خدمت گرديد در حالي كه موشك مشابه آمريكايي يعني SPRINT كه در حقيقت GAZELLE از روي اون كپي برداري شده در سال 1972 توليد و در سال 1975 وارد خدمت شد و به دليل مشكلاتي از قبيل هزينه بالا و اثرات مخرب انفجار هسته اي بر روي تجهيزات الكترونيك خودي به صورت محدود براي حفاظت از سايت پرتاب موشك هاي MINUTEMAN در ايالت داكوتاي شمالي به كار گرفته شد . البته GAZELLE برد حدود 2برابر داره و سرعت پايانيش هم بيشتره ولي قدرت مانور SPRINT بيشتره. در موردGORGON هم با اينكه 20 سال بعد از موشك SPARTAN آمريكا عملياتي شد در هيچ زمينه اي قابل رقابت با اون نيست.تنها مزيتش اينه كه مرحله دومش موتور سوخت مايع داره و ميتونه خاموش و روشن بشه. در مورد سيستم راداريه روسها هم توضيح نميدم چونكه توضيح واضحات است. [/quote] جناب ILLUMINATOR میشه بصورت مستدل توضیح بدین بجز مقایسه ی دو عدد (تاریخ ساخت موشکها!) بر اساس چه مدرکی موشک Gazelle با مشخصات فیزیکی برتر نسبت به موشک Sprint (که دوره ی خدمتش بخاطر هزینه ی بالا و کارایی ضعیف ، از یک سال هم کمتر بود) ، از روی این موشک کپی شده است ؟؟ موشک گورگون هم نمیدونم با این تفاوت فاحشی که در طراحی موشک ، نوع سوخت بوسترها و البته مشخصات فیزیکی (برد و ...) با Spartan داره ، چجوری از روی این موشک کپی شده ! به دو تصویر زیر توجه کنید ، تصویر اول موشک گورگون و تصویر دوم موشک اسپارتان هست . [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/51T6-SH-11-Gorgon-ABM-TL-1S.jpg[/img] [img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/76/LIM-49A_Spartan_missile.png[/img]

[quote][quote]مهمترین نکته اینکه میگ مورد نظر مدل UB و فاقد رادار میباشد[/quote] اين ديگه نوبرشه!!! ميشه بيشتر توضيح بدين؟[/quote] مدل جنگنده ی Mig-29UB یا Fulcrum-B ، هواپیمای آموزشی هست که فاقد رادار بوده و تنها مجهز به جستجوگر حرارتی (IRST) میباشد . البته عملیات رهگیری موشکهای هوا به هوا توسط Mig-29 اصولا تنها با استفاده از جستجوگر حرارتی امکان پذیر است ، چون سطح مقطع راداری موشکهای هوا به هوا انقدر کمه که نمیشه با استفاده از رادار روش قفل و track کرد . اما اثرات حرارتی این موشکها به اندازه ای هست که بشه با سامانه ی جستجوگر حرارتی (IRST) و موشکهای حرارت یاب قدرتمند و چابک R-73 (که هر دو در کشور ما موجود هستند) هدف قرارش داد . [img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/04/German_MIG-29_Nose.jpg/750px-German_MIG-29_Nose.jpg[/img] (سامانه جستجوگر IRST در کنار شیشه ی کاکپیت جنگنده Mig-29) [img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b1/R-73_HuAF.jpg/800px-R-73_HuAF.jpg[/img] موشک چابک R-73 با هدایت حرارتی

با تشکر از King of heaven عزیز برای باز کردن این بحث [img]http://www.fas.org/man/dod-101/sys/ship/row/rus/project-903-image1.jpg[/img] پروژه ی 903 که بعدها به Ekroplan کلاس Lun مشهور شد ، یک خودروی اثر زمینی (Ground effect Vehicle) ساخت کارخانه ی کشتی سازی "Volga" با همکاری دفتر طراحی "TsKB po SPK" است که با استفاده از دینامیک جریان هوای بین بالها و سطح آب قابلیت پرواز در ارتفاع بسیار کم (1 تا 5 متر) از سطح دریا پرواز کند که این کار با از بین بردن اثر اصطکاک آب ، باعث افزایش شدید سرعت هواپیما خواهد شد . از این شناور تنها یک نمونه بنام MD-160 ساخته شد . این غول دریایی 400 تنی برای حرکت مجهز به 8 موتور توربوفن NK-87 با قدرت 127.4 کیلونیوتون در طرفین بخش جلوی شناور بود (برخی عکسها از نصب دو موتور اضافی در بالای کاکپیت نیز حکایت دارد) و سرعت آن در حالت کروز به 550 کیلومتر بر ساعت نیز میرسید . این شناور که نهادهای اطلاعاتی آمریکا نام "هیولای دریایی خزر" را برای آن انتخاب کردند ، ظرفیت حمل 100 تن بار را داشت. [img]http://www.moscowtopnews.com/image/article/8/4/3/843.jpeg[/img] سلاح اصلی این شناور ، موشکهای کروز ضدکشتی P-270 Moskit که در ناتو با نام Sunburn شناخته میشود ، بود که در 6 لانچر روی بدنه ی اصلی شناور جای میگرفت ، این موشک هدایت راداری با سرعت 3 ماخ یکی از مرگبارترین موشکهای ضد کشتی جهان به شمار میرود . چندین قبضه تیربار 23 میلیمتری Pl-23 نیز برای دفاع نزدیک شناور در نظر گرفته شد . [img]http://www.moscowtopnews.com/image/article/8/4/1/841.jpeg[/img] سرعت بالا ، ظرفیت حمل وسیع و تسلیحات مرگبار ، هیولای دریای خزر را به یکی مخوف ترین ماشین های ساخته شده در جنگ سرد تبدیل کرد . پس از سانحه ی زیردریایی اتمی Komsomolets سال 1989 ، تصمیم بر این گرفته شد که نمونه ی دوم شناور کلاس Lun موسوم به Spasatel به عنوان یک شناور جستجو و نجات دریایی و بیمارستان سیار مورد استفاده قرار گیرد . اما نمونه ی دوم تا امروز تکمیل نشده است . در سال 2007 ، فدراسیون روسیه اعلام کرد نمونه ی جدیدی از شناور های اثر زمینی کلاس Lun تا سال 2012 ساخته میشود . [img]http://cdn.globalaircraft.org/media/img/planes/lowres/lun_ekran3.jpg[/img] [img]http://www.moscowtopnews.com/image/article/8/4/5/845.jpeg[/img]

با تشکر از مقاله ی زیبای گوبلز عزیز بنظر بنده هم این سامانه ها با اینکه در صورت استفاده اثرات سو الکترومغناطیسی شدیدی بر اطراف میزاشت اما با توجه به هدف این سیستم (دفاع از پایتخت سیاسی نظامی مسکو) برخی خسارات قابل توجیه به نظر میرسه (توجه داشته باشید تنها شوروی نبود که این سیستمها رو توسعه داد ، آمریکا هم در همون زمان در حال توسعه سیستم پدافندی Safe gaurd با کلاهک اتمی برای پایگاه هوایی گرند فورکس بود) . بحث استفاده ی تبلیغاتی از این پروژه ها هم البته تقریبا در هر پروژه ی علنی زمان جنگ سرد وجود داشته . همچنین در مورد اینکه این موضوع فقط تب دوران جنگ سرد بوده باید به این نکته اشاره کنیم که این سیستمهای دفاع موشکی (از جمله سیستم A-135) هنوز هم بعد از 20 سال که از اتمام جنگ سرد میگذرد ، هنوز عملیاتی هستند . Thundar عزیز ، رادارهای برد بلند ایرانی به احتمال بسیار قوی از نوع رادارهای OTH (ماورای افق) خواهند بود

نیروی چترباز و هوابرد که در ارتش روسیه بنام VDV شناخته میشود ، از جمله ی نیروهایی بود که از ابتدا بخاطر وسعت شوروی و لزوم جابجایی سریع نیروها ، همواره مورد توجه روسها قرار گرفت . بطوریکه در زمان استالین ، استعداد نیروی چترباز ارتش شوروی به بیش از 1 میلیون نفر رسید و نیروی بی همتایی بوجود آورد . اما بتدریج روسها به این نتیجه رسیدند که نیروهای چترباز تنها در صورتی میتوانند از یک نیروی تاکتیکی با توانایی محدود به یک نیروی رعب آور در قلب دشمن و وزنه ی تعیین کننده در کفه ی معادلات نظامی تبدیل شود که دارای قدرت آتش برتر باشد . روسها برای تحقق این مهم دست به توسعه ی فناوری RAPID یا Retro-Rocket-Assisted Parachute In-Flight Delivery زدند . در این روش تانک با چندین چتر از ارتفاع بالا پرتاب میشود و درست چند لحظه قبل از رسیدن به زمین چند راکت متصل به چتر که در جهت عمود بر زمین قرار گرفته اند روشن میشوند ، این کار باعث خنثی شدن نیروی وزن تانک و نتیجتا کاهش شتاب و سرعت سقوط و کاهش نیروی ناشی از اصابت به زمین به تانک میشود ، در نتیجه تانک به سلامت فرود میاید . تانکهای با وزن 30 تن نیز قابلیت فرود با این وسیله را داشتند . ارتش سرخ تانکهای سبک ASU-57 با توپ 57 میلیمتری را به عنوان تانک سازمانی نیروهای چترباز در نظر گرفت ، این تانک تنها 3 میلیمتر زره داشت ، اما از تحرک و قدرت آتش نسبتا خوبی بهره مند بود و قابلیت پرتاب از هواپیما را داشت . پس از این تانک ، تانک ASU-85 وارد نیروهای چترباز شد اما ناتوانی در پرتاب با چتر ، کارایی این تانک را در نیروهای چترباز روسیه به یک توپ ساپورت نزدیک تنزل داد . در دهه ی 90 ، نیروی هوابرد روسیه (VDV) درخواست ساخت یک تانک جدید با تحرک بالا ، قدرت آتش زیاد و قابل پرتاب با چتر را داد . صنعت تانک سازی روسیه بار دیگر به کار افتاد ، کارخانه ی تانک سازی ولگوگراد مامور ساخت تانک جدید شد . نتیجه ی این تلاش ها تانک سبک 2S25 Sprut-SD شد که البته خود روسها آن را "توپ خود کششی ضدتانک" مینامند. تانک 2S25 Sprut-SD بر پایه ی شاسی نفربر قدرتمند BMD-3 طراحی شد . این تانک از توپ مرگبار 125 میلیمتری ضد تانک Sprut با برد 5 کیلومتر بعنوان توپ اصلی خود استفاده میکند که قدرت آتشی برابر تانک T-80 برای واحدهای چترباز ارتش روسیه در مقابل نیروهای زرهی دشمن به ارمغان میاورد . توپ این تانک مجهز به کیت انزوای حرارتی (برای کاهش اثرات حرارتی تانک) و تثبیت کننده ی دو محوره و سیستم گلوله گذار خودکار افقی است (که باعث افزایش نرخ آتش توپ به 7 گلوله در دقیقه شده است) ، مخزن تانک دارای ظرفیت حمل 40 گلوله توپ بوده و در کنار توپ اصلی مجهز به یک یک تیربار 7.62 میلیمتری است . هر 3 خدمه ی تانک مجهز به تجهیزات دید در روز و شب بوده و جایگاه فرمانده تانک به یک مسافت یاب و سیستم هدایت لیزری مجهز است . هدایت و کنترل اتش این تانک بصورت تمام کامپیوتری انجام میشود و تانک مجهز به سیستم حفاظت NBC و سیستم پرتاب نارنجک های دودزا میباشد . زره این تانک در بخش Hull (بدنه ی جلوی تانک) از نوع فولادی و در بقیه قسمتها از آلیاژ آلومینیوم بوده که خدمه را از گلوله های 12.7 میلیمتری (23 میلیمتری از فاصله ی 500 متری) و شرپنل خمپاره ها حفظ میکند . در کنار این قدرت آتش ، تانک 2S25 از قدرت مانورپذیری بالایی بهره میبرد . این تانک از یک موتور دیزلی چندگانه سوز 2V-06-2 با قدرت 510 اسب بخار و سیستم تعلیق نئوماتیکی (با استفاده از فشار هوا) استفاده میکند که به این دستگاه قابلیت حرکت نرم و با سرعت 68 کیلومتر بر ساعت در جاده و 10 کیلومتر بر ساعت در آب (به عمق 3 متر) را میدهد . تانک 2S25 با وزن 18 تن ، قابلیت پرتاب بروش RAPID از هواپیماهای ترابری IL-76 Candid را دارا میباشد که یک مزیت بزرگ برای نیروهای چتربار محسوب میشود . تانک 2S25 در حال پرتاب از هواپیماب ترابری در حال حاضر 24 دستگاه از این تانک در خدمت نیروهای چترباز ارتش روسیه (VDV) میباشند که طبق برنامه ی مدرنیزاسیون نیروهای مسلح روسیه تا 2015 این تعداد باید به 57 عدد برسد . منبع : http://warfare.ru/?linkid=1579&catid=240 http://www.globalsecurity.org/military/world/russia/2s25.htm http://en.wikipedia.org/wiki/2S25_Sprut-SD مترجم و گردآورنده : Cheka

با تشکر از علی آقا البته تا جایی که بنده اطلاع دارم تانک هوابرد M551 Sheridan ارتش آمریکا به دلایل مختلف و کارایی کمتر از حد انتظار در سال 1996 بازنشسته شده است . این تانک علی رغم مشخصات کلی خوب دارای مشکلات فراوانی در شرایط نبرد واقعی بود ، این تانک در شرایط اقلیمی ویتنام دچار مشکلات زیادی شد و آسیب پذیری این تانک نسبت به نارنجک ها و مین ها بیش از حد بود. ظرفیت حمل توپ این تانک تنها 20 گلوله است . همچنین توپ 152 میلیمتری این تانک (که همان توپ تانک M60A2 است) نیز علی رغم مشخصات فنی خوب دارای مشکلات عدیده ای بود ، توپ تنها در فاصله های نزدیک دارای دقت آتش مناسب بود و گلوله های این تانک از نوع Caseless بودند ، یعنی از همان تولید کارخانه ای ، پیشرانه به کلاهک متصل بود که محدودیت های استفاده از گلوله های Caseless ، نرخ آتش توپ را کاهش میداد . علی رغم اینکه موشکهای MGM-51 Shillelagh بعنوان موشک ضدتانک این تانک تعیین شدند ، به دلیل پیچیدگی الکترونیکی و سیستم هدایتی ، این موشکها بجز در موارد تمرینی در نبرد واقعی استفاده نشدند . همچنین در نمونه های اولیه ، تانک فاقد مسافت یاب لیزری بود . علاوه بر این ، روش پرتاب با چتر تجهیزات ارتش آمریکا موسوم به Low Altitude Parachute Extraction System (که در کلیپهای تاپیک علی آقا قابل مشاهده است) دارای نقایصی میباشد . در این روش هواپیمای حامل تا ارتفاع بسیار پایین (حدود 10 متر) میاید و سپس محموله را با چتر به بیرون پرتاب میکند ، مزیت این کار سرعت بیشتر و غیرقابل هدف گیری بودن محموله با موشکهای ضدهوایی است اما خطر برخورد با زمین هواپیمای حامل در این روش بسیار بالاست (تاکنون نیز در جریان تمرین این روش سوانح زیادی روی داده است) تانکهای Sheridan تنها یکبار و در جریان تهاجم سال 1989 آمریکا به پاناما با استفاده از چتر پرتاب شدند که از 10 تانک پرتاب شده ، 2 تانک در جریان فرود از بین رفتند . پس از جنگ ویتنام ، در سال 1978 روند بازنشسته شدن این تانک آغاز شد اما در آن هنگام به دلیل نداشتن جایگزین واقعی برای این تانک هوابرد ، لشگر هوابرد 82ام ارتش آمریکا در برابر بازنشسته کردن این تانک مقاومت کرد . اما این مقاومت لشگر 82ام با عملکرد ضعیف تانک Sheridan در جنگ عملیات Desert Storm و Desert Shield در هم شکست . Sheridan علی رغم توپ قدرتمند خود در مقابل تانکهای تی-72 گارد ریاست جمهوری عراق به شدت ضعیف بود و به همین دلیل به نقش تانک شناسایی تنزل پیدا کرد . پس از این جنگ ، آخرین Sheridan های نیروی چترباز آمریکا در سال 1996 بازنشسته شدند و نقش شناسایی آنها به خودروهای Stryker و Bradly داده شد . اما علی رغم تلاش آمریکا و کار روی پروژه ی توپ XM8 ، از زمان 1996 تاکنون ، تانکی با قابلیت پرتاب با چتر وارد ارتش آمریکا نشده و لشگرهای هوابرد ارتش امریکا فاقد تانک هوابرد میباشند .

[quote]با تشکر از استالین عزیز ! ( زدی تو کار تجهیزات استالین ) [quote]دو سطح کاهش یافته است .[/quote] چکای عزیز ممنون از توضیحاتت ولی منظورت از دو سطح چیه ؟[/quote] کماندو جان الان خودمم داشتم دنبال همین قضیه میگشتم ! در کل باید یک نوع طبقه بندی بر اساس مقدار سطح مقطع راداری (RCS) باشه . دقیقا مشخص نیست منظوره از هر سطح یا طبقه چه بازه ای است اما احتمالا هر 0.1 مترمربع یک سطح به حساب میاد . (یعنی یک شی با سطح مقطع راداری 0.01 مترمربع ، یک سطح پایین تر از یک شی با سطح مقطع راداری 0.1 مترمربع است)

[quote]با سلام این توپولف از لحاظ سیستمهای اختفا و ضد رادار از چه سیستمهای استفاده می کرده ویا اصلا هواپیمای رادار گریز محسوب میشده وپهپاد کرار واقها ضد رادار هست یا نه ایا دلیل به این ادعا هست ممنون [/quote] با تشکر از سوال شما همانطور که قابل حدس است طراحی بدنه ی این هواپیما بر پایه ی اصول Stealth است و این پهپاد یک هواپیمای نیمه پنهانکار محسوب میشود که کارایی رادار و موشکهای حرارتی را تا یک سطح کاهش میدهد . قابلیت نیمه پنهانکاری این هواپیما در جنگ 1982 اعراب و رژیم صهیونیستی بخوبی خود را اثبات کرد . اسراییلی ها میدانستند که سوریه از پهپادهای Tu-143 برای مقاصد شناسایی استفاده میکند اما پدافند رژیم صهیونیستی حتی یک بار هم موفق به کشف این هواپیماها نشد . مدل ارتقا یافته ی این پهپاد موسوم به Tu-243 دارای مشخصات پنهانکاری بیشتری بود ، بطوریکه کارایی رادار و IR در مقابل این پهپاد تا دو سطح کاهش یافته است .

با تشکر از دوستان عزیز بخاطر نظرهاشون تانک ایرلندی FV101 Scorpian اگرچه در اصل برای نیروهای چترباز ساخته نشده اما به دلیل وزن پایین (طبق Military today ، وزن این تانک 8 تن است!) قابلیت پرتاب از هواپیما را دارد . اگر بخوایم یک مقایسه ی سرانگشتی بین این دو تانک انجام بدیم مشاهده میکنیم که تانک 2S25 بخاطر استفاده از توپ 125 میلیمتری از تانک اسکورپین که مجهز به توپ 76 میلیمتری L23A1 هست ، قدرت آتش بسیار بیشتری داره . از نظر تحرک تانک Scorpian علی رغم استفاده از یک موتور 195 اسب بخاری ، بخاطر وزن بسیار پایین دارای تحرک بسیار خوبی در سطح زمین است (حداکثر سرعت 87 کیلومتر بر ساعت در جاده) اما در آب برتری تحرک با 2S25 است . هر دو از زره آلومینیومی سبک استفاده میکنند که باعث کاهش وزن تانک شده است . در مورد2S25 ، فکر کنم وزن 18 تن بدون مهمات میباشد . اما در هنگام پرتاب ، تانک با تمامی متعلقاتش یکجا پرتاب میشود .

[quote]سلام... ایران ایا رادار نبو را داره؟ کدوم مدلشو؟ ایا نبو مدل دو بعدی هم دارد؟ اگه میشه یکم در مورد تفاوتهای سه بعدی و دو بعدی بگویید؟ ممنون.. (ایا راداری به اسم وگا وجود داره؟ اگه هست چه طور چیزیه؟ اگر ممکنه تصویری ازش قرار بدین... ) واقعا ممنون میشم اگه کسی به سوالام پاسخ بده![/quote] رادارهای دو بعدی رادارهایی هستند که تنها قابلیت تعیین یکی از دو مقدار برد یا ارتفاع و جهت هدف را دارند . بهمین دلیل بیشتر سیستمهای پدافندی قدیمی (مثل SA-2 Guideline) از دو رادار ردیابی استفاده میکردند که یکی وظیفه ی تعیین برد و جهت هدف و رادار دیگر وظیفه ی تعیین ارتفاع هدف رو دارد . [img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/46/2d-radarp.jpg[/img] اما رادارهای 3 بعدی با استفاده از یک الگوی جدید در ارسال امواج ، یک تصویر 3 بعدی میسازند ، این رادارها قادرند ارتفاع ، جهت و برد (فاصله ی هدف) را اندازه گیری کنند . بنده راداری بنام Vega نشنیدم ولی سامانه ی پدافندی S-200V با کد Vega شناخته میشود . رادار اصلی این سامانه از نوع 5N62 مکانیزم موج مداوم بوده و روی باند H کار میکند .

با تشکر از گرد آورنده ی مقاله این رادار از نوع 55G6-1 است که همان رادار NEBO معروف است و همونطور که اشاره شد ، برای کشف و ردیابی اهداف پنهانکار از جمله موشکهای کروز و بالستیک و هواپیماهای Steath ساخته شده و روی باند VHF کار میکند . این رادار فاز آرایه علی رغم ابعاد بزرگ خود متحرک میباشد و قدرت این رادار را 4 موتور دیزلی با توان 100 کیلوووات تامین میکنند . مدل اصلاح شده ی این رادار 55Zh6-1 Nebo-U یکی از عناصر سیستم پدافند موشکی S-400 است . مدل NEBO-U با برد 600 کیلومتر ، تنها رادار فازآرایه دیجیتالی است که روی باند VHF کار میکند .

جناب Interceptor من فکر نکنم ساختن یک بمب الکترومغناطیسی (توجه داشته باشید بمب الکترومغناطیسی با سلاح و توپهای الکترومغناطیسی متفاوت است) به اندازه ی ساختن یک موتور جت بومی برای جنگنده هم هزینه داشته باشه ، در واقع کافیه انرژی حاصل از یک انفجار معمولی رو روی امواج الکترومغناطیسی حامل مدوله کرد و تمام . [img]http://static.howstuffworks.com/gif/e-bomb-detonation.gif[/img] اما همین سلاح ساده بخاطر توان نفوذ و تخریب بالا در تجهیزات الکترونیکی ، در حال حاضر یکی از استراتژیک ترین و تعیین کننده ترین سلاحها تبدیل شده تا جایی که در سند چند سال پیش امنیت ملی امریکا ، حمله ی الکترومغناطیسی یکی از بزرگترین تهدیدات علیه امنیت ملی آمریکا عنوان شده . در مورد برد این سلاح هم برد بمب اصولا به حامل اون (هواپیما ، موشک و...) بستگی داره . بمب های الکترومغناطیسی میتونند بصورت بمب های هدایت شونده هوا به زمین ، بصورت کلاهک برای موشکهای بالستیک و حتی موشکهای پدافند هوایی استفاده بشه . با این تفاسیر ، استفاده از کلاهک الکترومغناطیسی روی یک موشک قاره پیما که توان نزدیک شدن به ماهواره ی مورد نظر رو داشته باشه ، میتونه با تقریب خوبی باعث از کار افتادن ماهواره بشه . با توجه به اینکه رژیم صهیونیستی بمب اتمی در اختیار داره ، متعاقبا دارنده ی بمب های الکترومغناطیسی اتمی به حساب میاد . البته سقوط آواکس عدنان-1 تا جایی که بنده میدونم دلایل دیگری داشت . در ثانی بجز آمریکا و روسیه کشور دیگه ای تا الان تکنولوژی توپ های الکترومغناطیسی (دقت کنید توپ الکترومغناطیسی نه بمب الکترومغناطیسی) رو ندارد .

جناب وافن من تاحالا نشنیدم در مورد ضعف کارآمدی این اخلالگرها در جنگ 2003 عراق کسی چیزی گفته باشه (اگر لینک مطلب بدید ممنون میشم) . این اخلالگرها تونستند دسترسی به GPS رو در مناطق مرزی عراق مختل کنند . اما علت اینکه اختلال در GPS باعث از کار افتادن تسلیحات هدایت دقیق آمریکا نشد اینکه که این تسلیحات یا بطور پیش فرض از سیستم عکسبرداری تصویری (TERCOM) استفاده میکردند یا مدلهایی که هدایت ماهواره بودند هم مجهز به سیستم کمکی هدایت اینرسیایی (در مواقع از کار افتادن GPS) هستند .

جناب Interceptor با تکنولوژی ساخت یک بمب الکترومغناطیسی واقعا اونقدرها هم سخت نیست که فکر میکنید ، تنها مشکل فنی اصلی اینه که این انرژی الکترومغناطیسی که در تمام جهات آزاد میشه رو چطور کنترل کرد تا فقط به سیستمهای دشمن آسیب برسونه نه دستگاه های الکترونیکی ما .

با تشکر از کاوه عزیز برای توضیحات 6 دستگاه اخلالگر سیستم ماهواره ای GPS که روسها به عراق داده بودند (و عکسش رو هم قرار دادم) از نوع قابل حمل بوده و دارای برد 150 تا 200 کیلومتر هستند . این سیستم در جنگ عراق (سال 2003) توسط ارتش عراق استفاده شد ، باعث اختلال در سیستمهای هدایتی برخی تسلیحات هدایت ماهواره ای ارتش آمریکا (JDAM و موشکهای Tomahawk) شد تا جایی که موشکها مجبور شدند به سیستم کمکی هدایتی اینرسیایی (با دقت پایینتر) سویچ کنند . در پی این کار پنتاگون و مقامات سیاسی آمریکا رسما به روسیه و شرکت Aviaconversiya Ltd (شرکت سازنده ی این اخلالگرها) اعتراض کردند . البته قدرت این اخلالگرهای کوچک (با توان خروجی 4 وات) مقابل اخلالگرهای ارتقا یافته و پر قدرتی که کره ی شمالی در سال 2000 از روسیه خرید و طبق اطلاعات موجود ، بزرگتر بوده و روی شاسی کامیون سوار هستند . کمتر هست

طاهای عزیز البته تا جایی که بنده میدونم ، امکان ذخیره کردن موقعیت رادارها بتازگی و در مدل AGM-88E موشک ضدرادار آمریکایی که در سال 2010 رونمایی شد ، وجود داره و در نمونه های قبلی همچین چیزی نداشتیم (موشک Alarm زمانی که رادارها خاموش میشن یک چتر باز میکنه تا ارتفاع 13 کیلومتری رو با سرعت کمتری بیاد پایین تا شاید تا اون موقع رادارها روشن بشن) در مورد سیستم GPS هم بنظر من عاقلانه بود که تاماهاوک ها با همان سیستم هدایتی TERCOM بمانند چون امکان اخلال در سیستم هدایت ماهواره ای GPS به دلیل استفاده از امواج الکترومغناطیسی-رادیویی بسیار بیشتر از اخلال در سیستمهای اپتیکی هست (البته تاماهاوک های هدایت ماهواره ای در صورت اخلال در GPS باز میتونن از سیستم کمکی هدایت اینرسیایی ژیروسکوپی استفاده کنند) . جالبه بدونید که اخلالگرهای سیستم GPS که چند نمونه از آنها قبل از سال 2003 به عراق داده شد ، (همانطور که در لینک زیر مشخص هست) دارای ابعاد بسیار کوچکی هستند و به شدت قابل حمل میباشند . http://www.qsl.net/n9zia/wireless/pics/gpsjam-7.jpg

طرح T-90AM موسوم به ARMADA تانک جدید و ارتقا یافته بر پایه ی T-90A هست که قراره از توپ و تسلیحات کاملا جدید استفاده کنه و در سال 2014 وارد ارتش روسیه بشه و نمونه صادراتی نیست . یک کلیپ زیبا از نمایش تانک T-90C در نمایشگاه امسال ، جالب اینجاست که مجری ریانوستی تو این کلیپ ، اسم این تانک رو T-90OC گفت (اگر اشتباه نشنیده باشم) http://en.rian.ru/video/20110909/166594991.html

به نکته ی ظریفی اشاره کردید علی آقا ، شباهت های زیادی بین این دو نمونه وجود داره ، بنظر من حتی میشه گفت T-90C (با اطلاعاتی که الان ازش داریم) ارتقا زیادی نسبت به اونچه که قرار بود T-90M بشه ، نداشته و تقریبا همونه . در واقع T-90M که بر پایه ی تانک T-90S Bishma هند بود ، یک تانک صادراتی پیشرفته بود که قرار بود از زره واکنشی Relict ، موتور جدید با قدرت 1250 اسب بخار و تجهیزات ارتقا یافته الکترونیکی از جمله هدایت ماهواره ای استفاده کنه ، یعنی تقریبا همان ارتقاهایی که برای T-90C اعلام شده . سناریوی زیر برای این قضیه محتمل هست : تانک T-90M یک طرح ارتقا بر پایه ی تانک T-90S Bishma هند بود که با همکاری هند ، روسیه و چند کشور غربی در حال ساخته شدن بود . اما بعد از نمایش عمومی دو نمونه از این تانک در نمایشگاه بین المللی نیژنی تاگیل سال 2010 ، دیگه خبری از این تانک بیرون نمیاد . سال 2010 مصادف با سالی هست که تانک بومی هند موسوم به Arjun پس از سالها مشکلات فنی بالاخره تکمیل میشه (در حقیقت هندی ها T-90 رو بعد از طولانی شدن پروژه ی تولید Arjun و به عنوان راه حل موقتی خریدند) و با پشت سر گذاشتن تستها با عملکرد بالا ، توجه مقامات نظامی هندی رو به خودش جلب میکنه ، تا حدی که ارتش هند سفارش خرید 250 عدد از این تانک رو میده . ظاهرا با ورود تانک Arjun ، هندی ها تمایلشون رو برای ادامه ی پروژه ی T-90M از دست میدن و کنار میکشن . روسیه هم بعد از این قضیه در این یک سال پروژه ی T-90M رو دوباره سازماندهی کرده و خودشون تنهایی دنبال میکنند و در نمایشگاه امسال تحت عنوان تانک T-90C با اهداف صادراتی رونمایی میکنند ... از این مورد که بگذریم به جزییات موثقی در مورد زره Relikt برخوردم که توسط سازنده ی اصلی این زره ، انستیتو تحقیقاتی علمی فولاد مسکو موسوم به NII Stali و در مصاحبه با خبرگزاری اینترفکس اعلام شده ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- [color=red](27 جولای 2011) "انستیتو تحقیقاتی علمی فولاد مسکو تانک T-90 را به یک زره جدید موسوم به Relikt مجهز کرده است که از تکنیک "حفاظت دینامیکی" استفاده میکند . این انستیتو اعلام کرد تانک T-90 تجهیز شده با زره Relikt در نمایشگاه تسلیحاتی نیژنی تاگیل که بین 8 تا 11 سپتامبر 2011 برگزار میشود ، به نمایش عمومی در خواهد آمد . این انستیتو در مصاحبه با اینترفکس افزود : این سیستم حفاظتی از یک عنصر جدید بر پایه ی حفاظت دینامیکی موسوم به EDZ 4S23 - که آخرین نمونه از سری عناصر ساخته شده توسط این دفتر با کدهای 4S20, 4S22, 4S24 است - استفاده میکند . این عنصر حفاظت دینامیکی از ترکیب کاملا جدیدی از مواد منفجره استفاده میکند که قابلیت حفاظت تانک در مقابل نسل های کنونی و آینده گلوله های ضد تانک از جمله خرج های شکل دار ، کلاهک های دوگانه (Tandem) و گلوله های ثاقب را دارد . برخلاف نمونه ی قبلی خود (Kontakt-5) ، زره جدید قابلیت حفاظت هم در مقابل موشکهای سرعت بالا و هم در مقابل موشکهای سرعت پایین را دارد . این انستیتو اظهار داشت "هیچ مشابه زره Relikt در روسیه و جهان وجود ندارد" . سازندگان این زره همچنین اعلام کردند [b]قابلیت حفاظت زره Relikt در مقابل خرج های شکل دار ، حداقل 100 درصد و قابلیت حفاظت در مقابل موشکها 50 درصد نسبت به نمونه ی قبلی (Kontakt-5) افزایش یافته است [/b] طبق این گزارش ، زره Relikt با وزن 2.5 تن در رده ی زره های سبک وزن قرار گرفته . از طرفی دیگر ، مدیر عامل شرکت NII Stali OAO در یک اعلامیه مطبوعاتی اعلام کرده است [b]"برای ما ، Relikt برای گذشته است"[/b] وی افزود "ما در حال کار کردن روی سیستمهای جدیدی هستیم که از مواد منفجره برای دفاع استفاده نمیکنند و نه تنها موثر تر ، بلکه امن تر نیز هستند" . [/color] منبع : http://www.thearticleslib.com/military/Russia-to-unveil-new-explosive-reactive-armour-at-Nizhniy-Tagil-arms-expo.html (حرف آخر مدیر عامل OAO تا حدودی اثبات کننده ی این موضوع هست که مخاطب اصلی تانک T-90C ، مشتریان خارجی هستند ، نه ارتش روسیه)

سلام Shola جان آره متوجه شدم ، داشتم پیگیری میکردم قضیه رو جناب Taha عزیز در بحث ضدالکترونیک و ضدضدالکترونیک ، این رویه است که همیشه وجود داشته و بحثی که شما مطرح کردید هم کاملا درست هست . اما بعیده که سیستمهای اخلالگر برای مقابله با یک هواپیما و پهپاد شناسایی روشن بشن و به همین راحتی اطلاعات و باند فعالیت اخلالگر رو دو دستی تقدیم دشمن کنند ! در واقع حتی برای کشف هواپیماهای جاسوسی و شناسایی هم سعی میشه تا حد امکان از رادارهای زمینی استفاده نشه (بجاش از رادارهای دوربرد هوایی جنگنده ها و آواکسها استفاده میشود) که نه باند ارتباطی و نه موقعیت رادار ها کشف نشه . در مورد سیستم هدایت تصویری موشک تاماهاوک (که فکر کنم منظورتون سیستم هدایتی TERCOM) هست ، درسته که بخش اصلی اطلاعات عوارض زمین مسیر و ... که توسط ماهواره های تصویربرداری دریافت شده و در حافظه ی موشک ذخیره میشوند . اما این موشک بازهم باید برای هدایت دقیقتر از یک ارتفاع سنج راداری استفاده میکند و بازهم بحث قابلیت اختلال در ورودی رادار بوجود میاید . علاوه بر این ، باید این نکته رو ذکر کنم که سیستمهای تصویر برداری ماهواره ای از نوع اپتیکی هستند و سیستمهای اپتیکی هم قابل اختلال میباشند . برای مثال شوروی در دهه ی 80 برای کور کردن سنسورهای اپتیکی یک ایستگاه لیزری موسوم به Terra-3 در تاجیکستان تاسیس کرد که با استفاده از لیزرهای پرقدرت گازی (دی اکسید کربن) لنزهای ماهواره های تصویربرداری جاسوسی رو کور میکردند . البته از آن زمان تا امروز سیستم مشابه ای (حداقل به صورت رسمی) برای اخلال در ماهواره های تصویربرداری معرفی نشده اما در کل قابلیت اخلال در کار سیستمهای تصویربرداری اپتیکی هم وجود دارد .

[quote]من تا جايي كه ميدونم زره واكنشي زياد بدرد گلوله هاي انرژي جنبشي نميخوره.همونطور كه t72هاي عراقي كه واكنشي داشتن ولي اورانيومي هاي امريكا سوراخشون كرد.حالا بايد ببينيم كار جديد روسها رو. راستي مگهt90 يه طرح موقتي تا زمان ورودt95نبود؟قرارنبود زياد بسازن پس چي شد؟[/quote] دوست عزیز زره های واکنشی نسل سوم به بعد (از جمله زره واکنشی Kontakt-5) دارای قابلیت مقاومت در مقابل گلوله های APFSDS هستند ، طرز کار زره های واکنشی نسل سوم بدین صورته که صفحه ی بالا و پایین با انفجار مواد منفجره ی وسط دو صفحه در جهت خلاف یکدیگر شروع به چرخش میکنند . با برخورد نوک گلوله به صفحه ها ، چرخش دو صفحه ی زره در خلاف جهت همدیگه باعث ایجاد گشتاوری میشه که حداقل 30% انرژی جنبشی گلوله رو میگیره . با این کار گلوله توانایی نفوذش رو از دست میده . در مورد تانکهای عراقی هم باید عرض کنم بیشتر این تانکها (که از نوع بشدت دانگرید شده ی T-72M بودند) به زره Kontakt-5 مجهز نبودند و در تانکهای مجهز شده هم ، این زره تنها 60% از قسمت جلویی تانک رو محافظت میکرد . اما طبق مجله دفاعی Jane (در سال 1997) آزمایشات ارتش آمریکا روی تانکهای T-72 به غنیمت گرفته شده ی عراقی که مجهز به زره Kontakt-5 بودند ، نشون داد که زره Kontakt-5 قابلیت دفع گلوله های APFSDS اورانیومی M829A1 که از تانک آبرامز شلیک شد رو دارند . این آزمایشات ارتش آمریکا رو ترغیب کرد که گلوله های جدیدتر M829A2 و M829A3 رو تولید کنه . [img]http://www.army-guide.com/images/t72m4oaoosodkas01.jpg[/img] در مورد تانک T-90C هم این تانک رونمایی شده بیشتر به یک نمونه ی صادراتی برای بازار بین المللی شباهت داره ، نه تانکی برای خدمت در ارتش روسیه

IMR-2 نام خانواده ای از خودروهای زرهی مهندسی ارتش روسیه است که بر پایه ی تانک معروف T-72 ساخته شده ، تولید مدلهای اولیه موسوم به IMR-2M1 مجهز به تجهیزات پاکسازی مین و حفاظت اضافی برای سیستم هیدرولیک خودرو در سال 1982 شروع شد و آخرین مدل این خانواده بنام IMR-2MA با وزن 49.5 تن در حال تولید و خدمت در ارتش روسیه است . خودروی مهندسی IMR-2MA برای باز کردن راه قوای زرهی ، عملیات های متحرک ، پاکسازی مین و بقیه کارهای مهندسی ساخته شده است و یکی از موثر ترین و قویترین خودروهای مهندسی جهان به شمار میرود ، بطوریکه ارتش روسیه "هیچ همتایی برای این خودرو در ارتشهای دیگر جهان نمیبیند" . IMR-2MA بر پایه ی شاسی T-72 بنا شده ، اما برجک تانک T-72 با یک بدنه ی فولادی ضخیم زره پوش شده و ابزار مهندسی تعویض شده ، پنجره های این خودرو کاملا ضد گلوله هستند و یک بازوی تلسکوپی برای فرمانده ی خودرو تعبیه شده است . همچنین اکسیژن کابین خدمه با یک سیستم تهویه ی مخصوص تامین میشود . موتور نصب شده روی این تانک از نوع V-84MS و با قدرت 840 اسب بخار است . این خودرو به لطف زره ضخیم و تجهیزات NBC خود میتواند انواع عملیاتهای مهندسی را زیر آتش دشمن و حتی در مناطق شدیدا آلوده به رادیو اکتیو و گازهای سمی انجام دهد . در 1986 و پس از ذوب نیروگاه اتمی چرنوبیل، دهها دستگاه از این خودرو طلایه دار عملیات پاکسازی چرنوبیل بودند . کارایی و اطمینان پذیری این خودرو هم در جنگها و هم در عملیاتهای امدادی اثبات شده است . IMR-2MA میتواند هم به عنوان یک خودروی مهندسی و هم یک خودروی بازیابی (Rescue Vehicle) مورد استفاده قرار گیرد . IMR-2MA از یک تیغه ی مخوف V شکل هیدرولیکی با 1 متر ارتفاع و 3.38 متر پهنا و یک جرثقیل چند منظوره 8 متری با قدرت بلند کردن 2 تن بار و ظرفیت بار 0.35 متر مربع که هر دو توسط یک سامانه ی کنترلی چند منظوره یکپارچه شده اند ، استفاده میکند . یک کاربر با این سیستم یکپارچه ی دقیق میتواند اشیایی به کوچکی یک قوطی کبریت را نیز جابجا کند . این سیستم قابلیت جابجا کردن اجزای آلوده به رادیو اکتیو ، شخم زدن و ... را دارد . IMR-2MA میتواند با سرعت 250 متر مربع در ساعت ، موقعیتهای تیربار بکند . با سرعت 360 متر مربع بر ساعت خاکریزها ، گودالها و دیوارهای سنگی را برای حرکت قوای زرهی صاف کند . سرعت پاکسازی میادین مین این خودرو بین 5 تا 12 کیلومتر بر ساعت است . علاوه بر موارد بالا ، IMR-2MA مجهز به یک تیربار ضدهوایی 12.7 میلیمتری بوده و برای هماهنگ شدن خدمه ی دستگاه ، به سیستمهای ارتباطی داخلی (Intratank) و ارتباط خارجی (رادیویی) مجهز است . این زره پوش همچنین به تجهیزات دید در شب برای عملیات های شبانه ، سیستم اطفا حریق خودکار در بخش موتور و سیستم تعلیق ، سیستم دودزا و آشکارساز عامل های شیمیایی مجهز است. در حال حاضر مدل جدیدتری بنام IMR-3M نیز در حال توسعه و بازاریابی در بازار جهانی است و طبق اخبار ، ارتش روسیه نیز در حال تعویض IMR-2MA با این مدل ارتقا یافته است ، تفاوت اساسی IMR-3M نسبت به مدل کنونی شاسی آن است بطوریکه IMR-3M از شاسی تانک قدرتمند T-90 استفاده میکند . این خودروی جدید مجهز به کیت الکترومغناطیسی KMT-R3 برای از بین بردن مین های مغناطیسی نیز میباشد است . منبع : http://www.roe.ru/cataloque/land_for/land_for_58-62.pdf http://articles.janes.com/articles/Janes-Military-Vehicles-and-Logistics/IMR-2-combat-engineer-vehicle-Russian-Federation.html http://www.army-guide.com/eng/product1628.html http://www.tanknutdave.com/component/content/article/707 http://warfare.ru/?linkid=1794&catid=274 http://uralvagonzavod.com/products/special_products/2/ نویسنده : Cheka

[quote] 1-این سیستمها مشابه تمام سیستمهای دیگر روسیه معمولا بسیار عریض و طویل است به طوری که برای سیستم جمینگ کامل یک پایگاه نیاز به تمام سیستمهای فوق می باشد - من از سیستمهای غربی اطلاع کافی ندارم اما از تشابه تفاوت سایر تجهیزات شرقی و غربی می شود به راحتی حدس زد که درصورت وجود موارد مشابه ؛ سیستمهای غربی بسیار جمع و جور تر و چند کاره باشند - معمولا روسیه ضعف تکنولوزی خودش رو با ابعاد بیشتر وگسترده تر تجهیزات همیشه جبران می کند 3 -آمریکا و ناتو به سیستمهای عکسبرداری و هدایت ماهواره ای بسیار وابسته تر از سیستمهای راداری می باشند - دراین باره این سیستمها هیچگونه قابلیت تدافعی ندارند - حتی درصورت شکارماهواره ها - سیستم پهباد پرسرعتی که اخیرا تست شد(با سرعت 20 ماخ - شکست خورد اما درنهایت عملیاتی خواهد شد) چنین وظیفه ای را برعهده دارد- تنها ساعتی قبل از تهاجم موشکها و هواپیما ها - این پهباد اطلاعات دقیقی را از وضعیت میدان نبرد یا هدف به سیستمهای تهاجمی آمریکا می دهد (وظیفه ثانویه تهاجم با بمب اتم هم روی این پهباد دیده شده است) [/quote] دوست عزیز هر کدام از این سیستمهای اخلال بر حسب مشخصات برای یک هدف خاص و اخلال در یک باند مشخص طراحی و ساخته شده اند و نیازی نیست تمام این سیستمها برای حفاظت الکترونیکی از یک پایگاه مورد استفاده قرار بگیرند . برای مثال در مناطق کوهستانی و مناطقی که احتمال تهاجم هوایی ارتفاع پایین وجود دارد ، استقرار اخلالگرهای SPN-40 باند Ku برای اختلال در رادارهای تعقیب عوارض لازم خواهد بود نه اخلالگر ارتباطی R-934B ... در مورد سیستمهای عکسبرداری و هدایت ماهواره ای (GPS) هم باید عرض کنم سامانه های اخلالگر سیستمهای هدایت ماهواره ای هم در روسیه ساخته شده است و حتی چند نمونه از آن به عراق فروخته شد و در تهاجم سال 2003 آمریکا به عراق مورد استفاده قرار گرفت .

جناب 100 ممنون بخاطر اطلاعات تکمیلی و عکسها ، اینطور که بنظر میاد T-90C یه نمونه ی صادراتی تانک T-90 هست که در عین اینکه برخی تجهیزات حساسش (مثل اخلالگر Shtora-1) برداشته شده ، ارتقاهای زیادی هم داشته (مثل Su-30 های صادراتی که نسبت به نمونه ی Su-27 ارتش روسیه ارتقا یافته اند ولی ...) با توجه به اظهارات جدید وزارت دفاع روسیه ، اینطور بنظر میاد که روسها میخوان تا سال 2020 (ورود کامل نسل جدید تانکها به خدمت ارتش روسیه) تی-90 ها رو آب کنند . واسه همین این نمونه ی ارتقا یافته رو به نمایش گذاشته اند . تحرک ایران در این زمینه (اعزام هیات به این نمایشگاه) هم در کنار آوردن وقت و بی وقت نام ایران در کنار این تانک میتونه یک نشونه ی دیگه باشه . در کل اگر بشه از این موقعیت استفاده کنیم میتونیم براحتی فاصله ی تکنولوژیکی بین نیروی زرهی خودمون و بقیه کشورهای منطقه رو پر کنیم .

با تشکر بخاطر مطلب [quote][color=darkblue]پدافندهایی مثل شیلیکا (حتی در صورت بهینه سازی) دیگر پاسخگوی نیازهای ما نیست. می بایست در فکر نمونه هایی با قابلیت کنترل راداری بود.[/color][/quote] ببخشید علی آقا من متوجه این جمله ی شما نمیشم ، مگه سامانه ی شیلکا (حتی مدلهای اولیه شون) هم از رادار کنترل آتش Gun dish روی باند J برای کشف ، ردیابی و انهدام اهداف هوایی استفاده نمیکنه ؟

[quote]آيا اين پهپاد در عمليات واقعي هم شركت داشته است؟ آيا لينك ارتباطي با ماهواره هم داشته است؟ (اگر داشته چه ماهواره هايي؟)، در مدل تهاجمي چه تسليحاتي حمل مي كرده ؟ اما جالب اينجاست كه در خبرها داشتيم، روسها اولين پهپاد تهاجمي خودشان را تازه در نمايشگاه ماكس امسال (2011) رونمايي كرده اند. شايد منظور اولين پهپاد ساخته شده بعد از فروپاشي شوروي بوده است!؟ به نظرتان آيا روس ها نسبت به صنعت ساخت پهپاد تا حدودي بي توجه نبوده اند؟ و پهپادهاي روسي را چطور ارزيابي مي كنيد؟[/quote] مدل پهپاد مراقبتی استراتژیک Tu-141 بطور رسمی در عملیات واقعی شرکت نکرده ، اما برخی منابع از استفاده ی این پهپاد توسط ارتش سرخ در مرزهای اروپای شرقی برای شناسایی مواضع و نیروهای ناتو در مرزها حکایت دارد . مدل پهپاد مراقبتی تاکتیکی (موسوم به T-143) این هواپیما در جنگ شوروی و افغانستان توسط ارتش سرخ و در جنگ سال 1982 اعراب و رژیم صهیونیستی توسط ارتش سوریه مورد استفاده قرار گرفت . [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/reis4.jpg[/img] Tu-143 این پهپاد برای تبادل و انتقال اطلاعات با مراکز زمینی از دیتالینک رادیویی استفاده میکند و از ارتباطات ماهواره ای استفاده نکرده است . مدل تهاجمی این پهپاد موسوم به Tu-300 است که علاوه بر ارتقا در سیستمهای شناسایی و ارتباطی ، قابلیت حمل 1 تن تسلیحات را دارد . البته از این مدل 2 نمونه بیشتر تولید نشد . [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/twuav_05_10.jpg[/img] Tu-300 در مورد سابقه ی تحقیقات روی پهپادهای تهاجمی توسط شوروی/روسیه میتوان به طرح های Tu-300 ، Mig Skat و در آخر Lutch اشاره کرد . در کل روسها (بخصوص در دوران شوروی و دهه ی 70-80) در ساخت هواپیماهای بدون سرنشین شناسایی پیشرفتهای زیادی داشتند و کارایی موثر این هواپیماها نسبت به هواپیماهای شناسایی سرنشین دار در جریان جنگ افغانستان و عملیات های شناسایی اروپای غربی برای روسها اثبات شد . اما تاکید زیاد روسها بر "پهپاد های صرفا شناسایی" و پس از آن فروپاشی شوروی ، روند توسعه ی پهپادهای تهاجمی را در روسیه مختل کرد.