ممنون سورنای عزیز پهپاد قشنگیه! از لانچر هم پرتش میکنن؟(مثل ایرلایت)

ناو بریجستون؟توضیح میدید؟

built by Northrop Grumman ویکی نوشته. در ضمن من ندیدم رادارگریزی ساعر رو تو ویکی.اگه ممکنه توضیح بدید.در ضمن با اینهمه فالانکس و باراک هم نتونست موشک کوثرو بگیره.ادعای اینکه رادار خاموش بوده یه ادعای الکیه مگه میشه یه ناوچه تو شرایط عملیاتی رادارش خاموش باشه؟ من به جماران رای میدم چون ناشناخته تره و اسرار زیادی ازش فاش نشده.با احترام به نظر دوستان. نکته:64موشک باراک رو همزمان رو عرشه نداره

[quote]سلام مطمئنید این عکسهاتون جماران هستند ؟ ظاهرا با پروژه ارتقای ناو توسط بچه های همین سایت خودمون قاطی شده ![/quote] نه اون طرح ها رو که برادر وریور کشیدن برنداشتم

ممنون از تاپیک قشنگت من به کیلو رای میدم هر چند نباید از موشک کروز هسته ای دلفین غافل شد.

این دوستان به خاطر کاری که کردند اخراج شدند. اگر کسی غیر از تاپیک حرفی داره پی ام بده.

با سلام و عرض خسته نباشید خدمت کاربران محترم و با عرض تشکر ویژه خدمت احسان عزیز! با توجه به اینکه عده ای از کاربران محترم تاپیک رو منحرف کردند و ارنستوی عزیز هم به خوبی عقده هاشو خالی کرد تاپیک موقتا قفل شد و پس از بررسی های لازم و اخراج ها تاپیک به صورت مشروط باز میشه. علاوه بر من و جناب سرهنگ احسان،کاربران یاعلی و نازعات هم از دوستان درخواست پایان منازعات رو کردند که فایده ای نداشت! کاربران زیر برای همیشه از این تاپیک اخراج میشن: [align=left]ernesto-rommel edvardoali zed arminheidari rasoolmr aaa84 mhn1991 battlemaster morteza-iri[/align]

هرگونه حرف سیاسی ممنوع. ارنستو و معین 10 امتیاز کاربری(معادل 100پستشون) به خاطر فعالیت خوبشون دریافت میکنن. در ضمن ایران اجر یک کشتی مین گذار بوده و در عملیاتی (نامش یادم نیست فکر کنم یخچال شکننده) نابود شده.

حق با دوستمونه... 0.1تجهیزات سپاه در ارتش نیست(دلیلش رو هم خودشون فرمودند)

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/Yamato1945.png][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_Yamato1945.png[/img][/url] [align=center][color=blue] نام: یاماتو تاریخ اقدام به ساخت: 4 نوامبر 1937 تاریخ اتمام پروژه: 8 آگوست 1940 تاریخ اعزام به ماموریت: 16 دسامبر 1941 فرجام: غرق در تاریخ 7 آوریل 1945 در شمال اوکیناوا نوع: نبرد ناو ظرفیت: 65.027 تن طول: 256 متر عرض: 37 متر قدرت پیشرانه: دارای 12 بویلر کامپون با 4 توربین چرخدنده ای با قدرت 150.000 اسب بخار سرعت: 50 کیلومتر در ساعت[/color][/align] [color=blue][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/Yamato_damaged_7_apr_1945.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_Yamato_damaged_7_apr_1945.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/Yamato_hit_by_bomb.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_Yamato_hit_by_bomb.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/h73092.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_h73092.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/h63433.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_h63433.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/g704702.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_g704702.jpg[/img][/url] مانور جالب یاماتو [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/g309662.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_g309662.jpg[/img][/url] نبرد ناو یاماتو دومین نبردناو بزرگ ساخت کشور ژاپن در جنگ دوم جهانی بود. این نبردناو پس از خواهرش، نبرد ناو موساشی قدرتمند ترین ناو در حوزه آسیا و پاسفیک به شمار میرفت و نامش برگرفته شده از نام یکی از ایالت های آن کشور بود. این کشتی دارای 9 توپ 460 میلیمتری و 12 توپ 155 میلیمتری بود. قطر زره این کشتی در ناحیه بدنه 650 میلیمتر بود که از کشتی در برابر انواع مین های دریائی محافظت میکرد. همچنین قطر زره آن در ناحیه عرشه کشتی 200 میلیمتر بود. این کشتی امکان حمل 2 هواپیمای گشت هوائی را نیز دارا بود. در دهه 1930 که نظامیان در ژاپن قدرت زیادی یافتند سیاست های توسعه طلبانه این کشور موجب شد ارتش امپراطوری ژاپن ساخت ناوگان جنگی قدرتمندی را تدارک ببیند. براساس این برنامه در اواخر دهه 1930 ساخت نبردناو یاماتو آغاز شد و در سال 1940 ساخت آن به پایان رسید و تحت فرماندهی ادمیرال میازاتو شوتوکو قرار گرفت و با موفقیت آزمایشهای تست خود را پشت سر گذاشت. در 6 دسامبر همان سال این کشتی تاکایاناگی به همراه نبردناو ناگاتو و موتسو در ناوگان اول که تحت فرماندهی ادمیرال گیهاچی بود به خدمت پرداخت. در 12 فوریه 1942 ادمیرال ایساکورو یاماموتو یکی از مشهورترین فرماندهان ژاپن در جنگ دوم به فرماندهی این کشتی منصوب شد. این کشتی به عنوان کشتی فرماندهی یک گروه از ناوگان دریائی ژاپن عمل میکرد. این فرمانده ژاپنی به دلیل افکار ضد آمریکائی خود تصمیم گرفته بود تا در جزیره میدوی با نیروهای آمرکائی وارد نبرد شود اما گروه رمز شکن واحد ضد اطلاعات نظامی آمریکا موفق شده بود تا از طریق شنود مخابرات رمز ژاپنی ها از این تصمیم مطلع شود و این حمله برای ارتش ژاپن تبدیل به یک فاجعه نظامی شد و آنها در این نبرد 4 کشتی حمل و نقل و 332 هواپیمای خود را از دست دادند. یاماموتو پس از این نبرد فرمان بازگشت به ژاپن را صادر نمود و در 17 آگوست 1942 بندر کورِ ژاپن را به مقصد جزیره تروک ترک نمود. 11 روز بعد این کشتی توسط زیردریائی های آمریکائی با 4 اژدر مورد هدف قرار گرفت اما موفق شد روز بعد خود را به بندر تروک برساند. در جریان نبرد گوادال کانال این نبرد ناو ژاپنی به دلیل فقدان آمونیم که به دلیل بمب باران آن توسط نیروهای آمریکائی رخ داد، در جزیره تروک باقی ماند و در این نبرد شرکت نکرد. قبل از پایان آن سال چی آکی ماتسودا به فرماندهی این نبردناو گماشته شد در تاریخ 14 ماه می این کشتی برای مدت 9 روز در بندر یوکوساکا تحت تعمییر و ارتقا قرار گرفت و توپهای 155 میلیمتری آن با توپهای ضدهوائی 25 میلیمتری مجهز به سامانه رادار تعویض شد. در 16 آگوست یاماتو به منظور پیوستن به یک گروه بزرگ از ناوگان نظامی ژاپن که قصد داشتند در پاسخ به تهاجم آمریکا به جزایر تاراوا و ماکین به نیروهای آمریکائی حمله کنند از یوکوساکا خارج شد. یاماتو به همراه ناگاتو و سه ناو حمل نفر و یک نبرد ناو کوچک با هدف قطع خطوط ارتباطی نیروی پانزدهم آمریکا حرکت نمود اما یک گزارش سری اشعار میداشت که بندر پرل هاربور آمریکا تقریبا خالی از کشتی است. این یک تفسیر اطلاعاتی به همراه داشت و آن این بود که آمریکائی ها در حال برنامه ریزی برای حمله به جزیره ویک هستند. اما برای مدت 6 روز خبری از حمله نشد و ناوگان ژاپنی به تروک بازگشت (26 اکتبر). در فاصله بین 12-17 دسامبر یاماتو ماموریت یافت در قالب عملیات BO-1 یک گروه از ناوگان حمل و نقل دریائی ژاپن را از مبداء تروک به مقصد یوکوسوکا اسکورت نماید اما به دلیل بارگیری بیش از ظرفیت و نیز قطر زیاد زره کشتی که منجر به فشار زیاد به موتور کشتی شده بود این کشتی به همراه موساشی مورد تعمییر قرار گرفتند. در 26 دسامبر همان سال یاماتو که از یوکوساکا به مقصد تروک در حال حرکت بود توسط یک فروند زیردریائی اسکات (SKATE) آمریکائی مورد حمله قرار گرفت و اولین اژدر شلیک شده از آن زیردریائی منجر به آسیب جدی به سمت راست پاشنه کشتی گردید و یک سوراخ به عمق 5 متر در بالای خط آب کشتی تشکیل داد و از این سوراخ بیش از 3 هزار تن آب به داخل انبار کشتی سرازیر شد اما یاماتو موفق شد روز بعد خود را به تروک برساند و مورد تعمییر قرار گرفت. در 14 ماه می 1944 یاماتو به مالزی اعزام شد و به ناوگان تحت فرماندهی ادمیرال جیسابورا اوزاوا در لینگا ملحق شد و سپس به تاوی تاوی اعزام گردید. زمانی که ماموریت یاماتو و موساشی برای اسکورت ناوگان لجستیکی ژاپنی به سوی جزیره بیاک در قالب عملیات کُن لغو گردید دریادار اوزاوا ماموریت یافت در مقابل حمله نیروهای آمریکائی به جزایر ماریانا را بگیرد. ژاپنی ها تمامی ناوگان قدرتمند خود را برای این عملیات بسیج نمودند و امید داشتند که در این نبرد به کسب یک پیروزی قاطع دست یابند اما در جریان نبرد در دریای فیلیپین که بین 19 الی 20 ژوئن 1944 رخ داد ارتش ژاپن با شکستی سهمگین مواجه شد و سه ناو هواپیما بر و 426 هواپیما را از دست داد اما یاماتو موفق به بازگشت گردید.در فاصله بین 22 تا 25 اکتبر 1944 ادمیرال تاکئو کوریتا با نیروی A که نیروی اصلی تشکیل دهنده تهاجم محسوب میشد در بزرگترین نبرد دریائی تاریخ موسوم به نبرد خلیج لی یت در فیلیپین دست به حمله زد. در این نبرد یاماتو و موساشی دو نبرد ناو غول پیکر ژاپنی نقش مهمی داشتند.در روز 23 اکتبر یاماتو و رزمناو آتاگو مورد حمله دو زیردریائی آمریکائی به نامهای داس (DACE USS) و (USS DARTER) قرار گرفتند. رزمناو آتاگو که ادمیرال کوریتا در آن مستقر بود غرق شد و کوریتا مجبور شد به یاماتو نقل مکان نماید. روز دیگر در دریای سیبویان ضربه شدیدی بر نیروهای ژاپنی وارد شد و آنها سه رزمناو سنگین خود را از دست دادند. کمی بعد هواپیماهای ناو هواپیمابر (USS ESSEX) در آن روز 259 سورتی پرواز انجام داده بودند، بسوی یاماتو حمله کردند و آن را به آتش کشیدند. موساشی نیز مورد حملات مشابه قرار گرفت و غرق شد.در این جنگ نیروهای A به فرماندهی کوریتا متحمل تلفات زیادی شدند و یاماتو نیز با تحمل خسارات سنگین با باقی مانده نیروهای کوریتا به برونئی بازگشت. در 25 نوامبر همان سال آروگا کوساکو به فرماندهی یاماتو برگزیده شد. در آوریل سال 1945 نیروهای متفقین تصمیم گرفتند قبل از پیاده شدن در خاک اصلی ژاپن به اوکیناوا حمله نمایند. بنابراین(IJN) نیروی دریائی امپراطوری ژاپن تصمیم گرفت با اعزام چند ناو جنگی به تقویت قوای اوکیناوا بپردازد و این عملیات را عملیات TEN-GO نام نهاد. براساس این طرح نبردناو یاماتو به همراه 9 رزمناو و 8 ناوشکن به سوی اوکیناوا حرکت کرد. این نبردناو با پشتیبانی کامیکازه های ژاپنی (هواپیماهای ژاپنی که توسط خلبانان داوطلب حملات انتحاری هدایت میشدند) و نیروهای ژاپنی مستقر در جزیره به سوی نیروهای متفقین حرکت نمود. این کشتی ماموریت داشت آن چنان بجنگد که گویا هرگز نمیتوان آن کشتی را غرق نمود. به محض خروج این کشتی از آبهای ساحلی ژاپن دو زیردریائی آمریکائی به نامهای تریدفین (THREADFIN) و هاکلبک (HACKLEBACK) به آن حمله کردند ولی به دلیل حرکت زیگزاگ و سرعت بالای کشتی موفق به هدف قرار دادن آن نشدند. آن دو زیردریائی بلافاصله مکان و ماموریت آن را گزارش نمودند. ادمیرال رایموند اسپرانس فرمانده عملیاتی آمریکا در حمله به اوکیناوا دستور داد 6 نبردناو آمریکائی در شعاعی دورتر از برد توپخانه ساحلی مدافعان ژاپنی به یاماتو حمله نمایند. ادمیرال مارک میتسچر فرمانده ناوگان هواپیمابر آمریکا نیز دستور داد تعدادی از هواپیماهایش به نبردناوهای اعزامی برای جنگ با یاماتو بپیوندد. در پایان روز 7 آوریل خدمه یاماتو برای مقابله با حملات هوائی آماده شدند. در ساعت 8:30 دقیقه اولین موج حملات هوائی آمریکا به یاماتو آغاز شد و یاماتو با شلیک ضدهوائی به آن پاسخ گفت. در ساعت 10 صبح نخستین گروه از جنگندهای آمریکائی F6F HELLCAT به یاماتو حمله کردند در ساعت 12:30 تعداد 280 بمب افکن و آژدرانداز برروی یاماتو ظاهر شدند و در مدت زمان اندکی ناو آساشیمو با بمب باران ممتد غرق شد. در ساعت 12:37 حملات هوائی به یاماتو آغاز شد و در ساعت 12:41 اولین سوراخ بزرگ براثر بمب باران هوائی در عرشه یاماتو ظاهر شد و در ساعت 12:45 یک اژدر به مخزن کشتی اصابت نمود و خسارات زیادی برجا گذاشت. ادامه حملات هوائی در ساعت های 12:46 و 12:47 حملات هوائی به پاشنه سمت راست بویلرهای آن نیز موجب افزایش خسارات و تلفات گردید. در ساعت 13:00 موج دوم حملات با حملات بمب افکن ها شروع شد در ساعت 13:40 ویرانگرترین حمله آغاز شد و سنگین ترین خسارت را با انهدام کامل سامانه ضدهوائی یاماتو و کشته و زخمی شدن تمامی خدمه ضدهوائی برجا گذاشت. در ساعت 14:05 یاهاگی کی دیگر از ناوهای ژاپنی نیز غرق شد. در ساعت 14:20 دقیقه مخزن سوخت کشتی منفجر شد و انفجار آن از فاصله بیش از 4 مایلی قابل رویت بود یاماتو به سرعت غرق شد و در ساعت 14:23 به زیر آب فرو رفت و از 3.332 نفر خدمه آن تعداد 3.055 نفر کشته شدند. این کشتی در نتیجه اصابت 11 اژدر و 8 بمب غرق شده بود. سفر مرگ: [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/YamatoTenGoOfficers.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_YamatoTenGoOfficers.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/Yamato_maneuvering.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_Yamato_maneuvering.jpg[/img][/url] و فرجام کار..... [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/Yamato_explosion.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_Yamato_explosion.jpg[/img][/url] منابع:http://en.wikipedia.org/wiki/Japanese_battleship_Yamato http://www.special-history.com/worldwar2-armada-japan-yamato.htm [/color]

در ایران: 1-جنگنده:میگ29 2- بالگرد:دلفین 3-تانک:ذوالفقار در جهان: 1-جنگنده:سو30 2-بالگرد:دلفین 3-تانک:مرکاوا مارک4

[quote]صدای انبار مهمات ملارد بود تازه به اصفهان رسیده[/quote] عجب

[quote][quote]حالا بیا و درستش کن . چیزی هم مونده که اینا نخرن ؟ تمام سلاحهایی که اون بالا نام برده شد خودش به تنهایی جزء بهترین سلاحهای جهانن که شاید رقیبی درحال حاضر در دنیا نداشته باشن . به خدا عربستان عراق نیست . حالا بیاین باز بگین این اعراب خرن و فقط ولخرجی میکنن . اگه این خریدها خریدهای مفته پس من دیگه حرف نمیزنم . ............................................... خدایا اینا دارن خودشون رو برای ما آماده میکنن . خودت مثل همیشه کمکمون کن .[/quote] دوست عزیز عراق تو ارتشهای زمان خود چهارمین ارتش قدرتمندو داشت وبعلاوه در جنگ بین ایرانو عراق کشورهای مصر اردن[color=red] لیبی [/color]عربستان به طور مستقیم کمکش میکردن وکشورهای شوروی آلمان هلند فرانسه به طور غیر مستقیم با فروش انواع جنگنده تانک بمب شیمیایی که در نوع زمان خود جزءبهترینها بودن تجهیزش میکردن وحالا عربستان نباید ما دستکمش بگیریم درسته اس 300 ویا سایر سلاحهای داره میخره ولی نه اینکه انبوه داره میخره درحد دفاع از یه شهر ویا دو شهر میتونه بخره چنانچه ماهم اس 300 میخواستیم برای نیروگاه بوشهر نه اینکه از کل ایران دفاع کنه کاری که الان تو ایران دارن انجام میدن یعنی اتکا به ساخت داخل ستودنیست.[/quote] لیبی در جنگ طرفدار ایران بود

گاهی اوقات سرعت سایت پایین میاد

[quote]اف 16 بلاک 60 .[/quote] فایتینگ فالکونهای اسراییل بلاک60تشریف ندارند.فقط امارات اف16بلاک60داره.

[quote][quote]موشکهای icbmعموما10000کیلومتر برد دارند و 6000کیلومتر برد برای موشک قاره پیما کمه[/quote] طبق تعاریفی که از موشک قاره پیما در وبسایت Wikipedia و FAS وجود داره ، موشک قاره پیما یا ICBM به موشکهای با برد بالاتر از 5500 کیلومتر اطلاق میشود . http://www.fas.org/nuke/intro/missile/icbm.htm[/quote] با این حساب bm-25باید قاره پیما باشه!

[quote][quote]من که فکر کنم حداقل یه 50-60نفری شهید شدند! [/quote] چطور به چنین فکری رسیدید دوست من؟[/quote] دایی من در تهرانپارس زندگی میکنه.صدایی که از غرب تهران اومده شرق رو لرزونده!آمبولانسها به تعداد بالا به محل حادثه رفتند!از اکثر شهیدان فقط دست و ...مونده! خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل

[align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/h59670.jpg[/img][/align] [align=center] [/align] [align=center][color=darkblue]نام: شارنهورست تاریخ اقدام به ساخت: 15 ژوئن 1935 تاریخ اتمام پروژه: 3 اکتبر 1936 تاریخ اعزام به ماموریت: 7 ژانویه 1939 وزن: 31.552 تن طول: 229 متر عرض: 30 متر نیروی پیشرانه: دارای 3 توربین ساخت BROWN-BOVERI با قدرت 161.000 اسب بخار سرعت: 61 کیلومتر در ساعت فرجام: در 26 دسامبر 1943 در نبردی در اطراف نورث کیپ در نزدیکی سواحل نروژ غرق شد که انگلیسی ها نام این نبرد را عملیات OSTFRONT نام نهادند [/color] [/align] [color=blue]نبردناو شارنهورست یکی از نبردناوهای مشهور آلمانی در جنگ دوم جهانی بود که به نام گرهارد فون شارنهورست ژنرال مشهور پروسی در جنگ های دوره ناپلئون نامگذاری شده بود و مسلح به 9 توپ اصلی 280 میلیمتری مدل SK C-34 و 12 توپ ثانویه 150 میلیمتری مدل SK C-28 و 6 اژدرانداز 533 میلیمتری بود. قطر زره این نبردناو در بدنه 350 میلیمتر و در ناحیه عرشه 95 میلیمتر بود. این نبردناو به همراه خواهرش نبردناو گنیزنائو توسط ملوانان انگلیسی با لقب دو خواهر زشت شناخته میشدند. پس از حمله ارتش آلمان نازی به لهستان در سال 1939، نبردناو شارنهورست به همراه نبردناو گنیزنائو در اولین ماموریت خود در فاصله بین 21 تا 27 نوامبر 1939 به گذرگاه میان ایسلند و فارو اعزام شدند و در این عملیات موفق شدند یک کشتی بازرگانی انگلیسی به نام راولپندی را غرق نمایند. به کاپیتان ادوارد کاورلی کِندی (پدر مورخ مشهور دریا نورد انگلیسی، لودویک کندی) فرمانده کشتی راولپندی در ساعت 15:30 اعلام شد که یک کشتی عظیم الپیکر دیده می شود. ادوارد کندی ابتدا کشتی مشاهده شده را رزمناو سریع السیر دوتشسلند شناسائی نمود و سپس یک کشتی بزرگ دیگر را مشاهده نمود. او ابتدا تصور نمود که کشتی دوم یک رزمناو سنگین انگلیسی میباشد و امیدوار بود که کشتی دوم موجب نجات آنها شود بنابراین به هشدارهای شلیک شارنهورست توجهی ننمود. اما از بدبختی او کشتی دوم در واقع نبردناو گنیزنائو بود و کندی خود را در محاصره هر دو کشتی دشمن دید. نبرد بین طرفین فقط 15 دقیقه طول کشید و نبردناو شارنهورست کشتی بازرگانی انگلیسی را با 238 خدمه آن که شامل کندی نیز میشد غرق نمود و 38 تن از خدمه که در دریای یخ زده گرفتار شده بودند را نجات داد و به اسارت گرفت. خدمه و کاپیتان هر دو نبردناو شارنهورست و گنیزنائو نشان شجاعت دریافت نمودند (کاپیتان شارنهورست در این زمان کورت کیزر هوفمن بود). در بهار سال 1940 نبردناو گنیزنائو به همراه نبردناو شارنهورست عملیات حمله ارتش آلمان نازی به نروژ را تحت پوشش خود قرار دادند و در این عملیات با ناو رینون(H . M . S . RENOWN) وارد نبرد شدند اما این نبرد برای هیچ یک از طرفین نتیجه قطعی نداشت و هیچ پیروزی برای طرفین ثبت نشد. همچنین در جریان عملیات جونو (در اساطیر یونان باستان جونو نام زن ژوپیتر بود) شارنهورست و گنیزنائو ناو هواپیمابر انگلیسی گلوریوس (GLORIOUS) و 2 ناوشکن محافظ آن به نام اکاستا و اردنت را در نزدیکی سواحل نروژغرق نمودند. در این نبرد گلوله ای که شارنهورست در ساعت 16:32 شلیک کرد، به ناو هواپیمابر انگلیسی برخورد نمود و سپس اژدرهای شلیک شده این ناو هواپیمابر را مورد اصابت قرار داد. دومین گلوله های شارنهورست در ساعت 16:38 که از فاصله 24.000 متری شلیک شده بود به ناو هواپیمابر گلوریوس برخورد نمود. این فاصله بیشترین فاصله ثبت شده در نبرد دریائی جنگ دوم جهانی است که به هدف خورده است. بلافاصله پس از آن گلوله های شلیک شده توسط گنیزنائو موجب آتش سوزی در عرشه گلوریوس شد. ناوشکن های انگلیسی برای محافظت از خود و گلوریوس شروع به ایجاد پرده ای از دود نمودند و همزمان تلاش نمودند تا با پرتاب اژدر هر 2 نبردناو آلمانی را هدف قرار دهند. در ساعت 17:39 بر اثر اصابت یکی از چهار اژدر شلیک شده از ناوشکن اکاسا، شارنهورست آتش گرفت و 50 ملوان از خدمه شارنهورست کشته شدند و آبی به حجم 2.500 تن به داخل کشتی سرازیر شد و برج متحرک عقب شارنهورست از کار افتاد. اردنت در ساعت 17:20 و براثر اصابت 7 اژدر غرق شد. در نتیجه این عملیات بین 1.474 الی 1.530 ملوان انگلیسی کشته شدند. ادمیرال ویلهلم مارشال فرمانده کشتی گنیزنائو به شارنهورست پیشنهاد داد تا تحت حراست گنیزنائو قرار بگیرد. در این لحظه شارنهورست فاصله ای معادل 4.000 متر با گنیزنائو داشت و میبایست خود را به گنیزنائو نزدیکتر میکرد تا در پناه آن بتواند از امنیت بیشتری برخوردار باشد. اندکی پس از ساعت 18:30 ناوهواپیمابر گلوریوس غرق شد و شارنهورست در پناه حمایت گنیزنائو به بندر تروندهایم در نروژ رفت و تحت تعمیر قرار گرفت. در 13 ژوئن هواپیماهای بمب فکن بلکبورن اسکئو که از ناو هواپیمابر ارک رویال انگلستان برخاسته بودند به شارنهورست در بندر ترونهایم حمله کردند اما در این حمله فقط یک بمب به شارنهورست برخورد نمود. شارنهورست تا 23 ژوئن همان سال موفق به بازگشت به بندر کیل نشد و تحت تعمیر قرار گرفت. در اواخر دسامبر 1940 گنیزنائو و شارنهورست سعی نمودند تا از سد ناوگان جنگی انگلستان در دریای آتلانتیک شمالی عبور کنند اما آب و هوای نامساعد موجب آسیب دیدگی گنیزنائو شد و هر دو کشتی مجبور به بازگشت شدند. در فاصله زمانی بین 22 ژانویه الی 22 مارس 1941 این دو کشتی آلمانی موفق شدند برای اولین بار در جنگ دوم جهانی با موفقیت از محاصره کشتی های انگلیسی در آتلانتیک شمالی عبور کنند. در این زمان فرماندهی نبردناو شارنهورست با ادمیرال گونتر لوتینس بود. شارنهورست تحت فرماندهی لوتینس موفق شد در 3 فوریه از تنگه دانمارک عبور نماید و روز بعد موفق شده بودند از محاصره عبور نمایند. در 8 فوریه کاروان دریائی HX-106 مورد حمله این 2 نبردناو آلمانی قرار گرفت اما زمانی که نبردناو انگلیسی اچ. ام. اس. رامیلیس مشاهده شد شارنهورست و گنیزنائو تصمیم گرفتند حمله را لغو نمایند. 12 روز بعد 4 کشتی تجارتی متفقین در شرق نیوفاونلند توسط شارنهورست و گنیزنائو مشاهده و سپس غرق شدند. برد نیروی هوائی انگلستان نمیتوانست این منطقه را تحت پوشش خود قرار دهد بنابراین در فاصله بین 7 تا 9 مارس این دو نبردناو آلمانی این بار به یکی دیگر از کاروانهای دریائی متفقین به نام SL-67 حمله کردند و حمله تنها زمانی به پایان رسید که نبردناو انگلیسی مالایا توسط خدمه دو نبردناو آلمانی مشاهده شد. در 15 مارس یک کاروان دریائی بدون اسکورت و همچنین یک تانکر بدون محموله در شرق نیوفاوندلند مورد حمله این دو نبردناو قرار گرفتند روز بعد یک کاروان دیگر نیز مورد حملات شارنهورست و گنیزنائو واقع شدند که در این عملیات 13 کشتی غرق شد و سهم شارنهورست 4 کشتی بود. این آخرین نبرد این دو کشتی در اقیانوس اطلس بود و سپس هر 2 کشتی به سوی سواحل فرانسه حرکت نمودند و در 22 مارس 1941 وارد بندر برست در آن کشور شدند. در این دوره از عملیات شارنهورست با غرق نمودن 8 کشتی به ظرفیت کل 49.300 تن که بدون اسکورت حرکت میکردند و نیز با غرق 22 کشتی که در اسکورت بودند با ظرفیت کل 115.600 تن و حضور 59 روز در دریا و طی نمودن مسافتی معادل 33.000 کیلومتر یک رکورد بی نظیر از خود به جا گذاشته بود. در چند ماه بعد بمب افکن های RAF (نیروی هوائی سلطنتی انگلستان) به این کشتی حمله کردند که موفقیت آمیزترین آنها حمله ای بود که در 24 جولای 1941 انجام شد و در جریان آن یک بمب ضد زره به کشتی اصابت نمود و موجب شد کشتی به میزان 8 درجه به سمت راست بخوابد و آب به درون آن سرازیر شود. این حمله موجب شد کشتی برای 4 ماه تحت تعمیر قرار گیرد. حملات مکرر بمب افکن های انگلیسی به شارنهورست موجب شد در جولای 1941 به این نبردناو دستور داده شود که برست را ترک نماید و به بندر راشل در جنوب برست عزیمت نماید. عزیمت این نبردناو توسط واحدهای شناسائی FFI (نهضت مقاومت فرانسه آزاد) به نیروهای انگلیسی گزارش شد و انگلیسی ها تصور نمودند که این نبردناو تصمیم دارد یکبار دیگر به اقیانوس آتلانتیک عزیمت، تا حملات خود را برضد کاروانهای دریائی آغاز نماید. انگلیسی ها تصمیم گرفتند توسط واحد 15 بمب افکن های هالیفاکس این نبردناو را هدف حمله خود قرار دهند. صدمات ناشی از بمب باران بمب فکن های انگلیسی موجب ورود حجم عظیمی از آب به داخل کشتی شد و شارنهورست مجبور شد برای تعمیرات به بندر برست مراجعه نماید. صدمات ناشی از این حمله و دیگر حملات و نیز خرابی لوله انتقال فوق حرارتی بویلر کشتی موجب شد این نبردناو تا پایان سال 1941 عملا غیر عملیاتی باقی بماند. در این زمان آلمان ها تصمیم گرفتند تا دو رزمناو و رزمناو سنگین پرنس اوژن را به آلمان فرا بخوانند زیرا بازگشت این ناوها به آلمان ریسک کمتری نسبت به اعزام این ناوها به اقیانوس آتلانتیک داشت. از 11 تا 13 فوریه 1942 این کشتی ها به همراه چند ناو سبک دیگر و یک کشتی مین جمع کن در کانال انگلستان به راه افتادند. نام این عملیات، عملیات سربریوس (نام یک سگ سه سر در افسانه یونان باستان) بود. نیروی هوائی انگلستان تلاش نمود با حمله هوائی این گروه از کشتی ها را متوقف و نابود نماید اما هیچ موفقیتی به دست نیاورد اگرچه هر دو کشتی در مسیر خود با مین برخورد نمودند که سهم شارنهورست 2 مین و سهم گنیزنائو 1 مین بود. سرانجام هر دو کشتی موفق شدند به بنادر آلمان بازگردند. تا مارس 1943 به دلیل انجام تعمیرات نبردناو شارنهورست در هیچ عملیاتی شرکت نکرد. در مارس 1943 شارنهورست ماموریت یافت به سوی شمال نروژ حرکت نماید و به نبردناو مشهور تیرپیتز بپیوندد. این دو نبردناو ماموریت داشتند تا براساس عملیاتی که به نام عملیات ZITRONELLA نامیده شد، با مزاحمت برای ناوگان کمکهای ارسالی از انگلستان به اتحاد شوروی مانع ارسال این کمکها به اتحاد شوروی شوند. اما بمب باران های بی وقفه توسط هواپیماهای انگلیسی در 8 سپتامبر موجب خسارات زیادی به هردو نبردناو گردید. در روز کریسمس 1943 شارنهورست به همراه چند ناوشکن دیگر و تحت فرماندهی ادمیرال اریش بِی (ERICH BEY) به دریا رفت تا به دو کاروان به نامهای JW 55B و RA 55A که در شمال نروژ در حال حمل تدارکات از مبدا انگلستان به مقصد اتحاد شوروی بودند حمله نماید. اما از بخت بد نیروهای آلمانی مرکز رمز گشائی نیروی دریائی انگلستان موفق شد دستور صادره برای شارنهورست را رمز گشائی نماید و از نیت آن مطلع شود. روز بعد و در آب و هوای نامساعد آن روز ادمیرال بِی که از مکان دقیق کاروان اطلاع نداشت به ناوشکن های اسکورت خود دستور داد تا به سوی جنوب حرکت نمایند و به اکتشاف بپردازند. در این شرایط شارنهورست تنها ماند. کمتر از 2 ساعت بعد شارنهورست خود را با سه رزمناو اسکورت کاروان های اعزامی به نامهای اچ. ام. اس. بلفاست و اچ. ام. اس. نورفولک و اچ. ام. اس. شفیلد مواجه یافت. بلفاست در ساعت 08:40 صبح از 32.000 متری با رادار تیپ 273 خود شارنهورست را شناسائی و به سوی آن شلیک نمود و در ساعت 09:41 به مقابله با شارنهورست مشغول شد. در یک هوای برفی که دید را کاهش میداد رزمناوهای انگلیسی شروع به شلیک نمودند. بلفاست تلاش نمود تا با شلیک گلوله های منور شارنهورست را آشکار نماید اما موفق نشد اگرچه شلیک های گلوله های نورفولک موجب شد شارنهورست آتش بگیرد و همین مسئله موجب شد کشتی به خوبی نمایان و آشکار شود. آسیب های وارده بر شارنهورست موجب خرابی رادار آن نبردناو شد و سامانه هدایت آتش این امکان را که با دقت عمل نماید را از دست داد. در این زمان نورفولک نیز خسارتی اندک را متحمل شده بود. ادمیرال بِِِی در این زمان دستور داد شارنهورست به سوی جنوب شرقی عقب بنشیند اما در اواخر بعد از ظهر آن روز شارنهورست با یک نبردناو انگلیسی به نام اچ. ام. اس. دوکِ یورک (H.M.S DUKE OF YORK) مواجه شد و این نبردناو انگلیسی به سوی شارنهورست آتش گشود. در این حمله یکی از برجک های توپهای شارنهورست به همراه آشیانه هواپیمایش منهدم شد اما این نبردناو آلمانی بطور موقت موفق شد فاصله خود را با نبردناو انگلیسی افزایش دهد مدتی بعد نبردناو انگلیسی موفق شد یکبار دیگر شارنهورست را به زیر آتش توپهای خود بگیرد که در این حمله توپ شماره A شارنهورست به همراه مخزن مهمات آن که هردو توپ شماره B , A را تغذیه میکرد آتش گرفت اما ورود حجم عظیمی از آب که از محل اصابت یکی از گلوله ها به داخل مخزن سرازیر شد مانع انفجار مهمات درون مخزن شد. هیچ یک از کشتی های انگلیسی آسیب جدی ندیده بودند. نبردناو یورک یکبار دیگر آتش گشود و یکی از توپهای 280 میلیمتری اصلی شارنهورست را منهدم نمود. در ساعت 18:00 تمام توپهای اصلی شارنهورست خاموش شدند و در ساعت 18:20 یک شلیک دیگر از نبردناو یورک موجب ویرانی یک بویلر شارنهورست گردید و موجب شد سرعت شارنهورست به 41 کیلومتر در ساعت تقلیل یابد. در این زمان حملات شارنهورست به ناوشکن های انگلیسی نیز خاموش شد. در ساعت 19:28 نبردناو یورک هفتاد و هفتمین گلوله توپ خود را شلیک نمود. 5 ناوشکن انگلیسی به نامهای اچ. ام. اس جامائیکا، موسکتیر، ماتچلس، اوپورتون و ویراگو نیز با شلیک چندین اژدر شارنهورست را هدف حملات خود قرار دادند. در ساعت 19:37 ناوشکن جامائیکا 3 اژدر آخر را از فاصله 3 کیلومتری شلیک کرد که این 3 اژدر موجب انفجار نهائی شارنهورست گردید. در این نبرد به سوی شارنهورست مجموعا 55 اژدر و 195 گلوله توپ شلیک شد. یکی از افسران شارنهورست به نام ویلهلم گود غرق نبردناو شارنهورست را این چنین شرح میدهد. همه چیز در عرشه آرام و مرتب بود. هیچ سروصدایی نبود. ناواستوار یکم را دیدم که به صدها نفر از سربازها کمک کرد تا از روی نرده ی کشتی بگذرند و سوار شوند. سپس ناخدا (فریتز هینتز) جلیقه ی نجات مان را بررسی کرد. باری دیگر، پیش از آن که او و دریاسالار (اریک بی) با هم دست بدهند و خداحافظی کنند، به ما گفتند، «اگر هر کدام از شما جان سالم بدر برد، به دوستان در وطن سلام برساند و بگوید ما وظیفه مان را تا پایان انجام دادیم» شارنهورست در ساعت 19:45 روز 26 دسامبر 1943 در حالی غرق شد که پروانه موتور آن همچنان کار میکرد و میچرخید. از کل خدمه 1.968 نفری آن تنها 36 نفر زنده ماندند که هیچ یک ازآنها افسر نبودند (به عبارت بهتر هیچ افسری زنده نماند). تعداد بسیاری براثر سرمای آب جان سپردند و از 36 ملوانی که نجات یافتند تعداد 30 ملوان توسط ناوشکن انگلیسی اسکورپیون و 6 نفر توسط ناوشکن ماتچلس نجات داده شدند. در غروب همان روز ادمیرال بروس فرایسر (BRUCE FRASER) فرمانده نبردناو انگلیسی دوک آو یورک خدمه آن نبردناو را به صف نمود و این چنین گفت: آقایان پیروزی بر شارنهورست موجب خواهد شد ما سرانجام در جنگ پیروز شویم. 57 سال بعد و در روز 3 اکتبر 2000 لاشه کشتی شارنهورست توسط یک تیم از نیروی دریائی نروژ در شمال شرق تنگه نورث کیپ و در عمق 300 متری کشف شد و از آن عکس برداری شد.[/color] گالری تصاویر: [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/i01559.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_i01559.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/h83981.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_h83981.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/h71392.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_h71392.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/i01571.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_i01571.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/i02530.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_i02530.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/i02526.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_i02526.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/i02529.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_i02529.jpg[/img][/url] منابع: http://www.history.navy.mil/photos/sh-fornv/germany/gersh-s/scharn2.htm http://www.special-history.com/worldwar2-armada-ss-sharenhorst.htm

من که فکر کنم حداقل یه 50-60نفری شهید شدند! راستش من فکر میکنم حین آزمایشی چیزی این حادثه رخ داده.چون در زاغه فوق فوقش استوار میزارن

[quote][quote]رادار ها رو المانها زود تر اختراع کردن و برای حملات علیه انگلیس ازش استفاده کردن[/quote] در واقع چيزي که آلماني ها ساختند نوعي دستگاه جهتيابي هدف يابي بود براي پرواز بمب افکن هاشون در شب و زدن مراکز حساس انگلستان. انگليسي ها, که از امواج راديويي براي کشف هواپيماها استفاده ميکردند.[/quote] خیر.رادار رو انگلیسیها ساختند.جریان از این قرار بود که آلمانیها اعلام کردند ما سلاحی داریم که موتور هواپیما رو در هوا خاموش میکنه.انگلیسیها باور نکردند ولی ایده رادار رو به دست آوردند.

ممنون کاوه جان من قبلا مطالبی خونده بودم ولی این کامل ترین بود

[quote]یه سئوال: ما میتونیم یه همچین چیزی در این سایز بسازیم؟[/quote] دوست عزیز ناوچه ای مثل اوزا هم قادره اینو غرق کنه!در واقع نبردناوها اصولا موشک نداشتند(به اون صورت)

دستتون درد نکنه آقا علی فعلا که تموم نکردیم

موشکهای icbmعموما10000کیلومتر برد دارند و 6000کیلومتر برد برای موشک قاره پیما کمه

[quote]خیلی ممنون،این نازیها هم چه چیزایی می ساختن فرق نبر ناو و رزمناو فقط در تناژ است؟[/quote] خیر تفاواتهای کوچکی هم داشتند از جمله: 1-کالیبر توپ نبردناوها وحشتناک بود. 2-نبردناو در مقابله با مینها،اژدرها و هواپیماها ناتوان تر بود. آخرین و نیرومند ترین نبردناو جهان نبردناو آیووا بود و الان از رده خارج شده.