[color=red]در این مقایسه توان هسته ای پاکستان و احتمالا ایران! محاسبه نخواهد شد.[/color] کسی نیست این تاپیکو منتقل کنه؟؟؟!

نه خیر فقط شناسایی و بمب افکن سبک البته فعلا

نیروی هوایی طلاعات موثق از قابلیتهای این نیرو در دوران پس از انقلاب به سختی بدست آمده است هر چند که به نظر می رسد در سال 1987 (1366) تعداد قابل توجهی از هواپیماهای این نیرو به دلیل نبود قطعات یدکی، زمین گیر شده بودند. امروزه در مجموع تعداد 14 پایگاه هوایی فعال هستند: اهواز، بندرعباس، بوشهر، چابهار، دزفول، دوشان تپه (تهران)، قلعه مرغی (تهران)، همدان، اصفهان، مشهد، مهرآباد (تهران)، شیراز، تبریز و زاهدان. جنگنده های ساخت روسیه در همه جای ایران یافت می شوند و ماموریتهای مختلفی مانند حمله به اهداف زمینی، ماموریتهای آموزشی و رهگیری انجام می دهند. بندرعباس، بوشهر، دزفول، همدان، تبریز و مهرآباد مراکز اسکادرانهای بمب افکن هستند. شیراز سرفرماندهی اسکادران شکاری را دارد. همچنین ماموریتهای آموزشی از پایگاههای مهرآباد، دوشان تپه و اصفهان انجام می شود. شیراز همچنین محل اصلی اسکادرانهای ترابری نیروی هوایی نیز می باشد. قبل از وقوع انقلاب 1979، نیروی هوایی (ایران) از 15 اسکادران جنگنده و جنگنده - بمب افکن با قابلیتهای شناسایی تشکیل شده بود. ضمن اینکه یک اسکادران از هواپیماهای سوخت رسان (تانکر) جهت عملیات پشتیباتی وجود داشت. در سال 1986 (1365) به دلیل ترک خدمت پرسنل (در زمان انقلاب) و کمبود قطعات یدکی (به دلیل تخریم) تعداد اسکادرانهای شکاری، شکاری - بمب افکن به هشت اسکادران و شناسایی به یک اسکادران کاهش یافته بود. این تعداد نیرو به وسیله ی دو تانکر سوخت رسان و 5 اسکادران سبک ترابری پشتیبانی می شدند. همچنین تعداد 76 فروند هلیکوپتر و 5 اسکادران از موشکهای زمین به هوا (سام) این نیرو را تکمیل می کردند. سرفرماهدهی نیرو در پایگاه هوایی دوشان تپه (نزدیک تهران) واقع شده بود. پایگاه هوایی بزرگ تهران (مهرآباد) بزرگترین فرودگاه غیرنظامی ایران بود. سایر پایگاههای هوایی عملیاتی عبارت بودند از: تبریز، بندرعباس، همدان (پایگاه هوایی شاهرخی)، دزفول (پایگاه هوایی وحدتی)، شیراز و بوشهر. همچنین از سال 1980 (1359) پایگاههای هوایی اهواز، اصفهان (پایگاه هوایی خاتمی) و بندر بهشتی (؟) عملیاتی شده بودند. در دهه ی 1970، ایران هواپیماهای بسیار پیشرفته ای را خریداری کرد. در آن زمان ایران دارای 77 فروند F-14A به اضافه ی 166 فروند جنگنده ی F-5 و 190 فروند شکاری – بمب افکن F-4 بود که به ایران توان بالقوه و قدرتمندی را جهت دفاع می دادند. در اواخر دوران سلطنت، شاه فقید ایران سفارش تعداد زیادی جنگنده ی F-16 و F-18 به همراه شراکت در تولید آنها را به ایالات متحده داده بود. ولی پس از انقلاب، قراردادهای نظامی منعقد شده، فسخ گردیدند. در سال 1987 (1367) به دلیل کمبود شدید قطعات یدکی، حدس زده می شد که تنها 35 فروند از 190 فروند اف4 فانتوم در خدمت بوده باشند. در آن سال یک اف4 پایگاه بوشهر (برای کمک به جنگنده های عراقی جهت حمله به تاسیسات نفتی خارک) توسط اف15 های عربستان سعودی سرنگون شد. همچنین تعداد اف5 های عملیاتی نیز از 166 فروند به 45 فروند کاهش یافته بود. در آن سال از 77 فروند اف14 نیز تنها 10 فروند عملیاتی باقی مانده بودند. در آن سالها تهیه قطعات و تعمیر و نگهداری جنگنده ها آسیب بسیاری دیده بود که دلیل آن هم تحریم فروش قطعات از طرف ایالات متحده به ایران بود. چین و کره ی شمالی به واسطه ی سیاست مستقل خود در فروش ادوات نظامی، تنها کشورهایی بودند که این تجهیزات را به ایران می فروختند. در سال 1987 (1367) گزارش های تایید نشده ای درج شد مبنی بر اینکه ایران سفارش خرید جنگنده ی F-6 (همان MiG-19SF) را به چین ارائه داده است و خلبانان ایرانی در کره ی شمالی آموزش های لازم را می بینند. اسکادران هواپیماهای شکاری - رهگیر ایران سعی می کرد با همان امکانات بسیار محدود خود، وظایف خود را به انجام برساند. در جریان یک در پرواز نمایشی سال 1987 تعداد 34 جنگنده اف14 به پرواز درآمدند هرچند که حدس زده می شد تنها هشت فروند آنها عملیاتی بوده باشند. همچنین حدس زده می شد که تعداد 5 فروند تامکت نیز به نقشی غیرعملیاتی تغییر یافته باشند. هرچند معلوم نبود که این 5 فروند در اسکادران عملیاتی 10 فروندی حضور دارند یا خیر. هرچند تکنیک های فنی جنگنده های شکاری غربی که در اختیار ایران قرار داده شده است، اغلب ناممکن است که از منابع غیرغربی بدست آمده باشد چرا که این چنین توانسته بود اسکادرانهای شکاری ایران را با قابلیتهای جدید به نمایش بگذارد. تنها خرید مهم نظامی ایران، تحویل 46 فروند جنگنده ی آموزشی پیلاتوس یا PC-7 از سوئیس بود. همچنین ایران درخواستی را برای خرید سه فروند هواپیمای باری C-1 ساخت کاواساکی و یک رادار سه بعدی دفاع هوایی از ژاپن ارائه داد که تحویل این محموله ها تا سال 1987 محقق نشده بود. همچنین گزارشهایی وجود داشت که نشان می داد ایران قصد خرید 30 فروند هلیکوپتر مدل 500D از آرژانتین را داشته است. جنگنده های عراقی موجود در ایران در اوایل سال 1991 و همزمان با شروع عملیات طوفان صحرا جهت پایان دادن به اشغال کویت، عراق 350 فروند هواپیمای پیشرفته نظیر میگهای 27 ، 29 ، 31 ، توپالف22 ، سوخوی24 ، 25 ، 27 ، میراژ اف1 و ایلوشین76 به ارزش 2 میلیارد دلار در اختیار داشت یا در حال ارائه سفارش برای خریدشان بود. پس از آغاز جنگ، 115 فروند هواپیمای عراقی به ایران پرواز کردند، که البته جمع کل این هواپیماها چیزی بین 137 تا 149 فروند بود که از این تعداد، برخی در حین پرواز به ایران دچار حادثه شدند (شامل 15 فروند ایلوشین75 و تعداد از هواپیماهای مسافربری) بر طبق ادعای یک مقام عراقی، 24 فروند میراژ اف1 4 فروند سوخوی 20 40 فروند سوخوی22 24 فروند سوخوی24 7 فروند سوخوی25 9 فروند میگ23 4 فروند میگ29 ۲ هواپیمای پیش اخطار (آواکس های عدنان و القادسیه) به ایران پرواز کردند. همچنین گزارش هایی مبنی بر وجود 20 فروند توپالف22 عراقی که پیشتر توسط صدام سفارش داده شده بودند در ایران تایید نشده است. در سال 1993 گزارش هایی منتشر شد مبنی بر اینکه روسیه قطعات یدکی این هواپیماها را تامین کرده است که شامل تسلیحات مورد نیاز این جنگنده ها و دستورالعمل های تعمیر و نگهداری این جنگنده ها بود. در سال 1993 گزارش هایی منتشر شد مبنی بر اینکه چین تعداد نامعلومی از جنگنده های میگ29 را از ایران در عوض فروش تکنولوزی هسته ای و موشکی از ایران خریداری کرده است. این دو کشور توافق کردند تا پایان سال 1992 این معامله را صورت دهند و ایران میگهای29 عراقی را تا پایان سال 1992 به چین تحویل دهد. همچنین در جریان ملاقات مقامات بلندپایه ی ایرانی و عراقی در سال 1998، عراقی ها درخواست کردند که هواپیماهایشان بازپس گردانده شود. ایرانی ها همواره استفاده از هواپیماهای عراقی را انکار کرده اند. هرچند اگر قرار باشد ایران برای همیشه این هواپیماها را روی زمین بلااستفاده نگه دارد، این هواپیماها از حالت عملیاتی خارج خواهند شد و ایرانی ها قادر نخواهند بود تا سیستم های موتوری و هیدرولیک این هواپیماها را به کار بیندازند. البته گزارش های دیگری نیز وجود دارد که نشان می دهد ایران سوخو24 های عراقی را به ناوگان نیروی هوایی ارتش خود افزوده است. همچنین سوخوهای 20 و 22 نیز توسط نیروی هوایی سپاه پاسداران در حال آماده سازی برای پرواز عملیاتی هستند. هر چند گمان می رود که سوخوهای 25 و میگهای23 و میراژهای اف1 به سرویس خدمتی درنیآمده اند. که این نیز به دلیل فرسوده و قدیمی بودن میگهای23 و تعداد اندک سوخوهای25 نیز می تواند باشد که برای ایران صرفه ی نظامی برای کاربری ایجاد نمی کنند. هرچند گزارش های دیگری نیز وجود دارد که نشان می دهد ایران 24 فروند میراژ مدل F-1BQ را تعمیر و آماده سازی کرده و وارد خدمت نموده است. (این تعداد بنا بر گزارش هایی، در پایگاه هشتم شکاری در مشهد آماده پرواز می باشند که گزارش سقوط یک فروند میراژ در سال گذشته، گواهی بر این مدعاست) ضعیت فعلی هواپیماهای نیروی هوایی به سال 2000 تخمین زده می شد که فقط 40 فرود هواپیمای فانتوم از 32 فروند F-4D و 177 فروند F-4E و 16 فروند RF-4E که تا سال 1979 به ایران تحویل شده اند در خدمت باقی مانده باشد. همچنین 45 فروند از 169 فروند F-5E و F-5F و تنها 20 فروند از ۷۷ فروند F-14A تامکت قابلیت پرواز دارند. همچنین حدود 30 فروند F-4 و 30 فروند F-5 و 35 فروند F-14 اوراق شده اند تا از قطعات آنها برای جبران نقص قطعات یدکی دیگر جنگنده ها استفاده شود. یک گزارش دیگر نیز حاکی از این است که نیروی هوایی ایران نمی تواند بیش از هفت فروند F-14 خود را همزمان به کار گیرد. ایران ادعا می کند که موشکهای HAWK را بر روی F-14 هایش منطبق کرده تا این موشکها بتوانند نقش موشکهای هوا به هوا را ایفا کنند. روسیه و ایران علاقهء زیادی به همکاری های نظامی با یکدیگر دارند. این امر نیز با فروش سیستم های دفاع هوایی بسیار پیشرفته ی روسی که قابلیت رهگیری و سرنگونی جنگنده های استیلت F-117 و B-2 آمریکا را دارند به اثبات می رسد. در فوریه سال 2001 آقای آصفی (سخنگوی وزارت خارجهء ایران) اظهار داشت که: «ایران امیداوار است همکاری های نظامی مشترک نظامی با روسیه ادامه یابد. کشور ما مایل است دفاع هوایی خود را کاملن مدرنیزه کند و ما از روسیه می خواهیم تا برخی سیستم های دفاع هوایی پیشرفته ی خود را جهت پشتیبانی از ما به ایران بفروشد.» همچنین تعداد تعداد نامعلومی از جنگنده های به روز شده و جدید سوخوی25 در سال 2003 به سپاه پاسداران ایران (IRGCAF) تحویل شده اند. این جنگنده های سوخوی25 (موسوم به فراگ فوت یا Frogfoot) در پایگاه هوایی نامعلومی استقرار یافته اند. ر جولای 2003 ، صنایع هوافضای چینی چنگدو (CAC) جنگنده جدید خود به نام Super-7 را معرفی کرد. این جنگنده ای است سبک و با قابلیت جهت عملیات در هر گونه وضعیت آب و هوایی که می تواند موشکهای میان برد هوا به هوا را حمل کند. مدت زمان تکامل این جنگنده حدود 5/2 سال به طول انجامید. این جنگنده ای است که به طور عمده برای صادرات به دیگر کشورها طراحی شده است. چینی ها پیش از این سفارش خرید این جنگنده را از ایران و برخی کشورهای آفریقایی نظیر سودان و بورکینافاسو دریافت کرده بودند همچنین گزارش شده است که تعدد 10 فروند جنگنده پیشرفته ی F-8M موسوم به فیندبک (Findback) و 7 فروند توپالف22 نوع M یا (Tu-22M) و 19 فروند میگ29 و تعداد نامعلومی از جنگنده ی بسیار پیشرفته ی میگ31 (پیشرفته ترین جنگنده شکاری رهگیر ساخت روسیه که قیمتی حدود 40 میلیون دلار دارد) توسط ایران سفارش داده شده اند، هرچند که تحویل این اقلام هنوز تایید نشده است. نیروی دریایی ایران موشکهای هوا به هوای موجود در نیروی هوایی ایران موشک هوا به هوای AIM-7 Sparrow موشک هوا به هوای AIM-9 Sidewinder موشک هوا به هوای AIM-54A Phoenix موشک هوا به هوای: R-60 Aphid موشک هوا به هوای: R-27 Alamo موشک هوا به هوای :R-73 Archer موشک هوا به هوای: PL-7 موشک هوا به هوای فاطر موشک هوا به هوای سجیل (هاوک) نیروی دریایی تاریخچه پیشینه‌ی نیروی دریایی در ایران به حدود 500 سال قبل از میلاد و زمان هخامنشیان باز می‌گردد. در آن زمان نیروی دریایی ایران همواره مورد توجه قرار می‌گرفت و به شناورهای جدید مجهز می‌گشت. از آن دوره و سلسه‌های بعدی که بگذریم به سلسه‌ی پهلوی می‌رسیم. حوالی سال 1971 دولت ایران به فکر تجهیز نیروی دریایی خود از طریق در خدمت گرفتن شناورهای مدرن آمریکایی و انگلیسی افتاد و از آن زمان به بعد تعدادی ناوچه و شناورهای کوچک را به ناوگان خود افزود از این میان ناوهای محافظ کلاس الوند جز اصلی‌ترین سفارشات تسلیحاتی ایران بودند. مدتی بعد شاه ایران سفارش ساخت 4 فروند ناوشکن پیشرفته را تحویل مقامات آمریکایی داد اما با وقوع انقلاب اسلامی کشورمان با تحریم‌های شدید تسلیحاتی و اقتصادی ایالات متحده مواجه شد. چهار فروند ناوشکن ساخته شده به سفارش ایران تحت عنوان ناوشکن‌های کلاس کید در نیروی دریایی ایالات متحده به کار گرفته شدند. پس از این دوره کشورمان با جنگ تحمیلی دولت بعثی عراق مواجه شد و توجهات به نیروی دریایی کاهش یافت. در دوره دفاع مقدس نیروی دریایی با توجه به جنگی اعلام شدن منطقه خلیج فارس وارد عمل شد و از خود کارنامه‌ی درخشانی برجای گذاشت که در این میان عملیات مروارید چون مرواریدی درخشان در این عرصه خودنمایی می‌کند. از نکات قابل توجه دیگر دوره جنگ تحمیلی تهدید ایران مبنی بر بستن تنگه هرمز بود که با واکنش ابرقدرتها و خصوصا ایالات متحده مواجه شد. با برخورد یکی از شناورهای آمریکایی با مین ایرانی و وارد شدن آسیب جدی به این شناور آمریکایی‌ها به فکر واکنش نشان دادن نسبت به ایران افتادند و طی عملیاتی به نام آخوندک آسیب‌های جدی به نیروی دریایی کشورمان وارد آوردند. پس از این دوره مقامات کشورمان به این نتیجه رسیدند که نیروی دریایی کشورمان توان شرکت در رزم کلاسیک را نخواهد داشت بنابراین سرمایه‌گزاری بر روی طرح‌های زیرسطحی سبک و شناورهای موشک‌انداز و اژدرافکن تندرو انجام شد. پس از اعمال فشار آمریکایی‌ها بر کشورمان منبع تامین تسلیحات و تکنولوژی دریایی از کشورهای غربی به کشورهایی مانند روسیه، چین و کره‌ی شمالی تغییر پیدا کرد. شناورهای قدیمی مانند ناوچه‌های کلاس الوند و یا شناورهای کلاس کمان به موشک‌ها و سیستم‌های مدرن مانند موشک ضدکشتی C-802 تجهیز شدند که البته زمزمه‌های مبنی بر خرید موشک‌های قدرتمندی چون موسکیت و یا یاخونت نیز به گوش می‌رسد. از جمله‌ خریدهای اصلی نیروی دریایی کشورمان سه فروند زیردریایی روسی کلاس کیلو بود. اما در این میان سیاست‌های بومی‌سازی ساخت تسلیحات دریایی نیز پیگیری شد؛ زیردریایی‌های کلاس نهنگ و غدیر، شناورهای تندرو موشک‌انداز، اژدر فوق‌سریع حوت، ناوشکن کلاس جماران و ناو محافظ کلاس موج از جمله مواردی هستند که حاصل تلاش متخصصان کشورمان در عرصه تولید تسلیحات دریایی هستند. استراتژی همان‌طور که گفته شد پس از تجربه‌ی دوره‌ی جنگ تحمیلی سرمایه‌گذاری‌ها بر روی تجهیزات رزم نامتقارن افزایش پیدا کرد و استراتژی رزم دریایی ایران بر اساس رزم نامنتقارن تنظیم شد. استراتژی کشورمان در رزم نامتقارن عموما برپایه‌ی تجهیزات زیر استوار است: 1- موشک‌های ضدکشتی دوربرد مانند C-802 2- زیردریایی سبک ساحلی مانند غدیر و نهنگ با قابلیت مین‌گذاری و شلیک اژدر‌های مخرب 3- سه فروند زیردریایی کلاس کیلو با قابلیت شلیک اژدرها‌ی قدرتمند، موشک‌های کوتاه برد و مین‌گذاری 4-شناورهای تندرو موشک‌انداز، اژدرافکن و مین‌گذار 5- هواپیماهای مجهز به موشک‌های ضدکشتی مانند سوخو-24 6-شناورهای بزرگتر جهت حمایت از سایر واحد‌ها نیروی دریایی کشورمان از دو بخش یعنی سپاه و ارتش تشکیل شده است؛ شناورهای بزرگ در اختیار ارتش قرار دارد و سپاه از شناورهای کوچکتر استفاده می‌نماید. در کل در نیروی دریایی کشورمان تجهیزات جالبی وجود دارند که می‌توانند نیروی دریایی هر کشوری را به چالش بکشند که این امر با توجه به وجود باریکه‌ای استراتژیک و پراهمیت به نام تنگه هرمز و عمق کم منطقه امکان‌پذیر است. تنگه‌ی هرمز http://gallery.military.ir/albums/userpics/3102599_4371e9b230.jpg هرچند تهدید‌کننده اصلی کشورمان یعنی ایالات متحده فعالیت‌های خود را در دریای عمان و خلیج فارس متمرکز کرده‌است اما دریای مازندران نیز مورد توجه واقع شده‌است. این منطقه به علت وجود منابع سرشار فسیلی از اهمیتی ویژه برخوردار است اما با توجه به بسته بودن محیط آن استفاده از شناورهای بزرگ امری نامعقول به نظر می‌رسد بر همین اساس در این منطقه نیز بیشتر بر روی طرح شناورهای تندرو موشک‌انداز برنامه‌ریزی شده‌است از میان تجهیزات مورد استفاده در این منطقه می‌توان به ناوچه حمزه اشاره کرد. در سال‌های اخیر فعالیت‌هایی از سوی دولت انجام گرفت که بر تمایل حضور نیروی دریایی در منطقه‌ی اقیانوس هند دلالت می‌کند. افتتاح پایگاه دریایی جاسک، ساخت شناورهای دوربرد مانند موج و جماران و حضور ناوگان ایرانی در خلیج عدن به بهانه‌ی حفظ امنیت شناورهای تجاری همگی نشان‌دهنده تمایل کشورمان جهت حضور در اقیانوس هند هستند. پایگاه‌های دریایی جاسک و چابهار می‌توانند کلید حضور ایران در منطقه اقیانوس هند باشند. پایگاه‌ها پایگاه‌های اصلی نیروی دریایی کشورمان را می‌توان در سه بخش تقسیم‌بندی کرد. منطقه‌ی خلیج فارس، دریای عمان و دریای مازندران. که در این بین خلیج فارس از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و وجود اکثر پایگاه‌ها در این منطقه گواهی بر این مدعاست. پایگاه دریایی بندعباس اصلی‌ترین پایگاه دریایی کشورمان محسوب می‌گردد که به تعداد زیادی شناور مجهز شده‌است در ضمن محل نگهداری زیردریایی‌های کیلو و غدیر نیز واقع در بندعباس است؛ پس از این پایگاه، بنادر بوشهر، خرمشهر و چابهار داراری اهمیت هستند. پورت‌های نظامی نیروی دریایی عبارت‌اند از: ●ابوموسی ●چابهار ●بندرعباس � �بوشهر ●خارک ●قشم ●جاسک ●خرمشهر ●ماهشهر ●نوشهر ●سیری ●قشم ●بن� �ر انزلی ●بندر امام خمینی ●لارک تصویر ماهواره‌ای از پایگاه دریایی بندر عباس بررسی تجهیزات زیردریایی‌ها زیردریایی� ��های کلاس کیلو نیروی دریایی کشورمان تعداد سه فروند زیردریایی کلاس کیلو با نام و شماره‌بدنه‌های Tareq 901، Noor 902 و Yunes 903 را در اختیار دارد که به ترتیب در سال‌های 1992، 1993 و 1997 وارد خدمت شده‌اند. این سه فروند زیردریایی در حال حاضر در بندعباس نگهداری می‌شوند. موتور این زیردریایی به شدت کم‌ صداست این امر باعث می‌شود تا سونار غیرفعال دشمن قادر به شناسایی زیردریایی نشود در ضمن بدنه‌ی زیردریایی توسطی مواد خاصی پوشیده شده است که باعث می‌شود سونار فعال نیز همانند سونار غیرفعال در کشف زیردریایی دچار مشکل شود. این ویژگی‌ها باعث‌شده‌اند تا نیروی دریایی ایالات متحده لقب حفره‌ی سیاه را برای این زیردریایی‌ برگزیند. این کلاس زیردریایی قادر به حمل 18 اژدر و یا 24 مین است و قادر است موشک‌های سطح‌به‌هوای SA-N-Gremlin را نیز شلیک نماید. خصوصیات کشور سازنده: روسیه متصدیان: روسیه، چین، ایران، هند، الجزایر، اندونزی، رومانی، ویتنام، لهستان تناژ جابجایی: 3000 تا 4000 تن طول: 70 تا 74 متر آبخور: 6.5 متر حداکثر سرعت: 25 گره برد عملیاتی: 6000 تا 7500 مایل در سرعت 7 گره مدت زمان پایداری: 45 روز حداکثر عمق عملیاتی: 300 متر خدمه: 52 نفر تسلیحات: 18 اژدر و یا 24 مین، 8 فروند موشک سطح به هوای SA-N-10 Gimlet و یا SA-N-Gremlin پیشران: دیزل الکتریک زیردریایی کیلوی ایرانی کلاس غدیر زیردریایی‌های کلاس غدیر حاصل اولین تلاش متخصصان کشورمان در ضمینه‌ی تولید زیردریایی ساحلی هستند. در 24 نوامبر 2007 دریادار حبیب‌الله سیاری اعلام کرد در 28 نوامبر ناوشکن جماران و نخستین زیردریایی کلاس غدیر به آب انداخته‌خواهند شد. این زیردریایی از گونه‌ی ساحلی است و برای عملیات‌های کوتاه برد کاربرد دارد. در طرح این زیردریایی شباهت‌های فراوانی با زیردریایی کلاس P-4 کره‌ی شمالی وجود دارد. این زیردریایی قادر به جابجایی کماندوها به نقاط مورد نظر، مین‌گذاری و شلیک موشک و اژدر است. به نظر می‌رسد این زیردریایی دارای دو مقر اژدر 533 میلیمتری باشد که از این مقر می‌توان جهت شلیک اژدر حوت و یا موشک‌های ضدکشتی بهره برد.از این کلاس زیردریایی تعداد 7 فروند ساخته شده است که در حال حاضر همگی آنها فعال هستند. خصوصیات کشور سازنده: ایران تعداد: حداقل 7 فروند تناژ جابجایی: 120 تا 150 تن طول: 20 متر شعاع: 3 متر آبخور: 2.5 متر حداکثر سرعت: 11 گره خدمه: 18 نفر تسلیحات: دو مقر پرتاب اژدر 533 میلیمتری، قابلیت حمل دو تا چهار اژدر، چهار تا هشت مین و احتمالا شلیک موشک‌های ضدکشتی پیشران: دیزل-الکتریک زیردریایی کلاس غدیر تصویر ماهواره‌ای از پایگاه بندر عباس و محل نگهداری زیردریایی‌ها کلاس نهنگ زیردریایی‌ کلاس نهنگ حاصل دومین تلاش متخصصان داخلی جهت تولید زیردریایی بومی است. این زیردریایی حاصل تلاش 220 محقق و حدود 1.2 میلیون ساعت کار تحقیقاتی و عملی است. از این کلاس یک فروند ساخته شده‌است که در مارس 2006 وارد خدمت شده‌است. نهنگ در واقع یک زیردریایی کوچک ساحلی که دارای قابلیت ویژه‌ی مین گذاری است. دو مقر اژدر کوچک در دو سمت این زیردریایی وجود دارد که از آن جهت شلیک اژدرهای سبک استفاده می‌شوند. بنابر برخی گزارشات این زیردریایی قادر به شلیک موشک‌های ضدکشتی نیز می‌باشد. این زیردریایی مجهز به یک رادار جهت کاوش سطحی است. همچنین سطح آن توسط موادی خاص پوشیده شده که کار کشف آن توسط سونار را دشوار می‌سازد. مقامات کشورمان اعلام کرده‌اند که این زیردریایی به واسطه‌ی مجهز بودن به سامانه‌های پیشرفته‌ی الکترونیکی قادر است همزمان به شلیک موشک و اژدر بپردازد اما هیچ اطلاعاتی درباره‌ی موشک و یا اژدر مورد استفاده منتشر نشده‌است. خصوصیات کشور سازنده: ایران تعداد: 1 فروند تناز جابجایی:350 تا 400 تن طول: 20 متر آبخور: 2.5 متر شعاع: 3 متر تسلیحات: دو مقر پرتاب اژدر، موشک، قابلیت مین‌گذاری پیشران: دیزل-الکتریک کلاس نهنگ کلاس قائم زیردریایی قائم نخستین زیردریایی نیمه سنگین ایرانی خواهد بود. گفته می‌شود این زیردریایی هم‌اکنون در دست ساخت است. در تاریخ 25 آگوست 2008 وزیر دفاع کشورمان مصطفی محمد نجار خبر از ساخت نخستین زیردریایی نیمه‌سنگین بومی داد. گفته می‌شود این زیردریایی دارای تناژ جابجایی بالای 1000 تن است. به گفته دریادار حبیب‌الله سیاری قائم قادر به مین‌گذاری و شلیک انواع مختلفی از اژدرها و موشک‌های ضدکشتی است. همچنین به گفته‌ی وی این زیردریایی قادر است در هر عملیات تهاجمی و تدافعی شرکت نماید. خصوصیات کشور سازنده: ایران تعداد: یک فروند در دست ساخت تناژ جابجایی: 1000+ تن تسلیحات: موشک، اژدر و مین‌های دریایی پیشران: دیزل-الکتریک ماکت زیردریایی قائم http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_img20121pa5.jpg کلاس Yugo زیردریایی‌های کلاس یوگو از زیردریایی‌های کوتاه‌برد ساحلی است که توسط کره‌ی شمالی ساخته‌شده‌اند. از این کلاس تعداد شش فروند ساخته‌شدند. یکی از زیردریایی‌ها در سال 2007 توسط نیرو‌های کره‌ی جنوبی کشف و توبیخ شد. تعداد چهار فروند از 5 فروند باقی مانده به نیروی دریایی ایران تحویل داده شدند. این زیردریایی‌ها دارای دو جایگاه پرتاب اژدر 530 میلیمتری هستند و برد عملیاتی آنها به حدود 1000 کیلومتر می‌رسد. خصوصیات کشور سازنده: کره‌ی شمالی تعداد: 4 فروند تناژ جابجایی: 90 تن طول: 20 متر شعاع: 2 متر سرعت: 10 گره برد: حدود 1000 کیلومتر خدمه: 4 تا 6 کماندو یا غواص تسلیحات: دو مقر پرتاب اژدر 530 میلیمتری پیشران: دیزلی کلاس سابحات 15 زیردریایی‌های کلاس سابحات در واقع نخستین زیردریایی‌های ساخته شده در ایران هستند که ساختشان در سال 2000 اعلام شد. کاربرد اصلی این زیردریایی مین‌گذاری است اما با این وجود گفته می‌شود این زیردریایی قادر به جابجایی 3 تا 7 غواص است. همچنین این زیردریایی قادر است در عملیات‌های شناسایی نیز شرکت نماید. این زیردریایی را می‌توان توسط بالگردهایی چون شینوک و یا سیکینگ جابجا کرد و یه اینکه از آن به عنوان واحد شناسایی در ناوها استفاده کرد. خصوصیات کشور سازنده: ایران تعداد: احتمالا 3 فروند طول: 8 متر خدمه: 3 تا 7 نفر تسلیحات: حداکثر 17 مین Limpet سابحات 15 زیردریایی نامشخص؟ اخباری مبنی بر تولید زیردریایی مرطوب در کشورمان منتشر شده است. گویا این زیردریایی دو نفره قادر است یک اژدر سنگین را تا نزدیک شناور دشمن حمل و سپس آنرا به سمت دشمن رها سازد. بنابر برخی اخبار منتشر شده سوئیت‌های سوناری قادر به تشخیص این زیردریایی نیستند که این امر بر توانایی‌های آن می‌افزاید. خوصیات کشور سازنده: ایران تعداد: 1 فروند؟ تناژ جابجایی: 3 تن طول: 7 متر خدمه: 2 نفر تسلیحات: یک اژدر سنگین شناورهای سطحی ناوشکن کلاس دماوند ناوشکن‌ کلاس دماوند یا همان آرتیمز از جمله شناورهای قدیمی نیروی دریایی ایران است. ناوشکن دماوند همان HMS Sluys D60 نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا است که در سال 1953 از رده خارج شد اما در سال 1967 و پس از انجام برخی بروزرسانی‌ها به ایران فروخته شد. پس از فروش ناوشکن به ایران دولت ناوشکن را به سامانه‌ی موشکی Seacat تجهیز کرد. دماوند یا همان آرتیمز تا حوالی سال 1990 مشغول به خدمت بود اما پس از آن از رده خارج گشت. خصوصیات کشور سازنده: انگلستان متصدی: نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا / نیروی دریایی ایران تناژ جابجایی: 3430 تن طول: 116 متر عرض: 12.2 متر آبخور: 4.7 متر سرعت: 35.75 گره برد عملیاتی: 8100 کیلومتر خدمه: 268 نفر تسلیحات: دو توپ دولوله‌ای 114 میلیمتری، یک توپ 112 میلیمتری، 14 توپ 40 میلیمتری، 10 مقر اژدر 533 میلیمتری، خمپاره‌انداز و سامانه‌ی موشکی Seacat پیشران: دو توربین بخار متصل به دو محور شفت دماوند ناوشکن‌های کلاس ببر ناوشکن‌های کلاس ببر نیز از جمله شناورهای قدیمی کشورمان هستند که شامل دو شناور یعنی ببر یا همان USS Zellars DD-777 و پلنگ یا همان USS Stormes DD-780 می‌گردد. ببر ناوشکنی پرکار بوده که از زمان جنگ جهانی دوم توسط نیروی دریایی ایالات متحده به کار گرفته شد. این ناوشکن علاوه بر جنگ جهانی دوم در نبرد علیه کره نیز به کار گرفته‌شده‌است. ببر یا همان Zellars در تاریخ 19 مارس 1971 از رده خارج شد. این ناوشکن سپس به حوضچه‌ی Philadelphia انتقال داده‌شد و پس از حدود بیست ماه عملیات بروزرسانی در تاریخ 12 اکتبر 1973 با نام Babr DDG-7 تحویل نیروی دریایی ایران داده شد. این شناور تا حوالی سال 1998 در لیست شناورهای نیروی دریایی کشورمان قرار داشت اما پس از آن از رده خارج شد. هرچند گفته می‌شود این ناوشکن پس از سال 1994 به کار گرفته نشد. ناوشکن دیگر کلاس ببر، پلنگ نام دارد، این ناوشکن در واقع همان USS Stormes DD-780 آمریکایی است. این ناوشکن نیز همانند همکلاسیش در جنگ جهانی دوم و نبرد کره به کار گرفته شد؛ علاوه بر این از این ناوشکن در نبرد علیه ویتنام نیز استفاده شد. Stormes در 5 دسامبر 1970 از رده خارج شد و در تاریخ 16 فوریه 1972 با نام Palang DDG-9 و به عنوان ناوشکن دوم کلاس ببر به ایران فروخته شد. پلنگ تا سال 1994 در خدمت نیروی دریایی کشورمان بود و پس از آن از رده خارج شد. خصوصیات (Babr DDG-7) سازنده: ایالات متحده متصدی: نیروی دریایی ایالات متحده / نیروی دریایی ایران تناژ جابجایی: 2200 تن طول: 114.8 متر عرض: 12.2 متر آبخور: 4.8 متر سرعت: 34 گره برد عملیاتی: 12000 کیلومتر خدمه: 336 نفر تسلیحات: شش توپ 127 میلیمتری، 12 توپ 40 میلیمتری، 11 توپ 20 میلیمتری، 10 مقر اژدر 530 میلیمتری، شش رهاکننده‌ی بمب زیرسطحی پیشران: دو محور شفت با قدرت 45 مگاوات ببر http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_USS_Zellars_%28DD-777%29.jpg پلنگ http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_USS_Stormes_%28DD-780%29.jpg ناوشکن جماران جماران كه مهمترین و بزرگ ترین پروژه علمی، فنی و تحقیقاتی نیروی دریایی ارتش و از برترین دستاوردها و فناوری های اقتدارآفرین كشورمان می باشد؛ با برگزاری مراسم رسمی الحاق آن،به ناوگان پرافتخارنیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران پیوست. این ناوشكن كه مجهز به انواع سامانه های پیشرفته موشكی و توپخانه ای است در مقایسه با ناوشكن های روز دنیا دارای برتری قابل ملاحظه ای است و إن شاءالله با حضور در پهنه آبهای بین المللی عمق استراتژیك جمهوری اسلامی ایران را تقویت خواهد كرد. ناوشكن جماران دارای تجهیزات پیشرفته ای از قبیل سامانه های پردازشگر راداری، رادارهای تاكتیكی هوایی، سطحی و زیر سطحی، سیستم مقابله با جنگهای الكترونیكی و ضد الكترونیكی، سیستم كنترل آتش مجهز به انواع توپهای دریایی تمام اتوماتیك، لانچرها و انواع سامانه های موشكی سطح به سطح و سطح به هوای برد متوسط و برد بلند از جمله سامانه موشكی « نور»، سامانه های اژدرافكن، سیستم های پیشرفته كمپرسور هوای فشرده و اطفای حریق، سیستم های رانش و كمك ناوبری نسل جدید،سامانه دفاع دربرابر حملات هسته ای،شیمیایی و میكروبی و قابلیت حمل و سوخت رسانی به بالگرد (كه برای نخستین بار در یك ناوشكن ایجاد شده است) و دهها قابلیت رزمی و دفاعی دیگر اشاره نمود. ناوشكن جماران توانایی مقابله با تهاجمات هسته‌ای و میكروبی را دارد این ناوشكن را حاصل كار و تلاش 1میلیون و 200 هزار نفر ساعت كار و تلاش 1000 نفر از نخبگان علمی در رشته های مختلف عنوان و تصریح كرد: ناوشكن جماران نسبت به بسیاری از ناوشكن‌های جهان از جمله ناوشكن‌های كلاس "واستر " پیشرفته‌تر است. http://www.mehrnews.com/mehr_media/image/2010/02/516375_orig.jpg ناوشكن جماران دارای سامانه‌های پردازش راداری، رادارهای تاكتیكی سطحی، زیر سطحی و هوایی، قدرت بالای كنترل آتش، و مجهز به انواع سامانه‌های اژدرافكن و توپ‌های دریایی پیشرفته است و می‌تواند علاوه بر حمل بالگرد و كمك به سوخت‌رسانی بالگردها، در مقابل تهاجم‌های هسته‌ای و میكروبی نیز مقاومت كند. ناوشكن جماران از یك میلیون و 400 هزار قطعه تشكیل شده است ناوشكن جماران كه با حضور فرمانده معظم كل قوا به ناوگان دریایی ارتش ملحق شد مجهز به موشكهای ضد كشتی، سطح به هوا و نیز انواع اژدر و توپهای دریایی از جمله فجر 27 به عنوان مدرن‌ترین توپ دریایی جهان است. ناوشكن جماران 94 متر طول و قریب 1500 تن وزن دارد و یك رادار پیشرفته نیز برای انجام هر چه بهتر ماموریتها، روی آن نصب شده است. این ناوشكن می تواند با سرعت 30 گره دریایی حركت كرده و 120 تا 140 پرسنل و خدمه نیز در آن فعالیت خواهند كرد. به گفته مسئولان این پروژه مهم دریایی، جماران از حدود یك میلیون و 400 هزار قطعه، سامانه و مجموعه تشكیل شده است. http://www.mehrnews.com/mehr_media/image/2010/02/516366_orig.jpg http://www.mehrnews.com/mehr_media/image/2010/02/516369_orig.jpg تا پیش از این پروژه، ساخت بدنه(کاسه) شناورها به صورت سنتی و یکپارچه صورت می‌گرفت درحالیکه در ساخت ناوشکن جماران، بدنه همانند پیشرفته‌ترین روش این صنعت، در قالب 29بلوک مجزا ساخته و سپس به یکدیگر اتصال داده شدند. ناوشکن جماران در رده‌بندی‌های بین‌المللی از ناوشکن‌های فری‌گیت کلاس (Frigate class) محسوب می‌شود که به لحاظ سرعت و کیفیت و دیگر شاخص‌ها با بهترین نمونه مشابه خارجی برابری می‌کند. ساخت ناوشکن همچنان ادامه دارد و ظرف سال آینده، دومین فروند از ناوشکن‌های ساخت جمهوری اسلامی ایران به نیروی دریایی ارتش تحویل می‌شود. با ساخت ناوشکن جماران،ایران به جمع 14کشور سازنده رزمناو و ناوشکن درجهان پیوست که دستاوردی بسیار مهم برای جمهوری‌ اسلامی محسوب می‌شود. مشخصات: طول:94 متر عرض:10 متر ارتفاع:3.1 متر وزن حداقل:1400 تن قدرت:دو موتور 10000 اسب بخار سرعت:28 گره دریایی دیزلی:4 واحد 550 کیلو واتی تسلیحات: 4 سکوی موشک: ضد ناو نور(احتمال افزایش تا6 وجود دارد) توپ ها:76 میلی متری+35 میلی متری+20 میلی متری+2 عدد 12.7 میلی متری و همچنین جماران دارای باند هلیکوپتر و موشک های سطح به هوا (احتمالا استاندارد)می باشد. ناوهای محافظ کلاس الوند شناورهای کلاس الوند معروف‌ترین شناورهای نیروی دریایی کشورمان هستند. از این شناورها، تحت عنوان ناوهای کلاس سام نیز یاد می‌شود. از این کلاس تعداد چهار فروند توسط بریتانیا ساخته و به نیروی دریایی کشورمان داده‌شد که سه فروند از آنها در حال حاضر مشغول فعالیت‌اند. این چهار ناو براساس قهرمانان شاهنامه فردوسی نامگذاری شدند اما پس از انقلاب اسلامی نام آنها به چهار کوه معروف ایران تغییر یافت. چهار شناور کلاس الوند در فاصله‌ی سال‌های 1968 تا 1969 وارد نیروی دریایی کشورمان شدند. این چهار شناور عبارت اند از: الوند71 (سام DE-12)، البرز72 (زال DE-14)، سبلان73 (رستم DE-16) و سهند74 (فرامرز DE-18). انگلیسی‌ها این ناوها را به نه فروند موشک ضدهوایی Seacat و پنج موشک ضدکشتی Sea Killer تجهیز نمودند اما بعدها برخی بروزرسانی‌ها بر روی ناوها انجام شد و سیستم‌های مدرن چینی جایگزین سامانه‌های قدیمی شد. یکی از شناورهای این کلاس یعنی سهند در سال 1988 مورد تهاجم ناوگان آمریکایی قرار گرفت و غرق شد. خصوصیات سازنده‌: شرکت‌های انگلیسی Vosper Thornycroft و Vickers تعداد: 4 فروند (3 فروند فعال) تناژ جابجایی: 1540 تن طول: 94.5 متر عرض: 11.07 متر آبخور: 3.25 متر سرعت: 39 گره برد عملیاتی: 9000 کیلومتر خدمه: 125 تا 146 نفر تسلیحات: چهار مقر شلیک موشک C-802، یک توپ مارک8 کالیبر 114 میلیمتر، یک توپ دوگانه‌ی ضدهوایی 20 میلیمتری، دو توپ ضدهوایی بیست میلیمتری، دو خمپاره‌انداز 81 میلیمتری، دو مسلسل، یک خمپاره‌انداز ضدزیردریایی، دو مقر سه‌گانه‌ی پرتاب اژدر 323 میلیمتری پیشران: دو موتور دیزلی، دو توربین گازی، دو محور شفت کلاس الوند http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_6_8402240373_L600.jpg http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_800px-Iranian_Alvand_class_.jpg ناوچه حمزه حمزه از جمله شناورهایی است که در دریایی خزر مشغول به خدمت است. این شناور در کنار سایر شناورهای موشک‌انداز کوچکتر کلاس سینا فعالیت می‌نماید. تسلیحات اصلی این شناور عبارت است از چهار مقر شلیک موشک‌های ضدکشتی C-802 تشکیل‌شده‌است. خصوصیات تعداد: 1 فروند تناژ جابجایی: 580 تن طول: 52 متر عرض: 7.65 متر آبخور: 3.25 متر سرعت: 15 گره تسلیحات: چهار مقر شلیک موشک C-802، توپ اصلی 20 میلیمتری، دو مسلسل سنگین 12.7 میلیمتری پیشران: دو موتور دیزلی ناوچه‌های کلاس بایندر ناوچه‌های کلاس بایندر از جمله‌ شناورهای گشتی سنگین هستند که توسط ایالات متحده ساخته شده‌اند. بر روی این شناور تسلیحات خاصی وجود ندارد. از این کلاس دو فروند یعنی Bayandor 81 و Naghdi 82 در اختیار نیروی دریایی کشورمان هستند. خصوصیات تعداد: 2 فروند تناژ جابجایی: 1135 تن طول: 83.82 متر عرض: 10.06 متر آبخور: 3.05 متر سرعت: 20 گره خدمه: 133 نفر تسلیحات: توپ دوگانه، یک توپ دولوله‌ای 40 میلیمتری، یک توپ دولوله‌ای 20 میلیمتری، دو مسلسل رادار: رادار کاوش هوایی دوبعدی SPS-6 پیشران: چهار موتور دیزلی متصل به دو محور شفت شناورهای موشک‌انداز کلاس کمان و سینا شناورهای موشک‌انداز کلاس کمان از جمله مهم‌ترین و پرتعدادترین شناورهای مورد استفاده‌ی حال حاضر در نیروی دریایی کشورمان محسوب می‌گردند و معمولا در هر رزمایش دریایی این شناورها توجه‌ها را به خود جلب می‌نمایند. این شناورها توسط کشور فرانسه ساخته شده و به موشک‌های ضدکشتی هارپون مجهز شدند. 12 فروند از این شناورهای مدرن غربی در فاصله‌ی سال‌های 1974 تا 1981 ساخته و تحویل ایران داده‌شدند. تعداد دو فروند از شناورهای این کلاس در طول جنگ‌ تحمیلی از دست رفتند که یکی آنها یعنی پیکان توسط نیروهای عراقی و طی عملیات مروارید و دیگری یعنی جوشن توسط نیروهای متخاصم آمریکایی و طی عملیات آخوندک مورد تهاجم قرار گرفتند. تسلیحات اصلی شناورهای کلاس کمان شامل چهار مقر شلیک موشک هارپون و یک توپ 76 میلیمتری خودکار OTO-Melara است که البته این مقرها در حال حاضر به مقرهای شلیک موشک‌های نور تغییر یافته‌اند. بعدها متخصصان داخلی اقدام به طراحی مدلی مشابه یعنی کلاس سینا نمودند. گفته‌ می‌شود سینای 350 تنی قادر است تا 45 گره سرعت بگیرد و مجهز به موشک‌های ضدکشتی C-801 است. در ضمن توپ اصلی مورد استفاده در سینا توپ 76 میلیمتری فجر اعلام شده‌است. تعداد شش فروند شناور مشابه نیز در نیروی دریایی یونان مشغول به خدمت هستند که از آنها تحت عنوان ناوچه‌های کلاس La Combattante Iia یاد می‌شود. لیست خصوصیات (کمان) کشور سازنده: فرانسه تعداد: 12 فروند+ 4 فروند سینا تناژ جابجایی: 275 تن (350 تن سینا) طول: 47 متر عرض: 7.1 متر آبخور: 1و9 متر سرعت: 36 گره (45 گره سینا) برد عملیاتی: 2600 کیلومتر خدمه: 31 نفر (4 افسر) حسگرها: رادار جست‌وجوی سطحی هوایی Thomson-CSF Triton رادار ناوبری SMA 3 RM 20 رادار کنترل آتش Thomson-CSF Castor سیستم‌های اقدام متقابل: پرتابگر چف/دکوی و سامانه‌ی ESM تسلیحات: 4 مقر شلیک موشک ضدکشتی نور توپ اصلی 76 میلیمتری پیشران: چهار موتور دیزلی متصل به چهار محور شفت کمان http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_7_8402240373_L600.jpg http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_pakyan.jpg شناور یونانی شناورهای موشک‌انداز کلاس تندر (Houdong) شناورهای کلاس تندر نیز از جمله شناورهای اصلی مورد استفاده توسط نیروی دریایی کشورمان هستند که در اختیار نیروی دریایی سپاه پاسداران هستند و در رزمایش‌های مختلف خودنمایی می‌کنند. این شناورها ساخته‌ی کشور چین بوده و طرح آنها براساس شناورهای Type 21 بناشده‌است. ایران نخستین مشتری خارجی این کلاس شناور محسوب می‌گردد که از سال 1990 به اقدام به خریداری این شناورها کرده‌است و در حال حاضر تعداد 10 فروند از این کلاس شناور در اختیار سپاه پاسداران قرار دارد. این شناورهای قادر به شلیک موشک‌های سری C-80X هستند و در سینه‌ی آنها یک توپ AK-230 دیده‌میشود. لیست خصوصیات کشور سازنده: چین تعداد: 10 فروند تناژ جابجایی: 205 تن طول: 38.6 متر عرض: 6.8 متر آبخور: 2.7 متر سرعت: 35 گره برد: 1500 کیلومتر خدمه: 28 نفر شامل سه افسر حسگرها: رادار کاوش سطحی Type SR-47، رادار ناوبری RM 1070A و رادار کنترل آتش Type 341 تسلیحات: موشک ضدکشتی نور، توپ الی دولوله‌ای AK-230 پیشران: سه موتور دیزلی متصل به سه محور شفت کلاس تندر http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_P313_9~0.jpg http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_P313-10-IRIS-Qadir---IRGC-N.jpg علاوه بر این ها نیروی دریایی سپاه دارای صدها قایق تندروی موشک انداز راکت انداز و مین گذار است که به دلیل آن که اطلاعات زیادی از آن در دست نیست در این جا نیاوردیم. نیروی زمینی ایران سلاح های سبک PC-9 ZOAF M1911A1 تندر یوزی دراگونوف S.5'56 خیبر KH2002 AKM Type 56 KL-7 ژ۳ MG3 PKM سلاح های دوش پرتاب پیاده نظام RPG-7 Type 69 RPG صاعقه RPG-29 موشک های هدایت شونده ضد تانک توفان توفان 2 توفان 3 توفان 5 صاعقه AT-3 Sagger AT-4 Spigot AT-5 Spandrel AT-13 Saxhorn 2 MILAN نیروهای زرهی و توپخانه T-90 Tank (به تعداد اندك) T-72 Tank M113 Apc Zulfiqar-1 Tank Zulfiqar-2 Tank Zulfiqar-3 Tank M47 Patton T-62 Tank Scorpion Light Tank Cascavel APC T-54/T-55 Tank T-59s Tank Chieftain Tank M-60 Tank Raad-2 / Thunder 2 Artillery T-72Z Safir-74 Boragh HOWITZER 155 mm HM 41 HOWITZER 122 mm HM 40 Taftan Mine Cleaner 1/4ton Tactical Jeep 3/4ton Tactical Vehicle Infantry Combat Vehicle Bmp-2 Rakhsh 4x4 Wheeled Apc Thunder 1 Artillery Cobra BMT-2 APC Tosan Tank Urutu APC به دلیل نبود آمار رسمی فقط نام آن ها برده شده است. پدافند هوایی MIM-23 Hawk SM-1 شهاب ثاقب صیاد 1 قاره SA-6 Gainful S-200 ؟S-300 Rapier missile Tigercat SA-22 Greyhound (Pantsyr S1) Tor m1 میثاق 1 میثاق 2 RBS-70 SA-7 Grail SA-16 Gimlet SA-18 Grouse ایران علاوه بر آن صد ها توپ ضد هوایی در مدل های مختلف دارد که بدلیل زیاد بودن مطلب در این مطلب نمیگنجد. توان موشکی برنامه موشکی "شهاب" موشک های هدایت شونده R-14A (ار -14 اِ) بر اساس طبقه بندی ناتو - SCUD-B که در زمان شوروی سابق طراحی شده بودند و مدل های مدرنیزه شده شبیه آن (پیش از هر چیز توسط کره شمالی) در حال حاضر هنوز هم بعنوان اساس طراحی های فنی در زمینه موشک های بالستیکی به شمار می روند. اما "آ. آرباتوف" و "و. دوورکین" مولفان مقاله "حل نظامی برنامه هسته ای ایران: سناریوها و پیامدها" اشاره می کنند: تصور اینکه کشورهایی مانند کره شمالی و ایران توان در اختیار گرفتن موشک های را دارند که بر اساس فناوری های موشک های" SCUD" شوروی سابق تولید شده باشند، اشتباه است. باید یادآوری نمود که در اواخر دهه 1950 در شوروی سابق موشک های میانبرد حامل کلاهک های هسته ای ساخته شد. اعتقاد داشتن به اینکه چنین فناوری هایی تا کنون برای دیگران غیر قابل دسترسی است یک گمراهی خطرناک است. اما به هر ترتیب سکوی توسعه برنامه های موشکی ایران و فناوری های مربوط به آنها در مجموع SCUD های شوروی و "بچه" ها و "نوه" های آن در کره شمالی است. موشک های SCUD و نمونه های مشابه آن به طور گسترده ای در سالیان اخیر در جنگ "ایران-عراق" مورد استفاده قرار گرفتند. بر اساس اطلاعات موجود ایران در سال 2006 از 300 تا 750 فروند موشک "شهاب-1" (SCUD- و "شهاب-2" (SCUD-С) برخوردار بوده است. ایران اولین موشک های SCUD خود را بعد از آغاز جنگ عراق-ایران بدست آورد. بخش اندکی از آنها را از لیبی و در ادامه (بخش اعظم آنها) از کره شمالی دریافت نمود. داستان پرتاب اولین موشک ایران شهاب 1 برد 300 کیلومتر شهاب 2 برد برد 500 کیلومتر شهاب 3 برد 2000 کیلومتر فاتح 110برد 250 کیلومتر قیام 1 برد ؟ سجیل 200 کیلومتر ؟ زلزال برد 150 کیلومتر شهاب-4 (قدر) برد؟ BM-25 برد 1500 مایل

مقایسه قدرت نظامی ایران و پاکستان با سلام خدمت همه دوستان محترم من و سینا تصمیم گرفتیم این تاپیک رو ایجاد کنیم تا یک مقایسه بدون تعصب بین نیروهای نظامی ایران و پاکستان انجام بدیم. ارتش پاکستان بخش اول ارتش پاکستان (پاک مسلح افواج بھ اردو) شامل نیروی زمینی، دریایی ، ھوایی و تعدادی شبھ نظامی مسلح تحت فرمان دولت میشود این نیرو از نظر تعداد پرسنل در حال خدمت رتبھ ھفتم را در دنیا دارا است و از سال ١٩٤٧ و با استقلال پاکستان تاسیس شد واز آن زمان تا کنون نقش مھمی را در تحولات پاکستان ومنطقھ ایفا کرده است در حال حاظر ارتش پاکستان از پشتیبانی چین برخوردار است و جدیدترین تجھیزات ساخت آن کشور را مورد استفاده قرار میدھد تعداد پرسنل : درنیروی زمینی : ٦١٢٠٠٠٠ نفر در خدمت و ٥٠٠٠٠٠ نفر ذخیره در نیروی دریایی : ٢٤٠٠٠ نفر در خدمت و ٥٠٠٠ نفر ذخیره در نیروی ھوایی : ٦٥٠٠٠ نفر در خدمت و ٨٠٠٠ نفر ذخیره تفنگ داران دریایی : ٢٠٠٠ نفر نیروھای شبھ نظامی: درحدود ٣٠٢٠٠٠ نفر نیروی زمینی : این نیرو بھ فرماندھی ژنرال اشفق پرویز کیانی شامل ٦١٢٠٠٠ نیروی فعال میباشد و مرکز فرماندھی آن در راولپندی است این نیرو دارای تجھیزات زیر است : تانک ھای: الخالد : ٦٠٠ دستگاه ٣٢٠ دستگاه : T-٨٠UD ٤٠٠ دستگاه : Type ٨٥-IIAP الضرار: ٤٠٠ دستگاه ٢٥٠ دستگاه : Type ٦٩-II ٤٠٠ دستگاه بھ عنوان ذخیره : Type ٥٩ نفربر ھا : ١٦٠٠ دستگاه : M١١٣ ١٢٠ دستگاه : Btr٧٠.btr٨٠ تجھیزات توپخانھ : ٥٠ دستگاه : m ھویتزر ١١٠ ٧٠٠ دستگاه : m ھویتزر ١٠٩ ٥٥ :١١٥ عراده M توپ ٧٥ عراده PANTER توپ ١٢٠ :١٩٨ عراده M توپ ٦٠ : ١١٤ عراده M توپ ٦٠: ٥٩ عراده M توپ ٢٦٠: ٥٩ عراده TYPE توپ ٥٠٠ :٥٤ عراده TYPE توپ ٢٠٠ : ٦٠ عراده TYPE توپ ١٠١ : بھ تعداد ٤٠٠ عراده M توپ ٢٠٠ : ٥٦ عراده TYPE توپ راکت انداز ھا: راکت انداز گراد : ٤٥٠ دستگاه ٣٢٠ دستگاه : ٨٢TYPE راکت انداز ٤٥٠ دستگاه : PRIMA راکت انداز ١٢٠ دستگاه : ١٠٠A راکت انداز ١١٠ دستگاه : URAGAN سیستم راکت انداز ٢ : تعداد ١٨٠ دستگاه در سفارش WS سیستم راکت انداز نیروی هوایی نیروی ھوایی پاکستان (پاک فضائیھ بھ اردو) دارای ٢٦٠٠٠ نیرو از جملھ ٣٠٠٠ خلبان بھ فرماندھی ارتشبد رائو قمر سلیمان میباشد مرکز فرماندھی این نیرو در شھر اسلام آباد بوده و مجھز بھ تجھیزات زیر است : جنگنده ھا : ٥٦ فروند : JF-١٧ Thunder ٤ فروند : Chengdu J-١٠ ٦٤ فروند : F-١٦ Fighting Falcon ٨٠ فروند : Dassault Mirage III ٨٥ فروند : Dassault Mirage ٥ ١٩٢ فروند : Chengdu F-٧ Skybolt ٣ فروند : Dassault Falcon ٢٠ ٢ فروند : Saab ٢٠٠٠ Erieye ھوانیروز : ٤٠ فروند : AH-١F/S Cobra ٦٠ فروند : Aérospatiale SA ٣٣٠ Puma ٢ فروند : Harbin Y-١٢ ٨٥ فروند : Mil Mi-١٧ ٣٠ فروند : Bell ٢٠٦ ٥٥ : Bell ٤٠٧ ٩٧ فروند : Bell ٤١٢ ٣٥ فروند : Eurocopter AS٣٥٠ نیروی دریایی نیروی دریایی پاکستان (پاک بحریہ بھ اردو) دارای ٢٤٠٠٠ نیروی فعال و ٥٠٠٠ نیروی ذخیره بھ فرماندھی دریا سالار نعمان بشیر است پایگاه اصلی این نیرو در اسلام آباد واقع شده ھمچنین دارای تجھیزاتی بھ شرح زیر است : ناوچه ھا : ٤ فروند : F-٢٢P Zulfiquar class ٦ فروند : Tariq class شناور ھای مین جمع کن : M١٦٤ Mujahid M١٦٦ Munsif M١٦٧ Muhafiz قایق ھای موشک انداز : P١٠٢٢ PNS Jalalat P١٠٢٤ PNS Shujat P١٠٢٣ PNS Jurrat P١٠٢٨ PNS Quwwat PNS Larkana PNS Rajshahi شناورھای پشتیبانی : A٤٧ PNS Nasr A٢٠ PNS Moawin PNS Kalmat PNS Gawadar PNS Behr Paima PNS Madadgar PNS Razad-gar PNS Behr Khusha زیر دریایی ھا Agosta ٩٠B class PNS/M Khalid PNS/M Saad PNS/M Hamza Agosta ٧٠class PNS/M Hasmat PNS/M Hurmat پدافند هوایی تسلیحات ضد ھوایی و پدافندی : توپ ھای ضد ھوایی اورلیکن BOFORS – ١M توپ ٤٠ میلیمتری AZP S توپ ضد ھوایی ٦٠ QUADI M سامانھ ٥٥ zu توپ ضد ھوایی ٢٣ موشک ھای دوش پرتاب : RBS موشک ٧٠ STINGER FIM موشک ٩٢ STERLA موشک ٢ موشک میسترال ANZA موشک موشک ھای پدافندی : گایدلاین SA موشک ٢ سیستم دفاع ھوایی کروتال MBDA SPADA سیستم دفاع ھوایی ٢٠٠٠ LY موشک ھای ٦٠ HQ موشک ھای ٧ توان موشکی پاکستان غاز برنامه موشکی پاکستان به عنوان بخشی از تلاش برای توسعه قابلیت برخورد هسته ای علیه هند به اوایل دهه 1980 باز می گردد.پاکستان در این زمان فاقد منابع فنی زیر ساخت های صنعتی و سرمایه انسانی موردنیاز برای توسعه فناوری موشکی بود.پس از تلاش ناموفق اولیه در دهه 1980 برای توسعه موشک های بالستیک کوتاه برد سوخت جامد-که مبتنی بر فناوری به دست امده ازفرانسه بود-این کشور نگاه خود را به سمت شرق و به کشورهای چین و کره شمالی برگرداند. با کمک این دو کشور از اواخر دهه 1980 و اوایل دهه 1990 پاکستان برنامه موشکیش را هم در بخش سوخت جامد و هم دذ بخش سوخت مایع توسعه داد.نقش چین در انتقال فناوری موشکی به پاکستان ناشی از رقابت منطقه ای این کشور با هند بود.اما تنها انتقال فناوری قابلیت مورده نیاز را برای پاکستان ایجاد نمیکند بلکه توانایی جذب این فناوری نیز اهمیت بسزایی دارد.از نگاه کارشناسان توانایی جذب فناوری و گسترش موشک های سوخت جامد و سوخت مایع ناشی از رقابت بین دو مرکز تحقیقاتی اصلی پاکستان:کمیسیون انرژی اتمی و ازمایشگاه تحقیقاتی خان است. 3)توانمندی موشکی پاکستان 3-1 موشک های سوخت جامد:اگرچه ناوگان موشکی فعلی پاکستان به موشک های بالستیک کوتاهبرد محدود شده است اما مجتمع دفاع ملی و ازمایشگاه تحقیقاتی خان در زمینه موشک های بالستیک میانبرد نیز فعال هستند.کارشناسان توسعه ی بومی موشکی پاکستان را با ایجاد شبکه های پیچیده تامین قطعات و موارد مورده نیاز(با ویژگی کاربرد دو گانه)از دیگر کشورها مربوط میدانند.پاکستان علاوه بر توسعه موشکی به فناوری ساخت سر جنگی هستهای(برای نصب روی موشک)دست یافته است.حتی برخی گزارشها پا را فراتر نهاده و توانمندی پاکستان در این زمینه را بیش از هند ارزیابی میکند. همانطورکه پیش از این گفته شد پاکستان تلاش برای ساخت موشک بالستیک با فناوری بومی را در اوایل دهه 1980 با برنامه موشکی حتف-1 اغاز کرد.حتف-1 یک موشک سوخت جامد یک مرحله ای با برد 60 تا 80 کیلومتر و قابلیت حمل سر جنگی به وزن 500 کیلوگرم است.با کاهش وزن سرجنگی به حدود 100 کیل.گرم میتوان برد موشک را تا 350 کیلومتر افزایش داد.موشک حتف-1 به وزن 5/1 تن و طول 6 متر و قطر 66/0 متر در حدود سال 1995 عملیاتی شد.کارشناسان باور دارند که این موشک منشا فناوری فرانسوی داشته و از روی راکت های دراگن و دافین ساخته شده است.این راکت ها و فناوری ان در اواسط دهه 1980 به پاکستان منتقل شد.نمونه بعدی این موشک با نام حتف-1آ در فوریه سال 2000 ازمایش شد که دارای برد 100 کیلومتر است. توسعه موشک حتف-1 به موشک حتف-2 انجامید که با نام ابدالی نیز شناخته می شود.این موشک-مه در مارس 2003 ازمایش شد-بک موشک سوخت جامد دو مرحله ای به ووزن 5/5 تن است که دارای برد 290 تا 300 کیلومتر است و قابلیت حمل سر جنگی 500 کیلوگرمی است.موشک از موتور حتف-1 به عنوان رانش مرحله اول و بک موتور جدید برای رانش مرحله دوم بهره می برد. تمام نمونه های موشک حتف قادر به حمل سر جنگی های متعارف با شدت انفجار بالا می باشد.این موشک ها از هدایت اینرسی بهره میبرند اما برخی از کارشناسان بر این عقیده اند که این موشک ها فاقد سامانه هدایت بوده و تنها راکت های برد بلند هستند. اگرچه موشک حتف-1 در سال 1992 و حتف-2 در اواسط دهه ی 1990 عملیاتی شدند اما گزارشاتی مبنی بر تولید انبوه این موشک ها منتشر نشده است.دلیل عمده ی این موضوع در دقت و برد این موشکهاست که سیاست مداران پاکستانی را به خرید موشک هایی با برد و دقت بیشتر از کشور های خارجی می کند. موشک چینی ام-11 که در پاکستان با نام حتف-3 یا غزنوی شناخته می شود به همین دلیل و با هدف تقویت قابلیت موشکی صورت گرفت.موشک ام-11 یک موشک سوخت جامد کوتاه برد است که توسعه ان در اواسط دهه 1980 میلادی اغازشد و دارای برد 280 کیلومتر و قابلیت حمل سر جنگی به وزن 800 کیلو گرم است با کاهش وزن سر جنگی به 500 کیلوگرم برد این موشک به 300 کیلومتر قابل افزایش است.پاکستان در اواخر دهه 1980 تعدادی از این موشک ها را از چین تحویل گرفت.هن اکنون قطعات این موشک در کشور پاکستان مونتاژ می شود.پاکستان ازمایش پرتاب موشک حتف را در اکتبر سال 2003 انجام داد و پس از ان تحویل ارتش پاکستان شد. هم چنین کارشناسان معتقدند که پاکستان علاوه بر موشک ام-11 در اواسط دهه 1990 تعداد نامشخصی موشک بالستیک ام-9 از چین تحویل گرفته و خط تولید ان نیز به پاکستان منتقل شده است.این موشک در پاکستان با نام حتف-4 یا شاهین1 شناخته می شود که دارای برد 800 کبلومتر است و در ژولای 1997 نخستین ازمایش ان انجام شد.موشک ام-9 یک موشک تک مرحله ای سوخت جامد است که دارای برد 600 کیلومتر و قابلیت حمل سر جنگی به وزن 500 کیلوگرم است که با کاهش وزن سر جنگی امکان افزایش برد موشک تا 800 کیلومتر نیز ممکن می گردد.پاکستان در رقابت هسته ای با هند ادعا کرده که این موشک قابلیت حمل کلاهک هسته ای را داراست.این موشک در مارس 2003 ب ارتش پاکستان تحویل شد. اما توسعه موشکی پاکستان به این موشک ها محدود نشد.موشک شاهین-2 موشکی با برد بین 700 تا 2500 کیلومتر است که اطلاعات زیل=ادی در باره ان منتشر نشده است.این موشک دارای سوخت جامد و دو مرحله ای بوده و قابلیت جابجایی توسط خودرو را داراست.این موشک نیز نمونه دو مرحله ای موشک چینی ام-9 یا در واقع نمونه موشک ام-18 است.موشک ام-18 موشک دو مرحله ای با برد 1000 کیلومتر و قابلیت حمل سر جنگی به وزن 400 تا 500 کیلوگرم است.ازمایش پرواز ان در مارس سال 2004 انجام شد که موشک به برد 1800 کیلومتر رسید 3-2-موشک های سوخت مایع: پاکستان علاوه ر حرکت به سمت تامین و تولید موشک های سوخت جامد تلاش گسترده ای نیز برای تولید موشک های سوخت مایع انجام داده است.قدرت رانش بیشتر سوخت مایع امکان برد بیشتر را فراهم می سازد که در عمل با رانش سوخت جامد در شرایط کنونی دست یافتنی نیست.شروع برنامه موشک بالستیک سوخت مایع پاکستان توسط ازمایشگاه تحقیقاتی خان و همکاری نزدیک با کره شمالی به اوایل دهه 1990 باز می گردد.هدف این برنامه در ابتدا خرید موشک نودونگ و در مرحله بعد انتقال فناوری ان به پاکستان بود.حاصل ین توافق معرفی موشک غوری است که در پاییز سال 1997 ازمایش شد.لازم به ذکر است موشک نودونگ دارای فناوری روسی و بر گرفته از موشک ار-17 است.این موشک دارای برد بین 800 تا 1500 کیلومتر بوده و قابلیت حمل سر جنگی به وزن 700 تا 1300 کیلوگرم را داراست.نودونگ موشک بالستیک با قابلیت حمل سر جنگی هسته ای است.اما مشخص نیست که ازمایشگاه خان این نوع سر جنگی را روی این موشک در پاکستان نسب کرده است یا نه.منابع خبری از داشتن بین 12 تا 25 موشک از این نوع در پاکستان خبر می دهند.موشک غوری پاکستان که برنامه توسعه ان در سال 1993 اغاز شد و در اوریل 1998 مورد ازمایش قرار گرفتدارای برد 1500 کیلومتر و ظرفیت حمل سر جنگی به وزن700 کیلوگرم است.این موشک ظاهرا از سال 2000 به خدمت ارتش پاکستان در امده است.ازمایشگاه خان طرح هایی را برای نمونه های با برد بیشتر موشک غوری با نام غوری-2 و غوری-3 دارد.از این رو طراحی یک موتور پر قدرت تر را برای این نمونه از موشک ها در برنامه کاری خود دارد.ادعا شده که موشک غوری-2 دارای برد 2000 تا 2300 کیلومتر و ظرفیت حمل سر جنگی به وزن 1000 کیلو گرم است.موشک غوری-3 دارای برد 3000 تا 500 کیلومتر ست که هیچ گزارش تایید شده ای درباره توسعه و ازمایش این موشک رائه نشده است 4)وضعیت عملیاتی موشک های پاکستان در طیف مختلف موشک های بالستیک موجود در ارتش پاکستان موشک های حتف-1 و 2 به طور کامل عملیاتی هستند.اما شواهد از عدم ادامه خط تولید ان ها حکایت دارد.مهم ترین دلیل این موضوع برد کم این موشک ها و خارج از تیرس بودن شهر های مهم هند از برد این موشک هاست.از انجایی که هرگونه فعالیت نظامی پاکستان در مرز هند(به منظور نصب تجهیزات این موشک ها)از نگاه هند دور نمی ماند و این تایسات را در معرض اسیب پذیری شدید ناشی از شناسایی و انهدام قرار می دهد بنا براین موشک هایی برای پاکستان دارای ارزش نظامی هستند که جنبه ی غافل گیری را برای ارتش این کشور حفظ نموده و از عمق خاک پاکستان قابلیت انهدام اهداف را در هند داشته باشد. با افزایش برد موشک انچه که برای سامانه موشک اهمیت پیدا می کند دقت سامانه هدایت است که در نمونه های اولیه موشک های حتف این مورد دیده منی شود.در واقع نمونه های اولیه موشک حتف بیشتر راکت های برد بلند هستند تا موشک هایی با قابلیت هدایت.بنابر این این موشک ها در عمل دارای قابلیت ایجاد بازدارندگی بویژه بازدارندگی هسته ای در مقابل هند نبوده و از این رو به عنوان یک توان نظامی تاثیر گزار شناخته نمی شود.جهت گیری به سمت موشک های ام-9 و ام-11 چین و عدم توسعه برنامه موشکی حتف-2 و حتی رها کردن این برنامه ناشی از همین موضوع است.بنابر این اگر چه موشک حتف-2 در مارس 2003 مجددا ازمایش شد اما بر اساس نظر کارشناسان این ازمایش بیشتر جنبه سیاسی داشت وگرنه برد ناکافی و نداشتن قابلیت حمل سر جنگی هسته ای مانع از شناسایی این سامانه به عنوان یک موشک تاثیر گزار و راهبردی در رقابت هند و پاکستان می گردد.بر این اساس عملیاتی شدن سریع موشک های بالستیک غزنوی(ام-11)و شاهین(ام-9)را می توان ناشی از همین نیاز دانست.سرمایه گزاری زیاد پاکستان بر روی این نوع از موشک های چینی کوتاه برد به منظور قابلیت حمل سر جنگی هسته ای را می توان طبیعی ارزیابی نمود.ان چه امکان دسترسی پاکستان به این نوع موشک ها,موشک های با برد بیشتر,فناوری ان ها و حتی در یک گام جلوتر فناوری تولید و نصب کلاهک هسته ای بر روی این موشک ها را فراهم ساخته است رقابت دیرینه ی هند و چین است. 5)نتیجه گیری قدرت گرفتن پاکستان توان تسلیحاتی هند را به چالش طلبیده و در عمل همان گونه که تا کنون رخ داده موجب سرمایه کذاری بیشتر هند در زمینه های نظامی می شود.این موضوع رقابت تسلیحاتی در اسیا را تا حد زیادی افزایش می دهد که اولین نتیجه ان به چالش کشیده شدن توان نظامی چین و تضعیف هیبت قدرت نظامی این کشور است.این موضوع تشدید فعالیت های نظامی چین را به دنبال خواهد داشت.علاوه بر این مونازعه دو کشور هسته ای در قلب اسیا با روشن بودن اتش اختلافات مرزی و قومی این منطقه را به کانون بحران های بین المللی دردسر ساز تبدیل می سازد که این موضوع در راستای سیاسهای امریکاست.به بیان دیگر می توان گفت بخشی از رقابت موجود در هند و پاکستان ناشی از تحریکات امریکاست به گونه ای که این کشور ه تنها در پی حل مساله نه چندان پیچیده کشمیر نیست بلکه وجود ان را نیز در راستای سیاست های منطقه ای خود ارزیابی می کند تا از این طریق به گونه ای اقتصاد چین را تحت فشار قرار داده و مانع از جهانگرایی سیاست های چین شود.هم چنین این رقابت مانع از همگرایی های جدید منطقه ای و شکل گیری پیمان های جدید می شود.ممانعت از تشکیل مثلث قدرتمند هند چین و رئسیه که وزنه سنگینی در منطقه و جهان ایجاد می کند و مانع اصلی پیشبرد سیاست های امریکا در منطقه و جهان است از اهداف اصلی امریکاست.رقابت هند و پاکستان و مساله کشمیر همان دامی است که هند و بویژه پاکستان-که توان اقتصادی کمتری دارد-سالهاست در ان گرفتارند. ● منبع :Aerospacetalk.com

حیف که دلوار الان شده قطب اول قاچاق کالا در بوشهر

روحش شاد. از این وطن پرست ها در خطه جنوب کم نداشتیم مخصوصا در تنگستان و دشتستان که دشتستان محل تولد منه . اگه وقت شد درباره یکی دیگر از قهرمانان خطه جنوب تاپیکی میزنم. مرسی از هم استانی آذرخش

تاریخچه پیدایش رادار وقتی که بشر توانست در دریا حرکت و در آسمان ها پرواز نماید احساس نمود که این کارها خطراتی هم برایش در بر دارد.چون اغلب در هنگام تاریکی و با ابری بودن هوا کشتی ها و هواپیماها با هم بر می خوردند در اثر تعقیب همین اندیشه بود که در سال 1904 هولمس میر آلمانی تقاضای ثبت خود را تحت عنوان(تعیین فاصله اشیا فلزی بوسیله امواج الکتریکی باردار) به اداره ثبت امتیازهای برلین داد و صاحب اختراع این دستگاه شناخته شد. این دستگاه میتوانست بوسیبه امواج الکتریکی مثلا "وجود کشتی یا چیز دیگری را از مسافت دور نشان دهد.با اینکه این طرح بسیار جالب بود معهذا مدت سی سال بدست فراموشی سپرده شد.چون برای استفاده عملی کامل از این اختراع شناخت امواج کوتاه و فرستادن امواج به صورت جریان لازم بود. در سال 1930 نیروی دریایی آلمان به تکمیل دستگاههایی پرداخت که بکمک امواج رادیوئی اشیا را نشان میداد این دستگاه در ابتدا دستگاه بازتاب و بعدا"دستگاه اندازه گیری رادیویی و سر انجام به نام [b]رادار[/b] نا میده شد.اولین عمل موفقیت آمیز رادار در سال 1939 صورت گرفت زیرا موفق به کشف یک دشته بمب افکن گردید. بوسیله رادار میتوان به طور دقیق فاصله و یا سرعت اجسام متحرک را معین نمود و در هنگام شب یا مه آلود آن ها را دید.میدان دید در مورد هواپیما حدود 320 کیلومتر و درباره کشتیها 48 کیلومتر میباشد.رادار مخصوصا "در هواشناسی مورد استفاده است و در هنگام سفرهای هوایی با هواپیما و کشتی آدمی را از خطرات بسیاری حفظ میکند زیرا دستگاه های رادار در هواپیما و کشتی ها مانند یک چشم دوربین کار میکند و از خطر آگاه میسازد. در جنگ جهانی دوم ناگهان کشف گردید که امواج رادار با ماه تماس گرفته است زیرا صفحه راداری اثری نسبتا "طولانی را بمدت دو ثانیه نشان داد و دریافتند که امواج رادار با ماه تماس گرفته است.زیرا امواج رادار در هر ثانیه(300/00 کیلومتر) سرعت دارد این بود که از رادار در علم نجوم هم استفاده کردند.دانشمندان آمریکایی پرتوی از ضربانهای مقطع را که به طور دقیق متمرکز کرده بودند بسوی ماه فرستادند و پس از 2/5 ثانیه آن امواج از ماه بطرف زمین و مبداء ارسال امواج بازگشت.نخستین پیامی که به ماه فرستاده شد در سال 1951 بود و باز مدت زمان رفت و برگشت امواج به ماه 2/5 ثانیه طول کشید. با امواج رادار موشک ها را تعقیب میکنند و مسیر شهابهای آسمانی را که بعضی از آن ها از چند سانتیمتر بیشتر نیست دنبال میکنند.مثلا در سال 1949 در کانادا در روی چندین شهاب مطالعات و اندازه گیری فراوانی بعمل آمد و طول مسیر شهابها را از 40 تا 190 کیلومتر سرعت اولیه آن ها را بین 20 تا 60 کیلومتر در ثانیه و سرعت بعدی شهابها 16 تا 56 کیلومتر در ثانیه بود. رادار نام اختصاصی(radio detection ranying) است که به معنای تجسس کردن و میزان نمودن با رادیو میباشد.رادار بوسیله کمک امواج تشعشعی فاصله و وضع اجسام و اشیا را از دور معین و معلوم میکند.امواج تشعشعی مانند انعکاس صوتی که هنگام برخورد به مانعی منعکس میشود.امواج تشعشعی رادار نیز با برخورد به مانع و یا چیزی منعکس می گردد و بر روی صفحه انعکاس دیده میشود. از رادار دو دستگاه دیگری به نام های لوران و شوران نیز ساخته شده اند.لوران علامت اختصاری (flong range navigation) می باشد به معنای دریا پیمایی دور است.هنگامیکه وسایل جهت یابی و تشخیص کشتی و یا هواپیما در دسترس نباشد بوسیله لوران علایم رادیویی را که فرستنده های آن در دو نقطه مشخص زمین قرار دارد و دریافت میکند در نتیجه به همان جا و محلی که قرار دارد می برد. و شوران علامت اختصاری(short range navigation) است و به معنای دریاپیمایی نزدیک میباشد. در فرودگاه ها و بندر گاه ها فرستنده رادیوئی بطور مرتب با هواپیماها و کشتیها ارتباط دارد چنانچه هوا که مه آلود و یا دریا طوفانی باشد به آن ها برای فرود آمد و پهلو گرفتن کمک میکند و این وسیله تا حدود زیادی کشتی ها و هواپیما ها را از خطرات جبران ناپذیر حفظ میکند. منبع:کتاب گنچینه های دانش | نویسنده:سید کاظمی خلخالی.سید محمود اختریان.رحیم چاوش اکبری

این واقعه خیلی مهم بوده چون بعد از اون به شاه دستور داده شد که واحد های کوچک در شمال بزارن و در زمان حمله احتمالی ارتش سرخ تمام نیروها را در بختیاری و زاگرس جمع کنن و مقاومت کنن تا قوای امریکا و ناتو به کمکشون بیاد.اینو من تو دو تا کتاب از خاطرات شاه خوندم.

خواهش میکنم. اینطور که مسولین میگن نقاط کور راداری ندارین ولی ما چشممون آب نمیخوره .

سلام به همه دوستان چند وقتی بود میخواستم این تاپیک رو بزنم ولی وقت نمیشد امیدورارم مورد پسندتون واقع بشه. بختیاری مهمترین نقطه استراتژیک دفاعی ایران زمستان 1327 هجری شمسی در حدود ساعت 8 بعد از ظهر، بیست به وقت محلی ایران،درمیان آن آسمان پر از برف و بوران،چراغهای روی بال یک پرنده آهنین بال،یک هواپیما که بر فراز بختیار پرواز میکرد،حرکت تکاپوی یک ماشین مصنوع انسان قرن بیستم را بر آسمان سرزمینی بکر و دست نخورده و دور از نظر بیگانگان،فقط در ذهن و مفکره خود سرنشینان آمریکایی هواپیما ترسیم و تداعی میکرد. در میان ذرات برف و تگرگ،در آن فضای مه آلود پر مخاطره هیچ کس چراغهای روشن و سوسوزن هواپیمای نظامی ارتش ایالات متحده امریکا را نمی دید،زیرا در پایین ده هزار متر پایین تر،هیچ ایرانی آلونکها و خانه های دود آلود از آتش زغال و گرم از کرسی خود را رها نمی کرد و بیرون نمی آمد. روستاها در محاصره برف قرار گرفته تعداد زیادی از چهار پایان و احشام تلف شده بودند. ناگهان هواپیما دچار تکان شدید شد.در یک چاه هوایی عمیق سقوط کرده بودند.هواپیمای دو موتوره کهنه نظامی آمریکایی به سرفه افتاد و پروانه سمت چپ از چرخش باز ایستاد.هواپیما با حرکات شدید به چپ و راست منحرف شد و ناگهان به قله بلندی که از دید خلبان پنهان مانده بود و آن را مه پنداشته بود بر خورد کرد و متلاشی شد. هواپیما به کوه اصابت کرده و چند قطعه شد و دقایقی بعد در سکوت شبانگاه هیچ از آن شنیده نشد. تنها در یکی از کومه های اطراف چوپانی متوجه آن صدا شد،اما آن را ریزش بهمن تصور کرد،سر زیر پوستین گرم خود فرو برد و در حالی که آتشی که در نزدیک خود بر افروخته بود گرمش میکرد،با صدای متبوع سوختن تراشه های چوب به خواب فرو رفت. وقتی هواپیمای آمریکایی متعلق به سازمان DIA سازمان ضد اطلاعات نظامی آمریکا در زمستان 1327 در ارتفاعات بختیاری سقوط کرد، ارتش امریکا عده ای از واحد های تجسسی خود در ترکیه و آلمان و پاکستان را به ایران اعزام داست و شاه نیز به واحد های کوهنورد ارتش و عده ای از اسکی بازان ایرانی دستور داد بکوشند و هواپیمای حامل سرگرد کریستی معاون وابسته نظامی امریکا در ایران را که در زرد کوه بختیاری سقوط کرده بود بیابند. این هواپیما چند روزی روی بختیاری و ارتفاعات جنوب غربی ایران موسوم به زاگرس پرواز کرده و تصاویر ارزنده ای برداشته بودند. آمریکایی ها پس از یافتن لاشه هواپیما و جنازه سرنشینان، عکس ها را به دست آوردند و به امریکا فرستادند.پس از بررسی عکسها،ارتش امریکا بختیاری و ارتفاعات زاگرس را به عنوان قابل دفاع ترین نقطه ایران در برابر حمله احتمالی ارتش سرخ تشخیص داد و به سپهبد رزم آرا رئیس ستاد ارتش دستور داده شد تعدادی مسلسل و تفنگ بین عشایر جنوب تقسیم کند و آنان را با جنگهای پارتیزانی آشنا سازد. حتی شش تن از جوانان قشقایی برای آموختن کار با بی سیم و سلاح های جدید به امریکا اعزام شدند.گروه های زیادی از دیپلماتها و مامورین اطلاعاتی امریکا به ایران آمدند و به جنوب عزیمت کردند.ده هزار متر پایین تر،هیچ ایرانی آلونکها و خانه های دود آلود از آتش زغال و گرم از کرسی خود را رها نمی کرد و بیرون نمی آمد.ژنرال شوارتسکف و جانشین او کلنل پیرس در ژاندارمری ارتباط عمیقی با عشایر برقرار کرده بود. منبع:زندگی نامه ثریا بختیاری امیدوارم که مورد قبولتون واقع شده باشد. از مدیران میخوام لطفا منتقل کنن.

خیلی کامل بود ممنون. هشت لانچر موشک هارپون سلاح های مرگ باری هستن و همینطور پدافند خوبی هم دارن ای کاش شنارهای ما هم پدافند درست . درمونی داشتن

واقعا امریکا و روسیه هر چی دارن از آلمان هیلتری دارن. هایل هیتلر زیگل هایل(درست گفتم؟ )

در جنگ اشتباهات زیادی داشتیم که بعضا خیلی هم برامون گرون تموم شد و اشتباهات نظامی بخشیش از نسپردن کار به کاردان بود مثل همین قضیه حمله به نفت کش ها که ما اون زمان از یک طرف با عراق طرف بودیم چرا باید امریکا رو با خودمون در مینداختیم؟ همون موقع هم دلسوزهای زیادی در ارتش بودن که این کارها رو نفی میکردن و به عاقبت کار میاندیشیدن ولی از آن طرف یک عده دو آتشه مرگ بر آمریکا بودن که فکر این که عاقبت این کار چی میشه رو نمیکردن و نمیدونستن هر کاری جایی داره.

مطمئن باشین که پتانسیل اون هست که خودروهایی سنگین برای لانچر و تانکبر و..... بسازیم. ولی چون به این اوکراینی ها هم مثل روس ها اعتمادی نیست باید خودمون دست به کار بشیم و تولید کنیم و برای جایگزینی کامیون های فرسوده که تعدادشون هم کم نیست خودمون دست به کار بشیم و خودروی هایی 4*4 و 6*6 و 8*8 رو خودمون در داخل تولید کنیم که هم در هزینه ها صرفه جویی بشه هم دیگه نخوایم برای زمانی که احیانا امریکا اوکراین رو تحت فشار گذاشت کامیون هامون زمین گیر بشن.کامیون نینوا هم کامیون خوبیه ولی بستگی داره که خط تولیدش راه بیفته یا نه در حد همون نمونه های تحقیقاتی بمونه.اگه بتونیم انواع کامیون های سبک و سنگین رو در کاربری های مختلف برای نیروهای مسلح بسازیم میشد به صادرات اون امیدوار بود چون مشتری های زیادی دارن.

مرسی از سینا به خاطر تاپیک کاملش. کامیون خیلی خوبیه ولی به نظرتون به جای این که این رو میخریدیم بهتر نبود پول خرید اون رو صرف تحقیق و ساخت یک کامیون با همین مشخصات و توانایی در داخل کشور کنیم؟ اگه خودکفاییه پس باید هیچ چیزیمون وابسته نباشه و نیاز به خرید از کسی نداشته باشیم و چون نیاز زیادی به کامیون هایی با این توانایی ها داریم بهتر و به صرفه تره که پروزه ساخت خودمون باشه و همه چیزش هم خودمون تولید کنیم.فکر نکنم برای صنایع دفاعی ما که به پیچیده ترین تکنولوزی ها دست یافته ساخت یه همچین کامیونی سخت باشه! با تشکر.