بله منظور من هم همین بود، که اینقدر حجم اطلاعات زیاد است که یک نفری سخت است، پیشنهادم این بود که بچه های فروم هم کمک بدهند به شما در جمع آوری مطالب

اینهایی که فعلا فعال هستند نسل اول هستند که حدودا یک «سو» ظرفیت غنی سازی دارند. آمریکا هم 6 هزارتا از همینها رو قبول کرده   در حالی که نیاز ما برای تأمین فقط نیروگاه بوشهر، 190 هزار سو است.   جالب اینجاست که طبق اسناد بالادستی ما باید 20 هزار مگاوات برق هسته ای تولید کنیم، یعنی بیست تا نیروگاه بوشهر

ما شا الله از مشغولیتهای شما.   اگر طبقه بندی نیستند می توانید بعضی را به صورت تاپیک شروع کنید و یک تیم هم برای کمک به این کار داوطلب شوند و به صورت جمعی مطالب جمع آوری و تهیه شوند.   جناب دیزرت هاوک، مطلب بسیار عالی ای است، زحمت تاپیکش را بکشید. اگر هم فرصت کافی ندارید با کمک دوستان یک چیزی در میاریم ان شا الله.

سهیل جان این نوع طراحی بال قاهر 313 برای حرکت در سرعت بالای صوت مشکل داره، برعکس برای پرواز در سرعت و ارتفاع پایین عالیه. به نظر میرسه که از اثر سطحی هم بتونه خوب استفاده کنه. لذا هواپیمایی که مادون صوت طراحی شده برای پشتیبانی نزدیک و دریایی و ... است و نمیتونه باشه، قاعدتا.

  دوست عزیز اولا خلیج فارس قسمتهای بین المللی هم داره که طبق قانون همه میتونن توش تردد کنند، چه تجاری چه نظامی ثانیا، آمریکا به در خواست کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس و با داشتن پایگاه توی اونها اومده خلیج فارس   البته همه اینها در شرایط صلح هست   در شرایط جنگی خب وضعیت عوض میشه!

من بین نظر آقا مصطفی و آقا رسول تضادی نمی بینم.   قضیه خیلی شبیه فرایند ریخته گری و فرایند ایجاد صفحات تک کریستال است. در یک فلز مذاب ندولهایی وجود دارد. این که کدام رشد کند و بزرگ شود بستگی به شرایط دارد.   اینجا هم در جامعه افراد فراوان و فکرهای متفاوتی وجود دارند، رشد دادن هرکدام، در حق او پدری کردن است. اما به این معنا نیست که مثلا انگلیس فلان فکر را از کودکی در مغز فلان نفر قرار داد تا 50 سال دیگر که بزرگ شد فلان قیام را برپا کند! بلکه از میان هزاران نفری که پتانسیل برپایی یک حرکت را داشتند شناسایی و انتخاب و حمایت و پرورش را انجام داد.   اما از طرف دیگر هم اینکه «قابلیت قابل» و ریشه های آن هم مهم است و به قول آقا مصطفی نباید از روی تنبلی نادیده گرفته شود، چرا که هر پسری کاملا وابسته به پدرش نیست، خصوصا وقتی که بزرگ شود و چه بسا پسرانی که ناخلف شدند!   اگر گفته شود فلان کشور برای 50 سال آینده برنامه دارد جای تعجب ندارد، کما اینکه ایران خودمان دارد. برنامه را دارد و می داند که فرصتهایی برایش به وجود می آید. از آن فرصتها در جهت برنامه خودش استفاده می کند.

صفحات صاف و غیر قوس دار یک چیز دیگر را هم علاوه بر خفای راداری دارند، آن هم امکان استفاده از زره های سبک و پیشرفته مثل زره های سرامیکی

مسئله اینجاست که جستجوگر موشک قاعدتا باید محدوده دید خیلی محدودی داشته باشد و تا اژدر فاصله مورد نظر را طی کند هدف هوایی اولیه خیلی جابجا شده و احتمالا موشک اون رو نمی بینه.

  اتفاقا اصل سختی کار همینه! اولا که باید آسمون رو اسکن کنه شناسایی و رهگیری کنه سپس موشک رو در راستای هدف رهگیری شده همراستا کنه و نگه داره موشک روی هدف قفل کنه سپس شلیک کنه   همه اینها با هم یک محفظه نمیشه! میشه یک روبات دفاع هوایی که البته ایده بدی هم نیست، گرچه یکم گرون میشه.   جناب امیرارسلان خان این موشک میکای مادون قرمز، چطور هدف رو پیدا میکنه و چطور روش قفل می کنه؟ آیا به وسیله دیتالینک ( سیمی احتمالا) با زیردریایی در ارتباطه؟ اطلاعات چطور از پریسکوپ الکترو نوری منتقل میشه؟ یعنی هدف شناسایی شده از پریسکوپ چطور هماهنگ میشه با مکان موشک؟

 سوخو 22 + پاد پخش کننده (dispenser) + چند صد تا از این سلاح روی سوریه ام آرزوست! آخ که با خوشگل های 160 میلیمتری چقدر ناز میشه این ترکیب. 240 میلیمتری ترموباریک هم که دیگه نگو...!  با وزن 130 کیلو! که در سوریه هم موجود است. ویرایش : البته نوع ترموباریک نمی دانم موجود هست یا نه. به هر حال روسها هم در افعانستان و چچن از نوع لیزری این خمپاره استفاده کرده اند.

عراق مدت ها نفهمید ایران چطور بدون پل فاو را پشتیبانی میکند . پل خضر، این وسیله عظیم الجثه که نه خروش اروند حریفش شد نه حملات هواپیماهای عراقی . یک تراکتور بدون چرخ روی یک قطعه پل شناور نصب شد و یک سیستم بکسل که در دو طرف اروند محکم شده بود . به رینگ چرخ این تراکتور متصل بود . روی این خضر ها همه چیز قابل جابه جایی بود حتی تانک و کامیون های پر از بار .   بعد از عمليات والفجر 8 و در زماني که هنوز «پل بعثت» احداث نشده بود، نيروهاي مستقر در منطقه «فاو» نيازمند پشتيباني و تدارکات بودند. غذا، سوخت و مهمات براي آنها حياتي بود. در اثر بمباران هاي مکرر شيميايي، آب سالم در فاو پيدا نمي شد و جبهه فاو به جبهه سختي تبديل شده بود. پشت رزمندگان خط مقدم، رودخانه خروشان اروند رود با عرض حدود 900 متر بود. انجام تدارکات سنگين با قايق، بسيار سخت و کند بود. مهندسين پشتيباني و مهندسي جنگ جهاد(پ.م.ج.ج)چند پل روي اروند پيش بيني و نصب کردند ولي هواپيماهاي عراقي و بعضاً سرعت حرکت آب، آن پل هاي به زحمت نصب شده را از بين برد، نياز به تدارکات سنگين، به شدت به فرماندهان جنگ فشار مي آورد ولي راهي براي برقراري ارتباط نمانده بود. شرايط نيروهايي که در فاو مستقر بودند روز به روز سخت تر مي شد. مهندسين جوان جهاد؛ در نهايت براي حل مشکل بزرگ عبور از اروند، «پل خضر» را طراحي و اجرا کردند. اين پل از يک صفحه بزرگ شناور که دوبه نام داشت تشکيل مي شد. در دو طرف پل؛ دو سيم بکسل قوي به موازات هم در امتداد عرض رودخانه کشيده مي شد و در ساحل به شمع هاي از قبل نصب شده محکم شده بود. سيم بکسل سومي هم که به دور چرخ يک تراکتور پيچيده شده بود(در واقع نيروي جلوبرنده خضر، يک دستگاه تراکتور بود که روي نقطه خاصي از دوبه جاسازي شده بود.)پل خضر توانست ماشين آلات و تدارکات سنگين را به رزمندگاني که در فاو بودند برساند. بعدها براي راحت تر شدن رفت و آمد به فاو، مهندسين پشتيباني و مهندسي جنگ جهاد، پل عظيم «بعثت» را بر روي آروند رود احداث کردند ولي نقش پل خضر در تثبيت نيروها در فاو، بسيار تعيين کننده بود. در روزهاي اول تصرف فاو توسط رزمندگان اسلام، تمام ادوات، نيروها و ماشين آلات در درون قايق ها قرار گرفته ، از ساحل اروند کنار به ساحل فاو منتقل مي شد. بزرگترين وسيله اي که با قايق ها امکان جابجايي اش بود، يک وانت بار بود، اين کار، خيلي سخت و کند انجام مي شد و امکان حمله هواپيماهاي عراقي و يا چپ شدن قايق ها زياد بود.     اروند رو تا درياي آزاد فاصله زيادي نداشته، جزر و مد آن، همان جزر و مد درياست. در هر شش ساعت، يک سيکل جزر و مد به طور کامل صورت مي گرفت؛ بدين ترتيب هر روز چهار مرتبه جزر کامل و چهار مرتبه هم مد کامل وجود داشت. اختلاف ارتفاع جزر کامل و مد کامل به 3/5 متر مي رسيد. ساحل اروند رود هم به خاطر بالا و پايين رفتن آب، حدود 150 تا 200 متر عقب و جلو مي شد(ساحل متغير). سرعت آب در زمان مد به 70 کيلومتر در ساعت مي رسيد. صداي جزر، وحشتناک بود و اگر در زمان جزر در کنار رودخانه مي ايستادي ، ترس وجودت را فرا مي گرفت. مهندسين جهاد با چنين پيش فرض هايي بايد پل خضر را طراحي و اجرا مي کردند. قبل از آماده شدن پل خضر، پل هاي «دوبه اي» و «خبيري» هم بر روي رودخانه نصب شد ولي سرعت حرکت آب، آنها را نابود کرد. يک طرح جالب که درآن زمان براي استتار پلي که شناور بود استفاده شد، اين بود که پمپ هايي را درون بدنه پل کار گذاشتند که در زمان هايي که نياز به اختفا بود با پرکردن محفظه هاي آب تعبيه شده در پل، به علت سنگين شدن، تمام پل به زيرآب رفته، از ديد مخفي مي ماند؛ اما سرانجام غواصان عراقي، آن پل غرق شونده را شناسايي و منهدم کردند. پل هاي خضر «3» و«4» از نمونه هاي قبلي بزرگ تر بوده و ظرفيت جابه جايي بالاتري داشتند، لذا قطعات به کار رفته درآنها، قوي تر و مجهزتر بود. تجربه خضرهاي قبلي، به خوبي در بهينه سازي اين خضرها به کار گرفته شد. يکي از مشکلات خضرها، ساييدگي زياد سيم بکسل ها بود که اين مشکل در خضرهاي 3 و 4 با تعبيه غلتک ها ي بزرگ تر، حل شد. همچنين با بهينه کردن زاويه نصب تراکتور در روي دوبه، قطر رينگ تراکتور، سايز سيم بکسل ها، محل قرار گرفتن گوشواره ها و نوع شمع کوبي،کيفيت کارکرد پل و ارائه خدمت آن، بالاتر رفت.     يکي از مشکلاتي که بايد در زمان طراحي حل مي شد. اين بود که سيم بکسل سوم که حول يکي از چرخ هاي تراکتور مي پيچيد و دوبه را حرکت مي داد، بايد به گونه اي کار گذاشته مي شد. امکان خارج شدن سيم بکسل از دور رينگ وجود نداشته باشد، لذا رينگ خاص براي اين کار طراحي و ساخته شد. ارزان بودن و سريع النصب بودن پل خضر و همچنين پيچيده نبودن کار با آن، از ديگر مزيت هاي اين طرح بود. هواپيماهاي عراقي هيچ گاه نتوانستند. اين پل متحرک را که براي شان نامرئي بود، مورد حمله قرار دهند. سه رشته سيم بکسل، با شمع کوبي و بتن ريزي در دو طرف بکسل اروند رود، محکم و مهار شده بودند. سيم بکسل ها از داخل گوشواره هايي که بر روي دوبه تعبيه شده بود عبور داده شده بودند. دو سيم بکسل بزرگ، نقش هدايت دوبه را داشتند تا جريان شديد آب،آن را از مسير مشخص شده (امتداد عرض رودخانه) خارج نکرده، با خود نبرد. بر روي نقطه محاسبه شده اي از دوبه ،يک تراکتور «فرگوسن»جاسازي شده بود که لاستيک هايش را جدا کرده، به يکي از چرخ هاي عقب آن، رينگ مخصوصي بسته بودند و سيم بکسل سوم را چند بار دور آن رينگ چرخانده بودند. وقتي راننده خضر دنده جلوي تراکتور را مي زد، خضر به عقب مي رفت و هر وقت دنده عقب را مي زد، خضر به جلو مي رفت. چون سيم بکسل هاي اول و دوم، خضر را در امتداد عرض رودخانه نگاه مي داشتند، لذا نيازي به فرمان نبود و مثل قطاري بود که ريل آن ، دو سيم بکسل اطرافش بودند. قابل ذکر است که مهندسين جهاد سازندگي، از اين ابتکارات در جنگ زياد داشته اند.     بيشتر مهندسين و طراحان پشتيباني و مهندسي جنگ جهاد، يا از خانواده هاي محروم بوده يا سال هاي قبل از جنگ را در مناطق محروم کار کرده بودند و تجربه فعاليت در مناطق محروم را داشته، با فرهنگ هاي مختلف ايران آشنا بودند. پس از طرح صورت مسئله عبور سريع از اروندرود توسط فرماندهي جنگ براي مسئولين جهاد، بچه هاي پشتيباني و مهندسي جنگ جهاد از تجربه خود در خدمت رساني به مناطق محروم استفاده زيرکانه اي کردند. آنها در برخي مناطق ديده بودند که يک شناور متصل به دو طناب، از عرض رودخانه عبور مي کند. نام اين وسيله در مناطق مختلف کشور، «جرس» يا «کلک» بود . درآن روستا ها يک نفر روي جرس مي ايستاد و با کشيدن طناب، جرس را به همراه آدم ها و وسايلي که روي آن بود از اين طرف رودخانه به آن طرف مي برد. بعد از مطرح شدن اين ايده ، مهندسين مکانيک و ماشين آلات ، شروع به طراحي اين پروژه با توجه به شرايط منطقه جنگي کردند. خرمشهر به مدت 576 روز در اشغال عراقي ها بود و آنها تمام مهندسين و متفکرين نظامي غرب را براي احداث پل برروي اروند رود در خدمت داشتند اما نتوانستند يک پل جنگي احداث کنند ولي مهندسين پشتيباني و مهندسي جنگ جهاد (پ.م.ج.ج) اين کار را انجام دادند. براي اين که ماشين آلات بتوانند به راحتي تا پاي پل خضر بيايند مي بايست در ساحل رودخانه که داراي گل نرم بود جاده سازي مي شد که گاهي اين جاده در اثر مد اروندرود به زير آب مي رفت. از طرفي نمي شد در تمام ساعات روز از پل خضر استفاده کرد و مي بايست صبر کرد تا هوا تاريک شود تا هواپيماهاي دشمن ديد نداشته باشند. گاهي هم جزر خيلي زياد آب، مانع حرکت خضر مي شد؛ زيرا جزر که مي شد سطح آب پايين مي رفت و ساحل هاي دو طرف رودخانه، بالاتر قرار مي گرفتند. لذا حرکت خضر از کنار ساحل تا وسط رودخانه، سرازير و راحت بود ولي از وسط رودخانه به ساحل مقابل، چون مي بايست يک مسير سربالايي را طي کند، خيلي سخت و گاهي غيرممکن بود. مثلاً اگر آب، خيلي پايين و بار زيادي هم بر روي خضر بود، امکان طي کردن آب سربالايي نبود. رانندگان خضر، اين چيزها را به سرعت زياد گرفته، مشکلات را حل مي کردند . در ساخت خضرهاي 3 و 4، مهندسين طراح خضر، اين مشکل را حل کردند چرا که، در پ.م.ج.ج بخش تحقيق و توسعه (R&D) بسيار قوي بود.     در مجموع چهار پل خضر در عمليات والفجر هشت روي رودخانه خروشان اروند ساخته شد. با خضر، کاميون هاي پر از بار و نيز ماشين آلات سنگين مانند لودر و بولدوز به شهر فاو حمل مي شد. اين خضرهاي بچه هاي جهاد، کار ترابري و تدارکات خط مقدم فاو را حل کرده بود. عراقي ها هم نمي توانستند خضر را منهدم کنند؛ غيرقابل تخريب بودن خضر، مزيت بسيار بالايي بود. البته يک بار يکي از غواصان عراقي زير يکي از خضرها مواد منفجره گذاشته ، آن را منفجر کرد ولي خرابي به وجود آمده، به سرعت تعمير شد و غواص نترس عراقي که تا دل بچه هاي ما آمده بود هم به هلاکت رسيد. يکي از تيم هاي اجرايي قوي در ساخت پل هاي خضر، تيم شهيد «اسدالله هاشمي» بود. تيم ايشان کارکردن با سيم بکسل را بسيار عالي بلد بود. او يک کانتينر همراه خود داشت که در آن همه جور وسيله براي تعمير ماشين آلات يا ساخت و تعميرات ديگر، وجود داشت. هر جا تيم اسدالله هاشمي بود، خيال فرماندهي پشتيباني و مهندسي جنگ جهاد از بابت حل مشکلات آن منطقه راحت بود. شهيد اسدالله هاشمي، يکي از فرماندهان دلير پشتيباني و مهندسي جنگ جهاد بود.       پل خضر حتی تانک ها و کامیون های پر از بار را هم جا به جا می کرد. مدتی از نصب پل متحرک خضر نگذشته بود که هواپیماهای دشمن آن را با بمباران کردند. سوارخ بزرگی روی پل ایجاد شد که اگر زود تعمیر نمی شد، حتماً زیر آب می رفت؛ رود طغیان کرده بود. هواپیماهای دشمن هم ول کن نبودند. پل باید تعمیر می شد. نیروهای جهاد در شب کار می کردند تا از دید هواپیماهای دشمن در امان باشند. برق جوش کاری دشمن را متوجه قضیه کرد و هواپیماهایش بر فراز اروند به پرواز درآمدند.  ملاآقایی برای حل مشکل فکری کرد و گفت: « چند تا پتو بیاورید بعد همگی بروید زیر پتوها، کارتان را ادامه دهید. » جوش کاری زیر پتو چشم هایشان را درد آود ولی چاره ای نبود؛ تا صبح پل را تعمیر کردند. منبع: ماهنامه فکه شماره 91. سایت بسیج مهندسین استان هرمزگان

انیمیشنی که نشان دادند که تور بود ولی دلیل نمی شود

  یک مسئله دیگه هم طول لوله 35 است که حدود یک متر از 40 بوفورس بیشتر است و در ناو ها این یک متر یعنی خیلی!

دوستان چرا میگید که توانایی درگیری با بالگردها رو نداره؟ سرعت بالگردها هم در حد سرعت همین پهپاده. خصوصا وقتی فول لود باشند. دیگه بقیه کار بر می گرده به موشک مورد استفاده، که اگر میثاق 1 نتونه با تاکتیکها و تکنیکهای روز هواگردها مقابله کنه، دوشپرتابهای دیگه ای هستند که بتونند. در ضمن، نظرتون در مورد استفاده از موشک ضد بالگرد قائم روی این چیه؟ همون تاو که به صورت لیزری و Saclos هدایت میشه   یک کاربرد دیگه این پهپاد میتونه گشت زنی و نگهبانی هوایی باشد. جاهایی که امکان استقرار دیده بانهای معروف ضد هوایی وجود ندارد، این پهپاد می تواند مثلا یک محدوده چند صد کیلومتر مربعی را پوشش دهد. فرض کنید به صورت مرزبانی هوایی عمل کند. عملا توانایی هشدار اولیه و درگیری در صورت دریافت دستور رو داره و توانایی ما رو خیلی بالا می بره. البته در صورتی که بشه روی کشف موشکهای کروز با سامانه های مادون قرمز و حرارتی حساب کرد.   یک سوال دیگه هم برای من پیش اومده، اثر حرارتی یک پهپاد با موتور وانکل چقدر هست؟ آیا به قدری هست که میثاق 1 بتونه باش درگیر بشه؟

این مردان خدا به پیروی از مولایشان امیرالمومنین علیه السلام جمع اضداد بودند آن شیرمردی که کومله از ترسش زهره می ترکاند و حتی خودی ها از هیبت او در بهت بودند زمان مهربانی، مهربان تر از مادر می شد     هوسم عزیز تورابه خدا این آرزو را نکنید! یک فیلمی می سازد که درآن کل هیبت و صلابت این شهید عزیز زیر سوال می رود و می شود مادر ترزا! اینقدر فیلم بد ساختند که من که به همین که این شهدا را خراب نکنند راضی ام!   فقط یک اندک امیدی به داوود میرباقری داریم که شاید بتونه در بیاره شخصیت جامع اضداد این شهدا رو...

با توبیخ اقا رضا ادب شدن و حجاب گذاشتن :   http://img7.irna.ir/1393/13930629/2737987/2737987-3998399.jpg

موتور این پرنده فقط 350 اسب قدرت داره باتعویض موتور میشه از همین طرح بار قابل حمل بیشتری گرفت؟

از هاورکرافت هم استفاده می کردند احتمالا، اگر دچار کمبود قطعه نبودند. البته حتما محدودیتهای قطعات و ... هاورکرافتها هم مطرح بوده. اما در صورت استفاده هم چند هاورکرافت ما به تنهایی کافی نبوده. انتقال و سپس لجستیک چند لشکر به آن سمت اروند حجم خیلی زیادی داره.   درضمن هاور کرافت از حمله هوایی آسیب پذیره، و عراق اینقدر به فاو حمله هوایی کرد که توی کمتر از 3 ماه بیش از 40 تا هواپیماشو زدیم. نکته مهم این پل در «نامرئی» بودنش در شب بوده که باعث میشده از حملات هوایی در امان بمونه.

دقیقا همینطور فقط دو طرف «دوبه» دوتا سیم ثابت هم بود که حرکت رو مستقیم تر و با ثبات تر کنه. نه متاسفانه. تقریبا همه تصاویر موجود در اینترنت رو آوردم. مگر تصاویر منتشر نشده و در آرشیو، یا مجلات قدیمی.

ممنون از اطلاع رسانی تون جناب هایتک اما من از بعضی ها تعجب می کنم، اینجا انجمن نوعروسه یا میلیتاری؟ قراره غرغر تو تاکسی بنویسیم یا تحلیل فنی و دقیق؟ گذشته از اینکه من هم با خرید خارجی موافق نیستم، باید بگم که اتفاقا موشکهای دریایی چین یکی از عوامل قدرتش محسوب می شوند و «بنجل» هم نیستند، یکی از عواملی که آمریکا رو به وارد خدمت کردن هرچه سریعتر موشک دریایی جدیدش کرده همین موشکهای چین هستند.در ضمن معمولا در رزمایشها مذاکرات خرید انجام نمیشه.   همیشه برای من سوال بود که در این رزمایشها چه چیزهایی امتحان میشه؟   یکی از مهمترینها به نظرم ارتباطات هست :  

شیار یا سوراخ تیغه در صورت اصابت به ریه مهم میشه.   اینطور که شنیده ام اگر تیغه شیار داشته باشه و وارد ریه بشه، هوا وارد مایع حاجز میشه و دیگه طرف نمیتونه نفس بکشه. ( با ریه مورد اصابت) یعنی فشار مایع حاجز رو به هم میزنه.   همچنین شنیده ها حاکی است که ذوالفقار چیزی که متمایزش می کرده این بوده که دو دم بوده و قسمت وسطش «فقار» داشته یعنی قسمت وسط ضخیم تر بوده. خیلی شبیه قمه که ذکر شد.

با تشکر از شما، مرور خوبی بر ارتقای SEP آبرامز بود. البته چند اشکال جزئی هم دارد. متنی که برای ترجمه یک مقدار «مجله ای» و اغراق آمیزه که معمولا در ادبیات علمی و فنی اینقدر با تعبیرات زرد از تجهیزات مورد بررسی تعریف نمی کنند.     مثلا گلوله Canister با تجهیزات توپخانه کاری ندارد و همانطور که خودشما هم گفتید ضد نفر طراحی شده. اصلا تجهیزات توپخانه در برد 500 متری تانک قرار نمی گیرند!     آدم فکر میکنه از طرف سازنده موتور، برای تبلیغ درصد میگیره! در حالی که دیدیم که این موتور در عراق عملکرد مناسبی نداشت و از در موارد زیادی به علت نفوذ شن از کار بازماند.

اختلافات همسایگان همیشه وجود داره. اما معمولا کشورهای همسایه می توانند این اختلافات را کنترل کنند، مگر وقتی که دخالت خارجی در میان هست. حداقل در مورد ما که اینطوره، هم قدرت نظامی، سیاسی، ایدئولوژیک، فرهنگی، و اقتصادی مون اینقدر هست که در مقابل همسایه ها در حدی دست برتر رو داشته باشیم که مشکل جدی برامون ایجاد نکنند. اما عوامل خارجی این توازن رو به هم می زنند، ما به جای اینکه با پیشنهاد دوستان متعصب در دام این عامل خارجی بیفتیم و شروع به نزاع با همسایگان خودمون بکنیم، سعی می کنیم اون عامل خارجی رو حذف و خارج کنیم تا معادلات توازن خودش رو پیدا کنه، وگرنه مثل خانواده ای که بقیه تو کارشون دخالت می کنند همیشه در حال جنگ و دعوا خواهیم بود.   البته این بدان معنا نیست که کوتاهی دستگاه دیپلماتیک رو بخوایم رد کنیم، که در عرض این سی و خرده ای سال، واقعا حیف نان بوده که خورده و خیلی ها از درون آن به ما خیانت کردند. اما راهبرد ما راهبرد صحیحی است، ولو مجریان خوب اجرا نمی کنند.

  مهمترین استفاده این نوع مهمات در جاهایی است که درگیری با شدت کم در حال جریان است، لذا اثر گذاری آن قرار است که در سطح تاکتیکی نباشد بلکه بالاتر باشد. یعنی این سلاح به درد یک پهپاد MALE میخورد که از ارتفاع 30 هزار پایی که فراتر از دسترسی حتی توپهای 57 میلیمتری است یک هدف مهم مثل فرمانده دشمن، خودرو فرماندهی، محل تجمع، خودرو مهمات، و ... را که تحرک بالایی هم دارد شناسایی کند و بلافاصله اقدام به حذف هدف کند نه اینکه در صورت شناسایی تازه درخواست آتش کند و تا آتش برسد هدف دمش رو روی کولش گذاشته و رفته! اگر مثلا روی یک گذرگاه مرزی بخواهیم نظارت 24/7 با هواپیمای مسلح ایجاد کنیم خیلی گرون میشه، اما با دوتا پهپاد MALE و چنین مهماتی، میشه خیلی راحت تر یک گذرگاه مرزی، جاده، و ... رو بست، یا تحرک هر خودرویی رو مانع شد.   عمده استفاده از این روش در محیطهای شهری نیست بلکه در جاده ها و محیط باز است.   هدف این کار این نیست که در معرکه نبرد پیروزی تاکتیکی بدست بیاریم، بلکه با حذف فرماندهان و پشتیبانی لجستیکی و ... برتری استراتژیک بدست میاریم.   البته مشخصه که کاربرد چنین روشی برای گروه هایی است که دسترسی به سلاح ضد هوایی خوب ندارند، وگرنه مثلا برای جدایی طلبان شرق اوکراین نمیشه از این روش استفاه کرد.   یک گزینه خوب هم استفاده از پیکانک به جای ساچمه هست!     البته نوع مهمات به نوع مأموریت بستگی داره. مثلا اگر قرار باشه یک ساختمان محل تجمع رو بزنه بهتره از مهمات نفوذگر ترموباریک استفاده کنه. اما اگر مثلا قرار به پایگاه آموزشی شون حمله کنه این مهمات میتونه حدود سه هکتار رو پوشش بده!

به نظر یک برجک کوچک روی برجک میاد + سایت دید پانورامیک   خیلی خوبه به شرطی که تحرکش خوب باشه