جستجو در انجمن
مشاهده نتایج برای برچسب های 'بقاپذیری شبکه پدافند هوایی یکپارچه مدرن'.
پیدا کردن 1 result
-
بقاپذیری شبکه پدافند هوایی یکپارچه مدرن بقاپذیری شبکه پدافند هوایی یکپارچه مدرن
Goebbels افزود یک موضوع در پدافند هوایی
بسم الله الرحمن الرحیم و لاحول ولا قوة الا بالله بخش نخست چکیده ایالات متحده آمریکا و متحدان آن از زمان پایان جنگ سرد بر توانایی سرکوب سریع شبکه پدافندی طرف متخاصم و سپس اعمال قدرت آتش دقیق از طریق هوا به عنوان یک گزینه شاخص و برگزیده به منظور حل مناقشات فی مابین با دیگر دولت ها متکی بوده اند. واقعیت تکامل تکنولوژی سیستم های پدافندی یکپارچه در کنار گسترش جهانی این سیستم ها ، عمده ناوگان هواگرد های نیروی هوایی آمریکا و ناوگان هواگرد های نیروی دریایی آمریکا را جهت مقابله با این سیستم ها دچار ناتوانی ساخته ، سیستم هایی که تکنولوژی آن ها هم اکنون از طریق روسیه در دسترس بوده و توسط چین به صورت فزاینده ای در حال توسعه و ارائه میباشند.چنانچه نفوذ ، سرکوب یا نابودی شبکه های پدافندی یکپارچه نوین توسط جنگنده های معمول نظیر اف 15 یا نمونه های در حال تولیدی (در زمان نگارش مقاله) نظیر F/A-18E/F مد نظر باشد ، هدفی است که جز با تحمیل تلفات سنگین محقق نخواهد شد. توسعه تکنولوژی های مرتبط با عرصه سامانه های پدافندی یکپارچه مقوله ایست که در حال حاضر توسط چین ، ایران ، ونزوئلا و دیگر کشورهایی که با غرب روابط ضعیفی دارند ، دنبال میشود و این مسئله تهدیدی رو به گسترش در انجام عملیات نظامی هوایی توسط کشورهای بلوک غرب است. تا زمانی که نیروی هوایی ایالات متحده پروژه بمب افکن نسل آینده خود را تا حدود سال 2020 محقق کند ، تنها هواگرد هایی که در ناوگان هواگرد های رزمی امریکا از قابلیت نفود ، سرکوب و نابودی موثر سیستم های پدافندی یکپارچه برخوردارند ، بمب افکن B-2A Spirit و جنگنده F-22A هستند.تنها 20 فروند از بمب افکن B-2A موجود است و تجهیزدوباره و نوسازی آن ها به منظور ساخت نمونه جدیدتر B-2C نیز یک رویکرد پر هزینه محسوب میشود که این مسئله ساخت بمب افکن نسل جدید به منظور پاسخگویی بهتر به نیازهای آینده را به یک الزام مبدل میکند. تنها هواپیمای رزمی ایالات متحده که جهت تولید پیش از سال 2020 در نظر گرفته شده و قابلیت نفوذ و بقا در مقابله با شبکه پدافند هوایی یکپارچه مدرن را دارد ، جنگنده اف 22 است. تصویر فوق این جنگنده در حال رها سازی یک بمب هدایت شونده GBU-32 JDAM نشان میدهد. ناوگان بمب افکن های B-2 در پایگاه Whiteman با توجه به تعداد محدود بمب افکن های B-2 تنها انتخاب استراتژیک باقی مانده برای ایالات متحده ، تولید تعداد کافی و مناسب از جنگنده F-22A به منظور ارائه قابلیت های قابل اتکا جهت انجام یک عملیات هوایی اساسی با استفاده از ترکیب این جنگنده با بمب افکن B-2 است. با این حال تولید جنگنده F-22 نیز به میزانی که پیشتر انتظار میرفت صورت نگرفته و به جهت مسائل مالی تولید این جنگنده به تعدادی کمتر از 200 فروند محدود گردید. با وجود موارد مطرح شده انتظار این است که ایالات متحده از طریق بهره گیری از تعداد محدود و ناوگان کوچکی موسوم به گلوله طلایی (golden bullet) از هواگرد های رادارگریز امکان رخنه به شبکه های پدافندی یکپارچه را یافته تا از این طریق توانایی انجام حملات هوایی موثر برای دیگر هواگرد های غیر رادارگریز ناوگان را نیز فراهم آورد. البته با وجود توانایی های رادارگریزی و تهاجمی زوج رزمی رادارگریز F-22 و B-2 ، همچنان رخنه و سرکوب در شبکه های پدافندی و سامانه های پدافندی یکپارچه امر آسانی نیست. جنگنده رادارگریز F-22 در کنار بمب افکن راهبردی B-2 مشکلات در موقعیت یابی و مقابله با نسل جدید سامانه های پدافندی متحرک با بقاپذیری بالا از جمله مسائل مطرح میباشد. این مسئله خصوصا پس از تهاجم هوایی به یوگسلاوی در دهه نود شکل تازه ای به خود گرفته است. در طول این جنگ ، سامانه های پدافندی با قابلیت های کشندگی بالا نه به صورت ثابت بلکه با موقعیت های استقرار نامشخص و متغیر اقدام به ایجاد کمین در مسیرهای پروازی هواپیماهای آمریکایی میکردند. این مسئله که شامل پرهیز از استقرار در مواضع ثابت و مشخص بود ، خصوصا به منظور مقابله با عملیات سرکوب یا انهدام پدافند هوایی (اختصارا عملیات SEAD/DEAD) توسط طرف مقابل صورت پذیرفت. در یک نبرد هوایی همه جانبه ، جنگنده F-22 ملزم به انجام طیف کاملی از ماموریت های رزمی در ابتدا شامل مقابله با هواگرد های دشمن و در ادامه شامل نفود به شبکه پدافندی و انجام عملیات سرکوب پدافند و انجام حملات دقیق علیه اهداف استراتژیک و تاکتیکی خواهد بود.ناوگان بمب افکن های B-2 در میدان نبرد ذکر شده نقش تقویت کننده ایفا کرده و حملات به اهداف خصوصا استراتژیک را بر عهده میگیرند البته با توجه به تعداد محدود بمب افکن های B-2 در دسترس به ناچار نحوه استفاده از آن ها علیه اهداف به صورتی شدیدا گزینشی خواهد بود. اگر فرض را بر این قرار دهیم که هواگردی با پیکربندی منعکس کننده جنگنده اف 22 بلاک 40 در عملیاتی مشابه طوفان صحرا در سال 1991 حضور یابد ، تعداد مورد نیاز از این جنگنده جهت پوشش کامل طیفی از عملیات نفوذ به محدوده هوایی دشمن چیزی در حدود 500 تا 600 فروند خواهد بود در حالی که تعداد موجود از جنگنده اف 22 به مراتب کمتر از این عدد و در حدود 180 فروند میباشد. چنانچه ایالات متحده به دنبال حفظ موقعیت امنیتی استراتژیک خود در محدوده زمانی 2010 تا 2020 باشد هیچ انتخاب حقیقی دیگری جز تامین هواگرد های کافی (خصوصا با ویژگی رادارگریزی) به منظور انجام عملیات های هوایی در میادین نوین امروزی در پیش رو ندارد. هر گونه مدل ساختاری دیگری جهت پوشش این ضعف (که صرفا بر افزایش سطح تکنولوژی بدون در نظر گرفتن کمیت متناسب با شرایط میدان نبرد تاکید کند) موجبات به خطر افتادن پتانسیل های استراتژیک و ایجاد خطرات استراتژیک در حدی فراتر از توان پاسخگویی ایالات متحده و متحدان آن خواهد شد. "ما باید قابلیت های قدرت هوایی بی نظیر خود را به منظور بازداشتن و شکست هرگونه رقیب معمول حفظ کنیم ، به بحران های جهانی به سرعت پاسخ داده و نیروهای زمینی خود را پشتیبانی کنیم" بخشی از بیانیه سیاست دفاعی در دستور کار دولت آمریکا (سال 2009) موفقیت چشمگیر به دست امده توسط ایالات متحده در مقام رهبری عملیات هوایی از سال 1991 بیش از هر چیز مرهون تکنولوژی ها و قابلیت های عملیاتی امریکا در نفوذ و سرکوب به شبکه پدافندی طرف متخاصم است. تکامل مداوم فناوری های مرتبط با قابلیت سیستم های پدافندی یکپارچه از سال 1991 به بعد و عدم موفقیت امریکا در تکامل و عملیاتی سازی سریعتر و بهتر توانمندی ها و تکنولوژی های خود در مقایسه با تکنولوژی های پدافندی ، در حال حاضر چشم انداز عدم توانایی آمریکا در دستیابی به برتری قاطع در طی یک نبرد هوایی به صورت سریع و یا با کمترین میزان خسارت به هواگردها و خدمه پروازی را مشخص ساخته است. جنگنده های F-16A و F-15C ، F-15E در حال پرواز بر فراز مناطق جنگی در طی عملیات طوفان صحرا پرواز سه فروندی جنگنده های F-14A از اسکادران 32 ام شکاری در طی عملیات طوفان صحرا در نقطه ای که ایالات متحده در حال حاضر ایستاده است ، این کشور تنها 183 فروند جنگنده F-22A و ناوگانی عملیاتی متشکل از 20 فروند بمب افکن B-2A را در اختیار دارد و این مسئله در حالی است که تنها هواگرد هایی که از قابلیت بقاپذیری بالایی درنفوذ و مقابله با سیستم های پدافندی یکپارچه در سطح جهانی برخوردارند ، دو مورد ذکر شده هستند. جهت انکه به بهترین درک از چرایی و چگونگی تغییر استراتژیک رخ داده در نبرد های هوایی و مقابله با شبکه های پدافندی دست یابیم ، لازم است به بررسی استراتژی های نفوذ در خطوط دفاعی ، تکنولوژی های رو به تکامل سیستم های پدافندی ارائه شده از سوی چین و روسیه و اینکه این تکنولوژی ها چگونه در طراحی ویژه اجزای سامانه های پدافندی نمود یافته، بپردازیم. ادامه دارد ............... مترجم : سینا نوریخانی هرگونه برداشت از مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری به عنوان منبع مجاز است- 99 پاسخ ها
-
- 103