سال ها بعد جنگ جهانی دوم سال شکوفایی صنعت هواپیماسازی بود.دیگر تمام کشورها اهمیت این موجودات پرنده را درک کرده بودند و می دانستند که یکی از آنها می تواند به اندازه بیست هزار نفر پیاده نظام دشمن را بترساند.در این میان باز هم کشورهایی چون آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی یک سر گردن از دیگر رقبا جلوتر بودند.در این مقاله شما را با یکی از هواپیماهای بمب افکن بعد از جنگ جهانی دوم آشنا می کنیم.هواپیمای بمب افکن ساخت شرکت بویینگ به نام b-47 و برادر بزرگترش به نامb-52 به عنوان هواپیمایی با موتورهای جت بعد از جنگ جهانی دوم آغاز به کار کردند البته هنوز هم هواپیمای b-52 در یگان هوایی آمریکا انجام وظیفه می کند.ولی این دو هواپیما مشکل بزرگی داشتند سرعتشان زیر صوت بود و اکثرا برای حمل بمب های غیر اتمی استفاده می شدند.اما در اواخر دهه 1940 میلادی در اوایل دهه 1950 یک فروند دیگر به خانواده بمب افکن های آمریکایی اضافه شد.این فروند یک وجه تمایز اساسی با بقیه هواپیماها داشت.سرعتش مافوق صوت بود.نامش را b-58 گذاشتند که حرف بی در هواپیماهای آمریکایی مشخص کننده نوع بمب افکن است و با لقب هاستلر به معنی آدم فعال صدایش می زدند.آمریکایی دریافته بودند که بمب افکن آینده باید سریع و بلند پرواز باشند تا از گزند رادارهای دشمن در امان بمانند و به همین خاطر تاکنون پروژه های بسیار قوی برای ساخت هواپیماهای مافوق صوت داشته اند مانند هواپیمای sr-71 ملقب به پرنده سیاه و پروژه ساخت b-58 نیز یکی از آن هاست. این پرنده تیز پرواز با بال های دلتا شکل خود قرار بود به گونه ای ساخته شود که توانایی انجام عملیات اتمی نیز داشته باشد.یکی از مشخصات هواپیماهای بمب افکن برد آن هاست از طرفی موتورهای جت مصرف سوخت نسبتا بالایی دارند در b-58 قرار بود چهار موتور جت تعبیه شود.پس باید طراحان و مهندسان به میزان کافی جا برای ذخیره سوخت طراحی می کردند و این یکی از سخت ترین مسایل در ساخت این هواپیما بود زیرا همگان توقع داشتند که هاستلر برد زیادی هم داشته باشد.موسسه با سابقه ای به نام کانویر آمریکایی از سال 1954 به بعد به نام جنرال دینامیک شناخته شده و از سال 1946 شروع به مطالعه و تحقیق بر روی هواپیماهای بمب افکن مافوق صوت کرده است و اولین پروژه اش با نظارت خود نیروی هوایی آمریکا به عنوان GEBD شروع شد.شاید باورد نکنید اما در آن سال ها حدود 10000 طرح بر روی کاغذ آمد که هر کدام گونه ای خاصی از بمب افکن ها را نشان می داد. یکی از آن ها مافوق صوت بود یکی دوربرد و دیگری رادار گریز و البته در ان زمان تاکید خاصی بر روی تکنولوژی رادار گریزی نبود.در این میان نیروی هوایی آمریکا از شرکت های هواپیماسازی تقاضا ساخت بمب افکن با مشخصات حدودی:وزن کل 200 هزار پوند شعاع عملیاتی 2000 مایل و قدرت عمل 10 هزار پوند تسلیحات و جنگ افزار نظامی کرد.شرکت بویینگ دست به کار شد و طرحی با عنوان xb-65 چهار موتور توربوبراپ پیشنهاد شده بود.هیچکدام از این دو طرح مورد قبول واقع نشد.شرکت بویینگ دلسرد نشد و به زودی پروژه دیگری با نام mx-1022 را رایه داد که حدود 1/3 ماخ سرعت داشت ولی باز رد شد.در هشت دسامبر سال 1951 نیروی هوایی آمریکا باز هم به تقاضای ساخت بمب افکنی با خصوصیات 50 هزار پا ارتفاع پرواز 2300 مایل شعاع عملیاتی و سرعت مافوق صوت را کرد.هر دو شرکت بویینگ و کانویر دست به کار شدند.شرکت کانویر مدلی را با نام mx-1964 ارایه داد که بسیار شبیه یک مدل قدیمی ام-ایکس-1962 بود ولی با این تفاوت بزرگ.mx-1964 به چهار موتور جت با پس سوز تجهیز شده بود که در زیر بال هایش قرار داشت و قدرت برخاست با وزنی معادل 140 پای مربع بود.زاویه بال و بدنه 60 درجه بود.در همان زمان شرکت بویینگ نیز روی پروژه mx-1965 کار می کرد ولی سنجش تحقیقات و توسعه صنایع هوایی آمریکا در 9 اکتبر سال 1952 با طرح شرکت کانویر را با نام b-58 می شناسد.شرکت کانویر سر این طرح بسیار زحمت کشید و حتی بعد از تصویب آن شروع به طراحی ها متفاوتی کرد تا بهترین هواپیمای بمب افکن عملیاتی را بسازد.تغییرات شروع شد.مساحت سطح بال ها از 1400 به 1542 فوت مربع افزایش یافت.یک منبع ذخیره سوخت در زیر بدنه اصلی تعبیه شد تا برد و شعاع عملیاتی b-58 بیشتر شود.اولین پروازش را در 11 نوامبر سال 1956 انجام داد.در آن پرواز مهندسان ساخت بی-58 به نکته ای پی بردند.اگر این هواپیما می خواست با سرعت 2 ماخ پرواز کند به علت اصطکاک هوا حرارتی حدود 250 درجه بسیاری از قسمت های بدنه را فرا می گرفت و به همین خاطر بعضی از قسمت ها و قطعات تقویت شدند.هواپیمای فوق دارای چهار موتور جت بود و مصرف سوخت بالایی داشت.مهندسان آن مجبور بودند تا جایگاه های زیادی در بال و بدنه برای ذخیره سوخت در نظر بگیرند.