بمب افکن جی-4.ام ،که نزد متفقین به بتی معروف شده بود، مهمترین بمب افکن سنگین ژاپن در طی جنگ جهانی دوم بود. این هواپیما پس از اعلام نیاز نیروی دریایی این کشور به یک بمب افکن برد بلند که بتواند به اهدافی در فاصله 3700 کیلومتری حمله کند طراحی شد. شرایط در نظرگرفته شده برای این بمب افکن بسیار سختگیرانه بودند و به قیمت از دست رفتن حفاظت خدمه و مخازن بنزین هواپیما بدست آمدند. برای رسیدن به این شرایط تقریبا تمامی زره هواپیما و مسلسلهایی که برای دفاع آن در نظرگرفته شده بودند حذف شدند. مخازن بنزین هم بدون زره باقی ماندند و توانایی درزگیری خودکار نداشتند. نامهای مستعاری چون "سیگار پرنده" یا "کبریت شعله ور" ،که از سوی طرفین جنگ به این هواپیما داده شد، نشان دهنده امکان بالای آتش گرفتن بتی در زمانی که مورد هدف قرار می گرفت بودند. به همین دلیل بتی بود که این بمب افکن نزد خدمه اش هواپیمای چندان محبوبی نبود. اولین نمونه بتی در اکتبر سال 1939 پرواز کرد و طرحی بی عیب از کاردرآمد. با پیشرفت آزمایشها تولید آن در اواخر سال 1940 آغازشد. این نمونه را بمب افکن هجومی تایپ-1 نیروی دریایی مدل 11 نامیدند و در تابستان سال 1941 شروع کردند تا هنگهای پروازی خط مقدم را به آن مجهز کنند. نمونه بعدی جی-4 ام.1 مدل 12 نام گرفت و بر روی آن موتورهای کاسیی-15 نصب شده بود که در ارتفاعات بالا کارایی بهتری داشتند. در اواخر 1942 مدل بهبود یافته بتی با نام جی ام-42 مدل 22 با طرح بال جدید ورقه ورقه، سکان عمودی بزرگتر و موتورهای قوی تر 1800 اسب بخاری کاسیی-21 عرضه شد. شاید علت اصلی معروف شدن بتی حمله ای بود که این هواپیماها سه روز بعد از حمله غافلگیر کننده ژاپن به پرل هاربر به ناوگان بریتانیا کردند. در طی این حمله بمب افکنهای جی-4.ام و جی-3.ام ناوگان 22 هوایی توانستند ناوسرفرماندهی شاهزاده ولز و رزمناو ریپالس را در نزدیکی مالزی غرق کنند. هر دو کشتی اولین کشتی های بزرگ جنگی بودند که در تاریخ تنها توسط حمله هوایی غرق می شدند. در مارس 1942 بتی ها اولین بمباران هوایی برعلیه بندر داروین در شمال استرالیا را رقم زدند. تعدادی از مدلهای اولیه بتی برای حمله بمب های پرنده اوکها بهینه سازی شدند. ام.اک.وای-7 اوکها هواپیمای کوچکی بود که توسط خلبان هدایت می شد و مقدار زیادی مواد منفجره در آن کار گذاشته بودند تا برای حملات کامیکازه بکار برده شود. بتی های مدل جی-4.ام2 به دلیل افزایش وزن شان در زمان نصب اوکها خیلی کند پرواز می کردند و در نتیجه اغلب آنها در روز 21 مارس 1945 قبل ازاینکه بتوانند اوکها های نصب شده در زیرشان را به پرواز درآوردند توسط جنگنده های آمریکایی سرنگون شدند. بتی در حال پرتاب بمب پرنده اوکها زمانی که متفقین به سرزمین اصلی ژاپن نزدیک شدند دیگر برد بلند برای بتی ها مزیتی محسوب نمی شد و درنتیجه بتی مدل 23 طراحی شد. این هواپیما که اولین بار در اوایل 1944 پرواز کرد مجهز به مخازن سوخت با درزگیر خودکار و زره برای خدمه بود. تنها 60 فروند از این گونه تا انتهای جنگ ساخته شد. در آگوست 1942 بتی های مستقر در فرودگاه رابائول اولین ضد حمله بر علیه نیروهای آمریکایی را،که در گوادال کانال پیاده شده بودند، اجرا کردند. از 26 فروند بمب افکنی که در این حملات شرکت کردند دست کم 17 فروند ساقط شدند. یکی از بتی ها که توسط آتش ضدهوایی آسیب دیده بود یک حمله کامیکازه را بر روی کشتی باری جو اف.الیوت اجرا کرد. بتی ها در طی 6 ماه بعدی در گوادال کانال درگیر بودند و تلفات سنگینی به آنها وارد شد. در اویل 1943 نیروی دریایی ژاپن سعی کرد از بتی به عنوان هواپیمای اژدرافکن شب پرواز استفاده کند. در شب 29-30 ژانویه 1943 و در طی نبرد در جزایر رنل، بتی ها توانستند با موفقیت رزمناو سنگین شیکاگو را غرق کنند و در فوریه 1944 یک فروند بتی موفق شد ناوهواپیمابر یو.اس.اس اینترپید را هدف اژدر قرار دهد. در روز 19 آگوست 1945 دو فروند بتی هیئت نمایندگی ژاپن را که وظیفه داشتند آخرین مذاکرات مربوط به تسلیم بی قید و شرط ژاپن را انجام دهند به محل مذاکره حمل کردند. شرکت میتسوبیشی در نهایت تعداد 2416 فروند بتی در طول جنگ جهانی دوم ساخت که این تعداد شامل 30 فروند هواپیمای اسکورت جی-6ام.1 می شد. این نمونه دارای ده نفر خدمه و 19 قبضه مسلسل بود و وظیفه آن اسکورت دیگر بمب افکنها در هنگام حمله بود. مشخصات: پیشرانه: دو دستگاه موتور میتسوبیشی رادیال کاسیی-25 سلاح: 4 قبضه مسلسل 20 میلیمتری، دو قبضه مسلسل 7.7 میلیمتری 1000 کیلوگرم بمب یا یک اژدر 800 کیلوگرمی طول: 19.5 متر عرض بال: 25 متر سطح بال: 78.13 متر مربع ارتفاع: 6 متر وزن خالی: 8350 کیلوگرم حداکثر وزن در هنگام برخواستن: 12500 کیلوگرم حداکثر سرعت: 470 کیلومتر بر ساعت سقف پرواز: 30000 پا شعاع پرواز: 4335 کیلومتر نرخ اوج گیری: 420 متر در دقیقه منبع: http://wars-and-history.mihanblog.com/post/447 نوسينده: رضا كياني موحد