سلام سردار! همین چند لحظه پیش بود که پیامک جدیدی از علیرضا الهام به دستم رسید، بازگشت پیکر شهید علی هاشمی به میهن مبارک باد. پیام بسیار کوتاه و بلند بود. چقدر با خواندن این خبر گریه کردم، از شدت شوق و حزن، پیاده از خانه تا حرم حضرت معصومه(س) قدم زنان رفتم و برای آمدن تو دریا دریا اشک ریختم. چه آمدنی؟ آخر حالا چه وقت آمدن بود؟ اصلاً آمدن الان تو و ایام شهادت حضرت فاطمه یعنی چه؟ اصلاً رابطه تو و مفقود الاثر مدینه یعنی چه؟‌ به هر که دستم رسید تلفنی خبر را دادم و همه از تعجب تا لحظاتی گیج و منگ بودند و یک صدا می گفتند علی هاشمی برگشت. سردار! از دو سال پیش تاکنون مشغول نوشتن تاریخ قرارگاه نصرت شدم، هرچه از قرارگاه می نوشتم، تو گویی از علی هاشمی می نوشتم. با هر که جلسه در مورد قرارگاه می‌گذاشتم وقتی هنوز در اوایل حرف هایمان بودیم ناگهان غم غربت و غریبی تو گل می‌کرد و بحث از دستمان خارج می‌شد. یادم است وقتی که با احمد غلامپور فرماندهی قرارگاه کربلا درباره تو بحثی را شروع کردم او قدری از قرارگاه گفت ولی در کنار همه حرفهایش تندتند می گفت علی را کسی نشناخت. علی خودش از مشهور شدن فراری بود، او از قصه تشکیل قرارگاه و انتخاب تو توسط آقا محسن برای فرماندهی قرارگاه نصرت می گفت. راز بردن تو پیش آقا محسن و جلسات سری تو و محسن، از بردن محسن به عمق هور و تا لب سیل بند عراقی ها. چقدر من از شنیدن این حرف ها احساس غرور می کردم، او با متانت خاصی ‌می گفت حاضرم قسم بخورم که سردار هور احدی، غیر از علی ‌هاشمی نیست. چقدر با تعجب و اراده این حرف‌ها را می زد. با سردار شهبازی وقتی از حالات تو حرف می زدم می گفت دکتر! علی هاشمی بزرگترین حادثه تاریخی جنگ بود، او وقتی از لحظات آخر تو و گرجی در قرارگاه نصرت در جزیره می گفت عرق می کرد و سعی می‌کرد من متوجه بغض پنهان او نشوم. سردار بهنام وقتی می خواست شخصیت تو را توصیف کند، شمرده شمرده و با تأنی می‌گفت هر چند روزگار پر از همهمه و خالی از غیرت مردانگی است ولی وقتی در هور از علی جدا شدم، و دیگر تا امروز از او خبری ندارم باورم شد در تاریک ترین فصل عمرم باید تا آخر دنیا چشم انتظار آمدن او باشم و از خدا می خواهم این آرزو را به گور نبرم. سردار گرجی که تازه از لبنان برگشته بود، ساعت 12 شب برای از تو گفتن با او قرار گذاشتم نیمه شب، خستگی من و سکوت ستاره ها بهترین بهانه بود برای حرف های ناگفته گرجی از تو. او گاهی مواقع می گفت ضبط را خاموش کن تا حرفی از دلم در مورد علی بگویم. او می گفت و من در حالی که سرم را پایین گرفته بودم، از آن همه قدرت و عظمت احساس حقارت می‌کردم. او ادامه می‌داد هیچ کس علی هاشمی را بهتر از محسن رضایی نمی‌شناسد. سردار گرجی می گفت لحظات آخر در قرارگاه هرچه گفتم حاج علی خطر سقوط قرارگاه است باید برویم عقب، ‌این دستور آقا محسن است. تو با یک غرور خاصی می گفتی: برادر گرجی جزیره مجنون فرزند من است، بچه ها هنوز در خط خندق مشغول دفاع هستند. من چطور عقب بیایم؟ عاقبت سردار گرجی تو را راضی کرد عقب بیایی ولی به محض سوار شدن در ماشین، هلی‌کوپترهای عراقی سر راهتان نشستند و شما را به رگبار بستند. سردار گرجی می گوید تو فریاد زدی همه به نیزارها پناه ببرید. گرجی از آن لحظه ای که از تو جدا شد تا امروز تنها می گوید نمی دانم در یک لحظه من و علی چطور از هم جدا شدیم من اسیر عراق شدم و تمام فکرم پیش علی بود. علی جان! سردار گرجی می گوید گاهی در زندان الرشید عراق در بغداد یاد تو می کردم تا اینکه یک شب تو را در خواب دیدم که لباس احرام به تن همراه حمید رمضانی دارید و در مکه هستید. او می گوید صبح که بیدار شدم یقین کردم علی شهید شده است. سردار سوداگر هم وقتی همراه او پیش علی شمخانی رفتیم تا درباره تو بحث کنیم، گفت دکتر! از شمخانی بخواه تنها از ناگفته‌های خودش درباره علی هاشمی بگوید، وگرنه جلسه مفت گران است. من هم در شروع جلسه گفتم امیر! اگر مایل هستی تنها از علی هاشمی بگو. او زیرکانه از بحث عبور کرد و گفت حکایت علی، حکایت خورشید است. با آقا محسن رضایی سه جلسه درباره تو حرف زدم. او از تو و لحظات ناب هور حرف هایی زد که به عمرم نشنیده بودم، آقا محسن می گفت علی در اوج گمنامی کار می کرد و راضی نبود احدی غیر از من از تلاش او اطلاع داشه باشد. علی مجسمه ادب و اخلاق بود. علی جان! محسن می گفت علی وقتی من و رشید و صفوی و باقری را قبل عملیات خیبر به عمق هور الهویزه برد همه وجودش چشم شده بود و مرا می پایید و مدام می گفت برادر محسن! دیگر بس است برگردیم. وقتی حرف این شد که آقا محسن به نظر شما الان علی کجاست؟ اسیر است؟ مفقود است؟ او با یک بغض و اندوهی گفت: به نظرم علی در نیزارهای تنهایی هور است. چقدر من از این حرف آقا محسن گریه کردم. علی جان تمام حرف های من و آقا محسن در کتابی به نام مسافر هور آماده چاپ شده که تو از راه رسیدی. همین دیروز بود که مرتضی سرهنگی نسخه نهایی کتاب را جهت بازبینی نهایی برایم فرستاده بود. امشب وقتی خبر تو را به او دادم مدام می گفت عجب، عجب، عجب. بگذریم من ماندم روز دوشنبه که روز شهادت حضرت فاطمه است در اهواز چگونه به دیدار تو بیایم؟ علی باور کن دوشنبه اهواز عاشورا می شود؟ می دانی از همین الان بچه های مسجد جزایری دارند برای تو علم و بیرق آماده می کنند؟ صادق آهنگران دارد برای تو از حبیب الله معلمی نوحه تهیه می کند؟ چه می شود؟ یادش بخیر در ایام عید همراه سردار گرجی در مراسم سالیانه قرارگاه نصرت در اهواز شرکت کردم. در آن مراسم همسرت و مادرت آمده بودند و تمام هوش و حواسشان به سخنرانان بود تا از تو بشنوند. عکس تمام قد تو در حالی که گوشی بی سیم را در دست داشتی، چقدر صحن آمفی تائر را عوض کرده بود. وقتی گرجی شروع کرد از تو گفت من تنها گریه می کردم و پیش خود می گفتم مادر علی با شنیدن حرف های گرجی چه حالی پیدا می کند؟ ‌ علی جان! بهتر می دانی گاهی شهادت، تمام غصه ها و رنج ها و مرارت ها را به دل خریدن است. شهادت در چرخش ‌نگاه یار است و هر از گاهی برایشان با آن دل نازکش گریه می کند و عده ای را می شناسم که قبل از دیدار آنان بیمناک و ترسانند. به قول ارمغان به آنها که رفتند تاریخ شدند و آنها که ماندند باید خاطرات را جاودانه کنند، چراغی فراروی آیندگان و من امشب با آمدن تو تمام دلتنگی هایم را ساده و صمیمی هجی می کنم تا به آنانی که تو را ندیده اند بگویم جنگ یعنی صداقتی که عاشقی ها را رقم زد و بی این عاشقی ها شاید جنگ و آثار آن فراموش‌مان می‌شد. حرفهایم تمام شد. این حرفها البته در حد قد و قواره من در تعریف از توست، وگرنه مگر می‌شود با قلم خاکی ـ اقیانوس عشق و عاطفه را تصویر نمود؟ مگر می شود با این قلم خاکی من بعد از فاو و حلبچه و جزیره مجنون، غزل تو را سرود؟ مگر می‌شود تو را که جاری تر از دریا و روشن‌تر از خورشید و با صلابت‌تر از کوهی وصف نمود؟ در یک کلمه، سردار علی هاشمی به خانه دل خوش آمدی. این بالاترین افتخار بر ماست که شاهد پرواز تو بر شانه‌های بلند آفتاب با غروبی عارفانه باشیم. http://www.tabnak.ir/fa/pages/?cid=97873 منتقل شد 00Amin