بسم الله الرحمان الرحیم هو القادر بودن یا نبودن مسئله این نیست...، بومی بودن یا نبودن، مسئله این است! نیاز به یک سلاح انفرادی مدرن و مناسب برای ترکیه سال ها بود که احساس میشد و به جرات می توان گفت که این احساس نیاز تقریبا حدود 20 سال به طول انجامید. ساختار اقتصادی غلط سبب شده بود که اقتصاد ترکیه توان پاسخگویی به نیاز های ارتش را به قدر کفایت نداشته باشد. سلاح سازمانی ارتش ترکیه مثل ارتش ایران ژ3 می باشد. شرکت ماکینا و کیمیا انیستیتو در ترکیه وظیفه تولید تحت لیسانس این سلاح را بر عهده داشت .این شرکت سال های بعد به شرکت مادر تخصصی برای تولید سلاح های انفرادی تبدیل شد، هر چند که بعضاً سلاح های نیمه سنگین و سنگین تولید کرده است. دولت های وقت دهه نود به عنوان یک مسکن تولید و جایگزینی ژ33 را به جای ژ3 پیشنهاد دادند. انیستیتو این سلاح را تولید کرد ولی نیروهای مسلح ترک حاضر به دل کندن از کالیبر 51 *7.62 نبودند .در نبرد کوهستان این کالیبر قدرت اتش مناسبی را ایجاد می کرد که سبب شده بود پرسنل ژ3 را توپ کوچک بنامند .همین امر نیز سبب شد که ژ33 های تولیدی نه جایگزین ژ3 بلکه در کنار ژ3 عمل کنند .دلیل دیگر نیز این بود که ژ33 اقتباسی از یک طرح قدیمی بود که ان اقتباس نیز دیر یا زود باید جایگزین میشد لذا هر گونه تولید چند صد هزار قبضه ای، هدر رفت هزینه را دنبال داشت. از ژ33 ده ها هزار قبضه تولید شده است. با روی کار امدن حزب ا.ک و اجرای اصلاحات اقتصادی ,اقتصاد ترکیه جان دوباره ای یافت.در بین سال های 2005 تا 2007 پروژه هایی ملی و بومی برای ارتش تعریف شد که سلاح انفرادی بومی یکی از انها بود .نام پروژه مهمتجیک نام گرفت و مجری ان نیز انیستیتو شد ودر سال 2009 اولین رونمایی از این پروژه انجام گرفت. مهمتجیک بسیار زیبا و بروز نشان می داد و در دو کالیبر 5.56 و 7.62 ناتو عرضه شده بود .طولی نکشید که نشان داده شد که مهمتجیک ها بسیار شبیه به مدل نروژی سلاح هکلر کخ 416 و 417 شبیه است. شایعاتی پیچید که این پروژه در حقیقت تولید تحت لیسانس همین سلاح ها است. سلاح ها مدرن و کارآمد بودند اما برای پرستیژی که مقامات ترکیه می خواستند ایجاد کنند مناسب نبود، لذا به صورت نصف و نیمه مهمتجیک کنار زده شد و کار ادامه یافت در فضای مجازی تصاویر از پروژه منتشر می شد و این القا را ایجاد کرده بود که پروژه در حال اجرا است تا اینکه در ماه های گذشته اعلام شد این پروژه مراحل طراحی و Prototype خود را طی کرده است و وارد فاز ازمایشی شده است. نام پروژه MPT 72 گذاشته شد که مخفف میلی پییاده توفیی است. به تعداد 400 قبضه از این سلاح تولید شد و در اختیار یگانی در آنکارا قرار داده شد. تا بدین جا باز خورد ها مثبت است .قرار است نیروهای مسلح بعد از به کارگیری این سلاح نقطه نظرات خود را اعلام کنند تا انیستیتو اگر نیاز بود در طراحی و یا ساخت ان تغیراتی اعمال کند.تعداد 5000 قبضه برپایه همین نظرات تولید خواهد شد که اگر مثبت بود این سلاح از سال 2015 یا 2016 وارد سازمان رزم شده و به تدریج تبدیل به اسلحه سازمانی خواهد شد . کالیبر 5.56 ناتو این سلاح به عنوان اسولت رایفل و کالیبر 7.62 ناتو این سلاح به عنوان بتل رایفل در نظر گرفته و تولید خواهد شد.سلاح اصلی نیز همان کالیبر 7.62 یا مدل 76 است. وزن 4.1 کیلوگرم طول سلاح 920 م.م طول لوله سلاح 410 م.م نرخ اتش 650 گلوله در دقیقه سرعت اتش 800 متر در ثانیه برد موثر 600 متر ظرقیت خشاب 20 تیر بخشی از مطالب مهم نیز به زبان انگلیسی بود که بنده ناتوان از ترجمه ان بودم لذا مطالب را در پایین قرار دادم تا سایر دوستان زحمت ترجمه ان را بکشند Like many modern infantry weapons, the MPT-76 is based on the AR-10/15 design, but features a short-stroke gas-piston system similar to that found in the HK417. The rifle does, however, feature several differences to the HK417, with the piston system being designed without a spring and ring, and the rotating bolt features a single ejector to the HK417's two. The MPT-76 features a 406 mm (16 inches) cold hammer forged barrel free floating with a 1:10 right hand twist. The upper and lower receivers of the weapon are firmed of milled aluminium, with the upper receiver featuring a full-length MIL-STD 1913 Picatinny rail and for the Turkish requirement the weapon is fitted with a distinctive carrying handle and a folding front and rear sight. Rails can also be installed on the bottom and sides of the weapon, which was displayed featuring an integrated angled grip, and a vertical grip / retractable bipod. این مطلب گرداوری و ترجمه وبرداشت های شخصی بنده می باشد.کلیه حقوق متعلق به انجمن میلیتاری.ای ار می باشد نویسنده و گردآوری: GADER هر گونه کپی داری و انتشار منوط به اجازه نویسنده ی مطلب دارد و در غیر این صورت مجاز نیست.