‏ تاریخچه "وایلدویزل" یا "راسوی وحشی" گونه ای از هواپیماهای ضربتی بود که در زمان جنگ ویتنام توسعه یافت. با توسعه موشکهای "سام" توسط شوروی سابق و استفاده گسترده ویتنام شمالی از این موشکها، لازم بود که قبل از تهاجم به اهداف زمینی یک یا چند هواپیما وارد حریم هوایی هدف شده و موشکهای سام اطراف هدف را از دور خارج کنند. این گونه بود که دیگر هواپیماهای ضربتی می توانستند با خیال راحت به اداف خود نزدیک شده و آنها را درهم بکوبند. این وظیفه ابتدا برعهده جنگنده های "اف105" گذاشته شد و درحقیقت این جنگنده اولین وایلدویزل به شمارمی آید. پس از اینکه جنگنده-بمب افکن "فانتوم" توانایی های رزمی خود را درجنگ ویتنام به اثبات رساند این وظیفه برعهده فانتوم ها گذاشته شد. وایلدویزل ها برای انجام ماموریت خود به گونه ای از موشکها متکی بودند که بتوانند امواج رادارهای زمینی دشمن را دریافت کرده و موشک را به سمت آنتن رادار دشمن هدایت کنند. امروزه این موشکها را "موشک ضدتشعشع" می نامیم و موشک "شرایک" اولین نوع از این موشکها است. موشک ضدتشعشع شرایک اولین بار در سال 1963 و با استفاده از بدنه موشکهای اسپارو ساخته شد. این موشک برای اولین بار در جنگ ویتنام و به وسیله نیروی دریایی ایالات متحده بکارگرفته شد. در سال 1965 شرایک بر روی هواپیماهای "اسکای هاوک" نیروی دریایی نصب شد و پس از آن نیروی هوایی تصمیم گرفت تا آن را بر روی اف105 وایلدویزل و فانتوم نصب کند. گرچه برد موشک به صورت اسمی از برد موشکهای "سام 2" ویتنامی ها کمتر بود اما استفاده از شرایک مزیتهای بسیار بیشتری بر استفاده از راکت و بمبهای پرتاب شده از هواپیماهای "سوپرسابر" داشت. شرایک عموما در فاصله 25 کیلومتر دشمن و در زاویه 30 درجه بالای افق پرتاب می شود و در حدود 50 ثانیه طول می کشد تا به هدف اصابت کند. موشک ضدتشعشع "استاندارد" نسبت به شرایک مزیتهای زیادی داشت. این موشک سرعت بیشتر و برد بیشتری داشت و می توان آن را کاملا بر فراز هدف رها کرد. با این وجود، موشک استاندارد نتوانست شرایک را از میدان بدرکند چرا که قیمت هر فروند موشک استاندارد 200000 دلار و قیمت هر فروند شرایک تنها 7000 دلار بود. اف 105 ها ترکیبی از هر دو موشک را حمل می کردند. درصد موفقیت شرایک در جنگ ویتنام در حدود 25 درصد بود. در جنگ 1973 اعراب-اسرائیل این موشک یکی از موشکهایی بود که توسط آمریکا برای اسرائیل فرستاده شد. نیروی هوایی اسرائیل بهدلیل استفاده گسترده مصر از موشکهای سام در مرحله اول جنگ و در اطراف کانال سوئز تلفات سختی را متحمل شد و موشکی مانند شرایک یکی از نیازهای اساسی این نیرو در جنگ بود. اینگونه بود که نیروی هوایی اسرائیل پس از آمریکا به بزرگترین کاربرد شرایک تبدیل شد. اگرچه به صورت رسمی این موشک به خدمت نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا درنیامد اما در طی جنگ فالکلند تعدادی از آنها به بریتانیا تحویل داده شد. این موشکها بر روی بمب افکنهای استراتژیک "ولکان" بسته شدند تا در طی عملیات بمباران فرودگاه جزیره استنلی از آنها استفاده شود. هدف اصلی یک ایستگاه رادار 3 بعدی "آ ان/ تی پی اس 43" ساخت شرکت وستینگهاوس بود که توسط نیروی هوایی آرژانتین برای مراقبت از فضای منطقه بکارمی رفت. آرژانتینی ها از تحویل شرایک به بریتانیا آگاه شده بودند و هنگام حمله ولکانها به سادگی رادار را خاموش کردند. این رادار تا انتهای درگیریها سالم باقی ماند. به هرحال شرایک ها توانستند 2 رادار کنترل آتش دیگر را هدف قراردهند. این تجربه باعث شد تا نسل بعدی موشکهای ضدتشعشع به گونه ای ساخته شوند که بتوانند محل رادار را به یاد داشته باشند. آمریکا موشکهای شرایک موجود در زرادخانه خود را در سال 1992 از رده خارج کرده است. اسرائیل نمونه زمین به هوای این موشک را بر روی بدنه تانکهای شرمن نصر کرده است و آن را با نام "کیلشون" می شناسد. نیروی هوایی اسرائیل نیز مانند آمریکا موشکهای شرایک خود رااز رده خارج کرده است. امروزه موشکهای پیشرفته تر و باهوشتری مانند موشک "هارم" جای موشک شرایک را پر کرده اند. آ جی ام 45 شرایک مشخصات طول 3.05 متر قطر 0.2 میلیمتر وزن 177 کیلوگرم کلاهک متعارف عرض 0.91 متر هدایت راداری، غیرفعال هواپیماهای بکارگیرنده اسکای هاوک، اینترودر، اف 105 منبع مجله جنگ افزار رضاکیان موحد هواپیمای "آ4اسکای هاوک" در حال شلیک موشک شرایک.