به نام خدا شوروی و آمریکا پس از پایان جنگ جهانی وارد یک کشمکش و رقابت همه جانبه شده بودند که این کشمکش ها در مجامع بین المللی با نام جنگ سرد بین این دو کشور شناخته می شد. این رقابت ها بیش از همه در ساخت تسلیحات نمود پیدا کرده بود. اگر آمریکا یک جنگ افزار جدید را آزمایش می کرد ، بلافاصله و به مدت کوتاهی پس از آن شوروی نیز جنگ افزار مشابه آنرا آزمایش می کرد. در 4 اکتبر 1957 شوروی ماهواره اسپوتنیک 1 را در مدار زمین قرار داد. هرچند مقامات شوروی ماموریت این ماهواره را عملیات های هواشناسی اعلام کرده بودند ، اما با توجه به رقابت شدید بین شوروی و آمریکا و تلاش هر یک از این دو کشور برای کسب اطلاعات حیاتی کشور مقابل ، نمی توان پذیرفت که شوروی از این ماهواره تنها در مقاصد هواشناسی خود استفاده می کرده است. مسلما شوروی با توجه به جو حاکم بر روابط بین المللی دوران جنگ سرد ، از این ماهواره در عملیات های جاسوسی از آمریکا و کشورهای غربی نیز استفاده کرده است. در اوایل سال 1958 با توجه به گسترش خطر روزافزون ماهواره های جاسوسی ، آمریکا به فکر ساخت یک سلاح مخصوص مقابله با ماهواره های شوروی افتاد. این سلاح طی طرحی به نام WS199 به تولید رسید. سلاح جدید شامل یک موشک بود که قابلیت خروج از اتمسفر را دارا بود و می توانست به صورت عمودی ماهواره های خارج از جو را مورد هدف قرار دهد. این موشک جدید Bold Orion نامگذاری شد. Bold Orion به معنای شکارچی جسور و Orion به معنای صورت نهم فلکی با نام جبار (شکارچی) است. به منظور کاهش هزینه های طراحی ، از موشک بالستیک GAM87 SkyBolt به عنوان سلاح پایه این طرح استفاده شد. از آنجایی که این موشک قرار بود در خارج از اتمسفر (یعنی جایی که فاقد اکسیژن لازم برای سوخت پیشران موشک است) به شکار ماهواره ها بپردازد ، از این رو یک پیشران دو مرحله ای برای آن تعبیه شده بود. مرحله اول شامل یک موتور راکتی سوخت جامد از نوع تیوکول TX20 بود. این موتور زمانی که موشک از هواپیمای حامل خود جدا می شد ، روشن شده و موشک را به سمت خارج اتمسفر هدایت می کرد. زمانی که موشک به محدوده خروج از اتمسفر نزدیک می شود ، موتور تیوکول TX20 خاموش شده و موتور دوم موشک که از نوع ABLX / 248 Altair بود ، روشن می شود. موتور ABLX / 248 Altair دارای مکانیسم FO هیدروژن بوده و قادر است بدون اکسیژن نیز به کار خود ادامه دهد. موتور ABLX / 248 Altair به عنوان پیشران موشک در خارج از اتمسفر عمل می کرد. این موشک تنها از هواپیما قابل شلیک بود و هیچ کدام از پلتفرم های زمینی قادر به شلیک این موشک نبودند. از آنجایی که این موشک از هواپیما شلیک می شد ، به همین دلیل بالهای پشتی آن به شهپر هایی مجهز شده اند که بلافاصله پس از شلیک ، موشک را از حالت افقی به حالت قائم بر می گردانند. همچنین این موشک قادر بود کلاهک های متعارف و کلاهک های اتمی را ، بسته به نوع ماموریت ، با خود حمل کند. در تاریخ 26 می 1958 برای اولین بار این موشک مورد آزمایش قرار گرفت. به منظور واقعی کردن شرایط آزمایش ، یک فروند از این موشک ها بر روی بمب افکن بوئینگ B47 نصب شده و هواپیما به ارتفاع 35000 هزار فوت (10700 متر) از زمین اوج گرفت. در این لحظه با فیت کردن جستجوگر موشک با ماهواره اکسپلورر 6 که در ارتفاع 156 مایلی (200 کیلومتر) از سطح زمین قرار داشت ، موشک به سمت ماهواره اکسپلورر 6 شلیک می شود. به منظور ثبت مسیر پرواز این موشک ، انتهای آن به گوی های آتشین مجهز می شود و حرکت آن توسط رادارهای زمینی و رادار هواپیمای B47 ثبت و کنترل می شود. سرانجام موشک با موفقیت از فاصله 4 مایلی ماهواره اکسپلورر 6 عبور کرده و مدتی بعد در فاصله ای دورتر از ماهواره ، توسط ایستگاه کنترل رادار منهدم می شود. به این ترتیب آزمایش این موشک با موفقیت به اتمام می رسد. طول این موشک 11 متر و قطر آن نیز 790 میلیمتر است. برد این موشک 1600 کیلومتر عنوان شده بود. در مجموع 12 فروند از این موشک ها به تولید رسید که یکی از آنها مورد آزمایش قرار گرفت. هر چند از این موشک هیچگاه علیه ماهواره های شوروی استفاده نشد ، ولی به هر حال تولید این موشک در آن برهه زمانی حساس ، جواب دندان شکنی به ساخت و پرتاب ماهواره توسط شوروی بود. امروزه نیروی هوایی ارتش آمریکا از نسل جدید موشک های ASM 135 برای مقابله با ماهواره های دشمن استفاده می کند. موشک بولد اوریون منبع : مجله جنگ افزار نویسنده : علی محمدی